Get On Up PosterGet On Up

του Tate Taylor. Με τους Chadwick Boseman, Nelsan Ellis, Dan Aykroyd, Viola Davis, Keith Robinson, Octavia Spencer, Lennie James, Fred Melamed, Craig Robinson, Jill Scott, Josh Hopkins, Brandon Mychal Smith


Soul Dynamite!
του zerVo (@moviesltd)

Ο όρος δεν ευδοκιμεί πια, αλλά δεδομένα οι παλιότεροι που έχουν λιώσει σόλες στις πίστες της Much More και της Make Up, τον θυμούνται με νοσταλγία. Οι Γκιράπες! Στενό υφασμάτινο πανταλόνι, συνήθως μαύρου χρώματος, εφαρμοστή μπλούζα, λουστρίνι να γυαλίζει από μακρυά, μαλλί αφημένο προς τα πίσω κολλητό από το τζελ και αλυσίδα στην ζώνη, να ταξιδεύει ίσαμε την κωλότσεπη. Χέρια γωνιασμένα να ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά και πόδια με μαγική δεξιοτεχνία να λικνίζονται στο τέμπο του Εθνικού τους Ύμνου. Βαρούν τα ντραμς, ηχούν τα χάλκινα και η φωνή της Θεότητας ξεπροβάλλει αγριεμένα κι επιθετικά από τα ηχεία, δίνοντας το πρόσταγμα: Get Up, Get On Up, Get Up, Get On Up, Stay On The Scene...

Get On Up Wallpaper
Έχοντας περάσει ταλαιπωρημένα παιδικά χρόνια, στην ανέχεια της πάμφτωχης επαρχίας του Μισισίπι, χωρίς ίχνος στοργής από τον βάναυσο πατέρα του, ο μικρούλης Τζέιμς για να γλυτώσει το άσυλο, θα βρεθεί να κάνει τον κλακαδόρο στο μπορντέλο της θείας του Χάνι, εκεί που όχι και λίγες φορές θα αντικρίσει την απόμακρη μάνα του, να αγκαλιάζει, για λίγα δολάρια, τους πεινασμένους για έρωτα φαντάρους. Διέξοδος του η τοπική χορωδία της Χριστιανικής Αδελφότητας, εκεί που θα πάρει τα πρώτα ερασιτεχνικά μαθήματα φωνητικής, που θα του δείξουν τον δρόμο, μαζί με άλλους επίσης ταλαντούχους συνομηλίκους του, να στήσουν το δικό τους αφροαμερικάνικο συγκρότημα, τους Famous Flames. Η επιτυχία δεν θα αργήσει να έλθει, καθώς οι ικανότητες του γκρουπ στην σκηνή, θα προσελκύσουν σαν σειρήνες τς δισκογραφικές, με πρώτη και καλύτερη την King Records, που θα προτείνει συμβόλαιο στο κουιντέτο. Με μοναδική προϋπόθεση, το όνομα του χαρισματικότερου της ομάδας, να ξεχωρίζει, να μπει μπροστά: James Brown!

Και κάπως έτσι θα γεννηθεί ο μύθος, ενός τραγουδιστή που άλλαξε ολοκληρωτικά την πορεία του πενταγράμμου και μιας προσωπικότητας που σκάλισε όσο λίγοι την σύγχρονη κουλτούρα της Αμερικής. Εκρηκτικός, τόσο στο πάλκο, όσο και στην προσωπική του ζωή, ο Μπράουν, ακούραστος με το μικρόφωνο στο χέρι, τελειομανής και απαιτητικός μέχρι κεραίας από τους μουσικούς του, θα φτάσει να δίνει περισσότερα από 300 sold out σόου τον χρόνο, γεγονός που θα τον αναδείξει ως τον πλέον εργατικό της σόου μπιζ. Και όχι τόσο για τα χρήματα, όσο για να βρίσκεται κοντά στο κοινό, σε μια αμφίδρομη σχέση λατρείας και πάθους.

Δεν θα έλεγα πως ξεφεύγει από την πεπατημένη των Χολιγουντιανών μουσικών biopics το Get On Up, του Tate Taylor, σκηνοθέτη που εκτόξευσε στα ύψη την φήμη του χάρη στο υπερτιμημένο The Help, φιλμ που διαφημίστηκε όσο λίγα από την παγκόσμια διανομή. Αν ο θεατής έχει παρακολουθήσει αντίστοιχου ύφους ταινίες, όπως η βιογραφία της Tina Turner ή η αναφορά στην Cadillac Records, δεν θα εκπλαγεί από το στήσιμο της περιόδου στο φόντο και από την αρτιότητα της παρουσίασης των Live παραστάσεων του καλλιτέχνη. Θα νιώσει όμως μια σημαντική διαφοροποίηση, στην μέθοδο της αφήγησης της ζωής του Νονού της Σόουλ, αφού το σενάριο των κυρίων Butterworth, ουδέποτε ακολουθεί χρονική συνέχεια γραμμική, παρά μεταπηδά πλάνο με το πλάνο, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του τραγουδιστή. Που τώρα προβάλλει μεσήλικας καταξιωμένος αρτίστας, εντός ολίγου πεινασμένος δεκάχρονος και κατοπινά έφηβος να κλέβει σακάκια, για να επιβιώσει.

Σε αυτή την γοητευτική μη γραμμικότητα της εξιστόρησης, πασπαλισμένη από κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές παρεμβάσεις του Taylor, κυρίαρχο ρόλο παίζει η μορφή ενός καταπληκτικού ερμηνευτικού ταλέντου, που πετυχαίνει (και με την χρήση προσθετικών μορφής) να υποδυθεί τον Brown για σχεδόν πενήντα χρόνια πορείας. Ερμηνεία που βρίθει ενεργητικότητας, τόσο εκφραστικά, όσο κυρίως στους ιδιωματισμούς της ομιλίας του Dynamite, που δεν είναι και το ευκόλοτερο να πετύχει κανείς, δίχως να πέσει στην παγίδα της μίμησης και ακόμη χειρότερα της καρικατούρας. Ο Chadwick Boseman, αποδεικνύει στους φανατικούς σινεφίλ, που τον απόλαυσαν και στο επίσης βιογραφικό 42, πως δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε περαστικός από το εκράν. Ίσως να είναι κομματάκι άτυχος στην ματιά του μέσου Έλληνα θεατή, που ούτε για το μπέιζμπολ ενδιαφέρεται, συνεπώς δεν γνωρίζει και ποιος ήταν ο Τζάκι Ρόμπινσον, ούτε όμως έχει τόσο ψηλά στην μουσική ιεράρχηση το μυθικό - αλλού - όνομα του εκκεντρικού και λουστράτου Τζέιμς Μπράουν...

Για πες: Ο οποίος στο πραγματικά καλό αυτό biopic, δεν αγιοποιείται κατά τα συνήθη, ούτε όμως και παρουσιάζεται σε όλο το εύρος του ο προβληματικός του χαρακτήρας, πέρα από ένα αταίριαστο με τον υπόλοιπο κορμό intro και μια σεκάνς κρυφής βίας. Όπως άλλωστε αποφεύγεται εντέχνως από το σκριπτ - που ξεσκόνισε επιμελώς ο Mick Jagger πριν το χρηματοδοτήσει - η όποια αναφορά στο πως η ριζοσπαστική περσόνα των νιάτων του Μίστερ Μπράουν, εξελίχθηκε σε βάθος χρόνου σε Living In America φόντο των γιάνκηκων γροθιών του Ρόκι 4. Μια διάσταση της καριέρας του θρύλου, που αφήνεται εκτός πλάνου, όχι αναίτια, αλλά που δεν συνθέτει και ολοκληρωμένο το κάδρο της μεγάλης του διαδρομής.

Get On Up Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Οκτωβρίου 2014 από την UIP

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική