Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Πρέπει νάμανε εφηβαίος δεκατριάρης. Κοντεψιά Χριστούγεννα 1985. Ακούω Πετρίδη από τις 4 στις 5. Το μίξτέηπ έτοιμο πάντα για μαγνητοφώνηση. Στα πικάπ ο Sting (από το ντέμπουτο σόλο άλμπουμ του The Dream of the Blue Turtles) να ψέλνει ελεγειακά τους στίχοι «How can I save my little boy from Oppenheimer's deadly toy?». Είναι το ανατριχιαστικό Russians (ή «Ρούσιανς» όπως το πρόφερε ο ανεπανάληπτος μέντορας Γιάννης, που τόκοψε πριν το τέλος οδηγώντας με να πατήσω εσπευσμένα το κόκκινο κουμπί του stop). Πριχού το Τσερνομπίλ, την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, τη διάλυση της ΕΣΣΔ και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Το Oppenheimer, ένα ακόμη ιδιοσυγκρασιακό Nolanικό έπος, εικονογραφεί με φουλ ένταση και αρκετή συμπόνοια, το ταξίδι του Julius Robert Oppenheimer (1904-1967), καθηγηταρά πανεπιστημιακού φυσικού και πατέρα της ατομικής βόμβας που έπληξε Χιροσίμα (06/08/1945) και Ναγκασάκι (09/08/1945) στην Ιαπωνία, κατ ουσίαν τερματίζοντας με τον πλέον φρικώδη τρόπο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταινία εκκινείται υπενθυμίζοντας τον μύθο του Προμηθέα (εξού και ο παραλληλισμός με το βραβευμένο με Pulitzer βιβλίο όπου βασίστηκε, το American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer), επιθυμώντας να εναγκαλιστεί το ιδεώδες της θυσίας, τάχαμου, του Oppie, να διοχετεύσει την ιδιοφυία του σε ένα όπλο ανεπανάληπτης μαζικής καταστροφής. 

Και μπορώ άνετα να πάω σοροπιαστά το πράμα, καθότι και οι πέτρες γιγνώσκουν πως ο Chris Nolan είναι παιχταράς και τοτέμ για μια πλειάδα σινεφίλων που λάτρεψαν τον Batman εξαιτίας του και βαρέσανε μπιέλα με τα δαιδαλώδη Inception, Interstellar και την τελευταία μπαρούφα το Tenet. Γνωστά τοις άπασι επίσης τα τρικάκια με τις μπομπάστικ μουσικές υποκρούσεις (Zimmer εγγύηση), την κατακερματισμένη δράση και την κούρσα προς την τελική ενοποίηση χωροχρόνου για μέγιστο εφφέ. Όντως, τόσο η (δίχως κρουστά) εφιαλτική μουσική του οσκαροστεφανωμένου Ludwig Göransson (Black Panther, 2019) όσο και η στιλπνά σκονισμένη φωτογραφία του Hoyte Van Hoytema (υποψήφιος για την καλύτερη δουλειά ως σήμερα του Νόλαν, Dunkirk, 2017) cineπικουρούν μια IMAX 70mm εμπειρία υπό την υπερσίγουρη μπαγκέτα του δημιουργού ενός αδιανόητα φιλόδοξου σκεπτόμενου μπλοκμπάστερ, ζουμαρισμένου προκλητικά σε αδηφάγες συνομιλίες λάιβ ιστορικής αξίας. 

Τρεις ακριβώς ώρες, η τελευταία μάλλον αχρείαστη, με παγκοσμίου κλάσης επιχρίσματα υπόκωφων, βαθιά ενοχικών εκρήξεων που καταλήγουν σε μια σχεδόν απενοχοποίηση δυο εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος καθώς το επίκεντρο είναι ο JR ενώ τουναντίον τα άνω των 200.000 αθώα θύματα δεν υπάρχουν πουθενά. Κατά τα λοιπά, άλλο ένα αφάν γκατέ της υποκριτικής με καθηγούμενο τον Cillian Murphy σε ερμηνεία καριέρας, όχι μακράν της Peaky Blinders στρατόσφαιρας, με αμέσως ακόλουθο τον επιτέλους ηθοποιό ξανά Robert Downey Jr (νέμεσις για όσκαρ) και μια παρέλαση από Kenneth Branagh, Gary Oldman, Casey Affleck, Rami Malek για να παραλείψω ακόμη τους άλλους μισούς. Ως είθισται, μέτρια γραμμένοι γυναικείοι ρόλοι, τόσο της συζύγου Oppie (υπερθετική η Emily Blunt) όσο και της ερωμένης (ξοδεμένη σα γυμνό μοντέλο η υπερτάλαντη Florence Pugh). 

Το άρτιστρι του Oppenheimer είναι καθηλωτικό και κραυγάζει σπουδαιότητα που δε δένει οργανικά ούτε ως αίσθηση αμύητου θεατή ούτε πιότερο ταιριάζει με τα ιστορικά κίνητρα που φωτοσκιάζουν τον Οπενχάιμερ καμουφλάροντας την εγκληματική αλήθεια του. Η Universal τα έβγαλε τα ξόδια στο πολύ άνετο ($700M και ακόμη τρέχει παγκοσμίως), μολαταύτα εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Nolan έχει ένα αριστούργημα κάπου μέσα του που ακόμη ψάχνει έξοδο μέσα στο δαίδαλο της ανοικονόμητης αισθησιαρχίας του.