Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Η πρώτη γραμμή της τριλογίας, γράφηκε δυο δεκαετίες και κάτι πριν, ελάχιστα κατοπινά του μιλένιουμ. Στο Signs (2002) ένας χήρος ιερέας που έχει την ευθύνη του μεγαλώματος δύο ανήλικων παιδιών μετά τον αιφνίδιο θάνατο της συζύγου, του, καλείται να εντοπίσει τι ακριβώς κρύβουν τα γιγαντιαία σημάδια που έχουν δημιουργηθεί στις φυτείες καλαμποκιών και περιβάλλουν την δική του φάρμα. Με την Πίστη του να δοκιμάζεται σφόδρα λόγω της άδικης απώλειας, οφείλει να αναπροσαρμόσει τις δυνάμεις του, προκειμένου να προστατέψει τους δικούς τους ανθρώπους από μια απροσδιόριστη απειλή. Ομοίως, στο The Happening (2008) ένας ιδεαλιστής καθηγητής γυμνασίου, που αντιμετωπίζει διάφορα ζόρια στην σχέση με την συμβία του, παλεύει να ξεφύγει μακριά από τον αόρατο εχθρό που οδηγεί τους συνανθρώπους του σε αυτοκτονικές τάσεις. Με τον καλύτερο φίλο και συνάδελφο του να ολοκληρώνει την αυτοχειρία, θα αναγκαστεί να πάρει υπό την προστασία του την ορφανή θυγατέρα του, οδηγώντας την μακριά από το μαζικό κακό που παραμονεύει. Στις δύο προαναφερθείσες δημιουργίες, που άσχετα από την καλλιτεχνική τους αξία, δύναται κανείς να αναπτύξει θεωρίες συγγραφής ολάκερης εγκυκλοπαίδειας, έρχεται να προστεθεί ακόμη μία, το Knock At The Cabin, για να κλείσει επιτέλους ο κύκλος. Ορίζοντας το εξαιρετικά ενδιαφέρον Τρίπτυχο των Μεταφυσικά Δοκιμαζόμενων Προσωπικών και Οικογενειακών Αξιών, όπως το συνέλαβε και το εκτέλεσε σε φιλμ, ένας από τους πλέον αγαπημένα άνισους δημιουργούς στην ιστορία του κινηματογράφου.

Τις ευτυχισμένα νηνεμικές στιγμές ξεγνοιασιάς της επτάχρονης Γουέν, που περνά ένα Σαββατοκύριακο αναμελιάς μαζί με τους θετούς της γονείς, Έρικ και Άντριου στο απόμερο εξοχικό καλύβι, θα διακόψει μονομιάς η άφιξη ενός μυστηριώδη ξένου, που θα την τρομάξει με τα λόγια του. Κατάσταση που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο τρομακτική, αφού κατόπιν του φιλικού Λέοναρντ, στην καταπράσινη αυλή του κτήματος θα εμφανιστούν ακόμη τρεις άγνωστοι, δυο γυναίκες κι ένας ακόμη άντρας, που με την βία και αρματωμένοι με αυτοσχέδια όπλα, θα επιδιώξουν να εισβάλλουν στο σπίτι.

Μια επίθεση που θα βρει απροετοίμαστη την τριμελή οικογένεια, που από την μια στιγμή στην άλλη θα βρεθεί αιχμάλωτη της ετερόκλητης τετράδας των αγνώστων, ακόμη και μεταξύ τους μέχρι προ ολίγων ωρών, όπως θα ομολογήσουν εξηγώντας την έφοδο τους. Και που απλά θα θέσουν ένα απρόσμενο τελεσίγραφο στους δύο γονείς, πως αν σε ελάχιστο χρόνο δεν αποφασίσουν να θυσιάσουν ένα μέλος από την φαμίλια τους, ολάκερος ο κόσμος θα καταστραφεί. Δίλημμα που θα εκληφθεί ως αστείο από τους δεμένους πισθάγκωνα ανάδοχους πατεράδες της μπεμπέκας, ωσότου περίεργα φαινόμενα θα αρχίσουν να λαμβάνουν χώρα, οδηγώντας στο συμπέρασμα πως η ανθρωπότητα, ελέω της μη αποφασιστικότητας τους, βρίσκεται στ αλήθεια σε κίνδυνο!

Πως λέμε λοιπόν στην θεωρία του χάους, πως ένα πέταγμα μιας οποιασδήποτε πεταλούδας στον Αμαζόνιο, δύναται να φέρει βροχή στον αντίποδα της Κίνας? Έτσι ακριβώς στην πράξη του αληθινού ολέθρου, μόνον μια ανθρωποθυσία, συγκεκριμένη και με χρονικό deadline, είναι ικανή να διατηρήσει τον κόσμο στην ασφάλεια του και να αποτρέψει τον Αρμαγεδδόνα που το μοιραίο κουαρτέτο έχει δει στα όνειρα του. Στο τραπέζι λοιπόν θα πέσει το ζωτικής σημασίας ερώτημα: Πόσα πράγματα θα ήσασταν διατεθειμένοι να θυσιάσετε, αν στα χέρια σας βρισκόταν η σωτηρία του πλανήτη? Πόσο σημαντική είναι η διατήρηση στην ζωή του ενός, πλην αγαπημένου, λατρεμένου, μοναδικού και αναντικατάστατου, σε σύγκριση με αυτή των δισεκατομμυρίων, μα ξένων και αγνώστων.

Για να τα βάζουμε σε μια τάξη, αφηγηματικά πρωτίστως, μόνο ως ένα κακόγουστο αστείο θα μπορούσε κανείς να εκλάβει την παρουσία τεσσάρων μουρλών, που εκστομίζουν παλαβομάρες περί του επερχόμενου τέλους και της ολοκληρωτικής καταστροφής. Το πράγμα θα πάρει ανάποδη στροφή όμως, από την ώρα που η τετράδα δεν θα εμφανιστεί απειλητική προς τους ομήρους, το αντίθετο μάλιστα, αφού οι περισσότερες τάσεις φέρουν προς την ευγένεια και την πραότητα. Μα το κυριότερο με τον δικό τους, θυσιαστικό, τρόπο που θα αντιδράσουν, παίρνοντας την μία μετά την άλλη τις αρνητικές απάντησεις των μοναδικών - κατ εκείνους - Σωτήρων.

Στην ουσία λοιπόν σε αυτό το λιτότατο από σκηνικά, εφέδες και φιοριτούρες θρίλερ, η θεματική βάση κτίζεται πάνω στην ύπαρξη των Τεσσάρων Ιπποτών της Αποκάλυψης, τους σύμφωνα με τις γραφές του Ιωάννη, εκείνους τους καβαλάρηδες που λειτουργούν ως οι πρόδρομοι των αβάσταχτων δεινών που θα επακολουθήσουν. Και που δεν είναι παρά τύποι της καθημερινότητας, ένας προπονητής σε ομάδα νέων, μια νοσοκόμα, μια μαγείρισσα, αλλά κι ένας παράξενος κοκκινοτρίχης μουσάτος, που κάτι αδιόρατο θυμίζει στους δυο μπαμπάδες. Οι οποίοι από την μεριά τους, εκτιμούν πως επιλέχθηκαν από την τετράδα να υποστούν αυτό τον (δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί) εξευτελισμό, ως συνέπεια της σεξουαλικής τους προτίμησης, αλλά και της μάγκικης αποφασιστικότητας τους να στήσουν σπιτικό, μεγαλώνοντας κι ένα δύσμοιρο ορφανό, δίνοντας του την ευκαιρία σε μια καλύτερη ζωή, που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να του προσφέρει.

Το κλίμα έτσι από αρχικά κλειστοφοβικό, περνά μέσα από τις ανατρεπτικές απολήξεις του κάθε "τέλους χρόνου", μα και από τα πληροφοριακά φλασμπάκς που μας δείχνουν τι έχει τραβήξει το ομοφυλόφιλο ζευγάρι στην πορεία της σχέσης του, σε κάτι πιο προβληματισμένο στην συνέχεια. Λες οι βίαιοι, μόνον προς ιδίους, εφορμούντες, πραγματικά να λένε την αλήθεια και η τύχη της γης να διακυβεύεται από την απάντηση που θα πάρουν από τους μπερδεμένους γκέι γονείς? Ο Shyamalan που από καιρό έχει πάψει να είναι ο σχεδιαστής των ευρηματικών τουίστ, δίχως να λησμονεί να τροφοδοτήσει την μαρκίζα του πιασάρη εμπορικά, μια χαρά το στήνει το ντεκόρ του, θέτοντας ως αφετηρία το τρομακτικό μπάσιμο των ξένων στο οικογενειακό άσυλο, συνεχίζοντας όμως, δια μέσου της θρησκευτικών αναζητήσεων οδού, στο σκόρπισμα μπόλικων διλημμάτων, γύρω από το ατομικό θέλω και πρέπει.

Ασχέτως των εμβόλιμων χρονικών πέρα δώθε, όμως το πλάνο του στην πορεία μοιάζει ανακόλουθο προκαλώντας όχι και λίγα ερωτηματικά, στον θεατή που παίρνει στα σοβαρά την κάθε κίνηση του Ινδού. Φυσικά και η ευκολία είναι να καταλήξουμε στην συμβολική θεώρηση των πάντων ή ακόμη χειρότερα στην γενίκευση της κρίσης της ηθικής του καθενός. Το σενάριο από την άλλη, βασισμένο στο πρωτότυπο σύγγραμμα του Paul Tremblay, προσεγγίζει τους χαρακτήρες μεθοδικά, χωρίς να τους εκθέτει, σε βαθμό που να μην διαχωρίζονται στην εξέλιξη οι καλοί από τους κακούς. Να μην υπάρχουν καν, οι δεύτεροι ίσως. Το φινάλε με την ρηχή του εκτόνωση, σε στιγμές που έξω χαλάει το σύμπαν, είναι που κάπου με συγκράτησε από το να θεωρήσω το Cabin ως την πιο αξιόλογη στιγμή του MNS, εδώ και αρκετό καιρό. Μαζί με τα ακατάπαυστα σε πρώτο πρόσωπο πλάνα, που στην δική μου ματιά, λειτουργούν πλήρως αντίθετα από τον λόγο αμεσότητας που τα φίλμαρε ο ντιρέκτορ. Αντιπαθητικά!

Σε γενικές γραμμές πάντως η 15η κίνηση του πάλαι ποτέ χρυσού παιδιού του Χόλιγουντ, καταφέρνει τον σκοπό της, αφού η λυτρωτική έξοδος από το αδιέξοδο που έχει περιέλθει ολάκερο το σύμπαν, εγκλωβισμένο στο καλύβι της Πενσυλβάνιας, πανεύκολα θα δημιουργήσει υπέρμαχους και αντιδραστικούς. Με καθένα από μέρους του να παλεύει να συντάξει τις χίλιες σκέψεις που σαν ζιζάνια σκόρπισε μέσα του αυτό το, σαν μαγεμένο από μια υπέρτατη δύναμη, παραλήρημα των αλαφροΐσκιωτων Ζηλωτών. Στα συν καταγράφω που ο Night δεν στρογγυλοκάθεται στον ολόχρυσο θρόνο που του έχουν κτίσει τα 3 και βάλε τρις δολάρια των εσόδων των ταινιών του, μα συνεχίζει να το ψάχνει, να το ζορίζει, να το στίβει το μυαλό του, αναζητώντας το ξεπέρασμα του ζενίθ της 6ης Αισθήσεως. Στα πλην, νιώθω απογοητευμένος, που αυτή του η πάλη κρατά, πια, ένα τέταρτο του αιώνα. Κι ο πήχης αντί να πλησιάζεται, μάλλον νιώθω να ξεμακραίνει.