Movies Ltd

Oscar Awards 2021 Aftermath: MILLION DOLLAR FRANCES

Mea Culpa. Εψές, 14-και-βάλε μήνες μετά την περασμένη Απονομή, είδα τις οσκαρικές μου πρόβλεψες να γίνονται συντρίμια (14/23, ένα τρισάθλιο 60% επιτυχίας), όμως αυτό δεν ήταν ούτε παρονυχίδα μπροστά στην εκτροχιασμένη παραγωγή δια χειρός Steven Soderbergh και σία, σε μια τελετή διάρκειας όσο και το εκπληκτικό θρίλερ της τενιστικής μονομαχίας Τσιτσιπά-Ναδάλ το προηγούμενο απόγευμα στη Βαρκελώνη. Ούτε μπροστά στο δέος που ένοιωσα για τους ψηφοφόρους οι οποίοι αρνήθηκαν να πάνε με τα νερά της δημοσιοσχεσίλας και έβγαλαν νικητές τους πλέον άξιους και ουχί τους πλέον δημοφιλείς ή προμοταρισμένους. Δεν σου τόχα, δεν μας τόχα το χθεσινό Ακαδημία κι αυτό μου δίνει δύναμη κι ελπίδα να cineχίσω να σε ακολουθώ, παρά τα δυσοίωνα συντελούμενα στην κινηματογραφική βιομηχανία, ελέω πανδημίας.

Σοφιστικέ μπλαζούλα διακοσμητική φθήνια και μουσικούλες εστιατορίου με ένα ατάκτως εριμμένο κοινό και μια υποτιθέμενη πλοκή δήθεν κινηματογραφική που ποτέ δε φάνηκε. Μέτριο ντητζεϊλίκι αντί για λάιβ τραγούδια, άφαντα τα κωμικά ιντερλούδια εξόν από μια πλάκα επί ζημία της Κυρίας Glenn Close (0 βραβεύσεις στις 8 υποψηφιότητες, επιπέδου Peter O’Toole η γκαντεμιά) να τουερκάρει Da Butt στα 70 φεύγα της. Ευχαριστήριοι λόγοι ανέμπνευστοι επί το πλείστο και η κλισεδιά - κηρυγματοσύνη των προνομιούχων του Χόλυγουντ να βαρά λιμιτάπια χειρότερα κι απτού Dogecoin. Τρίτωσε το κακό χωρίς κεντρικό παρουσιαστή, με 18 καλεσμένους να πρέπει να αναλώνονται σε γαλυφιές, (μπράβο Χοακίν που δεν υπέκυψες) παινεύοντας τους υποψηφίους λιγωτικά και προβλέψιμα. Και περνούσε ο καιρός, παίρνει το ένα σενάριο το Promising Young Woman και το άλλο το The Father και κάτι αρχίζεις να υποψιάζεσαι. Χάνει ακόμα σε φωτογραφία (Mank που τσάκωσε και Production Design) και Μοντάζ (Sound of Metal που έτσι άφησε το Chicago 7 μπουκάλα ενώ άρπαξε και τον Ήχο) το Nomadland και τα κουκιά αρχίζουν να μη βγαίνουν. Γκαραντί οι νικητές στις υποστηρικτικές ερμηνείες (Minari + Judas and the Black Messiah που χτύπησε και το Best Song), πανάξια και τα δυο τρόπαια του Ma Rainey’s Black Bottom (Μαλλιά & Μακιγιάζ + Κοστούμια) και τι μας μένει;

Τα αλλούνταλού μικρομηκάδικα (όπου χτύπησα ένα γερό 0/3), οι δυο περηφανείς νίκες του Soul (Animated + Original Score) και η νίκη ως International Feature του αγαπημένου δανού Vinterberg για τη λάθος ταινία (Another Round) αλλά για τους σωστούς λόγους (ο χαμός της μικρής κόρης του σε αυτοκινητιστικό στην αρχή των γυρισμάτων). Και κάπου εδώ, αρχίζουν τα σκληρά. Με δεδομένο πως οι μεγάλες κούρσες ήταν οι Πρωταγωνιστικές Ερμηνείες, ο Σόντης ανακατεύει την τράπουλα και κάνει κάτι που έχει να συμβεί από το γενέθλιό μου 1972, δηλαδή βγάζει την Καλύτερη Ταινία από τελική βράβευση και την ζπρώχνει μπροστά από Α’ Γυναικείο + Α’ Ανδρικό ρόλο κατά σειρά. Χωρίς πολλά ταρατατζούμ, ανεβαίνουν στο πόντιουμ η Chloe Zhao (που λίγο πρωθύστερα έχει γράψει ιστορία κερδίζοντας στη Σκηνοθεσία) και η Frances McDormand ως μέλος της ομάδα παραγωγής για να παραλάβουν. Το πράμα αρχίζει να παραξενεύει.

Ανεβαίνει στο κατόπι η Renee να δώσει Best Actress. Εδώ επισυμβαίνει η πρώτη μαγκιά του μέμπερσιπ. Είναι ή όχι η Frances McDormand μισή ταινία μόνη της; Κι όμως, μόνο τα BAFTA’s το είδαν αυτό. Οι λοιπές συντεχνίες ψιλοτουρλού, με φαβορί την Viola Davis ελέω SAGs. Ποιός όμως έχει τα guts να δώσει στον κάπακα τρίτο Όσκαρ (τρεις υποψηφιότητες, με άλλες τρεις άκαρπες όμως στις υποστηρικτικές συνολικά) στο μπέτερ χάφ του Joel Coen; Όταν η La Streep με τις 21 (είκοσι + μία) έχει με το ζόρι κερδίσει 2 lead + 1 supporting. Μαγκιά μου, απαντά η Ακαδημία, έτσι την είδα και ταμπού κανένα. Κρίμα Carey μου και μικρή είσαι ακόμα. Η Frances, σχεδόν μουτρωμένη (!) ξανανεβαίνει, λέει κάτι για δουλειά και σπαθιά και πόσο της αρέσουν, με μια απωθητική επιθετικότητα και κατεβαίνει χωρίς στέντινγκ οβέισον, που λέει πολλά για το σοκ των παρευρισκομένων στην πλατεία. 

Κι έρχεται το γκραν γκινιόλ φινάλε. Βάλανε τον Φοίνικα, να κλείσει την βραδιά, απονέμοντας Best Actor. Παρακολουθούν μέσα στην αίθουσα η σύζυγος και άλλα οικογενειακά μέλη του Chadwick Boseman, εκλιπόντος από τον Αύγουστο του 2020 από μεταστατικό colon cancer τετάρτου σταδίου και καραγκανιάν για τη νίκη στην κατηγορία. Ο Σόντης το φυλάει μποναμά για το τέλος, μαντεύοντας, όπως όλοι, ότι ουδείς θα τολμήσει να βραβεύσει άλλονα, ακόμη κι αν η μακράν καλύτερη ερμηνεία είναι το ρεσιτάλ του 83χρονου (κι επισήμως γηραιότερου βραβευθέντα ηθοποιού στην ιστορία του Θεσμού) Anthony Hopkins, που την ίδια ώρα αναπαυόταν στην φάρμα του κάπου στη γενέτειρα Ουαλία, ονειρευόμενος το επόμενο γκαγκ του στο tiktok. O Soderbergh νόμιζε. Η PWC όμως ήξερε - αλλά πως να μιλήσει; Άλλαλα τα χείλη των ασεβών. 

Καλή μας Ανάσταση και εις άλλα με υγεία.

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

ACTOR IN A LEADING ROLE 

WINNER 

ANTHONY HOPKINS The Father 

NOMINEES 

RIZ AHMED Sound of Metal 

CHADWICK BOSEMAN Ma Rainey's Black Bottom 

GARY OLDMAN Mank 

STEVEN YEUN Minari 

ACTOR IN A SUPPORTING ROLE 

WINNER 

DANIEL KALUUYA Judas and the Black Messiah 

NOMINEES 

SACHA BARON COHEN The Trial of the Chicago 7 

LESLIE ODOM, JR. One Night in Miami... 

PAUL RACI Sound of Metal 

LAKEITH STANFIELD Judas and the Black Messiah 

ACTRESS IN A LEADING ROLE 

WINNER 

FRANCES MCDORMAND Nomadland 

NOMINEES 

VIOLA DAVIS Ma Rainey's Black Bottom 

ANDRA DAY The United States vs. Billie Holiday 

VANESSA KIRBY Pieces of a Woman 

CAREY MULLIGAN Promising Young Woman 

ACTRESS IN A SUPPORTING ROLE 

WINNER 

YUH-JUNG YOUN Minari 

NOMINEES 

MARIA BAKALOVA Borat Subsequent Moviefilm: Delivery of Prodigious Bribe to American Regime for Make Benefit Once Glorious Nation of Kazakhstan 

GLENN CLOSE Hillbilly Elegy 

OLIVIA COLMAN The Father 

AMANDA SEYFRIED Mank 

ANIMATED FEATURE FILM 

WINNER 

SOUL Pete Docter and Dana Murray 

NOMINEES 

ONWARD Dan Scanlon and Kori Rae 

OVER THE MOON Glen Keane, Gennie Rim and Peilin Chou 

A SHAUN THE SHEEP MOVIE: FARMAGEDDON Richard Phelan, Will Becher and Paul Kewley 

WOLFWALKERS Tomm Moore, Ross Stewart, Paul Young and Stéphan Roelants 

CINEMATOGRAPHY 

WINNER 

MANK Erik Messerschmidt 

NOMINEES 

JUDAS AND THE BLACK MESSIAH Sean Bobbitt 

NEWS OF THE WORLD Dariusz Wolski 

NOMADLAND Joshua James Richards 

THE TRIAL OF THE CHICAGO 7 Phedon Papamichael 

COSTUME DESIGN 

WINNER 

MA RAINEY'S BLACK BOTTOM Ann Roth 

NOMINEES 

EMMA Alexandra Byrne 

MANK Trish Summerville 

MULAN Bina Daigeler 

PINOCCHIO Massimo Cantini Parrini 

DIRECTING 

WINNER 

NOMADLAND Chloé Zhao 

NOMINEES 

ANOTHER ROUND Thomas Vinterberg 

MANK David Fincher 

MINARI Lee Isaac Chung 

PROMISING YOUNG WOMAN Emerald Fennell 

DOCUMENTARY (FEATURE) 

WINNER 

MY OCTOPUS TEACHER Pippa Ehrlich, James Reed and Craig Foster 

NOMINEES 

COLLECTIVE Alexander Nanau and Bianca Oana 

CRIP CAMP Nicole Newnham, Jim LeBrecht and Sara Bolder 

THE MOLE AGENT Maite Alberdi and Marcela Santibáñez 

TIME Garrett Bradley, Lauren Domino and Kellen Quinn 

DOCUMENTARY (SHORT SUBJECT) 

WINNER 

COLETTE Anthony Giacchino and Alice Doyard 

NOMINEES 

A CONCERTO IS A CONVERSATION Ben Proudfoot and Kris Bowers 

DO NOT SPLIT Anders Hammer and Charlotte Cook 

HUNGER WARD Skye Fitzgerald and Michael Scheuerman 

A LOVE SONG FOR LATASHA Sophia Nahli Allison and Janice Duncan 

FILM EDITING 

WINNER 

SOUND OF METAL Mikkel E. G. Nielsen 

NOMINEES 

THE FATHER Yorgos Lamprinos 

NOMADLAND Chloé Zhao 

PROMISING YOUNG WOMAN Frédéric Thoraval 

THE TRIAL OF THE CHICAGO 7 Alan Baumgarten 

INTERNATIONAL FEATURE FILM 

WINNER 

ANOTHER ROUND Denmark 

NOMINEES 

BETTER DAYS Hong Kong 

COLLECTIVE Romania 

THE MAN WHO SOLD HIS SKIN Tunisia 

QUO VADIS, AIDA? Bosnia and Herzegovina 

MAKEUP AND HAIRSTYLING 

WINNER 

MA RAINEY'S BLACK BOTTOM Sergio Lopez-Rivera, Mia Neal and Jamika Wilson 

NOMINEES 

EMMA Marese Langan, Laura Allen and Claudia Stolze 

HILLBILLY ELEGY Eryn Krueger Mekash, Matthew Mungle and Patricia Dehaney 

MANK Gigi Williams, Kimberley Spiteri and Colleen LaBaff 

PINOCCHIO Mark Coulier, Dalia Colli and Francesco Pegoretti 

MUSIC (ORIGINAL SCORE) 

WINNER 

SOUL Trent Reznor, Atticus Ross and Jon Batiste 

NOMINEES 

DA 5 BLOODS Terence Blanchard 

MANK Trent Reznor and Atticus Ross 

MINARI Emile Mosseri 

NEWS OF THE WORLD James Newton Howard 

MUSIC (ORIGINAL SONG) 

WINNER 

FIGHT FOR YOU from Judas and the Black Messiah; Music by H.E.R. and Dernst Emile II; Lyric by H.E.R. and Tiara Thomas 

NOMINEES 

HEAR MY VOICE from The Trial of the Chicago 7; Music by Daniel Pemberton; Lyric by Daniel Pemberton and Celeste Waite 

HUSAVIK from Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga; Music and Lyric by Savan Kotecha, Fat Max Gsus and Rickard Göransson 

IO SÌ (SEEN) from The Life Ahead (La Vita Davanti a Se); Music by Diane Warren; Lyric by Diane Warren and Laura Pausini 

SPEAK NOW from One Night in Miami...; Music and Lyric by Leslie Odom, Jr. and Sam Ashworth 

BEST PICTURE 

WINNER 

NOMADLAND Frances McDormand, Peter Spears, Mollye Asher, Dan Janvey and Chloé Zhao, Producers 

NOMINEES 

THE FATHER David Parfitt, Jean-Louis Livi and Philippe Carcassonne, Producers 

JUDAS AND THE BLACK MESSIAH Shaka King, Charles D. King and Ryan Coogler, Producers 

MANK Ceán Chaffin, Eric Roth and Douglas Urbanski, Producers 

MINARI Christina Oh, Producer 

PROMISING YOUNG WOMAN Ben Browning, Ashley Fox, Emerald Fennell and Josey McNamara, Producers 

SOUND OF METAL Bert Hamelinck and Sacha Ben Harroche, Producers 

THE TRIAL OF THE CHICAGO 7 Marc Platt and Stuart Besser, Producers 

PRODUCTION DESIGN 

WINNER 

MANK Production Design: Donald Graham Burt; Set Decoration: Jan Pascale 

NOMINEES 

THE FATHER Production Design: Peter Francis; Set Decoration: Cathy Featherstone 

MA RAINEY'S BLACK BOTTOM Production Design: Mark Ricker; Set Decoration: Karen O'Hara and Diana Stoughton 

NEWS OF THE WORLD Production Design: David Crank; Set Decoration: Elizabeth Keenan 

TENET Production Design: Nathan Crowley; Set Decoration: Kathy Lucas 

SHORT FILM (ANIMATED) 

WINNER 

IF ANYTHING HAPPENS I LOVE YOU Will McCormack and Michael Govier 

NOMINEES 

BURROW Madeline Sharafian and Michael Capbarat 

GENIUS LOCI Adrien Mérigeau and Amaury Ovise 

OPERA Erick Oh 

YES-PEOPLE Gísli Darri Halldórsson and Arnar Gunnarsson 

SHORT FILM (LIVE ACTION) 

WINNER 

TWO DISTANT STRANGERS Travon Free and Martin Desmond Roe 

NOMINEES 

FEELING THROUGH Doug Roland and Susan Ruzenski 

THE LETTER ROOM Elvira Lind and Sofia Sondervan 

THE PRESENT Farah Nabulsi and Ossama Bawardi 

WHITE EYE Tomer Shushan and Shira Hochman 

SOUND 

WINNER 

SOUND OF METAL Nicolas Becker, Jaime Baksht, Michellee Couttolenc, Carlos Cortés and Phillip Bladh 

NOMINEES 

GREYHOUND Warren Shaw, Michael Minkler, Beau Borders and David Wyman 

MANK Ren Klyce, Jeremy Molod, David Parker, Nathan Nance and Drew Kunin 

NEWS OF THE WORLD Oliver Tarney, Mike Prestwood Smith, William Miller and John Pritchett 

SOUL Ren Klyce, Coya Elliott and David Parker 

VISUAL EFFECTS 

WINNER 

TENET Andrew Jackson, David Lee, Andrew Lockley and Scott Fisher 

NOMINEES 

LOVE AND MONSTERS Matt Sloan, Genevieve Camilleri, Matt Everitt and Brian Cox 

THE MIDNIGHT SKY Matthew Kasmir, Christopher Lawrence, Max Solomon and David Watkins 

MULAN Sean Faden, Anders Langlands, Seth Maury and Steve Ingram 

THE ONE AND ONLY IVAN Nick Davis, Greg Fisher, Ben Jones and Santiago Colomo Martinez 

WRITING (ADAPTED SCREENPLAY) 

WINNER 

THE FATHER Screenplay by Christopher Hampton and Florian Zeller 

NOMINEES 

BORAT SUBSEQUENT MOVIEFILM: DELIVERY OF PRODIGIOUS BRIBE TO AMERICAN REGIME FOR MAKE BENEFIT ONCE GLORIOUS NATION OF KAZAKHSTAN Screenplay by Sacha Baron Cohen & Anthony Hines & Dan Swimer & Peter Baynham & Erica Rivinoja & Dan Mazer & Jena Friedman & Lee Kern; Story by Sacha Baron Cohen & Anthony Hines & Dan Swimer & Nina Pedrad 

NOMADLAND Written for the screen by Chloé Zhao 

ONE NIGHT IN MIAMI... Screenplay by Kemp Powers 

THE WHITE TIGER Written for the screen by Ramin Bahrani 

WRITING (ORIGINAL SCREENPLAY) 

WINNER 

PROMISING YOUNG WOMAN Written by Emerald Fennell 

NOMINEES 

JUDAS AND THE BLACK MESSIAH Screenplay by Will Berson & Shaka King; Story by Will Berson & Shaka King and Kenny Lucas & Keith Lucas 

MINARI Written by Lee Isaac Chung 

SOUND OF METAL Screenplay by Darius Marder & Abraham Marder; Story by Darius Marder & Derek Cianfrance 

THE TRIAL OF THE CHICAGO 7 Written by Aaron Sorkin

FINAL 93RD OSCARS PREDIX: NO MAN’S LAND

Βάγια-βάγια-το Βαγιώ, τρώνε ψάρι και κολιό, και την άλλη Κυριακή τρώνε το ψητό αρνί! Πιάσαμε Πάσχα, το Μάη, τα κεφάλια μας από την παρατεταμένη πλήξη και επιτέλους χαμπέμους όσκαρς! Με αίγλη παντελώς απούσα, στα βαρομετρικά χαμηλά δαπέδου Sundance, χωρίς παρουσιαστή και ένα τεράστιο ερωτηματικό τι γυρεύει αυτή η τρέλα ο Σόντεμπεργκ στο τηλεοπτικό παζάρι της 93ης Απονομής. «Θα μοιάζει με ταινία» η όλη δομή του σώου και τέτοια. Μη με ρωτάς εμένα – έχω περάσει και κοροναϊό- το όλο θέμα το έχω σακκουλευθεί ωσάν μια πρώτη δόση από εμβόλιο άστρα-ζένεκα. Θα του πατήσω μια, ένεκα δεν έχω άλληνα επιλογή και νετάραμε. Τουτέστιν αδερφάκι μου να γενούνε τα οσκαρίδια γιατί πολύ αργήσανε κιόλας. Από μια μη-κανονική χρονιά, της σπιτικής απομόνωσης και της στρημο-αποχαύνωσης μας μάθανε να είμαστε ευγνώμονες για το ο,τιδήποτε γαργαλεύει το οχλαγωγικό μας αισθητήριο. Κάνσελ κάλτσουρ και μειονοτισμός. Ανθρωποφαγία και μπαράζ διαζυγίων, περισσότερο όλων αυτό με την κοινή λογική. Για τους ελαχίστους παραδοσιακούς που ακόμη ενδιαφέρονται, για αυτούς τραγουδάω την μπαλάντα των τελικών οσκαρικών μαντεψιών-κι όσοι πιστοί ποντάρατε.

Πρώτο δεδόμενο: Ντρέπομαι αλλά με το ζόρι θα δούμε ταινία με πάνω από (3) τρία αγάλματα και δεν παίρνω όρκο πως θα είναι κι αυτή που θα γκαβατζώσει την Καλύτερη Ταινία. Μοιρασά κατά τα ειωθότα, ούλοι θα πάρετε κατιτίς και υπεράνω όλων η Κορρεκτίλα. Παίζει πιθανότης άπαντες οι νικητές στους ρόλους να είναι για πρώτη φορά χρώματος πλην λευκού. Σε ταινία και σκηνοθεσία κανείς δεν αμφισβητεί το Nomadland, με την Chloe Zhao να ράβεται για τριπλή βράβευση (α λα Κουαρόν), συνυπολογιζομένου του Προσαρμοσμένου Σεναρίου. Ο κακός χαμός στον Α’ Γυναικείο ρόλο με την καλύτερη όλων Carey Mulligan, ατμομηχανή του Promising Young Woman (σιγουράκι στο πρωτότυπο σενάριο)να οδεύει προς τη στέψη αν και εντελώς αβράβευτη στους πρηκέρσορες, με τις Davis - McDormand - Day να λιγουρεύονται νίκη στο φώτο φίνις. Δεν κρύβω εν γένει ότι είμαι Team YPW, όμως λόγω Parasite και Moonlight προτάσσω το ταπεινό Minari ως αντίπαλο δέος του Nomadland, αφήνοντας πίσω το δημοφιλές white-guilt Chicago 7 που ενδεχομένως αρκεστεί στο Καλύτερο Μοντάζ. To προπορευόμενο σε υποψηφιότητες Mank παίζει γερά ώστε να ενθηλακώσει Production Design - Cinematography και ίσως Μουσική για την οποία κονταροχτυπιέται με το Soul που έχει ήδη καπαρωμένο το Best Animated. Στα ντόκου η καρδιά μου ματώνει κάργα για το My Octopus Teacher ενώ τα μικρομηκάδικα τα άργησα εφέτο οπόταν τα πιάνω λίγο στο περίπου.

Για όσους με έχασαν στον πρόλογο, εδώ συναντιόμαστε ξανά για να το πάμε σβηστά ως το τέλος. Με τους σινεμάδες σε σήπουσα κατάσταση και το φιλοθεάμον δεσμώτη της τηλοψίας, το πράμα μας πάει νομοτελειακά σε κατάστασες αντίστοιχες του 9/11 ως προς την κατανάλωση κινηματογράφου από εδώ και εφεξής. Είναι ηλίου φαεινότερο πως οδεύουμε σε πλήρες στρημάρισμα του συντριπτικού συνόλου των παραγωγών, με μόνη εξαίρεση τα έπη τύπου Γκοντζίλας εναντίον Κωλοφωτιάς για να πιάνει με το ποπκόρνε λιμιτάπια η πίεση και διαβήτη η κόλα-κόλα. Αβάντι πόπολο, γιατί δε μας βλέπω καλά. Ραντεβού στους τουϊτερώνες, @TakisGaris και πάντοτε στο MoviesLtd.gr, τελευταίο μετερίζι της κινηματογραφικής κριτικής εν μέσω πανδημίας. Λίγο τόχεις ναούμ; Καλό Βόλι!

«Let's play master and servant»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Φτιάξε μόνος σου την τύχη σου

Ο Ramin Bahrani γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1975 στην πόλη Winston-Salem της Βόρειας Καρολίνας. Γιος Ιρανών μεταναστών, σπούδασε Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Κινηματογράφο στο Ιράν και για κάποιο διάστημα έζησε στο Παρίσι. Το 2009 ο διάσημος Αμερικάνος κριτικός κινηματογράφου Roger Ebert τον χαρακτήρισε ως τον «νέο σπουδαίο Αμερικάνο δημιουργό». Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ο Bahrani δεν έφτασε ποτέ στο ύψος των προσδοκιών που δημιούργησε με τις πρώτες του ταινίες, δεν παύει όμως να είναι ένας πολύ ενδιαφέρον δημιουργός.

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί σε 21 χρόνια καριέρας. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Strangers» (2000), «Άνθρωπος σπρώχνει καρότσι» (Man Push Cart, 2005, με διανομή στην Ελλάδα), «Chop Shop» (2007), «Goodbye Solo» (2008), «At Any Price» (2012), «99 σπίτια» (99 Homes, 2014, με διανομή στην Ελλάδα) και «Fahrenheit 451» (2018). Τόσο το «Fahrenheit 451» όσο και η τελευταία του ταινία γυρίστηκαν για τηλεοπτικές πλατφόρμες: το πρώτο για το HBO, το δεύτερο για το Netflix. Το σενάριο της τελευταίας του ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο, τιμημένο με βραβείο Booker βιβλίο του Aravind Adiga. Η ταινία είναι υποψήφια για βραβείο Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.

Η υπόθεση: Ο Μπαλράμ είναι ένα φτωχόπαιδο, όπως εκατομμύρια άλλα που ζουν στην Ινδία. Τα παίρνει τα γράμματα και είναι έξυπνος, αλλά για να συμβάλλει στα οικονομικά της μεγάλης του οικογένειας, αναγκάζεται να δουλεύει βοηθός σε τεϊοποτείο, για ψίχουλα. Ο Μπαλράμ όμως δεν τα βάζει κάτω. Βάζει στοίχημα με τον εαυτό του πως θα καταφέρει να ξεφύγει. Ξέρει να ψυχολογεί τους ανθρώπους, να γίνεται αγαπητός και να εκμεταλλεύεται καταστάσεις. Το πρώτο βήμα προς την πραγματοποίηση του ονείρου του είναι να γίνει ένας από τους οδηγούς ενός από τους προύχοντες της περιοχής. Τα καταφέρνει. Μετά, βάζει στόχο να γίνει ο νούμερο ένα οδηγός της οικογένειας. Το καταφέρνει κι αυτό. 

Εκτός από Νο 1 οδηγός γίνεται ένα είδος υπηρέτη για τον νεότερο γιο της οικογένειας, τον Ασόκ. Με σπουδές στις ΗΠΑ και μεγαλωμένος αλλιώς, εμφανώς παράταιρος σε σχέση με την υπόλοιπη οικογένειά του, ο Ασόκ συμπεριφέρεται διαφορετικά στον Μπαλράμ, κι αυτό αρέσει στον Μπαλράμ. Παντρεμένος με την Πινκ Λέιντι, ο Ασόκ έχει στόχο να συμβάλλει στην «μοντερνοποίηση» της Ινδίας. Όμως, η διαφθορά της χώρας και ο χρηματισμός των πάντων δυσκολεύει τα σχέδιά του. Κι ένα τραγικό γεγονός θα αλλάξει εντελώς τις ισορροπίες. Ο Μπαλράμ παρακολουθεί. Και κάποια στιγμή θα αποφασίσει να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Κάτι που σημαίνει πως μάλλον πρέπει να τα λερώσει...

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις που κάποιος μπορεί και να γυρίσει την καλύτερη ταινία της καριέρας του με την... όγδοη προσπάθειά του. Παρακολουθώ την κινηματογραφική πορεία του Bahrani από την αρχή της (έχω δει τις πέντε από τις οχτώ ταινίες του) και οφείλω να ομολογήσω πως εδώ βρήκε επιτέλους την επιθυμητή ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνική κριτική, το λαϊκό σινεμά, το σασπένς και την ανάγκη να ψυχαγωγήσει το κοινό – κι όλα αυτά πιάνοντας υψηλές επιδόσεις κατασκευαστικά. Κι όλα αυτά μετά την έβδομη, την πιο φιλόδοξη και προφανέστατα την πιο ακριβή ταινία της φιλμογραφίας του, το «Fahrenheit 451», μια αποτυχία από όπου κι αν την πιάσεις, που λίγο έλειψε να... κάψει (χα!) την καριέρα του. 

Στην προκειμένη περίπτωση το δυτικό κοινό θα κάνει άμεσα τη σύγκριση τούτης της ταινίας με το υπερεπιτυχημένο εμπορικά «Slumdog Millionaire» του Danny Boyle από το 2008. Και δικαίως. Μόνο που η ταινία του Bahrani κάνει μερικές θαρραλέες επιλογές που κάνουν τζιζ, μειώνοντας τις δόσεις γραφικότητας του κακώς εννοούμενου ethnic σινεμά. Και δικαιώνει έναν (αντι) ήρωα, έτσι όπως το έκανε το θρυλικό και υπέροχο «Match Point» του Woody Allen και έτσι όπως δεν το έκανε τελικά το παρ' όλα αυτά πολύ δυνατό πρόσφατο «I Care a Lot» του J Blakeson. Συνήθως λοιπόν οι ταινίες του Bahrani έχουν στο επίκεντρό τους ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, έως και αντιτουριστικό για το mainstream σινεμά, που ταλανίζει την αμερικάνικη κοινωνία. 

Το θέμα των αστέγων στο «Man Push Card». Το θέμα του στραγγαλισμού των μικρών αγροτικών επιχειρήσεων από την επέλαση των πολυεθνικών και των εταιρειών γενετικά τροποποιημένων σπόρων στο «At Any Price». Το στεγαστικό πρόβλημα και τα απότοκά του στο «99 Homes». Και η ανελευθερία ως αποτέλεσμα ποδηγέτησης του νου στο «Fahrenheit 451». Εκεί που την πατούσε συνήθως στις προηγούμενες προσπάθειές του ο Bahrani ήταν η σύνδεση του μεγάλου ζητήματος που έθετε στο επίκεντρο με την προσωπική ιστορία των ηρώων του. Υπήρχε ανισορροπία. Και κάποιες φορές υπερβολή. Και μερικές ακόμα, σχεδόν χειραγώγηση του κοινού (για το καλό του!) στα όρια του λαϊκισμού. 

Εδώ, λοιπόν, ο Bahrani απαλλάσσεται από όλες τις... παιδικές αρρώστιες των ταινιών του. Ίσως τον βοήθησε το γεγονός ότι... έφυγε από την μαμά πατρίδα Αμερική! Σίγουρα τον βοήθησε το γεγονός ότι στηρίχθηκε σε ένα καλογραμμένο βιβλίο και σε ένα ακόμα πιο καλογραμμένο σενάριο για να γυρίσει την ταινία του. Στον ιδεολογικό πυρήνα της ταινίας βρίσκεται η παρομοίωση της στάσης των προλετάριων, των φτωχών, των αδικημένων τούτου του κόσμου με αυτή που έχουν οι κότες σε ένα κοτέτσι – όχι όσες είναι ελευθέρας βοσκής αλλά αυτές που ζουν μέσα σε συρμάτινα κλουβιά. Ενώ βλέπουν πως τρεις και λίγο το αφεντικό παίρνει κότες από το κοτέτσι, τις σφάζει μπροστά στα μάτια τους, τις ξεπουπουλιάζει, τις τεμαχίζει και τις μαγειρεύει, εκείνες δεν κάνουν τίποτε για να αντιδράσουν. 

«Μα είναι κότες» θα πείτε «τι να κάνουν;». Να το σκάσουν μήπως; Μπα. Το αφεντικό τις ταΐζει με καλαμπόκι και νιώθουν ασφαλείς και εντέλει χορτάτες όντας πεπεισμένες πως αυτές θα τη γλυτώσουν. Χα! Ο Μπαλράμ ήταν άλλη μια κότα προς σφάξιμο. Αντ' αυτού, αποδρά. Και η απόδρασή του θα είναι αιματηρή: δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν μπορεί να πει στο αφεντικό: «αδερφέ, άσε με να φύγω κι όλα καλά». Όχι. Πρέπει να είναι έτοιμος για όλα. Και να προβεί σε κάτι... ανήθικο. Ποιος ορίζει όμως την Ηθική; Μα το Αφεντικό! Αυτός που έχει το κοτέτσι. Αυτός που ελέγχει την κατάσταση γεμίζοντας με ενοχές τους «από κάτω», ενώ ο ίδιος μπορεί να τη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και όπως τον βολεύει. Αυτός που μπορεί να φέρεται γλυκά, τρυφερά, μέχρι και σχεδόν φιλικά στον «υπηρέτη» του αλλά που δεν είναι τίποτε για εκείνον να τον εξευτελίζει στην πρώτη στραβή, αν κακογάμησε την προηγούμενη, αν είχε κρεβατομουρμούρα, αν ήπιε, αν έχει τα νεύρα του βρε αδελφέ. 

Ο Bahrani κατορθώνει να φτιάξει μια συναρπαστική ταινία, γεμάτη ρυθμό, ένα ψυχαγωγικό ρόλερκοστερ με ευθείες βολές στα κακώς κείμενα τούτου του κόσμου, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιεί (προφανώς επειδή το βιβλίο είναι γραμμένο έτσι) το εύρημα των επιστολών. Υποτίθεται πως όσα βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης είναι όσα γράφει ο Μπαλράμ σε μια επιστολή προς τον Κινέζο ανώτατο άρχοντα, ο οποίος κάνει επίσημη επίσκεψη στην Ινδία. Επιστολή – ποταμός, γεμάτη εξομολογήσεις. Αλλά και εντελώς απενοχοποιημένη. Κι επιτέλους, για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Bahrani «κλείνει» την ταινία του στο φινάλε, δεν την αφήνει ανοιχτή. Ο Adarsh Gourav που υποδύεται τον Μπαλράμ είναι κα-τα-πλη-κτι-κός, ενώ αν τελικά σας αρέσει η ταινία είναι ευκαιρία – και εξαιτίας του «καλού αφεντικού» τον οποίο υποδύεται ο Rajkummar Rao, να ανακαλύψετε το υπέροχο «Newton» στο οποίο πρωταγωνιστεί. Μια πραγματικά καλή ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Ένας αρουραίος ανάμεσα στους Πάνθηρες

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι 30 αργύρια τι 300 δολάρια...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Shaka King, μετά το «Newlyweeds» του 2013. Συνυπογράφει και το σενάριο. Στόχος του ήταν ουσιαστικά να γυρίσει ένα είδος biopic για τον Fred Hampton, έναν από τους σπουδαιότερους Μαύρους Πάνθηρες, για τον οποίο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει ούτε καν τα βασικά. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Fred Hampton εμφανίζεται (όχι ως πρωταγωνιστής πάντως) σε μια άλλη ταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, γυρισμένη για τηλεοπτική πλατφόρμα, με πολλές υποψηφιότητες για τα εφετινά Όσκαρ: μιλάμε φυσικά για τη Δίκη των 7 του Σικάγου. Τούτη η ταινία είναι παραγωγή της Warner και διανεμήθηκε μέσω της τηλεοπτικής πλατφόρμας HBO Max. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς ενώ σε αρκετές χώρες έχει πάρει και κανονική διανομή, θα προβληθεί δηλαδή στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: οι Daniel Kaluuya, LaKeith Stanfield και Lil Rel Howery έχουν συνεργαστεί παλιότερα, το 2017, στην ταινία Τρέξε (Get Out).

Η ταινία Judas and the Black Messiah αποτέλεσε μια από τις εκπλήξεις των εφετινών υποψηφιοτήτων για Όσκαρ καθώς κατόρθωσε να συγκεντρώσει έξι από δαύτες: καλύτερης ταινίας, πρωτότυπου σεναρίου, τραγουδιού, διεύθυνσης φωτογραφίας και δύο β' ανδρικών ρόλων για τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές της (ειρωνικό, έτσι;): δηλαδή για τους Daniel Kaluuya και Lakeith Stanfield. Μέσω των υποψηφιοτήτων της η ταινία κατέγραψε αρκετές πρωτιές. Αυτή είναι η πρώτη ταινία γυρισμένη με χρήματα μόνο μαύρων παραγωγών, που τσιμπάει υποψηφιότητα καλύτερης ταινίας. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που στην κατηγορία του β' ανδρικού ρόλου, δύο μαύροι ηθοποιοί από την ίδια ταινία διεκδικούν το ίδιο Όσκαρ. Τέλος, ο Daniel Kaluuya γίνεται ο πρώτος μαύρος Βρετανός ηθοποιός που κερδίζει δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ: η πρώτη του ήταν για το «Τρέξε», όπου ήταν πρώτου ανδρικού ρόλου.

Η υπόθεση: Τέλη της δεκαετίας του '60. Ο Αφροαμερικάνος Γουίλιαμ ''Μπιλ'' Ο'Νιλ συλλαμβάνεται στο Σικάγο προσπαθώντας να «αρπάξει» ένα αυτοκίνητο, υποδυόμενος πράκτορα του FBI. Ο πραγματικός πράκτορας του FBI, Ρόι Μίτσελ, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, κάνει μια προσφορά στον Μπιλ: του λέει πως θα αποσύρει όλες τις κατηγορίες αρκεί ο Μπιλ να λειτουργήσει ως χαφιές του FBI. Ο στριμωγμένος Μπιλ χωρίς δεύτερη σκέψη, δέχεται την προσφορά. Αυτό που του ανατίθεται ως αποστολή είναι να εισχωρήσει στην τοπική οργάνωση του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων στο Ιλινόις και να έχει από κοντά τον χαρισματικό του ηγέτη, Φρεντ Χάμπτον. Έτσι και γίνεται. 

Ο Μπιλ όχι μόνο γίνεται μέλος των Μαύρων Πάνθηρων, όχι μόνον πλησιάζει πάρα πολύ τον Φρεντ Χάμπτον σχηματίζοντας σχεδόν φιλικές σχέσεις μαζί του, αλλά γίνεται και υπεύθυνος του τομέα ασφαλείας του κόμματος! Θα δει από κοντά πώς εξελίσσεται το ειδύλλιο του ηγέτη με την επαναστάτρια Ντέμπορα Τζόνσον. Κι ενώ από τη μια θαυμάζει τον Χάμπτον και βιώνει μια ταξική και φυλετική συνειδητοποίηση, από την άλλη προσπαθεί να σώσει το τομάρι του. Ένας αγώνας γίνεται για την ψυχή του Ο'Νιλ: θα πάει με την πλευρά του καλού ή θα προδώσει όλα τα ιδανικά του, προς τέρψιν του αρχηγού του FBI, Τζέι Έντγκαρ Χούβερ;

Η άποψή μας: «Η πολιτική είναι πόλεμος χωρίς αίματα. Ο πόλεμος είναι πολιτική με αίματα». Οποιαδήποτε ταινία τσιτάρει τον σύντροφο Μάο δεν μπορεί παρά να κερδίσει το ενδιαφέρον μας. Πόσο μάλλον όταν η ταινία είναι made in USA! Κι όχι μόνον αυτό: όταν είναι made in Hollywood! Ρε, μαζεύτηκαν όλα τα αναρχοκουμούνια στους λόφους του Λος Άντζελες και μας (προ)ετοιμάζουν για την επανάστα; Χμ, τραβηγμένο σενάριο ακόμα και για τους πιο «ψεκασμένους» ανάμεσά μας. Από την άλλη, πάντοτε η βαριά βιομηχανία των ΗΠΑ, ο κινηματογράφος, έπιανε τα κελεύσματα των καιρών. Μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ σχεδόν έναν χρόνο πριν, υπήρξε παγκόσμιος ξεσηκωμός – εν μέσω πανδημίας, κι έχει μεγάλη σημασία αυτό – για τις φυλετικές διακρίσεις που υφίστανται οι μαύροι σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, χώρες της Δύσης δηλαδή που προβάλλουν ως υπέρμαχοι των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά συνεχίζουν να διαχωρίζουν και να αντιμετωπίζουν τους πολίτες τους διαφορετικά, ανάλογα με το χρώμα του δέρματός τους. 

Τελευταία η ρατσιστική βία φαίνεται να βρίσκεται σε έξαρση στις ΗΠΑ απέναντι και σε πολίτες ασιατικής καταγωγής: στοίχημα πως προσεχώς θα έχουμε περισσότερες ταινίες με ήρωες ασιατικής καταγωγής, τύπου Minari; Δεν είναι κακό αυτό: ίσα ίσα. Οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει στη συνειδητοποίηση του κόσμου, οτιδήποτε βοηθάει στο να καταπολεμηθεί η άγνοια, ο φόβος, η μισαλλοδοξία, προφανώς και αποτελεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Πέρσι τα Παράσιτα τιμήθηκαν με μπόλικα βραβεία μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας! Φέτος κάτι μου λέει πως οι βραβεύσεις θα έχουν πάνω τους ακόμα πιο έντονα τη στάμπα του diversity. Της αναγνώρισης της διαφορετικότητας δηλαδή και του καλώς εννοούμενου δικαιωματισμού κάθε λογής μειονοτήτων. 

Πέρα από την ατζέντα που προωθούν όμως έχει μεγάλη σημασία, ύψιστη θα έλεγα, το αν οι συγκεκριμένες ταινίες είναι και καλές ταινίες. Καλοφτιαγμένες, υψηλής κινηματογραφικής αξίας, άξιες παρακολούθησης για τους θεατές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η απάντηση είναι ένα αδιαμφισβήτητο «ναι». Ο Shaka King πετυχαίνει και παραδίδει ένα κινηματογραφικό έργο καλλιτεχνικά άρτιο, με υψηλές επιδόσεις στους επιμέρους κατασκευαστικούς τομείς του, το οποίο λέει και διαχρονικές αλήθειες, βασιζόμενο ίσως στο μεγαλύτερο όπλο όλων εκεί έξω: τον Λόγο. Η Βία δεν είναι η απάντηση, λέει ο King. Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μόνο μέσω της συνειδητοποίησης. Μόνο όταν ο κάθε άνθρωπος αποκτήσει ταξική συνείδηση και καταφέρει να απαγκιστρωθεί από δαιμονοποιήσεις και σπέκουλες. 

Οι λέξεις «σοσιαλισμός» και «κομουνισμός» στις ΗΠΑ είναι απολύτως καταδικαστέες από την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που ζει εκεί, χωρίς να ξέρουν ουσιαστικά τι σημαίνουν! Η ταινία λοιπόν κινείται σε δύο ράγες. Από τη μία, βλέπουμε τον Φρεντ Χάμπτον. Έναν γνήσιο ηγέτη, που παρά το νεαρόν της ηλικίας του ξέρει τι συμβαίνει, ξέρει πως γυρίζει ο κόσμος, ξέρει πως μπορεί να αλλάξει ο κόσμος – εννοείται προς το καλύτερο – και ξέρει πως να μιλάει στον κόσμο και να τον μαγεύει. Ηγέτης που από τη μια λέει «I'm a Revolutionary» (Είμαι ένας Επαναστάτης) και το εννοεί με κάθε κύτταρο του σώματός του και από την άλλη είναι ντροπαλός και κομπιάζει να πλησιάσει τη γυναίκα που γουστάρει. Αποσαφηνίζει με απλά λόγια τι σημαίνει σοσιαλισμός και κομουνισμός. Ξέρει πως η ισχύς βρίσκεται στην ένωση και κατορθώνει να δημιουργήσει – έστω και προσωρινά – ένα αρραγές μέτωπο στο οποίο εκτός από τους Μαύρους Πάνθηρες συμμετείχαν κι άλλες οργανώσεις Αφροαμερικάνων αλλά και οργανώσεις όπως οι Νεαροί Πατριώτες (λευκοί μη δεξιοί από τον Αμερικάνικο Νότο) ή οι Νεαροί Λόρδοι (εξεγερμένοι Πορτορικάνοι). 

Ο εχθρός, κοινός: η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Που εννοείται ότι προσπαθούσε με κάθε τρόπο να φιμώσει αυτόν τον ενοχλητικό νεαρό. Με πολιορκητικό κριό το FBI και με υποκινητή τον Τζέι Έντγκαρ Χούβερ, οι ΗΠΑ ήθελαν να σταματήσουν τον Φρεντ Χάμπτον. Κι όταν είδαν και απόειδαν πως η δαιμονοποίηση δεν ήταν αρκετή, είχαν τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσουν έναν Δούρειο Ίππο. Γιατί, αυτό ήταν ο Μπιλ Ο'Νιλ. Πεισμένος από τις αερολογίες του επίσης σαφέστατα πλανεμένου πράκτορα που τον στρατολόγησε – ο οποίος ως προάγγελος των σύγχρονων νεοφιλελέδων λέει κάποια στιγμή στον Μπιλ πως «Μαύροι Πάνθηρες και Κου Κλουξ Κλαν είναι το ίδιο πράγμα» (!!!!!!!!!) - αλλά κυρίως προσπαθώντας να σώσει το τομάρι του, ο Μπιλ δέχεται να «πουλήσει» τα αδέλφια του. 

Κι όσο η παροχή πληροφοριών δεν έχει τίποτα φοβερές επιπτώσεις, ο Μπιλ δεν φαίνεται να έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Όσο όμως ακούει τον Χάμπτον με λόγια που τον απομακρύνουν από το λούμπεν προλεταριάτο κι όσο οι πιέσεις που δέχεται να κάνει ολοένα και πιο σιχαμερά πράγματα εντείνονται, τόσο πιο ζορισμένος, τόσο πιο στριμωγμένος αισθάνεται. Ο σκηνοθέτης δεν έχει καμιά πρόθεση να τον σκιαγραφήσει επί τούτου ως τον απόλυτο κακό, ως ένα γλοιώδες και ασπόνδυλο πλάσμα, ως μια κλασική καρικατούρα κακού. Και εκμαιεύοντας μια σπουδαία ερμηνεία από τον Lakeith Stanfield, τον παραδίδει στο κοινό ως έναν άνθρωπο που δεν στάθηκε ποτέ στο ύψος των περιστάσεων. Που ηττήθηκε ως άνθρωπος. Και που οι Ερινύες γι' αυτό που έκανε δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ. Μέχρι το τέλος του. Κι ας μην το παραδέχτηκε ανοιχτά ποτέ. 

Είναι χαρακτηριστικά τα πλάνα από τη συνέντευξή του στην εκπομπή «Eyes on the Prize» τα οποία ο σκηνοθέτης μας προσφέρει ως αναπαράσταση έχοντας στο φινάλε και κομμάτι από την αυθεντική συνέντευξη του Μπιλ Ο'Νιλ. Τι τραγική φιγούρα... Οι ερμηνείες όλων είναι σούπερ. Να κάνω εδώ μια ειδική μνεία για τον Martin Sheen. Έχει έναν πολύ μικρό ρόλο, ερμηνεύοντας τον Τζέι Έντγκαρ Χούβερ. Και μου θύμισε τον Μάνο Κατράκη, αυτόν τον ατόφιο κομουνιστή, ο οποίος ερμήνευε επί χρόνια καταδότες των Ναζί. Και η φωτογραφία και η μουσική και το τραγούδι είναι σούπερ. Μια ταινία που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς. Αυτό νομίζω τα λέει όλα.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Πάνω από όλα να μην καταλάβουν οι άλλοι πως αποτύχαμε...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πολύ ελεύθεροι ωραρίου και ο νόμος της αγοράς

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Μιχάλης Κωνσταντάτος, επτά χρόνια μετά την πρώτη του, το Luton (2013). Ο Κωνσταντάτος σπούδασε Σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου και Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Από το 2001 έχει σκηνοθετήσει – πέρα από τις δύο μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας – ταινίες μικρού μήκους, διαφημιστικά, πολιτιστικές εκπομπές, σίριαλ, μουσικά video clip, video-installations για δημόσιους χώρους και θεατρικές παραστάσεις ως συνιδρυτής και σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδας «blindspot». Το Luton, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα «New Directors» του Σαν Σεμπαστιάν και κέρδισε υποψηφιότητα για βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας στο φεστιβάλ του Λονδίνου ενώ συμμετείχε στα διαγωνιστικά τμήματα των φεστιβάλ της Στοκχόλμης και της Κοπεγχάγης. Στο φεστιβάλ της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.

Το Μικρά όμορφα άλογα (ή All the Pretty Little Horses όπως είναι ο αγγλικός του τίτλος) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στις 28 Ιουλίου 2020 στο φεστιβάλ της Σαγκάης. Έλαβε μέρος και σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, όπως του Σαράγιεβο, της Χάιφας, της Βαρσοβίας, ενώ την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου έλαβε μέρος στο παράλληλο του διεθνούς, διαγωνιστικό τμήμα «Γνωρίστε τους Γείτονες». Η ταινία αποτελεί συμπαραγωγή Ελλάδας, Βελγίου και Γερμανίας. Με τις κινηματογραφικές αίθουσες να παραμένουν κλειστές, η εταιρεία διανομής Feelgood σε συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας και τους κινηματογράφους Δαναός και Έλλη προχωρούν σε μια ψηφιακή απομίμηση της φυσικής κινηματογραφικής εξόδου. Με σλόγκαν το «Ανοίξτε τα κλειστά σινεμά στο σπίτι σας» συνεχίζουν τη συζήτηση για την ανάγκη στήριξης του κινηματογραφικού κλάδου που έχει δεχτεί τεράστιο πλήγμα από την πανδημία. Από την Πέμπτη 25 Μαρτίου λοιπόν τα Μικρά όμορφα άλογα δίνουν ραντεβού στις ψηφιακές αίθουσες Έλλη και Δαναό, εκεί όπου υπό άλλες συνθήκες θα παίζονταν κανονικά.

Η υπόθεση: Ο Πέτρος και η Αλίκη είναι ένα 40something παντρεμένο ζευγάρι. Την οικογένειά τους συμπληρώνεις ένας πιτσιρίκος, ο Παναγιώτης. Μένουν όλοι μαζί σε μια υπέροχη βίλα με πισίνα και τα σχετικά, σε μια μικρή παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη. Ενώ όμως όλα δείχνουν τέλεια, μάλλον δεν είναι. Κάτι τους τρώει μέσα τους: ιδίως η Αλίκη δείχνει μονίμως αναστατωμένη. Κάτι έχει συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν, κάτι που άλλαξε τις ζωές τους. Κι ενώ κατά πως φαίνεται στόχος είναι η επιστροφή στην Αθήνα όσο το δυνατόν πιο σύντομα, το σχέδιο δεν λειτουργεί. Ο Πέτρος αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική απομάκρυνση της Αλίκης ως μια σιωπηρή αποδοκιμασία για αυτά που δεν μπορεί να (της) προσφέρει. Η απόσταση ανάμεσά τους μεγαλώνει επικίνδυνα κι οι δυο τους κινδυνεύουν να παγιδευτούν σε έναν ιστό από ψέματα που οι ίδιοι έφτιαξαν.

Η άποψή μας: Είναι κρίμα για έναν τόσο ταλαντούχο σκηνοθέτη όπως ο Μιχάλης Κωνσταντάτος να χωρίζουν επτά ολόκληρα χρόνια τις δύο του ταινίες μεγάλου μήκους. Από το Luton του 2013, έπρεπε να φτάσει 2020 για να δούμε το Μικρά όμορφα άλογα. Ένδειξη του πόσο δύσκολο σπορ είναι να γυρίζει κανείς ταινίες στην Ελλάδα. Ας είναι. Τούτη η ταινία είναι από εκείνες στις οποίες, όσα λιγότερα γνωρίζει ο θεατής για το τι ακριβώς συμβαίνει, τόσο περισσότερο μπορεί να την απολαύσει. Δεν υπάρχει καμιά φοβερή ανατροπή αλλά να, οι πληροφορίες δίνονται με το σταγονόμετρο και όλη η σύγχυση είναι καλά μελετημένη, ακριβώς για να κάνει τον θεατή να αναρωτιέται για το τι ακριβώς συμβαίνει. Το μόνο που θα αποκαλύψω (μπορεί όμως και να σας μπερδεύω – χα!) είναι πως κατά μία έννοια τούτη η ταινία έχει κάποιες συγγένειες με τα Παράσιτα. Και σταματάω εδώ. 

Με καλά χωνεμένες επιρροές από τον Haneke, ο Κωνσταντάτος δείχνει αν μη τι άλλο να έχει ωριμάσει σε αυτά τα ενδιάμεσα χρόνια που έχουν παρεμβληθεί ανάμεσα στις δύο ταινίες του. Το Luton ήταν πιο τραχύ, πιο βίαιο, πιο θυμωμένο. Εδώ η βία υποβόσκει. Αυτό που κυριαρχεί είναι μια πνιγηρή απειλή. Νιώθεις συνέχεια πως όχι μόνο τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά αλλά και πως θα γίνει κάτι πολύ κακό. Η απειλή είναι πανταχού παρούσα: στους ηθοποιούς, στις ερμηνείες, στα λόγια τους, στις κινήσεις τους, στις κινήσεις της κάμερας, στην εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας, στο απαλό σαν χάδι μοντάζ, στη μουσική και γενικότερα στην ηχητική μπάντα. Ο θεατής νιώθει το ίδιο εγκλωβισμένος με τους πρωταγωνιστές και αναμένει πως όλη αυτή η συσσωρευμένη πίεση κάπου θα σκάσει. 

Εδώ, έχουμε και το μοναδικό «πρόβλημα» της ταινίας. Ο σκηνοθέτης αποφασίζει η έκρηξη να είναι «προς τα έξω» μεν, με ελάχιστες απώλειες δε και κυρίως με το ζευγάρι να συνειδητοποιεί τη φενάκη του και να επιστρέφει, πιο ώριμο πια, έτοιμο να την παλέψει. Σοφά εποίησε ο σκηνοθέτης, ο θεατής όμως νιώθει λίγο... εξαπατημένος: διψάμε για αίμα! Να γίνεται έστω στις ταινίες η έκρηξη και το «fuck you» που δεν μπορούμε να κάνουμε στις ζωές μας... Αντικλιματικό λοιπόν το φινάλε. Πολύ καλές οι ερμηνείες (ο Λάλος μαζεύει κι εδώ νεκρά σκυλιά όπως στο Kala azar, που επίσης είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), ενδιαφέρουσες παρουσίες σε δεύτερους ρόλους αυτές της Κατερίνας Διδασκάλου, του Δημήτρη Καταλειφού («σοκολάτα με δαμάσκηνο – άλλο πράγμα») και της Βίκυς Παπαδοπούλου, πανέμορφες σκηνές, όπως εκείνη της συνάντησης με το άλογο, και στο σύνολό της μια ελληνικότατη ταινία που δείχνει τη σταθερή άνοδο του σινεμά μας, καθώς μπήκαν σε αυτό νέα παιδιά που μπορούν και βλέπουν πέρα από το γιγαντωμένο εγώ των μεγαλύτερων σε ηλικία συναδέλφων τους. Δεν θα μετανιώσετε την επιλογή σας να την παρακολουθήσετε. 

ΥΓ: Το τηγανητό αυγό ως σήμα κατατεθέν; Ωραιότατον!

Στις δικές μας αίθουσες? Ψηφιακά στις 25 Μαρτίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Get Outta Jailor Die Trying

του gaRis (@takisgaris)

Όσοι με παρακολουθούν από τα σπάργανα της διαδικτυακής κινηματογραφικής κριτικής, σα να λέμε στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, γνωρίζουν την αδιαπραγμάτευτη θέση μου πως το ντόκου είναι το μέλλον του σινεμά, καθόσον διαπερνά σε μεγάλες δόσεις τη μυθοπλασία. Για τη φετινή χρονιά πάντως δεν παίρνω όρκο ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι ενθουσιασμού σε τούτο το πεδίο. Αριθμός - ρεκόρ μεν οι 238 υποβληθείσες παραγωγές στην Ακαδημία, 15 οι επιλεγμένες που προ-κρίθηκαν για τις τελικές υποψηφιότητες. Πουθενά οι Errol Morris (My Psychedelic Love Story), Werner Herzog (Fireball: Visitors from other Worlds, το οποίο είδα στο TIFF20 και δεν...τρελούμαι) και Frederick Wiseman (City Hall). Όσο για την 5άδα, μια ακόμη δυνατή εκπροσώπηση της Netflix (Crip Camp, My Octopus Teacher) να αντιπαλεύεται το φαβορί εφέτος Time,της μαύρης αμερικανίδας Garrett Bradley, υπό την αιγίδα της Amazon Films.

Το πάω λάου-λάου για να δώσω περίγραμμα σε μια ρευστή ως την τελική λίστα αλλά μάλλον ευπρόβλεπτη βραβευτική κατηγορία ως προς την τελική νικήτρια. Δεν ξεχνώ ποτέ πως το Documentary (μεγάλου ή μικρού μήκους) αποτελούσε ανέκαθεν, ακόμη και στα χρόνια του σκληρού #OscarsSoWhite, τη χρυσή ευκαιρία του Membership να διακοινώσει τα τρυφερά του αισθήματα για ζητήματα και κατηγορίες πολιτών που χρήζουν ανάδειξης ή περαιτέρω προστασίας. Πολλώ δε μάλλον στις ύστερες ημέρες όπου το πράμα έχει μπει πλέον σε ένα κυνήγι wokeness, (σε χαλαρή μετάφραση του πιο «ξυπνημένου», ευαίσθητου, ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις), η πρότινος καλοκάγαθη διάθεση να βραβευτεί ένα ντόκου κοινωνικού ακτιβισμού έχει μετατραπεί σήμερις σε λευκή επιταγή που ανταποκρίνεται σε τσεκάρισμα συνιστωσών («κουτάκια») πουσαρίσματος παραγωγών αναλόγου περιεχομένου. 

Garrett Bradley, αφροαμερικανίδα σκηνοθέτης - τσεκ. Με δράση προώθησης καλλιτεχνικού προβληματισμού που προωθεί το ζήτημα των Μαύρων στην Αμερική (βλέπε το μυθοπλασίας Below Dreams, 2014 και το ντόκου America, 2019) - τσεκ. Το αντικείμενο καίει τη μαύρη κοινότητα καθώς κινείται στο τρίπτυχο φτώχεια - εγκληματικότητα - παρατεταμένος εγκλεισμός για εγκλήματα που δεν δικαιολογούν κάτι τέτοιο, φίσκα οι φυλακές από φτωχούς μαύρους χαμηλής μόρφωσης που δεν τυγχάνουν άξιας υπεράσπισης απέναντι στον ποινικό κώδικα-τσεκ. Δες το τι ωραία το πραγματεύτηκε η πιονέρα Ava Du Vernay (Selma) στο 13th, υποψήφιο προ 4ετίας (έπεσε αντιμέτωπο με το έπος για τον OJ Simpsonκαι δικαίως έχασε το όσκαρ). Με τους πίνακες, τις συνεντεύξεις, τα στατίστικς, την ένταση αλλά και τη διάθεση να δώσει μια ορκισμένη abolitionist μεν αλλά σαφέστατα επιχειρηματολογημένη ανάλυση του προβλήματος. 

Η Bradley, όχι και τόσο. Έως καθόλου. Πάμε παρακάτω. Αληθινή ιστορία. Αρχές του ’90, η σημερινή πενηντάρα Fox Rich, φιλοδοξεί να ανοίξει μαγαζάκι με urbanfashionρούχα με το σύζυγο Rob. Η οικονομική τους κατάσταση τους δημιουργεί θέματα, οδηγώντας τους στην ένοπλη ληστεία (...). Η Rich τη σκαπουλάρει, (ήδη μάνα και κυοφορούσα δίδυμα) ο Rob τρώει 60 χρόνια φυλάκα χωρίς παρόλ. Η Fox αφού έχει λαλήσει για μια 20ετία, παίρνει σβάρνα κάθε δημόσιο βήμα για να φέρει το σύζυγο πίσω στην οικογένεια. Υλικό για μικρομηκάδικο το λες. Έλα όμως που η σκηνοθέτις βρίσκει φούτατζ κοντά 100 ωρών που εν πολλοίς μετατρέπει αυτόν τον οικογενειακό καημό σε ρηάλιτι, με τη Fox να δίνει όλη της την ενέργεια, την πίστη, τις ελπίδες της στον ιερό της αυτο-σκοπό. Έξυπνο μοντάζ, πετυχημένα μελό η μουσική επένδυση, συμπονάς γιατί είσαι άνθρωπος και καταλαβαίνεις, αλλά ταινία τεκμηρίωσης δεν τη λες. Έλα μου όμως που έχει τσεκάρει ευλαβικά όλα τα «κουτάκια» που λέγαμε;

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Tony ράβει και Yorgos κόβει

του gaRis (@takisgaris)

Ο Άντονι (Anthony Hopkins), κάπου κει πέρα στα 80-φεύγα, είναι ένας χήρος που μένει σε ένα διαμερισματάκι στο Λονδίνο. Μόνος. Με μια κόρη, την Αν (Olivia Coleman) που συχνά τoνεπισκέπτεται, ολοένα κι εντονότερα προβληματισμένη για το μέλλον της αλλά και για εκείνο του Πατέρα: Ο Άντονι πάσχει από γεροντική άνοια (dementia). Άλλοτε του αναφέρει πως ψάχνεται για Παρίσι, μαζί με τον σύζυγό της Πολ (Rufus Sewell) ή το νέο της δεσμό (Mark Gatiss) μετά το αναπόφευκτο διαζύγιο (;) που δημιούργησε η κατάσταση της ασθένειας του Άντονι, ο οποίος πεισματικά αρνείται να μπει σε γεροκομείο όσο και από την άλλη τζαναμπετιάζει να εγκρίνει αποκλειστική νοσοκόμα στο σπίτι. Ο χρόνος ωστόσο μετρά αδυσώπητα εναντίον του, καθώς διαφαίνεται ολοένα και δυσχερέστερο να διακρίνει τι στα αλήθεια συμβαίνει και με ποια σειρά.

Ομολογώ ότι δεν είχα την τύχη της θέασης του θεατρικού έργου (2014) υπογραφής του Παριζιάνου Florian Zeller, με Frank Langella  στο Μπρόουντγουέη και Alfred Molina στη Λονδρέζικη εκδοχή. Κρίνοντας όμως από την κινηματογραφική μεταφορά του από τον ίδιο, η αίσθηση είναι έντονη πως στο σανίδι τα ρίγη θα σηκωνόντουσαν Σιμούν. Στο πανί, notsomuch. Τι δεν (μου) πήγε καλά, εύκολα προδίδεται από την ανακοίνωση των 93ων οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Δόξα και τιμή εξάκις: Καλύτερη Ταινία - Διασκευασμένο Σενάριο (ο Christopher Hampton, βραβευθείς ήδη στα 1988 για τις ανυπέρβλητες Επικίνδυνες Σχέσεις) - Anthony Hopkins - Olivia Coleman - Σχεδιασμός Παραγωγής - Μοντάζ (Γιώργος Λαμπρινός, παιδί του Φώτου, σκηνοθέτη του θρυλικού Δοξόμπους). Πούθε η Σκηνοθεσία; (ούτε καν υποψήφιος στη συντεχνία του DGA o Zeller). Σαφέστατα η ταινία έχει προδιαγραφές υψηλού επιπέδου, όσκαρμπέητ ή όχι δεν έχει σημασία τόση πια. Το ζήτημα είναι πως το σύνολο δεν απογειώνεται. 

Ο Sir Tony στα πατημένα 83, αιώνιος έφηβος με εξαιρετικά ποιοτική παρουσία στα σόσιαλ μήντια ειρήσθω, κλείνει αισίως 30 χρόνια στις βραβεύσεις μετά τον θρίαμβo ως Hannibal Lecter και συνολικά έξι υποψηφιότητες (4 ως Πρωταγωνιστής + 2 ως Υποστηρικτικός Ρόλος). Τολμώ να υποστηρίξω ότι η σπαραχτικά ατρόμητη ερμηνεία του ως Πατέρας είναι η εγγύτερη στην ιστορικής αξίας εκείνη στη Σιωπή των Αμνών. Μακράν η αξιότερη εφέτος, αν και ο έξαφνος θάνατος του Chadwick Boseman (στο Ma Rainey’s Black Bottom, άλλη μια ταινία πρώτης γραμμής εφέτο που υπέφερε σκηνοθετικά στο σημείο να μείνει στην απέξω και ως καλύτερη Ταινία), σε μια εξαιρετικά ενστικτώδη αλλά όχι στο υψίπεδο ενορχηστρωμένης συναισθηματικής έκχυσης του άθλου που παραδίδει ο Hopkins, δεν αφήνει περιθώρια μαντεψιάς για τον τελικό νικητή. Από την άλλη, καλλίστη η Olivia, και στο The Favourite πανάξια νικήτρια, όμως στο The Father δεν έλαβα κεντρίσματα σπουδαίας ερμηνείας. Η φόρα (The Crown) βλέπετε καμιά φορά-δεν είναι ολιγίστης σημασίας δαύτο. 

Για το τέλος το δικό μας παιδί, ο Yorgos Lambrinos. Από τα γαλλικά παρεάκια με Gavras και Zeller στα κόκκινα χαλιά. Το κοφτερό του λεπίδι στους κλειστούς χώρους θα έκανε τον Polanski να τον λατρέψει. Δημιουργεί θριλερικές ιλουζιόν αντικαθιστώντας εν πολλοίς την στατική αμηχανία του πρωτάρη πίσω από την κάμερα Florian με αίσθηση μυστηρίου, έως και με ειλικρινή συμπόνοια για την κακοποίηση (;) του Anthony από άγνωστά του (υπαρκτά;) πρόσωπα. Ο Πατέρας, παρά το POV dementia τρικάκι, δεν με ενθουσίασε, πάντως στις 25 Aπρίλη, στηρίζω Sir Τόνυ και Yorgos!

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Oscars 2021 Noms: ΚΑΝΕΙ ΚΥΒΙΣΤΗΣΕΙΣ Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ (και χοροπηδάει... 1, 2, 3)

Με βλέπεις ότι σεμνύνομαι, γι’αυτό δε γράφω «επικύψεις» στον τίτλο όπως στο περίφημο άσμα «Ινστιτούτο Καλλονής» που στοίχειωσε τα παιδικά μου χρόνια. Ζούμε στην εποχή όπου το ίματζ, το πλασάρισμα στους δημοσίους διαύλους ποδηγετεί το Έργο. Ο πρώτος ανοιχτά gay (καλά να είναι ο άνθρωπος) πρόεδρος της AMPAS, David Rubin (casting agent) εμφανίστηκε πρώτος στη σημερινή αναγγελία των 93ων οσκαρικών υποψηφιοτήτων, προλογίζοντας το ιντερέισιαλ ζεύγος Πριγιάνκς Τσόπρα και Νικ Τζόνας, που από το Λονδίνο παρουσίασαν τη σεπτή τελετή δε δυο δόσεις, συνολικά κοντά στα 15’. 

Ο μπαχτσές, εννοείται είχε μια ολίγη απ’όλα: Πρωτιά για την ασιάτισα Chloe Zhao (Nomadland) - 6 noms, όπως και τo Κορεάτικο Minari (6 noms) με ιστορικές υποψηφιότητες για τους σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή του (Chung - Yeun). Το επόμενο καρέ των 6 υποψηφιοτήτων περιλαμβάνει τo anti-Trump Chicago 7 (έξω ο Sorkin από την 5αδα σκηνοθετών αλλά μέσα ο Φαίδων Παπαμιχαήλ με την Κινηματογραφική του Διεύθυνση), το Black Panther-άτο Judas and the Black Messiah (με αδόκιμο πλασάρισμα του Lakeith Stanfield στους β’ ρόλους, που θα κοστίσει στον προπορευόμενο στην κατηγορία Kaluuya) και τοThe Father (χωρίς σκηνοθεσία, αλλά μέσα τον δικό μας Γιώργο Λαμπρινό στο Μοντάζ). Παντοδύναμες 5 υποψηφιότητες για το Promising Young Woman με την Emerald Fennell να πλασάρεται (προωτοφανές) στην σκηνοθετική 5άδα αντάμα με τη Zhao. Μια ακόμα φούχτα νομινέσια σκόραρε το Sound of Metal (πρώτος μουσουλμάνος για πρώτο ρόλο ο Ahmed με συνυποψήφιο από την ίδια ταινία στους β’ ρόλους τον Paul Raci από κωφούς γονείς).

Μοναδικός με διψήφιο αριθμό υποψηφιοτήτων (10) ο ασπρόμαυρος Mank του Fincher, εκτός σεναρίων και δυστυχώς μακράν της οσκαρικής δικαίωσης του μεγάλου δημιουργού. Ρίξε και μια ματιά όμως και στην Glen Close των (8), 4η φορά για υποστηρικτικό ρόλο, αγνώριστη εδώ στο μετριότατο Hillbilly Elegy (εδώ κάπου βρίσκεται ο Peter O’ Toole κόφτης που οδηγεί στο τιμητικό όσκαρ για το σύνολο της καριέρας). Θες χειρότερα; Diane Warren, 12η υποψηφιότητα εις αναζήτησιν κότινου, IO SÌ (SEEN) από το The Life Ahead (La Vita Davanti a Se), με τη φωνή της Laura Pausini (αχ, 90s…), αφού δεν τα κατάφερε να πιάσει την 5η θέση στις πρώτες ερμηνείες η θεά Sophia Loren. 

Οκτώ (8) μόλις οι υποψήφιες στην Καλλίτερη Ταινία, ενώ αν ήταν 10, θα έμπαιναν δικαιωματικά και οι Ma Rainey’s Black Bottom και One Night in Miami, αβγατίζοντας το ρεκόρ παρουσίας της μαύρης φυλής στις κυρίαρχες κατηγορίες, πέντε χρόνια μετά το #OscarsSoWhite. Λίγο ακόμα και η ο δις υποψήφιος Sacha Baron Cohen (β’ ανδρικός για το Chicago 7 και διασκευασμένο σενάριο για το Borat Subsequent Film), θα χόρευε αγκαλιά με την πρωτάρα (και συνυποψήφια στην ταινία στο β’ γυναικείο ρόλο) Maria Bacalova από καθέδρας ως ένατη επιλογή στην κατηγορία Best Picture. Τρελή χρονιά, κορωνέικη φίλες μου.

Το λοιπό έπιασα ένα συνετό %76,κάτι αφού, βίβερε περικολοζαμέντε, παίζω και τα μικρομηκάτα που δεν τά’χω διεί. Με την ανακοίνωση το gmail μου εμβομβαρδίσθη με λινκς των pr-ούχων για θέαση, οπόταν θα δυνηθώ οσονούπω. Μια κουβεντούλα για να τελέψω περί των studios: 35 νομινέσια η Netflix. Μια ντουζίνα ακριβώς η Amazon. Σπάει το ρόδι η Apple TV και η Disney + (15 νομινέσια παρακαλώ με τις θυγατρικές). 8 η Warner Bros και 7 η Focus Features. 6 η Sony με το The Father. To δε Minari πρόσεχέ το γιατί πορεύεται κατά το Α24 ευαγγέλιον (βλ. απίστευτη νίκη Parasite πέρσι). Κι όλα δαύτα καθώς με το ζόρι τα έσοδα από εντός USA ακούμπησαν τα $15M συν άλλα σκάρτα $5Μ παγκοσμίου μπόξ όφφι. Αν κερδίσει το Nomadland (το πιθανότερο. Με τη Zhao κοντά στο να κερδίσει μονάχη της το φοβερό 4/4, για ταινία - σκηνοθεσία - προσαρμοσμένο σενάριο - μοντάζ) θα είναι η πρώτη νικήτρια-στρημάδι ΄(δίχως προβολή σε κινηματογραφική αίθουσα) στην ιστορία του Θεσμού. Αδιανόητο, έι;

Οι Υποψηφιότητες ανά κατηγορία

Oscar Noms Predix 2021: OSCAR(O)-KOULOUMA

(Καθώς παίρνω βαθιά ανάσα πριχού γράψω αισχίστου γούστου καρακλισεδιά) Ποιός να το περίμενε φιλαράκι πως θα σβήναμε το πρώτο κεράκι τουτησδά πρωτοφανούς πανδημίας, έγκλειστοι, ελευθερίως πολιορκημένοι και παντελώς ακινηματογράφητοι. Να πουτοπέρασα κι εγώ αυτό (να ζήσω, μαμά μου, ευχαριστώ) κι έτσι προκάμω, ανήμερο Καθαράς Δευτέρας, όχι να αμολήσω αετό αλλά να γίνω μάρτυρας μια ακόμη αναγγελίας οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Και zoom-zoom-zoom (αρχής και πρηβιού γενομένων στις πρόσφατες -τραγικές- Χρυσές Σφαίρες όπου βέλαξε το παρδαλό ερίφι) να πήξουμε στην αυτο-αναφορικότητα των σελεμπριτοσταρούμπων, όμως να, υπάρχουμε κι εμείς οι πυροβολημένοι που μεγαλώσαμε με δαύτες τις παραστάσεις (διπλής) κι άλλως δεν μπορούμε ως φαίνεται. Τέσπα.

Παρότι δεδηλωμένα έχω ταχθεί ενάντια στο γλοιώδες σύστημα του πρεφερένσαλ μπάλοτ, όπου ο μέτριος της cineναισης αρπάζει τον κότινο σχεδόν κάθε χρονιά, μια Ακαδημία έχουμε – αυτήν εμπιστευόμαστε. Του χρόνου γυρνάμε σε στάνταρ 10 υποψήφιες (ξέχνα μπουρδίτσες όπως Δημοφιλέστερη Ταινία ή την παραδοσιακή - και - ορθότερη λύση της 5άδας) και όταν συμπληρώνεις πάνω από 30 έτη στενής παρακολούθησης του Θεσμού, οφείλεις να έχεις αποδεχθεί που το πάει το πουλμανάκι η τρέντα της εποχής: Diversity - Multiculturalism - Globalization - Gender Politics - Political Correctness. Δες τις φετινές υποψηφιότητες BAFTA’s και ωδίνου. Ό,τι νάναι - φτάνει νάναι (στις παραπάνω προδιαγραφές). ‘Οχι πως το Nomadland της Κινέζας Chloe Zhao δεν είναι η ταινία της χρονιάς. Πάρε όμως κι από δίπλα ένα άνοστο Κορεάτικο Minari για να πορεύεσαι. Πληθώρα αντιπροσώπευσης ταινιών μαύρων σκηνοθετών και υπερίσχυση POC (persons of color) στις ερμηνείες, αυτά προβλέπω (μαζί με εκατομμύρια άλλους). 23 φέτο οι κατηγορίες, μιας και επιτέλους το μοντάζ και μιξάζ του ήχου ενοποιήθηκαν σε ένα βραβείο, αφού κανείς ψηφοφόρος δεν μπορούσε να τα ξεχωρίσει (κρίντζ και λολ).

Ταινίες που θα ήπρεπε να κόψουν νήμα μάλλον τις τρώει η μαρμάγκα λόγω τάιμινγκ εξόδου ή κακού μάρκετινγκ (Da 5 Bloods, News of the World, μη σου πω και το The Father). Πιότερη ανάλυση μετά τη Δευτέρα, ενόψει τελικής Απονομής της 25ης Απριλίου. Απαντώ σε κάθε ερώτηση, βοηθώ για οσκαρικό στοίχημα, τα κάνω όλα και συμφέρω. Αφιλοκερδώς, πάντα από το Moviesltd.gr. Πιάσε μια παγωμένη και δέσμε πως κάμνω σπουδαγμένες μαντεψιές.

ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΟΣΚΑΡΙΚΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΩΝ

BEST PICTURE 

1 Nomadland (NOMINATED)

2 The Trial of the Chicago 7 (NOMINATED)

3 Minari (NOMINATED)

4 Promising Young Woman (NOMINATED)

5 Mank (NOMINATED)

6 Ma Rainey's Black Bottom 

7 One Night in Miami 

8 Judas and the Black Messiah (NOMINATED)

9 Sound of Metal (NOMINATED)

10 The Father (NOMINATED)

BEST DIRECTOR 

1 Chloe Zhao / Nomadland (NOMINATED)

2 David Fincher / Mank (NOMINATED)

3 Lee Isaac Chung / Minari (NOMINATED)

4 Aaron Sorkin / The Trial of the Chicago 7 

5 Emerald Fennell / Promising Young Woman (NOMINATED)

BEST ACTRESS 

1 Carey Mulligan / Promising Young Woman (NOMINATED)

2 Viola Davis / Ma Rainey's Black Bottom (NOMINATED)

3 Frances McDormand / Nomadland (NOMINATED)

4 Andra Day / The United States vs. Billie Holiday (NOMINATED)

5 Vanessa Kirby / Pieces of a Woman (NOMINATED)

BEST ACTOR 

1 Chadwick Boseman / Ma Rainey's Black Bottom (NOMINATED)

2 Anthony Hopkins / The Father (NOMINATED)

3 Gary Oldman / Mank (NOMINATED)

4 Riz Ahmed / Sound of Metal (NOMINATED)

5 Delroy Lindo / Da 5 Bloods 

BEST SUPPORTING ACTRESS 

1 Maria Bakalova / Borat Subsequent Moviefilm (NOMINATED)

2 Amanda Seyfried / Mank (NOMINATED)

3 Yuh-Jung Youn / Minari (NOMINATED)

4 Olivia Colman / The Father (NOMINATED)

5 Glenn Close / Hillbilly Elegy (NOMINATED)

BEST SUPPORTING ACTOR 

1 Daniel Kaluuya / Judas and the Black Messiah (NOMINATED)

2 Sacha Baron Cohen / The Trial of the Chicago 7 (NOMINATED)

3 Leslie Odom, Jr. / One Night in Miami (NOMINATED)

4 Paul Raci / Sound of Metal (NOMINATED)

5 Chadwick Boseman / Da 5 Bloods 

BEST ADAPTED SCREENPLAY 

1 Nomadland (NOMINATED)

2 The Father (NOMINATED)

3 One Night in Miami (NOMINATED)

4 Ma Rainey's Black Bottom 

5 Borat Subsequent Moviefilm (NOMINATED)

BEST ORIGINAL SCREENPLAY 

1 The Trial of the Chicago 7 (NOMINATED)

2 Promising Young Woman (NOMINATED)

3 Mank 

4 Minari (NOMINATED)

5 Judas and the Black Messiah (NOMINATED)

BEST CINEMATOGRAPHY 

1 Nomadland (NOMINATED)

2 Mank (NOMINATED)

3 News of the World (NOMINATED)

4 Tenet 

5 The Trial of the Chicago 7 (NOMINATED)

BEST COSTUME DESIGN 

1 Ma Rainey's Black Bottom (NOMINATED)

2 Mank (NOMINATED)

3 Mulan (NOMINATED)

4 News of the World 

5 Emma (NOMINATED)

BEST FILM EDITING 

1 The Father (NOMINATED)

2 The Trial of the Chicago 7 (NOMINATED)

3 Promising Young Woman (NOMINATED)

4 Mank 

5 Tenet 

BEST MAKE UP AND HAIRSTYLING 

1 Hillbilly Elegy (NOMINATED)

2 Ma Rainey's Black Bottom (NOMINATED)

3 Birds of Prey 

4 Emma (NOMINATED)

5 Mank (NOMINATED)

BEST PRODUCTION DESIGN 

1 Ma Rainey's Black Bottom (NOMINATED)

2 Mank (NOMINATED)

3 News of the World (NOMINATED)

4 Mulan 

5 Tenet (NOMINATED)    

BEST SCORE 

1 Mank (NOMINATED)

2 Soul (NOMINATED)

3 The Midnight Sky 

4 Minari (NOMINATED)

5 Tenet

BEST SONG 

1 Hear My Voice / The Trial of the Chicago 7 (NOMINATED)

2 Io Si (The Life Ahead) / Seen (NOMINATED)

3 Husavik / Eurovision Song Contest (NOMINATED)

4 Speak Now / One Night in Miami (NOMINATED)

5 Rain Song / Minari 

BEST SOUND 

1 Sound of Metal (NOMINATED)

2 Tenet 

3 Mank (NOMINATED)

4 News of the World (NOMINATED)

5 Ma Rainey's Black Bottom 

BEST VISUAL EFFECTS 

1 Tenet (NOMINATED)

2 The Midnight Sky (NOMINATED)

3 Mank 

4 The One and Only Ivan (NOMINATED)

5 Mulan (NOMINATED)

BEST ANIMATED FEATURE 

1 Soul (NOMINATED)

2 Wolfwalkers (NOMINATED)

3 Onward (NOMINATED)

4 Shaun the Sheep Movie: Farmageddon (NOMINATED)

5 Over the Moon (NOMINATED)

BEST DOCUMENTARY FEATURE 

1 Time (NOMINATED)

2 Welcome to Chechnya 

3 Collective (NOMINATED)

4 The Truffle Hunters 

5 Boys State 

BEST INTERNATIONAL FILM 

1 Another Round (NOMINATED)

2 Collective (NOMINATED)

3 La Llorona 

4 Dear Comrades! 

5 Quo Vadis, Aida? (NOMINATED)

BEST ANIMATED SHORT 

1 If Anything Happens I Love You (NOMINATED)

2 Out 

3 Opera (NOMINATED)

4 The Snail and the Whale 

5 Genius Loci (NOMINATED)

BEST DOCUMENTARY SHORT 

1 A Love Song for Latasha (NOMINATED)

2 Colette (NOMINATED)

3 Do Not Split (NOMINATED)

4 Abortion Helpline, This Is Lisa 

5 What Would Sophia Loren Do? 

BEST LIVE ACTION SHORT 

1 The Letter Room (NOMINATED)

2 The Human Voice 

3 Two Distant Strangers (NOMINATED)

4 Feeling Through (NOMINATED)

5 Da Yie

Η γυναίκα που έκλαιγε...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μία, δύο, τρεις, πολλές γενοκτονίες

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στον Πόλη της Γουατεμάλας, στις 7 Μαΐου του 1977, Jayro Bustamante. Οι προηγούμενες δύο είναι: «Το ηφαίστειο» (Ixcanul, 2015 – βγήκε στις ελληνικές αίθουσες στις 7 Απριλίου του 2016 από την Seven Films) και «Δονήσεις» (Temblores, 2019 – έκανε πρεμιέρα στην ελληνική πλατφόρμα Cinobo στις 15 Δεκεμβρίου του 2020). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 30 Αυγούστου του 2019, συμμετέχοντας στο παράλληλο του διαγωνιστικού τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας «Giornate degli Autori», κερδίζοντας τα βραβεία καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας στο τμήμα αυτό. Η ταινία από εκεί και πέρα προβλήθηκε σε αρκετά φεστιβάλ, ήταν υποψήφια πρόσφατα για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας κι έχει καταφέρει να είναι στην shortlist των ταινιών που θα διεκδικήσουν τον ξενόγλωσσο Όσκαρ – θυμίζουμε πως οι υποψηφιότητες για τα Όσκαρ θα ανακοινωθούν την Τετάρτη 10 Μαρτίου.

Εδώ τώρα θα παραθέσουμε μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία από το δελτίο τύπου της εγχώριας εταιρίας διανομής: Ο θρύλος της La Llorona Η «Γυναίκα των Δακρύων» (La Llorona) είναι ένας από τους πιο γνωστούς θρύλους της Λατινικής Αμερικής. Είναι η ιστορία της θλίψης, της απελπισίας και του θρήνου μιας γυναίκας. Μία ιθαγενής, που την εγκαταλείπει ο άντρας της, αποφασίζει να συνεχίσει τη ζωή της και κάνει δύο παιδιά εκτός γάμου. Όταν ο άντρας της επιστρέφει αναπάντεχα, αναγκάζεται να πάρει μέτρα για να επανακτήσει το στάτους της ως παντρεμένη γυναίκα. Πνίγει τα παιδιά της και, σχεδόν αμέσως μετά, το μετανιώνει και αυτοκτονεί. Ο Θεός την τιμωρεί να περιπλανιέται αιώνια ως πνεύμα, θρηνώντας και αναζητώντας τους χαμένους της γιους. Ο θρήνος της παγώνει το αίμα όποιου τον ακούει. Σε αντίθεση με το θρύλο, στην ταινία η Llorona τοποθετείται στο σήμερα. Θρηνεί για τα παιδιά της που πέθαναν στον εμφύλιο της Γουατεμάλας. Δεν είναι πλέον θύμα της κοινωνικής ηθικής. Είναι μια γυναίκα που αναζητά εκδίκηση. Ιστορικό Πλαίσιο Εκτιμάται ότι κατά τη διάρκεια του 36ετούς εμφυλίου πολέμου της Γουατεμάλας, 250000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, πάνω από 40000 αγνοούνται και περίπου 100000 εκτοπίστηκαν. Η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων ήταν άμαχοι, ενώ η πιο αιματηρή περίοδος ήταν από το 1981 έως το 1983, υπό την ηγεσία του Efrain Rios Montt. Υπολογίζεται ότι κάθε μήνα από τους 18 συνολικά που κατείχε την εξουσία, δολοφονούνταν ή «εξαφανίζονταν» περί τους 3000 ανθρώπους. Οι μισές από τις συνολικές απώλειες του εμφυλίου σημειώθηκαν κατά τη θητεία του. Στη Γουατεμάλα το ντιμπέιτ για τη γενοκτονία δεν έχει λάβει τέλος. Συνεχίζει να υπάρχει και να προκαλεί πόλωση στην κοινωνία. Πέρα κι απ’ αυτό όμως, συνεχίζουν να υπάρχουν οι ρίζες των προβλημάτων που οδήγησαν σ’ έναν τόσο παρατεταμένο εμφύλιο, κρυμμένες στη σκιά αυτής της διαμάχης. Να συμπληρώσουμε πως το «La Llorona» είναι ένα υπέροχο φολκ τραγούδι της μεξικανικής μουσικής παράδοσης, που κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς το πότε, πώς και από ποιον δημιουργήθηκε. Σήμερα, υπάρχουν εκατοντάδες εκτελέσεις του τραγουδιού. Σε ταινίες το έχουμε ακούσει χαρακτηριστικά τόσο στο «Frida» (2002) όσο και στο «Coco» (2017). Στην ταινία του Bustamante ακούγεται στο φινάλε, με τους στίχους να αντανακλούν τα δρώμενα.

Η υπόθεση: Ο Ενρίκε Μοντεβέρντε είναι ένας γηραιός πρώην δικτάτορας, ο οποίος δικάζεται από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας του, της Γουατεμάλας, με την κατηγορία της γενοκτονίας. Ειδικότερα, κατηγορείται πως, επί των ημερών του, χιλιάδες ιθαγενείς Μάγια – Ιξίλ δολοφονήθηκαν, προκειμένου το καθεστώς του να οικειοποιηθεί τα πλούσια σε πετρέλαιο εδάφη των ιθαγενών. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι στους δρόμους απαιτώντας την καταδίκη του. Το δικαστήριο, όμως, εξαιτίας της κλονισμένης υγείας του στρατιωτικού, δεν τον βάζει φυλακή. Ο Μοντεβέρντε εννοείται ότι χαίρει άκρας υγείας. Σωματικά. 

Γιατί ψυχικά κάτι δεν πάει καλά. Η νοσοκόμα κόρη του θεωρεί ότι ο πατέρας της αρχίζει να δείχνει τα πρώτα σημάδια Αλτσχάιμερ. Όταν ο Μοντεβέρντε αρχίζει να υποστηρίζει πως «ακούει» μια γυναίκα που κανείς άλλος δεν ακούει, το υπηρετικό προσωπικό στο σύνολό του σχεδόν, εγκαταλείπει τον πρώην δικτάτορα, αφήνοντάς τον μόνο, με λίγους έμπιστους, τη γυναίκα του, την κόρη του και την εγγονή του. Κι αυτό επειδή πιστεύουν πως η Llorona είναι το πνεύμα που τον επισκέπτεται. Όταν η νεαρή και πανέμορφη ιθαγενής Άλμα προσλαμβάνεται για να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού, τα πράγματα περιπλέκονται...

Η άποψή μας: Το 2019, μαζί με τούτη την ταινία, κυκλοφορούσε και το Η κατάρα της Γιορόνα (The Curse of la Llorona), μια ανέμπνευστη και by the book «βήτα» χολιγουντιανή παραγωγή, που έβλεπε τον μύθο της Llorona από την πλευρά των... δολαρίων, ήτοι, φθηνός και προβλέψιμος «τρόμος», με επιδερμικές επισημάνσεις σχετικά με τη μετάνοια, τη μητρότητα και τη θρησκεία. Εννιά εκατομμυριάκια κόστισε, 123 μάζεψε παγκοσμίως – εκατομμυριάκια! Μια χαρά η Γιορόνα. Ολοταχώς για ένα, δύο, τρία σίκουελ: το παραδάκι να πέφτει κι όλα καλά. 

Ο Bustamante προφανώς και δεν ενδιαφέρεται να... τρομάξει τους θεατές του. Αυτά που θέλει να πει είναι πολύ βαθύτερα, πολύ σπουδαιότερα, πολύ πιο ενδιαφέροντα. Χρησιμοποιεί τον λαϊκό μύθο για να κάνει ένα πικρό σχόλιο για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα του. Μια χώρα που μετά από χρόνια ανελευθερίας, βίας, καταστολής, ρεμούλας, κλεψιάς και μαζικών δολοφονιών – με ελεεινό πρόσχημα τη «δημιουργία μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας» (πάντα οι φασίστες την πατρίδα βάζουν μπροστά για το πλιάτσικό τους) – διψάει για δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη, όμως, είναι τυφλή. Και οι «κακοί» στην πραγματικότητα, ποτέ δεν τιμωρούνται. Άντε, στις περισσότερες φορές. Εν αντιθέσει με τις ταινίες. Όπου το «κακό» πάντα τιμωρείται. Άντε, στις περισσότερες φορές. Έτσι, για να υπάρξει κάθαρση. 

Μιας που μιλάμε για μια αρτ ταινία, το πλαίσιο είναι περισσότερο ρεαλιστικό. Παράδοξο, έτσι; Όταν μάλιστα ο σκηνοθέτης κάνει το μεταφυσικό πρωταγωνιστή στην ταινία του! Έτσι λοιπόν ο πρώην δικτάτορας της ταινίας, με πρόσχημα την σε άσχημη κατάσταση ευρισκόμενη υγεία του, ουσιαστικά αθωώνεται – προκαλώντας την οργή του πλήθους, που ολοένα και πιο έντονα και πιο πιεστικά απαιτεί δικαιοσύνη. Ο πρώην δικτάτορας απολαμβάνει το ουίσκι του, τα πούρα του, την οικογένειά του. Τα μόνα που τον καταδιώκουν είναι τα... φαντάσματα. Για άλλη μια φορά τα όνειρά μας γίνονται ο εφιάλτης τους. Πού θα πάει, δεν αργεί η ημέρα που αυτό θα παγιωθεί παγκοσμίως και θα πάρουμε εκδίκηση, παλεύοντας για έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο ελεύθερο, πιο ανθρώπινο – για όλους. 

Αλλά, ας ξαναγυρίσουμε στην ταινία μας. Ο πρώην δικτάτορας περιβάλλεται από γυναίκες. Η σύζυγός του παλεύει περισσότερο ίσως και από τον ίδιο τον άνδρα της να μην «βλέπει» τα εγκλήματά του: «αν γυρίσουμε πίσω να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν, θα παγώσουμε και θα γίνουμε στήλες άλατος» λέει σε κάποια στιγμή. Σε μια έντονα πατριαρχική κοινωνία, παίζει τέλεια τον ρόλο που επιβάλλει η τάξη της: δεν είδα τίποτα, δεν άκουσα τίποτα. Ποια εγκλήματα; Εντάξει, ο δικτάτορας γούσταρε από παλιά να γαμεί ιθαγενείς. Ε, και; Προπάντον η... τιμή και η... αξιοπρέπεια και το... θεαθήναι. Η έξωθεν καλή μαρτυρία. Τόση άρνηση, όμως, κάποια στιγμή, θα γυρίσει μπούμερανγκ. 

Η κόρη του δικτάτορα από την άλλη, ως γιατρός, ως επιστήμονας, αρχίζει να αμφιβάλλει. Ναι, είναι ο μπαμπάς της, τον αγαπάει, τον συμπονά αλλά αν όντως είναι το τέρας που όλοι περιγράφουν; Αρχίζει να την τρώει το σαράκι της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης, την ίδια ώρα που καταλαβαίνει γιατί «εξαφανίστηκε» (γκουχ) ξαφνικά ο πατέρας της κόρης της, ο οποίος αφήνεται να εννοηθεί πως ήταν αντικαθεστωτικός και μάλλον με καταγωγή ιθαγενή. Και η κόρη, η νέα γενιά, να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει και να ρωτάει λογικά τη μητέρα της: «μαμά, είναι αλήθεια όλα αυτά που λένε για τον παππού; ήταν κάθαρμα;». Μέχρις που έρχεται η Άλμα στο σπίτι και τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται ακόμα πιο παράξενα. Η Άλμα, μια πανέμορφη ιθαγενής, κυκλοφορεί έχοντας έναν βάτραχο, εκμυστηρεύεται στην πιτσιρίκα πως έχει (ή μήπως είχε;) δυο παιδιά και «παίζει» μαζί της παιχνίδια στο νερό, που έχουν να κάνουν με κράτημα της αναπνοής – προσομοίωση πνιγμού θα έλεγε κανείς, σωστά; 

Το κλίμα γίνεται ολοένα και πιο ασφυχτικό, ολοένα και πιο... πνιγηρό, ολοένα και πιο ζοφερό. Και το φινάλε απλά συγκλονίζει... Η ταινία είναι ήσυχη, με μακριές σεκάνς, με μοντάζ όταν αυτό κρίνεται απολύτως απαραίτητο. Ο Bustamante παίζει και με κανόνες ντοκιμαντέρ: η σκηνή όπου μία από τις ιθαγενείς διηγείται στη γλώσσα της (επίσημη γλώσσα της Γουατεμάλας είναι τα ισπανικά) τα μαρτύρια που έζησε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας είναι τρομερά δυνατή. Είναι ένας πολύ ενδιαφέρον σκηνοθέτης που και οι τρεις του ταινίες έχουν κάτι να πουν, κάτι που αξίζει να ακουστεί. 

Και στις τρεις ταινίες χρησιμοποιεί κατά βάση ερασιτέχνες ηθοποιούς: η María Telón, που εδώ υποδύεται την πιστή υπηρέτρια Βαλεριάνα, έχει παίξει και στις τρεις ταινίες του σκηνοθέτη, η υπέροχη María Mercedes Coroy, με τα απίστευτα μακριά κατάμαυρα μαλλιά, έχει παίξει την κόρη στο «Ηφαίστειο» ενώ η Sabrina De La Hoz συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη για δεύτερη φορά μετά το «Δονήσεις». Οι γυναίκες είναι κυρίαρχες. Οι γυναίκες σύμφωνα με τον σκηνοθέτη είναι η ήρεμη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μένει να φανεί αν έχει δίκιο. Γιατί, φίλοι του φύλου μου, ας το παραδεχτούμε: τα έχουμε κάνει σκατά.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!