Μη σβήσεις το φως
του David F. Sandberg. Με τους Teresa Palmer, Mario Bello, Billy Burke, Alicia Vela-Bailey, Emily Alyn Lind, Gabriel Bateman
Μαύρα Σκοτάδια
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι 2013 και σε ένα τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βόρειας Ευρώπης, ένας Σκανδιναβός μικρομηκάς παρουσιάζει την ανατριχιαστική μίνι ιστορία του, σκάρτων τριών λεπτών, που σκοπό της έχει να σκορπίσει φοβίες στους θεατές της χρησιμοποιώντας το αρχαιότερο τρομακτικό τρικ, το σβήσιμο των φώτων. Στιγμές συσκότισης που εναλλάσσονται με τις φωτεινές, πηγαινοφέρνοντας επί της οθόνης το φάντασμα του στόρυ, που μοιάζει να παίρνει δύναμη από το κατέβασμα του διακόπτη, προκειμένου να πραγματοποιήσει το κακίστρο έργο του. Καθώς φαίνεται, ετούτο το short film κίνησε το ενδιαφέρον των σκάουτερς του δαιμόνιου James Wan, που κινήθηκαν άμεσα, αποκτώντας τα δικαιώματα της ιδέας, δίνοντας στον βασικό της εμπνευστή David Sandberg να την μετατρέψει σε long play, ξεχειλώνοντας την κατά το δοκούν, δίχως όμως ποτέ να σκεφτεί ενέσεις ενδιαφέροντος που θα την ορίσουν σαν μια ολοκληρωμένη φιλμική άποψη.
Δεν έχει περάσει καιρός από εκείνη την μοιραία νύχτα, που ο οικογενειάρχης Πολ βρήκε φρικτό και αναπάντεχο θάνατο, εν ώρα εργασίας, ένα γεγονός που έχει σημαδέψει ψυχικά όλα τα εναπομείναντα μέλη της φαμίλιας του. Τόσο την σύζυγό του Σόφι, ήδη κατακερματισμένη εσωτερικά από την χρόνια κατάθλιψη που την έχει στείλει όχι και λίγες φορές για νοσηλεία στην κλινική, τον μικρό του γιο Μάρτιν, που βγάζει τις φοβίες του τις στιγμές που κανονικά θα έπρεπε να ξεκουράζεται, με συνέπεια να είναι ένα πραγματικό ράκος στο σχολείο, όσο και την ενήλικη (θετή) κόρη Ρεμπέκα, που προσπαθεί να στήσει το δικό της ανεξάρτητο σπιτικό, σε μια καλλιτεχνική γειτονιά του Λος Άντζελες.
Τα σημάδια όμως και τα περιστατικά που έρχονται στο φως από όσα συμβαίνουν στο πατρικό, θα ανησυχήσουν ιδιαίτερα την νεαρή κοπέλα, αντιλαμβανόμενη πως ζορίζουν την καθημερινότητα του αδελφού της. Κι αν αρχικά εκείνη θα αντιμετωπίσει με δυσπιστία τις μαρτυρίες του περί της ύπαρξης μιας ασχημάτιστης μορφής γυναίκας, που κινείται στο δωμάτιο του σπιτιού μέσα στα σκοτάδια, όταν εκείνη γίνει μάρτυρας των ανεξήγητων περιστατικών, θα αναζητήσει την αλήθεια για το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτή την μυστηριώδη παρουσία. Έρευνα που θα την οδηγήσει μέχρι και στα αρχεία του ψυχιατρείου, όπου θα ανακαλύψει πως η Νταιάνα, μια φωτοφοβική συνασθενής της μητέρας της, είχε χάσει την ζωή της κατά την διάρκεια ιατρικών πειραμάτων στα υπόγεια του ασύλου!
Οπότε χωρίς καλά καλά να έχει καταλάβει η Ρεμπέκα με ποιον ακριβώς καλείται να τα βάλει, με φάντασμα (?), με στοιχειό (?), με δαιμόνιο (?), με ζόμπι (?), πρέπει να ανασυντάξει δυνάμεις ώστε να προστατέψει πρωτίστως τον πιτσιρίκο και κατοπινά την ίδια την γυναίκα που την έφερε στον κόσμο και δίνει εδώ και καιρό την δική της μάχη με την αφιλότιμη depression. Παιχνίδι που πρέπει οπωσδήποτε να παιχτεί στην έδρα που πέρασε τα παιδικά της χρόνια (και υπάρχουν αμυδρές θύμησες πως η Dirty Diana είναι από τότε υπαρκτή) και με τους όρους που εκείνη θέτει. Όχι φως, μόνο μαυρίλα, αφού οποιαδήποτε ακτίνα του προκαλεί ζημιές στο ίδιο το απροσδιόριστο πνεύμα. Να το δούμε από την ρεαλιστική του σκοπιά το θέμα του Lights Out, πιθανότατα και να το έχουμε παρακολουθήσει μερικές εκατοντάδες φορές να ξετυλίγεται στο πανί, οπότε όποια αρχική προδιάθεση πηγαίνει περίπατο, γνωρίζοντας σε κάθε φάση το τι πρόκειται να συμβεί. Υπάρχει, όμως, και μια εναλλακτική διάσταση, που έχει να κάνει με την τραγική ψυχική πάθηση της κατάθλιψης, που μέσα από μια τύποις μεταφορικότητα του σεναρίου, υποτίθεται πως αναζητούνται οι συνθήκες εκείνες για να αναδείξουν τον αληθινό τρόμο που την περιβάλλει.
Εν ολίγοις πρόκειται για μια από τις πιο αδύναμες horror στιγμές από όσες έχει βάλει την τζίφρα του ο αναγεννητής του είδους Wan, αφού ακολουθεί πιστά το πατρόν πολλών άλλων που έχουν προηγηθεί, δίχως να προσθέτει τον παραμικρό νεωτερισμό στην εξέλιξη της. Φυσικά το σκοτάδι παίζει δυνατά σαν παράγοντας εκφοβισμού της πλατείας, αλλά όταν εκείνη βάζει και στοίχημα πότε θα ακουστεί ο συριστικός επιπλέον ήχος ή πότε η συρόμενη μουτσούνα της Νταιάνας θα μοστράρει στο εκράν και το κερδίζει, τότε το παιχνίδι για ένα φιλμ τρόμου που σέβεται τον εαυτό του έχει χαθεί. Σημαντικές και πολύ δύσκολα καλύψιμες οι ανακρίβειες του σκριπτ, δεν μαντάρονται ποτέ από τις αναληθείς και μίζερες παρουσίες των πρωταγωνιστών, είτε των πολύ νεότερων (μισμάτς για James Wan film η επιλογή του μέτριου μπόμπιρα Gabriel Bateman), ούτε των φερέλπιδων (ομορφούλα η Palmer, άλλα ίσαμε εκεί), ούτε όμως των αλλού για αλλού πεπειραμένων (η Maria Bello είναι αυτή, σε μια από τις πιο μέτριες στιγμές της, δεν σου βγάζει από το μυαλό ποτέ, το prediction που έχεις κάνει από τους τίτλους αρχής, για το τι την περιμένει στο "δεν πληρώνει" φινάλε). Αν κάποιοι αναμένω να απογοητευτούν περισσότερο από το πολυδιαφημισμένο Μη Σβήσεις το Φως, είναι οι ίδιοι οι φανατικοί του είδους, που μάλλον θα περίμεναν κάτι παραπάνω, σύμφωνα με όσα είχε υποσχεθεί το προωθητικό κλιπ.
Τα σημάδια όμως και τα περιστατικά που έρχονται στο φως από όσα συμβαίνουν στο πατρικό, θα ανησυχήσουν ιδιαίτερα την νεαρή κοπέλα, αντιλαμβανόμενη πως ζορίζουν την καθημερινότητα του αδελφού της. Κι αν αρχικά εκείνη θα αντιμετωπίσει με δυσπιστία τις μαρτυρίες του περί της ύπαρξης μιας ασχημάτιστης μορφής γυναίκας, που κινείται στο δωμάτιο του σπιτιού μέσα στα σκοτάδια, όταν εκείνη γίνει μάρτυρας των ανεξήγητων περιστατικών, θα αναζητήσει την αλήθεια για το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτή την μυστηριώδη παρουσία. Έρευνα που θα την οδηγήσει μέχρι και στα αρχεία του ψυχιατρείου, όπου θα ανακαλύψει πως η Νταιάνα, μια φωτοφοβική συνασθενής της μητέρας της, είχε χάσει την ζωή της κατά την διάρκεια ιατρικών πειραμάτων στα υπόγεια του ασύλου!
Οπότε χωρίς καλά καλά να έχει καταλάβει η Ρεμπέκα με ποιον ακριβώς καλείται να τα βάλει, με φάντασμα (?), με στοιχειό (?), με δαιμόνιο (?), με ζόμπι (?), πρέπει να ανασυντάξει δυνάμεις ώστε να προστατέψει πρωτίστως τον πιτσιρίκο και κατοπινά την ίδια την γυναίκα που την έφερε στον κόσμο και δίνει εδώ και καιρό την δική της μάχη με την αφιλότιμη depression. Παιχνίδι που πρέπει οπωσδήποτε να παιχτεί στην έδρα που πέρασε τα παιδικά της χρόνια (και υπάρχουν αμυδρές θύμησες πως η Dirty Diana είναι από τότε υπαρκτή) και με τους όρους που εκείνη θέτει. Όχι φως, μόνο μαυρίλα, αφού οποιαδήποτε ακτίνα του προκαλεί ζημιές στο ίδιο το απροσδιόριστο πνεύμα. Να το δούμε από την ρεαλιστική του σκοπιά το θέμα του Lights Out, πιθανότατα και να το έχουμε παρακολουθήσει μερικές εκατοντάδες φορές να ξετυλίγεται στο πανί, οπότε όποια αρχική προδιάθεση πηγαίνει περίπατο, γνωρίζοντας σε κάθε φάση το τι πρόκειται να συμβεί. Υπάρχει, όμως, και μια εναλλακτική διάσταση, που έχει να κάνει με την τραγική ψυχική πάθηση της κατάθλιψης, που μέσα από μια τύποις μεταφορικότητα του σεναρίου, υποτίθεται πως αναζητούνται οι συνθήκες εκείνες για να αναδείξουν τον αληθινό τρόμο που την περιβάλλει.
Εν ολίγοις πρόκειται για μια από τις πιο αδύναμες horror στιγμές από όσες έχει βάλει την τζίφρα του ο αναγεννητής του είδους Wan, αφού ακολουθεί πιστά το πατρόν πολλών άλλων που έχουν προηγηθεί, δίχως να προσθέτει τον παραμικρό νεωτερισμό στην εξέλιξη της. Φυσικά το σκοτάδι παίζει δυνατά σαν παράγοντας εκφοβισμού της πλατείας, αλλά όταν εκείνη βάζει και στοίχημα πότε θα ακουστεί ο συριστικός επιπλέον ήχος ή πότε η συρόμενη μουτσούνα της Νταιάνας θα μοστράρει στο εκράν και το κερδίζει, τότε το παιχνίδι για ένα φιλμ τρόμου που σέβεται τον εαυτό του έχει χαθεί. Σημαντικές και πολύ δύσκολα καλύψιμες οι ανακρίβειες του σκριπτ, δεν μαντάρονται ποτέ από τις αναληθείς και μίζερες παρουσίες των πρωταγωνιστών, είτε των πολύ νεότερων (μισμάτς για James Wan film η επιλογή του μέτριου μπόμπιρα Gabriel Bateman), ούτε των φερέλπιδων (ομορφούλα η Palmer, άλλα ίσαμε εκεί), ούτε όμως των αλλού για αλλού πεπειραμένων (η Maria Bello είναι αυτή, σε μια από τις πιο μέτριες στιγμές της, δεν σου βγάζει από το μυαλό ποτέ, το prediction που έχεις κάνει από τους τίτλους αρχής, για το τι την περιμένει στο "δεν πληρώνει" φινάλε). Αν κάποιοι αναμένω να απογοητευτούν περισσότερο από το πολυδιαφημισμένο Μη Σβήσεις το Φως, είναι οι ίδιοι οι φανατικοί του είδους, που μάλλον θα περίμεναν κάτι παραπάνω, σύμφωνα με όσα είχε υποσχεθεί το προωθητικό κλιπ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Σεπτεμβρίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική