Ξεφορτώνω άλλη μισή ντουζίνα φιλμάκια πριχού κλείσει άλλο ένα φεστιβάλι εδώ στο ηλιόλουστο (26οC) ΤΟ. Δεν κατάφερα να τσεκάρω μερικά φαβορίτια ή έστω πολυαναμενόμενα οπότε περιορίζομαι στο να μεταφέρω μόνο κλίμα: Dear Evan Hansen (opening night film, εμφατικά αρνητική εντύπωση για τη μεταφορά του Μπρόντγουέη χιτ στο πανί), Titanne (η νικήτρια των Καννών σε μια επανάληψη λιποθυμιών εντός αιθούσης μετά το Raw), Belfast (η feel-good / δακρύβρεχτη αναπόληση των εφηβικών χρόνων στην Ιρλανδία των ταραχωδών 80s από τον Κένεθ Μπράνα έκαψε καρδιές και βάζει ουσιαστικά πλώρη για το People’s Choice Award, που μέλλεται να μεταδοθεί σαββατόβραδο από το κρατικό CBC, αντί της κατά παράδοση κυριακάτικου ξυπνήματος εορτής). Πίσω στα δικά μας, τούτη τη βολά εντρύφησα σε ένα πολύ ενδιαφέρον είδος, αυτό του animated docu το οποίο αποδρά από την ευπρόσδεκτη αλλά ταυτόχρονα εντελώς προβλέψιμη Pixar / Disney συνταγή. Βοηθάει πολύ ότι στην αληθινή ζωή δεν υπάρχουν στρογγυλέματα ούτε έτι περισσότερο εγγυημένα happy endings.
Charlotte (Special Presentations)
Οι Eric Warin - Tahir Rana (της μοδός οι συνεργασίες πίσω από την κάμερα σε αυτό το φεστιβάλ) διαλέγουν το ανιμέητεντ φορμά για να εξιστορήσουν τα αληθινά πάθια της Charlotte Solomon, εβραιοπούλας ζωγράφου η οποία ξεψύχησε στο Άουσβιτς σε ηλικία μόλις 26 ετών, έχοντας προφθάσει να σκιτσάρει πάνω από 1000 καμβάδες περιγράφοντας τη ζωή και τους γύρω της κάτω από τη μπότα του απάνθρωπου ναζισμού. Συγκινητική συμπαραγωγή Keira Knightley – Marion Cotillard που μοιράζονται και το σπικάζ της κεντρικής ηρωίδας σε αγγλική-γαλλική βερζιόν αντίστοιχα, όμως τόσο η απεικόνιση, όσο κυριότερα και η αφήγηση είναι συντηρητική - γραμμική περιορισμένης έμπνευσης, μοιάζοντας προσηλωμένη στο tributeστοιχείο παρά στην καλλιτεχνική αρτιότητα, παρά την θαυμάσια αρχική ιδέα χτισίματος του storyboardστις αληθινές ζωγραφιές της Charlotte.
Where Is Anne Frank (Special Presentations)
O Ari Folman (Waltz with Bashir, 2008) αποδεικνύει πως το οσκαρικό του πέρασμα διόλου τυχαίο δεν ήταν, με μια σχεδόν ανατρεπτική απεικόνιση / ανασύσταση του ζωντανού μύθου της πιο διάσημης εβραιοπούλας - θύματος του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Έχοντας βρεθεί ο ίδιος στο σπίτι – μουσείο της Άννας Φρανκ, ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα με την ακρίβεια, την έρευνα, την προπαρασκευή τούτης της παραγωγής. Ζωντανό, σχέδιο, φρέσκες ιδέες (πρωταγωνίστρια στην ουσία είναι η φανταστική της φίλη σύμφωνα με το πασίγνωστο ημερολόγιο (Κίττυ), αλλά κι αυτή η παρακινδυνευμένη σύνδεση με το παρόν του μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος στην Ευρώπη που ανακαλεί φαντάσματα του παρελθόντος. Αν και ως έκβαση χάνει πόντους υποκύπτοντας σε ευκολίες και διδακτισμό, τα τελευταία καρέ κερδίζουν το στοίχημα στο νήμα.
Flee (TIFF Docs)
Ο Δανός Jonas Poher Rasmussen (What He Did, 2015), συνεπικουρούμενος από την art director Jess Nicholls και τον Edward Hopper στο κινούμενο σχέδιο, μεταφέρει με τόλμη (δε μπορώ να θυμηθώ ανάλογη περίπτωση κεντρικού πρωταγωνιστή στο είδος) την αληθινή ιστορία του Amin Nawabi (ψευδώνυμο για να προστατευτεί η πραγματική του ταυτότητα) και την συγκλονιστική του πορεία από το Αφγανιστάν στη Δανία σαν έφηβος μέσα από τα κυκλώματα των λαθρεμπόρων ανθρώπινων ψυχών, ώστε να ζήσει τη ζωή του εκεί ως ώριμος γκέι άνδρας, στη μέση ηλικία του πλέον. Μια διαδρομή μαεστρικά διανθισμένη με επίκαιρες εικόνες της εποχής που δίνουν ατόφια την αίσθηση του κινδύνου και της ιστορικο - πολιτικής κατάστασης. Το σχέδιο διαθέτει μια ποιητικότητα, ξέχωρη από τη συνήθη καλλιγραφία των χολυγουντιανών παραγωγών και οπωσδήποτε ανοίγει νέους δρόμους σε αυτό το κροσόβερ animated και ταινίας τεκμηρίωσης.
Lakewood (Gala Presentations)
Θυμάσαι ένα κλειστοφοβικό θριλεράκι μια 10ετία πίσω με τον Ryan Reynolds να προσπαθεί να αποδράσει από ένα φέρετρο θαμμένος δυο μέτρα κάτω από τη γης; (Buried, 2010). O ίδιος σεναρίστας (Chris Sparling) μεταφέρει μια παραλλαγή αυτού του gimmick στο Lakewood του Αυστραλού βετεράνου Phillip Noyce (Patriot Games 1992, το πρώτο του χιτ) με πρωταγωνίστρια την πατριώτισσα του Naomi Watts που το έχει ρίξει στα stinkers, χαραμίζοντας άλλη μια βιμπράτη ερμηνεία. Να παίρνει τα όρη τα άγρια βουνά η χήρα μάνα δυο μαθητουδιώνε, τρέχοντας (κυριολεκτικά) στις ερημιές, στο δρόμο για το γυμνάσιο Lakewood όπου κρατείται όμηρος ο γιος κατά τη διάρκεια ενός massshooting. Η τρίτη πράξη στάζει μελούρα και ατολμία να βγει ένα νόημα πέρα από τα εντελώς τετριμμένα.
Saloum (Midnight Madness)
O Jean Luc Herbulot (γνωστός από τη Netflix περσινή σειρά του Shako & Mangane) έχει γεννηθεί στο Κονγκό και σπουδάσει σινεμά στη Γαλλία. Το Saloum βρίσκεται στη Σενεγάλη, όπου ένα τρίο μισθοφόρων το σκάει από το πραξικόπημα του 2003 στη Γουινέα Μπισάου, με ράβδους χρυσού, ναρκότικς και τον έμπορα παραμάσχαλα για το Ντακάρ, όπου θα αντιμετωπίσουν το ντόπιο στοιχείο που ζει μέσα στους μύθους και τα μαγεμένα στοιχειά. Ενδιαφέρον χαρμάνι αφρο - καραϊβικής ατμόσφαιρας μεταφυσικού χόρρορ, με το αποτέλεσμα να ισορροπεί μεταξύ στιλιζαρισμένου άξιονερ και ατμοσφαιρικού θρίλερ.
The Good House (Gala Presentations)
Το σκηνοθετικό δίδυμο Maya Forbes (Infinitely Polar Bear, 2014) – Wallace Wolodarsky (Seeing Other People, 2004) θα έλεγε κανείς πως έχουν βαλθεί να φκιάσουν την απόλυτη Hallmark εκδοχή του ρομαντικού δράματος με πρωταγωνιστές τους πάλαι ποτέ A’ - listers Sigourney Weaver και Kevin Kline. Το ψάρι δεν το λένε εδώ Wanda και σίγουρα βρωμάει από το κεφάλι (σενάριο) που αρκείται να δίνει απλόχερα zingers στην Σιγκούρνι η οποία δεν μετακινείται δράμι από την πολυφορεμένη υποκριτικά φλεγματώδη περσόνα της. Λυπάμαι όμως ούτε σαν functional alcoholic μεγαλο - μεσίτρια με έπεισε. Ο δε Κλάιν είναι εντελώς μάιν (αγνώριστος και φυσιογνωμικά στο εντελώς ξανθωπό του) παίζοντας με μια χαλαρότητα τριτορολίστα που δεν ανεβάζει το αποτέλεσμα, πέρα από το να προσθέτει το βαρύ όνομά του στα κρέντιτς.
.
gaRis
