Movies Ltd

Οι Σφαίρες σουρτουκεύουν στο ρυθμό της La La Land με ρεκόρ 7 στα 7 (κάτι σα το Θρύλο ένα πράμα). Η Υπέρ κάνει μπούκα για οσκαρικό ποδαρικό ενώ το Moonlight παρηγοριά στο Δράμα λόγω έλλειψης La La. O Jimmy Fallon γλυκούλης - σαν Λούλης όπως πάντα τσίγκλισε Τράμπ καθώς η La Streep τον ισοπέδωσε με λόγο αποδοχής που έκαμε ιστορία. Χαβαλές με ολίγη προ-οσκαρική αξία που επιβεβαιώνει πως πάμε για ρεπετισιόν του φαινομένου The Artist προ 5ετίας.

Οι νικητές:

Καλύτερη ταινία / Δράμα: “Moonlight”

Καλύτερη ταινία / Κομεντί ή Μιούζικαλ: “La La Land”

Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία / Δράμα: Isabelle Huppert, “Elle”

Καλύτερη ανδρική ερμηνεία: Casey Affleck, “Manchester by the Sea”

Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία / Κομεντί ή Μιούζικαλ: Emma Stone, “La La Land”

Καλύτερη ανδρική ερμηνεία / Κομεντί ή Μιούζικαλ: Ryan Gosling, “La La Land”

Καλύτερη γυναικεία υποστηρικτική ερμηνεία: Viola Davis, “Fences”

Καλύτερη ανδρική υποστηρικτική ερμηνεία: Aaron Taylor-Johnson, “Nocturnal Animals”

Καλύτερη σκηνοθεσία: Damien Chazelle, “La La Land”

Καλύτερο σενάριο: Damien Chazelle, “La La Land”

Καλύτερο animation: “Zootopia”

Καλύτερη μη αγγλόφωνη ταινία: “Elle” (France)

Καλύτερη μουσική επένδυση: Justin Hurwitz, “La La Land”

Καλύτερο τραγούδι: “City of Stars,” “La La Land”

Δουλεύουμε στο σκοτάδι για να υπηρετούμε το φως.

του zerVo (@moviesltd)

Μια στιγμούλα να ανοίξω το σκονάκι που μόλις μου έδωσε ο γιος, που έχει τερματίσει όλα τα, καμιά δεκαριά, παιχνίδια της σειράς, μιας και προσωπικά δεν έχω την παραμικρή επαφή με τα Playstation. Για πρώτη φορά ο τίτλος Assassin's Creed εμφανίστηκε στην αγορά από την δημιουργό Ubisoft το 2007 κι έκτοτε μέσα από τα συνεχόμενα σίκουελ και σπιν όφς έχει πουλήσει περισσότερα από εκατό εκατομμύρια δισκάκια παγκοσμίως, καθιστώντας τον σαν έναν από τους πλέον δημοφιλείς στα χρονικά της κονσόλας. Ο κεντρικός ήρωας του gameplay, στις διάφορες μορφές της κοινής του γενεαλογικής αλυσίδας στο βάθος των αιώνων, υπήρξε Άραβας της εποχής των Σταυροφοριών, Ιταλός κατά την Αναγέννηση, Τούρκος την περίοδο της ανόδου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Ινδιάνος, Πειρατής, Αμερικάνος πολεμιστής του Εμφυλίου, ενώ οι πληροφορίες αναφέρουν πως στα προσεχή τσάπτερ κάποια στιγμή θα αποκτήσει και την ελληνική ταυτότητα, σε κάποια παιχνιδιάρικη περιπέτεια που θα λάβει χώρα ενδεχόμενα στα μέρη μας. Ισπανό κλωνάρι, κατά τις πληροφορίες, ο βασικός χαρακτήρας δεν είχε ποτέ, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να αποκτήσει, στην πρώτη μπλοκμπαστερική διασκευή του θρυλικού χιτ, που κόστισε στο παραγωγικό τρίγωνο της Fox, της Regency και φυσικά της Ubi, περισσότερα από 125 εκατομμύρια δολάρια!

Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της νεαρής ζωής του εσώκλειστος στα αναμορφωτήρια, μεγαλώνοντας μακρυά από την οικογενειακή εστία, μιας και έχασε πολύ μικρός την μητέρα του, που έπεσε, όπως πιστεύει θύμα της ανεξήγητης οργής του πατέρα του, ο Κάλουμ Λίντς, ακολούθησε τον δρόμο της παρανομίας που τον οδήγησε μέχρι το έγκλημα ενός ανήθικου προαγωγού. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που σήμερα, έχοντας μόλις συμπληρώσει τα σαράντα του χρόνια, οδηγείται προς εκτέλεση, έχοντας κριθεί ένοχος ανθρωποκτονίας. Με το ενέσιμο δηλητήριο να γεμίζει σταδιακά τις αρτηρίες του, ο Καλ θα παραδώσει τις αισθήσεις του, πέφτοντας στον αναμενόμενο θανατηφόρο λήθαργο, μην περιμένοντας πως θα ανοίξει τα μάτια του για να αντικρίσει τον κόσμο ποτέ ξανά.

Κι όμως, παρόλες τις ενδείξεις, τινάζοντας και πάλι τα βλέφαρα του, θα καταλάβει μέσα στην σκοτοδίνη του, πως δεν βρίσκεται πλέον στο φονικό κρεβάτι του σωφρονιστηρίου, αλλά σε έναν τόπο άγνωστο, όπως άγνωστοι είναι όλοι όσοι τον περιβάλλουν. Όταν θα πειστεί πως βρίσκεται ακόμη στην ζωή, θα πληροφορηθεί πως βρίσκεται στο κτίριο του τεχνολογικού κολοσσού της Apstergo, προκειμένου να λάβει μέρος στα επιστημονικά πειράματα της μηχανής Animus, που έχει την δυνατότητα να επιστρέφει το υποκείμενο που έχει υπό έλεγχο, σε μια παρελθούσα στιγμή του χρόνου. Για να ντυθεί τον μανδύα ενός προγόνου του, που διαθέτει πανομοιότυπα δολοφονικά ένστικτα με αυτόν και να καταγράψει τις μνήμες του στους πανίσχυρους υπολογιστές της εταιρείας, για περαιτέρω μελέτη από την επιστήμονα Δόκτορα Σοφία Ρίκκιν.

Πρώτη στάση για τον μπερδεμένο Καλ, η Ισπανία του 15ου αιώνα, ώστε να γίνει ένα με τον πανίσχυρο μαχητή Αγκιλάρ, που πολεμά στο πλευρό της μυστικής αδελφότητας των Ασσασίνων, ενάντια στις ορδές των προαιώνιων εχθρών Ναιτών, που την δεδομένη στιγμή έχουν τον έλεγχο της χώρας. Εκείνο που δεν δύναται να γνωρίζει ο Κάλουμ είναι πως λειτουργεί πια σαν πειραματόζωο στα χέρια των σύγχρονων Ναιτών της οργάνωσης Τέμπλαρ, που επιδιώκουν να του αποσπάσουν καλά κρυμμένες πληροφορίες για του που ενδέχεται να κρύβεται ο Απαγορευμένος Καρπός που προκάλεσε το προπατορικό αμάρτημα, ο κάτοχος του οποίου μπορεί να αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις ελέγχου του κόσμου.

Σύμφωνοι, αν δεν προϋπάρχει μια κάποια τριβή με το τι ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο του Assassin's Ctreed, δεν είναι και τόσο εύκολο να αποκωδικοποιηθούν τα βασικά στοιχεία της πλοκής, να διασαφηνιστούν τα διαρκή πήγανε έλα, από το σήμερα στο χθες και τούμπαλιν, να εξηγηθεί ο συσχετισμός αλυσίδας, που ενώνει τους φονικού DNA εκτελεστές. Από την ώρα που το όχημα μπαίνει σε μια τροχιά και γίνεται αντιληπτός ο σκοπός της αφήγησης, τα πράγματα γίνονται πολύ απλούστερα, όσο τουλάχιστον απλής και επίπεδης έμπνευσης είναι το στόρι που συνδυάζει Παράδεισο, Ιερά Εξέταση, Χριστόφορο Κολόμβο και Τέκτονες, με ένα τρόπο που μόνο το Χόλιγουντ μπορεί να πράξει στις μυθοπλασίες του, δίχως να προκαλέσει έντονη θυμηδία. Εκείνο πάντως που δεν ξεχνά ποτέ κτίζοντας το πόνημα του ο σκηνοθέτης Justin Kurzel, είναι να ακολουθήσει πιστά τις προσταγές του γκέιμ, δίνοντας στους αντιμαχόμενους μαχητές ικανότητες εξαιρετικές στην γνώση των πολεμικών τεχνών, χαρίζοντας τους απίστευτες δυνάμεις στο αναρρίχηση, στην πτώση, στην χορογραφία της στέγης, χάρισμα που με μια έννοια συνοψίζεται ως γνώση του παρκούρ.

Και πραγματικά σε όχι λίγες στιγμές επιλέγεται μια πιο πανοραμική (CGI κτισμένη φυσικά) άποψη των υψηλότερων πατωμάτων των κτιρίων της Ανδαλουσίας, για να αποδοθεί σε όλο της το εύρος η μαχητικότητα των Ασσασίνων που έχουν καλά εκπαιδευτεί για να πραγματοποιούν το θαυματουργά σωτήριο Άλμα Πίστης. Μπροστάρης όλης αυτής της ιστορίας, ο Michael Fassbender, πεπειραμένος πια στο να αποδίδει υπερήρωες, με τάσεις μεταλλαγμένων, από το πρωταγωνιστικό του πέρασμα στους X-Men, δεν δείχνει εδώ το ίδιο φρέσκος όσο φορώντας την στολή του Μαγκνέτο, πιθανότατα παρασυρμένος από το μπερδευτικό κομφούζιο, που ποτέ δεν επεξηγεί το ποιος είναι ποιος, ούτε πως είναι δυνατόν μια μηχανή να εισάγει τον καθένα μέσα στις μνήμες κάποιου άλλου. Το τρίγωνο της επανένωσης που για πρώτη φορά συναντήθηκε στον εξαιρετικό Macbeth, ανάμεσα σε ντίρέκτορα και αστέρες, ολοκληρώνει η Marion Cottilard, που αποδίδοντας την σε αναζήτηση ταυτότητας ερευνήτρια, προσθέτει ακόμη έναν αρνητικό κρίκο στις αγγλόφωνες παρουσίες της. Θα μου πει κανείς εδώ δεν πέτυχε σε ολάκερο Inception η κορύφαια σύγχρονη Γαλλίδα ηθοποιός, θα τα κατάφερνε εδώ? Απο-γοητευτική!

Οι φίλοι της παιχνιδοσειράς, που δεν ξέρω αν είναι τόσοι πολλοί σε αριθμό για να επιστρέψουν στα ταμεία το αδικαιολόγητα μεγάλο κόστος, θα διασκεδάσουν αφάνταστα στην θωριά των τσάλεντζ, μεταξύ των κουκουλοφόρων μιας άλλης εποχής. Πολύ αξιόλογα τρισδιάστατα γραφικά, σοβαρή αναπαράσταση της εποχής, όμορφες χορογραφίες, διασκεδαστικές στιγμές μονομαχιών, αλλά και στόρι αδύναμο στο να εγγυηθεί στα σίγουρα πως το πρότζεκτ θα συνεχίσει να υπάρχει και με επόμενα τσάπτερς. Όπως συνέβη δηλαδή στο PS και στο X-Box καλή ώρα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιανουαρίου 2017 από την Odeon

του zerVo (@moviesltd)

Το ερώτημα, που πολλοί χρησιμοποιούν, επιδιώκοντας να μηδενίζουν την ύπαρξη εκείνης της ανώτερης δύναμης, που ενδέχεται με μια και μόνο κίνηση της να αλλάξει προς το καλύτερο τις αβάσταχτες συνθήκες, έχει τις ρίζες του ακριβώς στο σημείο κορύφωσης του Θείου Δράματος. Άσε μας βρε Τζίζας που είσαι εσύ ο Θεάνθρωπος. Αν όπως υποστηρίζεις ο μπαμπάς σου είναι ο Μεγαλοδύναμος, για δεν σε κατεβάζει από τον Σταυρό κι εσένανε κι εμάς, να πάμε στην ευχή της Παναγίας, σώοι κι αβλαβείς? [Μκ, 15, 24-40] Κι από τα ουράνια νεκρική σιγή, καμία απάντηση, ίχνος σύγκρυου και συγκίνησης που ο Μονογενής οσονούπω παραδίδει πνεύμα, ελέω των δεινών που προκαλούν οι ορκισμένοι του αντίπαλοι. Μόνο ένα δάκρυ, μια σταγόνα αναφέρει ο Ευαγγελιστής Mel, κύλησε από ψηλά, σαν απάντηση στην τεράστια απώλεια που νιώθει ο Ύψιστος για τον Υιό του. Για να κλείνουμε τα της Ορθοδοξίας, η απάντηση της επίσημης Εκκλησίας δίνεται με μια ευρηματική και εμπνευσμένη ανατροπή, μόλις τρεις ημέρες μετά, όταν το πένθος μεταβάλλεται πανηγυρικά σε εμβληματική γιορτή, γεμίζοντας ξανά τις καρδιές με ελπίδα. Μια απορία όμως παραμένει ζωντανή. Την ώρα εκείνη του μαρτυρίου, του βασάνου και της απόγνωσης, όταν το οδυνηρό φινάλε πλησιάζει ολοταχώς, ποιος είναι εκείνος που έχει τα πραγματικά κότσια να μην τείνει χείρα βοηθείας, σφραγίζοντας στόμα και σημαίνοντας Σιωπή?

Ιαπωνία, μέσα του 17ου αιώνα. Οι τοπικές αρχές θορυβημένες από την επέκταση του Ρωμαιοκαθολικισμού στην χώρα και υπό τον φόβο της επικράτησης του σαν θρησκείας, κηρύσσουν όσους έχουν ασπαστεί τον Χριστιανισμό ως παράνομους, διώκοντας τους με αυστηρές ποινές, βάζοντας συνάμα στο στόχαστρο όσους ιεραπόστολους έχουν σταλεί από την Έδρα, με σκοπό τον προσηλυτισμό. Διώξεις εξοντωτικές και τιμωρίες παραδειγματικές περιμένουν όλους όσους πολίτες - από το μισό εκατομμύριο περίπου - δεν αποποιούνται την καινούργια θρησκεία, όπως και βαριές κυρώσεις αναμένουν τους κήρυκες της, αν και εφόσον δεν αλλαξοπιστήσουν άμεσα και προσκυνήσουν τον Βούδα. Μεγάλος αριθμός Καθολικών ιερέων θα μαρτυρήσει βασανιζόμενος από τους ντόπιους φανατικούς Ιεροεξεταστές, μεταξύ αυτών και ο φημισμένος Πορτογάλος Πατήρ Κριστοβάο Φερέιρα, που εδώ και καιρό η τύχη του αγνοείται.

Συναγερμός που θα σημάνει στον τόπο του, ειδικότερα στο άκουσμα της φήμης πως ο Χριστιανός παπάς - υπόδειγμα έχει αποστατήσει και ζει πλέον μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή στην Χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου. Δυο από τους καλύτερους μαθητές της διδασκαλίας του, οι Ιησουίτες Πατέρες Ροντρίγκεζ και Γκαρίπε, με ιδιαίτερη θέρμη θα αποδεχθούν την πρόταση να ταξιδέψουν στην Άπω Ανατολή, για να φέρουν εις πέρας την ριψοκίνδυνη αποστολή εξεύρεσης του μέντορα τους. Από τις πρώτες στιγμές που θα πατήσουν το πόδι τους στο αφιλόξενο νησί, θα έρθουν αντιμέτωποι με απίστευτες ακρότητες από την πλευρά των Ιαπώνων, που νιώθοντας την Δυτική επεκτατική απειλή να καταφτάνει ντυμένη τον μανδύα της Πίστης, είναι αποφασισμένοι να καταστείλουν οτιδήποτε σχετίζεται με τον Χριστιανισμό. Ακόμη κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν μεθόδους αποτρόπαιες, πρωτοφανούς βαναυσότητας και σκληράδας.

Και όσο οι απεσταλμένοι του Πάπα παραμένουν κρυμμένοι στις φυλλωσιές, παρακολουθώντας εκ του μακρόθεν τις αγριότητες, εκτιμώντας πως το δίχως καμία λογική σχέδιο τους βαδίζει σωστά και εντός ολίγου θα ανακαλύψουν, κινούμενοι ελεύθερα, που κρύβεται ο ριζοσπάστης μάστερ τους, ο πόνος πνίγεται μέσα τους, μαζί με την όποια αντίδραση τους. Μόλις το δίχτυ της αιχμαλωσίας τους τυλίξει, η κατάσταση αλλάζει άρδην, αφού ο στόχος έχει ολοκληρωτικά χαθεί και πλέον γίνονται έρμαιο στα χέρια των ανακριτών, που θα αλλάξουν προς το φρικαλέο τους κανόνες, ώστε να κερδίσουν το παιχνίδι. Ξέροντας πως έχοντας φορέσει οι ίδιοι, κάπου βαθιά στην συλλογιστική τους τον μανδύα του Ιησού, δεν θα διστάσουν να περάσουν κι εκείνοι ανείπωτα Πάθη προς χάριν των πιστεύω τους, μετατρέποντας εαυτούς σε οσιομάρτυρες, που θα τιμήσουν με το αίμα τους τον Σταυρό. Θα τηρήσουν όμως ανάλογη στάση σιγής, μπροστά στον αφανισμό του ποιμνίου τους, όταν με μια και μόνο κίνηση μεταμέλειας, μπορούν να τους σώσουν από το μακελειό? Σιωπή κι εδώ?

Η συλλογιστική του δημιουργού στην κινηματογραφική προσέγγιση του δύσκολου, με την έννοια της σχεδόν αδύνατης τήρησης ισορροπίας αντιλήψεων, ιδεών, πράξεων, μυθιστορήματος του Shusaku Endo, δεν διαφέρει διόλου από εκείνη των φιλμς που λαμβάνουν χώρα πογκρόμ, σφαγές, καθάρσεις, γενοκτονίες. Με δυνατό, ρεαλιστικό σαπόρτ της εξιστόρησης τον σύγχρονο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο που ήδη υφίσταται, με τις σημαίες των αντιμαχομένων να φέρουν σύμβολα θρησκευτικής φύσης, στην ουσία κτίζει κι εδώ ένα περιβάλλον μάχης, που ναι μεν δεν υπάρχουν κανόνια και πυροβόλα, προβάλλονται όμως δύο πλευρές, που καθεμιά υποστηρίζει το δικό της δίκαιο. Οι Ιάπωνες, περήφανοι και μαχητικοί, ορθώνουν τις αξίες της δικής τους παράδοσης, ενάντια στην επερχόμενη μπότα των Σταυροφόρων, που ξοπίσω της κρύβονται καλά οι εμπορικές και οικονομικές βλέψεις της Δύσης για τους θησαυρούς τους. Οι φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι από την άλλη, που με παντιέρα το Σύμβολο της Πίστης και τουφέκι τον Λόγο της Αγάπης, μοχθούν για να βαφτίσουν Χριστιανική μια γωνιά του πλανήτη, που αγνοούσε μέχρι πρότινος το Δόγμα τους, έχοντας στο πίσω μέρος του νου, την ανόρθωση και διατήρηση της Pax Christiana. Ο φονταμενταλισμός, όπως καλή ώρα σήμερα δηλαδή, μπαίνει μπροστά στο φλογισμένο πεδίο μάχης και παίρνει πάνω του ολάκερο το ανάθεμα, καλύπτοντας οποιαδήποτε άλλη επεκτατικής και εκμεταλλευτικής μορφής μπίζνα βαδίζει στο κατόπι του.

Θύματα της σφαγής? Οι αθώοι, όπως συνήθως. Είτε αυτοί είναι οι φουκαριάρηδες ευκολόπιστοι πάμφτωχοι χωριάτες Κακουρε Κιρισιταν, που θεωρούν πως με την θυσία τους, θα γίνουν ήρωες, θα ταξιδέψουν στον Paraiso, εκεί που τα πάντα κυλούν αρμονικά, ειρηνικά, χωρίς καταναγκαστικά έργα και φόρους, συνεπώς θα αρνηθούν να καταπατήσουν τις Εικόνες, είτε είναι τα άβουλα πιόνια της σκακιέρας, οι Ιεραπόστολοι, που κάποιοι βαλτοί τους έκαναν να πιστέψουν πως υπέχουν θέση Χριστού και το έργο που παράγουν είναι το λιγότερο Θεάρεστο. Με την μόνη διαφορά πως ο μαέστρος δεν χρησιμοποιεί σαν φυσικό φόντο του το παρόν και τις συνήθεις μεσανατολικές ερήμους, μα τις απόκρημνες βραχώδεις περιοχές της αυτοκρατορικής Μεσαιωνικής Νιππόν, που μοχθεί να πάρει ξανά τα σκήπτρα της κυρίαρχου στην Κίτρινη Θάλασσα.

Με βάση της αφήγησης του τα γνώριμα πραγματικά περιστατικά απίστευτης κτηνωδίας που έλαβαν χώρα εκείνη την εποχή πέριξ του Ναγκασάκι (το επίκεντρο της παροικίας των Χριστιανών) ο Scorsese κτίζει πάνω στην προσωπικότητα του ενός (εκ των δύο συντρόφων) ιεραπόστολου, μια πλοκή που σφύζει από νοήματα, διδάγματα και αλληγορίες. Και που σχετίζεται άμεσα με το πόσο ισχυρή μπορεί να είναι στην ψυχή του ανθρώπου, με το πόσο γερά έχει ριζώσει και όχι βαλτώσει η Πίστη και οι ιδέες που την συνοδεύουν. Πίστη που εξ ορισμού τοποθετεί στην μέση της το υποκείμενο, τον άνθρωπο, δοκιμάζοντας διαρκώς τις αντοχές του, όχι πλέον συμβολικά, αλλά πραγματικά. Πόνος κι ενοχές, απόγνωση και τύψεις, φόβος και εμμονές, τυλίγουν την ματιά του κατακερματισμένου Πάδρε, του φυλακισμένου σε ένα ανοιχτό κελί 2 επί 2, ενώπιον των όσων δραματικών συμβαίνουν γύρω του και έχει, σαν άλλος Θεός, την δυνατότητα να μετατρέψει την ροή τους. Θα το πράξει? Θα μιλήσει? Ή θα σιωπήσει? Θα γίνει προδότης μα και σωτήρας ή θα εμμείνει αυστηρά στις αρχές του και θα φέρει βαρέως στην συνείδηση του, την ηθική αυτουργία του οικτρού θανάτου των αμάχων ομόθρησκων του?

Δίλημμα που καθηλώνει το βλέμμα όπως κι αν το δει ο θεατής, πόσο μάλλον όταν φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Marty, που εδώ καλείται να αναπαραστήσει, να ζωντανέψει μια άλλη πολύ διαφορετική εποχή από την σημερινή. Εννοείται πως με την αρωγή μιας παραγωγικής μικτής κόσμου στο πλευρό του, αποτελούμενης από κολοσσούς ο καθένας στο είδος του, σαν τον Rodrigo Prieto στην φωτογραφία, τον Dante Ferreti στον σχεδιασμό και της Thelma Schoonmaker στην ενδυματολογία, δεν υπάρχει ούτε μισό πλάνο στα 160 λεπτά της διάρκειας που να αφήνεται στην τύχη. Εκτιμώ πως ένας σοβαρός σινεφίλ, θα πρέπει να δει τουλάχιστον μια φορά το Silence, δίχως να δίνει σημασία στο στόρι, τις ερμηνείες και τις ατάκες, προσέχοντας κάθε πόντο του κάδρου, για να αντιληφθεί το μέγεθος της άρτιας δουλειάς που προσφέρει η καθοδηγούμενη από τον Μετρ μπάντα.

Η αφήγηση των γεγονότων παρότι στο μεγαλύτερο κομμάτι της γραμμής γίνεται από τον νεαρό Ιησουίτη ιερέα Ροντρίγκεζ, τον Andrew Garfield δηλαδή, by far τον εκφραστικότερο ζεν πρεμιέ της γενιάς του, που στα 33 του χρόνια θα αποσπάσει επιτέλους και δικαιότατα την πολυπόθητη Οσκαρική Nod, δεν αποτελεί αποκλειστικό του προνόμιο, μιας και κατά περιόδους παρεμβάλλονται ναρέισονς αυτοπτών μαρτύρων του τι συνέβη στην πραγματικότητα. Κάτι που το οφείλει σε πολύ σημαντικό βαθμό στο ερμηνευτικό του υποστηρικτικό περιβάλλον, που είτε γνωρίζουμε την τεράστια αξία του (ο λατρεμένος Neeson ως εξαφανισμένος αρχιερέας, ο φοβερός και τρομερός Driver, αν και με λιγοστή χρονική παρουσία στο πανί, ως ιδεαλιστής κι αυτός, κομπανιέρος συνοδός), είτε αποτελεί έκπληξη, προέλευσης Made In Japan, με κορυφαίο όλων τον θρυλικό στην πατρίδα του Issei Ogata, του οποίου η περσόνα του γερο Σαμουράι Ινούε που ενσαρκώνει, προστίθεται μονομιάς στην χρυσή βίβλο των φιλμικών σαδομαχιστών, δίπλα στον Άμον Γκετ και τον Χανς Λάντα.

Προσωπικά θεωρώ απίθανο, έστω κι ένας θεατής να μην ικανοποιηθεί πλήρως από την αριστουργηματική Σιωπή (όχι τεχνικά, αυτό το ξεπεράσαμε, εκεί τα πάντα αριστεύουν) και τις ιδέες που υποστηρίζει, μιας και η φόρμα τους είναι διττή, πολυεπίπεδη και από τον καθένα, όπως συμβαίνει σε κάθε έκφανση της Πίστης, μπορεί να αποδοθούν καθώς εκείνος επιθυμεί. Πέραν των μεταβλητών εννοιών και των ευθέων βολών στα γνωστά κακώς κείμενα της δράσης της Εκκλησίας, πάνω στα σταθερά του σημεία ο Scorsese υφαίνει μια ιστορία που στο μέσον της βρίσκεται ξανά ο άνθρωπος, τα πάθη του, οι υπευθυνότητες του, οι ηθικές αξίες του και το κυριότερο η ψυχή του. Η αφετηρία και ο τερματισμός, δηλαδή, της οποιασδήποτε θρησκείας, που μπροστά της ουδείς Θεός μένει βουβός και αμίλητος, ορίζοντας την σαν βάση της ευσεβούς σχέσης του Πιστού μαζί Του. Ψυχή που αν είναι υγιής, καθαρή και αμόλυντη, δεν κρύβει πίσω της ματαιοδοξίες και συμφέροντα, ακόμη και όταν θα Σιωπήσει για πάντα, θα είναι περήφανη, έστω και προδομένη. Οποιοδήποτε σχήμα κι αν απέκτησε όσο ήταν ζωντανή. Είτε Σταυρουδάκι, είτε Αστεράκι, είτε Ημισεληνάκι.

του zerVo (@moviesltd)

Έτσι είναι. Γιατί ακόμη και μια αμυχή της ψυχής να μην έχει νοσήσει από ιούς ματαιόδοξους και ζοφερούς, κάποια στιγμή θα αντιληφθεί πως οι παροτρύνσεις για τα μοιραία σφάλματα, προς το υποκείμενο που κατευθύνει, έχουν προκαλέσει αβάσταχτο πόνο σε πρόσωπα του κάποτε άμεσου περίγυρου. Και τότε οι μαυροντυμένες Ερινύες θα περικυκλώσουν την σκέψη, θα την βυθίσουν κι εκείνη με την σειρά της σε δεινά ανάλογα με εκείνα που - γνωρίζει πια καλά πως - σκόρπισε και μια ακραιφνής μελαγχολία θα μεταλλάξει το Σύμπαν σε Κόλαση. Μαυρίλα και απόγνωση που θα μουτζουρώσουν ακόμη και την πιο απλοϊκή στιγμή της καθημερινότητας, αλλάζοντας το σκηνικό από φωτεινό και ηλιόλουστο, σε συννεφιασμένο, κατράμι, πίσσα σκοτάδι. Και ο βυθισμένος στις τύψεις του μετανιωμένος, θα γυροφέρνει ράκος στο καταθλιπτικό τοπίο, σαν Νυκτόβιο Πλάσμα, σαν Νυχτοπούλι...

Η διασημότερη γκαλερίστα μοντέρνας τέχνης σε ολόκληρη την Νέα Υόρκη είναι η γοητευτικά αριστοκρατική Σούζαν Μόρροου, γόνος εύπορης οικογένειας, που απολαμβάνει μια ζωή πλούσια, λαμπερή και πολύχρωμη, τυλιγμένη όμως σε ένα κίβδηλο ολόχρυσο περιτύλιγμα, που δεν αφήνει να βγει προς τα έξω η πικρή πραγματικότητα που βιώνει. Η γνώση της, πως ο νεαρότερος, πανέμορφος σύζυγός της, κατά τις διαρκείς επαγγελματικές του μετακινήσεις σε όλη την χώρα, διατηρεί μυστική ερωτική σχέση με την γραμματέα του, την έχει καταβάλλει ψυχικά σε σημείο που η θλίψη να είναι μόνιμα ζωγραφισμένη στην ματιά της. Και παρότι διαρκώς περικυκλωμένη από πλήθος κόσμου, που ανήκει στην κοινωνική αφρόκρεμα της μεγαλούπολης, η Σούζαν νιώθει απύθμενη μοναξιά, που ίσως να πηγάζει από το ότι ξέρει καλά, πως κάποιες προσωπικές επιλογές της υπήρξαν απόλυτα λανθασμένες.

Την καταθλιπτική νηνεμία του κάθε μέρα της, θα σπάσει η άφιξη ενός πακέτου, που μέσα του περιέχει το ακυκλοφόρητο ακόμη μυθιστόρημα, που έχει συγγράψει ο εδώ και δύο δεκαετίες κοντά, πρώην σύζυγός της, Έντουαρντ, ζητώντας της να το διαβάσει πρώτη, καθώς της το αφιερώνει, ούσα η δημιουργική του έμπνευση. Ανάγνωση που θα ξεκινήσει από περιέργεια περισσότερο, στην πορεία όμως, χάρη στην κοφτή και αληθοφανή αφήγηση του, το βιβλίο θα κρατήσει το ενδιαφέρον της αμείωτο, ωθώντας την να το διαβάσει μονομιάς. Δίνοντας της ταυτόχρονα την εντύπωση πως όλο αυτό το ταξίδι απόγνωσης του κεντρικού ήρωα της νουβέλας, στους ατέρμονους και σκονισμένους δρόμους του Τέξας, προς αναζήτηση των αγαπημένων του προσώπων, της λατρεμένης συζύγου και της μονάκριβης θυγατέρας του, που έχουν πέσει θύματα απαγωγής ντόπιων κακοποιών, έχει σαν αφετηρία και τελικό προορισμό μόνο ένα πρόσωπο: Εκείνη!

Κι η φανταστική αναζήτηση του βιβλίου δεν θα έχει θετική έκβαση, καθώς ο τρομοκρατημένος στην μέση του πουθενά σύζυγός και πατέρας, πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την σκληρή εικόνα, των γυναικών της ζωής του βιασμένων και κατακρεουργημένων να κείτονται νεκρές στην αυλή μιας τρισάθλιας παράγκας. Συντετριμμένος αλλά δίχως ξεσπάσματα σπαραγμού στην αντίδραση του, ο χαμηλών τόνων άντρας θα υπομείνει το μαρτύριο ολομόναχος και χωρίς την παραμικρή βοήθεια στο πλευρό του, ωσότου ο ορκισμένος να αποκαλύψει τα ίχνη της συμμορίας των φονιάδων, σερίφης της περιοχής, θα τον πληροφορήσει, καιρό μετά, πως βρίσκεται στο κατόπι των δολοφόνων και από το μυαλό του περνά ένα ευφάνταστο πλάνο εκδίκησης.

Σύγκρυο! Δεν είναι πολλές εκείνες οι κινηματογραφικές στιγμές που είναι κατορθωτή η κίνηση δύο εντελώς διαφορετικής υφής ιστοριών, πάνω ακριβώς στην ίδια αφηγηματική ράγα. Από την μια μεριά ενός υπαρξιακού δράματος, που στο επίκεντρο του βρίσκεται μια γυναίκα που κατά τα φαινόμενα διαθέτει τα πάντα, ουσιαστικά όμως έχει πάρει από καιρό διαζύγιο από πάσης φύσεως ευτυχία, παραμένοντας αποκομμένη και μοναχική σε ένα ζάπλουτο μεν, μα αποστειρωμένο και κενό περιβάλλον. Εμβόλιμα σε αυτό το παιχνίδι μοναξιάς, παρεμβάλλονται οι οπτικοποιημένες θρίλερ στιγμές του αναγνώσματος, έτσι όπως τις αντιλαμβάνεται στο βλέμμα της η Σούζαν, τοπωθετώνατς αποξαρχής στην μορφή του άντρα που μέσα σε μια βραδιά έχει χάσει τα πάντα, τον ίδιο της τον πρώην αγαπημένο. Που σε ένα τρίτο παρακλάδι της πλοκής, πληροφορούμαστε το ποιόν του, μέσω φλασμπάκ στο νεανικό παρελθόν και των δύο, από τον καιρό της γνωριμίας τους στο κολέγιο του Lone Star, από όπου αμφότεροι κατάγονται. Γελαστός, θερμός, συνεσταλμένος, λατρευτικός, εκείνος, έχει μάτια μόνο για την μία και μοναδική Θεά του. Έχει όμως ένα αρνητικό. Δεν είναι παρά ένας μπατίρης, χαμηλότερου σοσιολογικού λέβελ...

Κι όσο η ανατριχιαστική εξέλιξη λαμβάνει χώρα στο (σίγουρο κατά πως φαίνεται) μπεστ σέλλερ, άλλο τόσο η αναγνώστης του βουλιάζει πιότερο στον καημό, γνωρίζοντας καλά, σελίδα με την σελίδα πλέον, πως κάθε απλή γραμμή του, έχει αυτή σαν μοναδική αναφορά, όχι στα φανερά, αλλά με έναν τρόπο αλλιώτικο, μεταφορικό, αλληγορικό, μυστικιστικό και ταυτόχρονα ευθύβολο και ισοπεδωτικό. Μίξη εικόνων δύο διαστάσεων, μυθοπλασίας μέσα στην παροντική μυθοπλασία, που δύσκολα ακόμη και πεπειραμένος σκηνοθέτης θα κατάφερνε να φέρει βόλτα τόσο επιδέξια. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν ντιρέκτορα που έχει καταγράψει μόλις δύο κρέντιτς στο παλμαρέ του. Κι αν ο Single Man, πριν από επτά χρόνια ήταν εκείνος που έμπασε για τα καλά τον Tom Ford στον μαγικό κόσμο του σελιλόιντ, ανοίγοντας του έναν καινούργιο ορίζοντα μετά την τεράστια καριέρα του σαν πρωτομόδιστρου στην φίρμα του Gucci, το Nocturnal Animals, το δύσκολο σόφομορ εγχείρημα δηλαδή, είναι εκείνο που τον εδραιώνει στην συνείδηση όλων σαν μαέστρο πολύ υψηλού επιπέδου.

Με αφετηρία στην γραφίδα του, to ποτέ να μην περικλείνει των βασικών κανόνων αρχής που διέπουν την αισθητική του, ο Ford φροντίζει να στυλιζάρει με έναν μεταμοντέρνο αρτιστικό τρόπο τον κόσμο της ηρωίδας του, γεμάτο αποχρώσεις ζωηρές και εξεζητημένες καλλιτεχνίες, ικανές να διαλύσουν ακόμη περισσότερο την ήδη κατακερματισμένη της ύπαρξη. Η εισαγωγή, επίτευγμα ντεκό ύφους και Lynchικής έμπνευσης, στην πορεία επεξηγεί τον ορισμό της, όταν οι αράδες του μυθιστορήματος, που εξελίσσεται στην ερημιά, την σκόνη και τον βούρκο, ανακατεύουν τον ρεαλισμό με το φανταστικό και υποδεικνύουν ποιος στο φινάλε να νιώσει την λύτρωση και ποιος την τιμωρία. Ποιος αθώος πλήρωσε άδικα, μια φορά κι έναν καιρό, τα σπασμένα, χωρίς να έχει πάνω του το παραμικρό φταίξιμο και ποιος θα πληρώσει με πολλαπλάσιο πόνο ως ανταμοιβή, για όλες τις κρυφές πομπές, που έχουν μοιράσει στον αέρα, το άθροισμα των πιο αρνητικών τύψεων.

Παρότι οι κοινές τους στιγμές στο δίωρο είναι ελάχιστες, οι δύο πρωταγωνιστές του φιλμ, προσφέρουν μια τέτοιας έντασης ερμηνεία από το πρώτο ίσαμε το τελευταίο δευτερόλεπτο, που πιστεύεις πως κινούνται μονίμως στο ακριβώς ίδιο εκράν. Η Amy Adams, μια ζωντανή κούκλα, με τονισμένη πύρινη, ως διαβολική ίσως, κόμμωση και καπνισμένο μέικ απ που αναδεικνύει το παραδεισένιο της βλέμμα, μέσα στα υπέρ το δέον σέξι ταγιέρ, βγάζει εν αρχή μια εικόνα hi class, που πόντο πόντο ξεθωριάζει, ίσαμε να φτάσει στον ψυχικό μηδενισμό. Από την άλλη, ο Jake Gyllenhaal, με δοσμένες από το σενάριο πολύ πιο αβανταδόρικες στιγμές, κάνει δικό του τον διπλό ρόλο, χάρη στην αθώα και αγαθή του κοψιά, που τον καθιστά τρομακτικά συμπαθή - που έτσι κι αλλιώς είναι - στην πλατεία. Με συνεχείς ενέσεις από το περιφερειακό καστ των δύο συμμετοχικών ταχυτήτων, είτε του στιγμιαίου καμέο γνώριμων σταρς, είτε των ρολιστικών παρεμβάσεων σπουδαίων καρατεριστών όπως του υποδειγματικού εκφραστικά Michael Shannon, οι δύο τους στήνουν ένα υποκριτικό πινγκ πονγκ, πολύ δύσκολα ξεπεράσιμο σε απόδοση, από άλλο ντουέτο στην χρονιά που μόλις γεννήθηκε.

Στήνοντας έτσι τις στέρεες βάσεις για να αναπτυχθεί το εκ πρώτης όψης δύσβατο και μετά προφανών εμποδίων σκριπτ, χωρίς στιγμή μπερδέματος από πλευράς θεατή, για το τι συμβαίνει που, όπως ενδεχόμενα θα προϋπέθετε μια ματιά στους στοίχους της σύνοψης. Ένα διπλής λωρίδας, ευφυούς ανάπτυξης και απαράμιλλης αισθητικής, με κοινή αφετηρία και τέλος όμως, που δεν αφήνει και πολλές εκκρεμότητες για τον afterlive δικαστή. Μιας και ως γνωστόν, όλα εδώ πληρώνονται...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αναπνεύστε ποίηση – με τα μάτια!!!

Jim Jarmusch ρε παιδιά. Ακόμα και οι χειρότερες ταινίες του είναι εξαιρετικές! Μπορεί να μην «κάνει» για όλους (διαφορετικά, οι ταινίες του θα έκοβαν εκατομμύρια εισιτήρια, κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει) το σίγουρο πάντως είναι πως υπάρχουν φανατικοί οπαδοί του έργου του, παντού στον κόσμο, που πίνουν νερό στ' όνομά του! Αυτή είναι μόλις η 12η ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί ο ανεξάρτητος Αμερικάνος δημιουργός (που στις 22 Ιανουαρίου κλείνει τα 64 του χρόνια!). Έχουν περάσει 37 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη του ταινία, το «Διακοπές διαρκείας» (Permanent Vacation, 1980) κι αν υποθέσουμε πως ο «Νεκρός» (Dead Man, 1995) είναι η καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του, το Paterson είναι (τουλάχιστον για τον γράφοντα) η δεύτερη καλύτερή του ταινία. Καθόλου τυχαία και οι δύο ταινίες κουβαλούν μπόλικη ποίηση μέσα τους...

Η ταινία ξεκίνησε την παγκόσμια καριέρα της συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου διεκδίκησε το Χρυσό Φοίνικα. Αποτέλεσε την ταινία έναρξης στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου προβλήθηκε και το ντοκιμαντέρ του «Gimme Danger» - ταινία που επίσης είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών! Το Paterson το πρωτοείδα στις Κάννες. Δεν το κάνω συχνά, αλλά κάθισα και την είδα ξανά την ταινία και στην προβολή της στη Θεσσαλονίκη. Αλήθεια είναι πως μια μεγάλη ταινία, στη δεύτερη θέασή της, σου αποκαλύπτει κι άλλα από τα υπέροχα μυστικά της, εκείνα που σου ξέφυγαν στην πρώτη συνάντηση μαζί της. Δηλώνω μαγεμένος!

Η υπόθεση: Ο Πάτερσον είναι ένας οδηγός λεωφορείου στην πόλη... Πάτερσον του Νιου Τζέρσεϊ! Κάθε μέρα ο Πάτερσον ακολουθεί την ίδια ρουτίνα: κάνει τη βάρδιά του περιτριγυρίζοντας την πόλη και κρυφακούγοντας τις κουβέντες των ανθρώπων που ανεβαίνουν στο λεωφορείο. Μετά, θα γράψει ποίηση στο κρυφό σημειωματάριό του, θα βγάλει βόλτα το αγγλικό μπουλντόγκ του, θα σταματήσει στο ίδιο μπαρ για να πιει μία και μόνο μπύρα και να συνδιαλαγεί με τους θαμώνες και τον ιδιοκτήτη και θα γυρίσει στο διαμέρισμα στο οποίο διαμένει με την υπέροχη σύζυγό του, τη Λάουρα.

Η Λάουρα από την άλλη έχει μια καθημερινότητα που διαρκώς αλλάζει. Είναι δημιουργική και εφευρετική και χαρούμενη κάθε μέρα. Έχει κατά πως φαίνεται μια εμμονή με το άσπρο και το μαύρο (μην είναι και Παοκσάκι...) και τη μία φτιάχνει υπέροχες κουρτίνες, την άλλη δοκιμάζει μια καινούργια, παράξενη συνταγή, την παράλλη δημιουργεί εκατομμύρια cupcakes. Ένα τόσο διαφορετικό ζευγάρι κι όμως αγαπιούνται πραγματικά. Εκείνη υποστηρίζει την ποίησή του κι ας μην της έχει διαβάσει ούτε έναν στίχο του κι εκείνος υποστηρίζει κάθε της δημιουργική έμπνευση. Θα μπορούσε αυτή να είναι η ευτυχία;

Η άποψή μας: Αυτή λοιπόν είναι η πιο «μικρή» ταινία στη φιλμογραφία του τεράστιου Τζιμ! Μια ταινία που υμνεί την καθημερινότητα. Μια ταινία που σφύζει ζωή και ποίηση. Φράσεις που ακούγονται μπανάλ, που θαρρείς και έχουν βγει από την αποθήκη των κλισέ. Ισχύουν, όμως, στο ακέραιο. Παρακολουθούμε τη ζωή ενός αγαπημένου ζευγαριού στη διάρκεια μιας βδομάδας. Μιας συνηθισμένης ζωής. Με τα πάνω και τα κάτω της. Μιας ζωής μέσα στη ρουτίνα. Ναι, αλλά λίγο την έχουμε υποτιμήσει τη ρουτίνα, έτσι; Θέλω να πω, καλοί και οι υπερήρωες αλλά ας πει κάποιος μια καλή κουβέντα για τους ήρωες της καθημερινότητας.

Ο Πάτερσον είναι ένας από αυτούς. Ένας άνθρωπος που νιώθει σίγουρος μέσα στη ρουτίνα του. Που μπορεί να «σκέφτεται καμιά φορά άλλα κορίτσια», όπως γράφει σε ένα από τα ποιήματά του αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να ζήσει χωρίς τη Λάουρα, τη γυναίκα της ζωής του, τη γυναίκα που λατρεύει κι ας φτιάχνει κάποιες φορές φαγητά που δεν... τρώγονται με τίποτα. Ο Πάτερσον λοιπόν είναι (προσ)γειωμένος, αυτάρκης, πλήρης και... φοβικός απέναντι στην τεχνολογία: δεν διαθέτει ούτε καν κινητό! Νιώθει ταυτόχρονα ευτυχισμένος (ναι, ας μην φοβόμαστε τις λέξεις) αλλά και εγκλωβισμένος! Ωραίο; Βρίσκει διέξοδο στην ποίηση. Στην ποίηση που μπορεί να βγει από ένα κουτάκι σπίρτα με μπλε κεφαλές! Στην ποίηση της καθημερινότητας. Ένας Δον Κιχώτης που έχει βρει την Δουλτσινέα του κι έπαψε πια να τα βάζει με ανεμόμυλους.

Η Λάουρα είναι πιο αισιόδοξη, πιο χαμογελαστή, πιο έξω καρδιά, πιο δημιουργική, πιο πρακτική. Μπορεί να βρει χαρά με το οτιδήποτε! Δεν είναι... βλαμμένη η κοπέλα ούτε χαζοχαρούμενη ούτε ζει μακριά από την πραγματικότητα: απλά βλέπει πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και ποτέ μισοάδειο. Σε κάποια σημεία ο Jarmusch θυμίζει... Kaurismaki σε τούτη την ταινία. Π.χ., η δήλωση του ερωτευμένου αφροαμερικάνου μέσα στο μπαρ που την «βλέπει» «Ρωμαίος» από το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» αλλά η... Ιουλιέτα απλά δεν ανταποκρίνεται, πως «τι είναι η ζωή αν δεν έχουμε αγάπη;» είναι μια δήλωση κατευθείαν από το σύμπαν του Φινλανδού δημιουργού...

Όλη η ταινία κυλάει σαν να βρισκόμαστε σε μαζική ύπνωση. Κάθε φορά που ο Πάτερσον γράφει ένα ποίημα, ακούμε τη φωνή του να το αφηγείται off, τη συνοδεία μουσικού «θορύβου», αλλά το βλέπουμε να γράφεται κι επί της μεγάλης οθόνης: ναι, το ποίημα γράφεται πάνω στο πανί, πάνω σε αυτήν την τεράστια λευκή επιφάνεια που ζωντανεύει εικόνες φτιαγμένες από φως! Αυτές οι στιγμές της ποίησης είναι οι πιο μελαγχολικές της ταινίας κι όμως, τόσο μα τόσο μαγικές. Βέβαια, ειρωνικότατα, ο Jarmusch κάνει ένα σχόλιο λίγο πριν από το φινάλε σχετικά με την ποίηση, καθώς το σημειωματάριο του Πάτερσον θα έχει απροσδόκητη τύχη. Η ποίηση λοιπόν είναι εφήμερη, η ζωή είναι εφήμερη αλλά την ίδια στιγμή είναι αιώνιες, ε;

Ο Adam Driver (χα, το επίθετό του σημαίνει «οδηγός» και υποδύεται έναν οδηγό – τυχαίο;) έχει τη φωνή και τη φάτσα για το ρόλο και είναι άψογος σε αυτόν. Εκείνη που λάμπει από ομορφιά, ταλέντο και δίψα για ζωή είναι η Golshifteh Farahani στο ρόλο της Λάουρας. Πάει και τελείωσε, οι Ιρανές είναι οι πιο όμορφες γυναίκες στον πλανήτη! Σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε ένα ψεγάδι στην ταινία πριν το κάνουν οι... φεμινίστριες: η σκιαγράφηση του κεντρικού γυναικείου χαρακτήρα έρχεται κατευθείαν από τα πιο ζουμερά όνειρα όλων των αρσενικών σωβινιστικών γουρουνιών (μουάχαχαχαχα). Η Λάουρα είναι πανέμορφη, υποστηρικτική απέναντι στο σύζυγό της, κάθεται στο σπίτι, δεν πρήζει με κρεβατομουρμούρα, είναι θεά! Έτσι; Λεπτομέρεια μεν, κάποιους-ες θα τους-ες ενοχλήσει δε...

Νοσταλγικό, γλυκόπικρο, ονειρικό, γεμάτο ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες (η παρουσία των διδύμων ως μοτίβο καθ' όλη της διάρκεια της ταινίας), γεμάτο πληροφορίες (για τον ποιητή William Carlos Williams που έζησε στην πόλη Πάτερσον, για τα άλλα διάσημα τέκνα της φαινομενικά άσημης αυτής πόλης), γεμάτο φατσάρες (ο Ινδός ή μήπως Πακιστανός συνάδελφος του Πάτερσον που αραδιάζει τα χίλια κακά της μοίρας του όταν ο Πάτερσον δείχνει ειλικρινά χαρούμενος), γεμάτο επαναλαμβανόμενα μοτίβα που βγάζουν γέλιο (κάθε πρωί ο Πάτερσον διορθώνει τη ταχυδρομική θυρίδα έξω από το σπίτι όπου ζει και κάθε άλλο πρωί, η θυρίδα είναι στραβή – μαντέψτε ποιος φταίει!) το Paterson αποδεικνύει το αταίριαστον του σκηνοθέτη με την εποχή του. Η σκηνή με τον Ιάπωνα ποιητή στο παγκάκι είναι μυθική, όσα λένε οι δύο νεαροί losers εργάτες μέσα στο λεωφορείο για τις γκόμενες που... σχεδόν έριξαν έχουν πλάκα αλλά με την πικρή έννοια, γενικώς, υπάρχουν δεκάδες πράγματα για να πιαστεί κανείς από την ταινία – ακόμα και ο σκύλος έχει σημαντική συνεισφορά!

Είθε να μπορούσαμε, όπως ο Πάτερσον, να δούμε την ποίηση στη ζωή μας και να βιώνουμε κάθε μέρα ως μοναδική κι ας είναι ντάλε κουάλε όπως η προηγούμενη μέρα και η προηγούμενη πριν από αυτήν κτλ κτλ. Κάθε στιγμή ευτυχίας στη ζωή κάθε ανθρώπου συνοδεύεται από απείρως περισσότερες ώρες βασάνων, λύπης, συμβιβασμών, νεύρων, άχθου και καμάτου. Αυτό όμως σημαίνει να είσαι άνθρωπος! «Or would you rather be a fish?»...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Η Ρόζα της Σμύρνης	Feelgood Ent.	2	97	35.388	147.008
2	The Great Wall	UIP	1	78	30.414	30.414
3	Sing	UIP	3	78	16.492	80.921
4	Moana	Feelgood Ent.	2	106	14.199	52.922
5	Passengers	Feelgood Ent.	1	49	14.161	14.161
6	Rogue One: A Star Wars Story	Feelgood Ent.	3	44	12.905	163.681
7	Τέλειοι Ξένοι	Odeon	3	41	11.851	105.526
8	La La Land	Odeon	2	25	11.652	37.762
9	Ballerina	Odeon	2	41	8.022	24.126
10	Why Him?	Odeon	1	18	5.298	5.298

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Ακόμη δεν έχουν κοπάσει οι διθυραμβικές ιαχές της πρώτης προβολής του καταπληκτικού La La Land και ο βασικός του πρωταγωνιστής, μαζί με τον δημιουργό του, ήδη ανακοίνωσαν την επόμενη ταινία που θα συνυπάρξουν κάτω από τα ίδια πλατό. Ο λόγος της επανένωσης τους, μετά τον θρίαμβο του 2016, δεν είναι άλλος από την φιλόδοξη και από πολλά χρόνια στα σκαριά, κινηματογραφική βιογραφία του πρώτου ανθρώπου που πάτησε το πόδι του στην Σελήνη, του κοσμοναύτη Νιλ Άρμστρονγκ. Η οποία τιτλοφορείται First Man για ευνόητους λόγους και το γενικό της πρόσταγμα έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ο Damien Chazelle, έχοντας στο πλευρό του για να ενσαρκώσει τον θρύλο που πέτυχε ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα του 20ου αιώνα, τον σούπερ αστέρα Ryan Gosling. Το φιλμ στηρίζεται σεναριακά στο βιβλίο του James Hansen, First Man: A Life of Neil A. Armstrong, όπως θα το μετατρέψει για την μεγάλη οθόνη ο Josh Singer του Spotlight και θα επικεντρωθεί στις χρονιές από το 1961 μέχρι το 1969, περίοδο που η NASA είχε εντείνει τις προσπάθειες της για να στείλει επανδρωμένη αποστολή στο Φεγγάρι και να προλάβει το αντίπαλον δέος της Σοβιετικής Ένωσης, στην καθόλου άτυπη κόντρα των δύο χωρών.

"Δεν πρόκειται ακριβώς για biopic, αλλά για μια ιστορική διαδρομή στην εποχή που προετοιμαζόταν η επικίνδυνη αποστολή στο διάστημα, αναφέρει στις πρώτες κουβέντες του ο Chazelle στην επιθεώρηση της Vogue. Και ο Ryan είναι κατενθουσιασμένος που θα ερμηνεύσει με τόσο σπουδαία προσωπικότητα, που στα μάτια όλων μας φαντάζει σαν υπεράνθρωπος. Και πραγματικά εκεί θα εστιάσουμε στο σκριπτ που ετοιμάζουμε με τον Josh, στο να δείξουμε πως ετούτοι εδώ οι Ημίθεοι για όλη την ανθρωπότητα τότε, δεν ήταν παρά κοινοί άνθρωποι, που έπραξαν το αδιανόητο!" 

Ασυνήθιστα πολυάσχολη είναι η περίοδος που διανύουμε, για τον Terrence Malick, που κατά το δημιουργικό του παρελθόν, δεν μας έχει καλομάθει σε πολλαπλές εμφανίσεις πονημάτων του μέσα σε μια σεζόν. Αφού μέσα στο 16 κυκλοφόρησε στο εξωτερικό - εδώ δεν έφτασε ποτέ - το Knight Of Cups, είδε να εκδίδεται η μελετημένη από τον ίδιο στον τομέα της αποκατάστασης της κόπιας της, επανέκδοση του A New World από την Criterion, παρουσίασε δύο ντοκιμαντέρς, γύρισε μια ταινία με φόντο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (Radegund), τώρα είναι πανέτοιμος για να ρίξει στην αγορά το τελευταίο του έργο, που μέχρι πρότινος είχε την μαρκίζα Weightless. Το φιλμ, που πλέον τιτλοφορείται ως Song To Song, έχει σαν φυσικό του σκηνικό, την πρωτεύουσα του Τέξας, Όστιν, στην μουσική σκηνή της οποίας εξέχουσα θέση, έχουν δύο καλλιτεχνικά ζευγάρια, που μυστηριωδώς οι ρότες τους διασταυρώνονται. Το ένα αποτελούμενο από τους συνθέτες τραγουδοποιούς Φέι και ΜπίΒι, το άλλο από τον φημισμένο μουσικό παραγωγό Κουκ και την σερβιτόρα με την όμορφη φωνή,  που προμοτάρει. Οι τέσσερις τους θα βρεθούν μπλεγμένοι σε ένα ροκ εν ρολ παιχνίδι προδοσίας και αποπλάνησης, από όπου κανείς τους δεν θα είναι διατεθειμένος να ξεφύγει.

Λίγο πριν από την έλευση του πρώτου τρέιλερ της ταινίας, που αναμένεται να ρίξει στην κυκλοφορία η διανομή της Broad Green Pictures που θα κυκλοφορήσει την ταινία στις αίθουσες στις 17 Μαρτίου 2017, μόλις έκανε την εμφάνιση του το πρώτο επίσημο στιλ, που περιλαμβάνει τα τρία από τα τέσσερα πρόσωπα της πλοκής. Δηλαδή την Rooney Mara, τον Michael Fassbender και τον Ryan Gosling, που συντροφιά με την (προβλέπω δις Οσκαρούχα μέχρι τότε) Natalie Portman, ορίζουν τους βασικούς πυλώνες του στόρι. Το καστ συμπληρώνουν ακόμη οι Cate Blanchett. Haley Bennett, Val Kilmer, Benicio Del Toro, Clifton Collins Jr, Angela Bettis, Berenice Marlohe, Florence Welch και η Holly Hunter.

Της λίστας το κάγκελο!

Λίστα εδώ, λίστα εκεί, γκόσαμε πια! Είναι μέσα στα «σπορ» της εποχής να δημοσιεύονται λίστες με τα «καλύτερα» της χρονιάς, σαν ένας απολογισμός ρε παιδί μου της χρονιάς που διανύσαμε. Ειδικά σε ότι αφορά τον κινηματογράφο λοιπόν γίνεται της τρελής το πανηγύρι! Από τις αρχές Δεκεμβρίου αρχίζουν να δημοσιεύονται λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς κι ας υπάρχουν τέσσερις βδομάδες όπου μπορεί να παρεισφρήσει κάποιο αριστούργημα! Άσε που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να δει κάποιος όλες τις ταινίες που βγαίνουν μέσα σε μια χρονιά σε κάποια χώρα. Διάβασα κάπου ότι φέτος στην Ελλάδα διανεμήθηκαν 333 ταινίες (!!!) στις αίθουσες. Τεςπα, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (μουάχαχαχαχα, γι' αυτό λέτε να είμαστε πτωχοί;) προσωπικά εξαντλώ όλα τα περιθώρια του χρόνου που μου δίνεται πριν δημοσιεύσω οποιαδήποτε λίστα. Γιατί θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος και να έχω δει όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες. Έτσι λοιπόν εδώ θα αναφερθώ σε πολλές ταινίες που ξεχώρισα μέσα στη χρονιά και μέσα από αυτές θα προκύψει η δεκάδα μου, ενδεχομένως με κάποιες ταινίες, που δεν έχω δει ακόμα και – άνθρωποι είμαστε – μπορεί να μου αρέσουν περισσότερο! Έχουμε και λέμε:

24 ταινίες μυθοπλασίας (ξένες, χωρίς αξιολογική σειρά):

- «Οι μισητοί οχτώ» (The Hateful Eight) του Κουέντιν Ταραντίνο
- «Το μεγάλο σορτάρισμα» (The Big Short) του Άνταμ ΜακΚέι
- «Δεσμοί αγάπης» (Hrútar/ Rams) του Γκριμούρ Χακόναρσον
- «Η επιστροφή» (The Revenant) του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
- «Deadpool» του Τιμ Μίλερ
- «Λουλούδια» (Loreak/ Flowers) των Χον Καράνο και Χοσέ Μαρί Γκενάχα
- «Το μάθημα» (Urok) των Κριστίνα Γκρόσεβα και Πέταρ Βαλχάνοφ
- «Στην αγκαλιά του φιδιού» (El abrazo de la serpiente/ Embrace of the Serpent) του Τσίρο Γκουέρα
- «Ο ήχος της σιωπής» (Louder than Bombs) του Γιοχίμ Τρίερ
- «Μελβούρνη» (Melbourne) του Νιμά Τζαβιντί
- «Η μοδίστρα» (The Dressmaker) της Τζόσλιν Μούρχαουζ
- «Sing Street» του Τζον Κάρνεϊ
- «Ξανά από την αρχή» (Demolition) του Ζαν-Μαρκ Βαλέ
- «Εκείνη» (Elle) του Πολ Φερχόφεν
- «Ο συγγραφέας» (Un homme idéal/ A Perfect Man) του Γιαν Γκοζλάν
- «Frantz» του Φρανσουά Οζόν
- «Η υπηρέτρια» (Ah-ga-ssi/ The Handmaiden) του Παρκ Τσαν-γουκ
- «Toni Erdmann» της Μάρεν Άντε
- «Αφερίμ» (Aferim!) του Ράντου Τζούντε
- «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» (I, Daniel Blake) του Κεν Λόουτς
- «Η μεγάλη αναμονή» (L'attesa/ The Wait) του Πιέρ Μεσίνα
- «Αγανάκτηση» (Idnignation) του Τζέιμς Σέιμους
- «La La Land» του Ντέιμιεν Σαζέλ
- «Ένα ολόγραμμα για τον βασιλιά» (A Hologram for the King) του Τομ Τίκβερ

Είχαμε και πολλές ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες. Από τις πέντε για την ψηφοφορία της ΠΕΚΚ θα επιλεγούν τελικά οι τρεις. Έχουμε και λέμε:

- «90 χρόνια ΠΑΟΚ: Νοσταλγώντας το μέλλον» του Νίκου Τριανταφύλλιδης
- «Interruption» του Γιώργου Ζώη
- «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου
- «Μικρή άρκτος» της Ελισάβετ Χρονοπούλου
- «SMAC» του Ηλία Δημητρίου

Τέλος, φέτος ήταν μια χρονιά όπου είδαμε εξαιρετικές ταινίες κινουμένων σχεδίων τόσο για ενήλικες όσο και για τα πιτσιρίκια. Οι περισσότερο αγαπημένες μου ήταν οι εξής:

- «Η κόκκινη χελώνα» (La tortue rouge/ The Red Turtle) του Μίκαελ Ντούντοκ ντε Βιτ
- «Anomalisa» του Τσάρλι Κάουφμαν
- «Τραγούδα!» (Sing) των Γκαρθ Τζένινγκς και Κριστόφ Λουρντελέ

Άντε, το 2017 να είναι καλύτερο!

Θόδωρος Γιαχουστίδης

ΕΚΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΤΟΧΗΣ...

Και μάλιστα έξυπνης Κατοχής, που δεν σου απαγορεύεται η νυχτερινή κυκλοφορία, ούτε κινδυνεύεις να πέσεις σε μελλοθανάτια μπλόκα, οπότε το συναίσθημα του περιορισμού δεν υφίσταται και νομίζεις μέσα σου πως λειτουργείς ελεύθερος και άνετος. Η αλήθεια είναι πλήρως διαφορετική φυσικά, η αόρατη μπότα έχει διαλύσει τα πάντα στο διάβα της, μα μέσω της τεχνητής τοπικής αναισθησίας, το πανηγύρι παραμένει ολόρθο, σαν να μην τρέχει τίποτα τριγύρω, ουρές στα σούπερ, στα ορθάνοικτα κυριακάτικα πολυεθνικά πολυκαταστήματα, στις μαύρες Παρασκευές, που κρύβουν ξωπίσω τους την κατάχνια των υπόλοιπων 360 βάλε ημερών της χρονιάς. Αν το δούμε αισιόδοξα? Ακόμη τα πόδια μας βαστούν και τα παιδιά μας είναι ακόμη καλά. Μέχρι πότε όμως? Η ανθεκτικότητα σώνεται, μαζί με το λάδι στο καντήλι. Και νάσου εμφανίζονται ολόγυρα μυστήρια αστρόπλοια στους ουρανούς, σαν να σε προετοιμάζουν σαν κάτι να θέλουν να σου πουν. Ή λες να μου έκαμε τόση εντύπωση η πιο πρόσφατη ταινία του καλύτερου μου, ενός καναδέζου, που από το πρώτο κιόλας δημιουργικό του βήμα, λάτρεψα και παντού στο περιβάλλον μου, καταλαβαίνω τις προειδοποιήσεις του. Αντίο λοιπόν στο 2016, που το καταλάβαμε όλοι σαν το χειρότερο όλων των εποχών, για τους εντελώς λανθασμένους λόγους, λαμβάνοντας απαισιόδοξα σήματα από όλο τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς να ρίχνουμε μισό βλέφαρο στην δική μας την αυλή. Που μαύρος κόκορας λαλεί! Πάμε στα καλύτερα...

Δηλαδή ξεκινώντας από τα χειρότερα, από τις απογοητεύσεις, τις κινηματογραφικές που άφησε πίσω του το Σωτήριον ετούτο Έτος. Όχι μεγάλες, όπως πέρσι. Αλλά άξιες αναφοράς. Με την πιο σημαντική εκείνη την προερχόμενη από την Ισπανία και τον Μέγα Pedro, που φρόντισε η Julieta του να συνεχίσει (οκ, όχι στο ίδιο καταστροφικό παλμό) σε όμοιο διάβα με της προηγούμενης δημιουργίας του. Κάτω από την κορώνα του Almodovar, μια χαρά στέκουν σαν χρυσές και πολυδιαφημισμένες μετριότητες εκείνες που μας σέρβιραν οι Zhang Yimou (The Great Wall), Paolo Virzi (La Pazza Gioia), Tate Taylor (The Girl On The Train), Antoine Fuqua (The Magnificent Seven), Paul Greengrass (Jason Bourne), Werner Herzog (Queen Of The Desert), Paul Feig (Ghostbusters), Shane Black (The Nice Guys), Gabriele Muccino (Fathers And Daughters), Aleksander Sokurov (Francofonia), Cohens (Hail, Caesar). Χειρότερη ταινία από τις τριακόσιες και βάλε που διάβασα φέτος στην μεγάλη οθόνη, χωρίς δεύτερη σκέψη η πιο πρόσφατη του Giuseppe Tornatote με την μαρκίζα La Corrispondenza, που δεν μπορώ να πιστέψω πως ο Ιταλιάνος σκαρφίστηκε να παρουσιάσει στο κοινό που τόσο τον αγαπά, μια τόσο πομπώδη σαχλαμάρα!

Για ελάχιστα εκτός της κορυφαίας μου δεκάδας, έχοντας όμως την τιμή του πολύ ψηλά μου, κρατώ: Τον Demolition με τον Jake, τον Sully με την έξοχη ερμηνεία του Hanks, την Handmaiden από την Κορέα, το αδικημένο Eye In The Sky, το Γαλλικό νουάρ L'Affaire SK1, το Σκανδιναβικό αντιπολεμικό Krigen, τον ανατρεπτικό Deadpool από τις λίγες στιγμές που γέλασα πολύ μέσα στο 16, την έξοχη σχεδιαστικά και εμπνευσμένη Anomalisa, όπως και την καταπληκτικού σκιτσαρίσματος και συγκινητική La Tortue Rouge, το The Light Between Oceans που το περίμενα ποιοτικότερο, το λιτό μα τόσης αλληγορικής σημασίας El Olivo, το φοβιστικό μέσα στον περιορισμό του Room, το ανατριχιαστικό El Abrazo De La Serpiente. Η ατυχία της ενδέκατης θέσης, σημαδεύει αγαπημένο ντιρέκτορα, Ολλανδό, με προϊστορία, που πραγματοποίησε μεγάλο καμ μπακ με το Elle του! Λίγο πριν τα πρώτα δέκα...

Εκεί που ετούτη την χρονιά μάλλον με άγγιξε πιο πολύ η παραγωγή των μεγάλων στούντιος, σε αντίθεση με το 2015 όταν τα ανεξάρτητα, από κάθε γωνιά της γης, είχαν την πλειοψηφία. Έχουμε και λέμε λοιπόν για να μην μακρηγορούμε...

10 / THE REVENANT - Η εκδίκηση του Leo, που βγήκε νικητής από ένα περιβάλλον, που κανείς δεν αντέχει ούτε στην σκέψη. Η πιο ποιοτική κινηματογράφηση του έτους, που άφησε κληρονομιά εικόνες που δεν ξεχνιούνται εύκολα και στολίζουν το έπος επιβίωσης του μέγιστου Μεξικάνου, πλάνα που μέσα από την απαράμιλλα άγρια ομορφιά τους, ακόμη μαστιγώνουν το μυαλό.

9 / SING STREET - Το άλμπουμ της εφηβείας μου, με τις ξεθωριασμένες καρτ ποστάλ που τραβήχτηκαν από την σιδερένια Kodak, γεμάτο μουσικές, περιστατικά, νεανικούς έρωτες και στυλ, όπως μόνον ένας Βρετανός θα μπορούσε να συμμαζέψει με τόση νοσταλγία. John Carney το όνομα του Ιρλανδού δημιουργού του, που πήρε θέση εύκολα στην λίμπρο ντόρο της καρδιάς μου.

8 / SPOTLIGHT - Το μέσον που έχει επιβληθεί στον τόπο μας η Κατοχή (που προανέφερα) όπως ακριβώς θα έπρεπε στην πραγματικότητα να λειτουργεί. Η αληθινή άμεμπτη και όχι βουλιαγμένη στην λαμογιά και ανηθικότητα που θα έπρεπε να έχει η πολιτική δημοσιογραφία, όπως προβάλλεται μέσα από την κατά τεκμήριο κορυφαία αμερικάνικη στιγμή (για το 2015) κατά την Ακαδημία Τεχνών.

7 / HACKSAW RIDGE - Δεν πα να λένε ότι τα έχει χαμένα, ότι το μάτι του έχει παραγυαλίσει, πως τα βλέπει όλα σκοτάδια και κατακόκκινα βαμμένα, ο Αυστραλός τα έχει τετρακόσια και όσο κάνει ταινίες, μάλλον θα είναι απίθανο να βγει ποτέ από το τσαρτ (μου). Ο Mel είναι μάστορας που ότι έχει να πει θα το δηλώσει έστω κι αν ο τρόπος του δεν θεωρείται από το κοινό ελκυστικός. Πολύ που τον νοιάζει...

6 / TONI ERDMANN - Και πόσα δεν ειπώθηκαν φέτος γι αυτό το ξέφρενης και απρόβλεπτης εξέλιξης πολυεπίπεδο γραπτό της Maren Ade. Γι αυτό το αλέ ρετούρ ταξίδεμα από την επαρχία της Αλεμανίας στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας, που ενδέχεται να αλλάξει τα δεδομένα στις σχέσεις του μεσήλικα παρανόιντ γονιού, με το σε βιτρίνα μόνο, χαμογελαστό κοριτσάκι του, αξίζουν όλες οι δάφνες της γης!

5 / KUBO AND THE TWO STRINGS - Άνετα το πιο καλογραμμένο ανιμέισον του χρόνου, που εκτόξευσε, την ήδη στα ουράνια, εκτίμηση μου για την μπράντα της indie Laika. Απωανατολίτικο παραμύθι, ζωγραφιά μοναδική, θαύμα σχεδιαστικό, λυρισμός που τσακίζει ακόμη και το πιο απόμακρο μόριο της ψυχής, στον ορισμό εκείνων που θα αλλάξουν την δυσμενή κατάσταση: Των Νιάτων!

4 / THE HATEFUL EIGHT - Από την στιγμή που ταινία του Quentin παίζει μέσα στον χρόνο, δεν λείπει ούτε γι αστείο από οποιαδήποτε λίστα κορυφής. Πόσο μάλλον όταν το πειραγμένο ετούτο γουέστερν, που λαμβάνει χώρα μέσα σε είκοσι - τριάντα τετραγωνικά, αποτελεί ορόσημο στην διαδρομή για τον Tarantino. Ορόσημο είπα? Μάλλον το έχω ξαναπεί γύρω στις επτά φορές για Εκείνον!

3 / LA LA LAND - Είναι εκείνη η στιγμή που ένιωσα πως ο κινηματογράφος που με φιλοξενούσε, πέρασε μέσα από την χρονοκάψουλα στις ημέρες εκείνες που έμπαινες στο θέατρο νωρίς και δεν έβγαινες αν δεν σήμανε μεσάνυχτα, μετά από τρεις - τέσσερις παραστάσεις. Ακόμη οι δακρυγόνοι αδένες δεν έχουν επαναφορτίσει, μετά την ακατάσχετη ροπή συγκίνησης στο άκουσμα της μελωδίας του City Of Stars.

2 / I, DANIEL BLAKE - Χίλιοι ιδεαλιστές και επαναστάτες τύποι σαν τον κοντά συνταξιούχο Κύριο Ντάνιελ να υπήρχαν σε κάθε τόπο, τα πάντα θα ήσαν ιδανικά και ονειρεμένα. Το πολιτικό ανάγνωσμα που πρόσφερε ο κορυφαίος σύγχρονος Ευρωπαίος σκηνοθέτης και (εννοείται) απέσπασε περίπατο τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών, ορίζει ένα ακόμη αριστούργημα, μιας τεράστιας καριέρας!

1 / ARRIVAL - Δέος! Ακόμη κι αν είσαι απόλυτα προετοιμασμένος για ότι πρόκειται να δεις, μιας και ο Κεμπεκουά, μια, δυο, τρεις, πέντε φορές έχει λειάνει το έδαφος για το επερχόμενο μεγαλείο του. Από το Άλφα ίσαμε το Ωμέγα της ανθρώπινης υπόστασης, όλες οι στάσεις της ζωής σου, παίρνουν θέση εν τοις ουρανοίς της sci fi Αφίξεως, αφήνοντας σε μέρες μετά ακινητοποιημένο στο κάθισμα να τις αναπολείς. Villeneuve γράφει πάνω στο χρυσό μετάλλιο. Και θα το ματαγράψει προβλέπω...

PS - Συνήθως αφήνω τον εκτός σχεδίου επίλογο για για τις ελληνικές παραγωγές που μου έκαναν εντύπωση μέσα στον χρόνο. Το ΥΓ μου για το 2016 δεν έχει να κρατήσει πολλά πράγματα, παρά μόνο κάποιες συμπαθείς στιγμές σαν του SMAC ή της Μικρής Άρκτου. Με όλη αυτή την επίθεση που δέχεται ο τόπος μας, μου μοιάζει παράταιρο, η αντιστασιακή έμπνευση της ντόπιας μυθοπλασίας να σβήνει στις σεξοπεριπέτειες ενός ψυχωτικού γιατρού στην χειμωνιάτικη Αντίπαρο...

ΣΙΩΠΗ: ΚΑΡΤΕΡΩΝΤΑΣ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ 2017

Σε μια χρονιά δίσεκτη με τη δυσμενέστερη κυριολεκτικά ερμηνεία του όρου, όταν μεμιάς χάνονται νεανικά είδωλα της γενιάς σου (Bowie, Prince, Leonard Cohen, George Michael) είσαι σε φάση να πας το 2016 πυξ- λαξ κωλοπιλάλα, με κραυγές και ασταδιάλα. Η σιωπή είναι εγκράτεια, εκτός αν πρόκειται για το Silence του Marty που δε μπορώ να περιμένω τα μέσα Γενάρη να βγάλω άποψη (screener κανείς;). Κάθε γύρισμα του έτους το ίδιο σκηνικό, με μισή φούχτα δυνατές ταινίες να ακολουθούν την άγονη γραμμή ως το TIFF, όπου βρέχει εργάρες για να μείνει ένα πασπαλισματάκι κοντά στα Χριστούγεννα ώστε να δέσει το γλυκό. Διακριτικά αποφεύγω τη γκρίνια για την έλλειψη ποιότητας σε μια αμερικανική αγορά κατακλυσμένη από Marvel -Star Trek – Star Wars τα οποία με αφήνουν παγερά (σα την καναδέζικη νύχτα του Γενάρη) αδιάφορο. Στα πολύ θετικά η δυναμική αντεπίθεση του σινεμά με κεντρικούς ήρωες μαύρους (όχι έγχρωμους, ούτε αφρο-αμερικάνους, μαύρους), συνοδευτικό φαινόμενο του black lives matter, ενδεχόμενη απάντηση στο περσινό oscars so white. Ξεκινώ λοιπόν την αντίστροφη, με διάπυρες ευχές για ΥΓΕΙΑ – ΕΙΡΗΝΗ – ΑΓΑΠΗ και επαναφορά του διαλλείματος στη μέση της ταινίας στα μόλτιπλεξ γιατί μεγαλώνουμε και διαμαρτύρεται ο προστάτης. Ευχαριστώ.

10. The Eyes Of My Mother – Λέγεται Nicholas Pesce. Σε 77 λεπτά σου αφοδεύει νοσηρή καλλιτεχνία και αγλαϊσμένη φρίκη. Ψάξτο σα τον αδάμα μες την κόπρο.

9. Elle – Ο γερο Dutchman τακτοποιεί λογαριασμούς με τη μη πολιτικά ορθή φιλμογραφία του έχοντας μπροστάρισσα το μεγάλο Huppert – ατού.

8. The Birth Of A Nation – Αν ήταν Polanski ή Allen θα πέφτανε τσιμέντα από τους διθυράμβους. Δοξολογίες στο Sundance – στην πυρά ο Parker μόλις αρχίνησε η οσκαρική κούρσα. Τυχαίο;

7. The Witch – O Robert Eggers ξορκίζει παγανιστικούς μύθους για να ορθοτομήσει τη γυναικεία χειραφέτηση με ύφος που θυμίζει γιατί ο κινηματογράφος λειτουργεί ως άθροισμα Τεχνών.

6. Hacksaw Ridge – Ο τρελο Μελ ξαναγύρισε μεστωμένος μεν σκηνοθετικά αλλά κι αμετανόητος ηδονιστής του ηρωικού ξεπαστρέματος. Καλώστονα- μου έλειψες.

5. Manchester By The Sea – Ρεσιτάλ ερμηνειών βυθισμένων στην αλήθεια του πόνου, της άνισης μάχης με τη θλίψη. Χωρίς χάπι εντ, όπως συμβαίνει στην πραγματική ζωή.

4. OJ: Made In America - Χρονιά OJ Simpson η φετινή επί της μικρής/μεγάλης οθόνης, γιατί όπως κρυστάλλινα τεκμηριώνεται σε αυτό το 7ωρο έπος, η ιστορία του ανομολόγητου/ατιμώρητου διπλού φονικού κρύβει μια πελώρια σοκαριστική αλήθεια για το πόσο φυλετικά λειτουργεί το δικαστικό σύστημα αλλά και η αμερικανική κοινή γνώμη ως τα σήμερα.

3. Zootopia – O καρτουνίστικος ανθρωπομορφισμός μετουσιώνεται σε μεγαλειώδες μάθημα ανοχής, εξοικείωσης και συμβίωσης με ό,τι διαφορετικό, δίχως στερεότυπα και προκαταλήψεις κάθε είδους. Υποχρεωτική παρακολούθηση στα σχολεία λέω.

2. La La Land – Μάγος ο Chazelle, μοιράζει σημειώσεις απολαυστικής φορμαλιστικής αναψηλάφησης του μιούζικαλ, είδους σήμα κατατεθέν για το Hollywood. Jazzλή μελαγχολία χορεύει κλακέτες με τη μιλένιαλ αισιοδοξία. Πάρε το ταίρι και πετάξτε ψηλά.

1. Arrival – Ο Denis είναι μεγάλη λέρα. Πας για sci-fi -προθέρμανση εν αναμονή του νέου Blade Runner και σου προκύπτει μεγάλιθος φιλοσοφικής ενατένισης με φόντο την ύπαρξη δια της επικοινωνίας. Η δε τελική σεκάνς μαχαίρι να φέρνει σβούρες στο μυοκάρδιο. Δικέ μου έχεις σίγουρα έρθει από το μέλλον.

ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ (Με αλφαβητική σειρά): Fences, I Am Not Your Negro, Love & Friendship, Moonlight, Nocturnal Animals, The Handmaiden, The Jungle Book, The Lobster, Swiss Army Man, Toni Erdmann.

Η παρουσίαση των νέων ταινιών του μήνα, είναι μια προσφορά της κορυφαίας μπράντας ηχητικών συστημάτων KEF!

Silence

Ιστορικό Δράμα - ΗΠΑ 2016, εγχρ., 161’

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese Σενάριο: Jay Cocks, Martin Scorsese Ηθοποιοί: Andrew Garfield, Adam Driver, Tadanobu Asano, Ciarán Hinds, Liam Neeson Διανομή: Spentzos Films

Ο Πορτογάλος ιεραπόστολος Σεμπαστιάου Ροντρίγκες, φτάνει στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα για να εμψυχώσει τους καταπιεζόμενους χριστιανούς Ιάπωνες, αλλά και να ανακαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την αποστασία του προκατόχου του, του έμπειρου ιεραπόστολου Φερέιρα, ο οποίος δεν άντεξε τα πολλαπλά μαρτύρια. O Ροντρίγκες θα βρεθεί, κι αυτός, σύντομα μπροστά σε τρομερά ηθικά διλήμματα αλλά κυρίως μπροστά στη σιωπή του Θεού, ο οποίος μοιάζει να αποδέχεται τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται οι πιστοί Του. [Trailer] [Review]

Paterson

Δράμα - ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία 2016, εγχρ., 118’

Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch Σενάριο: Jim Jarmusch Ηθοποιοί: Adam Driver, Golshifteh Farahani, Barry Shabaka Henley, Cliff Smith, Chasten Harmon, William Jackson Harper, Masatoshi Nagase Διανομή: AMA Films

Ο Πάτερσον είναι οδηγός λεωφορείου στην ομώνυμη πόλη του Πάτερσον, στο Νιου Τζέρσι. Κάθε μέρα, ο Πάτερσον ακολουθεί μια ρουτίνα: κάνει το καθημερινό του δρομολόγιο, παρατηρώντας την πόλη καθώς αυτή περνά μπροστά από το παρμπρίζ του και κρυφακούγοντας αποσπασματικά τις συζητήσεις γύρω του. Γράφει στίχους σ’ ένα τετράδιο. Βγάζει βόλτα τον σκύλο του. Σταματά σ’ ένα μπαρ και πίνει μία μόνο μπίρα. Και γυρνά σπίτι στη γυναίκα του, τη Λόρα. Αντίθετα, ο κόσμος της Λόρα αλλάζει διαρκώς. Βλέπει νέα όνειρα σχεδόν καθημερινά. Ο Πάτερσον αγαπά τη Λόρα, κι αυτή τον αγαπά. Αυτός επικροτεί τις νεόκοπες φιλοδοξίες της. Αυτή υποστηρίζει το ταλέντο του στην ποίηση. Η ταινία παρατηρεί σιωπηρά τους θριάμβους και τις ήττες της καθημερινής ζωής, όπως και την ποίηση που κρύβεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες. [Trailer] [Review]

Assassin's Creed

Περιπέτεια Φαντασίας - ΗΠΑ, Γαλλία 2016, εγχρ., 116’

Σκηνοθεσία: Justin Kurzel Σενάριο: Michael Lesslie, Adam Cooper, Bill Collage Ηθοποιοί: Michael Fassbender, Marion Cotillard, Jeremy Irons, Brendan Gleeson, Charlotte Rampling, Michael K. Williams Διανομή: Odeon

Μέσω μιας επαναστατικής τεχνολογίας που ξεκλειδώνει τις γενετικές του μνήμες, ο Κάλουμ Λιντς βιώνει τις περιπέτειες του προγόνου του, Αγκιλάρ, στην Ισπανία του 15ου αιώνα. Ο Κάλουμ ανακαλύπτει ότι κατάγεται από μια μυστηριώδη κρυφή αδελφότητα, τους θανάσιμους Assassins, και συγκεντρώνει φοβερές γνώσεις και ικανότητες για να αντιμετωπίσει την παντοδύναμη οργάνωση Templar στο σήμερα. [Review]

Nocturnal Animals

Ψυχολογικό Θρίλερ - ΗΠΑ 2016, εγχρ., 116’

Σκηνοθεσία: Tom Ford Σενάριο: Tom Ford Ηθοποιοί: Amy Adams, Jake Gyllenhaal, Michael Shannon, Aaron Taylor-Johnson, Isla Fisher, Armie Hammer, Laura Linney, Andrea Riseborough, Michael Sheen Διανομή: Spentzos Films

Η Σούζαν βιώνει ένα δυστυχισμένο γάμο με τον απόμακρο Χάτον. Ένα βράδυ που είναι, για άλλη μια φορά, μόνη στο σπίτι, αποφασίζει να διαβάσει το πρώτο βιβλίο του πρώην άντρα της, Έντουαρντ, τον οποίο δεν έχει δει 19 ολόκληρα χρόνια, με τίτλο «Νυκτόβια Πλάσματα» το οποίο και της έχει αφιερώσει. Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Τόνι, καθηγητής μαθηματικών, πηγαίνει με το αυτοκίνητο την οικογένειά του από το Ντάλας στην έρημο του Τέξας, αλλά στη διαδρομή, συναντά τη συμμορία που απαγάγει τη γυναίκα του και την κόρη του. [Trailer] [Review]

Live By Night

Δράμα - ΗΠΑ 2016, εγχρ., 129’

Σκηνοθεσία: Ben Affleck Σενάριο: Ben Affleck Ηθοποιοί: Ben Affleck, Elle Fanning, Brendan Gleeson, Chris Messina, Sienna Miller, Zoe Saldana, Chris Cooper Διανομή: Tanweer

Βοστόνη, δεκαετία του ’20. Η ποτοαπαγόρευση έχει ως αποτέλεσμα την άνθιση ενός ολόκληρου δικτύου παράνομων αποστακτηρίων, υπόγειων μπαρ, γκάνγκστερ και διεφθαρμένων αστυνομικών. Ο Τζο Κάφλιν, ο μικρότερος γιος ενός διακεκριμένου Αστυνόμου της Βοστόνης, έχει επιλέξει έναν τρόπο ζωής που διαφέρει από την αυστηρή και καθώς πρέπει ανατροφή του. Έχοντας στον ενεργητικό του πλειάδα μικροκλοπών, πλέον εργάζεται για έναν από τους πιο διαβόητους μαφιόζους της περιοχής. Ο Τζο απολαμβάνει τη χλιδή, την ένταση και την κακή φήμη του παρανόμου. Όμως, η ζωή στη σκοτεινή πλευρά έχει το τίμημά της. [Trailer] [Review]

The Salesman

Δράμα - Ιράν, Γαλλία 2016, εγχρ., 125’

Σκηνοθεσία: Asghar Farhadi Σενάριο: Asghar Farhadi Ηθοποιοί: Shahab Hosseini, Taraneh Alidoosti, Babak Karimi, Farid Sajadhosseini, Mina Sadati, Maral Bani Adam, Mehdi Koushki Διανομή: Seven Films

Ο Εμάντ και η Ράνα, αναγκάζονται να αφήσουν το ετοιμόρροπο διαμέρισμα τους και να μεταφερθούν σ’ ένα διαμέρισμα στην Τεχεράνη. Η σχέση τους αρχίζει να αλλάζει, ενώ η παράσταση που ανεβάζουν, Ο Θάνατος του Εμποράκου, συνεχίζεται. [Trailer] [Review]

The Bye Bye Man

Δράμα - ΗΠΑ 2017, εγχρ., 96’

Σκηνοθεσία: Stacy Title Σενάριο: Jonathan Penner Ηθοποιοί: Douglas Smith, Lucien Laviscount, Cressida Bonas, Doug Jones, Carrie-Anne Moss, Faye Dunaway Διανομή: Odeon

Τρεις φοιτητές μετακομίζουν σε ένα παλιό σπίτι, όπου συνειδητοποιούν ότι έχουν γίνει στόχος της υπερφυσικής οντότητας «The Bye Bye Man». Προσπαθώντας να τον απωθήσουν, οι τρεις νεαροί θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να σωθούν, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να κρατήσουν μυστική την μάχη τους για επιβίωση – όποιος μάθει την ύπαρξη της οντότητας, θα είναι και το επόμενό της θύμα…

Hell or High Water

Περιπέτεια - ΗΠΑ 2016, εγχρ., 102’

Σκηνοθεσία: David Mackenzie Σενάριο: Taylor Sheridan Ηθοποιοί: Jeff Bridges, Chris Pine, Ben Foster Διανομή: Tanweer

Σε μια ιστορία για τη σύγκρουση της Παλαιάς με τη Νέα Δύση, δυο αδέλφια, ο Τόμπι, ένας συνηθισμένος, διαζευγμένος πατέρας που προσπαθεί να φτιάξει μια καλύτερη ζωή για το γιο του, και ο Τάνερ, ένας ευέξαπτος, πρώην κατάδικος, θα συνεργαστούν για να ληστέψουν τα υποκαταστήματα της τράπεζας που έχει κάνει κατάσχεση στην οικογενειακή τους περιουσία. Η εκδίκηση φαίνεται δική τους μέχρι τη στιγμή που θα βρεθούν στο στόχαστρο ενός αμείλικτου Τεξανού Ranger. [Trailer] [Review]

A peine j' ouvre les yeux

Δράμα - Γαλλία, Τυνησία, Βέλγιο, ΗΑΕ 2015, εγχρ., 102’

Σκηνοθεσία: Leyla Bouzid Σενάριο: Leyla Bouzid, Marie-Sophie Chambon Ηθοποιοί: Baya Medhaffar, Ghalia Benali, Montassar Ayari Διανομή: One From The Heart

Βρισκόμαστε στην Τυνησία το 2010, λίγους μήνες πριν την «Επανάσταση των Γιασεμιών» η οποία πυροδότησε στην ουσία αυτό που ονομάστηκε «Αραβική Άνοιξη». Η Φάρα, δεκαοκτώ χρονών, μόλις τέλειωσε το σχολείο και η οικογένεια της ήδη την φαντάζεται να σπουδάζει Ιατρική. Εκείνη όμως έχει άλλα όνειρα. Τραγουδάει σε ένα συγκρότημα με πολιτικό στίχο που μόλις ξεκινά να δίνει συναυλίες. Είναι παθιασμένη με τη ζωή, πίνει αλκοόλ, ανακαλύπτει τον έρωτα και την πόλη της τη νύχτα αντίθετα με τις επιθυμίες της πιο συντηρητικής μητέρας της Χαγιέτ που γνωρίζει πολύ καλά την σκοτεινή πλευρά της πατρίδας της και τα όρια της συντηρητικής κοινωνίας της. [Review]

Denial

Ιστορικό Δράμα - Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ 2016, εγχρ., 110’

Σκηνοθεσία: Mick Jackson Σενάριο: David Hare Ηθοποιοί: Rachel Weisz, Tom Wilkinson, Timothy Spall, Andrew Scott, Jack Lowden, Caren Pistorius, Alex Jennings Διανομή: Odeon

Βασισμένη στο διάσημο βιβλίο «History on Trial: My Day in Court with a Holocaust Denier», η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία της δικαστικής μάχης που έδωσε η Ντέμπορα Ι. Λίπσταντ προς τιμήν της αλήθειας ενάντια στον Ντέβιντ Έρβινγκ, ο οποίος την μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμιση όταν εκείνη τον κατηγόρησε για άρνηση του Ολοκαυτώματος. Βάσει του αγγλικού νομικού συστήματος, στις περιπτώσεις αυτές, η ευθύνη της εύρεσης αποδείξεων βαραίνει τον κατηγορούμενο, άρα η Λίπσταντ και η νομική της ομάδα έπρεπε να αποδείξουν ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη όντως. [Review]

Dobra zena / The Good Wife

Δράμα - Σερβία 2016, εγχρ., 90’

Σκηνοθεσία: Mirjana Karanović Σενάριο: Mirjana Karanović Ηθοποιοί: Mirjana Karanović, Boris Isaković, Jasna Đuričić, Bojan Navojec, Hristina Popović, Vlado Kerošević Διανομή: Filmtrade

Η Μιλένα είναι μια μέσης ηλικίας νοικοκυρά και μητέρα, που ζει μια τακτοποιημένη ζωή στα προάστια του Βελιγραδίου. Είναι αφοσιωμένη στα συζυγικά της καθήκοντα κι όταν δεν έχει πρόβα στην τοπική χορωδία, περιποιείται τον εαυτό της, μαγειρεύει και δεξιώνεται τους φίλους της οικογένειας. Όμως, μια ξεχασμένη βιντεοκασέτα θα ανατρέψει τα δεδομένα της ζωής της και η Μιλένα θα αναγκαστεί να πάρει αποφάσεις που θα συνταράξουν την ζωή όλων. [Review]

Maya The Bee Movie

Animation - Αυστραλία, Γερμανία, Βέλγιο, ΗΠΑ 2014, εγχρ., 87’

Σκηνοθεσία: Alexs Stadermann Σενάριο: Fin Edquist, Marcus Sauermann Ηθοποιοί: Coco Jack Gillies. Kodi Smit-McPhee, Joel Franco, Richard Roxburgh, Justine Clarke, Jacki Weaver, Miriam Margolyes, Noah Taylor, Andy McPhee Διανομή: Weird Wave

Χάρη στην περιέργειά της, η μικρή Μάγια, η μέλισσα και ο φίλος της ο Βίλλυ, θα σώσουν την κυψέλη τους από τον σύμβουλο της άπληστης βασίλισσας και θα δώσουν ένα τέλος στην μακρόχρονη έχθρα ανάμεσα στις μέλισσες και τις σφήκες. Βασισμένο στο παιδικό βιβλίο “Οι περιπέτειες της Μάγια της Μέλισσας”, του Γερμανού συγγραφέα Βάλντεμαρ Μπόνσελς, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1912. [Review]

Der Staat Gegen Fritz Bauer

Δράμα - Γερμανία 2015, εγχρ., 105’

Σκηνοθεσία: Lars Kraume Σενάριο: Lars Kraume Ηθοποιοί: Burghart Klaußner,Ronald Zehrfeld, Jörg Schüttauf, Sebastian Blomberg, Michael Schenk, Stefan Gebelhoff Διανομή: Strada Films

Γερμανία, 1957. Ο εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ έχει σημαντικά στοιχεία ότι ο συνταγματάρχης των SS και ‘αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος' Αδόλφος Άιχμαν, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις μαζικές απελάσεις των Εβραίων, φέρεται να κρύβεται στο Μπουένος Άιρες. Ο Μπάουερ, ο οποίος είναι ο ίδιος Εβραίος, έχει προσπαθήσει να οδηγήσει στο δικαστήριο τα εγκλήματα του Τρίτου Ράιχ, μετά την επιστροφή του από την εξορία στη Δανία. Μέχρι στιγμής δεν τα έχει καταφέρει, λόγω της έντονης αποφασιστικότητας της Γερμανίας να καταστείλει το σκοτεινό παρελθόν της. Εξαιτίας της δυσπιστίας του στο γερμανικό σύστημα δικαιοσύνης, ο Φριτς Μπάουερ έρχεται σε επαφή με τη Μοσάντ, το Ινστιτούτο Πληροφοριών και Ειδικών Αποστολών του Ισραήλ, διαπράττοντας προδοσία. Ο Μπάουερ δεν ζητά εκδίκηση για το Ολοκαύτωμα, αλλά τον απασχολεί βαθιά το μέλλον της Γερμανίας. [Trailer] [Review]

Έτερος Εγώ

Θρίλερ - Ελλάς 2016, εγχρ., 101’

Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας Σενάριο: Σωτήρης Τσαφούλιας Ηθοποιοί: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Δημήτρης Καταλειφός, Μάνος Βακούσης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Francois Cluzet Διανομή: Feelgood Ent.

Αθήνα 2015. Πέντε δολοφονίες. Κοινό χαρακτηριστικό, αρχαία ρητά του Πυθαγόρα στους τόπους των εγκλημάτων. Ο Δημήτρης Λαΐνης, καθηγητής εγκληματολογίας, αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τους πέντε φόνους, οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους. Αναπάντεχοι σύμμαχοι του Λαΐνη στο να ξεμπλέξει το πολύπλοκο και επικίνδυνο αυτό κουβάρι, η θεωρία του Πυθαγόρα κι ένας καθηγητής μαθηματικών. Θα καταφέρει να λύσει το μυστήριο και να αποκαλύψει την αλήθεια; [Review]

xXx: Return of Xander Cage

Περιπέτεια Δράσης - Γερμανία 2015, εγχρ., 105’

Σκηνοθεσία: D. J. Caruso Σενάριο: F. Scott Frazier Ηθοποιοί: Vin Diesel, Donnie Yen, Deepika Padukone, Kris Wu, Ruby Rose, Tony Jaa, Nina Dobrev, Toni Collette, Samuel L. Jackson Διανομή: UIP

Ο πρώην αθλητής των extreme sports που έγινε ειδικός (απόλυτος) πράκτορας του προγράμματος xXx, Ζάντερ Κέιτζ, ζει και βασιλεύει, απλώς είχε σκόπιμα σκηνοθετήσει το θάνατό του, ώστε να αποτραβηχτεί και να ζήσει μια φυσιολογική (πάντα στα δικά τουextreme standrads) ζωή. Τώρα, όμως, ο Ζάντερ καλείται να επιστρέψει από την αυτό-εξορία του και τους νεκρούς και να «στρατολογήσει» μια ομάδα που απαρτίζεται από εξίσου αντισυμβατικούς χαρακτήρες προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον ανελέητο Ζιάνγκ και τη συμμορία του, σε έναν αγώνα δρόμου ώστε να ανακτήσουν ένα άκρως καταστρεπτικό όπλο με την ονομασία το Κουτί της Πανδώρας, που στα λάθος χέρια μπορεί να αποβεί μοιραίο για την ανθρωπότητα. Ο Ζάντερ θα βρεθεί στη μέση μιας συνωμοσίας που εμπλέκει τα υψηλότερα κλιμάκια όλων των κυβερνήσεων του κόσμου και θα χρειαστεί να αναθεωρήσει εχθρούς και φίλους προκειμένου να επιζήσει και να σώσει και τον κόσμο. [Trailer] [Review]

Jackie

Βιογραφικό Δράμα - ΗΠΑ, Χιλή, Γαλλία 2016, εγχρ., 99’

Σκηνοθεσία: Pablo Larraín Σενάριο: Noah Oppenheim Ηθοποιοί: Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Greta Gerwig, Billy Crudup, John Hurt Διανομή: Feelgood Ent.

Στις 22 Νοεμβρίου του 1963, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στο Ντάλας, ο John F. Kennedy δολοφονείται και το ροζ ταγέρ της Jackie ποτίζεται από το αίμα του συζύγου της. Ο κόσμος της και η πίστη της θρυμματίζονται. Παρά το τραύμα της, μια εβδομάδα μετά καλείται να αντιμετωπίσει το αδιανόητο: να παρηγορήσει τα δυο της μικρά παιδιά, να αδειάσει το σπίτι που ανακαίνισε με πολύ κόπο και να οργανώσει την κηδεία του άντρα της. Η Jackie συνειδητοποιεί γρήγορα ότι οι επόμενες εφτά μέρες θα καθορίσουν πώς η ιστορία θα καταχωρίσει την κληρονομία του συζύγου της, αλλά και το πώς θα μείνει η ίδια στην ιστορία. [Trailer] [Review]

Split

Ψυχολογικό Θρίλερ - ΗΠΑ 2016, εγχρ., 116’

Σκηνοθεσία: M. Night Shyamalan Σενάριο: M. Night Shyamalan Ηθοποιοί: James McAvoy, Anya Taylor-Joy, Betty Buckley Διανομή: Odeon

Η ιστορία του Κέβιν, ενός νεαρού που πάσχει από διασχιστική διαταραχή προσωπικότητας με αποτέλεσμα να έχει 23 διαφορετικές και τελείως διακριτές μεταξύ τους προσωπικότητες. Όταν μια από τις 23 προσωπικότητές του κυριαρχεί, απάγει και φυλακίζει σε ένα σκοτεινό, υπόγειο δωμάτιο, τρία νεαρά κορίτσια και τότε, μια 24η, κρυμμένη προσωπικότητα, όμοια με τέρας, ετοιμάζεται να ξεπροβάλλει και έτσι να κλείσει τον κύκλο της απόλυτης παράνοιας. [Trailer] [Review]

Resident Evil: The Final Chapter

Περιπέτεια Φαντασίας - ΗΠΑ 2016, εγχρ., 106’

Σκηνοθεσία: Paul W. S. Anderson Σενάριο: Paul W. S. Anderson Ηθοποιοί: Milla Jovovich, Ali Larter, Shawn Roberts, Ruby Rose, Eoin Macken, William Levy, Iain Glen Διανομή: Feelgood Ent.

Η νέα ταινία πιάνει την αφήγηση από το τέλος του Resident Evil: Retribution, όπου η Αλίκη (Milla Jovovich) είναι η μοναδική που έχει επιβιώσει μετά την τελική μάχη της ανθρωπότητας έναντι στο απόλυτο Κακό. Τώρα θα χρειαστεί να επιστρέψει εκεί όπου ξεκίνησε ο εφιάλτης – στο The Hice στη Raccoon City, όπου η Umbrella Corporation συγκεντρώνει τις δυνάμεις της για μια τελική αναμέτρηση απέναντι στους επιζώντες της Αποκαλυψης. [Trailer] [Review]

A Dog's Purpose

Δράμα - ΗΠΑ 2017, εγχρ., 100’

Σκηνοθεσία: Lasse Hallström Σενάριο: W. Bruce Cameron, Cathryn Michon, Audrey Wells, Maya Forbes, Wallace Wolodarsky Ηθοποιοί: Britt Robertson, K. J. Apa, Juliet Rylance, John Ortiz, Kirby Howell-Baptiste, Peggy Lipton, Dennis Quaid, Josh Gad Διανομή: Odeon

Βασισμένο στο ομώνυμο μπεστ-σέλερ του Γ. Μπρους Κάμερον από το 2010, το «Ο Καλύτερος Φίλος Μου», σε σκηνοθεσία Λάσε Χάλστρομ («Chocolat», «The Hundred-Foot Journey»), επικεντρώνεται σε έναν αφοσιωμένο σκύλο, που βρίσκει νόημα στην δική του ύπαρξη μέσα από τις ζωές των ανθρώπων που αγαπά. Τους μαθαίνει να γελάνε και να αγαπάνε, και αυτοί τον μαθαίνουν πώς είναι να έχεις μια οικογένεια που θα κάνει τα πάντα για σένα.

Moonlight

Δράμα - ΗΠΑ 2016, εγχρ., 111’

Σκηνοθεσία: Barry Jenkins Σενάριο: Trevante Rhodes, André Holland, Janelle Monáe, Ashton Sanders, Jharrel Jerome, Naomie Harris, Mahershala Ali, Alex Hibbert Διανομή: Seven Films

Αυτή είναι η ιστορία μιας ολόκληρης ζωής. Μια διαχρονική ιστορία ανθρώπινης επαφής κι αυτογνωσίας, το Moonlight εξιστορεί τη ζωή ενός νεαρού από την παιδική του ηλικία έως και την ενηλικίωση, καθώς παλεύει να βρει τη θέση του στον κόσμο. Ένα ζωτικό πορτρέτο της σύγχρονης ζωής ενός αφροαμερικανού κι ένας ποιητικός διαλογισμός για την ταυτότητα, την οικογένεια, τη φιλία, την αγάπη πλημμυρισμένος με βαθιά συμπόνοια και καθολικές αλήθειες. [Review]