Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Με τον Σπηλβέργιο μεγαλώσαμε μαζί. Για την ακρίβεια αυτός ανάθρεψε εμένα (στα 75 πια εκείνος – στα 50 εγώ), και δεν το κρύβω, μένοντας χώρια με τον πατέρα μου από τα 10, ο σεβασμός μου για τον Steven υπήρξε ανέκαθεν γλυκά δεδομένος. Να εξομολογηθώ επίσης πως ποτέ δε με κατέκτησε ολοκληρωτικά η ναϊφ του προσέγγιση, αυτή η παιγνιώδης παιδικότητα όπου όλα δικαιολογούνται όταν παρουσιάζονται κεντημένα σε ένα θαυμαστό, ονειρώδη καμβά, καθότι το νίτι-γκρίτι του Scorsese και το ανατρεπτικό σύμπαν του Lynch με έπαιρναν πάντοτε αιχμάλωτο. Σε καμιά των περιπτώσεων όμως, το αξεγάδιαστο καδράρισμα, η οπτικο-ακουστική του αρμονία και η σιγουριά στην εκτέλεση δεν έπαψαν να αξιώνουν την αδιαίρετη προσοχή και τον εξέχοντα σεβασμό μου. 

Από τον Στηβ τον 8 ετών και την αναπαράσταση της σύγκρουσης τρένων από το Greatest Show on Earth (1952) του Cecil B. DeMille στον δαφνοστεφανωμένο Μούσια των 58 ταινιών, μεταξύ των οποίων αριστουργήματα (Schindler’s List, το μισό Saving Private Ryan) και μια σειρά από εικονικά μέρη της συλλήβδην παγκόσμιας φιλμογραφίας (Jaws, ET, Indiana Jones, Jurassic Park), ο ιστορικός χρόνος τον έχει ήδη κατατάξει στο πάνθεο της κινηματογραφικής τέχνης.

Με άλλες κουβέντες ο Steven Spielberg δεν έχει τίποτις άλλο να αποδείξει. Το περσινό ρημέηκ του West Side Story μόνο ως δήλωση, ως άγνοια φόβου σύγκρισης μπορεί να εκληφθεί (κατά μεγάλο μέρος δικαιωμένης). Ήθελε να διασκευάσει ένα μιούζικαλ ταμπού και το έκαμε δικό του. Φθάνουμε λοιπόν στο σήμερα, με τον σεβάσμιο μάγο του σελιουλόιντ να έχει βάλει στόχο την εκπλήρωση του πλέον της 20ετίας ονείρου, την εξιστόρηση της ίδιας της εφηβείας του, σε μια τυπική μεσοαστική οικογένεια του Τζέρζυ. Οι Fabelmans είναι μόνο κατ’όνομα(τα) το σπιτικό μιας τυπικής εβραϊκής οικογένειας αφού κατά ιδία δήλωση άπαντα συνέβησαν, τουλάχιστον ιδωμένα όπως ακριβώς τα έζησε. 

Κάθεται καταμεσό της πανδημίας λοιπόν με τον κολλητό Tony Kushner (West Side Story, Lincoln, Munich) και του παραθέτει τα γεγονότα. Καλεί Michelle Williams και Paul Dano να υποδυθούν τους γονείς του. Ο νεαρούλης Gabriel LaBelle, χωρίς περγαμηνές μεγάλης οθόνης μα με μια χαμαιλεοντική ικανότητα να ενθυλακώνει την σπηλμπερκιανή ουσία, ολοκληρώνει το οικογενειακό παζλ με τις τρεις αδερφές του και τον τρελό τσιρκολάνο θείο της μαμάς Judd Hirsch που κλέβει την παράσταση. Ρόλος καταλύτη για τον Seth Rogen, αυτός του κολλητού συνεργάτη του πατέρα του, ο οποίος προσκολλάται στην οικογένεια και αποτελεί τον κύριο μοχλό διάσπασής της. 

Είναι Σεπτέμβρης, η μεγάλη στιγμή του TIFF22, πρώτη φορά που ο Μούσιας κάνει πρεμιέρα εδώ στα χρονικά. Είμαι παρών, αμέσως μετά την προβολή, καθισμένος μερικά μέτρα από τη σκηνή, όπου ατενίζω το βασικό καστ, πλην Williams (λόγω εγκυμοσύνης) και αυτό που βλέπω είναι τον SPIELBERG να φορά τα συνήθη τζηνάκια και σπορτέξ του και να βγάζει τη συστολή και την ευγένεια σε αδιανόητο βαθμό. Κι όμως, λίγα λεπτά πριν είχα παρακολουθήσει το ντρημ τημ (Kaminski - Williams - Kahn - Carter - Bridges) να παίζει σε υψηλό επίπεδο για ταινία εποχής (50s) και τοπ-οφ-δε-τοπς για οικογενειακή, PG13. 

Ο συγκινητικός στην παραξενιά του Paul Dano και η μαγεύτρα Michelle Williams (που αν έπαιζε στην κατηγορία υποστηρικτικής γυναικείας ερμηνείας θα είχε το οφειλόμενο όσκαρ στο τσεπάκι) καθοδηγούν ένα καστ χάρμα ιδέσθαι σε μια ταινία που δεν ανατρέπει κατεστημένα ούτε τολμά υπερβολικά καθότι ο Στηβ ολοφάνερα τιμά την περίπλοκη σχέση που είχε με τη μητέρα του Mitzi όμως γοητεύει με τον εξομολογητικό της τόνο και επιτέλους μας γνωρίζει τον καλλιτέχνη -peter pan που μας πήρε από το χέρι στα δυσοίωνα 80s και μας έφθασε σώους στην πέρα όχθη του ενεστώτος χρόνου. 

Οι Fabelmans είναι το γράμμα του Μουσ-ουργού στην σινεματικά πλέρια παιδική μας ηλικία. Θα υπερισχύσει κατά κράτος εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στα φετινά όσκαρς, ως φόρος τιμής στο σύνολο της πλέον αξιοζήλευτης καριέρας στην ιστορία του Hollywood. Χώρια που η τελευταία σκηνή -κατευόδιο, είναι ανθολογίας και μάλιστα δείχνει πως ο Στηβ κι εγώ έχουμε κάτι ιδιαίτερα κοινό: Τον πλέον αγαπημένο μας σκηνοθέτη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Νοεμβρίου 2022 από την Odeon!

του gaRis (@takisgaris)

Αδελφοί, 

η άναρχη συσσώρευση πλούτου είναι κάκιστο πράμα. Βουλιαγμένοι στο γκραμ, φέης, τουήτα κάθε ώρα -όλη μέρα, νοιώθετε το 1% να μοστράρει την ανοίκεια αναίδειά του κάτω από το πετσί σας, γραπώνοντας άγαρμπα το φυλλοκάρδι της ταξικής σας ασημαντότητας. Ουδείς λόγος ανησυχίας όμως, υπάρχει το καταφύγιο του σινεμά για να αποκαταστήσει τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Για δεύτερη φορά εφέτο μετά την αγαλλιαστικά αστική αγένεια του Triangle of Sadness, ενσκήπτει το κυνικότερα μέηνστρημ, νηχιλιστικά εστέτ αδελφάκι του, The Menu για να γαργαλήσει τη γευστική παλέτα με δυναμωτική τροφή για σκέψη.

Ο Mark Mylod, ικανότατος τηλεορασάς (Game of Thrones, βραβευμένος δις την τελευταία 3ετία για το άχαστο Succession) έχει προ 20ετίας δώσει δήγμα (sic) γραφής με το ρηξικέλευθο Ali G in Da House. Εδωνά ενορχηστρώνει μια θεατρικάλε, γραμμική ιστοριούλα που ακούγεται μάλλον σχηματική. Καμιά ντουζίνα μπουρζουάδες, ζάμπλουτοι επιχειρηματίες, ανθυπο-μούβι σταρ, σνομπ κριτικοί γευσιγνωσίας, μεταβαίνουν με πλοιάριο ως γνωστοί θαμώνες μα σίγουρα όχι φίλιοι σε απομονωμένο νησί, προσκεκλημένοι υπέρτατης αίγλης μάστερ σεφ που τους υπόσχεται το "γεύμα τησ ζωής τους". Μα εντελώς κυριολεκτικά όμως! Ένα βράδυ, αυτό μόνο. 

Ο σαλεμένος ψυχικά μα ιδιοφυής σεφ Ralph Fiennes, δεν την αντέχει πχιά την μπουρζουαζί, είναι ένας χείμαρρος καταπιεσμένης οργής και αυτομεμψίας, ενώ στο φινάλε-φινάλε, δεν ορρωδεί προ ουδενός: Οι υψηλοί καλεσμένοι με τα όχι τόσο σημαντικά για τους ίδιους ταίρια τους (προεξάρχοντες οι Anya Taylor-Joy, Nicholas Hoult, Hong Chau, John Leguizamo, Janet McTeer) θα τραβήξουν του λιναριού τα πάθη σε ένα εξυφαινόμενο ολοκαύτωμα που θα παρασύρει μεθοδικά και αδυσώπητα δικαίους και αδίκους εκεί που όλοι ανήκουμε. Στο πυρ το εσώτερο (sic). 

Στα χνάρια λοιπόνε των Get Out, The Hunt και εννοείται (είπαμε) του Triangle, ο chef Slowik (Fiennes) κεντά με συντροφιά την ταπεινή κολγκέρλα Margo (Taylor-Joy) το γιλεκάκι που φορείς, φίλος, διπλοφοδραρισμένο. Τα μαγείρια και τα γκαρσόνια αντεπιτίθενται, ασκέρι έτοιμο να τα κάνει όλα κούγκι, έτσι για το γαμώτο, για την οριστική καταδίκη του κατεστημένου ναούμ. 

Ορθοτομημένο προντάξιον ντηζάιν, πληθωριστικό στην υποβολιμιαία καυστική του θωριά, το The Menu διαθέτει σχεδόν πλήρη κατάλογο γκαγκς, θριλς και τσιλς για γερά στομάχια. Το ντηζέρτ πέφτει στην ευκολία λιγονά και οι χαρακτήρες πλην Fiennes είναι κάπως τζενέρικ (ευτυχώς που Joy και Chau γεμίζουν το κενό με στυλ και προσωπικότητα). Πα μαλ, θα του βάλω 3 1/2 αστέρια (και άλλα δυο Michelin).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Νοεμβρίου 2022 από την Feelgood Ent.!

Η άλλη αυτοκράτειρα Σίσσυ

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Πιο σφιχτά / fester!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 4 Δεκεμβρίου του 1977, στο Γκρατς της Αυστρίας σκηνοθέτιδα, Marie Kreutzer. Αφού αποφοίτησε από το Modellschule, μια εναλλακτική σχολή με καλλιτεχνικό προσανατολισμό, ξεκίνησε τις σπουδές της στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Βιέννης στο τμήμα σεναρίου και δραματουργίας απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Στη συνέχεια εργάστηκε ως επιμελήτρια σεναρίου σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ γύρισε μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες προβλήθηκαν και βραβεύτηκαν σε πολλά παγκόσμια κινηματογραφικά φεστιβάλ. Εκτός από τη δουλειά της ως σκηνοθέτης, εργάστηκε ως λέκτορας στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Βιέννης και ως σεναριογράφος και δραματουργός. Η έως τώρα φιλμογραφία της σε ότι αφορά τις μεγάλου μήκους ταινίες της, έχει ως εξής: «Die Vaterlosen» (The Fatherless, 2011), «Gruber geht» (Gruber Is Leaving, 2015 – προβολή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), «Was hat uns bloß so ruiniert» (We Used to Be Cool, 2016 – πρώτη συνεργασία με την Vicky Krieps) και «Der Boden unter den Füßen» (The Ground Beneath My Feet, 2019).

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας «Κορσές» έλαβε χώρα στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού πρόγραμμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα». Εκεί, η Vicky Krieps τιμήθηκε με το βραβείο ερμηνείας, εξ ημισείας με τον πρωταγωνιστή της ταινίας «Harka», Adam Bessa. Από εκεί και πέρα έλαβε μέρος σε μια σειρά από φεστιβάλ, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Λονδίνου. Είναι υποψήφια για τρία βραβεία σε ότι αφορά τα Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία, ενώ αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της Αυστρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε πριν λίγες μέρες, καθώς αποτέλεσε την ταινία λήξης στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Η υπόθεση: Τα Χριστούγεννα του 1877, η Σίσσυ γιορτάζει τα 40α της γενέθλια. Ως Πρώτη Κυρία της Αυστρίας και σύζυγος του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α', δεν της επιτρέπεται να εκφράζεται και πρέπει να παραμείνει για πάντα η όμορφη νεαρή αυτοκράτειρα. Για να ανταποκριθεί σε αυτές τις προσδοκίες, ακολουθεί ένα αυστηρό πρόγραμμα νηστείας, άσκησης, χτενίσματος και καθημερινής μέτρησης της μέσης. Πνιγμένη από αυτές τις συμβάσεις, πεινασμένη για γνώση και ζωή, η Σίσσυ επαναστατεί όλο και περισσότερο ενάντια σε αυτή την εικόνα.

Η άποψή μας: Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αναγνώστες σίγουρα θα έχουν δει την τριλογία του Ernst Marischka για την πριγκίπισσα Σίσσυ, την μετέπειτα αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστρίας, με την νεότατη, πανέμορφη και απαστράπτουσα Βιεννέζα, Romy Schneider, στον ομώνυμο ρόλο (μάλιστα, στην πρώτη ταινία, του 1955, η ηθοποιός ήταν μόλις 17 χρονών, όσο περίπου ήταν η πραγματική Σίσσυ όταν παντρεύτηκε). Οι μη Κερκυραίοι, που έχουν βρεθεί στο νησί στο πλαίσιο πχ της πενταήμερης, έχουν επισκεφτεί 100% το «Αχίλλειον», μία από τις γνωστότερες βασιλικές επαύλεις της Ευρώπης, ησυχαστήριο της Ελισάβετ, που χτίστηκε εξ ολοκλήρου με δική της δαπάνη. Οι πιο σινεφίλ, θα θυμούνται, πάλι τη Romy Schneider ως Σίσσυ, στο αριστούργημα του Luchino Visconti «Λούντβιχ, το Λυκόφως των Θεών» - τον Λούντβιχ τον βλέπουμε και εδώ, μια εμφατική επιβεβαίωση της μορφάρας, που είχε κεντρικό ρόλο στο φιλμ του Ιταλού μαέστρου. 

Τούτη η ταινία βλέπει τον μύθο της Σίσσυ(ς) αλλιώς. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό: αντισυμβατικό πορτρέτο εστεμμένης είχαμε και στην «Ευνομούμενη» του Λάνθιμου (δεν νομίζω πως η ομοιότητα των αφισών των δύο ταινιών είναι τυχαία), ενώ η «Μαρία Αντουανέτα» της Coppola ήταν μια ποπ βιογραφία, γεμάτη από τραγούδια, γραμμένα 200 χρόνια μετά την βασιλεία της, από Cure και New Order μέχρι Phoenix και Air. Τι κάνει τούτη την ταινία ξεχωριστή λοιπόν; Πολλά, πολλά πράγματα. 

Η ερμηνεία της Vicky Krieps είναι ένα από αυτά. Η ηθοποιός από το Λουξεμβούργο κάνει πολλά πράγματα όπως τα έκανε και η Σίσσυ: μιλάει άπταιστα Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Ουγγαρέζικα. Ξέρει να ιππεύει άλογο: η Σίσσυ θεωρούνταν μία από τις καλύτερες ιππείς της εποχής της. Κυρίως, όμως, πετυχαίνει να αποδώσει φανταστικά τον εγκλωβισμό της αυτοκράτειρας. Μια γυναίκα, που ουσιαστικά συνέβαλε στη δημιουργία της Αυστρο-ουγγαρέζικης Αυτοκρατορίας, μια γυναίκα, θεωρητικά, η πιο ισχυρή στην αυτοκρατορία της, εγκλωβισμένη σε κανόνες και πρωτόκολλα, που την έκαναν να ασφυκτιά. 

Μια γυναίκα, που ένιωθε ελεύθερη, που ανάπνεε καλύτερα όταν ήταν εκτός παλατιού, στη φύση, επάνω στο άλογό της, στα ταξίδια της – και έκανε πολλά. Μια γυναίκα, που προτιμούσε να ξαπλώσει στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, καθώς μοιραζόταν ένα τσιγάρο με έναν τραυματισμένο στρατιώτη, παρά να παραβρίσκεται στα μεγαλοπρεπή γεύματα, όπου εν πολλοίς της απαγορευόταν να μιλήσει. Μια γυναίκα, που κουβαλούσε την πληγή της απώλειας της κόρης της. Μια γυναίκα, που φλέρταρε, που ήθελε να ζήσει κι όχι να υποκρίνεται, αναγκαζόταν όμως να ακολουθεί κανόνες, που την καταπίεζαν. Και με τον κορσέ, σύμβολο της καταπίεσης σε βαθμό ασφυξίας, να έχει αναπτύξει μια σχέση αγάπης και μίσους: είναι χαρακτηριστικό το «πιο σφιχτά» που έλεγε στις υπηρέτριές της, όταν τη βοηθούσαν να τον φορέσει. 

Η Marie Kreutzer έχει κάνει τρομερή δουλειά. Υπογράφοντας και το σενάριο του φιλμ (όπως και στις προηγούμενες τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες, που έχει σκηνοθετήσει) διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών της μέσων, ενώ παίρνει ελευθερίες, τόσο σεναριακά όσο και αισθητικά, που έχουν τρομερό ενδιαφέρον. Γιατί, μπορεί να φαίνεται «εύκολο» και «προχώ» να έχεις μια αυτοκράτειρα να βγάζει τη γλώσσα της ή να δείχνει το μεσαίο δάχτυλο, θα φαινόταν όμως απλά δήθεν και out of context αν όλο το υπόλοιπο δημιούργημα δεν μπορούσε να υποστηρίξει τέτοιους αναχρονιστικούς εξτρεμισμούς. Και το σύμπαν που δημιουργείται στην ταινία είναι σπουδαίο. Ένα αριστούργημα αισθητικής, με τρομερή δουλειά να έχει γίνει στα κοστούμια, στα ντεκόρ και στα μαλλιά, ιδίως της Σίσσυ(ς) – αυτό που τελικά κάνει στα μαλλιά της είναι μια επαναστατική πράξη, είναι η κίνησή της προς την ελευθερία, είναι το σύμβολο της ενδυνάμωσης και της ανεξαρτητοποίησης. 

Η σκηνοθέτιδα μελέτησε πολύ το βιογραφούμενο πρόσωπο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά κοντά στην ιστορική αλήθεια. Πήρε ελευθερίες η σκηνοθέτιδα εννοείται: λογικά, η Σίσσυ δεν συνάντησε ποτέ στη ζωή της (αν και σύγχρονός της) τον Louis Le Prince, πιθανότατα τον πρώτο άνθρωπο στην Ιστορία, που κατάφερε να γυρίσει «ταινία» ως μια αλληλουχία φωτογραφιών αποτυπωμένη σε φιλμ. Επίσης, το εξαιρετικό φινάλε της ταινίας δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα: η αυτοκράτειρα Σίσσυ δολοφονήθηκε στα 61 της στη Γενεύη. Όμως, ναι, είχε τατουάζ μια άγκυρα πχ και στα τελευταία χρόνια της ζωής της κυκλοφορούσε με καλυμμένο το πρόσωπό της. 

Να μην παραλείψω το μουσικό κομμάτι, που πάντα με ενδιαφέρει σε μια ταινία. Το «She Was» της Camille κάνει συχνά πυκνά την παρουσία του (κι αν διαβάσετε τους στίχους, θα καταλάβετε την αντιστοιχία που επιχειρείται) ενώ όταν άκουσα το αθάνατο «As Tears Go By» των Rolling Stones σε εκτέλεση σε άρπα, έμεινα... Πάκης! Όπως και να τη δει κανείς, αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Ιδίως από τη στιγμή που δεν επιχειρείται αγιογραφία από τη μια, ενώ από την άλλη δεν πέφτει το ανάθεμα στους καταπιεστές της, εντός και εκτός εισαγωγικών. Εντέλει, η εξουσία ως μηχανισμός, όλους τους εγκλωβίζει σε πρέπει, σε ρόλους, σε συμπεριφορές. Κι όπως έλεγε και ο Πανούσης: «Τα λεφτά λοιπόν δεν φέρνουν την ευτυχία, καλό είναι όμως να τα έχουμε». Έτσι και με την εξουσία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Νοεμβρίου 2022 από την Cinobo!

Ένα πουλί θα μας σώσει!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης (@PAOK1969)

Το ντόντο στην χώρα των θαυμάτων!

Ο Πάνος Χ. Κούτρας γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο στο London Film School και στη Σορβόννη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στο Παρίσι. Το 1995 ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής 100% Synthetic Films. Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά» (1999), «Αληθινή ζωή» (2004), «Στρέλλα» (2009) και «Xenia» (2014). Και είναι η πρώτη φορά που ανάμεσα στις ταινίες του δεν παρεμβάλλονται πέντε χρόνια (ως συνήθως) αλλά οχτώ, ενώ είναι και η πρώτη φορά που υπογράφει μόνος του το σενάριο της ταινίας κι όχι με τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη, όπως συνέβαινε ως τώρα.

Η παγκόσμια πρεμιέρα του Dodo έλαβε χώρα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών, στο επίσημο πρόγραμμα και ειδικότερα στο τμήμα «Cannes Première». Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας έγινε με μια προ-φεστιβαλική προβολή στις 31 Οκτωβρίου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, συμπαραγωγού της ταινίας. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε σε ειδική προβολή στο πλαίσιο του 63ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις 7 Νοεμβρίου. Η ταινία βγήκε στις αίθουσες της Γαλλίας τον περασμένο Αύγουστο κι έκοψε 20 χιλιάδες εισιτήρια.

Η υπόθεση: Ένα παράξενο πουλί θα κάνει ανέλπιστα την εμφάνισή του στην Αθήνα, μέσα στην πολυτελή κατοικία μιας οικογένειας, η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Πρόκειται για ένα ντόντο, είδος πουλιού, που επισήμως έχει εξαφανιστεί από το 1662. Η παρουσία του θα αναστατώσει όσους βρίσκονται στη βίλα, που ο καθένας τους όμως έχει κι άλλα πράγματα στο μυαλό του. Στην απομονωμένη βίλα ζει η Μαριέλλα, μια συνταξιοδοτημένη ηθοποιός, πρώην τηλεοπτική σταρ, με τον άντρα της, τον Παύλο Καρακώστα, επιχειρηματία, που έχει διατελέσει και βουλευτής. Μαζί τους ζει η κόρη τους, η Σοφία. Είναι αυτή που πρόκειται να «θυσιαστεί», συναινώντας σε έναν γάμο συμφέροντος, ο οποίος θα σώσει οικονομικά την οικογένειά της. 

Η δεξίωση του γάμου είναι να λάβει χώρα μέσα στις επόμενες 38 ώρες και στη βίλα επικρατεί κανονικός πανικός. Σε όσα θα ακολουθήσουν, ο καθένας από τους παρευρισκόμενους θα παίξει τον δικό του ρόλο. Ο συνέταιρος του συζύγου, που έχει τη δική του ατζέντα, η wedding planner, που προσπαθεί να διαχειριστεί το χάος, οι δυο πρόσφυγες στη σωτηρία των οποίων η Μαριέλλα προσπαθεί να βρει ένα σκοπό ζωής και οι δεκάδες εργάτες που δουλεύουν στο κτήμα για το γαμήλιο πάρτι. Ένα πλήθος ετερόκλητων χαρακτήρων όλων των ηλικιών, φυλών, σεξουαλικών ταυτοτήτων και κοινωνικών τάξεων. Και στη μέση, το ντόντο, να παρακολουθεί τα δρώμενα...

Η άποψή μας: Είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Κούτρας. Ακολουθεί τη δική του, ιδιαίτερη και ξεχωριστή πορεία στον χώρο του ελληνικού σινεμά. Δεν έχει γυρίσει πολλές ταινίες. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να γυρίσει περισσότερες. Ας είναι. Το θέμα είναι πως δείχνει μια συνέπεια και μια συνέχεια σε όλα όσα έχει κάνει ως τώρα. Ναι, κάθε ταινία του είναι διαφορετική από την άλλη, όλες τους όμως κουβαλούν την ίδια (σ)τρέλα, και φανερώνουν την αγάπη του δημιουργού τους σε συγκεκριμένα θέματα, με κυριότερο, εκείνο της ταυτότητας και της μοναδικότητας σε έναν κόσμο που μισεί το διαφορετικό. 

Τούτη του η ταινία μοιάζει περισσότερο με την «Αληθινή ζωή» αν θέλουμε να βρούμε εκλεκτικές συγγένειες με το φιλμικό παρελθόν του δημιουργού. Νιώθοντας όμως πλέον πιο σίγουρος, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτε, προσθέτει μπόλικες δόσεις ευπρόσδεκτου χιούμορ στο παράδοξο σύμπαν που δημιουργεί. Ναι, αγαπά το μελόδραμα αλά Almodovar, από την άλλη, όμως, σκιαγραφεί χαρακτήρες, που θα λάτρευε ο Ισπανός συνάδελφός του. Και καταφέρνει να ελέγχει το ετερόκλητο πλήθος χαρακτήρων και τις πάμπολλες παραφυάδες της βασικής πλοκής, σε ένα υπέροχα υπολογισμένο χάος. 

Η πολαρόιντ στιγμής που φωτογραφίζει, δείχνει μια εικόνα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας: το λαμόγιο, η ξεπεσμένη σταρ, η νέα που πλήττει, η οικιακή βοηθός από την Ουκρανία, ο νταλαβερτζής της βίλας από την Αλβανία, η βοηθός της πλάνερ από την Γεωργία, η non binary τρανσέξουαλ, τα «αδέλφια» από την Αλγερία. Όλοι οι χαρακτήρες καλούνται να διαχειριστούν μια χρήση. Και όλοι οι χαρακτήρες αντιδρούν διαφορετικά απέναντι στο ντόντο. Το καλόκαρδο ντόντο, η weird πινελιά, το στοιχείο που παραπέμπει στον σουρεαλισμό, λειτουργεί ως σύμβολο που όλους τους ενώνει (μ.γ.δ.), είναι αυτό που θα έπρεπε να φροντίσει να μείνει ζωντανό ο άνθρωπος, αλλά το εξαφάνισε (παλιά) ή το κρατά φυλακισμένο (τώρα). 

Εκείνο, όμως, έχει άλλα σχέδια. Κι εκεί που δείχνει πως πάει να (ξανα)πεθάνει, κι εκεί που κανείς εκτός βίλας δεν πιστεύει στην ύπαρξή του, κι εκεί που κάποιος πετάει την άποψη ότι μπορεί να είναι το προϊόν μαζικής υστερίας, θα δραπετεύσει, αφήνοντας πίσω του την ελπίδα: ένα καλύτερο νέο μπορεί να εκκολαφτεί, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε τι ακριβώς να κάνουμε με αυτό. Ας είναι: μια πετσέτα που το τυλίγει και το κρατάει ζεστό, είναι μια καλή αρχή... Το ντόντο λοιπόν λειτουργεί ως σύμβολο, σε καμία περίπτωση όμως δεν λειτουργεί ως καταλύτης. 

Θέλω να πω, εν πολλοίς ως εύρημα μοιάζει ωραίο αλλά μένει και ανεκμετάλλευτο. Επίσης, μια δραματική αποκάλυψη είναι τοποθετημένη σε λάθος σημείο της ταινίας. Έρχεται πολύ νωρίς και αποδυναμώνει τη συνέχεια. Μικρό το κακό όμως. Κι αυτό επειδή παρακολουθείς την ταινία και περνάς καλά. Διασκεδάζεις. Γελάς. Με διάρκεια παραπάνω από δύο ώρες κι όμως η ταινία κυλάει σαν νεράκι. Δεν κουράζει. Από τις υποπλοκές αγάπησα περισσότερο εκείνη της κόρης με τον νεαρό, που χρειάζεται 50 ευρώ για να τη γαμήσει. 

Από τις ερμηνείες, ξεχωρίζει η Σμαράγδα Καρύδη, σε έναν ρόλο πιο δραματικό από ότι την έχουμε συνηθίσει. Ο Άκης Σακελλαρίου είναι σταθερά καλός σε ότι κι αν κάνει (αν δεν ήταν και... Αρειανός, τα πράγματα θα ήταν σούπερ – μην δίνετε σημασία, κάτι δικά μου, Παοκσίδικα), αγαπάμε Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ό,τι κι αν κάνει και η Τζεφ Μοντάνα βγάζει το ρόλο της με παρρησία και σιγουριά. Με τον ίδιο τρόπο που τα καταφέρνει τελικά και η ίδια η ταινία. Που σε εκπλήσσει με τον αφοπλιστικό και γενναιόδωρο ουμανισμό της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Νοεμβρίου 2022 από την Tulip Ent.!

του gaRis (@takisgaris)

Είναι 1983. Πολωνία, στρατιωτικός νόμος, στρατηγός Γιαρουζέλσκι και στην αντίσταση το Συνδικάτο Αλληλεγγύη του συντρόφου Λεχ Βαλέσα. Σκληρές καταστάσεις, το σταλινικό τοτέμ του υπαρκτού σοσιαλισμού στο βδελυρό του λυκόφως. Στην Ελλάδα είχαμε τότενες Αλλαγή και θα τον μεθύσουμε τον ήλιο (σίγουρα, ναι), με αδιάφορα σφυρίγματα για τα τοιαύτα και κολεγιές με Καντάφι και Αραφάτ.

Ο Jan P Matuszyński με μικρή προϋπηρεσία σε μυθοπλασία (The Last Family, 2016) αλλά και στο ντοκυμαντέρ (Deep Love, 2013), θέτει τη βελόνα κάπου στη μέση για να εξιστορήσει τα πραγματικά γεγονότα γύρω από τη δολοφονία ενός 18χρονου (Mateusz Gorski) δυο εβδομάδες πριν την έναρξη της φοιτητικής του ζωής από δυο αστυνομικούς, άνευ λόγου και σοβαρής αφορμής. Ο κολλητός του δολοφονηθέντος (Tomasz Ziętek), ο οποίος παρεμπί τρέφει μιαν ιδιαίτερη εκτίμηση στην ποιήτρια – ακτιβίστρια χαροκαμένη μάνα (Sandra Korzeniak), τυγχάνουσα μέλος της Αλληλεγγύης, ως κύριος αυτόπτης μάρτυρας της εγκληματικής ενέργειας, παρουσιάζεται έτοιμος να καταθέσει ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη, χωρίς να λογαριάζει τον ξενοδόχο που εδώ είναι το Καθεστώς. 

Το στυγερό, ανελεύθερο, φασιστικό Καθεστώς που θα επιστρατεύει δόλια μέσα για να εκβιάσει τους γονείς του, καίτοι φίλιοι πολιτικά έναντί του. Θα στήσει δυο τραυματιοφορείς, αποσπώντας ομολογία φόνου για την περίπτωση που η μάνα δεν ενδώσει να αποσύρει τις κατηγορίες, καθώς η ίδια απειλείται με γαργαλιστικά σκανδαλώδεις αποκαλύψεις από το κρυφό της παρελθόν. Κοριοί, στενές παρακολουθήσεις, εννοείται πως δεν απορείς φίλος, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες (βλ. Δημοκρατικά καθεστώτα - όνομα και μη χωριό). 

Ο Ματουζίνσκι τώρα, ενώ ως άποψη και σκηνοθετική ενορχήστρωση το πάει στρωτά το πράμα, πέφτει εύκολα μάλλον στη λούμπα της ακριβοθιγούς αναπαράστασης, σε ένα μαραθώνιο 160 λεπτών, που άνετα η μία ώρα λιγότερη θα έντυνε με σιδερογροθιά την αγωνιστική του θωριά. Για τον σημερινό 20άρη αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι τούτο το ντοκουντράμα ενδείκνυται για υποχρεωτική παρακολούθηση, πολλώ δε μάλλον απευθυνόμενο σε φοιτητές πολιτικών επιστημών αλλά, η τηλεοπτικίζουσα προσέγγιση της ευθέως γραμμικής αφήγησης συντείνει σε μια πλαδαρή παρακολούθηση. 

Οι ερμηνείες ποικίλλουν κι ως εκ τούτου ασυνταίριαστα τρέπουν το ύφος της ταινίας από τα χωρικά ύδατα του σινεμά των Κώστα Γαβρά και Άλαν Πάκουλα ως τα χωράφια της άκομψης σάτιρας (όπως όταν η εισαγγελέας έδρας Aleksandra Konieczna στη δίκη ρωτά πως σφάδαζε ο φονευθείς, αναπαράγοντας άναρθρες κραυγές για να αποπροσανατολίσει το νεαρό βασικό μάρτυρα). Το Leave No Traces, τιτλοφορούμενο από την εντολή του αρχηγού των μπάτσων - δολοφόνων του νεαρού να τον χτυπούν στο στομάχι, εκεί όπου δεν αφήνει σημάδι, δυστυχώς τηρεί τούτη την εντολή, άνευρα όμως και χάνοντας την ευκαιρία να αφήσει μνήμη και οργή ανεξίτηλη στο θεατή, σε μια ντροπιαστικά τραγική ιστορία καθεστωτικής δολοφονίας που παρέμεινε ιστορικά ατιμώρητη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Νοεμβρίου 2022 από την Cinobo!

"Εδώ είναι το ταξίδι"

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης (@PAOK1969)

They’re on the road to somewhere...

Ο Panah Panahi γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1984 και σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών της πρωτεύουσας του Ιράν. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του σκηνοθέτησε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του, με τον εύγλωττο τίτλο «The First Film» (2009), η οποία βραβεύτηκε σε πολλά τοπικά και διεθνή φεστιβάλ. Αργότερα, ο Panah Panahi εργάστηκε ως φωτογράφος πλατό, κατόπιν ως βοηθός διευθυντή φωτογραφίας και βοηθός σκηνοθέτη και τελικά ως σύμβουλος σεναρίου, μοντέρ και βοηθός σκηνοθέτη στις πιο πρόσφατες ταινίες του πατέρα του, Jafar Panahi. Το «Φύγαμε!» είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 10 Ιουλίου του 2021, όταν κι έλαβε μέρος στο τμήμα «Το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του (καλοκαιρινού, λόγω πανδημίας) φεστιβάλ των Καννών, όπου ήταν υποψήφια για Χρυσή Κάμερα. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο περσινό φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας». Γενικά, έλαβε μέρος σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο κι έχει να επιδείξει το βραβείο καλύτερης ταινίας στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ του Λονδίνου.

Η υπόθεση: Μια τετραμελής, χαοτική οικογένεια ταξιδεύει με ένα δανεικό SUV στην τραχιά ιρανική ερημιά. Πού κατευθύνεται άραγε; Στο πίσω κάθισμα, ο μπαμπάς έχει το πόδι του στον γύψο, όμως είναι στ’ αλήθεια σπασμένο; Η μαμά προσπαθεί να γελά όταν δεν συγκρατεί με κόπο τα δάκρυά της. Ο μικρός υπερκινητικός γιος εκρήγνυται αναπάντεχα σε διάφορες στιγμές, δίνοντας παραστάσεις καραόκε μέσα στο αυτοκίνητο. Όλοι τους έχουν την έγνοια για το άρρωστο σκυλάκι τους, που τους συνοδεύει σε αυτό το ταξίδι. Κι όλοι τους καταφέρνουν να σπάνε ο ένας τα νεύρα του άλλου. Ο μυστηριώδης μεγαλύτερος αδελφός οδηγεί, παραμένοντας σιωπηλός...

Η άποψή μας: Το ιρανικό σινεμά είναι μία από τις αγαπημένες μου εθνικές κινηματογραφίες. Όποτε πέσω πάνω σε ιρανική ταινία είτε για λόγους κριτικής αποτίμησής της εξαιτίας της εξόδου της στις ελληνικές αίθουσες είτε στο πλαίσιο παρουσίας της σε κάποιο φεστιβάλ, σπανίως θα έχω κάτι κακό να γράψω. Και παρά την χλευαστική αντιμετώπιση της ιρανικής κινηματογραφίας από κάποιους συναδέλφους, με βασικό επιχείρημα ότι βαδίζει πάνω σε συγκεκριμένα χνάρια «φεστιβαλικής κοπής» από τα οποία δεν μπορεί να ξεφύγει, κάθε νέα ταινία που βλέπουμε από το Ιράν έρχεται και διαψεύδει αυτόν ακριβώς τον ισχυρισμό. 

Να, ας πούμε, πάρτε αυτήν την ταινία. Αυτήν την υπέροχη ταινία. Θα μπορούσε να είναι ένα εντελώς δυτικότροπο road movie, με προέλευση, οποιαδήποτε χώρα μαζικής παραγωγής ταινιών για ευρεία κατανάλωση! Το... διαφορετικό εδώ είναι το τοπίο, η γλώσσα και το γεγονός ότι η μαμά της ταινίας φοράει χιτζάμπ. Με γκρι μακριά μαλλιά. Αυτό που περισσεύει (και ολοένα και περισσότερο σπανίζει από τις ταινίες για μαζική κατανάλωση) είναι η ομορφιά, η μαγεία και η επιβεβαιωμένη ικανότητα των Ιρανών σκηνοθετών να ξεφεύγουν από την κρατική λογοκρισία, περνώντας αυτά που θέλουν να πουν, υπογείως. Γιατί, ναι, το να προσπαθεί κάποιος να περάσει την ιρανοτουρκική μεθόριο παρανόμως, δεν γίνεται απλά για να... παντρευτεί μια κοπέλα και για να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή. Σε αυτήν την περίπτωση δεν θα χρειαζόταν το δανεικό αυτοκίνητο, η απαγόρευση της παρουσίας κινητών, και η υποψία ότι οι πάντες παρακολουθούν τον ίδιο και την οικογένειά του! Να φοβάμαι επειδή θα πάω να παντρευτώ μια νέα κάπου αλλού; 

Όχι παιδιά, και πάλι το ζήτημα που «κρύβεται» σε κοινή θέα είναι εξόχως πολιτικό. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε; Ο Panah είναι γιος του Jafar Panahi, ενός από τους πιο κυνηγημένους σκηνοθέτες του ιρανικού καθεστώτος, αυτού του καθεστώτος, που τελευταία ξεσήκωσε την παγκόσμια κοινή γνώμη εξαιτίας της δολοφονίας μιας κοπέλας, που δεν φορούσε «όπως έπρεπε» την χιτζάμπ της. Θα μπορούσαν να γραφτούν μυθιστορήματα με τους τρόπους με τους οποίους ο πατήρ Panahi έχει γυρίσει κρυφά κάποιες ταινίες του ή τις έχει στείλει κρυφά με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, που μπορεί κανείς να φανταστεί, στο εξωτερικό, για να προβληθούν σε φεστιβάλ. Ο Jafar, που έχει τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό κι έχει προφυλακιστεί για παλιότερη ποινή που του έχει επιβληθεί – για αντικαθεστωτική προπαγάνδα. 

Ο γιος, λοιπόν, στην πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία, με μια λέξη, εντυπωσιάζει. Εντυπωσιάζει και με αυτά που λέει και με τον τρόπο που τα λέει. Μιλάμε και για το πρώτο επίπεδο και για το δεύτερο και για το όγδοο. Μιλάμε για τον τρόπο που μπορεί να αφορά έναν θεατή είτε την ψάχνει λίγο περισσότερο είτε όχι σε ότι αφορά τις ταινίες που επιλέγει να δει. Μπορεί να ιδωθεί ως μια μικρή, γλυκιά, τρυφερή κωμωδία αλλά και ως μια παραβολή για τον Ιράν, σήμερα. Κι επειδή μιλάμε για σινεμά και στο σινεμά συνεχίζουμε να μιλάμε για 24 καρέ το δευτερόλεπτο (αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ) ε, ο μπαγάσας υιός Panahi μας προσφέρει άπειρα, υπέροχα καρέ. 

Καρέ που ενώνονται και δίνουν σκηνές, όπως εκείνη όπου ο μικρός γιος ξαπλώνει πάνω στον πατέρα, που αράζει στο γρασίδι, και το γρασίδι γίνεται ουρανός με άστρα, σε μια σκηνή που ενώνει από David Bowie (ναι, τι; ) μέχρι «Οδύσσεια του διαστήματος» (που αναφέρεται και ως η πλέον αγαπημένη ταινία του μεγάλου γιου) και... Πάνο Κούτρα (την υπέροχη σκηνή από το «Xenia» όπου ο ήρωάς μας ξαπλώνει στο τεράστιο, υπερμεγέθες, τριχωτό στήθος του αγαπημένου του). Ή η σκηνή προς το φινάλε, όπου μια ντουζίνα αυτοκίνητα οικογενειών, που βρίσκονται κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, μάλλον για τον ίδιο λόγο για τον οποίο η οικογένειά μας βρέθηκε εκεί, φωτίζουν με τα φώτα τους (σ)το σούρουπο, δίνοντας μια σπάνιας ομορφιάς εικόνα. Ή η καταληκτική σκηνή στην έρημο, που ενώ κλείνει κάπως αμήχανα είναι η αλήθεια την ταινία, είναι ταυτόχρονα τόσο εύγλωττη – και όμορφη. Ή ίσως η πιο όμορφη σκηνή – εκείνη του αποχωρισμού – αποτυπώνεται με τέτοιο τρόπο, τόσο διακριτικά, τόσο τρυφερό, χωρίς να έχουμε γκρο πλάνα, που θα εκβιάσουν το συναίσθημα: αντίθετα, το συναίσθημα σε κατακλύζει, κι ας είναι οι πρωταγωνιστές μικρές κουκκίδες σε ένα υπέροχο φόντο. 

Ο σκηνοθέτης είναι πολλές οι φορές που θέλει τον θεατή να ταυτίζεται με τον μικρό γιο, ο οποίος σκύβει και φιλά ευλαβικά το χώμα, κάθε φορά που βλέπει τόσο πολλή ομορφιά, μπρος στην οποία νιώθει δέος και «μικρός» και οφείλει να την προσκυνήσει. Ναι, αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας. Ο πιτσιρικάς έτσι κι αλλιώς είναι το μεγάλο ατού της ταινίας, είναι αεικίνητος, σκανδαλιάρης, χορευταράς, τραγουδισταράς κι όταν λέει «I love you» στη μητέρα του, θέλεις από τη μια να σκάσεις στα γέλια και από την άλλη να τα μπήξεις. Αυτός και η μητέρα του είναι και οι μόνοι που τραγουδάνε κοιτώντας μας κατάματα: είναι το κάλεσμά τους σε όλους εμάς. Σπουδαία ταινία, που μινιμαλιστικά μας προσκαλεί για να μας κάνει κοινωνούς και συνοδοιπόρους σε αυτό το παράξενο ταξίδι, ένα ταξίδι απόγνωσης, επίγνωσης, αποχαιρετισμού και αποχωρισμού. Δεν απαιτούνται μπαγκάζια σε αυτό το ταξίδι: απλώς, φύγαμε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Νοεμβρίου 2022 από την Carousel Films!

του gaRis (@takisgaris)

Στη σημερινή πραγματικότητα του κινηματογράφου των ειδών, της DC-Marvelιάδας, των σήκουελς, των πρήκουελς και των ρημπούτς, είναι χάρμα ιδέσθαι όταν μια στο τόσο, στο μπλε φεγγάρι, ξεπετάγεται μια φιλμικά καταγεγραμμένη εμπειρία ικανή να πυροδοτήσει τη θρυαλλίδα που θα ανατινάξει κάθε λογής στερεότυπα και μισαλλοδοξίες. Δαύτες οι αριθμητικά πενιχρές, μα θεματικά τεράστιες παραγωγές είναι που μετατρέπουν τη βόλτα στους σινεμάδες από ζαβλακωμένη ανθυποδιασκέδαση σε συνειδητή έκφραση καθήκοντος, μια θετική ψήφο για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και μια εύψυχη αναγνώριση της ανάγκης των ασθενέστερων κοινωνικά ομάδων, όπως οι πρόσφυγες. Στην Ελλάδα (του 2023 εντός ολίγου) όμως, ακόμη προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τη λέξη-κόλαφο «λαθρομετανάστης» και να ταμπουρωθούμε ιδεολογικά πίσω από αυτή. «Ανθρώπινα σκουπίδια». «εργαλειοποιημένα απόβλητα» των διασυνοριακών οχτρών καισούπαμούπες ασχήμιες.

Το Flee είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, απόπου κι αν το πιάσεις. Ένα Δανέζικο δημιούργημα, υβρίδιο μεταξύ ντοκιμαντέρ διανθισμένου με ευρείας κλίμακας χειροποίητο animation. Χρειάστηκε κόπος πολύς ώστε να πεισθεί από τον σκηνοθέτη Jonas Rasmussen ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο 36χρονος πια Αφγανός μετανάστης Amin Nawabi για να δημοσιοποιηθεί το προσωπικό του δράμα, όταν πίσω στα 1996 απέδρασε από τη γενέτειρα Καμπούλ, και μεταξύ Ρωσίας και Φιλανδίας να καταλήξει στη φιλόξενη Δανία και στην αγκαλιά, στον παρόντα χρόνο, του συντρόφου του Casper. Ο Amin, ξεριζωμένος άπατρις, αισθάνεται πιεσμένος από την επιθυμία του Casper να κουρνιάσουν σε ένα ήσυχο παραλίμνιο σπίτι, καθώς εκείνος ονειρεύεται Princeton και μετα-διδακτορικές σπουδές. Δεν το δικαιούται μήπως; 

Ποιός να κατηγορήσει έναν άνθρωπο στα πλέον δημιουργικά του χρόνια όταν έχει από τα μικράτα του εξοβελισθεί από τους Μουτζαχεντίν, προγόνους των Ταλιμπάν, λόγω του ότι φορούσε τα φουστάνια της αδερφής του και λιγουρευότανε τον Ζαν Κλοντ Βαντάμ στα τρισένδοξα 80s; Με πιλότο πατέρα εξαφανισμένο από το καθεστώς και οικογένεια απροστάτευτη απέναντι στη θρησκευτική-πολιτική μισαλλοδοξία του τόπου του, ο Amin θα περάσει δια human trafficking και σκυλοπνίχτη πλοιαρίου σε ένα ατέρμονο ταξίδι προς την ελευθερία. Τα επίκαιρα της εποχής εναλλάσσονται με έγχρωμο σχέδιο όταν ξεπροβάλει σαν ουράνιο τόξο μια ηλιαχτίδα ελπίδας, ενώ γκρεμίζονται στο ασπρόμαυρο όπου η φουρτουνιασμένη εκδοχή κινδύνου ύπουλα καραδοκεί. 

Εσύ που πας στον κινηματογράφο μια στο τόσο, δώσε στο Flee την ευκαιρία που του αξίζει. Όχι γιατί είναι η πρώτη ιστορικά ταινία που προτάθηκε ταυτόχρονα για τα τρία όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας - Ντοκιμαντέρ - Κινουμένου Σχεδίου στα 2021. Ούτε επειδή βρήκες ευκαιρία να το παίξεις προοδευτικός και τρέντης. Πράξτο γιατί είσαι Έλληνας, που παγκοσμίως σημαίνει ο πρόσφυγας και ο φιλόξενος, ο γενεσιάρχης του ουμανισμού και του αλτρουισμού. Έχε υπόψη σου, θα μαλακώσει η ψυχή σου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Νοεμβρίου 2022 από την Strada Films!