Oscar Awards 2023FINAL 95TH OSCARS PREDIX: SLUMDOG EVERYTHING EVERYWHERE

Οσκαρική κούρσα ήτανε άλλη μια και τέλεψε λοιπόν! Διακρίνεις το θαυμαστικό (!) στο τέλος της πρότασης; Τρου στόρυ, παγαίνω εις την πρώτη δημοτικού μια των ημερών όπου τρέχω ο ημέτερος στην αγκαλιάς της μάνας – Μαρίας για να δηλώσω περιχαρής ότι: «Μαμά, μαμααά, σήμερα στο σχολείο πήρα 10 με... ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ!» Παιγνίδια της μνήμης μου λες...Μαγκάρι νάτανε θαυμαστικό που να δήλωνε ενθουσιασμό το εν λόγω περιστατικό, δηλαδή η επικείμενη Απονομή της Κυριακής 12 Μαρτίου 2023. Έκπληξη μπορείς να το πεις, δυσάρεστη, ακόμη ακριβέστερα. Για βοηθήσω την κουβέντα να αραδιάσω ένα κουαρτέτο ταινίες που ανήκουν στην ίδια συνομοταξία: American Beauty, No Country for Old Man, Argo και Slumdog Millionaire. Κοινός παρανομαστής; Άπασες πήραν τις βαρβάτες οσκαρικές Συντεχνίες τρένο (ουπς), σβάρνα, σουήπ, πωστολένε. Παραγωγούς, Σκηνοθέτες, Σεναριογράφους, Ηθοποιούς. Δεν χάνεται η Καλύτερη Ταινία φέτος, στοιχηματίζω το παγκόσμιο χρέος στο ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ.

Oscar Awards 2023

Υπάρχει μια φωνούλα στο βάθος – κήπος που ψελλίζει Ουδέν Νεότερον Από το Δυτικό Μέτωπο. Μια ότι κάποια στιγμή θα φτάσει που θα σπάσει η κατάρα (εύκολα εξηγήσιμη) χασούρας του Netflix, μια πως η ταινία σάρωσε στα βρεταννικά BAFTAs όπου το EEAAO συνετρίβη με 1/10 νίκες, μια το αντιπολεμικό που φέρνει στο νου Ουκρανία και νάχαμε – ναλέγαμε. ‘Η σάμπως η αλληνή, ρομαντίκουλη υπόθεση εργασίας περί νίκης του TOP GUN: MAVERICK που κατά δήλωση Σπηλμβέργιου «έσωσε τον πάτο του Χόλυγουδ» με το μποξ όφφις της; Καλά αν ήταν έτσι, τότε το (μέτριο πλην μαγικών οπτικών εφφέδων) AVATAR:THE WAY OF THE WATER ήπρεπε να κερδάει δίχως αντίπαλο τζάνε μο! Όσο για το BANSHEES OF THE INISHERIN έχει μιαν έλπίδα να πάρει πρωτότυπο σενάριο και τίποτις έτερο, αν το επιτρέψει βέβαια η Καναδέζα Σάρα Πόλυ (“Women Are Talking” που ανεφώνησε και ο μέγιστος Μάρκυ Μάρκ στα SAGs). Αισθάνομαι ότι ειλικρινά χάνουμε το χρόνο μας. Ταινία, Σκηνοθεσία, Πρωτότυπο Σενάριο, Μοντάζ, Α’ Γυναικείος, Β’ Ανδρικός (μπορεί και Β’ Γυναικείος για τη Jamie Lee Curtis!) είναι μαρς φάση. Τα ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ σε λέω! 

Πριχού περάσω στις επιμέρους κατηγορίες, εκεί που προβλέπονται σκληρές μάχες, να ματαπώ τον πόνο μου. Παρακολουθώ στενά 35 χρόνια, γράφω επισταμένα τα 22 απαυτά. Η κατάστα διολισθαίνει στην κατάντια. Η Ακαδημία έχει εγκλωβιστεί σε μια woke αφασία, χρησιμοποιώντας τις βραβεύσεις ως άλλοθι κοινωνικής ευαισθησίας και πολιτικής ορθότητας εδώ και πλέον της 5ετίας σε ολοένα εντονότερο βαθμό. Ειδικά με το σύστημα του preferential ballot (από το 2009) και τον εγγυημένο ελάχιστο αριθμό των 8 (τώρα 10) ταινιών, έχει προωθήσει το ίντι σίνεμα εις βάρος του παλιού εμπορικού με αποτέλεσμα να διώξει πολύ κόσμο από τον Θεσμό (τα ratings είναι σε αδυσώπητα ελεύθερη πτώση). Επιβάλλεται επιστροφή στην πατροπαράδοτη 5άδα όπου η ταινία που συγκεντρώνει τις περισσότερες πρώτες προτιμήσεις θα κερδίζει δικαιωματικά τον κότινο. Ειδάλλως να βάλω τη δικιά μου στην πρώτη θέση, την κύρια αντίπαλό της στη δέκατη και νετάραμε. Κρίμα κιάδικο δηλαδής. 

Να δώσω ζευγάρια διεκδικητών για να το κλείνουμε. Εννοείται ότι βάζω πρώτο το φαβορί και δεύτερο τον ανταγωνιστή, ενώ στο τέλος βλέπεις τη δική μου πρόβλεψη που ενέχει κάπου-κάπως-κάποτε και το wishful thinking μου εννοείται (λολ): Ά Ανδρικός, Butler – Fraser. Ά Γυναικείος, Blanchett – Yeoh, Β’ Γυναικείος Bassett – Lee Curtis, Πρωτότυπο Σενάριο, Women Talking – All Quiet On the Western Front, Make up, Elvis – The Whale, Best Production Design, Babylon – Elvis, Ντοκυμαντέρ Navalny – Fire of Love, Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας (Live Action), Le Pupille – An Irish Goodbye. Πάω για ένα ακόμη άνετο 75%-80% πετυχεσιάς και δώμαστε να κριθούμε αγαπημένοι. Πάντα στο MoviesLtd. Χτύπα με (αλύπητα) στο Twitter: @TakisGaris. Καλή μας Απόλαυση, τα λέμε (από καλή κι ανάποδη) την επομένη της Απονομής!

ΦΑΒΟΡΙ!
ΑΟΥΤΣΑΙΝΤΕΡ!
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ 
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE Daniel Kwan, Daniel Scheinert, Jonathan Wang, Παραγωγή
THE BANSHEES OF INISHERIN Graham Broadbent, Pete Czernin, Martin McDonagh, Παραγωγή 
TOP GUN: MAVERICK Tom Cruise, Christopher McQuarrie, David Ellison, Jerry Bruckheimer, Παραγωγή 
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT Malte Grunert, Παραγωγή
THE FABELMANS Kristie Macosko Krieger, Steven Spielberg, Tony Kushner, Παραγωγή
TÁR Todd Field, Alexandra Milchan, Scott Lambert, Παραγωγή
ELVIS Baz Luhrmann, Catherine Martin, Gail Berman, Patrick McCormick, Schuyler Weiss, Παραγωγή 
WOMEN TALKING Dede Gardner, Jeremy Kleiner, Frances McDormand, Παραγωγή
TRIANGLE OF SADNESS Erik Hemmendorff, Philippe Bober, Παραγωγή
AVATAR: THE WAY OF WATER James Cameron, Jon Landau, Παραγωγή 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE Daniel Kwan, Daniel Scheinert
THE FABELMANS Steven Spielberg 
TÁR Todd Field 
TRIANGLE OF SADNESS Ruben Östlund
THE BANSHEES OF INISHERIN Martin McDonagh 
 
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 
MICHELLE YEOH Everything Everywhere All at Once
CATE BLANCHETT Tár 
ANDREA RISEBOROUGH To Leslie 
MICHELLE WILLIAMS The Fabelmans 
ANA DE ARMAS Blonde 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
BRENDAN FRASER The Whale 
AUSTIN BUTLER Elvis 
COLIN FARRELL The Banshees of Inisherin 
BILL NIGHY Living
PAUL MESCAL Aftersun

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 
ANGELA BASSETT Black Panther: Wakanda Forever 
JAMIE LEE CURTIS Everything Everywhere All at Once
KERRY CONDON The Banshees of Inisherin 
STEPHANIE HSU Everything Everywhere All at Once
HONG CHAU The Whale 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
KE HUY QUAN Everything Everywhere All at Once
BRENDAN GLEESON The Banshees of Inisherin 
BARRY KEOGHAN The Banshees of Inisherin
JUDD HIRSCH The Fabelmans 
BRIAN TYREE HENRY Causeway

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
WOMEN TALKING Screenplay by Sarah Polley  
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT Screenplay - Edward Berger, Lesley Paterson & Ian Stokell 
TOP GUN: MAVERICK Screenplay by Ehren Kruger, Eric Warren Singer, Christopher McQuarrie; Story by Peter Craig, Justin Marks 
LIVING Written by Kazuo Ishiguro 
GLASS ONION: A KNIVES OUT MYSTERY Written by Rian Johnson 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE Written by Daniel Kwan, Daniel Scheinert 
THE BANSHEES OF INISHERIN Written by Martin McDonagh 
THE FABELMANS Written by Steven Spielberg, Tony Kushner 
TRIANGLE OF SADNESS Written by Ruben Östlund
TÁR Written by Todd Field 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT James Friend 
ELVIS Mandy Walker 
EMPIRE OF LIGHT Roger Deakins 
BARDO, FALSE CHRONICLE OF A HANDFUL OF TRUTHS Darius Khondji 
TÁR Florian Hoffmeister 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ 
ELVIS Catherine Martin 
BLACK PANTHER: WAKANDA FOREVER Ruth Carter 
BABYLON Mary Zophres 
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE Shirley Kurata 
MRS. HARRIS GOES TO PARIS Jenny Beavan 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE Paul Rogers 
TOP GUN: MAVERICK Eddie Hamilton  
ELVIS Matt Villa, Jonathan Redmond 
TÁR Monika Willi 
THE BANSHEES OF INISHERIN Mikkel E.G. Nielsen

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ
ELVIS Mark Coulier, Jason Baird, Aldo Signoretti 
THE WHALE Adrien Morot, Judy Chin, Anne Marie Bradley
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT Heike Merker, Linda Eisenhamerová 
THE BATMAN Naomi Donne, Mike Marino, Mike Fontaine 
BLACK PANTHER: WAKANDA FOREVER Camille Friend, Joel Harlow 

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ 
BABYLON Production Design: Florencia Martin; Set Decoration: Anthony Carlino 
ELVIS Production Design: Catherine Martin, Karen Murphy; Set Decoration: Bev Dunn
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT Production Design: Christian M. Goldbeck; Set Decoration: Ernestine Hipper 
AVATAR: THE WAY OF WATER Production Design: Dylan Cole, Ben Procter; Set Decoration: Vanessa Cole 
THE FABELMANS Production Design: Rick Carter; Set Decoration: Karen O'Hara 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ 
BABYLON Justin Hurwitz
THE FABELMANS John Williams 
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT Volker Bertelmann 
THE BANSHEES OF INISHERIN Carter Burwell 
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE Son Lux

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 
NAATU NAATU / RRR; Σύνθεση M.M. Keeravaani; Στίχοι Chandrabose
THIS IS A LIFE / Everything Everywhere All at Once; Σύνθεση Ryan Lott, David Byrne, Mitski; Στίχοι Ryan Lott, David Byrne
HOLD MY HAND / Top Gun: Maverick; Σύνθεση / Στίχοι Lady Gaga, BloodPop
LIFT ME UP / Black Panther: Wakanda Forever; Σύνθεση Tems, Rihanna, Ryan Coogler, Ludwig Goransson; Στίχοι Tems, Ryan Coogler
APPLAUSE / Tell It like a Woman; Σύνθεση / Στίχοι Diane Warren 

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ
TOP GUN: MAVERICK Mark Weingarten, James H. Mather, Al Nelson, Chris Burdon, Mark Taylor
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT Viktor Prášil, Frank Kruse, Markus Stemler, Lars Ginzel, Stefan Korte 
ELVIS David Lee, Wayne Pashley, Andy Nelson, Michael Keller
THE BATMAN Stuart Wilson, William Files, Douglas Murray,d Andy Nelson
AVATAR: THE WAY OF WATER Julian Howarth, Gwendolyn Yates Whittle, Dick Bernstein, Christopher Boyes, Gary Summers, Michael Hedges 

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ
AVATAR: THE WAY OF WATER Joe Letteri, Richard Baneham, Eric Saindon, Daniel Barrett 
TOP GUN: MAVERICK Ryan Tudhope, Seth Hill, Bryan Litson, Scott R. Fisher
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT Frank Petzold, Viktor Müller, Markus Frank, Kamil Jafar 
BLACK PANTHER: WAKANDA FOREVER Geoffrey Baumann, Craig Hammack, R. Christopher White, Dan Sudick
THE BATMAN Dan Lemmon, Russell Earl, Anders Langlands, Dominic Tuohy 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ANIMATION 
GUILLERMO DEL TORO'S PINOCCHIO Guillermo del Toro, Mark Gustafson, Gary Ungar, Alex Bulkley 
MARCEL THE SHELL WITH SHOES ON Dean Fleischer Camp, Elisabeth Holm, Andrew Goldman, Caroline Kaplan, Paul Mezey 
THE SEA BEAST Chris Williams, Jed Schlanger 
PUSS IN BOOTS: THE LAST WISH Joel Crawford, Mark Swift 
TURNING RED Domee Shi, Lindsey Collins  

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 
NAVALNY Daniel Roher, Odessa Rae, Diane Becker, Melanie Miller, Shane Boris 
FIRE OF LOVE Sara Dosa, Shane Boris, Ina Fichman
ALL THE BEAUTY AND THE BLOODSHED Laura Poitras, Howard Gertler, John Lyons, Nan Goldin, Yoni Golijov 
ALL THAT BREATHES Shaunak Sen, Aman Mann, Teddy Leifer 
A HOUSE MADE OF SPLINTERS Simon Lereng Wilmont, Monica Hellström 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ
ALL QUIET ON THE WESTERN FRONT Germany 
ARGENTINA, 1985 Argentina 
CLOSE Belgium 
EO Poland 
THE QUIET GIRL Ireland 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ANIMATION
THE BOY, THE MOLE, THE FOX AND THE HORSE Charlie Mackesy, Matthew Freud 
AN OSTRICH TOLD ME THE WORLD IS FAKE AND I THINK I BELIEVE IT Lachlan Pendragon
MY YEAR OF DICKS Sara Gunnarsdóttir, Pamela Ribon 
ICE MERCHANTS João Gonzalez, Bruno Caetano 
THE FLYING SAILOR Amanda Forbis, Wendy Tilby 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 
THE ELEPHANT WHISPERERS Kartiki Gonsalves, Guneet Monga 
STRANGER AT THE GATE Joshua Seftel, Conall Jones
THE MARTHA MITCHELL EFFECT Anne Alvergue, Beth Levison
HOW DO YOU MEASURE A YEAR? Jay Rosenblatt 
HAULOUT Evgenia Arbugaeva, Maxim Arbugaev 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
LE PUPILLE Alice Rohrwacher, Alfonso Cuarón
AN IRISH GOODBYE Tom Berkeley, Ross White 
THE RED SUITCASE Cyrus Neshvad 
NIGHT RIDE Eirik Tveiten, Gaute Lid Larssen
IVALU Anders Walter, Rebecca Pruzan 

gaRis
Περισσότερα... »

Κριντ ΙΙΙ (Creed III) Poster ΠόστερΚριντ ΙΙΙ
του Michael B. Jordan. Με τους Michael B. Jordan, Tessa Thompson, Jonathan Majors, Wood Harris, Florian Munteanu, Phylicia Rashad.

The Rock(y) is Gone
γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Αν δεν έχεις καβαλήσει τα πενήντα-φεύγα είναι σταλήθεια σκληρό, σε πονάει η καρδιά σου ρεφίλος, το ναποχαιρετάς ίσως τον μεγαλύτερο κινηματογραφικό ήρωα της νηπιακής σου ηλικίας. Εκκινώ από τη συγκεκριμένη αφετηρία για να καταδείξω το τέλος εποχής ενός franchise, του Rocky που άνευ υπερβολής δύναται να αντιπαραβληθεί με το ασούμε, Star Wars, τηρουμένων των αναλογιών. Κι όταν λέμε Rocky Balboa, εννοούμε Σιλβέστερ Σταλόνε (και ουχί Σταλόουν, τούτες είναι λεπτομέρειες για ημιγραμματιζούμενους), σωστά; Έτσι ρεφίλος, δη άι οφ δη τάιγκερ, η καρδιά του πρωταθλητή και ούλα τα συναφή. 

Κριντ ΙΙΙ (Creed III) Quad Poster
O οποίος Σλάι, πούλησε τζάμπα σε μια χαρτοπετσέτα το οσκαροδοξασμένο στόρυ και παρέδωσε μια δικαιότατα διακεκριμένη πρώτη ερμηνεία, ώσπου να φτάσει 40 χρόνια μετά (2018) να αγγίξει (κλοπή μεγάλη η μη βράβευσή του) το όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου για τη σπαραχτική του παρουσία, ξανά ως πλέον γηράσκων Ρόκυ στο Creed II. Βλέπεις, ήδη από τα 2015, προκύπτει το spin-off Creed, από τα χεράκια του δυναμικού ντουέτου Ryan Coogler - Michael B. Jordan που από το συνταρακτικό Fruitvale Station (2013) έχουν χέρι - χέρι κατακτήσει το Hollywood (βλέπε Black Panther).

O Rock δε θα δει - κατά οικεία δήλωση - το Creed III (αν και φιγουράρει, βάσει πνευματικών δικαιωμάτων ως συμπαραγωγός) γιατί τον πετάξανε έξω από το σπίτι του. Πουθενά πλέον στο story, παράλειψη ηθελημένη και οδυνηρή γιαταμέ. Με πρώτο δείγμα τις πρώτες είσπραξες (κοντά $59Μ), η τρίτη έξοδος του Adonis Creed στέφεται ως η πιο επιτυχημένη, επιπέδου Rocky IV, συγκριτικά ιδωμένη. Όπως ο Σταλόνε στο Rocky II, έτσι κι ο Michael B ως Donnie, παίρνει την κάμερα στο χέρι και συμπρωταγωνιστεί με τον ανερχόμενο Jonathan Majors στο ρόλο του πιστού φίλου του Dame που βγαίνει από τη φυλακή μετά από 18 χρόνια για να διεκδικήσει το όνειρο του heavyweight champion, καθώς σκότωσε για να προστατεύσει τον Donnie τότε που ζούσαν τη βία και τη στέρηση στο νεανικό πετσί τους. 

Ο ήδη βετεράνος πρωταθλητής Adonis, πήχτρα στην ενοχή και εκπληρώνοντας την ιερή επιταγή να ξεπληρώσει το χρέος του στον Dame, του προσφέρει θέση στο λουσάτο lifestyle του, ανοίγοντας το ρινγκ για τον προπονήσει, ενάντια στις πιθανότητες, ώστε να παλέψει για την καταξίωση. Όταν όμως αυτό γρήγορα επισυμβεί, ο Dame θα υψώσει τις γροθιές εναντίον του. Το καστ μοσχομυρίζει φρεσκάδα (βάλε ως σταθερά και τη θεούλα Tessa Thompson ως σύζυγο Adonis στην εξίσωση) και ο ίδρωτας όζει τεστοστερόνη στο ρινγκ, νόου ντάουτ. 

Ο Michael B. διαθέτει τάλαντο σκηνοθετικό που βγάνει μάτι εκεί που μοντάρει πυγμαχία και σκληρή προπόνηση. Η δε γενναιόδωρη χημεία του με τον Majors είναι υπερθετική. Απο την άλληνα, η βιαστική ανάπτυξη του στόρυ αστοχεί, ειδικά αναφορικά με τον χαρακτήρα του Dame, ενώ βέβαια δεν λείπουν και οι κλισεδιές του είδους παρά την έκδηλη προσπάθεια εμβάθυνσης στην ψυχική πάλη των δυο φίλων, με παρατεταμένους αποκαρδιάς διαλόγους. Το Creed III είναι ο πλήρης απογαλακτισμός από την Rocky μυθολογία, εδραιωμένο πλέον ως αυτόνομο franchise αλλά Τhe Thrill is Gone που θα τραγουδούσε πονεμένα ο B.B.King. Γειασάν του μάγκα του Michael B. αλλά εγώ είμαι με τον Rock..

Κριντ ΙΙΙ (Creed III) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2023 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός (Magic Mike's Last Dance) Poster ΠόστερMagic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός
του Steven Soderbergh. Με τους Channing Tatum, Salma Hayek Pinault, Ayub Khan Din, Jemelia George, Juliette Motamed, Vicki Pepperdine, Gavin Spokes, Alan Cox, Caitlin Gerard, Christopher Bencomo.

Πίπες Μάτζικ Λάιφ
γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Νάτανε 1975 (άντε βαριά 1976 ξερωγώ) όταν η διαφημισάρα πρόσταζε «Πίπες Μάτζικ Λάιφ: σώζουν ζωές!» για να συμπληρώσει ο τρισμέγιστος Βασίλης Τριανταφυλίδης στο Εις Μνήμην Χάρυ Κλυν «Για να μην τον παίρνετε από πίσω, πάρτε του μια πίπα!» (δώρο). Σχώρνα με καρδούλα μου για τις ατάκτως ερριμμένες σκέψεις αλλά τουτηνή η σαχλαμάρα ξύπνησε μέσα μου τον (Ντετέκτιβ) Ζώον. Σχεδόν πουταλές ταυτόχρονα με την άφιξή μου επί Καναδικού εδάφους για μόνιμη παραμονή (2011) ο παλαιόθεν αγαπημένος Steven Soderbergh ανακοίνωνε στο περίπου την πρόωρη συνταξιοδότηση από το βαρύ και ανθυγιεινό άθλημα της δημιουργίας ταινιών. Ίσαμε οχτώ ταινίες και παραγωγή των τηλεοπτικών όσκαρς 2021 (μούφα), νάτος-πετιέται-αποξαρχής, σε μια ληστρική επιδρομή στα βαλάντια ερωτευμενάκηδων-gays-μεγαλοκοπελούδων με αγιοβαλεντινιάτικη πρόφαση.

Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός (Magic Mike's Last Dance) Quad Poster
Το Magic Mike 3 (Last Dance) έρχεται μια 10ετία από την έξυπνη σοσιολογικά - πιπεράτη χορευτικά πρώτη ιστορία, να κλείσει τριλογικά την παρένθεση (Magic XXL) του 2015, με επιστροφή στο τιμόνι του φίλου Soderbergh. Σταθερές αξίες ο σεναρίστας Reid Carolin, περίπου αποκλειστικής απασχόλησης, (συμπεριλαμβάνοντας και το πρόσφατο Dog) παρεάκι με τον πουρέητζερ (πρώην στρήπερ - πάντα στρήπερ) Channing Tatum ο οποίος με κορόδεψε στα 24ά του στο Foxcatcher (2004) πως είναι ένας υποσχόμενος ηθοποιός. Από την άλληνε, κανά πρόμπλεμ, το παιδί διαθέτει κοιλιακούς - σκακιέρα και φατσούλα μπεμπέ - πονηρούλα και εν πάσειδι περιπτώσειδι άστονα να κυλιέται χαμαί και να χαμ-πά-ρει, αυτή είναι η μαγεία του. 

Ο Μάικ (Tatum), μετά την πλήρη μετα-καραντινική κατάρρευση του ονείρου για μια βιώσιμη ατομική επιχείρηση κατασκευής επίπλων, μπαρτεντεύει στο Μαϊάμι, για την πλούσια ζωντοχήρα Max (Salma Hayek Pinault) η οποία με το που σακουλεύεται τα του προτέρου βίου του τον καλεί για έναν τελευταίο χορό - εν αποστρατεία στον οντά της. Ο διστακτικός βασταγερός άνευ ετέρας αντιρρήσεως της φκιάνει ένα αξέχαστο φραπόγαλα, ατμίζοντας ολούθε - κακείθε τις τζαμαρίες της βιλάρας της με παχιό αισθησιασμό ναούμ. 

Ε, δε τα θέλει πολλά η θείτσα (σταμάτα συ, θεάρα η Pinault στα 57, πλακίτσα κάνουμι), τη σκάει την παραμύθα για Λονδίνα και στρηπο - μιούζικαλ σε ιδιόκτητο (καλά νάναι ο κερατούκλης να πλερώνει) θέατρο σε σκηνοθεσία Μάικλ Τζέφρυ Λέην (Μάικ - αυτού, του ιδίου). Σιγά μην της αρνηθεί, αυτή θα το δεις, θα του πάρει και βέσπα κατάπως το παγαίνει το γράμμα. 

Με αδικαιολόγητο voiceover από την υιοθετημένη αγγλιδούλα κόρη της Max(andra Mendoza), ο Σόντης μας τσαμπουνάει μια στρηπάδικη Glee ιστορία, πασπαλισμένη με κορεκτίλα περί cineνεσης στη λιθοτριψία επί καρέκλας και γυναικείας χειραφέτησης στη λιγούρα του ανδρικού ημίγυμνου, που στα δικά μου όμμαθα μοιάζει τόσο 80λας που σχεδόν πεθαίνεις. Οι δυο χοροί του Tatum είναι το υπερατού, αν και η διαφαινόμενη αραίωση στο τριχωτό της κεφαλής του συμβολίζει τον χλιαρό κυνισμό του σκηνοθέτη, που τα μαζεύει προτού τα αφήσει μπας-και προδώσει το μυστικό που χρόνια πια τον κατατρύχει: Ο Soderbergh έχει γίνει ένας μέτριος, απλώς επιπλεύσας σκηνοθέτης που υπηρετεί το cool mainstream, πετώντας σπόντες μόνο για τις διαπιστωμένες του ικανότητες. 

Το δε ξόδευμα της σεξομπόμπας, έχουσας θαυμαστό κωμικό τάιμιν, Hayek, αντιπαραβάλλοντας μια ψιλο-υστέρω, τρόφι γουάηφ, Pinault (YSL, Gucci κλπ για τους γνωρίζοντες) είναι θανάσιμο αμάρτημα για μια τριλογία που τρεκλίζει στο φινάλε, προδίδοντας εν πολλοίς τη μόνη της εξαρχής cineρπαστική αλήθεια: Τη σπαρταριστή χημεία των σωμάτων.

Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός (Magic Mike's Last Dance) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Φεβρουαρίου 2023 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Tár Poster ΠόστερTár
του Todd Field. Με τους Cate Blanchett, Noémie Merlant, Nina Hoss, Sophie Kauer, Mark Strong, Julian Glover, Allan Corduner, Sylvia Flote.


Λυδία λίθος!
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

A conductor accused of misconduct

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 24 Φεβρουαρίου του 1964 στην πόλη Πομόνα της Καλιφόρνιας στις ΗΠΑ, William Todd Field. Οι προηγούμενες δύο ταινίες που σκηνοθέτησε ήταν οι εξής: «Μυστικά της κρεβατοκάμαρας» (In the Bedroom, 2001) και «Κρυφές επιθυμίες» (Little Children, 2006). Στις προηγούμενες δύο ταινίες του, ο – γνωστός κατά βάση ως ηθοποιός στην αρχή της καριέρας του – Field, συνυπέγραφε το σενάριο, ενώ για το Tár έγραψε μόνος του το σενάριο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ειδικά για την Cate Blanchett: αν η Blanchett, δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να πρωταγωνιστήσει, η ταινία δεν θα γυριζόταν ποτέ!

Tár Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ της Βενετίας, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, τιμώμενη τελικά με το βραβείο καλύτερης ερμηνείας για την Cate Blanchett. Από εκεί και πέρα συμμετείχε σε μια σειρά από φεστιβάλ, κερδίζοντας βραβεία (κυρίως για την Blanchett). Είναι μόλις η έβδομη ταινία στην ιστορία του trifecta, του άτυπου «συνόλου» που δημιουργούν οι ενώσεις κριτικών της Νέας Υόρκης, του Λος Άντζελες και της (Αμερικάνικης) Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, όπου οι τρεις ενώσεις ομόφωνα ανέδειξαν μία ταινία ως καλύτερη της χρονιάς! Οι προηγούμενες έξι ταινίες ήταν: «Τα καλά παιδιά» (Goodfellas, 1990) του Martin Scorsese, «Η λίστα του Σίντλερ» (Schindler’s List, 1993) του Steven Spielberg, «Λος Άντζελες, Εμπιστευτικό» (L.A. Confidential, 1997) του Curtis Hanson, «The Hurt Locker» (2008) της Kathryn Bigelow, «The Social Network» (2010) του David Fincher και «Drive My Car» (2021) του Ryûsuke Hamaguchi! Η ταινία ήταν υποψήφια για τρεις Χρυσές Σφαίρες, κερδίζοντας εκείνη για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε δράμα για την Cate Blanchett, ενώ είναι υποψήφια για πέντε βραβεία BAFTA και για έξι Όσκαρ και πιο συγκεκριμένα, διεκδικεί τα Όσκαρ: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, α’ γυναικείου ρόλου, διεύθυνσης φωτογραφίας και μοντάζ.

Η υπόθεση: Η Λύδια Ταρ είναι μια πρωτοποριακή μαέστρος, που διευθύνει μια μεγάλη γερμανική ορχήστρα. Η Ταρ βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας της, καθώς προετοιμάζει τόσο την παρουσίαση ενός αυτοβιογραφικού βιβλίου όσο και την πολυαναμενόμενη ζωντανή εκτέλεση της Πέμπτης Συμφωνίας του Γκούσταφ Μάλερ. Είναι ομοφυλόφιλη, παντρεμένη με την Σάρον (πρώτο βιολί στην ορχήστρα της), με την οποία έχουν υιοθετήσει μια προσφυγοπούλα από τη Συρία, την Πέτρα. Το δεξί της χέρι είναι η Φραντσέσκα, μια νεαρή, όμορφη γυναίκα, που κάνει τα πάντα για τη Λύδια. Η Λύδια δεν θα μπορούσε να ζητήσει τίποτε παραπάνω: ζει πραγματικά το όνειρό της. Ένας γεγονός, όμως, θα αρχίσει να αποδομεί την εικόνα της. Πολύ γρήγορα η Λύδια, από την κορυφή, θα κατρακυλήσει στον πάτο. Μέχρι πού θα φτάσει η πτώση της;

Η άποψή μας: Επιτήδευση: αυτή είναι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό πριν καν ξεκινήσει η ταινία! Είναι ο τίτλος της, που έχει μια... ενοχλητική οξεία πάνω από το a, κάτι που δεν υφίσταται σε καμία από τις σύγχρονες αγγλοσαξονικές γλώσσες. Κάνοντας μια μικρή έρευνα στο Chat GPT – OpenAI, που είναι και της μοδός, μου έβγαλε πως μια τέτοια γραφή επιθέτου υποδηλώνει προέλευση από χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπως Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ουγγαρία και Πολωνία. Αν συνυπολογίσουμε το πάθος της πρωταγωνίστριας για τον Μάλερ, που ήταν Αυστριακής και Βοημικής καταγωγής, φαίνεται πως αυτή η γραφή του επιθέτου αποτελεί ένα είδος φόρου τιμής προς το είδωλό της (μιας που η Βοημία είναι μια ξακουστή περιοχή της Τσεχίας). Πολύ αργότερα μέσα στην ταινία αποκαλύπτεται στους πιο προσεκτικούς πως το πραγματικό ονοματεπώνυμο της Lydia Tár είναι Linda Tarr και πως έχει ταπεινή καταγωγή από τις ΗΠΑ. 

Και συνεχίζουμε: αρχίζει η ταινία και βλέπεις αυτό που βλέπεις στους τίτλους τέλους. Σαν το «Μη αναστρέψιμος» ένα πράμα! Τα ονόματα όλων μα όλων των συντελεστών της ταινίας (εκτός από εκείνα των ηθοποιών) παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του αποσβολωμένου θεατή. Περνάνε τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά (πέντε τελικά, χα, ω ναι, πέντε, έχει σημασία, ίσως και όχι, κι όμως, ναι) και η αλήθεια είναι, ένας εκνευρισμός σε πιάνει, καθώς και διάφορες κακές σκέψεις: γιατί μας τυραννάει τώρα αυτός ο κυριούλης; Χμ, συνήγορος του διαβόλου εδώ: ο ιθύνων νους πίσω από την ταινία θέλει με αυτόν τον τρόπο να ευχαριστήσει έμπρακτα όλους όσοι συμμετείχαν στη δημιουργία της, οι οποίοι αναγνωρίζονται μόνο από όσους θεατές έχουν το... βίτσιο να κάθονται στην κινηματογραφική αίθουσα μέχρι να πέσει και ο τελευταίος τίτλος από τα ζενερίκ του φινάλε. 

Και μπαίνουμε στην πρώτη διαλογική σκηνή. Ο Adam Gopnik (που υποδύεται τον εαυτό του), δημοσιογράφος του έγκριτου περιοδικού The New Yorker, στο πλαίσιο του φεστιβάλ του περιοδικού, έχει καλεσμένη για live κουβέντα μπροστά σε ένα εκστασιασμένο κοινό, την Λύδια Ταρ. Έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους που ανήκουν στην εκλεκτή κλίκα των EGOT, των δημιουργών εκείνων δηλαδή που έχουν τιμηθεί με Emmy, Grammy, Oscar και Tony! Η κουβέντα τους τώρα, πώς να το πω, είναι κάπως... ελιτίστικη. Ο μέσος θεατής (κι εγώ μαζί του) δεν μπορεί να παρακολουθήσει τι διαμείβεται στη συγκεκριμένη συζήτηση. Ομολογώ άγνοια σε ότι αφορά την κλασική μουσική. Δεν κατάλαβα Χριστό! Οι μουσικόφιλοι, οι λάτρεις της κλασικής μουσικής από την άλλη, μάλλον θα απολαύσουν την κουβέντα. Όπως και ο μαέστρο... Χριστόφορος Παπακαλιάτης!!! Ο μέσος θεατής, όμως, συνεχίζει να τσιμπιέται: μωρέ, τι 'ναι τούτο; Τι παράξενο φρούτο; 

Το στοίχημα που βάζει ο Field είναι μεγάλο. Γιατί ενώ η ταινία έχει προχωρήσει αρκετά, κινδυνεύει να πετάξει έξω από αυτήν τον μέσο θεατή. Τον ενδιαφέρει ο μέσος θεατής; Ή απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε μια κλειστή κάστα διανοούμενων; Χμ, νομίζω πως η ταινία μας αφορά όλους – οι περισσότεροι, όμως, αν συνεχίσουν να την παρακολουθούν, θα ξεκινήσουν έχοντας φάει γκολ από τα αποδυτήρια και θα έχουν μια αρκούντως δικαιολογημένη τσατίλα. Δεν τους κακολογώ: η ταινία παίζει με τα όρια – και τα νεύρα των θεατών. Όταν όμως ξεπεράσεις αυτόν τον ουδό της δυσανεξίας, ανοίγεται μπροστά σου πεδίο δόξης λαμπρό για να απολαύσεις, να σιχαθείς, να μισήσεις (ω ναι), να λατρέψεις μια ταινία τολμηρή (ποιος να μας το έλεγε αυτό κάποια χρόνια πριν, ε; ), που φτιάχτηκε για να διχάσει. 

Σαν το Babylon ένα πράμα (ξανά, ω ναι). Παρακολουθούμε το πορτρέτο μιας γυναίκας τρομερά ταλαντούχας, τρομερά εργατικής, τρομερά προνομιούχας, με απίστευτες γνώσεις, που αγαπάει τη μουσική με πάθος, που αγαπάει να έχει εξουσία, που χρησιμοποιεί και χειραγωγεί τους ανθρώπους γύρω της κατά το δοκούν, που έχει κατασταλαγμένες απόψεις, που έχει εκμαυλιστεί από τις απολαύσεις. Μιας γυναίκας που δείχνει σκληρή και ατσαλάκωτη, που για να υπερασπιστεί την κόρη της η οποία δέχεται bullying, κάνει η ίδια bullying, παρουσιαζόμενη ως ο πατέρας της μικρής, μιας γυναίκας ανασφαλούς, μικροβιοφοβικής, που καταπίνει χάπια για να καταπολεμήσει το άγχος της (και το κρύβει όποτε μπορεί). Μιας περήφανης λεσβίας, που δεν δέχεται να κρίνει τους ανθρώπους γενικότερα και τους καλλιτέχνες ειδικότερα με βάση τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. 

Η σκηνή στην περίφημη σχολή Τζούλιαρντ είναι χαρακτηριστική: κοντράρεται με τον φοιτητή, που ακυρώνει τον Μπαχ επειδή τον θεωρεί μισογύνη, για να εκφράσει ανοιχτά και χωρίς φόβο την άποψή της ότι ένας καλλιτέχνης κρίνεται από το έργο του κι όχι από τον χαρακτήρα του, τις πεποιθήσεις του ή τη σεξουαλική του ταυτότητα. Θα έρθει και η δική της σειρά να ακυρωθεί... Μιας γυναίκας από την άλλη, που θεωρεί εντελώς φυσιολογικό να εκμεταλλεύεται τη θέση της και την εξουσία της για να ικανοποιεί τις σεξουαλικές της ορέξεις, χρησιμοποιώντας νεαρές, ταλαντούχες ή μη, φιλόδοξες μουσικούς ως σκεύη ηδονής, από τα οποία απαλλάσσεται μετά τη χρήση, όταν πάψει το ενδιαφέρον. Μια λεσβία Χάρβεϊ Γουάινστιν! 

Ώπα! Μπορεί μια ομοφυλόφιλη γυναίκα να είναι σεξουαλικός κακοποιητής, ένας sexual predator; Η Marin Alsop, που για πολλούς αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τον χαρακτήρα της Λύδιας Ταρ, δήλωσε μετά την παρακολούθηση της ταινίας πως «προσβλήθηκα ως γυναίκα, προσβλήθηκα ως μαέστρος, προσβλήθηκα ως λεσβία». Και συνέχισε: «Υπάρχουν τόσοι πολλοί άντρες – πραγματικοί, τεκμηριωμένοι άντρες – στους οποίους αυτή η ταινία θα μπορούσε να βασιστεί, αλλά, αντίθετα, όχι μόνο βάζει μια γυναίκα στον ρόλο, αλλά της δίνει όλα τα χαρακτηριστικά αυτών των ανδρών. Αυτό δείχνει αντιγυναικείο». Μάλιστα. Μια χαρά ταινία θα προέκυπτε λοιπόν με τίτλο πχ «Smith», με ήρωα έναν John Smith, διευθυντή ορχήστρας, που χρησιμοποιεί τη θέση του για να περνάει από το κρεβάτι του φιλόδοξους, νεαρούς μουσικούς. Σωστά; 

Επομένως, ναι στην τέχνη, ναι στην καλλιτεχνική ελευθερία, αλλά ρε παιδί μου, να μην θίξουμε τις λεσβίες, να μην θίξουμε τους χοντρούς, να μην θίξουμε τους παράλυτους, να μην θίξουμε τους Μορμόνους, τους Βλάχους, τους Πόντιους, τους μαύρους, τους κίτρινους, τους μπλε, τους Αρειανούς, τους ανοργασμικούς, τους πανσεξουαλικούς. Ταινίες αλά καρτ και έμμεση λογοκρισία. Να περνάς από χίλια κόσκινα όλα όσα γράφεις, όλα όσα λες, όλα όσα σκέφτεσαι, για να μην θίξεις κάποιον. Γιατί, ελλοχεύει ο κίνδυνος, αφού καταφέρεις να γίνεις μεγάλος και τρανός, τζουπ, να φας μια ακύρωση και να βρεθείς στα τάρταρα. Γιατί δεν έχει νόημα η ακύρωση όταν δεν είσαι κάποιος, σωστά; Θα ακυρωθείς μόνο όταν γίνεις κάτι σημαντικό... Τι σκατά καλλιτεχνική ελευθερία είναι αυτή; Πόσο συγγενής τελικά είναι ο φασισμός με την πολιτική ορθότητα; Επιτρέπεται να εκφράζεις γνώμη πλέον ή το μόνο που επιτρέπεται να κάνεις, είναι να πουσάρεις μόνο συγκεκριμένες ατζέντες; Έχω διαβάσει μύδρους κατά της ταινίας. Μέχρι και για φασιστική την έχουν κατηγορήσει, δηλαδή, έλεος κάπου. Τεςπα, συνεχίζουμε. 

Ο Field με μεγάλη υπομονή, μεθοδικά και με ψυχρά χρώματα, δημιουργεί κάτι άξιο παρακολούθησης και επαίνων, που άλλοτε με τραβούσε στα χνάρια του «Birth» του Jonathan Glazer κι άλλοτε σε εκείνα του «Code inconnu» του Michael Haneke. Η Λύδια Ταρ είναι στην κορυφή και θέλει να πάει ακόμα πιο ψηλά! Έως ότου παθαίνει αυτό που τόσο εύγλωττα συμπυκνώνει σε μια λέξη ο ήρωας που υποδύεται ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στην υπέροχη ταινία του Περικλή Χούρσογλου «Ο κύριος με τα γκρι»: «Γλίστρησα». Έτσι και η Λύδια. Γλιστράει. Φλερτάροντας την νεαρή τσελίστρια, το τελευταίο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της, και προσπαθώντας να της επιστρέψει ένα αρκουδάκι που ξέχασε στο αυτοκίνητό της, θα την ακολουθήσει σε ένα παράξενο σπίτι και... θα σπάσει τα μούτρα της. 

Η πτώση της θα είναι θεαματική και απότομη. Θα βγουν όλα τα άπλυτά της στη φόρα. Κι εκεί που βρισκόταν στην κορυφή, θα βυθιστεί στον βούρκο. Απότομη κι επίπονη προσγείωση. Αυτός ο εγωπαθής, χειριστικός άνθρωπος, θα νιώσει στο πετσί του την ήττα. Αλλά, μια στιγμή. Γιατί ο τόνος του φιλμ μετά το «γλίστρημα» αλλάζει; Γιατί η Λύδια βλέπει τον παράξενο, τεράστιο σκύλο ( ; ) στο ερειπωμένο κτίριο; Γιατί ακούει θορύβους, γιατί βλέπει αυτά που βλέπει κι ακούει αυτά που ακούει; Ποιος θέτει τον μετρονόμο της σε λειτουργία; Γιατί υπάρχει διαφορετικό μοντάζ εδώ; Μήπως ό,τι ακολουθεί της πτώσης είναι όνειρο; Ή μάλλον, εφιάλτης; Μήπως όλα αυτά συμβαίνουν μόνο μέσα στο κεφάλι της; Μήπως η πραγματικότητα που βιώνει είναι μια προβολή του μέλλοντος έτσι όπως το φαντάζεται; Το φλερτ με το μεταφυσικό δίνει άλλη μια ενδιαφέρουσα διάσταση στην ταινία. Και ο Field αποφεύγει τις εύκολες κι έτοιμες απαντήσεις. 

Απίστευτο το πως μια ταινία είναι ταυτόχρονα μαξιμαλιστική και μινιμαλιστική, λεπτομερέστατη και ασαφής, «όλα στη φόρα» και κρυπτική. Η Λύδια δεν απολογείται, δεν μετανιώνει, δεν ζητάει ούτε την συμπάθεια ούτε την κατανόησή μας. Και μετά την πτώση της ετοιμάζει την επιστροφή της. Ακόμα και χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο τις Φιλιππίνες. Ετοιμάζεται να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, κι ας νιώθει ότι την στοιχειώνει παντού αυτή η καταραμένη Πέμπτη Συμφωνία, αυτό το μαγικό νούμερο πέντε: Όταν ζητάει ένα μασάζ για να χαλαρώσει, χαμένη στη... μετάφραση, οδηγείται σε μπουρδέλο, όπου η κοπέλα που της τραβάει την προσοχή είναι εκείνη με το νούμερο πέντε! 

Στο φινάλε, εκεί όπου σε ζωντανή μετάδοση, θα «ντύσει» με μουσική τις εικόνες του videogame «Monster Hunter» μπροστά σε ένα ακροατήριο που σέβεται απόλυτα τους κανόνες του cosplay, ο αφηγητής θα μιλήσει για τον Πέμπτο Στόλο: το μαγικό νούμερο πέντε, που στοιχειώνει τη ζωή της. Από τον Γκούσταφ Μάλερ στο βιντεογκέιμ, ένα τσιγάρο δρόμος. Ελεύθερη πτώση είπατε; Και είναι ευτελές είδος τα βιντεογκέιμ; Χμ. Μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Δεν φταίει η Λύδια Ταρ: στραβός είναι ο γιαλός. Γεμάτη στρεβλώσεις είναι η σύγχρονη νεοφιλελέ δυτική κοινωνία. 

Σπουδαία ταινία, με απίστευτη δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας και στο μοντάζ, στην επιλογή και την εκτέλεση της μουσικής, στην αυθεντικότητα τοποθεσιών, μαγαζιών, προϊόντων και καταστάσεων (μόνο το... μαλλί του Strong βγάζει μάτι, αλλά τι, επειδή είναι φαλακρός δεν μπορεί να παίξει ρόλο μαλλιά; μουάχαχαχαχαχα) τίποτα όμως δεν θα είχε σημασία χωρίς την παρουσία της Cate Blanchett στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η γυναίκα έμαθε να μιλάει άπταιστα γερμανικά, τελειοποίησε το πιάνο της (ναι, ό,τι ακούγεται να παίζεται από την ίδια, παίζεται από την ίδια!), διευθύνει η ίδια κανονικά, ως μαέστρος, την αυθεντική φιλαρμονική και εννοείται, δίνει ερμηνεία – οδοστρωτήρα! Δίνει ζωή, σάρκα και οστά, σε έναν χαρακτήρα στα όρια του αντιπαθούς, και το κάνει με τρόπο αφοπλιστικό και απολαυστικό. 

Για το φινάλε κράτησα να μεταφέρω τα λόγια του αφηγητή του παιχνιδιού λίγο πριν τελειώσει η ταινία. Σαν να συμπυκνώνουν όλο το νόημα της ταινίας σε αυτές τις λίγες λέξεις. Ιδίως η κατακλείδα είναι όλα τα λεφτά: «Sisters and brothers of the Fifth Fleet, it’s time. I’ll keep my farewell brief - never was much with words. Once you board this ship, there’s no turning back. The next ground your feet will touch will be that of the New World. If any of you lost your nerve, then step away now, and let no one judge you».

Tár Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Φεβρουαρίου 2023 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Χτύπος στην Καλύβα (Knock at the Cabin) Poster ΠόστερΧτύπος στην Καλύβα
του M. Night Shyamalan. Με τους Dave Bautista, Jonathan Groff, Ben Aldridge, Nikki Amuka-Bird, Kristen Cui, Abby Quinn, Rupert Grint.

I want to put on, my my my my my Boogie shoes, just to boogie with you!
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Η πρώτη γραμμή της τριλογίας, γράφηκε δυο δεκαετίες και κάτι πριν, ελάχιστα κατοπινά του μιλένιουμ. Στο Signs (2002) ένας χήρος ιερέας που έχει την ευθύνη του μεγαλώματος δύο ανήλικων παιδιών μετά τον αιφνίδιο θάνατο της συζύγου, του, καλείται να εντοπίσει τι ακριβώς κρύβουν τα γιγαντιαία σημάδια που έχουν δημιουργηθεί στις φυτείες καλαμποκιών και περιβάλλουν την δική του φάρμα. Με την Πίστη του να δοκιμάζεται σφόδρα λόγω της άδικης απώλειας, οφείλει να αναπροσαρμόσει τις δυνάμεις του, προκειμένου να προστατέψει τους δικούς τους ανθρώπους από μια απροσδιόριστη απειλή. Ομοίως, στο The Happening (2008) ένας ιδεαλιστής καθηγητής γυμνασίου, που αντιμετωπίζει διάφορα ζόρια στην σχέση με την συμβία του, παλεύει να ξεφύγει μακριά από τον αόρατο εχθρό που οδηγεί τους συνανθρώπους του σε αυτοκτονικές τάσεις. Με τον καλύτερο φίλο και συνάδελφο του να ολοκληρώνει την αυτοχειρία, θα αναγκαστεί να πάρει υπό την προστασία του την ορφανή θυγατέρα του, οδηγώντας την μακριά από το μαζικό κακό που παραμονεύει. Στις δύο προαναφερθείσες δημιουργίες, που άσχετα από την καλλιτεχνική τους αξία, δύναται κανείς να αναπτύξει θεωρίες συγγραφής ολάκερης εγκυκλοπαίδειας, έρχεται να προστεθεί ακόμη μία, το Knock At The Cabin, για να κλείσει επιτέλους ο κύκλος. Ορίζοντας το εξαιρετικά ενδιαφέρον Τρίπτυχο των Μεταφυσικά Δοκιμαζόμενων Προσωπικών και Οικογενειακών Αξιών, όπως το συνέλαβε και το εκτέλεσε σε φιλμ, ένας από τους πλέον αγαπημένα άνισους δημιουργούς στην ιστορία του κινηματογράφου.

Χτύπος στην Καλύβα (Knock at the Cabin) Quad Poster
Τις ευτυχισμένα νηνεμικές στιγμές ξεγνοιασιάς της επτάχρονης Γουέν, που περνά ένα Σαββατοκύριακο αναμελιάς μαζί με τους θετούς της γονείς, Έρικ και Άντριου στο απόμερο εξοχικό καλύβι, θα διακόψει μονομιάς η άφιξη ενός μυστηριώδη ξένου, που θα την τρομάξει με τα λόγια του. Κατάσταση που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο τρομακτική, αφού κατόπιν του φιλικού Λέοναρντ, στην καταπράσινη αυλή του κτήματος θα εμφανιστούν ακόμη τρεις άγνωστοι, δυο γυναίκες κι ένας ακόμη άντρας, που με την βία και αρματωμένοι με αυτοσχέδια όπλα, θα επιδιώξουν να εισβάλλουν στο σπίτι.

Μια επίθεση που θα βρει απροετοίμαστη την τριμελή οικογένεια, που από την μια στιγμή στην άλλη θα βρεθεί αιχμάλωτη της ετερόκλητης τετράδας των αγνώστων, ακόμη και μεταξύ τους μέχρι προ ολίγων ωρών, όπως θα ομολογήσουν εξηγώντας την έφοδο τους. Και που απλά θα θέσουν ένα απρόσμενο τελεσίγραφο στους δύο γονείς, πως αν σε ελάχιστο χρόνο δεν αποφασίσουν να θυσιάσουν ένα μέλος από την φαμίλια τους, ολάκερος ο κόσμος θα καταστραφεί. Δίλημμα που θα εκληφθεί ως αστείο από τους δεμένους πισθάγκωνα ανάδοχους πατεράδες της μπεμπέκας, ωσότου περίεργα φαινόμενα θα αρχίσουν να λαμβάνουν χώρα, οδηγώντας στο συμπέρασμα πως η ανθρωπότητα, ελέω της μη αποφασιστικότητας τους, βρίσκεται στ αλήθεια σε κίνδυνο!

Πως λέμε λοιπόν στην θεωρία του χάους, πως ένα πέταγμα μιας οποιασδήποτε πεταλούδας στον Αμαζόνιο, δύναται να φέρει βροχή στον αντίποδα της Κίνας? Έτσι ακριβώς στην πράξη του αληθινού ολέθρου, μόνον μια ανθρωποθυσία, συγκεκριμένη και με χρονικό deadline, είναι ικανή να διατηρήσει τον κόσμο στην ασφάλεια του και να αποτρέψει τον Αρμαγεδδόνα που το μοιραίο κουαρτέτο έχει δει στα όνειρα του. Στο τραπέζι λοιπόν θα πέσει το ζωτικής σημασίας ερώτημα: Πόσα πράγματα θα ήσασταν διατεθειμένοι να θυσιάσετε, αν στα χέρια σας βρισκόταν η σωτηρία του πλανήτη? Πόσο σημαντική είναι η διατήρηση στην ζωή του ενός, πλην αγαπημένου, λατρεμένου, μοναδικού και αναντικατάστατου, σε σύγκριση με αυτή των δισεκατομμυρίων, μα ξένων και αγνώστων.

Για να τα βάζουμε σε μια τάξη, αφηγηματικά πρωτίστως, μόνο ως ένα κακόγουστο αστείο θα μπορούσε κανείς να εκλάβει την παρουσία τεσσάρων μουρλών, που εκστομίζουν παλαβομάρες περί του επερχόμενου τέλους και της ολοκληρωτικής καταστροφής. Το πράγμα θα πάρει ανάποδη στροφή όμως, από την ώρα που η τετράδα δεν θα εμφανιστεί απειλητική προς τους ομήρους, το αντίθετο μάλιστα, αφού οι περισσότερες τάσεις φέρουν προς την ευγένεια και την πραότητα. Μα το κυριότερο με τον δικό τους, θυσιαστικό, τρόπο που θα αντιδράσουν, παίρνοντας την μία μετά την άλλη τις αρνητικές απάντησεις των μοναδικών - κατ εκείνους - Σωτήρων.

Στην ουσία λοιπόν σε αυτό το λιτότατο από σκηνικά, εφέδες και φιοριτούρες θρίλερ, η θεματική βάση κτίζεται πάνω στην ύπαρξη των Τεσσάρων Ιπποτών της Αποκάλυψης, τους σύμφωνα με τις γραφές του Ιωάννη, εκείνους τους καβαλάρηδες που λειτουργούν ως οι πρόδρομοι των αβάσταχτων δεινών που θα επακολουθήσουν. Και που δεν είναι παρά τύποι της καθημερινότητας, ένας προπονητής σε ομάδα νέων, μια νοσοκόμα, μια μαγείρισσα, αλλά κι ένας παράξενος κοκκινοτρίχης μουσάτος, που κάτι αδιόρατο θυμίζει στους δυο μπαμπάδες. Οι οποίοι από την μεριά τους, εκτιμούν πως επιλέχθηκαν από την τετράδα να υποστούν αυτό τον (δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί) εξευτελισμό, ως συνέπεια της σεξουαλικής τους προτίμησης, αλλά και της μάγκικης αποφασιστικότητας τους να στήσουν σπιτικό, μεγαλώνοντας κι ένα δύσμοιρο ορφανό, δίνοντας του την ευκαιρία σε μια καλύτερη ζωή, που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να του προσφέρει.

Το κλίμα έτσι από αρχικά κλειστοφοβικό, περνά μέσα από τις ανατρεπτικές απολήξεις του κάθε "τέλους χρόνου", μα και από τα πληροφοριακά φλασμπάκς που μας δείχνουν τι έχει τραβήξει το ομοφυλόφιλο ζευγάρι στην πορεία της σχέσης του, σε κάτι πιο προβληματισμένο στην συνέχεια. Λες οι βίαιοι, μόνον προς ιδίους, εφορμούντες, πραγματικά να λένε την αλήθεια και η τύχη της γης να διακυβεύεται από την απάντηση που θα πάρουν από τους μπερδεμένους γκέι γονείς? Ο Shyamalan που από καιρό έχει πάψει να είναι ο σχεδιαστής των ευρηματικών τουίστ, δίχως να λησμονεί να τροφοδοτήσει την μαρκίζα του πιασάρη εμπορικά, μια χαρά το στήνει το ντεκόρ του, θέτοντας ως αφετηρία το τρομακτικό μπάσιμο των ξένων στο οικογενειακό άσυλο, συνεχίζοντας όμως, δια μέσου της θρησκευτικών αναζητήσεων οδού, στο σκόρπισμα μπόλικων διλημμάτων, γύρω από το ατομικό θέλω και πρέπει.

Ασχέτως των εμβόλιμων χρονικών πέρα δώθε, όμως το πλάνο του στην πορεία μοιάζει ανακόλουθο προκαλώντας όχι και λίγα ερωτηματικά, στον θεατή που παίρνει στα σοβαρά την κάθε κίνηση του Ινδού. Φυσικά και η ευκολία είναι να καταλήξουμε στην συμβολική θεώρηση των πάντων ή ακόμη χειρότερα στην γενίκευση της κρίσης της ηθικής του καθενός. Το σενάριο από την άλλη, βασισμένο στο πρωτότυπο σύγγραμμα του Paul Tremblay, προσεγγίζει τους χαρακτήρες μεθοδικά, χωρίς να τους εκθέτει, σε βαθμό που να μην διαχωρίζονται στην εξέλιξη οι καλοί από τους κακούς. Να μην υπάρχουν καν, οι δεύτεροι ίσως. Το φινάλε με την ρηχή του εκτόνωση, σε στιγμές που έξω χαλάει το σύμπαν, είναι που κάπου με συγκράτησε από το να θεωρήσω το Cabin ως την πιο αξιόλογη στιγμή του MNS, εδώ και αρκετό καιρό. Μαζί με τα ακατάπαυστα σε πρώτο πρόσωπο πλάνα, που στην δική μου ματιά, λειτουργούν πλήρως αντίθετα από τον λόγο αμεσότητας που τα φίλμαρε ο ντιρέκτορ. Αντιπαθητικά!

Σε γενικές γραμμές πάντως η 15η κίνηση του πάλαι ποτέ χρυσού παιδιού του Χόλιγουντ, καταφέρνει τον σκοπό της, αφού η λυτρωτική έξοδος από το αδιέξοδο που έχει περιέλθει ολάκερο το σύμπαν, εγκλωβισμένο στο καλύβι της Πενσυλβάνιας, πανεύκολα θα δημιουργήσει υπέρμαχους και αντιδραστικούς. Με καθένα από μέρους του να παλεύει να συντάξει τις χίλιες σκέψεις που σαν ζιζάνια σκόρπισε μέσα του αυτό το, σαν μαγεμένο από μια υπέρτατη δύναμη, παραλήρημα των αλαφροΐσκιωτων Ζηλωτών. Στα συν καταγράφω που ο Night δεν στρογγυλοκάθεται στον ολόχρυσο θρόνο που του έχουν κτίσει τα 3 και βάλε τρις δολάρια των εσόδων των ταινιών του, μα συνεχίζει να το ψάχνει, να το ζορίζει, να το στίβει το μυαλό του, αναζητώντας το ξεπέρασμα του ζενίθ της 6ης Αισθήσεως. Στα πλην, νιώθω απογοητευμένος, που αυτή του η πάλη κρατά, πια, ένα τέταρτο του αιώνα. Κι ο πήχης αντί να πλησιάζεται, μάλλον νιώθω να ξεμακραίνει.

Χτύπος στην Καλύβα (Knock at the Cabin) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2023 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Μέρες Ξηρασίας (Kurak Günler / Burning Days) Poster ΠόστερΜέρες Ξηρασίας
του Emin Alper. Με τους Selahattin Paşalı, Ekin Koç, Erol Babaoğlu, Erdem Şenocak, Seli̇n Yeni̇nci̇.

Into The Gap
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Δεν υπάρχει χώρα σε ετούτο τον πλανήτη που να μην απαντάται αυτό το φαινόμενο. Των σημαντικών διαφορών δηλαδή, σε τρόπο σκέψης και αντίληψης, λογικής και συμπεριφοράς, μεταξύ των ανθρώπων που διαβιώνουν στο κέντρο, στην πρωτεύουσα, στην μητρόπολη, με εκείνους που ζουν στην περιφέρεια. Η ένταση του αυξομειώνεται και μάλιστα σε πολύ σημαντικά ποσοστά, ανάλογα με το μέγεθος του τόπου, αφού έχει παρατηρηθεί σε πιο συμμαζεμένα σε έκταση κράτη, πολύ μικρότερη η τάση της αστυφιλίας, όσο και της απόστασης σε εκφραστικούς τρόπους. Αντιθέτως, χώρες αχανείς σε εύρος, μετά μεγάλης ευκολίας σπάζουν τους δεσμούς με το πολιτισμένο επίκεντρο, συνεπώς όσο πλησιάζουμε στα άκρα τους να συναντάμε φερσίματα που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την βιτρινική κουλτούρα. Προς καμία φοβερή έκπληξη μας, αφού αυτή την τεράστια σε οποιουδήποτε είδους μήκος απόσταση βάσης - πλευρών, την έχουμε πληρώσει με μια εθνική καταστροφή, η εξ ανατολών γείτονας μας, λογικά προβάλλει στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας λίστας εκδήλωσης του φαινομένου.

Μέρες Ξηρασίας (Kurak Günler / Burning Days) Quad Poster
Από τις πρώτες κιόλας ώρες που θα βρεθεί στην απομονωμένη επαρχία του Γιανικλάρ, ο νεαρότατος και λουστραρισμένος εισαγγελέας Εμρέ, θα αντιληφθεί πως αυτή η παρθενική του μετάθεση δεν είναι ότι ακριβώς θα περίμενε. Παρόλα αυτά τάχιστα θα θελήσει να περάσει τις δικές του πολιτισμένες πεποιθήσεις, καταργώντας άμεσα τις πρωτόγονες των ντόπιων που αρέσκονται στο να περιφέρονται δημόσια οπλισμένοι βαρώντας μπαλοθιές σε κάθε ευκαιρία, επιδεικνύοντας και τα βάναυσα κατορθώματα τους στο κυνήγι αγριογούρουνων.

Στάση που φυσικά θα τον φέρει μονομιάς σε ρήξη με τους τοπικούς άρχοντες, που χάρη στην τεράστια ισχύ τους, έχουν μεγάλη πέραση στην μάζα, που τους στηρίζει ειδωλολατρικά. Αποφασισμένος ο δικαστικός λειτουργός να μην αφήσει να συνεχιστούν τα απολίτιστα έθιμα, δεν θα διστάσει να προβεί και σε διώξεις κατά παντός υπευθύνου, όποιο κι αν είναι το αξίωμα του. Μια βραδιά καλωσορίσματος στο κονάκι του Δημάρχου, που θα οδηγήσει τον Εμρέ σε βαθιά μέθη από την αλόγιστη κατανάλωση ρακής, θα ορίσει και το μεγάλο του σφάλμα, αφού πλέον τίποτα στην δράση του, ελέω κενού μνήμης, δεν θα μπορέσει να είναι το ίδιο.

Το σοκ του διοικητικού ρούκι θα μεγεθυνθεί ακόμη περισσότερο στην αντίληψη της ατελείωτης ξηρασίας που μαστίζει ολάκερη την Ανατολία, με συνέπεια οι κάτοικοι να παίρνουν νερό με το δελτίο, πιστεύοντας πάντως τις υποσχέσεις των προυχόντων, πως με την επανεκλογή τους στον θώκο, θα εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα που (λένε πως) κρύβει το σκονισμένο υπέδαφος. Μακρά αναβροχιά που έχει δημιουργήσει ακραία γεωλογικά φαινόμενα σε όλη την περιοχή, με την γη να υποχωρεί προκαλώντας γιγάντιες και άκρως επικίνδυνες για την ασφάλεια των πολιτών καταβόθρες.

Σε αυτό το νοσηρό και φουντωμένο από το κοκκινόχωμα που αιωρείται στην ατμόσφαιρα κλίμα, καλείται να εργαστεί με βάση τα όσα έχει διδαχθεί, αλλά και με γνώμονα τις ηθικές του αρχές, ο δημόσιος λειτουργός, που ούτε την εμπειρία διαθέτει, ούτε το κύρος να επιβληθεί στους προσφάτως δημιουργηθέντες εχθρούς του. Που από την μεριά τους και την καπατσοσύνη έχουν στο τσεπάκι, όπως και την άγνοια τιμωρίας τους για τις παραβατικές τους ενέργειες, προκειμένου να στήσουν την παγίδα στον κολαρισμένο υπάλληλο του υπουργείου δικαιοσύνης. Κι έτσι κάτω από τον καυτό ήλιο που ισοπεδώνει διαθέσεις και συναισθήματα, θα στηθεί η μονομαχία του εξευγενισμένου ενός με το υποανάπτυκτο σύνολο.

Φυσικά και δεν μιλάμε για κάποια υπερβολικά πρωτότυπη ιστορία, αφού με το συγκεκριμένο κοινωνικό κοντράστ, έχουν μπόλικοι κινηματογραφιστές ασχοληθεί κατά καιρούς. Πέρα του γεγονότος πως ο φιλόδοξος και ιδιαίτερα αγαπητός στα απανταχού φεστιβάλια σκηνοθέτης Emin Alper (Abluka), έχει στήσει ένα σενάριο σωστά δομημένο και καταρτισμένο, οφείλουμε να αποδεχτούμε και το ότι στην Τουρκία, τέτοιου είδους καυστικές προς το καθεστώς, πολιτικές θέσεις, δεν είναι και τόσο ελεύθερες να εκφραστούν. Άρα αυτομάτως παίρνει ένα πόιντ ο 50χρονος σκηνοθέτης, στο τέταρτο μεγάλου μήκους βήμα του.

Και είναι πραγματικότητα πως στο μεγαλύτερο τμήμα της δίωρης ταινίας του, πετυχαίνει να αναπτύξει όλη αυτή την φρενίτιδα που προκαλεί η δίψα, η ξηρασία, αλλά και η πλήρης έλλειψη πολιτισμικού υπόβαθρού, που θα αντιμετώπιζε τις δύσκολες συνθήκες αλλιώς. Εντάσσοντας στην σεναριακή του γραμμή και το αστυνομικό στοιχείο - τον βιασμό μιας ανήλικης Ρομά, την νυχτιά μέθης του εισαγγελέα - προχωρά μεθοδικά στην δόμηση των κεντρικών ιδεών, που έχουν σαν βάση τον καθορισμό των απίστευτων αντιθέσεων. 

Στα υπέρ του στέκεται, εννοείται, η άριστα φωτογραφημένη μορφολογία της γειτονιάς που εκτυλίσσεται το δράμα, στην περίπτωση μας η Καισαρεία, που ορίζει ένα γνώριμο και από άλλες, παρόμοιου ύφους τουρκικές παραγωγές, δυστοπικό σκηνικό. Εξαιρετική και η αρωγή του μοντάζ, που προσφέρει μερικές ανθολογικές, μακροσκελείς σε διάρκεια, αλλά απόλυτα πειστικές και ρεαλιστικές σεκάνς, όπως εκείνη της μάζωξης στον δημαρχιακό οντά, που θα αποφέρει τόσο την σεξουαλική κακοποίηση, όσο και το μπλακ άουτ στο μυαλό του νομικού. 

Σε αυτή ακριβώς την εξέλιξη βοηθούν τα μέγιστα οι αληθινές περιφερειακές ερμηνείες των "κακών" του στόρι, που είναι τόσο όσο εριστικές, ξεδιάντροπες και χυδαίες, ώστε να δημιουργήσουν το αίσθημα της αποτροπής στον θεατή. Και της στήριξης στο "παιδάκι", που οι ιθύνοντες του φόρεσαν μια θεσμική γραβάτα και το έστειλαν από τον κοσμοπολίτη Βόσπορο στα Εσκισεχίρ, σαν κάπρο προς σφαγή. Δεν θα έλεγα το ίδιο, για την στάση του μοναδικού συμμάχου του, ενός ντόπιου ρεπόρτερ που εναντιώνεται στο σύστημα, που μάλλον δεν είναι πλήρως εξηγήσιμη, ούτε ομοίως άρτια μελετημένη. Είναι και εκείνη η αδιόρατα γκέι έκφανση, που και αταίριαστη με το σύνολο μοιάζει και αποπροσανατολιστικά δρα, δίχως να είναι και η πρώτη φορά που το homosexual στοιχείο παρεμβάλλεται έτσι ξεκάρφωτο και ανούσιο σε arthouse φιλμικό πόνημα.

Συνολικά όμως η ταινία του Alper είναι και ενδιαφέρουσα και θέτει τα θεμέλια που πάνω τους μπορεί να διεξαχθεί μπόλικη κουβέντα πάνω στο υπαρκτό κενό μεταξύ της χάι σοσάιτι και της χωριατιάς. Της φωτεινής Ιστανμπούλ, εδώ και του απόμερου, αφιλόξενου και ιμπέριουμ ιν ιμπέριο Μπαλκάγια. Τόσο βαθιού και απροσπέλαστου χάσματος, όσο αυτό που στήνουν οι τρυπάρες στα εδάφη της κοινής πατρίδας. Εμείς, οι σπουδαγμένοι άριστοι θα είμαστε πάντα από εδώ, εσείς οι κατιμάδες απέναντι, εκεί θα παραμείνετε, άλογα και άφιλα ζώα σαν κι αυτά που βάζετε σημάδι.

Μέρες Ξηρασίας (Kurak Günler / Burning Days) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2023 από την Mikrokosmos!
Περισσότερα... »

Αστερίξ και Οβελίξ: Στο δρόμο για την Κίνα (Astérix & Obélix: L'Empire du Milieu / Asterix & Obelix: The Middle Kingdom) Poster ΠόστερΑστερίξ και Οβελίξ: Στο δρόμο για την Κίνα
του Guillaume Canet. Με τους Guillaume Canet, Gilles Lellouche, Vincent Cassel, Jonathan Cohen, Marion Cotillard, Julie Chen, José Garcia, Ramzy Bedia, Pierre Richard, Zlatan Ibrahimovic.


Ολ-ιν-δε-μιξ!
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Τσιν τσον τσαν ρε, τσιν τσον τσαν

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία live action (κι όχι κινουμένων σχεδίων) με ήρωες τους αγαπημένους ήρωες των René Goscinny και Albert Uderzo. Έχουν προηγηθεί οι εξής ταινίες: «Αστερίξ & Οβελίξ εναντίον Καίσαρα» (Astérix & Obélix contre César, 1999) σε σκηνοθεσία Claude Zidi (κόστος 42 εκατομμύρια ευρώ, έκοψε 8.95 εκατομμύρια εισιτήρια στη Γαλλία), «Αστερίξ & Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα» (Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre, 2002) σε σκηνοθεσία Alain Chabat (κόστος 50 εκατομμύρια ευρώ, έκοψε 14.56 εκατομμύρια εισιτήρια στη Γαλλία), «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» (Astérix aux jeux olympiques, 2008) (κόστος 78 εκατομμύρια ευρώ, έκοψε 6.82 εκατομμύρια εισιτήρια στη Γαλλία) και «Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία» (Astérix & Obélix: Au service de sa Majesté, 2012) σε σκηνοθεσία Laurent Tirard (κόστος 61 εκατομμύρια ευρώ, έκοψε 3.82 εκατομμύρια εισιτήρια στη Γαλλία). Έχουν περάσει λοιπόν πάνω από 10 χρόνια από την προηγούμενη ταινία της σειράς. Αυτά που ξεχωρίζουν τούτη την ταινία σε σχέση με τις προηγούμενες είναι βασικά δύο: α) είναι η πρώτη στην οποία δεν πρωταγωνιστεί ο Gérard Depardieu στο ρόλο του Οβελίξ και β) είναι η πρώτη που βασίζεται σε πρωτότυπο σενάριο, όχι δηλαδή σε σενάριο βασισμένο σε κάποιο από τα κόμικ που έχουν ήδη κυκλοφορήσει.

Αστερίξ και Οβελίξ: Στο δρόμο για την Κίνα (Astérix & Obélix: L'Empire du Milieu / Asterix & Obelix: The Middle Kingdom) Poster Πόστερ Wallpaper
Και λίγη... προϊστορία. Γραμμένη από τον Ρενέ Γκοσινί και εικονογραφημένη από τον Αλμπέρ Ουντερζό, η σειρά «Περιπέτειες του Αστερίξ» πρωτοκυκλοφόρησε στο γαλλο-βελγικό περιοδικό κόμικ «Pilote» στις 29 Οκτωβρίου του 1959. Στην Ελλάδα, το κόμικ πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και πλέον είναι διαθέσιμο από τη Μαμούθ Comix σε άλμπουμ των 50 περίπου σελίδων. Η επιτυχία της σειράς είναι αδιαμφισβήτητη: το κόμικ είναι ένα από τα πιο δημοφιλή στον κόσμο, έχοντας μεταφραστεί σε πάνω από 100 γλώσσες (στην Ελλάδα, μάλιστα, υπάρχουν διαθέσιμα τεύχη και στα αρχαία ελληνικά, αλλά και στην κυπριακή, κρητική και ποντιακή διάλεκτο!) και σημειώσει πωλήσεις πάνω από 325 εκατομμυρίων αντιτύπων. Έχει, επίσης, εμπνεύσει ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, μια σειρά από παιχνίδια, ακόμη κι ένα θεματικό πάρκο. Η τελευταία ταινία κόστισε 65 εκατομμύρια ευρώ και βγαίνει στην Ελλάδα μία μόλις ημέρα μετά την έξοδό της σε Γαλλία, Βέλγιο και Καναδά!

Η υπόθεση: Βρισκόμαστε στο έτος 50 π.Χ. Η αυτοκράτειρα της Κίνας μόλις φυλακίστηκε μετά από πραξικόπημα που υποκινήθηκε από έναν προδότη πρίγκιπα. Με τη βοήθεια ενός εμπόρου και της πιστής της σωματοφύλακα (sic), η μοναχοκόρη της αυτοκράτειρας, πριγκίπισσα Σας-Γι, καταφέρνει να διαφύγει στη Γαλατία για να ζητήσει βοήθεια από - ποιούς άλλους; - τους ξακουστούς πολεμιστές, Αστερίξ και Οβελίξ. 

Οι δύο αχώριστοι φίλοι, παρά το γεγονός ότι η σχέση τους περνάει κρίση, δέχονται ευχαρίστως να βοηθήσουν την πριγκίπισσα να σώσει τη μητέρα της και να ελευθερώσει τη χώρα της. Έτσι, αρχίζουν ένα μεγάλο, περιπετειώδες ταξίδι προς την Κίνα. Όμως, τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο όταν ο Καίσαρας, νιώθοντας πως η Κλεοπάτρα όχι μόνο δεν τον αγαπά αλλά δεν τον σέβεται καν, αποφασίζει να κινηθεί - μαζί με τον ισχυρό στρατό του - κι αυτός προς την Κίνα, προκειμένου να την κατακτήσει, κάτι που θα τον κάνει πασίγνωστο σε όλη την γη.

Η άποψή μας: Ζήσαμε για να το δούμε κι αυτό: Μια ταινία που προσπαθεί να κάνει επίκαιρους τους αγαπημένους μας Αστερίξ και Οβελίξ, μπολιάζοντας μεταξύ των άλλων την πλοκή με στοιχεία women empowerment και με τον Αστερίξ να φαίνεται να έλκεται από την ιδέα του βιγκανισμού! Κι ενώ το πρώτο έχει νόημα και περνάει ουσιαστικά μηνύματα από τη μια δίνοντας και το έναυσμα για χιούμορ από την άλλη, το δεύτερο αγγίζει τα όρια της ιεροσυλίας! Ακούς εκεί να μην τρώει αγριογούρουνο ο Αστερίξ! Ευτυχώς, ο Οβελίξ ανθίσταται σθεναρά! 

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις στα χέρια σου μια τέτοια χρυσοφόρο όρνιθα όπως το όλο franchise των ανυπότακτων Γαλατών, προφανώς και θέλεις να το εκμεταλλευτείς για να βγάλεις παραπάνω χρήματα αλλά και για να παραμείνεις επίκαιρος και να αφοράς και νεότερες γενιές, που δεν έχουν γνωρίσει τους Αστερίξ και Οβελίξ μέσω των κόμικ. Όσο το ενδιαφέρον μένει ζωντανό, τόσο τα ποσά στους τραπεζικούς λογαριασμούς αυξάνονται. Θεμιτό, σωστά; 

Όπως θεμιτό είναι να γυρίζεται ταινία, που μεγάλο μέρος της διαδραματίζεται στην Κίνα, με μερικούς Κινέζους ηθοποιούς σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, οι οποίοι εννοείται μιλάνε άψογα γαλλικά! Η Κίνα είναι μια τεράστια αγορά, με εκατομμύρια πιθανούς θεατές, οπότε στρατηγικά το όλον έχει λογική. Ίσως στην επόμενη κινηματογραφική τους περιπέτεια, οι Αστερίξ και Οβελίξ να βρεθούν στην Ινδία ή το Πακιστάν ξέρωγω. Ή ακόμα ακόμα στην Αμερική, που ανακαλύφθηκε 14 αιώνες μετά. Ίδωμεν. Ταινίες γυρίζουν οι άνθρωποι, δεν διδάσκουν Ιστορία. 

Πάμε τώρα στο δια ταύτα. Η ταινία είναι μεν διασκεδαστική για όλους εμάς τους καλοπροαίρετους, που αγαπάμε Γκοσινί & Ουντερζό, αλλά μοιάζει και λίγο αμήχανη για να λέμε την πάσα αλήθεια. Πχ, διάβαζα αυτά που έλεγε ο Canet, πως πχ κάθε κουστούμι που βλέπουμε στην ταινία είναι χειροποίητο, φτιαγμένο κομμάτι κομμάτι, βαμμένο όπως βαφόταν τα υφάσματα τότε. Οκ. Προφανώς, ξοδεύτηκαν πολλά χρήματα σε αυτόν τον τομέα. Από την άλλη, δεν έχουμε πολλά γενικά, πανοραμικά πλάνα, για να δούμε τοπία, κομπάρσους, μεγαλοπρέπεια. Σαν να γυρίστηκε όλη η ταινία σε στούντιο με βαριά χρήση CGI. 

Εκεί όμως που περίμενα περισσότερα πράγματα ήταν στο χιούμορ. Στα γκαγκ. Στις στιγμές εκείνες, που η σπίθα τους θα πυροδοτήσει τους θεατές στην πλατεία και θα τους κάνει να γελάσουν με την ψυχή τους. Ε, λοιπόν, οι πιο πολλές τέτοιες στιγμές που λειτούργησαν, έχουν να κάνουν με την μουσική και τα τραγούδια ή με παραπομπές που αφορούν τραγούδια. Πχ, ο κακός Κινέζος ονομάζεται Ντεν Σινγκ Κουίν (Dancing Queen, duh). Ο Οβελίξ, που όλοι ξέρουμε ότι γουστάρει τρελά την Φραμπαλά, παθαίνει ζαβλαμά όταν βλέπει να παλεύει η σωματοφύλακας της Κινέζας πριγκίπισσας – αυτό γίνεται με υπόκρουση το «Say you, say me». 

Σε φάση που οι δικοί μας παλεύουν με Κινέζους χρησιμοποιώντας πολεμικές τέχνες, εννοείται ότι ακούγεται το «Kung Fu Fighting». Στο φινάλε ακούμε το «Time of my life» στα κινέζικα! Και η μεγάλη ατραξιόν της ταινίας, ο Zlatan Ibrahimovic, βγάζει γέλιο με την εμφάνισή του. Είναι ο μεγάλος στρατάρχης Αντιβίρους, ο οποίος πολεμάει υπό τους ήχους του «We will rock you» κι όταν τραυματίζεται γίνεται... αλλαγή, όπως έκανε στη θητεία του στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Οι ατάκες που λέει είναι μετρημένες και προέρχονται κατευθείαν από την προσωπικότητά του, αλλά με σαφή διάθεση διακωμώδησης κι έχει πλάκα και η χροιά της φωνής του, που δεν ταιριάζει καθόλου με το όλο φιζίκ του! 

Μεγάλη ήττα ο Gilles Lellouche στο ρόλο του Οβελίξ. Έτσι κι αλλιώς περιορισμένων ερμηνευτικών δυνατοτήτων, ο κολλητός του Canet (by the way, τι ωραία ταινία ήταν το «Rock'n Roll») δεν πιάνει ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι τον τεράστιο Gérard Depardieu. Ομοίως, η σύζυγος του Canet, η αγαπημένη γενικώς Marion Cotillard, μας δίνει μια καρικατουρίστικη κι ενοχλητική Κλεοπάτρα, που ωχριά μπροστά στην Κλεοπάτρα της πρώην του Vincent Cassel, Monica Bellucci, η οποία ενώ είναι χειρότερη ηθοποιός από την Cotillard, ήταν άψογη στην δεύτερη ταινία της σειράς, που είναι με διαφορά και η καλύτερη. Μικρός μα συγκινητικός ο ρόλος του Pierre Richard ως Πανοραμίξ, ενώ από το υπόλοιπο καστ θα ξεχώριζα τον José Garcia, τον κολλητό του Καίσαρα, που σημειώνει τις ατάκες του, μιλώντας με μια βαριά, κορσικανική διάλεκτο. 

Ο Guillaume Canet, σε τριπλό ρόλο σκηνοθέτη, σεναριογράφου και πρωταγωνιστή, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Ας πούμε, μας δείχνει μεταξύ των άλλων σε φλάσμπακ πώς επιτέλους έπεσε ο Οβελίξ στη μαρμίτα με τον μαζικό ζωμό, κάτι που δεν έχει επιχειρηθεί ούτε καν στο κόμικ! Η σκηνή ως σκηνή βεβαίως δεν λέει και πολλά αλλά λέμε τώρα. Ή, δεν μπορείς να μου το βγάλεις από το μυαλό πως στη σκηνή όπου ο Καίσαρας πίνει το εθνικό ποτό της Κίνας, το baijiu (το σάκε είναι γιαπωνέζικο, χελόου) και την ακούει λίγο, στο κλείσιμό της «κλείνει το μάτι» στη σκηνή όπου ο Robert De Niro «ονειρεύεται» φτιαγμένος από όπιο στο υπέροχο «Κάποτε στην Αμερική». Και ο Cassel μοιάζει να το απολαμβάνει να παίζει τον Καίσαρα έτσι – και μάλλον είναι εκείνος που μοιάζει περισσότερο με τον ζωγραφισμένο ήρωα που υποδύεται. 

Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε περισσότερα από την ταινία, αλλά κάτι μας λέει πως η μεγάλη πλειοψηφία όλων όσοι πάνε να την παρακολουθήσουν μια χαρά θα περάσουν και δεν θα το μετανιώσουν.

Αστερίξ και Οβελίξ: Στο δρόμο για την Κίνα (Astérix & Obélix: L'Empire du Milieu / Asterix & Obelix: The Middle Kingdom) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2023 από την Rosebud.21!
Περισσότερα... »

Καθαρτήριο (Purgatory) Poster ΠόστερΚαθαρτήριο
του Βασίλη Μαζωμένου. Με τους Μαρία Ζορμπά, Θοδωρή Κατσαφάδο, Γιάννη Κοκιασμένο, Νεφέλη Κουρή, Ανδρέα Νάτσιο, Αγγελική Καρυστινού, Adrian Frieling, Άννα Γούλα.


Post-covid αμηχανία
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Λίγο πριν την «Κόλαση» του Δάντη

Ο Βασίλης Μαζωμένος είναι Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ιδρυτής και διευθύνων της εταιρείας Ορμή (Horme Pictures), έχει γράψει και σκηνοθετήσει δέκα μεγάλου μήκους ταινίες. Είναι επίσης γνωστός ως παραγωγός μικρού μήκους ταινιών. Με τούτη την ταινία του κλείνει η «Τριλογία της Κρίσης», που ξεκίνησε με την ταινία «Γραμμές» (2016) και συνεχίστηκε με την ταινία «Εξορία» (2019).

Καθαρτήριο (Purgatory) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον περασμένο Νοέμβριο. Λίγο αργότερα πραγματοποίησε την αθηναϊκή της πρεμιέρα στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας. Η ταινία συνεχίζει τις προβολές της σε διάφορα φεστιβάλ, συμμετέχοντας μεταξύ των άλλων στο διαγωνιστικό τμήμα του Fantasporto και κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ταινίας στα Maverick Film Awards.

Η υπόθεση: Επτά διαφορετικές ιστορίες στη σύγχρονη Ελλάδα. Ιστορίες όπου οι ήρωές τους προσπαθούν να εξαγνιστούν μέσω της αγάπης. Ένας μοναχός ηγείται μιας πομπής. Ένα κορίτσι διασώζεται από την πορνεία. Δύο κολεγιόπαιδα γίνονται δράστες βίαιων περιστατικών. Ένας ηλικιωμένος πέφτει θύμα μιας αστυνομικού. Ένα ζευγάρι προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση του. Μια γυναίκα εκφράζει τον θυμό της σε έναν δημόσιο υπάλληλο. Ένας άνδρας απάγει τον καλύτερο του φίλο. Επτά διαφορετικές ιστορίες για την αγάπη στη σύγχρονη Ελλάδα, από ανθρώπους που την αναζητούν, τη βρίσκουν, τη χάνουν.

Η άποψή μας: Ο Βασίλης Μαζωμένος κάνει ιδιαίτερο, ιδιοσυγκρασιακό σινεμά, το οποίο υπηρετεί με συνέπεια. Είναι ένα σινεμά που δεν μπορεί να κάνει εύκολα γκελ στον πολύ κόσμο. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχει μια προκατάληψη και μια δυσπιστία από το εγχώριο κοινό για τις ελληνικές ταινίες, που δεν παράγονται για μαζική κατανάλωση, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Είναι ένας φαύλος κύκλος λίγο, που δεν σπάει και συνεχίζεται εις το διηνεκές. Μπορώ να αναγνωρίσω τις αρετές της κάθε ταινίας του – όπως και τούτης εδώ – αλλά δεν μπορώ να πω πως με καλύπτουν αισθητικά, συναισθηματικά ή εγκεφαλικά. Από την άλλη σκέφτομαι: αν ανέβαζε λιγάκι τον σουρεαλισμό στα σενάριά του και οι πρωταγωνιστές του ήταν βαμμένοι με βαρύ μέικ απ, μια χαρά δεν θα μιλούσαμε όλοι για τον Έλληνα Roy Andersson; 

Ναι, ναι, γελάτε, αλλά αφήστε αυτήν την ιδέα να καθίσει μέσα σας. Στην τελευταία του δημιουργία, μιας που μιλάμε για σπονδυλωτή ταινία, είναι λογικό κάποιες ιστορίες να είναι πιο ενδιαφέρουσες από άλλες, να υπάρχει δηλαδή κάτι το άνισο, που εντέλει χαρακτηρίζει ολόκληρο το φιλμ. Η... πλάκα είναι πως, έτσι όπως είναι δομημένη η κάθε ιστορία, υπάρχει κάτι το άνισο σε κάθε μία από αυτές! Με πιο χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει στην τέταρτη ιστορία, αυτήν που τιτλοφορείται «Με το κεφάλι στο χώμα». Στο πρώτο μισό της, βλέπουμε τρεις αστυνομικούς να κάνουν πρόβα για μια παράσταση που ετοιμάζουν, σχετική με την Εθνική Γιορτή της 25ης Μαρτίου. Στο δεύτερο μισό, η επίσης αστυνομικός, συγκάτοικος της κοπέλας που συμμετέχει στις πρόβες, συγκινείται από την παρουσία στο τμήμα ενός ανιακού γεράκου και τον απαγάγει, παίρνοντάς τον μαζί της στο σπίτι της. Αυτό το δεύτερο μισό τούτης της ιστορίας είναι το καλύτερο κατά την άποψή μου τμήμα ολόκληρης της ταινίας. 

Ξεπερνάει το καταγγελτικό, σκοτεινό κατά βάση, γεμάτο θυμό και ζοφερό κλίμα του υπόλοιπου φιλμ και βγάζει ψυχούλα, βοηθούμενο τα μάλα από την ερμηνεία της υπέροχης Μαρίας Ζορμπά στο ρόλο της αστυνομικού. Από εκεί και πέρα βρήκα πολύ έξυπνο και χαριτωμένο το γεγονός πως κάποιοι ήρωες σε μια ιστορία γίνονται κομπάρσοι κάποιας άλλης ιστορίας και το αντίστροφο. Η πρώτη ιστορία με τίτλο «Λυγισμένα βλέμματα» θα μπορούσε να αγγίξει καλτ διαστάσεις, με τον παπά και τους μπατριώτες πιστούς, που απαιτούν να μπουν σε εκκλησία, τις ημέρες που αυτό απαγορευόταν λόγω της επιδημίας του covid. 

Η δεύτερη ιστορία με τίτλο «Με τη συνοδεία ενός αγγέλου» έχει επίσης καλτ στιγμές, με την εμφάνιση ενός... Elvis που διευθύνει ένα κωλόμπαρο, που μοιάζει ύποπτα με παιδότοπο, όπου κάνει θεϊκή εμφάνα η Άννα Γούλα, με ατάκα «καλώς τους μαλάκες» και που κατά τα λοιπά παρουσιάζει την «σωτηρία» μιας νεαρής πεταλουδίτσας από τον πατέρα της, που είχε χρόνια να δει. Κι αν όλο αυτό βγάζει μια εσάνς «Στρέλλας» οφείλεται και στην παρουσία του Κοκιασμένου στο ρόλο του πατέρα. Στην τρίτη ιστορία με τίτλο «Σε πυκνό καπνό», την πιο αδύναμη από τις επτά, έχουμε τη δράση μπαχαλάκηδων αντιεξουσιαστών. Κι εδώ όμως υπάρχει ένα πολύ ωραίο, μπρεχτικό, θεατρικό εύρημα, που όμως λειτουργεί μια χαρά κινηματογραφικά: αυτό της συνομιλίας του ενός καλοταϊσμένου αντιεξουσιαστή με την φραγκάτη μάμι του, υποτίθεται μέσω κινητού, αλλά... χωρίς κινητό. 

Στην πέμπτη ιστορία με τίτλο «Βάρος γύρω από το λαιμό» το πόιντ είναι η αποξένωση. Η ανικανότητα όχι μόνο να αγαπήσουμε αλλά κι απλά να κάνουμε έρωτα με άλλους, με τον άνθρωπό μας. Οθόνες, τσόντες, αυτοϊκανοποίηση κι ένας... καταραμένος όφις μας σπρώχνουν στην κατά μόνας συναισθηματική εξορία μας. Στην έκτη ιστορία με τίτλο «Γύρισα από τους νεκρούς για να σε βρω» στο στόχαστρο μπαίνουν τα χάλια του δημοσίου και η νοοτροπία του Ελληνάρα, που βρίζει τους άλλους Ελληνάρες για το ότι είναι Ελληνάρες! Τέλος, στην έβδομη ιστορία με τίτλο «Γυρίζει προς το νερό και ατενίζει», ο φίλος ενός καρκινοπαθή σε τελικό στάδιο, τον βγάζει από το νοσοκομείο. Κι εδώ, όπως και στην τέταρτη ιστορία, έχουμε δύο διαφορετικά ευδιάκριτα μέρη. Και το δεύτερο μέρος είναι και πάλι αυτό που κερδίζει τις εντυπώσεις. 

Είναι εκεί όπου η ταινία δικαιώνει τον χαρακτηρισμό της καθαρά ως σινεμά, καθώς βγαίνει από τους εσωτερικούς χώρους και πηγαίνει έξω. Εκεί, το «ύφασμα» της ταινίας από τηλεοπτικό γίνεται καθαρά κινηματογραφικό. Εκεί, το μάτι αναπνέει επιτέλους σινεμά. Έτσι που λέτε: Καθαρτήριο. Όσοι πιστοί, προσέλθετε.

Καθαρτήριο (Purgatory) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2023 από την New Star!
Περισσότερα... »