Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μπανάκι μανάκι!

Αυτή είναι η τέταρτη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί ο Θάνος Αναστόπουλος (ο οποίος ζει και η πρώτη σε συν-σκηνοθεσία (μαζί με τον Davide Del Degan). Οι προηγούμενες τρεις ήταν ταινίες μυθοπλασίας: «Όλο το βάρος του κόσμου» (2003), «Διόρθωση» (2007) και «Η κόρη» (2012). Όλες τους, άλλη λιγότερο κι άλλη περισσότερο, υποδεικνύουν έναν δημιουργό με ταλέντο κι έναν άνθρωπο που δεν διστάζει να ασχοληθεί με τα δύσκολα και τα λιγότερο προφανή.

Η συγκεκριμένη ταινία, γυρισμένη σε διάρκεια δύο χρόνων, αποτέλεσε ένα από τα ελάχιστα ντοκιμαντέρ που επιλέχθηκαν φέτος για το επίσημο πρόγραμμα του 69ου Φεστιβάλ των Καννών. Έκανε την ελληνική της πρεμιέρα στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας παρουσία των σκηνοθετών Θάνου Αναστόπουλου και Davide Del Degan και την ιταλική πριν από λίγες μέρες στον τόπο που γυρίστηκε, στην Τεργέστη, παρουσία συντελεστών και πρωταγωνιστών στο θέατρο Sala Tripcovich όπου πλήθος κόσμου έμεινε εκτός αίθουσας καθώς καλύφθηκαν και οι 1.000 θέσεις! Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία προβάλλεται εμπορικά με το νέο της cut (διάρκειας 118’) που έκαναν οι σκηνοθέτες για την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες της Ελλάδας και του εξωτερικού όπου η ταινία θα διανεμηθεί στη Γαλλία και την Ιταλία, μεταξύ άλλων. Ήτοι, είναι κατά 17 λεπτά μικρότερη από την κόπια που προβλήθηκε στις Κάννες.

Η υπόθεση: Μια λαϊκή παραλία στην Τεργέστη. Η επίσημη ονομασία της; δημόσιο θέρετρο «Λα Λαντέρνα». Όλοι πάντως στην Τεργέστη την αποκαλούν απλά «Ελ Πεντοτσίν», μια δημοτική παραλία στην καρδιά της ιταλικής πόλης, που ακόμα και σήμερα χωρίζεται στα δύο από έναν τοίχο. Στη μία πλευρά είναι οι άντρες και στην άλλη οι γυναίκες. Ένας άλλος κόσμος με θέα σε μια θάλασσα που χωρίζει κι ενώνει την ίδια στιγμή, που διευρύνει και συγχέει τα σύνορα, τα επανακαθορίζει και φέρνει κοντά Ιταλούς και Σέρβους, Έλληνες και Σλοβένους, Εβραίους και Γερμανούς, Αυστριακούς και Αμερικανούς.

Την ίδια στιγμή, η παραλία αυτή αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο για τους ανθρώπους που της εμπιστεύονται ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους. Στις 30 Σεπτεμβρίου, η πύλη ανοίγει για το ετήσιο πάρτι του τέλους της σεζόν. Άντρες και γυναίκες ετοιμάζονται. Φαγητό, κρασί, τραγούδια και κέφι. Στις 12 ακριβώς, ο τοίχος ανοίγει μέσα σε γενική αδιαφορία και όλως περιέργως σχεδόν κανείς δεν περνά στην άλλη πλευρά. Σε μια πόλη όπου τα σύνορα άλλαζαν αδιάκοπα, όπου τα φράγματα, αληθινά ή συμβολικά, έχουν καταρρεύσει, ο τοίχος του Πεντοτσίν στέκει ακόμα...

Η άποψή μας: Οι γάτες κινούνται με άνεση στο «Ελ Πεντοτσίν». Τα ρολόγια χαλάνε καθώς τα τρώει η αλμύρα της θάλασσας. Τα ακυρωτικά μηχανήματα δεν δουλεύουν – εντάξει, μπορείς να ακυρώσεις το εισιτήριο σχίζοντάς το στην άκρη. Ένα ευρώ κοστίζει η είσοδος στη δημοτική αυτή πλαζ. Ως παραλία δεν λέει πολλά: βότσαλα έχει κι όχι άμμο, κοντά στο κέντρο της πόλης βρίσκεται άρα πόσο καθαρή μπορεί να είναι, πλοία της γραμμής περνάνε τρεις και λίγο κουβαλώντας απόνερα. Κι όμως, η παραλία είναι δημοφιλής. Κόσμος πάει και ξαναπάει και δεν την αλλάζει. Μέχρι και ξαπλώστρες έχουν κρατημένες και φυλαγμένες – κλειδωμένες, όπως κλειδώνουμε ποδήλατα και μηχανάκια ξέρω 'γω.

Το κουλόν της υπόθεσης: ένας τοίχος χωρίζει άντρες από γυναίκες. Εννοείται ότι στη θάλασσα μπροστά στην παραλία τα δύο φύλα μπορούν να βρεθούν. Όπως και έξω από την πλαζ, εκεί, στο χώρο του πάρκινγκ, στην είσοδο και στις κοντινές καντίνες. Δεν κάνουν όμως κάτι ιδιαίτερο για να βρεθούν οι άντρες με τις γυναίκες, δεν το επιδιώκουν. Τους βολεύει αυτό το ιδιότυπο σύνορο: δεν χρειάζεται να επιδείξουν τον εαυτό τους, δεν βρίσκονται εκεί για να ελκύσουν άτομα του αντίθετου φύλου. Οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, πηγαίνουν στη συγκεκριμένη παραλία για να κάνουν μια βουτιά, να ξαπλώσουν στον ήλιο, να συζητήσουν με φίλους, να παίξουν, να χαλαρώσουν βρε αδελφέ. Και το όλον λειτουργεί μια χαρά.

Σε τούτο το ντοκιμαντέρ, οι δύο σκηνοθέτες δεν σχολιάζουν ποτέ ούτε έχουν κινούμενες κεφαλές με ειδικούς να λένε διάφορες θεωρίες - απλώς καταγράφουν: εικόνες, ανθρώπους, συμπεριφορές. Και όσο περνάει η ώρα αντιλαμβάνεσαι ως θεατής πως το όλον έχει «πλάκα» αν και κινείται στις παρυφές του δραματικού. Και πως με χαλαρό στυλ εντέλει τίθενται μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα: περί συνόρων, τοίχων και τειχών, σεξουαλικότητας, εθνότητας, εντέλει ταυτότητας. Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι συναρπαστική, μερικές φάτσες σου μένουν στο μυαλό, οι συζητήσεις για θαμώνες που έφυγαν από τη ζωή, σου μεταφέρουν κάτι οικείο, να ξορκίσουμε το χρόνο παιδιά, να πίνουμε, να τραγουδάμε και να ευτυχούμε, όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία, ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία, μερικές κρεμάστρες βρίσκονται καρφωμένες επάνω του για να μπορούν οι άνθρωποι να βάζουν τα ρούχα τους για να μείνουν με τα απαραιτήτως απαραίτητα, με το θνητό σώμα τους είτε σε πλήρη άνθιση είτε σε πορεία αποδόμησης, έτσι είναι αυτά, και η θάλασσα εκεί, να περιμένει να δεχτεί τους πάντες στην υγρή της αγκάλη, αδιαφορώντας για το πόσα λεφτά βγάζουν, τι θεό πιστεύουν, αν είναι άσπροι ή μαύροι, ψηλοί ή κοντοί, χοντροί ή αδύνατοι ή πόσο γκόμενοι είναι στην τελική – ουφ, ξέφυγα ρε παιδιά, συγχωρέστε με, μια χαρά ντοκιμαντέρ είναι τούτο, δύο σε ένα, και μάθημα ιστορίας κατά μία έννοια και ανθρωπολογική μελέτη, ίσως να ήθελε λίιιιιγο ακόμα τριμάρισμα αλλά πολλές φορές είναι πιο δύσκολο να «κόψεις» παρά να «προσθέσεις». Πιο δύσκολο να χτίσεις παρά να γκρεμίσεις...

του zerVo (@moviesltd)

Σε γενικές γραμμές το Home Invasion, σαν υποκατηγορία του γενικότερου είδους του Horror, σε βάθος χρόνου, παρότι υψηλής δημοτικότητας και ενδιαφέροντος δεν έτυχε των τόσων πολλών τίτλων που πολλοί πίστευαν πως θα του άξιζε. Από την εποχή του ασπρόμαυρου In Cold Blood κι αφού στην πορεία πήρε την ευλογία μεγαλουργών σαν τον Kubrick, τον Peckinpah και κατοπινότερα του Fincher και του Haneke, μάλλον έστριψε την ματιά του στο πιο κοινωνικό σχόλιο με τις γραφές του, παρά στο αμιγές φοβιστικό, που ντε φάκτο το διαθέτει στον συλλογισμό πως κάποιος εισβολέας σπάει ετσιθελικά το άσυλο της εστίας. Αφού λοιδωρήθηκε (αναίτια) χάρη στις Scream απόπειρες του Craven, το genre πέρασε κρίση έχοντας να προσφέρει κάποιες λιγοστές αξιόλογες ευρωπαϊκές, Γαλλικής κοπής κατά βάση, ταινίες, πριν αποφασιστεί από το εμπορικό τμήμα του Χόλιγουντ η ανάσταση του, με πονήματα του τύπου You're Next, Knock Knock και του πιο εμπνευσμένου όλων The Purge. Το Don't Breathe αποτελεί ακόμη ένα (αξιοπρεπές) κρικάκι στην αλυσίδα ετούτη, που προσπαθεί με συνέπεια να κερδίσει την συμπάθεια των σινεφίλ.

Μικροκλοπές τέλος, ήρθε η ώρα για το μεγάλο κόλπο! Αυτή ακριβώς την απόφαση έχει πάρει η συμμορία των τριών κολλητών λωποδυτών, της ονειροπόλας Ρόκι, του ριψοκίνδυνου Μάνι και του πιο φοβισμένου Άλεξ, που εισβάλλοντας στα σπίτια πλουσίων στα ακριβά προάστια του Ντιτρόιτ, που την ασφάλεια τους έχει αναλάβει η εταιρία σεκιούριτι του μπαμπά του τελευταίου, βγάζει το χαρτζιλίκι της. Μονίμως ριγμένοι στην μοιρασιά από τον κλεπταποδόχο, οι τρεις θα σχεδιάσουν το μεγάλο σχέδιο που θα τους γλυτώσει από την εκμετάλλευση του, μπαίνοντας νύχτα στην εμφανισιακά φτωχική τρώγλη ενός πρώην πεζοναύτη, που έχει χάσει εντελώς την όραση του και που οι θρύλοι αναφέρουν πως στα στρώματα του κρύβει το ιλιγγιώδες ποσόν των 300 χιλιάδων δολαρίων. Ανταμοιβή που του έδωσε η ασφαλιστική εταιρία, για τον αναπάντεχο θάνατο της λατρεμένης του κόρης, που έπεσε θύμα απροσεξίας άπειρης οδηγού...

Αφού κάμφθηκαν οι αρχικές ενστάσεις για την εκτέλεση του σχεδίου, μπροστά στην γερή όπως αναμένεται μπάζα, το τρίο σχετικά εύκολα θα σπάσει πόρτες, θα προσπεράσει φύλακες σκύλους και θα διαλύσει κωδικούς συναγερμών ώστε να διαβεί το κατώφλι του τυφλού γέρου και να ριχτεί στην αναζήτηση του κομποδέματος. Παρότι βυθισμένος στο σκοτάδι όμως, ο πεπειραμένος λοκατζής σύντομα θα αντιληφθεί την παράνομη παρουσία τους και θα θελήσει από την μεριά του να προστατέψει το σπιτικό και την περιουσία του, που οι πιτσιρικάδες έχουν βάλει στο μάτι. Κι αν η μια του αίσθηση, η όραση, βρίσκεται σε μηδενικό επίπεδο, όλες οι άλλες βρίσκονται σε έξαρση και οποιαδήποτε κίνηση των διαρρηκτών, θα τιμωρηθεί, ακόμη και με θάνατο!

Κι όμως οι εκπλήξεις δεν σταματούν σε ετούτη την αρκετά ελκυστική για να κινήσει το ενδιαφέρον του θεατή σύνοψη, αφού το ξύλινο δίπατο κρύβει πάμπολλες ακόμη εκπλήξεις που αυτομάτως θα μετατρέψουν τον πρακτικά αμυνόμενο, σε παράνομο, στην προσπάθεια του σεναρίου να οδηγήσει την πλατεία, στο να νοιαστεί (αντιφατικώς) περισσότερο για τους κλέφτες, παρά για τον νοικοκύρη. Προσεγμένα λοιπόν και νοικοκυρεμένα, η καινούργια δημιουργία του Ουρουγουανού Fede Alvarez, γνώριμου στο φαν κλαμπ των χορορίστας από την (μέτρια) διασκευή του Evil Dead. ανεβάζει σταδιακά στροφές, χρησιμοποιώντας την ούτως ή αλλιώς δεδομένη φοβιστική διάθεση που επικρατεί ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους της ερμητικά σφραγισμένης προς την ελευθερία (πλέον) παράγκας.

Από την αφήγηση, που δεν λείπουν οι εκπλήξεις και οι ανατροπές, δεν απουσιάζουν και οι στιγμιαίες ανατριχίλες, έντεχνες κατά κύριο λόγο, προερχόμενες από τους πρόσθετους συριστικούς ήχους και το δεδομένο σκότος που όπως και να έχει φτιάχνει ατμόσφαιρα τρόμου. Στην προσπάθεια του πάντως το Don't Breathe να προσφέρει ένα πιο ολοκληρωμένο πακέτο σε όσους το επέλεξαν για την κινηματογραφική διασκέδαση τους, δεν αποφεύγει τα σημαντικά και βαρύγδουπα λάθη. Όπως ας πούμε (SPOILER ALERT) την συνεχή χρήση των σε κοινή θέα σχεδόν αντικλειδιών (από τον γιο) που έχει στην κατοχή του ο (μη εμφανίσιμος ποτέ) σεκιουριτάς γονιός και ακόμη πιο τραβηγμένα, την απρόσμενη ύπαρξη μεγάλης ποσότητας κατεψυγμένου...σπέρματος στο υπόγειο του εξηντάρη αυτοδίκη, που μόλις έχει υποστεί καταπάτηση της ιδιωτικότητας του.

Απροσεξίες που πανεύκολα θα μπορούσαν να αποφευχθούν και το τελικό σερβίρισμα να εξελιχθεί σε πιο εύπεπτο και ειλικρινές, μιας και στην ουσία δεν περιγράφει μια ιστορία που δεν θα μπορούσε να συμβεί ακόμη και στην διπλανή μας μονοκατοικία. Ο πιο διάσημος ένστολος παραλλαγής τα τελευταία χρόνια, Stephen Lang, χάρη στην διπρόσωπη στρατόκαυλη παρουσία του στο μαγικό Avatar του Cameron, εδώ συνεχίζει να φορά την μεταλλική ταυτότητα στο λαιμό, συνταξιοδοτημένος και αποκαμωμένος όμως από την τύφλωση και είναι πραγματικά καλός στον ρόλο του ζορισμένου γέροντα. Όπως πάρα πολύ εκφραστική - απαιτείται κάτι τέτοιο μιας και οι ατάκες, στην απαιτούμενη κατάσταση ησυχίας και ακινησίας είναι λογικά λιγοστές - είναι η μπεμπούλα Jane Levy, που μια χαρά παριστάνει το προβληματισμένο από την ανέχεια κοριτσόπουλο που ονειρεύεται να ξεφύγει από την μιζέρια της Μοτορ Σίτι για να διαφύγει στο ηλιόλουστο περιβάλλον του LA. Εκεί που αναμένεται πια, να εκτυλιχτεί η συνέχεια της πλοκής, στην ενδεχόμενη συνέχεια που θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως θα χρηματοδοτήσει η ευχαριστημένη από το εμπορικό σκορ της ταινίας, παραγωγή της Screen Gems.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Οφθαλμόλουτρο με μπόλικο αιματάκι!

O Nicolas Winding Refn έχει ένα όνειρο: να γίνει ο πιο «ενοχλητικός» Δανός σκηνοθέτης! Έχει να αντιμετωπίσει τον Lars von Trier για τον επίζηλο τίτλο. Η μεταξύ τους κόντρα έχει πάρα πολύ πλάκα! Πχ, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών ο Refn δήλωσε μεταξύ των άλλων ότι ο Trier την έχει «πέσει» στη γυναίκα του, στην οποία έχει αφιερώσει την τελευταία του ταινία! Ωραίες στιγμές! Μετά το Drive, που τον έκανε γνωστό σε ένα πιο ευρύ κοινό, γυρίζει ταινίες οι οποίες προκαλούν μεγάλες και βίαιες αντιδράσεις από το κοινό – του φεστιβάλ των Καννών τουλάχιστον! Το Only God Forgives πριν τρία χρόνια γιουχαΐστηκε εντόνως στις Κάννες. Νομίζω πως η τελευταία του ταινία, επίσης στο διαγωνιστικό τμήμα, τούτο εδώ το The Neon Demon, γιουχαΐστηκε ακόμα περισσότερο! Τι «αυνανιστή» φώναζαν οι έξαλλοι, κατά βάση Γάλλοι κριτικοί (να πω και «κριτικοί»; - ανοίγω παρένθεση – τι κακό κι αυτό το φετινό στο φεστιβάλ; - μας τέλειωσε το «Ραούλ» και τώρα οι λάτρεις των Καννών, τα Γαλλάκια, μόλις έβλεπαν το σήμα του φεστιβάλ πριν από κάθε προβολή χειροκροτούσαν μανιασμένα – μετά χειροκροτούσαν και κάθε εταιρία της οποίας το λογότυπο έβγαινε πριν τα credits, εταιρίες που συμμετείχαν στην παραγωγή της ταινίας – τι μ@λ@κί@ τους έπιασε; - γι' αυτό μιλάω για «κριτικούς», άντε κλείνω την παρένθεση), τι γιούχα, τι βρίσιμο έφαγε ο άνθρωπος, δεν λέγεται. Αδίκως εν πολλοίς θα πω εγώ. Και θα εξηγηθώ λίιιιγο παρακάτω, εκεί που θα εκφέρω την άποψή μου.

Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Refn, η μεγαλύτερη σε διάρκεια που έχει γυρίσει ως σήμερα και η πρώτη του όπου βασική πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα. Τα γυρίσματα έγιναν με χρονολογική σειρά, όπως εντέλει φαίνεται να εκτυλίσσεται η πλοκή στην ταινία (κάτι πάρα πολύ σπάνιο γενικώς για τα γυρίσματα οποιασδήποτε ταινίας). Οι ηθοποιοί είχαν την ευχέρεια να αυτοσχεδιάσουν και το έκαναν με κάθε ευκαιρία που τους δινόταν.

Η υπόθεση: Η Τζέσι είναι ένα κορίτσι που φεύγει από την αμερικάνικη επαρχία και φτάνει στο Λος Άντζελες με μεγάλα όνειρα. Δεν ξέρει να γράφει, δεν ξέρει να τραγουδάει, το μόνο που έχει ως εφόδιό της για να τα «καταφέρει» είναι η ομορφιά της. Και ναι, είναι εκθαμβωτικά όμορφη! Με βάση της ένα δωμάτιο σε ένα φτηνό μοτέλ στην Πασαντίνα και με «διαβατήριο» μερικές ερασιτεχνικές φωτογραφίες που της βγάζει ένας νεαρός ο οποίος την ερωτεύεται, πηγαίνει σε ένα γραφείο μοντέλων. Η διευθύντρια εκεί πείθεται με την πρώτη: η Τζέσι μπορεί να γίνει το επόμενο «it girl», μιας που έχει την ανεπιτήδευτη, φυσική ομορφιά που οι πάντες αναζητούν. Δεν έχει καμία σχέση με τις πλαστικές μοντέλες που κυριαρχούν στο χώρο.

Αρκεί βέβαια, όταν την ρωτάνε, να απαντάει ότι είναι 19 ετών – κι ας είναι μόλις 16! Αφού της ανοίγει η πόρτα της μόδας, η εύκολη και γρήγορη ανέλιξή της στο χώρο, δημιουργεί έχθρες. Μόνη της σύμμαχος και φίλη φαίνεται να είναι μια μακιγιέρ, η Ρούμπι, που τη βοηθάει από την πρώτη στιγμή. Η Τζέσι ξέρει πως να προστατεύει τον εαυτό της. Κάποια στιγμή, όμως, το μυαλό της παίρνει αέρα. Η νεοαποκτηθείσα αλαζονεία της σε συνδυασμό με το μίσος που πλέον νιώθουν οι... συναδέλφισσές της απέναντί της, θα οδηγήσουν σε... δύσπεπτα αποτελέσματα...

Η άποψή μας: «Beauty isn't everything. It's the only thing» λέει ο Alessandro Nivola, που υποδύεται (uncredited) έναν σχεδιαστή μόδας στην ταινία. Και ουσιαστικά εκστομίζε την κεντρική ιδέα του φιλμ (ή μήπως όχι;). Όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στη ζωή και στην ταινία λίγη σημασία έχουν. Η ομορφιά είναι τα πάντα, λοιπόν. Ο Refn αποθεώνει την ομορφιά. Αποθεώνει την επιφάνεια. Και το κάνει με κάθε τρόπο που διαθέτει στη φαρέτρα του. Και να 'σου τα slomo, και δώσ' του οι ονειρικοί φωτισμοί, τα φώτα από νέον, και να τα στησίματα σαν διαφήμιση. Αποθεώνει την ομορφιά λοιπόν – αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και καλά στα... μυαλά του! Γιατί ποιος άνθρωπος μμε σώας τας φρένας θα γύριζε σκηνή όπου ένα... τζάγκουαρ κάνει άνω κάτω το δωμάτιο ενός μοτέλ; Η λογική του παραλόγου! Η λογική της διαφήμισης!

Ο Refn έχωσε αυτήν τη σκηνή στην ταινία γιατί είναι μια σκηνή που τα μάτια μας δεν χορταίνουν να βλέπουν! Τώρα, αν ντε και καλά θέλετε να ψάξετε και για νοήματα κι αυτά μπορούν να προκύψουν άμα λάχει. Αποθεώνοντας την ομορφιά την κριτικάρει καθώς όλοι μας, μα όλοι μας έχουμε εμμονή με αυτήν. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε «όμορφοι», μας αρέσουν τα «ωραία» πράγματα (βλέπετε, λέω πράγματα, δεν λέω ιδέες...), μας αρέσει να περνάμε γαμάτα. Επί σχεδόν δύο ώρες ο Refn μας προσφέρει ομορφιά, ατόφια ομορφιά. Κι έχει στον πρωταγωνιστικό ρόλο την Elle Fanning, που δεν ξέρω πως είναι το κορίτσι από κοντά, αλλά την παρουσιάζει ως θεά! Ο φακός την λατρεύει και ο Refn την κολακεύει σε κάθε πλάνο! Σαν την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι ένα πράγμα! Ανόθευτη ομορφιά, που δεν χρειάζεται να εξηγηθεί, που δεν χρειάζεται να αναλυθεί, που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει. Υφίσταται και σαγηνεύει τους πάντες. Οι σκηνές που βλέπουμε το πρόσωπό της μακιγιαρισμένο και ιδίως εκείνη με την πρώτη της επαγγελματική φωτογράφιση, όπου ο φωτογράφος «χαλάει» το μακιγιάζ της γεμίζοντας το λαιμό της με χρυσό χρώμα είναι σκέτη ποίηση!

Ως σωστός προβοκάτορας, όμως, ο Refn προφανώς και θέλει να μας κάνει να αισθανθούμε άβολα. Ομορφιά, ομορφιά, αλλά πετάει και μια σκηνή νεκροφιλίας. Όταν η Ρούμπι (μα τω θεό, η Jena Malone που την υποδύεται, όταν την κινηματογραφεί σε προφίλ ο Refn μοιάζει ντάλε κουάλε με την Nicole Kidman!) δεν μπορεί να αποκτήσει το αντικείμενο του πόθου της, την παρθένα (!!!) Τζέσι, την φαντασιώνεται καθώς γαμεί ένα γυναικείο πτώμα! Πώς να αντέξει ένας καθωσπρέπει αστός μια τέτοια σκηνή; Ή πως να αντέξει τη σκηνή όπου το ένα από τα δύο μοντέλα που «τρώνε» την Τζέσι, ξερνάει το ένα της μάτι; Ε; Κουλαμάρα; Χάρμα οφθαλμών η ταινία – κυριολεκτικά – και ο Cliff Martinez γράφει ένα εξαιρετικό σάουντρακ, που βρωμάει εϊτίλα. Αλλά πέρα από τα εκατοντάδες θετικά που μπορεί να γράψει κανείς για την ταινία, εντάξει, ο άνθρωπος δεν είναι καλά στα μυαλά του. Κι ίσως αυτό να μην είναι εντελώς κακό ξέρετε. Πάντως, σίγουρα αυτό το φιλμ δεν είναι για όλους. Δεν είναι ρε παιδί μου για ένα ευχάριστο δίωρο. Σωστά;

ΥΓ: Ευτυχώς που δεν μπόρεσε να πρωταγωνιστήσει στην ταινία η Carey Mulligan κι έπαιξε η Elle Fanning. Γιατί η ομορφιά της μικρής ήταν ένα από τα στοιχεία που μας έκανε να γουστάρουμε την ταινία – με μπόλικες επιφυλάξεις αλλά ναι, ένα thumbs up της το δίνουμε άνετα...

Μια νέα εποχή μαγείας ξεκινά! Αφού περάσαμε σχεδόν μια δεκαετία, συντροφιά κινηματογραφική με τα βιβλία της που αφορούσαν στις περιπέτειες του μαθητευόμενου πιτσιρικά με την μπαγκέτα Χάρι Πότερ, έφτασε η στιγμή για την απαρχή ενός καινούργιου σινέ σίριαλ που βασίζεται στα μυθιστορήματα της J.K. Rowlings. Τίτλος του πρώτου επεισοδίου του φιλόδοξου ετούτου εγχειρήματος της Warner Bros είναι Fantastic Beasts που συνοδεύεται από την μικρή μαρκίζα And Where To Find Them που διευθύνει ο έμπειρος και δοκιμασμένος στο είδος David Yates. Βρισκόμαστε στα 1926 και ο νεαρός θαυματουργός ιλουζιονίστας Νουτ Σκαμάντερ παίρνει την εντολή από το Αμερικάνικο Συμβούλιο της Μαγείας να κυνηγήσει όλα τα στοιχειά που απελευθερώθηκαν μέσα από την βαλίτσα που τα κουβαλούσε τόσα χρόνια φυλακισμένα και που τώρα ελεύθερα παραμονεύουν για να καταστρέψουν ολόκληρη την χώρα. Μια κατάσταση που θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο καθώς στην μέση θα μπει και η οργάνωση Φιλανθρωπίας του Νέου Σάλεμ, μια εξτρεμιστική σέχτα που σκοπό της έχει τον αφανισμό από προσώπου γης, οποιουδήποτε έχει την παραμικρή σχέση με την μαγεία. Καταπληκτικό το τρέιλερ που η διανομή έδωσε στην κυκλοφορία, για το φιλμ που αναμένεται να σαρώσει τα ταμεία στις 18 Νοεμβρίου όταν παγκοσμίως θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες. ήδη έχει προγραμματιστεί το επόμενο τεύχος της σειράς πάντως που απλώς θα φέρει το νούμερο 2 στον τίτλο του και αναμένεται να δούμε την ίδια εποχή, το 2008.

Ήδη τιμημένος με Όσκαρ ο Eddie Redmayne αποτελεί ένα από τα πλέον περιζήτητα ονόματα αυτή την εποχή στο Χόλιγουντ. Ο νεαρός αστέρας εδώ περιβάλλεται από πλειάδα σημαντικών νέων ηθοποιών όπως οι Katherine Waterston, Dan Fogler, Ezra Miller, Alison Sudol, αλλά και των πιο πεπειραμένων όπως οι Colin Farrell, Ron Perlman, Samantha Morton, Jon Voight.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Νοεμβρίου 2016!

Αν ποτέ σου με εγκαταλείψεις, θα ξεριζώσω την καρδιά μου και δεν θα την επαναφέρω ποτέ στην θέση της! Σύμφωνα με τους τυχερούς παρευρισκόμενους στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών όπου έκανε την επίσημη πρώτη της η νέα ταινία του Jim Jarmusch, Paterson, πρόκειται για την δημιουργία εκείνη που ξεσήκωσε τα περισσότερα πλήθη ενθουσιασμού, συγκρινόμενη μόνο με το πολύ σπουδαίο Toni Erdmann. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Πάτερσον, ένας συνηθισμένος οδηγός λεωφορείου (στην πόλη...Πάτερσον του Νιου Τζέρζι, όπου διαβιώνει μαζί με την απίστευτα ενεργητική σύζυγο  του, Λάουρα) που στον ελεύθερο χρόνο του γράφει, κρυφά από τον περίγυρο του, ποιήματα. Ο σημαντικός σκηνοθέτης εμπνεύστηκε το νέο του έργο από το, ομώνυμο με την ταινία, ποίημα του William Carlos Williams που του έδωσε την ώθηση να δημιουργήσει μια σπάνιας ομορφιάς κινηματογραφική εμπειρία. Εξίσου όμορφα δομημένο είναι και το τρέιλερ που η διανομή της Amazon Studios έδωσε μόλις στην κυκλοφορία προγραμματίζοντας συνάμα και την ημερομηνία εξόδου του έργου στην Αμερική, ως την 28η Δεκεμβρίου του 2016.

Οι περισσότεροι το όνομα Adam Driver το γνωρίζουν από την πιο πρόσφατη εκδοχή του Πολέμου των Άστρων, Star Wars: The Force Awakens, όπου υποδύεται τον Kylo Ren. Εδώ ο δραματικός κατά κύριο λόγο ηθοποιός που ως ρολίστας έχει εμφανιστεί και στα J. Edgar, Lincoln, Inside Llewyn Davis, This Is Where I Leave You, Midnight Special, κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του φιλμ, έχοντας στο πλάι του την σπάνιας ανατολίτικης ομορφιάς Golshifteh Farahani.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιανουαρίου 2017 από την AMA Films

Η Δικαιοσύνη καταφτάνει! Ακόμη κι αν ποτέ δεν άγγιξε τα εμπορικά επίπεδα οποιουδήποτε επεισοδίου των Επικίνδυνων Αποστολών, εντούτοις τα 200 εκατομμύρια (και) που πέτυχε το πρώτο μέρος στα διεθνή box offices, ήταν αρκετό για την Paramount για να ανάψει το πράσινο φως για την ολοκαίνουργη περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον μέγκα σταρ Tom Cruise, με τον τίτλο Jack Reacher: Never Go Back. Καθώς ο σκηνοθέτης του ορίτζιναλ Christopher McQuarrie έχει μετακομίσει στα πλατό του Mission Impossible, η παραγωγή βρήκε στο πρόσωπο του Edward Zwick εκείνον που θα έφερνε εις πέρας το πρότζεκτ της πρώτης συνέχειας. Εκεί που ο πράκτορας Ρίτσερ, μπαίνει σε καινούργιους μπελάδες - βασισμένους στο 18ο βιβλίο της ομώνυμης σειράς του συγγραφέα Lee Child - καθώς ταξιδεύοντας στην Βιρτζίνια για να ανακαλύψει τα χαμένα ίχνη μιας παλιάς του συνεργάτιδας θα βρεθεί παγιδευμένος σε έναν φόνο που όλες οι ενδείξεις δείχνουν πως εκείνος τον προκάλεσε. Την ίδια στιγμή που θα ξυπνήσουν μνήμες από το προ είκοσι ετών παρελθόν που πιθανόν θα αποκαλύψουν πως ο κατάσκοπος πιθανότατα είναι ο πατέρας ενός ορφανού κοριτσιού που θα εμφανιστεί αναπάντεχα μπροστά του. Όπως ακριβώς το περιμένουν οι φίλοι της έντονης δράσης είναι το ταχύτατο και κοφτό σε μοντάζ τρέιλερ που διαλαλεί την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες στις 21 Οκτωβρίου 2016.

Και που αναμενόμενα θα καθίσει για καιρό στην κορυφή του τσαρτ απλά και μόνο χάρη στην παρουσία του αιώνιου έφηβου Cruise. Κοντά στον ριψοκίνδυνο ηθοποιό, βρίσκονται αυτή την φορά οι Cobie Smulders, Austin Hebert, Patrick Heusinger, Aldis Hodge, Holt McCallany και Robert Knepper.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Νοεμβρίου 2016!

Ποιο είναι το αγαπημένο σου πράγμα στον Πλανήτη Γη? Ως επιστημονικής φαντασίας ρομάντζο πλασάρεται η καινούργια ταινία του σκηνοθέτη Peter Chelsom, The Space Between Us, ενός δημιουργού που ουκ ολίγες φορές κατά το παρελθόν έχει ασχοληθεί με το είδος του rom com σε φιλμς όπως τα Serendipity, Town And Country, Shall We Dance, ενώ η πιο πρόσφατη στιγμή του καταγράφεται στο Hector And The Search Of Happiness. Μια καινούργια αποστολή ερευνητών έχει ξεκινήσει με προορισμό τον Άρη, προκειμένου να δημιουργήσει εκεί τις κατάλληλες συνθήκες για να στηθεί η πρώτη γήινη αποικία. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού μια από τις γυναίκες μέλη του πληρώματος θα βρεθεί σε ενδιαφέρουσα με αποτέλεσμα με του καταφτάσει το σκάφος στον Κόκκινο Πλανήτη να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδί που θα γεννηθεί εκτός της Γης. Αυτή ακριβώς είναι η ιστορία του Γκάρντνερ Έλλιοτ του 16χρονου, που στην μέχρι στγμής ζωή του ωσότου να επιστρέψει στον δικό μας κόσμο, θα συναντήσει όλους κι όλους 14 ανθρώπους που απαρτίζουν την ομάδα των επιστημόνων. Αξιόλογο το πρώτο τρέιλερ από την μπράντα της STX Entertainment, που ποντάρει πολλά για μια κάποια εμπορική επιτυχία στο φιλμάκι, που θα το ρίξει στην αγορά στις 16 Δεκεμβρίου, τέσσερις ολόκληρους μήνες κατόπιν της πρώτης ημερομηνίας που είχε κλείσει γι αυτό στα τέλη Αυγούστου.

Ο πιτσιρίκος Asa Butterfield είναι εκείνος που θα υποδυθεί τον πρώτο άνθρωπο που γεννήθηκε σε ξένο πλανήτη, συνεχίζοντας τις εμφανίσεις που τον έχουν καταστήσει σαν έναν από τους πιο αξιόλογους νεαρούς σταρς. Μαζί του στο φιλμ συνυπάρχουν και οι Carla Gugino, Gary Oldman, BD Wong και Britt Robertson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Φεβρουαρίου 2017 από την Odeon

Μια Αμερικάνα στο Παρίσι... Έχοντας πραγματοποιήσει την επίσημη πρεμιέρα του στα πλαίσια του Διαγωνιστικού Τμήματος του πρόσφατου Φεστιβάλ Καννών, έρχεται το ολοκαίνουργο πόνημα του διεθνώς αναγνωρισμένου σκηνοθέτη Olivier Assayas, αμέσως μετά το Clouds Of Sils Maria, με τον τίτλο Personal Shoppper. Όπερ σημαίνει προσωπικός αγοραστής, άγνωστη στο ευρύ κοινό έννοια, που αφορά σε εκείνον που επαγγέλλεται ψωνιστής πανάκριβων αγαθών που αναμένεται να γεμίσουν τις ντουλάπες των διάσημων αστέρων. Μια τέτοια περίπτωση είναι και εκείνη της νεαρής Μορίν που ζει στην Γαλλική πρωτεύουσα έχοντας βρει αυτή την εργασία για να βγάζει τα προς το ζην, συνάμα όμως διαθέτει μια μοναδική ικανότητα να επικοινωνεί με πνεύματα από τον άλλο κόσμο, μέντιουμ δηλαδή. Δυνατότητα που θα μεγεθυνθεί προσφάτως, αμέσως μετά τον αναπάντεχο θάνατο του αγαπημένου της αδελφού, που μοιάζει να επιθυμεί να έλθει σε επαφή μαζί της. Πρεμιέρα και για το επίσημο προωθητικό τρέιλερ από την IFC Films, που όμως δεν δείχνει εξίσου ανατριχιαστικό με τα όσα μεταφυσικά υπόσχεται η υπόθεση, αν και με τις πρώτες εκτιμήσεις που έρχονται από την Γαλλία, δεν θα πρέπει να περιμένουμε μια τυπική περίπτωση ψυχολογικού θρίλερ όπως τα αμερικάνικης κοπής. Έξοδος στις αίθουσες του κόσμου, για την ταινία στις 10 Μαρτίου 2017.

Back 2 Back συνεργασία λοιπόν για τον Assayas - που να σημειωθεί τιμήθηκε εξ ημισείας με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στην Γαλλική Ριβιέρα - με την Kristen Stewart που ακόμη ψάχνει την μεγάλη της ευκαιρία να πιάσει τον σπουδαίο ρόλο, έχοντας πάντως και το τιμητικό έπαθλο της πρώτης Αμερικάνας που απέσπασε Cesar ερμηνείας. Συμμετέχουν ακόμη και οι Lars Eidinger, Sigrid Bouaziz, Anders Danielsen Lie, Ty Olwin, Hammou Graia, Nora Van Waldstatten, Benjamin Biolay.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Miss Peregrine's Home for Peculiar Children	Odeon	1	74	16.303	16.303
2	Lights Out	Tanweer	1	57	12.265	12.265
3	Finding Dory	Feelgood Ent.	5	75	10.295	255.081
4	Sully	Tanweer	4	41	7.614	131.553
5	Kubo and the Two Strings	UIP	2	65	7.532	20.839
6	The Magnificent Seven	Feelgood Ent.	2	46	6.898	35.121
7	The Secret Life of Pets	UIP	7	53	6.651	178.163
8	Deepwater Horizon	Odeon	1	44	6.352	6.352
9	Barbie Starlight Adventure	Feelgood Ent.	1	59	4.610	4.610
10	Bridget Jones's Baby	UIP	3	24	3.711	42.182

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο Μικρός Ήρως αλά σοβιετικά!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η ηθοποιός Natalya Kudryashova, η οποία πρωταγωνιστεί κιόλας εδώ, υποδυόμενη την ενήλικη Όλγκα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2015, όπου προβλήθηκε στο παράλληλο του διαγωνιστκού τμήμα, «Πανόραμα».

Το σημείωμα της σκηνοθέτιδας για την ταινία σίγουρα βοηθάει κατά την άποψή μας στην καλύτερη κατανόηση της ταινίας Pionery-geroi, αν και μοιάζει ολίγον τι ανολοκλήρωτο. Κάπως σαν την εξαιρετική κατά τα άλλα ταινία της. Οπότε, ιδού:

«Το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος και του κινδύνου, των ηρωικών πράξεων, της σημαίας, της γραβάτας των πιονέρων. Μάθαμε να αγαπάμε το κόκκινο χρώμα από τότε που γεννηθήκαμε. Μας δίδαξαν να παραμείνουμε πιστοί στην ηρωική ιδεολογία: ο ήρωας είναι αυτός που κατορθώνει τη νίκη. Τα ηρωικά κατορθώματα είναι η μόνη δικαιολογία για κάθε ριψοκίνδυνη πράξη. Ηρωικά κατορθώματα στο όνομα των συντρόφων σου, στο όνομα της Μητέρας Πατρίδας. Τι θα μπορούσε να σαγηνεύσει τις νεανικές καρδιές περισσότερο από τον κίνδυνο! Οι πιονέροι θεωρούνταν ένα ιπποτικό τάγμα, όπου γραβάτες και τύμπανα αντικαθιστούσαν πανοπλία και σπαθί. Το μότο μας ήταν «Πάντα έτοιμοι!»

Ήμασταν Οκτωβριανιστές μέχρι την τρίτη τάξη του σχολείου. Η εισαγωγή στις βαθμίδες των Πιονέρων σηματοδοτούσε ένα βήμα προς την ωριμότητα και συνοδευόταν από μια πομπώδη ατμόσφαιρα. Ορκιζόμασταν στη ζωή μας να αγαπάμε και να φροντίζουμε τη Μητέρα Πατρίδα μας. Χωριζόμασταν από μια αυστηρά ιεραρχία από την παιδική μας ηλικία και το επόμενο βήμα προς την ωριμότητα και την ιεραρχία ήταν η ένταξη στην Κομσομόλ (κομμουνιστική οργάνωση νέων στη Σοβιετική Ένωση)».

Η υπόθεση: 1987, έναν χρόνο πριν την κυριαρχία του Γκορμπατσόφ και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Τρία παιδιά, η Όλγκα, η Κάτια και ο Αντρέι, μπαίνουν στην οργάνωση των Νεαρών Πιονέρων του Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν και, με οδηγό τους τη σοβιετική ιδεολογία, ονειρεύονται να γίνουν ήρωες. Ο Αντρέι ονειρεύεται να δημιουργήσει ένα χάπι που θα σώσει την ανθρωπότητα από το θάνατο και την αρρώστια. Η Όλγκα καταδιώκει μυθικούς πράκτορες που κυνηγούν τα παιδιά των σοβιετικών. Και η Κάτια ονειρεύεται να γίνει μια Πιονέρα, αλλά έχει εφιάλτες όταν ανακαλύπτει ότι ο παππούς της παράγει παράνομα αλκοόλ. 25 χρόνια αργότερα, οι τρεις τριαντάρηδες ήρωες έχουν φύγει από τη γενέτειρά τους και ζουν συμβιβασμένοι στη σύγχρονη Μόσχα, έχοντας καταφέρει να καθιερωθούν επαγγελματικά: η Όλγκα είναι ηθοποιός, η Κάτια είναι εξπέρ στις δημόσιες σχέσεις και ο Αντρέι είναι πολιτικός αναλυτής. Τα σοβιετικά ιδεώδη έχουν χαθεί, μεταλλαγμένα από νέα ιδανικά απόκτησης και συσσώρευσης πλούτου. Μέσα στους τρεις παιδικούς φίλους, όμως, υπάρχει ακόμα η έντονη επιθυμία για κάτι μεγαλύτερο, για κάτι ηρωικό…

Η άποψή μας: Κι εκεί που σε ανατρέφουν με ηθικές αξίες και μεγαλώνεις με όνειρο να κάνεις κάτι ηρωικό, κάτι σπουδαίο για την ανθρωπότητα, τσουπ, σου προκύπτει Γκλάσνοστ, Περεστρόικα, υπαρκτός καπιταλισμός (!!!) κι όλα καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων. Κι άντε να γεμίσεις το κενό. Πώς να συνέλθεις όταν όλα όσα ήξερες ως σωστά και ηθικά γκρεμίζονται; Όταν τα όνειρά σου κατακρημνίζονται και στα μπάζα το μόνο που μπορεί να ανθίσει είναι πίκρα, λύπη, μελαγχολία, ήττα; Τον ρωτάει τον ενήλικο Αντρέι η κοπέλα του: «Γιατί δεν είσαι χαρούμενος; Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου. Έλα να γιορτάσουμε». Τίποτα ο Αντρέι. Ζόμπι, που έχει να γράψει τέσσερις χιλιάδες λέξεις. Που δεν ξέρει να αγαπήσει, να νιώσει, να χαρεί. Εντέλει, σε όλους τους φίλους δίνεται η ευκαιρία να κάνουν κάτι ηρωικό.

Η Όλγκα προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει την αγοραφοβία της και τον τρόμο του να μετακινείται με το μετρό. Ο Αντρέι καλείται να σώσει έναν άνθρωπο που βρίσκεται στη μέση ενός ποταμού χωρίς να ξέρει να κολυμπάει. Και η Κάτια αγκαλιάζει ένα παιδί προσπαθώντας να το προστατέψει κατά τη διάρκεια τρομοκρατικής επίθεσης. Θα τα καταφέρουν οι πιονέροι μας; Θα μπορέσουν να φέρουν εις πέρας αυτό το ένα και μοναδικό ηρωικό πράγμα που ονειρεύονταν σε ολόκληρη τη ζωή τους; Έστω κι αν οι συνθήκες και το νέο περιβάλλον στο οποίο ζουν καθόλου δεν ευνοεί ηρωισμούς, ανθρωπισμούς και άλλους, καλούς -ισμούς; Η Kudryashova υπογράφει ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό ντεμπούτο. Η ταινία της κινείται έξυπνα ανάμεσα σε δύο (χμ, τελικά τρεις) διαφορετικές χρονικές περιόδους με μεγάλη άνεση. Εκείνη που κερδίζει τις εντυπώσεις είναι η καταγραφή του παρελθόντος. Οι σκηνές με τα παιδιά. Παιδιά με τρομερό υποκριτικό ταλέντο. Η σκηνή όπου δίνουν τον όρκο των πιονέρων και η μικρή Κάτια πνίγεται από λυγμούς, καθώς πιστεύει πως δεν είναι ηθικά άμεμπτη ώστε να βαφτιστεί πιονέρισσα και με δυσκολία βγάζει τα λόγια, είναι υπέροχη, φορτισμένη συναισθηματικά, και άψογα εκτελεσμένη τόσο σε επίπεδο ερμηνείας όσο και σε επίπεδο σκηνοθεσίας. Αμ η αρχική σκηνή με το υπέροχο ρωσικό τραγούδι, όπου ο μικρός Αντρέι με την υπέροχη φωνή δεν θέλει να τραγουδήσει αλλά να κάνει ότι κάνουν και οι σύντροφοί του, δηλαδή να κάνει με τη γλώσσα του «κλακ, κλακ», προσομοιάζοντας τον καλπασμό των αλόγων; Εξαιρετική!

Οι σκηνές του «παρόντος» δεν λειτουργούν τόσο καλά ίσως ή ακριβώς επειδή συλλαμβάνουν αυτό το κενό του σήμερα. Δυνατή ταινία, που σε βάζει να σκεφτείς και να αναλογιστείς για τις δικές σου ηθικές αξίες. Τα δικά σου κενά. Εικαστικά υπέροχη και με εύστοχους συμβολισμούς ίσως το παρακάνει με αυτούς. Ίσως να περισσεύει και ο διδακτισμός σε κάποια σημεία. Ίσως θα ήθελε και λίγο τριμάρισμα χρονικό. Και κάποιοι κακεντρεχείς ίσως να υποστηρίξουν πως νοσταλγεί τον κομουνισμό, που βεβαίως κι εκείνος ήταν γεμάτος προβλήματα, σωστά; Χμ, σκέψη για προβληματισμό. Ακόμα κι έτσι, όμως, ακόμα και με τις ελλείψεις της (κυρίως συνοχής) και τις υπερβολές της, τούτη η ταινία αξίζει τον κόπο επίσκεψης και θέασης.

του zerVo (@moviesltd)

Κακό πράγμα είναι η αρνητική προδιάθεση, αν την έχεις για συνήθεια πριν ρίξεις βλέφαρο σε μια ταινία. Κακό, με την έννοια πως θα πρέπει το πόνημα να προσπαθήσει πολύ για να σου την ανατρέψει, αν μάλιστα είσαι τύπου θεατής - αγύριστο κεφάλι, που (λανθασμένα, φυσικά) εκ προοιμίου αντιπαθείς τον καλλιτέχνη και οτιδήποτε κι αν σου σερβίρει θα το δεις με μάτι μισό. Το ζήτημα είναι πως από λίγο μέχρι πολύ, όλοι μας το κρύβουμε κάπου αυτό το χούι, ώστε στο άκουσμα ενός - τουλάχιστον - αχώνευτου συντελεστή του εργακίου, να στραβώνουμε μουτσούνα, πριν καν πέσουν οι τίτλοι έναρξης. Διαβάζω λοιπόν εδώ: "Από τους συντελεστές της ταινίας This Is The End" και τι να σκεφτώ περιμένοντας το Sausage Party, αναλογιζόμενος εκείνη την τερρα-σαχλαμάρα? Για να μην προχωρήσω παρακάτω, ανοίγοντας πιότερο το ολάνθιστο μπουκέτο κοπής των ιδίων, σε παρόμοιας κουτής αισθητικής ανουσιότητες σαν τα Bad Neighbors 1 και 2, The Watch, φτάνοντας ίσαμε το υπέρτατο μπουρδολόγημα του The Interview. Άντε να παρακολουθήσεις φιλμάκι τώρα και μάλιστα animation...

Από νωρίς το πρωί, μέχρι αργά το απόγευμα οι πύλες του καταστήματος Shopwell είναι ορθάνοιχτες για το κοινό, προκειμένου να ψωνίσει τα απαραίτητα αγαθά για το νοικοκυριό του. Αγαθά, που είναι τακτοποιημένα ανά είδος στα ράφια, όπως συμβαίνει σε κάθε μοντέρνο σούπερ μάρκετ, ολοκαίνουργια, φρέσκα και λαχταριστά, αναμένοντας τον επίδοξο αγοραστή τους για να τα βάλει στο μπάσκετ. Το καρτερούν όμως, έχει την πλήρη σημασία του εδώ, αφού άπαντα τα καλούδια είναι ζωντανά, έχουν υπόσταση, ομιλούν, τρέφουν συναισθήματα και η μοναδική τους αγωνία είναι, πριν μπαγιατέψουν κάποιος να τα διαλέξει από το σταντ, ώστε να φύγουν από τον ψυχρό χώρο του μεγαλομπακάλικου και να διαβούν την πύλη του έξω κόσμου, του Παραδείσου, όπως πιστεύουν, κατά τους άγραφους νόμους της αγοράς.

Ανάμεσα τους, στο σέξιον των φαγώσιμων, βρίσκεται ο ερμητικά σφραγισμένος στο σακουλάκι μαζί με άλλους ομοίους κομπανιέρους του, ο λουκανικάκης Φρανκ, που εδώ και καιρό ζαχαρώνει την κοπελιά από το διπλανό ερμάρι, την όμορφη φρατζολίτσα Μπρέντα, που πολύ θα ήθελε να ταξιδέψει μαζί της στην Γη της Επαγγελίας κ;αι να αναπαύσει το κορμί του στα έσω της ψύχας της. Δέηση στον Θεό που θα γίνει ακουστή και ο πελάτης θα διαλέξει αμφότερες τις συσκευασίες στο καρότσι του, με τα βασικά συστατικά του χοτ ντογκ να έχουν στήσει το δικό τους πανηγύρι, που επιτέλους οσονούπω θα γίνουν ένα. Χαρά, που μονομιάς όμως θα μεταβληθεί σε τραγωδία, καθώς ο κατατρομαγμένος Μουστάρδας, που μόλις έχει επιστρέψει πίσω στο ράφι, έχοντας γίνει αλλαγή από τον αγοραστή του, θα τους προειδοποιήσει όλους, πως εκεί έξω δεν συμβαίνει το παραμικρό από όσα πιστεύουν, μα οι άνθρωποι στην πραγματικότητα αγοράζουν τα προϊόντα (φυσικά) για να τα χρησιμοποιήσουν. Αντίο ζωή, σημαίνει αυτό, για όλους τους!

Πανικός που θα μετατρέψει τους διαδρόμους του καταστήματος σε ζούγκλα, καθώς στην μεταφορά προς το ταμείο, Φρανκ - Μπρέντα και μερικοί ακόμη επαναστάτες συντρόφοι όπως ο Αρμένης Πίτας Καρίμ Αμπντουλ Λαβάς (!), ο Εβραίος Μπαγκέτας Σάμι Τζούνιορ και η Μεχικάν τερέζα Ντελ Τάκο, θα καταφέρουν να το σκάσουν και να διοργανώσουν σχέδιο ενημέρωσης όλων των αγαθών για το τι πραγματικά τρέχει, Εκεί Όξω. Εκτός από την δεδομένη δυσπιστία όλων των υπολοίπων όμως, που θα θεωρήσει τους στασιαστές υβριστές των Θείων και αντιδραστικούς, η ομάδα έχει να κοντράρει και την μήνη του κακίστρου Ντούτσε, του είδους υγιεινής που το μυαλό του έχει καταστραφεί από τα κάθε λογής που ρίχνει μέσα στο φιαλένιο σώμα του. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή για τους φιλαράκους, που μέσα σε όλα τα δεινά, λες και δεν τους είναι αρκετά, θα νιώσουν και τις ερωτικές ορμές να τινάζονται στα ύψη, τώρα που καμία νάιλον συσκευασία δεν τους έχει χωριστά...

Για να λέμε δηλαδή την αλήθεια, αν κάτι ισχύει στο μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του απευθυνόμενου φανερά σε πιο ενήλικο κοινό κινουμένου σχεδίου, αυτό είναι η μόνιμα σεξιστική διάθεση των χαρακτήρων του, που πίσω από το οτιδήποτε, το παραμικρό, θετικό δε και αρνητικό, ζόρικο ή διασκεδαστικό, πάντα στο μυαλό τους θα έχουν το οποιασδήποτε μορφής και φόρμας ερωτικό πάθος. Βεβαίως οι πειραγμένοι εγκέφαλοι που απαρτίζουν την συμμορία του "κάπως" Evan Goldberg, αφού μετά από χίλιες δυο περιπέτειες, εντός κι εκτός του Mart, βάλουν τέλος στα δεινά, θα διοργανώσουν και ένα μεγαλοπρεπές παρτουζοπάρτυ, με την συμμετοχή των πάντων, από χαρτοπολτούς υγείας μέχρι φόιλ αλουμινίου και Πουμαρό! Φινάλε που στην θεωρία ακούγεται κάτι το ξεχωριστά κεφάτο, στην πράξη όμως δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως θα σκορπίσει και τίποτα τόνους ευχαρίστησης στην πλατεία, που αν θα επιθυμούσε να παρακολουθήσει κάτι τέτοιο χοντροειδές, μάλλον θα διάλεγε την ορίτζιναλ γραφή του Σειρηνάκη, από την πολύχρωμη των ολοζώντανων χαριτωμένων (?) αγαθών.

Που στην παρούσα φάση υποκαθιστούν τα πρωταρχικά ζωάκια - πρωταγωνιστές της Disney και τα μετέπειτα Παιχνίδια και Αυτοκίνητα της Pixar, που παρόντων ων ανθρώπων, αποκτούν λαλιά και feelings, ασχέτως αν ουδείς λογικός το αντιλαμβάνεται, πλην όσων έχουν πέσει στην νιρβάνα των περίεργων ουσιών. Μέσα από αυτή την προσπάθεια να δοθεί ύπαρξη σε άψυχα στην αλήθεια προϊόντα, οι δημιουργοί με την υποστήριξη του στούντιο της Sony, προσπαθούν να σπείρουν διαφόρων ειδών αλληγορίες, θρησκευτικού, πολιτικού, κοινωνικού επιπέδου, όχι πάντοτε όμως με την ίδια διάνα στο διάβα τους. Μια από τα ίδια δηλαδή με τα προαναφερθέντα πονήματα συμμετοχής της γνώριμης για την φαφλατοσύνη της ομάδα των Rogen (πρωτοστάτης, αλλά αφού το εξτρίμ χιούμορ του έχει πέραση, χέρια ψηλά) - Hill - Hader - Cera - Franco και δεν συμμαζεύεται, που σώζεται σαν σύνολο χάρη στο πολύ καλά μελετημένο σχέδιο, αλλά και σε κάποιες πιπεράτες κατά κύριο λόγο ατάκες, που ομολογουμένως βγάζουν ένα κάποιο γελάκι και σου μένουν. Όπως ασούμε το Once Youre Taco, You Never Go Backo της τζιβιτζιλούς ηρωίδας της Hayek εν ώρα γκάνγκμπανγκ που ορίζει και το μπεστ οφ στιγμιότυπο του Πάρτι με...λουκάνικα.

Καταπληκτικό το μουσικοχορευτικό ίντρο, βγαλμένο από live action μιούζικαλ παλιών εποχών, προσεγμένη η σχεδίαση των Vernon και Tiernan, ταχύτατο το μοντάζ και κοφτό δείγμα της σωστής δουλειάς που έχει γίνει στους υπολογιστές της μπράντας, αλλά μέχρις εκεί. Δεν ένιωσα καμία πλάκα και κανένα funny thing στην ιδέα του λουκάνικου που τρίβεται στο ψωμάκι ή του φοβιστικού μπιντέ χειρός ενόσω εισβάλλει "εντός" του φουκαρά υπαλλήλου. Χοντράδες μεν, αποδοτικότατες όμως στα box office δε. Οπότε να μην αποκλείει κανείς την ενδεχόμενη συνέχεια του...μύθου.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Gasoline, που έλεγε και ο Bowie...

18 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο μέτριος ηθοποιός Peter Berg πέρασε για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα και σκηνοθέτησε ένα δικό του σενάριο, κάτι που μας έδωσε εντέλει το απολαυστικά διασκεδαστικό και κατάμαυρου χιούμορ «Πολύ μεγάλες κακίες» (Very Bad Things, 1998). Κι όμως από τη φιλμογραφία του, πλην της πρώτης του εκείνης ταινίας και του «Hancock» (2008), δεν υπάρχει άλλη ταινία του που να θυμάμαι σκηνές της! Από κάποιο σημείο και μετά τα χολιγουντιανά στούντιο άρχισαν να του εμπιστεύονται πανάκριβα πρότζεκτ. Πχ, εδώ, για τις ανάγκες της ταινίες, κατασκευάστηκε ένα αντίγραφο του Deepwater Horizon, το οποίο λέγεται ότι είναι το μεγαλύτερο και ακριβότερο set piece που φτιάχτηκε αποκλειστικά για τις ανάγκες κάποιας ταινίας, για να καταστραφεί εντέλει ολοσχερώς!

Στην ταινία ο Peter Berg συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Mark Wahlberg, μετά το «Ο μόνος επιζών» (Lone Survivor, 2013), που επίσης βασιζόταν σε πραγματικά γεγονότα. Κι αυτές είναι οι μοναδικές ταινίες του Berg που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Επίσης, για πρώτη φορά η Kate Hudson συμμετέχει στα γυρίσματα μιας ταινίας μαζί με τον πατριό της, τον Kurt Russell, με τον οποίο μάλιστα μοιράζεται και μια μικρής διαρκείας σκηνή στο φινάλε.

Η υπόθεση: Η ακόρεστη ζήτηση του πλανήτη για περισσότερο πετρέλαιο έχει οδηγήσει τις πετρελαιοβιομηχανίες σε ένα ατελείωτο κυνήγι κέρδους, το οποίο βασίζεται σε ολοένα και πιο άφταστους στόχους για τα πληρώματά τους που μοχθούν πάνω στις πλατφόρμες άντλησης, βάζοντας σε κίνδυνο την ασφάλειά τους αλλά και εκείνη του οικολογικού συστήματος της περιοχής. Οι κίνδυνοι των πρακτικών αυτών έγιναν κάτι παραπάνω από σαφείς στις 20 Απριλίου του 2010. Τη μέρα εκείνη, το Deepwater Horizon, μία προηγμένης τεχνολογίας πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου, που ανήκε στην ελβετική εταιρεία Transocean και είχε μισθωθεί από την British Petroleum, έκανε γεώτρηση στο πηγάδι Macondo, στα ανοιχτά του Κόλπου του Μεξικού, όταν συνάντησε θύλακες μεθανίου που προκάλεσαν τεράστια πίεση στους σωλήνες και, τελικά, πολλαπλές εκρήξεις. Όλα τα συστήματα ασφαλείας και αποτροπής ατυχημάτων απέτυχαν να περιορίσουν την έκρηξη, η οποία σκότωσε 11 εργάτες και τραυμάτισε δεκάδες άλλους, ορισμένους πολύ σοβαρά.

Μετά από δύο μέρες τεράστιας πυρκαγιάς, τα απομεινάρια του Deepwater Horizon βυθίστηκαν στον ωκεανό, αφήνοντας πίσω τους το πηγάδι Macondo να ξερνάει εκτός ελέγχου τόνους πετρελαίου – σύμφωνα με εκτιμήσεις, περίπου 4,9 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου απελευθερώθηκαν στον ωκεανό. Μετά από αρκετές προσπάθειες, τελικά το πηγάδι ανακηρύχτηκε ανενεργό στις 21 Σεπτεμβρίου 2010. Η BP κρίθηκε ένοχη για τους χειρισμούς της και κλήθηκε να πληρώσει αποζημίωση-μαμούθ, την μεγαλύτερη στα χρονικά – όμως, οι συνέπειες για το περιβάλλον παραμένουν ανυπολόγιστες.

Η άποψή μας: Αντί υποθέσεως μεταφέραμε σε περίληψη το πραγματικό γεγονός, έτσι όπως το αποτυπώνει ένα τμήμα του δελτίου τύπου που λάβαμε από την εγχώρια εταιρία διανομής της ταινίας. Πάνω σε αυτό βασίστηκε ο Peter Berg και οι σεναριογράφοι του, Matthew Michael Carnahan και Matthew Sand, για να δραματοποιήσουν το γεγονός. Καθότι, χωρίς δραματοποίηση προκύπτει ντοκιμαντέρ. Πρώτο ερώτημα: αν θέλαμε να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη στο Deepwater Horizon, δεν θα ήταν προτιμότερο ένα ντοκιμαντέρ; Θέλω να πω, το γεγονός παραείναι φρέσκο και πρόσφατο κι ένα ντοκιμαντέρ θα έδινε και περισσότερες εξειδικευμένες πληροφορίες και θα μας έδινε όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο έλαβε χώρα το συμβάν. Τι λείπει από τη συγκεκριμένη εξίσωση; Μα το... χρήμα! Πόσοι θα πήγαιναν να δουν ένα ντοκιμαντέρ για τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ; Ελάχιστοι. Πόσοι θα σπεύσουν να δουν τούτη την ταινία μυθοπλασίας; Εκατομμύρια!

Εννοείται ότι και το κόστος παραγωγής είναι υπέρ το δέον μεγαλύτερο στην ταινία μυθοπλασίας σε σχέση με το ντοκιμαντέρ, αλλά και τα αναμενόμενα κέρδη είναι πολλαπλώς περισσότερα! Αφού ξεμπερδέψαμε με το πρώτο ερώτημα, σας αποκαλύπτω πως... δεν έχουμε δεύτερο! Η ταινία είναι κλασική χολιγουντιανή παραγωγή. Ήτοι, πώς μερικοί ηρωικοί Αμερικάνοι κατορθώνουν να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους εν μέσω μιας τρομερής καταστροφής. Ας κάνουμε όμως μια γρήγορη σύγκριση με το «Sully», το οποίο επίσης είδαμε πρόσφατα, έτσι; Όσο εντυπωσιακή είναι η σκηνή του ατυχήματος, ο Eastwood μας την δείχνει και μας την ξαναδείχνει και από διάφορες οπτικές γωνίες, αλλά δεν θέλει να μείνει μόνο σ' αυτό. Δεν θέλει μόνο να ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας και να καταναλώσουμε την εικόνα, βάζοντας στο pause το μυαλό μας. Κι αυτός για ηρωισμό ανθρώπων μιλάει, κι αυτός για Αμερικάνους που πετυχαίνουν το ακατόρθωτο μιλάει, κι αυτός έχει την αστερόεσσα να κυματίζει σε πλάνα του. Όμως, πόση μεγάλη σημασία δίνει στον παράγοντα άνθρωπος, έτσι; Πόσο παρουσιάζει ανθρώπινους χαρακτήρες με βάθος, πόσο μας οδηγεί στο να νιώσουμε την όλη κατάσταση κι όχι να μείνουμε με ανοιχτό στόμα απλά παρακολουθώντας την.

Στην ταινία του Berg αν και γίνεται προσπάθεια σκιαγράφησης χαρακτήρων όλα γίνονται στάχτη και μπούρμπερη καθώς σημασία για εκείνον έχει η έκρηξη, η φωτιά, ο χαμός, το χάος. Για να μην προχωρήσουμε σε σύγκριση με τον «Τιτανικό», έτσι; Ένα από τα μπόλικα προβλήματα της ταινίας είναι ότι δίνει πολλές πληροφορίες σχετικά με την προετοιμασία της άντλησης πετρελαίου σε μικρό χρονικό διάστημα, οπότε οι μη εξοικειωμένοι δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί έγινε εντέλει η έκρηξη. Αλλά κι αυτή η εμμονή να μας δείχνει ημισκοτεινά πλάνα από το βυθό, με τους σωλήνες, και καλά για να μας δείξει την απειλή καθώς αυτή φουντώνει, δεν λειτουργεί. Για να μην σχολιάσω την ομαδική προσευχή των διασωθέντων στο κατάστρωμα του πλοίου που περισυνέλεξε τους διασωθέντες.

Οι ηθοποιοί διεκπεραιώνουν τους ρόλους τους και τίποτε παραπάνω, ο Wahlberg δεν θα γίνει ποτέ σπουδαίος ηθοποιός αλλά σίγουρα είναι από τους πλέον συμπαθείς, το ότι κατονομάζεται ως υπεύθυνη η BP για όλον τον χαμό είναι από τα θετικά της ταινίας και μετά it's up to you αν θα σας αρέσει η ταινία. Μπαμ, μπουμ, εκρήξεις και σίδερα. Ε, ρε τι τραβάμε για το πετρέλαιο. Χμ, για το χρήμα ήθελα να πω...