Movies Ltd

Αγάπη ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ό,τι κρατάει ο καθένας, βοήθειά του

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετούν τα δίδυμα αδέλφια Nasser, Παλαιστίνιοι γεννημένοι στη Γάζα. Και ναι, τον έναν, στο μικρό του όνομα, τον λένε... Ταρζάν! Η πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία ήταν το «Dégradé» (2015), που είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα για την «Εβδομάδα της Κριτικής».

Η παγκόσμια πρεμιέρα της δεύτερης ταινίας τους έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ορίζοντες». Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2020, όπου συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα. Και η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Παλαιστίνης για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Ο Ίσα είναι ένας 65άρης Παλαιστίνιος ψαράς, ένα γεροντοπαλίκαρο, που ζει στη Γάζα και πάνω από όλα θέλει την ησυχία του. Μια μέρα, θα δει στην αγορά της πόλης την Σιχάμ, μια συνομήλική του (εντάξει, λίγο μικρότερη σε ηλικία) γυναίκα, χήρα, η οποία διατηρεί μαζί με την ενήλικη κόρη της ένα ραφτάδικο εκεί. Ίσως για πρώτη μα σίγουρα για τελευταία φορά στη ζωή του, ο Ίσα θα ερωτευθεί. Όμως, δεν βρίσκει το θάρρος να εξομολογηθεί τα αισθήματά του στην Σιχάμ. 

Μια νύχτα που πηγαίνει για ψάρεμα, βρίσκει στα δίχτυα του ένα φαλλικό άγαλμα του θεού Απόλλωνα. Μάλιστα, από λάθος... χειρισμό, του μένει του Ίσα ο φαλλός (του αγάλματος) στο χέρι! Ο Ίσα σκέφτεται να κρύψει το άγαλμα. Εκείνο, όμως, θα τον βάλει σε μπελάδες: η Χαμάς, μαθαίνοντας την ύπαρξή του, επιθυμεί να το αποκτήσει οπωσδήποτε κι επειδή ο Ίσα δεν ενδίδει σε κανενός είδους πίεση, από όπου κι αν προέρχεται, θα μπει φυλακή! Όμως, ο θεός Απόλλωνας θα τον βοηθήσει κιόλας, καθώς φαίνεται να του δίνει το απαραίτητο κουράγιο για να ζητήσει την Σιχάμ σε γάμο...

Η άποψή μας: Κουλό σενάριο, έτσι; Και να σκεφτεί κανείς πως η υπόθεση είναι εμπνευσμένη από πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 2013. Τότε, ένας νεαρός ψαράς, ο Abu Ghurab «ψάρεψε», ένα άγαλμα του θεού Απόλλωνα από τη θάλασσα κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο. Απλά, οι δημιουργοί της ταινίας αποφάσισαν στη θέση του νεαρού ψαρά να βάλουν έναν κάθε άλλο παρά νεαρό Ίσα. 

Συμπαθέστατη, μικρό το δέμας, κομεντί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τούτη η ταινία, που δεν «παίζει» σχεδόν καθόλου με την πολιτική και την ισραηλινή κατοχή – μόνο νύξεις κάνει και στο τέλος βγάζει κι έναν κυνισμό και μια πίκρα: «πωπω, έχουμε τον δικό μας μοναδικό πύραυλο»! Τι να σου κάνει ένας πύραυλος αδελφέ; Κι άλλες αιχμές: τα μόνο τρία μίλια θάλασσας στα οποία μπορούν να ψαρέψουν οι Παλαιστίνιοι, η ατελείωτη γραφειοκρατία, η αδυναμία να συντηρήσεις μια δική σου επιχείρηση, η αναγκαστική φυγή στο εξωτερικό... 

Οι δύο σκηνοθέτες καταφέρνουν να παρουσιάσουν φέτες ζωής και να αποτυπώσουν ακριβώς το τι σημαίνει να είσαι Παλαιστίνιος και να ζεις την σήμερον ημέρα στην πολύπαθη Γάζα. Απλά, ίσως θα έπρεπε να προσέξουν λίγο περισσότερο το πού θέτουν το κέντρο βάρους της ταινίας: είναι η αισθηματική ιστορία μέσα στην γκρίζα πραγματικότητα ή είναι η γκρίζα πραγματικότητα μέσα στην οποία μπορεί να προκύψει μια αισθηματική ιστορία εκεί που δεν το περιμένεις; 

Οι πιο αστείες σκηνές είναι εκείνες με τον ανακριτή, αλλά κι εκείνες με τον Ίσα να προσπαθεί να προσεγγίσει την Σιχάμ κι όλο να της πηγαίνει ρούχα για επιδιόρθωση, αλλά κι εκείνες των προξενιών, από τη μικρότερη αδελφή του Ίσα, που προσπαθεί να τον... αποκαταστήσει. Γενικώς, η ταινία είναι χαλαρή στους ρυθμούς της – ίσως περισσότερο χαλαρή από όσο θα χρειαζόταν. Λίγο ιταλικός νεορεαλισμός εδώ, λίγος Elia Suleiman εκεί και η ταινία σε κάνει να τη βλέπεις, να περνάς καλά αλλά όχι κάτι παραπάνω. 

Η Hiam Abbass είναι πάντα ένας καλός λόγος για να δεις μια ταινία – εσείς οι σειράκηδες θα την έχετε γνωρίσει πια από την έντονη παρουσία της στο υπέροχο «Succession» (παίζει κυρίως στην πρώτη σεζόν). Εδώ, είναι σταθερά καλή. Εκείνος, όμως, που κλέβει την παράσταση είναι ο Salim Dau, ο οποίος είχε κι έναν βασικό ρόλο στο (κατά τη γνώμη μας, πιο απολαυστικό και καίριο) «Το σενάριο που άναψε φωτιές». Ως Ίσα δεν μπορείς να του αντισταθείς. Κι ας βάζει ένα κιλό άρωμα στην καθισιά του. Το φινάλε μας τονίζει για πολλοστή φορά πως «έρως ανίκατε μάχαν». Και πως στον έρωτα δεν υπάρχουν όρια. Ούτε περιορισμοί 3, 10 ή χιλίων μιλίων...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Cinobo!

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο μπαμπάς θα λείψει σε ταξίδι για δουλειές

Ο Uberto Pasolini γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1957 στη Ρώμη. Παρά το γεγονός ότι το επίθετό του παραπέμπει στον διάσημο συμπατριώτη του σκηνοθέτη Pier Paolo Pasolini, δεν έχει κάποια συγγενική σχέση μαζί του. Αντιθέτως, είναι ανιψιός ενός άλλου τεράστιου Ιταλού σκηνοθέτη: του Luchino Visconti. Είναι παντρεμένος με την Rachel Portman, την πρώτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο Όσκαρ για τη σύνθεση μουσικής σε ταινία! Και είναι περισσότερο γνωστός ως ένας από τους παραγωγούς μιας από τις πιο σημαντικές βρετανικές ταινίες όλων των εποχών: του «Άντρες με τα όλα τους» (The Full Monty, 1997).!

Το Για πάντα κοντά σου είναι μόλις η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Pasolini. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες «Machan» (2008) και «Ξεχασμένες ζωές» (Still Life, 2013), η οποία είχε διανομή στην Ελλάδα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου είχε λάβει μέρος στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος, επίσης διαγωνιστικό τμήμα, «Orizzonti».

Η υπόθεση: Ο Τζον είναι ένας 35χρονος άνδρας, που ζει στο Μπέλφαστ κι εργάζεται ως καθαριστής τζαμιών. Από τη στιγμή που η σύντροφός του τον εγκατέλειψε κι επέστρεψε πίσω στην πατρίδα της, τη Ρωσία, ο Τζον μεγαλώνει μόνος του τον γιο του(ς), τον Μάικλ, που είναι μόλις τεσσάρων ετών. Όταν ο Τζον διαγιγνώσκεται με μια ανίατη αρρώστια, που του αφήνει μονάχα λίγους μήνες ζωής, προσπαθεί να βρει μια καινούργια, τέλεια οικογένεια για τον Μάικλ, αποφασισμένος να τον προστατεύσει από την φριχτή πραγματικότητα, όταν ο ίδιος θα έχει πια «φύγει». 

Παρά την αρχική του σιγουριά, ο Τζον αρχίζει να έχει ολοένα και μεγαλύτερες αμφιβολίες σχετικά με το τι ψάχνει σε μια τέλεια οικογένεια. Πώς μπορεί να κρίνει ποια είναι η ιδανική οικογένεια για τον γιο του μετά από μόλις μια σύντομη συνάντηση; Ξέρει αρκετά καλά το παιδί του, ώστε να κάνει μια τέτοια επιλογή γι’ αυτόν; Καθώς ο Τζον αγωνίζεται να βρει την πιο σωστή απάντηση, φτάνει στο σημείο να εξετάσει επιλογές που αρχικά του φαινόταν εντελώς ακατάλληλες.

Η άποψή μας: «Where you headed cowboy?». «Nowhere special». «Nowhere special. I always wanted to go there». Ο παραπάνω διάλογος ακούγεται στο φινάλε της σπουδαίας ταινίας του Mel Brooks «Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες» (Blazing saddles) από το πολύ πολύ μακρινό 1974! Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης, με τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας, επιθυμεί να κάνει μια αναφορά σε εκείνη την ξεκαρδιστική κωμωδία, αλλά έχει ενδιαφέρον αν μη τι άλλο να επιχειρήσει κανείς την αποκρυπτογράφηση του συγκεκριμένου τίτλου. Nowhere special. Είναι το... επέκεινα στο οποίο οδηγείται ο Τζον; Είναι η ζωή την οποία ζει; Είναι αυτό που επιθυμεί για τον γιο του; 

Το Nowhere Special υποδηλώνει μια ελαφρότητα στην αντιμετώπιση των πραγμάτων, η οποία η αλήθεια είναι απαραίτητη στην περίπτωση τούτης της ταινίας, μιας που το θέμα της αν μη τι άλλο είναι «βαρύ». Να γνωρίζεις ότι πεθαίνεις, να τα έχεις βρει με την ιδέα αλλά και με τον εαυτό σου, και το μόνο που πραγματικά σε νοιάζει να είναι η εξασφάλιση ενός όσο το δυνατόν καλύτερου μέλλοντος για το παιδί σου, που δεν θα έχει κανέναν πια στον κόσμο μετά την απουσία σου. Στενάχωρο θέμα, όπως και να το πιάσει κανείς. Ευτυχώς, ο δημιουργός της ταινίας φροντίζει να μην αρμέξει τους δακρυϊκούς μας αδένες. 

Επίσης, αφήνει τα σχετικά με την αρρώστια στα απολύτως απαραίτητα. Καλά καλά δεν γνωρίζουμε από τι πεθαίνει ο ήρωάς μας. Οπότε ούτε δύσκολες σκηνές σε νοσοκομεία, με γιατρούς, με κρίσεις πόνου, με όλα όσα μπορούν να κάνουν hook στους θεατές και να τους τσιγκλίσουν συναισθηματικά. Και ο βασικός πρωταγωνιστής, ο James Norton, με μια υποδειγματική, εσωτερική ερμηνεία, δεν «κραυγάζει» τον πόνο του, δεν υπερβάλλει, δεν εκβιάζει. Είναι αγχωμένος, συγχυσμένος, νευριασμένος (γι' αυτό και η σκηνή με τον μαλάκα πελάτη, που συνέχεια τον κρίνει, στον οποίο εντέλει αντιδράει, ακριβώς για να εκτονώσει μέρος της συσσωρευμένης πίεσης) αλλά αντιμετωπίζει την κατάσταση με αξιοπρέπεια και με αληθινή αγωνία για την τύχη του γιου του. Παιδί που μεγάλωσε με ανάδοχες οικογένειες και ο ίδιος, νομίζει πως θα είναι εύκολη η επιλογή της κατάλληλης οικογένειας για τον Μάικλ. 

Αμ δε. Στις πολλές επισκέψεις στις διάφορες υποψήφιες οικογένειες (οι σκηνές αυτές έχουν κάτι το τόσο αληθινό, σαν να είναι βγαλμένες από ντοκιμαντέρ) ο Τζον βλέπει παντού καλές προθέσεις (ή σχεδόν παντού – υπάρχει και η περίπτωση της νευρωτικής τύπισσας, που αναγκάζει τον σύζυγό της να ζητήσει πίσω από τον πιτσιρίκο το λούτρινο κουνελάκι, δηλαδή, ήμαρτον), κάτι που δυσκολεύει την επιλογή του. Θέλει τόσα πολλά να πει στον πιτσιρίκο, τόσα πολλά να του μάθει. Γυρνάει ψόφιος από τη δουλειά αλλά πάντα διαθέτει χρόνο και μια αγκαλιά για τον Μάικλ. Και είναι αυτά τα μικρά, τα σχεδόν μη ανιχνεύσιμα στοιχεία, όπως το πως πατάμε το φανάρι για να περάσουμε μια διάβαση, που έχουν τόσο μεγάλη σημασία. 

Εντωμεταξύ, ο πιτσιρίκος που ερμηνεύει τον Μάικλ, ο Daniel Lamont, είναι τρομερός. Τα τεράστια, εκφραστικά του μάτια, συμπυκνώνουν στο βλέμμα τους όλα όσα εκατομμύρια λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν. Τον πόνο, την απελπισία, αλλά και την απέραντη αγάπη για τον πατέρα του. Δείτε τη σκηνή όπου ο μικρός, με έναν μαρκαδόρο, προσπαθεί να μαρκάρει στο χέρι του και να αντιγράψει το τατουάζ που έχει ο πατέρας του. Μια τόσο δα μικρή σκηνή, τόσο γεμάτη με συναίσθημα. Ναι, λοιπόν, η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο. Και μπορεί ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου να μην είναι something special στην τελική, τις πολύ special απαντήσεις πάντως τις δίνει πάντοτε η ίδια η ζωή. 

Το σενάριο της ταινίας, να το σημειώσουμε κι αυτό, βασίζεται σε ένα άρθρο εφημερίδας, που διάβασε ο σκηνοθέτης, κι αφορούσε έναν νεαρό άνδρα, ο οποίος terminally ill που λένε στην Ιγκλετέρα, επισκέπτονταν πιθανές ανάδοχες οικογένειες για τον πιτσιρίκο υιό του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Danaos Films!

Ο Όμιλος των Όπλων! Έχοντας πάρει Επίσημη Συμμετοχή στα Φεστιβάλ Βερολίνου, Σαν Σεμπαστιάν και Λονδίνου 2021, έρχεται το θρίλερ Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη (Azor) που γυρισμένο με αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση, ορίζει ένα εκπληκτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο για το σκοτεινό ταξίδι προς τη διαφθορά. Το φιλμ αποτελεί την πρώτη δημιουργική απόπειρα του νέου και ταλαντούχου Ελβετού κινηματογραφιστή Andreas Fontana. Στην υπό δικτατορία Αργεντινή του 1980, ένας Ελβετός τραπεζικός εξαφανίζεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Όταν ο αντικαταστάτης του αναλαμβάνει να διερευνήσει ο ίδιος την υπόθεση, βυθίζεται σε ένα μυστήριο που εκτυλίσσεται πίσω από τις βαριές πόρτες μεγαλοαστικών γραφείων και τους πυκνούς κήπους των νεόπλουτων ευνοούμενων του καθεστώτος.

Πρωταγωνιστούν οι Fabrizio Rongione, Stephanie Cléau, Elli Medeiros, Alexandre Trocki, Gilles Privat, Juan Pablo Geretto, Carmen Iriondo.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιανουαρίου από την Cinobo!

Όσο μακριά κι αν πας, ποτέ δεν ξεχνάς από που ξεκίνησες! Το Belfast είναι μια τρυφερή, ενίοτε χιουμοριστική, μα βαθιά βιωματική ταινία σχετικά με την παιδική ηλικία ενός αγοριού στα ταραγμένα χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, στη γενέτειρα πόλη του Kenneth Branagh. Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού του 1969 στο νότιο Μπέλφαστ. Καθώς η δεκαετία του 1960 πλησιάζει προς το τέλος της, ακόμα και όταν ο άνθρωπος έχει φτάσει μέχρι το φεγγάρι, οι σκληρές μέρες εκείνου του Αυγούστου θα μετατρέψουν τα παιδικά όνειρα του ήρωα σε εφιάλτη. Η κοινότητα στην οποία ανήκει ο εννιάχρονος ήρωας δείχνει να ζει σχεδόν αρμονικά, παρά τα προβλήματα της καθημερινότητας. Οι κινηματογραφικές ταινίες από το Χόλιγουντ εξάπτουν τη φαντασία του μικρού, ο οποίος μαγεύεται από την οθόνη. Η κοινωνική δυσαρέσκεια που σιγοβράζει ξαφνικά εκρήγνυται στη γειτονιά του και κλιμακώνεται γρήγορα. Πρώτα μια επίθεση με κουκουλοφόρους, μετά μια ταραχή και, τέλος, μια σύγκρουση σε όλη την πόλη, με τη θρησκεία να πυροδοτεί το μίσος. Καθολικοί εναντίον Προτεσταντών, σε μια χώρα που όλοι έγιναν θανάσιμοι εχθροί μεταξύ τους.

Ανάμεσα στους ηθοποιούς της ταινίας συναντάμε την Caitríona Balfe, την βραβευμένη με Όσκαρ, Judi Dench, τον Jamie Dornan, τον Ciarán Hinds, τον Colin Morgan και φυσικά τον πρωτοεμφανιζόμενο Jude Hill στο ρόλο του μικρού ήρωα που καθοδηγεί τη νοσταλγική αφήγηση.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιανουαρίου από την Tulip Ent.!

Κατάκτησε τη μοίρα σου! Με μια επική περιπέτεια επιστρέφει στην δημιουργική δράση ο αξιόλογος σκηνοθέτης των ταινιών The Witch και The Lighthouse, Robert Eggers, που φέρει τον τίτλο Ο Άνθρωπος απ' τον Βορρά (The Northman). Πρόκειται για μια ιστορικής βάσης δημιουργία, που το σενάριο της συνυπόγραψε ο σκηνοθέτης μαζί με τον Ισλανδό ποιητή Sjón. Η υπόθεση είναι τοποθετημένη χρονικά στον 10ο αιώνα και έχει την βάση της στην νησιωτική χώα του ευρωπαϊκού βορρά, εκεί όπου ένας Βίκινγκ πρίγκηπας, θα αναζητήσει πάση θυσία εκδίκηση για την στυγερή δολοφονία του πατρός του. Τα γυρίσματα του φιλμ έλαβαν χώρα στο απομονωμένο Τορ Χεντ της Βόρειας Ιρλανδίας, σε μια παραγωγή που συνυπογράφουν οι Mark Huffam, Lars Knudsen και Arnon Milchan. Το έργο δεν έχει ακόμη προβληθεί, ούτε και έχει προγραμματιστεί να κάνει πρεμιέρα σε κάποιο από τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ.

Τον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Alexander Skarsgård ως ο δυναμικός πρίγκηπας Άμλεθ, έχοντας πλάι του ένα εντυπωσιακό καστ που ορίζουν οι Nicole Kidman, Anya Taylor-Joy, Björk, Ralph Ineson, Ethan Hawke και Willem Dafoe.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Απριλίου 2022 από την Tulip Ent.!

Η εξαφάνισή τους είναι μόνο η αρχή

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αραμπάδες και καρούλια, ραπανάκια και μαρούλια...

Αυτή είναι η τρίτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους στην οποία εμφανίζεται ως σκηνοθέτης ο David Silverman. Η πρώτη του ήταν το λατρεμένο «Monsters, Inc.» (2001), όπου συνσκηνοθετούσε μαζί με τους Pete Docter και Lee Unkrich και η δεύτερή του ήταν το «The Simpsons Movie» (2007), όπου σκηνοθετούσε σόλο. Για τον συνσκηνοθέτη του σε τούτη την ταινία, αυτή είναι η πρώτη του δοκιμασία σε μεγάλου μήκους. Και οι δύο πάντως έχουν σκηνοθετήσει μπόλικα επεισόδια των τηλεοπτικών «Simpsons».

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 11 Φεβρουαρίου του 2021 στη Ρωσία (!!!), στις 20 Αυγούστου του 2021 προβλήθηκε στην πλατφόρμα του sky στη Μεγάλη Βρετανία και στις 19 Νοεμβρίου του 2021 βγήκε στο Netflix σε όλες τις χώρες στις οποίες δεν είχε προγραμματιστεί κινηματογραφική προβολή, όπως στη χώρα μας.

Η υπόθεση: Η Απ και ο Εντ είναι αδέλφια και φλάμελ – αξιαγάπητα χνουδωτά ζώα στο σχήμα του ντόνατ – που ζουν σε ένα νησί των Γκαλαπάγκος το 1835. Ο Εντ είναι γκρινιάρης, απαισιόδοξος και θέλει απεγνωσμένα να ταιριάξει με τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας. Αντιθέτως, η Απ είναι έξω καρδιά και προκαλεί μονίμως χάος και ανακατωσούρα. Η τελευταία της σκανδαλιά στέλνει τα δύο αδέλφια, μέσω ενός παράξενου φυτού, που λειτουργεί ως πόρταλ για ταξίδια στο χρόνο, στη σύγχρονη Σανγκάη. Εκεί ανακαλύπτουν το μποτιλιάρισμα, τα τρανς λιπαρά, και το χειρότερο όλων, ότι τα φλάμελ έχουν πλέον εξαφανιστεί. Είναι πλέον στο χέρι αυτού του αδέξιου διδύμου να σωθεί, να σώσει το είδος του, ακόμη και να αλλάξει την ιστορία. Συνοδοιπόροι τους θα είναι οι «Αφανισμένοι», μία παρέα από περίεργα, αφανισμένα πλάσματα, καθώς επίσης και ο Κλάρενς, ένα αξιολάτρευτο μικρόσωμο σκυλάκι. Ή μήπως κάποιοι δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνονται;

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως τούτη η ταινία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα έξυπνο έναυσμα για να ενδιαφερθούν οι μικρότερης ηλικίας θεατές σχετικά με την εξαφάνιση πολλών ειδών του ζωικού – αλλά και του φυτικού – βασιλείου, λόγω κυρίως των κάθε λογής παρεμβάσεων του ανθρώπου στη φύση. Αντ' αυτού, έχουμε μια ταινία με εξωφρενικό σενάριο (που ούτε όμως αυτό το εκμεταλλεύεται για να πάει το όλον σε ενδιαφέροντα και γιατί όχι, αναρχικά σημεία πλεύσης), με «επίπεδο» κινούμενο σχέδιο, με ήρωες (πέρα από τα φλάμελ) που παραπέμπουν υπέρ του δέοντος σε ήρωες άλλων ταινιών κινουμένων σχεδίων και με κατάληξη δυστυχώς εξόφθαλμα διδακτική. 

Υπάρχουν κάποιες έξυπνες ιδέες και μερικά έξυπνα γκαγκ: πχ, όταν η Απ και ο Εντ, φτάνοντας στην Σανγκάη, βλέπουν μια βιτρίνα ζαχαροπλαστείου γεμάτη με ντόνατς, κατευθείαν πιστεύουν πως αυτά είναι φλάμελ που κινδυνεύουν, και τους κάνουν μαλάξεις για να επανέλθουν στη ζωή! Ο Δαρβίνος κάνει εμφάνα, η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι απούσα, έστω και μέσω ενός Κύκλωπα (από τα Lidl), μέχρι και σινεφίλ παραπομπή στη... «Σκιά των τεσσάρων γιγάντων» έχουμε (η περίφημη καταδίωξη με το ψεκαστικό αεροπλάνο), εξηγείται πως προέκυψε η ιδέα του δαγκωμένου μήλου ως logo για την Apple, τέτοια. 

Η επιστημονική εξήγηση για τα ταξίδια στο χρόνο δεν είναι πειστική (εντάξει, πλάκα κάνω, σιγά μην ζητούσαμε κάτι τέτοιο από ταινία κινουμένων σχεδίων, που απευθύνεται πρωτίστως σε πιτσιρίκια 5 με 12 ετών) – ακόμα πιο... απίστευτη είναι η επιστημοσύνη πίσω από την... εξαφάνιση ενός ολόκληρου νησιού και της επανεμφάνισής του δεκάδες χρόνια μετά, στο τέλος τα παράξενα αδέλφια εννοείται πως δικαιώνονται και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Η ταινία στη χώρα μας προβάλλεται αποκλειστικά μεταγλωττισμένη στα ελληνικά. Τι να πω, ίσως τα πιτσιρίκια να την εκτιμήσουν. Συνολικά, μια... τρύπα στο νερό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Tanweer!

Και ξερό ψωμί!!!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένας κομήτης στον βερολινέζικο νυχτερινό ουρανό

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 21 Ιανουαρίου του 1959 στην πόλη Στάρνμπεργκ της Βαυαρίας, Γερμανός σκηνοθέτης. Ξεκίνησε την καριέρα του ως σεναριογράφος, ενώ ως σκηνοθέτης γνώρισε επιτυχία με την τρίτη ταινία του, το «Die Unberührbare» (No Place To Go, 2000), ένα πολύ προσωπικό πορτρέτο της μητέρας του, που έκανε πρεμιέρα στις Κάννες και κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στα γερμανικά κινηματογραφικά βραβεία «Lola». Τούτη είναι η πρώτη του ταινία που προβάλλεται εμπορικά στη χώρα μας. Η μοναδική άλλη του ταινία που είδαμε στην Ελλάδα, στο πλαίσιο κάποιου φεστιβάλ, ήταν το «Ξέφρενη ζωή» (Elementarteilchen/ Atomised, 2006), κινηματογραφική μεταφορά του σπουδαίου βιβλίου «Στοιχειώδη σωματίδια» του Michel Houellebecq, που προβλήθηκε τον Μάιο εκείνης της χρονιάς στο Berlinale in Athens!

Η ταινία θα έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών του 2020, που τελικά ματαιώθηκε λόγω της πανδημίας – πάντως, έχει τη σφραγίδα της επίσημης επιλογής του φεστιβάλ. Τελικά, η παγκόσμια πρεμιέρα της έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου του 2020 στο φεστιβάλ του Αμβούργου. Στη Γερμανία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες την 1η του Οκτώβρη του 2020 ενώ η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 2020.

Η υπόθεση: Όταν το 1967 ο 22χρονος Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ αναλαμβάνει τη θεατρική σκηνή του Anti-Theatre του Μονάχου, κανείς δεν υποψιάζεται ότι αυτός ο αυθάδης τύπος θα γίνει ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Γερμανούς σκηνοθέτες. Το πάθος και ο δυναμισμός του ελκύουν ένα τσούρμο αφοσιωμένων θαυμαστών. Σαν να το αισθάνεται ότι δεν έχει πολύ καιρό μπροστά του, γυρίζει μανιωδώς τη μια ταινία μετά την άλλη. Ταινίες του ανοίγουν στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου και λατρεύονται ή μισιούνται από κοινό, κριτικούς και συναδέλφους. Η οργή του μαζί με την βαθιά επιθυμία του για αγάπη, τον κάνουν τον πιο σημαντικό και ριζοσπαστικό σκηνοθέτη, ένα enfant terrible.

Η άποψή μας: «Φράνσις Φορντ Κόπολα/ Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ/ και ξερό ψωμί», που έλεγε κάποτε και ο συχωρεμένος ο Τζιμάκος. Το Enfant Terrible αποπειράται να περάσει στην ιστορία ως η απόλυτη κινηματογραφική βιογραφία του Rainer Werner Fassbinder. Του (κυριολεκτικά) τρομερού παιδιού του γερμανικού κινηματογράφου. Στις 31 Μαΐου θα συμπλήρωνε το 77ο έτος της ηλικίας του. Ήδη έχουν περάσει περισσότερα χρόνια (40) από όσα έζησε συνολικά (37). Πέθανε από overdose ναρκωτικών το 1982. Κι όμως, στον τόσο σύντομο βίο της ζωής του, κατόρθωσε να γυρίσει 21 ολόκληρες ταινίες μεγάλου μήκους. Σε πολλές περιόδους της καριέρας του γύριζε δύο ταινίες ανά έτος. 

Ήταν πολυσύνθετος: εκτός από τη σκηνοθεσία και το σενάριο ήταν πολλές οι φορές που πρωταγωνιστούσε στις ταινίες του, έκανε το μοντάζ και τη διεύθυνση φωτογραφίας. Υπερδραστήριος, σκηνοθετούσε και για την τηλεόραση (ποιος μπορεί να ξεχάσει το περίφημο «Berlin Alexanderplatz»;) αλλά και για το θέατρο, ενώ έπαιζε και σε ταινίες άλλων σκηνοθετών! Ανοιχτά αμφιφυλόφιλος, σε εποχές όπου οποιαδήποτε γκέι υπόνοια μπορούσε να καταστρέψει καριέρες, προκλητικός, ασυμβίβαστος, διένυσε πολύ μεγάλη διαδρομή από τότε που η πρώτη του ταινία, το «Η αγάπη είναι πιο κρύα από τον θάνατο» έφαγε γιούχα στο φεστιβάλ Βερολίνου όπου προβλήθηκε μέχρι την τελευταία του, τον «Καβγατζή», όντας πλέον παγκόσμια αναγνωρισμένος. Αν διάλεγα τρεις του ταινίες για να πάρει κανείς μια ιδέα του ποιος ήταν ο Fassbinder, θα διάλεγα τις εξής: «Ο Έλληνας γείτονας» (Katzelmacher, 1969), «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» (Angst essen Seele auf, 1974) και «Ο γάμος της Μαρία Μπράουν» (Die Ehe der Maria Braun, 1979). Έκανε διάσημη την Hanna Schygulla, σε ταινίες του έπαιζαν εραστές του και λάτρευε την κοκαΐνη. 

Ο Oskar Roehler είναι ο σκηνοθέτης εκείνος που αναλαμβάνει το τιτάνιο έργο να χωρέσει μια τόσο γεμάτη ενέργεια προσωπικότητα, που μία μέρα της χωρούσε ολόκληρες ζωές κοινών θνητών, σε μια ταινία δύο ωρών και κάτι. Και τα καταφέρνει – όχι περίφημα, αλλά σφαιρικά, χωρίς να υπερτονίζει τα θετικά, χωρίς να αποκρύπτει τα αρνητικά. Εδώ κατάφερε να μετατρέψει σε ταινία – εξαιρετική μάλιστα – τα «Στοιχειώδη σωματίδια» του Μισέλ Ουελμπέκ (ψαχτείτε, πρόκειται για σπουδαίο βιβλίο, που έγινε πολύ δυνατή ταινία). Στο φιλμ του ο Roehler μιμείται – με μεγάλη επιτυχία – το κλίμα και την αισθητική των ταινιών του Fassbinder. 

Είναι μια αισθητική επιλογή που κουβαλάει μεγάλο ρίσκο. Γιατί να τοποθετήσεις τον βιογραφούμενο σε ένα σύμπαν που ομοιάζει σε εκείνο των ταινιών του; Είναι σαφέστατα φόρος τιμής. Κάποιοι, μπορεί να παρεξηγήσουν. Ας είναι... Χωρίς κανένα εξωτερικό γύρισμα και με τα εσωτερικά να γυρίζονται σαν σε θεατρικό, με τους τοίχους ζωγραφισμένους (εδώ μια βιβλιοθήκη, εκεί ένα καλοριφέρ) ο σκηνοθέτης δημιουργεί το κατάλληλο πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετεί τον larger than life μοναδικό πρωταγωνιστή της ταινίας του. Κι ευτυχεί να τον υποδυθεί με παραδειγματική ερμηνεία ο (πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία από τον Fassbinder) Oliver Masucci, ο Ούλριχ Νίλσεν από το «Dark» και δίδυμος αδελφός σε μια άλλη ζωή του Mads Mikkelsen. 

Δεν κάνει αγιογραφία ο σκηνοθέτης. Ίσα ίσα. Και πετυχαίνει να συλλάβει την μεγάλη αντίφαση του Fassbinder, ενός ανθρώπου τόσο τυραννικού, στα όρια του σαδισμού, και τόσο ευαίσθητου συνάμα. Τόσο αλλοπρόσαλλου, τόσο παθιασμένου, τόσο αυτοκαταστροφικού, τόσο... τοξικού για πολλούς από τους γύρω του: να σημειώσουμε πως οδήγησε δύο από τους εραστές του σε αυτοκτονία. Δεν ξέρω κατά πόσο η ταινία θα εκτιμηθεί από ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε για τον Fassbinder. Ίσως να νιώσουν μέχρι και αποστροφή για αυτό το πορτρέτο του συγκεκριμένου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου πάντως, που αν ζούσε σήμερα, αν δραστηριοποιούνταν σήμερα, αν έκανε όσα έκανε τότε, τώρα, θα έτρωγε x από την cancel culture που τυραννικά (μας) έχει επιβληθεί, ως μια άλλη μορφή ολοκληρωτισμού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Cinobo!

Στην ταινία Έγκλημα Στον Νείλο (Death On The Nile), που σκηνοθετεί ο Matthew Vaughn, σε σενάριο του Michael Green που έχει διασκευάσει την φημισμένη νουβέλα της Agatha Christie, βρίσκουμε τον διάσημο Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό να ταξιδεύει στην Αίγυπτο με ένα εντυπωσιακό ατμόπλοιο. Όταν ο φαινομενικά τέλειος και ειδυλλιακός μήνας του μέλιτος ενός ζευγαριού διακόπτεται απότομα από βίαιους θανάτους, το ταξίδι του Πουαρό μετατρέπεται σε περιπέτεια, καθώς καλείται να ανακαλύψει για ακόμη μια φορά τον δολοφόνο. Πολλαπλά θύματα, πολλαπλοί δολοφόνοι και το ακροατήριο να προσπαθεί να μαντέψει μέχρι τελευταία στιγμή τη συγκλονιστική αλήθεια. Η ταινία επανενώνει την ομάδα παραγωγής της παγκόσμιας επιτυχίας του 2017 Έγκλημα στο Orient Express, με πρωταγωνιστή τον πέντε φορές προτεινόμενο για Oscar Kenneth Branagh ως τον εμβληματικό Ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό.

Το καστ αποτελείται από σωρεία αστέρων μεγέθους των Tom Bateman, Annette Bening, Russell Brand, Ali Fazal, Dawn French, Gal Gadot, Armie Hammer, Emma Mackey, Sophie Okonedo, Jennifer Saunders, Rose Leslie, Letitia Wright, με την παραγωγή της 20th Century Fox να δίνει στην δημοσιότητα μια σειρά από προωθητικά πόστερς των βασικότερων χαρακτήρων της πλοκής.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 10 Φεβρουαρίου 2022 από την Feelgood Ent.!

"Υπέροχοι" ληστές και τα κουλουβάχατα της Ιστορίας

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η θεωρία των άκρων... στα άκρα!

Ο Matthew De Vere Drummond, που εργάζεται με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Matthew Vaughn, γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου του 1971 στο Λονδίνο. Είναι ο ευτυχής σύζυγος της Claudia Schiffer εδώ και σχεδόν 20 χρόνια κι έχει μαζί της τρία παιδιά! Ήταν ο κουμπάρος του Guy Ritchie στον γάμο του με την Madonna. Ήταν ο παραγωγός σε τρεις ταινίες του Guy Ritchie: «Δυο καπνισμένες κάνες» (Lock, Stock and Two Smoking Barrels, 1998), «Η αρπαχτή» (Snatch, 2000) και «Η κυρία και ο ναύτης» (Swept Away, 2002). Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Οι προηγούμενες ταινίες της φιλμογραφίας του είναι οι εξής: «Χάπια, σφαίρες & 2.000.000 λίρες» (Layer Cake, 2004), «Αστερόσκονη» (Stardust, 2007), «Kick-Ass» (2010), «X-Men: Η πρώτη γενιά» (X-Men: First Class, 2011), «Kingsman: Η μυστική υπηρεσία» (Kingsman: The Secret Service, 2014) και «Kingsman: Ο χρυσός κύκλος» (Kingsman: The Golden Circle, 2017).

Με το Ο Άνθρωπος του Βασιλιά: Το Ξεκίνημα ο Vaughn φαίνεται να κλείνει την τριλογία των Kingsman, καθώς οι δύο επόμενες προγραμματισμένες ταινίες του δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς, μιας που (σύμφωνα με το imdb) θα είναι, το «Argylle» (που θα βγει λογικά μέσα στο 2022) και το «Courage», το οποίο απλά έχει ανακοινωθεί ως πρότζεκτ, χωρίς επιπλέον στοιχεία. Τούτη η ταινία ήταν αρχικά να βγει στις αίθουσες στις 15 Νοεμβρίου του 2019. Λόγω της πανδημίας, η ημερομηνία εξόδου της άλλαξε πολλές φορές: 14 Φεβρουαρίου 2020, μετά, 18 Σεπτεμβρίου 2020, μετά, 12 Φεβρουαρίου 2021, μετά Αύγουστο του 2021 για να κάνει τελικά παγκόσμια πρεμιέρα στις 22 Δεκεμβρίου του 2021 στις ΗΠΑ (ημέρα γενεθλίων του πρωταγωνιστή της, Ralph Fiennes, που έκλεισε τα 59), στο Boxing Day στη Μεγάλη Βρετανία και στις 6 Ιανουαρίου του 2022 στην Ελλάδα.

Η υπόθεση: Ενώ ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βρετανός αριστοκράτης Ορλάντο Όξφορντ έχει να αντιμετωπίσει δύο πολύ μεγάλες προκλήσεις. Από τη μία, ως γνήσιος πασιφιστής, προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει την έναρξη του διαφαινόμενου πολέμου, προασπιζόμενος τα συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας. Με τη βοήθεια του σωματοφύλακά του, του Σόλα, και της οικονόμου του, της Πόλι, φτιάχνει ένα δίκτυο με ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του, για να του παρέχουν τις απαραίτητες πληροφορίες για να τα καταφέρει. Στόχος του, να δώσει λύσεις εκεί όπου η πολιτική και οι πολιτικοί αποτυγχάνουν. 

Από την άλλη, έχει να κρατήσει μια υπόσχεση που έδωσε στη μακαρίτισσα σύζυγό του δέκα χρόνια πριν, η οποία σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια πυροβολισμών στη Νότια Αφρική: να προστατέψει πάση θυσία τον γιο τους, Κόνραντ, από το να συμμετάσχει σε πολεμικές εχθροπραξίες. Κατά πως φαίνεται, αποτυγχάνει και στις δύο προκλήσεις. Η δολοφονία του αρχιδούκα Franz Ferdinand στο Σαράγιεβο αποτελεί το έναυσμα για να ξεκινήσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Κόνραντ, ένας ρομαντικός ιδεαλιστής, δεν κρατιέται από το να πάει στα πεδία των μαχών και να πολεμήσει για την πατρίδα του, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του. Κι όλα αυτά ενώ ένας μεγαλομανής ραδιούργος, γνωστός με το παρατσούκλι «Ποιμένας», μαζεύει γύρω του δυνατούς παίκτες, όπως ο Ρασπούτιν και η Μάτα Χάρι, για να πραγματοποιήσει τα δικά του σκοτεινά σχέδια. Μπορεί ο Ορλάντο να τον σταματήσει;

Η άποψή μας: Λοιπόν, ετοιμαστείτε για «σεντόνι» καθώς θα πιάσουμε τούτη την ταινία από πολλές πλευρές. 

Κατασκευαστικά: εντάξει, τίποτε λιγότερο από άριστα. Παραγωγή προσεγμένη στην κάθε της λεπτομέρεια. Όλα τα επιμέρους στοιχεία που τη δομούν πιάνουν υψηλές επιδόσεις: από διεύθυνση φωτογραφίας και μοντάζ μέχρι κοστούμια, ντεκόρ, μουσική και εφέ – οπτικά και ηχητικά. Και η σκηνοθεσία δεν πάει πίσω. Ναι, και για τις ερμηνείες, δεν έχω κακό λόγο να πω: κάποιες είναι over the top, αλλά δικαιολογούνται από το εξωφρενικόν του πράγματος γενικότερα. Εκεί που κλωτσάει ο Αστραχάν, είναι στο σενάριο. Κι όχι βέβαια στο πόσο καλογραμμένο είναι αλλά στο πόσο επικίνδυνο. Θα επανέλθουμε... 

Συγκρίσεις: Εντάξει, η πρώτη ταινία της σειράς, το «Kingsman: Η μυστική υπηρεσία», ήταν κάτι πολύ ευπρόσδεκτο. Μια αλλαγή σε ότι αφορά το είδος της περιπέτειας με κατασκόπους, ξεχώριζε επειδή προσπαθούσε – και πετύχαινε – να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ενάντια στην μάστιγα της πολιτικής ορθότητας. Ήταν γρήγορη, ήταν εντυπωσιακή, ήταν έξυπνη και κυρίως ήταν αστεία – εντάξει, έστω και καγκούρικα. Αλλά την έβλεπες και γούσταρες, την έβλεπες και γελούσες. Διασκέδαζες. Στη δεύτερη ταινία της σειράς, η έκπληξη είχε φύγει, τα εξωφρενικά (αναγκαστικά) ήταν περισσότερα, γενικώς το επίπεδο ήταν πεσμένο σε σχέση με την πρώτη ταινία της σειράς, αλλά και πάλι μια χαρά περνούσες – άσε που έβλεπες και τον Jeff Bridges, που μας λείπει ο μπαγάσας. 

Στην τρίτη ταινία της σειράς, λοιπόν, το χιούμορ πέφτει πάρα μα πάρα πολύ, οι σκηνές δράσης είναι εκεί, αλλά ok, έχουμε δει και καλύτερες (να πω την αμαρτία μου, σε οποιαδήποτε ταινία, οι σκηνές αγωνίας που διαδραματίζονται σε κάτι πολύ ψηλό - βουνό στην περίπτωσή μας - απ' όπου ανά πάσα στιγμή, κάποιος μπορεί να πέσει στο κενό και να τσακιστεί, με ελκύουν τα μάλα) και υπάρχει μια αίσθηση ότι κάτι σημαντικό θέλει να μας πει. Σκατά τα κάνει στο τέλος – γενικώς, σεναριακά, υπάρχει μια τρικυμία εν κρανίω – αλλά είπαμε σε αυτό θα επανέλθουμε. Ααα, να μην το ξεχάσω: οι σκηνές με τον υιό Όξφορντ να πολεμάει στα χαρακώματα, παραπέμπουν ευθέως στο 1917 του Sam Mendes. Άλλο βούρτσες όμως κι άλλο... 

Θεματική: Και πάμε στο σενάριο (πρώτη ανάγνωση): Δεν έχω διαβάσει το comic book «The Secret Service» του Mark Millar, πάνω στο οποίο βασίζονται τα σενάρια και των τριών ταινιών της σειράς, υποψιάζομαι όμως πως την σεναριακή γραμμή και τον τόνο τον έχει επιβάλλει ο ίδιος ο σκηνοθέτης (που είναι και συνσεναριογράφος). Αρχικά, δεν κάνει κανέναν κόπο να μασκαρέψει την ελιτίστικη άποψή του για το πως και από ποιους θα έπρεπε να διοικείται ο κόσμος. Ουσιαστικά, προτείνει μια Ολιγαρχία. Μια Ολιγαρχία στην οποία οι λίγοι Άριστοι (να, σαν αυτούς του Μητσοτάκη ένα πράμα – γελάνε και τα τσιμέντα), όντας σπουδαγμένοι, μοσχαναθρεμμένοι και με σαφείς (προφανώς συντηρητικούς) ηθικούς κώδικες, είναι η μόνη λύση για να σωθεί η ανθρωπότητα από την κατάντια της. Η πλέμπα από τον εαυτό της. Μια Ολιγαρχία, που τα μέλη της αυτο-θαυμάζονται. Γουάου και σούπεργουάου. 

Τα λέει... ωραία ο Ορλάντο Όξφορντ, που είναι κάτι σαν ηθική πυξίδα στην ταινία. Το παραθέτω στα αγγλικά, όπως λέγεται (με τον απαραίτητο στόμφο) στην ταινία: «Throughout time, our people robbed, lied, and killed. Until one day, we found ourselves... noble men. But that nobility never came from chivalry. It came from being tough and ruthless». Σκληροί και αδίσταχτοι οι ευγενείς. Ρε αυτοί μολογάνε χωρίς ξύλο! Υπάρχουν κι άλλα περισπούδαστα τσιτάτα: «Our enemies think we are gentlemen, but reputation is what people think of you. Character is what you are» (λίγο σαν «τρία πουλάκια κάθονται»), «We are the first independent intelligence agency. Refined but brutal, civilized but merciless» (και του σαλονιού αλλά και του λιμανιού δηλαδή). Τέτχια. 

Εκεί όμως που πραγματικά σου δίνει mixed signals το σενάριο είναι το θέμα του πολέμου. Ο Ορλάντο είναι πασιφιστής. Πριν, έσφαζε και αιματοκυλούσε «για την πατρίδα». Εν μέσω μιας σφαγής, όμως, του ήρθε η επιφοίτηση: ρε συ, τι κάνω, γιατί τους σκοτώνω αυτούς; Κι έτσι τάχθηκε ενάντια στους πολέμους. Έτσι ρε. Επίσης, τάχθηκε ενάντια στους πολέμους, επειδή έδωσε μια υπόσχεση (!!!) στην γυναίκα του, καθώς εκείνη ψυχορραγούσε στα χέρια του: να μην δει ο γιος τους πόλεμο. Αμ δε! Γίνεται βρε καπιταλισμός χωρίς πολέμους; Όσο κι αν προσπάθησε να τον αποτρέψει (!!!) ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπά. 

Κι ενώ ο ίδιος είναι ειρηνιστής, ο γιος του τα βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Και θέλει να πολεμήσει «για την πατρίδα». Και... δεν σποϊλεριάζω, αλλά στην κηδεία του, ο πατέρας του θα απαγγείλει ένα πολύ όμορφο ποίημα, το «Dulce et Decorum Est» του Wilfred Owen (το οποίο βέβαια δημοσιεύτηκε το 1920, πολύ μετά από το χρονικό διάστημα στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα διάφορα της ταινίας, αλλά anyway). Σαφέστατα αντιπολεμικό. Αμέσως μετά, όμως, θα... πολεμήσει (εντάξει, με τον τρόπο του) και θα σκοτώσει, για το γενικότερο... καλό. Με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω... Επειδή όμως, δεν θέλω να φτάσω στις πεντακόσιες χιλιάδες λέξεις για την ταινία, σταματώ εδώ σε ότι αφορά το συγκεκριμένο θέμα. Γιατί όλο το ζουμί βρίσκεται στο επόμενο... 

Πολιτική: Και πάμε στο σενάριο (δεύτερη ανάγνωση): Εδώ πλέον τα πράγματα παύουν να είναι αστεία και γίνονται ιδιαιτέρως επικίνδυνα. Ανάλογη περίπτωση – σε πολύ πιο μικρή κλίμακα ευτυχώς – είχαμε και στην ελληνική ταινία Καλάβρυτα 1943. Ναι, μιλάμε για ταινίες, ναι, το σενάριο μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, αλλά όταν η πρότασή σου παραχαράζει την ιστορική αλήθεια με ύπουλο τρόπο, δεν είσαι αθώος, δεν κάνεις πλάκα: κάνεις πολιτική. Και ή ξεπλένεις ή σπρώχνεις επικίνδυνη ατζέντα. Η Kingsman ΑΕ προφανώς και δεν υπήρξε: είναι αποκύημα της φαντασίας. Όμως, ο Vaughn φροντίζει με τρομακτική λεπτομέρεια να παρουσιάσει ιστορικές αλήθειες. Η δολοφονία του Franz Ferdinand όντως έλαβε χώρα με τον τρόπο που παρουσιάζεται στην ταινία, στο Σαράγιεβο, από τον Σέρβο εκ Βοσνίας Gavrilo Princip: με τη δεύτερη προσπάθεια, μετά από αποτυχημένη ρίψη βόμβας και εντελώς (;) τυχαία, καθώς η άμαξα των θυμάτων πέρασε από μπροστά από το μαγαζί στο οποίο ο φοιτητής άραζε! 

Ο Grigori Rasputin σαφώς και υπήρξε ως ιστορική φιγούρα (εδώ, τον έχουν κάνει τραγούδι οι Boney M!!!). Και ναι, πήγαν να τον δηλητηριάσουν με κυάνιο! Και... θεράπευε τον γιο του Τσάρου από την αιμοφιλία του. Για το υπερμεγέθες πέος του δεν γίνεται νύξη στην ταινία: τεράστια... παράλειψη. Ο Kitchener ήταν ιστορικό πρόσωπο κι όντως το πλοίο του βυθίστηκε από γερμανική νάρκη. Οι King George, Kaiser Wilhelm, Tsar Nicholas ήταν όντως ξαδέλφια και κυβερνούσαν αντίστοιχα σε Μεγάλη Βρετανία, Πρωσία και Ρωσία. Ο Erik Jan Hanussen υπήρξε ιστορικό πρόσωπο – και σας παραπέμπω με την ευκαιρία στην εξαιρετική ταινία «Hanussen» του István Szabó από το 1988, που παραλληλίζει την ιστορία του με την άνοδο του Χίτλερ. 

Ναι, αλλά στην αμερικανιά για την οποία ξοδέψαμε τόοοοοοσες λέξεις, ο Hanussen υπήρξε το... δεξί χέρι του... Ποιμένα!!! Όπου – ένα ακόμα αρνητικό της ταινίας – όταν αποκαλύπτεται η πραγματική ταυτότητα του original Ποιμένα, δεν κάνεις «γουάου» (μιας που προσπαθούσε τόση ώρα να μην μας τον αποκαλύψει) αλλά να πεις ένα «αυτός ήταν;», αν δεν είχες καταλάβει ήδη από προηγούμενη σκηνή το αληθινό του πρόσωπο. Οπότε, ο Ποιμένας (ο original) ήθελε να κάνει τον κόσμο μπουρδέλο για να ελευθερωθεί η αγαπημένη του Σκοτία από τους Άγγλους!!! Ευγενές κίνητρο, δεν λέω. Οπότε, οι Kingsmen, που η ιεραρχία τους αντιγράφει τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης (έλεος κάπου!!!) δημιουργήθηκαν αρχικά ως αντίπαλον δέος απέναντι στον Ποιμένα και τη δική του οργάνωση. Άντε, ας το καταπιούμε και αυτό. 

Αυτό που δεν καταπίνεται με τίποτε είναι πως η ταινία μας λέει πως ο Λένιν ήταν υποχείριο του Ποιμένα!!! Κι εκεί πλέον που αρχίζεις να βλαστημάς χριστοπαναγίες είναι μετά τους τίτλους τέλους, όπου σε μια σκηνή φαίνεται πως ο νέος Ποιμένας (όχι ο original) συνεχίζει το θεάρεστον έργο του αρχικού Ποιμένα (του original) και δημιουργεί ένα αντίπαλο δέος απέναντι στον Λένιν που δεν είναι άλλος από τον... Χίτλερ!!! Ο οποίος... δηλώνει τον θαυμασμό του για τον Λένιν και πόσο ωραία είναι που θα «δουλέψουνε» μαζί και πως περνάνε καλά στις πρόβες κι αυτό βγαίνει στη σκηνή! Αυτό το «αστείο» στιγμιότυπο, που δεν... πρόλαβε ο καριόλης ο σκηνοθέτης να το βάλει στην κανονική ροή της ταινίας, το βάζει μετά τους τίτλους τέλους, εξυπηρετώντας εντελώς σκόπιμα και καθόλου αθώα τη θεωρία των δύο άκρων. 

Μπράβο ρε μαν, άξιος ο μισθός σου. Αν εσάς αυτό δεν σας φαίνεται σοβαρό, τι να πω. Τίποτα αθώο πίσω από αυτό, τίποτα αστείο, τίποτα αφελές. Ξέρει τι κάνει ο τύπος. Αλλά... έχουν γνώση οι φύλακες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιανουαρίου 2022 από την Feelgood Ent.!

Μια τυχαία συνάντηση, ένας έρωτας με την πρώτη ματιά! Η ταινία Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό? που τιμήθηκε με το Βραβείο FIPRESCI στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου 2021, έχοντας υπάρξει υποψήφια για την Χρυσή Άρκτο του θεσμού, είναι μια παραγωγή Γεωργίας και Γερμανίας, που σκηνοθετικά υπογράφεται από τον Aleksandre Koberidze. Όταν η Λίζα και ο Γκιόργκι συναντιούνται τυχαία σε έναν δρόμο της γεωργιανής πόλης Κουτάισι, ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Ο έρωτας τούς χτυπά τόσο ξαφνικά που ξεχνούν να συστηθούν. Πριν συνεχίσει ο καθένας τον δρόμο του, συμφωνούν να συναντηθούν την επόμενη μέρα. Όμως, δεν γνωρίζουν ότι ένα κακό μάτι έριξε την κατάρα του πάνω τους. Θα καταφέρουν να βρεθούν ξανά; Κι αν ναι, θα αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον; Η ζωή συνεχίζεται ως συνήθως στη μικρή τους πόλη, τα αδέσποτα σκυλιά αλωνίζουν, το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου ξεκινά και μια ομάδα παραγωγής ταινιών που ψάχνει τον αληθινό έρωτα ίσως να είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται.

Πρωταγωνιστούν οι Giorgi Ambroladze, Oliko Barbakadze, Giorgi Bochorishvili.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Ama Films!