Ένα πράγμα που θυμάμαι καλά από τα πρώιμα εφηβικά μου χρόνια, εκεί στις αρχές των 80s, είναι το γεγονός πως ο καλός σινεφίλ της ηλικίας μας, κρινόταν από το αν είχε δει ή όχι το Εξπρές του Μεσονυκτίου. Ακόμη ιδανικότερο για να βγει κανείς αρχηγός της κινηματογραφόφιλης ομήγυρης, θα ήταν να το έχει παρακολουθήσει όσες φορές περισσότερες γίνεται. Άσβηστη μου μοιάζει η θύμηση, ακόμη και μια δεκαετία μετά την επίσημη κυκλοφορία της ταινίας, ο θερινός σινεμάς στο θέρετρο που παραθερίζαμε - όταν τα καλοκαίρια παίζονταν μόνο οι ταινίες που μας μεγάλωσαν και όχι τα πρώτης προβολής απομεινάρια των αποθηκών - την εβδομάδα που θα το πρόβαλλε, είχε ανακοινώσει το σολντ άουτ ημέρες πριν. Και δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που προμηθεύονταν εισιτήρια και για δύο και για τρεις παραστάσεις.Ο σκηνοθέτης Alan Parker, εκείνος που σχεδίασε και υλοποίησε μια από τις πιο διάσημες ταινίες στα παγκόσμια κινηματογραφικά χρονικά (στον τόπο μας άλλο τίποτα) έφυγε σήμερα από την ζωή σε ηλικία 76 ετών. Γεννημένος στο Βόρειο Λονδίνο, ανήμερα του Βαλεντίνου του 1944, ο Parker ξεκίνησε την μακρά, όπως αποδείχθηκε καριέρα του, από την διαφήμιση, εκεί που γαλουχήθηκε μέχρι να πάρει την απόφαση να μεταπηδήσει στον κινηματογράφο και να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του το 1976 με το φιλμ Bugsy Malone (Το Κορίτσι του Αιώνα και οι Ανήλικοι Ριφιφίδες). Ένα πειραγμένο μιούζικαλ, με καστ αποτελούμενο αποκλειστικά και μόνο από πιτσιρίκια σαν την Jodie Foster και τον σούπερ αστέρα της εποχής Scott Baio, που παρωδούσε τις γκανγκστερικές δημιουργίες του παλιού Χόλιγουντ. Η ταινία αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία και με τα έσοδα της ο σκηνοθέτης, χρηματοδότησε ένα πλάνο εντελώς διαφορετικό, που έμελλε να γράψει ιστορία.
Το 1978 σε σενάριο του Oliver Stone θα κυκλοφορήσει το θρυλικό Midnight Express, μια ανατριχιαστική κραυγή ελευθερίας, όπως την διαδήλωσε ένας Αμερικάνος κρατούμενος στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, έχοντας κριθεί ένοχος από το στρατιωτικό καθεστώς για διακίνηση ναρκωτικών. Σκληρή έως και βάναυση η ματιά του Parker πάνω σε μια αληθινή υπόθεση που του άνοιξε πεδία έντονης κριτικής προς τις χώρες που βασίλευε η ανελευθερία, χάρισε στο φιλμ έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ, ανάμεσα σε αυτές και καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας και κατέκτησε δύο, για το διασκευασμένο σκριπτ και την καθηλωτική μουσική επένδυση του Moroder. Σε εποχές βέβαια που η nod και μόνον σήμαινε τεράστιο κύρος για όποιον την έπαιρνε, αν αναλογιστεί κανείς πως τους τίτλους που δεν κέρδισε ο Parker, τους αποκόμισε ο Cimino με τον Ελαφοκυνηγό του.
Οι εναλλακτικές επιλογές του σκηνοθέτη στα θέματα του, τον ώθησαν να ασχοληθεί το 1980 με το μουσικοχορευτικό δράμα γύρω από την νεανική φιλοδοξία, Fame (Στον πυρετό της δόξας), μια μεγάλη εμπορική επιτυχία που αποτέλεσε την βάση της μετέπειτα τηλεοπτικής ομώνυμης σειράς, το 1982 με το Shoot The Moon (Διάσταση), ένα υπαρξιακό δράμα με την Diane Keaton και τον Albert Finney, την ίδια χρονιά με την υπερεαλιστική απεικόνιση στην μεγάλη οθόνη, του κλασικού άλμπουμ του συγκροτήματος των Pink Floyd, The Wall (Ο Τοίχος) και το 1984 με το αξιόλογο Birdy (Ο Άνθρωπος Πουλί), ένα φιλμ αφιερωμένο στους ταλαιπωρημένους ψυχικά βετεράνους του Βιετνάμ, με πρωταγωνιστές τους Nicolas Cage και Matthew Modine.
Το 1987 θα βρει τον Parker να γυρίζει μια από τις πιο σημαντικές ταινίες της πορείας του. Το Angel Heart (Δαιμονισμένος Άγγελος) με τον De Niro στα σπουδαία του, τον Rourke στα συγκαλά του και την Lisa Bonet στα διαβολικά της φόρτε, ζωγράφισε στους δρόμους της Λουζιάνας μια από τις πιο μυστηριώδεις αφηγήσεις γύρω από την ύπαρξη του Λούσιφερ. Ακόμη πιο δυναμικά την αμέσως επόμενη χρονιά, το θρίλερ με τις κοινωνικές προεκτάσεις Mississippi Burning (Ο Μισισιπής Καίγεται), ακολουθεί την αστυνομική έρευνα δύο πρακτόρων του FBI (Gene Hackman, Willem Dafoe) για να εντοπίσουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση των ακτιβιστών που μάχονταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον αμερικάνικο Νότο του 1964. Επτά υποψηφιότητες, από την Ακαδημία, ακόμη μια για τον Parker, που αυτή την φορά είδε να στέφεται θριαμβευτής ο Barry Levinson και ο καταπληκτικός του Rain Man.
Η δεκαετία του 90 κύλησε για τον σκηνοθέτη με εργασίες που είχαν να κάνουν κατά κύριο λόγο με μουσικές αναζητήσεις, κάτι που συνέβη τόσο στους The Commitements (Οι Ροκάδες του Δουβλίνου), όσο κυρίως στην πολυσυζητημένη Evita, με την Madonna στον κεντρικό ρόλο της ηγέτιδας της Αρχεντίνας, Περόν. Ακολούθησε η διασκευή μιας πολυδιαβασμένης νουβέλας όπως το Angela’s Ashes (Οι στάχτες της Άντζελα) με την Emily Watson, υποψήφιο για όσκαρ μουσικής από τον John Williams και τέλος το κύκνειο άσμα του στην μεγάλη οθόνη, The Life of David Gale (Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ) το 2003 με τον τεράστιο και τόσο άδικα κατατρεγμένο από το σαθρό σύστημα της Υπερδύναμης Kevin Spacey, στον κεντρικό ρόλο.
Το 2002 ο Parker τιμήθηκε με τον τίτλο του Διοικητή του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και χρίστηκε ιππότης από την Ελισάβετ. Το 2013 απέσπασε το Βραβείο BAFTA για την προσφορά του στην Έβδομη Τέχνη, το σημαντικότερο βραβείο που απονέμει η Βρετανική Ακαδημία Τεχνών στα μέλη της για τα επιτεύγματα τους.
RIP
