Movies Ltd

Όταν ξέσπασε η βία

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Από μικροί στα βάσανα

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε η γεννημένη στις Βρυξέλλες το 1984 Βελγίδα σκηνοθέτιδα Laura Wandel. Σπούδασε κινηματογραφική παραγωγή στη σχολή IAD. Η σχολική της ταινία «Τοίχοι» (Murs, 2007), επιλέχθηκε σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου. Μετά την πρώτη της μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Μηδέν αρνητικό» (O Negatif, 2010), σκηνοθέτησε το 2014 το μικρού μήκους «Τα ξένα σώματα» (Les Corps Etrangers), που επιλέχθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ των Καννών

Η μεγάλου μήκους ταινία της, Un Monde, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών του 2021, όπου συμμετείχε στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού (επίσης διαγωνιστικό) τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα», όπου και κέρδισε το βραβείο της FIPRESCI. Από εκεί και πέρα, πήρε μέρος σε μια σειρά από σημαντικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο κι έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία αποτέλεσε την πρόταση του Βελγίου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ του 2022 ενώ ήταν υποψήφια για οχτώ βραβεία Magritte (τα βελγικά Όσκαρ), κερδίζοντας τελικά επτά, ανάμεσα στα οποία εκείνα καλύτερης σκηνοθεσίας και πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.

Η υπόθεση: Κάπου στο σημερινό Βέλγιο, η επτάχρονη Νορά πηγαίνει για πρώτη φορά σχολείο. Μαζί της είναι και ο λίγο μεγαλύτερος αδερφός της, ο Αμπέλ, ο οποίος επιστρέφει στα θρανία για τη νέα σχολική περίοδο. Η Νορά θέλει να είναι συνεχώς μαζί του στα διαλείμματα, μιας που δεν γνωρίζει κανέναν άλλον στο σχολείο. Αυτό, όμως, φέρνει σε δύσκολη θέση τον Αμπέλ. Κι όταν κάποια στιγμή την υπερασπίζεται από τους τραμπούκους του σχολείου, γίνεται ο ίδιος ο στόχος τους. Κι όχι μόνο μια φορά ή στιγμιαία: ο Αμπέλ γίνεται πλέον συστηματικά στόχος bullying. 

Η Νορά θέλει να τον βοηθήσει. Κάθε της προσπάθεια, όμως, φαίνεται να κάνει τα πράγματα χειρότερα για τον Αμπέλ, που της ζητάει να μην ανακατεύεται και να μην αναφέρει τίποτε ούτε στον πατέρα τους, που τους φροντίζει, ούτε σε οποιονδήποτε άλλο ενήλικα, όπως πχ κάποιον δάσκαλο. Αλλά και η ίδια η Νορά φαίνεται να προσπαθεί πολύ σκληρά για να βρει τη δική της θέση ανάμεσα στον κόσμο των παιδιών και στον κόσμο των ενηλίκων.

Η άποψή μας: Παραφράζοντας το αρχαίο πια hit της Pat Benatar (η οποία ειρήσθω εν παρόδω, σχεδόν πατάει πλέον τα 70 της χρόνια!), «Life is a battlefield». Η Laura Wandel στο εξαιρετικό ντεμπούτο της σε μεγάλου μήκους ταινία, παρουσιάζει την αυλή ενός σχολείου ως πεδίο μάχης. Ένα πεδίο μάχης, που ναι μεν έχει τους δικούς του ιδιαίτερους κανόνες, αλλά σαφώς διαθέτει νικητές και ηττημένους, παράπλευρες απώλειες, συμμαχίες και αντιπαλότητες, τους ουδέτερους παρατηρητές και την σκληρότατη «κοινή γνώμη». Και αφήνει σημάδια. Και τραύματα... 

Η σκηνοθέτιδα μας βάζει σε αυτό το ιδιότυπο πεδίο μάχης, επιχειρώντας να το μεταφέρει σε όλους εμάς, τους ενήλικες θεατές της ταινίας, μέσα από τη ματιά των παιδιών. Γι' αυτό, ευφυώς, η κάμερα είναι πάντα στο ύψος των παιδιών. Γι' αυτό, πανέξυπνα, ό,τι δεν υφίσταται στο οπτικό πεδίο της Νορά φαίνεται θολό και out of focus. Γι' αυτό οι ενήλικες βρίσκονται στο φόντο, αόρατοι και φανερώνονται μόνον όταν τους βλέπει η Νορά. Γι' αυτό οι ενήλικες δεν μπορούν να δώσουν «λύση». Πώς μπορούν να λύσουν ένα πρόβλημα το οποίο δεν μπορούν να καταλάβουν; Πώς μπορούν να λύσουν ένα πρόβλημα το οποίο αντικατοπτρίζει την ίδια την κοινωνία, στην ευρύτερή της έννοια; Πώς να αντιμετωπίσουν τη βία στα σχολεία όταν υπάρχει βία και αδικία στην κοινωνία; Πώς μπορείς να λύσεις το πρόβλημα του bullying χωρίς να λύσεις τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα; 

Στο σχολείο, τα παιδιά για πρώτη φορά στη ζωή τους βγαίνουν από τον προστατευτικό κλοιό της οικογένειας και καλούνται να αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Είναι μια βίαιη αλλαγή στη ζωή τους έτσι κι αλλιώς. Κι εδώ αρχίζει η ανηφόρα. Και η δύσκολη διαδικασία της κοινωνικοποίησης. Πολλά θα εξαρτηθούν από τον παράγοντα τύχη. Τα παιδιά θα πρέπει να είναι τυχερά και να πέσουν σε καλούς δασκάλους – παιδαγωγούς. Θα πρέπει να είναι τυχερά και να κάνουν φιλίες αληθινές. Θα πρέπει να είναι τυχερά και να μην βρεθούν στο διάβα παιδιών ικανών να τα στεναχωρήσουν. Θα πρέπει να είναι τυχερά ώστε να μην χρειαστεί να ζητήσουν βοήθεια επειδή ένα άλλο παιδί (ή μια παρέα άλλων παιδιών) τα μειώνει, τα κοροϊδεύει, τα εξευτελίζει ή ασκεί επάνω τους σωματική βία. 

Γι' αυτό ο Αμπέλ ζητά πεισματικά από τη Νορά να μην ανακατεύεται – κι ας... ανακατεύτηκε ο ίδιος όταν είδε την αδελφή του να απειλείται. Γι' αυτό και λέει ψέματα στον πατέρα του: είναι μια άμυνα, ένα μείγμα αισθήματος ντροπής, φόβου και ανημπόριας αλλά και αυτοπροστασίας. Όταν πλέον γίνεται στόχος ο ίδιος, κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Το πιστεύει βαθιά μέσα του αυτό. Ίσως μόνο η βαρεμάρα των τραμπούκων μπορεί να τον σώσει. Ή το να βρεθεί στο στόχαστρό τους ένα άλλο παιδί. Ή, ακόμα χειρότερα, το να κερδίσει εκ νέου την εύνοιά τους και να γίνει κι ο ίδιος τραμπούκος, βασανίζοντας ένα πιο αδύναμο παιδί. «Δεν μπορείς πάντα να βοηθάς τους άλλους όπως θα ήθελαν να τους βοηθήσεις»: αυτή είναι η φράση – κλειδί της ταινίας. 

Εννοείται πως ο Αμπέλ και ο κάθε Αμπέλ χρειάζεται βοήθεια. Βοήθεια όμως όπως τη θέλει ο ίδιος. Γιατί η άλλη, αυτή που προσπαθεί να του δώσει η μικρή του αδελφή, μπορεί να μην είναι η κατάλληλη. Σε αυτό που επιμένει η ταινία είναι στο να μην κουκουλώνεται το πρόβλημα. Τόσο ο πατέρας της Νορά όσο και η αγαπημένη της δασκάλα, την παροτρύνουν: «αν δεις κάτι, να το πεις». Αν μη τι άλλο, η σιωπή δεν αποτελεί λύση. Ίσως να είναι και συνενοχή. Όμως και το αδιέξοδο είναι ολοφάνερο, ε; 

Η σκηνοθέτιδα μέσω του υπέροχου, λιτού σεναρίου της, πιάνει και μια άλλη παράμετρο όλου αυτού που βιώνει ο Αμπέλ, μιας που πρωταγωνίστρια είναι η Νορά. Η Νορά δέχεται τα απόνερα του bullying που υφίσταται ο αδελφός της. Ακούει εκφράσεις σκληρές, κουβέντες που την πληγώνουν, ενώ βιώνει και αποκλεισμούς. Θέλει απεγνωσμένα να ενταχθεί κι όλα όσα συμβαίνουν στον αδελφό της, δεν της το επιτρέπουν. Γι' αυτό και – κάποια στιγμή – θα στραφεί εναντίον του! Για πόσο; Σε μια εποχή υπέρμετρου μαξιμαλισμού, όπου – λανθασμένα – κάποιοι δημιουργοί έχουν πειστεί πως όσο μεγαλύτερη σε διάρκεια είναι η ταινία τους, τόσο πιο σπουδαία-οι είναι, έρχεται τούτη η ταινία και μέσα σε 72 λεπτά λέει τα πάντα. Λιτή και to the point μας χαρίζει μια κινηματογραφική ταινία, που μπορεί να «αγκαλιάσει» τον θεατή της χωρίς να τον πετάξει έξω με μεγαλοστομίες και δηθενιές. Αντέστε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Οκτωβρίου 2022 από την Cinobo!

Το Σινεμά ως καταφύγιο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

... και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού

Ο Χρήστος Μασσαλάς σπούδασε Ιστορία και Θεωρία Κινηματογράφου στο Kingston University και Σκηνοθεσία στο London Film School. Έχει λάβει καλλιτεχνικές υποτροφίες στην Ελλάδα, τη Νορβηγία και τη Σερβία. Οι μικρού μήκους ταινίες του έχουν λάβει μέρος σε πάνω από 200 διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων τα φεστιβάλ των Καννών, του Λοκάρνο, το AFI Festival και το φεστιβάλ New Directors/ New Films στην Νέα Υόρκη, κι έχουν τιμηθεί με πολλά βραβεία. Στο 69ο φεστιβάλ του Λοκάρνο επιλέχθηκε ως ένας από τους πιο ελπιδοφόρους νέους σκηνοθέτες στον κόσμο. Η πιο πρόσφατη μικρού μήκους ταινία του, το «Copa-Loca» (2017), έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών και διακρίθηκε με το βραβείο καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ ήταν υποψήφια για το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Το Broadway είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Χρήστου Μασσαλά. Η δημιουργία της υποστηρίχθηκε από το Sundance Institute και το Atelier του φεστιβάλ των Καννών. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο 51o φεστιβάλ του Ρότερνταμ, τον περασμένο Ιανουάριο, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα «Big Screen Competition». Λίγες μέρες αργότερα, έγινε η πρεμιέρα της ταινίας στη Γαλλία, στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Premiers Plans της Ανζέρ. Ακολούθησαν συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων εκείνα των Βρυξελλών (ταινία έναρξης της «Εβδομάδας Σκηνοθετών»), της Κύπρου (τιμητική διάκριση διεθνούς διαγωνιστικού), του Βουκουρεστίου, του Μιλάνου (ταινία έναρξης, βραβείο κοινού), του Σεράγεβο κ.ά. Η ταινία συνεχίζει την φεστιβαλική της πορεία ανά τον κόσμο, ενώ έχει ήδη διανεμηθεί εμπορικά στις αίθουσες της Γαλλίας, της Τσεχίας, της Σλοβακίας κι αναμένεται η διανομή της στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες μέσα στον επόμενο χρόνο.

Η υπόθεση: Η Νέλλυ δεν είναι ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα. Μεγαλωμένη με ανέσεις και προνόμια, το σκάει από το σπίτι της λόγω κόντρας με τη μητέρα της και γίνεται στρίπερ. Μια νύχτα, την ώρα που δίνει την περφόρμανς της στο μαγαζί όπου εργάζεται, ο Μάρκος θα τη βοηθήσει να ξεφύγει από τα τσιράκια που έχει στείλει η μάνα της για να τη μαζέψουν. Αμέσως θα γίνει το κορίτσι του. Κι εκείνος θα της συστήσει τη μικρή, διαφορετική του «οικογένεια»: τον «Κλειδαρά», τον Ρούντολφ, τον Μοχαμάντ και μια... μαϊμού, που είναι κλεισμένη σε κλουβί και φήμες τη θέλουν λυσσασμένη. Αυτή η παράξενη οικογένεια δομείται από πορτοφολάδες, που έχουν ως βάση τους, οικία τους και καταφύγιό τους, τον παλιό, εγκαταλελειμμένο κινηματογράφο Μπρόντγουαίη, στην Πατησίων, ένα σινεμά με στοά, χειμερινή αίθουσα και ταράτσα που λειτουργούσε ως θερινός κινηματογράφος. 

Η Νέλλυ δεν αργεί να γίνει μέλος της οικογένειας: ενώ η ίδια χορεύει σε πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, οι άλλοι αρπάζουν τα πορτοφόλια από τους μαγεμένους από το θέαμα περαστικούς. Όλα πάνε καλά έως ότου μπαίνει στην εξίσωση ο άγνωστος χι Γιόνας. Ο Γιόνας αναρρώνει όντας χτυπημένος στα υπόγεια του Broadway. Είναι ένα αγόρι που γνωρίζει πολλά και για αυτό τον κυνηγάει ο ισχυρότερος μαφιόζος του υπόκοσμου της Αθήνας. Όταν πλέον αναρρώσει πλήρως, η Νέλλυ έχει την ιδέα να τον κρύψει σε κοινή θέα, μεταμορφώνοντάς τον σε Μπάρμπαρα και κάνοντας μαζί του ντουέτο στα χορευτικά, που αποσπούν την προσοχή των υποψήφιων θυμάτων των υπολοίπων. Όμως, σε μια παράσταση, η αστυνομία θα συλλάβει τον Μάρκο. Και η Νέλλυ θα έρθει πολύ κοντά με τον Γιόνας και θα γίνουν ερωτικό ζευγάρι. Τι θα συμβεί όταν ο Μάρκος αποφυλακιστεί και μάθει την προδοσία της Νέλλυς;

Η άποψή μας: Αυτό που δεν κρύβεται στην ιδιαίτερη, ενδιαφέρουσα, άνιση και διαφορετική ταινία του Χρήστου Μασσαλά είναι η σκηνοθετική του ωριμότητα. Η κατάκτηση των εκφραστικών του μέσων, η καθαρή κινηματογραφική ματιά του, η ευχέρειά του να στήνει ευρηματικές και κυρίως λειτουργικές σκηνές και η επιτυχία του να προσδώσει ρόλο ενός σημαντικού χαρακτήρα της ταινίας στην ίδια την πόλη. Την Αθήνα της κρίσης, την Αθήνα που συνεχίζει να παλεύει ανάμεσα στο κλέος του παρελθόντος και την παρακμή του παρόντος, χωρίς να παύει να είναι γοητευτική μέσα στην ασχήμια της, αρμονική μέσα στο χάος της και κυρίως ζωντανή. 

Δεν τα πάει τόσο καλά στη διεύθυνση των ηθοποιών του ή καλύτερα στην επιλογή τους (ο Μάρκος και κυρίως ο Γιόνας έχουν την εμφάνιση που απαιτούν οι ρόλοι τους, αλλά ο πρώτος σχεδόν δεν ακούγεται όποτε μιλάει, δείχνοντας εντελώς αμήχανος και ο δεύτερος θαρρείς και είναι άκαμπτος, παρά το εντυπωσιακό – όπως και να το δει κανείς – παρουσιαστικό του). Σαφώς ο «Κλειδαράς» του Πολίτη είναι η ευχάριστη έκπληξη όντας μεστός και λιτός ως ερμηνεία (καμία σχέση με την υπερβολή του Γιάγκου Δράκου) ενώ εκείνη που κλέβει με άνεση την παράσταση είναι η Νέλλυ της Έλσας Λεκάκου. Την εμπιστεύεται τόσο πολύ ο Μασσαλάς, που πέρα από ένα πραγματικά υπέροχο γκρο πλάνο που της χαρίζει προς το φινάλε, της δίνει το προνόμιο να είναι η αφηγήτρια – και μέσω της off αφήγησής της παρέχει έναν καλοδεχούμενο νουάρ τόνο στην ταινία, που μασκάρει – ή προσπαθεί τουλάχιστον να καλύψει – τις σεναριακές αδυναμίες. 

Γιατί, ναι, και πάλι το σενάριο, ενώ είναι γεμάτο ιδέες (ίσως μάλιστα οι ιδέες να είναι περισσότερες από όσες αντέχει η ταινία) αποτελεί την αχίλλειο φτέρνα της, καθώς ποτέ δεν ενώνεται σε ένα ολοκληρωμένο, συμπαγές, συναρπαστικό σύνολο. Κι ας είναι η αρχική ιδέα τόσο μα τόσο έξυπνα στημένη. Το Σινεμά ως καταφύγιο! Ναι ρε μάγκα, γιασάν. Και οι κινηματογραφικές αναφορές, πάμπολλες κι έξυπνες, δηλώνουν βαθιά γνώση και αγάπη και είναι εμφανείς μεν αλλά διακριτικές, να μην βγάζουν μάτι με την κακή έννοια – κι άλλος πόντος για τον Μασσαλά αυτός. Από το... «Εξπρές του μεσονυχτίου» (ω, ναι), μέχρι τον Χίτσκοκ, τον Καράξ, τον Αλμοδόβαρ (δεν θα μπορούσε να λείπει η queer συνιστώσα από την ταινία, αλίμονο) και, θεωρητικά, τον Μπρεσόν (δεν είναι βλάσφημη η αναφορά, «Πορτοφολάς» η περίφημη ταινία του Γάλλου, πορτοφολάδες εν δράσει στην ταινία του Έλληνα) όλα καλώς χωνεμένα, χαρίζουν επιπλέον πόντους. 

Α, και μιας που η ταινία βγήκε στις αίθουσες στη χώρα μας κοντά με την εμφάνιση του «Athena» του υιού Γαβρά στο Netflix, στην ταινία του Μασσαλά η μολότοφ κάνει... καλύτερα τη δουλειά της! Ξεχωριστή μνεία αξίζει για την υπέροχη μουσική του Gabriel Yared που αφήνει το στίγμα της στην ταινία, μουσική που μου θύμισε σε κάποιες στιγμές της την αξεπέραστη, αριστουργηματική μουσική που έγραψε ο Ryuichi Sakamoto για τον Μπερτολούτσι στο «Τσάι στη Σαχάρα». Καλοδεχούμενες οι cameo εμφανίσεις του Λάκη Γαβαλά και της Ελένης Φουρέιρα, αλλά έλεος ρε παιδιά, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως κράχτες για να μπάσουν τους υποψήφιους θεατές μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. 

Εν κατακλείδι, μια ταινία με ελαττώματα και προτερήματα, που αν μη τι άλλο, δίνει υποσχέσεις για σπουδαία πράγματα από τον σκηνοθέτη της. Αρκεί την επόμενη φορά να είναι πιο τολμηρός στην ουσία και πιο προσηλωμένος σε αυτό που θέλει να πει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Σεπτεμβρίου 2022 από την Filmtrade!

Ξεσσαλονίκη!!!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Καλό το Μαϊάμι αλλά σαν τη Χαλκιδική δεν έχει

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αυστραλία Richard Hughes. Πριν από αυτήν έχει να επιδείξει μια αρκετά επιτυχημένη καριέρα σε μικρού μήκους ταινίες, στη διαφήμιση και σε καμπάνιες μόδας. Το 2015 σχεδίασε, σκηνοθέτησε και ήταν συμπαραγωγός σε οχτώ βίντεο με τον τίτλο «The Viral Experiment», όπου αποδείκνυε πόσο εύκολο είναι να χειραγωγήσεις την κοινή γνώμη μέσω κατασκευασμένων βίντεο στις ειδήσεις, σειρά η οποία κατάφερε να έχει 280 εκατομμύρια δολάρια views στο διαδίκτυο!

Τα γυρίσματα τούτης της ταινίας έγιναν ο καλοκαίρι του 2021 στη Θεσσαλονίκη, που για τις ανάγκες της ταινίας «μετατράπηκε» σε Μαϊάμι. Γυρίσματα μεταξύ άλλων έγιναν στην Εθνικής Αντιστάσεως, μπροστά στο ΚΘΒΕ, στη Γερμανική Σχολή της Θεσσαλονίκης, στα βοηθητικά γήπεδα του Ηρακλή στη Μίκρα, στην Πυλαία, στη Νέα Μηχανιώνα και αλλού. Το σενάριο της ταινίας υπογράφει ο W. Peter Iliff, υπεύθυνος μεταξύ των άλλων για το «Στην κόψη του κύματος» (Point Break, 1991). Τέλος, να σημειώσουμε πως η επόμενη ταινία που θα σκηνοθετήσει ο Richard Hughes, βασίζεται σε σενάριο που έγραψε ο ίδιος, έχει τον τίτλο «Punk» και είναι να πρωταγωνιστήσει σε αυτήν η Cara Delevingne, η οποία όμως, σύμφωνα με δημοσιεύματα του κίτρινου τύπου, δεν διάγει και την καλύτερη περίοδο της ζωής της, εκτός κι αν κάνει ό,τι κάνει ως... research για την ταινία!

Η υπόθεση: Ο Κούντα (εκ του Μπαρακούντα) έχει μόλις βγει από τη φυλακή μετά από πολύχρονη παραμονή σε αυτήν. Δέχτηκε αγόγγυστα να εκτίσει την ποινή που του επιβλήθηκε, προκειμένου να προστατέψει τις βρωμοδουλειές της αφεντικίνας του, της Εστέλ, που είναι η κεφαλή του συνδικάτου του υποκόσμου στο Μαϊάμι. Βγαίνοντας από την στενή, επιστρέφει στις υπηρεσίες της. Μία από τις πρώτες του αποστολές είναι να «προσλάβει» έναν πιτσιρικά, τον «Αδέσποτο», ο οποίος έχει φτιάξει όνομα στον κύκλο των παράνομων αγώνων kick boxing, νικώντας πολύ πιο εύσωμους αντιπάλους. 

Ο Αδέσποτος βλέπει την ευκαιρία να βγάλει εύκολα χρήματα μαθητεύοντας δίπλα στον Κούντα – χρήματα πάντως που σαφώς είναι λερωμένα με αίμα. Εντωμεταξύ, ο Κούντα προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την έφηβη κόρη του, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Θαρρείς για να εξιλεωθεί, βοηθάει μια νεαρή κοπέλα, συνομήλικη σχεδόν με την κόρη του, την οποία βοηθάει όταν τη βλέπει να κλέβει μικροπράγματα. Της δίνει χρήματα και της εξασφαλίζει ένα μέρος για να μείνει για μια βδομάδα, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο θα την αποτρέψει από το να κυλήσει στην παρανομία. Η κοπέλα όμως θα απαχθεί. Και ο Κούντα θα μάθει πως από πίσω βρίσκεται η Εστέλ, η οποία έχει στήσει ένα παράνομο δίκτυο εκμετάλλευσης cybersex, που μανατζάρουν άλλοι...

Η άποψή μας: «I need your loving like the sunshine/ And everybody's got to learn sometime». Τους θυμάστε τους Korgis από τα eighties; Θυμάστε τη μεγάλη τους επιτυχία, το «Everybody's Got To Learn Sometime»; Ε, οι δύο στίχοι του τραγουδιού, που παραθέτω πιο πάνω, είναι δηλωτικοί της... τρικυμίας εν κρανίω που λαμβάνει χώρα σεναριακά σε τούτο το b-movie. «Χρειάζομαι την αγάπη σου σαν ηλιαχτίδα/ Και όλοι πρέπει κάποια στιγμή να μάθουν». Ε; Τι; Ποιος ήρθε; Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα! Μουάχαχαχαχαχα. 

Πάντως, αν ξεπεράσουμε τον σκόπελο του σεναρίου (που δεν είναι κακό, ασύνδετο είναι και φορτωμένο με πολλές υποπλοκές, οι οποίες δεν δένουν παρά μόνο με το στανιό), για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, τούτο το φιλμ είναι πολύ πιο τίμιο και εντάξει απέναντι στις υποσχέσεις του και το κοινό του, γιατί αν μη τι άλλο, δεν πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εντάξει, πουλάει Θεσσαλονίκη για Μαϊάμι, κάτι που προφανώς βγάζει πολύ γέλιο. Αλλά και πάλι, αν το καλοσκεφτείς, δεν πουλάει μούρη, δεν καμώνεται πως είναι κάτι παραπάνω ή διαφορετικό από αυτό που είναι, δεν μεγαλοπιάνεται, δεν... αυθαδιάζει. Προσφέρει άδολη διασκέδαση για όσους ψάχνουν ακριβώς αυτό: μιάμιση ώρα, που δεν θα στύψουν το κεφάλι τους για δεύτερα επίπεδα, αλλά θα ευχαριστηθούν πρωτοεπιπεδιά. Κλαμπς, ξέκωλα, νουάρ (εντάξει, όσο γίνεται) ατμόσφαιρα, καθάρματα με καλή καρδιά και καθάρματα – καθάρματα. 

Ο Κούντα, που υποδύεται ο Banderas, είναι ντάλε κουάλε ρόλος από αυτούς που έχουμε αγαπήσει να μισούμε να βλέπουμε από τον Liam Neeson τα τελευταία πολλά χρόνια. Μόνο που αν έπαιζε ο Liam Neeson, η ταινία θα έπρεπε να διαδραματίζεται σε πόλη με ισχυρό ιρλανδέζικο υπόβαθρο, όπως πχ η Βοστόνη. Κι εντάξει, όσο και να χτυπιέσαι, τη Θεσσαλονίκη δεν μπορείς να την κάνεις Βοστόνη. Με μια σειρά από φοίνικες, όμως, μια χαρά μπορείς να την κάνεις Μαϊάμι! 

Εντάξει, στη σκηνή όπου ο Κούντα, μετά από συνάντηση με την πρώην σύζυγό του (την υποδύεται η υπέροχη, ακόμα και σε εμφάνιση λίγων λεπτών, ακόμα και σε τέτοια ταινία, Κίκα Γεωργίου) βγαίνει από την... Fine Art Gallery, που δεν είναι άλλη από το Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών, πηγαίνει στο αυτοκίνητό του, που είναι σταθμευμένο στην... Εθνικής Αντιστάσεως (πού βρήκε πάρκινγκ ο κωλόφαρδος, μουάχαχαχαχαχα) με τον κινηματογράφο «Αλέξανδρο», κάτω από τη Λέσχη Αξιωματικών, δεν μπορεί να βάλει μπρος το αυτοκίνητό του, του ρίχνει μια ματιά ο Αδέσποτος, το φτιάχνει κι εμείς βλέπουμε τις υπέροχες, ελληνικότατα γραμμένες πινακίδες, «προς Χαλκιδική» κτλ (ευτυχώς, ο Λευκός Πύργος καμουφλάρεται) λύθηκα στα γέλια. 

Γενικά, για εμάς, που ζούσαμε – ζούμε στη Θεσσαλονίκη, η ταινία έχει επιπλέον fun διάσταση, μιας που προσπαθείς να αναγνωρίσεις – ταυτοποιήσεις τα μέρη στα οποία έχουν γυριστεί οι σκηνές της. Εντάξει, δεν έχουμε το skyline του Μαϊάμι (αυτό εύκολα δημιουργείται ως εφέ, duh) αλλά ναι ρε, η Χαλκιδική είναι η Φλόριντα της Ελλάδας και η Θεσσαλονίκη, το Μαϊάμι της. Και να πω και το άλλο; Ο Banderas μια χαρά το παλεύει με τον ρόλο του. Εντάξει, δεν πάει για Όσκαρ, αλλά τον βλέπεις ότι είναι σοβαρός, πειστικός, και καναλάρει (προσπαθεί) λίγο Al Pacino από το υπέροχο «Carlitto's Way». Οι κινήσεις του, το πως πιάνει τον σβέρκο του, το πως εκφέρει τις ατάκες του, ωραίος. Και η σκηνή στο γκολφ όπου κάνει μια αναλογία του παιχνιδιού με τη ζωή, μια χαρά. 

Ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο πιτσιρίκος, ο «Αδέσποτος» είναι λίγο αγγούρι, but it's ok, η σκηνή με τον Γιάννη Ζουμπαντή, που τον λέει κανονικότατα και ελληνικότατα «βλάκα» αγγίζει υψηλά στάνταρ καλτίλας, θεωρώ λάθος επιλογή το ότι η έναρξη ουσιαστικά αποκαλύπτει το φινάλε (όχι ότι έχουμε ανατροπάρες, αλλά και πάλι), ξεκαθαρίζω, για όσους δεν το ξέρουν πως η ταινία δεν έχει καμία σχέση με την ομώνυμη ταινία του 1976, με πρωταγωνιστή τον Clint Eastwood ως Dirty Harry κι εν πάση περιπτώσει, μια χαρά ηλιοβασίλεμα, μια χαρά φινάλε, μια χαρά ταινία για αυτό που αντιπροσωπεύει κι εκπροσωπεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Σεπτεμβρίου 2022 από την Spentzos Films!

του gaRis (@takisgaris)

Με πρήξατε μπρε, να σας γράψω για το ξετσουρδισμένο το Don’t Worry Darling της τεκνοσυμπαθούσης (sic) Olivia Wilde. Η οποία την έπεσε εν αγρία καταστάση στο τεκνίο Harry Styles στα γυρίσματα σε σημείο που να παρατήσει τον φιανσέ Jason Sudeikis με τα δυο τους κουτσούβελα για πάρτη του νεανία εξ - One Direction σταρ της εποχής. Και να σου ο Jason Sudeikis να της κλητεύει custody papers επί τόπου στο Fantastic Fest όπου η Olivia πρωτοπαρουσίασε την ταινία. Ώσπου να κάμει επίσημη πρεμιέρα στη Βενετιά, το παλιόπαιδο ο Shia LaBeuf (που αντικαταστήθηκε από τον Styles πριν ξεκινήσουν γυρίσματα), της είχε ξηγηθεί αλμυρό φιστίκι διαρρέοντας τέξτς και βίντεα που η σκηνοθέτις τον παρακαλούσε να επιστρέψει στο σετ, όταν η επίσημη ανακοίνωση ήταν πως ο αγροίκος Shia έκαμνε κωλοπαιδισμούς που δεν κατέστη δυνατό να γίνουν αποδεκτοί για χάρη της ομάδας. 

(Μη βιαζού έχει και cineχεια) Η Olivia εμφανίζεται να του λέει πως χρειάζεται ένα μαθηματάκι η “Miss Flo” αναφερόμενη στη Florence Pugh βεβαίως - βεβαίως η οποία έβγαλε από τη μέση καθώς φαίνεται τον Shia, για να το πλερώσει όμως με την άφιξη του Styles, το οποίο αγόρι περισσότερο στα καμαρίνια ίδρωνε με την Olivia παρά εμφανιζόταν στο σετ. Λίγο πριν την ολοκλήρωση του πρότζεκτ μπαφιάζει η Flo και σηκώνεται να τα βροντήξει. Πέσανε τα τσακάλια της Warner Bros να την καλμάρουν. Τεσπά την τυλίγουν άρον - άρον την ταινία και την πάνε στη Βενετιά για standing ovations και τα ρέστα. 

Η Olivia έχει πει πως η Flo δε θα έρθει λόγω γυρισμάτων του Dune 2. Αμ δε! Σκάει το προσωπάκι της σταρούμπας φάτσα - φόρα χωρίς όμως να φωτογραφίζεται δίπλα στην Olivia ή να εμφανίζεται στη συνέντευξη τύπου. Κατά τα λοιπά, να σκάει αυτή η οχιά η διμούτσουνη μπρε η πατριαρχία καλέ, αχ κακό που μας βρήκε, και τα μυαλά στα σιδηρά κιγκλιδώματα ναούμ. Ωχού, έρχομαι στο προκείμενο οκ. Το 3ήμερο που μας πέρασε - ήθελα να το τσεκάρω δαύτο προτού μαρτυρήσω περί της ταμπακιέρας βλέπεις - οι πρόβλεψες ήταν για παντού, από φλόπα μέχρι ταβάνι τα $20μύρια (τουλάχιστον $35Μ τα κόστη να σημειωθεί παρακαλώ) κι εντέλει και στο φινάλε - φινάλε $19Μ τάπιασε οπότε ο κόσμος δε μάσησε από το ξεκατίνιασμα και επένδυσε το εισιτηριάκι του σε ένα τύπου ριμέικ του ορίτζιναλ The Stepford Wives (1975) το οποίο είχε ατυχήσει στην εκδοχή του 2004, με πρωταγωνίστρια τη Nicole Kidman. 

Το στόρι γράφεται σε χαρτοπετσέτα: Η Pugh και ο Styles είναι ένα νεαρό ζευγάρι, φρεσκοπαντρεμένο στα 50s, το οποίο αρπάζει τη μοναδική ευκαιρία να μετοικήσει σε μια Καλιφορνέζικη έρημο παρέα με άλλα παρόμοια ανδρόγυνα, σε μια υποθετικά ειδυλλιακή ζωή, με τον άνδρα να εξαφανίζεται όλη μέρα σε «δουλειές» και τη γυναίκα να το παίζει δούλα - και - κυρά στο σπιτικό, αδημονώντας για τη στιγμή που το αρσενικό θα έρθει πίσω για να του προσφέρει γκουρμέ φαγητό και αχαλίνωτο σεξ. Η Flo δε θα αργήσει να παρατηρήσει πως ο ενορχηστρωτής αυτής της ιστορίας Chris Pine (σε ρόλο επηρεασμένο από την περσόνα του anti-woke ψυχολόγου Dr. Jordan Petersen που δεσπόζει στους άρρενες φανς του YouTube) έχει βαλθεί να...σιγά μη δεν το σακουλεύτηκες ήδη! 

Η ίδια η Wilde παραδέχθηκε πως οι επιρροές της κείνται μεταξύ Truman Show και Inception αυτό όμως δε σημαίνει και πολλά. Το Don’t Worry Darling έχει ένα πρώτο μισό με ωραίο build up και αισθησιακή χρήση κοστουμιών και προντάξιον ντηζάιν και πάρτυ μουσικούλες να γουστάρεις με κόκταιηλς και καναπεδάκια. Όσο πλησιάζουμε στην τελική έκβαση, η σεναριακή ατραπός εκτροχιάζεται βαρύγδουπα και πρόχειρα, με το στυλ να πατάει στο κεφάλι τα εμφανή κηρύγματα περί πατριαρχίας, σε μια εποχή που τα πιο φοβισμένα πλάσματα είναι τα λευκά στρέητ αρσενικά. Κάνε να ανοίξεις το στόμα σου και αυτοεχρίσθης μισογύνης, ομοφοβικός, πατριαρχικός, φαλλοκρατικό γουρούνι και το κακό συναπάντημα. Και η Wilde ονειρεύεται Stepford Wives το σωτήριον έτος 2022. Άβυσσος. 

Το Don’t Worry Darling είναι θελκτικό στο μάτι και τρικυμία στο κρανίο. Διαθέτει Florence Pugh σε πειστικότατο star turn που καταπίνει τον Harry Styles ο οποίος βρίσκεται σε φάση «ε, θα μάθει το παιδί, θέλει κι αυτό το χρόνο του» υποκριτικά. Η Wilde, που κρατά κι ένα συμπρωταγωνιστικό ρόλο για την ίδια, έδωσε επιτυχημένες εξετάσεις με το συνετό Booksmart (2019) και κάπου την έπιασε μεγαλοϊδεατισμός εδωνά. Να της περάσει γρήγορα τούτο γιατί ικανή για κάτι καλύτερο σαφέστατα είναι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Σεπτεμβρίου 2022 από την Tanweer!

Άλλο ένα ΤΙΦΦ (47ο ) μας αποχαιρέτησε, ένα ιδιαίτερο φεστιβάλ που στην εκκίνηση μου προξένησε γκρίνια για τις οργανωτικές του αβελτηρίες, κατοπινά με συγκίνησε με τρεις-τέσσερις σημαντικές ταινίες (The Whale, The Fabelmans, Louis Armstrong’s Black and Blues, Moonage Daydream) και εντέλει σημαδεύτηκε από έντονα προσωπικές στιγμές, όπως η μύηση της κοράκλας Katherine (Tina) Garis σε παγκόσμιες πρεμιέρες (The Policeman,The Wonder) όπου εννοείται πως διαφωνήσαμε αφού τις βρήκε αμφότερες εξαίσιες, ενώ εγώ το μόνο που διέσωσα ήταν η υπερτάλαντη Florence Pugh. To έτερο σημαδιακό στο αφήνω για το τέλος.

Από τις 8 μέχρι τις 18 Σεπτέμβρη η ντόπια άκρως σινεφιλική κοινωνία μας εδώ στο βορρά απήλαυσε περί τα 250 φιλμς από κάθε γωνιά του πλανήτη. Υπήρξαν ξεκάθαρα δημοφιλείς επιλογές που θα οδηγήσουν κατά το μάλλον ή ήττον τη φετινή οσκαρική κούρσα, (συμπληρώνοντας το παραδοσιακό φεστιβαλικό τετράγωνο Cannes - Venice - Telluride - Toronto) και ο λόγος για τα People’s Choice Awards, όπου αναμενόμενα επικράτησαν κατά σειρά κατάταξης τα The Fabelmans, Women Talking και Glass Onion: A Knives Out Mystery.