Movies Ltd

12/10/20

Chick Fight - Trailer / Τρέιλερ

Χτύπα σαν κορίτσι! Αγωνιστικού περιεχομένου, με βάση τα δυναμικά σπορ, είναι η ταινία Chick Fight, που την σκηνοθεσία της υπογράφει ο Αυστραλός Paul Leyden, που στο ενεργητικό του καταγράφεται το φιλμ Come Back to Me. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η όμορφη Άννα Γουίνκομπ, μια νεαρή φτωχή κοπέλα, που προκειμένου να βρει τα προς το ζην και να βάλει σε μια τάξη της άστατη ζωή της, θα γίνει μέλος σε μια παράνομη λέσχη πολεμικών τεχνών. Αγώνα με τον αγώνα που θα δώσει, θα αντιληφθεί όμως, πως το παρελθόν της είναι πολύ πιο συνδεδεμένο με τον σύλλογο που αγωνίζεται, από όσο φανταζόταν. Από την Quiver Distribution η διανομή, υπόσχεται να κυκλοφορήσει το έργο σε επιλεγμένες αίθουσες και στο Video On Demand από τις 13 Νοεμβρίου 2020.

Δεν είναι και πολλές οι πρωταγωνιστικές στιγμές της ξανθιάς καλλονής Malin Akerman, που εδώ κρατά τον βασικό ρόλο της πυγμάχου. Στο πλευρό της συναντάμε και τους Bella Thorne, Alec Baldwin, Dulcé Sloan, Kevin Connolly, Fortune Feimster και Kevin Nash.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Περισσότερα... »

Fatman - Trailer / Τρέιλερ

Έφτασε η ώρα να έλθουν στα ίσα! Μια περιπέτεια δράσης με κωμικές προεκτάσεις είναι η ταινία Fatman, που σκηνοθετεί το δίδυμο των Eshom Nelms & Ian Nelms (Squirrel Trap, Lost on Purpose, Waffle Street, Small Town Crime), οι οποίοι επίσης συγγράφουν και το σενάριο. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο γεράκος Κρις Κρινγκλ, γνωστός και ως Άγιος Βασίλης, που προκειμένου να σώσει την γιορτινή του επιχείρηση, θα κλείσει μια συμφωνία με τον αμερικάνικο στρατό. Τα πράγματα όμως για εκείνον θα χειροτερέψουν, καθώς θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με έναν καλά εκπαιδευμένο επαγγελματία εκτελεστή, που έχει προσληφθεί από έναν δωδεκάχρονο, που στην χριστουγεννιάτικη κάλτσα του αντί για δώρο, βρήκε ένα κομμάτι άνθρακα. Η εκκεντρική αυτή κομεντί αναμένεται να κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της, τόσο σε επιλεγμένες αίθουσες όσο και στο Video On Demand από την Saban Films στις 13 Νοεμβρίου.

Δεν έχει να επιδείξει και τις καλύτερες επιλογές στους ρόλους του εσχάτως ο βετεράνος πια Mel Gibson, κάτι που μάλλον όπως φαίνεται θα συνεχιστεί κι εδώ, καθώς μόνο από έκπληξη θα έχουμε μια κάποια εμπορική επιτυχία. Μαζί με τον Ριγκς στο φιλμς συμμετέχουν και οι Walton Goggins, Marianne Jean-Baptiste, Shaun Benson, Chance Hurstfield, Jordan Blais, Deborah Grover και Paulino Nunes.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Περισσότερα... »

Hubie Halloween - Review / Κριτική

Hubie Halloween

του Steven Brill. Με τους Adam Sandler, Kevin James, Julie Bowen, Ray Liotta, Rob Schneider, June Squibb, Kenan Thompson, Shaquille O'Neal, Steve Buscemi, Maya Rudolph.

Τρόμαγμα θέτε, Κέρασμα θέτε, Τι θέτε?

του zerVo (@moviesltd)

Είναι πια αναμφισβήτητο το γεγονός, πως κάθε τάση παρακολούθησης της οποιασδήποτε καινούργιας κωμωδίας με τον Sandler, ισοδυναμεί με πράξη μαζοχισμού. Με αυξητικές μάλιστα διαβαθμίσεις σε κάθε νέο προϊόν, αφού μετά την θέαση του, έχεις το συναίσθημα πως ο εμπορικότατος στην πατρίδα του ηθοποιός, κάνει τα πάντα για να σε φτάσει στα πιο εκνευριστικά σου άκρα. Θα μου πεις κι εσύ από την μεριά σου, για ποιον ακριβώς λόγο δεν τον αποκλείω μια και καλή από τις επιλογές μου, να βρω την ηρεμία μου, χωρίς τις δεδομένες τσατίλες, που διάλεξα να περάσω την ώρα μου με τις σάχλες του. Έλα μου ντε. Είδα Netflix, σκέφτηκα μην τυχόν και το κανάλι τον συνέτισε κάπως και μπήκα στον λαβύρινθο του Hubie Halloween. Μέα κούλπα!

Ο Χιούμπι είναι ο πιο παράξενος και φοβιτσιάρης κάτοικος ολόκληρου του Σάλεμ. Της ιστορικής εκείνης πόλης που αποτελεί επίκεντρο των εορτασμών του Χάλογουίν, ελέω του τρομακτικού του, προ αιώνων, παρελθόντος, όταν σε αυτή την περιοχή οδηγούσαν στην πυρά τις μάγισσες που την γυρόφερναν. Περιέργως πάντως, ο εργαζόμενος σκληρά ως υπάλληλος στο τοπικό ντελικατέσεν, είναι ο νούμερο ένα πανηγυρτζής του καρναβαλιού, μιας και όλο τον χρόνο προετοιμάζεται για να γιορτάσει όσο κανείς άλλος την τρομακτική 31η του Οκτώβρη.

Και πάντοτε κάτω από τις απαιτούμενες συνθήκες ασφαλείας, αφού σε συνεννόηση με τον ντόπιο σερίφη Ντάουνι, ανταγωνιστή του κάποτε στην διεκδίκηση της πιο όμορφης κοπέλας της πόλης, Βάιολετ Βάλενταιν, αναλαμβάνει δράση ως παρατηρητής των ακροτήτων, που ενδεχόμενα θα πράξουν οι νεότεροι σε ηλικία καρναβαλιστές. Για εκείνο που δεν είναι ούτε στο ελάχιστο προετοιμασμένος ο φουκαράς Χιούμπι, είναι το γεγονός πως στο Σάλεμ θα βρεθεί ο ψυχοπαθής κατάδικος Ρίτσι Χάρτμαν, που μόλις το έσκασε από την κλινική, μαζί με τον παράξενο ηλικιωμένο κύριο Λάμπερτ, που θα νοικιάσει την γειτονική του μονοκατοικία. Και από την μυστηριώδη του συμπεριφορά, δείχνει πως μάλλον πρόκειται για έναν καταραμένο άντρα, που μετατρέπεται σε λυκάνθρωπο την γιορτινή αυτή βραδιά.

Η αλήθεια είναι πως το πράγμα ξεκίνησε με μια πλάκα, τύπου φάρσας, που την πάτησα, καθώς έπεσα στην παγίδα να πιστέψω πως μπερδεύτηκα και στην ταινία πρωταγωνιστεί ο ομόηχου περίπου επωνύμου Stiller. Η μορφή του οποίου παίζει στην εισαγωγική σεκάνς του φιλμ, ως δεσμοφύλακας του ψυχιατρείου και κάπου αποτέλεσε ένα θετικό μαντάτο στην σκεπτική μου, καθώς τον έχω σε αρκετά υψηλή εκτίμηση, ως τον στάρινγκ της πιο αστείας αμερικάνικης κομεντί, από το μιλένιουμ και δώθε (Along Came Polly, 2004). Το καλό δεν κράτησε παρά μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα...

Κι αυτό διότι το πρώτο πράγμα που αντικρύζει ο θεατής με την (επίσημη) έναρξη του έργου, είναι ο Χιούμπι. Ο χαζός του χωριού δηλαδή, που όλοι, σε ένα είδος μπούλινγκ, του πετούν ντομάτες και αβγά στον δρόμο και του στήνουν παγίδες κοψοχολιάσματος, ακόμη και εκεί που δεν το περιμένει - στα ψυγεία του σούπερ μάρκετ που εργάζεται, φερειπείν. Μόστρα που δεν αντέχει σε καμία κριτική. Μουστάκι του κακόμοιρου, σαγόνι που προεξέχει πιότερο και από του Γιάτσεκ και ομιλία παρόμοια με του Μπρίλη. Μα καλά πως άντεξε τόσο καιρό γυρισμάτων ο Sandler σε αυτό το σουλούπι προσώπου? Δεν του άφησε κουσούρι?

Η ιστορία που μας αφηγείται ο ντιρέκτορ Steven Brill, από το 2000 και μετά σχεδόν αποκλειστικός παρτενέρ του Εβραιόπουλου Adam σε φιλμς σαν τα Little Nicky, Mr Deeds, The Do Over και Sandy Wexler, δεν μπορεί να βάλει σε τάξη ούτε δύο συνεχόμενες σεκάνς, δίνοντας σου την εντύπωση πως ποτέ δεν υπέστη το πόνημα την διαδικασία του μοντάζ. Από το ένα σημείο του απέραντου Λούνα Παρκ όπως φαντάζει το Σάλεμ, πεταγόμαστε στο άλλο, χωρίς ποτέ να γίνει αντιληπτός ο χαρακτήρας του κεντρικού "ήρωα". Αν είναι καλοσυνάτος, αν είναι θύμα, αν είναι προστατευτικός, αν είναι ρομαντικός, αν είναι διασκεδαστικός, αν είναι το οτιδήποτε. Αν κατανόησα σωστά από τα συμφραζόμενα του φινάλε πάντως, η τιμωρία για όσους είχαν μόνιμα στην κοροϊδία τον κακόμοιρο Χιούμπι επήλθε. Μαζί με την δική μας, που αναγκαστήκαμε σε ενενήντα λεπτά βασάνου, ανεκδότων ταλαιπωρίας, που δεν σκάζουν το χαμόγελο ούτε πεντάχρονων του νηπιαγωγείου.

Συνεπώς μια από τα ίδια και ακόμη χειρότερα, για την νέα σύναξη του αστέρα και των μονίμων συν αυτώ (James, Schneider, δυστυχώς Buscemi, που έδειχνε πολύ καταβεβλημένος), που καταλήγει ξανά σαν ένα προϊόν αρνητικού χιουμοριστικού επιπέδου. Σε σημείο που να αναρωτιέμαι, αν αυτό είναι πραγματικά το υποκριτικό λέβελ του Sandler, που τουλάχιστον τρεις φορές στο παρελθόν μου έχει βάλει τα γυαλιά ή η αντίδραση του στο κατεστημένο του Χόλιγουντ, που τον θεωρεί παρακατιανό και τιποτένιο, σε οτιδήποτε κι αν έχει καταπιαστεί καλλιτεχνικά. Με εκείνον να φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη, γι αυτή του την κατάληξη...

Στις 7 Οκτωβρίου 2020 από την πλατφόρμα Netflix!

Περισσότερα... »

11/10/20

The Lie - Review / Κριτική

The Lie

της Veena Sud. Με τους Mireille Enos, Peter Sarsgaard, Joey King, Cas Anvar, Devery Jacobs, Nicholas Lea.

Έτσι που την κάνατε...

του zerVo (@moviesltd)

Παρατηρώντας (όχι μόνο με την ιδιότητα του γονιού) τις συμπεριφορές των νέων, εκεί γύρω στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης, πρέπει να ομολογήσω πως οι κοπέλες βρίσκονται σε σκέψη, οργάνωση, μεθοδικότητα και εκτέλεση, πολλά σκαλοπάτια πιο ψηλά από τους άρρενες. Παλιό, πολύ παλιό το ποίημα θα μου πεις, του συσχετισμού ωρίμανσης ανάμεσα στα δύο φύλα, καθώς το γυναικείο μυαλό τρέχει πολλά χιλιόμετρα ταχύτερα από το σερνικό. Σε σημείο που να έχουμε εντοπίσει και κάποιες ακρότητες στις συμπεριφορές, απόρροια αυτής του ιδιώματος. Ε, όχι όμως και τόσο παρατραβηγμένες, σαν κι ετούτες που μας περιγράφει η ταινία The Lie. Έστω κι αν διατείνεται, πως στηρίζει την δράση της σε πραγματικά περιστατικά...

Παιδί χωρισμένων γονιών είναι η μελαγχολική Κέιλα. Η τεταμένη σχέση ανάμεσα σε εκείνους που την έφεραν στον κόσμο, την πολυάσχολη δικηγόρο Ρεμπέκα και τον σιτεμένο ρόκερ Τζέι, της έχει δημιουργήσει αμέτρητες ανασφάλειες και φοβίες, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά της πολλές φορές να είναι απρόβλεπτα εκρηκτική. Αποκορύφωμα της στάσης της, κατά την ώρα της μετάβασης στο μάθημα από τον πατέρα της, το μοιραίο σπρώξιμο της κολλητής της συμμαθήτριας, Μπρίτανι, από γέφυρα στα παγωμένα νερά του διερχόμενου χειμάρρου, με την αιτιολογία της εκδίκησης για όλα τα δεινά που της έχει προκαλέσει στο πρόσφατο παρελθόν.

Με την κοπέλα να αγνοείται και την μικρή να μην έχει ακόμη κατανοήσει την πράξη της, οι γονείς της θα κληθούν να αντιμετωπίσουν το ηθικό δίλημμα, αν πρέπει να την προστατέψουν ή να την παραδώσουν στις αστυνομικές αρχές. Με τον πατέρα της αγνοούμενης να τους έχει γίνει στενός κορσές, αντιλαμβανόμενος πως κάτι κρύβουν και μπροστά στο φάσμα της απώλειας του παιδιού τους, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, δεν θα διστάσουν να πάρουν το ρίσκο να την καλύψουν, σκορπώντας παγίδες παραπλάνησης των αρχών, που αναζητούν πλέον την άκρη στο νήμα της εξαφάνισης του κοριτσιού.

Μια κοινωνική μελέτη επιχειρεί να γίνει το φιλμ, πάνω στο πως μια ομάδα ανθρώπων υψηλού διανοητικού επιπέδου - στην περίπτωση μας το τρίγωνο των έξυπνων, ορίζουν μια διακεκριμένη νομικός, ένας επαγγελματίας μουσικός, μια νεαρή ταλαντούχα εκκολαπτόμενη χορεύτρια - μπορεί να πέσει στο ένα ηλίθιο σφάλμα μετά το άλλο. Το πρώτο ντόμινο από την μεριά της πιτσιρίκας πέφτει με την εκδικητική - όπως υποστηρίζει - κίνηση προς το πρόσωπο της φιλενάδας και κατοπινά ακολουθεί η πτώση των γειτονικών, ωσότου οδηγηθούμε στο τελικό αδιέξοδο, όπου δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για καινούργιο λάθος. Τα πάντα έχουν τελειώσει!

Καταλύτης αυτής της σοσιολογικής ανάλυσης, το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να σκεφτεί κανείς για να σκεπάσει μια δυσμενή για εκείνον κατάσταση, το ψέμα. Η παραποίηση της αλήθειας, που σταδιακά εξελίσσεται σε βραχνά, καθώς επιβάλλεται να ανακαλυφθεί ένα καινούργιο παραμύθι για να στηρίξει το προηγούμενο, καθώς ο κλοιός σφίγγει και τα πάντα κινδυνεύουν να βγουν στην επιφάνεια. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς από την τριάδα, είναι να σκορπίζει διαρκώς βολές εκνευρισμού σε όποιον παρατηρεί στην μεγάλη οθόνη τόσο την ανίερη δράση, όσο και την ακατάσχετη ανοησία της, σε στιγμές που ο κρύος ιδρώτας έχει αποκλείσει την παραμικρή κίνηση λογικής.

Υπό σοβαρές κινηματογραφικές συνθήκες, με σωστή σκηνοθετική καθοδήγηση ενός ευπρεπούς καστ, θα μπορούσαμε να είχαμε μπροστά μας ένα κλωνάρι του Gone Girl, που θα μας κρατούσε σε εγρήγορση ίσαμε το φινάλε της "τώρα θα πληρώσετε ηλίθιοι" εξόδου. Ανταυτού στην αγγλόφωνη διασκευή του προ τριετίας γερμανικού ορίτζιναλ Wir Monster, με την μέτρια διεθνή καριέρα, η αφήγηση είναι τόσο απελπιστικά νωθρή, ώστε να σπάζει διαρκώς την πιθανότητα κτισίματος ενός αξιοπρεπούς ψυχολογικού θρίλερ. Σε καμία στιγμή το ψυχρό περιβάλλον του χιονισμένου περίγυρου, δεν αποτελεί εκμεταλλεύσιμο εργαλείο που πάνω του θα κτιστούν ανατριχίλες, με την άσημη και προφανώς περιορισμένων ικανοτήτων Καναδέζα ντιρέκτορα Veena Sud, να μην δείχνει ικανή να εκμεταλλευτεί συγκυρίες που υπό άλλες προϋποθέσεις θα την βοηθούσαν να αναπτύξει το θέμα της ποιοτικότερα.

Είναι και αυτό το ερμηνευτικό αντρόγυνο, που δεν χωνεύεται με την καμία, αφού δεν σε πείθει δευτερόλεπτο πως ο ατάλαντος Sarsgaard και η κενής έκφρασης Enos, κάποτε θα μπορούσαν να φτιάξουν μια φαμίλια της προκοπής. Συνεπώς τα βάρη για να αναδειχθεί Το Ψέμα, πέφτουν στην μικρούλα Joey King, που ούτε καν έχει την υποκριτική δυνατότητα να φτιάξει περσόνα ζορισμένη ψυχικά ώστε να οδηγηθεί στο φονικό, συνεπώς το φιλμικό όλον καταλήγει σαν ένα πάμφθηνο αστείο ανεκδοτικών διαλόγων, όχι άξιο να αποτελεί τμήμα του θριλερικού μπουκέτου της Blumhouse. Το αντίθετο, θα έλεγα, με χάλασε...

Στις 6 Οκτωβρίου 2020 από την πλατφόρμα Amazon Prime!

Περισσότερα... »

Black Box - Review / Κριτική

Black Box

του Emmanuel Osei-Kuffour Jr.. Με τους Mamoudou Athie, Phylicia Rashad, Amanda Christine, Tosin Morohunfola, Troy James.

Memory / Off

του zerVo (@moviesltd)

Τι διατείνεται διαρκώς ο ήρωας μας, στον προσωπικό πόλεμο του να ανακτήσει την ταυτότητα του? Εγώ ελέγχω το μυαλό μου, όχι εκείνο εμένα... Καλά... Κρασιά... Ο νους είναι το ένα και μοναδικό αφεντικό του ανθρώπινου σώματος, τα πάντα έχουν αφετηρία και τερματισμό στα κύτταρα του και καμία δύναμη, εσωτερική είτε εξωτερική, έχει την δυνατότητα να τον υπερκεράσει. Κι αυτόν τον κανόνα, τον γνωρίζουν καλά οι σχεδιαστές του θρίλερ Black Box, που ναι μεν έχουν μια ικανή ιδέα για σπινθήρα της ιστορίας τους, αποξαρχής γνωρίζουν όμως πως στην εξέλιξη της δεν θα καταφέρει να στηριχθεί, ώστε να διατηρηθεί ακέραιη και ζωντανή μέχρι τέλους. Θα σκάσει σαν φούσκα και θα παρασύρει μαζί και το - καλογυρισμένο μέχρι ώρας - φιλμάκι.

Διακεκριμένος επαγγελματίας φωτορεπόρτερ, ο χαρισματικός Νόλαν, θα δει τα πάντα γύρω του να καταρρέουν, εξαιτίας του μοιραίου αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, που θα κοστίσει την ζωή στην λατρεμένη του σύζυγο και θα ρίξει τον ίδιο σε μακροχρόνιο κώμα. Με την επαναφορά του στις αισθήσεις, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο για εκείνον. Έχοντας πλέον να φροντίσει ολομόναχος το δεκάχρονο κοριτσάκι του, παλεύει να ανακτήσει τις θύμησες του παρελθόντος που θα τον επαναφέρουν στην πρότερη κατάσταση. Φευ! Οι εικόνες του χθες, στο μυαλό του άντρα όχι μόνο δεν επιστρέφουν, μα περιστρέφονται ανάκατες και θολές, μπερδεύοντας την ακόμη πιο πολύ την προσωπικότητα του.

Η παρότρυνση του στενού του φίλου, ιατρού Γκάρι, να επισκεφτεί την ιδιαίτερων μεθόδων, εξειδικευμένη νευρολόγο, Δόκτορα Λίλλιαν, θα οδηγήσει τον Νόλαν στο να λάβει μέρος σε μια πειραματική θεραπεία, επαναφοράς των αναμνήσεων του, μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας. Μόνο που για όσα εμφανιστούν μπροστά του ως πραγματικότητα, ο άτυχος, μοναχός πατέρας, δεν θα είναι ούτε στο ελάχιστο προετοιμασμένος.

Όπως έτοιμος δεν ήμουν κι εγώ, να πω την αλήθεια, για μια τέτοια ανατροπή, σε ένα σενάριο που μέχρι εκείνη την ώρα του τουίστ, έδειχνε εξαιρετικά δεμένο και δομημένο. Βλέπεις η κατηγοριοποίηση του φιλμ στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, δεν σημαίνει πως η science, μπορεί μονομιάς να επεξηγήσει την διαδικασία, σε απόλυτο βαθμό, αφήνοντας ένα - αλλά τι ένα - θεόρατο κενό στην αλυσίδα της αφήγησης. Άλλωστε το ομολογεί και μονάχος του ο βασικός χαρακτήρας της υπόθεσης, σε μια από τις (θα έπρεπε, υπό άλλες συνθήκες) πιο δυνατές σκηνές της ταινίας. "Δεν μπορώ να εξηγήσω πως το έκανε", φωνάζει. Κι εκεί ακριβώς τελειώνουν όλα σε ότι αφορά την συνοχή ενός έργου, που ισορροπεί σε όλη την διάρκεια του, πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, που αποκαλείται ορθολογισμός.

Είναι προφανές πως πίσω από την παραγωγή του Black Box κρύβονται οι συντελεστές του επιτυχημένου Get Out αλλά και των ακόλουθων του. Προσωπικά μου είναι παντελώς αδιάφορο αν το χρώμα δέρματος του πρωταγωνιστή είναι μαύρο, κίτρινο ή μενεξεδί. Ο φυλετικός πόλεμος που έχει ξεκινήσει στο Αμέρικα όμως, έχει περάσει για τα καλά και στο εκράν, με συνέπεια εδώ να έχουμε ένα πόνημα - από τον πρωτάρη Emmanuel Osei-Kuffour Jr. που έχει πολύ μέλλον - που άπαντες οι συμμετέχοντες είναι έγχρωμοι, πλην ενός μονόλεπτου, που ορίζει και τον πιο αποκρουστικό. Δεν νομίζω πως ενδιαφέρει κανέναν, ειδικά εκτός των Στέιτς, να μπει σε αυτό το τρυπάκι φανατισμού, όταν μάλιστα μιλούμε για ένα sci fi φιλμ, με κάποιες έκδηλες είναι η αλήθεια κοινωνικές προεκτάσεις. Πέραν τούτου...

Ακόμη πασιφανέστερο είναι πως ο συντάκτης του σεναριακού σπινθήρα έχει επηρεαστεί αφάνταστα από το αξεπέραστο Memento, σε σημείο που να βαφτίσει τιμής ένεκεν τον πρωταγωνιστή, με το όνομα του δημιουργού του! Βεβαίως ο Christopher μπορεί να είναι μοναδικός, καταφέρνει όμως να μοιράσει στους διαδόχους του αξιοπρεπή πατρόν για να κινηθούν δημιουργικά, κάτι που εκμεταλλεύεται εδώ ο Kuffour, στήνοντας μια αγωνιώδη, γεμάτη σασπένς και ερωτηματικά για το που πηγαίνει το πράγμα, ανατριχίλα. Προδίδεται μόνο από το μη αποδείξιμο της αποκάλυψης του, αφού δεν γίνεται με κανέναν τρόπο να ξεπεραστεί η τρύπα από τον θεατή, λέγοντας απλώς, οκ, πάμε παρακάτω. Η εποχή του - δεν υπάρχει δεύτερο - Face / Off, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί...

Και δεν πιστεύω πως ακολουθώντας αυτή την, εύκολα διαλύσιμη από την λογική, γραμμή το γεμάτο μη αποδεκτές καινοτομίες Black Box, αφετηριακό κομμάτι της τηλεοπτικής Welcome to Blumhouse σειράς, θα μπορούσε να πετύχει πιο πολλά. Ένα φιλμ που ζυγίζει σωστά έννοιες όπως πατρότητα (εκφραστικός πολύ, χωρίς να υπερβάλλει ο Mamoudou Athie) και μητρότητα (πεπειραμένη ρολίστα η Phylicia Rashad), ρίχνοντας τις κάπως αδέξια στο μίξερ αντάμα με την απώλεια, την ασυνειδησία και την αμνησία, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να αποτελέσει ένα φρέσκο παρακλάδι του Noalnικού σύμπαντος.

Στις 6 Οκτωβρίου 2020 από την πλατφόρμα Amazon Prime!

Περισσότερα... »

64th BFI London Film Festival 2020 Live Ep.1 - Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο!

64th BFI London Film Festival 2020 Live Ep.1 - Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αλλιώς τη φανταζόμουνα την πρώτη μου παρουσία στο φεστιβάλ του Λονδίνου, αλλιώς αυτή προέκυψε. Ας όψεται η πανδημία και ο κορωναϊός. Από τις 7 Οκτωβρίου και για 12 ολόκληρες ημέρες (και) αυτό το φεστιβάλ θα διεξαχθεί... αλλιώς. Με επιλεγμένες προβολές σε κινηματογράφους αλλά με πολύ περισσότερες προβολές μέσω streaming. Η πλάκα είναι πως κάποιες ταινίες του φεστιβάλ θα προβαλλόταν σε επιλεγμένους κινηματογράφους σε διάφορες πόλεις ανά την βρετανική επικράτεια. Είχε κι εδώ, στο Τσέστερφιλντ, προγραμματιστεί η προβολή μιας ταινίας, του «Ammonite» συγκεκριμένα, μίας από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του φεστιβάλ. Φευ, η προβολή θα γινόταν στα Cineworld. Και Cineworld... πάπαλα! Μας τελείωσαν. Προσωρινώς, λέει. Μέχρι νεωτέρας. Μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες πολυκινηματογράφων στη Μεγάλη Βρετανία έβαλε λουκέτο έως ότου τελειώσει η πανδημία ή τέλος πάντων έως ότου βγει αυτός ο πολύπαθος τελευταίος Τζέιμς Μποντ στις αίθουσες. Πέρα από την πλάκα, με κλειστές τις αίθουσες σε Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, με αίθουσες που λειτουργούν χωρίς να μπορούν να εντάξουν στο πρόγραμμά τους μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές ανά τον κόσμο, με τους χειμερινούς κινηματογράφους κλειστούς στην Αττική, τα πράγματα δείχνουν πάρα πολύ άσχημα για το σινεμά. Για το σινεμά ως αίθουσα, ως επιλογή εξόδου, ως σκοτεινή αίθουσα. Ως τέχνη θα επιβιώσει. Με τον έναν ή άλλο τρόπο...

Η ταινία που σήμανε την επίσημη έναρξη του φεστιβάλ είναι το Mangrove του Steve McQueen, μια ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης πριν δύο βδομάδες. Και ήταν να προβληθεί στο φεστιβάλ των Καννών – ναι, αυτό που τελικά ακυρώθηκε. Προσέξτε τώρα τη σημειολογία του πράγματος: αυτή δεν είναι ταινία. Είναι... τηλεταινία! Εντάξει, έχουν μπλεχτεί πολύ τα πράγματα για το πως ορίζεται μία ταινία και τι είναι μια τηλεταινία. Ταινίες που γυρίζονται για κινηματογραφική προβολή, εντέλει έχουν μία φεστιβαλική πρεμιέρα και αμέσως μετά αγοράζονται από κάποιον streaming κολοσσό και τζουπ, τις βλέπεις μόνο μέσω Netflix, Amazon, HBO, Hulu κτλ. Ή γυρίζονται ταινίες κατευθείαν για πλατφόρμες: λίγες ώρες πριν έσκασε μύτη το πρώτο τίζερ της νέας ταινίας του David Fincher, το «Mank», που είναι γαμάτο και θα προβληθεί στο Netflix στις 4 Δεκεμβρίου. Θα βγει και σε κάποιες αίθουσες πριν, ακολουθώντας το παράδειγμα του «Roma» και του «Η δίκη των 7 του Σικάγου». Αν όλα πάνε καλά με την πανδημία, έχει ημερομηνία προβολής για την Ελλάδα την 19η Νοεμβρίου. Σε ότι αφορά το Mangrove είναι... παραγγελιά του BBC, ενώ χρήματα έχει βάλει και η Amazon! Αποτελεί ένα από τα πέντε επεισόδια μιας μίνι τηλεοπτικής σειράς, που έχει τον τίτλο «Small Axe». Όλα τα επεισόδια της σειράς είναι σκηνοθετημένα από τον Steve McQueen. Κι όλα τα επεισόδια βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα που βίωσαν μέλη της κοινότητας των Δυτικών Ινδιών (Καραϊβική κατά βάση) στο Λονδίνο, στα έτη μεταξύ 1969 και 1982. Το Mangrove είναι το μόνο που έχει δίωρη διάρκεια – τα άλλα τέσσερα επεισόδια έχουν διάρκεια μιας ώρας. Δεν ξέρω αν θα διανεμηθεί πουθενά στον κόσμο η ταινία για κινηματογραφική προβολή. Κι ας γυρίστηκε σε 35mm... Πάντως, στο Ηνωμένο Βασίλειο θα προβληθεί στις 15 Νοεμβρίου από το BBC ενώ στις ΗΠΑ θα είναι διαθέσιμο στο Amazon Prime από τις 20 Νοεμβρίου. O tempora o mores...

Η υπόθεση: Λονδίνο, τέλη της δεκαετίας του '60. Ο Φρανκ Κρίτσλοου, με καταγωγή από το Τρινιντάντ, αποφασίζει να ανοίξει ένα εστιατόριο στο Νότινγκ Χιλ. Το ονομάζει Mangrove και υπόσχεται στους επισκέπτες του καλή κουζίνα από την Καραϊβική. Το μαγαζί αργά αλλά σταθερά, αποκτά πελατεία και γίνεται στέκι για ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας αλλά και για διανοούμενους και ακτιβιστές. Οι λευκοί ρατσιστές όμως, δεν βλέπουν με καλό μάτι την επιτυχία του Mangrove. Ιδίως ο αστυνομικός Φρανκ Πούλι κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να δείξει το βαθύ μίσος του για τους μη λευκούς εμιγκρέδες. Αφού επανειλημμένα εισβάλλει στο μαγαζί με συναδέλφους του κάθε φορά δια ασήμαντον αφορμήν, προκαλώντας ζημιές και κάνοντας μπούλινγκ, η τοπική κοινότητα αποφασίζει να αντιδράσει. Στις 9 Αυγούστου του 1970, 150 άτομα διαδηλώνουν με πορεία προς το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία οι οποίες οδηγούν στη σύλληψη του Κρίτσλοου κι άλλων οχτώ διαδηλωτών, που βαφτίστηκαν «The Mangrove 9» - κατά το «The Chicago 7». Στη δίκη που ακολούθησε πολλά πράγματα διακυβεύονταν και ιδίως το μέλλον...

Η άποψή μας: Τι λέτε; Δεν μοιάζει όλο αυτό πάρα πολύ με τη «Δίκη των 7 του Σικάγου»; Ναι, μοιάζει απίστευτα. Από την εποχή (ανάμεσα στις δύο δίκες παρεμβάλλονται σκάρτα δυο χρόνια) και τη σημασία που έχουν οι δύο ταινίες για τη σημερινή εποχή, μέχρι την κατασκευή και την αισθητική τους, τούτα τα δημιουργήματα θα μπορούσαν να είναι δυο ξαδέλφια, απλά το ένα είναι από τις ΗΠΑ και το άλλο από το Ηνωμένο Βασίλειο. Και είναι πολύ σημαντικές ταινίες για το παρόν και το μέλλον του κόσμου μας. «The whole world is watching». Ναι. «Black Lives Matter». Εννοείται.

Ακόμη και η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης είναι δηλωτική της πάλης που γίνεται. Γιατί κάθε νίκη εναντίον του φασισμού, του ρατσισμού και της ανελευθερίας είναι σημαντικότατη για την ανθρωπότητα. Διαβάσατε τι πήγε να γίνει στο Μίτσιγκαν, στις ΗΠΑ; Ακροδεξιά οργάνωση σκόπευε να απαγάγει την Κυβερνήτη της Πολιτείας! Θέλω να πω, η μάχη πρέπει να είναι συνεχής και η προσοχή τεταμένη. Σε αυτήν τη μάχη, τέτοιες ταινίες έχουν εξαιρετική σημασία. Κι ας μην είναι έτσι ακριβώς όπως τις ονειρευόμασταν. Ας πάρουμε το «Mangrove» λοιπόν. Μπορεί να είναι η καλύτερη δημιουργία του McQueen μετά το αριστουργηματικό πρώτο του μεγάλου μήκους «Hunger» αλλά υπάρχουν πολλά «αλλά».

Ο σκηνοθέτης σκέφτηκε κινηματογραφικά αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι απολύτως τηλεοπτικό ως αισθητική. Κι έχει τη λογική του αυτό έως ένα σημείο. Θέλω να πω, το «Mangrove» λογικά θα το δει πάρα πολύς κόσμος από την τηλεοπτική του συσκευή. Πολύ περισσότερος σε σχέση με τον κόσμο που θα επέλεγε να το δει σε έναν κινηματογράφο. Και πολύ πιο... λούμπεν. Πιο νοικοκυραίος, πιο ουδέτερος, πιο «του κέντρου». Ε, αυτόν τον (τηλε)θεατή θα τον κερδίσει το «Mangrove». Και αν καταφέρει να τον ευαισθητοποιήσει και να τον κάνει να συνειδητοποιήσει τον βαθύ ρατσισμό λίγες μόλις δεκαετίες πριν, μιας κοινωνίας που διαφημίζει πλέον την ανοχή της στη διαφορετικότητα, μια μεγάλη μάχη θα έχει κερδηθεί. Όχι ο πόλεμος. Μια μάχη. Αν δε, τον κινητοποιήσει κιόλας, ε, αυτό είναι ακόμα καλύτερο, έτσι; Θέλω να πω: κι εδώ σημασία έχει το μήνυμα κι όχι ο τρόπος που αυτό μεταδίδεται.

Οι συμβάσεις στις οποίες καταφεύγει ο σκηνοθέτης είναι αρκετές. Πρέπει να υπάρχει ένας ξεκάθαρα «κακός» (παγίδα που εν πολλοίς κατόρθωσε να αποφύγει ο Sorkin στο «The Trial of the Chicago 7»). Κάποιος που στο πρόσωπό του και τις πράξεις του να ενσωματώνεται η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να αντανακλά τον πηχτό ρατσισμό πολλών λευκών Βρετανών της εποχής. Έτσι δημιουργήθηκε ο ΠιΣι Πούλι (κι εντάξει, στην σκηνή στο δικαστήριο, όπου τον εξετάζει ένας από τους κατηγορούμενος, ο οποίος υπερασπίστηκε μόνος του τον εαυτό του, χωρίς δικηγόρο, ο τρόπος που λέει συνέχεια το «ΠιΣι Πούλι» – όπου ΠιΣι, PC, ήτοι Police Constable – σε κάνει να γελάς, κι αυτό δεν είναι μάλλον στις προθέσεις του σκηνοθέτη). Η σκηνή της διαδήλωσης είναι «φτωχή» - εδώ μάλλον έπαιξε περισσότερο ρόλο το ελλιπές μπάτζετ.

Υπάρχει το κλισέ ότι σε κάποια στιγμή υπάρχει κάμψη στον αγώνα: και οι ήρωες «σπάζουν». Υπάρχει ο δικαστής, ντάλε κουάλε ίδιας λογικής (αυτής της προστασίας του κατεστημένου) με εκείνον στην ταινία του Sorkin – απλά ο Βρετανός όπως είναι λογικό, είναι πιο... φλεγματικός. Στο πλαίσιο της αυθεντικότητας των όσων λέγονται, κάποιοι ηθοποιοί επιλέγουν να... τραβήξουν στα άκρα τις προφορές τους – το κάνει πιο πολύ η Letitia Wright, η πιο αναγνωρίσιμη από το καστ, με συμμετοχή σε «Black Panther» και «Avengers». Και η βία αποτυπώνεται σκληρή μεν αλλά διαχειρίσιμη: μίλια μακριά από την βία στο «Hunger» - μίλια μακριά τούτη η ταινία κι από την παράδοξη ποίηση εκείνης.

Ο McQueen για να μην αγιοποιήσει τους ήρωές του αφήνει κάποιες νύξεις και για το τζογαδόρικο παρελθόν του Κρίτσλοου αλλά και για το γεγονός ότι οι συλληφθέντες ενώ πάλευαν εναντίον του ρατσισμού, είχαν ακόμα μεγάλη απόσταση να διανύσουν σε ότι αφορά τα δικαιώματα των γυναικών. Εν κατακλείδι, μια σημαντική ταινία για όσα λέει – και είναι ξεχωριστό το γεγονός ότι αναδεικνύει ένα ήσσονος σημασίας πραγματικό γεγονός για να δείξει ότι οι μάχες κερδίζονται σε όλα τα πεδία της μάχης, μεγάλα και μικρά – κι όχι απαραίτητα για τις υψηλές καθαρά κινηματογραφικές της επιδόσεις.

Η Miranda July έχει δημιουργήσει τρομερά μεγάλο θόρυβο γύρω από το όνομά της. Υπερβολικά μεγάλο θα έλεγα εγώ. Με μπόλικες μικρού μήκους ταινίες στο ενεργητικό της, ήρθε με την (μόλις) τρίτη μεγάλου μήκους της ταινία στο Λονδίνο. Τίτλος: Kajillionaire - αν μη τι άλλο, έξυπνος τίτλος. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς, άρχισε να προβάλλεται κανονικά στους (όποιους λειτουργούν ακόμα τέλος πάντων) κινηματογράφους των ΗΠΑ και του Καναδά από τις 25 Σεπτεμβρίου, της Γαλλίας από 30 Σεπτεμβρίου και της Αγγλίας από τις 9 Οκτωβρίου, δύο μέρες μετά την προβολή της στο φεστιβάλ του Λονδίνου. Εδώ, μέχρι πριν δυο, τρεις βδομάδες, η ταινία είχε ημερομηνία εξόδου και στην Ελλάδα, την 1η του Οκτώβρη! Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας βρίσκεται ο Brad Pitt. Και θυμίζουμε πως η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της July ήταν το «Εγώ κι εσύ και όλοι οι γνωστοί» (Me and You and Everyone We Know, 2005), και η δεύτερη το «The Future» (2011).

Η υπόθεση: Η Ολντ Ντόλιο είναι η 26χρονη κόρη των Ντάινς. Οι γονείς της, Ρόμπερτ και Τερέζα, την έχουν μεγαλώσει ανορθόδοξα, χωρίς να τη στείλουν σχολείο. Και την έχουν μπάσει για τα καλά στα κόλπα τους: είναι ισότιμο μέλος της... συμμορίας τους. Μικροκλοπές κάνουν και μικροαπατεωνιές σκαρφίζονται, ίσα ίσα για να επιβιώσουν, για να βγάζουν την κάθε μέρα και να προχωράνε στην επόμενη. Κατά τη διάρκεια μιας-ακόμα-μπαγαποντιάς τους, ενώ ταξιδεύουν μέσα σε ένα αεροπλάνο, γνωρίζουν την Μέλανι. Η Μέλανι από τη μία πείθει τον Ρόμπερτ και την Τερέζα να γίνει κι αυτή μέλος της συμμορίας τους, έχοντας μάλιστα να συνεισφέρει τα δικά της σχέδια, και από την άλλη «ξεκλειδώνει» την Όλντ Ντόλιο από το καβούκι της. Και το μεγάλο κόλπο ολοένα και πλησιάζει...

Η άποψή μας: Το να νοικιάζεις διαμέρισμα (γραφείο ουσιαστικά) που γειτνιάζει μέσω μεσοτοιχίας με εργοστάσιο παραγωγής... μπουρμπουλήθρων (!!!) είναι κάπως επικίνδυνο σπορ, καθώς ανά πάσα στιγμή χρειάζεται να μαζεύεις τον ροζ αφρό που εισβάλλει στον χώρο σου, με κουβάδες! Κι αν χρωστάς και λεφτά στον σπιτονοικοκύρη – εργοστασιάρχη, ε, τότε πρέπει να έχεις εύκαμπτο σώμα, προκειμένου να το λυγίζεις για να μην σε πάρει χαμπάρι και σου ζητήσει τα νοίκια, τα οποία και προφανώς δεν μπορείς να τα πληρώσεις. Καλωσορίσατε στον κόσμο της Miranda July! Αυτός είναι ένας κόσμος σαν τον δικό μας αλλά λίγο παράξενος. Είναι ένας κόσμος όπου όλα μπορούν να συμβούν.

Για πρώτη φορά η σκηνοθέτιδα δεν παίζει σε ταινία της – κι αυτό είναι ένα από τα καλά πράγματα που συμβαίνουν εδώ. Σε σχέση με την πρώτη ταινία της, τη μοναδική από τις δύο πρώτες της που έχω δει, εδώ έχουμε μια σαφή βελτίωση. Χτίζει το σενάριό της μεθοδικά, τα διάφορα περιστατικά είναι οργανικά δεμένα και δεν φαίνονται ξεκούδουνα, υπάρχει κλιμάκωση και αυτό που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν closure. Αν και η τελική ανατροπή εντός ή εκτός εισαγωγικών είναι ελαφρώς τραβηγμένη: δεν υπάρχει πουθενά πρότερη ένδειξη ότι τα πράγματα θα καταλήξουν εκεί που θα καταλήξουν σε ότι αφορά τη συναισθηματική ωρίμανση της βασικής ηρωίδας. Ας είναι, καλύτερα έτσι.

Ο ήλιος της ταινίας, γύρω από την οποία περιστρέφονται όλοι οι πλανήτες, είναι η Ολντ Ντόλιο. Μια γυναίκα στα 26 της, που ποτέ δεν πήρε τη συναισθηματική υποστήριξη που χρειαζόταν από τους γονείς της. Είναι απεριποίητη (πω πω, τι θα έγραφε εδώ η Μάνδρου αν ήταν κριτικός κινηματογράφου!), φοράει μονίμως τα ίδια ρούχα και το σώμα αλλά και το πρόσωπό της δεν βοηθούν τους άλλους να μαντέψουν την ηλικία της. Ακόμα και το όνομά της δείχνει τη συναισθηματική τσιγκουνιά των γονέων της. Κι εδώ έχουμε μια βασική διαφοροποίηση σε σχέση με τις ταινίες «Κλέφτες καταστημάτων» και «Παράσιτα». Και στις τρεις ταινίες τα μέλη οικογενειών που προσπαθούν καθημερινά να τα βγάλουν πέρα με την οικονομική κρίση, σκαρφίζονται διάφορες μικρές ή μεγάλες «παρανομίες». Η διαφορά είναι πως στις ασιατικές ταινίες, τα μέλη των οικογενειών (με την ευρύτερη έννοια) είναι δεμένα μεταξύ τους, αγαπούν ο ένας τον άλλον.

Η ματιά της July στον θεσμό της οικογένειας είναι πολύ, πολύ πιο κυνική. Κάτι που κάνει την Ολντ Ντόλιο να είναι μονίμως κλεισμένη μέσα στο καβούκι της και το μόνο που γνωρίζει από τον κόσμο είναι να είναι μέλος της συμμορίας με τους γονείς της και τίποτε παραπάνω. Δεν την έχουν κανακέψει, δεν την έχουν φροντίσει, δεν την έχουν αγαπήσει. Όταν στο πλαίσιο άλλης μιας «επιχείρησης», η Ολντ Ντόλιο παρακολουθήσει ένα μάθημα καλού parenting (εντάξει, το έχουν παραγαμήσει οι Αμερικάνοι: μαθήματα για να γίνεις καλός γονέας!), θα δει και θα μάθει κάτι που θα την ταρακουνήσει. Μόλις γεννιέται ένα μωρό, αν το αφήσεις μόνο του, θα μπουσουλήσει και θα προσπαθήσει να φτάσει στο στήθος της μητέρας του, από ένστικτο. Αυτή η αλά ντοκιμαντέρ σκηνή είναι για μένα η κορυφαία της ταινίας! Η πιο τρυφερή, η πιο γενναία, η πιο ανθρώπινη, η πιο όμορφη. Οπότε και η July παραμερίζει τον κυνισμό της.

Η συναισθηματική ωρίμανση της Ολντ Ντόλιο θα συνεχιστεί με το που μπαίνει στο κάδρο η Μέλανι: ζηλεύει! Ζηλεύει επειδή οι γονείς της ενδιαφέρονται περισσότερο για μια άλλη κοπέλα! Στη σκηνή όπου η τριάδα των Ράινς μαζί με τη Μέλανι πηγαίνουν στο σπίτι ενός γέρου για να του κλέψουν το βιβλίο επιταγών του, είναι επίσης από τις κορυφαίες της ταινίας. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να εξοκείλει σε κάτι σαχλό, κατορθώνει όμως να γίνει μια βαθιά ανθρώπινη σκηνή, που αφήνει το συναισθηματικό της αποτύπωμα στην Ολντ Ντόλιο. Ο γεράκος πεθαίνει, ξέρει ότι άγνωστοι μπήκαν για να τον κλέψουν και ουσιαστικά τους ζητάει να «παίξουν» την χαρούμενη οικογένεια, για να μην φύγει εντελώς μόνος από τον άδικο αυτόν κόσμο. Και οι απατεώνες συναινούν και παίζουν πολύ καλά τον ρόλο τους. Και η Ολντ Ντόλιο καταλαβαίνει ότι μπορεί να διεκδικήσει αγάπη. Θα χρειαστεί όμως ένας σεισμός (εμφανίζεται συχνά ως μοτίβο κατά τη διάρκεια της ταινίας – κλείσιμο ματιού και στο «Short Cuts» θα έλεγα εγώ) και μια τελευταία αναπάντεχη ληστεία για να κάνει το αποφασιστικό βήμα και να απαιτήσει – χωρίς να επαιτήσει – αυτό που οι Τρύπες λένε: «δως μου λίγη ακόμα αγάπη».

Η Evan Rachel Wood είναι ιδανική στο ρόλο της Ολντ Ντόλιο, ο Richard Jenkins είναι σταθερά καλός στο ρόλο του πατέρα της, η Debra Winger είναι αγνώριστη στο ρόλο της μητέρας της (είχα να τη δω σε ταινία από το 2008 και το «Η Ρέιτσελ παντρεύεται»!) εκείνη όμως που ξεχωρίζει από το καστ κατά τη γνώμη μου είναι η Gina Rodriguez στο ρόλο της Μέλανι.

Τελευταία ταινία για την πρώτη μας ανταπόκριση από το φεστιβάλ του Λονδίνου είναι ένα φιλμ από την Ινδία. The Disciple είναι ο τίτλος του και ο Chaitanya Tamhane είναι ο σκηνοθέτης του. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και κατά μία έννοια μοιάζει σε αρκετά σημεία με την πρώτη του μεγάλου μήκους, «Το δικαστήριο» (Court, 2014), που ευτύχησε να βρει κινηματογραφική διανομή και φανατικό κοινό στη χώρα μας. Όπως και «Το δικαστήριο» έτσι και τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Βενετίας, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό του τμήμα («Το δικαστήριο» είχε λάβει μέρος στο τμήμα Orizonti). Και τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου σεναρίου και με το βραβείο της FIPRESCI εκεί. Και μεταξύ των παραγωγών της βρίσκεται ο πολύς Alfonso Cuarón.

Η υπόθεση: 2006, Μουμπάι, βόρεια Ινδία. Ο 24χρονος Σαράντ Νερουλκάρ, προετοιμάζεται πυρετωδώς προκειμένου να λάβει μέρος σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού για νέα ταλέντα. Με τη συνοδεία ενός σιτάρ θα προβεί σε μελωδικούς φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς, κάτι που είναι γνωστό ως raga. Το raga έχει φανατικούς πιστούς και λατρεύεται από χιλιάδες οπαδούς στη συγκεκριμένη γωνιά της αχανούς χώρας. Ο Σαράντ μυήθηκε στο μουσικό αυτό είδος από τον πατέρα του, ειδήμονα πάνω στο raga, αλλά ατάλαντο ως ερμηνευτή του. Η αφοσίωση του Σαράντ απέναντι στον γκουρού του είναι απόλυτη. Και η προσπάθειά του να τελειοποιήσει την τέχνη του είναι μια μόνιμη και συνεχής επιδίωξη, που δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο στη ζωή του. Οι διδαχές του γκουρού του είναι το απόσταγμα των δικών του διδαχών από τη δική του γκουρού, τη Μάαϊ, που δεν επέτρεψε κανέναν να την ηχογραφήσει και δεν έβγαλε ποτέ δίσκο. Καθώς ο καιρός περνάει ο Σαράντ αρχίζει να αναρωτιέται αν έχει ταλέντο, αν είχε ποτέ ταλέντο ή αν απλά άφησε τη ζωή να του ξεφύγει χωρίς να τη ζήσει...

Η άποψή μας: Το να είσαι ταγμένος κάπου. Τι θαυμαστό, ε; Να ζεις, να αναπνέεις, να υπάρχεις απόλυτα αφοσιωμένος σε ένα ιδανικό. Να προσπαθείς να ζήσεις βασιζόμενος σε αρχές που σε ξεπερνάνε. Να υπηρετείς κάτι πολύ μεγαλύτερο από εσένα. Ο Σαράντ από μικρός μυήθηκε στο raga. Το κοντινότερο με το οποίο θα μπορούσα να το συγκρίνω είναι οι αμανέδες, για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε – και raga λοιπόν δεν είναι απλά το παρατσούκλι του Ραγκάτζη, του ραδιοφωνικού παραγωγού στο Ράδιο Primo! Ο πατέρας του, του μιλούσε ώρες ατελείωτες για το raga και τον εκπαίδευε, μην αφήνοντάς τον να πάει να παίξει μπάλα με τους φίλους του. Μετά ο Σαράντ γνώρισε τον γκουρού του και μαθήτευσε δίπλα του.

Τον θαυμάζει, τον περιποιείται, είναι μονίμως δίπλα του, τον φροντίζει, τον πλένει, του μαγειρεύει, του κάνει τα θελήματα, όλα αδιαμαρτύρητα: είναι τιμή του που τα κάνει όλα αυτά. Κι όταν είναι στη μοτοσυκλέτα και κυκλοφορεί στους πολύβουους δρόμους της Μουμπάης – παλιά Βομβάη – (εξαιρετικές σκηνές σε slomo, από τις πιο δυνατές της ταινίας) ακούγοντας ή «ακούγοντας» το μανιφέστο της Μάαϊ, λάμπει και νιώθει γίγαντας, ελεύθερος, ένας Easy Rider, όχι Born to be Wild αλλά Born to sing raga! Η μουσική raga είναι ο κόσμος του όλος. Και είναι ένας ωραίος κόσμος. Όμως. Όμως... Υπάρχει και η μοναξιά. Υπάρχουν και οι νύχτες στο δωμάτιο, μπροστά σε μια οθόνη που παίζει πορνό, να μαλακίζεται. Υπάρχει και η αμφιβολία: κι αν είμαι λίγος; Κι αν δεν έχω ταλέντο; Κι αν δεν μπορέσω ποτέ να γίνω σαν τον γκουρού μου; Κι αν δεν μπορέσω ποτέ να γίνω ο καλύτερος disciple της Μάαϊ; Κι αν χαράμισα ολόκληρη τη ζωή μου για ένα ιδανικό, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη;

Ακόμα και στα χειρότερά του, ακόμα κι όταν έχει δει τον γκουρού του να μην μπορεί να τραγουδήσει από τα γηρατειά και την ανέχεια, ψάχνοντας για λίγα χρήματα για να τα βγάλει πέρα, ο Σαράντ, εκεί, κολλημένος: «θα παντρευτώ μετά τα σαράντα». Με συνοικέσιο εννοείται, με κάποια καλή χήρα ή ζωντοχήρα ή άλλη ατυχήσασα. Και η δεύτερη ταινία του Tamhane είναι σπουδαία, καλύτερη από την πρώτη του! Είναι μια ταινία που ντύνεται μια χαρά τον χαρακτηρισμό Έπος! Και ο Aditya Modak που υποδύεται τον Σαράντ: τι ερμηνειάρα είναι αυτή! Πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, με παιδεία πάνω στο raga και είναι απλά καταπληκτικός! Δείτε τον (γιατί θα τον δείτε, δεν μπορεί αυτή η ταινία να μην αγοραστεί από Έλληνα διανομέα, κι ας είναι και λόγω κορωναϊού λειψές οι εμπορικές της προοπτικές) με τι λατρεία μιλάει για τον δάσκαλό του στην πρώτη σκηνή της ταινίας και πως μεταμορφώνεται, καθώς υποδύεται τον Σαράντ σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Απίστευτος.

Βάζει βάρος καθώς μεγαλώνει, τα χρώματα πλέον είναι άτονα, τα όνειρα έχουν διαψευστεί, έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι είναι ταλαντούχος, αλλά όχι τόσο ταλαντούχος όσο χρειάζεται. Απογοητεύεται από την εμπορευματοποίηση της μουσικής, από το ότι η ζωή τον έχει ξεπεράσει, από το ότι στην τηλεόραση, σε ένα πρόγραμμα τύπου «X-Factor», μια κοπέλα με ταπεινές ρίζες και εξαιρετική φωνή γίνεται ολοένα και πιο ποπ. Κι όμως, ακόμα κι έτσι, ακόμα και απογοητευμένος, ακόμα και ηττημένος, δεν μπορεί παρά να υπερασπιστεί τα είδωλά του: όταν ένας φημισμένος μουσικοκριτικός με τρομερή δισκοθήκη και γνωριμίες με όλους τους γνωστούς και λιγότερο γνωστούς τραγουδιστές, απομυθοποιήσει την Μάαϊ, θα του πετάξει νερό στα μούτρα. Περισσότερο ως αντίδραση για το ότι ο μουσικοκριτικός δεν μπορεί να λέει αλήθεια, γιατί αν είναι αλήθεια αυτό που λέει, τότε και η δική του η ζωή ήταν ολόκληρη ένα μεγάλο ψέμα! Τρομερή, τρομερή ταινία! Καλά ξεκινήσαμε, ε;

Θόδωρος Γιαχουστίδης

Περισσότερα... »

8/10/20

Τα χελιδόνια της Καμπούλ (Les hirondelles de Kaboul) - Review / Κριτική

Τα χελιδόνια της Καμπούλ

των Zabou Breitman, Eléa Gobbé-Mévellec. Με τις φωνές των Simon Abkarian, Zita Hanrot, Swann Arlaud, Hiam Abbass, Serge Bagdassarian, Pascal Elbé.

Ένα το χελιδόνι κι η Άνοιξη ακριβή

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν η μπούρκα γίνεται όχημα ελευθερίας

Αυτή είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που σκηνοθετεί η ηθοποιός και σκηνοθέτιδα Zabou Breitman. Έχει σκηνοθετήσει αρκετές μικρούς μήκους και τρεις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας: «Se souvenir des belles choses» (2001), «Je l'aimais» (2009) και «No et moi» (2010). Η μόνη από αυτές που παίχτηκε στην Ελλάδα είναι η δεύτερη, που με τίτλο «Την αγαπούσα» είχε προβληθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Για την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά είχε κερδίσει βραβείο Cesar (τα γαλλικά Όσκαρ) καλύτερης πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς σε μυθοπλασία.

Το σενάριο της ταινίας Τα χελιδόνια της Καμπούλ (Les hirondelles de Kaboul) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Yasmina Khadra (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Mohammed Moulessehoul, μέσω του οποίου τιμά τη σύζυγό του – το βιβλίο στη χώρα μας κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτης). Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε τον Μάιο του 2019, οπότε και προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών, εκεί που έλαβε μέρος στο παράλληλο του Διεθνούς Διαγωνιστικού προγράμματος «Ένα κάποιο βλέμμα». Είχε υποψηφιότητα ως καλύτερα ταινία κινουμένων σχεδίων τόσο στα Cesar όσο και στα European Film Awards.

Η υπόθεση: Καλοκαίρι του 1998, στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν έχουν κερδίσει τους Σοβιετικούς, που (υπο)στήριζαν το κοσμικό καθεστώς, και κυριαρχούν στη χώρα. Ο νόμος της Σαρία είναι αυτός που επιβάλλεται, νόμος ιδιαίτερα σκληρός για τις γυναίκες, που ζουν ανελεύθερες, σκεπασμένες με τις μπούρκες και πολύ εύκολα μπορούν να λιθοβοληθούν ακόμα και για το πιο μικρό παράπτωμα. Ο Μοχσέν και η Ζουνάιρα είναι ένα νεαρό, παντρεμένο ζευγάρι. Εκείνη είναι πανέμορφη, αρτίστα και πνεύμα ανήσυχο. Εκείνος είναι ιστορικός, μουδιασμένος από τη νέα τάξη πραγμάτων. Ιδίως εκείνη ελπίζει πως όλα αυτά σύντομα θα είναι παρελθόν και πως θα ζήσουν ελεύθεροι.

Ένα άλλο ζευγάρι είναι εκείνο του Ατίκ και της Μουζαράτ. Ο Ατίκ είναι βετεράνος του πολέμου και νυν φύλακας των γυναικείων φυλακών της πόλης. Η Μουζαράτ είναι η γυναίκα του. Πάσχει από καρκίνο και δεν έχει πολύ καιρό για να ζήσει ακόμα. Οι ζωές αυτών των ανθρώπων θα διασταυρωθούν με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο.

Η άποψή μας: Έχω την αίσθηση πως τούτη η ταινία προβάλλεται σε ένα πολύ κατάλληλο timing στη χώρα μας. Παρά το γεγονός ότι στην Αττική λειτουργούν μόνον οι θερινοί κινηματογράφοι λόγω κορωναϊού τούτη είναι μια ταινία που θα βρει τον τρόπο της και θα βρει το κοινό της. Είναι μια εποχή που έχουμε βιώσει ένα λοκντάουν λόγω της πανδημίας, μια ηθελημένη και αναγκαστική αποστέρηση της ελευθερίας, σωστά; Είναι μια εποχή όπου μόλις χθες είχαμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, μια ιστορική απόφαση, στη μεγαλύτερη δίκη εναντίον του φασισμού παγκοσμίως, μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης, όπως έγραψε ο Guardian! Είναι μια εποχή όπου κυριαρχεί το «Black Live Matters». Είναι μια εποχή όπου η μάχη του Σκοταδιού με το Φως είναι πιο έντονη από ποτέ.

Κι έρχεται αυτή η μικρή, ταπεινή ταινία κινουμένων σχεδίων, να συμβάλλει με τη σειρά της στον αγώνα ενάντια στο σκοτάδι. Και να μας υπενθυμίσει τονίζοντάς το όσο το δυνατόν πιο ηχηρά, πως η ανθρωπιά ανθίζει ακόμα και στα πιο δύσκολα και στέρφα περιβάλλοντα. Αυτός ο τονισμός φαίνεται σε κάποιες στιγμές ως διδακτισμός. Και ενδεχομένως κάποια πράγματα – ιδίως στους διαλόγους – να φαίνονται κλισέ. Μικρό το κακό, που επ' ουδενί μπορεί να χαλάσει τη μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα είναι πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Μια χειροποίητη ταινία κινουμένων σχεδίων με συνειδητή επιλογή να προτιμηθούν οι ακουαρέλες, κάτι που δίνει στο σχέδιο μια πιο χαλαρή αίσθηση, ενώ έτσι τα χρώματα δεν είναι έντονα.

Θαρρείς και οι σκηνοθέτιδες θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να ποντάρουν στην «άχρωμη» και «άγευστη» πραγματικότητα μιας πόλης που ζει στην ανελευθερία. Αντιθέτως, η απειλή προκύπτει από την ηχητική μπάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, μια σκηνή του λιθοβολισμού. Εκεί λοιπόν ο ήχος της πέτρας που ξεσκίζει σάρκα και κόκαλα, είναι τόσο ρεαλιστικός και μεγεθυμένος, που θέλεις να κλείσεις τα αυτιά σου, όχι τα μάτια σου, όπως αντανακλαστικά κάνουμε κάθε φορά που βλέπουμε κάτι τρομακτικό. Κάποιες πινελιές είναι πολύ έξυπνες: είναι καλοκαίρι του 1998, στο ραδιόφωνο ακούγονται περιγραφές από το μουντιάλ εκείνης της χρονιάς, τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο και στα γκολπόστ υπάρχουν αγχόνες! Το σύμβολο ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, ενός παιχνιδιού στην τελική, ενός αντικειμένου που μας συνδέει με την παιδική ηλικία και τη ζωή γενικότερα, χρησιμοποιείται από τους Ταλιμπάν ως βοηθητικό εργαλείο θανάτου!

Ανατριχιαστικό. Και το όλον ολοκληρώνεται με μια σπουδαία ανατροπή. Είναι κάτι που μπορεί να φανταστεί ο θεατής; Είναι. Και πάλι όμως είναι εξόχως λειτουργική, απολαυστική και αναγκαία. Η ζωή θα θριαμβεύσει. Και η μουσική θα ακουστεί ξανά στην Καμπούλ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Οκτωβρίου 2020 από την Cinobo!

Περισσότερα... »

7/10/20

News of the World - Trailer / Τρέιλερ

Τα νέα του κόσμου! Μια ταινία γουέστερν από τα χέρια του Βρετανού σημαντικού Βρετανού σκηνοθέτη Paul Greengrass (Resurrected, The Theory of Flight, Bloody Sunday, The Bourne Supremacy, United 93, The Bourne Ultimatum, Green Zone, Captain Phillips, Jason Bourne), είναι η περίπτωση του News Of The World, που το σενάριο υπογραφής των Luke Davis και Paul Greengrass βασίζεται στην φημισμένη νουβέλα της Paulette Jiles. Ο χήρος βετεράνος του Εμφυλίου Πολέμου, Λοχαγός Τζέφερσον Κάιλ Κιντ, ταξιδεύει από πόλη σε πόλη, μεταφέροντας τις ειδήσεις και τα πρόσφατα μαντάτα. Ιστορίες για τους προέδρους, τους γερουσιαστές, τους ξένους ηγέτες, τους βασιλείς, τα αποτελέσματα των παγκόσμιων μαχών, τις καταστροφές, τα συγκλονιστικά νέα από κάθε γωνιά του πλανήτη. Σε ένα από τα ταξίδια του θα κάνει την συμφωνία να παραδώσει ένα μικρό κορίτσι που είχε απάγει η φυλή των Κιόβα πριν από χρόνια, στην θεία της και στον θείο της, παρά την θέληση του. Σε αυτή τους την πορεία θα διασχίσουν χιλιάδες μίλια γεμάτα από κινδύνους, αναζητώντας το πραγματικό τους σπίτι. Παγκόσμια πρεμιέρα από την Universal, ανήμερα των Χριστουγέννων.

Μια ακόμη σπουδαία πρωταγωνιστική στιγμή για τον τεράστιο Tom Hanks, που εδώ υποδυόμενος τον μελαγχολικό απόστρατο, έχει στο πλευρό του την πιτσιρίκα Helena Zengel. Συμπρωταγωνιστούν και οι Elizabeth Marvel, Mare Winningham, Neil Sandilands, Chukwudi Iwuji, Christopher Hagen.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Περισσότερα... »

Νύχτες Πρεμιέρας 2020 LIVE Ep.3 - Δυο – δυο, οι ωρίτσες δυο – δυο...

Νύχτες Πρεμιέρας 2020 LIVE Ep.2 - Δυο – δυο, οι ωρίτσες δυο – δυο...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τρίτη και τελευταία ανταπόκριση τούτη εδώ από το φετινό φεστιβάλ, το οποίο έχει ολοκληρωθεί ουσιαστικά (τα βραβεία έχουν ανακοινωθεί – τα παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου) αλλά οι διαδικτυακές προβολές για τις περισσότερες από τις 21 ταινίες του φεστιβάλ που προβλήθηκαν ΚΑΙ με αυτόν τον τρόπο, είναι διαθέσιμες για όσους ενδιαφέρονται, μέχρι την ερχόμενη Κυριακή 11 Οκτωβρίου. Εν τω μεταξύ, γράφουμε εδώ για το φεστιβάλ της Αθήνας αλλά ήδη άρχισαν οι διαδικτυακές δημοσιογραφικές προβολές για το φεστιβάλ του Λονδίνου, που επισήμως θα διεξαχθεί από τις 7 έως τις 18 Οκτωβρίου! Εννοείται ότι κι από εκεί θα έχουμε... ανταποκρίσεις. Χα! Η τελευταία μας τριάδα από το φεστιβάλ της Αθήνας έχει ως κοινό της χαρακτηριστικό ότι δομείται από ταινίες διάρκειας δύο ωρών και πάνω. Για να τις εξετάσουμε λοιπόν:

Πρώτη ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε σε τούτη την δεύτερη «ανταπόκριση» είναι η Ελπίδα (Håp / Hope) της Maria Sødahl, που συμμετείχε στο τμήμα «Τα αγαπημένα του φεστιβάλ». Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Sødahl μετά το απρόβλητο στην Ελλάδα «Limbo» (2010). Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ του Τορόντο τον Σεπτέμβριο του 2019. Προβλήθηκε και στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου, στο τμήμα «Panorama». Στα βραβεία Amanda (τα νορβηγικά Όσκαρ) η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (για την πρωταγωνίστρια Andrea Bræin Hovig) και το βραβείο καλλιτεχνικής διεύθυνσης ενώ ήταν υποψήφια για άλλα έξι βραβεία μεταξύ των οποίων και εκείνα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (για τον πρωταγωνιστή Stellan Skarsgård).

Η υπόθεση: Η Άνια είναι μια πετυχημένη χορογράφος. Πλησιάζουν Χριστούγεννα αλλά δεν μπορεί να τα χαρεί όπως θέλει, καθώς την ταλαιπωρούν προβλήματα στην όραση και έντονοι πονοκέφαλοι. Τα αποτελέσματα της μαγνητικής τομογραφίας είναι τρομακτικά: μεταστατικός καρκίνος στον εγκέφαλο, μη ιάσιμος και με δυσοίωνη πρόγνωση. Η Άνια συγκλονίζεται, όπως και ο σύντροφός της, ο Τόμας, πετυχημένος παραγωγός. Ο Τόμας είναι πολύ μεγαλύτερός της, ζουν πολλά χρόνια μαζί, έχουν αποκτήσει τρία παιδιά μαζί και στην ευρύτερη οικογένεια ανήκουν και τα τρία παιδιά που απέκτησε ο Τόμας στον γάμο του. Αρχικά, η Άνια και ο Τόμας αποφασίζουν να μην πουν τίποτε στα παιδιά, για να μην χαλάσουν το εορταστικό κλίμα. Η Άνια έχει γενέθλια την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και το χειρουργείο της έχει προγραμματιστεί για τη δεύτερη ημέρα του νέου έτους. Μέσα σε λίγες ημέρες έχει να διαχειριστεί πάρα πολλά πράγματα και να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της...

Η άποψή μας: Υπάρχουν ταινίες με θεματολογία σχετικά με ανίατες αρρώστιες γενικότερα και με καρκίνο ειδικότερα, που επιτίθενται ξεδιάντροπα στους δακρυϊκούς αδένες των θεατών τους. Και υπάρχουν ταινίες με την ίδια θεματολογία, που δεν κινούνται με μότο τους το «δάκρυ με κάθε κόστος» αλλά διατηρούν την ψυχραιμία τους παραδίδοντας στους θεατές μια σαφέστατα συγκινητική φέτα ζωής, που βλέπει τα πράγματα πιο σφαιρικά. Όπως τούτη εδώ. Που παρά το ζοφερό της θέμα μας κλείνει το μάτι: υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Έτσι κι αλλιώς η σκηνοθέτιδα έχει τον τρόπο της να κάνει... σπόιλερ για την τελική έκβαση όλων όσων λαμβάνουν χώρα στη μεγάλη οθόνη. Από τη μια είναι ο τίτλος της ταινίας της. Ελπίδα.

Και από την άλλη, το γεγονός ότι το σενάριο το έγραψε η ίδια βασιζόμενη σε δική της εμπειρία. Είναι λοιπόν αυτοβιογραφική η ταινία εν πολλοίς. Πχ όπως η ηρωίδα της, η Άνια, έτσι και η σκηνοθέτιδα έχει γενέθλια στις 31 Δεκεμβρίου. Όπως η ηρωίδα της, έτσι κι αυτή ζει – κι έχει εντέλει παντρευτεί – έναν ομότεχνό της, που είναι μεγαλύτερός της σε ηλικία. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Hans Petter Moland. Μόλις πέρσι τον Νοέμβριο είδαμε ταινία του Moland στη χώρα μας, το «Κλέφτης αλόγων», με πρωταγωνιστή τον Stellan Skarsgård, ο οποίος ουσιαστικά τον... υποδύεται στην ταινία της συζύγου του, έχοντας πρωταγωνιστήσει στις πέντε από τις δέκα ταινίες που έχει γυρίσει ο Moland!

Επίσης, οι γιατροί που βλέπουμε στην ταινία δεν είναι ηθοποιοί αλλά είναι οι γιατροί που κούραραν τη σκηνοθέτιδα. Οπότε, λίγο παρακολουθείς την ταινία εκ του ασφαλούς. Και πάλι όμως έχει τον τρόπο της να σε συγκινήσει και να σε κάνει να αγωνιάς και να ενδιαφέρεσαι για αυτήν τη γυναίκα και τον αγώνα που δίνει. Κι αυτό γίνεται εφικτό κυρίως εξαιτίας της πρωταγωνίστριας, της Andrea Bræin Hovig. Έτυχε να την πρωτοδώ στο «En affære», σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, για να σας δώσω να καταλάβετε, έναν ρόλο σαν εκείνο της Trine Dyrholm από το «Η βασίλισσα της καρδιάς», αυτόν μιας MILF που μπλέκει σε έναν έρωτα τρελό με κάποιον πολύ νεαρότερο σε ηλικία από εκείνη, και ήταν σπουδαία. Ε, εδώ, είναι συγκλονιστική! Πάντα οι ρόλοι αρρώστων είναι αβανταδόρικοι αλλά η Hovig πετυχαίνει να παρουσιάσει άψογα όλη την γκάμα των συναισθημάτων, που βιώνει ένας καρκινοπαθής. Από τον τρόμο στην απογοήτευση, από την απελπισία στην ελπίδα, από την ανάγκη για ζωή μέχρι την λύπη για όλους τους αγαπημένους της που θα αφήσει πίσω της.

Η ταινία λοιπόν κερδίζει τον θεατή επειδή είναι ειλικρινής και αυθεντική. Με αφορμή την αρρώστια η Άνια επανεξετάζει τη σχέση της με τον άνθρωπό της και με τα παιδιά της. Και υπάρχουν πολλά απωθημένα εκεί μέσα. Αλλά και πολύ αισιοδοξία τελικά παρά το επώδυνον του θέματος. Λέει μεγάλη ατάκα η Άνια στην ταινία: «Νομίζω ότι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι όσο μας αξίζει». Και το φινάλε είναι πραγματικά αυτό που χρειάζεται η ταινία για να οδηγηθεί, μέσω του ονείρου και της υπέρβασης, κατευθείαν στις καρδιές των θεατών.

Η μαμά Αφρική πρωταγωνιστεί στη δεύτερη ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε εδώ. Είναι μια συμπαραγωγή του Λεσότο, της Νότιας Αφρικής και της Ιταλίας κι έχει τον εντυπωσιακό τίτλο Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση (This Is Not a Burial, It's a Resurrection) του Lemohang Jeremiah Mosese. Το... έχει με τους εντυπωσιακούς τίτλους ο (μόνιμα εγκατεστημένος στο Βερολίνο) σκηνοθέτης, μιας που η προηγούμενη, πρώτη του, μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας είχε τον τίτλο «For Those Whose God Is Dead» (2013). Τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2019, καθώς προέκυψε μέσα από την πρωτοβουλία «Biennale College Cinema». Στο φετινό φεστιβάλ του Σάντανς η ταινία τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο Οραματικής Δημιουργίας στο τμήμα «World Cinema Dramatic». Στην Αθήνα έλαβε μέρος στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Και τελικά τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας!!!

Η υπόθεση: Η Μάντοα είναι μια 80χρονη χήρα, η οποία ζει σε μια φτωχική καλύβα, σε έναν ορεινό οικισμό της πατρίδας της, του Λεσότο. Πλησιάζουν Χριστούγεννα και περιμένει με αδημονία το μοναδικό μέλος της οικογένειάς της, που παραμένει ζωντανό: τον γιο της, ο οποίος εργάζεται στα ορυχεία κάρβουνου της Νότιας Αφρικής. Τα νέα που λαμβάνει, όμως, είναι τραγικά: ο γιος της έχασε τη ζωή του σε δυστύχημα στα ορυχεία. Η Μάντοα δέχεται αυτό που φαντάζει να είναι το τελειωτικό χτύπημα και προσπαθεί να βρει κάποιο νόημα στην ύπαρξή της. Το μόνο που θέλει πια είναι να ταφεί στα πάτρια εδάφη. Όμως, η κυβέρνηση σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα φράγκα στην περιοχή, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να πλημμυρίσει το χωριό και μαζί του και το νεκροταφείο του. Η Μάντοα θα δώσει μια μέχρις εσχάτων μάχη προκειμένου να προστατέψει τη γενέτειρά της κόντρα σε αυτά τα σχέδια, που θα οδηγήσουν τον τόπο της σε αφανισμό και τους κατοίκους σε ξεριζωμό.

Η άποψή μας: Δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ταινίες από την Αφρική. Τούτη εδώ είναι ένα αληθινό κομψοτέχνημα! Μπορεί να είναι rough on the edges που λένε και στο χωριό μου, αλλά σε εκπλήσσει ευχάριστα με τη δύναμή της, το εικαστικό της μεγαλείο και την τρομερή πρωταγωνίστριά της, τη Mary Twala που υποδύεται την Μάντοα, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή τον περασμένο Ιούλιο σε ηλικία 80 ετών! Θα γκρινιάξω για την εισαγωγή της ταινίας, που μας οδηγεί στο χώρο ανάμεσα στον μύθο και την παραμυθία, με έναν τρόπο ολίγον τι βασανιστικό. Ο αφηγητής, η εξεζητημένη χρήση του λόγου και η παράξενη μουσική, κάπως παράταιρη με τα ακούσματά μου, η αλήθεια είναι πως με αποκάρδιωσαν αρχικά. Από τη στιγμή, όμως, που κάνει την εμφάνισή της η Μάντοα, το σκηνικό αλλάζει. Ριζικά.

Μια βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα χάνει την πίστη της στο θεό και μένει σε ένα limbo ανάμεσα στη ζωή και την ανυπαρξία. Είναι τόσο μεγάλη η απογοήτευσή της, η απομάγευσή της που θα έλεγε και ο Χαριτόπουλος, που ετοιμάζει τα διαδικαστικά της δικής της κηδείας: δεν βλέπει την ώρα και την στιγμή να αναχωρήσει στο επέκεινα. Όμως, ούτε στα τελευταία της την αφήνει ήσυχη η ζωή με τις ανατροπές της! Πώς θα μπορέσει να ταφεί εκεί που βρίσκονται όλοι οι πρόγονοί της, οι συγγενείς της και οι άνθρωποι που αγάπησε, αν η περιοχή θα πλημμυριστεί ως αποτέλεσμα της κατασκευής ενός φράγματος; Κι ένας νέος αγώνας ξεκινάει, από αυτήν, μια γυναίκα ανήμπορη, στα 80 της χρόνια. Ένας αγώνας για ζωή, στα πρόθυρα του θανάτου. Του αρέσουν του σκηνοθέτη τα αντιθετικά δίπολα. Πρόοδος εναντίον παράδοσης.

Πρόοδος λέει: ναι, αλλά με τι τίμημα; Παλιό εναντίον καινούργιου. Πατρίδα, με την έννοια των ριζών (αλήθεια, γιατί μιλάμε για μητέρα πατρίδα; δεν είναι αντιθετικές έννοιες; πώς μπορεί να είναι και μητέρα και πατρίδα, ήτοι, εκ του πατρός;) εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Ταυτότητα εναντίον αφασίας. Ποίηση εναντίον πραγματικότητας. Και παντού και πάντα η αυτού εξοχότης, το χρήμα. Που το προσκυνούν πολιτικοί, ιεράρχες και κοινοί θνητοί. Και εξαιτίας του μπορούν να πουλήσουν και την ίδια τους τη μάνα και να προδώσουν κάθε ιερό και όσιο. Τούτη είναι από τις ταινίες που σε κερδίζουν όταν δεν υπάρχουν διάλογοι – γενικώς, λόγος. Η εικόνα μιλάει από μόνη της.

Και τι εικόνα! Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει ένα ολάνθιστο λιβάδι σε οροπέδιο; Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει μια καλύβα με τοίχους βαμμένους στο πιο έντονο μπλε που έχεις δει; Θα μπορούσε να κάνει κάτι στο μοντάζ ο σκηνοθέτης, να τριμάρει τα σημεία όπου ο χρόνος στην ταινία βαραίνει. Μικρό το κακό. Η Μάντοα είναι ένας Ιωνάς. Ένας Σίσυφος. Η... μοίρα της φέρεται άθλια και την χτυπάει αδυσώπητα και χωρίς σταματημό. Θα λυγίσει αλλά δεν θα σπάσει. Θα νικηθεί. Αλλά θα νικήσει. Δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες της. Και γυμνή θα πέσει εναντίον των μίσθερνων οργάνων όλων εκείνων που ευθύνονται για όλα τα άσχημα που έχει βιώσει στη ζωή της, σε ένα από τα καλύτερα φινάλε που έχουμε δει τελευταία.

Τελευταία ταινία από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» ένα φιλμ από την Κίνα, που συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. Τίτλος: Φτερά στον άνεμο (Ye Ma Fen Zong / Striding Into the Wind). Σκηνοθέτης: Shujun Wei. Η ταινία αποτέλεσε μία από τις επιλογές του φετινού φεστιβάλ των Καννών (ναι, αυτό που δεν διεξήχθη ποτέ) και στην Αθήνα έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της – εκτός κι αν δεν μας τα λέει καλά το imdb! Στο αμέσως προσεχώς διάστημα, μέσα στον Οκτώβριο δηλαδή, θα προβληθεί στα φεστιβάλ του Λονδίνου και του Σικάγου και γενικώς προβλέπεται μεγάλη φεστιβαλική καριέρα για την ταινία. Ταινία, που είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη της.

Η υπόθεση: Ο Κουν βρίσκεται στην τελευταία του χρονιά στη Σχολή Κινηματογράφου, όπου σπουδάζει ηχοληψία. Δεν δίνει μεγάλη σημασία στα μαθήματά του. Αγοράζει ένα σε άθλια κατάσταση ευρισκόμενο τζιπ παρά το γεγονός ότι δεν έχει δίπλωμα. Στόχος του είναι ταξιδέψει στην Εσωτερική Μογγολία. Είναι μονίμως άφραγκος και δανείζεται χρήματα από την κοπέλα του, τη Ζι, η οποία σπουδάζει φιλοσοφία αλλά δουλεύει ως μοντέλο προκειμένου να μαζέψει χρήματα και να πάει στο Χονγκ Κονγκ. Παράλληλα, για λίγα φράγκα, σπρώχνει το cd ενός εργολάβου! Ένας σκηνοθέτης τον έχει προσλάβει – αμισθί – στην ταινία του και ο Κουν εργάζεται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο κάνοντας την πτυχιακή του. Τίποτε όμως δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά για τον Κουν...

Η άποψή μας: Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους λατρεύω το σινεμά είναι πως με παρακινούν να μάθω πράγματα. Πχ, τούτη η ταινία: συνέχεια κάνει αναφορά στην Εσωτερική Μογγολία. Μα τι στην ευχή είναι η Εσωτερική Μογγολία, σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα την ταινία. Κάτι σαν το ΚΚΕ εσωτερικού, που λέγαμε παλιά; Υπάρχει Μογγολία Εσωτερικού και Μογγολία Εξωτερικού; Ε, μετά το πέρας της ταινίας έψαξα και έμαθα. Και αντιγράφω από την ελληνική Βικιπαίδεια: «Η Εσωτερική Μογγολία, επίσημα ''Αυτόνομη Περιφέρεια Εσωτερικής Μογγολίας'' αποτελεί αυτόνομη επαρχία της Κίνας. Παραδοσιακά βρισκόταν εκτός της κινεζικής επικράτειας, καθώς κατοικούνταν από μογγολικά φύλα και άλλους λαούς της στέπας και βρίσκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε εδάφη πέρα από το Σινικό Τείχος».

Η Εσωτερική Μογγολία λοιπόν είναι Κίνα και όχι Μογγολία. Πάει αυτό, ξεκαθαρίστηκε. Αυτό που δεν ξεκαθαρίστηκε ακόμα εντός μου είναι αν μπροστά μας έχουμε τη γέννηση ενός ακόμα σπουδαίου Κινέζου δημιουργού ή μια μεγαλοπρεπέστατη... φούσκα. Ο 29χρονος Shujun Wei αντλεί από τη δική του εμπειρία για να μιλήσει για πολλά και ενδιαφέροντα, εντέλει, όμως, παραδίδει έναν άναρχο αχταρμά, ένα επεισοδιακό, σινεφίλ road movie, με γυρίσματα ταινίας μέσα σε ταινία, στο οποίο κάποια επεισόδια έχουν ενδιαφέρον, κάποια άλλα όμως απλά υπάρχουν για να μεγαλώσουν τον χρόνο της ταινίας και να βαρύνουν το σύνολο. Κι έχει πλάκα το τι γίνεται με τον χρόνο της ταινίας. Στο imdb η διάρκεια της ταινίας δηλώνεται στα 156 λεπτά, πάνω από δυόμιση ώρες δηλαδή. Η Films Boutique, που έχει τα δικαιώματα της ταινίας, αναφέρει διάρκεια 130 λεπτά. Το φεστιβάλ στη σελίδα του αναφέρει διάρκεια 134 λεπτά. Μύλος!

Αλλά αυτά είναι επουσιώδη. Τα ουσιώδη είναι άλλα. Αυτό που παρακολουθούμε είναι η απέλπιδα προσπάθεια ενός νεαρού να ενηλικιωθεί και να ταιριάξει σε μια χώρα που του φαίνεται ολοένα και πιο άγνωστη – γι' αυτό και η μεγάλη του ανάγκη να φτάσει στην Εσωτερική Μογγολία. Είναι το Rosebud του, η Βαλχάλα του, η Γη της Επαγγελίας. Και είναι... φέικ. Και θα απογοητευθεί και από αυτήν. Τουλάχιστον κερδίζει την αυτογνωσία του. Ο σκηνοθέτης στην ταινία κριτικάρεται από τον σκηνοθέτη της ταινίας, καθώς σκιαγραφείται ως υπερφίαλος, μπουρδολόγος αιθεροβάμωνας, που πιστεύει πραγματικά ότι γυρίζει κάτι σε Wong Kar-Wai ή σε Hou Hsiao-Hsien, ζητώντας από την αποσβολωμένη ηθοποιό του να αποδώσει μια ηρωίδα που στο πρόσωπό της αποτυπώνει έναν άνθρωπο ο οποίος συγκλονίζεται από το ότι βλέπει νεκρά άλογα, χωρίς να βλέπει νεκρά άλογα! Τέτοια χαριτωμένα.

Ταλέντο έχει ο μικρός. Μέτρο δεν έχει. Και η ταινία κυλάει χαλαρά, χωρίς δραματουργικό κέντρο, χωρίς κάποια στιβαρή αφηγηματική γραμμή. Κάποιες εξάρσεις, κάποιες στιγμές χιούμορ, κάποιες εικόνες της σύγχρονης Κίνας, που προσωπικά δεν είχα ξαναδεί ή ξανακούσει – όπως είναι το... κινέζικο χιπ-χοπ κομμάτι, δεν αρκούν για να μετουσιώσουν την ταινία σε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Πάντως, και σε αυτήν την ταινία, το φινάλε είναι εξαιρετικό. Μια σκοτεινή διαφάνεια που αφαιρείται, μπορεί να αλλάξει όλη την εικόνα. Έγινε η απώλεια συνήθειά μας...

Τα βραβεία του φεστιβάλ!

Διεθνές Διαγωνιστικό

Τμήμα Μυθοπλασίας

Βραβείο Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας: «Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση» (This Is Not a Burial, It’s a Resurrection) του Lemohang Jeremiah Mosese

Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών: «Gagarine» των Fanny Liatard και Jérémy Trouilh

Βραβείο Σεναρίου: «Γιοσέπ» (Josep) του Aurel

Ειδική Μνεία: «Φρονιμίτης» (Wisdom Tooth) του Ming Liang

Βραβείο Κοινού Fischer: «Γιοσέπ» (Josep) του Aurel

Βραβείο Europa Film Festivals: «Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση» (This Is Not a Burial, It’s a Resurrection) του Lemohang Jeremiah Mosese

Διεθνές Διαγωνιστικό

Τμήμα Ντοκιμαντέρ

Βραβείο Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ: «Ο μικρός Σαμεντί» (Petit Samedi) της Paloma Sermon-Daï

Ειδική Μνεία: «Με έναν ψίθυρο» (In A Whisper) των Patricia Pérez Fernández and Heidi Hassan

Διαγωνιστικό Τμήμα Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους

Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας: «Το τέλος του πόνου (Μία πρόταση)» της Ζακλίν Λέντζου

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Αργυρή Αθηνά: «Goads» της Ίριδας Μπαγλανέα

Βραβείο Σκηνοθεσίας: Θέλγια Πετράκη για την ταινία «Bella»

Βραβείο Σεναρίου: Χάρης Ραφτογιάννης για την ταινία «Πρώτος έρωτας»

Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας: Παύλος Ιορδανόπουλος για την ταινία «Το νόημα του Αυγούστου»

Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Έλενα Τοπαλίδου για την ταινία «Bella»

Ειδική Μνεία Γυναικείας Ερμηνείας: Σάντρα Αμπουλγκανάμ και Ναταλία Σουιφτ για την ταινία «Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου»

Ειδική Μνεία: Κωστής Κορωνας για την ερμηνεία του στην ταινία «Πρώτος έρωτας»

Ειδική Μνεία: Γιάννης Καραμπάτσος για την διεύθυνση φωτογραφίας στην ταινία «Mare Nostrum»

Τα λέμε από το φεστιβάλ του Λονδίνου next time!!!

Θόδωρος Γιαχουστίδης

Περισσότερα... »

Πράκτορες 355 (The 355) - Trailer / Τρέιλερ

Μπες στην ομάδα, αν θες να επιβιώσεις! Από το στούντιο που έχει προσφέρει τις εξαιρετικές περιπέτειες δράσης του Jason Bourne, έρχεται το κατασκοπικό θρίλερ The 355, που σκηνοθετεί ο Simon Kinberg, στην δεύτερη δημιουργική του προσπάθεια μετά από το X-Men: Dark Phoenix. Το σενάριο υπογράφει η ομάδα των Theresa Rebeck και Simon Kinberg. Όταν ένα πανίσχυρο μυστικό όπλο πέσει στα χέρια των μισθοφόρων, η πράκτορας της CIA Μέισον Μπράουν θα κληθεί να ενώσει τις δυνάμεις της, με την Γερμανίδα ομόλογο της Μαρί, την εκπαιδευμένη στην ΜΙ6 πάνω στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές Καντίτζα, την Κολομβιανή ψυχολόγο Γκρατσιέλα, την στιγμή που τις κινήσεις τους παρακολουθεί η μυστηριώδης Κινέζα Λι Μινγκ Σενγκ. Καθώς η δράση κινείται από τα κοσμοπολίτικα καφέ του Παρισιού μέχρι τις λαϊκές αγορές του Μαρόκου και την χλιδή της Σαγκάης, οι τέσσερις γυναίκες πρέπει να οργανωθούν κατάλληλα, ώστε να καταφέρουν να σώσουν τον κόσμο. Παγκόσμια πρεμιέρα από την Universal στις 15 Ιανουαρίου 2021, καλώς εχόντων των πραγμάτων.

Πράκτορες 355 (The 355) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πέντε σούπερ σταρς συμμετέχουν στο αγωνιώδες φιλμ, επιπέδου των Jessica Chastain, Diane Kruger, Lupita Nyong'o, Penélope Cruz και Fan Bingbing, ενώ το καστ συμπληρώνουν οι Sebastian Stan και Edgar Ramírez.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Spentzos Fims!

Περισσότερα... »

6/10/20

Bruce Springsteen's Letter to You - Trailer / Τρέιλερ

Bruce Springsteen's Letter to You Poster

Ένα γράμμα για σένα! Ένα ακόμη μουσικό ντοκιμαντέρ, με πρωταγωνιστή τον κορυφαίο ρόκερ Bruce Springsteen, έρχεται να συνοδεύσει την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ. Το οποίο είναι και το πρώτο που ο Boss γράφει λάιβ στο στούντιο με το συγκρότημα του, από το 1984 και την εποχή του Born in The USA. Σε συνέχεια του περσινού φιλμ Western Stars, το Letter To You, παρακολουθεί από κοντά τις πρόβες στο στούντιο μαζί με την πλήρους σύνθεσης E Street Band, σε σκηνοθεσία του στενού του συνεργάτη Thom Zimny (The Promise: The Making of Darkness on the Edge of Town, The Ties That Bind, Elvis Presley: The Searcher, The Gift: The Journey of Johnny Cash). Στην ταινία παρουσιάζονται και τα δέκα καινούργια τραγούδια του LP, που αποτελούν συνθέσεις του Springsteen.

Η Apple Plus θα κυκλοφορήσει το καινούργιο ντοκιμαντέρ με τον θρύλο της ροκ στις 23 Οκτωβρίου, σε Video On Demand.

Στις δικές μας αίθουσες? Δεν υπάρχει περίπτωση...

Περισσότερα... »

Free Guy - Trailer / Τρέιλερ

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να παραμένεις περιφερειακός χαρακτήρας! Βίντεοπαιχνίδι, περιπέτεια δράσης, κομεντί, όλα αυτά μαζί σε ένα πακέτο υπόσχεται να τα προσφέρει η καινούργια ταινία του επιτυχημένου στο είδος σκηνοθέτη Shawn Levy, Free Guy, που προηγούμενα έχει προσφέρει τα φιλμς Address Unknown, Just in Time, Big Fat Liar, Just Married, Cheaper by the Dozen, Date Night, Real Steel, The Internship, This Is Where I Leave You, αλλά και την τριλογία των Night at the Museum. Ένας τυπικός καθημερινός υπάλληλος τραπέζης, ανακαλύπτει πως είναι ένας αυτοματοποιημένος παίκτης στο φόντο ενός videogame, οπότε αποφασίζει να γίνει εκείνος ο ήρωας της αγωνιώδους ιστορίας. Τώρα όμως που έχει εξελιχθεί σε ήρωα, θα πρέπει να γίνει εκείνος ο τύπος που θα σώσει τον κόσμο, προτού να είναι πολύ αργά. Το σενάριο υπογράφεται από τους Matt Lieberman και Zak Penn και βασίζεται σε μια πρωτότυπη ιστορία του πρώτου. Η Fox έχει προγραμματίσει να κυκλοφορήσει την ταινία, καλώς εχόντων των πραγμάτων, στις 11 Δεκεμβρίου.

Ακόμη μια πρωταγωνιστική στιγμή για τον αστέρα Ryan Reynolds, που εδώ θα έχει στο πλάι του τους Jodie Comer, Joe Keery, Lil Rel Howery, Utkarsh Ambudkar και Taika Waititi.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Περισσότερα... »

Movies Ltd

Chick Fight - Trailer / Τρέιλερ

Fatman - Trailer / Τρέιλερ

Hubie Halloween - Review / Κριτική

The Lie - Review / Κριτική

Black Box - Review / Κριτική

64th BFI London Film Festival 2020 Live Ep.1 - Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο!

Τα χελιδόνια της Καμπούλ (Les hirondelles de Kaboul) - Review / Κριτική

News of the World - Trailer / Τρέιλερ

Νύχτες Πρεμιέρας 2020 LIVE Ep.3 - Δυο – δυο, οι ωρίτσες δυο – δυο...

Πράκτορες 355 (The 355) - Trailer / Τρέιλερ

Bruce Springsteen's Letter to You - Trailer / Τρέιλερ

Free Guy - Trailer / Τρέιλερ

Oppenheimer

1η ΠΡΟΒΟΛΗ