του Travis Knight. Με τις φωνές των Charlize Theron, Art Parkinson, Ralph Fiennes, Rooney Mara, George Takei, Matthew McConaughey, Cary-Hiroyuki Tagawa, Brenda Vaccaro
The Fellowship Of The...Guitar
του zerVo (@moviesltd) 
Πόσο μαγευτικός είναι ο τρόπος που έχουν ανακαλύψει οι Απωανατολίτες για να αφηγούνται τα λαϊκά τους παραμύθια? Σε καθίζουν απέναντι τους ευγενικά και με την υπνωτιστική συνοδεία ενός μονόχορδου συνήθως οργάνου, ξετυλίγουν την τυλιγμένη στην ανέμη κόκκινη κλωστή, με τέτοιο πάθος και έμπνευση στην γιγάντωση των ηρώων τους, που μέσα σου ζητάς ετούτη η μαγεία να μην τελειώσει ποτέ. Κλείνεις τα μάτια και μπροστά σου ξεδιπλώνονται πεδία μάχης που πετρωμένοι στρατοί γονατίζουν γιγάντιους δράκους και πανίσχυρες νεράιδες, σε μια θεατρική επανάληψη που ποτέ δεν σε βαραίνει σαν κάθε φορά να ακούς κάτι το πρωτόγνωρο, το καινούργιο. Μια τέτοια Ασιανή ραψωδία, ζωγραφισμένη με τις υπερσύγχρονες τάσεις του κινουμένου σχεδίου, πολύχρωμη, πλουμιστή, πολυδιάστατη και ολοζώντανη, ξεδιπλώνεται στην μεγάλη οθόνη μέσα από τις μαγικές εικόνες της ποιοτικότερης animation δημιουργίας του 2016. Παίξε το μπάντζο σου μικρέ, η αφήγηση να κυλίσει, ο μύθος να αρχινήσει...
Πέρα από το σκοτεινό δάσος που κρύβει το φτωχικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι, σε μια παγωμένη σπηλιά πάνω στο βουνό, ζει ο μικρός ορφανός Κούμπο μαζί με την μητέρα του Σαριάτου, που κυριολεκτικά τον λατρεύει, μα τα δεινά που έχει περάσει σε όλη της την ζωή της έχουν σβήσει από τις θύμησες, τις καλύτερες στιγμές που έχει περάσει μαζί του. Καθημερινά ο πιτσιρίκος, αρματωμένος το σαμίσεν του, φτάνει μέχρι την πλατεία της περιοχής και μαζεύει ολόγυρα του τους χωρικούς, εξιστορώντας τους θρύλους με πρωταγωνιστές γενναίους πολεμιστές, που τα κατορθώματα τους με μοναδικό τρόπο ζωντανεύουν σαν οριγκάμι ολόγυρα, από τα χαρισματικά χαρτάκια που κρύβει στο δισάκι του. Οι ιστορίες δίχως τέλος του Κούμπο, ανανεώνουν το ραντεβού με το φανατικό ακροατήριο του την επόμενη ημέρα, αφού πρέπει πάντα να αποχωρεί πριν σκοτεινιάσει, για να αποφύγει τους κινδύνους που παραμονεύουν.
Δεν είναι άλλωστε και πολλοί εκείνοι που γνωρίζουν πως το μονόφθαλμο αγόρι έχει χάσει το ένα του μάτι, πέφτωντας θύμα της οργής του ίδιου του του παππού, όταν εκείνος ξεσπάθωσε κατά της ίδιας του της μάνας, όταν αυτή αποφάσισε να φύγει από το πατρικό της, ακολουθώντας τον άφοβο Σαμουράι Χάνζο. Οργή που φτάνει ίσαμε τις ημέρες μας, ακόμη κι αν ο μαχητής έχει χάσει την ζωή του στην ρήξη με τον ανήθικο Ραιντέν, τον πρόγονο που έχει στείλει τις δύο δίδυμες κόρες του, να εντοπίσουν τον μικρό και να τον βυθίσουν μια και καλή στο σκοτάδι, αποσπώντας του και το άλλο του μάτι. Ο λάθος υπολογισμός του Κούμπο να ξεχαστεί στο μονοπάτι ενόσω ο ήλιος έχει δύσει, θα δώσει ακόμη μια ευκαιρία στις θυγατέρες του Βασιλιά του Φεγγαριού να τον εντοπίσουν και να τον εξοντώσουν. Μια μάχη που ο πιτσιρίκος θα βγει ζωντανός, μόνο αφού η ίδια του η μάνα θυσιαστεί για να τον σώσει και να τον διώξει προς την έρημο, για να αναζητήσει την τύχη του...
Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει το μακρινό ταξίδι αναζήτησης του εαυτού του, των εσωτερικών του ψυχικών δυνάμεων, αλλά και της αλήθειας που τόσα χρόνια παραμένει κρυμμένη από το ανήσυχο και περιορισμένο βλέμμα, για τον αδύναμο νεαρό, που μαζί του δεν θα πάρει παρά μόνο την ευχή της μητέρας, δυο τρίχες από τα μαλλιά της για ενθύμιο και την κιθάρα του, για να σβήνει στις πενιές της την μελαγχολία του. Εντελώς απρόσμενα σε αυτή την μακρινού ορίζοντα βόλτα, ο Κούμπο όμως δεν θα είναι μόνος. Καθοδηγούμενος από το χάρτινο στρατιωτάκι Χάνζο που δείχνει τον δρόμο προς την εύρεση της χρυσής στολής που θα τον κάνει πανίσχυρο, θα έχει για παρέα του, την στοργική Μαιμού που κάποτε είχε αγκαλιά του σαν ξύλινο κουκλάκι και πλέον έχει ζωντανέψει και τον μόνιμα αφηρημένο αλλά πανέτοιμο να δώσει και την ψυχή του στον αγώνα Σκαθάρη, που διδάχτηκε την τέχνη του πολέμου από τον ίδιο τον ήρωα πατέρα του Κούμπο.
Σαγόνια κλείστε, δηλαδή, αν μπορείτε, όσο το παραμύθι κυλά και νιώθεις θεατή, πως βρίσκεσαι ταξιδευτής σε ένα παράλληλο σύμπαν, που γύρω σου πετούν όλων των αποχρώσεων τα ποστ ιτ, σχηματίζοντας τα φόντα, τα πρώτα πλάνα και τους χαρακτήρες της πλοκής. Πρέπει να ομολογήσω πως σε όλους τους τομείς, από την σύλληψη και τον σχεδιασμό της θεματικής ιδέας, μέχρι - το σημαντικότερο - την δημιουργική ολοκλήρωση των stop motion εικόνων, η Laika, η ανεξάρτητη μπράντα από το Όρεγκον ξεπέρασε τον έτσι κι αλλιώς πανύψηλο πήχη που είχε ορίσει με τις προηγούμενες ταινίες της. Την Coraline, τον ParaNorman, τους Boxtrolls. Με τον ίδιο τον ιδρυτή, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της μπράντας, Travis Knight, να έχει εδώ το γενικό πρόσταγμα, είναι πασιφανές πως βρισκόμαστε ενώπιον ενός μικρού θαύματος, που ορίζει και την πλέον φιλόδοξη στιγμή του στούντιο, που πολύ αμφιβάλλω αν θα βρεθεί έστω και σαν σκέψη αντίπαλος στην σπουδαία ετήσια Ακαδημαϊκή κούρσα του Best Animated Feature...
Για να κατανοήσει κανείς τι δουλειά έκαναν οι σχεδιαστές της φίρμας, εργαζόμενοι συνεχώς ακόμη και επί ενάμισι χρόνου για να στήσουν μια σκηνή (πιο συγκεκριμένα την σεκάνς ανθολογίας με τον άλικο σκελετό, που πανεύκολα εντάσσεται στην λίμπρο ντόρο των πιο σπουδαίων στιγμών του είδους πλάι σε εκείνες τις μεγαλειώδεις της Disney και της Pixar) πρέπει να αποσπάσει την ματιά του από όσα επικά λαμβάνουν χώρα στην (απροσδιόριστη, πιθανότατα) Ιαπωνία των φεουδαρχικών χρόνων και να εντρυφήσει στις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό εδώ και καιρό, με την κόντρα που έχει εκτοξεύσει το genre σε απίθανα levels, πως η άριστη απεικόνιση των μορφών κι η άρτια μελέτη της κίνησης, ορίζουν τον ένα βασικό παράγοντα για να ξεχωρίσει το οποιοδήποτε κινούμενο σχέδιο. Κι αν σε αυτό τον τομέα ο Kubo And The Two Strings παίρνει δέκα με τόνο, τι βαθμό μπορεί να βάλει κανείς στο λυρικό στόρι, που δύσκολα θα καταφέρει να αφήσει τον αναγνώστη του απαθή και χωρίς βούρκωμα (και) στα (δύο) μάτια!
Εκεί που οι αλληγορίες και οι μεταφορές γίνονται ένα με τον ρεαλισμό και στο πανί προβάλλονται στιγμιότυπα, που είναι απίθανο να μην φέρνει κανείς στην μνήμη από τα παιδικά του χρόνια. Τότε που τα πάντα γύρω φάνταζαν στην περιορισμένη μπομπιρένια ματιά θεόρατα, γιγάντια, εξωπραγματικά, όπως ακριβώς τα αντιλαμβάνεται στην φαντασία του και ο μικρός ροκάς, ο τραγουδιστής / κιθαρωδός που ψάχνει το είναι του, μέσα από τις αφηγήσεις που άκουσε κάποτε και του εντυπώθηκαν βαθιά στο μυαλό. Πνιγμένο σε ακραία συναισθήματα συγκίνησης, το φιλμ υπόσχεται και εντέλει κατορθώνει να ταξιδέψει τους ανήλικους θεατές του σε μια μακρινή χώρα θαυμάτων, τους μεγαλύτερους όμως θα πετύχει να τους αφήσει κυριολεκτικά άφωνους, χτυπώντας μονίμως με την πένα, τις δύο πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής τους. Την νοσταλγία και την θύμηση! Τον πραγματικό, ξεχωριστό θησαυρό του καθενός, που οι περισσότεροι δεν έχουν εκτιμήσει όσο θα έπρεπε. Και κατόπιν του Kubo, ενδέχεται να αναθεωρήσουν γι αυτό τον μοναδικό πλούτο που κρύβουν εντός τους.
Δεν είναι άλλωστε και πολλοί εκείνοι που γνωρίζουν πως το μονόφθαλμο αγόρι έχει χάσει το ένα του μάτι, πέφτωντας θύμα της οργής του ίδιου του του παππού, όταν εκείνος ξεσπάθωσε κατά της ίδιας του της μάνας, όταν αυτή αποφάσισε να φύγει από το πατρικό της, ακολουθώντας τον άφοβο Σαμουράι Χάνζο. Οργή που φτάνει ίσαμε τις ημέρες μας, ακόμη κι αν ο μαχητής έχει χάσει την ζωή του στην ρήξη με τον ανήθικο Ραιντέν, τον πρόγονο που έχει στείλει τις δύο δίδυμες κόρες του, να εντοπίσουν τον μικρό και να τον βυθίσουν μια και καλή στο σκοτάδι, αποσπώντας του και το άλλο του μάτι. Ο λάθος υπολογισμός του Κούμπο να ξεχαστεί στο μονοπάτι ενόσω ο ήλιος έχει δύσει, θα δώσει ακόμη μια ευκαιρία στις θυγατέρες του Βασιλιά του Φεγγαριού να τον εντοπίσουν και να τον εξοντώσουν. Μια μάχη που ο πιτσιρίκος θα βγει ζωντανός, μόνο αφού η ίδια του η μάνα θυσιαστεί για να τον σώσει και να τον διώξει προς την έρημο, για να αναζητήσει την τύχη του...
Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει το μακρινό ταξίδι αναζήτησης του εαυτού του, των εσωτερικών του ψυχικών δυνάμεων, αλλά και της αλήθειας που τόσα χρόνια παραμένει κρυμμένη από το ανήσυχο και περιορισμένο βλέμμα, για τον αδύναμο νεαρό, που μαζί του δεν θα πάρει παρά μόνο την ευχή της μητέρας, δυο τρίχες από τα μαλλιά της για ενθύμιο και την κιθάρα του, για να σβήνει στις πενιές της την μελαγχολία του. Εντελώς απρόσμενα σε αυτή την μακρινού ορίζοντα βόλτα, ο Κούμπο όμως δεν θα είναι μόνος. Καθοδηγούμενος από το χάρτινο στρατιωτάκι Χάνζο που δείχνει τον δρόμο προς την εύρεση της χρυσής στολής που θα τον κάνει πανίσχυρο, θα έχει για παρέα του, την στοργική Μαιμού που κάποτε είχε αγκαλιά του σαν ξύλινο κουκλάκι και πλέον έχει ζωντανέψει και τον μόνιμα αφηρημένο αλλά πανέτοιμο να δώσει και την ψυχή του στον αγώνα Σκαθάρη, που διδάχτηκε την τέχνη του πολέμου από τον ίδιο τον ήρωα πατέρα του Κούμπο.
Σαγόνια κλείστε, δηλαδή, αν μπορείτε, όσο το παραμύθι κυλά και νιώθεις θεατή, πως βρίσκεσαι ταξιδευτής σε ένα παράλληλο σύμπαν, που γύρω σου πετούν όλων των αποχρώσεων τα ποστ ιτ, σχηματίζοντας τα φόντα, τα πρώτα πλάνα και τους χαρακτήρες της πλοκής. Πρέπει να ομολογήσω πως σε όλους τους τομείς, από την σύλληψη και τον σχεδιασμό της θεματικής ιδέας, μέχρι - το σημαντικότερο - την δημιουργική ολοκλήρωση των stop motion εικόνων, η Laika, η ανεξάρτητη μπράντα από το Όρεγκον ξεπέρασε τον έτσι κι αλλιώς πανύψηλο πήχη που είχε ορίσει με τις προηγούμενες ταινίες της. Την Coraline, τον ParaNorman, τους Boxtrolls. Με τον ίδιο τον ιδρυτή, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της μπράντας, Travis Knight, να έχει εδώ το γενικό πρόσταγμα, είναι πασιφανές πως βρισκόμαστε ενώπιον ενός μικρού θαύματος, που ορίζει και την πλέον φιλόδοξη στιγμή του στούντιο, που πολύ αμφιβάλλω αν θα βρεθεί έστω και σαν σκέψη αντίπαλος στην σπουδαία ετήσια Ακαδημαϊκή κούρσα του Best Animated Feature...
Για να κατανοήσει κανείς τι δουλειά έκαναν οι σχεδιαστές της φίρμας, εργαζόμενοι συνεχώς ακόμη και επί ενάμισι χρόνου για να στήσουν μια σκηνή (πιο συγκεκριμένα την σεκάνς ανθολογίας με τον άλικο σκελετό, που πανεύκολα εντάσσεται στην λίμπρο ντόρο των πιο σπουδαίων στιγμών του είδους πλάι σε εκείνες τις μεγαλειώδεις της Disney και της Pixar) πρέπει να αποσπάσει την ματιά του από όσα επικά λαμβάνουν χώρα στην (απροσδιόριστη, πιθανότατα) Ιαπωνία των φεουδαρχικών χρόνων και να εντρυφήσει στις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό εδώ και καιρό, με την κόντρα που έχει εκτοξεύσει το genre σε απίθανα levels, πως η άριστη απεικόνιση των μορφών κι η άρτια μελέτη της κίνησης, ορίζουν τον ένα βασικό παράγοντα για να ξεχωρίσει το οποιοδήποτε κινούμενο σχέδιο. Κι αν σε αυτό τον τομέα ο Kubo And The Two Strings παίρνει δέκα με τόνο, τι βαθμό μπορεί να βάλει κανείς στο λυρικό στόρι, που δύσκολα θα καταφέρει να αφήσει τον αναγνώστη του απαθή και χωρίς βούρκωμα (και) στα (δύο) μάτια!
Εκεί που οι αλληγορίες και οι μεταφορές γίνονται ένα με τον ρεαλισμό και στο πανί προβάλλονται στιγμιότυπα, που είναι απίθανο να μην φέρνει κανείς στην μνήμη από τα παιδικά του χρόνια. Τότε που τα πάντα γύρω φάνταζαν στην περιορισμένη μπομπιρένια ματιά θεόρατα, γιγάντια, εξωπραγματικά, όπως ακριβώς τα αντιλαμβάνεται στην φαντασία του και ο μικρός ροκάς, ο τραγουδιστής / κιθαρωδός που ψάχνει το είναι του, μέσα από τις αφηγήσεις που άκουσε κάποτε και του εντυπώθηκαν βαθιά στο μυαλό. Πνιγμένο σε ακραία συναισθήματα συγκίνησης, το φιλμ υπόσχεται και εντέλει κατορθώνει να ταξιδέψει τους ανήλικους θεατές του σε μια μακρινή χώρα θαυμάτων, τους μεγαλύτερους όμως θα πετύχει να τους αφήσει κυριολεκτικά άφωνους, χτυπώντας μονίμως με την πένα, τις δύο πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής τους. Την νοσταλγία και την θύμηση! Τον πραγματικό, ξεχωριστό θησαυρό του καθενός, που οι περισσότεροι δεν έχουν εκτιμήσει όσο θα έπρεπε. Και κατόπιν του Kubo, ενδέχεται να αναθεωρήσουν γι αυτό τον μοναδικό πλούτο που κρύβουν εντός τους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Σεπτεμβρίου 2016 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική