Movies Ltd

“Don't hang around and let your problems surround you, there are movie shows, Downtown”

του gaRis (@takisgaris)

Υπάρχουν οι τανιούλες της οκάς όπου αφήνεις το μυαλό στην πόρτα και καταδύεσαι. Οι άλλες πάλι που παράγει σωρηδόν η χολυγουντιανή μηχανή οι οποίες σε κάνουν ντίρλα στους εφφέδες, στο αναψυκτικό με τις εκατομμύρια θερμίδες και το εγκληματικά εθιστικό ποπ κορν. Κάπου ξώμακρα τα φεστιβαλίζοντα auteurάδικα, αυτά που κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτις αλλά οι μυημένοι ντρέπουνται να μολοήσουν της αδαημοσύνης τωνε. Και υπάρχουν (ώχου, υπομόνεψε, έφτασα στο ζητούμενο) δαύτες οι σπέσιαλ, οι ιδιαζόντως σινεφιλικές, όπου ο εμμονικός χιπστεράς σκηνοθέτης στήνει τα κολληματάκια του σε παράταξη, καλώντας τους ομοιοπαθούντες θεατές σε ένα γαργαντουο-ειδές πανηγύρι εικόνων και ήχων που πάλλονται από αγάπη για ένα vintage οδοιπορικό σε ένοχα κινηματογραφικά λημέρια, ένα μιξάρισμα νοσταλγικό μα προπάντων έκδηλα φιλόδοξο. Τα τελευταία 10+ χρόνια (εξόν την περίπτωσης Nicolas Winding Refn που τελεί εξαφανιζόλ) αυτή η συνομοταξία έχει αρχηγό και το όνομα αυτού: Edgar Wright.

Αν αγαπάς steady cam tracking shots, dolly zooms και θανατηφόρο μοντάζ - λεπίδι, εδώ είσαι. Πρόσθεσε ήχο - διαμάντι και (μ)εθιστικά ποπ άσματα ανθολογίας και έγινες. (Παρα)δειγματίζω: Shaun of the Dead, Hot Fuzz, Baby Driver. Τώρα λοιπόν που cineνοηθήκαμε, πάμε στην κατεμέ πλέον χορταστικά σινεφιλική ταινία της χρονιάς, το Last Night in Soho, μια εκ των χάιλάιτς του TIFF21. Εκ προοιμίου ειρήσθω ότι η βορειοαμερικανική κριτική τόσφαξε με το γάντι, θεωρώ όμως πως σχεδόν τα πάντα κρίνονται σε αυτό το άθλημα βάσει της οπτικής του καθενός. Τι πάει να πράξει ο βρετανός genre - μιξεράς είναι η πρώτη ερώτηση. Ευκολάκι. Βουτιά στην urban 60s λονδρέζικη υποκουλτούρα με τα μίνια, τις καούκες και με τις Petula Clark - Dusty Springfield στη διαπασών. Μόδα και υπόκοσμος, ξέφρενο πάρτι και σεξουαλικά εγκλήματα κατά συρροή. Γυναικεία χειραφέτηση εναντίον πατριαρχικής αποχαλίνωσης. Δόξα και μαστροπεία. Κοριτσίστικα όνειρα και εφιαλτικές διαδρομές στην παράνοια μέσω...ταξιδιού στο χρόνο! 

Ο βρετανός δημιουργός επιστρατεύει το δίπολο Eloise (Thomasin McKenzie) - Sandie (Anya Taylor-Joy) για να αναπαραστήσει τη σεμνή, καθημερινή, απαρατήρητη, νεοφερμένη, ορφανή επαρχιώτισσα σπουδάστρια μόδας σε πλήρη αντίστιξη με το φιλόδοξο θηλυκό που περνά τα όριά του για να γίνει μια ντίβα τραγουδίστρια - με το αντίστοιχα ολέθριο τίμημα. Κι ενώ όλο αυτό φέρνει αναπόφευκτα σε μια ίσως απλοϊκή ηθικοπλαστική ιστορία για τις μάζες (που εν μέρει είναι), ο Wright έχει τις δεδομένες καλλιτεχνικές ευαισθησίες να φορτώσει στοιχεία του ιταλικού Giallo και να τερματίσει την ξέφρενη πορεία του με πλήθος φανταχτερά κοστούμια και λατρεμένες μουσικές στο πεδίο του μεταφυσικού θρίλερ με καθαρά αστυνομικίζον επίχρισμα στην τελευταία πράξη, τουτέστιν...μαντάρα! Η φιλοδοξία εμφανέστατη, η μαστοριά επίσης. Οι Terence Stamp, Diana Rigg (τελευταία της ταινία προτού μας αφήσει για πάντα) σχεδόν κλέβουν την παράσταση γιατί απλούστατα, εκείνοι ΕΙΝΑΙ τα λονδρέζικα 60s. H McKenzie πειστική στον δύσκολο ρόλο να μας κρατά μέσα σε ένα σενάριο που διαρκώς αυτοϋπονομεύεται αθέλητα. Η Taylor-Joy εύκολα η σημαντικότερη ηθοποιός της γενιάς της, χάρμα ιδέσθαι. 

Το Last Night in Soho, αν κριθεί στη βάση του πόσο μεγάλο θρίλερ (βλ. Repulsion) θα μπορούσε να είναι, ιδιαίτερα μετά το υπερθετικό πρώτο ημίωρο, αποτυγχάνει με θόρυβο, μη εμπιστευόμενο το ευρείας στόχευσης κοινό, πλατσουρίζοντας στα ρηχά απόνερα του πλουμιστής παραγωγής εντυπωσιασμού. Γύρνα το όμως ανάποδα φίλος και θα διαπιστώσεις περίσσιο μεράκι, αγνή vintage μέθη και δαύτο που τόσο λείπει στα καλοχρηματοδοτούμενα πρότζεκτς των μεγάλων στούντιος: Τόλμη μετασχηματισμού του υποτιμημένου σινεμά ειδικής στόχευσης (βλ. thriller / horror) σε κάτι μεστότερο, μη χάρτινο, σχεδόν πολυδιάστατο κι αυτό, σε συνδυασμό με υψηλό δείκτη διασκέδασης μόνο ακέραια ευπρόσδεκτο θα μπορούσε να είναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Νοεμβρίου 2021 από την Tulip Ent.!