της Chloe Zhao. Με τους Angelina Jolie, Kumail Nanjiani, Lauren Ridloff, Brian Tyree Henry, Salma Hayek, Lia McHugh, Don Lee, Gemma Chan, Kit Harington, Barry Keoghan.
Fantastic Ten
Απερίσπαστα συνεχίζεται, χωρίς καν να νοιάζεται για το πως πηγαίνουν τα πέρα δώθε διάσπαρτα πρότζεκτ της, το νέο σαρωτικό κύμα της Marvel. Αφού ούτε καν ένα δεκαπενθήμερο, μετά την αναμενόμενη φλόπα του καινούργιου, δεύτερου Venom, από τις μεγάλες οθόνες έρχεται να παρελάσει μια ακόμη ιστορία ομαδικής δράσης, βγαλμένης από τα πολύχρωμα σύμπαντα των κόμικ της δημοφιλούς φίρμας. Που για πρώτη φορά εμφάνισε στο χαρτί ο κορυφαίος Jack Kirby στα 1976, παίρνοντας την ιδέα από τους απέθαντους ημίθεους της ελληνικής μυθολογίας, που θα ζουν, μαχόμενοι, εσαεί, εξόν και τους βρει στο αδύνατο σημείο το φονικό λεπτίδι. Ενδιαφέρουσα σκέψη, με εντυπωσιακές δυνατότητες, η εκτέλεση όφειλε να είναι πολύ πιο προσεγμένη από εκείνη που μας σέρβιρε το πιο θορυβώδες, σκηνοθετικό όνομα της χρονιάς που σε δυο μήνες ρίχνει αυλαία.
Επιλεγμένοι ένας προς έναν από την κυρίαρχη μορφή της ουράνιας Αρισεμ, οι δέκα υπερφυσικών δυνατοτήτων μαχητές από τον πλανήτη Ολυμπια, πέντε χιλιάδες χρόνια πριν την έλευση του Χριστού, θα αποσταλούν στην Γη προκειμένου να προστατέψουν την ανθρωπότητα από την οργή των ανελέητων Ντίβιαντς. Καταφέρνοντας να κατατροπώσουν την απειλή, οι άτρωτοι Αιώνιοι, λαμβάνοντας την εντολή να μην παρέμβουν ποτέ, οτιδήποτε κι αν συμβεί στην ιστορική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, θα διασκορπιστούν στα πέρατα του κόσμου, αναμένοντας την καινούργια απόφαση του εντολέα.
Που θα καταφτάσει επτά χιλιετίες κατοπινά, ενόσω οι πανίσχυροι άλιενς θα κάνουν ξανά την εμφάνιση τους, απειλώντας να αφανίσουν κάθε έννοια ζωής. Αφήνοντας πίσω τους τον κοινό τρόπο ζωής και την ανωνυμία τους, που εξαφανίζει τις ικανότητες τους μέσα στο πλήθος, οι Eternals οφείλουν ξανά να ενώσουν δυνάμεις, ενώπιον του κοινού εχθρού. Η πιθανότητα της απώλειας όμως παραμονεύει, όπως και η πιθανότατη φιλοδοξία του καθενός να κερδίσει την εύνοια των Celestials, ώστε να οριστεί ως ο φύσει και θέση ηγέτης της ετερόκλητης φράξιας.
Που για να αναδείξει την πολυσυλλεκτικότητα της, την απαρτίζουν πρόσωπα προερχόμενα από όλες τις επιμέρους φυλές του κόσμου. Όπως η απωαναλίτισσα Σέρσι, η ορθολογικότερη της συντροφιάς, που κάποτε υπήρξε ταίρι με τον αέρινο, φλογοβόλας ματιάς Ίκαρις, πριν τους χωρίσει για αιώνες η μοίρα. Όπως η Σπράιτ, που ονειρεύεται να αφήσει την διαρκή έφηβη μόστρα της και να γίνει επιτέλους γυναίκα, η αστραπιαίας δράσης, μα με εμφανή προβλήματα ακοής Μακάρι, ο χαρισματικός σε ότι αφορά την τεχνολογία έγχρωμος Φάστος, η άχαστη πολεμίστρια, με τα έκδηλα ψυχικά ζόρια Θίνα, ο πανίσχυρος και θηριώδης Γκίλγκαμες, ο βεντέτος ως αστέρας του Μπόλιγουντ, αλλά και αήττητος στην μάχη Κίνγκο, ο μοναχικός Ντρούιγκ που καταφέρνει να ελέγχει τις σκέψεις του περίγυρου του και τέλος η Άγιακ, η για τόσο καιρό αρχηγός της σκόρπιας ομήγυρης και μοναδική που έρχεται σε άμεση επικοινωνία με την Αρχή.
Συνεπώς όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις, μετά από την εισαγωγή της γνωριμίας του κοινού με τους σούπερ ήρωες, θα εκκινήσει η διπλή διαδικασία της δράσης. Που από την μια μεριά θα οδηγήσει στην τελική και οριστική αναμέτρηση με τα φονικά όντα, από την άλλη θα φροντίσει να ενώσει τα παζλάκια με τα προηγούμενα τεύχη (καθώς οι Eternals έχουν αναφερθεί σε ουκ ολίγες ιστορίες του χθες στο MCU) χωρίς να αφήνονται κενά, για το τι ακριβώς έχει διαμειφθεί στην πορεία. Κακά τα ψέματα όμως, αν κανείς δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνη των θεατών, που ζουν και αναπνέουν για το κάθε καινούργιο βήμα της Marvel, που θα επεκτείνει ακόμη περισσότερο την δαιδαλώδη συνύπαρξη όλων ετούτων των superheroes, υπάρχει σημαντικό ενδεχόμενο είτε να χαθεί μέσα στον δεδομένο πανζουρλισμό, είτε να απωλέσει το ενδιαφέρον του για το τι τρέχει, εφόσον η χρονική διάρκεια το παρατραβά.
Η παραγωγή από την μεριά της, φτάνει την φανφάρα ίσαμε εκεί που δεν παίρνει, τιγκάροντας το σάουντρακ με ότι πιο ακριβό κυκλοφορεί στην γειτονιά - ασούμε ολόκληρο κομμάτι Pink Floyd, στο απόγειο της επιδειξιομανίας - και προτάσσοντας εικοσάλεπτες σεκάνς γιομάτες CGI για να χορτάσει ακόμη και το πιο πεινασμένο μάτι. Ενδιάμεσα του πανικού η κάμερα, σε πιο ήρεμη κατάσταση, ταξιδεύει σε ασύμμετρες εποχές της ιστορίας και σε διάφορους πολιτισμούς, προκειμένου να κάνει γνωστές τις κρυφές πτυχές που μυστικά υπάρχουν πίσω από την βιτρίνα των αλώβητων και αλληλέγγυων, προς το παρόν, Αιώνιων. Ίσως ετούτες να είναι και οι πιο προσεγμένες στιγμές της αφήγησης, που οποιοσδήποτε ντιρέκτορας από το γνώριμο φασαριόζικο παρεάκι, μάλλον θα τις έστηνε ποιοτικότερα, από την Chloe Zhao, που δεν έπιασα, τουλάχιστον στην πρώτη θέαση, το νόημα της επιλογής της να καθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη.
Ίσως για να μπορέσει να τονίσει ακόμη περισσότερο, κάτι που εξ ορισμού είναι σαφές και ευδιάκριτο και αφορά στην μάζωξη κάθε λογής ράτσας και φύλου, από λευκούς, μελαψούς, μαύρους, άντρες, γυναίκες, παιδιά, γκέι (στην πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στο συγκεκριμένο Universe) αλλά και παντοδύναμους με χάντικαπ, σε σώμα Ένα. Όπως έχει συμβεί δηλαδή πόσες ακόμη φορές στο παρελθόν της Marvel, με πιο ισορροπημένες περσόνες, άλλοτε στους Avengers, άλλοτε στους F4, άλλοτε στους συγκλονιστικούς πρώτους και εκτός του συμπαντικού κύκλου X-Men, που ουδέποτε προβλέπω στο μέλλον θα καταφέρει άλλο παρεάκι να τους ξεπεράσει. Εντυπωσιακό, ξανά, υπερθέαμα, φαντασμαγορία όμως χωρίς όριο και σκοπό, που δεν μας έκανε ούτε σοφότερους, ούτε φανατικότερους του είδους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Νοεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!
Σύγχρονοι σκλάβοι! Ένα σκοτεινό, δραματικό θρίλερ για τον ανορθόδοξο αγώνα των εργατών μιας χαλυβουργίας στη Ρωσία να μη χάσουν τα δεδουλευμένα τους όταν κλείνει η επιχείρηση. Το Εργοστάσιο του Yuri Bykov είναι μια σκληρή ταινία που σκιαγραφεί παραστατικά τις ωμές εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στη σύγχρονη Ρωσία, με τους αδίστακτους ολιγάρχες να εφαρμόζουν ανεξέλεγκτοι έναν τελείως απάνθρωπο καπιταλισμό, και μάλιστα στη χώρα όπου γεννήθηκε ο Κομουνισμός... Ο Bykov, ένας από τους δημοφιλέστερους νέους Ρώσους σκηνοθέτες, μετά την εξαιρετική ταινία Ο Ηλίθιος, μια καφκική κοινωνική αλληγορία της μετακομουνιστικής Ρωσίας, επιστρέφει και πάλι με μια ταινία κοινωνικής κριτικής που συνδυάζει δυναμικά τη δράση με το δράμα σε μια ατμόσφαιρα διαρκούς σασπένς. Πιστός στο ιδιαίτερο, προσωπικό ύφος του, δημιουργεί άλλη μια ταινία με ήρωες εγκλωβισμένους σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, που έρχονται αντιμέτωποι με την διαφθορά, σε μια κοινωνία όπου επικρατεί το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Ένας από τους σύγχρονους ολιγάρχες της Ρωσίας, που έγιναν μεγάλοι και τρανοί όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση αγοράζοντας για ένα κομμάτι ψωμί τις πρώην κρατικές βιομηχανικές υποδομές, αποφασίζει να κλείσει τη χαλυβουργία του, ανακοινώνοντας την πτώχευσή της. Βέβαια, το κλείσιμο του εργοστασίου μπορεί να συμφέρει τον ίδιο, αλλά όχι τους μεροκαματιάρηδες που αγωνίζονται να επιβιώσουν με το γλίσχρο μισθό τους. Όταν ναυαγούν οι προσπάθειές τους να εισπράξουν από τον επιχειρηματία τα δεδουλευμένα τους, οι εργάτες αποφασίζουν να αντιδράσουν δυναμικά, σχεδιάζοντας την απαγωγή του εργοδότη τους για να πάρουν τα λεφτά τους. Όμως, στο δυστοπικό εργασιακό περιβάλλον της σημερινής Ρωσίας, η διαφθορά των Αρχών, που διαπλέκονται με το ιδιωτικό Κεφάλαιο, είναι εκτεταμένη, κι έτσι οι απεργοί αντιμετωπίζουν τα οργισμένα όργανα της τάξης, που συντάσσονται, φυσικά, στο πλευρό του βιομήχανου.
