Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έρως ανίκατε μάχαν... και νόμοις! (μη βαράτε οι φιλόλογοι!)

Μιας που η εποχή των υποψηφιοτήτων και των βραβεύσεων για τις ταινίες της χρονιάς είναι ήδη εδώ, αποφασίσαμε (δηλαδή, ο zerVo αποφάσισε – μουάχαχαχαχαχαχα) να παρουσιάσουμε εδώ στο www.moviesltd.gr φιλμ τα οποία έχουμε δει και τα οποία διεκδικούν με αξιώσεις να μνημονευτούν σε μπόλικες λίστες, μεταξύ των οποίων κι εκείνες για τα Όσκαρ. Πχ, τούτη η ταινία νομίζουμε πως θα έχει μία με δύο υποψηφιότητες στα Όσκαρ: για τις ερμηνείες τόσο του Joel Edgerton όσο και της Ruth Negga. Οι οποίοι υποδύονται ένα τυπικό (;) αμερικάνικο ζευγάρι όντας ο μεν Edgerton από την Αυστραλία η δε Negga από την Αιθιοπία!

Την ταινία Loving την είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα. Ο σκηνοθέτης της, ο Jeff Nichols, είναι κατά πως φαίνεται (ελπίζουμε να διαψευσθούμε) χαρακτηριστική περίπτωση δημιουργού που αργά αλλά σταθερά εντάσσεται και «απορροφάται» από το σύστημα. Το χολιγουντιανό. Έδωσε τα διαπιστευτήριά του και τώρα πλέον, αφομοιωμένος, πρέπει να κάνει «μεγάλες» ταινίες, για το μεγάλο κοινό. Ο άνθρωπος που μας συστήθηκε με το «Shotgun Stories» (2007), τον λατρέψαμε για το «Καταφύγιο» (Take Shelter, 2011) – την καλύτερή του ταινία με διαφορά – και είχε κάτι πολύ ενδιαφέρον να πει και στο «Ένα καλοκαίρι» (Mud, 2012), μας την έκανε γυριστή αλά...Spielberg με το «Ο εκλεκτός της νύχτας» (Midnight Special, 2016) με το οποίο συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου και με την τελευταία του ταινία κάνει κάτι καλό μεν αλλά τόσο προβλέψιμο και τόσο φτιαγμένο by the books, που δεν κρύβει καμία έκπληξη.

Η υπόθεση: Ιούνιος 1958. Ο Ρίτσαρντ Λάβινγκ κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του Μίλντρεντ σε ένα χωράφι της Πολιτείας της Βιρτζίνια όπου ζουν, στον αμερικάνικο Νότο, σε ένα σημείο όπου σκέφτεται να χτίσει το σπίτι στο οποίο θα στεγάσουν την ευτυχία τους. Η Μίλντρεντ δέχεται και οι δυο τους φεύγουν για την Ουάσινγκτον όπου και παντρεύονται. Άμα τη επιστροφή τους, όμως, ένα βράδυ, η αστυνομία κάνει έφοδο εκεί που διαμένουν και τους συλλαμβάνει. Ποιο είναι το έγκλημά τους; Ο Ρίτσαρντ είναι λευκός και η Μίλντρεντ αφροαμερικάνα (και ολίγον τι Τσερόκι). Και ο γάμος μεταξύ λευκών και αφροαμερικάνων είναι παράνομος σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους της Βιρτζίνια. Φυλακίζονται και ο δικαστής τους θέτει το δίλημμα: ή θα φύγουν από την πολιτεία για 25 χρόνια (!) ή θα φυλακιστούν για ένα χρόνο για το... έγκλημά τους.

Το ζευγάρι αποφασίζει να φύγει. Γεννιούνται τα παιδιά τους, μεγαλώνουν, αλλά η Μίλντρεντ δεν αντέχει και θέλει να επιστρέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα της. Και το ζευγάρι γυρίζει. Ένας ολόκληρος δικαστικός αγώνας ξεκινά προκειμένου να καταφέρουν να κατοχυρώσουν το αναφέρετο δικαίωμά τους να ζήσουν μαζί και ελεύθεροι εκεί όπου οι ίδιοι επιθυμούν...

Η άποψή μας: Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Μάλιστα, έχει καταγραφεί και σε ένα ντοκιμαντέρ και συγκεκριμένα το «The Loving Story» (2011) της Nancy Buirski. Γενικά η υπόθεση ξεσήκωσε μεγάλο ντόρο στην εποχή της: ο Λευκός Οίκος έδειξε ενδιαφέρον και το περιοδικό Life έκανε ένα φωτογραφικό ρεπορτάζ που είχε τον εύγλωττο τίτλο «The Crime of Being Married». Μέχρι εδώ όλα καλά. Ο Jeff Nichols επιλέγει να μεταφέρει την πραγματική αυτή ιστορία ως μια ιστορία μυθοπλασίας, σαν να μην έγιναν όλα αυτά στην πραγματικότητα. Ως ένα δράμα που αξίζει τον κόπο να ειπωθεί γιατί έχει ενδιαφέρον. Κι αυτό το δεχόμαστε και μάλιστα ως κάτι έξυπνο: ο σκηνοθέτης δείχνει να μην ενδιαφέρεται να κάνει μια από τις ντεμέκ στρατευμένες ταινίες αλά Χόλιγουντ αλλά να διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα μικρή ιστορία που θέλει να τη μοιραστεί με τους θεατές του. Μόνο που... παραείναι ευγενικός! Παραείναι χαμηλόφωνος. Και εντέλει, παραείναι... χολιγουντιανός: γίνεται αυτό που προσπαθεί να αποφύγει!

Ψιθυρίζει την ιστορία - ούτε καν την αφηγείται με στεντόρεια φωνή. Διάολε, δεν υπάρχουν κακοί στην ταινία! Μόνο ο σερίφης τον οποίο υποδύεται ο Marton Csokas βγάζει μια άκαμπτη συμπεριφορά αλλά και πάλι δεν νιώθουμε ότι... μισεί το ζευγάρι για αυτό που έκανε. Απλώς, εφαρμόζει τον νόμο. Εδώ καλά καλά δεν αναφέρεται ποιος «κάρφωσε» το ζευγάρι στην αστυνομία! Δηλαδή, ρουφιάνοι υπήρχαν, οδήγησαν ένα ζευγάρι στη φυλακή, με τη γυναίκα έγκυο παρακαλώ, και δεν κατονομάζονται! Η προσέγγιση αυτή του Nichols οδηγεί την ταινία σε χαμηλά ημιτόνια. Σε ένα φλατ πράγμα, γεμάτο ακαδημαϊσμό, που δεν διαθέτει καμία στιγμή ρίσκου, καμία στιγμή έκθεσης, καμία στιγμή αμφιβολίας από μέρους του θεατή, κάτι που ήταν σήμα κατατεθέν για το «Καταφύγιο».

Όντας γνωστή η ιστορία και μην κρύβοντας καμία έκπληξη σε ότι αφορά την έκβαση θεωρούμε ότι ο Nichols έπρεπε να ζεστάνει τα πράγματα, να τα ζωντανέψει, να τα κάνει πιο ενδιαφέροντα. Αυτός, ακόμα και το ερωτευμένο ζευγάρι το δείχνει ως ένα κανονικό ζευγάρι, που έτυχε να μπει στο στόχαστρο του νόμου. Και η μεγάλη μάχη στο δικαστήριο, που γίνεται ερήμην του ζευγαριού, δεν γίνεται μεν αντικείμενο εκμετάλλευσης για μελοδραματικές κορώνες, δεν αξιοποιείται δε καθόλου δραματουργικά. Σαν να εκφωνεί κάποιος ειδήσεις στην τηλεόραση και να μην αλλάζει το χρώμα της φωνής του ούτε στο σημείο όπου ανακοινώνει την αύξηση στα πακέτα των τσιγάρων κατά δέκα λεπτά ούτε στο σημείο όπου μιλάει για ένα θανατηφόρο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 10 παιδιά.

Τέλος πάντων, σίγουρα καλοφτιαγμένη ταινία με υποτονική μεν, ιδιαίτερη δε και πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία από τον Edgerton. Εκείνη που κερδίζει τις εντυπώσεις είναι η Ruth Negga, στο ρόλο της Μίλντρεντ. Σε αυτήν ποντάρουμε περισσότερο. Κλασικά, μικρό πέρασμα από την ταινία κάνει και ο Michael Shannon, ο οποίος έτσι έχει παίξει και στις πέντε ταινίες του σκηνοθέτη! Ο Nichols δείχνει πως του αρέσει να συνεργάζεται με τους ίδιους πάνω κάτω ανθρώπους. Ας ελπίσουμε ότι θα γυρίσει στον παλιό καλό εαυτό του και ότι δεν θα μετατραπεί σε έναν ανθυπο-Spielberg.

του zerVo (@moviesltd)

Μετράω τον καιρό που έχει περάσει και ειλικρινά αδυνατώ να πιστέψω πως από εκείνη την καταιγιστική, αναφοράς, συλλεκτική και απίστευτα καλογυρισμένη σεκάνς κυνηγητού στις αποβάθρες του υπόγειου σιδηρόδρομου, έχουν κλείσει κιόλας 13 χρόνια. Σκηνή που αποτέλεσε την εισαγωγή σε αυτή την όχι δα και πρωτότυπης κόντρας περιπέτεια δράσης, που όμως με ευρηματικό τρόπο σε εκείνο το πρώτο επεισόδιο, έθεσε τις βάσεις για μια αντάξια και εξίσου δυναμική, κατά τις προβλέψεις, συνέχεια. Τέσσερις σίκουελ κατοπινά, βεβαίως δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μην έχει ειπωθεί από όσους εμπνεύστηκαν τον υπέρτατο Underworld πόλεμο, με συνέπεια το θέμα να έχει βουλιάξει για τα καλά στον βάλτο της επανάληψης και της ανίας, παρασύροντας μαζί του και τον Len Wiseman, μεγαλοφυή κι ελπιδοφόρο τότε δημιουργό του intro, που σταδιακά πέρασε πολύ μακρυά από τις κάμερες, σε ρόλο απλώς παραγωγού, χάνοντας μια για πάντα το αβαντάζ της ώθησης που του έδωσε ετούτη η ανέλπιστη επιτυχία της σεζόν 2003.

Μετά την επιστροφή της στην ενεργό δράση ως η κορυφαία πολεμίστρια για την πλευρά των Βαμπίρων και αφού έχει φροντίσει η μοναχοκόρη της, Ιβ, που εντελώς αναπάντεχα ανακάλυψε (βλ. Underworld Awakening) πως υπάρχει να κρυφτεί σε ασφαλές λημέρι, η Σελίν θα βρεθεί και πάλι στα πεδία των μαχών, αντιμετωπίζοντας την οργή των μανιασμένων Λύκων. Έχοντας πλέον την εντολή από την ηγεσία της φατρίας της, να στρατολογήσει καινούργιους μαχητές για να λάβουν μέρος στον πόλεμο, θα βρεθεί στο κέντρο εκπαίδευσης για να δώσει τα φώτα της στους νεαρούς βαμπίρ. Εκεί που οι καλά οργανωμένη παγίδα που της έχει στήσει η αμφιλεγόμενη, υποτιθέμενα σύμμαχος της, Σεμίρα, θα την πετύχει απροετοίμαστη κι αδύναμη να αντεπεξέλθει στην προδοσία.

Προσθέτοντας έτσι ακόμη έναν εχθρό στους ήδη υπάρχοντες, που προέρχεται από τις τάξεις της δικής της πλευράς, μεγεθύνοντας τα προβλήματα που της έχει δημιουργήσει η επιθετική στάση του ηγέτη των Lycans, Μάριους. Η πραγματικότητα για την Σελίν, θα της δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα ζόρια, καθώς θα αντιληφθεί πως και οι δύο πλευρές, έχουν βάλει στόχο να εντοπίσουν την άφαντη θυγατέρα της, που αποτελεί το μοναδικό υπαρκτό υβρίδιο ανάμεσα στις δύο παρατάξεις και που το αίμα της έχει τέτοιες δυνάμεις που σε όποια από τις δύο το κερδίσει, αυτομάτως θα έχει το αβαντάζ του να κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο.

Κατόπιν λοιπόν του πρώτου ημιώρου που δεν συμπεριλαμβάνει στις τάξεις του τίποτα νευρώδες ή έστω ρυθμικό, με το σκηνικό να μεταφέρεται εντός του θεοσκότεινου νεοκλασικού με τα επτασφράγιστα παράθυρα, με το που πέφτει στο τραπέζι το μήνυμα της αποστασίας, τα πάντα παίρνουν τον κανονικό τους παλμό και οι αντιμαχόμενοι ρίχνονται εκ νέου στο αγαπημένο παιχνίδι, του αφανισμού των εχθρών. Μονίμως μεταλλική βαθυμπλέ η απόχρωση του φόντου, περιβάλλον που είναι ίσως και το μοναδικό συστατικό που παραμένει αναλλοίωτο στο βάθος των αιώνων, για να φιλοξενήσει τις δίχως ίχνος ελέους σφαγές, είτε από βόλι ασημένιο, είτε από ματσέτα, όπως τις σερβίρει η πρωτόπειρη κινηματογραφικά, με αξιοπρεπές τηλεοπτικό παρελθόν όμως σε Outlander και Criminal Minds, σκηνοθέτιδα Anna Foerster.

Κακά τα ψέματα όμως, όσο καλά στημένες κι αν είναι οι στιγμές των μονομαχιών, με έντονα τα δάνεια από τις ασιανές martial arts, άλλο τόσο σου δίνουν την ιδέα πως δεν υπάρχουν παρά μόνο για να κυλήσει όπως όπως ο χρόνος και να οδηγηθούμε σε ακόμη ένα ανοικτό φινάλε, που μας υπόσχεται έναν νέο, επερχόμενο τόμο του Underworld, που κανείς δεν γνωρίζει αν είναι ο τελευταίος. Διότι αν πρόκειται να συνεχιστεί ξανά μανά το παρόν νταραβέρι, χωρίς η εξέλιξη της ιστορίας να προχωρά ρούπι, δεν βλέπω το πως η Lakeshore και η Sony που βρίσκεται ξωπίσω της, θα ξεσηκώσουν το ενδιαφέρον, ακόμη και των πιο φανατικών φίλων της σειράς για να το τιμήσει ξανά.

Ιδίως μάλιστα όταν ο ένας μετά τον άλλο οι οχτροί - ένας παντελώς αδιάφορος Λυκαρχηγός που τον υποδύεται ο Tobias Menzies και ιδίως μια απίθανα ασχεδίαστη και κενή ντομινάτριξ Σεμίρα, που την αποδίδει η προφανώς wannabe Eva Green, δίχως να διαθέτει το εν δέκατο της άγριας ομορφιάς της Lara Pulver - έχουν γίνει πλέον παρελθόν και αναμένεται καινούργια πιο εμπνευσμένη αιμοδοσία από τους σκρίπτερς, για να στείλουν απέναντι από την Σελίν, αξιόμαχο villain να την αντιμετωπίσει.

Σελίν, που στα 45 της πια, δεν διαθέτει το σφρίγος και την ζωντάνια της τριαντάρας απόταν την γνωρίσαμε, αν και τα PVC κολάν, μια χαρά σιλουέτα κτίζουν και πάλι στην όπως και να το κάνουμε μεγαλοκοπέλα Kate Beckinsale. Που όπως δείχνουν τα φαινόμενα, εγκλωβίστηκε για τα καλά στην γυαλιστερή στολή της βρικολακίνας και πέραν του όποιου νέου τσάπτερ του σινέ σίριαλ, δεν υπάρχει περίπτωση να την ματαδούμε σε οτιδήποτε σοβαρότερο, γεγονός που μάλλον δεν θα είχαν προβλέψει μια φορά κι έναν καιρό, όλοι όσοι της έδιναν τον τίτλο μιας από τις πλέον ελπιδοφόρες Βρετανίδες ενζενί, καμαρώνοντας την στο Shooting Fish, που την ανέδειξε.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Allied	UIP	2	76	26.205	83.309
2	The Bachelor	Village Films	1	60	23.913	23.913
3	Underworld: Blood Wars	Feelgood Ent.	1	80	17.864	17.864
4	Fantastic Beasts And Where to Find them	Tanweer	3	47	11.560	141.841
5	Ozzy	Tanweer	2	79	7.988	18.010
6	Lion	Odeon	1	30	7.422	7.422
7	Trolls	Odeon	5	38	6.187	87.086
8	Get Squirrely	Odeon	2	33	4.355	9.317
9	Shut In	Spentzos Films	1	15	2.722	2.722
10	I, Daniel Blake	Feelgood Ent.	5	14	2.303	30.705

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πάρε το φτυάρι και τρέχα!

Ότι ακολουθεί σε αυτό το τμήμα του κειμένου είναι copy / paste από το δελτίο τύπου, που έστειλε η εταιρία διανομής:

''Το The Bachelor είναι μια ρομαντική κωμωδία, σε σκηνοθεσία Αντώνη Σωτηρόπουλου, σενάριο της Ρένας Ρίγγα (σεναριογράφος των τηλεοπτικών επιτυχιών «Άκρως Οικογενειακόν» και «Ευτυχισμένοι Μαζί») και παραγωγή της Show Time Production και της Voice Entertainment, με δυνατό cast ηθοποιών. Πρόκειται για την 3η μεγάλου μήκους παραγωγή της ShowTime Productions μετά το Ένα Πλοίο για την Παλαιστίνη του Νίκου Κούνδουρου και τις Μαριονέτες του Παντελή Καλατζή με τον Αλέξη Γεωργούλη και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Voice Entertainment. Παραγωγές της ShowTime Productions και της Voice Entertainment είναι επίσης και οι δύο επιτυχημένες, αυτήν τη σεζόν, τηλεοπτικές παραγωγές, «Barman» και «Cineλθετε». Το The Bachelor ξεκίνησε γυρίσματα τον Μάιο του 2016. Το soundtrack της ταινίας υπογράφουν οι Goin' Through και οι Otherview. Και το budget της ταινίας έφτασε τις 440 χιλιάδες ευρώ''.

Γυρίσματα για την ταινία έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Και κάτι μας λέει πως στη Θεσσαλονίκη η ταινία θα κόψει περισσότερα εισιτήρια απ' ότι στην Αθήνα. Για να δούμε...

Η υπόθεση: Ο Αντώνης Μπαμπούλας είναι ένας πετυχημένος εργολάβος γραφείου τελετών. Είναι ερωτευμένος με την Κατερίνα, την πανέμορφη κόρη ενός διάσημου καρδιοχειρουργού, του Αριστείδη, ο οποίος αντιτίθεται στη σχέση τους και την προοπτική οι δύο νέοι να παντρευτούν. Η μέλλουσα πεθερά του ντρέπεται για το επάγγελμα του Αντώνη και τον συστήνει ως συλλέκτη τέχνης. Πάντως, η Κατερίνα υπερασπίζεται τη σχέση της: ο γάμος θα γίνει βρέξει – χιονίσει! Μάλιστα, ετοιμάζει μια έκπληξη στον αγαπημένο της: μέσα από το σημειωματάριό του βρίσκει τους κολλητούς του από το παρελθόν και τους καλεί να ξαναβρεθούν για ένα πάρτι – έκπληξη. Όμως, τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως τα είχε σχεδιάσει.

Η παρέα των τεσσάρων (συν τον πεθερό) φτάνει με την νεκροφόρα (!) στη Θεσσαλονίκη των φοιτητικών τους χρόνων. Εκεί, ο Αντώνης θα συναντήσει ένα παλιό του αμόρε. Η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο. Άραγε, τι είναι η αγάπη; Μήπως η δύναμη να συγχωρείς;

Η άποψή μας: Κάρχιες, όταν το λαϊκό παιδί γυρίζει την πρώτη του ταινία χωρίς να ξέρει σινεμά και τη γυρίζει για το λαϊκό κοινό, ετοιμάζεστε να ανοίξετε πελφεντέρε διαβλέποντας (και ευχόμενοι) την αποτυχία. Όταν όμως δείτε τα εισιτήρια του τριημέρου τη Δευτέρα θα κράζετε το κοινό, ενώ θέλετε να σας κάνει πλόουτζοπ και να σας αποθεώνει εις το διηνεκές. Κάνε με αντ είμαι πλοκ.

Εσείς φταίτε βρε. Γιατί... θάβετε χωρίς αναισθητικό όντως κακές ταινίες (δεν σηκώνει συζήτηση αυτό) αλλά δεν έχετε (δεν έχουμε) καταφέρει να «εκπαιδεύσουμε» το κοινό, ώστε να ξέρει να ξεχωρίζει το καλό λάδι από τη γεύση του, το χρώμα του, το πόσο παχύ είναι (δεν είναι άσχετο!). Οπότε, μια άλλη φορά θα πρέπει να καθίσουμε να συζητήσουμε για το ρόλο της κριτικής και όσων γράφουν για ταινίες και το κατά πόσο επηρεάζουν το μεγάλο κοινό. Μιας που δεν είχα την τιμή και τη χαρά να δω την ταινία είτε σε δημοσιογραφική προβολή, είτε σε αβάν πρεμιέρ, είτε με σταλμένο λινκ από την εταιρία διανομής, είτε... κατεβασμένη (δεν συμβαίνει με ελληνικές ταινίες η αλήθεια είναι) είδα την ταινία μετά την έξοδό της στους κινηματόγραφους. Σε σινεμά, μαζί με κοινό. Και διάβασα πολλά κείμενα συναδέλφων (εντός ή εκτός εισαγωγικών), που έθαψαν την ταινία. Και καλά ξηγήθηκαν.

Λίγοι όμως έκαναν τον κόπο να γράψουν γιατί έθαψαν την ταινία. Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να θάψεις μια κακή ταινία. Να την κανιβαλίσεις. Πόσο μάλλον μια ελληνική ταινία! Όλοι οι αστεϊσμοί, οι εξυπνακισμοί, οι ειρωνείες προκύπτουν με ρυθμό πολυβόλου. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις καν! Το κάνω κι εγώ ουκ ολίγες φορές (ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω ή κάπως έτσι). Να βρούμε όμως και κάποιες ισορροπίες ρε παιδιά. Να βρούμε και κάτι καλό στον ορυμαγδό του bad taste. Τι θέλω να πω; Όσοι ακόμα μας διαβάζουν κι έχουν δει τη συγκεκριμένη ταινία και ρίξουν μια ματιά στις κριτικές και για κάποιον λόγο διασκέδασαν με την ταινία και γέλασαν σε πολλές σκηνές της θα μπορούν να έχουν μία από τις εξής αντιδράσεις: α) να νιώσουν λίγο μ@λ@κες, β) να νιώσουν ντροπή επειδή τους άρεσε η ταινία, γ) να πουν «μα πόσο μ@λ@κες είναι οι κριτικοί», δ) να μην μας ξαναδιαβάσουν. Αλλά, εντάξει, θα βγω τα μάλα διχασμένος μετά από αυτό το κείμενο. Ο κόσμος τη δουλειά του κι εμείς τη δική μας (τη δουλειά, μουάχαχαχαχαχα).

Οπότε, ναι, ότι έχετε διαβάσει για την ταινία, ισχύει. Και τηλεοπτική αισθητική έχει. Και άθλιες ως επί τω πλείστον ερμηνείες. Και κακογραμμένο σενάριο ή μάλλον σενάριο που δεν βοηθάει ώστε να προκύψει συνεπής και αξιοπρεπής δραματουργία. Και πολύ κακή σκηνοθετική διαχείριση του υλικού. Ναι, η ελληνική εκδοχή του The Hangover κάνει φρίκες στο μεγαλύτερο μέρος της. Έχει όμως και δυο, τρία πράγματα για να κρατηθείς. Ας πούμε, είναι εντυπωσιακή η χρήση των drones (σε υπερβολή, το ξέρω, αλλά δίνει μια άλλη οπτική). Το καγκουροχιούμορ είναι πετυχημένο σε κάποιες περιπτώσεις, όπως και κάποιες ατάκες (- «κοιμηθήκατε μαζί χθες βράδυ;» - «δεν κοιμηθήκαμε καθόλου»). Σε ότι αφορά την ύπαρξη του χαριτωμένου γκέι στην παρέα: από πότε γίναμε όλοι τόοοοοσο πολιτικώς ορθοί βρε σύντροφοι; Μια χαρά χαρακτήρας θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν τον υποστηρίζει καθόλου ο Βισκαδουράκης (το δεύτερο πράγμα που δεν του ταιριάζει να παίζει, πέρα από τον γκέι, είναι να υποδύεται τον οπαδό του... ΑΡΕΩΣ Θεσσαλονίκης!!!).

Ναι, είναι κακή ταινία, ναι, περισσότερο για χαβαλέ τη βλέπει κανείς, ναι, είναι άγαρμπη η «τοποθέτηση προϊόντων», ναι, όποιοι ξέρουν από Θεσσαλονίκη, καταλαβαίνουν πως όταν σου την πέφτουν μπράβοι στην πλατεία Αριστοτέλους δεν φτάνεις μπροστά στο Μακεδονία Παλάς τρέχοντας από ανατολικά προς τα δυτικά, αλλά το ανάποδο! Αλλά, πώς να το κάνουμε, χρειάζονται και αυτές οι ταινίες. Όχι μόνον αυτές. Αλλά και αυτές. Και είθε να υπάρχουν καλές τέτοιες ταινίες. Πως τις λένε μωρέ, από αυτές τις εμπορικές. Γιατί, στην Αμερική, μόνο αριστουργήματα γυρίζουν; Να πούμε κάτι για το Dirty Grandpa πχ;

ΥΓ: Αν κάποιος γυρίσει ταινία για τον Κάρολο Μαρξ πρέπει οπωσδήποτε να βάλει στο καστ τον Δημήτρη Φράγκιογλου, με όλο το πρόσωπό του και το κεφάλι του τυλιγμένο με τρίχες! Έτσι!

Μαμά μου!

του zerVo (@moviesltd)

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους και μέσα σου αναρωτιέσαι, τι ακριβώς από ετούτο το φιλμάκι που παρακολούθησες για τις περασμένες δυο ώρες θα κρατήσεις σαν ανάμνηση, αφού το επεξεργαστείς κομματάκι αμά τη επιστροφή σου στο σπίτι? Εχμ... Δυσκολίες. Όχι πως δεν έχω κάτι κατά νου, αλλά να, δεν έχει και μεγάλη σχέση με την πλοκή, το σενάριο, την αφήγηση, το έργο γενικότερα. Βλέπεις, αν υπήρχε ένας και μοναδικός λόγος που δεν κοίταξα το ρολόι πάνω από πενήντα φορές, σκεπτόμενος το πότε τελειώνει η θριλεριά, ήταν που στο πανί μοστράριζε η μορφή εκείνης της ξανθιάς, ονειρώδους Αυστραλοθρεμμένης Βρετανίδας, που οσονούπω κλείνει πενήντα Μάηδες κι από τότε που την ξέρω εδώ και δεκαπέντε χρόνια - να αγιάσει η κάμερα σου μάστερ Lynch - μάλλον ομορφαίνει ακόμη, παρά πέφτει στην παγίδα του πανδαμάτορα χρόνου. Για εμένα αυτό ήταν αρκετό. Από την ταινία τώρα, μην ζητάμε και πολλά...

Τίποτα δεν προμήνυε την συμφορά που θα κτυπήσει τα αγαπημένα της πρόσωπα, τον λατρεμένο της σύζυγο και τον μονάκριβο (θετό) γιο της, όταν εκείνο το πρωί η Μαίρη Πόρτμαν τους αποχαιρετούσε, καθώς εκείνοι ξεκινούσαν το ταξίδι προς την πόλη, όπου ο έφηβος νέος θα ξεκινούσε την καινούργια του χρονιά, στο ειδικό σχολειό που φοιτά. Μια τραγική μετωπική σύγκρουση με το αυτοκίνητο, θα αφήσει στον τόπο τον συμβίο της, ενώ θα καταστήσει, μετά από αμέτρητες ζημιές στην σπονδυλική του στήλη, τετραπληγικό το παιδί της, που πλέον θα κληθεί να φτοντίζει καθημερινά στο απόμερο σπίτικό της, στην εξοχή της Πολιτείας του Μέιν.

Εκεί που η χαρακωμένη ψυχικά γυναίκα, πλέον, ασκεί το επάγγελμα της παιδοψυχολόγου, με τις συνεδρίες να λαμβάνουν χώρα στο παραδιπλανό δωμάτιο από τον αδύναμο να κινήσει τα άκρα του Στέφεν, που ολημερίς έχει καρφωμένη την ματιά του σε ένα μόνιτορ, έχοντας απολέσει όλα τα όνειρα για την ζωή του. Οι αβάστακτες ταλαιπωρίες που έχει υποστεί τον τελευταίο χρόνο η Μαίρη, όμως, θα της δημιουργήσουν έντονα προβλήματα αϋπνίας, που δεν θα λυθούν ούτε με τις φαρμακευτικές αγωγές, που θα της προτείνει, εκ του μακρόθεν, ο προσωπικός της ιατρός Δόκτορας Ουίλσον. Αποκορύφωμα της έντασης κατά την διάρκεια της νύχτας, θα είναι η ολοζώντανη αίσθηση μιας ξένης παρουσίας που κινείται από δωμάτιο σε δωμάτιο μέσα στο σπίτι της, που θα αποκτήσει ακόμη πιο παράξενη τροπή, όταν θα καταλάβει πως ο παρείσακτος είναι πιθανόν το κωφό αγοράκι που παρακολουθεί ιατρικά και εδώ και μέρες αναζητείται από την οικογένεια του, αφού δεν έχει δώσει σημεία ζωής.

Ε, όπως και να το κάνεις, μελετώντας τις γραμμές της σύνοψης δεν βγαίνει και ιδιαίτερη άκρη σε σχέση με αυτό που παρακολουθείς να διαδραματίζεται στο εκράν. Έτσι κι αλλιώς μέσα στο ημίφως και με έντονη την επίδραση των χαπιών, αδυνατεί ακόμη και ο πιο παρατηρητικός θεατής να αντιληφθεί πολλά πράγματα από όσα συμβαίνουν στην (στοιχειωμένη, λες?) έπαυλη, που καθώς γνωρίζει διαμένουν ένας παράλυτος και μια συντετριμμένη χήρα. Υπομονετικά λοιπόν καρτερούμε να έλθει η λύση και η κατοπινή λύτρωση, μέσα από το τουίστ που πρέπει να τον παίδευε υπερβολικά το πως θα το σερβίρει, τον άνευρο και επίπεδο, κατά βάση τηλεοπτικό, σκηνοθέτη Farren Blackburn που δεν κατορθώνει να προσφέρει ένα ψυχολογικό θρίλερ της προκοπής, μη έχοντας άλλωστε στα χέρια του και κανένα σπέσιαλ υλικό να επεξεργαστεί.

Επαναλαμβανόμενες σεκάνς εφόδων από αγνώστους (φαντάσματα λες?) στο σαλόνι, στο υπόγειο, στην αυλή, ένα δεκάχρονο παιδάκι (ανεκμετάλλευτος ο περσινός καλύτερος ανήλικος Performer, Jacob Tremblay του Room, που συνολικά παίζει, δεν παίζει πέντε λεπτά) που εμφανίζεται από το πουθενά και εξαφανίζεται τάχιστα από προσώπου γης, μια τρομοκρατημένη ντοτορέσσα, επιστήμων δηλαδή, που παλεύει να βάλει μια τάξη στο μυαλό της ορθολογικά και διάφοροι περαστικοί και μηδενικά αναλυμένοι χαρακτήρες, που μάλλον σκοπό τους έχουν να αποπροσανατολίσουν το βλέμμα, από όσα παίζονται μέσα στην αποκλεισμένη από τον χιονιά βίλλα. Αν αλλάζει κάτι μετά από την αποκάλυψη της αλήθειας κι ενώ το χρονόμετρο βεβαιώνει πως έχουμε ακόμη μισή ώρα παιχνιδιού? Λίγα πράγματα, αόριστα, αφελή και χωρίς μέτρο, υπερβολικά δοσμένα και σχεδόν ανεξήγητα, που δεν ακολουθούν κανέναν λογικό κανόνα και μάλλον θα προκαλέσουν ξίνισμα μουτσούνας στην θωριά τους.

Ακόμη κι αν σε όλα αυτά, συμμετέχει χωρίς να χάνει λεπτό η Naomi Watts, αγέρωχη εν αρχή, φοβισμένη όσο δεν πάει στην συνέχεια, αποφασισμένη να βάλει ένα τέλος στο φινάλε, αλλά πάντοτε όμορφη και γοητευτική, έστω κι αν ο ρόλος την προϋποθέτει τσαλακωμένη από τον πόνο της απώλειας. Με δύο Οσκαρικές nods παρασημάκι η μπλόντι δεν θα μπορούσε να μην φέρει εις πέρας την πανεύκολη εδώ αποστολή της, έστω και ολομόναχη, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό, πως το σασπενσοειδές εργάκι αξίζει μόνο και μόνο που θα την παρακολουθήσεις. Για να πω και μισή θετική κουβέντα, πάντως, οβερόλ το Shut In, που δεν είχε δημιουργήσει στο προμόσιον του δα και τίποτα υψηλές προσδοκίες, δεν φτάνει στα τάρταρα της απογοήτευσης που μας είχε στείλει, η χειρότερη στιγμή της ποτέ, στην παρόμοιου ύφους σούπερ φλοπ Dream House...

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Δεκεμβρίου 2016 από την Spentzos Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία...

Πριν τέσσερις βδομάδες κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες η τελευταία ταινία του Oliver Stone, το πολυαναμενόμενο Snowden, δύο μήνες μετά την επίσημη έξοδο της ταινίας στις ΗΠΑ. Δεν θα μιλήσουμε για τις αρετές της ταινίας εδώ – όσοι την έχετε δει έχετε βγάλει τα συμπεράσματά σας. Αυτό που έκανε εντύπωση είναι η πενιχρή εισπρακτική πορεία της ταινίας παγκοσμίως και στη χώρα μας. Κι όμως, υπήρχαν όλα τα δεδομένα για να προκληθεί εμπορικός θρίαμβος: σύγχρονη πραγματική ιστορία, ένας σκηνοθέτης που δεν διστάζει να είναι πολιτικός όταν η πολιτική σχεδόν έχει εξαφανιστεί από το αμερικάνικο σινεμά, καλοί ηθοποιοί σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Κι όμως...

Δύο χρόνια μετά την επίσημη έξοδό του στις ΗΠΑ βγαίνει στη χώρα μας το ντοκιμαντέρ Citizenfour, που αφορά στον Έντουαρντ Σνόουντεν. Η εταιρία διανομής έκρινε πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να τη δούμε στην Ελλάδα, μετά την έξοδο της ταινίας του Stone. Το πόση επιτυχία θα έχει η ταινία εμπορικά στη χώρα μας μένει να φανεί (αν και σημάδια μπόλικα υπάρχουν...). Να σημειώσουμε απλά για όσους δεν το γνωρίζουν πως η ταινία τιμήθηκε με το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους στην τελετή που έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 2015.

Η υπόθεση: Τον Ιανουάριο του 2013 η Αμερικανίδα ντοκιμαντερίστρια, Laura Poitras, δέχτηκε ένα κωδικοποιημένο e-mail από κάποιον άγνωστο, ο οποίος αυτοαποκαλούνταν Citizenfour. Η Poitras εκείνη την εποχή συνέχιζε τη δίχρονη έρευνά της πάνω στο θέμα της παρακολούθησης, προκειμένου να γυρίσει ένα σχετικό ντοκιμαντέρ, μέσω του οποίου θα έκλεινε την τριλογία της για τις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Είχαν προηγηθεί τα ντοκιμαντέρ «My Country, My Country» (2006) και «The Oath» (2010). Στο μέιλ του ο Citizenfour προθυμοποιούνταν να προσφέρει στην Poitras πληροφορίες και υλικό σχετικά με την NSA (National Security Agency, ήτοι, Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας) και τις πρακτικές της μέσω των οποίων ουσιαστικά παρακολουθούσε όλους τους Αμερικάνους πολίτες! Παρακολουθούσε τα μέιλ τους και τις τηλεφωνικές τους συνομιλίες.

Τον Ιούνιο του 2013 η Poitras, μαζί με τον ερευνητή δημοσιογράφο Glenn Greenwald και τον ρεπόρτερ της βρετανικής εφημερίδας Guardian, Ewen MacAskill, ταξίδεψαν στο Χονγκ Κονγκ με την κάμερά της προκειμένου να συναντήσουν τον άγνωστο άντρα σε ένα ξενοδοχείο. Ο άνδρας αποκάλυψε την ταυτότητά του: ήταν ο Edward Snowden. Πρώην υπάλληλος της CIA, υπάλληλος της εταιρίας Booz Allen Hamilton που δούλευε για λογαριασμό της NSA, ο 30χρονος τότε Snowden έδωσε απίστευτα στοιχεία και ντοκουμέντα, που είχαν περιέλθει στην κατοχή του λόγω της εργασίας του. Οι αποκαλύψεις του ήταν συνεχείς, δημοσιεύτηκαν στον Guardian, στην Washington Post, στο Spiegel και στους New York Times. Όταν αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του, οι ΗΠΑ εξέδωσαν ένταλμα σύλληψής του και βίαιου επαναπατρισμού του. Ο Snowden προσπάθησε να καταφύγει στην Αβάνα, το διαβατήριό του, όμως, ακυρώθηκε από τις αμερικάνικες αρχές τη στιγμή που ο ίδιος βρισκόταν στο αεροδρόμιο Sheremetyevo της Μόσχας. Ζήτησε πολιτικό άσυλο από τη Ρωσία και του δόθηκε. Ζει ακόμα εκεί, σε άγνωστη τοποθεσία, μαζί με τη φιλενάδα του, τη Lindsay Mills...

Η άποψή μας: «Ανεξαρτησία σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου και να του λες ''Άντε γαμήσου''». Φράση που αποδίδεται στον Fidel Castro, τον Comandande, ο οποίος εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, πλήρης ημερών, την περασμένη Παρασκευή 25 Νοεμβρίου. Λέγεται ότι την είπε στον... Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ! Ο Oliver Stone είχε γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τον Castro. Γύρισε και μία ταινία μυθοπλασίας για τον Snowden, ο οποίος είναι η δημιουργική δύναμη πίσω από αυτό το ντοκιμαντέρ! Βρε πως ενώνονται όλα γλυκά άμα θέλουν... Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στο ντοκιμαντέρ μας.

Εύκολα συνοψίζεται στις εξής γραμμές: υπάρχουν ακόμα ήρωες στους χαλεπούς καιρούς μας. Άνθρωποι που θυσιάζουν τη βολή τους για να υπηρετήσουν το γενικότερο καλό. Ελάχιστοι μάλλον, δεν λέω, ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα, αλλά υπάρχουν. Μέσα σε κλίμα γενικής χαύνωσης, όπου αντίσταση γίνεται από τους καναπέδες, και επαναστατικό είναι να κριτικάρεις αφ' υψηλού στο facebook, προκύπτουν κάποια παλικαράκια όπως ο Snowden, που βλέπουν τα κακώς κείμενα και δεν συμβιβάζονται. Δεν «κοιτάνε τη δουλειά τους». Δεν σκέφτονται «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;». Ναι, αυτοί βγάζουν το φίδι από την τρύπα! Αυτό το φίδι που ούτε τολμάμε να κοιτάξουμε εγώ κι εσύ αγαπητέ μου αναγνώστη! Και σε αυτήν την εποχή του απόλυτου εγωπαθισμού (sic), της κενής επίδειξης και της εθελοντικής υπερέκθεσης της ιδιωτικότητας (με το facebook που λέγαμε, και τα άλλα social media), θέλει μεγάλα κάκαλα να πας αντίθετα στο ρεύμα.

Ο Snowden δεν μοιάζει με τους επαναστάτες του παρελθόντος. Ένας nerd είναι, κομπιουτεράς, ούτε μούσια, ούτε αμπέχωνα. Κι όμως, είναι επαναστάτης με αιτία. Όταν είδε πως οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας του όχι μόνο δεν υπηρετούσαν τον αμερικάνικο λαό, ως όφειλαν, αλλά τον παρακολουθούσαν (ναι, όλους τους πολίτες της χώρας εν δυνάμει, κάθε έναν από αυτούς!) δεν μπορούσε παρά να βγει δημόσια και να τις καταγγείλει! Για να ελαφρύνουμε το κλίμα: πώς έκανε ο Βλάνταν Ίβιτς με το θέμα Τζαβέλλας; Ε, κάπως έτσι! Πάρα πολλοί θα αναρωτηθούν: «και τι έγινε;». «Άλλαξε τίποτε στον κόσμο;». Φανερά, όχι, είναι γεγονός. Υπογείως, όμως, κάτι άλλαξε. Ο Snowden λειτουργεί ως σύμβολο, οπότε κι άλλοι ανήσυχοι νέοι όπως εκείνος μπορούν να στηλιτεύσουν την εξουσία και να την πολεμήσουν αντί να λουφάξουν.

Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, εντελώς απλό και κατανοητό, με σπουδαία εκμετάλλευση των αναγκαστικά περιορισμένων εσωτερικών χώρων του ξενοδοχείου, στο οποίο λαμβάνει χώρα μεγάλο μέρος της ταινίας, με live κατά μία έννοια παρουσίαση της δράσης και του αποτελέσματος αυτής, με έξυπνες παραπομπές, με φανερή την παράνοια, τον φόβο, την αγωνία. Ακούγεται αφελές αλλά στο χέρι μας είναι να μην απεμπολίσουμε την ιδιωτικότητά μας και κατ' επέκταση, την ελευθερία μας, σωστά;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Ναι, αλλά στην Κούβα είχαν δικτατορία»...

Ο Jan Hrebejk είναι μάλλον ο πιο διάσημος σύγχρονος Τσέχος σκηνοθέτης. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την ταινία του «Παιχνίδια διχασμού και... εγκυμοσύνης» (Musíme si pomáhat, 2000) που αργότερα βγήκε και στις αίθουσες της χώρας μας κι έκανε μεγάλη (αναλογικά με το μέγεθός της) επιτυχία. Μάλιστα, μέσω αυτής προέκυψε κι ένα θεατρικό, το «Τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός» των Ρέππα – Παπαθανασίου, που σημείωσε πιένες. Πολλές κατοπινές του δημιουργίες παρουσιάστηκαν στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Αυτήν τη φορά μας έρχεται με την 20η μεγάλου μήκους ταινία της καριέρας του. Τίτλος της: Η δασκάλα (Ucitelka) - και ήταν μία από τις ταινίες στις Ειδικές Προβολές του εφετινού ΦΚΘ.

Έχει σημασία να μάθουμε ποια ήταν η αφορμή για να γυριστεί τούτη η ταινία, η οποία βασίζεται σε πραγματική ιστορία, την οποία βίωσε ο σεναριογράφος της – και μόνιμος σχεδόν συνεργάτης του σκηνοθέτη, Petr Jarchovský. Λέει ο Jan Hrebejk σύμφωνα με το δελτίο τύπου που μας εστάλη από την εταιρία διανομής: «Το βασικό θέμα της ταινίας είναι ο φόβος και η συνεπακόλουθη προθυμία κάποιου να υποκύψει στη διαφθορά – το γεγονός ότι κάποιοι υπηρετούν όσους έχουν δύναμη πάνω τους κι έτσι αποκτούν προνόμια για τους ίδιους και τους αγαπημένους τους. Όμως, τα προνόμια αυτά μπορούν να στραφούν εναντίον τους μακροπρόθεσμα. Σήμερα, 25 χρόνια μετά την πτώση του κομουνισμού, η χώρα μας μάχεται εναντίον της διαφθοράς, που έχει εισχωρήσει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας».

Η υπόθεση: Μπρατισλάβα, φθινόπωρο του 1983. Είναι η αρχή της σχολικής χρονιάς και η μεσήλικη κυρία Drazdechova μπαίνει στην τάξη. Θα διδάξει στους λίγο πριν την εφηβεία μαθητές της Τσέχικα, Ρώσικα και κάτι που έχει να κάνει με την ηθική. Ζητά από κάθε μαθητή που ακούει το όνομά του, να σηκώνεται, να παρουσιάζεται και να αναφέρει τι δουλειά κάνουν οι γονείς του! Υψηλόβαθμο στέλεχος του κομουνιστικού κόμματος, χήρα υψηλόβαθμου στρατιωτικού και με αδελφή που ζει στη Μόσχα, η δασκάλα έχει μάθει να παίρνει αυτό που θέλει εμμέσως πλην σαφώς. Χρησιμοποιεί λοιπόν τους μαθητές της για να χειραγωγήσει τους γονείς για το δικό της προσωπικό συμφέρον. Οι περισσότεροι γονείς υποκύπτουν στην πίεση και της προσφέρουν διάφορες υπηρεσίες και δώρα. Ωστόσο, τρεις οικογένειες αποφασίζουν να πατήσουν πόδι και να προσπαθήσουν να επιλύσουν την κατάσταση μαζί με τη διευθύντρια σε μια μυστική συνάντηση γονέων και κηδεμόνων κι ενώ έχουν συμβεί διάφορα περίεργα και άσχημα πράγματα.

Η άποψή μας: Καθώς παρακολουθούσα την πραγματικά καλοφτιαγμένη αυτή ταινία έψαχνα παράλληλα τρόπους στο μυαλό μου για να την ακυρώσω. Θέλω να πω, όσο περνούσε η ώρα, σε έκανε να αισθάνεσαι πιο άσχημα από τη στιγμή που είσαι αριστερός (δεν θα πω κομουνιστής, γιατί κάποιους τους τρομάζει πάρα πολύ αυτή η συγκεκριμένη λέξη και ιδεολογία – φάνηκε πρόσφατα με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο). Στην ταινία παρουσιάζεται με τη χρήση έξυπνου χιούμορ η κατάχρηση εξουσίας που ασκεί μια «συντρόφισσα» στους γονείς των παιδιών που διδάσκει. Δεν φτιάχνεις κύριε μαραγκέ το πορτατίφ που χάλασε; Δεν παίρνει καλούς βαθμούς το παιδί σου. Δεν διορθώνεις κύριε υδραυλικέ το πλυντήριο; Δεν παίρνει καλούς βαθμούς το παιδί σου. Δεν στέλνεις το γλυκό που ετοίμασα (εντάξει, που έφτιαξε μια μητέρα ενός άλλου παιδιού!) στην αδελφή μου στη Μόσχα κύριε που δουλεύεις στο αεροδρόμιο της Μπρατισλάβας, έστω και ως λογιστής; Δεν παίρνει καλούς βαθμούς το παιδί σου. Δεν μου... κάθεσαι κύριε αντικαθεστωτικέ αστρονόμε, που η γυναίκα σου διέφυγε προς τη δύση; Δεν παίρνει καλούς βαθμούς το παιδί σου.

Μιλάμε πως η Zuzana Maurery, που υποδύεται την εν λόγω δασκάλα, είναι εξαιρετική στο ρόλο της, τόσο πολύ που θέλεις να τη δείρεις! Καθόλου τυχαία λοιπόν η βράβευσή της στο πρόσφατο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι. Έλεγα λοιπόν: είναι ψέματα όλα όσα δείχνει η ταινία, είναι προπαγάνδα. Έτσι, όμως, θα έπεφτα στη λούμπα της αντίπαλης πλευράς, που ονοματίζει προπαγάνδα οποιαδήποτε ναζιστική θηριωδία. Σκεφτόμουν: κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο (αναφέρεται και στην ταινία!) - το ίδιο όμως μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από την αντίπαλη μεριά. Νευρίαζα: μα οι κομουνιστές έχουμε το ηθικό πλεονέκτημα, τι κάνει αυτός, αστικές παπαριές μας αραδιάζει. Χμ, μάλλον έτσι είχαν τα πράγματα στα αλήθεια. Οπότε, άραξα και... απόλαυσα το φιλμ. Που πέρα όλων των άλλων έδειχνε εξαιρετικά το πόσο δύσκολο είναι να καταγγείλεις την εξουσία ξεπερνώντας το φόβο σου. Οι γονείς που καταγγέλλουν τη δασκάλα έχουν να αντιμετωπίσουν χαφιέδες, μυστικούς πράκτορες (!), έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό και κυρίως τους άλλους γονείς που τα έχουν καλά με την εξουσία, καρπώνονται τα καλά της υποταγής τους κι επειδή είναι ηθικά λερωμένοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν τη δυναμική των καταγγελλόντων.

Έξυπνο το σχόλιο του σκηνοθέτη όπως και να το κάνουμε. Το Κακό προελαύνει όταν καλοί άνθρωποι το βλέπουν και δεν κάνουν κάτι για να το σταματήσουν. Κι ενώ σκεφτόμασταν να μην κάνουμε ούτε καν παρουσίαση της ταινίας εδώ (!!!) και να τη θάψουμε μεγαλοπρεπώς για αντικομουνιστική προπαγάνδα (θα ήθελα να δω τι θα έγραφα τότε!) κάνει μια πανέξυπνη γυριστή ο σκηνοθέτης στο φινάλε, εκεί που πέφτουν τα γράμματα, τέτοια που μας κάνει να αναφωνήσουμε: είσαι τεράστιος! Δεν έχουν σημασία τα πολιτικά καθεστώτα εντέλει, μας λέει ο Hrebejk. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που απλά τα εκμεταλλεύονται. Άνθρωποι για όλες τις εποχές. Άνθρωποι ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος). Σ' ωραίος!

του gaRis (@takisgaris)

Το TIFF σε φκιάνει (κυρίως) ή σε χαλάει οσκαροτρόπως, νόμος αυτό. Ο Harvey Weinstein έχει μετα-ντοκτορά στην τέχνη του χρυσού τροπαίου και ξέρει από το μαγικό υλικό που σαγηνεύει το electoral college της Ακαδημίας. Βεβαίως, παραδεδεγμένο, έχει καιρούς η TWC να γνωρίσει χαρά Απονομής, με τελευταίο γκανιάν το The Artist. Το φετινό Lion, φαντάσου μια πιο συγκρατημένη poverty porn εκδοχή του Slumdog Millionaire (της γνώριμης διαδρομής Τορόντο -Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας), πληροί τη φόρμουλα (πέραν του πλέον 26χρονου μπρατσαρά Dev Patel) που σείει δακρυγόνους και καίει φυλλοκάρδια: Ο 5χρονος Σαρού (Lion) ζει πάμπτωχα με τη μάνα και τα δυο του αδέρφια σε ένα χωριό με όνομα που δε μπορεί ο δόλιος να προφέρει σωστά. Αποτέλεσμα: Όταν θα ξυπνήσει, μετά από ολονύχτιο δρομολόγιο σε άδειο τρένο όπου τον παίρνει μονάχο ο ύπνος, 1.600 μίλια μακριά, κατά Καλκούτα μεριά, δεν υπάρχει γυρισμός, ει μη μόνο περιπλάνηση, περίπου αποπλάνηση, ορφανοτροφείο και υιοθεσία στην Αυστραλία.

Δυο δεκαετίες αργότερα ο Dev Patel ζει το όνειρο με μάνα τη Nicole Kidman και φιλενάδα τη Rooney Mara. Έχει έναν πλήρως συγκαταβατικό πατέρα κι έναν προβληματικό θετό επίσης αδερφό από την Ινδία. Ο Σαρού μας περνά κρίση ταυτότητας. Θέλει να γυρίσει στις ρίζες του κι ό,τι η μνήμη του αρνείται πεισματικά, το πολεμά με σύμμαχο το Google Earth. Τρουστόρυ. Πε μου τώρα αν ο Harvey δεν έχει χτυπήσει χρυσάφι με αυτή την κατά κόρον αυστραλέζικη παραγωγή, σε σκηνοθεσία Garth Davis (γνωστός από την 6ωρη μίνι σειρά Top of the Lake που συνυπόγραψε με την Jane Campion) και διεύθυνση φωτογραφίας Greig Frazer (Zero Dark Thirty, Foxcatcher). Toπρώτο ημίχρονο στη ντικενσιανή Ινδία είναι στιλπνό και νευρώδες, χωρίς να υποχωρεί στο μελό. Ο μικρούλης Sunny Pawar ως Saroo, briefly, είναι ο φετινός Jacob Tremblay του Room.

Όταν η κάμερα γυρίζει στη Καμπέρα (βλ. Τασμανία όπου όντως γυρίστηκε) ο τόνος χάνεται στην αμηχανία και την προβλεψιμότητα. Δεν είναι μόνο ο ρόλος - κολάζ από γκέρλφρεντς - που ανησυχούν - για το αγόρι τους - πούχασε την μπάλα ο οποίος δεν πάει στην παράξενη φάτσα της ταλαντούχας Mara. Ούτε η αστεία σγουρή κόκκινη μπερούκα που γκελάρει στην αφοπλιστικά απογυμνωμένη (σίγουρη υποψηφιότητα) περφόμανς της Kidman. Είναι η επιλογή του Davis να παραθέτει μια πλειάδα πλάνων όπου ο Patel, της δουλευταράδικης υποκριτικής σχολής του Jake Gyllenhaal, βγάζει πόνο και νόστο μονόχορδο, αφαιρώντας τέμπο και ένταση στο βαθμό που η τελική σκηνή της επανένωσης να διαδραματίζεται νομοτελειακά, υποχρεωτικά, ίσως και ενοχλητικά αναληθής, όταν σκέφτεσαι πως αυτή η εκπληκτική ιστορία συνέβη απαράλλαχτη στην πραγματικότητα.

Αναπόφευκτη η σκέψη πως το Lion θα πρόβαλλε ως φαβορί για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία αν παρέμενε στα πατρώα ινδικά εδάφη. Παρά το αξιόλογο καστ και την πρώτης γραμμής δουλειά στις τεχνικές κατηγορίες, ο δρόμος είναι ανηφορικός για το λανσάρισμα στις 8-9 επικρατέστερες για το μεγάλο βραβείο. Από την άλλη, η φόρμουλα εγγυάται δάκρυ και πίστη στις οικογενειακές αξίες για ένα ευρύτατο πεδίο θεατών που ζητούν το δραματάκι τους καθαρό από βία, ουσίες και ταντρικό σεξ.

We'll always have...London

του zerVo (@moviesltd)

Πολλοί το αποκάλεσαν σαν την πέτρα του σκανδάλου, ρίχνοντας πάνω του τις περισσότερες των ευθυνών, για το πολύκροτο, νωπό ακόμη στις μνήμες όλων, διαζύγιο που συγκλόνισε τον πλανήτη Χόλιγουντ, πιστεύοντας ακράδαντα πως ανάμεσα στα δύο λαμπερά αστέρια που φωτίζουν την μαρκίζα του, παίχτηκε κάτι ελαφρώς περισσότερο του επαγγελματικού. Δίχως βεβαίως να υπάρχει η παραμικρή απόδειξη για κάτι τέτοιο, χωρίς όμως και τα δυο τους να κάνουν κάτι για να μας πείσουν για το αντίθετο, το Allied εκ προοιμίου έγραψε, καιρό πριν προβληθεί στις αίθουσες, μυθολογία ξέχωρη από εκείνη του τομέα ευθύνης του, του κινηματογραφικού. Παίζοντας διαρκώς στα χείλη των μπίρι μπίρι πανελιστών, με συνέπεια να του δώσουν μεν την αβάντα των εισιτηρίων, όσων περαστικών θα το επισκεφτούν για να κρίνουν ιδίοις όμασι αν ο ντόρος ήταν αληθινός, έκοψε όμως σημαντική φόρα από την δυναμική του σαν καλλιτεχνικό πόνημα, υπογεγραμμένο μάλιστα από σκηνοθέτη ονομαστό κι αγαπημένο, που αμφιβάλλω αν θα πετύχεις, όσο κι αν ψάξεις, λάκκο φλόπας στην τεράστια καριέρα του.

Καζαμπλάνκα, Γαλλικό Μαρόκο, 1942. Εντεταλμένος από την συμμαχική αντικατασκοπεία, ο Καναδέζος αξιωματικός της RAF, Μαξ Βατάν, καταφτάνει στο βορειοαφρικάνικο σταυροδρόμι των τυχοδιωκτών, έχοντας να φέρει εις πέρας μια υψηλού ρίσκο αποστολή. Αφού πρωτίστως συναντήσει την από καιρό εγκατεστημένη στην κάτω από την Ναζιστική κατοχή μεγαλούπολη, Γαλλίδα εκπρόσωπο της Αντίστασης, Μαριάν Μποσεζούρ και υποδυθεί τον μεγαλέμπορο αλατιού σύζυγό της, οι δυο τους θα βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο τους, να βγάλουν από την μέση τον Γερμανό πρέσβη, κατά την διάρκεια της ετήσιας δεξίωσης, προς τιμήν των φιλογερμανών αριστοκρατών της περιοχής.

Mission Impossible που θα στεφθεί με απόλυτη επιτυχία χάρη στην αριστοτεχνική ακρίβεια των κινήσεων του ζευγαριού, που θα δράσει σαν από πάντα προετοιμασμένο. Χημεία στο πεδίο του πολέμου, που ταχύτατα θα κτυπήσει ευθύβολα και στις καρδιές τους, οδηγώντας τους από τον σκηνοθετημένα κίβδηλο, σε άλλο, πραγματικό γάμο, που θα λάβει χώρα δίπλα στα βομβαρδισμένα ερείπια της Βρετανικής πρωτεύουσας, όπου πλέον έχουν εγκατασταθεί. Η άφιξη του καρπού του έρωτα τους, της μονάκριβης κόρης τους, θα αποτελέσει το επιστέγασμα της ευτυχίας τους, γεννώντας την ελπίδα πως θα παραμείνουν μονοιασμένοι για πολλά χρόνια ακόμη και μετά το πέρας των εχθροπραξιών. Το κακό μαντάτο, από το Πέμπτο Γραφείο Ασφαλείας των συμμάχων, δεν θα αργήσει να σκάσει, απλώνοντας σύννεφα μουντά, κατάμαυρα, πάνω από το σπιτικό των Βατάν...

Χωρισμένη σε δύο πράξεις είναι η καινούργια ταινία του τιμημένου με Όσκαρ για τον ανεπανάληπτο Forrest Gump, Bob Zemeckis, που εδώ δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε ένα είδος που ουδέποτε τον απασχόλησε στο παρελθόν. Στην εισαγωγική, εκεί στην διασταύρωση των βεδουίνων, την όαση στο μέσον της ερήμου, που οι δύο βασικοί χαρακτήρες συστήνονται μεταξύ τους - και κατ επέκταση στο κοινό - υποχρεωμένοι να δείξουν στον περίγυρο πως είναι μαζί εδώ και χρόνια, αγαπημένοι και ταιριαστοί, ακόμη κι αν οι συνθήκες τους έχουν οδηγήσει να ζουν χωριστά. Είναι το πιο λαμπερό, ζιργκόνικο και ιλουστρασιόν κομμάτι του φιλμ, με την κάμερα να κινείται μέσα στα πολύχρωμα νάιτ κλάμπς της Καζαμπλάνκας, ακολουθώντας βήμα προς βήμα το αεικίνητο ντυμένο στην πένα ντουέτο, φροντίζοντας μονίμως να τονιστεί το καθεστώς αυστηρότητας που έχουν επιβάλλει οι Γκεσταπίτες.

Πρόκειται για το χρονικό διάστημα που το εκράν ζητάει από τους πρωταγωνιστές του να ξεδιπλώσουν με τις κινήσεις, το στήσιμο, τις ματιές τους όλο τους το σταρικό είναι, μιας και η παραγωγή κατ ουσίαν γι αυτό τους επέλεξε, επενδύοντας πάνω στην αναμφίβολα γυαλιστερή τους θωριά να φεγγίσει την όψη της πλατείας, που δύσκολα δεν θα γοητευτεί και από τους δυο. Είναι βλέπεις εκείνη η άνεση που μοστράρει ο εντέχνως ακόμη πιο λουστραρισμένος Brad Pitt ότι κι αν κληθεί να υποδυθεί, που τον έχει καταστήσει εδώ και δυόμισι δεκαετίας σαν τοπ χολιγουντιανό αστέρα, που συνδυάζεται με την Παριζιανικης οτ κουτίρ θωριά της Cotillard και τους οδηγεί στο να κινούνται σαν μονάδα μια, στις απαιτητικές, θορυβώδεις και εκρηκτικές σεάνς. Και για να επιστρέψουμε στους ηδονοβλέπτες που πίσω από την κομπανιέρα σχέση τους, διαβλέπουν δύο και στην αλήθεια εραστές, οφείλω να τονίσω πως ο μαέστρος του Back To The Future και του Cast Away, προσφέρει ερωτική σκηνή τέτοιας θυελλώδους έντασης, που όμοια της δεν είδε το σινεμά μέσα σε ολόκληρο το '16.

Με την επιστροφή όμως από την ανάπαυλα του ημιχρόνου, το σκηνικό αλλάζει άρδην. Τα λούσα, τα λινά κοστούμια, οι βελούδινες τουαλέτες και τα αστραφτερά νυχτικά, παρέα με το εξωτικό κοσμοπολίτικο ύφος της Μαροκινής πρωτεύουσας, πάνε περίπατο, αφού από Inglourious Mr And Mrs Smith το φιλμ μεταβάλλεται σε δράμα με σημαντικές σασπένς εκφάνσεις. Μετά από τα περιττής υπερβολής γεννητούρια, πλέον στο, ακριβώς στην κορύφωση του πολέμου, Λονδρέζικο τραπέζι, θα πέσει η ενδεχόμενη προδοσία, η αμφιβολία, ο φόβος, η μη αποδοχή των κανόνων που ορίζει η χειρότερη των συνθηκών, η εμπόλεμη. Σαν σε διασκευή του Οι Ζωές των Άλλων, το δεύτερο και πολύ πιο απαιτητικό ερμηνευτικά μέρος, δεν μοιράζει στα ίσα την υποκριτική τράπουλα, δίνοντας την χρονική αβάντα στον Pitt, που ναι μεν αποδέχεται την πρόκληση, δεν την φέρει εις πέρας όπως την πρότερη, που αρκούσε απλά και μόνο η προβολή του σαν εναλλακτικού Cary Grant.

Η Φραντσέζα, που η εκφραστικότητα της - θα μπορούσα για ώρες να απολαμβάνω την ευθεία βολή του βλέμματος της, στο γαμήλιο πάρτυ, καταμεσίς του μπλιτζκριγκ, μέσα στο τιγκαρισμένο από καπνό κλαμπάκι - είναι ακαταμάχητη, εδώ περνά στο φόντο από το σενάριο, που την υποβαθμίζει τρομακτικά, σε σύγκριση με εκείνη την μοιραία ντίβα της εισαγωγής. Σκριπτ που πέφτει σε αρκετά, ορατά σφάλματα, προσθέτοντας δευτερεύοντες χαρακτήρες αμελέτητους και χωρίς σκοπό (όπως φερειπείν η, για απροσδιόριστο λόγο, λεσβία αδελφή του Μαξ, που ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή, κάνει τα γλυκά μάτια στο κορίτσι της) αλλά και στήνοντας μακροσκελείς σκηνές σουίνγκ εορτών που γενικότερα μειώνουν, αντί να εκτοξεύσουν την αγωνία στα ύψη. Για να οδηγηθούμε με δεδομένα προβλέψιμο τέμπο στο λυτρωτικό φινάλε, βροχερό όπως προστάζει ο ουρανός της Λόνδρας, που σαν σε ρεπρίζ του αριστουργηματικού Se7en, ζουμάρει στα φλογισμένα από το βούρκωμα και την απόγνωση μάτια του Brad, για να αντιληφθεί και ο πιο δύσπιστος, για τις ζημιές που έχει προκαλέσει ο χρόνος, ακόμη και σε ετούτο το τέλεια σμιλεμένο πρόσωπο του Άδωνι, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το επίτευγμα του Fincher.

Διττου θεματικού χαρακτήρα λοιπόν το πολυδιαφημισμένο Allied, από την μια κατασκοπική περιπέτεια, που θα ξεσηκώσει αναμνήσεις από το επίσης στημένο μέσα στην καρδιά του πολέμου μνημείο του Curtiz, με τους ήρωες να γυαλίζουν στο πανί, χρησιμοποιώντας εφάμιλλης δυναμικής ατάκες, που μεταλλάζει στην εξέλιξη όψη, για να φτάσουμε στα φορτισμένα περιστατικά της επανάληψης, εκεί που είναι πια σαφές, πως μέσα στην μανία του πολέμου, οι κανόνες περιττεύουν. Οι Σύμμαχοι υπό άλλες συνθήκες, μακριά από τις βροντές και της αστραπές της Jolie, θα μπορούσαν να γράψουν την δική τους ιστορία ως ένα εναλλακτικό action ρομάντζο, εντούτοις όμως, παρότι δεν θα αφήσουν ανικανοποίητους τους θεατές τους, δεν αγγίζουν τις προσδοκίες που οι πανύψηλες φιλοδοξίες τους έθεσαν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Νοεμβρίου 2016 από την UIP

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Allied	UIP	1	94	35.914	35.914
2	Fantastic Beasts And Where to Find them	Tanweer	2	128	25.459	116.491
3	Ozzy	Tanweer	1	80	9.015	9.015
4	Trolls	Odeon	4	43	8.411	80.547
5	Get Squirrely	Odeon	1	35	4.580	4.580
6	The Light Between Oceans	Odeon	3	26	3.895	43.394
7	Hacksaw Ridge	Spentzos Films	3	25	3.446	34.287
8	I, Daniel Blake	Feelgood Ent.	4	16	3.442	27.110
9	Jack Reacher: Never Go Back	UIP	3	18	3.278	46.937
10	The Dancer	Filmtrade	1	6	2.994	2.994

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ