Zero Dark Thirty
της Kathryn Bigelow. Με τους Jessica Chastain, Jason Clarke, Joel Edgerton, Mark Strong, Jennifer Ehle, Kyle Chandler, Chris Pratt, Taylor Kinney, Édgar Ramírez, Mark Duplass, Frank Grillo, Stephen Dillane, Fares Fares, Harold Perrineau, Reda Kateb, James Gandolfini
Μεγάλη μαγκιά ο ισχυρός!
του zerVo (@moviesltd) 
Κοντά στα εξήντα χρόνια κράτησε η κινηματογραφική απεικόνιση της έκρηξης οργής της Υπερδύναμης, με αφορμή την πρώτη ανείπωτη πανωλεθρία που υπέστη ως Έθνος κατά την νεότερη χρονικά ιστορία της. Η εκδίκηση της (στημένης κατά πολλούς) συντριβής του Αμερικάνικου στόλου, στον λιμένα του Χαβανέζικου Περλ Χάρμπορ, αποδόθηκε στο πανί από το Χόλιγουντ σε κάθε δυνατή της έκφανση: Δραματική, περιπετειώδη, αισθηματική, υπερπαραγωγή. Αφού λοιπόν εξαντλήθηκε το θέμα και με αφορμή το δεύτερο τεράστιο σοκ της φονικής επίθεσης της 11/9, η Μέκκα βρίσκει καινούργιο πάτημα για να κρατήσει ψηλά την περηφάνια της Αστερόεσσας, αναδεικνύοντας τα στρατιωτικά επιτεύγματα των Γερακιών, που παίρνουν το αίμα τους πίσω για την κατάρρευση των Δίδυμων συμβόλων της Pax Americana. Οκ, ο Σατανάς, όπως λένε είναι νεκρός. Μπράβο, μεγάλη μαγκιά...
Από εκείνη την μαύρη ημέρα του Σεπτέμβρη του 2001 και προκειμένου να συλληφθούν οι υπαίτιοι για την τρομοκρατική ενέργεια που καθήλωσε την παγκόσμια κοινή γνώμη, η CIA σε συνεργασία με το Πεντάγωνο και την Προεδρία, έχει ξεκινήσει ένα μανιώδες κυνηγητό από άκρο εις άκρου της Ασιατικής ηπείρου για τον εντοπισμό τους. Έχοντας μόλις αποσπαστεί από τα Κεντρικά της Υπηρεσίας στην εστία του πολέμου στα βάθη του Πακιστάν, η ειδική πράκτορας Μάγια, θα δώσει την μάχη της ώστε να αποκαλύψει το κρησφύγετο που κρύβεται ο υπ αριθμόν ένα καταζητούμενος και βασικός ένοχος για τον χαμό τριών χιλιάδων ψυχών, Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Σύντομα η πανέξυπνη, αλλά και εμφανώς άπειρη αναλυτής, θα αντιληφθεί πως το παιχνίδι που έχει κληθεί να παίξει, εκτός από τους σαφείς κινδύνους που υπέχει για την ζωή της, καθώς ο ένας μετά τον άλλο οι συνεργάτες της πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες των ορκισμένων πολεμιστών Τζιχάντ, θα της προκαλέσει και εσωτερική αναταραχή, καθώς η Διοίκηση απαιτεί έργα και μάλιστα άμεσα. Και το να βρει την βελόνα μέσα στα άχυρα, όπως έχει διαταχθεί να πράξει, ειδικά μέσα σε συνθήκες έντονης συναισθηματικής φόρτισης, μοιάζει εξαντλητικό και ψυχοφθόρο. Ποτέ μην υποκύπτεις στις αντιξοότητες, είναι το σύνθημα που διαρκώς αναπαραγάγει μέσα της. Και ακολουθώντας αυτή την αρχή, επιμένοντας και υπομένοντας τα ζόρια, έχει κάποιες ελπίδες παραπάνω να πετύχει την πολυπόθητη κρυψώνα.
Αφού προ κάποιων ετών, η αγαπητή Κυρία Bigelow έπιασε το απόλυτο τζακ ποτ, αποτυπώνοντας στα πλάνα του Hurt Locker την εθνικοφροσύνη (και την παραφροσύνη) των συμπατριωτών της μιλιταριστών, που - και καλά για να τσακώσουν φονιάδες και όχι για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ολάκερης της Μέσης Ανατολής - εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, σαρώνοντας στα Όσκαρς και μειώνοντας διεθνώς το κύρος του θεσμού, επιστρέφει με μια ακόμη παραλλαγή πάνω στο ίδιο θέμα, που έχει να κάνει με την ηρωική στιγμή της σύλληψης (dead or alive) του ιθύνοντα νου των τρομοκρατών. Το βασικό ζήτημα δεν είναι αν η πρώην mrs Cameron είναι μια άξια σκηνοθέτις, που είναι και παραείναι, μα που ακριβώς έχει αποφασίσει να ξοδέψει το αναμφίβολο ταλέντο της. Και βεβαίως αν είναι αποφασισμένη να διατηρήσει έστω και τα προσχήματα στις πολιτικές ισορροπίες που μελετά στο θέμα της και όχι να την παρασύρει ο οίστρος των επιτευγμάτων και υψώσει την παντιέρα της διαλάλησης τους ανά την υφήλιο.
Το ερώτημα φυσικά διαθέτει αυτονόητη απάντηση, εφόσον το Zero Dark Thirty μπορεί να λειτουργήσει ως θρίλερ μόνο στο μυαλό εκείνου που δεν έχει γνώση των περιστατικών, αφού υποκύπτει από πολύ νωρίς στις ανάγκες για εσωτερική προπαγάνδα, αυτοεπίδειξης των μοναδικών σε βαθμό σουπερμαντολίνης δεξιοτήτων των αποφοίτων του ιδιαίτερου Πανεπιστημίου του Λάνγκλει στην Βιρτζίνια. Συνεπώς το παλαμάκι, η Bigelow στην δική της επικράτεια, δεδομένα το έχει στο τσεπάκι, αν το συνεχίσει όμως το τροπάρι, βλέπω σύντομα στα διεθνή φιλμικά ύδατα, να χαρακτηρίζεται έως και γραφική.
Για πες: Τεχνικά το φιλμ μέσα από τα πετάγματα του από τα ανά τον κόσμο γραφεία λήψης αποφάσεων στα μυστικά κοτέτσια που λαμβάνουν χώρα τα απάνθρωπα και με την συναίνεση της εποπτείας του ΟΗΕ βασανιστήρια, λειτουργεί ιδανικά στο κτίσιμο της ίντριγκας, έχοντας στα προσόντα του και την πειστική ερμηνεία της Jessica Chastain, ως γέφυρα όλων εκείνων των αμέτρητων παρατρεχάμενων που παρελαύνουν από το πανί και ούτε επί συνόλου, ούτε ατομικά συνθέτουν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Πειστική ακόμη και στο να μου ενισχύσει, μέσα από την ασαφή της αμφιβολία στο φινάλε, την ιδέα πως εκείνος ο Γκάνταλφ στον νεκρόσακο δεν είναι αυτός που τόσο καιρό έχουμε πάρει στο κατόπι. Είναι δεν είναι όμως το αμερικάνικο πνεύμα έχει θριαμβεύσει επιδεικνύοντας την μαγκιά του, για ακόμη μια φορά εκ των υστέρων, αντί να έχει προεξοφλήσει από πριν τις συνθήκες ασφαλείας των πολιτών του, ανοίγοντας ένθεν κακείθεν, αναίτιες εστίες πολέμου. Και στους πολέμους, ως γνωστόν, έστω και στην πιο ακραία τους φόρμα, τα πάντα επιτρέπονται.
Σύντομα η πανέξυπνη, αλλά και εμφανώς άπειρη αναλυτής, θα αντιληφθεί πως το παιχνίδι που έχει κληθεί να παίξει, εκτός από τους σαφείς κινδύνους που υπέχει για την ζωή της, καθώς ο ένας μετά τον άλλο οι συνεργάτες της πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες των ορκισμένων πολεμιστών Τζιχάντ, θα της προκαλέσει και εσωτερική αναταραχή, καθώς η Διοίκηση απαιτεί έργα και μάλιστα άμεσα. Και το να βρει την βελόνα μέσα στα άχυρα, όπως έχει διαταχθεί να πράξει, ειδικά μέσα σε συνθήκες έντονης συναισθηματικής φόρτισης, μοιάζει εξαντλητικό και ψυχοφθόρο. Ποτέ μην υποκύπτεις στις αντιξοότητες, είναι το σύνθημα που διαρκώς αναπαραγάγει μέσα της. Και ακολουθώντας αυτή την αρχή, επιμένοντας και υπομένοντας τα ζόρια, έχει κάποιες ελπίδες παραπάνω να πετύχει την πολυπόθητη κρυψώνα.
Αφού προ κάποιων ετών, η αγαπητή Κυρία Bigelow έπιασε το απόλυτο τζακ ποτ, αποτυπώνοντας στα πλάνα του Hurt Locker την εθνικοφροσύνη (και την παραφροσύνη) των συμπατριωτών της μιλιταριστών, που - και καλά για να τσακώσουν φονιάδες και όχι για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ολάκερης της Μέσης Ανατολής - εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, σαρώνοντας στα Όσκαρς και μειώνοντας διεθνώς το κύρος του θεσμού, επιστρέφει με μια ακόμη παραλλαγή πάνω στο ίδιο θέμα, που έχει να κάνει με την ηρωική στιγμή της σύλληψης (dead or alive) του ιθύνοντα νου των τρομοκρατών. Το βασικό ζήτημα δεν είναι αν η πρώην mrs Cameron είναι μια άξια σκηνοθέτις, που είναι και παραείναι, μα που ακριβώς έχει αποφασίσει να ξοδέψει το αναμφίβολο ταλέντο της. Και βεβαίως αν είναι αποφασισμένη να διατηρήσει έστω και τα προσχήματα στις πολιτικές ισορροπίες που μελετά στο θέμα της και όχι να την παρασύρει ο οίστρος των επιτευγμάτων και υψώσει την παντιέρα της διαλάλησης τους ανά την υφήλιο.
Το ερώτημα φυσικά διαθέτει αυτονόητη απάντηση, εφόσον το Zero Dark Thirty μπορεί να λειτουργήσει ως θρίλερ μόνο στο μυαλό εκείνου που δεν έχει γνώση των περιστατικών, αφού υποκύπτει από πολύ νωρίς στις ανάγκες για εσωτερική προπαγάνδα, αυτοεπίδειξης των μοναδικών σε βαθμό σουπερμαντολίνης δεξιοτήτων των αποφοίτων του ιδιαίτερου Πανεπιστημίου του Λάνγκλει στην Βιρτζίνια. Συνεπώς το παλαμάκι, η Bigelow στην δική της επικράτεια, δεδομένα το έχει στο τσεπάκι, αν το συνεχίσει όμως το τροπάρι, βλέπω σύντομα στα διεθνή φιλμικά ύδατα, να χαρακτηρίζεται έως και γραφική.
Για πες: Τεχνικά το φιλμ μέσα από τα πετάγματα του από τα ανά τον κόσμο γραφεία λήψης αποφάσεων στα μυστικά κοτέτσια που λαμβάνουν χώρα τα απάνθρωπα και με την συναίνεση της εποπτείας του ΟΗΕ βασανιστήρια, λειτουργεί ιδανικά στο κτίσιμο της ίντριγκας, έχοντας στα προσόντα του και την πειστική ερμηνεία της Jessica Chastain, ως γέφυρα όλων εκείνων των αμέτρητων παρατρεχάμενων που παρελαύνουν από το πανί και ούτε επί συνόλου, ούτε ατομικά συνθέτουν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Πειστική ακόμη και στο να μου ενισχύσει, μέσα από την ασαφή της αμφιβολία στο φινάλε, την ιδέα πως εκείνος ο Γκάνταλφ στον νεκρόσακο δεν είναι αυτός που τόσο καιρό έχουμε πάρει στο κατόπι. Είναι δεν είναι όμως το αμερικάνικο πνεύμα έχει θριαμβεύσει επιδεικνύοντας την μαγκιά του, για ακόμη μια φορά εκ των υστέρων, αντί να έχει προεξοφλήσει από πριν τις συνθήκες ασφαλείας των πολιτών του, ανοίγοντας ένθεν κακείθεν, αναίτιες εστίες πολέμου. Και στους πολέμους, ως γνωστόν, έστω και στην πιο ακραία τους φόρμα, τα πάντα επιτρέπονται.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2013 από την Audiovisual
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική