Εγώ, Η Τόνια
του Craig Gillespie. Με τους Margot Robbie, Sebastian Stan, Allison Janney, Julianne Nicholson, Caitlin Carver, Bojana Novakovic, Paul Walter Hauser, Bobby Cannavale
Dream A Little Dream Of Me!
του zerVo (@moviesltd) 
Το ημερολόγιο δείχνει 25 Φεβρουαρίου 1994 και το κατάμεστο παγοδρόμιο της Νορβηγικής κωμόπολης του Λίλεχάμερ, είναι πανέτοιμο να υποδεχθεί τον τελικό του πιο δημοφιλούς ιβέντ των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων για το άθλημα του καλλιτεχνικού πατινάζ, το Ατομικό Γυναικών. Θερμόμετρο αναμονής που έχει εκτοξευτεί στα ύψη, όχι κατ ανάγκη μόνο για λόγους αθλητικούς, αλλά και εξωαγωνιστικούς, που ουσιαστικά έχουν εξιτάρει το κοινό σε βαθμό φρενίτιδας, για το ποιες τελικά θα είναι οι πατινέρ που θα ανέβουν στο βάθρο. Στην πιο ονομαστή κόντρα στα χρονικά του αθλήματος, μια 16χρονη από την Ουκρανία, που μετέπειτα θα ακολουθήσει επαγγελματική καριέρα στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, η φοβερή και τρομερή Οκσάνα Μπαγιούλ, θα πάρει το χρυσό μετάλλιο μολονότι τραυματίας από σύγκρουσή με συναθλήτρια δυο ημέρες πριν, αφήνοντας δεύτερη την Αμερικανίδα Νάνσι Κέριγκαν, που πήρε μέρος στους Αγώνες, κυριολεκτικά, από το παράθυρο και τρίτη την επίσης ανερχόμενη Κινεζούλα Τσεν Λου. Ένας αγώνας που σηματοδότησε την μεγάλη επιστροφή στον πάγο της μυθικής (φυσικά Ανατολικο) Γερμανίδας Καταρίνα Βιτ, τροπαιούχας στους Ολυμπιακούς του Σεράγεβο (1984) και του Κάλγκαρυ (1988), η οποία κατέληξε στην έβδομη θέση. Μια παραπάνω από την δεύτερη συμμετέχουσα στο ντέρμπι, Αμερικανίδα Τόνυα Χάρντινγκ, που εμφανίστηκε στον στίβο φανερά επηρεασμένη από το σκάνδαλο που από καιρό είχε ξεσπάσει, με εκείνη αρνητική πρωταγωνίστρια. Στο βιογραφικό δράμα I, Tonya όσοι μη μυημένου του σπορ, δεν γνωρίζουν, θα μάθουν την ιστορία της...
Κατ απαίτηση της αυστηρής, καταπιεστικής και ακραίων συμπεριφορών διαζευγμένης, σερβιτόρας στο επάγγελμα, μητέρας της, η τετράχρονη Τόνυα, θα διαβεί από πολύ νωρίς το κατώφλι του παγοδρομίου του μίζερου Πόρτλαντ, για να μυηθεί στα μυστικά του σκέιτ, πάνω στην κατάλευκη λεία επιφάνεια του. Από τα πρώτα της κιόλας βήματα, η μικρούλα θα επιδείξει όχι μόνο ένα απίστευτο ταλέντο, αλλά και μια αξιοζήλευτη επιθυμία να κατακτήσει την κορυφή, όπως της την μεταλαμπάδευσε η υπερβολικά φιλόδοξη Λαβόνα Γκόλντεν, που πέρα από χρέη γονιού, εκτελούσε και καθήκοντα μάνατζερ για την θυγατέρα της. Που, ακόμη κι αν σε εφηβική ηλικία, η προστατευόμενη της, αποσπούσε τον ένα τίτλο μετά τον άλλο, ουδέποτε έδειξε ικανοποιημένη, απαιτώντας πάντοτε να ξεπερνά στον αγώνα, τον καλύτερο της εαυτό.
Εγκαταλείποντας το σχολείο νωρίς, προκειμένου να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο άθλημα της, μαθημένη να λειτουργεί κάτω από συνθήκες επαρχιωτόπουλου, η καταπιεσμένη Χάρντινγκ, σύντομα θα εγκαταλείψει την μητρική εστία, για χάρη των όμορφων ματιών του συγχωριανού της Τζεφ Γκιλούλυ, ενός εκ πεποιθήσεως, χαμηλής νοημοσύνης και εξυπνάδας, άεργου τυχοδιώκτη. Ο οποίος άμεσα θα αναλάβει χρέη ατζέντη της ευκολόπιστης Τόνυα, προβάλλοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τον βίαιο χαρακτήρα του, ξυλοφορτώνοντας την μαθημένη στις χειροδικίες πρωταθλήτρια. Στάση αρνητική από τα πιο στενά της πρόσωπα, που τάχιστα θα μεταλλάξει ολοσχερώς τον πειθαρχημένο της χαρακτήρα προς το αντίθετο, οδηγώντας μια (εκ πρώτης όψης ανορθόδοξα) λαμπρή καριέρα στην καταστροφή.
Ακόμη κι αν κανείς δεν παρακολουθεί από κοντά αυτό το εκπληκτικών ικανοτήτων, επιδεξιότητας και τεχνικής άθλημα - δεν είναι τυχαίο, που πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα δίχως μπάλα σπορ, που καταφέρνει να "κολλήσει" στην εξέλιξη του, εκείνον που παρακολουθεί τις προσπάθειες των αθλητών του - μοιάζει απίθανο να μην γνωρίζει έστω και μέσες - άκρες, την περίπτωση της Τόνυα Χάρντινγκ, που στα μέσα της δεκαετίας του 90' θεωρούνταν στις ΗΠΑ το πιο διάσημο πρόσωπο, αμέσως μετά τον Πλανητάρχη! Και για λόγους που δεν είχαν να κάνουν κατ ανάγκη με τις επιτυχίες της στον πάγο, ούτε με τα τρόπαια που εκείνη αποσπούσε το ένα μετά το άλλο, ούσα η πρώτη στα χρονικά Αμερικανίδα - δεύτερη στον κόσμο, μετά την Γιαπωνέζα Σιντόρι Ίτο - που προσγειώθηκε με επιτυχία μετά από την Τριπλ Άξελ, την τρισίμισι κύκλων, δηλαδή, γύρω από τον εαυτό της εναέρια περιστροφή. Σίγουρα την μοναδική που μέχρι τα τότε, είχε πετύχει το ακατόρθωτο, δύο φορές σε ένα και μόνο ατομικό πρόγραμμα (Παναμερικάνικοι 1991).
Έχοντας απογοητευτεί πλήρως από την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άλμπερτβιλ στα 1992, θεωρώντας εαυτόν μόνιμα ριγμένο, περιφρονημένο και περιθωριοποιημένο, άδικα, από τους κριτές (δεδομένα πρόκειται για άθλημα αδιαφανές, καθώς δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης της αθλητικής δράσης) η Χάρντινγκ, μόλις στα 22 της, θα οδηγηθεί στην απόφαση να κρεμάσει μια για πάντα τα παγοπέδιλα της. Ακολουθώντας την επαγγελματική διαδρομή της αυταρχικής Λαβόνα, σε φαστφουντάδικο της γειτονιάς, με προσωπική ζωή κατακερματισμένη από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα που της έχει προκαλέσει ο καλός της και ολοκληρωτικά εκτός φόρμας, ελέω των καταχρήσεων, μόνο με ένα θαύμα θα πετύχαινε να επιστρέψει στα στάδια. Κι αν καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό της, δεν θα πετύχει το ίδιο και με την μοίρα, που της την έχει στημένη, βάζοντας την στο επίκεντρο μιας από τις πλέον περίεργες ιστορίες στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αυτή ακριβώς την σκοτεινή, θολή από όπου κι αν την κοιτάξει κανείς υπόθεση Χάρντινγκ, επιχειρεί να προσεγγίσει μέσα από την πιο φιλόδοξη μέχρι στιγμής δημιουργία στο σκηνοθετικό παλμαρέ του, ο αξιόλογος ντιρέκτορας Craig Gillespie, που ως τώρα έχει δοκιμαστεί σε όχι και λίγα φιλμικά είδη μέσα από έργα όπως το κοινωνικό δράμα Lars And The Real Girl, το φοβιστικό Fright Night και το περιπετειώδες The Finest Hours. Εδώ ο Αυστραλός ακολουθώντας πιστά το χρονικό, από τα νεαρότατα χρόνια της τσάμπιον μέχρι την στιγμή της επίσημης παραπομπής της στην δικαιοσύνη (κατηγορούμενη ως ηθική αυτουργός του σαμποτάζ, που προκάλεσε σωματικές βλάβες στην βασική της ανταγωνίστρια, Κέριγκαν) μέσα από τις εκπληκτικά σχεδιασμένες και εκτελεσμένες χορογραφικά σεκάνς που λαμβάνουν χώρα εντός του παγοδρομίου, φωτογραφίζει ουσιαστικά και την πορεία (ανήθικη ή όχι, γι αυτό αποφασίζει ο θεατής με τα στοιχεία που του παρατίθενται) προς την ολοκλήρωση του Αμερικάνικου ονείρου.
Ενός προσώπου, σαν την Τόνυα, που επ ουδενί όμως εκπροσωπεί την πεντακάθαρη και κρυστάλλινη εικόνα που η America επιθυμεί να βγάλει προς τα έξω. Αγράμματη, άφραγκη, παιδί χωρισμένης φαμίλιας, αγοροκόριτσο, δίχως τρόπους και στυλ, αρειμανιώδης καπνίστρια, με εμφάνιση βλαχαδερού χέβι μέταλ και ουχί μπαλαρίνας, με τσίτια κακοραμμένα στο χέρι, αντί των υπέρλαμπρων παγιετών που ντύνονται οι σκέιτερς, η Χάρντινγκ κατάφερε να διακριθεί σε ένα σπορ βιτρίνας, που συνηθίζεται να ταιριάζει στους εύπορους, τους κατέχοντες, τους προνομιούχους. Εξού και η αρνητική στάση προς το πρόσωπο της, από οποιαδήποτε κριτική επιτροπή δεν γουστάρει την εκκεντρική της μόστρα, όποιο αριθμό άξελ κι αν καταφέρει στο αρτιστικό της πρόγραμμα.
Με οδηγό αυτή την αινιγματική προσωπικότητα, που εντέλει καταλήγεις να συμπαθήσεις μετά από δύο ώρες αναφοράς στην ύπαρξη της, τεχνηέντως βάσει μάλλον αθωωτικού μα όχι αγιοποιητικού σεναρίου, γινόμαστε μάρτυρες της γεμάτης αγκάθια, εμπόδια και αντιξοότητες πορείας προς την κορυφή, την καταξίωση, την δόξα. Μορφή που παίρνει η (αντι)ηρωίδα, από ότι πιο θηλυκό παίζει ετούτη την ώρα στον Πλανήτη Χόλιγουντ, την εκθαμβωτική ξανθιά Margot Robbie, που αποδίδει τον ρόλο της σαν σε συνέχεια εκείνου που την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό, ως η αποκάλυψη του Marty στον Wolf Of The Wall Street. Σηκώνοντας μπράτσα και κονταίνοντας το μαλλί σε επίπεδο Τομπόυ, με μακιγιάζ αγριεμένο από τις μπογιές, ενίοτε και για να καλύψει τους μώλωπες από τις Ροκίσιες πραγματικά γροθιές του ανδρός της, η αγγελικής όψης γεννημένη στο Down Under Καλιφορνέζα, δεν διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα της και σαν ανταμοιβή αποσπά μια Οσκαρική nod ερμηνείας, παρακαταθήκη για ένα σπουδαίο υποκριτικό μέλλον.
Σε αυτή της την προσπάθεια δεν είναι μονάχη πάντως, αφού πέρα από τους δύο πανάξιους παραστάτες, την συγκλονιστική εξηντάχρονη ρολίστα Alison Janney, που δίνει μαθήματα του τι σημαίνει υποστηρικτικός ρόλος ως μάνα μέγαιρα (εννοείται παρούσα στις πεντάδες της AMPAS) και τον Sebastian Stan ως παρανοϊκό βλάκα σύζυγο - ατζέντη - διοργανωτή του εγκλήματος, που δεν έχει μεγάλη επαφή με το περιβάλλον, υπάρχει πλήθος περιφερειακών προσώπων, που βοηθούν στην ανάγνωση της πραγματικά αδύνατον να πιστέψεις για αληθινή, ιστορίας.
Οι οποίοι ηθοποιοί, άπαντες, πέραν της πρόζας, επιδίδονται και σε εμβόλιμες on camera συνεντεύξεις, εν είδει (ψευδο)ντοκιμαντέρ, κατοπινού χρόνου των συμβάντων, με ιδιόμορφη σαν αρχειακού τύπου κινηματογράφηση, τονισμένη ακόμη πιότερο από το ικανότατο ψαλίδι του μοντάζ, που τις παρενθέτει. Αποκαλύπτοντας κρυφές πτυχές της υπόθεσης Χάρντινγκ, έξοχα συνδεδεμένες με το κοινωνικό γίγνεσθαι τις εποχής και αλληλένδετες θεματικά με τα τραγούδια που ορίζουν την καλύτερη κινηματογραφική κασέτα όχι απλά της χρονιάς, αλλά της δεκαετίας (από Supertramp μέχρι ZZ Top και από Siouxsie ίσαμε Doris Day) προσφέροντας ένα κάπως διαφορετικό biopic από τα συνηθισμένα, που αναμφίβολα μετά το πέρας του, θα ξεσηκώσει μεγάλο κουβεντολόι για την ζωή, το αθλητικό έργο και φυσικά την πολιτεία, της απροσάρμοστης Τόνυα.
Εγκαταλείποντας το σχολείο νωρίς, προκειμένου να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο άθλημα της, μαθημένη να λειτουργεί κάτω από συνθήκες επαρχιωτόπουλου, η καταπιεσμένη Χάρντινγκ, σύντομα θα εγκαταλείψει την μητρική εστία, για χάρη των όμορφων ματιών του συγχωριανού της Τζεφ Γκιλούλυ, ενός εκ πεποιθήσεως, χαμηλής νοημοσύνης και εξυπνάδας, άεργου τυχοδιώκτη. Ο οποίος άμεσα θα αναλάβει χρέη ατζέντη της ευκολόπιστης Τόνυα, προβάλλοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τον βίαιο χαρακτήρα του, ξυλοφορτώνοντας την μαθημένη στις χειροδικίες πρωταθλήτρια. Στάση αρνητική από τα πιο στενά της πρόσωπα, που τάχιστα θα μεταλλάξει ολοσχερώς τον πειθαρχημένο της χαρακτήρα προς το αντίθετο, οδηγώντας μια (εκ πρώτης όψης ανορθόδοξα) λαμπρή καριέρα στην καταστροφή.
Ακόμη κι αν κανείς δεν παρακολουθεί από κοντά αυτό το εκπληκτικών ικανοτήτων, επιδεξιότητας και τεχνικής άθλημα - δεν είναι τυχαίο, που πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα δίχως μπάλα σπορ, που καταφέρνει να "κολλήσει" στην εξέλιξη του, εκείνον που παρακολουθεί τις προσπάθειες των αθλητών του - μοιάζει απίθανο να μην γνωρίζει έστω και μέσες - άκρες, την περίπτωση της Τόνυα Χάρντινγκ, που στα μέσα της δεκαετίας του 90' θεωρούνταν στις ΗΠΑ το πιο διάσημο πρόσωπο, αμέσως μετά τον Πλανητάρχη! Και για λόγους που δεν είχαν να κάνουν κατ ανάγκη με τις επιτυχίες της στον πάγο, ούτε με τα τρόπαια που εκείνη αποσπούσε το ένα μετά το άλλο, ούσα η πρώτη στα χρονικά Αμερικανίδα - δεύτερη στον κόσμο, μετά την Γιαπωνέζα Σιντόρι Ίτο - που προσγειώθηκε με επιτυχία μετά από την Τριπλ Άξελ, την τρισίμισι κύκλων, δηλαδή, γύρω από τον εαυτό της εναέρια περιστροφή. Σίγουρα την μοναδική που μέχρι τα τότε, είχε πετύχει το ακατόρθωτο, δύο φορές σε ένα και μόνο ατομικό πρόγραμμα (Παναμερικάνικοι 1991).
Έχοντας απογοητευτεί πλήρως από την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άλμπερτβιλ στα 1992, θεωρώντας εαυτόν μόνιμα ριγμένο, περιφρονημένο και περιθωριοποιημένο, άδικα, από τους κριτές (δεδομένα πρόκειται για άθλημα αδιαφανές, καθώς δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης της αθλητικής δράσης) η Χάρντινγκ, μόλις στα 22 της, θα οδηγηθεί στην απόφαση να κρεμάσει μια για πάντα τα παγοπέδιλα της. Ακολουθώντας την επαγγελματική διαδρομή της αυταρχικής Λαβόνα, σε φαστφουντάδικο της γειτονιάς, με προσωπική ζωή κατακερματισμένη από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα που της έχει προκαλέσει ο καλός της και ολοκληρωτικά εκτός φόρμας, ελέω των καταχρήσεων, μόνο με ένα θαύμα θα πετύχαινε να επιστρέψει στα στάδια. Κι αν καταφέρει να ξεπεράσει τον εαυτό της, δεν θα πετύχει το ίδιο και με την μοίρα, που της την έχει στημένη, βάζοντας την στο επίκεντρο μιας από τις πλέον περίεργες ιστορίες στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αυτή ακριβώς την σκοτεινή, θολή από όπου κι αν την κοιτάξει κανείς υπόθεση Χάρντινγκ, επιχειρεί να προσεγγίσει μέσα από την πιο φιλόδοξη μέχρι στιγμής δημιουργία στο σκηνοθετικό παλμαρέ του, ο αξιόλογος ντιρέκτορας Craig Gillespie, που ως τώρα έχει δοκιμαστεί σε όχι και λίγα φιλμικά είδη μέσα από έργα όπως το κοινωνικό δράμα Lars And The Real Girl, το φοβιστικό Fright Night και το περιπετειώδες The Finest Hours. Εδώ ο Αυστραλός ακολουθώντας πιστά το χρονικό, από τα νεαρότατα χρόνια της τσάμπιον μέχρι την στιγμή της επίσημης παραπομπής της στην δικαιοσύνη (κατηγορούμενη ως ηθική αυτουργός του σαμποτάζ, που προκάλεσε σωματικές βλάβες στην βασική της ανταγωνίστρια, Κέριγκαν) μέσα από τις εκπληκτικά σχεδιασμένες και εκτελεσμένες χορογραφικά σεκάνς που λαμβάνουν χώρα εντός του παγοδρομίου, φωτογραφίζει ουσιαστικά και την πορεία (ανήθικη ή όχι, γι αυτό αποφασίζει ο θεατής με τα στοιχεία που του παρατίθενται) προς την ολοκλήρωση του Αμερικάνικου ονείρου.
Ενός προσώπου, σαν την Τόνυα, που επ ουδενί όμως εκπροσωπεί την πεντακάθαρη και κρυστάλλινη εικόνα που η America επιθυμεί να βγάλει προς τα έξω. Αγράμματη, άφραγκη, παιδί χωρισμένης φαμίλιας, αγοροκόριτσο, δίχως τρόπους και στυλ, αρειμανιώδης καπνίστρια, με εμφάνιση βλαχαδερού χέβι μέταλ και ουχί μπαλαρίνας, με τσίτια κακοραμμένα στο χέρι, αντί των υπέρλαμπρων παγιετών που ντύνονται οι σκέιτερς, η Χάρντινγκ κατάφερε να διακριθεί σε ένα σπορ βιτρίνας, που συνηθίζεται να ταιριάζει στους εύπορους, τους κατέχοντες, τους προνομιούχους. Εξού και η αρνητική στάση προς το πρόσωπο της, από οποιαδήποτε κριτική επιτροπή δεν γουστάρει την εκκεντρική της μόστρα, όποιο αριθμό άξελ κι αν καταφέρει στο αρτιστικό της πρόγραμμα.
Με οδηγό αυτή την αινιγματική προσωπικότητα, που εντέλει καταλήγεις να συμπαθήσεις μετά από δύο ώρες αναφοράς στην ύπαρξη της, τεχνηέντως βάσει μάλλον αθωωτικού μα όχι αγιοποιητικού σεναρίου, γινόμαστε μάρτυρες της γεμάτης αγκάθια, εμπόδια και αντιξοότητες πορείας προς την κορυφή, την καταξίωση, την δόξα. Μορφή που παίρνει η (αντι)ηρωίδα, από ότι πιο θηλυκό παίζει ετούτη την ώρα στον Πλανήτη Χόλιγουντ, την εκθαμβωτική ξανθιά Margot Robbie, που αποδίδει τον ρόλο της σαν σε συνέχεια εκείνου που την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό, ως η αποκάλυψη του Marty στον Wolf Of The Wall Street. Σηκώνοντας μπράτσα και κονταίνοντας το μαλλί σε επίπεδο Τομπόυ, με μακιγιάζ αγριεμένο από τις μπογιές, ενίοτε και για να καλύψει τους μώλωπες από τις Ροκίσιες πραγματικά γροθιές του ανδρός της, η αγγελικής όψης γεννημένη στο Down Under Καλιφορνέζα, δεν διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα της και σαν ανταμοιβή αποσπά μια Οσκαρική nod ερμηνείας, παρακαταθήκη για ένα σπουδαίο υποκριτικό μέλλον.
Σε αυτή της την προσπάθεια δεν είναι μονάχη πάντως, αφού πέρα από τους δύο πανάξιους παραστάτες, την συγκλονιστική εξηντάχρονη ρολίστα Alison Janney, που δίνει μαθήματα του τι σημαίνει υποστηρικτικός ρόλος ως μάνα μέγαιρα (εννοείται παρούσα στις πεντάδες της AMPAS) και τον Sebastian Stan ως παρανοϊκό βλάκα σύζυγο - ατζέντη - διοργανωτή του εγκλήματος, που δεν έχει μεγάλη επαφή με το περιβάλλον, υπάρχει πλήθος περιφερειακών προσώπων, που βοηθούν στην ανάγνωση της πραγματικά αδύνατον να πιστέψεις για αληθινή, ιστορίας.
Οι οποίοι ηθοποιοί, άπαντες, πέραν της πρόζας, επιδίδονται και σε εμβόλιμες on camera συνεντεύξεις, εν είδει (ψευδο)ντοκιμαντέρ, κατοπινού χρόνου των συμβάντων, με ιδιόμορφη σαν αρχειακού τύπου κινηματογράφηση, τονισμένη ακόμη πιότερο από το ικανότατο ψαλίδι του μοντάζ, που τις παρενθέτει. Αποκαλύπτοντας κρυφές πτυχές της υπόθεσης Χάρντινγκ, έξοχα συνδεδεμένες με το κοινωνικό γίγνεσθαι τις εποχής και αλληλένδετες θεματικά με τα τραγούδια που ορίζουν την καλύτερη κινηματογραφική κασέτα όχι απλά της χρονιάς, αλλά της δεκαετίας (από Supertramp μέχρι ZZ Top και από Siouxsie ίσαμε Doris Day) προσφέροντας ένα κάπως διαφορετικό biopic από τα συνηθισμένα, που αναμφίβολα μετά το πέρας του, θα ξεσηκώσει μεγάλο κουβεντολόι για την ζωή, το αθλητικό έργο και φυσικά την πολιτεία, της απροσάρμοστης Τόνυα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Seven Films!
1 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική