Movies Ltd

I pray but i'm lost. Am i just pray to a silence? Απλά και μόνο το γεγονός πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα έργο που έχει συγγράψει το σενάριο και το έχει σκηνοθετήσει ο Martin Scorsese, εξάπτει την προσμονή και ωθεί τους σινεφίλ, εδώ και τώρα να το παρακολουθήσουν, γνωρίζοντας πως θα αποτελέσει ένα ακόμη διαμάντι, στην μακρά αλυσίδα των αριστουργημάτων του. Το Silence βασίζεται στο ομώνυμο περίφημο βιβλίο του Shusaku Endo και μας ταξιδεύει στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα, περίοδο που οι Ιησουίτες ιεραπόστολοι αποστέλλονται στην χώρα που υπομένει τους διωγμούς των Κακουρε Κιρισιταν (Κρυφών Χριστιανών) που από το καθεστώς εκείνων που επικράτησαν του πολέμου θεωρούνται παράνομοι και ανεπιθύμητοι στον τόπο. Δύο εξ αυτών, νεαροί σε ηλικία και παράτολμοι στο να διανύσουν το μακρινό ταξίδι ίσαμε την χώρα του ανατέλλοντος ήλιου, θα αναζητήσουν τα χαμένα ίχνη του μέντορα τους, που από καιρό αγνοούνται. Η 28 ετών απόπειρα του Marty να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το φημισμένο μυθιστόρημα, που γράφτηκε στα 1966, λαμβάνει τέλος με την κυκλοφορία από την Paramount Pictures ενός εντυπωσιακού επικών διαστάσεων τρέιλερ, που μέσα από τις εκπληκτικές του εικόνες γνωστοποιεί την έξοδο του έργου στις αίθουσες στις 4 Ιανουαρίου του 2017.

Τους βασικούς ρόλους των νεαρών απεσταλμένων μοιράζονται οι εξαιρετικοί σε κάθε δύσκολη ερμηνευτική αποστολή που τους έχει δοθεί, Adam Driver και Andrew Garfield, με τους τόσο έμπειρους Βρετανούς Liam Neeson και Ciaran Hinds να δίνουν ξεχωριστή οντότητα στις εικόνες με την ειδικού βάρους παρουσία τους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιανουαρίου 2017 από την Spentzos Films

Σε έναν κόσμο φόβου, έφτιαξαν ένα μέρος γεμάτο ελπίδα... Βασισμένο σε πραγματικά, απίστευτα περιστατικά, όπως καταγράφηκαν στο ομώνυμο βιβλίο της Diane Ackerman, που αποτέλεσε μπεστ σέλλερ το 2007, είναι το δραματικό φιλμ The Zookeeper's Wife, που μας ταξιδεύει στην Πολωνική πρωτεύουσα, την Βαρσοβία, σε μια εποχή που βίωσε τις πιο αιματηρές στιγμές της ιστορίας της. Διανύουμε το 1939, χρονιά που η χώρα βρέθηκε κάτω από την κατακτητική μπότα των Ναζί, με τους Γερμανούς να επιδίδονται σε πρωτοφανείς θηριωδίες ειδικότερα ενάντια στην πολυπληθή Εβραϊκή παροικία της πόλης. Γεγονός που θα αποτελέσει πρόκληση για την ένθερμη πατριώτισσα Αντονίνα Ζαμπρίνσκα και τον σύζυγό της Δόκτορα Γιαν Ζαμπρίνσκι, που έχοντας την επιμέλεια του ζωολογικού κήπου της Βαρσοβίας (πάρκου που ιδρύθηκε στα 1928, έκτασης περισσότερων των 100 στρεμμάτων, με πιο πολλούς από 600 χιλιάδες επισκέπτες ετησίως) θα επιχειρήσουν να συνεργαστούν με την Αντίσταση και να κρύψουν εντός του όλους τους φουκαράδες κυνηγημένους από τους Ες Ες. Η Νεοζηλανδή δημιουργός Niki Caro, που στο παλμαρέ της έχει καταγράψει ταινίες όπως το Whale Rider και το McFarland USA, είναι εκείνη που υπογράφει και την σκηνοθεσία στην ταινία που η Focus Features, έχοντας μόλις ρίξει στην κυκλοφορία το τρέιλερ που μοιάζει να κινείται στα γνώριμα πλαίσια αναβίωσης της περιόδου, θα βγάλει στους κινηματογράφους στις 31 Μαρτίου 2017.

Ρόλος παιχνίδι μοιάζει για τις ικανότητες της δυο φορές υποψήφιας για Όσκαρ Jessica Chastaine αυτός της συζύγου, την στιγμή που τον άντρα της, γιατρό, υποδύεται ο Johan Heldenbergh του The Broken Circle Breakdown. Ο μόνιμα υποδυόμενος ρόλους Γερμανού αξιωματικού Daniel Bruhl παίζει έναν βασικό χαρακτήρα της υπόθεσης, συμπληρώνοντας με την παρουσία του το διεθνές υποκριτικό τρίγωνο.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Οι στιγμές που έκτισαν τον Άνδρα... Με την Προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα να πλησιάζει στην λήξη της, μετά από μια οκταετία που οι Δημοκρατικοί κράτησαν τα σκήπτρα της διακυβέρνησης των ΗΠΑ, ολοένα και περισσότερες ταινίες που αφορούν τον απερχόμενοι Πλανητάρχη κάνουν την εμφάνιση τους. Πιο ενδεικτική εξ αυτών, έχοντας μάλιστα κάνει και την πρώτη της παρουσία με ιδιαίτερη επιτυχία στο πρόσφατο φεστιβάλ του Τορόντο, είναι το Barry που συνθέτει ένα πορτρέτο των νεανικών χρόνων του Προέδρου, ενόσω εκείνος σπουδάζει το 1981 στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Η δημιουργία του Vikram Gandhi, που έχει συγγράψει και το σενάριο μαζί με τον Adam Mansbach, εστιάζει περισσότερο στις κοινωνικές αδικίες, που βίωσε από πρώτο χέρι ο Μπαράκ, ενώ σημαντικό στοιχείο της αφήγησης αποτελεί και η διαβίωση του εκτός του κάμπους, στο σπίτι της West 109, εκεί που ήρθε σε επαφή με συνομηλίκους του, συζητώντας φλέγοντα ζητήματα για τον τόπο, που δημιούργησαν μέσα του την θέληση να συνεισφέρει στα κοινά, ακόμη κι αν σε τόσο νεαρή ηλικία δεν φανταζόταν πως θα διαβεί σαν μόνιμος ένοικος το κατώφλι του Λευκού Οίκου. Η πολυγραφότατη Netflix, είναι η υπεύθυνη της παραγωγής του φιλμ, που θα το προβάλλει ως είθισται από τα κανάλια της στις 16 Δεκεμβρίου 2016.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Devon Terrell, που έχει προσαρμόσει αρκετά την εξωτερική του εμφάνιση προκειμένου να μοιάσει κατά το δοκούν στον Μίστερ Πρέζιντεντ, ενώ το υπόλοιπο καστ συμπληρώνουν οι Anya Taylor Joy, Jason Mitchell, Ellar Coltrane, Jenna Elfman και Ashley Judd.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Περασμένα μεγαλεία... Γυρισμένο μέσα σε μόλις εικοσιεπτά ημέρες είναι το καινούργιο πόνημα του βετεράνου σκηνοθέτη Taylor Hackford, The Comedian, που όπως αποκαλύπτει πολύ εύκολα και ο τίτλος του, στο επίκεντρο της ιστορίας δεν έχει παρά έναν κωμικό. Έναν σταντ απ κομίντιαν, τον ηλικιωμένο πλέον Τζάκι, με εντυπωσιακό παρελθόν στο θέατρο και στην τηλεόραση, που στην απόπειρα του να κερδίσει κάτι από την δόξα των παλαιών καλών ημερών, θα ανέβει και πάλι στο σανίδι, με ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η βιαιοπραγία ενάντια σε έναν θεατή που τον προσέβαλε, θα τον οδηγήσει στο να αναλάβει την υποχρέωση κοινωνικής εργασίας, ρίχνοντας του ακόμη περισσότερο το ηθικό. Η γνωριμία του με την μεγαλοκοπέλα Χάρμονυ, κόρη ενός εκ των πλουσιότερων μεσιτών του Μαϊάμι, θα δώσει καινούργια πνοή στην ζωή του, δίνοντας του την έμπνευση για να δημιουργήσει καινούργιες παραστάσεις, που θα προσφέρουν διασκέδαση στο κοινό του. Η ανεξάρτητη παραγωγή της Sony Classics μόλις απέκτησε το πρώτο της τρέιλερ, που δείχνει καθαρά αμερικάνικου ενδιαφέροντος, δίνοντας μου την εντύπωση πως πέρα από την αγορά της υπερδύναμης στις 13 Ιανουαρίου 2017, πολύ δύσκολα θα μοιραστεί και στην Γηραιά Ήπειρο.

Ακόμη κι αν οποιαδήποτε ταινία με πρωταγωνιστή τον Robert De Niro έχει φτάσει μέχρι τα μέρη μας τα τελευταία χρόνια. Εδώ ο Μεγάλος Bob για δεύτερη φορά στην καριέρα του, μετά το σπουδαίο The King Of Comedy, υποδύεται έναν χαρισματικό κωμικό, αν και οι πιθανότητες επανάληψης αναλόγου επιπέδου ερμηνείες δεν είναι και τόσες πολλές. Δίπλα του εκτός από την Lesley Mann συναντάμε ακόμη και τους Danny De Vito, Cloris Leachman αλλά και τον Harvey Keitel, με τον οποίο έχει στα χρονικά συνεργαστεί ακόμη πέντε φορές (Mean Streets, Taxi Driver, Falling In Love, Copland και Little Fockers).

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Ο πόλεμος τους χώρισε, η ελπίδα τους κράτησε κοντά! Από τις ταινίες που άφησαν φαρδύ πλατύ το στίγμα τους στην τελευταία εκδοχή του φεστιβάλ Καννών, μιας και χαρακτηρίστηκε ως μακράν η χειρότερη του διαγωνιστικού τμήματος και μια από τις πλέον αδύναμες που προβλήθηκαν εσχάτως στην Κυανή Ακτή, είναι η καινούργια απόπειρα του Sean Penn να καθίσει και πάλι μετά από καιρό στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Πρόκειται για το θρίλερ The Last Face που εκτυλίσσεται σε μια Αφρικάνικη χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου, καθώς μια ακτιβίστρια υπεύθυνη διεθνούς μη κερδοσκοπικού οργανισμού, καθώς παλεύει κόντρα στις αντιξοότητες να βοηθήσει τους ανήμπορους άμαχους πολίτες, θα γνωρίσει έναν εξίσου δυναμικό γιατρό χωρίς σύνορα, που θα συνεργαστεί μαζί της ακόμη κι όταν η κατάσταση ζορίζει, ενώ βρίσκονται στο μέσον του πεδίου της μάχης. Οι αρνητικές κριτικές από την Κρουαζέτ δεδομένα επηρέασαν και την εμπορική δράση του φιλμ, που δυσκολεύτηκε πολύ να βρει διανομέα στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την Saban Films να είναι εντέλει εκείνη που θα το ρίξει στην αγορά την ερχόμενη άνοιξη του 2017. Το πρώτο τρέιλερ του έργου μόλις έκανε την εμφάνιση του, χωρίς να προσφέρει τίποτα περισσότερο στην ήδη μέτρια διάθεση όσων θα θελήσουν να το παρακολουθήσουν, μιας και είναι κάπως απίθανο να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον ένα αγαπησιάρικο ρομάντζο ενώ στο φόντο λαμβάνει χώρα η απόλυτη αιματοχυσία.

Κι όμως από τις εικόνες του περιπετειώδους δράματος δεν απουσιάζουν κορυφαίοι αστέρες του σινεμά, με τους δύο βασικούς ρόλους να μοιράζονται στους Οσκαρούχους Javier Bardem και Charlize Theron. Στο πλευρό τους ένα διεθνές καστ συμμετέχει, αποτελούμενο από τους Jean Reno, Adele Exarchopoulos και Jared Harris.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Νεκρή Ευρώπη

Η πρώην Γιουγκοσλαβία διαμελίστηκε. Πολλές χώρες προέκυψαν από εκείνην, τη μία και αδιαίρετη, που όμως ήταν προϊόν – πάτσγουορκ υπό την αιγίδα του στρατάρχη Τίτο. Και μετά ήρθαν οι πόλεμοι. Από τις χώρες που προέκυψαν, το Κόσοβο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Σερβία τον Φεβρουάριο του 2008. Γνωστό και ως Κοσσυφοπέδιο, είναι μια χώρα που δεν είναι αναγνωρισμένη από όλα τα κράτη παγκοσμίως. Ο αλβανόφωνος στη συντριπτική του πλειοψηφία πληθυσμός της και η γειτνίασή της με την Αλβανία προκαλούν πολλές συζητήσεις περί σχεδίου για Μεγάλη Αλβανία κι άλλα τέτοια παράξενα – γεωπολιτικά παιχνίδια στην παγκόσμια σκακιέρα. Εν πάση περιπτώσει ο ντόπιος πληθυσμός «αισθάνεται» πολύ πιο άνετα με ότι έχει να κάνει με την Αλβανία, παρά με τη Σερβία, για την οποία όμως το Κοσσυφοπέδιο έχει σημασία ιερή. Πρωτεύουσα είναι η Πρίστινα. Και η νεοσύστατη χώρα εμφανίζει και μια κινηματογραφία με προοπτικές εξέλιξης.

Το Babai, ταινία του 2015 κρατάει έως και σήμερα τον τίτλο της πιο ακριβής κοσοβάρικης παραγωγής: στοίχισε 1,7 εκατομμύρια ευρώ. Επίσης, ήταν η ταινία που υπέβαλε το Κόσοβο ως υποψήφια για το ξενόγλωσσο Όσκαρ πέρσι, αλλά δεν μπόρεσε να μπει στην τελική πεντάδα των βασικών υποψηφιοτήτων. Φεστιβαλικά, είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία: ξεκίνησε από το φεστιβάλ του Μονάχου, πήγε στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι (όπου τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας), πέρασε από τα φεστιβάλ του Ελσίνκι, του Ρέικιαβικ, του Μπουσάν, έκανε μια στάση και στο περσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (εννοείται, στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια») κι έναν χρόνο και βάλε από την πρώτη παγκόσμια εμφάνιση της ταινίας βγαίνει στις αίθουσες της χώρας μας εμπορικά. Κι όλα αυτά από έναν σκηνοθέτη ο οποίος καταθέτει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.

Η υπόθεση: Κόσοβο, δεκαετία του '90, λίγο πριν τον πόλεμο που διέλυσε την Γιουγκοσλαβία. Ο 10χρονος Νορί και ο πατέρας του, Γκεζίμ, ζουν πουλώντας τσιγάρα σε μια πόλη της περιοχής. Η μητέρα του τους έχει εγκαταλείψει και ο πατέρας του δεν θέλει ούτε καν να ακούει το όνομά της. Το μόνο που θέλει είναι να φύγει μακριά, να πάει στη Γερμανία, να φτιάξει το μέλλον του – κι όλα αυτά χωρίς τον Νορί, που του θυμίζει το παρελθόν. Το αγόρι κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να τον εμποδίσει, με αποτέλεσμα να συμβεί ένα ατύχημα και ο Νορί να βρεθεί στο νοσοκομείο. Αυτό το γεγονός καθόλου δεν εμποδίζει τον πατέρα του να προχωρήσει το σχέδιό του και τελικά να φύγει. Θυμωμένος αλλά αποφασισμένος, ο Νορί προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει χρήματα και συνοδοιπόρους για να πάει κι εκείνος στη Γερμανία και να βρει τον πατέρα του. Θα τα καταφέρει;

Η άποψή μας: Αυτό που εντυπωσιάζει σε τούτη την ταινία είναι η έλλειψη οποιασδήποτε μορφής συναισθηματικού εκβιασμού του θεατή. Είναι χαρακτηριστικά «φεστιβαλική», με όλα τα καλά και τα κακά που κουβαλάει ο συγκεκριμένος... χαρακτηρισμός. Όμως, σαφώς και είναι μια ταινία που παρακολουθείται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς κατορθώνει να ασχοληθεί με περισσότερα του ενός φλέγοντα θέματα. Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την ταινία σε τρία απολύτως διακριτά μέρη: το πρώτο λαμβάνει χώρα στο Κόσοβο, το δεύτερο επικεντρώνεται στο ταξίδι του Νορί και το τρίτο είναι αυτό που εξελίσσεται στη Γερμανία.

Στο πρώτο μέρος βλέπουμε πολλά χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τη ζωή των Κοσοβάρων στην εποχή της κυριαρχίας του Μιλόσεβιτς. Η έντονη παρουσία των Σέρβων στρατιωτών στους δρόμους, ο παραλογισμός της εξουσίας (υπάρχει μια σκηνή όπου ένας στρατιώτης σταματάει μέσω μιας σφυρίχτρας την κίνηση ενός αυτοκινήτου – κανείς δεν πλησιάζει το σταματημένο αυτοκίνητο – όταν ο οδηγός του πάει να το ξαναβάλει μπρος και το κινεί και πάλι ακούγεται το σφύριγμα), η φτώχεια, το χαμαλίκι και το όνειρο της διαφυγής για το εξωτερικό και ιδιαίτερα τη Γερμανία. Οι Κοσοβάροι μας παρουσιάζονται να κρύβουν όπλα μέσα στο αλεύρι (!), οι οικογένειες είναι καθαρά πατριαρχικές – ο μεγάλος αδελφός του μπαμπά του τίτλου είναι μια επιβλητική και κυριαρχική φιγούρα, που διευθύνει τα πάντα στην οικογένειά του με την ευρεία της έννοια – υπάρχουν ήθη και έθιμα αναχρονιστικά (ο ίδιος αδελφός ετοιμάζεται να παντρέψει τον μεγαλύτερο γιο του παρά τις αντιρρήσεις εκείνου – που προκύπτει ομοφυλόφιλος – και ψάχνει να βρει τρόπο να αποκτήσει χρήματα για την... προίκα). Υπάρχει μια σκηνή όπου στην επίσκεψη των πεθερικών, όλοι οι παρευρισκόμενοι ρωτάνε όλοι, ο ένας μετά τον άλλο, τις ίδιες ακριβώς ερωτήσεις σε όλους όσους συναντούν! Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε! Και σε όλα αυτά, ο μικρός Νορί να προσπαθεί αρχικά να τραβήξει το ενδιαφέρον του πατέρα του και από την άλλη, όταν ο πατέρας τελικά ουσιαστικά τον εγκαταλείπει, να βρει τρόπο να εξοικονομήσει χρήματα για να πάει να τον συναντήσει στη Γερμανία.

Το δεύτερο μέρος που έχει να κάνει με το ταξίδι, είναι εκείνο που έχει την πλέον ντοκιμαντερίστικη χροιά. Τα πλάνα με τους «λαθρο»μετανάστες να περπατούν μέσα στη νύχτα έχουν κάτι το απόκοσμο και το ανατριχιαστικό. Επίσης, όταν η ιταλική ακτοφυλακή προσπαθεί να σταματήσει το πλοιάριο των σύγχρονων δουλεμπόρων, ο ένας από αυτούς πετάει στη θάλασσα ένα παιδί από αυτά που μεταφέρει, προκειμένου να καθυστερήσει τους διώκτες τους. Και μετά, έρχεται η Γερμανία. Η επανένωση με τον πατέρα. Και η πικρή διαπίστωση πως η Γερμανία δεν έχει καμία σχέση με παράδεισο. Εδώ έχουμε και την καλύτερη σκηνή της ταινίας, βγαλμένη από το όνειρο ή μάλλον καλύτερα τον εφιάλτη του Νορί. Όταν ο απογοητευμένος πατέρας του θα ψάξει για αλλού τη Γη της Επαγγελίας – και συγκεκριμένα στην Ολλανδία – θα προσπαθήσει να πείσει τον Νορί να κρυφτεί μέσα σε μια ξύλινη κατασκευή, σαν φέρετρο! «Πρέπει να φύγουμε από εδώ», του λέει, την ίδια ώρα που το «φέρετρο» ματώνει. Πεθαμένη Ευρώπη. Πουθενά ελπίδα. Πουθενά αγάπη. Κι ένας πατέρας που ουσιαστικά απαρνείται το παιδί του. Μια πολύ ιδιαίτερη ταινία που έχει το ενδιαφέρον της.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τα παιδιά του... Τζεµπεντάια ποιον έχουν πατέρα;

Ο Darren Lynn Bousman είναι ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης ταινιών τρόμου, με μια ιδιαίτερη φροντίδα στο οπτικοακουστικό μέρος τους. Και είναι και παραγωγικότατος! Μόλις 37 ετών και αυτή είναι η 11η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί! Έχει σκηνοθετήσει τρεις από τις ταινίες της σειράς «Σε βλέπω» (και συγκεκριμένα την δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη). Κι επίσης, έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες που συνδυάζουν τον τρόμο με το... μιούζικαλ!

Πριν γυρίσει τούτη την ταινία είχε εκδώσει έξι βιβλία – graphic novels, μια μίνι σειρά σαν να λέμε, που οργάνωνε το σύμπαν του Abattoir. Στην ταινία έχουν μεταφερθεί στοιχεία από αυτό το σύμπαν, αλλά το σενάριό της δεν βασίζεται σε κάποιο από αυτά ή σε όλα μαζί – ο Bousman χρησιμοποιεί χαρακτήρες και ιδέες που υπάρχουν στα βιβλία αλλά η ιστορία εδώ είναι πρωτότυπη. Έχει αλλάξει και κάποιους από τους πρωταγωνιστές, το φιλμικό κόνσεπτ όμως είναι απότοκο του κομικσάδικου. Και κατά πως φαίνεται, αν τούτη η ταινία έχει επιτυχία (και πάντα οι ταινίες τρόμου έχουν επιτυχία καθώς είναι φτηνές στην παραγωγή και φέρνουν συνήθως υπερπολλαπλάσια κέρδη) θα δούμε κι άλλες ταινίες σε μια νέα σειρά! Ήδη ετοιμάζεται το prequel με τίτλο «The Dwelling», όπου θα παρακολουθήσουμε το παρελθόν του βασικού «κακού» της ταινίας, του Dayton Callie.

Η υπόθεση: Η Τζούλια Τάλμπεν είναι μια νεαρή, φιλόδοξη ρεπόρτερ κτηματομεσιτικών θεμάτων σε μια μικρή εφημερίδα κάπου στον αμερικάνικο νότο. Η ζωή της θα αλλάξει όταν ένας φαινομενικά ήρεμος άνθρωπος θα δολοφονήσει την αδελφή της, τον γαμπρό της και τον ανιψιό της! Θέλοντας να μάθει τα «γιατί» του ειδεχθούς αυτού εγκλήματος θα διαπιστώσει πως το σπίτι της αδελφής της διεκδικήθηκε και τελικά πουλήθηκε υπερβολικά γρήγορα μετά το συμβάν σε έναν τύπο ονόματι Τζεµπεντάια Κρον. Κι όχι μόνον αυτό: το δωμάτιο όπου έλαβε χώρα η τριπλή δολοφονία έχει «ξηλωθεί» από το σπίτι!

Ψάχνοντας περισσότερες απαντήσεις θα ζητήσει τη βοήθεια του πρώην εραστή της, του ντετέκτιβ Ντέκλαν Γκρέιντι. Με ενδελεχή έρευνα θα ανακαλύψει πως κι άλλα σπίτια στα οποία σημειώθηκαν τρομερά εγκλήματα έχουν αγοραστεί από τον Τζεµπεντάια Κρον κι ότι τα δωμάτια στα οποία έχουν γίνει τα εγκλήματα, έχουν «ξηλωθεί», ακριβώς όπως συνέβη στην περίπτωση της αδελφής της. Εντέλει, θα οδηγηθεί σε μια μικρή, παρηκμασμένη πόλη ονόματι «Νιου Ίγκλις». Στο παρακείμενο δάσος ο Τζεµπεντάια Κρον χτίζει ένα τερατώδες σπίτι κατασκευασμένο από συρραμμένα δωμάτια θανάτου και κατάρας. Η Τζούλια συνειδητοποιεί ότι η ψυχή της αδερφής της είναι παγιδευμένη στο εσωτερικό του, αλλά το «Αμπατουάρ» δεν είναι ένα απλό σπίτι – είναι η πύλη για κάτι τόσο σατανικό που ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία.

Η άποψή μας: Παράξενο φρούτο τούτη η ταινία. Μοιάζει λίγο σαν το Φρανκενστάιν σπίτι που χτίζει ο βασικός κακός, ο Τζεμπεντάια. Έχει πολλά καλά διαφορετικά στοιχεία, το τελικό πάτσγουορκ, όμως, δεν θα αφήσει κανέναν ευχαριστημένο. Τι θέλω να πω, για να σας εξηγήσω καλύτερα τα γράμματα, όσο μπορώ. Η ταινία είναι κατά βάση ένα b-movie τρόμου, αυτού που ασχολείται ιδίως με τα φαντάσματα, ok; Ναι, αλλά δεν βλέπουμε και πολλά φαντάσματα. Και κυρίως, τα φαντάσματα που βλέπουμε δεν είναι καθόλου... τρομακτικά! Επίσης, ο φιλμικός τόνος, αλλάζει, δεν είναι συνεχώς ο ίδιος. Μέχρι την είσοδο των δύο πρώην εραστών στο σπίτι – σφαγείο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Bousman ακολουθεί τους κανόνες του φιλμ νουάρ σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα.

Από τη στιγμή, όμως, που μπαίνουν στο σπίτι (στα τελευταία 20 λεπτά χοντρικά της ταινίας) η ατμόσφαιρα είναι παραισθητική, σαν το «Neon Demon» να συνάντησε ταινία του David Lynch στα πιο... ακατανόητά του! Μην με παρεξηγείτε, και οι δύο... ατμόσφαιρες είναι σπουδαίες, συναρπαστικές, σούπερ γουάου και σε επίπεδο εικαστικού ενδιαφέροντος, «σφυράνε». Θέλω να πω, η απεικόνιση των τυραννισμένων ψυχών ως σκιές από ατμό, που ενίοτε φαίνεται να καίγονται, σου μένει στο νου ρε παιδί μου, πως το λένε. Κι όλο αυτός ο ντελιριακός παροξυσμός μας κάνει να τεστάρουμε την ευπείθιά μας (αν υπάρχει τέτοια λέξη κι αν τη γράφω σωστά γραμματικώς – το πόσο εύκολα μας πείθει κάτι θέλω να πω – οι αγγλοσάξωνες το λένε πιο περιεκτικά με τη φράση leap of faith). Δευτεροκλασάτοι ηθοποιοί οι πρωταγωνιστές, δεν κάνουν τίποτε το τρομερό, αλλά δεν σε ξενερώνουν κιόλας. Οι δεύτεροι ρόλοι από την άλλη έχουν μια δυναμική.

Ο Dayton Callie είναι πειστικότατος ως ο ιεροκήρυκας του Κακού, Τζεµπεντάια Κρον, εκείνη όμως που κλέβει την παράσταση είναι η Lin Shaye, την οποία έχουμε δει πάμπολλες φορές σε ρόλους απεχθούς και δυσοίωνης κακιάς, εδώ όμως βγάζει μια εξαιρετική ερμηνεία σε έναν σύνθετο χαρακτήρα, όπως αυτός που υποδύεται. Δεν υπάρχει πολύ αίμα (σχεδόν καθόλου για τέτοιου είδους ταινία) αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκούντως υποβλητικό. Εκείνο που με κέρδισε είναι η έμμεση αθεΐα της. Ο Τζεµπεντάια δίνει τόσο στην Τζούλια όσο και στον Ντέκλαν το προνόμιο της ελεύθερης βούλησης! Τους λέει πως καλό είναι τα τα ξεχάσουν όλα, να συνεχίσουν τη ζωή τους και να φύγουν από το σπίτι ή να μπουν σ' αυτό, το τόσο σκοτεινό και «κακό» σφαγείο έτσι ώστε η Τζούλια να βρει ξανά την αδελφή της και ο Ντέκλαν να βρει την Τζούλια. Ελεύθερη βούληση, γκέγκε; Το άλφα και το ωμέγα της χριστιανικής θρησκείας. Υπάρχει μέσα μας το Καλό και το Κακό κι ενώ ο Θεός θα μπορούσε να μας οδηγεί πάντα προς το Καλό, μας αφήνει την ελεύθερη βούληση να αποφασίσουμε εμείς.

Μουάχαχαχαχα, να χαρώ εγώ ελεύθερη βούληση. Σαν να λέμε, στο χέρι σου είναι να τα καταφέρεις στον καπιταλισμό και να πετύχεις! Μουάχαχαχαχα. Εδώ, τα λέει ωραία ο Bousman. Γενικώς, όμως, ενώ τα επιμέρους στοιχεία είναι μέχρι και γαμάτα, το σύνολο χωλαίνει. Τουλάχιστον δεν διαπίστωσα να προσπαθεί να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες...

του zerVo (@moviesltd)

Τι όμορφη ιδέα για διασκευή! Που έτσι κι αλλιώς όπως έχει αποδείξει η οποιαδήποτε παρελθοντική της πορεία στα box office και σε κάθε της φόρμα, έχει εξαιρετική πέραση στο κοινό. Και σε κάθε άλλη περίπτωση, αν αυτός ο σπινθήρας της animation βερσιόν του ορισμού της Heist movie στα φιλμικά χρονικά, υποστηριζόταν από ένα κορυφαίο στο είδος στούντιο, τώρα θα μιλούσαμε για ένα από τα διασκεδαστικότερα φιλμ κινουμένων σκίτσων της δεκαετίας. Για κακή τύχη του Get Squirrely, άπαντα τα φιλόδοξα όνειρα, παρέμειναν επί χάρτου, μιας και εντελώς απροσδόκητα το βασικό υλικό για μια καρτούν δημιουργία είναι τόσο χαμηλού επιπέδου, που αυτομάτως χαλάει και η οποιαδήποτε διάθεση να δούμε το φιλμάκι με πιο θετική διάθεση.

Μονίμως καλοντυμένος, στυλάτος, άνετος και αεράτος, ο τυχοδιώκτης σκίουρος Φράνκυ, αφού εξέτισε την ποινή του στον ζωολογικό κήπο της περιοχής τους για παλαιότερα αδικήματα του, τώρα επιστρέφει στην παλιά του γειτονιά, γεμάτος ελπίδες πως πια θα ακολουθήσει τον καλό δρόμο. Που τέτοια τύχη όμως? Από την πρώτη του παγανιά στα λημέρια και μόλις θα συναντήσει τον πολυλογά, μεγαλοσχήμονα και αερολόγο, επίσης μικροκαkοποιό σκαντζόχοιρο κολλητό του Κόντυ, θα μάθει τα άσχημα μαντάτα για τα οποία δεν είχε προετοιμαστεί. Μια ανθρώπινη βιομηχανία, ονόματι A.C.O.R.N.S. έχει βάλει στο μάτι να καθαρίσει όλες τις βελανιδιές του δάσους από τους καρπούς τους, που τους χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει μια θαυματουργή κρέμα προσώπου.

Αυτό ήταν, κατευθείαν στο μυαλό του πολυμήχανου Φράνκι θα ζωγραφιστεί το σχέδιο της εφόδου στο πολύ καλά φυλασσόμενο άντρο του κολοσσού, για να αποσπάσει τα γευστικά βελανίδια και να τα επιστρέψει στους ομοίους του, που τώρα πια έχουν ξεχάσει την γεύση της νόστιμης τροφής τους. Το βασικό πρόβλημα είναι πως το κτίριο της φίρμας φαντάζει απροσπέλαστο, οπότε μόνο με δύο χέρια ε΄'ιναι αδύνατον να γίνει η δουλειά. Συνεπώς θα κληθεί να οργανώσει, έχοντας την στήριξη του πάμπλουτου χρηματοδότη Κυρίου Μπέλγουντ, μια ετερόκλητη ομάδα λωποδυτών, για να φέρει εις πέρας το πολυπόθητο ριφιφί. Μια οχιά χάκερ, ένας τυφλοπόντικας αθόρυβος λωποδύτης, ένας αρουραίος άσος του παρκούρ, δυο αρμαντίλο δεινοί εκσκαφείς, μια νυχτερίδα για ραντάρ κι ένας βάτραχος αστέρι στο να τρυπώνει σε χαραμάδες, θα στήσουν την ομήγυρη, που θα λάβει μέρος στο παράτολμο πλάνο. Κι αν όλα πάνε καλά, μπορεί ο Φρανκι να δείξει καλό πρόσωπο στην καλή του Λόλα, τραγουδίστρια του φημισμένου νάιτ κλαμπ, που ποτέ της δεν πίστεψε πως εκείνος μπορεί να συνετισθεί.

Πανεύκολα διαπιστώνει λοιπόν κανείς πως αυτή η Καναδέζικη παραγωγή, βαδίζει στα χνάρια του μέγκα χιτ Ocean's Eleven, που είτε στην εκδοχή του κλασικού Rat Pack, είτε σε αυτή την πιο πρόσφατη των υπεραστέρων του Soderbergh, δεν άφησε ταμείο για ταμείο όρθιο στο πέρασμα της. Φυσικά τα λεφτά του θησαυροφυλακίου, εδώ προς χάριν των νεαρότερης ηλικίας θεατών που πρόκειται να παρακολουθήσουν το φιλμάκι, αντικαθίστανται από βελανίδια, για να μην καλομαθαίνουν οι μικροί μπόμπιρες σε τέτοιου είδους λωποδυτικά παιχνίδια. Και κυριολεκτικά οι σεναριογράφοι, έξυπνα σκεπτόμενοι έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά στην μετατροπή του ορίτζιναλ, σε μια πιο light μεταφορά, που δεν θα αφορά γκάνγκστερ, αλλά ζωάκια του αγρού, αθώα, φιλικά, τρυφερά. Η τραγωδία όμως από την πρώτη κιόλας θωριά των σχεδιασμένων χαρακτήρων κάνει δυστυχώς την παρουσία της...

Σε βαθμό που σχεδόν δεν πιστεύεις πως μπορεί δημιουργικό που ασχολείται με το CGI να έχει κάνει τέτοια προχειροδουλειά στο σκιτσάρισμα, προσφέροντας μορφές που θυμίζουν πρωτόγονα βίντεο παιχνίδια σε υπολογιστές 386! Γωνιασμένα σώματα, καμία φυσιολογική κίνηση, παντελής ασυμμετρία λόγου και ανοιγοκλείσματος στόματος, πλήρης ασυμβατότητα πρώτου πλάνου και φόντου, που πολλές φορές μπερδεύονται σχηματίζοντας artifacts! Και σαν να μην έφτανε αυτό, υπάρχουν και αρκετές στιγμές που οι ήρωες (τάχαμου φτιάχνοντας το πλάνο σε μιλιμετρέ) δημιουργούν τα δικά τους σκαριφήματα, που και ο πιο αδαής μπορεί να φανταστεί που οδηγούν το level της σχεδίασης. Πολύ μεγάλο κρίμα!

Γιατί σε όλους τους άλλους τομείς έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στο κτίσιμο κλίματος νουάρ, με ένα δυνατό μουσικό τέμπο να βαράει διαρκώς και δυνατά ανεβάζοντας το σασπένς και τις τζαζ νότες να δηλώνουν μόνιμα παρούσες, σχηματίζοντας ένα γοητευτικότατο sixties περιβάλλον. Όσο για τα ονόματα που δανείζουν τις φωνές τους στους ληστράκους κομπανιέρους δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα, αφού ανάμεσα τους βρίσκουμε σταρς μεγέθους Jason Jones, Will Forte, Leguizamo μέχρι και John Cleese παρακαλώ! Εννοείται πως με τα γιγάντια στούντιο που έχουν φτάσει τον πήχη ίσαμε τον ουρανό, θα έπρεπε να δείχνουμε πιο επιεικείς με τις indie απόπειρες, που ούτε τους παράδες έχουν, ούτε τα μέσα για να κατορθώσουν πολλά. Στο Get Squirrely όμως, το θέαμα είναι τόσο κακό, που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί σε καμία περίπτωση η αδυναμία των δημιουργών να σερβίρουν ένα animation έστω ανεκτό στους θεατές τους. Δηλώνω πλήρως απογοητευμένος!

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πλέον αναγνωρισμένες στον χώρο του animation σχολές, η Ισπανική έχει καταφέρει μέσα από την συνέπεια στο σχέδιο και στηριγμένη σε κάποιες εξαίσιες ιδέες, να φτάσει μέχρι και στο σημείο να καπαρώνει θέση στις πεντάδες της αντίστοιχης Οσκαρικής κατηγορίας (μόλις πρόπερσι το Chico And Rita) πετώντας έξω πανάκριβες υπερπαραγωγές των μεγάλων στούντιος. Δεν είναι μάλιστα και λίγες οι περιπτώσεις που σπανιόλικες δημιουργίες έχουν διανεμηθεί και με εμπορική επιτυχία στις παγκόσμιες αγορές, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εκείνες των Planet 51 και Tad The Lost Explorer, που είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε και στα μέρη μας. Ατυχώς όμως η πιο πρόσφατης Ιβηρικής κοπής - με την αρωγή Καναδέζων animators - ταινία, δεν ανήκει στις πιο αντιπροσωπευτικές αυτής της ποιοτικά ανοδικής πορείας, μιας υστερεί και στα δύο βασικά συστατικά που συνθέτουν το καλό καρτούν. Την ευρηματική πλοκή και το λεπτομερές σκίτσο.

Ζωηρός, σκανταλιάρης και παιχνιδιάρης ο μικρούλης Όζυ, είναι το αγαπημένο τετράποδο της τριμελούς φαμίλιας, που άσχετα από τις ζημιές που προκαλεί συχνά, δεν μπορεί στιγμή να τον αποχωριστεί, αφού κρατά την καλύτερη συντροφιά στην μικρούλα και ανέμελη Πόλα. Όταν η οικογένεια θελήσει να κάνει ένα μικρό ταξίδι αναψυχής, ο σκυλάκος αντί να μείνει ολομόναχος και χωρίς κανείς να τον προσέχει στο σπίτι, θα υποχρεωθεί για λίγες ημέρες να διαβιώσει σε μια από τις πιο φημισμένες πανσιόν για πετς, που υπόσχεται στα τετράποδα να μην τους λείψει ούτε στιγμή η θαλπωρή της κανονικής τους εστίας.

Αυτό σε ότι αφορά στην βιτρίνα του ιδρύματος, γιατί από πίσω ο δαιμόνιος και κακίστρος ιδιοκτήτης του, έχοντας στήσει μια καλά οργανωμένη βιοτεχνία στην παραδιπλανή φυλακή μικρών ζώων, φορά στα κακόμοιρα σκυλάκια την στολή του βαρυποινίτη και τα στέλνει χωρίς να δώσει εξηγήσεις πίσω από τα κάγκελα, για να εργάζονται δωρεάν και ολημερίς για χάρη του. Δικαιολογώντας κατοπινά στα αφεντικά του την απουσία σαν απώλεια που προήλθε από την στενοχώρια του πρόσκαιρου αποχωρισμού μαζί τους. Μελαγχολικός και έξω εντελώς από τα νερά του, ο φουκαράς Όζζυ, πλέον πρέπει να προσαρμοστεί στα καινούργια δεδομένα της στενής, να επιβιώσει των εχθρικών επιθέσεων, μα ταυτόχρονα να σχεδιάσει και πλάνο απόδρασης από το μπαλαούρο ώστε ελεύθερος πια να αναζητήσει τα χαμένα, λατρεμένα του πρόσωπα.

Αν κάτι προκαλεί εκ πρώτης κιόλας όψης εντύπωση, είναι που ένα genre φιλμικό, που κατά κόρον θα το παρακολουθήσουν τόσο νεαρής ηλικίας θεατές, όπως συμβαίνει με το animation, παίρνει ρίσκο να ασχοληθεί στην θεματική του, με μια τόσο τρομακτική έννοια στην αθώα ματιά, όπως είναι η φυλακή. Ακόμη κι αν η απόπειρα των σεναριογράφων να κρατήσουν τα επίπεδα του περιορισμού χαμηλά - όσο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, αφού σκηνές ολόκληρες από prison movies μεταφέρονται αυτούσιες στο σχέδιο, όπως οι κλασσικές του κελιού, του εστιατορίου, του προαυλίου - εντούτοις δημιουργεί απορίες στο πως δόθηκε το πράσινο φως σε μια αμιγώς παιδική ταινία, να μιλήσει για αυστηρούς δεσμοφύλακες, μοχθηρούς διευθυντές, άθλιες συνθήκες κράτησης και στο αποκορύφωμα, το πλέον φοβιστικό όλων των σχετικών στοιχείων, την σκοτεινή απομόνωση.

Η χρήση ενήλικων αστείων, όπως τις εκστομίζουν οι μάτσο κόπροι βαρυποινίτες, δεν λειτουργεί διόλου μιας και οι μεγάλοι της πλατείας, οι συνοδοί, το πιο πιθανό θα είναι να τα προσπεράσουν σαν χοντράδες, ενώ οι πιτσιρικάδες ούτε καν θα καταλάβουν. Αν και μεταξύ μας, δεν είναι και τόσο λογικό ένας τετράχρονος να πιάσει ανέκδοτα που έχουν να κάνουν με συνθήκες Κορυδαλλού. Το υπόβαθρο δε, που δημιουργείται αποξαρχής, στο κτίσιμο του χαρακτήρα της φαμίλιας που φιλοξενεί τον Όζζυ, είναι τόσο ρηχό, ώστε να μην δικαιολογεί σε κανένα σημείο την κατοπινή θλίψη που προκαλεί ο χαμός του στους γονείς (κυρίως) του κοριτσιού. Άρα από θεματική πάμε γι άλλα που λένε, αφού εδώ οι φίλοι μας οι Σπανιόλοι, μάλλον έκαναν λάθος εκτίμηση στο μέσον ανάδειξης των γνώριμων εννοιών της φιλίας, της αλληλεγγύης και της ομαδικότητας.

Αλλά και δημιουργικά η εικόνα δεν έχει να προσφέρει κάτι το ξεχωριστό, με τους ήρωες να θυμίζούν κάτι στην όψη από παλιών δεκαετιών ζωάκια της Looney Tunes, ανέκφραστα σε όψη, επίπεδα σε υφή, δίχως τρίχωμα - λεπτομέρεια που κάνει το κάθε hi level animation να ξεχωρίζει - με τους σχεδιαστές να δίνουν περισσότερο νοιάξιμο στο φόντο και στο ζωγράφισμα των περιοριστικών συνθηκών φυλακής. Όσο για τον βασικό ήρωα, τον Ozzy, εμένα μου θύμισε τον συμπατριώτη του (αν δεν κάνω λάθος, ισπανικής κοπής ήταν κι εκείνος) τηλεοπτικό και προϊστορικό Νταρτακάν, που έκανε κολεγιά στις αρχές των 80s με τους Τρεις Σωματοφύλακες, κάτι που όσο κυλούσε η ώρα και η πλοκή συνέβη κι εδώ, με αποτέλεσμα να οδηγηθώ σε ένα περίεργο (και κάπως νοσταλγικό) ντέζα βου των μικράτων μου, όταν η δικαναλική μικρή οθόνη (μας) δεν είχε να προσφέρει και πολλά στους μονοψήφιας ηλικάς θεατές της. Και που σίγουρα δεν μιλούσε για φυλακές και αποδράσεις, κλέβοντας μάλιστα σεκάνς πλήρεις από τις πιο γνώριμες στιγμές του πολύ ενδιαφέροντος (για ενήλικες και μόνο) είδους.

Αναζητώντας τη Μήδεια!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Δεν υπάρχει οργή πιο φοβερή και αθεράπευτη
από αυτή που γεννιέται ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν αγαπηθεί»

Μιας που έχουμε να κάνουμε με μια παράξενη ταινία, ένα ντοκιμαντέρ με μπόλικα στοιχεία δραματοποίησης, θα χρησιμοποιήσουμε πολλά από τα στοιχεία που μας παρέχονται... μπόλικα, στο εξαιρετικά πλούσιο δελτίο τύπου το οποίο μας εστάλη από την εταιρία διανομής, όπου ουσιαστικά έχουμε το σημείωμα του σκηνοθέτη και την πρόθεση του σκηνοθέτη – βοηθούν πολύ στην κατανόηση του τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε:

Σημείωμα σκηνοθέτη: Γεννήθηκα στη Σαλαμίνα. Πιτσιρικάς έπαιζα κρυφτό σ’ ένα σπήλαιο, που αργότερα έμαθα ότι ήταν το σπήλαιο του Ευριπίδη. Κάπου στη δεκαετία του ’80, ένας Ιάπωνας ναυπηγός εμφανίστηκε στη Σαλαμίνα για να προσκυνήσει τα χώματα, όπου είχε γεννηθεί ο Ευριπίδης. Μαζί με κάποιους φίλους τον συνοδέψαμε στο όρος Αιγάλεω, γιατί επέμενε να δει το σημείο απ’ όπου παρακολούθησε ο Ξέρξης τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ο άνθρωπος αυτός απήγγειλε τη «Μήδεια» στο πρωτότυπο (!), εικόνα που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου – εικόνα που «τρύπωσε» στην 3η μεγάλου μήκους ταινία μου, τους «Απόντες». Κατά κάποιον τρόπο πάντοτε ήθελα να μεταδώσω και στους άλλους αυτό που είχα μέσα μου για τον Ευριπίδη. Το ερέθισμα μού το έδωσε το ντοκιμαντέρ «Looking for Richard» του Αλ Πατσίνο. Με ένα ανάλογο σκεπτικό ζήτησα από στενούς μου συνεργάτες και φίλους από το παρελθόν – τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, τη Γιούλα Ζωϊοπούλου, τον Βαγγέλη Μουρίκη, τον Κωστή Γκίκα – να με ακολουθήσουν σ’ αυτό το ταξίδι, στην αναζήτηση της Μήδειας: Ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που θα μας χρησιμέψει ως όχημα για να «ανακαλύψουμε» ξανά το έργο, προσεγγίζοντάς το από διαφορετικές γωνίες, να το κάνουμε κομμάτια και να το ανασυνθέσουμε, να διατυπώσουμε τι είναι τελικά αυτό που μπορεί να μας συγκινεί ακόμα και σήμερα και να το μοιραστούμε με τους άλλους.

Πρόθεση του σκηνοθέτη: Πρόθεσή μας είναι να «κινηματογραφήσουμε» το λόγο του Ευριπίδη, να αποδείξουμε ότι τα θέματα που εξερευνά στην τραγωδία του «Μήδεια» είναι διαχρονικά, να προσπαθήσουμε να «κοιτάξουμε» μέσα από τους ήρωες του έργου και, αν τολμάμε, να διδαχτούμε από τα λάθη τους.
Η θέση του αδύναμου ενώπιον της Αρχής (Μήδεια: «Κρέοντα, μη με φοβάσαι»).
Ο ρόλος του Ξένου (η Μήδεια είναι αδύναμη μπροστά στον βασιλιά Κρέοντα για τον επιπρόσθετο λόγο ότι είναι Ξένη).
Ο λόγος της τιμής, η δύναμη, ο πλούτος, το πάθος ή η λογική.
Η εκδίκηση είναι ένα άλλο κυρίαρχο θέμα στο έργο του Ευριπίδη.
Εσωτερική σύγκρουση: η Μήδεια βιώνει το χειρότερο είδος ψυχικής πάλης που ένας άνθρωπος μπορεί να βιώσει.
Ευτυχία/ καταξίωση: ένα από τα κύρια σημεία εστίασης του έργου είναι η σύγκρουση μεταξύ του «ορθολογιστή» Ιάσονα και της «κυριευμένης από τα πάθη της» Μήδειας, που αγγίζει ένα από τα σύγχρονα διλήμματα για το αν η οικογενειακή ευτυχία μπορεί να συνυπάρξει με την κοινωνική καταξίωση.
Η κινηματογράφηση του ντοκιμαντέρ έγινε στους δρόμους της σύγχρονης Αθήνας και η δραματοποίηση του έργου έγινε σε διάφορες άλλες περιοχές, όπως σ’ ένα λατομείο δίπλα σ’ ένα νεκροταφείο πλοίων, στο ίδιο ακριβώς σημείο, όπου το 480 π.Χ. έλαβε χώρα η μάχη της Σαλαμίνας, ακριβώς την ίδια μέρα που σύμφωνα με το μύθο γεννήθηκε ο Ευριπίδης.

Η υπόθεση: Στηριζόμενος στην παραδοχή του Ευριπίδη πως «το θυμικό είναι ισχυρότερο από τη λογική», ο Νίκος Γραμματικός βυθίζεται, με αλαζονεία, όπως ομολογεί ο ίδιος, στην τραγωδία της Μήδειας για να ξεπεράσει ένα προσωπικό θλιβερό γεγονός. Χωρίς σενάριο στην αρχή και ύστερα από μια «μάχη» επτά χρόνων, καταθέτει μια ταινία όπου τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και έρευνας, διαρκώς μετατοπίζονται. Πρόκειται κατά μία έννοια για μία κινηματογραφική περιπέτεια βασισμένη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Διαδραματίζεται κατά ένα μέρος στους δρόμους της σύγχρονης Αθήνας και παίρνει τη μορφή μιας συναρπαστικής, σχεδόν αστυνομικής έρευνας, στην οποία ντετέκτιβ δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Το Χορό απαρτίζουν μαθήτριες της Δραματικής Σχολής Δήλος, ενώ επιστημονικός σύμβουλος είναι ο Καθηγητής Φιλολογίας στο ΑΠΘ, Νίκος Χ. Χουρμουζιάδης, ο οποίος και εμφανίζεται στην ταινία. Μεγάλο μέρος των γυρισμάτων έγιναν στη Σαλαμίνα, τόπο καταγωγής του σκηνοθέτη, τόπο γέννησης του Ευριπίδη, τόπο όπου ακόμα υπάρχει η σπηλιά την οποία επισκέπτονταν ο αρχαίος τραγωδός.

Η άποψή μας: Δεν μας έμεινε να πούμε και πολλά μετά από όλα τα παραπάνω! Αυτό που σε «πιάνει» από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας είναι η ανάγκη. Η ανάγκη του δημιουργού να γυρίσει αυτήν την ταινία. Δεν ξέρει τι ταινία ακριβώς θα κάνει, δεν έχει πλάνο, δεν έχει σχέδιο, βαδίζει αρχικά «κουτουρού». Πάμε κι ότι μας βγάλει! 7 χρόνια μετά (!!!) μας το παρουσιάζει το πόνημά του έτοιμο. Τη χρονιά ολοκλήρωσής της, το 2014, η ταινία συμμετέχει στις υποψηφιότητες της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Δύο χρόνια μετά, δοκιμάζεται επιτέλους και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ή την αίθουσα καλύτερα. Μία και μοναδική στην Αθήνα. Ούτε που ξέρω αν και πότε θα προβληθεί στη Θεσσαλονίκη – το εύχομαι πάντως. Γιατί; Ρε παιδιά, 7 ολόκληρα χρόνια από τη ζωή του αφιέρωσε ένας από τους καλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες για να «απαλλαγεί» από τα φαντάσματα που τον στοίχειωναν! Ο δημιουργός δύο από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών – και μιλάω τόσο για τους «Απόντες» όσο και για τον «Βασιλιά» – παλεύει με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, με Συμπληγάδες Πέτρες και Χρυσόμαλλο Δέρας, για να φέρει εις πέρας την αποστολή του.

Μια δημιουργία που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, που ανά πάσα στιγμή φαίνεται έτοιμη να ναυαγήσει, να μην μπορεί να καταφέρει να ολοκληρωθεί για να δώσει τον αγώνα τον καλό. Οι διάλογοι Γραμματικού – Μουρίκη για το αν πρέπει να συνεχιστεί η ταινία ή να διακοπεί είναι απίστευτα φορτισμένοι, κι ας τους βλέπουμε εμείς, οι θεατές με κάπως σκωπτική διάθεση! Έλλειψη χρημάτων (κλασικό αυτό), ψυχικό άδειασμα, αμφιβολίες για το πού πάει η ταινία και το... σκάφος κινδυνεύει. Αλλά όχι. Με πείσμα και against all odds ο Γραμματικός τα καταφέρνει. Κι όχι μόνον αυτό: μας παραδίδει μια εξαιρετικά γοητευτική ταινία, έναν κινηματογραφικό άθλο που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί από Έλληνα δημιουργό. Ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για το θεϊκό επίτευγμα του Ευριπίδη μέσα σε μια καντίνα! Ναι, μπορούμε να σχολιάσουμε την φοβερή και τρομερή «Μήδεια» έξω από το σταθμό του Μετρό στο Μοναστηράκι. Ναι, ο καθένας μπορεί να κάνει τις αναγωγές του με το σήμερα, να φέρει την τραγωδία στα μέτρα του και να βρει φράσεις να χαρακτηρίσει το έργο λέγοντας πχ «Ο Ιάσονας είναι ο γαμπρός μου»! Η μεγάλη τέχνη είναι εκείνη η τέχνη που γίνεται κτήμα μας κι όχι εκείνη που μας κάνει να νιώθουμε υποδεέστεροι, η μη προσπελάσιμη, η μη απτή, η μη προσβάσιμη. Η τέχνη «βλέπετε αλλά μην αγγίζετε» (το έχω δει και σε γκόμενες αυτό, πολλάκις, μουάχαχαχαχα).

Υπάρχει απίστευτος σεβασμός στο πρωτότυπο έργο, βγαίνει αβίαστα συγκίνηση σε σκηνές όπως εκείνη με τον Χουρμουζιάδη να κλαίει στη σπηλιά ή εκείνη με τη συζήτηση με τον Γιώργο Γαννόπουλο στο πλοίο από Αθήνα για Σαλαμίνα. Υπάρχει και μπόλικο χιούμορ: «Ο Δίας φταίει. Γαμήθηκε ο Δίας»! Υπάρχει ο αίλουρος υποκριτικά Μουρίκης στο ρόλο του... Μουρίκη αλλά και του Ιάσονα. Υπάρχει η εξαιρετική Γιούκι Κροντηρά που υποδύεται τη Μήδεια στα δραματοποιημένα μέρη. Υπάρχει η φοβερή και παρεξηγημένη Σοφία Βογιατζάκη. Υπάρχει πάθος. Υπάρχει δέος. Υπάρχει ανάγκη. Αν νιώσετε κι εσείς την ανάγκη να δείτε την ταινία δεν θα το μετανιώσετε. Μπράβο στον Γραμματικό και τώρα που επιτέλους απαλλάχθηκε (;) καιρός είναι να δούμε και μια ακόμα ταινία μυθοπλασίας από αυτόν, σωστά; 11 χρόνια έχουν περάσει από την «Αγρύπνια»! Α, δεν πειράζει, κι εγώ λίγο «κουτουρού» γράφω: θα πρέπει να επισημάνω τη χρήση και κινουμένων σχεδίων και σκηνών από άλλες ταινίες του σκηνοθέτη και πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και πάλι έκανε το θαύμα του με τη μουσική και με το τραγούδι στους τίτλους τέλους με το ένα σανδάλι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Νοεμβρίου 2016 από την Filmcenter Τριανόν

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κι αν οι επαναστατικές ιδέες γίνουν η νόρμα, τι θα απογίνει η επανάσταση;

O Matt Ross είναι ηθοποιός κατά βάση. Ποτέ δεν έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία. Όλο β' ρόλους παίζει, αλλά πολύ χαρακτηριστικούς, όπως εκείνον στο «American Psycho» πχ. Αν τον ψάξετε στο google θα καταλάβετε από τη φάτσα του για ποιον μιλάμε. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Προηγήθηκε το «28 Hotel Rooms» (2012). Τούτη η ταινία ξεκίνησε την καριέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς. Την ευρωπαϊκή της πρεμιέρα την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» και εντέλει τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας! Εκεί την είδαμε εμείς. Γενικώς, στα φεστιβάλ τα πάει πάρα πολύ καλά, καθώς έχει συμμετάσχει σε μπόλικα από αυτά. Μένει να δούμε πως θα τα πάει και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες...

Από την άλλη, ο Viggo Mortensen, ο Captain Fantastic της ταινίας, υπήρξε πρωταγωνιστής σε πάρα πολλές και δημοφιλέστατες ταινίες. Ο άνθρωπος έπαιξε τον Aragorn στην τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»! Κι όμως, δεν ξεπούλησε την ιδεολογία του. Δεν μετέφρασε την επιτυχία σε φράγκα. Ενώ θα μπορούσε να παίξει από τη μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή στην άλλη, επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, αυτόν των επιλεγμένων φιλμικών εμφανίσεων σε ταινίες που, ενδεχομένως, δεν είναι για όλους. Κι εδώ «κουβαλάει» την περσόνα του στο πανί. Πχ σε πολλές σκηνές της ταινίας τον βλέπουμε να πίνει μάτε, το εθνικό αφέψημα της Αργεντινής. Ο Mortensen έζησε στην Αργεντινή από τα 2 έως τα 12 του χρόνια! Στην τελευταία σκηνή, τον βλέπουμε να κρατάει κι ένα φλασκί με ένα αυτοκόλλητο της San Lorenzo! Είναι, όσοι ασχολούνται με το στοίχημα, μια ποδοσφαιρική ομάδα της Αργεντινής, της οποίας ο Mortensen είναι μεγάλος οπαδός! Αυτά, για να δούμε πως τελικά σε πολλές περιπτώσεις η ζωή και η τέχνη διαπλέκονται γλυκά...

Η υπόθεση: Ο Μπεν δεν είναι αυτό που λέμε «τυπικός πατέρας». Μεγαλώνει τα έξι ανήλικα παιδιά του στα δάση του Pacific Northwest στις ΗΠΑ, μαθαίνοντάς τα να επιβιώνουν, να πειθαρχούν, να έχουν νου υγιή σε σώμα υγιές, να σκέφτονται, να εκφράζονται. Καμία σχέση με την κλασική εκπαίδευση. Καμία σχέση με διαπαιδαγώγηση με θρησκευτικά ιδεώδη. Είχαν πάρει την απόφαση να ζήσουν έτσι, μακριά από τον πολιτισμό, μαζί με τη σύζυγό του. Όταν εκείνη αρρώστησε ο Μπεν συνέχισε το έργο μόνος του, καθώς εκείνη τραβιόταν σε νοσοκομεία. Κάποια στιγμή, όμως, η σύζυγός του αυτοκτονεί. Τα νέα σοκάρουν τόσο τον ίδιο όσο και τους απογόνους του.

Παρά την απαγόρευση του πεθερού του να παραβρεθούν στην κηδεία ο Μπεν, υπακούοντας στην επιθυμία των παιδιών του, θα τα φορτώσει στο λεωφορείο που διαθέτει και θα προσπαθήσει να προλάβει να παραβρεθούν στην ταφή. Κυρίως για να πραγματοποιήσει και την επιθυμία της συζύγου του στη διαθήκη της να μην θαφτεί αλλά να καεί. Η επαφή των παιδιών με τον έξω κόσμο θα έχει πολλά ευτράπελα και θα κάνει τον Μπεν να αναρωτηθεί αν τελικά είναι καλός πατέρας κι αν έπραξε σωστά που ανέθρεψε τα παιδιά του με τον συγκεκριμένο, αντισυμβατικό τρόπο.

Η άποψή μας: Αυτή είναι μια... ενδιαφέρουσα ταινία! Αν και ο Μπεν και τα παιδιά του θα με «κράζανε» για τη χρήση του συγκεκριμένου επιθέτου. Σε μια σκηνή της ταινίας, λοιπόν, ο Μπεν ρωτάει μία από τις κόρες του που διαβάζει τη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ, πως της φαίνεται το βιβλίο κι εκείνη απαντά «είναι ενδιαφέρον», για να φάει κραξίδι από όλους: «δεν είναι λέξη αυτή», της φωνάζουν. Όταν προσπαθεί δεύτερη φορά, ουσιαστικά αναφέρει την υπόθεση, οπότε πάλι την κράζουν: «περιγράφεις». Ε, με την τρίτη τα καταφέρνει και λέει πραγματικά την άποψή της: το πως ακριβώς της φάνηκε το βιβλίο. Αυτό που κάνει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας μονίμως κατά τη διάρκειά της είναι να αντιπαραθέτει αυτό που η πλειοψηφία θεωρεί ως σωστό με αυτό που κάποιος χρησιμοποιεί ως εναλλακτική. Κι όλα αυτά σε σχέση με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, έτσι; Είναι καλύτερα τα παιδιά να αναγκάζονται να πιστεύουν σε οργανωμένες θρησκείες ή να σκέφτονται ελεύθερα από μόνα τους; Είναι καλύτερα να πηγαίνουν στο σχολείο όπου δεν μπορούν να καταφέρουν να ξεχωρίσουν δύο, τρία βασικά πράγματα ή είναι καλύτερα να διδάσκονται στο σπίτι από ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται για τη μόρφωσή τους; Είναι καλύτερα τα παιδιά να μεγαλώνουν με ίντερνετ, πλέιστέισον και κόκα κόλα ή να μεγαλώνουν μέσα στη φύση γνωρίζοντας πως να επιβιώσουν, τρεφόμενοι με μη επεξεργασμένα τρόφιμα και διασκεδάζοντας παίζοντας μουσική ή διαβάζοντας;

Πολύ έξυπνα ο Ross διατυπώνει πως όλες οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν στηριχθεί σε συμβάσεις. Όποιος κινείται έξω από αυτές, στο περιθώριό τους, είναι παράξενος, αντικοινωνικός, μη προσαρμόσιμος. Όντως, γιατί είναι πιο σημαντικό να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, τα γενέθλια δηλαδή του Χριστού, από το να γιορτάζουμε τα γενέθλια του Νόαμ Τσόμσκι; Ο μεγάλος γιος του Μπεν από μαρξιστής και τροτσκιστής τελικά καταλήγει να γίνει μαοϊστής (!), η μικρή κόρη φωνάζει συνεχώς «power to the people – stick it to the man», το πνεύμα και το μυαλό και το σώμα όλων τους είναι πολύ γυμνασμένα. Είναι έτοιμα να επιβιώσουν στη φύση - είναι όμως έτοιμα να αντιμετωπίσουν τον έξω κόσμο; Όπως φωνάζει και πάλι ο μεγάλος γιος στον πατέρα του, όταν διαπιστώνει πως δεν ξέρει πώς να φερθεί σε ένα φλερτ με μια όμορφη κοπέλα: «όλα όσα γνωρίζω, τα γνωρίζω μόνο από τα βιβλία». Δεν μπορούμε παρά να συμπαθήσουμε τον Μπεν. Εξηγεί τι είναι το σεξ στην μικρή του κόρη χωρίς περιστροφές, χωρίς σεμνοτυφίες, της αγοράζει μάλιστα κι ένα ανάλογο βιβλίο – βέβαια, η πιτσιρίκα εκτιμά πολύ περισσότερο ένα... μαχαίρι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Βάζει στα παιδιά του να πιουν κρασί – επιτρέπεται λέει στη Γαλλία – (περιττό να πω πως εδώ η αίθουσα στην οποία προβαλλόταν η ταινία κατά τη δημοσιογραφική προβολή της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, σείστηκε από τα χειροκροτήματα). Καλύτερο δεν είναι το κρασί από την Κόκα Κόλα; Στη μόνιμη αυτή αντιπαράθεση ο Μπεν κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται πως όταν δεν βαδίζεις στη γραμμή, όταν παρεκκλίνεις, το πιο πιθανό είναι να σε φάει η μαρμάγκα. «Είναι ένα αποτυχημένο πείραμα» αναφωνεί κάποια στιγμή απογοητευμένος. Παρά τις αντιπαραθέσεις, όμως, έχει τελικά μεγαλώσει παιδιά έξυπνα και υγιή που τον αγαπούν χωρίς όρους. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του.

Ο Viggo Mortensen θαρρείς και υποδύεται τον εαυτό του – έχει και μια full frontal γυμνή σκηνή – μια χαρά! Όλα τα πιτσιρίκια παίζουν πολύ καλά σε αυτό το κατά μία έννοια λοξό «Little Miss Sunshine». Και εντάξει, η μόνη ομοιότητα με τον «Κυνόδοντα», με τον οποίο κάποιοι βρήκαν μπόλικες συνάφειες, είναι η περιγραφή ενός κλειστού συστήματος με νόμους και κανόνες διαφορετικούς από τα στάνταρ της δυτικής κοινωνίας. Που, μπορεί να λειτουργεί αντισυμβατικά σε σχέση με τα ισχύοντα, αλλά και εκεί οι νόμοι και οι κανόνες «καταντούν» μια διαφορετική «κανονικότητα»! Ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση, δείχνει τα καλά και τα κακά του διαφορετικού και αφήνει στους θεατές να αποφασίσουν. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός – μπορούμε όμως να τον αντέξουμε ή είμαστε τόσο καλά βολεμένοι στις αλυσίδες και τις συμβάσεις μας; Κι αν ο άλλος κόσμος καταντήσει αυτός ο κόσμος; Τουλάχιστον τώρα μπορούμε να ονειρευόμαστε το διαφορετικό, σωστά;

του zerVo (@moviesltd)

Σε αυτό το σημείο οφείλω να ομολογήσω, πως ουδέποτε υπήρξα αναγνώστης έστω και μιας νουβέλας, με κεντρικό ήρωα τον μαθητευόμενο μάγο Χαρι Πόττερ. Οι ταινίες του δε, οκτώ τον αριθμό, βασισμένες σε επτά διαδοχικά βιβλία (το τελευταίο ως είθισται από το Χόλιγουντ, έσπασε στα δυο) μου είχαν αφήσει καλή γεύση την στιγμή που τις παρακολούθησα, είχαν αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον και πλοκή, πανέμορφα ειδικά εφέ και συγκροτημένο μπρίτις καστ, μα κατοπινά δεν κατάφερα να τις συγκρατήσω στην μνήμη ως μη φανατικός οπαδός του franchise, που θα έσκιζε ιμάτια για να μην σωθεί από τις μεγάλες μας οθόνες ποτέ. Αν μάλιστα κάποια στιγμή επιθύμησαν να ξαναδώ κάποια από όλες τις περιπέτειες, αυτή ήταν η τέταρτη με το Κύπελο της Φωτιάς, μιας και ήταν η ταχύτερη σε ρυθμό και είχε και διαγωνιστικό χαρακτήρα στην εξέλιξη της. Τσάπτερ που πληροφορούμαι πως οι εκατομμύρια οπαδοί του σίριαλ κατατάσσουν στην τελευταία θέση των επεισοδίων ως το λιγότερο σημαντικό (μπορεί και ποιοτικό) όλων. Που θέλω να καταλήξω με αυτό τον πρόλογο? Πως το ίδιο ακριβώς συναίσθημα με όλες εκείνες τις πρώτες και τελευταίες θεάσεις των φιλμικών μεταφορών των έργων της Rowlings, ένιωσα και τώρα. Που η αφήγηση διέθετε την ίδια αφετηρία, που η εξέλιξη είχε πανομοιότυπα σκοτεινά σημεία, που οι καλοσχηματισμένες στο CGI ζωγραφιές στ πανί ήταν αρίστης ποιότητος, που όμως σε πέντε χρόνια από σήμερα, όταν το νεοσύστατο αυτό πρότζεκτ σφυρίξει λήξη μετά από αντίστοιχο αριθμό τευχών, μάλλον δεν θα επαναφέρω στην μνήμη όλα όσα συνέβησαν από την στιγμή που ο ήρωας μας, περνά τους μεταναστευτικούς ελέγχους της Νήσου Έλλις...

Αναζητώντας εκ πρώτης όψης μια καλύτερη τύχη, ο Εγγλέζος Νουτ Σκαμάντερ, έχοντας όλα του τα υπάρχοντα μέσα σε μια βαλίτσα, θα καταφτάσει μετά από πολυήμερο ταξίδι με το καράβι, στην Νέα Υόρκη, την Μητρόπολη που στα μέσα της δεκαετίας του '20, βασανίζεται από έντονα οικονομικά προβλήματα, όπως άλλωστε και ολάκερη η Αμερικάνικη επικράτεια. Δυσμενης κατάσταση που δεν δείχνει να πολυνοιάζει τον ονειροπόλο νεαρό, που από την πρώτη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στο Μεγάλο Μήλο, δεν θα κρύψει πως ο καινούργις του ρόλος, δεν περιορίζεται απλά σε εκείνον του μετανάστη. Περίεργη συμπεριφορά, τοσο εκείνου, όσο και του μυστηριωδους περιεχομένου των μπαγκαζιων του, που θα υποπέσει στην αντίληψη της εντεταλμένης πράκτορος του Μαγικού Συμβουλίου των ΗΠΑ, του διαβόητου MACUSA, Τίνα Γκόλντστάιν, που θα τον συλλάβει ως αδήλωτο στα κατάστοιχα Μάγο και θα τον παραπέμψει στην Προεδρεία της Ένωσης για ενδεχόμενη τιμωρία του.

Με τα στοιχεία να είναι μηδενικά εις βάρος του, ο Νουτ θα αφεθεί ελεύθερος από την Πρόεδρο Πίκερυ και τον αμείλικτο Αρχιμάγο Γκρέιβς, αφού εκείνοι ποτέ δεν πείστηκαν πως οι αποσκευές του κουβαλούν κάτι που ενδεχόμενα θα ανατρέψει τις ισορροπίες του ήδη προβληματικού χώρου της μαγείας στην μεγαλούπολη. Άποψη που δεν έχει ίδια όμως, ο φουκαράς εργάτης της φάμπρικας Τζέικομπ Κοβάλσκι, που από σύμπτωση θα βρεθεί στα ίδια μέρη με τον Κύριο Σκαμάντερ και από μπέρδεμα θα αλλάξει βαλίτσες μαζί του, με συνέπεια μόλις τις ανοίξει κατ ιδίαν στο διαμέρισμα του να απελευθερώσει τα φανταστικά ζώα που κρύβονται καλά στις θήκες του σακ βουαγιάζ. Κατάσταση που θα σημάνει συναγερμό για τον παράξενο ταξιώτη, που κουβάλησε τόσες χιλιάδες μίλια μακρυά από την πατρίδα του, ένα σωρό μαγικά όντα στο δισάκι του, ελπίζωντας πως θα του δωθεί η ευκαιρία να αφήσει τον γιγάντιο Αιτό, ελεύθερο στα μέρη του, δίνοντας του την χαμένη ευτυχία που τόσο καιρό βρίσκεται παγιδευμένος στο μυστικό κατώι της βαλίτσας...

Έλα όμως που μαζί με τα καλά τερατάκια στην πολυεπίπεδη τσάντα του Νουτ κινείται κι ένα σκοτεινό, σκιώδες και κακίστρο, που μόλις γίνει αντιληπτό από την MACUSA αυτομάτως εκείνος θα γίνει ο νούμερο ένα ύποπτος για τις πρόσφατες κατσατροφικές επιθέσεις στην πόλη, σε μία εκ των οποίων έχασε την ζωή του ο Γερουσιαστής γιος του μεγιστάνα Χένρυ Σο. Γνωρίζοντας καλά ο ίδιος πως αυτό είναι επίτευγμα κάποια άλλης, διαβολικά μαγικής δύναμης, θα πρέπει τώρτα να αποφύγει την σύλληψη, έχοντας σαν συμμάχους του, τον (καμία σχέση με μάγο) Κοβάλσκι, αλλά και τις ικανότατες στον χειρισμό της μπαγκέτας αδελφές Γκολντστάιν, που από την πρώτη στιγμή θα υποστηρίξουν την αθωότητα του!

Βεβαίως και είναι μέχρι απίθανο, οι φανατικοί οπαδοί της σειρά του Πόττερ να μην γνωρίζουν πως ο Σκαμάντερ είναι εκείνος που είχε συγγράψει ένα από τα πλέον ονομαστά έργα της βιβλιοθήκης του Χόγκγουαρτς, το Fantastic Beasts And Where To Find Them, συνεπώς εδώ ο χρόνος ταξιδεύει αρκετές δεκαετίες πίσω, για να παρακολουθήσουμε από πρώτο χέρι την δική του ιστορία, τις προσωπικές του εμπειρίες, που κατοπινά μετέτρεψε σε έναν ογκοδέστατο τόμο. Απαρχή δηλαδή ενός ολοκαίνουργου κουιντέτου επεισοδίων, που αν μη τι άλλο θα ξεδιψάσουν μέχρι και θα ενθουσιάσουν τους φανς που ενδεχόμενα ένιωσαν στέρηση από την στιγμή που ο διοπτροφόρος απρέντις έριξε αυλαία στην δική του δράση.

Σε πλήρη αντίθεση με την Potterική συλλογιστική που αποτέλεσε αποκλειστικά και μόνον Βρετανική υπόθεση, εδώ η πλοκή ταξιδεύει πέρα από τον Ατλαντικό, στον τόπο του ονείρου και των μεγάλων ευκαιριών, που προσπαθεί να ανακάμψει από το οικονομικό κραχ και ζητά (ακόμη και ξένα) εργατικά χέρια που θα ορθώσουν το ανάστημα της αναγεννημένης Αμερικής. Εποχή ανέχειας που στα σπλάχνα της γέννησε όμως και συμπεριφορές ακραίες, αντιδημοκρατικές (για να μην χρησιμοποιήσω πιο εξτρίμ έκφραση) και ανελεύθερες, όπως εκείνες απεικονίζονται στην στάση των αξιωματούχων των διωκτικών αντιμαγικών αρχών, που κυνηγούν κάθετι ενδεχόμενα δεν έχει καταγραφεί στα μητρώα τους και ενδέχεται να καταστρέψει την εύθραυστη ισορροπία. Εκτός όμως από το αμιγώς Αλβιονικό στυλ, στο καινούργιο σίριαλ που στηρίζεται στα έργα της Rowlings, μεταλλάσσεται και η γενικότερη φιλοσοφία αφού αφήνολυμε στην άκρη την παιδιάστικη εφηβικονεανική περιπέτεια, για να εισέλθουμε σε έναν κόσμο κατά πολύ σκοτεινότερο και πιο φοβιστικό, από εκείνον που ίσχυσε - τουλάχιστον στα πρώτα μέρη - της πρότερης επταλογίας.

Η φαντασία της J.K. κυηριολεκτικά καλπάζει, γεννόντας την θεματική βάση από τον πάτο μιας απλής αποσκευής και στήνοντας μερικές πολύ ενδοαφέρουσες υποιστορίες, που χαρακτηρίζονται και από εύθυμη (σπαρταριστού χιούμορ τις σκηνές δίωξης των τερατακίων δεν τις λες, ένα κέφι όμως το βγάζουν) και από ρομαντική (βολικό σπάσιμο του τέμπο τα βέλη του έρωτα που ξεχύνονται στις ματιές του ετερόκλητου ντουέτου της Alison - Αποκάλυψη - Sudol και του κακόμοιρου Dan Fogler) και φυσικά από καταιγιστικά αρμαγεδδονική, ειδικά όσο πλησιάζουμε στο φινάλε και η τ΄λυπου Dementors σκιά θα επιχειρήσει να ισοπεδώσει όλη την Νέα Υόρκη. Φυσικά για τα πάντα δίνεται εξήγηση, για όλα υπάρχει γιατρεία, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του, ενόσω πολύ όμορφα και δομημένα ο άριστος γνώστης του προιόντος David Yates, στρώνει το χαλί για τον επερχόμενο χαμό, που τα επόμενα Episodes υπόσχονται στο κοινό, που θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο θα τα λατρέψει.

Σε δουλειά να βρίσκεται δηλαδή ο σούπερ ερμηνευτής Eddie Redmayne, που εδώ ως συνεσταλμένος και ιδεαλιστής μάγος, κουβαλά πέρα δώθε τα παντοδύναμα ζωάκια του και που φυσικά θα επιστρέψει σε έναν χρόνο από τώρα, έχοντας στην ματιά του την ίδια αγαθιάρα έκφραση, αυτού που συμμετέχει μεν σε ένα Σαλεμικό γαιτανάκι, με ευγενή και θετική προαίρεση και σκοπό. Ίσως και ρομαντική για τα όμορφα μάτια της Πορπεντίνας Katherine Waterston. Πακέτο πλήρες, στόρι, ειδκά εφέ, τρισδιάστατος χαμός, love story, φονικά (ναι φονικά!), σούπερ αστέρες στο εκράν και πολλά υποσχόμενο χάπι εντ, που ανοίγει έναν καινούργιο γύρο μπλοκμπαστερικών συνεδριών, που σίγουρα θα διασκεδάσουν, θα ψυχαγωγίσουν, θα σκορπίσουν θετική διάθεση στο κοινό, στο πέρασμα τους όμως και μέχρι να πέσουν οι τίτλοι αρχής του επόμενου, ένα φρεσκάρισμα στην μνήμη του θα το χρειαστούν. Όπως - για τους λιγότερο μυημένους στα πιο απόκρυφα σημεία του Χόγκγουαρτς - και στον μικρό Χάρι, δηλαδή, ένα πράμα...