Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εικόνα σου είμαι, Ρουμανία, και σου μοιάζω

Από το 2002 οπότε και ο Cristian Mungiu, ο πατριάρχης του νέου Ρουμάνικου κινηματογράφου, εμφανίστηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για να διαγωνιστεί με την πρώτου μεγάλου μήκους ταινία του «Δύση» (Occident) κερδίζοντας τελικά το βραβείο κοινού, μέχρι σήμερα, φαίνεται να έχουν περάσει πάρα μα πάρα πολλά χρόνια, πέρα από τα πραγματικά 14. Ακολούθησε το συγκλονιστικό «Τέσσερις μήνες, τρεις εβδομάδες και δυο μέρες» (4 luni, 3 saptamâni si 2 zile, 2007), που του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, το φοβερό και τρομερό «Πίσω από τους λόφους» (Dupa dealuri, 2012), που επίσης διαγωνίσθηκε στις Κάννες, κερδίζοντας τα βραβεία σεναρίου και καλύτερου γυναικείου ρόλου εξ ημισείας για τις δύο του πρωταγωνίστριες και αυτή είναι μόλις η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του. Δεν είναι φοβερά παραγωγικός ο Mungiu αλλά όποτε γυρίζει ταινία έχει κάτι να πει και προσεγγίζει την έννοια του αριστουργήματος.

Η Bacalaureat λοιπόν, η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Mungiu, ήταν η μία από τις δύο ρουμάνικες, που συμμετείχαν στο διαγωνιστικό τμήμα του φετινού φεστιβάλ των Καννών. Και πάλι «τσίμπησε» βραβείο: αυτήν τη φορά, το βραβείο σκηνοθεσίας, το οποίο το μοιράστηκε με τον Olivier Assayas και το δικό του «Personal Shopper». Μια ταινία στην οποία χαρακτηριστικά δεν ακούγεται κανενός είδους μουσικό σκορ και οι μόνοι ήχοι πέρα από τις ομιλίες που ακούγονται προέρχονται είτε από ringtone κινητών είτε από ανοιχτά ραδιόφωνα.

Η υπόθεση: Ο Ρομέο Αλντέα είναι ένας γιατρός που ζει στην πόλη Κλουζ, στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας. Η κόρη του, η Ελίζα, είναι αριστούχος μαθήτρια. Έτσι κι αλλιώς το όνειρο του Ρομέο ήταν αυτό: η κόρη του να είναι καλή μαθήτρια έτσι ώστε όταν γίνει 18 χρονών να πάει να σπουδάσει στο εξωτερικό και να φύγει μια για πάντα από τη χώρα. Μια χώρα της οποίας τη διαφθορά και την αδιαφάνεια ο ίδιος δεν την αντέχει. Η Ελίζα τον βγάζει ασπροπρόσωπο. Έχει κερδίσει υποτροφία στην Αγγλία προκειμένου να σπουδάσει ψυχολογία. Όλα προμηνύουν ένα λαμπρό μέλλον για την Ελίζα.

Το μόνο που απομένει είναι να περάσει τις τελικές της εξετάσεις, κάτι εντελώς τυπικό για μια τόσο καλή μαθήτρια όσο εκείνη. Μόνο που την πρώτη μέρα των γραπτών της εξετάσεων η Ελίζα καθ' οδόν προς το εξεταστικό κέντρο, αποτρέπει – με... λάφυρο ένα σπασμένο χέρι – τον βιασμό της από έναν άγνωστο. Το γεγονός συγκλονίζει τον Ρομέο, πόσο μάλλον την ίδια την Ελίζα. Μπορεί κάτι τέτοιο να ξεπεραστεί εύκολα; Και με ποιο τίμημα;

Η άποψή μας: Ο Ρομέο (τον υποδύεται ο Adrian Titieni, σταθερός συνεργάτης του Adrian Sitaru – τον είδατε, όσοι ελάχιστοι πήγατε να δείτε την ταινία, και στο πρόσφατο Ilegitim) για τον Mungiu είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα συμπατριώτη του. Θεωρεί τον εαυτό του καλό άνθρωπο – και με τα γενικότερα υφιστάμενα στάνταρ προφανώς και είναι. Είναι άψογος στη δουλειά του, δεν παίρνει φακελάκια, λατρεύει την κόρη του και μισεί τη διαφθορά. Ναι, αλλά φέρει βαρέως το γεγονός ότι μπόρεσε να φύγει στο εξωτερικό και επέλεξε να επιστρέψει, κάτι για το οποίο μετανιώνει πικρά. Ναι, αλλά έχει παράνομη, εξωσυζυγική σχέση. Ναι, αλλά προκειμένου να μην χάσει το... τρένο η κανακάρισσά του, δέχεται να βάλει στην κορυφή της λίστας για μεταμόσχευση ήπατος ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, που μπορεί να κινήσει νήματα και να βοηθήσει την κόρη του να περάσει τις εξετάσεις. Ναι, συνεχίζει να ζει σε μια χώρα που μισεί, δέχεται όσα στραβά συμβαίνουν γύρω του, χωρίς να κάνει κάτι να τα αλλάξει. Νομίζει λοιπόν πως είναι καλός αλλά εντέλει είναι το ίδιο διεφθαρμένος, το ίδιο χάλια με αυτά που κατακρίνει.

Σε μια χώρα στην οποία όλα έχουν το τίμημά τους δεν μπορείς να κλείνεις απλά τα μάτια σου και να λες πως όλα είναι ok αρκεί να γίνεται η δουλειά σου. Ο Mungiu είναι πραγματικός μάστορας. Βγάζει την παράνοια της χώρας του με πανέξυπνους κινηματογραφικούς τρόπους. Η σκηνοθεσία του και το χτίσιμο του φιλμ είναι υποδειγματικά. Και δεν δίνει μασημένη τροφή στο θεατή του: τον βάζει να σκεφτεί τα μάλα. Ποιος πετάει την πέτρα που σπάζει το τζάμι του σπιτιού του γιατρού; Ποιος στραβώνει τους υαλοκαθαριστήρες στο αυτοκίνητό του; Ποιος αποφασίζει να ανοίξει τρύπα στη μέση του δρόμου πετώντας χώμα και πέτρες όπου να 'ναι κι όποιον πάρει ο Χάρος; Ο Mungiu μπορεί να κάνει συναρπαστικό ακόμα και το γύρισμα που γίνεται μέσα από ένα αυτοκίνητο, με την κάμερα να καταγράφει μια πόλη σε κατάρρευση, με τα πανομοιότυπα, άχρωμα κτήρια, τους αδέσποτους σκύλους να τριγυρνούν, τη ζωή να βιώνεται ως βίαια ακινησία. Τουλάχιστον αφήνει μια ελπίδα στη νέα γενιά. Που μπορεί να χαράξει το δικό της δρόμο. Που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Χωρίς να χρειάζεται διαφθορά και δωροδοκίες («λαδώματα» κατά το κοινώς λεγόμενο) για να προχωρήσει.

Στο ρόλο του αστυνομικού ο Vlad Ivanov, ο φοβερός και τρομερός γιατρός από την ταινία που χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα στον Mungiu, είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός. Να βοηθήσουμε ρε παιδιά τους δικούς μας ανθρώπους. Κάποια στιγμή θα μας βοηθήσουν κι αυτοί. Άνθρωποι είμαστε... Άλλη μια σπουδαία ταινία – κι ας μοιάζει να παίζει σε ασφαλή ύδατα – από έναν σπουδαίο δημιουργό.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Θεέ μου, είναι τόσο όμορφο, που μου κόβεται η ανάσα!»

Park Chan-wook. Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης ο οποίος και μόνο που έχει σκηνοθετήσει το «Oldboy» (2003) έχει πάρει μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους δημιουργούς όλων των εποχών! Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία του, τρία χρόνια μετά το Stoker, την πρώτη του αγγλόφωνη προσπάθεια, με χολιγουντιανούς ηθοποιούς, όπως η Nicole Kidman και η Mia Wasikowska. Εκείνη η ταινία ήταν – για άλλη μια φορά για ταινία του Park – εικαστικά υπέροχη αλλά κάτι έλειπε για να δέσει το γλυκό. Τούτη η ταινία τον βρίσκει σε απίστευτη φόρμα και λογικά συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες του, λίγο μόλις πιο κάτω από το απόλυτο αριστούργημά του, το «Oldboy».

Το The Handmaiden συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με το βραβείο Vulcain, για την άψογη καλλιτεχνική διεύθυνση του Ryu Seong-hie. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο της Sarah Waters «Fingersmith» (που το BBC έχει μετατρέψει σε τηλεοπτική σειρά ενώ έχει μεταφερθεί και στη θεατρική σκηνή), με τη δράση να μεταφέρεται από τη βικτωριανή Αγγλία στην υπό ιαπωνική κατοχή Κορέα του Μεσοπολέμου.

Η υπόθεση: 1930. Η Κορέα βρίσκεται υπό ιαπωνική κατοχή. Μια νεαρή, ορφανή και όμορφη Κορεάτισσα, η Σούκι, προσλαμβάνεται ως υπηρέτρια μιας πλούσιας καλλονής Γιαπωνέζας κληρονόμου, της Χίντεκο, η οποία ζει απομονωμένη και σχεδόν αποκλεισμένη σε ένα υπέροχο ανάκτορο, μακριά από κατοικημένη περιοχή, μαζί με τον επιβλητικό και αυταρχικό Κορεάτη θείο της, τον Κουζούκι. Η Σούκι, όμως, κρύβει ένα μυστικό. Στην πραγματικότητα είναι μια κλέφτρα την οποία προσέλαβε ένας απατεώνας συμπατριώτης της, που υποδύεται έναν Γιαπωνέζο κόμη.

Σκοπός του απατεώνα είναι να τον βοηθήσει η Σούκι (με το αζημίωτο) να αποπλανήσει την Χίντεκο, να τον ερωτευθεί, να την κάνει να τον αρραβωνιαστεί, να της αρπάξει την περιουσία και ακολούθως να την κλείσει σε ένα τρελάδικο, απαλλασσόμενος για πάντα από την παρουσία της. Το σχέδιο φαίνεται να βαδίζει έτσι όπως έχει καταστρωθεί. Ή μήπως όχι; Μήπως εντωμεταξύ άλλες συμμαχίες έχουν διαμορφωθεί; Πώς μπορεί ένας αναπάντεχος έρωτας να ανατρέψει τα πάντα;

Η άποψή μας: Λατρεύουμε Park Chan-wook. 12 χρόνια μετά τον θρίαμβό του στο φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής για το «Oldboy» (το καλό, όχι το ριμέικ – χλαπάτσα του Spike Lee) επιστρέφει με μια ταινία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αποδεικνύοντας ότι η ύφεση στην καριέρα του με τις ημι-αποτυχίες που ακολούθησαν (γύρισε άλλες τέσσερις ταινίες μεταξύ των δύο φιλμ) είναι πλέον παρελθόν. Η ταινία του είναι υπέροχη να τη βλέπεις, φανταστική να την ακούς, σπουδαία να τη νιώθεις, ενδιαφέρουσα να τη σκέφτεσαι.

Παραγωγή, διεύθυνση φωτογραφίας, μουσική (του Jo Yeong-wook, εκ των μονίμων συνεργατών του Park, που εδώ μάλλον δημιούργησε το αριστούργημά του), σκηνογραφία, μοντάζ, όλα είναι υψηλότατου επιπέδου και πιάνουν πολύ μεγάλες επιδόσεις. Το μεγάλο ατού του Νοτιοκορεάτη δημιουργού, όμως, πέρα από το να στήνει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, είναι η ικανότητά του στο storytelling. Παρακολουθείς την ταινία – που είναι διάρκειας σχεδόν δυόμιση ωρών – και δεν υπάρχει ούτε ένα λεπτό το οποίο να σε κάνει να βαριέσαι. Η μία εκπληκτικής σύνθεσης σκηνή ακολουθεί την άλλη και ο θεατής με ανοιχτό το στόμα και με καρδιά που χτυπάει δυνατά δεν ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει, τι να πρωτοθαυμάσει, με τι να... «φτιαχτεί» περισσότερο!

Χωρισμένη σε τρία κεφάλαια (όπως και το βιβλίο), η ταινία κάνει τον θεατή να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του σε κάθε επόμενο κεφάλαιο σε σχέση με το προηγούμενο! Κι αυτό επειδή κάθε φορά βλέπουμε την ιστορία ιδωμένη μέσα από το μάτι ενός άλλου από τους τρεις βασικούς ήρωες της ταινίας. Και ο κάθε νέος αφηγητής έχει άσους στο μανίκι του, τρικ για να μας ξεγελάσει κι εμείς, ενώ πιανόμαστε «κορόιδα» όχι μόνο δεν θυμώνουμε με την μπαγαποντιά αλλά την ευχαριστιόμαστε κιόλας! Γιατί όσα θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι κάποια στιγμή στην ταινία, ανατρέπονται. Γιατί οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Γιατί οι συμμαχίες ανά δύο είναι δυναμικές και μεταβαλλόμενες. Γιατί τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Οι ερωτικές σκηνές είναι και μπόλικες και αισθητικά υπέροχες. Δεν έχουμε περίπτωση La Vie D'Adele, δεν υπάρχει εκείνος ο άγριος ρεαλισμός εδώ, αλλά ο μπαγάσας ο σκηνοθέτης βγάζει ερωτισμό μην ξεπέφτοντας ποτέ στο επίπεδο του soft porno, που θα του χαντάκωνε το φιλμ. Οι ερωτικές σκηνές των δύο γυναικών είναι έξοχα ενταγμένες μέσα στο φιλμικό σώμα. Και οι αναγνώσεις ερωτικών περιπτύξεων στην «ιδιαίτερη», γεμάτη βιβλία της ερωτικής λογοτεχνίας, βιβλιοθήκη του «κολλημένου» και φετιχιστή θείου είναι άκρως ερεθιστικές.

Χορταστικό, εξωστρεφές σινεμά, που κάνει και τις νύξεις του για την αιώνια κόντρα και έχθρα μεταξύ Γιαπωνέζων και Κορεατών. Αλλά, όπως και στην περίπτωση του The Neon Demon – όχι σε τόσο έντονο βαθμό εδώ – η ταινία δεν είναι για όλους. Κι αυτό επειδή υπάρχουν οι ερωτικές σκηνές που μπορούν να σκανδαλίσουν από τη μια, αλλά από την άλλη υπάρχουν και σκηνές βίαιες, γεμάτες αίμα, βασανιστήρια, που θα τρομάξουν τους λιγότερο συνηθισμένους σε τέτοια θεάματα. Είναι τόσο ωραίο όμως το θρίλερ αυτό ρε παιδιά! Τόσο έξυπνο το σχόλιο του σκηνοθέτη πάνω στο βλέμμα, την ερωτική επιθυμία, την αφήγηση. Η απάντηση του Park σε κάθε ερώτημα είναι: «Κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο». Κι αφού ο «πόλεμος» είναι για τα αγοράκια, ο «έρωτας» είναι για τα κοριτσάκια. Από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε στο φεστιβάλ των Καννών και μάλλον η πιο γκαβλιάρικη ταινία της χρονιάς!

Μόνη διέξοδος, η παρανομία! Από τις πιο σημαντικές ταινίες που προβλήθηκαν στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, έχοντας μάλιστα αποσπάσει την Camera D'Or για την δουλειά της δημιουργού του Houda Benyamina, είναι το κοινωνικό δράμα Divines, που σύμφωνα με το πρόσφατο συνήθειο των νέων Γαλλικών φιλμς, ασχολείται με την δύσκολη περίοδο της ενηλικίωσης, στις χαμηλού βιοτικού επιπέδου γειτονιές του Παρισιού. Εκεί που δύο νεαρά ανήλικα κορίτσια, παρακινούμενα από την φτώχεια και την ανέχεια θα ακολουθήσουν τις κακοτοπιές του υποκόσμου, γινόμενα βαποράκια των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών, ρισκάροντας διαρκώς τις ίδιες τους τις ζωές, για να βγάλουν τα ελάχιστα προς το ζην. Συνάμα, καθώς εξελίσσονται από κορίτσια σε γυναίκες, η αγάπη και ο έρωτας θα κτυπήσει την πόρτα τους, δίνοντας τους μια ευκαιρία να πάρουν και πάλι την σωστή στράτα και να επανέλθουν στο μονοπάτι της ηθικής. Την ταινία αγόρασε από το μάρκετ κιόλας της Κρουαζέτ το κανάλι Netflix, που ήδη έχει ξεκινήσει το προμόσιον για την επίσημη κυκλοφορία του έργου στους δέκτες του στις 18 Νοεμβρίου 2016.

Το δυνατότερο στοιχείο των Μικρών Θεοτήτων, είναι οι έφηβες που ερμηνεύουν τους βασικούς ρόλους, άγνωστες στο ευρύ κοινό αλλά τόσο ρεαλιστικής έκφρασης, ώστε να κάνουν τα πλάνα του φιλμ ακόμη πιο αληθινά. Ξεχωρίζουν ανάμεσα τους οι Oulava Amamra, Deborah Lukumuena, προφανώς παιδιά μεταναστών στην Γαλλία, ώστε να ταιριάξουν με τους αποδιδόμενους χαρακτήρες τους, αλλά και οι Kevin Mischel και Jisca Kaivanda που παίζουν περιφερειακούς ρόλους της υπόθεσης.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Κάποιες φορές η εξιλέωση, είναι αδύνατον να επιτευχθεί! Πολυπράγμων αποδεικνύεται παρόλη την ηλικία του εσχάτως ο πάντα προσεκτικός στα βήματα του Werner Herzog, μιας και μέσα στην χρονιά έχει προσφέρει όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις ταινίες που φέρουν την υπογραφή του. Κι αν οι άλλες δύο, Lo And Behold και Into The Inferno ανήκουν στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ, η περίπτωση του Salt And Fire ανήκει στην μυθοπλασία και μάλιστα σε είδος που δεν έχει δοκιμαστεί ιδιαίτερα ο Γερμανός, το θρίλερ, αν και τα κίνητρα του σεναρίου έχουν και πάλι οικολογική χροιά. Ένας παγκοσμίου κύρους επιστήμονας, κατηγορεί την κεφαλή μιας πολυεθνικής υπερδύναμης για την επερχόμενη περιβαλλοντική καταστροφή που αναμένεται να κτυπήσει την ζώνη της Νοτίου Αμερικής. Όταν ένα ενεργό ηφαίστειο αρχίσει να βγάζει φλόγες απειλώντας την ακεραιότητα της περιοχής, οι δυο τους θα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να γλυτώσουν το μοιραίο. Όμορφα φωτογραφημένα τα πλάνα της πραγματικά εντυπωσιακής σε landscapes ηπείρου από τον αναμφισβήτητο γνώστη δημιουργό, όπως αποκαλύπτονται στα πρώτα πλάνα του τρέιλερ, που διαλαλεί την κυκλοφορία του έργου στα μέσα του 2017 στην Ευρώπη και λίγο αργότερα στις πέραν του Ατλαντικού αγορές, έχοντας όμως ήδη κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του σε φεστιβάλς όπως του Τορόντο και της Σαγκάης.

Δεν λείπουν τα σημαντικά ονόματα από τις εικόνες του Αλάτι και Φωτιά, με τους αναγνωρισμένους Michael Shannon και Gael Garcia Bernal να κρατούν τους βασικούς ρόλους των δύο ανδρών, ενώ πρόσωπο κλειδί της ιστορίας αναμένεται να παίξει και η όμορφη Veronica Ferres, μια από τις διασημότερες Γερμανίδες σταρ.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Όταν η Αμερική χρειάστηκε έναν ήρωα, Εκείνος έδωσε την λύση! Φέροντας την σφραγίδα του ανατρεπτικού δημιουργού του φοβερού και τρομερού Borat, έρχεται μια καυστική σάτιρα γεμάτη πικρό μα και ευθύβολο χιούμορ, που καυτηριάζει με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στην Μέση Ανατολή. Τίτλος του φιλμ Army Of One και είναι σκηνοθετημένο από τον ιδιόμορφο Larry Charles που στο παλμαρέ του ακόμη έχει καταγράψει κωμωδίες όπως Religulous, Bruno, The Dictator, βασισμένος σε σενάριο που έχουν συγγράψει οι Scott Rothman και Rajiv Joseph. Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης είναι ο Γκάρι Φόκνερ, πρώην κακοποιός, εκ πεποιθήσεως άνεργος και μοντέρνος ιδεαλιστής ΔΟν Κιχώτης, που μια ημέρα της τεμπέλικης ζωής του θα έχει όραμα σταλμένο από τον Θεό, που θα του δίνει οδηγίες για το πως θα ταξιδέψει στο Πακιστάν και οπλισμένος με ένα γιουσουρούμ σπαθί θα αναζητήσει τα ίχνη του υπ αριθμόν ένα καταζητούμενου Οσάμα Μπιν Λάντεν. Κατά την διάρκεια της μοναχικής του εκστρατείας ο Γκάρι θα έρθει σε ρήξη όχι μόνο με τους αγαπημένους του ανθρώπους στην πατρίδα του το Κολοράντο, αλλά και με τους μουσουλμάνους στην άλλη άκρη του κόσμου, τους πράκτορες της CIA ακόμη και με τον Θεό τον ίδιο που αραιά και που θα εμφανίζεται στα όνειρα του για να δώσει καινούργιες οδηγίες. Το τρέιλερ γεμάτο χιουμοριστικά γκαγκς στα πρότυπα των προαναφερόμενων φιλμς δίνει μια πρώτη εντύπωση για το τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε είτε στην αίθουσα είτε στο Video On Demand, από τις 4 Νοεμβρίου 2016 που το έργο θα κάνει την επίσημη εμφάνιση του σε διανομή της TWC / Dimension.

Ακόμη μια ερμηνεία ξεχωριστή, ως ιδεαλιστή κυνηγού, για τον πάλαι ποτέ σούπερ αστέρα Nicolas Cage που μπορεί να μην πιάνει τα στάνταρ του παρελθόντος δεν ανήκει και σε εκείνες τις απελπιστικές που σωρηδόν πρόσφερε συνεχόμενες στο πρόσφατο κομμάτι της καριέρας του. Στον ρόλο του Πλάστη συναντάμε τον πάντοτε αστείο Russell Brand, ενώ το καστ ολοκληρώνουν και οι Wendi McLendon-Covey, Rainn Wilson, Paul Scheer.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Μόνη διέξοδος είναι η Επιστροφή! Ολική επαναφορά λοιπόν στην δράση για έναν από τους πιο χαμηλών τόνων από άποψης προμόσιον πιστολέρο, που στην πρώτη του εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη σάρωσε ανέλπιστα τα ταμεία, με συνέπεια να του ανάψει το πράσινο φως για το δεύτερο ταινιάκι που φέρει φαρδύ πλατύ το όνομα του. John Wick Chapter 2 λοιπόν, με τον ίδιον ακριβώς σκηνοθέτη της πρώτης δημιουργικής δυάδας στο τιμόνι, τον Chad Stahelski, ενώ ο έτερος των ντιρεκτόρων, ο David Leitch, κρατά αυτή την φορά για εκείνον μόνο την θέση του παραγωγού. Ο ομώνυμος ήρωας της μαρκίζας λοιπόν, ο Τζον Γουίκ, διάσημος εκτελεστής έχοντας ξαναγυρίσει μια για πάντα στο επάγγελμα, διαβαίνει τον ωκεανό για να βρεθεί, όπως παρουσιάζει και το εισαγωγικό τρέιλερ, στην Ρώμη, εκεί που θα πρέπει να φέρει εις πέρας την νέα του αποστολή, έχοντας να αντιμετωπίσει και πάλι τους συμμορίτες που του έκαναν την ζωή δύσκολη στην πρωτότυπη ταινία. Η Summit που έχει αναλάβει την διανομή του φιλμ, το έχει προγραμματισμένο για να κυκλοφορήσει στις αίθουσες του κόσμου στις 10 Φεβρουαρίου 2017 κι εμείς εδώ ελπίζουμε να το δούμε σε κάποια κοντινή με αυτήν ημερομηνία και όχι μήνες αργότερα όπως συνέβη με το Chapter One.

Ευκαιρία να δει την καριέρα του να παίρνει και πάλι τα πάνω της είναι αυτός ο ρόλος για τον Keanu Reeves, που καθώς φαίνεται έμπειρος και σε ηλικία που δεν γίνονται εύκολα τα λάθη, δεν πρόκειται να την αφήσει να πάει χαμένη και θα την εκμεταλλευτεί όσες συνέχειες του John Wick κι αν χρειαστούν για να το πετύχει. Μαζί του στο πρώτο σίκουελ συνυπάρχουν και οι Laurence Fishburne, Common, Ian McShane και o πάντοτε έξοχος action ρολίστας Peter Stormare.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Φεβρουαρίου 2017 από την Spentzos Films

του gaRis (@takisgaris)

Στο U.S.A. συντελείται της εκδιδομένης το τάμτιριρίμ. Ο απιθανότερος υποψήφιος πρόεδρας στην αμερικάνικη ιστορία θωρεί τις σφαίρες να πέφτουν σα το χαλάζι καθότι το βιογραφικό ενός Donald J. Trump ζέχνει από σεξουαλικό κυνήγι σελεμπριτοπούλων ικανό για να εμπνεύσει τη σχετική τριλογία υπό του Oliver Stone. Βγαίνει λοιπόν και λέει ότι έσφαλλα, σόρρι κιόλας. Η καμπάνια του καθώς γράφω ταύτα χτυπά ευθεία γραμμή. Για βρωμόλογα προ δεκαετίας που κάθε άντρας - γουρούνι (όλοι μας δηλαδή) έχει ξεστομίσει κομπορρημονώντας κάποια στιγμή στη ζωή του, ειδικά αν παίζει στο σταρ σύστεμ. Ένα το κρατούμενο. Πάμε τώρα στον Nate Parker. Άγνωστος ως το φετινό Sundance. Γυρίζει σε 27 μέρες τσοντάροντας δικά του 100 χιλιάρικα το The Birth Of A Nation, έναν αιώνα μετά το ομότιτλο ρατσιστικό σίβιλ γουόρ έπος του D.W. Griffith, παίζοντας ο ίδιος τον νέγρο - προφήτη - σπάρτακο Νατ Τέρνερ  που εκεί κοντά στο δικό μας ’21 ένωσε τους καταδυναστευόμενους σκλάβους σε σύρραξη που πνίγηκε στο αίμα και με τον ίδιο μέσα σε ένα τρίμηνο να καταλήγει στην κρεμάλα μετά ατιμωτικού διαμελισμού.

Τι κι αν η Fox Searchlight έδωσε τα (ρεκόρ) $17.5Μ για τα δικαιώματα ταινίας σε σενάριο των Parker  - Celestin. Κάποιος δε διάβασε Wikipedia όπου εύκολα θα μάθαινε για τη βρώμικη ιστορία του 1999 στο Penn State όπου φοιτούσαν παρέα τα παιδιά. Κατηγορία για ομαδικό βιασμό συμφοιτήτριας που αυτοκτόνησε από κατάθλιψη το 2012. Απαλλαγμένοι και οι δυο τότε, όμως το πράμα άλλαξε άρδην, ειδικά εφέτος, καθώς αυτές τις μέρες ο Obama υπέγραψε νομοθεσία για αυξημένη προστασία της σεξουαλικής βίας στα πανεπιστήμια. Αν λοιπόν ο Trump πάει για βρούβες με την αποκάλυψη μιας μαλακοπαπάρας με ξεχασμένο ανοιχτό μικρόφωνο, τότε ο Parker, καλλιτεχνικώς πάντα, πάει για κρεμάλα, όπως αυτή του σκλάβου - προφήτη - εκδικητή ήρωά του. Γιατί δεν είναι Woody Allen. Ούτε Roman Polanski. Και το χειρότερο; Η διαχείριση του σκανδάλου (που άφησε το φετινό οσκαρικό φαβορί εκτός νυμφώνος) από τη Fox Searchlight αλλοπρόσαλλη και παντελώς εκτός κρίσιμου χρόνου.

Στο TIFF ο Parker δε σχολίασε σχεδόν καθόλου το πόσο η προσωπική του ιστορία ως κατηγορούμενου για βιασμό επηρεάζει την ταινία του, που βρίθει (και) σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών. Το κοινό φάνηκε έτοιμο να διαχωρίσει το έργο από τον καλλιτέχνη. Η ταινία άνοιξε μόλις προχθές επίσημα εδωνά με τον δημιουργό να αλωνίζει τα μήντια (60 Minutes) δηλώνοντας με παρρησία ότι λυπάται για την κοπέλα, αλλά δεν έχει να απολογηθεί διότι είναι αθώος. Δεν υπάρχει σωτηρία κύριε. Κι εσύ αναγνώστα αναρωτιέσαι πότε θα αναφερθώ στην ταινία. Πως όμως, όπως αυτοί που την αποθέωσαν στο Sundance το Γενάρη, ή όπως οι άλλοι, οι οψίμως υποψιασμένοι, που τους ξίνισε το υπέρμετρο πάθος και η μονομέρεια έναντι των λευκών χαρακτήρων, καταλογίζοντας άτσαλη υλοποίηση μιας σημαντικής και επίκαιρης όσο ποτέ (“Black Lives Matter”) θεματολογίας;

O Nate Parker έχει κάνει μια σπουδαία πρώτη ταινία. Ένα passion project με συμβουλάτορες (εμφανής η επιρροή καθότι τα πλάνα κόβει κι αναμορφώνει ο βετεράνος Steven Rosenblum) τους αρχιμάστορες Ed Zwick (Glory) και Mel Gibson (Braveheart). Χώρια που προτιμώ τον τσαμπουκά του μικρού από το φρικιάστε - και - λυπηθείτε νάρατιβ του 12 Years A Slave. Παρότι ως προς το κάστ οι ομοιότητες είναι αναπόφευκτα ευδιάκριτες (Armie Hammer o συμπαθής αλλά μεθύστακας κύριος του Nat, Penelope Ann Miller η φιλότιμη μα ανήμπορη λευκή ψυχομάνα του και ο γνωστός ψυχάκιας Jackie Earle Haley ως white supremacist δυνάστης του). Υπάρχουν εικόνες ποιητικού λυρισμού και αρχαϊκής μυσταγωγίας. Ο ρυθμός μπαλαντζάρει μέχρι την επική τελική σύγκρουση ενώ η έκβαση χωρίς να κρύβει τις (βλ. πιο πάνω) καταβολές της αρθρώνει μεσσιανικό λόγο, δια πυρός και ματωμένου σιδήρου.

Το The Birth Of A Nation θα μείνει ως η σημαντικότερη πολιτική ταινία της χρονιάς, σε μια διχασμένη φυλετικά ως ποτέ στη μετά Κέννεντυ εποχή βόρεια Αμερική. Υλικό σχολικής διδαχής ή μια παραβολή της αμφιλεγόμενης περσόνας του δημιουργού της, ούτως ή αλλιώς, αξίζει μια ευκαιρία θέασης, όχι για συγχωροχάρτι στην οποιαδήποτε κατηγορία αλλά ως ενατένιση της μαύρης γενεαλογίας η οποία ακόμη παλεύει να σπάσει τα δεσμά της, κόντρα στα φυλετικά στερεότυπα που, δεδομένο, (ξανα)φθάνουν μέχρι τα Όσκαρς.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Girl On The Trainn	Odeon	1	77	32.260	32.260
2	Storks	Tanweer	1	117	21.203	21.203
3	Miss Peregrine's Home for Peculiar Children	Odeon	2	53	10.878	37.988
4	Don't Breathe	Feelgood Ent.	1	48	10.620	10.620
5	Elle	Seven Films	1	17	10.019	10.019
6	Finding Dory	Feelgood Ent.	6	52	7.146	264.121
7	Lights Out	Tanweer	2	43	7.050	31.121
8	Sully	Tanweer	5	27	5.537	141.702
9	The Secret Life of Pets	UIP	8	41	4.732	183.326
10	Kubo and the Two Strings	UIP	3	43	4.235	25.765

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του gaRis (@takisgaris)

Μεγαλώσαμε παρέα με τον παράτολμο Ολλανδό. Ενθυμούμαι το φάτσα-φόρα Turks Fruit (1973) να ζορίζει τα λογοκριτικά όρια του κρατικού καναλιού στα 80s. Τη βιντεοκαφρίλα του 4ου Ανθρώπου (1983) υπό την έννοια ότι το ορεχτήκαμε στο σπίτι του Θέμη για σεξουλιάρικο και βγήκε πεοκοπτικό (υπερηχητικός γέλως) και ζόρικο για τη μικροαστίλα μας. Ξανά τηλεόραση, cineχείς αναθεωρήσεις του Σάρκα και Αίμα (1985), αξεπέραστου χολερικού έπικ της φιλτάτης Paul θεματολογίας σε σεξπηρικά ανθολογημένη κρισαρισμένη ανθρωπιά. Γιατί, φίλε μου καλέ, μικρούλη κι απονήρευτε, Ο Φερχούφεν (έζησα - σπούδασα - δούλεψα Ολλανδία, μπεντάνκτ) ουκ έστι Showgirls, Robocop, Total Recall, Hollow Man. Ακόμη και το θρυλικό (κει πάνω από κλάσικ μεριά) Βασικό Ένστικτο είναι μια γείωση της ανόθευτης Verhoevenσβουνίλας για να ασπαστεί το δίπτυχο Hitch - DePalma. Δωνά έρχεται το Elle, πρώτη αμιγώς γαλλική παραγωγή, να φέρει πίσω ως ολική επαναφορά τον εγγίζοντα τα ογδοήκοντα έτη ιπτάμενο ντάτσμαν μετά το προ 10ετίας καλοδεχούμενο Μαύρο Βιβλίο.

Το κεντρικό θέμα - μια καθαρόαιμη ιστορία εκδίκησης βιασμού - (προσαρμόζει ο David Birk νουβέλα Phillippe Djian) είναι καμβάς εξερεύνησης μιας καθόλου καλοπροαίρετης, σεξουαλικά πεινασμένης, κυριαρχικής εξέκιουτιβ εταιρίας βιντεοπαιγνίων, χωρισμένης νεογιαγιάς που πέφτει θύμα επίθεσης πριν ανάψουν καν τα φώτα του πρώτου πλάνου της ταινίας. Το σοκ της ευπρόβλεπτα νατουραλιστικής προσέγγισης του Verhoeven διαδέχεται η πλέον ανησυχητικά παράταιρη συμπεριφορά της βιασθείσης. Γιατί? Απλά. Isabelle Huppert. Κόρη διασήμου ισοβίτη - σήριαλ κίλερ και κόρη μιας υπέργηρης ρέπλικας Λάιζα Μινέλι, η Ιζαμπέλα δίνει ένα ισοτομημένο ρεσιτάλ σικ σκατοψυχίας, που αναβλύζει τραχύ αλλά τίμιο μέσα στον υπολογιστικό του μηδενισμό. Η Michelle Leblanc της θα πλαγιάσει με τον βαρετά αντρουά σύζυγο της καλύτερης φίλης της, θα ταξιδέψει ψυχολογικά ως τη Στοκχόλμη (με επιστροφή κιόλας) έναντι του βιαστή της και θα πετάξει κατάμουτρα στον αγαθιάρη γιο πως το μαυράκι που τούκανε η γκιόσα φιλενάδα του χρήζει εξέτασης DNA.

Ο Verhoeven το πάει μαλακωσιά για Hitchcock ως το τέλος, σπάζοντας τα νεύρα των ηθικιστών με τον (όχι πια μετά τη νιοστή φορά) επαναλαμβανόμενο βιασμό. Σαρδόνιο χιούμορ ή σπουδή στην ζωώδη μας υπόφυση, το έργο κυλά γαργαλιστικά και εντέλει πρωτοφεμινιστικά. Η έκβαση ξινίζει καθότι γλώσσα - στο - μαγουλάκι De Palma - ρέ, σε φάση μη το παίρνεις στα σοβαρά γιατί το σαρκάζω το ζήτημα. Κι όμως ένας Haneke με δυο-τρεις τόνους στριμαδιάς παραπάνω θα τόβγαζε αριστούργημα. Ίσως. Σκέψου όμως και το άλλο: Είναι ή όχι γελοίο το ότι αμφότεροι Verhoeven και Huppert δεν έχουν ποτέ τιμηθεί με έστω μια οσκαρική υποψηφιότητα; Η Elle είναι η φετινή Γαλλική πρόταση στην κατηγορία καλύτερου ξενόγλωσσου φιλμ. Ακαδημία, μπορείς.

του zerVo (@moviesltd)

1η του Φλεβάρη του 2015 ήταν, όταν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων των δύο μεγαλυτέρων αγορών του κόσμου, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα της Βρετανίδας Paula Hawkins έχοντας τέτοιο προωθητικό μπαζ πολύ πριν το release του, ώστε από τις πρώτες ώρες της έκδοσης του, να στρογγυλοκαθίσει στην κορυφή των τσαρτς πωλήσεων, εκεί που παρέμεινε για ένα διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών! Η δεδομένη ανταπόκριση του κοινού στο μπεστ σέλλερ The Girl On The Train, που μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες έφτασε να πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα, επιβεβαίωσε την υποψία της Dreamworks που ήδη είχε καπαρώσει τα δικαιώματα του, για να χρηματοδοτήσει ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ψυχολογικά θρίλερ της κινηματογραφικής σεζόν. Οι πιο αισιόδοξοι έκαμαν ακόμη και λόγο για το καινούργιο Gone Girl, που θα ακολουθούσε σε επιτυχία το σπουδαίο γραπτό του Fincher. Ε, όχι δα...

Ψυχικά κλονισμένη από τον χωρισμό της, αποτέλεσμα του μακροχρόνιου εθισμού της στο αλκοόλ, η προβληματισμένη Ρέιτσελ, ξοδεύει το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητας ταξιδεύοντας, περιοδικά και επαναλαμβανόμενα με το τρένο, από την μια άκρη της Νέας Υόρκης στην άλλη, καθισμένη πάντοτε στην ίδια θέση, του ίδιου βαγονιού, παρατηρώντας μέσα από την θολωμένη της ματιά τις ζωές των ανθρώπων γύρω της. Βασική της φροντίδα αυτή η βόλτα με τον συρμό να περιλαμβάνει και την γειτονιά, όπου ζει πλέον ο πρώην καλός της, Τομ μαζί με την καινούργια του αγαπημένη Ρεμπέκα και το νεογέννητο μωρό τους, ευτυχισμένοι. Μια ιδανική οικογενειακή ζωή, που βυθίζει ακόμη περισσότερο στην θλίψη την μοναχική γυναίκα...

Δεν είναι όμως το μοναδικό ζευγάρι που έχει προκαλέσει εντύπωση στην μυστηριώδη ταξιδιώτισσα, αφού στην ίδια περιοχή έχει αντιληφθεί την ύπαρξη του παθιασμένου ντουέτου της Μέγκαν και του Σκοτ, που μέσα στην δική της συλλογιστική της αποτυχημένης σχέσης, φαντάζουν σαν το ιδεώδες ερωτικό δίδυμο, που δεν διστάζει και διαλαλεί την έξαψη του δημοσίως. Το περίεργο αγκάλιασμα της εντυπωσιακής ξανθιάς Μέγκαν με έναν άγνωστο άντρα, που θα υποπέσει στην αντίληψη της Ρέιτσελ σε ένα από τα περάσματα της, θα ξυπνήσει μέσα της την περιέργεια για το τι πραγματικά συμβαίνει και πιθανόν απατά τον - μέχρι τα χθες λατρεμένο - συμβίο της. Κατάσταση που θα περιπλακεί ακόμη περισσότερο, όταν εκείνη θα εξαφανιστεί, δίχως να αφήσει πίσω της το παραμικρό ίχνος, με την Ρέιτσελ να έχει την έχει παρακολουθήσει στο μονοπάτι ελάχιστα πριν χαθεί, αλλά με τις ασύνταχτες και μπερδεμένες από το πιοτό θύμησες στον νου της να μην την βοηθούν να τις βάλει σε μια τάξη.

Κι όχι τίποτα άλλο αλλά αυτή η curiosity (killed the cat) κατάσταση θα μπλέξουν και την ίδια στην αστυνομική έρευνα που θα τεθεί σε εξέλιξη, καθώς δεν θα έχει την δυνατότητα από την μέθη της να δικαιολογήσει ούτε την παρουσία της στο άλσος, ούτε το γιατί βρέθηκε και η ίδια με αμυχές και αίματα στα ρούχα. Κι όμως θα πρέπει να υπάρχει μια κάποια λογική εξήγηση για το τι συμβαίνει, άσχετα αν κάθε καινούργια απόπειρα της αδύναμης να ξεπεράσει τις μανίες και τα καταστροφικά πάθη της κοπελιάς, μάλλον περισσότερο λάδι στην ήδη υπάρχουσα φωτιά θα ρίξουν, παρά θα αποκαλύψουν ένα αμυδρό έστω φως στο τούνελ. Και τα πάντα θα βαδίσουν ένα ακόμη πιο ιδιαίτερο, γεμάτο ρίσκο και κινδύνους διάβα, όταν οι πρώτες αποκαλύψεις ενός οδυνηρού παρελθόντος κι ενός άπιστου παρόντος, βγουν στην επιφάνεια.

Προσωπικά θεωρώ μεγάλο κρίμα που μια τέτοια, εξαιρετικής σύλληψης θεματική βάση, με τις όποιες ακρότητες του στις συμπτώσεις που περιγράφει, δεν βρήκε πρωτίστως τον κατάλληλο σεναρίστα και κατοπινά τον ορθό ντιρέκτορα για να το μετατρέψει σε εικόνα στο εκράν. Η βασική ιδέα, η πλοκή και κυρίως η αφήγηση που (φαντάζομαι πως) υπάρχει στο ορίτζιναλ των σελίδων, εδώ μετατρέπονται σε μια ατυχή μπερδεψούρα, όταν γίνονται ένα οι fuzzy logic εικόνες του τώρα, οι αναπόδεικτα αληθινές στιγμές του χθες, οι περίεργες αφηγήσεις στους ψυχολόγους / ψυχιάτρους και οι φαντασιώσεις του τι μπορεί να τρέχει στ αλήθεια, με τα παζλάκια να πέφτουν στο τραπέζι ασύνταχτα, δίχως να καταφέρνει να τα βάλει σε μια σειρά ο υπερεκτιμημένος δημιουργός του πραγματικά καλού The Help και του ενδιαφέροντος βιογραφικού Get On Up, Tate Taylor. O 47χρονος σκηνοθέτης, παρασυρόμενος προφανώς από την δυναμική του πρωτότυπου, εκτιμά πως με ελάχιστες out of focus παρεμβάσεις και κινούμενος στην ασφαλή ράγα της σταθερής τροχιάς, θα φτάσουμε στο φινάλε που τα τουίστ και οι ανατροπές από μόνες τους θα αναδείξουν το σύνολο, λησμονώντας πως μέχρι τότε θα πρέπει να κτίσει και το ανάλογο ενδιαφέρον στην πλατεία, για τους χαρακτήρες που ο ένας μετά τον άλλο μοστράρουν στο πανί. Της κατακερματισμένου εσωτερικού κόσμου επιβάτιδας πρωτίστως, που δεν την παρουσιάζει σαν κάτι περισσότερο από τους εκατομμύρια βαριεστημένους ταξιδευτές των αστικών συγκοινωνιών, που έχουν καρφωμένο το απλανές βλέμμα τους στο τζάμι, δίχως στην πραγματικότητα να κοιτάζουν κάπου συγκεκριμένα.

Κι εδώ παίζει το βασικότερο σωσίβιο, που κατά κάποιο τρόπο ακούει το αγωνιώδες SOS του Κοριτσιού και δεν το αφήνει να βουλιάξει μια και καλή, αφού αυτό ακριβώς το ζητούμενο βλέμμα, ζωγραφίζεται σε δύο από τα ομορφότερα μάτια του Χόλιγουντ, εκείνα της αληθινά εκφραστικής Emily Blunt. Η Βρετανίδα που υποδυόμενη με το γνώριμο δυναμισμό των χαρακτηριστικών του προσώπου, τα οποία δεν διστάζει να τσαλακώσει για να δείξει την ψυχική της απόγνωση, πρέπει να είναι και η μοναδική από τους συμμετέχοντες στο καστ (άντε και η εξαίρετη ρολίστα Alison Janney που σαν μπατσίνα του homicide δεν εμφανίζεται παρά ελάχιστα) που πιστεύουν πως ακόμη κι αυτό το χαρισματικό και μοσχοπουλημένο σύγγραμμα απαιτεί μια κάποια ώθηση για να ρολάρει όπως του πρέπει. Ισορροπώντας στα όρια του overacting η ήδη δέκα χρόνων αποκάλυψη του The Devil Wears Prada, στολίζει ικανά την δική της περσόνα, ελπίζοντας πως το ίδιο θα πράξουν και οι υπόλοιποι της υποκριτικής ομήγυρης, που εντέλει ή θα αποδειχτούν άφαντοι, όπως όλοι οι άρρενες στο σύνολο τους, είτε θα γνοιαστούν πιότερο για το προμόσιον του προσωπικού τους ίματζ, όπως ακριβώς συνέβη με την ξανθιά σούπερ καλλονή  Haley Bennett, που χωρίς να πράξει κάτι το ιδιαίτερο, ήδη έχει δει το όνομα της να συζητείται έντονα στα πηγαδάκια της Μέκκας του σινεμά...

Εν κατακλείδι και σύμφωνα με τις πανύψηλες προσδοκίες που είχε κτίσει στο προωθητικό του διάβα το Girl (η μοναδική, τιτλική, ομοιότης με το wannabe του) δεν απογοητεύει κιόλας, μα δεν φτάνει και στα λέβελ που είχε υποσχεθεί η διαφήμιση του. Αδικία που από μόνο του το φιλμ επέβαλλε στον εαυτό του, τιμωρώντας το, ίσως όχι στο να αποτελέσει ένα από τα πλέον ματαιόδοξα θρίλερ της δεκαετίας, αλλά ως ένα από τα έστω αξιοπρεπούς σασπένς b-movies της ίδιας περιόδου. Και ειλικρινά αδυνατώ να εκτιμήσω ποιο από τα δύο αποτελέσματα είναι το χειρότερο...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Στη σκιά του Φάουστ!

Ρε γμτ, είναι πολύ σπαστικό όταν έχεις μια καλή ιδέα και ο εγκέφαλος δεν σε βοηθάει να την προχωρήσεις, έτσι δεν είναι; Τι θέλω να πω; Να, τούτη η ταινία, μου θύμισε κι άλλες ταινίες τις οποίες έχω δει σίγουρα – και 100% θα υπάρχουν κι άλλες που δεν έχω δει – όπου κάποιος συγγραφέας «κλέβει» το κείμενο ενός άλλου και το παρουσιάζει ως δικό του και γίνεται γκραν σουξέ εντ σόου ον. Έλα μου όμως πως σε κάθε «ψαχτήρι» κι αν ανέτρεξα, ξεκινώντας από το... μυαλό μου, δεν βρήκα κάτι! Όλα τα ψαχτήρια παραπέμπουν σε ταινίες με τύπους που δανείζονται άλλη ταυτότητα, που παρουσιάζονται ως κάποιος άλλος. Και αυτό σωστό. Ταινίες με οικειοποίηση συγγραφικού έργου άλλου, όμως; Ελάτε, αφού έχουμε δει. Να, σαν να μου έρχεται μια ταινία όπου ένας καθηγητής λογοτεχνίας, που έχει να γράψει best seller εδώ και αιώνες, διαβάζει ένα draft κάποιου φοιτητή του και το ζηλεύει και φτάνει μέχρι να τον δολοφονήσει! Ο Kenneth Branagh έπαιζε ή μήπως όχι; Ουφ, τελικά πήγα με χρήση keywords στο imdb, έβαλα το plagiarism – η ταινία που θυμόμουνα ονομάζεται «Messages Deleted» (2010) με τον Matthew Lillard και ανάθεμά με αν... θυμάμαι πού και υπό ποίες συνθήκες την έχω δει – και βγήκαν μπόλικες ανάλογες. Ας πούμε το The Words (2012), που δεν βγήκε στις αίθουσες στη χώρα μας και σίγουρα δεν το έχω δει. Ή το «Μυστικό παράθυρο» (Secret Window, 2004), που το είδα και ναι, παραπέμπει κατά μία έννοια στην ταινία μας! Και το «A Murder of Crows» (1998) έχει ανάλογη θεματική – αυτό σίγουρα το είδα σε dvd! Άντε, τελικά βρήκαμε πράμα!

Το Un Homme Ideal είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Yann Gozlan μετά το «Captifs» (2010). Στη Γαλλία την είδαν πάνω από μισό εκατομμύριο θεατές. Και διαθέτει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον 27χρονο Pierre Niney, του οποίου το μέλλον προδιαγράφεται εντελώς ελπιδοφόρο και εντυπωσιακό!

Η υπόθεση: Ο Ματιέ είναι ένας νεαρός επίδοξος συγγραφέας. Γράφει συνεχώς, πιστεύει πως διαθέτει ταλέντο αλλά κανένας εκδοτικός οίκος δεν δέχεται να εκδώσει κάτι που έχει την υπογραφή του. Προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην, εργάζεται περιστασιακά σε ένα συνεργείο μετακομίσεων. Όταν από τη δουλειά αναλαμβάνει να αδειάσει το σπίτι ενός γηραιού κυρίου που πεθαίνει μόνος του, χωρίς να έχει κανέναν συγγενή, ανακαλύπτει στα πράγματα του νεκρού ένα ημερολόγιο. Ο Ματιέ το διαβάζει και παθαίνει πλάκα: είναι καταπληκτικό! Και ως ιδέα και ως εκτέλεση. Μετά από μια μικρή εσωτερική πάλη, έχοντας ηθικούς ενδοιασμούς, τελικά το αποφασίζει: αντιγράφει στο λάπτοπ του το χειρόγραφο ημερολόγιο, του δίνει τίτλο και το στέλνει σε έναν εκδοτικό οίκο ως δικό του! Οικειοποιείται το βιβλίο ενός νεκρού.

Ο επικεφαλής του εκδοτικού οίκου συναρπάζεται, το βιβλίο εκδίδεται, οι κριτικές είναι διθυραμβικές, οι πωλήσεις εξίσου και ο Ματιέ ανακηρύσσεται ως το next big thing της γαλλικής λογοτεχνίας. Φήμη, δόξα, λεφτά, όλα σε μια στιγμή γίνονται δικά του, όπως και η γυναίκα των ονείρων του, η Αλίς. Τρία χρόνια μετά, ο δεσμευμένος με την Αλίς Ματιέ βιώνει την απόλυτη ντόλτσε βίτα. Περνάει τον περισσότερο χρόνο του στην παραθαλάσσια βίλα των γονιών της Αλίς, στην Κυανή Ακτή, ψάχνοντας απεγνωσμένα το θέμα του επόμενου βιβλίου του. Η πίεση από τον εκδότη είναι έντονη για λίγες έστω αράδες του πολυαναμενόμενου νέου πονήματος. Και σαν να μην έφτανε αυτή, εμφανίζεται κάποιος που εκβιάζει τον Ματιέ καθώς, όπως φαίνεται, γνωρίζει την αλήθεια...

Η άποψή μας: Νύχτα σε δρόμο χωρίς φωτισμό. Ένα ακριβό αμάξι μεγάλου κυβισμού τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο οδηγός του είναι αναστατωμένος. Σίγουρα και απελπισμένος. Έχει ξεμείνει από λύσεις. No way out. Ναι, ο βράχος φαίνεται καλή ευκαιρία. Ναι, θα καρφώσει το αμάξι επάνω του και όλα θα τελειώσουν, χωρίς να βασανίζεται πια. Cut. Αυτή είναι η αρχική σκηνή τούτου του πολύ όμορφου, παλαιάς κοπής... νεονουάρ! Ένα νεονουάρ που κάνει πάρα πολλά πράγματα πολύ σωστά. Δεν ανοίγεται σε άπειρους ομόκεντρους κύκλους, δεν ολισθαίνει από την κεντρική ιδέα, δεν παρεκτρέπεται σε επιμέρους καταστάσεις. Αυτό που βλέπεις αυτό παίρνεις. Και είναι στη διάθεση και στην ευχέρεια τη δική σου ως θεατή να κάνεις τις απαραίτητες συγκρίσεις. Βασικά, με το δικό σου ηθικό ρεζερβουάρ: εσύ τι θα έκανες στη θέση του Ματιέ; Θα χρησιμοποιούσες ως δικό σου ένα χειρόγραφο το οποίο δεν σου ανήκει; Και μέχρι πού θα έφτανες για να μην αποκαλυφθεί η τόσο ταπεινωτική για σένα αλήθεια;

Όλο το κλίμα της ταινίας από την αρχή ως το τέλος είναι ολοφάνερο ότι σε βάζει σε mood Patricia Highsmith. Ο Ματιέ μοιάζει πάρα πολύ με τον βασικό της αντιήρωα σε πολλά βιβλία της, τον Τομ Ρίπλεϊ, έτσι όπως ενσαρκώθηκε στη μεγάλη οθόνη τόσο από τον Alain Delon στο «Γυμνοί στον ήλιο» (Plein soleil, 1960) όσο και από τον Matt Damon στο «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» (The Talented Mr. Ripley, 1999) – ταινιάρες και οι δύο! Αλλά μοιάζει και με τον ήρωα του Woody Allen στο «Match Point». Και αυτό που καταφέρνουν τόσο ο Woody όσο και ο σκηνοθέτης τούτης της ταινίας είναι να οδηγήσουν το θεατή να συμπαθήσει (το λιγότερο) έναν τόσο προβληματικό και ηθικά επιλήψιμο ήρωα! Σχεδόν ευχόμαστε να τη βγάλει καθαρή, να ζήσει και να ευτυχίσει, παρά το γεγονός ότι «παραβιάζει» σχεδόν όλη τη λίστα των Δέκα Εντολών! Μεγάλο επίτευγμα αυτό και σίγουρα «ευθύνεται» πέρα από το σενάριο και τη σκηνοθεσία και ο πρωταγωνιστής της ταινίας.

Ο Pierre Niney μετά την εξαιρετική ερμηνεία του στο «Yves Saint Laurent» (2014) δείχνει και εδώ πως τόσο εμφανισιακά όσο και ερμηνευτικά είναι από τους καλύτερους της γενιάς του. Η ταινία σε κρατάει από το πρώτο ως το εντελώς ειρωνικό τελευταίο της λεπτό. Ο ρυθμός της είναι εξαιρετικός, τα γεγονότα κάποια στιγμή παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας, οι εκπλήξεις και οι ανατροπές είναι πανταχού παρούσες. Κάθε φορά που ο Ματιέ καλείται να πάρει μια ηθική απόφαση, πάντα επιλέγει την... ανήθικη. Ένας μέτριος άνθρωπος είναι με αμφισβητούμενο ταλέντο (το «παίζει» έξυπνα ο σκηνοθέτης αυτό μέχρι το φινάλε), που προσπαθεί να διορθώσει κάθε λάθος του με κάποιο καινούριο. Και όλο και βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την προηγούμενη και όλο και ο κλοιός γύρω του σφίγγει και όλο και περισσότερο καταλαβαίνει την πικρή αλήθεια για τον εαυτό του – θέλει να ενδώσει αλλά το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι μεγαλύτερο, οπότε σαν αγρίμι θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να επιβιώσει. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο όπου προφανώς και ο κόσμος γύρω του δεν είναι αγγελικά πλασμένος, έτσι; Απολαμβάνω μια ζωή χαρισάμενη πατώντας πάνω σε ένα πτώμα και φοβάμαι πως ανά πάσα στιγμή θα με ανακαλύψουν, θα δουν μέσα μου και θα καταλάβουν πόσο λίγος, πόσο κάλπης, πόσο ψεύτης είμαι. Ε, όταν πια πλησιάσουν σε απόσταση αναπνοής, καλύτερα να εξαφανιστώ. Σπουδαίο νεονουάρ, με αποδεκτές και λογικές μέσα στο πλαίσιο της ταινίας αναληθοφάνειες, που θα λατρέψετε.

ΥΓ: Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για κάποιον που γράφει από έναν κέρσορα στην αρχή μιας άδειας σελίδας στην οθόνη του υπολογιστή, που αναβοσβήνει. Σαν τη φλόγα που τρεμοσβήνει ένα πράμα...

του zerVo (@moviesltd)

Στις μυθολογίες των αρχαίων πολιτισμών, Ελληνικών, Κινέζικων, Αιγυπτιακών, θα πρέπει να ψάξει κανείς για να εντοπίσει το τι κρύβεται πίσω από την φανταστική υπόθεση πως τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός, παραμυθάκι που οι ενήλικες χρησιμοποίησαν κατά κόρον για να εξηγήσουν στα ήδη υπάρχοντα παιδάκια τους, την προγραμματισμένη έλευση οσονούπω του μικρότερου αδελφακίου. Η πιο ορθολογική άποψη για το που μπορεί να στηρίζεται αυτός ο αστικός θρύλος, έχει να κάνει με την αποδήμηση του συγκεκριμένου πτηνού, που εγκαταλείπει κάθε φθινόπωρο τις περιοχές του Βορρά για να ταξιδέψει στα θερμότερα ισημερινά κλίματα, επιστρέφοντας (πάντα) στην φωλιά του, εννέα μήνες αργότερα, σε έναν κύκλο που διατηρεί καθόλη την διάρκεια της ζωής του. Εννεάμηνο απουσίας και επανόδου που πανεύκολα χρησιμοποίησε το Δυτικοφερμένο μάρκετινγκ για να στολίσει σε μια, ακόμη πιο παιδική φόρμα, την ήδη σπουδαίου ενδιαφέροντος και σημασίας ιστορία της Γέννεσης.

Για αιώνες είχε επικρατήσει η άποψη πως τα μωρά στον κόσμο τα φέρνουν οι πελαργοί, μέχρι που το φαινόμενο αυτό αναίτια και ανεξήγητα για όλο τον ανθρώπινο κόσμο σταμάτησε μονομιάς. Η αιτία κρύβεται πίσω από την απόφαση της εταιρίας διανομών Κόρνερ, της οποίας ηγείται ο φαταούλας πτήναρχος Χάντερ, να κλείσει οριστικά αυτό το τμήμα διανομής, για να ασχοληθεί με πολύ πιο κερδοφόρες μπίζνες, το ντελίβερι όλων των υπολοίπων καταναλωτικών αγαθών. Ψυχή και κορυφαίο στέλεχος της φάμπρικας, ο εργατικότατος Τζούνιορ, από την μια στιγμή στην άλλη θα κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, παίρνοντας την πολυπόθητη προαγωγή σε προϊστάμενο της διαδικασίας διανομών. Η πρώτη δουλειά που καλείται να φέρει εις πέρας, πάντως, δεν θα του είναι και τόσο ευχάριστη, αφού θα πρέπει να απολύσει από την εταιρία, την τελευταία δημιουργημένη στο εργοστάσιο παραγωγής μωρών, την γκαφατζού Τούλιπ,. που έχει ξεμείνει για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια στην Πελαργούπολη και με τα λάθη της, βάζει διαρκώς μέσα τα οικονομικά της μπράντας.

Καλόκαρδος και συμπονετικός ο Τζούνιορ δεν θα κάνει πράξη της προσταγές της διοίκησης και θα κρατήσει την φουκαριάρα κοπελίτσα στην δούλεψη του, δίνοντας της...μηδενικές αρμοδιότητες, μέχρι την ώρα που εκείνη βαριεστημένη από την απραξία θα επιχειρήσει να απαντήσει στην επιστολή παράκληση ενός μικρού αγοριού, για να αποκτήσει μια αδελφούλα. Ο σκουριοασμένος μηχανισμός θα πάρει μετά από δεκαετίες μπροστά και το αποτέλεσμα θα είναι να φέρει στον κόσμο μια πιτσιρίκα, την Ντάιαμοντ Ντέστινυ, που πλέον θα πρέπει να ταξιδέψει στην Γη για να συναντήσει την φαμίλια της. Πονοκέφαλος δηλαδή για τον φιλότιμο λέλεκα, που μυστικά από την εργοδοσία του πρέπει να καλύψει την ζημιά, συνοδεύοντας την μπέμπα στους γονείς της...

Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά η περιπέτεια του ταξιδιού, από τον τόπο παρασκευής των παιδιών, στον σύγχρονο και μοντέρνο κόσμο, που περνάει μέσα από αμέτρητες δυσκολίες, κακοτοπιές και κινδύνους, όπως τους πεινασμένους λύκους που παραμονεύουν να τσιμπήσουν το παιδάκι ή τους μπράβους του Χάντερ, που θα ριχτούν στο κατόπι της δυάδας, εφόσον το μυστικό τους αποκαλυφθεί. Αφηγηματικό πινγκ πονγκ που λαμβάνει χώρα σε ίδιο χρόνο, είτε στο διάβα του (και τραυματισμένου σωματικά) ντουέτου που κουβαλάει με ασφάλεια το βρέφος, είτε στον πραγματικό κόσμο όπου σύσσωμη η οικογένεια καρτερεί την έλευση του καινούργιου της μέλους. Συνάμα όμως παίρνει μπροστά και η πιο συγκινητική υποιστορία που μελετά το Storks κι έχει να κάνει με το παρελθόν της Τούλιπ, που λογικά κι εκείνη κάπως θα πρέπει να αποκατασταθεί για την πολύχρονη αδικία που έχει υποστεί.

Όλα αυτά μέσα από το γνωστό πολύχρωμο σκηνικό που πρώτο θέσπισε το Ice Age, συμβαίνουν σε ένα καλοσχεδιασμένο animation από την Warner Bros και όσους κρύβονται πίσω από την παραγωγή του εμπορικού θριάμβου του The Lego Movie, που τόσο πολύ σνομπαρίστηκε στην Οσκαρική απονομή. Σκηνοθετημένο από τον όχι και τόσο συμβατικό Nicolas Stoller, δημιουργό των Forgetting Sarah Marshall, Get Him To The Greek, The Five Year Engagement αλλά και τις φανασαριόζικες κωμωδίες των Neighbors 1 και 2, το φιλμ μάλλον δανείζεται το ύφος των τελευταίων, όχι φυσικά στην θεματική, αφού πρόκειται για μια αμιγώς παιδική ταινία, αλλά στον πανζουρλισμό, κινούμενο ανά περιόδους με ιλιγγιώδες τέμπο, που μπορεί την ματιά των πιτσιρικάδων να την συναρπάζει, οι μεγαλύτεροι θεατές ίσως να νιώσουν πως κάτι παρόμοιο το έχουν ματαδεί στο σκιτσαρισμένο φιλμικό παρελθόν.

Νοήματα ηθικά και διδακτικά που δεν λείπουν από οποιαδήποτε παρόμοιας φόρμας κινούμενο σχέδιο, για την φιλία, την αλληλεγγύη, την οικογένεια, δεδομένα πηγάζουν και από τα χαριτωμένα και όμορφα δομημένα στους υπολογιστές πλάνα, τα οποία συνολικά σχηματίζουν μια ευχάριστη ενενηντάλεπτη διασκεδαστική στιγμή, που δεν θα παραμείνει όμως στην μνήμη των θεατών της για πολύ καιρό ακόμα.