Movies Ltd

Χίλιες φορές, άπιστος!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Και θέλω να ‘ρθω να σ’ αρπάξω από την άλλη, άσχετο, μουάχαχαχαχαχα

Στις 26 Δεκεμβρίου του 1973 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ η ταινία «Εξορκιστής» σε σκηνοθεσία William Friedkin, με σενάριο γραμμένο από τον William Peter Blatty, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του, που πρωτοκυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1971. Μέχρι την έξοδο φέτος της «Barbie» στις αίθουσες, ο «Εξορκιστής» ήταν η πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία της Warner – τώρα βρίσκεται στη δεύτερη θέση του σχετικού πίνακα! Συνεχίζει πάντως να είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά R-rated (ακατάλληλη για ανηλίκους) ταινία όλων των εποχών (προσαρμόζοντας τον πληθωρισμό αναλόγως). Επίσης, έγινε η πρώτη ταινία τρόμου όλων των εποχών, που προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας! Στην πραγματικότητα, ήταν υποψήφια για 10 Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά δύο: καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου και καλύτερου ήχου. Το 1977 βγήκε στις αίθουσες η ταινία «Εξορκιστής II: Ο αιρετικός» σε σκηνοθεσία John Boorman, που μέχρι και σήμερα θεωρείται μια από τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών!!! To 1990 ο ίδιος ο William Peter Blatty σκηνοθετεί το «Εξορκιστής ΙΙΙ». Το 2004 βγαίνει στις αίθουσες το πρίκουελ «Εξορκιστής: Η αρχή του κακού» σε σκηνοθεσία Renny Harlin. 

Εντωμεταξύ, έχει πολύ πλάκα το πόσες εκδοχές των παραπάνω ταινιών εντέλει κυκλοφόρησαν! Το 2000 κυκλοφόρησε το Director's Cut της αρχικής ταινίας, με υλικό που είχε κοπεί στο μοντάζ. Το 2016 βγήκε το Director's Cut της ταινίας του Blatty, με τίτλο «Ο εξορκιστής III: Λεγεώνα». Τέλος, το 2005 βγήκε στις αίθουσες το «Η κυριαρχία του κακού» σε σκηνοθεσία Paul Schrader, το πρίκουελ δηλαδή που δεν άρεσε στην παραγωγό εταιρία, δίνοντας το γενικό πρόσταγμα στον Renny Harlin να προχωρήσει σε re-shoots και νέο μοντάζ, δίνοντας τη δική του εκδοχή, του 2004, που προηγήθηκε η έξοδός της στις αίθουσες! Ένας μικρός χαμούλης σαν να λέμε!

Τούτη η ταινία θεωρείται η απευθείας συνέχεια του αρχικού «Εξορκιστή», 50 ακριβώς χρόνια μετά την έξοδο του πρωτότυπου! Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, αυτή είναι μια προσπάθεια reboot, που σύμφωνα με τον David Gordon Green, δεν αγνοεί τα σίκουελ και τα πρίκουελ που ακολούθησαν την πρώτη ταινία του Friedkin. Reboot είχε επιχειρήσει η τηλεοπτική σειρά «Ο εξορκιστής» η οποία προβλήθηκε στο Fox και παρά το γεγονός ότι είχε κριτική αποδοχή, εντέλει ακυρώθηκε μετά από δύο σεζόν, με 10 επεισόδια το 2016 κι άλλα 10 το 2017, σειρά όμως που είχε ξεκόψει κάθε σχέση με οτιδήποτε είχε προηγηθεί. Η ταινία του David Gordon Green κόστισε 30 εκατομμύρια δολάρια και είναι η πρώτη μιας σχεδιαζόμενης τριλογίας, που θα ολοκληρωθεί ακόμα κι αν η πρώτη ταινία της σειράς αποτύχει εμπορικά. Η Blumhouse ξόδεψε 400 εκατομμύρια δολάρια (!!!) προκειμένου να αποκτήσει τα κινηματογραφικά δικαιώματα του συγκεκριμένου τίτλου. Πάρα πολλά λεφτά, προσμένοντας προφανώς πολλαπλάσια χρήματα σε κέρδη.

Όντως, θα τρίζουν τα κόκαλα το μακαρίτη, που εξαρχής είχε δει με κακό μάτι το να του «πειράξουν»το πιο ονομαστό του αριστούργημα, συνδυάζοντας το όνομα αυτού, με το δικό του. Θέλω να πω, γιατί ρε καλέ μου κύριε Πράσινε ήθελες ντε και καλά να έχει σχέση τούτο το φιλμ με τον «Εξορκιστή»; Όταν αυτά που συνδέουν τις δύο ταινίες είναι α) το ότι δαίμονας μπαίνει σε ένα νεαρό κορίτσι (εντάξει, εδώ έχει πιο fun η φάση, αφού ο διάολος μπαίνει σε δύο νεαρά κορίτσια, χα), β) το ότι παίζει η Ellen Burstyn ξανά το ρόλο της Κρις ΜακΝιλ (Burstyn, που ευθαρσώς δήλωσε πως έπαιξε σε αυτήν την ταινία για τα λεφτά και μόνον για αυτά), γ) το ότι λαμβάνει χώρα... εξορκισμός (πολύ παράξενος εδώ, με τον καθολικό παπά να παθαίνει... Ρέιγκαν) και δ) το ότι ακούγεται το ανατριχιαστικό «Tubular Bells» του Mike Oldfield και «πειραγμένο» αλλά και στην αυθεντική του μορφή. Περισσότερο σχέση έχει, στην αρχή τουλάχιστον, η ταινία με το «Talk to me» που θα δούμε προσεχώς (προσπάθεια επικοινωνίας μιας κοπέλας με τη νεκρή της μητέρα) κι επίσης συνεχίζει την προβληματική του σκηνοθέτη περί τραύματος και προσπάθειας ίασης. Αρκεί αυτό; Όχι βέβαια. 

Ας γύριζε μια ταινία που να την έλεγαν «Διπλός εξορκισμός», χωρίς Tubular Bells, χωρίς Burstyn και θα λέγαμε πως μια χαρά ταινία έκανε ο μπαγάσας, καθώς κατασκευαστικά η ταινία είναι καλοφτιαγμένη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει καμία οργανική, ουσιαστική σχέση μεταξύ του «Εξορκιστή» κι αυτού του φιλμ. Και ο Green δεν μπορεί με τίποτε να σοκάρει. Ίσως επειδή το 2023 φαίνεται να είναι πολύ πιο συντηρητικό από το 1973. Και ο σκηνοθέτης φαίνεται να πουσάρει και μια ατζέντα τύπου «every life matters», παίρνοντας ουσιαστικά θέση κατά των εκτρώσεων! Θεωρώ επίσης πολύ συντηρητικό το γεγονός ότι εν έτει 2023 χρειαζόμαστε ένα αναμάσημα περί καλού και κακού και περί διαβόλου και μια λογική τύπου «εντάξει ρε μαν, μην είσαι και τόσο ορθολογιστής». Ισιάδι όλα, τίποτα το αληθινά ενδιαφέρον, κανένα σασπένς, μόνο μια παράξενη αντίληψη περί ηθικής και μια αλά «Με τη λάμψη στα μάτια» σκηνή επιλογής «ποιος θα φαγωθεί», που γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον εκείνου που σκέφτεται ιδιοτελώς (μα για το παιδί του πρόκειται!), επειδή... έτσι! 

Εντάξει, κλείνει συγκινητικά την ταινία (συγκίνηση όμως ολίγον τι φορσέ, ιδίως αν δώσεις εξαρχής σημασία στα ονόματα του καστ της ταινίας και αναρωτηθείς μέχρι τέλους «μα πού είναι η τάδε;») αλλά αυτό δεν τη σώζει από την απόλυτη βαρεμάρα. Ούτε ο... πολυθρησκευτικός (sic) εξορκισμός, που σε ένα άλλο επίπεδο θα μπορούσε να ιδωθεί ως προσπάθεια να διωχτεί το κακό από τις ΗΠΑ. Ούτε η Burnstyn που περιφέρεται στην ταινία, έτσι, χωρίς νόημα – και της επιφυλάσσει και ο Green μια άθλια «τύφλωση»: άραγε θα τη χρησιμοποιήσει στην επόμενη ταινία της σειράς; Έτσι που λέτε. Πολύ χάλι. Αλλά τι λέω; Ο λαός (και ιδίως η πιτσιρικαρία) θα τρέξει να δει και θα γουστάρει. Ας είναι. 

Χιονισμένες συνειδήσεις

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Μαζί με τα ξερά (χόρτα) καίγονται και τα χλωρά...

Ο Nuri Bilge Ceylan είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Τούρκους σκηνοθέτες – αν όχι ο σημαντικότερος. Γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1959 στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή είναι μόλις η ένατη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί σε 26 χρόνια καριέρας. Η φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Η μικρή πόλη» (Kasaba, 1997), «Σύννεφα του Μάη» (Mayis Sikintisi / Clouds of May, 1999), «Μακριά» (Uzak / Distant, 2002), «Κλίματα αγάπης» (Iklimler / Climates, 2006), «Τρεις πίθηκοι» (Üç Maymun / Three Monkeys, 2008), «Κάποτε στην Ανατολία» (Bir Zamanlar Anadolu'da / Once Upon a Time in Anatolia, 2011), «Χειμερία νάρκη» (Kis Uykusu / Winter Sleep, 2014) και «Η άγρια αχλαδιά» (Ahlat Agaci / The Wild Pear Tree, 2018). Οι δύο πρώτες ταινίες του συμμετείχαν στο φεστιβάλ Βερολίνου. Οι υπόλοιπες επτά πήραν όλες μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, όπου ο Ceylan κέρδισε μπόλικα βραβεία, από το βραβείο σκηνοθεσίας για το «Τρεις πίθηκοι» μέχρι τον Χρυσό Φοίνικα για το «Χειμερία νάρκη».

Και αυτή η ταινία λοιπόν έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών, όπου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της και τιμήθηκε τελικά με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την υπέροχη Merve Dizdar. Οι 3 ώρες και 17 λεπτά της διάρκειάς της, την κάνουν τη μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία του Ceylan, όντας ένα λεπτό μεγαλύτερη από την «Χειμερία νάρκη», την μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία, που κέρδισε ποτέ τον Χρυσό Φοίνικα! Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο πρόσφατο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα. Τέλος, η ταινία αποτελεί και την επίσημη πρόταση της Τουρκίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ!

Η υπόθεση: Ο Σαμέτ, ένας 30 something δάσκαλος καλλιτεχνικών, διανύει τον τέταρτο χρόνο της υποχρεωτικής θητείας του σε έναν απομακρυσμένο, παραδοσιακό οικισμό της Ανατολίας, με μεγάλο ποσοστό κουρδικού πληθυσμού, που τον χειμώνα (ο οποίος κρατάει πολύ) θάβεται μέσα στο χιόνι. Συγκατοικεί με τον Κενάν, έναν συνομήλικό του, επίσης δάσκαλο στο ίδιο σχολείο, ο οποίος είναι από την περιοχή. Ο Σαμέτ δεν βλέπει την ώρα και τη στιγμή να τελειώσει η χρονιά και να πάρει την πολυπόθητη μετάθεσή του στην Κωνσταντινούπολη. Στο σχολείο ξεχνιέται δείχνοντας μια ιδιαίτερη συμπάθεια και προτίμηση στην όμορφη κι έξυπνη μαθήτριά του, την 14χρονη Σεβίμ. Εκτός σχολείου περνάει πολύ χρόνο στο μαγαζί ενός ντόπιου, κάνοντας παρέα με έναν φτωχοδιάβολο, ο οποίος αδυνατεί να βρει δουλειά, έχοντας στο μυαλό του να γίνει αντάρτης στα βουνά. Επίσης, ο Σαμέτ βρίσκει χρόνο να βγάζει υπέροχες φωτογραφίες από την ανθρωπογεωγραφία αυτού του μέρους, που τόσο βιάζεται να αφήσει πίσω του. 

Από τη βαρεμάρα του θα τον βγάλουν δύο γεγονότα: το ότι θα βρεθεί κατηγορούμενος (μαζί με τον Κενάν) για ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι σε μαθήτριές του μετά από ανώνυμη καταγγελία και το ότι θα γνωρίσει μια δασκάλα Αγγλικών από το σχολείο της κοντινότερης μεγάλης πόλης, τη Νουράι. Η βαθιά ριζωμένη μέσα του πατριαρχία θα νιώσει έντονο τσίγκλισμα και ο διανοούμενος αλλά και ανώριμος Σαμέτ δεν θα αντισταθεί να πληγώσει τους πάντες γύρω του. Κι όταν μετά τον βαρύ χειμώνα έρθει απότομα και βίαια το καλοκαίρι, τα χόρτα κατευθείαν από πράσινα θα γίνουν κίτρινα, ξερά και ο Σαμέτ θα πετύχει τον στόχο του και θα φύγει...

Η άποψή μας: Είναι ο Nuri Bilge Ceylan ένας από τους ελάχιστους αυθεντικούς auteurs της εποχής μας – μιας εποχής που τρέχει κι αλλάζει όχι με 24 καρέ το δευτερόλεπτο, αλλά με την ταχύτητα του φωτός; Η απάντηση είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο «ναι». Ένας Δημιουργός με την απόλυτη σημασία της λέξεως, που όσο μεγαλώνει, τόσο γυρίζει προς τα πίσω, έχοντας πηγή έμπνευσής του τους μεγάλους της λογοτεχνίας και του θεάτρου, αλλά όντας ταυτόχρονα και τόσο απόλυτα σύγχρονος, μοντέρνος, σημερινός, μέχρι τα όρια του... meta (ναι, μιλώ για εκείνη τη στιγμή, του σπασίματος του τέταρτου τοίχου, όπου η μυσταγωγία της συζήτησης σε ένα ημιφωτισμένο διαμέρισμα κατά τη διάρκεια μιας παγωμένης νύχτας αποκαλύπτεται πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σκηνή σε φτιαγμένο ντεκόρ μέσα σε ένα αχανές, ψυχρό και απρόσωπο sound stage). Οπότε ο Μπρεχτ συνδιαλέγεται αρμονικά με τον Τσέχοφ, ενώ στο φόντο υπάρχουν ψήγματα – σταλαχτίτες από τη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ μέχρι την «Ολεάννα» του Μάμετ. 

Ο Ceylan επιστρέφει σε φόρμα και σχεδόν αγγίζει το απόλυτο αριστούργημά του, το «Κάποτε στην Ανατολία», μετά τη «Χειμερία νάρκη» και την «Άγρια αχλαδιά», ταινίες στις οποίες ενώ μεγαλούργησε και πάλι, έχασε κάπως την ισορροπία ανάμεσα στο Λόγο και την Εικόνα, πριμοδοτώντας εντέλει υπερβολικά τον πρώτο. Και να σκεφτεί κανείς πως ήταν σαφέστατα πιο λακωνικός όταν οι ταινίες του λάμβαναν χώρα κυρίως στην Κωνσταντινούπολη (όπως το «Μακριά» και το πολύ αγαπημένο «Τρεις πίθηκοι»). Κι ας υπάρχει εδώ μια κάποια πιο έντονη συνάφεια με το «Μακριά», ως ένα καθρέφτισμα έξω όμως από τον αστικό ιστό της μεγαλούπολης. Ένας δημιουργός λοιπόν που αλλάζει, που ωριμάζει και που κατορθώνει παρ' όλα αυτά, να συλλαμβάνει πάντα το παρόν, σαν να το παγώνει και να το αποθανατίζει, όπως συμβαίνει δηλαδή με τις υπέροχες φωτογραφίες που βγάζουν οι κεντρικοί ήρωές του – δηλαδή ο ίδιος. Γιατί, πάντα ο ίδιος είναι που «πρωταγωνιστεί» στις ταινίες του. Και δεν είναι καθόλου ναρκισσιστικό αυτό, καθώς η εκδοχή του που βλέπουμε, κάθε άλλο παρά αγαπητή μπορεί να γίνει από τον θεατή. 

Τι είναι ο Σαμέτ της ταινίας μας λοιπόν; Ένας ανώριμος διανοούμενος. Ένας πρώην ιδεαλιστής, που έχει μετατραπεί σε οπαδό της φράσης: «Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης (του)». Ένας δάσκαλος, που δείχνει την ιδιαίτερη προτίμησή του στην Σεβίμ, αλλά που δεν θα χάσει την ευκαιρία να την... τιμωρήσει απροκάλυπτα και με κάθε τρόπο, όταν εκείνη στραφεί εναντίον του, πληγωμένη από την συμπεριφορά του και τα ψέματά του. Ένας ντεμέκ αριστερός, που δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίζει βιντεογκέιμς με τον τοπικό στρατιωτικό διοικητή (από τις λίγες αστείες σκηνές της ταινίας – παλιότερα, μέχρι το «Τρεις πίθηκοι», ο σκηνοθέτης έβρισκε περισσότερο χώρο για χιούμορ στα φιλμ του). Ένας παιδαγωγός, που δεν έχει κανένα πρόβλημα να θίξει τους μαθητές του, μιλώντας τους αφ' υψηλού, προβάλλοντας προφανώς με λάθος τρόπο την πνευματική του ανωτερότητα, αντί να τα βοηθήσει πραγματικά, να τα ερεθίσει, να τα κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ένας εστέτ σωβινιστής, που σνομπάρει αρχικά την ανάπηρη Νουράι – η οποία έχει χάσει το πόδι της σε τρομοκρατική επίθεση κι έχει προσθετικό μέλος – για να ζηλέψει όταν εκείνη δείξει ξεκάθαρα το ενδιαφέρον της για τον Κενάν. Ένας άλλος υποκόμης ντε Βαλμόν, κάτι σαν μαρκησία ντε Μαρτέιγ, που μπορεί να διαλύσει τα πάντα, επειδή απλά... μπορεί. Επειδή απλά είναι στη φύση του. Τα κάνει όλα λάθος ενώ θα μπορούσε να τα κάνει σωστά. 

«Γιατί πρέπει να είμαστε ήρωες;» αναρωτιέται στην πιο σπουδαία διαλογική σκηνή της ταινίας, εκείνη ουσιαστικά που έχει συμπυκνωμένο όλο το «ζουμί» της, όταν έρχεται σε αντιπαράθεση με την Νουράι. Όπου εκείνη, αγωνίστρια της αριστεράς, χειραφετημένη γυναίκα, που ξέρει τι θέλει, σε μια χώρα που ακόμα κι αυτή η κατάκτηση είναι εν πολλοίς υπό αμφισβήτηση, προτάσσει το γενικό, το συλλογικό καλό, μέσω του οποίου θα προκύψει το ατομικό, το προσωπικό καλό κι εκείνος αντιπαραβάλει το «ας αφήσουμε επιτέλους τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε επιτέλους λίγο τον εαυτό μας». Τρομερή, συναρπαστική σκηνή, που γίνεται ακόμα πιο ξεχωριστή εξαιτίας του μπρεχτικού της διαλείμματος. Υπάρχει άραγε ελπίδα ακόμα για τον Σαμέτ; Η μήπως η πολυπόθητη από τον ίδιο επιστροφή του στην Κωνσταντινούπολη δεν θα αλλάξει και πολύ την κατάστασή του; Η ομορφιά των εικόνων της ταινίας είναι απερίγραπτη – και είναι αυτή η Ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο. Και η Ελπίδα είναι γένους θηλυκού: η τσακισμένη Νουράι είναι η λαβωμένη Τουρκία, που ακόμα αντιστέκεται – και που πάντα θα αντιστέκεται – και η υπέροχη πιτσιρίκα Σεβίμ (το κοντινό της, να είναι έξω, να χιονίζει και το χιόνι να απλώνεται στα πλούσια μαλλιά της είναι από τα πιο όμορφα και ποιητικά πλάνα που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά!) είναι το νέο, που έρχεται με φόρα, αντιδρώντας απέναντι στο πατρονάρισμα και την πατριαρχία. 

«Αυτό που με παρακίνησε να διηγηθώ την ιστορία αυτού του καθηγητή, ήταν ότι θα μου έδινε την ευκαιρία να θίξω θεμελιώδη ζητήματα αυτής της χώρας και δίπολα όπως το καλό και το κακό, η ιδιοτέλεια και η ανιδιοτέλεια, το προσωπικό και το συλλογικό, η αποξένωση και η περιθωριοποίηση. Με ενδιέφερε το πώς, ενώ η πιθανότητα να αγαπήσουμε είναι πάντα εκεί, χτίζουμε τείχη λόγω προκαταλήψεων, παλιών πολιτικών τραυμάτων, και της τάσης μας να τιμωρούμε τους κοντινούς μας για δικά μας λάθη του παρελθόντος. Αλλά και το πώς ο ιδεαλισμός των νεοδιόριστων καθηγητών σε απομακρυσμένες περιοχές μπορεί να μετατραπεί σε απογοήτευση και αίσθηση ματαιότητας...». Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και δείτε την ταινία. Και μην σας τρομάζει η τριών ωρών plus διάρκειά της. Ούτε που θα το καταλάβετε πώς θα περάσει η ώρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Οκτωβρίου 2023 από την Danaos!

"Νιάου" ρε... γατάκια της Γουόλ Στριτ!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"I'm a savage/ Classy, bougie, ratchet/ Sassy, moody, nasty…"

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος την 1η του Σεπτέμβρη του 1967 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, Craig Gillespie. Οι προηγούμενες μεγάλου μήκους ταινίες που έχει σκηνοθετήσει είναι οι εξής: «Mr. Woodcock» (2007 – κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα), «Ο Λαρς και η κούκλα του» (Lars and the Real Girl, 2007), «Νύχτα τρόμου» (Fright Night, 2011), «Το χέρι του ενός εκατομμυρίου» (Million Dollar Arm, 2014), «Η μεγάλη διάσωση» (The Finest Hours, 2016), «Εγώ, η Τόνια» (I, Tonya, 2017) και «Κρουέλα» (Cruella, 2021). Προσεχώς, έχει στα σκαριά τη σκηνοθεσία τριών ακόμα ταινιών: «Chippendales», «42.6 Years» και βεβαίως «Cruella 2».

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Τορόντο. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο του Ben Mezrich «The Antisocial Network». Η... πλάκα είναι πως σε άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, και συγκεκριμένα στο βιβλίο «The Accidental Billionaires» βασίστηκε η ταινία... «The Social Network» του David Fincher! Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας του Gillespie συναντούμε και τα δίδυμα αδέλφια Winklevoss, που στην ταινία του Fincher τα υποδύθηκε – και τα δύο – ο «ακυρωμένος» πια Armie Hammer!

Η υπόθεση: Ιανουάριος 2021. Ο 35χρονος Κιθ Γκιλ ζει στη μικρή πόλη Μπρόκτον της Μασαχουσέτης μαζί με τη γυναίκα του, Κάρολαϊν και την ολίγων μηνών κορούλα τους. Εργαζόταν σε μια ασφαλιστική εταιρία πριν την πανδημία (εξαιτίας της οποίας έχει χάσει την αδελφή του) και πλέον, στον ελεύθερο χρόνο του, εμφανίζεται live από το υπόγειο του σπιτιού του στο κανάλι του στο Youtube, με το ψευδώνυμο «Βρυχώμενο Γατάκι». «Εκμεταλλεύεται» τις σπουδές του κι έχοντας πλέον τη χρονική άνεση, παρακολουθεί τις μετοχές στο Χρηματιστήριο. Έχει μεγάλη πίστη στη μετοχή της GameStop, μιας εταιρίας που πουλάει και νοικιάζει βιντεοπαιχνίδια με φυσική παρουσία, όπως τα παλιά βιντεοκλάμπ. Σε μια εποχή που όλα γίνονται διαδικτυακά και τα παιχνίδια μπορούν να «κατέβουν» από παντού, ο Γκιλ θεωρεί ότι η μετοχή της παρωχημένης κατά πως φαίνεται GameStop είναι υποτιμημένη και πως έχει δυναμική. 

Τα μεγάλα hedge funds ποντάρουν στη μικρή τιμή της μετοχής της GameStop: η ενδεχόμενη καταστροφή της θα τους αποφέρει δις δολαρίων σε κέρδη. Ο Γκιλ όμως πάει αντίθετα στο ρεύμα. Κι αγοράζει μετοχές της GameStop ξοδεύοντας 53 χιλιάδες δολάρια – όλες τις οικονομίες του. Κι όχι μόνο αυτό: παρουσιάζει στις διαδικτυακές εκπομπές του το πορτφόλιο των μετοχών του. Η αμεσότητά του, η πίστη του και η γνώση του πως λειτουργεί το Χρηματιστήριο, θα κάνει πολλούς μικρο-επενδυτές, να τον ακολουθήσουν. Είναι αυτοί που τα λαμόγια της Wall Street χαρακτηρίζουν «χαζό χρήμα»: εκείνοι δηλαδή που επενδύουν τις οικονομίες τους ελπίζοντας σε εύκολο πλουτισμό, αλλά νομοτελειακά τις χάνουν από τα hedge funds, που μέσω αυτών των χρημάτων, εντέλει θησαυρίζουν. Θα δικαιωθεί ο Κιθ Γκιλ κι όλοι όσοι τον ακολουθούν; Ή τα αρπακτικά θα τη βγάλουν για άλλη μια φορά καθαρή;

Η άποψή μας: Δηλώνω παντελή άγνοια για το πώς λειτουργεί το Χρηματιστήριο. Πώς ανεβαίνει η τιμή μιας μετοχής, πώς πέφτει, από τι επηρεάζεται, πώς μπορείς να βγάλεις φράγκα «παίζοντας» στο Χρηματιστήριο, τους κανόνες του παιχνιδιού τέλος πάντων. Επί εποχής Σημίτη, θυμάμαι, οι πάντες έπαιζαν στο Χρηματιστήριο! Κάποιοι έβγαλαν φραγκάκια, οι περισσότεροι πήγαν «κουβά» (το dumb money του τίτλου ντε), αλλά εγώ, χαμπάρι. Εντωμεταξύ, έχουν γυριστεί πάμπολλες ταινίες που βασική θεματική τους είναι το Χρηματιστήριο, η Wall Street και οι παίκτες. Να θυμηθώ μερικές, έτσι για τον χαβά: «Πολυθρόνα για δύο» (Trading Places, 1983), «Wall Street» (1987) (και το σίκουέλ της), «Ο δρόμος του χρήματος» (Margin Call, 2011), «Ο λύκος της Wall Street» (The Wolf of Wall Street, 2013) και βεβαίως «Το μεγάλο σορτάρισμα» (The Big Short, 2015). 

Όλες τους πολύ καλές ταινίες. Είτε εξετάζουν το θέμα τους από την κωμική του πλευρά είτε από τη δραματική είτε ως θρίλερ είτε προσπαθούν να εξηγήσουν στον θεατή κάποια βασικά πράγματα για να καταλάβει ο έρμος είτε δεν τους νοιάζει να εξηγήσουν το οτιδήποτε, είναι ταινίες ελκυστικές, ενδιαφέρουσες, συναρπαστικές. Το ίδιο ισχύει και για τούτη την ταινία. Μια ταινία εξόχως διασκεδαστική, που προσεγγίζει το θέμα της με καθαρά σκωπτική διάθεση και τη λογική «Δαυίδ εναντίον Γολιάθ». 

Το Χόλιγουντ το έχει πιάσει το νόημα. Διευθύνεται από ανθρώπους με πολλά χρήματα, που φτιάχνουν ταινίες για τον πολύ κόσμο, που κατά τεκμήριο δεν έχει πολλά χρήματα. Άρα, με μεγάλη ευκολία καταφέρεται εναντίον των πολύ πλουσίων αυτού του κόσμου. Το εισιτήριο στο σινεμά κοστίζει 10 δολάρια το ένα, σωστά; Και το 1% αυτού του κόσμου διαθέτει το 90% του πλούτου, σωστά; Αν αγοράσει εισιτήριο για σινεμά αυτό το 1% των πλουσίων, το Χόλιγουντ θα «μπει μέσα», σωστά; Άρα, δώστε θέαμα στο λαό, στο 90%, που θα κόψει εισιτήριο για να δει να... εξευτελίζεται η άρχουσα τάξη! Ρε τους αλήτες, το έχουν δέσει το κόλπο από παντού! «Holy Fuck and Shit»! 

Οι ταινίες πάντως, όπως τούτη εδώ, είναι σούπερ! 100% καθαρή διασκέδαση. Κι ας έχω μια ψιλοένσταση για τον πρωταγωνιστή της, τον Paul Dano. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται υπερβολικά υποτονικός και χαλαρός. Προφανώς, με την ελάχιστων δευτερολέπτων εμφάνιση του πραγματικού Keith Gill στο φινάλε της ταινίας, δεν μπόρεσα να καταλάβω αν η ερμηνεία του Dano προσπαθεί να προσεγγίσει το πως εμφανιζόταν ο Gill στις live youtube εκπομπές του, αλλά βρε παιδί μου, ακόμα κι όταν τρέχει στον στίβο, μου φαίνεται σαν... βραδύποδας. Αντίθετα, η America Ferrara, ο Nick Offerman και κυρίως ο Anthony Ramos, που έχει την πιο απολαυστική σκηνή της ταινίας, χορεύοντας στους ρυθμούς του «Savage» της Megan Thee Stallion, ξεχωρίζουν από ένα πολυσυλλεκτικό και πολυπρόσωπο καστ. 

Και είναι επιτυχία του Gillespie που κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον για κάθε πρόσωπο του καστ και της ιστορίας του, χωρίς αυτός ο αφηγηματικός κατακερματισμός να λειτουργεί ενάντια στη συνοχή του συνόλου. Άντε, εντάξει, άλλη μία ψιλοένσταση: η «διαμαντένια» αντίσταση και ο μανιχαϊσμός του καλοί φτωχοί versus κακοί πλούσιοι έχει κάτι το απλοϊκό. Ας είναι. Η διασκέδαση πάνω από όλα. Και το κωλοδάχτυλο της αφίσας είναι... όλα τα λεφτά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2023 από την The Film Group!

Φυλακές ψυχιατρεία, εργοστάσια νεκροταφεία...

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Όχι, αυτό δεν είναι ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του Παπακαλιάτη...

Αυτή είναι η ένατη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 18 Οκτωβρίου του 1966, στην πόλη Ρεν της Γαλλίας, Stéphane Brizé. Στις πέντε από αυτές πρωταγωνιστεί ο Vincent Lindon. Σε δύο από αυτές πρωταγωνιστεί ακριβώς το ίδιο δίδυμο Vincent Lindon - Sandrine Kiberlain (πέρα από τούτη την ταινία, αναφέρομαι στο απρόβλητο εμπορικά στην Ελλάδα «Mademoiselle Chambon» του 2009, που προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου του 2010), οι οποίοι αποτέλεσαν ζευγάρι και στην πραγματική ζωή, καθώς ήταν παντρεμένοι από το 1998 έως το 2003. Με το συγκεκριμένο φιλμ κατά κάποιον τρόπο κλείνει μια τριλογία ταινιών με επίκεντρο τους εργασιακούς χώρους, όπου πρωταγωνιστεί και στις τρεις ο Lindon. Είναι ένας που ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, τη βρίσκει και καλείται να απαντήσει σε τεράστιο ηθικό δίλημμα για να την κρατήσει στην ταινία «Ο νόμος της αγοράς» (La loi du marché, 2015), είναι ένας συνδικαλιστής που τα βάζει με όλους κι όλα για να προστατέψει τις δουλειές 1100 ανθρώπων που απειλούνται με απόλυση στην ταινία «Σε πόλεμο» (En guerre, 2018) και σε τούτη την ταινία είναι ο διευθυντής ενός εργοστασίου, που οι ανώτεροί του, του επιβάλλουν να απολύσει πολύ κόσμο, ενόσω ο ίδιος παλεύει με χοντρά οικογενειακά προβλήματα.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2021, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα. Στις γαλλικές αίθουσες η ταινία βγήκε τον Φεβρουάριο του 2022 και μέχρι να σταματήσει τις προβολές της τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, είχε καταφέρει να κόψει κοντά στις 500 χιλιάδες εισιτήρια.

Η υπόθεση: Ο Φιλίπ Λεμέλ είναι διευθυντής εργοστασίου σε μεγάλη πόλη της Γαλλίας. Το εργοστάσιο παράγει οικιακές, ηλεκτρικές συσκευές και αποτελεί ένα μόνο από τα πολλά εργοστάσια πολυεθνικής εταιρίας, που η έδρα της βρίσκεται στις ΗΠΑ. Ο Φιλίπ βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής του. Από τη μια, παρακολουθεί, ανήμπορος να αντιδράσει, την γυναίκα του να τον εγκαταλείπει, καθώς δεν μπορεί να βλέπει τον άνδρα που αγαπά να συνθλίβεται από την αγωνία και την πίεση της δουλειάς. Από την άλλη, καλείται να διαχειριστεί τις παράλογες απαιτήσεις των αφεντικών του για 10% περικοπές στο ήδη λιγότερο από όσο χρειάζεται εργατικό δυναμικό του εργοστάσιου που διευθύνει, τη στιγμή μάλιστα που η επιχείρηση είναι κερδοφόρα. Όταν η ασφυκτική αυτή καθημερινότητα αρχίζει να επιδρά με απρόσμενο τρόπο και στα άλλα μέλη της οικογένειάς του, η κατάσταση ξεπερνά τα όρια της αντοχής του. Πώς μπορεί να αντεπεξέλθει σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, όταν το διακύβευμα είναι η ίδια η ανθρωπιά του;

Η άποψή μας: Το δίδυμο Brizé – Lindon μας έχει δώσει δύο συγκλονιστικές ταινίες. Τόσο το «Ο νόμος της αγοράς» όσο και το «Σε πόλεμο» είναι ταινίες που παρουσιάζουν χωρίς μακιγιάζ και φτιασιδώματα το φρικτό πρόσωπο του σύγχρονου καπιταλισμού. Του καπιταλισμού, του οικονομικού εκείνου συστήματος δηλαδή, που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι τα κέρδη, αδιαφορώντας για τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Που θέτει συνθήκες ζούγκλας στις εργασιακές σχέσεις: ο ένας εργάτης απέναντι στον άλλο εργάτη, για το καλό του αφεντικού. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι η πλέον αγαπημένη τακτική του καπιταλισμού. Και το ξεζούμισμα και η εκμετάλλευση της χειρωνακτικής εργασίας το αγαπημένο του χόμπι. Σε τέτοιες συνθήκες ασφυκτικής πίεσης είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις να διατηρήσεις την ανθρωπιά σου. Την αξιοπρέπειά σου. Την αλληλεγγύη στους συναδέλφους σου. Την πίστη στον εαυτό σου. Είσαι αναλώσιμος. Αν είσαι τυχερός τουλάχιστον θα κρατήσεις τη δουλειά σου χωρίς να βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα. 

Στις συγκεκριμένες δύο ταινίες ο Lindon υποδύεται έναν άνθρωπο της εργατικής τάξης, που καλείται να πάρει μια κρίσιμη ηθική απόφαση. Και λειτουργούσαν άψογα ακριβώς επειδή υπήρχε απόλυτος συντονισμός: άμεση, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη σκηνοθετική ματιά, υπέροχο σενάριο όπου τα πάντα ήταν μελετημένα και τίποτα δεν περίσσευε, εξαιρετικές ερμηνείες από ένα καστ, μείγμα επαγγελματιών ηθοποιών και ερασιτεχνών, ανθρώπων του μόχθου που υποδύονται τους εαυτούς τους και μια αίσθηση του κατεπείγοντος. Τούτη η ταινία βρίσκεται ένα τσικ πιο χαμηλά από τις δύο προηγούμενες. Ίσως επειδή αυτήν τη φορά ο πρωταγωνιστής βρίσκεται από την άλλη πλευρά. 

Ο Φιλίπ δεν έχει καμία σχέση με τον Τιερί του «Νόμου της αγοράς» ή τον Λοράν του «Σε πόλεμο». Είναι διευθυντής εργοστασίου, είναι το αφεντικό για 550 ανθρώπους, φοράει μονίμως κοστούμι και τα χρήματα που παίρνει θα μπορούσαν θεωρητικά να εξουδετερώσουν τις όποιες τύψεις του, να απενεργοποιήσουν εκείνο το κέντρο της ύπαρξής του που τον κάνει να ενδιαφέρεται για τους άλλους γύρω του κι όχι μόνο για το τομάρι του. Όμως, κι ο Φιλίπ έχει αφεντικά. Κι ο Φιλίπ πιέζεται καθημερινά από τα αφεντικά του και τα αφεντικά των αφεντικών του για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη κι ακόμα μεγαλύτερο ξεζούμισμα των υφισταμένων του. Καθημερινή πίεση, η κορτιζόνη στα ύψη, το στρες μη διαχειρίσιμο, η σχέση του με την οικογένειά του να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Όλα καλά έως εδώ. 

Ο Brizé συνεχίζει το ανθρωποκεντρικό σινεμά του, σαν ένας άλλος Ken Loach ή σαν τους αδελφούς Dardenne. Μόνο που εδώ το σενάριο «κλωτσάει» κάπως, παρά τις πάντα σπουδαίες επιδόσεις του Lindon ερμηνευτικά. Η λύση που προτείνει ο Φιλίπ προκειμένου να μην απολύσει εργάτες είναι φορσέ και μη πιστευτή. Κι ας προσπαθεί ο Brizé να την «νομιμοποιήσει» μέσα από τη σκηνή της συζήτησης του Φιλίπ με τους συναδέλφους του, διευθυντάδες άλλων εργοστασίων του ομίλου στη Γαλλία, όπου η πρόταση του Φιλίπ έχει την ηθική υπεροχή απέναντι στη στάση των υπολοίπων – στάση όμως που στα μάτια του θεατή φαίνεται σαφώς πιο ρεαλιστική από εκείνη του Φιλίπ, που μοιάζει σαν να βγήκε από κάποιο παραμύθι. 

Κι όταν σε άλλη σκηνή ο CEO από τις ΗΠΑ «γειώνει» τις... ρομαντικές προτάσεις του Φιλίπ φαίνεται ακόμα περισσότερο η αμηχανία στο να υποστηριχθεί ο συγκεκριμένος χαρακτήρας μέσω του σεναρίου. Την ίδια αμηχανία δείχνει και η υποπλοκή με την κρίση του γιου του Φιλίπ (που λογικά κινείται στο φάσμα) ή οι χωρίς λόγια σκηνές με τη γυναίκα του στη φύση ή με τον γιο να παίζουν ποδόσφαιρο. Πολύ πιο πιστευτή γίνεται σαφώς η σκηνή όπου η διευθύντρια της εταιρίας στη Γαλλία (στο ρόλο η Marie Drucker, κάτι σαν την Έλλη Στάη της Γαλλίας) προτείνει στον Φιλίπ έναν τρόπο να κρατήσει τη θέση του, ρίχνοντας την ευθύνη στο δεξί του χέρι. Ο κυνισμός, το μανιπουλάρισμα και ο κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο. 

Υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, ένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός. Και δεν ξέρω κατά πόσο το να κρατήσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας είναι κάτι που μας κρατάει στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Μήπως θα ήταν καλύτερα η ζούγκλα να μην είχε ηθικά δίχτυα ασφαλείας έτσι ώστε η χύτρα που βράζει κάποια στιγμή να εκρήγνυντο; Ταινία που δίνει τροφή για σκέψη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2023 από την Weird Wave!

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Αξιωθήκαμε την περασμένη εβδομάδα να ευλογηθούμε με την ζωντανή παρουσία του Sylvester Stallone στο TIFF23. Ο Rocky, Rambo, ο επίσης δημιουργός των Expendables, παρευρέθη στην παγκόσμια πρεμιέρα του αυτοβιογραφούμενου ντοκιμαντέρ με τον ξεκάθαρο τίτλο Sly το οποίο παρεμπί, απέσπασε ως τώρα ιδιαίτερα κολακευτικές κριτικές. Αγέρωχος, ευθυτενής, κομψότατος, ο Sly έχει ευτυχήσει στα 70-φεύγα του να έχει εδραιωθεί ως αειθαλές brand name, μετρώντας τέσσαρες δεκαετίες εκπάγλου δόξης.

Ουδείς φυσικά θα θυμάται την ερμηνεία καριέρας του στο Cop Land (1997), σαφέστατα διότι τα εκατομμύρια θαυμαστών του ανέκαθεν διψούσαν για κάτι απολύτως συγκεκριμένο από κάθε πρότζεκτ με την υπογραφή Stallone: (Tο Πρώτο) Αίμα, κλωτσομπουνίδια και αδιανόητο body count (πολύ πριν η φράση αποκτήσει την πρόσφατη σεξουαλική της ερμηνεία). Καθαρή ξήγα, κρέας με πατάτες, τεστοστερόνη και τοξικότατη αρρενωπότης στο τέρμα άμα λάχει ναούμ. 

Εν έτι είκοσι εικοσιτρίω τα ανωτέρω κραυγάζουν γραφικότητα, κρίντζ και μια εκτεθειμένη νοσταλγία για την ψυχροπολεμική περίοδο (που αναμεταξύ μας, ουδέποτε σταλήθεια μας τελείωσε). Μολαταύτα, με περίπου τον ίδιο τρόπο που ο Sly, μετά τον επιτάφιο του Rambo, άρμεξε την ιερή αγελάδα του Rocky, μέχρις ότου το υβρίδιο Creed του έφυγε από τα χέρια (πονεμένη ιστορία), ερχόμαστε δωνά στο τέταρτο αισίως Expendables, οχτώ χρόνια και βάλε από την τρίτη συνέχεια, γυρισμένο πανδημιώτικα και δίχως την θρυλική τριάδα Schwarzenegger - Willis - Rourke. Πλέον το χορό σέρνει ο Jason Statham, επιστρέφει ο άσπονδος φίλος Dolph Lundgren και το franchise μπολιάζεται με το νέο αίμα των 50 Cent, Megan Fox και Andy Garcia. 

Ο Stallone, επίσης σκηνοθέτης και παραγωγός, ανοίγει και κλείνει την ταινία, δηλώνοντας κατά τα φαινόμενα πως αυτή είναι και η τελευταία του υποκριτική συμμετοχή (λατρεύω το υπονοούμενο) στους Αναλώσιμους. Το στόρυ δαύτη τη βολά είναι περίπου ηθελημένα ανέμπνευστο. Λιβύη, πυρηνικά μαζικής καταστρόφας, ποιός θα σώσει την ανθρωπότης; Έλα τώρα. εννοείται μάτια μου. Τις προάλλες με το My Big Fat Greek Wedding 3, βίωσα ένα ντροπιαστικό προϊόν, μια απροκάλυπτη αρπαχτή που δε με έκανε ιδιαίτερα εθνικά υπερήφανο, αστοπούμε κιέτσι.

Το Expend4bles είναι το πολεμοχαρές αδερφάκι του, υπό την έννοια ότι η φόρμουλα άξιονερ από τα 80ς - 90ς, στερούμενη από την αναγκαία δόση αυτοσαρκασμού, καταντά εκτός από οδυνηρά προβλέψιμη, άλλο τόσο ενοχλητικά προσβλητική, ιδιαίτερα για ένα νεανικό κοινό που έχει μάθει να του σερβίρονται μπλοκμπάστερς με σεναριακή άποψη και μελετημένη αισθητική. 

Αντιλαμβάνεσαι ότι ο Sly, γατόνι και πρώτος μάγκας στην πιάτσα, ξέρει να σε μπουκώνει με γουργουριστές εκρήξεις, καυτό αίμα και αγαστό ξυλίκι (πάει στο βρόντο το PG13 του προηγούμενων Αναλώσιμων) γιατί απλούστατα αυτό ξέρει - αυτό εμπιστεύεται. Το Expend4bles λοιπόν προόρισται να πουλήσει - και θα πουλήσει. Εξόν κι αν οι fans (κατά 90% οι σημερινοί πενηντάρηδες) αποφασίσουν να τον στείλουν στη σύνταξη. Σου πάει καρδιά όμως φίλος;

Είναι μια ώρα δύσκολη του χωρισμού η ώρα, βαρύς ο πόνος και βουβός σα βουρκωμένος ουρανός (άρχοντας Τόλης). Ένα εντελώς αλλιώτικο TIFF23, χωρίς γκλαμουριά, ηθοποιούς και σεναρίστες, λούτμπαγκ και βαρβάτους σπόνσορες. Στα συν, οι κυλιόμενες στο Scotiabank Theater δούλεψαν ρολόι εφέτο, οι εθελοντές όπως κάθε χρόνο πρωταγωνίστησαν με το αξιέπαινο μεράκι τους, ενώ το P&I σκηνικό στο Hyatt Regency έλαβε άριστα με τόνο. 

Τα σινεματικά πλήθη υπέμειναν αγόγγυστα στις ουρές χωρίς καταγεγραμμένα επεισόδια, ενώ στις δημοσιογραφικές είναι αξιοσημείωτο σημειολογικώς ότι σχεδόν άπασες οι βάσεις αναμονής (lineups) σταματούσαν ακριβώς έξω από το Hooters (wink) επί της Adelaide St. Να κάμω έναν μίνι απολογισμό και μια δυο προβλέψεις πριν το κλείσιμο, αφού όμως προσθέσω μερικές ακόμη ταινίες στο τελικό σύνολο.

Όπως τόσο στεγνά με έχει καταδώσει ο τίτλος, είναι τετελεσμένο. Είκοσι ταινίες μετά, έπιασα το τζάκποτ και μάλιστα δυο φορές. Το ωραιότερο δε, εκεί που το περίμενα λιγότερο. Ούτε "κουλτούρα να φύγουμε", μήτε "σινεμά του δημιουργού". Ξύπνια, καθαρά, στο ψαχνό, χωρίς αμετροέπεια. Να ψυχαγωγηθεί ο θεατής με θέματα που τον αφορούν άμεσα, με τόλμη και χιούμορ. Πρώτο δείγμα ο Craig Gillespie του άχαστου τρίπτυχου (Lars & The Real Girl, I, Tonya και Cruella). Εκεί που ο Fincher το φέρνει γύρω-γύρω βάζοντας τους χαρακτήρες του στο μικροσκόπιο, ο Gillespie προτάσσει το Anti-Social Network. Κείπου ο Adam McKay βαρά το σφυρί κατακέφαλα, ξυπνητζίδικα και νιχιλιστικά, ο Craig παίρνει τη μέση οδό, τη σωστή, την πρόστυχη ναούμ. 

Το Dumb Money είναι πουλέν της Blackberry, της Pinball σχολής. Κατεβαίνει στην πλέμπα, πιάνει το ζάιγκάιστ από το λαρύγγι και ξεβρακώνει κονγκρέσα, γουώλστρητ και το 1% μέχρι υφαλοτρυπίδος. Υπερθετικός ο Paul Dano κατά τα ειωθότα, αν τέτοιες παραγωγές είχαν βραβευτική τύχη, θα μιλούσαμε για ένα καλύτερο αύριο. 

Εκκίνηση με την επίσημη πρεμιέρα του Φεστιβάλ είχα χρόνια να κάμω - τόσα που δε θυμάμαι. Δικαιολογημένη πρωτιά στα χρονικά να προκριθεί animated μυθοπλασία, βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς ο Hayao Miyazaki είναι ζωντανός θρύλος όσο και τα Gibli studios. Πως μπορώ να ξεχάσω κείνη την αβάντα στο Βίλατζ Πάρκ Ρέντη του οσκαροδοξασμένου Spirited Away που φισκάραμε δυο αίθουσες προ 20ετίας! Ωραία χρόνια. 

Ο χρόνος γοργά πέρασε αλλά ελάχιστα έφθειρε την αστείρευτη φαντασία του μάστερ, απόδειξη τούτο το The Boy And The Huron το οποίο αναπόφευκτα αναμοχλεύει μνήμες Kurosawa's Dreams (1990), κοντά στο λυκόφως του έτερου γιαπωνέζου τιτάνα της παγκοσμίου κινηματογραφίας. Ημι-αυτοβιογραφικό, ύμνος στην παιδικότητα, ελεγεία στον κόσμο του επέκεινα, βαθιά οικολογικό. Εικόνες μαγικές, λυρικές που φέρνουν δάκρυα ικανοποίησης και ευγνωμοσύνης έναντι του 75χρονου πια Μιγιαζάκι. Μεγάλο ναι.