Movies Ltd

Φονική κοιλάδα

του zerVo (@moviesltd)

Η κοινότητα του Μπαζτάν, η μεγαλύτερη της αυτόνομης διοικητικής επαρχίας της Ναβάρας, της περιοχής στα βορειοανατολικά της Ισπανίας, ακριβώς πάνω στα σύνορα με την Γαλλία, πήρε το όνομα της από το ποταμό που διασχίζοντας τις ορεινές δασικές της εκτάσεις, σχηματίζει μια απίστευτου φυσικού κάλλους κοιλάδα, που τέρμα της έχει τα παράλια του Βισκαϊκού κόλπου. Τα σπάνιας ομορφιάς τοπία της σπανιόλικης αυτής περιφέρειας, επέλεξε για να αναπτύξει το ντεκόρ της αστυνομικού ενδιαφέροντος (ομώνυμης με τον νομό) τριλογίας της, η συγγραφέας Dolores Redondo. Που κατόπιν από το εισαγωγικό El guardián invisible και το μεσιανό Ofrenda a la tormenta, ολοκληρώνει την δράση της με την τελική Προσφορά στην Καταιγίδα (Ofrenda a la tormenta). Ήδη με την έκδοση του βιβλίου La cara norte del corazón στις αρχές του 2020, το επιτυχημένο σε όλους τους εμπορικούς τομείς τρίπτυχο, έχει αποκτήσει το (λογικό και αναμενόμενο) πρίκουελ, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ταλαιπωρημένη ψυχικά από την εξαφάνιση της λατρεμένης της μητέρας, για την οποία ποτέ δεν ΄χει πιστέψει πως είναι νεκρή, η ικανότατη επιθεωρητής της ισπανικής αστυνομίας Αμάγια Σαλαζάρ, θα βρεθεί και πάλι παγιδευμένη στην δίνη της αναζήτησης των υπαιτίων σε μια σειρά φόνων, που αντίθετα με όσα είχε εκτιμήσει δεν έχουν σταματημό. Ο πνιγμός ενός ακόμη βρέφους, στην περιοχή ελέγχου της, σε συνδυασμό με τους μυστηριώδεις θανάτους, των σχετιζόμενων με αυτόν προσώπων, που τον ακολούθησαν, θα την πείσει πως η υπόθεση που για καιρό την βασανίζει δεν έχει κλείσει οριστικά.

Ειδικά όταν στο ασύναχτο, ακόμη και για την δική της πανέξυπνη ικανότητα, παζλ, εισαχθεί η ύπαρξη μιας αποκρυφιστικής αίρεσης, που χρησιμοποιεί τα κορμάκια των αχρόνιαγων μωρών για την πραγμάτωση των σιχαμερών της τελετών, τότε θα αντιληφθεί πως εκείνη αποτελεί τον άξονα που γύρω του περιστρέφεται η μηχανορραφία. Για τα ευρήματα της οποίας δεν έχει την δυνατότητα να εμπιστευτεί κανέναν, ακόμη και τους πιο στενούς της συνεργάτες. Όχι τόσο γιατί νιώθει πως θα προδοθεί, μα κυρίως γιατί εκείνοι, πιστοί στο καθήκον και τις εντολές της, ενδεχόμενα θα αφανιστούν από την οργή των αόρατων συμμοριτών.

Σε αντίθεση με το δεύτερο επεισόδιο της τρόικας, που ξεκινά την αφήγηση του σχεδόν από το μηδέν, σε σχέση με το ίντρο, ετούτη την φορά η εξάρτηση του ύστατου τεύχους με τα προηγούμενα είναι τόσο μεγάλη, ώστε ο θεατής να νιώθει κάπως αποκομμένος, αν έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το θέμα. Οι (όχι και τόσο) επεξηγηματικές σεκάνς, δε, μέχρι να στρώσουν ένα χαλί προϋπάντησης της Καταιγίδας, έχουν ξεπεράσει σε χρονική έκταση το ημίωρο και βάλε. Άρα δεν είναι τόσο εύκολο στον θεατή να συλλέξει μόνο τα κομματάκια από τα previous chapters, όταν ταυτόχρονα τρέχει και μάλιστα γοργά, με το ένα θανατικό κατόπιν του άλλου, ένα καινούργιο και εξίσου ανατριχιαστικό με τα χθεσινά στόρι.

Η αλήθεια είναι, πως η εισαγωγική σκηνή με την δολοφονία ενός ανήμπορου, βέβαια, να αντιδράσει μωρού, είναι αβάσταχτα σκληρή και δύσκολη στην θέαση της. Έξυπνα συμπεριφερόμενο το σενάριο, δεν αφήνει ούτε δευτερόλεπτο για δεύτερες σκέψεις αποτροπιασμού και πρόωρης εγκατάλειψης θέασης του έργου και αφού εισάγει ξανά την βασική ηρωίδα στο κόλπο, στήνει με πάμπολλο αίμα, αυτοκτονικό ή προϊόν φόνου, μια πλοκή που μέσα από την μπόλικη ανακατωσούρα της, αφήνει να πηγάσει μια ενδιαφέρουσα δολοπλοκία, ικανή να κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι τέλους.

Κάτι που το πόνημα του Fernando González Molina, υπεύθυνου σκηνοθετικά για την μεταφορά και των τριών μυθιστορημάτων, από τις σελίδες στο εκράν, πετυχαίνει κατά κάποιο τρόπο, ενόσω εισάγεται η περιπέτεια σε ένα κλίμα μεταφυσικό, διαβολικό, πιο ακραίο και από σατανιστικό. Οι χαρακτήρες, όπως και στους πρότερους τόμους είναι αμέτρητοι και δύσκολα μνημονεύσιμοι όλοι, ενώ και και το ναρέισον μοιάζει να παρατραβά, οδηγώντας το σύνολο του φιλμ να διαρκέσει κοντά στα 150 λεπτά. Όμως...

Είναι αρκετή από μόνη της η, πνιγμένη στην φορμόλη και την σκόνη των επαρχιακών νεκροταφείων, ατμόσφαιρα που κτίζεται στο ημιφωτισμένο σκηνικό της αινιγματικής Ναβάρας, για να ξεπεραστούν οι λογικές θεματικές τρύπες της ιστορίας. Μεγαλύτερο ατού, ακόμη και από την έξοχη φωτογραφία ή τον προσεγμένο σχεδιασμό παραγωγής, η ίδια η ηρωίδα Αμάγια Σαλαζάρ, που με την μορφή της περίεργα ελκυστικής Marta Etura (οκ, πειστήκαμε όλοι, πως οι ινσπεκτόρισσες της σπανιόλικης πολιτσίας, είναι άπασες σαραντάρες, μέσου μπογιού, καστανόξανθες, με μεσογειακά χαρακτηριστικά προσώπου και ακάματη εκρηκτικότητα στις προσωπικές τους στιγμές) δεν απουσιάζει από μισό πλανάκι της εξέλιξης. Ούτε η ευφυέστερη των μπάτσων της φιλμικής ιστορίας είναι, ούτε η πιο άφοβη. Σίγουρα ούτε η πιο ηθική. Αυτό το εύθραυστο και ανθρώπινο υλικό, είναι που την καθιστά προσιτή και όχι απόμακρη. Οι ψυχικές / υλικές της ήττες, σε ολόκληρη την πορεία είναι πολλές...

Σε γενικές γραμμές ο (προβλέψιμος από καιρό, για το ποιος δολοφονεί τον κοσμάκη) επίλογος της τριλογίας, μοιάζει αντάξιος των περασμένων, αφού ποτέ του το τρίγωνο του Μπαζτάν δεν αποτέλεσε κάτι το ξεχωριστό ή το αξιομνημόνευτο. Οι παθογένειες της από τις πρώτες διδάξασες στο είδος, τριλογίας του Κοριτσιού με το Τατουάζ, είναι εμφανείς, όπως όμως από την άλλη και οι γοητευτικές της στιγμές, που δεν τις μετράς και λίγες. Η τελική εκτίμηση είναι πως ενδεχόμενα θα ήταν πιο εύπεπτη και αρεστή και για το Netflix το ίδιο, μια μίνι σειρά τριών περιεκτικών ωριαίων επεισοδίων. Από τα αντίστοιχα τρία, ετήσια ραντεβού, με την υπερδιπλάσια έκταση.

Στις δικές μας αίθουσες? Ποτέ! Αποκλειστικά στην πλατφόρμα του Netflix!

Όταν ο καθένας αποτελεί στόχο, ο καθένας μπορεί να αποτελεί και εχθρό! Από τον σκηνοθέτη των ταινιών Ma, The Girl On The Train, Get On Up, The Help, Tate Taylor έρχεται μια καταιγιστική περιπέτεια δράσης, που κινείται στα χνάρια των ακριβών κατασκοπικών υπερπαραγωγών των Επικίνδυνων Αποστολών. Η ταινία Επικίνδυνη Ομορφιά (Ava) που έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου στην Βοστόνη υπόσχεται έντονες συγκινήσεις και εκρήξεις αδρεναλίνης. Η Άβα, πρώην εξαρτημένη, είναι πλέον μία αδίστακτη γυναίκα-δολοφόνος. Αν και στην δουλειά της είναι απίστευτα αποτελεσματική συνεχώς παραβιάζει τα πρωτόκολλα με αποτέλεσμα να εξοργίζει τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης στην οποία ανήκει. Πλέον έχει γίνει η ίδια στόχος και πρέπει να ξεφύγει από τους πρώην εργοδότες της.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά η εκθαμβωτική Jessica Chastain, έχοντας δίπλα της μια πλούσια ομάδα αστέρων που αποτελούν οι Colin Farrell, Geena Davis, John Malkovich, Diana Silvers, Ioan Gruffudd, Common, Joan Chen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Spentzos Films!

Μια περιπέτεια γεμάτη ανακαλύψεις! Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, γαλλικής προέλευσης με την υπογραφή του σχεδιαστή Eric Tosti, είναι Ο Πλανήτης του Γουίλι (Terra Willy: Planète Inconnue). Όταν το διαστημόπλοιό τους καταστρέφεται από έναν αστεροειδή, ο νεαρός Γουίλι χωρίζεται από τους γονείς του και η κάψουλα διάσωσης τον οδηγεί σε έναν μυστηριώδη και ανεξερεύνητο πλανήτη. Με τη βοήθεια του Μπακ, ενός ρομπότ επιβίωσης, θα πρέπει να τα βγάλει πέρα μέχρι να τον εντοπίσουν και να τον σώσουν οι γονείς του. Ο Γουίλι θα εξερευνήσει κάθε μυστήριο, θα συναντήσει μια εξωπραγματική φύση και θα γνωρίσει φανταστικά πλάσματα, κάποια φιλικά και άλλα... όχι τόσο! Μια περιπέτεια γεμάτη ανακαλύψεις με θέμα την ανεξαρτησία, τη συνεργασία και την αξία της ανακάλυψης της φύσης. Αυτός ο άγνωστος πλανήτης είναι ο πλανήτης του Γουίλι!

Στην γαλλόφωνη βερσιόν φωνητικά πρωταγωνιστεί ο Edouard Baer, ενώ στην μεταγλωττισμένη ακούγονται οι Ηδύλη Κυριακίδη, Θάνος Λέκκας, Γιάννης Υφαντής, Βίνα Παπαδοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Neo Films!

Φέρσου σαν άντρας! Μια νόστιμη μαύρη κωμωδία που διεισδύει σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα με υπέροχο τρόπο, χάρη στο απίστευτα βιτριόλικο σενάριο της είναι η ταινία Ένα Τέλειο Σχέδιο (El Plan). Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός από τους πλέον ταλαντούχους δημιουργούς του σύγχρονου ισπανικού σινεμά, του Polo Menárguez. Τρεις φίλοι είναι άνεργοι εδώ και πολύ καιρό. Σήμερα στις 9 το πρωί, έχουν κανονίσει να συναντηθούν για να εκτελέσουν ένα σχέδιο που θα τους βγάλει από τη δύσκολη κατάσταση. Όταν επιτέλους βρεθούν όλοι μαζί, ένα απρόσμενο γεγονός τους σταματά. Καθώς ψάχνουν τρόπο για να φύγουν, μπαίνουν σε άβολες συζητήσεις που φέρνουν στο φως απρόσμενες αποκαλύψεις. Η φιλία των τριών αρχίζει να κλονίζεται.

Η Dream Team του Ισπανικού σινεμά για πρώτη φορά όλοι μαζί, σε ένα σύγχρονο κοινωνικό σχολιασμό, γεμάτο ανατροπές, που καθηλώνουν τον θεατή. Πρωταγωνιστούν οι Antonio de la Torre, Raúl Arévalo, Chema del Barco.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιουλίου 2020 από την Weird Wave!

Μετά από μια σημαντική καριέρα στην συγγραφή σεναρίων ο Aaron Sorkin πήρε το ρίσκο να περάσει πίσω από την κάμερα, πραγματοποιώντας το δημιουργικό του ντεμπούτο με την αξιόλογη ταινία Molly's Game. Το δεύτερο ντιρεκτορικό του βήμα το κάνει με το φιλμ The Trial of the Chicago 7, που απεικονίζει την πραγματική ιστορία της ειρηνικής διαμαρτυρίας του 1968, που εξελίχθηκε σε αιματηρή και βίαιη σύγκρουση, αλλά και την δίκη που επακολούθησε.

Η παραγωγή της Paramount αφού ορίστηκε να κυκλοφορήσει στις αίθουσες σε ημερομηνία που έπεσε μέσα στο λοκντάουν, κατοπινά πουλήθηκε στην πλατφόρμα του Netflix, το οποίο με την σειρά του όρισε επίσημα το ριλίζ για τις 20 Οκτωβρίου του 2020. Η ιστορικού ενδιαφέροντος ταινία διαθέτει πληθώρα γνώριμων αστέρων στο πρωταγωνιστικό της καστ, το οποίο αποτελούν οι Yahya Abdul-Mateen II, Sacha Baron Cohen, Joseph Gordon-Levitt, Michael Keaton, Frank Langella, John Carroll Lynch, Eddie Redmayne, Mark Rylance, Alex Sharp και Jeremy Strong.

Ελάχιστα πριν να παρουσιαστεί το προωθητικό τρέιλερ έκαναν την εμφάνιση τους και οι πρώτες φωτογραφίες από την παραγωγή. "Δεν χρειάζεται να παρακολουθήσει κανείς το φιλμ για να γίνει σοφότερος γύρω από το τι ακριβώς τρέχει διαχρονικά με τις κοινωνικές έχθρες στην πατρίδα μας" αναφέρει ο Sorkin σε συνέντευξη του στο Vanity Fair. "Η πόλωση, η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, ο φόβος των Μαύρων ακτιβιστών, ακόμη και η εμφύλια διαμάχη μεταξύ της αριστεράς και της άκρας αριστεράς. Για να μην πούμε τίποτα για τη δολοφονία του Μαύρου Πάνθηρα Φρεντ Χάμπτον από την αστυνομία, κατά την διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης. Σε αυτήν την περίπτωση ο περίεργος ρόλος του Δημάρχου Ντέιλι, φέρνει στο μυαλό πολλές από τις πράξεις του νυν Προέδρου μας."

Αρχικά η ταινία είχε ονομαστεί Our Name Is Adam και για βασικός της πρωταγωνιστής προοριζόταν ο Tom Cruise. Τα πλάνα της Paramount που είχε πάρει υπό την αιγίδα της το πρότζεκτ άλλαξαν και αφού έκλεισε συμφωνία με την πλατφόρμα της Netflix που απέσπασε τα δικαιώματα, το σχέδιο μπήκε στην διαδικασία του pre production με διαφορετικό σταρ και σκηνοθέτη. Τον βασικό ρόλο κέρδισε στο νήμα ο Ryan Reynolds, που εδώ θα συνεργαστεί για μια ακόμη φορά με τον εμπορικότατο ντιρέκτορα Shawn Levy, αμέσως μετά ο ακυκλοφόρητο ακόμη Free Guy, που αναμένεται στις αίθουσες, ιού επιτρέποντος κάπου κοντά στα Χριστούγεννα πια. Ο Deadpool στην προαναγγελθείσα περιπέτεια φαντασίας, θα υποδυθεί έναν άντρα που επιστρέφει μέσω χρονοκάψουλας στο παρελθόν, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια από τον ίδιο του τον 13χρονο εαυτό. Μαζί με το νεαρότερο σε χρόνια είναι του, ο ήρωας μας θα συναντήσει και τον θανόντα πια πατέρα του, με τον οποίο πια βρίσκεται στην ίδια ακριβώς ηλικία. Όχι και το λιγότερο μπερδεμένο θέμα που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί...

Τα γυρίσματα του έργου που αναζητά τίτλο αναμένεται να εκκινήσουν στο Βανκούβερ του Καναδά τον προσεχή Νοέμβριο. Τόσο ο Reynolds όσο και ο Levy έχουν ισχυρούς δεσμούς με τον τηλεοπτικό δίαυλο, καθώς ο πρώτος έχει παίξει στο 6 Underground του Michael Bay που πρόβαλε το Netflix ενώ ο δεύτερος δημιούργησε την τεράστια επιτυχία του Stranger Things που απογείωσε την φήμη του καναλιού.

Γελάσαμε πάλι...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Φτάνει ρε παιδιά, γκώσαμε

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michaël Youn. Ο Youn γεννήθηκε στην πόλη Suresnes, Hauts-de-Seine, την ίδια πόλη στην οποία γεννήθηκε ο Leos Carax και η Irène Jacob, στις 2 Δεκεμβρίου του 1973. Οι προηγούμενες σκηνοθετικές του απόπειρες περιλαμβάνουν τις ταινίες «Fatal» (2010) και Είναι τρελοί αυτοί οι Γάλλοι (Vive la France, 2013) – η δεύτερη είχε βρει επίσης διανομή στην Ελλάδα. Ο Youn είναι πολυτάλαντος: εκτός από σκηνοθέτης είναι σεναριογράφος, παραγωγός, τραγουδιστής σε ταινίες και σειρές και – κυρίως – ηθοποιός. Και η ταινία Το Κλαμπ των Χωρισμένων (Divorce Club) τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας και το βραβείο κριτικών (!!!) στο Διεθνές Φεστιβάλ Κωμωδίας Alpes d’ Huez.

Η βίλα στην οποία έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας, βρίσκεται στο Pradet, κοντά στην πόλη Τουλόν. Με αρχιτεκτονική Belle Epoque, το ακίνητο έχει χρηματιστηριακή αξία 19 εκατομμύρια ευρώ. Ο Michaël Youn δήλωσε πως πίεσαν τον ιδιοκτήτη να τους το παραχωρήσει για δύο μήνες, πληρώνοντας την τιμή ενός αξιοπρεπούς AirBnB

Η υπόθεση: Ο Μπεν είναι μεσίτης. Ετοιμάζει μια απίστευτη έκπληξη για την γυναίκα του, τη Βανέσα, για την επέτειο των πέντε χρόνων γάμου τους. Συνεχίζει να είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της. Όταν όμως την ακούσει να τον... κερατώνει σε ζωντανή μετάδοση, ο κόσμος του διαλύεται. Και ενός κακού μύρια έπονται. Ο Μπεν δεν μπορεί να το χωνέψει. Η Βανέσα παίρνει όλα της τα πράγματα από το διαμέρισμά τους. Και οι κολλητοί του μυστηριωδώς προσπαθούν να τον αποφύγουν.

Τα πράγματα αλλάζουν όταν ο Μπεν συναντάει τον Πατρίκ, έναν παλιό του φίλο από το πανεπιστήμιο, που έχει επίσης χωρίσει πρόσφατα. Μαθαίνοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Μπεν, ο Πατρίκ τον προσκαλεί να μετακομίσει στο σπίτι του, μια πολυτελή μονοκατοικία με όλες τις ανέσεις, μιας που ο Πατρίκ έχει... χεστεί στο τάλιρο, εξαιτίας ενός app που πούλησε. Η... παρέα θα μεγαλώσει κι άλλο, καθώς κι άλλοι διαζευγμένοι, χωρισμένοι και εργένηδες θα βρουν εκεί καταφύγιο. Με το ένα πάρτι να διαδέχεται το άλλο, η βίλα μετατρέπεται σιγά-σιγά σε ένα VIP κλαμπ όπου όλοι μπορούν να... βουτήξουν πίσω στην εργένικη ζωή: να αποδεχτούν το πώς έχουν τα πράγματα πια στη ζωή τους, να νιώσουν ελεύθεροι και να περάσουν καλά. Το κλαμπ έχει ένα ιερό μότο: όχι ζευγάρια, όχι μπελάδες. Μόνο οι πιγκουίνοι είναι αιώνια πιστοί. Όμως, όταν ο Μπεν συναντήσει την όμορφη Μαριόν, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται…

Η άποψή μας: Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε με μερικά στατιστικά, γιατί διαφορετικά αυτό το κείμενο θα είναι ένα συνονθύλευμα από βρισιές και κατάρες! Από τις 4 Ιουνίου που άνοιξαν και πάλι οι κινηματογράφοι στη χώρα μας μετά το lockdown, μέχρι... χθες διανεμήθηκαν 50 ταινίες, συν εφτά που άρχισαν την πορεία τους σε θερινά και πολυσινεμά από σήμερα, σύνολο 57 ταινίες. Από αυτές τις 57 ταινίες οι 20 είναι επανεκδόσεις. Από τις υπόλοιπες 37 ταινίες ξέρετε πόσες είναι οι γαλλόφωνες; Δώδεκα! Μία στις τρεις νέες κυκλοφορίες στα ελληνικά σινεμά κατά την καλοκαιρινή περίοδο, είναι γαλλόφωνη! Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη μη γαλλόφωνη χώρα παγκοσμίως στην οποία να κυκλοφορούν περισσότερες γαλλόφωνες ταινίες. Κι εντάξει, Ελλάς – Γαλλία συμμαχία κι ας ελπίσουμε ο Μακρόν να βοηθήσει την Ελλάδα τώρα που δοκιμαζόμαστε και πάλι απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα, αλλά το τίμημα που πληρώνουμε ως χώρα είναι πολύ βαρύ! Γαλλόφωνες κωμωδίες: η συμφορά του ελληνικού καλοκαιριού. Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο χαριτωμένα είναι η αλήθεια. Τώρα η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο!

Πάρτε για παράδειγμα τούτο εδώ, το τελευταίο (ως τώρα, μην χαίρεστε, έχει κι άλλα!) κατασκεύασμα. Ο σκηνοθέτης κατά δήλωσή του ήθελε να γυρίσει μια ταινία με βασική θεματική το διαζύγιο αντλώντας υλικό και έμπνευση από τη δική του άσχημη εμπειρία πάνω στο θέμα. Ήθελε, λέει, να... ξορκίσει το κακό! Και τι φταίμε εμείς ρε φίλε; Τι φταίμε να βλέπουμε αυτό το πάτσγουορκ εφηβικών «αστείων», χοντράδων και ανεμπνευσιάς; Ξέρετε πόσοι συμμετείχαν για να γραφτεί αυτό το σενάριο τούτου του αριστουργήματος; Κρατιέστε από κάπου; Εφτά (7!!!) ολόκληροι άνθρωποι (οι δύο από αυτούς, για λόγους που δεν κατανοώ, με ξεπερνούν και δεν τους ψάχνω, υπογράφουν με το ίδιο ψευδώνυμο, Matt Alexander – λογικά είναι φίλοι και το έχουν... ξανακάνει – με έτρωγε, τελικά το έψαξα, ναι, οι Matthieu Le Naour και Alexandre Coquelle – το πιάσατε, έτσι; - έχουν γράψει το σενάριο σε άλλες εννέα γαλλικές κωμωδίες!!!).

Τα αστεία τους; Από το να προσπαθεί ο μεσίτης να ρίξει την τιμή ενός σεξ σοπ και να χρησιμοποιεί κατά λάθος έναν δονητή, μέχρι έναν λεμούριο (!!!), ο οποίος ρίχνει μπουνιές με τις μικρούλες χούφτες του στον εν λόγω μεσίτη. Μια τύπισσα φιλάει τους πάντες στο στόμα, γιατί μπορεί, υπάρχει μια γυμνάστρια πολεμικών τεχνών, που θέλει να δείρει τον δικό μας – κι αυτό στο πλαίσιο ενός επαναστατικού φεμινισμού, μιας που η θέση της γυναίκας δεν είναι στην κουζίνα ρεεεεεε – γίνεται ένα τρομερό λογοπαίγνιο ανάμεσα στη λέξη Uber και το Ιμπέρ, που είναι γαλλικό, ανδρικό όνομα, ένας τετράπαχος τύπος μπαινοβγαίνει σε τζακούζι γυμνός και πρέπει να τον βλέπουμε καθότι πολιτική ορθότητα – τι, αυτός δεν πρέπει να εξευτελιστεί μαζί με τους άλλους; - μια τρελαμένη Εβραία μετά από ένα one night stand παθαίνει εμμονή με τον δικό μας και τυγχάνει να είναι και δικαστίνα, γελοιοποιείται ο βιγκανισμός (εντάξει, κι εγώ κρεατοφάγος είμαι, αλλά τέτοιες χοντράδες δεν θα τις έλεγα), και ο κατάλογος δεν έχει σταματημό! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο κόλπο μπαίνουν και οι Kool and the Gang! Ένα συγκρότημα που όσοι προλάβαμε τα 80's το αγαπάμε, εδώ κάνει και εμφάνα σε πάρτι γενεθλίων – έκπληξη.

Εντάξει, το καταλαβαίνω πως το καλοκαίρι που περνάμε είναι πάρα πολύ ζόρικο για όλους. Και ιδίως ό,τι έχει να κάνει με το σινεμά σε επίπεδο χώρου προβολής (αίθουσα – θερινό) και σε επίπεδο διανομής, έχει υποστεί χοντρή ζημιά. Μεγάλες παραγωγές, που θα μπορούσαν να δώσουν μια ανάσα, όπως το «Tenet», δεν βγαίνουν στους κινηματογράφους, η ημερομηνία εξόδου τους αναβάλλεται διαρκώς κι αυτό οδηγεί σε απελπισία. Από την άλλη, άλλες μεγάλες παραγωγές, όπως το Greyhound πχ, βρίσκουν καταφύγιο στη σιγουριά των τηλεοπτικών πλατφορμών. Κι έτσι, δεν μένουν και πολλά για να διαλέξει κάποιος για να αγοράσει, να διανέμει και να ελπίζει πως θα φέρουν τα λεφτά τους πίσω. Γι' αυτό υποστηρίζω την ανεκτικότητα.

Αλλά πολύ φοβάμαι πως κάποια στιγμή ο κόσμος απλά θα αρχίσει να βλαστημάει και δεν θα ξαναπατήσει σε σινεμά. Από την άλλη, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ταινία βραβεύτηκε σε φεστιβάλ κωμωδίας (δεν το γνωρίζω το συγκεκριμένο, μπορεί να έχει και μεγάλη ιστορία πίσω του ξέρωγω) και το ότι το κοινό που παρακολουθούσε την ταινία σε αυτό ξεκαρδίστηκε στα γέλια (σύμφωνα με το δελτίο τύπου), σημαίνει πως τσάμπα έγραψα πάνω από 1000 λέξεις. Ο κόσμος μπορεί να γουστάρει αυτά τα θεάματα. Ωιμέ...

ΥΓ: Προσθέτω ως πληροφορία σε όσα έγραφα παραπάνω για την εξάρτηση της ελληνικής κινηματογραφικής διανομής το καλοκαίρι από τις γαλλικές μπαλαφάρες πως η ταινία βγαίνει στα σινεμά της χώρας μας εννέα μόλις μέρες μετά την έξοδο της στη Γαλλία! Και είμαστε μόνο η δεύτερη χώρα μετά τη Γαλλία, στην οποία προβάλλεται!!! Μον ντιέ!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2020 από την Rosebud 21!

Δεν θα περάσει ο φασισμός!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δεν ήταν τρελός, ήταν ακροδεξιός

Αυτή είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 24 Ιουνίου του 1960, στο Όσλο, Νορβηγός Erik Poppe. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Schpaaa» (1998 – προβλήθηκε στο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα το 1999), «Χαβάη, Όσλο» (Hawaii, Oslo, 2004 – προβλήθηκε στο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα το 2005, αλλά πήρε και κανονική διανομή στη χώρα μας τον Μάρτιο του 2006), «Άγρια νερά» (De Usynlige, 2008), Χίλιες φορές καληνύχτα (Tusen ganger god natt, 2013 – στην Ελλάδα η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους τον Μάρτιο του 2015) και Kongens Nei (2016). Τούτη η ταινία του έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2018, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα – κατά πως φαίνεται, οι ταινίες του Poppe, που τελικά κατορθώνουν να πάρουν διανομή στην Ελλάδα, προβάλλονται στη χώρα μας με καθυστέρηση δύο χρόνων! Ήταν υποψήφια για επτά βραβεία Amanda (τα νορβηγικά Όσκαρ) κερδίζοντας τελικά δύο: α' γυναικείου και β' γυναικείου ρόλου. Να πούμε εδώ πως πέρα από τούτη την ταινία μυθοπλασίας, την ίδια χρονιά με βάση το ίδιο γεγονός, γυρίστηκε άλλη μία, το «22 July», σε σκηνοθεσία Paul Greengrass, για το Netflix. Επίσης, έχουν γυριστεί αρκετά ντοκιμαντέρ που ασχολούνται με διάφορες πτυχές της απάνθρωπης αυτής επίθεσης.

Σε ότι αφορά τα γεγονότα αυτά καθαυτά, αντιγράφουμε από την ελληνική Βικιπαίδεια: «Η διπλή τρομοκρατική επίθεση στη Νορβηγία, στις 22 Ιουλίου του 2011, υπήρξε η φονικότερη επίθεση στη χώρα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Συνολικά 77 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οχτώ από την έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου στο κέντρο της πρωτεύουσας, Όσλο, και 69 ακόμα, κυρίως έφηβοι, δύο ώρες αργότερα, από τις σφαίρες ενός άντρα ντυμένου αστυνομικού στην κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος στο νησί Ουτόγια, 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της νορβηγικής πρωτεύουσας. Υπεύθυνος για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση των δύο επιθέσεων ήταν ο ακροδεξιός Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ.

Η υπόθεση: 22 Ιουλίου του 2011. Η Κάγια είναι ένα 18χρονο κορίτσι, που μαζί με περίπου 500 άλλους νέους ανθρώπους – κυρίως συνομηλίκους της – βρίσκεται στην κατασκήνωση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στο νησί Ουτόγια, όχι σε μεγάλη απόσταση από το Όσλο. Μιλάει στο κινητό με τη μητέρα της: μια έκρηξη σε κυβερνητικά κτίρια στην πρωτεύουσα, έχει προκαλέσει αναστάτωση. Και σύγχυση: κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έχει συμβεί. Η Κάγια την διαβεβαιώνει πως είναι καλά και πως δεν πρέπει να ανησυχεί άδικα: ούτε η ίδια ούτε η μικρότερη αδελφή της, η Εμιλί, με την οποία είναι μαζί στην κατασκήνωση, δεν πρόκειται να πάθουν τίποτε. Τι να πάθουν εξάλλου σε ένα νησί; Κι ενώ τρώει τη βάφλα της και συνομιλεί με τους φίλους της, ακούγονται πυροβολισμοί. Πανικός! Τι συμβαίνει; Κανείς δεν ξέρει. Μήπως είναι άσκηση; Ποιος ή ποιοι μπορεί να πυροβολούν; Και γιατί; Η Κάγια θα προσπαθήσει να βρει την αδελφή της. Και θα προσπαθήσει να επιβιώσει. Λεπτό προς λεπτό.

Η άποψή μας: Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως όταν μια ταινία μυθοπλασίας προσπαθεί να μεταφέρει επί της μεγάλης οθόνης ένα πρόσφατο βίαιο γεγονός, το οποίο η ανθρωπότητα παρακολούθησε σοκαρισμένη κυρίως από τη μικρή οθόνη, φαίνεται σαν κάτι να της λείπει. Για να δώσω ένα παράδειγμα: τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη, τα είδαμε οι πιο πολλοί σε live μετάδοση. Εικόνες που καρφώθηκαν στη μνήμη όλων μας. Ακόμα και τώρα αν τυχαία πετύχεις την εικόνα της σύγκρουσης του αεροπλάνου πάνω στον Πύργο, σοκάρεσαι. Αυτό που έγινε ήταν τρομερό, ανήκουστο, πρωτόφαντο. Πέντε χρόνια μετά, ο Oliver Stone γύρισε το «World Trade Center» επικεντρωμένος κυρίως στην πραγματική ιστορία δύο αστυνομικών, οι οποίοι θέλοντας να βοηθήσουν την κατάσταση μετά τον πανικό που προκλήθηκε από την επίθεση, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι κάτω από τα ερείπια των Πύργων. Μια χαρά ταινία, εξαιρετικοί ηθοποιοί, κι όμως καταλάβαινες, ένιωθες πως – αν επέλεγες να δεις την ταινία, γιατί υπήρξε και μπόλικη άρνηση – κάτι δεν πήγαινε καλά.

Απλοϊκά, προσπαθώντας να το ερμηνεύσω, θεωρώ πως το τραύμα δεν είχε ακόμα επουλωθεί. Και είτε ήσουν σε μια κατάσταση άρνησης να βρεθείς – ξανά! – μάρτυρας αυτού του σοκαριστικού γεγονότος, που θα αναπαράγονταν μπροστά στα μάτια σου μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα είτε, όταν τελικά έπειθες τον εαυτό σου πως αξίζει τον κόπο να δεις κάτι τέτοιο, το έβλεπες και το αντιμετώπιζες... παράξενα. Σαν κάτι να έλειπε. Δεν έλειπε τίποτα: το αληθινό γεγονός ήταν τόσο έντονο, τόσο συγκλονιστικό, που δεν αφήνει χώρο για αναπαραστάσεις. Είναι νωρίς. Όπως πχ θα είναι νωρίς να γυριστεί τώρα μια ταινία για την πανδημία. Ή για το πώς κάηκε η Παναγία των Παρισίων. Ίσως για αυτό δεν έχουν επιτυχία ταινίες που προσπαθούν να αποτυπώσουν το προσφυγικό πρόβλημα και το θάνατο χιλιάδων μεταναστών στις θάλασσες – ιδίως τη Μεσόγειο. Εδώ, μπαίνει νομίζω κι ένα αίσθημα ντροπής...

Έτσι και σε τούτη την ταινία. Ο Poppe και ιδίως ο διευθυντής φωτογραφίας του και ο χειριστής της steady cam, κάνουν φανταστική δουλειά. Αν αφαιρέσεις την εισαγωγή και τους τίτλους τέλους, από τη στιγμή που ακούγεται ο πρώτος πυροβολισμός μέχρι το φινάλε της ταινίας, ο θεατής παρακολουθεί ένα μονοπλάνο 72 λεπτών: τόση ήταν και η διάρκεια της επίθεσης του Μπρέιβικ. Ο Poppe γύρισε το ίδιο μονοπλάνο σε πέντε διαφορετικές ημέρες. Εντέλει, στη μεγάλη οθόνη τα κατάφερε να φτάσει το μονοπλάνο της τέταρτης ημέρας. Μιλάμε για κανονικό μονοπλάνο, όχι «ψευδομονοπλάνο» όπως στο 1917. Και κάντε τώρα τη σύγκριση ανάμεσα σε αυτές τις δύο ταινίες.

Το 1917 αναφέρεται σε μια πραγματική ιστορία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια από τις χιλιάδες τούτου του αιματοβαμμένου πολέμου. Επειδή, όμως, δεν έχουμε οπτική μνήμη από το γεγονός, αυτό που βλέπουμε είναι αν μη τι άλλο συναρπαστικό. Και στην ταινία του Poppe δεν έχουμε οπτική μνήμη. Δεν ήταν κάποιος στην επίθεση πχ ο οποίος αποφάσισε να την αποτυπώσει. Και μόνο όμως η αναφορά «69 νέοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ σε κατασκήνωση στην Νορβηγία» τόσο λίγα χρόνια πριν, αρκεί για να σε κάνει να παγώσεις. Κι οτιδήποτε κι αν δεις πάνω σε αυτό, δεν... Είναι το μέγεθος της επίθεσης, είναι ο αριθμός των νεκρών, είναι η απανθρωπιά του δράστη, που σε αδρανοποιεί. Είναι – επιμένω – κυρίως η χρονική εγγύτητα.

Πάμε τώρα σε κάτι που, ενώ διαφοροποιείται, ενισχύει την άποψή μου περί τραύματος και άρνησης παρακολούθησης μιας ταινίας που ο εν δυνάμει θεατής πιστεύει πως δεν θα τον αφήσει να το επουλώσει. Το 2009 ο Denis Villeneuve γυρίζει το «Polytechnique», μια ταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1989 (ήτοι, 20 χρόνια πριν η ταινία βγει στις αίθουσες – έχει σημασία), ο 25χρονος μισογύνης Marc Lépine, οπλισμένος με μια καραμπίνα και ένα μαχαίρι κυνηγιού, πυροβόλησε 28 άτομα, σκοτώνοντας 14 γυναίκες, πριν ο ίδιος αυτοκτονήσει. Οι ειδήσεις περιέγραψαν το γεγονός ως «Η σφαγή στο πολυτεχνείο του Μοντρεάλ». Κι εδώ μιλάμε για ένα σοκαριστικό γεγονός. Όμως, από τη μία δεν θυμάμαι στα 20 μου χρόνια (τόσο ήμουν το 1989...) να ακούω στις ειδήσεις, να διαβάζω στις εφημερίδες, να ασχολείται ο κόσμος – τουλάχιστον στην Ελλάδα – με αυτό το γεγονός. Από την άλλη, η ταινία γυρίστηκε 20 χρόνια μετά το γεγονός. Και by the way, είναι τρομερή και φοβερή – να τη δείτε!

Επιστρέφω στην ταινία του Poppe. Αυτό που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη είναι η αλήθεια. Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί για να αποφευχθεί η κατηγορία για εκμετάλλευση των θυμάτων. Το σενάριο, όμως, προέκυψε από την επιλογή μαρτυριών από δεκάδες επιζώντες. Και στην ταινία τα βλέπεις όλα. Τη σύγχυση, τον πανικό, τον αποπροσανατολισμό, το πάγωμα, την αδυναμία αντίδρασης, την κυριαρχία του ενστίκτου της επιβίωσης, τον φόβο, την αλληλεγγύη, όλα. Ο Poppe τα γυρίζει όλα σε πραγματικό χρόνο και είναι πραγματικά επίτευγμα τεχνικό αυτό που πετυχαίνει. Δεν υπάρχει μουσική υπόκρουση για να μεγεθύνει τα συναισθήματα (εντάξει, η πρωταγωνίστρια τραγουδάει κάποια στιγμή το υπέροχο «True colors» που έκανε γνωστό η Cyndi Lauper), δεν υπάρχει μοντάζ να χειραγωγήσει τα πάθη. Τα πάντα σε πραγματικό χρόνο. Που εδώ, όμως, δεν βοηθάει δραματουργικά. Γιατί αναγκαστικά, ο χρόνος «κρεμάει».

Το πραγματικό ερώτημα, όμως, είναι αυτό που θέτει η κριτικός του Observer, Simran Hans: «does a tragedy have to be turned into cinema for people to engage with it?». Εγώ, προσωπικά, απαντάω καταφατικά. Βάζοντας έναν αστερίσκο: να υπάρχει ικανή χρονική απόσταση από τα γεγονότα μέχρι την αποτύπωσή τους. Και με κάποιον τρόπο, χωρίς να πέφτει ο δημιουργός στην παγίδα του διδακτισμού, να υπάρχει και το απαιτούμενο ηθικό δίδαγμα. Το πολιτικό μήνυμα. Διότι διαφορετικά, δεν έχει νόημα. Μόνο εκμετάλλευση.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2020 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Η αλήθεια είναι πως η περιέργεια με έσπρωξε να αναζητήσω την πραγματική διεύθυνση στην σπανιόλικη πρωτεύουσα, μέσω της δυνατότητας που δίνει η τεχνολογία των google maps. Τζίφος! Ούτε καν περίπτωση μαϊμού, τύπου Στουρνάρα 288 ή Εγνατία 406 δεν εντοπίστηκε στους κανονικούς χάρτες. Η μοναδική πληροφόρηση που πήραμε, εμείς που έχουμε γυρίσει πάνω κάτω την Βαρκελώνη χίλιες φορές, αλλά την Καστίγια ούτε καν την πλησιάζουμε, από την ονλάιν εγκυκλοπαίδεια, είναι πως η Μαλασάνια, είναι μια θορυβώδης γειτονιά του κέντρου, με αναρίθμητα καφέ και μπαράκια, που συχνάζουν κατά κύριο λόγο οι σπουδαστές του τοπικού Πανεπιστημίου. Κι εγώ που καρτερούσα να είναι κτίριο, που στεγάζεται το Centro de Experiencias Paranormales...

Μαδρίτη, 1978. Αφού πούλησε όλα της τα υπάρχοντα στην επαρχία και δανείστηκε, με όχι και τόσο προνομιούχους όρους από την τράπεζα, ένα ποσό ικανό να την βοηθήσει στο καινούργιο της ξεκίνημα, η φαμίλια Ολμέδο θα επενδύσει σε ένα παλιό μεν, αρκετά ευρύχωρο δε, διαμέρισμα στον δεύτερο όροφο του κτιρίου της οδού Μανουέλα Μαλασάνια, αριθμός 32. Δευτεροπαντρεμένοι οι γονείς, ο εργατικός Μανόλο που θα πιάσει δουλειά σε εργοτάξιο και η συνεσταλμένη Καντέλα που θα προσληφθεί σε πολυκατάστημα, έχουν υποσχεθεί να κάνουν τα πάντα για τα τρία, συνολικά, ανήλικα παιδιά τους. Την μεγάλη, 17χρονη Αμπάρο που εγκατέλειψε ακούσια τον έρωτα της ζωής της, τον μεσαίο, με εμφανή δυσλεκτικά ζόρια, Πέπε και τον πολύ μικρούλη Ράφα.

Μαζί τους θα βρεθεί στην πρωτεύουσα και ο υπερήλικας παππούς Φερμίν, με τα αμέτρητα προβλήματα υγείας, ο οποίος ποτέ του δεν ξεμύτισε από το χωριό και από την πρώτη στιγμή έχει δείξει την έντονη αντίδραση του στην οικογενειακή μετακόμιση. Όπως και όλοι άλλωστε, εκτός των δύο γονιών, που φιλοδοξούν στην μεγαλούπολη να πραγματοποιήσουν όσα όνειρα δεν θα κατάφερναν ποτέ τους στην περιφέρεια. Μόνο που από την πρώτη κιόλας νύχτα στο νέο τους σπιτικό, θα αντιληφθούν πως κάτι μυστηριώδες κρύβεται πίσω από τους βαριά επιπλωμένους τοίχους του.

Την ιστορία που περιγράφει η σύνοψη, μπορεί και να την έχω ματαγράψει με μικροδιαφορές ίσα με πενήντα φορές. Όσες, δηλαδή, έχω κληθεί να σχολιάσω ταινία τρόμου που αφορά σε σπίτι που έχει κυριευτεί από στοιχειά και δαιμόνια. Στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει όμως μια σημαντική διαφοροποίηση. Παρότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία εκείνοι που την κάνουν, αφήνουν πίσω τους την αβάσταχτη βουή του άστεως για την παρθένα καθημερινότητα της εξοχής, εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η στενοχώρια της μικρής κοινωνίας και οι μηδενικές δυνατότητες ανάπτυξης που δίνει στους κατοίκους της, είναι τα στοιχεία που θα ωθήσουν τους καταχρεωμένους στην μπάνκα Ολμέδο, να μεταπηδήσουν στην Χάλα Μαδρίδ.

Η χρονική περίοδος εξέλιξης του στόρι είναι σημαδιακή. Η 36ετής χούντα του Φράνκο μόλις έχει τερματιστεί και η χώρα βρίσκεται σε φάση αναδιάρθρωσης και εκδημοκρατισμού. Περίοδος που όλοι πιστεύουν πως το αύριο θα βρεθεί αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πρωτευούσης, δίχως να προβλέπουν πως αυτή ακριβώς η αδηφάγα μητρόπολη, πρόκειται σταδιακά να τους κατασπαράξει. Ετούτη είναι η βασική προσπάθεια που κάνει ο όχι και τόσο πεπειραμένος ντιρέκτορας Albert Pintó, στο να αναδείξει μέσα από τα πλάνα του το εχθρικό και αφιλόξενο πρόσωπο της αχανούς ρετζόνας. Της Μαδρίτης εν προκειμένω, που θα κάνει τα πάντα για να πνίξει τις προσδοκίες των αφελών και αγαθών χωριατών της ιστορίας.

Μέσα από την ιδιαίτερη χρήση απλούστατων συστατικών (ένα τηλεοπτικό καρτούν, μια ζβούρα, μια γκαζά, ένα χαλασμένο τηλέφωνο, ένας φωσφορίζων σταυρός, το σύρμα του απλώματος) που καταφέρνουν την ικανή αναπαράσταση της περιόδου, το προαναφερόμενο κοινωνικό δράμα στήνεται μεθοδικά από τον προσεχτικό σε αυτό το κομμάτι Ισπανό. Όπως και δημιουργείται το απαιτούμενο κλίμα, για να δομηθεί το σχετικό horror. Αμ, δε όμως! Δεν υπάρχει ούτε μισό κλισέ που να μην εισβάλλει στις εικόνες του φιλμ, από όλες τις αντίστοιχες αμερικάνικης κοπής δημιουργίες της Blum και της στενής της συνεργάτιδας Warner Bros. Που διόλου συμπτωματικά αποτελεί τον βασικό χρηματοδότη του παρόντος.

Κι αν υποθέσουμε πως χάρη στο αξιοπρεπές production design και τις αξιόλογες παρουσίες των πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα της συμπαθεστάτης κι εκφραστικής πιτσιρίκας Begoña Vargas, με το λαμπρό προβλέπω μέλλον, ο τρόμος σιγοβράζει, έστω και στην μαρμίτα με τις κοινοτυπίες, η μπερδεμένα κοπιαριστή poltergeist έξοδος, τσακίζει την οποιαδήποτε θετική αντίδραση μέχρι εκείνη την ώρα. Ούτε αλληγορίες μετράνε πια, ούτε μεταφορές, ούτε αναγωγές στην σύγχρονη ή χθεσινή κοινωνική πραγματικότητα. Με συνέπεια η Σπανιόλα Malasana, παρόλες τις υψηλές προσδοκίες μου, να πάρει κι αυτή την θέση που της αναλογεί, στο γεμάτο όμοια εργάκια πανέρι, όχι της απόρριψης, αλλά της μετριότητας.

του zerVo (@moviesltd)

Εκτός ότι είναι η μικρότερη σε έκταση, από όλες τις χώρες του αραβικού βορειοαφρικάνικου τόξου, η Τυνησία είναι ίσως και εκείνη με τις λιγότερες πολιτικοκοινωνικές ανακατωσούρες, στο σύνολο της (ιδιαίτερα) θορυβώδους γειτονιάς της. Ούτε τις τόσο αιματηρές ανατροπές των κυβερνήσεων της Αιγύπτου έχει ας πούμε, ούτε έναν διπρόσωπο Καντάφι διέθετε επί χρόνια στην ηγεσία της σαν την Λιβύη, ούτε τους αμέτρητους πολέμους της Αλγερίας γνώρισε, ούτε την χρυσαφένια βασιλική πομπή του Μαρόκου έχει να επιδείξει. Μπορεί σε συντριπτικό ποσοστό να είναι κυριευμένη θρησκευτικά από το Ισλάμ, αλλά από την Σαχαρένια πεντάδα, σιμά στην οροσειρά του Άτλαντα, φαντάζει η πιο εξευρωπαισμένη. Εκείνη που στην εικόνα της μοστράρει τις λιγότερες μπούργκες και μαντίλες δηλαδή, αλλά και τις μικρότερες αποστάσεις στα δικαιώματα μεταξύ των δύο φύλων. Δίχως αυτό να σημαίνει πως τα φαινόμενα διαφθοράς στην περίεργη σοσιολογική της διαστρωμάτωση, δεν είναι υπαρκτά και δεδομένα.

Έχοντας κουραστεί τον άνισο, για μετανάστες όπως εκείνη, τρόπο ζωής της Πόλης του Φωτός, η νεαρή και όμορφη ψυχαναλυτής Σέλμα Ντερβίς, θα πάρει την δύσκολη απόφαση να επιστρέψει στα πάτρια Τυνήσια εδάφη, προκειμένου εξασκήσει στον δικό της τόπο το λειτούργημα της. Στήνοντας ένα πρόχειρο κέντρο υποδοχής ασθενών στην ταράτσα της πατρικής της μονοκατοικίας, δεν θα φανταζόταν ποτέ το πόση πελατεία θα είχε από την πρώτη κιόλας ημέρα λειτουργίας του. Ψυχικά ζορισμένοι όλων των λογιών, που μέσα από το ημίωρο κουβεντολόι με την δυτικής συμπεριφοράς "γιατρέσσα" θα παλέψουν να γειάνουν τα μέσα τους.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Η Σέλμα δεν διαθέτει άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Που κανονικά με ένα μικρό λάδωμα στους εφοδεύοντες μπάτσους θα περνούσε μπάι και αναίμακτα. Έλα όμως που η κοπελιά θα πέσει πάνω στον μυστήριο Ναίμ, τον μοναδικό ίσως σε ολάκερη την Τύνιδα αστυνομικό, που ούτε καν δέχεται να πάρει έστω και μισό δηνάριο κάτω από το τραπέζι, για να κάνει τα στραβά μάτια. Και όσο οι μηδενικής ταχύτητας δημόσιες υπηρεσίες δεν προχωρούν το αίτημα της ψυχολόγου, άλλο τόσο τα λειτουργικά ζητήματα της πολλαπλασιάζονται.

Με φόντο λοιπόν μια πατρίδα που μάχεται να ανακάμψει από την κυβερνητική αστάθεια των πρόσφατων δεκαετιών, δίχως να έχει χάσει πόντο από την γνώριμη αραβική φασαριόζα μπουνταλοσύνη της, η Γαλλοτραφής, με τις σωστές αρχές και τις στέρεες επιστημονικές βάσεις, θα προσπαθήσει να πετύχει κάτι το ξεχωριστό. Μα τι διαφορετικό μπορεί να είναι ετούτο το χωρίς καν κλιματισμό δωμάτιο, με τον ένα καναπέ και το αντικριστό ντιβάνι στην απέναντι γωνία, από το κομμωτήριο της γειτονιάς, ας πούμε, που όλες οι κυρές οποιασδήποτε ηλικίας, ξοδεύουν την ημέρα τους στην αλεγκρία του κουτσομπολιού?

Κι όμως ακόμη και αν το Ισλαμικό στοιχείο είναι έντονο πάνω από τον ηλιόλουστο ουρανό της πάμφτωχης πρωτεύουσας, η τάση του ανατολίτη κόσμου είναι να ξεφύγει από τα συντηρητικά τετριμμένα και να κάμει το προοδευτικό βήμα προς τα εμπρός. Κι έτσι η ουρά για να συνομιλήσει κανείς με την - τιμή της και καμάρι της μουσουλμάνα, που και καπνίζει και τζιν φορά και τατουάζ έχει κάμει στο σβέρκο - δόκτορα φτάνει μέχρι την απέναντι γωνιά και το αρτοποιείο του πιο δεδηλωμένου γκέι και παρενδυσία, έστω κι αν ο ίδιος δεν το έχει κατανοήσει, φούρναρη σε ολόκληρη την Μαύρη Ήπειρο.

Γλαφυρό το αφηγηματικό ύφος που ακολουθεί η πρωτάρα στην σκηνοθετική καρέκλα Manele Labidi, με την προφανή αδυναμία να κοντράρει τα σεναριακά δύσκολα, όταν εκείνα κάνουν την εμφάνιση τους. Για να καταλήξει, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις στην λύση της ποίησης και του από μηχανής Θεού (σιγά που δεν θα είχε εδώ την μόστρα του πανταχού παρόντα Φρόιντ) που θα βάλει κάπως τα πράγματα σε τάξη, πριν φτάσουμε στο αναμενόμενο χάπι εντ. Υπάρχουν έξυπνα στοιχεία στο σκριπτ - διασκεδαστικά δεν τα αποκαλείς, αλλά μια ευθυμία παράγουν στον θεατή τους - μα η περιορισμένη έμπνευση δεν επιτρέπει στο Un Divan A Tunis, να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από μια χαλαρή ηθογραφία της τρέχουσας κατάστασης, σε μια γωνιά του πλανήτη που αναζητά ταυτότητα.

Όπως είναι πολύ φυσικό τα πάντα στο φιλμ περιβάλλονται από τον μπόλικο φρέσκο αέρα, χάρη στην διεθνή καριέρα που την έχει στήσει δίπλα σε αστέρια μεγέθους Depp, Bale και Bardem, της εξ Ανατολής Πέρσικης ομορφάδας Golshifteh Farahani. Που εντέχνως ατημέλητη σε στυλ νουβέλ βαγκ Παριζιάνικο, φτιάχνει ένα γοητευτικά ενδιαφέρον κοντράστ, πλάι στις πολύχρωμα μπογιατισμένες και αστραφτοφορούσες συμπατριώτισσες της. Ορίζοντας την φιλελεύθερη προσωπικότητα, που με σεβασμό αλλά όχι και απαραίτητα τήρηση της παράδοσης, απεικονίζει το μοντέρνο θέλω, μιας κοινωνίας που χορεύει ακόμη στον παλμό του ινσαλλάχ.

Το Πιο Ανθρώπινο Δικαίωμα

του gaRis (@takisgaris)

Υπάρχει το σινεμά των μαγεμένων εικόνων, της στυλιστικής γραφής, του καλλιτεχνικού ύφους. Αξιοσέβαστο, δεν αντιρριέμαι να το παραδεχθώ. Διπλανά όμως υφίσταται και το έτερο, κείνο που το νόημα, η κεντρική ιδέα, η όλη ουσία εμπεριέχεται στο μήνυμα. Ξεκάθαρα λόγια. Εκεί λοιπόν δύσκολα δε σπας τη μέση, δεν υποκλίνεσαι. Το Έλα Όπως Είσαι του Richard Wong (επί το πλείστον, μικρομηκά, διευθυντή φωτογραφίας και τα συναφή) είναι μια τέτοια περίπτωση. Μια ελευθεριάζουσα παραλλαγή του βελγικού πρωτοτύπου Hasta La Vista (2011), με λίγο στρογγυλεμένες γωνίες και σαφείς επιλογές σε diverse casting, αν και κανείς ευλόγως θα διερωτάτο, γιατί ουδείς από την πρωταγωνιστική τριάδα δεν είναι άτομο με ειδικές ανάγκες (και ουχί δεξιότητες). Και μιας που το ζήτημα εδώ είναι η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα των ανθρώπων με αναπηρία, πες μου τώρα εσύ πως το ταινιάκι δεν σκοράρει ήδη από τα αποδυτήρια.

Δυο ανάπηροι σε καροτσάκι και ένας τυφλός με μπαστούνι γνωρίζονται στο μέρος που περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους όταν δεν απολαμβάνουν την καταπιεστική φροντίδα των οικογενειών τους. Λεπτομέρεια: Οι νταγλαράδες Scotty (Grant Rosenmeyer), Matt (Hayden Szeto) και Mo (Ravi Patel), δεν τον έχουν ανθιστεί τον κρίνο, παρά το προκεχωρημένο της νιότης. Από σπόντα μαθεύεται πως υπάρχει ένα Σατό ντε Παραντί στο Μοντριάλ (σταπεδωταμέρη) όπως πας όπως είσαι (εξού), που σημαίνει με όποιο κουσούρι και ξαλαφρώνεις σεξουαλικώς από τις ιέρειες του έρωτα.

Κοινωνικό λειτούργημα, όπως το λες. Κι επειδή οι γονείς δεν υιοθετούν τέτοιες πρακτικές, τα φιλαράκια- τα- καλά ξεκινούν ρόουντ τριπ μέσα από 8 αμερικανικές πολιτείες για να κάνουν την γκάβλα τους (με το συμπάθιο). Οδηγός του ειδικά διαμορφωμένου πουλμανακίου, η διαβητική, πρώην νοσοκόμα Sam (η Γκαμπούρι Σίντιμπε, αξέχαστη φιγούρα στο Precious, 2009) που στην πορεία τακιμιάζει με την παρέα σε βαθμό διαφόρων πλημμελημάτων.

Εκεί είναι που το Hangover συναντά το American Pie σε μια σαφώς μη R εκδοχή, κι αυτό είναι από τα ατού. Στρωτή αφήγηση από τον Erik Linthorst και αγαστή χημεία μεταξύ των ηθοποιών, με προεξάρχουσα την Gabourey Sidibe, που παίζει αξιοθαύμαστα κεφαλαιοποιώντας την ξεχωριστή φυσική της παρουσία, κι αυτό το τονίζω δίχως δράμι πλακίτσας ή ειρωνείας.

Το Come As You Are μπορεί να μην είναι δραματουργικά ή ερμηνευτικά στα ύψη του The Sessions (2012) αλλά περνά το τρισμέγιστο μαντάτο ότι το δικαίωμα στην ερωτική ζωή είναι ιερά παναθρώπινο. Σε μια εποχή που το σεξ έχει καπελώσει κάθε πτυχή της ιδεοληπτικώς καθοδηγουμένης καθημερινότητάς μας, ξεχνάμε ότι αναμεσό μας υπάρχουν και εκείνοι που αντιμετωπίζουν ζήτημα υπαρξιακού ετεροπροσδιορισμού και σεξουαλικής μη-αυτοδιάθεσης.

Το ταπεινό αλλά ειλικρινώς ουμανιστικό Έλα Όπως Είσαι τσιγκλάει όμορφα και χαϊδεύει την καλύτερη πλευρά του θεατή, έστω και υπό το πρίσμα των αρτιμελών παρά εκείνο των κοινωνικά αποκλεισμένων λόγω αναπηρίας. Για να μην υποστηρίξω εντέλει ότι περισσότερο λειτουργεί σαν «οικογενειακή» ταινία παρά ως κωμωδία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2020 από την Cinobo!

Όπως συνέβη με όλα τα μεγάλα διεθνή κινηματογραφικά ραντεβού φέτος, έτσι και το Φεστιβάλ του Τορόντο, θα είναι διαφοροποιημένο σε σχέση με όσα συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια. Αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα προκρίματα για την Οσκαρική κούρσα της σεζόν (σχεδόν όλες οι ταινίες που κέρδισαν το People's Choice Award την τελευταία δεκαετία, πήραν υποψηφιότητα για Best Film) είναι απόλυτα βέβαιο, μετά από τις προσταγές των οργανισμών υγείας, πως φέτος οφείλει να αλλάξει προσωπικότητα. Ανάμεσα στις εναλλακτικές κινήσεις του θεσμού για το ιδιαίτερο 2020 ανήκει και η ανακοίνωση της ταινίας που τιμητικά θα ανοίξει το (όποιο, αφού δεν θα υπάρξουν κανονικές προβολές) πρόγραμμα της διοργάνωσης στις 10 του ερχόμενου Σεπτέμβρη. Κι αυτή θα είναι η κινηματογραφική μεταφορά της παράστασης του Μπρόντγουέι American Utopia, δια χειρός του ανεβασμένου εσχάτως Spike Lee. Το σόου του φρόντμαν των Talking Heads, David Byrne, δηλαδή, όπως το έδωσε για αμέτρητες σολντ άουτ βραδιές, έχοντας στο πλευρό του έντεκα ακόμη σπουδαίους μουσικούς από όλο τον κόσμο.

Μια θεατρική παράσταση που από τις σκηνές της αφήνει να διαρρεύσουν πάμπολλα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα, που βάλλουν ευθεία κατά της μόνιμα ανάρμοστης στάσης της Υπερδύναμης. Αυτή η πρώτη ανακοίνωση ανοίγει τον δρόμο και για τις υπόλοιπες που θα ακολουθήσουν και θα αφορούν στα φιλμς που θα παρουσιαστούν μέσα από ειδική πλατφόρμα, όπως πληροφόρησαν με δελτία τύπου οι Καναδοί. Το πρόγραμμα ολοκληρωμένο να δοθεί σε λίγες εβδομάδες από σήμερα.