Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Γεννημένη ως Γερτρούδη Πρίτζετ, το 1889 στην βασανισμένη πολιτεία της Τζόρτζια, έμεινε στην ιστορία με το γαμήλιο όνομα της, Μα Ρέινυ, ως μια από τις πρωτοπόρους του μουσικού κινήματος, που εδραιώθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα. Διόλου τυχαία και προς μεγάλη χάρη της, αποδόθηκε ο τίτλος της "Μητέρας του Μπλουζ", τόσο λόγω των σπάνιων φωνητικών της δυνατοτήτων, που ενέπνευσε μια ολόκληρη κατοπινή γενιά του αμερικάνικου πενταγράμμου, μα κυρίως χάρη στον εκρηκτικό της χαρακτήρα, που αντάμα με την θηριώδη θωριά της, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια αντίδρασης σε όποιον επιχειρούσε να την κοντράρει. Και η Μα, είναι η μοναδική πραγματική περσόνα, της γεμάτης συμβολισμούς θεατρικής παράστασης, που πρόκειται να παρακολουθήσουμε...

Σικάγο 1927. Μια καυτή ανοιξιάτικη ημέρα, το στούντιο του φημισμένου Μελ Στάρντιβαντ, αναμένεται να φιλοξενήσει την πρίμα ντόνα Μα Ρέινυ, που σε ένα διάλλειμα της περιοδείας της στην επικράτεια, πρόκειται να ηχογραφήσει τον καινούργιο της δίσκο. Μια πλειάδα αξιόλογων σέσσιον μουσικών του είδους, έχει ήδη πάρει θέση στο θεοσκότεινο υπόγειο, περιμένοντας την ντίβα να αριβάρει. Ο γέρο πιανίστας Τολίντο, ο ηγετικά έμπειρος κιθαρίστας και από τους πιο στενούς συνεργάτες της αρτίστας Κάτλερ, ο μπασίστας Ντραγκ και ο νεαρός, πολυλογάς και ιδιαίτερα φιλόδοξος Λέβι, ένας τρομπετίστας με ανανεωτικές ιδέες, που επιδιώκει να προσθέσει μοντέρνα στοιχεία στα ήδη διάσημα τραγούδια της Μα.

Με καθυστέρηση ωρών, η θηριώδης μαύρη καλλιτέχνης, θα καταφτάσει στο ραντεβού της, συνοδευόμενη από τον τραυλό (κι ας τον προορίζει η ίδια για ανιματέρ) ανιψιό της Συλβέστερ και την ούτε των μισών της χρόνων, προκλητική γκόμενα της, Ντούσι Μέι, προκαλώντας πανικό στην έτσι κι αλλιώς φασαριόζα γειτονιά με την παρουσία της. Και σαν να μην έφτανε το ντιλέι, οι εξωφρενικές απαιτήσεις της σούπερ σταρ, ενδεχόμενα να προκαλέσουν οριστική ματαίωση της εγγραφής, μιας και ο ατζέντης, που ξέρει καλά πως στα χέρια του έχει έναν θησαυρό, δεν μοιάζει και τόσο διατεθειμένος να τις καλύψει.

Ενδεχόμενα να πιστεύει κανείς πως η οσμή δεν είναι μία από τις αισθήσεις που υποκινεί ο κινηματογράφος, στην παρούσα περίπτωση πάντως, είναι απίθανο ο θεατής να μην μπουκώσει από τα πρώτα δευτερόλεπτα κιόλας, με την έντονη μούχλα που πηγάζει το πάνυγρο τούβλινο κατώι. Που κανείς ήλιος δεν το θωρεί, παρά φωτίζεται μόνο από δυο τρεις λαμπτήρες πυράκτωσης, γεγονός που μεγεθύνει ακόμη πιο πολύ την κλειστοφοβία. Συνεπώς τον εκνευρισμό και την παράνοια. Σε αυτά τα δέκα και ούτε τετραγωνικά, καλούνται να συνυπάρξουν εν αρχή οι οργανοπαίκτες και εν συνεχεία η τραγουδίστρια με την κουστωδία της. Μαζί με τις άκρατες νευρώσεις, κυκλοθυμίες και βεντετισμούς, που θα εντείνουν ακόμη πιότερο το ήδη νοσηρό, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο τσακμάκι, λόγο.

Είναι αρκετό δηλαδή το ανακατωσούρικο περιβάλλον, για να προκαλέσει σύγχυση συναισθημάτων στους από νωρίς μαζεμένους άντρες, που πρόκειται να ξεδώσουν βαρόντας ο καθείς το μαντολίνο του. Οι λευκοί είναι τα αφεντικά. Οι λευκοί ορίζουν τους κανόνες. Οι λευκοί κρατούν τα ηνία. Οι λευκοί φτιάχνουν τους νόμους. Οι λευκοί κινούν τα νήματα. Οι λευκοί κατέχουν τα κόζια. Οι λευκοί έχουν τις τσέπες γεμάτες. Οι λευκοί κάνουν ότι γουστάρουν. Οι λευκοί είναι οι άνθρωποι και όλοι οι υπόλοιποι τα ζώα. Ναι μεν αλλά. Οι λευκοί μπορούν να πηδήξουν?

Ίσως. Γι αυτό ενδεχόμενα να χρειαστεί προπόνηση εξαντλητική και προεργασία δεκαετιών για να ακουμπηστεί το λέβελ των εγχρώμων. Που διαθέτουν δάκτυλα δεξιοτέχνη, πνευμόνια θεριού και φωνές σπαρακτικές. Βγαλμένες μέσα από τις έτσι κι αλλιώς τραγικές, ακόμη και μηδενισμένες από τους από πάνω ζωές τους. Και έτσι οι νότες πηγάζουν πόνο, θλίψη, τρισαλί, όπως όμως και ανθρωπιά. Και οι είλωτες δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, για να πάρουν το μεροκάματο, αν και καμιά βολά αναμεταξύ τους, υπάρχει ο επαναστάτης, που γνωρίζει άριστα την θέση και τον αναντικατάστατο ρόλο του. Σαν την κατράμι χρωματικά, χοντρή ως θωρηκτό, τζιβιτζιλού κιόλας, Μα, δηλαδή, που για ένα και μόνο της Λα, χορεύει τους πάντες στο ταψί. Και οποιανού άσπρου, μαύρου, κίτρινου του γουστάρει!

Το πλέι Ma Rainey's Black Bottom, υπήρξε το πρώτο σε μια δεκάδα αυτόνομων έργων, υπογραφής του σημαντικού συγγραφέα August Wilson, με θεματική κυκλωτική των συνθηκών ζωής της αφροαμερικάνικης κοινότητας σε εποχές δύσκολες και αβάσταχτες, χάρη των ρατσιστικών ιδεωδών που ουδέποτε όπως φαίνεται, εγκατέλειψαν την Land of the free. Στο σινεφίλ κοινό ο Wilson έγινε γνωστός μέσα από την μεταφορά του τιμημένου με Πούλιτζερ Fences, που πήρε υπό την αιγίδα του ο αστέρας Denzel, όπως άλλωστε συνέβη και με το παρόν εξίσου σπουδαίο πόνημα.

Που φροντίζει να μην μοιράσει απολυτίκια αγιογραφικά με τους βίους των κατατρεγμένων ραγιάδων, αντίθετα αντικρύζει με μια πολύ πιο σφαιρική άποψη την συνολική ψυχοσύνθεση της μαύρης κοινότητας, απεικονίζοντας τα στελέχη της έως και αγροίκους, αντιδραστικούς, ανάδελφους μπορεί και για ψύλλου πήδημα μαχαιροβγάλτες. Δικαιολογημένα μεν κατά κάποιο τρόπο, ένεκα των δυσμενών εμπειριών του καθενός, που έχουν νιώσει πόνο, τρόμο, υποταγή κάτω από το μαύρο πετσί, όσο κανείς άλλος. Και εκρήγνυνται όταν έλθει η κατάλληλη ώρα. Άλλος βεντετικά και απλώς τουπεδιάρικα, άλλος περιθωριακά και αιμοβόρα. Όπως τον παίρνει, που λέμε. Ο Νόμος έτσι κι αλλιώς, ακόμη και γι αυτή την ράτσα, δεν θα είναι ο ίδιος προς όλους.

Αν το σενάριο φαντάζει μια φορά πανίσχυρο, οι δύο πρωταγωνιστικές ερμηνείες είναι εκείνες που το καθιστούν καθηλωτικό. Ορίζοντας το έκτο φιλμικό έργο του κατά κύριο λόγο ον και οφ Μπροντγουέι ντιρέκτορα George C. Wolfe, ως το ποιοτικότερο μιας καριέρας που είχε σαν κορύφωση το Sparksικό, Nights In Rodanthe. Κι αν από την La Streep των μαύρων, Viola Davis, καρτερείς με σιγουριά πως θα αποδώσει τέλεια την λέζμπο, αισχρομακιγιαρισμένη, αθυρόστομη και κακότροπη αντρογυναίκα, που μόλις πει να τραγουδήσει ανοίγουν τα ουράνια, τι να πει κανείς για την ερμηνευτική ορμή οδοστρωτήρα, του εμφανώς αδυνατισμένου, στον ύστατο ρόλο της ζωής του Chadwick Boseman? 

Ο - δεδομένα προσωπικά εξομολογητικός προς το κοινό - μονόλογος του, έχει καρφώσει ήδη τον άδικα χαμένο Μαύρο Πάνθηρα στις ανδρικές οσκαρικές υποψηφιότητες, δίνοντας του ταυτόχρονα την αναμφισβήτητη αβάντα που λαχαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις. Ένα απίθανο υποκριτικό δίπολο, που συνδυασμένο με τις αλληγορικές ατάκες, την μισού κηρίου φώτισης κινηματογράφηση και την αναπάντεχα δυναμική εξόδιο του φινάλε, καθιστούν τον Black Bottom της Ma Rainey, ως μια από τις ποιοτικότερες εργασίες του Netflix για ετούτη την ιδιόμορφη χρονιά.

Στις 18 Δεκεμβρίου 2020 από το δίκτυο Netflix!