Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έρημά μου νιάτα, πού τσαλακωθήκατε;

Μιας που είναι η εποχή των... λιστών, την ταινία American Honey θα τη δείτε σε μπόλικες από δαύτες. Του... εξωτερικού, να το διευκρινίσουμε αυτό. Γιατί στο εσωτερικόν δεν θα μπορούσε να είναι σε λίστες της χρονιάς, μιας που δεν έχει βγει στις ημεδαπές αίθουσες το 2016 και δεν γνωρίζουμε αν θα το πράξει και μέσα στο 2017. Παράξενο κατά μία έννοια, καθώς ήταν μία από τις πλέον συζητημένες ταινίες του περασμένου φεστιβάλ των Καννών όπου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον περασμένο Μάιο, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα!

Η Andrea Arnold είναι αν μη τι άλλο μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθέτιδα. Με την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της, και πρώτη made in USA, επέστρεψε λοιπόν στο φεστιβάλ όπου συμμετείχε και με τις δύο πρώτες ταινίες της, για την καθεμιά από τις οποίες έλαβε και το Βραβείο της Επιτροπής! Και το... καλό τρίτωσε με τούτη την ταινία, που επίσης τιμήθηκε με το Βραβείο της Επιτροπής! Θυμίζουμε: ξεκίνησε με το εντυπωσιακό «Red Road» (2006), συνέχισε με το εξίσου σούπερ γουάου Fish Tank (2009) και το 2011 έκανε μια... απιστία, παρατώντας (προσωρινά) το αγαπημένο της φεστιβάλ για να δοκιμαστεί στο διαγωνιστικό της Βενετίας με την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της στα «Ανεμοδαρμένα ύψη» (Wuthering Heights) της Emily Bronte. Ο τίτλος της τελευταίας της ταινίας είναι δανεισμένος από το ομώνυμο τραγούδι των Lady Antebellum. Και είναι μια από τις σπάνιες πλέον ταινίες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που λείπουν λέμε από το σύγχρονο κινηματογράφο. Τα πλάνα είναι γυρισμένα με χρονολογική σειρά, υπήρξε μεγάλη ελευθερία στο σενάριο και μπόλικος αυτοσχεδιασμός, σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας η κάμερα είναι στο χέρι και τέλος δεν χρησιμοποιήθηκε σχεδόν καθόλου τεχνητός φωτισμός! Αμ οι τίτλοι τέλους; Κι αυτοί ιδιαίτεροι. Για πρώτη φορά όλοι όσοι συμμετείχαν στην ταινία εμφανίζονται στους τίτλους τέλους με αλφαβητική σειρά – κι όχι προτάσσοντας αρχικά τους ηθοποιούς και μετά τους τεχνικούς. Όχι. Όλοι αλφαβητικά, ανεξάρτητα αν είναι ηθοποιοί ή το παιδί που φρόντιζε για το φαγητό στο σετ! Ωραίο;

Η υπόθεση: Η Σταρ είναι μια 18χρονη κοπέλα που μπορεί να έχει όλο το μέλλον μπροστά της, παρόν όμως δεν διαθέτει. Ανήκει στην κατηγορία «white trash», φροντίζει η ίδια τα δύο ανήλικα αδέλφια της μαζεύοντας φαγώσιμα από τους σκουπιδοτενεκέδες των σούπερ-μάρκετ και οι γονείς της είναι εκτός κάδρου. Μια μέρα θα συναντήσει μια παρέα συνομηλίκων της που τριγυρνάνε τις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ βγάζοντας τα προς το ζην «πουλώντας» συνδρομές για περιοδικά! Την προσοχή της κερδίζει αμέσως ο Τζέικ, ένας καταφερτζής αλαζόνας, μεγαλύτερός της σε ηλικία νεαρός, που την προσκαλεί να τους ακολουθήσει και να βγάλει κι εκείνη χρήματα όπως εκείνοι! Αφού αφήσει τα αδέλφια της υπό την προστασία ενός αναξιόπιστου είναι η αλήθεια κηδεμόνα, η Σταρ όντως ακολουθεί το παράξενο αυτό καραβάνι. Μεταξύ αυτής και του Τζέικ θα αναπτυχθεί μια ερωτική σχέση. Έτσι κι αλλιώς όμως είναι νέα, είναι νέοι και όλη η ζωή βρίσκεται μπροστά τους...

Η άποψή μας: Στις Κάννες είναι κανόνας οι περισσότερες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος να είναι μεγάλες σε διάρκεια. Τούτη η ταινία, ας πούμε, διαρκεί 162 λεπτά! Σχεδόν τρεις ώρες δηλαδή! Ξέρετε ποιο είναι το κατόρθωμα της Arnold; Το γεγονός ότι κατάφερε να γεμίσει αυτά τα 162 λεπτά χωρίς να μας παρουσιάζει κάτι το αδιαπραγμάτευτα συγκλονιστικό αλλά κανένα λεπτό της ταινίας δεν σε κάνει να βαρεθείς – δεν υπάρχει στιγμή της ταινίας που να σε αφήνει αδιάφορο! Μπορεί να είναι η πιο «χαλαρή» της ταινία σε ότι αφορά τη διαδοχή των γεγονότων κι όμως όλα τα κομμάτια του παζλ κολλάνε. Από την αριστουργηματική διεύθυνση φωτογραφίας, το απαιτητικό και εντελώς έξυπνο μοντάζ και το καταπληκτικότερο σάουντρακ που έχετε ακούσει τα τελευταία χρόνια! Ε, ναι, λοιπόν, αν είστε young at heart αποκλείεται να μην παρασυρθείτε από τη χαρά της ζωής που νιώθουν αυτά τα παιδιά. Που με την ίδια ευκολία που χορεύουν ξέφρενα υπό τους ήχους του «We Found Love» (in a hopeless place, έτσι;) της Rihanna, μπορούν να γουστάρουν μια βόλτα μέσα στην πόλη, μέσα στη νύχτα με το φοβερό και τρομερό «Recharge and Revolt» των Raveonettes, που μέχρι πρόσφατα το είχα και ήχο κλήσης στο κινητό (just saying!).

Θα μπορούσα να είμαι πατέρας αυτών των πιτσιρικάδων (με... παίρνει ηλικιακά), αλλά διάολε, πολύ χαίρομαι που ένα μικρό μέρος μέσα μου συνεχίζει και μπορεί να νιώθει όπως αυτοί, έτσι όπως αποτυπώνεται στην ταινία. Μια γενιά χαμένη, καμένη, κατεστραμμένη κι όμως ζωντανή, αισιόδοξη, δυνατή, με αυτοπεποίθηση, ιδίως σε ότι αφορά τις κοπέλες της παρέας. Η πρωτοεμφανιζόμενη Sasha Lane (με καμία προηγούμενη υποκριτική πείρα – την ξεχώρισαν όταν την είδαν σε μια παραλία στην Πόλη του Παναμά με μια φίλη της και οι δύο κοπέλες νόμιζαν αρχικά ότι τις ήθελαν για να γυριστεί πορνό!!!) είναι εξαιρετική στο ρόλο της Σταρ: ο φακός την αγαπάει και το πρόσωπό της ακτινοβολεί δυναμισμό. Ο Shia LaBeouf, το μεγάλο όνομα του καστ, μάλλον δίνει την καλύτερη ερμηνεία της ζωής του, ίσως επειδή ο συγκεκριμένος ρόλος βρίσκεται πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είναι, οπότε δεν χρειάζεται να... υποδυθεί.

Μεταξύ των «επεισοδίων» τούτου του ιδιότυπου συνδυασμού road movie, americana και ιστορίας αγάπης, που παρεκκλίνουν λίγο από το γενικό αισθητικό κανόνα της ταινίας, εκείνη που ξεχωρίζει είναι αυτή με τους Τεξανούς, την τεκίλα και το κλασικό σκουλήκι ενώ μια άλλη, εκείνη με τους τύπους που δουλεύουν στις πηγές άντλησης πετρελαίου, θα μπορούσε ενδεχομένως και να λείπει. Πάντως, όποτε είναι μαζί οι δύο πρωταγωνιστές η ταινία κερδίζει σε ένταση και φλόγα. Κι είναι αυτοί οι δύο που εκπροσωπούν την άποψη της σκηνοθέτιδας σχετικά με τη νέα γενιά και τη σχέση της με το σεξ και τον έρωτα: το σεξ βρίσκεται πολύ εύκολα, ο ρομαντισμός δεν έχει πεθάνει αλλά η εποχή παραείναι κυνική για να παραδεχτούν τα παιδιά ότι είναι ερωτευμένα.

Ένας ύμνος στη νέα γενιά, μια ταινία – πυγολαμπίδα που, όπως στο φινάλε, με το λίγο φως το οποίο εκπέμπει, μπορεί να διώξει τα σκοτάδια που μας έχουν περικυκλώσει και ασφυκτικά σκεπάσει. Λέω εγώ τώρα...

του gaRis (@takisgaris)

Έκανα λοιπόν Χριστούγεννα στο Μπρόντγουεη, όπως το όνειρο παιδιόθεν αν και, για να είμαι ειλικρινής, όχι ακριβώς. Ο Denzel Washington πήρε το Fences όπως το έζησε προ 5ετίας στο σανίδι για 114 παραστάσεις και το μετέφερε αυτούσιο στη μεγάλη οθόνη. Προς τιμήν του αλλά με εμφανείς δυσκολίες προσαρμογής σκηνοθετικά. August Wilson o μαύρος συγγραφέας, δις βραβευμένος με πούλιτζερ (Fences, 1987 και A Piano Lesson, 1990), πρόσφατα χαμένος (2005) στα 60 του από καρκίνο στο συκώτι. Tony awards για παράσταση, πρώτο ανδρικό και γυναικείο ρόλο προ 25ετίας, επανάληψη του σκηνικού στο revival με Denzel και Viola Davis το 2011, οπότε καταλαβαίνεις τη σύνδεση. Ή για να στο κάνω λιανά, βάλε μέσα τη δήλωση του σκηνοθέτη/πρωταγωνιστή πως η επιλογή πλασαρίσματος της Βαϊόλα στις υποστηρικτικές ερμηνείες για τις υποψηφιότητες ήταν εντελώς δική της. Δηλαδή, θέλω το όσκαρ και το θέλω τώρα. Θα το πάρεις κυρία μου, γιατί δεν υπάρχει καλύτερο λυσσασμένο κλάμα, πλήρες εντιμότητας και άδικου πόνου από το δικό σου στην πιάτσα.

Πίτσμπεργκ στα 50s. O Troy Maxson (Denzel Washington) είναι ο σκουπιδιάρης με δυο γιους (Russell Hornsby, Jovan Alepo) από διαφορετικές γυναίκες που έχει κάνει φυλακή για φόνο, πέρασε τη νιότη του ελπίζοντας πως θα γινόταν σταρ του μπέιζμπολ, προτού καταλήξει στον αυλόγυρο του σπιτιού που πήρε από τον αδερφό του Gabriel (Mykelti Williamson), βετεράνο πολέμου και νυν τρελό της γειτονιάς με την τρομπέτα, να πίνει τζιν με τον κολλητό συνάδελφο Jim Bono (Stephen Henderson), φλερτάροντας με τη γυναίκα της ζωής του Rose (Viola Davis). Γεμάτος ανεκπλήρωτα όνειρα και ενοχές, ρίχνει τη βαριά σκιά του στα αγόρια (ο μεγάλος άφραγκος μουσικός, ο μικρός εκκολαπτόμενος παίκτης του μπέιζμπολ) και ενίοτε μπερμπαντάκος, παρότι η Rose του έχει δοθεί ψυχή και σώμα. Όσο είναι αυτός που φέρνει το βδομαδιάτικο κάθε Παρασκευή για να το παραδώσει στο χέρι της, είναι αυτοδίκαια ο Άντρας του σπιτιού και ο λόγος του ο μόνος που μετράει. Όμως η οικογένειά του περιμένει το πρώτο του παραστράτημα για να επαναστατήσει.

Το Fences είναι ο ευθύς συμβολισμός του φράχτη που χωρίζει τους μαύρους από την υπόλοιπη Αμερική με τον ίδιο τρόπο που ο Troy αυτοπεριχαρακώνεται έναντι των γιων του αρνούμενος να ομολογήσει την ήττα του στα μαρμαρένια αλώνια της βιοπάλης. Η Rose είναι το υγιέστερο κομμάτι του, η κολόνα του σπιτιού του. Όμως τα θεμέλια θα ξεριζωθούν, γιατί ο Troy θα βρεθεί καβάλα στο φράχτη, ψάχνοντας ένα αίσθημα ελευθερίας που δεν γνώρισε ποτέ. Τρίτη σκηνοθετική απόπειρα για τον Washington (Antwone Fisher, 2002 και Τhe Great Debaters, 2007) που είναι με άνεση η επαρκέστερη, δεδομένης της γνώσης του υλικού και του με διαφορά καλύτερου κάστ σε φετινή κινηματογραφική παραγωγή. Το χάρισμα, η αιλουροειδής κίνηση, η απειλητική γοητεία, η ηφαιστειώδης ένταση στη διαπασών, για τον εύκολα καλύτερο μη λευκό ηθοποιό του σελουλόιντ έβα. Η Davis είναι η συναισθηματική άγκυρα του έργου, κρυστάλλινη, δίκαιη και θύμα του άνδρα όπου εμπιστεύτηκε αρχετυπικά τα όνειρα της μητρότητας. Δε θα αδικήσω τους υποστηρικτικούς ρόλους, ξεχωρίζω όμως τον Stephen Henderson ως τον χορό σε αυτή την τραγωδία αρσενικών στον περίκλειστο αυλόγυρο.

To ξεκαθάρισα εξαρχής: O Denzel κάνει μια ευπρόσωπη δουλειά, τιμά την επιθυμία του Wilson (που ήθελε αποκλειστικά μαύρο σκηνοθέτη) να δώσει πρωτοκαθεδρία στον πυκνό, κοφτερό λόγο του τσεχωφικών καταβολών (καθότι τα γεγονότα - κλειδιά διαδραματίζονται εκτός σκηνής) θεατρικού κειμένου. Η στατικότητα όμως, η έλλειψη νατουραλισμού στην κατεύθυνση της δράσης και κυρίως στον τόνο των ερμηνειών είναι κουσούρια που βαραίνουν τον ίδιο παρά την εκρηκτική του ερμηνεία, χωρίς πάντως το gravitas του James Earl Jones της πρώτης παράστασης του Fences. Στα SAG Awards αναμένω να διαπρέψει – στα Oscars όχι τόσο ως ταινία. Μολαταύτα, μύρισε Broadway κι αυτό από μόνο του είναι εγγυημένη απόλαυση για τους θιασώτες του είδους.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Μα εγώ μ’ έναν άγριο, περήφανο χορό / σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω»...

H La Danseuse αποτέλεσε την επιλογή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να προβληθεί κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης της τελευταίας διοργάνωσης του περασμένου Νοεμβρίου. Την κινηματογραφική της...παρθενιά την έχασε κατά τη διάρκεια του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου είχαμε την τύχη να τη δούμε. Εκεί προβλήθηκε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» - και η αλήθεια είναι πως στην προβολή όπου την παρακολουθήσαμε, κέρδισε το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων δημοσιογράφων. Πρόκειται για μια βιογραφία (κατά μία έννοια) της χορεύτριας Loïe Fuller και της σχέσης που ανέπτυξε με την προστατευόμενή της και αντίζηλό της τελικά, Isadora Duncan. Η Stéphanie Di Giusto στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί, παίρνει αρκετές ελευθερίες σεναριακά, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το βιβλίο του Giovanni Lista «Loïe Fuller, Danseuse de la Belle Epoque». Πχ, ενώ η Fuller ήταν ολωσδιόλου Αμερικανίδα, της «δίνει» Γάλλο πατέρα, για να μην χρειαστεί η Γαλλίδα Soko που την υποδύεται να κρύψει την προφορά της. Επίσης, επινοεί τον χαρακτήρα του κόμη Louis d'Orsay (τον οποίο υποδύεται ο Gaspard Ulliel), για να υπάρχει κι ένας σημαντικός ανδρικός χαρακτήρας σε ένα γυναικοκρατούμενο σύμπαν!

Μεταξύ των συμπαραγωγών της ταινίας συναντάμε και τα ονόματα των αδελφών Dardenne. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Benoît Debie, ο οποίος έχει μεταξύ των άλλων συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Gaspar Noé (συνεργάστηκαν σε τρεις ταινίες), Wim Wenders, Harmony Korine και Ryan Gosling!

Η υπόθεση: 1887: Μετά τη δολοφονία του γαλλικής καταγωγής χρυσοθήρα πατέρα της, η 25χρονη Μαρί-Λουίζ εγκαταλείπει την άγρια Δύση και μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, στην αποξενωμένη μητέρα της, με απώτερο στόχο να κυνηγήσει το όνειρό της και να γίνει ηθοποιός. Έχοντας εμμονή με τη βιβλική Σαλώμη, κάποια στιγμή, στο θέατρο, από... δυσλειτουργία του κοστουμιού της σε μια παράσταση που είχε δεύτερο ρόλο, χωρίς λόγια, άρχισε να χορεύει με το φόρεμα στο χέρι! Αυτό ήταν! Ο κόσμος γούσταρε αυτό που είδε και η Λόι όπως «βαφτίστηκε», έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά για να βελτιώσει το σόου της. Ένας Γάλλος κόμης που ζούσε τότε στις ΗΠΑ θα πέσει θύμα της γοητείας της, εκείνη θα τον... ληστέψει και με τα λεφτά του θα γυρίσει στην πατρίδα του πατέρα της, τη Γαλλία, προκειμένου να τελειοποιήσει το σόου της. Θα στραφεί αρχικά στα Folies Bergère, θα κάνει τεράστια επιτυχία και θα φτάσει μέχρι την Όπερα των Παρισίων. Στην πορεία θα γνωρίσει μια νεαρή, ταλαντούχα και προκλητική χορεύτρια, την Ισιδώρα Ντάνκαν, με την οποία θα αναπτύξει μια σχέση αγάπης και μίσους.

Η άποψή μας: Αυτή η ταινία είναι χαρακτηριστική περίπτωση crowdpleaser για ένα πιο εκλεπτυσμένο κοινό. Τι θέλω να πω; Είναι μια βιογραφία, μια ταινία εποχής, φροντισμένη στην κάθε της λεπτομέρεια, που γυρίστηκε για να αρέσει στο κοινό που θα την παρακολουθήσει τόσο ώστε να τη διαδώσει με το περίφημο word of mouth. Όλα τα στοιχήματα της «έκατσαν» της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας. Στον πρώτο της ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο η Soko δίνει εξαιρετική ερμηνεία. Η Lily-Rose Melody Depp, κόρη του διάσημου Johnny Depp, είναι επίσης πολύ καλή ως Ισιδώρα Ντάνκαν. Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι εξαιρετική, η μουσική, οι χορογραφίες, η αισθητική της ταινίας πιάνουν υψηλότατες επιδόσεις.

Από την αρχή και με τη βοήθεια ενός πολύ λειτουργικού μοντάζ η ταινία κυλάει σαν νερό που με μεγάλη ορμή παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της! Ρυθμός που πέφτει αρκετά στο τελευταίο τρίτο της ταινίας (να τα λέμε κι αυτά) αλλά εντέλει η ταινία κλείνει έξυπνα. Ο βασικός ανδρικός ρόλος ερμηνεύεται (μεγάλη κουβέντα αυτή) από τον Gaspard Ulliel, που κατά την προσωπική μας άποψη δεν έπρεπε ποτέ να γίνει ηθοποιός (μιας που 9 στις 10 φορές είναι χάλια!), αλλά αυτό είναι ελάχιστο ψεγάδι, που δεν χαλάει με τίποτα την απόλαυση της ταινίας. Υπάρχουν σκηνές μαγικές: εκείνη όπου η Λόι δίνει την πρώτη της χορευτική παράσταση χρησιμοποιώντας ως εφέ φώτα, μπροστά σε κοινό, πραγματικά κόβει την ανάσα! Ομορφιά ρε παιδί μου, ομορφιά, λειτουργικότητα, απλότητα. Αυτή η ταινία αποτελεί τον ορισμό του καλού εμπορικού σινεμά. Απευθύνεται σε όλους, ιδίως όμως οι γυναίκες που ψάχνουν κινηματογραφικούς, σθεναρούς χαρακτήρες, οι οποίοι δεν τα παρατάνε με την καμία όσες δυσκολίες κι αν συναντήσουν, θα αποτελέσουν το target group του φιλμ. Και μεταφέρει στοιχεία από μια άλλη εποχή, που φαντάζει μαγική στην άδεια (κατά πως φαίνεται) από οράματα δική μας εποχή.

Η Λόι έγινε μούσα του Ροντέν, του Τουλούζ Λοτρέκ και των αδελφών Λιμιέρ μεταξύ των άλλων. Όμως, η σχέση που τη σημάδεψε ήταν εκείνη με την σαφώς πιο ταλαντούχα Ισιδώρα Ντάνκαν. Όπως πολύ όμορφα αναφέρεται στον κατάλογο του φεστιβάλ: «Αυτή είναι η ιστορία ενός σώματος που υπέφερε κάτω από 350 μέτρα υφάσματος, αλλά και μιας βασανισμένης ψυχής που μαράθηκε μετά από τη συνάντησή της με την Ισιδώρα Ντάνκαν – μιας προβολής του εαυτού της που δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει». Μένει να φανεί αν τόσες δεκαετίες μετά την εμφάνισή της και την επιτυχία της (τότε), η ζωή και το έργο της άγνωστης στο πλατύ κοινό πονεμένης καλλιτέχνιδας μπορεί να έχει απήχηση στους σημερινούς θεατές.

του gaRis (@takisgaris)

Θα σε πάρω να φύγουμε, σάλλη Γη σάλλα μέρη. Στη Homestead II, 120 ανθρωπινά χρόνια απόστα, με το ναυλωμένο αστρόπλοιο Avalon, χωρητικότητας 5 χιλιάδων επιβατών και καμιά τρακοσάρα κρου. Μπες στην κάψουλα, να κοιμηθείς στο ταξίδι, ώσπου να φανεί ο προορισμός μερικούς μήνες πριν το τέρμα. Αυτό το τοπ μπλακ λίστεντ σενάριο που υπομόνευε κοντά δέκα χρόνια προς υλοποίηση, για να πέσει στα ικανά χέρια (Headhunters, οσκαρικότατο The Immitation Game) του βάικινγκ Morten Tyldum. Χορταστική παραγωγή ($120Μ), με κατουσίαν δυο ρόλους, ενσαρκωμένους από ό,τι πιο γκλαμουράτο έχει να επιδείξει ο πλανήτης: Ο ιουράσειος Chris Pratt (πληρωμή: $12M) και η βασίλισσα του χόλλυγουντ Jennifer Lawrence (πληρωμή $20Μ επί του 30% των εισπράξεων). To κόνσεπτ απλό και ακανθώδες. Μέσα στο γενικό σιωπητήριο (hibernation), οι αρκούδες το λεν χειμερία νάρκη 30 ετών, η κάψουλα του Pratt ανοίγει πρόωρα και ο μορφονιός μηχανικός περιπλανιέται κανα χρόνο ψάχνοντας απαντήσεις, με μόνη παρέα το ουίσκι που του σερβίρει ο ευγενέστατος ανδροειδής- μπάρμαν Martin Sheen. Ώσπου μια των ατέρμονων ημερών ατενίζει την ωραία κοιμωμένη Aurora (sleeping beauty αναφορά) και μετά από πολύμηνο φιλοσοφικό διλημματισμό αποφασίζει να την ξυπνήσει, δηλαδή πρακτικά να τη σκοτώσει πριν την τελική άφιξη.

Το Passengers λοιπόν δεν οδηγεί πουθενά. Από τις εμφανείς επιλογές να αναδειχθεί ως ένα αφήγημα μεταξύ των Wall E και The Shining ή έστω μια soap opera τύπου Titanic-in-Space, αυτοαναλώνεται σε μια εντελώς λανθασμένα τοποθετημένη ιστορία Συνδρόμου της Στοκχόλμης, που οι εξέκιουτιβ στουντιακές κεφαλές μηρύκασαν πλειστάκις, στην προσπάθεια να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον προκαλώντας και μετά χαϊδεύοντας το στοχευμένο κοινό των μούλτιπλεξ. Ο Νορβηγός ξέρει το μαστοριλίκι και λανσάρει γκατζετάδικη μελλοντολογία με λουσάτη φωτό Rodrigo Prieto που σαγηνεύει. Οι δε σταρς δίνουν υποκριτικό αγώνα να υποστηρίξουν τα ανυποστήρικτα, καταργώντας νόμους της φυσικής και το πως λειτουργούν τα ανθρώπινα όντα, όταν οι επιλογές τους δεν είναι έρμαια του ανερμάτιστου γραπτού σου κε Spaihts (Doctor Strange, Prometheus). Ειδικά η τελική επιλογή της νεαρής νεοϋορκέζας δημοσιογράφου Aurora, προδίδει όχι μόνο τον ευγενή σκοπό του αστρικού της ταξιδιού αλλά ταυτόχρονα δικαιώνει την πράξη του Jim (Chris Pratt) να την «ξυπνήσει», γιατί…έτσι του άρεσε.

Μη διανοηθείς να δρασκελίσεις κατώφλι μούβι θήατερ αναμένοντας ο,τιδήποτε πιότερο μιας λουστραρισμένης ερωτοκατάστας, με κανα δυο σένιους εφφέδες και υπαινιγμούς κριτικής για τον κόσμο του μέλλοντός μας. Έχει και extended cameo του Lawrence Fishburne για να σπάσει η πρίβιλητζντ γουαϊατίλα και μερικά δεύτερα βωβού Andy Garcia. Ξόδεμα μεγάλο φιλαράκι. Δεν αδικώ λοιπόν τσι κριτικάτσηδες που θάψανέτο άγρια μαζί με το άλλο το ταλαίπωρο θολοκλαψούρικο Collateral Beauty. Βγήκανε οι στουντιάρχες και διαμαρτυρήθηκαν επειδή χάσανε εισιτήρια λέει. Φτάνει, τα πόνεσε η ψυχή μου τα παιδιά μωρσύ. Και μια κουβέντα για Τζενάκι και Chris Pratt: Αγάπες μου έφυγαν Last Christmas αγκαλιά ο George Michael με τη Carrie Fisher, δυο θηρία της ποπ κουλτούρας, πριν καν δρασκελίσουν στην τρίτη ηλικία. Σεις είστε στη θέση του οδηγού διασκέδασης των μαζών στον ενεστώτα χρόνο. Κάντε το δημιουργικά. Το χρήμα και η δόξα ποτέ δεν είναι ναφ. Άρα, τι; Εί-ναι το κά-τι που μένει όταν μια αγά-πη πεθαίνει νωρίς. Αθάνατε Τόλη.

Xin Ren σημαίνει εμπιστοσύνη...

του zerVo (@moviesltd)

Χωρίς δεύτερη σκέψη, ορίζει το σπουδαιότερο οικοδόμημα που έκτισε ποτέ ανθρώπινο χέρι. Για να ολοκληρωθεί χρειάστηκαν σχεδόν δέκα αιώνες, αφού οι εργασίες κατασκευής του ξεκίνησαν τον 7ο αιώνα, για να τελειώσουν στο απόγειο της διασημότερης δυναστείας που κυβέρνησε την Κίνα, εκείνη των Μινγκ, περίπου μια χιλιετία μετά. Ο πιο γνωστός μύθος γύρω από την ύπαρξη του, κάνει λόγο για εμφανή ορατότητα ακόμη κι από το διάστημα, δεδομένη υπερβολή για να τονιστεί το τιτάνιο μέγεθος του, που σε συνολικό μήκος αγγίζει τις 9 χιλιάδες χιλιόμετρα! Όσο ακριβώς χρειάστηκε στο αχανές οχυρωματικό αυτό έργο για να προστατέψει τον στρατό της Κίνας, εν καιρό πολέμου, από τις επιδρομές των Τούρκων και των Μογγόλων. Καθώς φαίνεται όμως, όπως μας πληροφορεί η περιπέτεια με τον πομπώδη τίτλο The Great Wall, δεν ήταν μόνο ανθρώπινοι οι στρατοί που ζήλεψαν την πρόοδο και την ευημερία της Τσάινα και επιθύμησαν να την κυριεύσουν...

Αφού έχει ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα πεδία του πολέμου, προσφέροντας τις μισθοφορικές του υπηρεσίες σε όποιον στρατό του τις ζητήσει, έναντι αδράς αμοιβής, ο περιπλανώμενος τυχοδιώκτης Ουίλιαμ Γκάριν, θα βρεθεί στα αφιλόξενα εδάφη των ερήμων της άπω ανατολής, έχοντας να φέρει εις πέρας το σχέδιο, που θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του. Έχοντας πάντοτε δίπλα του, το δεξί του χέρι και σύντροφο του στους αιματηρούς αγώνες, πολεμιστή Πέρο Τοβάρ, αναζητά στην κινέζικη επικράτεια, το άγνωστο υλικό που κάνει την διαφορά στην μάχη και που οι ντόπιοι μόλις έχουν ανακαλύψει, την πυρίτιδα, με την ελπίδα να την φέρει σαν υλικό στην Ευρώπη και να πλουτίσει. Αφού θα καταφέρουν να υπερκεράσουν ακόμη και τους πιο απροσδόκητους αντιπάλους στο διάβα τους, οι δύο δεινοί μαχητές θα πέσουν αιχμάλωτοι στα χέρια των καλά οργανωμένων στρατιωτών του Ανώνυμου Τάγματος, που δείχνουν να προετοιμάζονται για την τελική επίθεση του πιο απρόβλεπτου αντιπάλου...

Των μοχθηρών και τερατόμορφων ορδών του θηρίου Τάο Τέι, που ξυπνούν περιοδικά ανά εξήντα έτη, επιδιώκοντας να καταπνίξουν οτιδήποτε το ανθρώπινο βρεθεί στον δρόμο τους. Κάτω από τις εντολές του Διοικητή των πέντε στρατιών Σάο κι έχοντας οχυρωθεί για τα καλά πίσω από τους απροσπέλαστους πύργους του Μεγάλου Τείχους, οι Κινέζοι θα δείξουν διατεθειμένοι να δώσουν και την ζωή τους ακόμη, ώστε να μην επιτρέψουν στους κακομούτσουνους εισβολείς να περάσουν στον τόπο τους. Σε αυτό τους τον αγώνα, θα βρουν απρόσμενους συμμάχους τους δύο μπαρουτοκαπνισμένους ξένους, που η εμεπιρία τους στην μάχη, θα αποδειχτεί σωτήρια.

Είναι εντέλει το πως θα το καλομάθεις το παιδί, ειδικά εκείνο που όλες αυτές οι επικού περιεχομένου, τιγκάτες πολεμικών τεχνών και επίδειξης της wuxia τεχνικής, ταινίες, αποτελούν μακράν τις πιο όμορφα δομημένες, του action genre, από οποιαδήποτε γωνιά της γης κι αν προέρχονται. Και το γεγονός είναι πως οι καλοί μας φίλοι της People's (?) Republic of China, έχουν στην παράδοση τους το βασικό συστατικό των θρύλων, που είναι ικανοί να γεμίσουν και μια ντουζίνα από τέτοιες υπερπαραγωγές ετησίως. Ε, καμιά φορά αυτοί οι μύθοι ξεπερνούν τα όρια της φαντασίας και αντί για πολύχρωμους στρατούς, που προκύπτουν από όλα τα σύνορα της απέραντης χώρας, μπορεί να εμφανιστούν ασύνταχτα σμήνη βγαλμένα από φαντασίες σαν του Tolkien. Κάπως έτσι συμβαίνει κι εδώ, από την στιγμή που θα σημάνει το άρξασθε πυρ και οι Όρκ θα ριχτούν ολοταχώς για να κυριεύσουν το Σινικό Τείχος.

Το προείπαμε όμως, για τους καλομαθημένους, που έχουν παρακολουθήσει στο παρελθόν εποποιίες σαν τον ανυπέρβλητο Hero, το καταιγιστικό House Of The Flying Daggers και το λυρικό Curse Of The Golden Flower, άπαντα ζωγραφισμένα από την παλέτα του διασημότερου σκηνοθέτη που ανέδειξε ποτέ ο Σινικός τόπος. Κι εδώ ο Zhang Yimou, εκτός από την προϊστορία που έχει καταγράψει στο παλμαρέ του με ολόχρυσα γράμματα, έχει σιμά του και τους παράδες της Δύσης, που επιθυμούν να ορίσουν το αγγλόφωνο ντεμπούτο του, εκτός από το πιο ακριβό πόνημα στα χρονικά του Κινέζικου σινεμά, το πιο επιτυχημένο εγχείρημα στο είδος ποτέ. Κι αν είναι ηλίου φαεινότερο πως τα λεφτά τρέχουν ποτάμι, αλλιώς δεν δελεάζεις τόσο εύκολα έναν σούπερ χολιγουντιανό αστέρα τέτοιου βεληνεκούς, στο άνθος της καριέρας τους να το σκάσει για μια ολάκερη σεζόν στα πέριξ του Πεκίνου, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την έμπνευση, την εκτέλεση και συνολικά την δημιουργικότητα, που ακόμη και σε πολύ πιο χαμηλού μπάτζετ παραγωγές, είχε χειμαρρώδη πορεία.

Το κυριότερο χάλασμα, παρόλες τις απόπειρες από πλευράς της παραγωγής να θεωρηθεί η όψη του σαν αλληγορική, συμβολική, μεταφορική, έχει να κάνει με το θεριό και τους μυριάδες υπασπιστές του, που υποτίθεται εκφράζουν την μοχθηρία του προετοιμασμένου επί εξηκονταετίας πλεονέκτη, στην πραγματικότητα όμως, κοπιάρουν και μάλιστα με άσχημο τρόπο, όσα εξιστόρησε με τον μη διαπραγματεύσιμα απόλυτο τρόπο, στην εξαλογία του ο Jackson. Οχτροί που λειτουργούν και κινούνται ομαδικά και συντεταγμένα όπως τα έντομα, παίρνοντας εντολές από την βασίλισσα τους, που στέκει στα μετόπισθεν δίνοντας κατευθύνσεις για το πως θα πέσει στα βρωμερά χέρια τους η πρωτεύουσα Μπιανλιάνγκ. Η λειτουργικότητα δηλαδή των Άλιενς, έρχεται να συναντήσει την ασταμάτητη από τις δυνάμεις του Αγαθού, επιθετικότητα των (σε μικρογραφία) Γκοτζίλα...

Από την άλλη μεριά βεβαίως, δεν θα ήταν δυνατόν σε δημιούργημα Made In China να μην γίνει αναφορά στις ηθικές αξίες και αρχές, όπου το σύνολο του Σινικού πληθυσμού είναι εμβαπτισμένο, σε αντίθεση με τους Δυτικούς, που είναι παρτάκηδες, κλέφτες, λαμογικής συμπεριφοράς, που δηλώνουν πανέτοιμοι να στην φέρουν με την πρώτη ευκαιρία και να σου βουτήξουν τα υπάρχοντα, καλά κρυμμένοι πίσω από την βιτρίνα του καλοσυνάτους. Κουτοπονηριά που πανεύκολα μεταλλάσσεται προς χάριν της εξέλιξης του στόρι σε ανδρεία (τουλάχιστον για τον κεντρικό Πολικό Αστέρα), αν και κομματάκι σε αυτό βάζει και το χέρι της, η σχιστομάτικη ομορφάδα της ηγέτιδος των βαμμένων στην μπλε αρματωσιά, θηλυκών κομάντος αυτοκτονίας.

Κι επειδή το γυροφέρνω πολύ, πάνω, κάτω και πλαγίως στην παρουσία του Matt Damon, που πρέπει να καπάρωσε μισθό χίλιες φορές παραπάνω από όσα πήρε ο ήρωας του, συνολικά, για να πολεμήσει κάτω από τις σημαίες όλων των στρατών που κάποια στιγμή απαριθμεί, να πω πως η παρουσία του δεν είναι αναλόγως καταλυτική με την αμοιβή. Φυσικά και ανεβάζει κατά πολύ το κύρος του πρότζεκτ, ανοίγοντας το πλάνο εμπορικά και στις πιο κοντινές σε εμάς διανομές, αλλά ο χαρακτήρας του δεν έχει καμία σημαντική βαρύτητα, πέραν εκείνης της γνωστής του μερσενάρυ που εξελίσσεται σε ιδεαλιστή, έτσι, δίχως πολλές επεξηγήσεις. Πέραν του βασικού εξτραφυσικού οχτρού της πλοκής, ο έτερος βιλαίν, ορίζει την πιο μηδενιστική παρουσία στην μεγάλη οθόνη για τον Willem Dafoe, που ελάχιστοι θα αντιληφθούν και ακόμη λιγότεροι θα εξηγήσουν το νόημα της, με τον έτερο γνώριμο στο ευρύ κοινό από το τηλεοπτικό χιτ Game Of Thrones, Pedro Pascal, να αποδίδει ρηχά και επίπεδα τον αμφιβόλου ηθικής funny partner. Συνεπώς εκείνοι που περιμέναμε να σηκώσουν το φιλμ στους ώμους τους, είναι οι Κινέζοι ερμηνευτές, όπως και πραγματικά γίνεται, με τους κορυφαίους Andy Lau, Eddie Peng και Zhang Hanyu, να γνωρίζουν πολύ καλά για τι ακριβώς πρόκειται να υποδυθούν, την ίδια στιγμή που η άγριας ομορφιάς Jing Tian, αποσπά ως η πιο ολοκληρωμένη παρουσία το περισσότερο παλαμάκι από τον θεατή.

Συντροφιά όπως είναι φυσικό, με τα ειδικά εφέ, που παίζουν τον πρώτο και σημαντικότερο παράγοντα στην πορεία του πολεμικού δράματος, ιδιαίτερα στο ταχύτατο, τρισδιάστατο σκιτσάρισμα των σε εφόρμηση Τάο Τέι, με τα σουβλερά δόντια και τις γαμψές νυχάρες. Καταπληκτική, αναμενόμενα η φωτογραφία που όπως πάντα συνοδεύει τα ασιανά έπη, ελαφρώς σκοτεινότερη εδώ για να μοιάσει πιότερο σε Μέση Γη, παρά σε Φεουδαρχική Κίνα, ατού σίγουρο στην φαρέτρα του εικονοπλάστη Yimou, σημείο που μάλλον είναι αδύνατον να πέσει σε σφάλμα. Όπως εκτιμώ την πάτησε σε μεγάλο βαθμό, υπολογίζοντας αρχικώς λιγότερες τις απαιτήσεις των χρηματοδοτών της Legendary, που η επιρροή τους στο σύνολο είναι πασιφανής, ειδικά στην εκμηδένιση της σινικής αισθητικής, προς όφελος των αγγλικών και της δυτικής τάσης, μπας και κοπεί κανένα εισιτήριο παραπάνω και στις States. Που προσωπικά δεν το βλέπω εύκολο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Δεκεμβρίου 2016 από την UIP