Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Δεν ήταν δα και κανένα τρομερό ρίσκο για την κραταιά Paramount, η επένδυση πάνω στο φοβιστικό μικρού μήκους Laura Hasn't Slept κάποιου άσημου νεαρού ντιρέκτορα ονόματι Parker Finn, που είχε αφήσει μια χαρά εντυπώσεις στην πρώτη του προβολή στο SXSW. Ο σκοπός ήταν το λονγκ μετράζ πλέον φιλμ με την μαρκίζα Something's Wrong With Rosie, να κυκλοφορήσει στην ψηφιακή πλατφόρμα του στούντιο, στην μικρή οθόνη όπου άλλωστε ανήκει και σαν ποιότητα και σαν τάξη. Κάποιες ειδικές προβολές σε σκοτεινές αίθουσες που ενθουσίασαν (!) το κοινό, έδωσαν στην φίρμα την ιδέα τελικά να ρίξει στην κινηματογραφική διανομή το, μετονομαζόμενο πλέον σε, Smile. Κι αν μη τι άλλο εμπορικά, μια χαρά σκέψη ήταν αυτή από την πρώτη διδάξασα στην διαχείριση του χόρορ από την εποχή του Friday The 13th. Κόστος 17 εκατομμύρια, απόδοση σε μόλις ένα σαββατοκύριακο, τα υπερδιπλάσια στο ταμείο. Τζακ ποτ! Ξανά...

Περιθάλποντας την νεαρή ασθενή Λόρα, κατά την διάρκεια της εφημερίας της στην ψυχιατρική κλινική, η Δρ. Ρόουζ Κότερ θα γίνει μάρτυρας ενός πρωτοφανούς φαινομένου. Αφού η τρομαγμένη κοπέλα, συντετριμμένη εσωτερικά θα της εξομολογηθεί πως διαρκώς βλέπει πρόσωπα τριγύρω της να της χαμογελούν επιθετικά, θα θέσει τέλος στην ζωή της, κόβοντας τον λαιμό της με ένα γυαλί. Έχοντας μόνιμα σχηματισμένο στο πρόσωπο της ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας, μια έκφραση που δεν συνάδει με το τραγικό απονενοημένο διάβημα.

Μια εικόνα που θα σοκάρει κυριολεκτικά την ψυχοθεραπεύτρια, που αυτοστιγμεί θα νιώσει πως τριγύρω της υπάρχει μια μυστηριώδης οντότητα, που επίσης της χαμογελά παγερά, προαναγγέλλοντας και την δική της αυτοκτονία. Ευρισκόμενη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, η Ρόουζ, θα αναζητήσει βοήθεια από τον στενό της οικογενειακό κύκλο, τον μνηστήρα της, την αδελφή της, αλλά και τα πρόσωπα εμπιστοσύνης της, τον προϊστάμενο της, αλλά και τον αστυνομικό πρώην αγαπημένο της. Άπαντες θα την αποστραφούν, μην πιστεύοντας κουβέντα από όσα στοιχειωτικά υποστηρίζει, κρίνοντας πως πλέον εκείνη χρήζει ψυχιατρικής υποστήριξης.

Πράγμα που είναι και το απολύτως λογικό, αν σκεφτεί κανείς το τραύμα που θα προκαλέσει στην όχι και ιδιαίτερα έμπειρη επιστήμονα το συμβάν. Η επόμενη πράξη είναι να κλείσεις πόστο στο πλησιέστερο ΨΝΑ, προς έλεγχο, διάγνωση και γιατρειά. Άρα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα είχαμε ταινία τρόμου να δούμε, αφού το στόρι θα ακολουθούσε τον ορθολογισμό και πάπαλα η συνέχεια. Έλα που όμως στο διαταραγμένο μυαλό της Ρόουζ, θα καρφωθεί η ιδέα πως η ασθενής της είχε η ίδια δει τον καθηγητή της να αυτοκτονεί, έχοντας τον ίδιο μορφασμό ικανοποίησης στην φάτσα. Άρα τι? Σκυταλοδρομία. Που έχει ρίζες από παλαιά, με τον καθένα αυτόπτη μάρτυρα να τραβάει την αλυσίδα εσαεί, χωρίς βέβαια ο περίγυρος να μπορεί να δικαιολογήσει τις περίεργες αυτοχειρίες.

Κι έτσι παίρνει μπροστά η έρευνα του τί τρέχει, ενόσω ο χρόνος πλέον μετρά αντίστροφα και η σχιζοφρένεια αρχίζει να καταλαμβάνει το ένα μετά το άλλο, τα σκοτεινά δωμάτια του νου της, φιλήσυχης μέχρι τα χτες, γυναίκας. Που ολοένα και περισσότερο βυθίζεται στην σκοτοδίνη, ανήμπορη να δράσει μόνο με τις δικές της δυνάμεις, έχοντας συνάμα να αντιμετωπίσει την χλεύη και την απόρριψη των συγγενών. Η δική μου αλήθεια είναι πως σε αυτό το σημείο, για να γλυτώσω και τον πολύτιμο προσωπικό μου χρόνο, πολύ θα ήθελα να μπορούσα να παρακολουθήσω το short film του κινηματογραφιστή, αφού για να φτάσουμε στο δίωρο, τα πάντα στην ιδέα του, πιστεύω πως ξεχείλωσαν σε υπερθετικό βαθμό.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η κορύφωση του φόβου, λαμβάνει χώρα προτού καν πέσουν οι τίτλοι έναρξης, χάρη κυρίως και στο αυτοκτονικό χαμόγελο του πρώτου θύματος, που δεν το διαγράφεις εύκολα από την μνήμη. Και μάλλον περνάει ανεκμετάλλευτο ως εικόνα έκτοτε, αφού όλα τα ακόλουθα, ούτε καν πλησιάζουν σε ανατριχίλα την παρανοϊκά ασύμβατη μορφή της ασθενούς μηδέν. Φυσικά οι τρομακτικές σεκάνς συνοδεύονται από κάθε λογής κοινότυπα εμβόλιμο συριστικό ήχο και απότομες, κοφτές μπότες, προκειμένου να κοψοχολιάσει η πλατεία, κάτι που ενδεχόμενα και να πετυχαίνει ο δημιουργός. Χωρίς όμως ποτέ να προχωράει την αφήγηση του λιγάκι παρακάτω, αφού μια, δυο, τρεις, πέντε, όνειρο ήτανε και πάει. Εύκολη λύση, χιλιοπαιγμένη, που τσάκισε εντέλει την ουσία.

Η οποία δεν είναι άλλη από την πρέπουσα ζωγραφιά της ανεπούλωτης γρατζουνιάς στην ψυχή, που δεν μου φάνηκε να επιτυγχάνεται, καθώς η κάμερα πιότερο εστίασε στον εκφοβισμό του κοινού, παρά στην σεναριακή ψυχανάλυση του πρωταγωνιστικού υποκειμένου. Συνεπώς το Smile και η θεωρία του, ξεφούσκωσαν πολύ νωρίς ως θέμα, καθώς επιχείρησε να συνδυάσει στο μίξερ του, άτσαλα, την μεταβατική αλληλεπίδραση του Κακού, από τον ένα στον άλλο, τύπου Fallen, τα φατσικής μετάλλαξης ξαφνιάσματα επιπέδου It και την μεταφυσική ακολουθία του (καταπληκτικού) πασιφανή μπούσουλα It Follows. Σούπερ δηλαδή! Για την τηλεοπτική πλατφόρμα...