Movies Ltd

Ένα πουλί θα μας σώσει!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης (@PAOK1969)

Το ντόντο στην χώρα των θαυμάτων!

Ο Πάνος Χ. Κούτρας γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο στο London Film School και στη Σορβόννη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στο Παρίσι. Το 1995 ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής 100% Synthetic Films. Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά» (1999), «Αληθινή ζωή» (2004), «Στρέλλα» (2009) και «Xenia» (2014). Και είναι η πρώτη φορά που ανάμεσα στις ταινίες του δεν παρεμβάλλονται πέντε χρόνια (ως συνήθως) αλλά οχτώ, ενώ είναι και η πρώτη φορά που υπογράφει μόνος του το σενάριο της ταινίας κι όχι με τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη, όπως συνέβαινε ως τώρα.

Η παγκόσμια πρεμιέρα του Dodo έλαβε χώρα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών, στο επίσημο πρόγραμμα και ειδικότερα στο τμήμα «Cannes Première». Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας έγινε με μια προ-φεστιβαλική προβολή στις 31 Οκτωβρίου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, συμπαραγωγού της ταινίας. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε σε ειδική προβολή στο πλαίσιο του 63ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις 7 Νοεμβρίου. Η ταινία βγήκε στις αίθουσες της Γαλλίας τον περασμένο Αύγουστο κι έκοψε 20 χιλιάδες εισιτήρια.

Η υπόθεση: Ένα παράξενο πουλί θα κάνει ανέλπιστα την εμφάνισή του στην Αθήνα, μέσα στην πολυτελή κατοικία μιας οικογένειας, η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Πρόκειται για ένα ντόντο, είδος πουλιού, που επισήμως έχει εξαφανιστεί από το 1662. Η παρουσία του θα αναστατώσει όσους βρίσκονται στη βίλα, που ο καθένας τους όμως έχει κι άλλα πράγματα στο μυαλό του. Στην απομονωμένη βίλα ζει η Μαριέλλα, μια συνταξιοδοτημένη ηθοποιός, πρώην τηλεοπτική σταρ, με τον άντρα της, τον Παύλο Καρακώστα, επιχειρηματία, που έχει διατελέσει και βουλευτής. Μαζί τους ζει η κόρη τους, η Σοφία. Είναι αυτή που πρόκειται να «θυσιαστεί», συναινώντας σε έναν γάμο συμφέροντος, ο οποίος θα σώσει οικονομικά την οικογένειά της. 

Η δεξίωση του γάμου είναι να λάβει χώρα μέσα στις επόμενες 38 ώρες και στη βίλα επικρατεί κανονικός πανικός. Σε όσα θα ακολουθήσουν, ο καθένας από τους παρευρισκόμενους θα παίξει τον δικό του ρόλο. Ο συνέταιρος του συζύγου, που έχει τη δική του ατζέντα, η wedding planner, που προσπαθεί να διαχειριστεί το χάος, οι δυο πρόσφυγες στη σωτηρία των οποίων η Μαριέλλα προσπαθεί να βρει ένα σκοπό ζωής και οι δεκάδες εργάτες που δουλεύουν στο κτήμα για το γαμήλιο πάρτι. Ένα πλήθος ετερόκλητων χαρακτήρων όλων των ηλικιών, φυλών, σεξουαλικών ταυτοτήτων και κοινωνικών τάξεων. Και στη μέση, το ντόντο, να παρακολουθεί τα δρώμενα...

Η άποψή μας: Είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Κούτρας. Ακολουθεί τη δική του, ιδιαίτερη και ξεχωριστή πορεία στον χώρο του ελληνικού σινεμά. Δεν έχει γυρίσει πολλές ταινίες. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να γυρίσει περισσότερες. Ας είναι. Το θέμα είναι πως δείχνει μια συνέπεια και μια συνέχεια σε όλα όσα έχει κάνει ως τώρα. Ναι, κάθε ταινία του είναι διαφορετική από την άλλη, όλες τους όμως κουβαλούν την ίδια (σ)τρέλα, και φανερώνουν την αγάπη του δημιουργού τους σε συγκεκριμένα θέματα, με κυριότερο, εκείνο της ταυτότητας και της μοναδικότητας σε έναν κόσμο που μισεί το διαφορετικό. 

Τούτη του η ταινία μοιάζει περισσότερο με την «Αληθινή ζωή» αν θέλουμε να βρούμε εκλεκτικές συγγένειες με το φιλμικό παρελθόν του δημιουργού. Νιώθοντας όμως πλέον πιο σίγουρος, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτε, προσθέτει μπόλικες δόσεις ευπρόσδεκτου χιούμορ στο παράδοξο σύμπαν που δημιουργεί. Ναι, αγαπά το μελόδραμα αλά Almodovar, από την άλλη, όμως, σκιαγραφεί χαρακτήρες, που θα λάτρευε ο Ισπανός συνάδελφός του. Και καταφέρνει να ελέγχει το ετερόκλητο πλήθος χαρακτήρων και τις πάμπολλες παραφυάδες της βασικής πλοκής, σε ένα υπέροχα υπολογισμένο χάος. 

Η πολαρόιντ στιγμής που φωτογραφίζει, δείχνει μια εικόνα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας: το λαμόγιο, η ξεπεσμένη σταρ, η νέα που πλήττει, η οικιακή βοηθός από την Ουκρανία, ο νταλαβερτζής της βίλας από την Αλβανία, η βοηθός της πλάνερ από την Γεωργία, η non binary τρανσέξουαλ, τα «αδέλφια» από την Αλγερία. Όλοι οι χαρακτήρες καλούνται να διαχειριστούν μια χρήση. Και όλοι οι χαρακτήρες αντιδρούν διαφορετικά απέναντι στο ντόντο. Το καλόκαρδο ντόντο, η weird πινελιά, το στοιχείο που παραπέμπει στον σουρεαλισμό, λειτουργεί ως σύμβολο που όλους τους ενώνει (μ.γ.δ.), είναι αυτό που θα έπρεπε να φροντίσει να μείνει ζωντανό ο άνθρωπος, αλλά το εξαφάνισε (παλιά) ή το κρατά φυλακισμένο (τώρα). 

Εκείνο, όμως, έχει άλλα σχέδια. Κι εκεί που δείχνει πως πάει να (ξανα)πεθάνει, κι εκεί που κανείς εκτός βίλας δεν πιστεύει στην ύπαρξή του, κι εκεί που κάποιος πετάει την άποψη ότι μπορεί να είναι το προϊόν μαζικής υστερίας, θα δραπετεύσει, αφήνοντας πίσω του την ελπίδα: ένα καλύτερο νέο μπορεί να εκκολαφτεί, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε τι ακριβώς να κάνουμε με αυτό. Ας είναι: μια πετσέτα που το τυλίγει και το κρατάει ζεστό, είναι μια καλή αρχή... Το ντόντο λοιπόν λειτουργεί ως σύμβολο, σε καμία περίπτωση όμως δεν λειτουργεί ως καταλύτης. 

Θέλω να πω, εν πολλοίς ως εύρημα μοιάζει ωραίο αλλά μένει και ανεκμετάλλευτο. Επίσης, μια δραματική αποκάλυψη είναι τοποθετημένη σε λάθος σημείο της ταινίας. Έρχεται πολύ νωρίς και αποδυναμώνει τη συνέχεια. Μικρό το κακό όμως. Κι αυτό επειδή παρακολουθείς την ταινία και περνάς καλά. Διασκεδάζεις. Γελάς. Με διάρκεια παραπάνω από δύο ώρες κι όμως η ταινία κυλάει σαν νεράκι. Δεν κουράζει. Από τις υποπλοκές αγάπησα περισσότερο εκείνη της κόρης με τον νεαρό, που χρειάζεται 50 ευρώ για να τη γαμήσει. 

Από τις ερμηνείες, ξεχωρίζει η Σμαράγδα Καρύδη, σε έναν ρόλο πιο δραματικό από ότι την έχουμε συνηθίσει. Ο Άκης Σακελλαρίου είναι σταθερά καλός σε ότι κι αν κάνει (αν δεν ήταν και... Αρειανός, τα πράγματα θα ήταν σούπερ – μην δίνετε σημασία, κάτι δικά μου, Παοκσίδικα), αγαπάμε Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ό,τι κι αν κάνει και η Τζεφ Μοντάνα βγάζει το ρόλο της με παρρησία και σιγουριά. Με τον ίδιο τρόπο που τα καταφέρνει τελικά και η ίδια η ταινία. Που σε εκπλήσσει με τον αφοπλιστικό και γενναιόδωρο ουμανισμό της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Νοεμβρίου 2022 από την Tulip Ent.!