του Robert Zemeckis. Με τους Brad Pitt, Marion Cotillard, Jared Harris, Matthew Goode, Lizzy Caplan, Anton Lesser, August Diehl, Camille Cottin, Charlotte Hope, Marion Bailey, Simon McBurney, Daniel Betts, Thierry Frémont
We'll always have...London
του zerVo (@moviesltd) 
Πολλοί το αποκάλεσαν σαν την πέτρα του σκανδάλου, ρίχνοντας πάνω του τις περισσότερες των ευθυνών, για το πολύκροτο, νωπό ακόμη στις μνήμες όλων, διαζύγιο που συγκλόνισε τον πλανήτη Χόλιγουντ, πιστεύοντας ακράδαντα πως ανάμεσα στα δύο λαμπερά αστέρια που φωτίζουν την μαρκίζα του, παίχτηκε κάτι ελαφρώς περισσότερο του επαγγελματικού. Δίχως βεβαίως να υπάρχει η παραμικρή απόδειξη για κάτι τέτοιο, χωρίς όμως και τα δυο τους να κάνουν κάτι για να μας πείσουν για το αντίθετο, το Allied εκ προοιμίου έγραψε, καιρό πριν προβληθεί στις αίθουσες, μυθολογία ξέχωρη από εκείνη του τομέα ευθύνης του, του κινηματογραφικού. Παίζοντας διαρκώς στα χείλη των μπίρι μπίρι πανελιστών, με συνέπεια να του δώσουν μεν την αβάντα των εισιτηρίων, όσων περαστικών θα το επισκεφτούν για να κρίνουν ιδίοις όμασι αν ο ντόρος ήταν αληθινός, έκοψε όμως σημαντική φόρα από την δυναμική του σαν καλλιτεχνικό πόνημα, υπογεγραμμένο μάλιστα από σκηνοθέτη ονομαστό κι αγαπημένο, που αμφιβάλλω αν θα πετύχεις, όσο κι αν ψάξεις, λάκκο φλόπας στην τεράστια καριέρα του.
Καζαμπλάνκα, Γαλλικό Μαρόκο, 1942. Εντεταλμένος από την συμμαχική αντικατασκοπεία, ο Καναδέζος αξιωματικός της RAF, Μαξ Βατάν, καταφτάνει στο βορειοαφρικάνικο σταυροδρόμι των τυχοδιωκτών, έχοντας να φέρει εις πέρας μια υψηλού ρίσκο αποστολή. Αφού πρωτίστως συναντήσει την από καιρό εγκατεστημένη στην κάτω από την Ναζιστική κατοχή μεγαλούπολη, Γαλλίδα εκπρόσωπο της Αντίστασης, Μαριάν Μποσεζούρ και υποδυθεί τον μεγαλέμπορο αλατιού σύζυγό της, οι δυο τους θα βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο τους, να βγάλουν από την μέση τον Γερμανό πρέσβη, κατά την διάρκεια της ετήσιας δεξίωσης, προς τιμήν των φιλογερμανών αριστοκρατών της περιοχής.
Mission Impossible που θα στεφθεί με απόλυτη επιτυχία χάρη στην αριστοτεχνική ακρίβεια των κινήσεων του ζευγαριού, που θα δράσει σαν από πάντα προετοιμασμένο. Χημεία στο πεδίο του πολέμου, που ταχύτατα θα κτυπήσει ευθύβολα και στις καρδιές τους, οδηγώντας τους από τον σκηνοθετημένα κίβδηλο, σε άλλο, πραγματικό γάμο, που θα λάβει χώρα δίπλα στα βομβαρδισμένα ερείπια της Βρετανικής πρωτεύουσας, όπου πλέον έχουν εγκατασταθεί. Η άφιξη του καρπού του έρωτα τους, της μονάκριβης κόρης τους, θα αποτελέσει το επιστέγασμα της ευτυχίας τους, γεννώντας την ελπίδα πως θα παραμείνουν μονοιασμένοι για πολλά χρόνια ακόμη και μετά το πέρας των εχθροπραξιών. Το κακό μαντάτο, από το Πέμπτο Γραφείο Ασφαλείας των συμμάχων, δεν θα αργήσει να σκάσει, απλώνοντας σύννεφα μουντά, κατάμαυρα, πάνω από το σπιτικό των Βατάν...
Χωρισμένη σε δύο πράξεις είναι η καινούργια ταινία του τιμημένου με Όσκαρ για τον ανεπανάληπτο Forrest Gump, Bob Zemeckis, που εδώ δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε ένα είδος που ουδέποτε τον απασχόλησε στο παρελθόν. Στην εισαγωγική, εκεί στην διασταύρωση των βεδουίνων, την όαση στο μέσον της ερήμου, που οι δύο βασικοί χαρακτήρες συστήνονται μεταξύ τους - και κατ επέκταση στο κοινό - υποχρεωμένοι να δείξουν στον περίγυρο πως είναι μαζί εδώ και χρόνια, αγαπημένοι και ταιριαστοί, ακόμη κι αν οι συνθήκες τους έχουν οδηγήσει να ζουν χωριστά. Είναι το πιο λαμπερό, ζιργκόνικο και ιλουστρασιόν κομμάτι του φιλμ, με την κάμερα να κινείται μέσα στα πολύχρωμα νάιτ κλάμπς της Καζαμπλάνκας, ακολουθώντας βήμα προς βήμα το αεικίνητο ντυμένο στην πένα ντουέτο, φροντίζοντας μονίμως να τονιστεί το καθεστώς αυστηρότητας που έχουν επιβάλλει οι Γκεσταπίτες.
Πρόκειται για το χρονικό διάστημα που το εκράν ζητάει από τους πρωταγωνιστές του να ξεδιπλώσουν με τις κινήσεις, το στήσιμο, τις ματιές τους όλο τους το σταρικό είναι, μιας και η παραγωγή κατ ουσίαν γι αυτό τους επέλεξε, επενδύοντας πάνω στην αναμφίβολα γυαλιστερή τους θωριά να φεγγίσει την όψη της πλατείας, που δύσκολα δεν θα γοητευτεί και από τους δυο. Είναι βλέπεις εκείνη η άνεση που μοστράρει ο εντέχνως ακόμη πιο λουστραρισμένος Brad Pitt ότι κι αν κληθεί να υποδυθεί, που τον έχει καταστήσει εδώ και δυόμισι δεκαετίας σαν τοπ χολιγουντιανό αστέρα, που συνδυάζεται με την Παριζιανικης οτ κουτίρ θωριά της Cotillard και τους οδηγεί στο να κινούνται σαν μονάδα μια, στις απαιτητικές, θορυβώδεις και εκρηκτικές σεάνς. Και για να επιστρέψουμε στους ηδονοβλέπτες που πίσω από την κομπανιέρα σχέση τους, διαβλέπουν δύο και στην αλήθεια εραστές, οφείλω να τονίσω πως ο μαέστρος του Back To The Future και του Cast Away, προσφέρει ερωτική σκηνή τέτοιας θυελλώδους έντασης, που όμοια της δεν είδε το σινεμά μέσα σε ολόκληρο το '16.
Με την επιστροφή όμως από την ανάπαυλα του ημιχρόνου, το σκηνικό αλλάζει άρδην. Τα λούσα, τα λινά κοστούμια, οι βελούδινες τουαλέτες και τα αστραφτερά νυχτικά, παρέα με το εξωτικό κοσμοπολίτικο ύφος της Μαροκινής πρωτεύουσας, πάνε περίπατο, αφού από Inglourious Mr And Mrs Smith το φιλμ μεταβάλλεται σε δράμα με σημαντικές σασπένς εκφάνσεις. Μετά από τα περιττής υπερβολής γεννητούρια, πλέον στο, ακριβώς στην κορύφωση του πολέμου, Λονδρέζικο τραπέζι, θα πέσει η ενδεχόμενη προδοσία, η αμφιβολία, ο φόβος, η μη αποδοχή των κανόνων που ορίζει η χειρότερη των συνθηκών, η εμπόλεμη. Σαν σε διασκευή του Οι Ζωές των Άλλων, το δεύτερο και πολύ πιο απαιτητικό ερμηνευτικά μέρος, δεν μοιράζει στα ίσα την υποκριτική τράπουλα, δίνοντας την χρονική αβάντα στον Pitt, που ναι μεν αποδέχεται την πρόκληση, δεν την φέρει εις πέρας όπως την πρότερη, που αρκούσε απλά και μόνο η προβολή του σαν εναλλακτικού Cary Grant.
Η Φραντσέζα, που η εκφραστικότητα της - θα μπορούσα για ώρες να απολαμβάνω την ευθεία βολή του βλέμματος της, στο γαμήλιο πάρτυ, καταμεσίς του μπλιτζκριγκ, μέσα στο τιγκαρισμένο από καπνό κλαμπάκι - είναι ακαταμάχητη, εδώ περνά στο φόντο από το σενάριο, που την υποβαθμίζει τρομακτικά, σε σύγκριση με εκείνη την μοιραία ντίβα της εισαγωγής. Σκριπτ που πέφτει σε αρκετά, ορατά σφάλματα, προσθέτοντας δευτερεύοντες χαρακτήρες αμελέτητους και χωρίς σκοπό (όπως φερειπείν η, για απροσδιόριστο λόγο, λεσβία αδελφή του Μαξ, που ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή, κάνει τα γλυκά μάτια στο κορίτσι της) αλλά και στήνοντας μακροσκελείς σκηνές σουίνγκ εορτών που γενικότερα μειώνουν, αντί να εκτοξεύσουν την αγωνία στα ύψη. Για να οδηγηθούμε με δεδομένα προβλέψιμο τέμπο στο λυτρωτικό φινάλε, βροχερό όπως προστάζει ο ουρανός της Λόνδρας, που σαν σε ρεπρίζ του αριστουργηματικού Se7en, ζουμάρει στα φλογισμένα από το βούρκωμα και την απόγνωση μάτια του Brad, για να αντιληφθεί και ο πιο δύσπιστος, για τις ζημιές που έχει προκαλέσει ο χρόνος, ακόμη και σε ετούτο το τέλεια σμιλεμένο πρόσωπο του Άδωνι, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το επίτευγμα του Fincher.
Διττου θεματικού χαρακτήρα λοιπόν το πολυδιαφημισμένο Allied, από την μια κατασκοπική περιπέτεια, που θα ξεσηκώσει αναμνήσεις από το επίσης στημένο μέσα στην καρδιά του πολέμου μνημείο του Curtiz, με τους ήρωες να γυαλίζουν στο πανί, χρησιμοποιώντας εφάμιλλης δυναμικής ατάκες, που μεταλλάζει στην εξέλιξη όψη, για να φτάσουμε στα φορτισμένα περιστατικά της επανάληψης, εκεί που είναι πια σαφές, πως μέσα στην μανία του πολέμου, οι κανόνες περιττεύουν. Οι Σύμμαχοι υπό άλλες συνθήκες, μακριά από τις βροντές και της αστραπές της Jolie, θα μπορούσαν να γράψουν την δική τους ιστορία ως ένα εναλλακτικό action ρομάντζο, εντούτοις όμως, παρότι δεν θα αφήσουν ανικανοποίητους τους θεατές τους, δεν αγγίζουν τις προσδοκίες που οι πανύψηλες φιλοδοξίες τους έθεσαν.
Mission Impossible που θα στεφθεί με απόλυτη επιτυχία χάρη στην αριστοτεχνική ακρίβεια των κινήσεων του ζευγαριού, που θα δράσει σαν από πάντα προετοιμασμένο. Χημεία στο πεδίο του πολέμου, που ταχύτατα θα κτυπήσει ευθύβολα και στις καρδιές τους, οδηγώντας τους από τον σκηνοθετημένα κίβδηλο, σε άλλο, πραγματικό γάμο, που θα λάβει χώρα δίπλα στα βομβαρδισμένα ερείπια της Βρετανικής πρωτεύουσας, όπου πλέον έχουν εγκατασταθεί. Η άφιξη του καρπού του έρωτα τους, της μονάκριβης κόρης τους, θα αποτελέσει το επιστέγασμα της ευτυχίας τους, γεννώντας την ελπίδα πως θα παραμείνουν μονοιασμένοι για πολλά χρόνια ακόμη και μετά το πέρας των εχθροπραξιών. Το κακό μαντάτο, από το Πέμπτο Γραφείο Ασφαλείας των συμμάχων, δεν θα αργήσει να σκάσει, απλώνοντας σύννεφα μουντά, κατάμαυρα, πάνω από το σπιτικό των Βατάν...
Χωρισμένη σε δύο πράξεις είναι η καινούργια ταινία του τιμημένου με Όσκαρ για τον ανεπανάληπτο Forrest Gump, Bob Zemeckis, που εδώ δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε ένα είδος που ουδέποτε τον απασχόλησε στο παρελθόν. Στην εισαγωγική, εκεί στην διασταύρωση των βεδουίνων, την όαση στο μέσον της ερήμου, που οι δύο βασικοί χαρακτήρες συστήνονται μεταξύ τους - και κατ επέκταση στο κοινό - υποχρεωμένοι να δείξουν στον περίγυρο πως είναι μαζί εδώ και χρόνια, αγαπημένοι και ταιριαστοί, ακόμη κι αν οι συνθήκες τους έχουν οδηγήσει να ζουν χωριστά. Είναι το πιο λαμπερό, ζιργκόνικο και ιλουστρασιόν κομμάτι του φιλμ, με την κάμερα να κινείται μέσα στα πολύχρωμα νάιτ κλάμπς της Καζαμπλάνκας, ακολουθώντας βήμα προς βήμα το αεικίνητο ντυμένο στην πένα ντουέτο, φροντίζοντας μονίμως να τονιστεί το καθεστώς αυστηρότητας που έχουν επιβάλλει οι Γκεσταπίτες.
Πρόκειται για το χρονικό διάστημα που το εκράν ζητάει από τους πρωταγωνιστές του να ξεδιπλώσουν με τις κινήσεις, το στήσιμο, τις ματιές τους όλο τους το σταρικό είναι, μιας και η παραγωγή κατ ουσίαν γι αυτό τους επέλεξε, επενδύοντας πάνω στην αναμφίβολα γυαλιστερή τους θωριά να φεγγίσει την όψη της πλατείας, που δύσκολα δεν θα γοητευτεί και από τους δυο. Είναι βλέπεις εκείνη η άνεση που μοστράρει ο εντέχνως ακόμη πιο λουστραρισμένος Brad Pitt ότι κι αν κληθεί να υποδυθεί, που τον έχει καταστήσει εδώ και δυόμισι δεκαετίας σαν τοπ χολιγουντιανό αστέρα, που συνδυάζεται με την Παριζιανικης οτ κουτίρ θωριά της Cotillard και τους οδηγεί στο να κινούνται σαν μονάδα μια, στις απαιτητικές, θορυβώδεις και εκρηκτικές σεάνς. Και για να επιστρέψουμε στους ηδονοβλέπτες που πίσω από την κομπανιέρα σχέση τους, διαβλέπουν δύο και στην αλήθεια εραστές, οφείλω να τονίσω πως ο μαέστρος του Back To The Future και του Cast Away, προσφέρει ερωτική σκηνή τέτοιας θυελλώδους έντασης, που όμοια της δεν είδε το σινεμά μέσα σε ολόκληρο το '16.
Με την επιστροφή όμως από την ανάπαυλα του ημιχρόνου, το σκηνικό αλλάζει άρδην. Τα λούσα, τα λινά κοστούμια, οι βελούδινες τουαλέτες και τα αστραφτερά νυχτικά, παρέα με το εξωτικό κοσμοπολίτικο ύφος της Μαροκινής πρωτεύουσας, πάνε περίπατο, αφού από Inglourious Mr And Mrs Smith το φιλμ μεταβάλλεται σε δράμα με σημαντικές σασπένς εκφάνσεις. Μετά από τα περιττής υπερβολής γεννητούρια, πλέον στο, ακριβώς στην κορύφωση του πολέμου, Λονδρέζικο τραπέζι, θα πέσει η ενδεχόμενη προδοσία, η αμφιβολία, ο φόβος, η μη αποδοχή των κανόνων που ορίζει η χειρότερη των συνθηκών, η εμπόλεμη. Σαν σε διασκευή του Οι Ζωές των Άλλων, το δεύτερο και πολύ πιο απαιτητικό ερμηνευτικά μέρος, δεν μοιράζει στα ίσα την υποκριτική τράπουλα, δίνοντας την χρονική αβάντα στον Pitt, που ναι μεν αποδέχεται την πρόκληση, δεν την φέρει εις πέρας όπως την πρότερη, που αρκούσε απλά και μόνο η προβολή του σαν εναλλακτικού Cary Grant.
Η Φραντσέζα, που η εκφραστικότητα της - θα μπορούσα για ώρες να απολαμβάνω την ευθεία βολή του βλέμματος της, στο γαμήλιο πάρτυ, καταμεσίς του μπλιτζκριγκ, μέσα στο τιγκαρισμένο από καπνό κλαμπάκι - είναι ακαταμάχητη, εδώ περνά στο φόντο από το σενάριο, που την υποβαθμίζει τρομακτικά, σε σύγκριση με εκείνη την μοιραία ντίβα της εισαγωγής. Σκριπτ που πέφτει σε αρκετά, ορατά σφάλματα, προσθέτοντας δευτερεύοντες χαρακτήρες αμελέτητους και χωρίς σκοπό (όπως φερειπείν η, για απροσδιόριστο λόγο, λεσβία αδελφή του Μαξ, που ενώ οι βόμβες πέφτουν βροχή, κάνει τα γλυκά μάτια στο κορίτσι της) αλλά και στήνοντας μακροσκελείς σκηνές σουίνγκ εορτών που γενικότερα μειώνουν, αντί να εκτοξεύσουν την αγωνία στα ύψη. Για να οδηγηθούμε με δεδομένα προβλέψιμο τέμπο στο λυτρωτικό φινάλε, βροχερό όπως προστάζει ο ουρανός της Λόνδρας, που σαν σε ρεπρίζ του αριστουργηματικού Se7en, ζουμάρει στα φλογισμένα από το βούρκωμα και την απόγνωση μάτια του Brad, για να αντιληφθεί και ο πιο δύσπιστος, για τις ζημιές που έχει προκαλέσει ο χρόνος, ακόμη και σε ετούτο το τέλεια σμιλεμένο πρόσωπο του Άδωνι, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το επίτευγμα του Fincher.
Διττου θεματικού χαρακτήρα λοιπόν το πολυδιαφημισμένο Allied, από την μια κατασκοπική περιπέτεια, που θα ξεσηκώσει αναμνήσεις από το επίσης στημένο μέσα στην καρδιά του πολέμου μνημείο του Curtiz, με τους ήρωες να γυαλίζουν στο πανί, χρησιμοποιώντας εφάμιλλης δυναμικής ατάκες, που μεταλλάζει στην εξέλιξη όψη, για να φτάσουμε στα φορτισμένα περιστατικά της επανάληψης, εκεί που είναι πια σαφές, πως μέσα στην μανία του πολέμου, οι κανόνες περιττεύουν. Οι Σύμμαχοι υπό άλλες συνθήκες, μακριά από τις βροντές και της αστραπές της Jolie, θα μπορούσαν να γράψουν την δική τους ιστορία ως ένα εναλλακτικό action ρομάντζο, εντούτοις όμως, παρότι δεν θα αφήσουν ανικανοποίητους τους θεατές τους, δεν αγγίζουν τις προσδοκίες που οι πανύψηλες φιλοδοξίες τους έθεσαν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Νοεμβρίου 2016 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική