Real Steel

του Shawn Levy. Με τους Hugh Jackman, Evangeline Lilly, Dakota Goyo, Anthony Mackie, Kevin Durand, Hope Davis, James Rebhorn


Ρινγκ για Λαμαρίνες
του zerVo
Διαβάζω στο πόστερ, εκείνα τα ψηλά γράμματα κάτω, κάτω και μελαγχολώ: In Theatres - λένε - and IMAX. Αυτό ακριβώς, ψιλά γράμματα. Γιατί οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, γνωρίζουμε καλά πως το πρώτο in σημαίνει κινηματογραφική αίθουσα, το δεύτερο όμως, αποτελεί ένα μακρινό όνειρο για τον εγχώριο θεατή. Κι αυτό γιατί κατά καιρούς το Χόλιγουντ παρουσιάζει φιλμάκια, που έχουν φτιαχτεί σχεδόν κατ αποκλειστικότητα γι αυτή την οπτικοακουστική εμπειρία, που ούτε κι όταν τα ανθρωποειδή θα παίρνουν την βόλτα τους στο Ζάππειο, δεν βλέπω να καταφτάνει στο χωριό μας. Real Steel λοιπόν, έστω και σε περιορισμένων δυνατοτήτων εκδοχή...

Παλαίμαχος πυγμάχος, προσπαθεί να βγάλει τυχοδιωκτικά τα προς το ζην, σχεδιάζοντας πανίσχυρα ρομποτάκια, που λαμβάνουν μέρος σε οργανωμένους αγώνες μποξ, μα συνήθως φεύγει από τα ρινγκ με σκυμμένο το κεφάλι και ένα τεράστιο χρέος - στοιχηματική οφειλή προς τον αντίπαλο. Και η κατάσταση του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, πληροφορούμενος πως η πρώην του, του άφησε χρόνους και μαζί κι έναν δωδεκάχρονο γιο, που πρέπει να αναλάβει την επίβλεψη του. Για τον ίδιο πάντως είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για εύκολο κέρδος, από την στιγμή που η βολεμένη οικονομικά αδελφή της εκλιπούσας, θέλει να πάρει το μικρό αγόρι κάτω από την κηδεμονία της.

Μέχρι τότε όμως και για ένα καλοκαιρινό φεγγάρι, ανεύθυνος μπαμπάς και καθ εικόνα και κατ ομοίωση υιός, πρέπει να περάσουν αντάμα, κάτι που σημαίνει πως ο τρελός και παλαβός με το άθλημα γονιός, πρέπει να σέρνει από πόλη σε πόλη, που διεξάγονται τα τουρνουά τον πιτσιρικά, ο οποίος από την μεριά του πιστεύει πως ζει σε παράδεισο. Η ανανεωτική παρουσία του μικρού, όμως, που αποδεικνύεται διαόλου κάλτσα, όπως και μια τυχαία ανακάλυψη ενός μισοπεθαμένου, σκουριασμένου ρομπότ που με επιμονή θα επαναφέρει στην ενεργό δράση, θα λειτουργήσουν γούρικα για το δίδυμο, που πλέον θα γνωρίζει μόνο νίκες στο καναβάτσο. Και τώρα βέβαια άντε να τους χωρίσεις...

Πιθανότατα να μην του φαίνεται του Αληθινού Ατσαλιού, όμως βγάζει συναίσθημα. Θα με ρωτήσεις τι feeling να βγάζουν οι τεντζερέδες? Μην βιάζεσαι κι ο Wall-E από το ίδιο υλικό ήταν φτιαγμένος και ο C3PO αλλά και εκείνος ο πολυλογάς γκαφατζής Number 5 του Short Circuit. Όταν λοιπόν την λαμαρίνα την περιβάλλεις με τo πάθος για την νίκη του Balboa, ένα μέρος της συγκίνησης του Champ και την βαθμιαία αυξανόμενη ένταση προς τον τελικό του Karate Kid, ε τότε ναι, βγάζει και παραβγάζει.

Για πες: Πόσο μάλλον όταν το περιτύλιγμα είναι πανέξυπνα λουστραρισμένο από τον άσο στο εμπορικό πρόμο Shawn Levy, με όμορφα μελλοντολογικά εφεδάκια, κοφτές λήψεις και εντυπωσιακές πυγμαχικές χορογραφίες, που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον του νιάτου, για να τιμήσει με το υστέρημα του το Real Steel. Βεβαίως για να πετύχεις κάτι τέτοιο χρειάζεσαι και τον κατάλληλο παίκτη και αν μη τι άλλο ο Jackman έχει αποδείξει στο παρελθόν πως την διαθέτει την ευλύγιστη - έως και αεικίνητη - κορμοστασιά. Κι εδώ πραγματικά, ο Γούλβεριν παίρνει όλο το παιχνίδι πάνω του, περνώντας μέσα από μια σειρά διαφορετικών χαρακτήρων σε εύρος σεναρίου, φτάνοντας ένα αφελές στόρι μέχρι τα προς τα πάνω όρια του και αφήνοντας - πατρικά - στο τέλος το παλαμάκι για τον μπόμπιρα Dakota Goyo, για να νομίζει πως εκείνος κατάφερε τα πάντα...






Στις δικές μας αίθουσες, την 1η Δεκεμβρίου 2011 από την Feelgood

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική