Movies Ltd

20/9/21

Αντίο, Ηλίθιοι (Adieu Les Cons) - Review / Κριτική

Αντίο, Ηλίθιοι

του Albert Dupontel. Με τους Virginie Efira, Albert Dupontel, Nicolas Marié, Jackie Berroyer, Philippe Uchan, Bastien Ughetto, Marilou Aussilloux, Michel Vuillermoz, Laurent Stocker, Kyan Khojandi, Bouli Lanners, Terry Gilliam.

Mala Vida!

του zerVo (@moviesltd)

Παρότι τεράστιο όνομα στην πατρίδα του, χάρη στην πρωταγωνιστική παρουσία του σε περισσότερες από τρεις ντουζίνες, αξιόλογες οι περισσότερες, ταινίες, διεθνώς ο Γάλλος ηθοποιός Albert Dupontel, ουδέποτε κατάφερε να ξεπεράσει τον χαρακτηρισμό του "δεύτερου", στην συγκλονιστικότερη, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, δημιουργία, της κορυφαίας ευρωπαϊκής φιλμικής βιομηχανίας, τον τρέχοντα αιώνα. Ένας απρόβλεπτα πολυδιάστατος χαρακτήρας σαν κι εκείνον του Πιερ στον Μη Αναστρέψιμο του Noe, που ανοίγει έναν αντίστοιχα δαιδαλώδη διευθυντικό δρόμο για τον 57χρονο Παριζιάνο, δίνοντας του την ευκαιρία μιας πολύ πιο αναγνωρισμένης, βραβευτικά τουλάχιστον, καριέρας, της σκηνοθετικής, συγκριτικά με αυτής του ηθοποιού.

Άσχημα τα μαντάτα! Στα 43 της μόλις χρόνια, η κομμώτρια Σουζ Τραπέ, θα πληροφορηθεί πως πάσχει από μια σπάνια αυτοάνοση και μη θεραπεύσιμη ασθένεια, που έχει προκαλέσει η αλόγιστη χρήση των σπρέι στο μαγαζί της. Ελάχιστος ο χρόνος ζωής που της απομένει, γεγονός που την έχει οδηγήσει στο να κάνει τον απολογισμό του δύσμοιρου και βραχύ της βίου. Μία και μόνη βασανιστική ανάμνηση την στοιχειώνει, η γέννηση του γιου της, καρπού έντονου έρωτα στα εφηβικά της χρόνια, που παρά την θέληση της, δόθηκε προς υιοθεσία σε άλλη οικογένεια. Και πλέον ώριμη, λίγο πριν το τέλος, θα θελήσει να τον αναζητήσει στα αρχεία, προκειμένου να μάθει την εξέλιξη του, την τύχη του, την ταυτότητα του.

Άσχημα τα μαντάτα! Μετά από πολυετή σκληρή εργασία, προκειμένου να τελειοποιήσει το λογισμικό του συστήματος καταχώρησης των δεδομένων κάθε πολίτη, ο βετεράνος υπάλληλος του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Κύριος Κουσάς, θα ακούσει από τα χείλη του προϊσταμένου του, πως δεν πρόκειται να αναλάβει το πολυπόθητο πόστο που πάντοτε καρτερούσε. Ανταυτού ένας νεότερος υπάλληλος θα πάρει το χρίσμα, για να εκμεταλλευτεί όλα όσα εκείνος κατάφερε, με προσωπικό κόστος και αποκλειστική αφοσίωση στην υπηρεσία. Μπροστά στην απόγνωση από την επαγγελματική απαξίωση, καμία άλλη λύση δεν του απομένει, παρά μόνο η αυτοκτονία.

Η απόπειρα της, όμως, θα στεφθεί από παταγώδη αποτυχία, καθώς η καραμπίνα που θα χρησιμοποιήσει, δεν θα βρει εκείνον για στόχο, αλλά τον τοίχο του δωματίου, προκαλώντας πανικό και αναστάτωση σε ολόκληρο το κτίριο. Μέσα στην αναμπουμπούλα, ο δίχως τις αισθήσεις του προγραμματιστής, θα σωθεί από την επέμβαση των εκπροσώπων του Νόμου, αφού μια άγνωστη του γυναίκα θα τον σύρει με όλη της την δύναμη εκτός του πυροβολημένου τοπίου. Που δεν είναι άλλη από την ταλαιπωρημένη ψυχικά Σουζ, η οποία πέφτοντας σε διαρκή αδιέξοδα και αρνήσεις από τους ιθύνοντες, στην αναζήτηση του παιδιού της, θα σκεφτεί έναν εναλλακτικό τρόπο για να πετύχει τον σκοπό της.

Quid Pro Quo, το λοιπόν, μου δίνεις και σου δίνω. Ή ακριβέστερα σε σώζω, αφού έχω τα στοιχεία που αποδεικνύουν πως δεν είσαι τρομοκράτης, αλλά ένας ατζαμής αποτυχημένος αυτόχειρας, με σώζεις με τις ψηφιακές γνώσεις σου, εντοπίζοντας μέσα από το πρόγραμμα που ο ίδιος έχεις δημιουργήσει το άτομο που αναζητώ. Το ετερόκλητο αλισιβερίσι, μονομιάς θα πάρει μπροστά, όχι όμως κάτω από τις πιο κατάλληλες συνθήκες, αφού ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της μεγαλούπολης, αναζητά τα χαμένα ίχνη του φουκαριάρη Κυρίου Κουσάς, που τον θεωρεί ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως έναν στυγερό εξτρεμιστή.

Δεν υπάρχει, λένε, τίποτα χειρότερο για την εύρυθμη λειτουργεία, ενός (συγκαλυμμένα αντιλαϊκής συμπεριφοράς) κράτους, από έναν πολίτη που δεν έχει τίποτα να χάσει. Λάθος! Φυσικά και υπάρχει. Η πανίσχυρη συμμαχία δύο ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αφού στην ουσία έχουν απωλέσει τα πάντα και ουδείς δείχνει να νοιάζεται για το τι θα απογίνει. Συνεπώς έφτασε η ώρα, με αφορμή μια απλή, απλούστατη αναζήτηση ενός χαμένου προσώπου, να γίνουν ρεντίκολο των κυνών, όλοι οι φορείς εκείνοι, που λειτουργούν προστατευτικά υπέρ της αυταρχικής δημόσιας διοίκησης, που δεν δίνει δεκάρα για τον κακόμοιρο κοσμάκη. Οι παρωπιδάτοι μπάτσοι, εννοείται, πρώτοι και απάνω από όλους, τα πληρωμένα μίντια, οι κάθε λογής βαθμοφόροι, γραμματείς, φαρισαίοι, μέχρι και οι ανώτεροι στην κλίμακα καρεκλάτοι.

Μια επανάσταση περιγράφει το εκκεντρικής ύφανσης Adieu Les Cons, μια με ελάχιστα μέσα προσπάθεια κοινωνικής απελευθέρωσης και απόδρασης από έναν κόσμο που μοιάζει να βαδίζει προς τα εμπρός, μα διαρκώς πραγματοποιεί βήματα υποχωρητικά, τουλάχιστον σε ότι αφορά τους μη κατέχοντες προνόμια, τους πλεμπάιους. Και μπορεί η βασική σεναριακή του ιδέα να μην δείχνει το τι ακριβώς θα επακολουθήσει, της τρύπας που θα ανοίξουν τα σκάγια στον τοίχο του μεγάρου, η πραγματικότητα όμως είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό διαφορετική. Αφού στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα μοντέρνας άποψης Bonnie And Clyde, που έχει ρίξει βουτιά μέσα στην κολυμπήθρα μιας fuzzy και πολυδιάστατης λογικής, όπως εκείνη που έχει ορίσει, στις καλές ημέρες της καριέρας του, ο μεγάλος Terry Gilliam.

Εδώ ο Dupontel, μαεστρικά παίρνει την σκυτάλη από το σουρεαλιστικά αλληγορικό Brazil, προσφέροντας μια μαύρη κομεντί με ρυθμούς φρενήρεις και πλούσια σε συναισθήματα. Η ειρωνεία και ο καυτηριασμός για έναν καταπιεστικό κόσμο, τόσο ηλίθιο και καθυστερημένο, που αυτοκαταστρέφεται, ρίχνοντας στον Καιάδα του, πρώτα από όλους τους αδυνάτους, βασιλεύει στα πολύχρωμα και φωτεινά πλάνα του δημιουργού. Ο οποίος στην ασίγαστη κούρσα της καθηλωτικά τρελής ματιάς του, δεν πατά ποτέ του πέδηση, μα γκαζώνει ακόμη πιότερο, ίσαμε να φτάσει στην αναμενόμενη εξόδιο, περίπου κοπιαρισμένη από το Breathless, σεκάνς, όταν η θυσία πλέον έχει αποκτήσει ένα άλλο νόημα. Σας ξεφτιλίσαμε και μάλιστα με τα δικά σας όπλα, κανάγιες!

Ο ίδιος ο ντιρέκτορας είναι αυτός που ντύνεται την γραβάτα και τα γυαλιά του αιώνιου χαμηλόβαθμου υπαλληλάκου, ορίζοντας με την αληθινή κούκλα, Virginie Efira, το ριζοσπαστικό δίδυμο που τα βάζει με την Λερναία Ύδρα του κρατικού μηχανισμού και όχι μόνο. Αναμφίβολα οι καλύτερες και πιο συγκινητικές στιγμές, μοιράζονται άνισα προς το μέρος της καταπληκτικής εκφραστικά Βελγίδας, καθώς είναι και σημαντικά περισσότερες οι δραματουργικές διαστάσεις της: Μητέρα, Ασθενής, Μελλοθάνατη. Σπουδαία δουλειά έχει γίνει όμως και στην περιφέρεια, εκεί όπου οι δευτεραγωνιστές, καμέο ή κανονικοί, δομούν έναν πανίσχυρο υποκριτικό βατήρα στήριξης της δυάδας. Προεξάρχοντος του απολαυστικού Nicolas Marie, που ως ο τυφλός (!) αρχειοθέτης, ορίζει τον από μηχανής Θεό την ώρα που το παιχνίδι μοιάζει να χάνεται για τους φυγάδες. Η σπουδαίας σύλληψης σεκάνς που εκτυλίσσεται στο παρμπρίζ του κινούμενου αυτοκινήτου και συγκρίνει με νοσταλγία τον κόσμο που χάθηκε, με αυτόν τον δυσβάσταχτο που ζύγωσε, είναι αποκλειστικά δική του επιτυχία.

Δεν νομίζω πως οφείλει κανείς να σταθεί μόνο στα επτά τρόπαια της Γαλλικής Ακαδημίας Τεχνών, που το Adieu Les Cons υπερήφανα σήκωσε, για να αντιληφθεί πως πρόκειται για την σημαντικότερη made in France, κινηματογραφική στιγμή της σεζόν που διανύουμε. Σινεμά υψηλής έμπνευσης στην σεναριακή του φτιάξη, βασισμένο σε πρότυπα παρελθούσης καινοτομίας, δοσμένα όμως με τόση ένταση, πάθος, σατιρικό χιούμορ και ευαισθησία, ώστε να καθιστούν τον απρόσμενα παρτιζάνικο αυτό έρωτα, ξεχωριστό, έως και πρωτοπόρο. Ίσως όμως και ουτοπικό, αφού δεν υπάρχουν τα περιθώρια γενικού και όχι μόνο ειδικού ξεσηκωμού, προς διεκδίκηση των ελαχίστων έστω πολιτικών δικαιωμάτων. Που θα οδηγήσει στην οριστική κατάργηση της προκαλούμενης από τους αβανταρισμένους, απάνθρωπης Mala Vida, όπως μας την τραγούδησε μια φορά κι έναν καιρό ο Manu κι η κομπανία του...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Weird Wave!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

19/9/21

Toronto I.F.F. 2021 Live Episode 3 - Animated Docs @ TIFF21

Ξεφορτώνω άλλη μισή ντουζίνα φιλμάκια πριχού κλείσει άλλο ένα φεστιβάλι εδώ στο ηλιόλουστο (26οC) ΤΟ. Δεν κατάφερα να τσεκάρω μερικά φαβορίτια ή έστω πολυαναμενόμενα οπότε περιορίζομαι στο να μεταφέρω μόνο κλίμα: Dear Evan Hansen (opening night film, εμφατικά αρνητική εντύπωση για τη μεταφορά του Μπρόντγουέη χιτ στο πανί), Titanne (η νικήτρια των Καννών σε μια επανάληψη λιποθυμιών εντός αιθούσης μετά το Raw), Belfast (η feel-good / δακρύβρεχτη αναπόληση των εφηβικών χρόνων στην Ιρλανδία των ταραχωδών 80s από τον Κένεθ Μπράνα έκαψε καρδιές και βάζει ουσιαστικά πλώρη για το People’s Choice Award, που μέλλεται να μεταδοθεί σαββατόβραδο από το κρατικό CBC, αντί της κατά παράδοση κυριακάτικου ξυπνήματος εορτής). Πίσω στα δικά μας, τούτη τη βολά εντρύφησα σε ένα πολύ ενδιαφέρον είδος, αυτό του animated docu το οποίο αποδρά από την ευπρόσδεκτη αλλά ταυτόχρονα εντελώς προβλέψιμη Pixar / Disney συνταγή. Βοηθάει πολύ ότι στην αληθινή ζωή δεν υπάρχουν στρογγυλέματα ούτε έτι περισσότερο εγγυημένα happy endings.

Charlotte (Special Presentations)

Οι Eric Warin - Tahir Rana (της μοδός οι συνεργασίες πίσω από την κάμερα σε αυτό το φεστιβάλ) διαλέγουν το ανιμέητεντ φορμά για να εξιστορήσουν τα αληθινά πάθια της Charlotte Solomon, εβραιοπούλας ζωγράφου η οποία ξεψύχησε στο Άουσβιτς σε ηλικία μόλις 26 ετών, έχοντας προφθάσει να σκιτσάρει πάνω από 1000 καμβάδες περιγράφοντας τη ζωή και τους γύρω της κάτω από τη μπότα του απάνθρωπου ναζισμού. Συγκινητική συμπαραγωγή Keira Knightley – Marion Cotillard που μοιράζονται και το σπικάζ της κεντρικής ηρωίδας σε αγγλική-γαλλική βερζιόν αντίστοιχα, όμως τόσο η απεικόνιση, όσο κυριότερα και η αφήγηση είναι συντηρητική - γραμμική περιορισμένης έμπνευσης, μοιάζοντας προσηλωμένη στο tributeστοιχείο παρά στην καλλιτεχνική αρτιότητα, παρά την θαυμάσια αρχική ιδέα χτισίματος του storyboardστις αληθινές ζωγραφιές της Charlotte.

Where Is Anne Frank (Special Presentations)

O Ari Folman (Waltz with Bashir, 2008) αποδεικνύει πως το οσκαρικό του πέρασμα διόλου τυχαίο δεν ήταν, με μια σχεδόν ανατρεπτική απεικόνιση / ανασύσταση του ζωντανού μύθου της πιο διάσημης εβραιοπούλας - θύματος του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Έχοντας βρεθεί ο ίδιος στο σπίτι – μουσείο της Άννας Φρανκ, ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με την ακρίβεια, την έρευνα, την προπαρασκευή τούτης της παραγωγής. Ζωντανό, σχέδιο, φρέσκες ιδέες (πρωταγωνίστρια στην ουσία είναι η φανταστική της φίλη σύμφωνα με το πασίγνωστο ημερολόγιο (Κίττυ), αλλά κι αυτή η παρακινδυνευμένη σύνδεση με το παρόν του μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος στην Ευρώπη που ανακαλεί φαντάσματα του παρελθόντος. Αν και ως έκβαση χάνει πόντους υποκύπτοντας σε ευκολίες και διδακτισμό, τα τελευταία καρέ κερδίζουν το στοίχημα στο νήμα.

Flee (TIFF Docs)

Ο Δανός Jonas Poher Rasmussen (What He Did, 2015), συνεπικουρούμενος από την art director Jess Nicholls και τον Edward Hopper στο κινούμενο σχέδιο, μεταφέρει με τόλμη (δε μπορώ να θυμηθώ ανάλογη περίπτωση κεντρικού πρωταγωνιστή στο είδος) την αληθινή ιστορία του Amin Nawabi (ψευδώνυμο για να προστατευτεί η πραγματική του ταυτότητα) και την συγκλονιστική του πορεία από το Αφγανιστάν στη Δανία σαν έφηβος μέσα από τα κυκλώματα των λαθρεμπόρων ανθρώπινων ψυχών, ώστε να ζήσει τη ζωή του εκεί ως ώριμος γκέι άνδρας, στη μέση ηλικία του πλέον. Μια διαδρομή μαεστρικά διανθισμένη με επίκαιρες εικόνες της εποχής που δίνουν ατόφια την αίσθηση του κινδύνου και της ιστορικο - πολιτικής κατάστασης. Το σχέδιο διαθέτει μια ποιητικότητα, ξέχωρη από τη συνήθη καλλιγραφία των χολυγουντιανών παραγωγών και οπωσδήποτε ανοίγει νέους δρόμους σε αυτό το κροσόβερ animated και ταινίας τεκμηρίωσης.

Lakewood (Gala Presentations)

Θυμάσαι ένα κλειστοφοβικό θριλεράκι μια 10ετία πίσω με τον Ryan Reynolds να προσπαθεί να αποδράσει από ένα φέρετρο θαμμένος δυο μέτρα κάτω από τη γης; (Buried, 2010). O ίδιος σεναρίστας (Chris Sparling) μεταφέρει μια παραλλαγή αυτού του gimmick στο Lakewood του Αυστραλού βετεράνου Phillip Noyce (Patriot Games 1992, το πρώτο του χιτ) με πρωταγωνίστρια την πατριώτισσα του Naomi Watts που το έχει ρίξει στα stinkers, χαραμίζοντας άλλη μια βιμπράτη ερμηνεία. Να παίρνει τα όρη τα άγρια βουνά η χήρα μάνα δυο μαθητουδιώνε, τρέχοντας (κυριολεκτικά) στις ερημιές, στο δρόμο για το γυμνάσιο Lakewood όπου κρατείται όμηρος ο γιος κατά τη διάρκεια ενός massshooting. Η τρίτη πράξη στάζει μελούρα και ατολμία να βγει ένα νόημα πέρα από τα εντελώς τετριμμένα.

Saloum (Midnight Madness)

O Jean Luc Herbulot (γνωστός από τη Netflix περσινή σειρά του Shako & Mangane) έχει γεννηθεί στο Κονγκό και σπουδάσει σινεμά στη Γαλλία. Το Saloum βρίσκεται στη Σενεγάλη, όπου ένα τρίο μισθοφόρων το σκάει από το πραξικόπημα του 2003 στη Γουινέα Μπισάου, με ράβδους χρυσού, ναρκότικς και τον έμπορα παραμάσχαλα για το Ντακάρ, όπου θα αντιμετωπίσουν το ντόπιο στοιχείο που ζει μέσα στους μύθους και τα μαγεμένα στοιχειά. Ενδιαφέρον χαρμάνι αφρο - καραϊβικής ατμόσφαιρας μεταφυσικού χόρρορ, με το αποτέλεσμα να ισορροπεί μεταξύ στιλιζαρισμένου άξιονερ και ατμοσφαιρικού θρίλερ.

The Good House (Gala Presentations)

Το σκηνοθετικό δίδυμο Maya Forbes (Infinitely Polar Bear, 2014) – Wallace Wolodarsky (Seeing Other People, 2004) θα έλεγε κανείς πως έχουν βαλθεί να φκιάσουν την απόλυτη Hallmark εκδοχή του ρομαντικού δράματος με πρωταγωνιστές τους πάλαι ποτέ A’ - listers Sigourney Weaver και Kevin Kline. Το ψάρι δεν το λένε εδώ Wanda και σίγουρα βρωμάει από το κεφάλι (σενάριο) που αρκείται να δίνει απλόχερα zingers στην Σιγκούρνι η οποία δεν μετακινείται δράμι από την πολυφορεμένη υποκριτικά φλεγματώδη περσόνα της. Λυπάμαι όμως ούτε σαν functional alcoholic μεγαλο - μεσίτρια με έπεισε. Ο δε Κλάιν είναι εντελώς μάιν (αγνώριστος και φυσιογνωμικά στο εντελώς ξανθωπό του) παίζοντας με μια χαλαρότητα τριτορολίστα που δεν ανεβάζει το αποτέλεσμα, πέρα από το να προσθέτει το βαρύ όνομά του στα κρέντιτς. .

gaRis

Περισσότερα... »

Cry Macho - Review / Κριτική

Cry Macho

του Clint Eastwood. Με τους Clint Eastwood, Dwight Yoakam, Eduardo Minett, Natalia Traven, Fernanda Urrejola, Horacio Garcia Rojas.

Sabor A Mi!

του zerVo (@moviesltd)

Μετρώντας ορθολογικά, αυτή εδώ, αν δεν είναι η τελευταία ταινία του Clint Eastwood, σίγουρα είναι μια από τις ύστατες, είτε μπρος είτε πίσω από την κάμερα. Όσο μακάβριο ή στενόχωρο κι αν ακούγεται, μακάρι ο άνθρωπος να φτάσει στα έτη του Μαθουσάλα, στα 91 του πια, δεν υπάρχουν και τόσα πολλά περιθώρια για να σερβίρει εαυτόν ή σενάριο στην μεγάλη οθόνη. Συνεπώς ακόμη κι αν το Cry Macho απέχει έτη φωτός ποιοτικά από τις κορυφαίες δημιουργίες μιας καλλιτεχνικής καριέρας μυθικής, που μετρημένοι στα δάχτυλα έχουν καταφέρει, οφείλουμε να το δούμε ως ένα ακόμη κομμάτι της κινηματογραφικής παράδοσης του, που είναι απόλυτα βέβαιο πως πολύ σύντομα, θα κλείσει οριστικά τον κύκλο της. Και πόσο τότε θα επιθυμήσουμε την όποια ανανέωση της...

Ο Μάικ Μάιλο, ένας υπερήλικας παραδοσιακός Τεξανός καμπόης, που έχει διαγράψει πορεία υπερπρωταθλητή στα ροντέο, μέχρι την στιγμή που τα εγκατέλειψε για πάντα, εξαιτίας βαρύτατου τραυματισμού, βγάζει πια τα προς το ζην, κάνοντας θελήματα στο παλιό του αφεντικό, τον αυταρχικό πλούσιο ραντσέρη Χάουαρντ Πολκ. Το τελευταίο και πιο ριψοκίνδυνο εξ αυτών, θα προκύψει από την απαίτηση του πιεστικού μπος, να ταξιδέψει πέρα από τα νότια σύνορα της χώρας, ίσαμε την Μέχικο Σίτι, για να εντοπίσει και να φέρει πίσω στο Μοναχικό Αστέρι, τον ένα, μοναδικό, ανήλικο γιο του, Ράφο, που προς το παρόν ζει κάτω από άγνωστες συνθήκες με την μητέρα του, Λέτα.

Η πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει ο ταλαιπωρημένος από τα χρόνια, αλλά τόσο πεπειραμένος γκρίνγκο, θα είναι ακόμη πιο αναπάντεχη, καθώς το 13χρονο αγόρι, έχοντας αποδράσει από την επίβλεψη της εύπορης, όσο και εκκεντρικής μάνας του, διαβιώνει στους δρόμους της μεγαλούπολης σαν ένα κοινό αλητάκι, βγάζοντας τα προς το ζην, συμμετέχοντας σε παράνομες κοκορομαχίες, με τον άριστα εκπαιδευμένο πετεινό του. Τον αγριεμένο Μάτσο, που δεν αποχωρίζεται ποτέ, θεωρώντας τον τον ένα και μοναδικό του φίλο, σε έναν κόσμο που δεν μπορεί να δείξει εμπιστοσύνη σε κανέναν.

Συνεπώς η δυσκολία για τον θρυλικό γητευτή των αλόγων, δεν είναι μόνο να επιστρέψει το αγόρι πίσω στον πατέρα του, αλλά πρωτίστως να τον πείσει να τον ακολουθήσε σε αυτό το μακρινό ταξίδι, από το σκονισμένο και σε μόνιμη συνθήκη διαφθοράς Μεξικό, μέχρι τα περίχωρα του Όστιν, όπου τον καρτερεί ο γονιός του. Μια ρισκαδόρα διαδρομή μέσα σε ένα σαράβαλο, με δύο επιβάτες, τον υπέργηρο τσάμπιον και το νεαρό χαμίνι, που πολύ σύντομα θα κατανοήσουν πως το στοιχείο που λείπει από την ζωή τους, δεν είναι άλλο από την αγάπη. Και την κατανόηση. Και που χιλιόμετρο με το χιλιόμετρο, ίσαμε τα σύνορα στο πλάι του Ρίο Γκράντε, θα βάλουν τα δυνατά τους για να την ανακτήσουν.

Μια γλυκιά και ανθρώπινη ιστορία περιγράφει και αυτό το πόνημα του Μπλόντι. Όσο όμως και απλοϊκή στην ύφανση της. Ένα τυπικής δράσης road movie δηλαδή, που στο επίκεντρο του βρίσκεται ένα ντουέτο ζορισμένων ψυχικά ατόμων - ο συνταξιοδοτημένος χήρος και το στην ουσία ορφανό - που διασχίζουν ολόκληρο τον Βορρά της γης των Αζτέκων, ψάχνοντας στις ατέρμονες και ερημικές εθνικές οδούς, ο καθένας την δική του Γη της Επαγγελίας. Οι ρυθμοί που χρησιμοποιεί και πάλι ο Eastwood είναι υπερβολικά αργοί, πλην όμως μεθοδικοί στην αφήγηση και στο κτίσιμο των χαρακτήρων και των ατομικών φόβων που τους περιβάλλουν. Το τέμπο, από την άλλη, σκαμπανεβάζει δια μέσου των εμβόλιμων υποιστοριών, οι οποίες προβάλλουν μια κοινωνική αλήθεια, που, παρότι χρονικά το στόρι τοποθετείται στα 1971, να μην έχει αλλάξει σε σημαντικό βαθμό, μέχρι τις μέρες μας.

Υπάρχουν κακοτοπιές που ο Clint δεν τις απέφυγε σε τούτη την ματιά του, παρότι η εμπειρία του θα προϋπέθετε για το ακριβώς αντίθετο, μιας κι έχουν να κάνουν κυρίως με την διανομή και την κατεύθυνση των ρόλων. Ο πιτσιρίκος φερειπείν που υποδύεται τον συνταξιδιώτη του, ονόματι Eduardo Minnett, δεν είναι απλά κακός ως Ραφαέλ, δεν είναι καν ηθοποιός. Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του, όπως ακριβώς στα ποιήματα που εκφωνούν τα παιδάκια στις μαθητικές γιορτές του δημοτικού. Παρομοίως το ίδιο συμβαίνει και με τις δεύτερες εκτελέσεις, όπως ας πούμε της φλογερής πλην αλκοολικής μαμάς, που δεν το πιστεύεις πως πήρε καστ σε κινηματογραφικό έργο. Αδιανόητο για φιλμ εκείνου που έχει υπογράψει την κατεύθυνση σε πόσα Όσκαρ ερμηνείας για τους Unforgiven, Million Dollar Baby ή Mystic River.

Οι προθέσεις του αγαπημένου Manco - οποία συσχέτιση του πάλαι ποτέ δαιμόνιου αριστερόχειρα πιστολέρο με την μαρκίζα του ισχυρού, πλην απόμαχου πλέον Macho - είναι όμως εκείνες που μετρούν εντέλει, σε σημείο που να παρακάμπτουμε τα υπαρκτά φάουλ, σε χωρίς εκπλήξεις ξεδίπλωμα σεναρίου και μέτριες υποκριτικά παρουσίες. Το, μάλλον πιο πολύ τηλεοπτικής εκμετάλλευσης, Cry, ουδέποτε κορυφώνει συναισθηματικά ή συγκινησιακά, όπως έχει συμβεί αμέτρητες φορές στο δημιουργικό ή πρωταγωνιστικό παρελθόν του Eastwood. Διαθέτει όμως την οργανωτική συνέπεια, την γνώριμη ντιρεκτορική χροιά, τον ρεαλισμό, την ζεστασιά της φωτογραφικής προσέγγισης και κυρίως το ανθρώπινο πνεύμα που βασιλεύει σε κάθε πλάνο. Σε σημείο που να σε πείθει πως περνάει ακόμη η μπογιά του Αιωνόβιου, έως και να χορεύει ερωτικά μπολερό με τα συνομήλικα κορίτσια του, κάτω από τις παθιάρικες νότες του Sabor A Mi...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

16/9/21

Μαθήματα Περσικών (Persian Lessons) - Review / Κριτική

Μαθήματα Περσικών

του Vadim Perelman. Με τους Nahuel Pérez Biscayart, Lars Eidinger, Jonas Nay, Leonie Benesch, Alexander Beyer, Luisa-Céline Gaffron, David Schütter.

Μαθήματα επιβίωσης

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Επινοώντας και μιλώντας μια γλώσσα... φαρσί

Αυτή είναι μόλις η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 8 Σεπτεμβρίου του 1963 στο Κίεβο της Ουκρανίας, Vadim Perelman. Η μέχρι τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Σπίτι από άμμο και ομίχλη» (House of Sand and Fog, 2003 – ταινία που μάζεψε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ), «Μπροστά στα μάτια της» (The Life Before Her Eyes, 2007 – ταινία που βγήκε κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα) και «Kupi menya» (Buy Me – ταινία ρωσικής παραγωγής, που κυκλοφόρησε μόλις σε 7 χώρες σε όλο τον κόσμο μεταξύ των οποίων δεν ήταν η χώρα μας).

Η παγκόσμια πρεμιέρα της τελευταίας του ταινίας έγινε τον Φεβρουάριο του 2020 στην Berlinale, όπου προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, εκτός συναγωνισμού, στο πλαίσιο των ειδικών προβολών Berlinale Special Gala. Το σενάριό της βασίζεται μερικώς στο διήγημα «Erfindung einer Sprache» (Η ανακάλυψη μιας γλώσσας) του Wolfgang Kohlhaase και υποτίθεται πως μια αληθινή ιστορία αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του διηγήματος. Το φιλμ ήταν η επίσημη πρόταση της Λευκορωσίας (μίας από τις συμπαραγωγούς χώρες της ταινίας) για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, η υποψηφιότητα, όμως, δεν έγινε αποδεκτή, καθώς στην ταινία ακούγονται κυρίως γερμανικά, λίγα γαλλικά και μπόλικα ψεύτικα φαρσί, ενώ και η πλειονότητα όσων εργάστηκαν για την ταινία δεν ήταν Λευκορώσοι.

Η υπόθεση: Ο Ζιλ είναι ένας νεαρός Εβραίος, γεννημένος στην Αμβέρσα, την πρωτεύουσα των διαμαντιών στο Βέλγιο, ο οποίος συλλαμβάνεται από τους Ναζί το 1942 καθώς προσπαθεί να διαφύγει προς την (ουδέτερη) Ελβετία. Μέσα στο φορτηγό όπου στριμώχνεται μαζί με άλλους, ανταλλάσσει το μοναδικό σάντουιτς που διαθέτει, με ένα βιβλίο περσικών μύθων, κατόπιν έντονης πίεσης από συγκρατούμενό του Εβραίο. Κι όταν διαπιστώνει πως οι Ναζί σταματούν σε ξέφωτο ενός δάσους για να τους εκτελέσουν, υποστηρίζει πως δεν είναι Εβραίος, πως κατά λάθος συνελήφθη και πως στην πραγματικότητα είναι Πέρσης κατά το ήμισυ, ονόματι Ρεζά. Για καλή του τύχη, ένας από τους Ναζί στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος, τον ακούει. Και για ακόμα καλύτερη τύχη του Ζιλ – Ρεζά, ένας αξιωματικός των SS, σε ένα διακομιστικό στρατόπεδο κάπου στη Γαλλία, ο Κοχ, ζητάει κάποιον να του μάθει Περσικά – Φαρσί δηλαδή.

Όντας σεφ πριν τον πόλεμο, ο Κοχ ονειρεύεται πως, αμέσως μετά τη λήξη του, θα πάει στην Τεχεράνη να ανοίξει εστιατόριο. Και θέλει να είναι προετοιμασμένος. Να μάθει τη γλώσσα. Ο Ζιλ – Ρεζά, δεν ξέρει γρι Φαρσί. Για να επιβιώσει, θα πρέπει να εφεύρει μια γλώσσα και να μαθαίνει στον Κοχ τουλάχιστον τέσσερις λέξεις την ημέρα. Καθόλου εύκολο επιχείρημα, καθώς πρέπει να δημιουργεί και να απομνημονεύει τις λέξεις αυτής της αυτοσχέδιας γλώσσας. Θα βρει έναν τρόπο να τα καταφέρει. Το θέμα είναι το εξής: θα καταφέρει να μην αποκαλυφθεί το ψέμα του, ιδίως όταν ένας στρατιώτης έχει βαλθεί να τον ξεσκεπάσει κι όταν καθημερινά βλέπει τις άθλιες συνθήκες κράτησης και τις κακουχίες που βιώνουν οι πραγματικοί ομόθρησκοί του;

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα, ένα παράξενο φιλμ, που δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Αρχικά, είναι (ακόμα) μία ταινία για το Ολοκαύτωμα. Οπότε, δύσκολα μπορείς να πεις κάτι άσχημο γι' αυτήν, ιδίως από τη στιγμή που κακή δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις. Μπορείς να πεις πολλά πράγματα γι' αυτήν, αλλά κακή, όχι. Ούτε σε ότι αφορά τις προθέσεις ούτε την κατασκευή ούτε το τελικό αποτέλεσμα. Αφελή, ναι. Καλοσυνάτη, ναι. Μέχρι και... χιουμοριστική μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Κυρίως, απαιτεί από τον θεατή αυτό που οι αγγλοσάξονες χαρακτηρίζουν «suspension of disbelief», φράση που δεν έχω βρει ακόμα τρόπο να μεταφράσω επακριβώς σε ότι αφορά το νόημά της στα ελληνικά. Περιφραστικά, απαιτεί από τον θεατή να ακυρώσει την δυσπιστία του, να καταπιεί αμάσητα όλα όσα είναι απίθανα και συμβαίνουν επί της μεγάλης οθόνης!

Γιατί, ποιος μπορεί να πιστέψει πως ο στυγνός Γερμαναράς Κοχ πείθεται από τον μισοριξιά Ζιλ – Ρεζά πως είναι Ιρανός (Πέρσης) επειδή απαντάει σε ερωτήσεις που ακόμα και οι χειρότεροι παίχτες του Αδύναμου Κρίκου θα απαντούσαν, όπως «ποια είναι η πρωτεύουσα της Περσίας» και «ποια γλώσσα μιλάνε στην Περσία». Επίσης, πώς είναι δυνατόν ένας αξιωματικός των SS, που θέλει να μάθει με κάθε τρόπο περσικά, να μην κάνει τον κόπο να πάρει ένα βιβλίο εκμάθησης περσικών; Κι αν τελικά μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος δεν κατάφερνε να βρει ανάμεσα στους αιχμαλώτους του στρατοπέδου όπου ζει έναν Πέρση, δεν θα μάθαινε περσικά; Αμ το άλλο; Πώς μπορεί κάποιος να μάθει μια γλώσσα μαθαίνοντας μόνον λέξεις; Πφφ, λεπτομέρειες.

Ο Perelman αναπαράγει τα στερεότυπα ανάλογων ταινιών του είδους και προσπαθεί να δώσει μια πιο ανθρώπινη υπόσταση στον Κοχ – κάτι που ψιλοκαταφέρνει μέσω της ερμηνείας του Lars Eidinger (σημείωση: όσοι παρακολουθείτε φανατικά το «Babylon Berlin» θα αναγνωρίσετε τόσο αυτόν όσο και την Leonie Benesch ως βασικούς ήρωες του εξαιρετικού δημιουργήματος των Henk Handloegten, Tom Tykwer και Achim von Borries). Από εκεί και πέρα ο σκηνοθέτης συμπεριλαμβάνει στην αφήγηση μπόλικες υποπλοκές, για να γεμίσει το φιλμ με κάτι περισσότερο από τα μαθήματα. Όμως, αυτές οι υποπλοκές (όπως εκείνη με την αξιωματικό, που διαδίδει ότι ο διοικητής του στρατοπέδου, με τον οποίο είχε ερωτικές σχέσεις, είναι μικροτσούτσουνος) δεν έχουν ενδιαφέρον και χρησιμοποιούνται μόνον ως γέφυρες - γεμίσματα για να ενωθούν τα κομμάτια του παζλ έτσι όπως πρέπει και να δικαιολογηθούν κάποιες αντιδράσεις – καταστάσεις – αποφάσεις.

Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι ο Nahuel Pérez Biscayart στο ρόλο του Ζιλ – Ρεζά, που με μια σούπερ ερμηνεία παλεύει να ανεβάσει το ενδιαφέρον των θεατών και τις επιδόσεις του φιλμ. Δεν αρκεί. Όπως δεν αρκεί το θαυμάσιο και καίριο φινάλε, που από τη μια στιγμή στην άλλη παλεύει να ανεβάσει το επίπεδο από εκείνο ενός «Η ζωή είναι ωραία» σε εκείνο ενός «Η λίστα του Σίντλερ». Το τρικ που χρησιμοποιεί ο Ζιλ – Ρεζά για να θυμάται τις λέξεις που κατασκευάζει, γίνεται το απόλυτο εργαλείο αποτύπωσης και διατήρησης της Ιστορικής Μνήμης. Ψεύτικες λέξεις φτιαγμένες από τα ονόματα αληθινών ανθρώπων: ναι, αυτό αξίζει τον κόπο να ειπωθεί σε μια ταινία, ακόμα κι αν η υπόλοιπη ταινία δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Toronto I.F.F. 2021 Live Episode 2 - Last Night @ TIFF21

Είναι Σαββάτο πρωί και κινάω χαρωπός - χαρωπός κατά 350 King St. West μεριά (45’ με το κάρο από Μισσισσάγκα όπου μένω). Φτάνω κατά τις 10 και. Αντιλαμβάνομαι ότι η παράστα του Last Night in Soho είναι προγραμματισμένη για τη 1:30μμ. Αυτά παθαίνει όποιος αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει τα γυαλιά (γκουχ,γκουχ) πρεσβυωπίας του. Προσπερνώ το TIFF Lightbox, ροβολώντας στην ευθεία για το Roy Thomson Hall. Βλέπω μπρος μου Cameron Bailey (ιθύνοντα νου του Φεστιβάλ) να συνομιλεί με (δεν παίρνω όρκο λόγω μασκών) Dionne Warwick. Έχω να σκοτώσω κανα 2ωρο. Συνειδητοποιώ πως έχω χάσει τις φωτοτυπίες από τους εμβολιασμούς μου (απαραίτητοι στην είσοδο). Επιστρέφω στο πάρκινγκ, κανα χιλιόμετρο πίσω. Μου έρχεται φλασιά, ότι εφόσον ηλεκτρονικό το εισιτήριο, γιατί όχι ηλεκτρονικά και τα πιστοποιητικά. Ράιτ; Ξανά πίσω στο Roy Thomson Hall, αυστηρή πόρτα, δεν έβαλα μέσα ούτε μπουκάλι με νερό. Κάθομαι κεντρικό εξώστη, κοντά στην αγαπημένη Karen Gordon του ραδιοφωνικού CBC, μαζί με την οποία είδαμε το περσινό Joker. Ακόμη πιο σιμά μου ο Richard Crouse, του καναλιού CP24. Cut.

Σουρουπόβραδο. Ontario Place, Cinesphere. Η πρώτη IMAX αίθουσα στον πλανήτη, από τα 1971. Παγκόσμια πρεμιέρα του Dune (Part 1), με μια ώρα περίπου υλικό γυρισμένο στο συγκεκριμένο φορμά. Παρών ο ίδιος ο Denis Villeneuve με τη θεάρα Rebecca Ferguson (ζούλευε zerVo). Μας το ξεκαθάρισε αποξαρχής ο Κεμπεκουά, παρόντος του Cameron Bailey πως αν δεν μας αρέσει αυτή η βέρσιον, μην το ψάχνουμε άλλο. Και είχε δίκιο. Σε ένα χώρο μέσα στη λίμνη του Οντάριο, μεταλλική σφαίρα βγαλμένη λες από το production design του Dune κι αυτή, η απόλαυση ήτο εγγυημένη.

The Power of the Dog (Special Presentations)

Australia, New Zealand, 2021 English 127 minutes

Director Jane Campion Cast Benedict Cumberbatch, Kirsten Dunst, Jesse Plemons, Kodi Smit-McPhee, Thomasin McKenzie

“Deliver my soul from the sword, my precious life from the power of the dog”Exodus 22:31 Κάπου στην Μοντάνα, περί τα 1920. Ο αδελφικός δεσμός αίματος των ράντσερς Τζώρτζ (Plemons) και Φιλ (Cumberbatch) δοκιμάζεται τα μάλα με την άφιξη της χήρας (Dunst) μετά του εφήβου τεκνού (sic) της (Kodi Smit) ως συζύγου του καλοκάγαθου Τζώρτζ. Ο σκληρός, τραχύς Φιλ μπαίνει στη διαδικασία να ωθήσει τη μπεκρουλού χήρα εκτός σπιτιού και να κάνει μπούλινγκ στον ευαισθητούλη γιόκα της, όμως ο τελευταίος του βρίσκει το ευαίσθητο σημείο του κι αυτό είναι μείον του (μεγάλο μείον του). Η βετεράνα, πιονέρα, θρυλική χέλμερ του Τhe Piano (1993) χτυπάει πηκ καριέρας με ένα νεο-γουέστερν ολικού στρηπτήζ της αρσενικότητας. Με μουσική (Γκρήνγουντ) και αισθητική PTA (There Will Be Blood), αμπαλάρει ένα καθαροόαιμα χιτσκοκικό θρίλερ με την ύπουλα ερεθιστική προσωπική της ματιά. Μοναδικός Βενέδικτος, και συνολικά, εσύ φίλος μέτρα οσκαρικές υποψηφιότητες από τώρα.

Dune (Special Events)

United States of America, Hungary, 2021 English 155 minutes

Director Denis Villeneuve Cast Timothée Chalamet, Rebecca Ferguson, Oscar Isaac, Josh Brolin, Stellan Skarsgård, Dave Bautista

Ως γνήσιος Lynch-ικός οφείλω να παραδεχτώ (σου παίρνει χρόνια) ότι πέρα από το cult status το Dune είναι το ναδίρ της δημιουργίας του και εκτός χωρικών υδάτων, κάτι που εν αντιθέσει δεν ισχύει για το πατριωτάκι τον Ντενί Βιλνούβ. Με το Arrival, εύκολα το καλύτερο sci-fiτου 21ου αιώνα, και κατοπινά με το ατσαλένιο Blade Runner 2049, το Dune: Part I έρχεται να... γρανιτώσει την μπράντα του ιδιοφυούς σκηνοθέτη ο οποίος καταφέρνει να συνδυάζει ουρανομήκη καλλιτεχνική φιλοδοξία με κατασκευαστική μαεστρία συν...ταπεινότητα. Το world - building εδώ είναι next level, η μουσική Ζίμμερ σαρώνει, ο Τίμμυ με τη Ρεβέκκα ζωγραφίζουν υποκριτικά ως μάνα και special one υιός. Όπως το Fellowship of the Ring, λείπει το αυτόνομο τελείωμα, όμως το παρτ του προμηνύεται συγκλονιστικό. Οψόμεθα μετά ανυπομονησίας.

Last Night in Soho (Gala Presentations)

United Kingdom, 2021 English 116 minutes

Director Edgar Wright Cast Thomasin McKenzie, Anya Taylor - Joy, Matt Smith

O Edgar Wright είναι αυτό που αποκαλούμε critical darling, υπό την έννοια ότι κάθε φιλμ του σαγηνεύει κάθε ευυπόληπτο κριτικό (εδώ γελάς), αρχής γενομένης από το Shaun of the Dead (2004) μέχρι το οσκαρούχο (ήχοι, μοντάζ) Baby Driver. Genre σινεμά, με αρτχάουζ επιρροές και δαιμονισμένα ξεσηκωτική τραγουδιστική επένδυση. Το Soho εμφανίζει όλα τα προτερήματά του εξαρχής (αστραφτερή αναπαράσταση με σκηνικά-pophits-κοστούμια 60s και δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο η εύθραυστη scream queen Thomasin με τη σαγηνευτική femme fatale Anya) όμως στο δεύτερο ημίχρονο που το βαγόνι τρέχει αλλοπρόσαλλα από το Giallo στο μεταφυσικό θρίλερ, το πράμα εκτροχιάζεται και το αποτέλεσμα πέφτει φανερά κάτω από τις υψηλές προσδοκίες. Για το δεδομένο φαν του εγχειρήματος πάντως, ούτε λόγος.

Night Raiders (Gala Presentations)

Canada, New Zealand, 2021 Cree, English 101 minutes

Director Danis Goulet Cast Elle-Máijá Tailfeathers, Brooklyn Letexier-Hart, Gail Maurice, Amanda Plummer

Στο είχα προμηνύσει παρακολουθητή μου στο Episode 0 πως το Night Raiders είναι ιδιάζουσας, υψίστης αν θες σημασίας, όχι μόνο για το φετινό TIFF αλλά και για το Καναδέζικο σινεμά εν γένει. Το καυτό ζήτημα των residential schools, trademark της αποικιοκρατίας (από τα 1870) μέχρι τα 1996 (!) οπόταν έκλεισε το τελευταίο, είναι φωτιά στα σωθικά μιας χώρας που (ορθώς) επαίρεται για την πολυπολιτισμικότητα και την προώθηση κάθε μορφής μειονοτήτων. Η ταινία της Danis Goulet (Cree-Metis η ίδια, έλκει την καταγωγή της από τη Σασκάτσουαν, με βιογραφικό programmer στο φεστιβάλ για μια 3τία πρόσφατα) αναφέρεται σε ένα δυστοπικό 2043 όπου το καθεστώς παίρνει τα μικρά παιδιά και τα αφομοιώνει σε «ακαδημίες», ουσιαστικά ως απόλυτο μέσω γενιτσαρισμού εναντίον των αυτοχθόνων πληθυσμών που ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση. Μάνα χάνει κόρη και συμμαχεί με Cree ακτιβιστές για να οργανώσει τη δραπέτευσή της από την κρατική αιχμαλωσία. Πολυσήμαντα αγαθές προθέσεις, δυστυχώς όμως είναι μια σχηματική παρουσίαση χωρίς γκρίζες ζώνες, εργαλείο ιστορικής τεκμηρίωσης για εκπαιδευτικούς σκοπούς περισσότερο παρά πολυεπίπεδη ανάλυση του πολιτικού σκέλους πίσω από το φαινόμενο. Τεχνικά το μπάτζετ είναι χαμηλό και είναι εμφανές παρά την εκτεταμένη χρήση drones.

The Electrical Life of Louis Wein (Gala Presentations)

United Kingdom, 2021 English 111 minutes

Director Will Sharpe Cast Benedict Cumberbatch, Claire Foy, Andrea Riseborough, Toby Jones

Η δεύτερη κινηματογραφική παρουσία του Benedict Cumberbatch σε ένα biopic που του ταιριάζει γάντι (αλλοπαρμένος σκιτσογράφος - εφευρέτης στη βικτωριανή εποχή, άντρας του σπιτιού με 5 ανύπανδρες αδερφές, γνωρίζει για πρώτη φορά τον έρωτα στα μάτια της γκουβερνάντας του σπιτιού Claire Foy). Μια η αφήγηση (Olivia Coleman), μια τα οπτικά τρικάκια προδίδουν το τηλεοπτικό παρελθόν του Will Sharpe (Flowers στο Channel 4). H χημεία του πρωταγωνιστικού ζεύγους απογειώνει το πρώτο μισό και μετά το πράμα ξεφουσκώνει. Το πρόβλημα είναι πως η κυρίως ιστορούμενη δράση του Louis Wein βρίσκεται στο δεύτερο μέρος όπου ο Βενέδικτος σηκώνει το βάρος μόνος του, κόντρα στο σενάριο που λειτουργεί κάπως τηλεγραφικά. Ως οικογενειακή ταινία για cat lovers (όπως η αδερφή μου το Σοφάκι) προτείνεται με ευκολία πάντως (+ χαριτωμένα κάμεο από Taika Waititiκαι NickCave).

The Guilty (Special Presentations)

United States of America, 2021 English 90 minutes

Director Antoine Fuqua Cast Jake Gyllenhaal, Ethan Hawke, Riley Keough, Christina Vidal Mitchell

Να το γυρίσουμε και λιγουλάκι στο πιο μπλοκμπαστερούδικο χολιγουντιανό με το αμερικανικό remake του προ 3ετίας ομότιτλου δανέζικου φιλμ. Ο βετεράνος πλέον Antoine Fuqua ψάχνει να βρει τις ρίζες της μέχρι και σήμερα καλύτερης δουλειάς του (Training Day). Ο Ένοχος είναι μια σφιχτή σα συρματόπλεγμα άσκηση ύφους, όπου όλα συμβαίνουν με φυσική ροή μέσα από το κέντρο δράσης του 9-1-1. Συνεπικουρούμενος από μια πλειάδα φωνών με ιδιαίτερο στίγμα (Ethan Hawke, Peter Sarsgaard, Paul Dano), ο τίμιος Jake Gyllenhaal παραδίδει ένα δυναμικό one-man-show που σε κρατά από το πρώτο μέχρι και το 90ο λεπτό της αναμέτρησής του με μια υπόθεση απαγωγής με τουίστ αλλά και τους προσωπικούς του δαίμονες με την τελική κάθαρση να ανακουφίζει μεν, αλλά εγώ την ήθελα κομματάκι λιγότερο εύκολη.

gaRis

Περισσότερα... »

15/9/21

Εξαφάνιση Ανηλίκου (My Son) - Trailer / Τρέιλερ

Το μυστήριο ξεδιπλώνεται! Η ταινία Εξαφάνιση Ανηλίκου (My Son) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Christian Carion, είναι το αγγλικό ριμέικ της ομώνυμης γαλλικής του ταινίας του 2017 του ιδίου σκηνοθέτη, με πρωταγωνιστές αρχικά τους Γάλλους ηθοποιούς Guillaume Canet και Melanie Laurent. Οδηγώντας στην καρδιά των Highlands ο Edmond Murray λαμβάνει μια κλήση από την πρώην σύζυγό του. Απεγνωσμένη τον ενημερώνει ότι ο εφτάχρονος γιος τους που βρίσκεται σε κατασκήνωση, αγνοείται. Σύντομα γίνεται ξεκάθαρο ότι πρόκειται για απαγωγή, κάτι που οδηγεί τους γονείς στην απελπισία.

Εξαφάνιση Ανηλίκου (My Son) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι James McAvoy, Claire Foy, Jamie Michie, Robert Jack Thames, Owen Whitelaw, Paul Rattray.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »

Ένας Θρίαμβος (Un Triomphe) - Trailer / Τρέιλερ

Δρόμος Από Πάγο (The Ice Road) - Trailer / Τρέιλερ Poster

Της φυλακής τα σίδερα, είναι για τους λεβέντες ηθοποιούς! Η γαλλική παραγωγή του Emmanuel Courcol, Ένας Θρίαμβος (Un Triomphe / The Big Hit) αποτέλεσε επίσημη επιλογή στο Φεστιβάλ Καννών το 2020, στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, προβλήθηκε ως Gala Screening στο Φεστιβάλ Ζυρίχης και ως Επίσημη Ταινία Λήξης του Φεστιβάλ του Τορίνο ενώ αργότερα κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Κωμωδίας της χρονιάς από την European Film Academy. H ταινία έκανε την πρεμιέρα της την 1η Σεπτεμβρίου στις γαλλικές αίθουσες με διθυραμβικές κριτικές. Ο Ετιέν, ένας συχνά εκτός δουλειάς ηθοποιός, δουλεύει ως υπεύθυνος ενός θεατρικού εργαστηρίου σε μια φυλακή, όπου μαζεύει έναν ασυνήθιστο θίασο από κρατούμενους για να ανεβάσουν το διάσημο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό. Όταν του επιτραπεί να πάρει την ομάδα των κρατούμενων σε περιοδεία του έργου σε κανονικά θέατρα έξω από τη φυλακή, ο Ετιέν επιτέλους αισθάνεται ότι αυτή μπορεί να είναι η μεγάλη του ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρο του στη σκηνή και στη ζωή.

Δρόμος Από Πάγο (The Ice Road) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Μια βαθιά ανθρώπινη συγκινητική κωμωδία εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, με πρωταγωνιστή τον βραβευμένο με Cesar, Kad Merad (Είναι Τρελοί Αυτοί οι Βόρειοι, Είμαι Καλά, μη σε Νοιάζει, Ο Μικρός Νικόλας Πάει Διακοπές, Τα Παιδιά της Χορωδίας, Ο Πόλεμος των Κουμπιών, Οι Γυναίκες των Ονείρων Μου). Από τον σεναριογράφο - σκηνοθέτη της μεγάλης επιτυχίας στη Γαλλία In the Name of the Land.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την One from the Heart!

Περισσότερα... »

Δρόμος Από Πάγο (The Ice Road) - Trailer / Τρέιλερ

Αυτή η αποστολή έχει μεγάλο ρίσκο! Μια καταιγιστική περιπέτεια δράσης, είναι η ταινία Δρόμος Από Πάγο (The Ice Road), που υπόσχεται να μοιράσει γερές δόσεις αγωνίας μέσα από τις ταχύτατες καταδιώξεις στα χιονισμένα τοπία του αμερικάνικου Βορρά. Μετά την κατάρρευση ενός απομονωμένου ορυχείου διαμαντιών στον μακρινό βόρειο Καναδά, ένας οδηγός φορτηγού καλείται να ηγηθεί μίας αταίριαστης ομάδας πάνω από τον παγωμένο ωκεανό, για να σωθούν οι εγκλωβισμένοι εργάτες του ορυχείου. Αντιμέτωποι με τον πάγο που έχει αρχίσει να λιώνει και μία καταιγίδα που πλησιάζει, ανακαλύπτουν ότι η πραγματική απειλή δεν είναι αυτή που νόμιζαν. Ο έμπειρος Jonathan Hensleigh (Ο Άντρας που η Μαφία δεν μπορούσε να Σκοτώσει) υπογράφει το σενάριο και σκηνοθετεί πρωτόγνωρες σκηνές δράσης στα παγωμένα τοπία του Καναδά, όπου ανθρώπινες ζωές κινδυνεύουν και όλοι φαίνεται να έχουν τη δική τους κρυφή ατζέντα.

Ο βετεράνος της δράσης Liam Neeson (Η Λίστα του Σίντλερ) πρωταγωνιστεί σε μία ακάθεκτη περιπέτεια και διασχίζει με φορτηγό τους παγωμένους δρόμους σε ένα από τα πιο επικίνδυνα και απομονωμένα μέρη του πλανήτη. Μαζί του και οι Benjamin Walker, Amber Midthunder, Marcus Thomas, Holt McCallany, Martin Sensmeier, Matt McCoy, Matt Salinger, Laurence Fishburne.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

Αυτά που Λέμε κι Αυτά που Κάνουμε (Les Choses qu'on dit, les choses qu'on fait) - Review / Κριτική

Αυτά που Λέμε κι Αυτά που Κάνουμε

του Emmanuel Mouret. Με τους Camelia Jordana, Niels Schneider, Vincent Macaigne, Émilie Dequenne, Jenna Thiam, Guillaume Gouix, Julia Piaton, Louis-Do de Lencquesaing.

Που βαδίζουμε Κύριοι!

του zerVo (@moviesltd)

Ερωτεύεσαι, ενθουσιάζεσαι, απογειώνεσαι, πετάς στα σύννεφα, ισορροπείς, καταλαγιάζεις, ρουτινιάζεις, αναζητάς. Κύκλος είναι. Για όποιον ψάχνεται δηλαδή, γιατί για τους περισσότερους κάπου αυτή η διαδρομή σταματά κάπου ανάμεσα στα μεσαία βήματα της, αφού ούτε να ρισκάρουν επιθυμούν, ούτε να βρεθούν μπροστά στα δεδομένα αδιέξοδα που θα δημιουργήσει μια παράλληλη - της νόμιμης - αγάπη. Πως θα ήσαν τα πράγματα αν οι φραγμοί οι ηθικοί, κάπου επέτρεπαν στον άνθρωπο να πηγαινοέρχεται μεταξύ του καινούργιου, του ανανεωτικού και του παλαιού του σίγουρου? Μόνο μια φραντσέζικη, γλυκύτατη φιλμική δημιουργία θα μπορούσε να τα προβάλλει στην μεγάλη οθόνη. Αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε...

Περιμένοντας τον μνηστήρα της, Φρανσουά, να επιστρέψει από το επαγγελματικό του ταξίδι στην πρωτεύουσα, η μελαγχολική Δάφνη, στον τρίτο μήνα της κυοφορίας της, θα φιλοξενήσει στο σπίτι της, κάπου στην καταπράσινη γαλλική ύπαιθρο, τον εξάδελφο του, Μαξίμ, έναν εκκολαπτόμενο συγγραφέα, που ακόμη αναζητά την μεγάλη ιδέα, που θα του δώσει την ώθηση να καταπιαστεί με το πρώτο του επίσημο έργο. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, οι δύο μέχρι εχθές άγνωστοι, θα νιώσουν τόσο οικεία, ώστε να επιχειρήσουν να ανοίξουν την καρδιά τους και να εξομολογηθούν ο ένας στον άλλο, το πως η συναισθηματική τους κατάσταση τους οδήγησε στο σήμερα.

Εκείνος, είναι σχεδόν ένα ψυχικό ράκος, αφού ο εφήμερος ερωτικός δεσμός με την εκκεντρική (και παντρεμένη) Βικτουάρ, θα του επαναφέρει τις θύμησες από τον νεανικό του έρωτα για την (κατά σύμπτωση) ετεροθαλή αδελφή της Σάντρα. Που από την μεριά της τα έμπλεξε με τον καλύτερο του φίλο, Γκασπάρ, μάλλον για σπάσιμο, προσκαλώντας τον μάλιστα να διαμείνει μαζί τους στο τεραστιο παρισινό της διαμέρισμα. Συμβίωση που τάχιστα θα εξελιχθεί σε μυστικό ερωτικό τρίγωνο και ακόμη πιο γοργά θα οδηγήσει τους πάντες σε απόγνωση, με συνέπεια ο καθένας τους θα τραβήξει μια για πάντα τον δρόμο του.

Εκείνη, αντιθέτως περνά μια από τις καλύτερες φάσεις της ζωής της, περιμένοντας το πρώτο της παιδί, καρπό της αγάπης της με έναν άντρα που αρχικά δεν την είχε εντυπωσιάσει, σαν τον άτσαλο Φρανσουά, μα σταδιακά κέρδισε την συμπάθεια της. Ειδικά από την ώρα που επί δεκαετίες σύζυγός του, Λουίζ, του ανακοίνωσε πως τον εγκαταλείπει για κάποιον τρίτο, αφήνοντας τον ολομόναχο καθώς πίστευε, στην ουσία όμως ανοίγοντας του διάπλατα τον δρόμο να χαρεί το πάθος που τον έχει, κυριολεκτικά, αναζωογονήσει.

Δύο ώρες διάρκεια. Χωρίς να υπάρχει στιγμή σε αυτά τα εκατόν είκοσι λεπτά, που να μην παίζει στο διάλογος ή αφήγηση. Εξαντλητικό φαντάζεσαι το αποτέλεσμα. Κι όμως η αλήθεια είναι (όχι εντελώς, αλλά σε έναν πάρα πολύ μεγάλο βαθμό) αλλιώτικη, αφού θέλεις κάτι η ευρηματική μέθοδος του σεναρίου, να περιπλέκει φλασμπάκ και παρόν σε μια υπέροχη βαλσική ακολουθία, κάτι το πιπεράτο κουτσομπολιό των ερωτικών εμπιστευτικών αποκαλύψεων, κάτι το εσωτερικό ερώτημα για το που το πάει ο ποιητής, δεν σε αφήνουν να στρίψεις την ματιά από τα επί της οθόνης τεκταινόμενα. Στην πορεία μάλιστα της πλοκής, οι αρχικοί δύο αφηγητές διπλασιάζονται, δίνοντας ο καθένας από την μεριά του, μια διαφορετική αντίληψη του τι ερωτικό τρέχει μεταξύ του σκαληνού - ασύνδετων χαρακτήρων, αλλά δεν μας νοιάζει - εξαγώνου, που περιβάλλει το στόρι.

Τεράστιο ατού, ενός έργου, που μοναχά δημιουργικό χέρι γαλλικό θα κατάφερνε να κρατήσει τις ισορροπίες, είναι φυσικά το δαιμόνια περιπλεγμένο σενάριο, που με μαεστρία διευθύνει ο Emmanuel Mouret, υπογράφοντας την ενδέκατη ταινία της, δεν την λες και παγκοσμίως αναγνωρισμένη, καριέρα του. Στο ασύμμετρο γαϊτανάκι, που νιώθεις τον ιστό του να στηρίζει ο Eric Rohmer, μπερδεύονται αυτοστιγμεί ενθουσιώδεις εραστές, απατημένοι σύζυγοι, περιθωριοποιημένοι πρώην, ευκαιριακοί αγαπητικοί και τρίτα πρόσωπα, δίνοντας σου την ιδέα πως το έθνος ολάκερο, δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα τεράστιο κρεβάτι. Στην πραγματικότητα, αποδρώντας από το σεξολογικό του πράγματος, το γεμάτο γλαφυρές πινελιές πόνημα, δεν είναι παρά μια άριστη κοινωνική μελέτη, πάνω στην υπαρκτή ανθρώπινη ανάγκη για ανανέωση, για επιβεβαίωση, για επικοινωνία. Για διαφυγή από την ρουτίνα του κάθε μέρα, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο καθιστά άπαντες τους ήρωες της διπλανής πόρτας, αντιπαθείς στο ηθικό μάτι. Στην τελική ανάλυση μια ζωή την έχουμε, λεν. Ας τον κλείσουμε τον κύκλο μας κι όπου μας βγάλει.

Οι ερμηνείες είναι στην πλειοψηφία τους εντυπωσιακές. Του πρωταγωνιστικού ντουέτου, ξεχωρίζει σημαντικά η προφανούς βορειοαφρικάνικης καταγωγής Camelia Jordana, που χάρη στην πληθωρικότητα των συναισθηματικών της εκφράσεων, κερδίζει την άτυπη κόντρα από τον παρτενέρ της Niels Schneider, που τεχνηέντως Garrelίζει. Η υποστήριξη τους είναι όμως όλα τα λεφτά, τόσο από τον σπουδαίο κατατερίστα Vincent Macaigne, που την μανιέρα της αγαθούς αφέλειας την έχει για πλάκα, κυρίως όμως από την συγκλονιστικά ρεαλιστική, στα λίγα πλάνα που της αναλογούν, Emilie Dequenne. Μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση, πως η Βελγίδα, 22 έτη κατόπιν της Ροζέτας, δεν έχει πραγματοποιήσει την παγκόσμια καριέρα, που υποσχόταν το σπάνιο ταλέντο της.

Εννοείται δια περιπάτου Βραβείο Cesar Β' Γυναικείου Ρόλου, το μοναδικό όμως από τα δεκατρία που υπήρξε υποψήφιο το ευρηματικού αφηγηματικού ύφους Les Choses. Που μπορεί φαινομενικά να μοιάζει με μια μακροσκελή, όλο ανατροπές, οπτικοποίηση του διασκεδαστικού Κηλαηδόνειου άσματος, ουσιαστικά όμως, με δράση σπονδυλωτή, αναδεικνύει φιλοσοφικά, ανάγκες και πάθη, που πηγάζουν μέσα από την ίδια την ζωή. Και που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, παραμένουν εγκλωβισμένα μια για πάντα, στο κλουβί με τα ψηλά ενάρετα κάγκελα. Σωστό? Λάθος? Δεν κρίνουμε. Δεν δικαιούμαστε άλλωστε. Καθείς ενήλικας, είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Σεπτεμβρίου 2021 από την Cinobo!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

14/9/21

Toronto I.F.F. 2021 Live Episode 1 - WHAT’S UP DOC?

Εδώ είμαστε λοιπόν. Λένε ότι αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει όμως ίσως έχω αρχίσει να γεροντοπαραξενεύω και δηλώνω υπεύθυνα ότι ψιλοζορίστηκα με το καλημέρα του φεστιβαλιού. Ο λόγος η φαεινή ιδέα της διοργανώτριας αρχής (sic) να καταργήσει τις έννοιες εισιτήριο / πάσο και να το γυρίσει στο ηλεκτρονικό, κόβιντ γαρ. Και για να το κάμει έτι δυσκολότερο, μας έδωκε ένα σκάρτο 24ωρο να παραλάβουμε ηλεκτρονικά ένα πακέτο δώδεκα (12) συνολικά ταινιών της επιλογής μας στο εντελώς επιτόπου (“fistcome - firstserve”) πριν το τελικό τσεκάουτ. Αποτέλεσμα; Το σύστημα έπεσε σε μια ατέλειωτη λούπα ωρών, εγώ να έχω επιλέξει πέντε (5) διαφορετικές δωδεκάδες πριν την τελική που - εννοείται - απαρτίστηκε από ό,τι ξώμεινε από τα γρηγορότερα πιστόλια από εμένα στην επιλογή. Και να τα ημέλια και να οι εξήγησες, εμπάσειδι περιπτώσειδι, νάναι καλά το το TIFF Digital Pro, όπου βολεύτηκα μέχρι το Σάββατο, σημείο έναρξης της δια ζώσης φεστιβαλικής μου διαπίστευσης.

Δε θα σου κρυφτώ, έχω αφήσει τα καλυτερότερα για το επόμενο επεισόδιο: Dune, The Power of the Dog, Last Night in Soho, The Electrical life of Louis Wein και The Guilty. Η κεντρική ιδέα σήμερα είναι να εντρυφήσω στα docs, ιδιαίτερα στα μουσικά τα οποία ως είθισται παρουσιάζουν πολλαπλάσιο ενδιαφέρον ως ακούσματα, παρά ως ταινίες τεκμηρίωσης, με μια ισχνάδα (στις καλύτερες των περιπτώσεων) έκπληξης ή απόκλισης από την αγιογράφηση του ιστορούμενου προσώπου. Περισσότερα στην πορεία. Αρχή κάνω με δυο ταινιάκια πέραν του συνήθους γούστου μου, έτσι για την αλητεία ασούμε:

To Kill the Beast (Discovery) Η αργεντίνα Augustina SanMartin στην πρώτη της δουλειά μεγάλου μήκους περιγράφει τη ζωή της Εμίλια, ξεπεταρούδι από το Μπουένος Άιρες, όταν θα διασχίσει τα σύνορα με τη Βραζιλία για να κάτσει στο πανδοχείο της θειάς της, μετά το θάνατο της μητέρας και τον χωρισμό από τον αδερφό της. TropicalGothicείναι το στυλάκι που λανσάρει η σκηνοθέτις η οποία διαθέτει ματιά στη σύνθεση του κάδρου, όμως το storyείναι λίγο απόλα, σεξουαλική αφύπνιση και ενδο-οικογενειακή αποσύνθεση με έντονο μυθολογικό-φολκλόρ στοιχείο. Οι διάλογοι πεζοί, η διάρκεια μικρή παρά ταύτα το αποτέλεσμα πλαδαρό και σχεδόν άτολμο.

Vengeance is Mine, All Others Pay Cash (Contemporary World Cinema) Εύκολα η χειρότερη ταινία που έχω δει συνολικά φέτος (εντός και εκτός φεστιβάλ), από τον Edwin, βετεράνο του Ινδονησιακού newwave (μέμνησο το καρακαλτάδικο Blind pigs who want to fly από το πλέον μακρινό 2008) ο οποίος, βασισμένος στο πόνημα του δημοφιλούς νοβελίστα Eka Kurniawan σκαρφίζεται την ερωτική ιστορία μεταξύ πληρωμένου στρητ φάιτερ με έντονη στυτική δυσλειτουργία και μιας σωματοφυλακίνας ενός από τα υποψήφια θύματά του. Η σεβεντίλα σύγνεφο, χάλια χορογράφηση πολεμικών τεχνών, ξεπατικωσούρα Tarantino και Haruki Murakami.

Memory Box: Echoes of 9/11 (Special Events) 20 συναπτά έτη μετά την αποφράδα 9/11 και ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος, όπως περίτρανα απέδειξε η συνέχεια. Ειρωνεία το πως πλέον οι Ταλιμπάν έχουν μόλις επιστρέψει θριαμβευτικά και ο μέσος νους αδυνατεί να αποφύγει δυσοίωνες σκέψεις για μια επανάληψη αυτής της παγκόσμιας στις πολλαπλές της συνέπειες τραγωδίας. Οι συν-σκηνοθέτες δράττουν ευκαιρία από το εικαστικό πείραμα της Ruth Sergel να κατασκευάσει ένα ξύλινο περίκλειστο booth όπου κάθισε συγγενείς θυμάτων, μήνες μόλις μετά το συμβάν για να αποσπάσει συνεντεύξεις ως μια αυτο-καθαρτική εμπειρία. Το νήμα βαστάει ως τα σήμερα, με τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε πως μπόρεσαν οι πληγέντες να σταθούν στα πόδια τους μια εικοσαετία μετά. Αγαθότατες προθέσεις, σποραδική συγκίνηση, ελάχιστη κινηματογραφική αξία, πέραν της ιστορικής καταγραφής.

Oscar Peterson: Black + White (TIFF DOCS) Έχω δηλώσει ορκισμένος φαν του Jazz FM στους 91 στα καναδικά FM. H κορακλίτσα μου (14 αισίως στις 25 τουτουνού) έχει γαλουχηθεί στα ακούσματα δαύτα, μεταξύ ελληνικού σχολείου και ορθοδόξου εκκλησίας. Είναι κομμάτι η Jazz της ελληνοκαναδικής μας ταυτότητας, πωστολέν! Το όνομα του βιρτουόζου πιανίστα Oscar Peterson είναι βαρύ σαν ιστορία, όχι μοναχά για το Μοντρεάλ αλλά παγκοσμίως. Συνέχεια on tour, υπήρξε μέχρι τα 82 του (απεβίωσε στα 2007) επιδραστικότατος ως μουσικός και σημαντικός στα κοινωνικά κινήματα υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων (δες Hymn to Freedom που έπαιξε και στην ορκωμοσία του Obama). Να πω ότι βαρέθηκα; Η μισή μόνο ντροπή δική μου. Η ιδιαιτερότητα (πολυπλοκότητα) του παιξίματός του Peterson άξιζε μιας πιο σεβαστικής μεταχείρισης κινηματογραφικά, αφήνοντάς την αίσθηση της βιασύνης και της προβλεψιμότητας στην αφήγηση.

Dionne Warwick: Don’t Make Me Over (Special Presentations) Της αγιογραφίας το ανάγνωσμα - πρόσχωωωωμεεεν. Γυρισμένο λες στον αυτόματο πιλότο, καταφέρνει να εκνευρίσει από το πολύ θυμιατό και τον πλέον καλοπροαίρετο θεατή που βρίσκει χαριτωμένα τα “Walk On By,” “Anyone Who Had a Heart,” “Do You Know the Way to San Jose” ή μεταγενέστερα, για να μιλήσω για τη δική μου γενιά, χτύπησε κορυφή με το “That’s What Friends Are For” στα 80s με την παλιοπαρέα Elton John -Stevie Wonder - Gladys Knight, μαζεύοντας 3 εκατομμύρια από πωλήσεις που διατέθησαν για την έρευνα του AIDS, τότε που ο κόσμος δεν ήταν σίγουρος πως κολλάς τον ιό. Η πρώτη μαύρη τραγουδίστρια που πήρε γκράμμυ στην κατηγορία ποπ στα 1969 και 1971, θεία της αξέχαστης Whitney Houston (όλα μέλι - γάλα παρουσιάζονται φυσικά εδώ αναφορικά με τη σχέση τους) με κερασάκι στην τούρτα τον μαϊντανό εσχάτως Snoop Dog να περιγράφει ένα αξέχαστο πρωινό στη βίλα της, όπου η υπερκλασάτη Dionne κέρασε ένα τσούρμο gangsta rappers μια πιατέλα donuts, ζητώντας τους ευγενικά να μη βρίζουν τις γυναίκες στα στιχάκια τους. Θεϊκόν.

Listening to Kenny G (TIFF DOCS) Τούτη δω είναι η μεγάλη έκπληξη που δεν είναι και τόσο μεγάλη αν αναλογιστείς την εκ διαμέτρου προηγούμενης θεματολογίας δουλειά της Penny Lane (Hail Satan?, 2019). Για τα μέ, ο Kenny G είναι ο αρχικαραμανιέρας σαξοφωνίστας που έχει όμως παραδώσει δυο αστραφτερά μουσικά γλυκίσματα, τα υπερεπιτυχημένα Songbird και Silhouette. Μιλάμε για άνω των $75Μ πωλήσεις που τον φέρνουν στην κορυφή παγκοσμίως των τζαζ-ορχηστρικών μουσικών. Στο σημείο αυτό (ακριβώς εδώ έγκειται η επιτυχημένη προσέγγιση της Lane) έρχονται οι επαΐοντες ακαδημαϊκοί και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις να φρουμάξουν: Μα αυτό όχι μόνο τζαζ δεν είναι, αλλά πρόκειται για μια στρεβλή, κακοπαιγμένη, μουσική-ταπετσαρία, για ασανσέρ μέχρι πολυκαταστήματα και ρεσεψιόν οδοντιατρείων! Ναι, μπορεί, όμως υπάρχει πολυπληθές κοινό που τον λατρεύει, χώρια που είναι κάτοχος και του βιβλίου γκίνες για την νότα που έχει διαρκέσει πιο πολύ (κοντά στο μισάωρο!) κι όλα αυτά από το ταπεινό εβραιόπουλο εκ Seattleορμώμενουπου μαζί με τον έτερο κατσαρομαλοχαιτά Michael Bolton είναι ο συνήθης σάκος του μποξ για τα μήντια. Ο τύπος το ξέρει μα το διασκεδάζει αφάνταστα και το σημαντικότερο: Προχωρεί ακάθεκτος!

gaRis

Περισσότερα... »

Οι Εκκεντρικοί (Retfærdighedens ryttere / Riders of Justice) - Review / Κριτική

Οι Εκκεντρικοί

του Anders Thomas Jensen. Με τους Mads Mikkelsen, Nikolaj Lie Kaas, Andrea Heick Gadeberg Lars Brygmann, Nicolas Bro, Gustav Lindh, Roland Møller, Omar Shargawi, Jacob Lohmann, Gustav Giese.

A Series of Unfortunate Events...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Κάποιοι θα την πληρώσουν"

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 6 Απριλίου του 1972 στη μικρή πόλη Frederiksværk της Δανίας, Anders Thomas Jensen. Οι τέσσερις προηγούμενές του είναι οι εξής: «Το πανδοχείο της μαφίας» (Blinkende lygter/ Flickering Lights, 2000), «Οι πράσινοι χασάπηδες» (De grønne slagtere/ The Green Butchers, 2003), «Τα μήλα του Αδάμ» (Adams æbler/ Adam's Apples, 2005) και «Mænd & høns» (Men & Chicken, 2015). Οι δύο πρώτες του βγήκαν σε dvd στη χώρα μας, μετά την σχετική επιτυχία που είχαν τα «Μήλα του Αδάμ», η μοναδική – μαζί με την τελευταία του – που είχαν κινηματογραφική διανομή στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό πως και στις πέντε του ταινίες, πρωταγωνιστούν οι Mads Mikkelsen και Nikolaj Lie Kaas. Επίσης, υπογράφει τα σενάρια όλων των ταινιών του. Και γενικώς, είναι γνωστότερος ως σεναριογράφος και λιγότερο ως σκηνοθέτης.

Έχει κερδίσει Όσκαρ για τη μικρού μήκους ταινία του «Valgaften» (Election Night, 1998), στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ulrich Thomsen, επίσης από τους μόνιμους ηθοποιούς του Jensen, μιας που έχει παίξει και σε δύο από τις μεγάλου μήκους ταινίες του. Η επόμενη ταινία του θα αποτελέσει και το αγγλόφωνο ντεμπούτο του. Θα συνσκηνοθετήσει με τον Nikolaj Arcel την ταινία «The Monster of Florence», με τα δικαιώματα του βιβλίου πάνω στο οποίο βασίζεται το σενάριο, να είναι αγορασμένα από τον Tom Cruise, με παραγωγό μεταξύ των άλλων τον George Clooney και με πρωταγωνιστή τον Antonio Banderas!

Η υπόθεση: Κάποιος κλέβει ένα ποδήλατο, ένα αυτοκίνητο δεν παίρνει μπροστά, κάποια επιβιβάζεται σε ένα τρένο που κανονικά δεν θα έπαιρνε, κάποιος επιβάτης δίνει τη θέση του σε μια άγνωστη: μια σειρά από συμπτώσεις που όμως αποκτούν άλλο νόημα όταν συμβεί ένα θανάσιμο ατύχημα στο τρένο αυτό. Ανάμεσα στα θύματα του δυστυχήματος είναι και η γυναίκα του στρατιωτικού Μάρκους. Ο Μάρκους είχε αποδεχτεί την πρόταση να παρατείνει τη θητεία του στο Αφγανιστάν, ο θάνατος της συζύγου του, όμως, τον αναγκάζει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Έχει να φροντίσει συν τοις άλλοις και την έφηβη θυγατέρα του. Δεν δέχεται να δει ψυχολόγο, παρά τις παραινέσεις της κόρης του και πνίγει τη θλίψη του στην απελπισία και τη μπύρα.

Κι ενώ θεωρεί – όπως και οι αρχές της χώρας – πως το δυστύχημα ήταν απότοκο μιας κακιάς στιγμής, θα αλλάξει γνώμη όταν γνωρίσει τον Ότο. Ο Ότο παθιάζεται με τη μελέτη των πιθανοτήτων και των συμπτώσεων: εξάλλου αυτή είναι η δουλειά του. Ο Ότο, που ήταν επιβάτης του μοιραίου τρένου, είναι πεπεισμένος ότι το δυστύχημα δεν ήταν τυχαίο αλλά αποτέλεσμα εγκληματικής ενέργειας. Μαζί με τους φίλους και συναδέλφους του, τον Λέναρτ και τον Εμεντάλερ, πείθουν τον Μάρκους, ο οποίος ζητάει εκδίκηση μετ' επιτάσεως.

Η άποψή μας: Το ακούμε και μέσα στην ταινία: σύμπτωση είναι ένα γεγονός για το οποίο δεν έχουμε όλα τα απαραίτητα στοιχεία, τα οποία καταδεικνύουν πως δεν είναι σύμπτωση! Ο Anders Thomas Jensen γουστάρει τρελά να «παίζει» στα σενάριά του. Με τις προσδοκίες των θεατών, με τις αντιλήψεις τους, με τις απόψεις τους, με τις βεβαιότητές τους. Και κυρίως, με την πολιτική ορθότητα. Κι έχει καταφέρει τα σενάριά του να ξεχωρίζουν και να τα αναγνωρίζεις χωρίς καν να δεις το όνομά του στα credits! Ιδίως στις ταινίες που σκηνοθετεί, τραβάει ακόμα περισσότερο τα πράγματα στα άκρα. Πχ, στην ταινία «Πράσινοι χασάπηδες» οι Mads Mikkelsen (με φοβερή κόμμωση!) και Nikolaj Lie Kaas υποδύονται δυο φίλους, που ανοίγουν ένα χασάπικο και μετά από μια σειρά... συμπτώσεων, πουλάνε ανθρώπινο κρέας ως κοτόπουλο, κάτι που έχει φοβερή επιτυχία!

Στην ταινία «Τα μήλα του Αδάμ» ένας νεοναζί καταδικάζεται να προσφέρει κοινωνική εργασία σε μια εκκλησία, σκέφτεται να φτιάξει μια μηλόπιτα και δοκιμάζεται (μαζί με τον φανατικά αφοσιωμένο στον Θεό, με τον δικό του τρόπο, παπά) από τον Σατανά ( ; ), καθώς μια σειρά από συμπτώσεις (ω, ναι) έχουν ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει τα απαραίτητα μήλα, καθώς στόχος ήταν να χρησιμοποιήσει τους καρπούς της μηλιάς που βρίσκεται στο προαύλιο της εκκλησίας. Όλες οι ταινίες του Jensen είναι μαύρες κωμωδίες κι ως τέτοιες πρέπει να αναγνωστούν. Και πάλι, όμως, αρκετοί από τους θεατές θα «κλοτσήσουν» από την ευκολία με την οποία πυροβολούνται και δολοφονούνται οι «κακοί» της κάθε ταινίας του.

Κι εδώ εντοπίζω τη βασική αδυναμία και τούτης αλλά και των υπόλοιπων ταινιών του. Ιδιαίτερα εδώ, αυτή η αίσθηση είναι πολύ έντονη. Η αίσθηση ενός μοραλιστικού αμοραλισμού! Θέλω να πω, μόνο οι φασίστες διαφωνούν με το «ξύλο στους φασίστες» αλλά είναι λύση το «σκοτώστε τους φασίστες»; Ιδίως σε ευνομούμενες κοινωνίες; Και ιδίως όταν στην ταινία (όπως αποδεικνύεται εντέλει) δεν υπάρχει δικαιολογία που να «καλύπτει» αυτές τις δολοφονίες; Είναι αλήθεια πως αυτό είναι ένα από τα βασικότερα προβλήματα της εποχής μας – κι έτσι προκύπτει και το ερώτημα: η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης άποψης είναι δόγμα ακλόνητο, τέτοιο που μέσα του να περιλαμβάνει και απόψεις που αντιμάχονται την ίδια την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης άποψης, όπως είναι ο φασισμός;;; Εδώ σε θέλω.

Κι εγώ ένιωσα πως οι λατρεμένοι μου losers αντιήρωες – και κυρίως ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Mads Mikkelsen – από κάποια στιγμή και μετά στην ταινία, χάνουν το ηθικό πλεονέκτημα. Αν προσπεραστεί αυτός ο σκόπελος όμως αυτό που προκύπτει είναι μια απολαυστικότατη εξτραβαγκάντσα, η οποία σχολιάζει σε βάθος μπόλικες από τις αγκυλώσεις της εποχής μας χωρίς να μένει μόνο σε αυτές. Η αρσενική τοξικότητα, η αλληλεγγύη των αδύναμων, ο μη ορθολογισμός της κοινωνίας, η ανδρική ταυτότητα – που της έχουν πάρει την... ταυτότητα – η διαδικασία της θλίψης, η ανάγκη ( ; ) της ψυχανάλυσης, η βία ως εκτόνωση, τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, η αδυναμία επικοινωνίας, όλα αυτά κι άλλα πολλά σταχυολογούνται στο σενάριο.

Που έχει σκηνές πολύ αστείες (πχ εκείνη όπου ο Μάρκους μαθαίνει στους υπόλοιπους πώς να λύνουν και να δένουν ένα όπλο και να κάνουν σκοποβολή), πολύ συγκινητικές (πχ εκείνη όπου ο Ότο εξομολογείται στον Μάρκους το δικό του τραύμα και κάνει αναφορά στη δική του απώλεια), πολύ εκρηκτικές (πχ εκείνη όπου ο Μάρκους ξεσπάει στην τουαλέτα, δίνοντας κουτουλιά στον καθρέφτη – σκηνή που γύρισε κανονικότατα ο Mikkelsen!), πολύ σουρεαλιστικές (πχ εκείνη όπου ο Ουκρανός - «ποδήλατο» αφηγείται μια παραβολή στους υπόλοιπους, που φαίνεται να μην βγάζει νόημα, σχετικά με τη σύμπτωση, αλλά βγάζει και πολύ μάλιστα) και πολύ... καβαφικές (ο κύκλος κλείνει με τον «Μικρό τυμπανιστή» σε γαλλικό κόρνο, με δύο κορίτσια να παίρνουν από ένα ποδήλατο, στο χρώμα που πρέπει).

Όλοι οι ηθοποιοί είναι σούπερ, ο Mads Mikkelsen όμως ξεχωρίζει ως καλύτερος μεταξύ ίσων. Με την πυκνή γενειάδα του και το ξυρισμένο κεφάλι του, θαρρείς κι έχει βαλθεί να λειτουργήσει σε αντίστιξη με τον Mel Gibson του «Blood Father», ενός άλλου άντρα δηλαδή που προσπαθεί να πάρει εκδίκηση. Και μια κουβέντα για τον τίτλο: ο αγγλικός τίτλος της ταινίας έχει πλάκα γιατί «παίζει» πάρα πολύ με ό,τι συμβαίνει σε αυτήν: οι «Riders of Justice» είναι το όνομα της συμμορίας των «κακών» του φιλμ, εντέλει όμως οι Ιππείς της Δικαιοσύνης δεν είναι άλλοι από τους τέσσερις παράταιρους φίλους. Το «Οι εκκεντρικοί», ο ελληνικός τίτλος δηλαδή, αποτελεί άλλη μια ένδειξη αδυναμίας να βρεθεί ένας πιασάρικος τίτλος, που θα αποτυπώνει από τη μια την ουσία της ταινίας, και από την άλλη, θα λειτουργεί ελκυστικά για το κοινό, που πολλές φορές «πιάνεται» από τον τίτλο. Κι εντάξει το «Καβαλάρηδες της Δικαιοσύνης» ακούγεται κάπως, χαρακτηρίζοντας όμως εκκεντρικούς τα μέλη του πρωταγωνιστικού κουαρτέτου, θαρρώ τους υποβαθμίζει κατάτι. Ας είναι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Σεπτεμβρίου 2021 από την Rosebud 21!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Ο Shang-Chi και ο Θρύλος τον Δέκα Δαχτυλιδιών (Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings) - Review / Κριτική

Ο Shang-Chi και ο Θρύλος τον Δέκα Δαχτυλιδιών

του Destin Daniel Cretton. Με τους Simu Liu, Awkwafina, Meng'er Zhang, Fala Chen, Florian Munteanu, Benedict Wong, Michelle Yeoh, Ben Kingsley, Tony Leung.

Crouching Tigers, Hidden Dragons

του zerVo (@moviesltd)

Κάτω από την πομπώδη μαρκίζα Ο Μάστερ του Κουνγκ Φου, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στις πολύχρωμες σελίδες των κόμικ της Marvel ο σούπερ ήρωας Σανγκ Τσι, κοντά μισό αιώνα πριν, στα 1973, φέροντας τις υπογραφές των Steve Englehart στα κείμενα και Jim Starlin στο σχέδιο. Σε μια εποχή που η φημισμένη μπράντα έκανε άνοιγμα σε νέες θεματικές βάσεις για τους πρωταγωνιστές των περιπετειών της, ανοίγοντας ταυτόχρονα καινούργια πεδία αγορών προς Άπω Ανατολάς, εισάγοντας στο παλμαρέ της και μια πανίσχυρων δεξιοτήτων περσόνα, άριστο γνώστη των πολεμικών τεχνών και του wushu. Λογικά λοιπόν, μετά από 24 σαρωτικά κύματα του σχετικού σινεματικού σύμπαντος, να προστεθεί και η μορφή του ασιατικής προέλευσης μαχητή στην λίστα των Avengers.

Για μεγάλο διάστημα ο νεαρός Σον, έχει καταφέρει να κρύψει από γνωστούς και φίλους την πραγματική του ταυτότητα, εργαζόμενος φιλότιμα ως παρκαδόρος στα ακριβά κλαμπς του Σαν Φρανσίσκο. Πίσω από την βιτρίνα του αγαθού και συνεσταλμένου βαλέ, κρύβεται ένας άριστα εκπαιδευμένος μαχητής, μυημένος στις ασιάτικες τεχνικές του πολέμου, όπως τον δίδαξε ο πατέρας του, επίσης πανίσχυρος πολεμιστής, Γουενγού. Που φέροντας πάνω του την ισχύ των Δέκα Δαχτυλιδιών, καταφέρνει να διατηρείται άφθαρτος, ανίκητος και αθάνατος, μην υπολογίζοντας κανέναν για αντίπαλο του.

Η εποχή που ο Γουένγου υπήρξε ηθικός και υπέρμαχος του καλού έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, καθώς μετά την μυστηριώδη απώλεια την λατρεμένης συζύγου του και μητέρα του Σανγκ, έχει διαβεί στην αντίπερα όχθη και μαζί με την μυστική ομάδα των στρατιωτών που έχει υπό τον έλεγχο του, αναζητά μανιωδώς την μυστική δίοδο που θα τον οδηγήσει ξανά κοντά της. Και ξέρει καλά πως για να φανερωθεί το μονοπάτι που θα τον φτάσει μέχρι τον κρυμμένο τόπο του Τα Λο, θα πρέπει να εντοπίσει τα ίχνη του Σανγκ και της αδελφής του, Ζιαλίνγκ, ώστε να αποσπάσει από πάνω τους τα μαγικά μενταγιόν, που τους έχει χαρίσει η Γινγκ Λι.

Κι έτσι μέσα από ένα ταξίδι σε ένα παράλληλο σύμπαν, απροσδιόριστο χρονικά και τοπικά, γεννιέται ένας ακόμη υπέρ ήρωας για την ερυθρόλευκη μπράντα των κόμικ, που προστίθεται στην μακρά λίστα των ήδη γνώριμων της αλυσίδας. Το στοιχείο που διαφοροποιεί τον Shang-Chi από τους (μελλοντικούς, αφού πουθενά στην ροή της παρούσας ταινίας δεν προδιαγράφεται τι πρόκειται να συμβεί) κομπανιέρους του, είναι η ιδιαιτερότητα της κουλτούρας του, αφού εκείνη η απωανατολίτικη ξεχωρίζει σημαντικά από τον καθαρόαιμα αμερικάνικο τρόπο σκέψης του Iron Man ή του Captain America, ας πούμε.

Ο Σανγκ εξελίσσεται σε μια υπέρ ηρωική περσόνα σταδιακά και όχι βεβιασμένα, όσο κυλάει η ιστορία του φιλμ, που δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τα δεκάδες κοινότυπα wuxia πονήματα, που κυκλοφορούν ετησίως. Κάτι που σημαίνει πως το φιλμικό σύνολο είναι μπολιασμένο έντονα από παραδοσιακά χαρακτηριστικά της σινικής κουλτούρας, με τις ηθικές αξίες της αλληλεγγύης, της ομαδικότητας, της συναδέλφωσης, να προβάλλονται μόνιμα σε πρώτο πλάνο. Το πρωτοφανέρωτο, μάλιστα για δημιούργημα της Marvel, τρικ που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Destin Daniel Cretton, με την χρήση όχι και λίγων φλασμπάκ, για να κτίσει την προσωπικότητα του κεντρικού πρωταγωνιστή, είναι ιδιαίτερα πιασάρικο και δίνει ξεχωριστό τέμπο στην ροή των γεγονότων.

Που και βέβαια ανά περιόδους μοιάζει με φρενήρες, καθώς τα πλάνα πέφτουν καταιγιστικά, προσφέροντας μας σεκάνς ανθολογικές για το κινηματογραφικό είδος της δράσης, όπως εκείνη της ασταμάτητης πορείας του τραμ στις κατηφοριές του Αγίου Φραγκίσκου. Σκηνές που τροφοδοτούνται με χορογραφίες αέρινες από την εξαιρετικής απόδοσης ομάδα των άρτια εκπαιδευμένων στις martial arts, ακροβατών του φοβερού και τρομερού Jackie Chan, που δίνει μια ξεχωριστή ποιότητα στο όλο, πραγματικά εντυπωσιακό πακέτο. Πλάνα συναρπαστικά, όσο και διασκεδαστικά συνάμα, που έρχονται σαν σε συνέχεια εκείνων που περιελάμβαναν τα σπουδαία made in Hong Kong φιλμς της δεκαετίας του 80' και που με ευκολία επικρατούν των φαντασμαγορικών, τιγκάτων στο CGI του εκρηκτικού επιλόγου.

Όπως ένα λέβελ παραπάνω, ανεβάζει την παραγωγή η παρουσία του τεράστιου Tony Leung, στην πρώτη του αγγλόφωνη μπλοκμπαστερική παρουσία της καριέρας του, σε έναν ρόλο δισυπόστατο και διφορούμενο, όπως εκείνος του ανακατεμένου ψυχικά Γουένγου. Άλλη κλάση υποκριτική ο Chiu-Wai, που αντάμα με την εμπειρία των Ben Kingsley και Michelle Yeoh στην υποστήριξη, βοηθούν τα μέγιστα τους νεαρότερους αστέρες του καστ. Τον Simu Liu δηλαδή και την Meng'er Zhang που κάπως επίπεδα υποδύονται τα δυναμικά αδέλφια, κάτι που δεν συμβαίνει και με την αβανταρισμένη από τις ατάκες του σεναρίου, αέρινη Akwafina, που ορίζει και την συμμετοχή έκπληξη. Σε γενικές γραμμές πάντως, είναι επιτυχημένη η εναλλακτική πρόταση της Marvel, Πάνω στην ήδη γνώριμη πεπατημένη, αφού η ίντυρο ταινία του Shang-Chi διαθέτει όλα εκείνα τα συστατικά που θα την κάνουν αρεστή στους φανατικούς των ατελείωτων κυμάτων της. Αρκεί τώρα να δούμε το πως θα συνδεθεί η παρουσία του ασιάτη Avenger με τα προσεχώς. Ευρηματικά υποθέτω...