Movies Ltd

Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι (;)

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Και το κρασί έτσι γρήγορα μας τέλειωσε

Ο Τάσος Γερακίνης γεννήθηκε στην ελληνική επαρχία. Στη διάρκεια των σπουδών του στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, στην Αθήνα, παρακολούθησε σεμινάρια σκηνοθεσίας και κινηματογράφου. Πολύ σύντομα έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο ως διευθυντής παραγωγής και βοηθός σκηνοθέτη σε μικρού μήκους ταινίες. Θεωρεί τον εαυτό του αυτοδίδακτο, καθότι δεν έχει φοιτήσει ποτέ σε κάποια Σχολή Κινηματογράφου. Έχει σκηνοθετήσει τρεις μικρού μήκους ταινίες. Το Ένας ήσυχος άνθρωπος είναι το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του.

Η ταινία συμμετείχε στο 66ο φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν ως film in progress κι έκανε ευρωπαϊκή πρεμιέρα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 24ου φεστιβάλ κινηματογράφου της Σόφιας. Στην Ελλάδα η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, ενώ πριν λίγες μέρες έκανε αβάν πρεμιέρ στη Σκύρο, στο νησί όπου έγινε το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων της ταινίας.

Η υπόθεση: Ο Μάκης είναι ένας ήσυχος οινοποιός, που ζει σε ένα μικρό χωριό, σε ένα νησί της ελληνικής μεθορίου, κοντά στην Τουρκία. Είναι χήρος εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ουσιαστικά έχει μεγαλώσει μόνος του την κόρη του, τη Σοφία. Η 30χρονη Σοφία είναι ένα από τα πολλά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει. Τελευταία ζει μαζί του, καθώς περιμένει το διαζύγιο από τον αποτυχημένο γάμο της με τον γιο του καφετζή του χωριού. Το χειρότερο για τον Μάκη είναι πως η δουλειά δεν πάει καλά: τα κρασιά δεν πουλιούνται και κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο το οινοποιείο αλλά και το σπίτι του και το οικόπεδό του. Στο παρά πέντε, ο Μάκης θα κλείσει μια μεγάλη δουλειά μέσω της οποίας ελπίζει να ξεχρεώσει. 

Όμως, την ίδια στιγμή, ένας κακοποιός, φυγάς, που έχει σκοτώσει και δύο αστυνομικούς, θα βρει καταφύγιο στο σπίτι του και θα τον πιάσει όμηρο! Ο Μάκης θα προτείνει στον κακοποιό να υποδυθεί ότι δουλεύει για εκείνον για να τον βοηθήσει στην παραγγελία, προκειμένου από τη μια να μην καταλάβει τίποτα η κόρη του (και με αυτόν τον τρόπο, να την προστατέψει) και από την άλλη, ο φυγάς να κρυφτεί με επιτυχία. Όταν όμως μια ερωτική σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα στον φυγά και τη Σοφία, η δυναμική αλλάζει. Και ο Μάκης θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του…

Η άποψή μας: Ψυχολογικό θρίλερ made in Greece; Γιατί όχι; Και μάλιστα, θα μπορούσε να ήταν και μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια στο συγκεκριμένο, παραμελημένο από τους Έλληνες κινηματογραφιστές, είδος. Θα μπορούσε. Αλλά δεν... Πάντως, τούτη η ταινία αν μη τι άλλο, εκτός από προβλήματα διαθέτει και μπόλικες αρετές. Καθόλου ευκαταφρόνητες. Αρχικά, να σημειώσουμε λοιπόν πως τούτη η ταινία έχει κάτι να πει. Δεν είναι απλά μια κενή περιεχομένου άσκηση ύφους. Το σενάριο είναι σχετικά καλογραμμένο, αποφεύγονται τα μεγάλα φάουλ και τα κενά, η φωτογραφία είναι πολύ λειτουργική και σε κάποιες σκηνές εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (όπως εκείνη της ταφής), δεν υπάρχουν τεχνικά προβλήματα και η ίντριγκα μπορεί να σε κρατήσει. 

Μόνο που η ταινία εντέλει δεν διαθέτει το κάτι παραπάνω. Δεν έχει αυτό το κάτι που μπορεί να την κάνει να ξεχωρίσει. Και μάλιστα σε ορισμένες στιγμές θαρρείς και δουλεύει εναντίον του εαυτού της, αφού εκεί που πάει να πάρει τ' απάνω της και να κρατήσει την αδρεναλίνη στα κόκκινα, σαν να... βγαίνει από την πρίζα κινούμενη σε αβαθή. Το φινάλε βάζει τα πράγματα στη θέση τους, εντωμεταξύ, όμως, έχουν χαθεί πολύτιμα κινηματογραφικά λεπτά, έτσι, χωρίς λόγο. Γίνεται μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του τι συμβαίνει στις μικρές, κλειστές κοινωνίες της ελληνικής περιφέρειας ενώ παράλληλα, χωρίς κραυγές, παρουσιάζεται ικανοποιητικά η χωρίς βοήθεια από πουθενά των μικρών βιοτεχνιών να επιβιώσουν. Καλά όλα αυτά αλλά δεν αρκούν. 

Από την άλλη, η έλλειψη μεγάλων, αναγνωρισμένων ονομάτων στη μαρκίζα καθώς επίσης και το γεγονός ότι οι ερμηνείες (ιδίως η γυναικεία) δεν είναι αυτό που λέμε top notch, έχουν τον αντίκτυπό τους στη συνολική αποτίμηση της ταινίας. Είναι από τις ταινίες εκεί που δεν σε χαλάνε, δεν σε φτιάχνουν όμως κιόλας. Μια χαρά αντίστιξη με τον τίτλο της λοιπόν και το φιλμ στο σύνολό του: «Μια ήσυχη ταινία».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Νοεμβρίου 2021!

Who You Gonna Call? For one more time! Από τον σκηνοθέτη Jason Reitman (Juno, Up In The Air) και τον παραγωγό Ivan Reitman, που σκηνοθέτησε τα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς, έρχεται το επόμενο κεφάλαιο στο σύμπαν των Ghostbusters. Στη νέα ταινία Ghostbusters: Legacy, που είναι εντελώς αυτόνομη, αλλά τιμά τις προηγούμενες με την αναμενόμενη νοσταλγική διάθεση, μια μαμά και τα δύο παιδιά της μετακομίζουν σε μια μικρή πόλη όταν αρχίζουν να ανακαλύπτουν τη σύνδεσή τους με τους αυθεντικούς Ghostbusters και τη μυστική κληρονομιά που τους άφησε πίσω ο παππούς τους. Σε σενάριο των Dan Aykroyd και Harold Ramis.

Πρωταγωνιστούν οι Carrie Coon, Finn Wolfhard, Mckenna Grace, Paul Rudd.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Χίλιες και μια νύχτες! Η πιο φιλόδοξη και πληθωρική ταινία του τελειομανή και αστείρευτου Wes Anderson (The Grand Budapest Hotel, The Royal Tenenbaums) τιμά την κουλτούρα της αμερικανικής δημοσιογραφίας υψηλών προδιαγραφών (με σαφή αναφορά στο εμβληματικό The New Yorker) και τη συνδυάζει με την ακαταμάχητη ρετρό ατμόσφαιρα μίας επινοημένης κωμόπολης της Γαλλίας του 20ου αιώνα. Εκεί, στο σταυροδρόμι ανάμεσα στη γαλλική φινέτσα και την αμερικανική διανόηση (όπου κινείται και ο ίδιος ο Αμερικανός δημιουργός) στεγάζεται ένα πολυπληθές, απολαυστικό, αξιοζήλευτο και πρωτοκλασάτο καστ με φόντο ένα ακαταμάχητο οπτικό σύμπαν, ένα απενοχοποιημένο και φαντασμαγορικό κουκλοθέατρο, που ανεβάζει μία ιλιγγιώδη, αριστοτεχνική παράσταση. Η ταινία ανθολογεί μία σειρά άρθρων ενός φανταστικού περιοδικού, που λειτουργούν ως επιμέρους επεισόδια, επιστρατεύει έγχρωμη και ασπρόμαυρη φωτογραφία, βρίθει από αναφορές, αναδεικνύει την καρτουνίστικη πλευρά των ηθοποιών της, κινείται ξέφρενα, μιλάει περίτεχνα και απογειώνει το όραμα του δημιουργού της, ενός γνήσιου καλλιτέχνη του σινεμά. Με αφορμή τον θάνατο του σπουδαίου Τεξανού εκδότη Arthur Howitzer, η συντακτική ομάδα του The French Dispatch, ενός αμερικάνικου περιοδικού με έδρα τη γαλλική πόλη Ennui-sur-Blasé, συνεδριάζει για να γράψει τη νεκρολογία του. Οι αναμνήσεις της ομάδας από τον εκλιπόντα εκδότη εμπνέουν τη δημιουργία τεσσάρων ιστοριών. Ο Cycling Reporter αναλαμβάνει να γράψει ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο για τις φτωχικές γειτονιές της πόλης. Ακολουθεί το The Concrete Masterpiece, το πορτρέτο ενός -εγκληματικής φύσης- ζωγράφου, της μούσας του και των αρπαχτικών εμπόρων τέχνης. Το Revisions to a Manifesto είναι ένα χρονικό έρωτα και θανάτου στα χαρακώματα της φοιτητικής εξέγερσης. Η ανθολογία ολοκληρώνεται με το The Private Dining Room of the Police Commissioner, μία συναρπαστική ιστορία με εμπόρους ναρκωτικών, μία απαγωγή και ένα δείπνο υψηλής γαστρονομίας.

Πρωταγωνιστούν οι Benicio del Toro, Adrien Brody, Tilda Swinton, Léa Seydoux, Frances McDormand, Timothée Chalamet, Lyna Khoudri, Jeffrey Wright, Mathieu Amalric, Stephen Park, Bill Murray, Owen Wilson, Elisabeth Moss, Edward Norton, Willem Dafoe, Lois Smith, Saoirse Ronan, Christoph Waltz, Cécile de France, Guillaume Gallienne, Jason Schwartzman, Tony Revolori, Rupert Friend, Henry Winkler, Bob Balaban και Hippolyte Girardot.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Αγάπη, απώλεια, ποδόσφαιρο! Ο Ιταλός σκηνοθέτης Paolo Sorrentino, μετά από μια σειρά επιτυχημένων ταινιών, ανάμεσά τους και το Οσκαρικό Η Τέλεια Ομορφιά, επιστρέφει στη γενέτειρά του τη Νάπολη για να σκηνοθετήσει την πιο προσωπική του δουλειά με τον τίτλο The Hand Of God. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ‘80 και ο 17χρονος Φαμπιέτο Σκίζα είναι ένας άτακτος Ιταλός έφηβος που ζει μια κεφάτη ζωή με την οικογένεια του που αγαπάει τη ζωή και τα μέλη της απολαμβάνουν να ανακατεύονται ο ένας στις περίπλοκες σχέσεις των άλλων. Έπειτα, έρχονται γεγονότα που αλλάζουν τα πάντα. Το πρώτο είναι η πανηγυρική άφιξη του θρύλου της μπάλας, Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολη, κάτι που γεμίζει περηφάνια τον Φαμπιέτο αλλά και όλη την πόλη. Το δεύτερο είναι ένα σοκαριστικό δυστύχημα από το οποίο ο Μαραντόνα, ακούσια, σώζει τον Φαμπιέτ, επηρεάζοντας το μέλλον του. Ο Φαμπιέτο παλεύει με την φύση της μοίρας, την σύγχυση που επιφέρει η απώλεια, και τη μεθυστική ελευθερία του να είσαι ζωντανός. Στην πιο προσωπική του ταινία, ο Sorrentino μας μεταφέρει σε μια αισθητηριακή περιπέτεια γεμάτη τραγωδία και κωμωδία, αγάπη και πάθος, παραλογισμό και ομορφιά, καθώς ο Φαμπιέρο βρίσκει ως την μόνη διέξοδο από την ολική καταστροφή, την ίδια του τη φαντασία.

Πρωταγωνιστούν οι Filippo Scotti, Toni Servillo, Teresa Saponangelo, Marlon Joubert, Luisa Ranieri, Renato Carpentieri.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Odeon!

Psalm 22:20: "Deliver my soul from the sword; my darling from the power of the dog."

του gaRis (@takisgaris)

Κοντεύουν 30 χρόνια όταν η (πλέον με κλεισμένα τα 67 έτη) Νεοζηλανδή Jane Campion συνετάραξε τα μισόγυνα χολυγουντιανά ήθη με το θρυλικό The Piano (1993). Το να προταθεί για όσκαρ σκηνοθεσίας (με συνολικά 8 υποψηφιότητες, η Jane “βολεύτηκε” με το βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου, χρονιά της Λίστας του Σίντλερ γαρ) τα χρόνια εκείνα ήταν, πέρα από ιστορικής αξίας κατόρθωμα, μια πρώτης τάξεως ανορθογραφία (απόδειξη ότι έπρεπε να φτάσουμε στο περσινό Nomadland για να δρέψει η Zhao τους καρπούς από τα σπόρια της Campion), καθότι τα Μαθήματα Πιάνου εισήγαγαν με τόλμη και αυθεντικότητα αυτό που ονομάζεται «γυναικεία ματιά» στα μεγάλα σαλόνια της μέηνστρημ κινηματογραφίας. Δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήνας, απλά υπενθυμίζω στη νεότερη γενιά το τι έχει προηγηθεί ώστε να φτάσουμε κατουσίαν στη μεγάλη επιστροφή της δημιουργού στην επικαιρότητα μετά τα σχεδόν αφανή In the Cut (2003) και Bright Star (2009).

O σινεμάς της Campion είναι στιλπνός, με ορθάνοιχτα μάτια, περιγραφικός της ανδρικής ροπής προς τη νοσηρότητα ως αποτέλεσμα επιβολής του καπιταλισμού σε μια διαχρονικά πατριαρχική κοινωνία. Μολαταύτα, ξεκάθαρα φεμινίστρια δε τη λες κιόλα. Όσο για τις ηρωίδες της, περιφέρονται μεταξύ θυμάτων βίας και πάλης με ψυχική ανισορροπία, αποκυήματα του υποβαθμισμένου τους ρόλου σε μια βαθιά ταξική όσο και έμφυλη διαπάλη. Τότενες, στα του Πιάνου χρόνια, θα σκεφτόσουν αυτόματα με αποστροφή πως η όλη κατάστα όζει κλισέ και πόζα, έλα όμως που πλέον το προτσές μας πάει τρενάκι στα #MeToo,στη γυναικοκτονία και στην ακραιφνή επίθεση ενάντια αυτού που τόσο αδόκιμα έχει προσδιοριστεί ως «τοξικό αρσενικό». 

Εδώ είμαστε λοιπόν. Η Campion διαλέγει να προσαρμόσει για τη μεγάλη οθόνη την επιτυχημένη νουβέλα του Thomas Savage, The Power of the Dog (1967), προσδιορισμένη χρονικά σε ένα ράντσο στη Μοντάνα του 1925 που ανήκει σε δυο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους αδέρφια: Τον (Α’ Male ή Top...Dog αμερικανιστί) Phil (Benedict Cumberbatch) και τον George (Jesse Plemmons), τον πράο και συγκαταβατικό αδελφό, που φέρνει στο σπίτι τη χήρα Rose (Kirsten Dunst, η οποία στην αληθινή ζωή μοιράζεται δυο γιούς με τον Plemmons) με τον κανακάρη της Peter (Kodi Smit-McPhee), ένα ελαφρώς θηλυπρεπές αγόρι, που αμέσως ξεσηκώνει τα πειράγματα του Phil και των μάτσο καμπόηδων, συλλειτουργούντων στο οικογενειακό ράντσο. 

Ο χειροδύναμος βρωμίδης αλλά και ιδιαίτερα καλλιεργημένος Cumberbatch έχει μια πλευρά που επιμελώς φροντίζει να κρύβει, σε αντίθεση με την απέχθειά του προς τη Dunst, που από το στρες το (ξανα)ρίχνει στο ποτό, καθώς βλέπει τον αντίπαλό της να καραδοκεί, έτοιμο να προσεγγίσει τον Kodi με διαθέσεις πεινασμένου αρπαχτικού. Εάν η ταινία εξελισσόταν έως την κατάληξή της στον ίδιο ρυθμό όπως στο πρώτο ημιχρόνιο, θα μετρούσαμε κάποιες αναμφίβολες αρετές (έντονη η επιμονή της Campion να αποκαλύψει τα μύχια των χαρακτήρων της μέσα από σχεδόν αδιόρατες αλλά λίαν ουσιαστικές λεπτομέρειες, η ζωντανή, χρυσοποίκιλτη φωτογραφία του Ari Wegner (Lady Macbeth, 2016), το χαρακτηριστικά αδόκητο score του Radiohead Johnny Greenwood (There Will Be Blood), η λεπτοδουλεμένη καλλιτεχνική διεύθυνση, αλλά και μια στατικότητα που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσε σε άλλη μια ακόμη άποψη για το γουέστερν, όταν αφαιρείς τα πιστολίδια και το μπρουτάλ της εποχής. 

Η Campion όμως δεν κάνει γουέστερν. Κάνει μια ατόφια ομοερωτική ταινία σε αντίστιξη με το τοξικό άρρεν στοιχείο που κατά τρανή παράδοση φολιάζει στο genre. Το πάω και παραπέρα: Το The Power of the Dog είναι ο κόμβος που τέμνονται τα There Will Be Blood (έντονη η αίσθηση εκλεκτικής συγγένειας μεταξύ των Phil - Daniel Plainview στο παίξιμο - ερμηνεία καριέρας του Cumberbatch, όπως και στη μουσική του Greenwood) με το απαγορευμένο ειδύλλιο του Brokeback Mountain και το εγκληματικό μυστήριο στα α λα Agatha Christie πρότυπα. Η ταινία λειτουργεί υπόγεια ώρες - ημέρες μετά την πρώτη θέαση, για να εκτιμηθεί αρκούντως η μαστοριά της δημιουργού, που ειρήσθω κέρδισε επάξια τον Αργυρό Λέοντα (Σκηνοθεσία) στη φετινή Βενετιά και αποτελεί το βαρύ πυροβολικό της Netflix στην επικείμενη οσκαρική κούρσα, όπου προόρισται να πρωταγωνιστήσει. 

Αυτό είναι δευτερεύον όμως. Η ουσία παραμένει ότι η Jane Campion δείχνει ακόμη και στο λυκόφως της πορείας της, αλύγιστη και με το άσβεστο πάθος να καταδείξει με απαράμιλλη φυσικότητα μια ταμπού θεματολογία που δεν έχει να κάνει με καλούς και κακούς παρά κυρίαρχα με την εσωτερική πάλη που ελλοχεύει και ταλανίζει τον καθένα μας από εμάς ξεχωριστά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Νοεμβρίου 2021 από την Odeon!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Καλάβρυτα 1943	Tanweer	1	112	24.410	24.410
2	Eternals	Feelgood Ent.	2	66	13.059	54.725
3	The Boss Baby: Family Business	Tulip Ent.	1	80	8.150	8.150
4	The Addams Family 2	Tulip Ent.	3	66	5.228	25.483
5	No Time To Die	Tulip Ent.	7	26	4.700	298.489
6	Dune	Tanweer	5	28	4.364	102.348
7	Madres Paralelas	Odeon	3	25	4.120	25.577
8	Venom: Let There Be Carnage	Feelgood Ent.	4	20	3.022	82.086
9	Antlers	Feelgood Ent.	1	44	2.975	2.975
10	Peter Rabbit 2: The Runaway	Feelgood Ent.	2	45	1.447	5.138

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ