Τελευταία ταινία από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» ένα φιλμ από την Κίνα, που συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. Τίτλος: Φτερά στον άνεμο (Ye Ma Fen Zong / Striding Into the Wind). Σκηνοθέτης: Shujun Wei. Η ταινία αποτέλεσε μία από τις επιλογές του φετινού φεστιβάλ των Καννών (ναι, αυτό που δεν διεξήχθη ποτέ) και στην Αθήνα έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της – εκτός κι αν δεν μας τα λέει καλά το imdb! Στο αμέσως προσεχώς διάστημα, μέσα στον Οκτώβριο δηλαδή, θα προβληθεί στα φεστιβάλ του Λονδίνου και του Σικάγου και γενικώς προβλέπεται μεγάλη φεστιβαλική καριέρα για την ταινία. Ταινία, που είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη της.
Η υπόθεση: Ο Κουν βρίσκεται στην τελευταία του χρονιά στη Σχολή Κινηματογράφου, όπου σπουδάζει ηχοληψία. Δεν δίνει μεγάλη σημασία στα μαθήματά του. Αγοράζει ένα σε άθλια κατάσταση ευρισκόμενο τζιπ παρά το γεγονός ότι δεν έχει δίπλωμα. Στόχος του είναι ταξιδέψει στην Εσωτερική Μογγολία. Είναι μονίμως άφραγκος και δανείζεται χρήματα από την κοπέλα του, τη Ζι, η οποία σπουδάζει φιλοσοφία αλλά δουλεύει ως μοντέλο προκειμένου να μαζέψει χρήματα και να πάει στο Χονγκ Κονγκ. Παράλληλα, για λίγα φράγκα, σπρώχνει το cd ενός εργολάβου! Ένας σκηνοθέτης τον έχει προσλάβει – αμισθί – στην ταινία του και ο Κουν εργάζεται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο κάνοντας την πτυχιακή του. Τίποτε όμως δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά για τον Κουν...
Η άποψή μας: Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους λατρεύω το σινεμά είναι πως με παρακινούν να μάθω πράγματα. Πχ, τούτη η ταινία: συνέχεια κάνει αναφορά στην Εσωτερική Μογγολία. Μα τι στην ευχή είναι η Εσωτερική Μογγολία, σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα την ταινία. Κάτι σαν το ΚΚΕ εσωτερικού, που λέγαμε παλιά; Υπάρχει Μογγολία Εσωτερικού και Μογγολία Εξωτερικού; Ε, μετά το πέρας της ταινίας έψαξα και έμαθα. Και αντιγράφω από την ελληνική Βικιπαίδεια: «Η Εσωτερική Μογγολία, επίσημα ''Αυτόνομη Περιφέρεια Εσωτερικής Μογγολίας'' αποτελεί αυτόνομη επαρχία της Κίνας. Παραδοσιακά βρισκόταν εκτός της κινεζικής επικράτειας, καθώς κατοικούνταν από μογγολικά φύλα και άλλους λαούς της στέπας και βρίσκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε εδάφη πέρα από το Σινικό Τείχος».
Η Εσωτερική Μογγολία λοιπόν είναι Κίνα και όχι Μογγολία. Πάει αυτό, ξεκαθαρίστηκε. Αυτό που δεν ξεκαθαρίστηκε ακόμα εντός μου είναι αν μπροστά μας έχουμε τη γέννηση ενός ακόμα σπουδαίου Κινέζου δημιουργού ή μια μεγαλοπρεπέστατη... φούσκα. Ο 29χρονος Shujun Wei αντλεί από τη δική του εμπειρία για να μιλήσει για πολλά και ενδιαφέροντα, εντέλει, όμως, παραδίδει έναν άναρχο αχταρμά, ένα επεισοδιακό, σινεφίλ road movie, με γυρίσματα ταινίας μέσα σε ταινία, στο οποίο κάποια επεισόδια έχουν ενδιαφέρον, κάποια άλλα όμως απλά υπάρχουν για να μεγαλώσουν τον χρόνο της ταινίας και να βαρύνουν το σύνολο. Κι έχει πλάκα το τι γίνεται με τον χρόνο της ταινίας. Στο imdb η διάρκεια της ταινίας δηλώνεται στα 156 λεπτά, πάνω από δυόμιση ώρες δηλαδή. Η Films Boutique, που έχει τα δικαιώματα της ταινίας, αναφέρει διάρκεια 130 λεπτά. Το φεστιβάλ στη σελίδα του αναφέρει διάρκεια 134 λεπτά. Μύλος!
Αλλά αυτά είναι επουσιώδη. Τα ουσιώδη είναι άλλα. Αυτό που παρακολουθούμε είναι η απέλπιδα προσπάθεια ενός νεαρού να ενηλικιωθεί και να ταιριάξει σε μια χώρα που του φαίνεται ολοένα και πιο άγνωστη – γι' αυτό και η μεγάλη του ανάγκη να φτάσει στην Εσωτερική Μογγολία. Είναι το Rosebud του, η Βαλχάλα του, η Γη της Επαγγελίας. Και είναι... φέικ. Και θα απογοητευθεί και από αυτήν. Τουλάχιστον κερδίζει την αυτογνωσία του. Ο σκηνοθέτης στην ταινία κριτικάρεται από τον σκηνοθέτη της ταινίας, καθώς σκιαγραφείται ως υπερφίαλος, μπουρδολόγος αιθεροβάμωνας, που πιστεύει πραγματικά ότι γυρίζει κάτι σε Wong Kar-Wai ή σε Hou Hsiao-Hsien, ζητώντας από την αποσβολωμένη ηθοποιό του να αποδώσει μια ηρωίδα που στο πρόσωπό της αποτυπώνει έναν άνθρωπο ο οποίος συγκλονίζεται από το ότι βλέπει νεκρά άλογα, χωρίς να βλέπει νεκρά άλογα! Τέτοια χαριτωμένα.
Ταλέντο έχει ο μικρός. Μέτρο δεν έχει. Και η ταινία κυλάει χαλαρά, χωρίς δραματουργικό κέντρο, χωρίς κάποια στιβαρή αφηγηματική γραμμή. Κάποιες εξάρσεις, κάποιες στιγμές χιούμορ, κάποιες εικόνες της σύγχρονης Κίνας, που προσωπικά δεν είχα ξαναδεί ή ξανακούσει – όπως είναι το... κινέζικο χιπ-χοπ κομμάτι, δεν αρκούν για να μετουσιώσουν την ταινία σε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Πάντως, και σε αυτήν την ταινία, το φινάλε είναι εξαιρετικό. Μια σκοτεινή διαφάνεια που αφαιρείται, μπορεί να αλλάξει όλη την εικόνα. Έγινε η απώλεια συνήθειά μας...
Τα βραβεία του φεστιβάλ!
Διεθνές Διαγωνιστικό
Τμήμα Μυθοπλασίας
Βραβείο Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας: «Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση» (This Is Not a Burial, It’s a Resurrection) του Lemohang Jeremiah Mosese
Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών: «Gagarine» των Fanny Liatard και Jérémy Trouilh
Βραβείο Σεναρίου: «Γιοσέπ» (Josep) του Aurel
Ειδική Μνεία: «Φρονιμίτης» (Wisdom Tooth) του Ming Liang
Βραβείο Κοινού Fischer: «Γιοσέπ» (Josep) του Aurel
Βραβείο Europa Film Festivals: «Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση» (This Is Not a Burial, It’s a Resurrection) του Lemohang Jeremiah Mosese
Διεθνές Διαγωνιστικό
Τμήμα Ντοκιμαντέρ
Βραβείο Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ: «Ο μικρός Σαμεντί» (Petit Samedi) της Paloma Sermon-Daï
Ειδική Μνεία: «Με έναν ψίθυρο» (In A Whisper) των Patricia Pérez Fernández and Heidi Hassan
Διαγωνιστικό Τμήμα Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους
Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας: «Το τέλος του πόνου (Μία πρόταση)» της Ζακλίν Λέντζου
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Αργυρή Αθηνά: «Goads» της Ίριδας Μπαγλανέα
Βραβείο Σκηνοθεσίας: Θέλγια Πετράκη για την ταινία «Bella»
Βραβείο Σεναρίου: Χάρης Ραφτογιάννης για την ταινία «Πρώτος έρωτας»
Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας: Παύλος Ιορδανόπουλος για την ταινία «Το νόημα του Αυγούστου»
Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Έλενα Τοπαλίδου για την ταινία «Bella»
Ειδική Μνεία Γυναικείας Ερμηνείας: Σάντρα Αμπουλγκανάμ και Ναταλία Σουιφτ για την ταινία «Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου»
Ειδική Μνεία: Κωστής Κορωνας για την ερμηνεία του στην ταινία «Πρώτος έρωτας»
Ειδική Μνεία: Γιάννης Καραμπάτσος για την διεύθυνση φωτογραφίας στην ταινία «Mare Nostrum»
Τα λέμε από το φεστιβάλ του Λονδίνου next time!!!