Movies Ltd

Με νεύρα τσιτωμένα και έντονη μίρλα για μια ακόμη ημέρα δίχως την ταινία που να ξεχωρίζει, χτύπησα ένα ποτ-πουρί διεθνούς σινεμά με μια συμπαθητική τριάδα που καταπιάνεται με τον ιρλανδέζικο γεοροντοέρωτα της δεύτερης ευκαιρίας (My Sailor, My Love), την παλαιστινιακή μαθητειώσα νεολαία που κατεβάζει ισραηλίτικη σημαία με τις αναμενόμενες συνέπειες (Alam) και την ουκρανική προσφυγιά στην Τσεχία που μπλέκει περιστατικό δήθεν ρατσιστικής βίας που φορτώνεται στους συνήθεις Ρομά (Victim). Η αυγούλα της Κυριακής με βρήκε να ξεκινώ οδοιπορικό για να είμαι νταν επτάμιση το πρωί στο TIFF Lightbox για την παγκόσμια πρώτη του νέου Spielberg (The Fabelmans) - για πρώτη φορά στην καριέρα του δαύτη η φεστιβαλική επιλογή, ώστε να τονισθεί πιότερο εμφατικά ο προσωπικός τόνος και οι χαρακτήρες που δεν είναι άλλοι από την ίδια την οικογένεια του ιδιοφυούς Μούσια. Με εξαίρεση την τελική σεκάνς που είναι ανθολογίας, η αφήγηση κυλά στρωτά, νοσταλγικά, πονοψυχιάρικα, καθώς συναισθανόμαστε την ανάγκη του μαέστρο να ξεκαθαρίσει με τα φαντάσματα-τραύματα της παιδικής του ζήσης. Χιούμορ και κατασκευαστική αρτιότητα, κι ένα κάστ στιβαρό, με προεξάρχοντες τους γονείς Fabelman / Spielberg, Michelle Williams και Paul Dano. Στην πρες κόνφερανς που ακολούθησε περάσαμε χάρμα, βοήθησε και το πλήρες μπρέκφαστ με καφέ + φρούτα + croissants βλέπεις.

Το παιχνίδι από εδώ και πέρα αρχίζει να ανατρέπεται και να μορφοποιείται λίαν θετικά. Χτυπάω στο καπάκι το My Policeman σετ (στην ίδια αίθουσα, ξανά με πρες των συντελεστών αμέσως μετά) κι ενώ η ταινία που παρά την πρόθεση να φωτίσει ένα κατ’ανάγκη ερωτικό τρίγωνο - φερετζέ ενός παρανόμου στα 50ς ομοφυλοφιλικού έρωτα, έπασχε φανερά αφηγηματικά/σκηνοθετικά, μπορείς να υποστηρίξεις πως κάτι βλέπει η κόρη μου σε αυτόν τον χαμαιλέοντα Harry Styles που αντιστοιχεί σε υποκριτικό ταλέντο και τολμηρές επιλογές. Οπόταν και δίχως χρονοτριβές, κάνω ένα 3ωρο διάλειμμα για να πάρω την Τίνα από το σπίτι και πίσω στην παγκόσμια πρεμιέρα στο Princess of Wales Theater. Το παιδί ενθουσιάστηκε, λάτρεψε (εννοείται) την ταινία χώρια που ο Harry σχεδόν τη χαιρέτισε από σκηνής κατά την παρουσίαση (της φάνηκε). Χεσμεντέν από υπερηφάνεια ο πατήρ (εγώ). Άιντε με το καλό να το καλύπτουμε μαζί το ΤΙΦΦ στο εγγύς μέλλον και τι στον κόσμο Παναγίτσα μου! 

Η Δευτέρα ήρθε ορμητικά με δεύτερο πέναλτι μετά τους Fabelmans ώστε να ολοκληρωθεί η ολική ανατροπή και να κλείσω ένα φεστιβάλ ψιλοαδιάφορο και με οργανωτικά προβλήματα με έναν απρόβλεπτα συγκινητικό τρόπο. Το The Whale του σκηνοθεταρά Darren Aronofsky ο οποίος δικαιολογημένα σόκαρε με το Mother! είναι η σπαραχτική ακροτελεύτια πνοή του Charlie, ετοιμοθάνατου λόγω παχυσαρκίας (κοντά 300 κιλά) κατ’οίκον έγκλειστου ονλάιν καθηγητή δημιουργικής γραφής. Ο Brendan Fraser, όπως ο Mickey Rourke στο The Wrestler ξανά του Aronofsky, έχει αυτοτραφεί μέχρι θανάτου, για να ξεπεράσει τα πάθη του/τα λάθη του. Με καλοσύνη, θετική έκφραση, παρά τα επανειλημμένα χτυπήματα από την πρώην οικογένειά του. Τα δάκρυα βρυσούλες και η ένταση να σε στοιχειώνει ώρες μετά την προβολή. Αυτά είναι χαρακτηριστικά μεγάλου δημιουργού κι ο Darren το διαπράττει ξανά, με φοβερό ρίσκο και άδολη αγάπη έναντι του αντι-ήρωά του.


Συμπαθής και άξιο παλικάρι ο Rian Johnson όμως θα σταθώ αντίθετα στο hype που φέρνει το τοποθετημένο δραματουργικά σε ελληνικό νησί Glass Onion (Knives Out 2)στις κορυφαίες στιγμές του TIFF22. Εμφανώς κατώτερο του Knives Out, το πολυπληθές κάστ από το οποίο ξεχώρισα το κέφι του Ντάνιελ Κραίγκ και την τσαχπινιά της Ζανέλ Μονέ υπηρετεί μια μέτα, γελαδερή εκδοχή που παραγεμίζει με ενοχλητική αναληθοφάνεια μια παραγωγή λουσάτη, κατασκευασμένη από χέρια ικανά για πολύ πιο ουσιώδη κινηματογραφικά πρότζεκτ. Η κυρίως ιδέα του αγωνιώδους μυστηρίου, εδώ ήταν περίπου απούσα. 

Άλλη μια παγκόσμια Α’ Προβολή, δια χειρός Sam Mendes ο οποίος μας τίμησε με την επί σκηνής παρουσία του παρουσιάζοντας το καστ λίγο πριν την έναρξη, έμελλε να κλείσει την καλύτερη ημέρα μου στο φετινό φεστιβάλ. Το Empire of Light, χωρίς κυνισμό και με ικανές δόσεις ανθρωπισμού, αναφέρεται στην Αγγλία των απαρχών του 80’, με κεντρικό άξονα τον κινηματογράφο Empire και τους εργαζομένους του. Η Olivia Colman, ταξιθέτρια και μόνη στην κρίση μέσης ηλικίας της, τα φτιάχνει με νεαρό μαύρο (Micheal Ward), νιόφερτο στη δουλειά. Η μαγεία του σινεμά μέσα από την απλότητα της τρυφεράδας των ανθρώπινων σχέσεων, αποδίδεται τόσο μπανάλ όσο ακούγεται, παρά την ερμηνευτική εγγύηση της Colman και τις καρατσεκαρισμένρες σκηνοθετικές αρετές του Mendes. Απέλιπεν η ένταση που θα έδινε ένα λιγότερο σχηματικό σενάριο. 

Κυριακή τα People’s Choice Awards μετην παγκοσμίως γνωστή επιρροή στην οσκαρική κούρσα κάθε χρονιά. Σου οφείλω ένα αποχαιρετιστήριο μαζί με τις τελικές βραβεύσεις. Fabelmans και Glass Onion παίζουν αρκετά, όπως και το Weird: The Al Yankovic Story, μια βιογραφική καρακαλτιά για τη ζωή και το έργο του σατυρικού καλλιτέχνη που ξεπούλησε εισιτήρια στο φεστιβάλ και διόλου απίθανο να αποβεί κάτι σαν το φετινό The Disaster Artist.

Ξεκινώ ανάποδα, με το κλείσιμο της ημέρας, λόγω ημερών πένθους ασούμε. Παγκόσμια πρεμιέρα στο Royal Alexandra Theater με το The Lost King υπογραφής Stephen Frears και σεναρίστες το δίδυμο Steve Coogan - Jeff Pope. Το δημιουργικό τρίο εμφανίστηκε στη σκηνή να προλογίσει την ταινία και παρά το σεβάσμιο του Frears η αμηχανία (ιδίως του Coogan) έδειξε ό,τι ακριβώς και η ταινία, μια χαμένη ευκαιρία να αποκαταστήσει την τρωθείσα φήμη του Richard III, καμπούρη μονάρχη (“my kingdom for a horse”) τον οποίο γλέντησε ο Shakespeare και περιγέλασε η Ιστορία για τη δυσμορφία του. Η δόλια η Sally Hawkins σηκώνει το εγχείρημα στην πλάτη της, χωρίς να διασώζει μια τονικά χλιαρή και ανώδυνη προσέγγιση που υποθετικά τραβά παραλλήλους με τη χειραφέτηση της μεσόκοπης διαζευγμένης μητέρας που γυρεύει δικαίωση όπως ο Richard III. Σε αυτή τη φάση εύλογα αισθάνομαι ότι είμαστε απλά ευγνώμονες που ο Frears συνεχίζει να κάνει ταινίες, έστω κι αν παραπάτησε αυτή τη φορά. Α, κι αν νομίζεις ότι οι μουσικές του Hans Zimmer είναι πομπώδεις, τσέκαρε τον Alexander Desplat εδωνά. Έπος (παντελώς τσουγκράει όμως), λολζ.

To Moving On του Paul Weitz (Amerivan Pie, About a Boy) επιδεικνύει το δοκιμασμένο ντουέτο Jane Fonda – Lilly Tomlin (Grac e& Frankie, 2016 - 2022) και - μάντεψε! - ναι, όλη αυτή η αδάμαστη ενέργεια των ογδοήκοντα, με αλύπητες δόσεις κυνισμού και αδιάντροπα ουάν-λάινερς. Ως κακός ξανά ο Malcolm McDowell, με θεματολογία μητού και σλάπστικ γκαγκς που το υποσκάπτουν μόλις πας να το πάρεις πιο σοβαρά. 

Το The Origin of Evil (Sebastien Marnier) είναι ένα διασκεδαστικό γιούρο θρίλερ που παίζει με το ζμπάρο Κρίστι-Χάισμιθ-Σαμπρόλ, κλείνοντας ηδονοβλεπτικά το μάτι στον De Palma. Η κύρια ευχαρίστηση εκπορεύεται από το συνεπές καστ, ηγουμένου υπό τη χαριτωμενέστατη Laure Calamy ως εκτός γάμου κόρη που γνωρίζει τον πλούσιο γυναικά πατέρα της στα στερνά του (σιτεμένο, ανήμπορο με εγκεφαλικό) και έχει να αντιμετωπίσει την οικογένειά του που είναι εθισμένη στη δύναμη του πλούτου. 

Το War Sailor (Gunnar Vikene) είναι η εξιστόρηση μιας άρρηκτης ανδρικής φιλίας μεταξύ των Freddy και Kvalen που τη σμιλεύει ο ορυμαγδός της γερμανικής εισβολής στη Νορβηγία στα 1940. Έντονες καταστάσεις ακρότητας, λίγο παρωχημένος σεντιμενταλισμός, αναμφίβολα κρατά το ενδιαφέρον, ειδικά στις σκηνές δράσης.


Στο The Prisoner’s Daughter όπου με έκρουσε η αμερικανίλα κατακέφαλα, στην ταινία της βετεράνας Catherine Hardwicke με τη χωρισμένη μάνα - σερβιτόρα στο Βέγκας (Kate Beckinsale, λίγα πράματα ερμηνευτικά αλλά μια χαρά καλοστεκούμενη) που προσεγγίζεται από τον προ 12ετίας απόντα φυλακόβιο πατέρα της να τον φιλοξενήσει για το τελευταίο τρίμηνο της ζωής του. Πες ό,τι θες αλλά ο Brian Cox είναι επιβλητικός, στωικός, και εντελώς υποχρησιμοποιούμενος ως κάρακτερ άκτορ. Μόνος διασωθείς. 

Το The Inspection είναι η αληθινή ιστορία του σκηνοθέτη Elegance Bratton ως gay μαύρου που κατατάσσεται στα βατράχια και έχει να αντιμετώπισει ένα εχθρικό προς την ταυτότητά του σύστημα, ώσπου να αποδειχθεί ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα εξαρχής ήταν η μη αποδοχή από τη μητέρα του. Ο Jeremy Pope παραδίδει μια δυναμική αλλά και μετρημένη στον πόντο ερμηνεία, ενώ ο νιόβγαλτος σκηνοθέτης, πέρα από το προσωπικό βίωμα παρουσιάζεται ελπιδοφόρος για μια μέηνστρημ χολυγουντιανή καριέρα στο ντράμα. 

Τέλος, το Louis Armstrong’s Black & Blues του Sacha Jenkins παίζει ισοσταθμικά με τον θρύλο της τζαζ, με ακυκλοφόρητο φούτατζ και ωραιότατη μαγκιά του μέγα καλλιτέχνη που αδίκως ο κόσμος ταύτισε με τον μπαρμπά-Θωμά του Hello Dolly! Πάρε φουντίτσες και Civil Right Movement - μια χαρισματική φωνή, τρομπέτα και κοσμοαντίληψη. Το καταφχαριστήθηκα, να το ιδώ και στα όσκαρς τούφχομαι. 

Είπα να στηθώ για κανα 10λεπτο εκειδανά που βγάνουν τα σελέμπριτιζ για φωτο-όπα. Αυτό έγινε 45λεπτο (κάτι ακουγόταν για Taylor Swift ή - νωρίτερα - για Viola Davis) όταν ξάφνου χτύπησε ο zerVo στο messenger και με αποτελείωσε. Τέλος ημέρας. Αιωνία η μνήμη των αγαπημένων μας (από βασίλισσα μέχρι κοινούς θνητούς, ίδια η μοίρα) και ζωή σε μας να τους μνημονεύουμε.

Αμ δε! Πως το θες αυτό; Δεν ήταν το γραφτό μου να εκκινήσω με θετικό τρόπο τη φετινή μου περιδίνηση στον θαυμαστό κόσμο του Φεστιβάλ (8 με 18 Σεπτέμβρη). Προτού (μα επιτέλους πχια) βγω από τον αυλόγυρο και πηδήσω στο θέμα να ξηγηθώ εξαρχής. Το Κατινάκι (η 15χρονη κοράκλα μου ντε) εξέφρασε πόθο διακαή να συμμετάσχει για πρώτη φορά στην αποστολή μου ντάου-τάου, μπας και τσουγκρίσει με τίποτις σταρούμπες και βγάλει και μια σέλφι (εάν και εφόσον) μαζίτωνε. Μα την αλήθεια ήταν και πολύ συγκεκριμένη στη διατύπωση του αιτήματός της. Μια Taylor Swift, στην παγκόσμια πρώτη μιας 10λεπτης ταινίας - δημιουργίας τηςAll Too Well, στα πλαίσια του καθιερωμένου in Conversation With, όπου γίνεται προβολή μετά παρουσίασης-συνέντευξης, εδώ με τον Artistic Director / CEO του TIFF, Cameron Bailey.

Έναν Harry Styles μπρε παιδίμ, πούχει ξεπατ(ικ)ώσει τον Bowie με τη διαφορά πως - όπως με ορμήνεψε το Κατινάκι - ο τυπάς πρόκειται για περίπτωση στεγνού queer - baiting. Το Don’t Worry Darling από τη μια της μαιτρέσσας του Olivia Wilde και το My Policeman από την άλλη, πολύ δε θέλει, η έφηβη, κι εγώ ο τάλας (επιτέλους φθάνω στον προκείμενο ήχο πλάγιο β’) μπαίνω στην πλατφόρμα του Ticketmaster να κλείσω εισιτήρια μπας και. Δυο ώρες αργότερα, μετά από τρεις (3) αποτυχεσμένες προσπάθειες να κλείσω είκοσι (20) φιλμς ένα - προς - ένα έμεινα κάγκελο, παρά τις εναγώνιες εκκλήσεις σε υπευθύνους κουτουλουπού. Αποτέλεσμα; Μια τετραδούλα, που συμπεριέχει την παγκόσμια πρεμιέρα The Fabelmans του Μούσια και το το Φαρελλικό (μετά τον θρίαμβο του Greenbook) The Greatest Beer Run Ever. Δηλαδή και τι να πεις (για το βρακί της αλληνής); Κάποτες έπαιρνες το 0 όταν η τηλεφωνική κλήση έβγανε πρόβλημα. Τώρα που η ζήση μετακόμισε ονλάιν, κάνεις μόκο και προχωράς παρακάτω, αφού τολάχιστο παραμένεις ζωντανός στο μέητριξ.


Απολογούμαι στο Κατινάκι, αλλά κάτι θα κάνομε, θα τη βρω την άκρια φορσόρ. Διότι, τι κι άν το Telluride πάντα κλέβει κεραυνό από τα μάς, ιδίως στο οσκαρικό πεδίο, το TIFF 22 μπορεί να επαίρεται για άλλη μια βολά αναφορικά με τη δυναμική των νέων τίτλων του: Ο εξακοσίων λιβρών Brendan Fraser βάζει πλώρη για κάμπακ α-λα-Ρούρκ στο The Whale του Darren Aronofsky. Το μαγικά τριπάτο David Bowie documentary με υπογραφή Brett “Moonage Daydream”. H Jennifer Lawrence στο δραματικό Causeway. Η μετά από 11-ετία επιστροφή της ντόπιας Sarah Polley (Women Talking), Το σήκουελ του The Father του Florian Zeller (“The Son”) με Laura Dern - Hugh Jackman. Ο Sam Mendes με το σινεματικό Empire of Light και την Olivia Colman. To A Jazzman's Blues (Tyler Perry) αλλά και ντόκους περί Sidney Poitier και Luis Armstrong. Μη παραλείψω επίσης το Νετφλιξάτο Glass Onion (Rian Johnson), σήκουελ του Knives Out και το Woman Κing με Viola Davis την οποία σε κάποια εντελώς αρχική φάση είχα βρει εισιτήριο να δω όπως και τους Damien Chazelle - Hilary Clinton στα αντίστοιχα In Conversation With αλλά έμεινα με το πληκτρολόγιο στο χέρι. 

Ψυχραιμία και επαγρύπνηση φίλος. Παραδοσιακά αφήνω τα λιμά της πρώτης ημέρας και εφορμώ Παρασκευή 9 Σεπτέμβρη. Με καταπονημένο ούτως ή αλλιώς προστάτη θα σκέφτομαι τον Θήο (Γιαχουστίδη) και άμα λάχει θα χτυπήσω και καμιά σταρούμπικη φωτό για να τη βγω στο έτερο καρντάσι του MoviesLtd, ZerVo, προσδοκώντας τη στιγμή που όλοι μαζί - βρε λες του χρόνου μήπως;- θα κάνουμε τριολέ συγκάλυψη του τρελού Φεστιβαλιού. It’s Showtime, folks!