Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Και το καίριο ερώτημα που τίθεται, είναι αν οι γυναίκες υπό οποιαδήποτε ιδιότητα, έχουν την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν εξορκισμό. Στον Καθολικισμό, που έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ζήτημα περισσότερο από κάθε άλλη έκφανση του Χριστιανισμού, για να γίνει κάποιος εξορκιστής, πρέπει να είναι κληρικός, συνεπώς οι γυναίκες αυτομάτως απορρίπτονται από αυτό τον ρόλο. Ωστόσο σε κάποιες περιόδους της ιστορίας, έχει παρατηρηθεί εντός της Εκκλησίας, κάποιες γυναίκες που είχαν το χάρισμα, μπορούσαν να λειτουργήσουν ως βοηθητικές στην ιεροτελεστία, έχοντας πάντοτε την καθοδήγηση των εμπειρότερων επισκόπων. 

Ακολουθώντας την προσταγή της Καθολικής Εκκλησίας που υπηρετεί ως μοναχή, η αδελφή Ανν, μολονότι διαθέτει σημαντικές ικανότητες πάνω στη διαδικασία, δεν έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε εξορκισμό. Ένα συντηρητικό στάτους που η χαρισματική γυναίκα έχει βάλει σκοπό της αν ανατρέψει, έχοντας και την αρωγή του Πατέρα Κουίν, που θα της επιτρέψει να συμμετάσχει σε εκπαιδευτικά σεμινάρια που διδάσκει, μαζί με όλη την τάξη των λοιπών αντρών ιερωμένων.

Κρύβοντας καλά μέσα της ένα μυστηριώδες παρελθόν, που σχετίζεται τόσο με τα τραύματα που της άφησε το προβληματικό δέσιμο με την μητέρα της, όσο και με ένα απελπισμένο βίωμα των νιάτων της, η αποφασιστική καλόγρια, θα δεχτεί να λάβει μέρος στην ομαδική απόπειρα της απόταξης των δαιμόνων, από το νεαρό κορμάκι μιας δεκάχρονης κοπέλας. Μόνο, που μπορεί να δηλώνει άφοβη για να αντιμετωπίσει τις ορδές του πονηρού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα είναι προετοιμασμένη για την ανείπωτη έκπληξη που της επιφυλάσσει το Κακό.

Λογικά τέτοιου τύπου ταινίες, μεταφυσικού χαρακτήρα με βελζεβούληδες και σατανάδες, μπαστακομένους στα σώματα ανυποψίαστων ανθρώπων, που τα κατέλυσαν ενόσω εκείνοι βρέθηκαν σε μια στιγμή αδυναμίας, πρέπει να κυκλοφορούν μία ανά εβδομάδα. Όχι σήμερα, το φαινόμενο αυτό μοιάζει με αιώνιο, αν θυμηθώ τα τιγκάτα ράφια των βίντεο κλαμπς από δαύτες, που ούτε καν θα σκέφτονταν να διαβούν το κατώφλι της αίθουσας. Χωρίς δισταγμό μια τέτοια περίπτωση ορίζει και το Prey For The Devil, που ένας Θεός ξέρει από ποια σπόντα πήρε διανομή, καθώς δεν είναι ούτε κάτι το ξεχωριστό, ούτε τίποτα το πανάκριβο, ώστε να μην φύγει απευθείας για τα απανταχού νέτφλιξ.

Στην πραγματικότητα αν διέκρινα μια και μόνη πτυχή του θέματος, άξια αναφοράς, αυτή δεν είναι άλλη από την συζήτηση που ανοίγει το πόνημα του Daniel Stamm, για το αν έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε όλα τα θρησκευτικά δρώμενα και εκπρόσωποι του ισχυρού φύλου. Πως είναι δυνατόν, τον 21ο αιώνα, που οι γυναίκες έχουν κατακτήσει το σύμπαν, ακόμη οι παγκόσμιες εκκλησίες να τις θέτουν στο περιθώριο, απεικονίζοντας τις μόνο ως φόντο, ως σκηνικό? Εκεί είναι η αλήθεια μια κουβέντα γίνεται από το φιλμάκι που δεν έχει και πολλά ακόμη, ούτε να μας πει, ούτε να μας δείξει.

Μέτριο στόρι, ου νομίζει πως οι ανατροπές είναι το φόρτε του, χωρίς όμως να διαθέτει το μέτρο για να τις συγκρατήσει, ακόμη πιο πενιχρή η σκηνοθετική ματιά, που ακολουθεί κάθε γνωστό κοινό τόπο, τόσο στα χαμηλού φωτισμού ντεκόρ, με τους πολυτελείς ναούς, τους ατέρμονους διαδρόμους, τις τεράστιες αίθουσες, όσο όμως και στα πάσης φύσης γνώριμα ειδικά εφέ, κακοσχεδιασμένα τα πιο πολλά, με τα σκαρφαλώματα στα ταβάνια, τα ανάποδα περπατήματα και τα υποδόρια άλιεν, που μαστίζουν τα σώματα των σαν σε άλλη διάσταση κυριευμένων από το δεινό. Ομορφούλα η καναδέζα Jacqueline Byers, που παίρνει το χρίσμα από τον τζειμσμποντικό ρολίστα Colin Salmon, ενώ άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως πρόκειται για το κύκνειο άσμα στην αξιόλογη καριέρα του θεατρικής παιδείας Ben Cross, που άφησε την τελευταία του πνοή κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Προσπερνάμε, εξόν κι αν είμαστε εικοσάχρονη παρέα που θέλει να σπάσει πλάκα στο μούλτιπλεξ...