Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Δεν έχει να κάνει με το αν συμμετέχεις σε κάποια ταινία που είναι κακή. Έτσι κι αλλιώς, κατόπιν κόβιντ, μια, δυο να είναι εκείνες οι κινηματογραφικές στιγμές, που δεν θα σβήσω από την μνήμη στην υπόλοιπη ζωή μου, λίγο πολύ τα πράγματα από το άσχημο στο χειρότερο βαδίζουν. Έχει να κάνει με την 360 μοιρών κωλοτούμπα μιας ολάκερης καριέρας. Που αρχικά μας πήρε σιμά της με τον πιο παρτιζάνο των δυστοπικών υπερηρώων, μας έθεσε τους πυλώνες εξέλιξης ενός πιασάρικου φιλμικού genre σαν του buddy cop, μας έκανε να νιώθουμε πιο υπερήφανοι κέλτες και από τους ίδιους τους σκοτσέζους, άσε που στην δημιουργική της γραφή, πρόσφερε το απόλυτο άριστα δέκα στην καταγραφή του Θείου Δράματος. Κι έρχεσαι ρε συ "Αυστραλέ", με τόσα βραβεία και επαίνους στην τροπαιοθήκη σου, να με πείσεις πως έχεις την ανάγκη να φωτίζεις με το λαμπερό όνομα σου, μια τόσο μακριά λίστα από περιπέτειες βιντεοκασέτας, από εκείνες που κάποτε σπάγαμε πλάκα με τον Νταντίκοφ? Δεν το δέχομαι, είσαι φάουλ!

Πιθανότατα εντός των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού του, να φαντάζει σαν ο ιδανικός οικογενειάρχης, στην επαγγελματική του καριέρα όμως, ο ονομαστός ραδιοφωνικός παραγωγός, Έλβις Κούνευ, μοιάζει σαν ο ορισμός του υπερφίαλου κρετίνου. Απότομος και ασεβής με τους συναδέλφους του στον σταθμό KLAT FM του Λος Άντζελες, έχει κερδίσει με το σπαθί του τον τίτλο του πιο ασυμπάθηστου και αλλεργικού, σε σημείο που όλοι, από τον θυρωρό, μέχρι την ιδιοκτήτρια να τον κοιτούν με μισό μάτι. Και πάντοτε να τον προειδοποιούν πως έχει ξεπεράσει τα όρια, για χάρη της ακροαματικότητας.

Πλησιάζουν μεσάνυχτα και η εκπομπή επικοινωνίας On The Line ξεκινά, με τους ακροατές να καλούν στον σταθμό προκειμένου να συνομιλήσουν με τον Έλβις, ζητώντας του τις συμβουλές του, για να βάλουν σε τάξη τα προσωπικά τους ζόρια. Τα πάντα βαδίζουν ήρεμα όπως κάθε νύχτα, μέχρι που κάποιος μυστηριώδης άντρας, με το όνομα Γκάρι, από την άλλη άκρη της γραμμής, θα αρχίσει να αραδιάζει πληροφορίες και μυστικά από την προσωπική ζωή του ραδιοφωνικού παραγωγού. Μόνο που η κατάσταση σύντομα θα εκτραχυνθεί, αφού ο απειλητικός συνομιλητής, θα αποκαλύψει πως κρατά ομήρους την σύζυγο και την ανήλικη κόρη του φανφαρόνου Κούνευ.

Θρίλερ λοιπόν φαντάζεσαι ενόψει! Που δεν έχει και άσχημη βάση στην δημιουργία του βιλεν, καθώς εκείνος, εκ πρώτης όψης, λειτουργεί εκδικητικά προς το πρόσωπο του προβοκάτορα ραδιοφωνατζή, αφού εξαιτίας της προκλητικής του στάσης, δημιούργησε πάμπολλα ψυχολογικά ζητήματα σε μια καλή του φίλη, σε βαθμό ανεπανόρθωτο. Άρα βρισκόμαστε, όπως νομίζουμε, μπροστά σε ένα ρεπρίζ του Phone Booth, όπου ο άγνωστος παρανοϊκός, προκαλεί στα άκρα τον συνομιλητή του, μέχρι τους σημείου να εξαντλήσει κάθε σθένος και δύναμη του, ισοπεδώνοντας τον στα μάτια των συναδέλφων και στα αυτιά των ακροατών του.

Καμία σχέση βέβαια, αφού από την πρώτη κιόλας στιγμή καταλαβαίνουμε πως κάτι πολύ πιο παράξενο από το προφανές ισχύει, το οποίο χάρη στην εξέλιξης της μπιμουβιάς, μάλλον προς αρνητική έκπληξη μας οδηγεί, παρά σε μια εξέλιξη ευρηματικά ανατρεπτική. Πρόβλεψη που θα μας δικαιώσει δέκα μόνο λεπτά πριν σφυριχθεί η λήξη, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, με τον ερχομό ενός τουίστ που το λιγότερο μπορώ να το αποκαλέσω από αστείο έως και εκνευριστικό. Η πλάκα? Ένα μόλις λεπτό μετά, το ίδιο αστείο επαναλαμβάνεται, δίνοντας σου την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε κάποια σαδιστική ζώνη του λυκόφωτος.

Η αφηγηματική μέθοδος του wanabe Fincher, Romuald Boulanger, δεν ακολουθεί την παραμικρή λογική συνέχεια, στήνοντας την μια παρανοϊκά αφελή σεκάνς μετά την άλλη, σε βαθμό που να ζητάει την πιο μπόλικη της καλής θέλησης του θεατή για να σταθεί έστω στα πόδια της. Και άντε η απορημένη πλατεία αντέχει το κακέκτυπο The Game, μέχρι λίγο πριν την εκπνοή, από εκεί και πέρα, το πράγμα καταντά ολοκληρωτικά απαράδεκτο, μέχρι σημείου προσβολής θα έλεγα.

Και σε αυτή την ανεπίδεκτη σάχλα, στο στάρινγκ αναγράφει το όνομα του Gibson. Με το χειρότερο όλων, να είναι πως δεν μιλάμε για την πρώτη, αλλά για την δέκατη φορά που ο Braveheart συμμετέχει σε φιλμ τόσο χαμηλού επιπέδου, κατά την πρόσφατη διετία. Εννοείται πως δεν αποδέχομαι ότι ο Mel έχει κακογεράσει, άλλοι άλλωστε στα 66 τους το παίζουν ακόμη Τζέιμς Μποντ. Αλλά να, δεν είναι εικόνα αυτή για έναν θρύλο αυτού του μεγέθους. Και με πειράζει ακόμη πιότερο, που παίρνει και τον ρόλο στα σοβαρά. Δεν ξέρω, κάνω πως δεν το είδα. Και αυτό...