Movies Ltd

Οι ταινίες της θεματικής ενότητας Federico Fellini και οι ώρες προβολής τους είναι:

8 ½ Οκτώμιση

Μυθοπλασία 1963, Ιταλία / Γαλλία, 139΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά / Γαλλικά / Αγγλικά / Γερμανικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano, Tullio Pinelli, Brunello Rondi Φωτογραφία: Gianni Di Venanzo Μοντάζ: Leo Catozzo Ήχος: Alberto Bartolomei, Mario Faraoni Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Marcello Mastroianni, Anouk Aimée, Sandra Milo, Claudia Cardinale, Rossella Falk, Barbara Steele, Annibale Ninchi, Guido Alberti, Giuditta Rissone, Edra Gale, Madeleine Lebeau, Mario Pisu, Rossella Como, Mario Tedeschi, Elisabetta Catalano, Polidor Παραγωγή: Federico Fellini, Angelo Rizzoli, Cineriz / Francinex Προέλευση κόπιας: Neo Films

Γυρίζοντας μια αυτοβιογραφική ταινία επιστημονικής φαντασίας, ο σκηνοθέτης Γκουίντο Ανσέλμι στερεύει από έμπνευση. Τον παραλύει μια συνολική, υπαρξιακή κρίση σχετικά με τον παραγωγό και τους συνεργάτες του, τη σύζυγο και την ερωμένη του, τον καρδινάλιο και τους κομψούς πελάτες του κέντρου ευεξίας, όπου καταφεύγει. Οι μνήμες και η φαντασία του «στήνουν» ένα υπέροχο καρναβάλι ονειρικών μορφών του ασυνείδητου, οδηγώντας τον στην αμφίβολη συνειδητοποίηση ότι το νόημα της ζωής είναι η αγάπη, ενώ της δημιουργίας είναι η απλότητα και η κοινωνικότητα. Ενσωματώνοντας στη ρευστότητα και τη δεξιοτεχνία της αφήγησης μορφές της κινηματογραφικής πρωτοπορίας και μνήμες της παράδοσης του μεγάλου μυθιστορήματος (Ρ. Μούζιλ, Τζ. Τζόυς), ο Fellini στο μνημειώδες αυτοαναφορικό αριστούργημά του καταφέρνει ό,τι ο ήρωάς του είναι ανίκανος να επιτύχει: την ωραιότερη αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη σε δημιουργικό αδιέξοδο και την «απόλυτη» ταύτιση του σκηνοθέτη με τον πρωταγωνιστή του.

Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ενδυματολογίας, Υποψήφια για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Καλύτερης Ασπρόμαυρης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης

Που και πότε? Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2021 στις 20.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Νύχτες της Καμπίρια

Μυθοπλασία 1957, Ιταλία/Γαλλία, 115΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά / Λατινικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano, Tullio Pinelli Φωτογραφία: Aldo Tonti Μοντάζ: Leo Catozzo Ήχος: Oscar Di Santo, Rocco Roy Mangano Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Giulietta Masina, François Périer, Franca Marzi, Dorian Gray, Amedeo Nazzari, Aldo Silbani, Mario Passante, Pina Gualandri, Polidor, Ennio Girolami Παραγωγή: Dino De Laurentis / Les Films Marceau Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Η χαρούμενη και καλόκαρδη πόρνη Καμπίρια σώζεται από πνιγμό, λίγα μόλις λεπτά αφότου ο εραστής της την έχει ρίξει στο ποτάμι, έχοντας κλέψει το πορτοφόλι της. Και ενώ αυτός εξαφανίζεται, εκείνη δεν παύει να τον αναζητεί. Είναι άραγε σύμπτωση ότι όλα τα επόμενα επεισόδια της ζωής της –μια λευκή νύχτα μ' έναν διάσημο ηθοποιό, μια συνάντηση μ’ έναν καλό Σαμαρείτη, ένας καινούργιος έρωτας που τον δέχεται διστακτικά– ακολουθούν το ίδιο σχήμα; Σ’ έναν αμείλικτα ανδροκρατικό κόσμο, θα μπορούσε ποτέ η μικροκαμωμένη, άτυχη με τους εραστές της, Καμπίρια, να συναντήσει την καλοσύνη; Τελικά η αγιογραφία «της ιερής πόρνης», ενσαρκωμένης εξαίσια από τη μούσα και σύζυγο του Fellini Τζουλιέτα Μασίνα, μπορεί μόνο να κορυφωθεί με μια διφορούμενη αποθέωση. Όταν το δράμα της τελειώνει όπως ακριβώς άρχισε, η υπαρξιακά γυμνή Καμπίρια – εγκαταλειμμένη, ανέστια και πένης– βαδίζει προς το άγνωστο, περικυκλωμένη από μια «παζολινική» αλητοπαρέα μηχανόβιων.

Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας Φεστιβάλ Καννών, Βραβείο OCIC Φεστιβάλ Καννών, Υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα

Που και πότε? Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2021 στις 19.30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Συνέντευξη

Μυθοπλασία 1987, Ιταλία / Γαλλία, 106΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Ιαπωνικά / Αγγλικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini με τη συνεργασία του Gianfranco Angelucci Φωτογραφία: Tonino Delli Colli Μοντάζ: Nino Baragli Ήχος: Luciano Anzellotti, Massimo Anzellotti, Carlo Baccarini, Sergio Marcotulli, Romano Pampaloni, Paola Verde Μουσική: Nicola Piovani Ηθοποιοί: Federico Fellini, Sergio Rubini, Paola Liguori, Nadia Ottaviani, Antonella Ponziani, Pietro Notarianni, Lara Wendel, Antonio Cantafora, Maurizio Mein, Anita Ekberg, Marcello Mastroianni Παραγωγή: Ibrahim Moussa, για την Aljosha Productions Συμπαραγωγή: Cinecittà και RAIUno Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Τρεις ταινίες μέσα σε ένα ψεύτικο τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Ή μάλλον τέσσερα διαφορετικά επίπεδα συνείδησης το ότι ο κινηματογράφος του μεγάλου δημιουργού ήταν ένα μαγικό παιχνίδι κατόπτρων ανάμεσα στην πραγματικότητα του γυρίσματος και τη χίμαιρα της αυτομυθοπλασίας. Ένα συνεργείο της ιαπωνικής τηλεόρασης επιχειρεί να φιλμάρει τον Fellini επί το έργον, αλλά η συνέντευξη παρεκτρέπεται σε μια παιγνιώδη αναπόληση της πρώτης επίσκεψής του στα στούντιο της Τσινετσιτά, μια σατιρική επιστροφή του Μαστρογιάννι και της Έκμπεργκ στους ρόλους τους στην ταινία Γλυκιά ζωή, και μια αγχωτική «ξενάγηση» στο χάος μιας Felliniκής διασκευής της Αμερικής του Κάφκα, η οποία καταλήγει απότομα σε αδιέξοδο. Μοναδική αχτίδα φωτός στο σκοτάδι με το οποίο ο δημιουργός τυλίγει την κατάστασή του αλλά και το μέλλον του ίδιου του σινεμά, ένας προβολέας που ανάβει στο έρημο στούντιο!

Βραβείο 40ης Επετείου Φεστιβάλ Καννών

Που και πότε? Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2021 στις 22.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Η φωνή του φεγγαριού

Μυθοπλασία 1990, Ιταλία / Γαλλία, 118΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Ιαπωνικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, ελεύθερα εμπνευσμένο από την νουβέλα "Il poema dei lunatici" του Ermanno Cavazzoni, με την συνεργασία των Tullio Pinelli και Ermanno Cavazzoni Φωτογραφία: Tonino Delli Colli Μοντάζ: Nino Baragli Ήχος: Tommaso Quatrini Μουσική: Nicola Piovani Ηθοποιοί: Roberto Benigni, Paolo Villaggio, Nadia Ottaviani, Susy Blady, Dario Ghirardi, Marisa Tomasi, Angelo Orlando, Dominique Chevalier, Nigel Harris, Eraldo Turra, Giordano Falzoni, Ferruccio Brambilla, Giovanni Javarone Παραγωγή: Mario και Vitorio Cecchi Gori, C.G. Group Tiger Cinematografica / Cinemax Συμπαραγωγή: RAI Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Στο κύκνειο άσμα του Fellini, ένας πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου, ο Ίβο, προσπαθεί μάταια να κατακτήσει την ξανθιά Αλντίνα που την ταυτίζει με τη σελήνη, την αιτία της τρέλας του. Ταυτόχρονα συναντάει τρελούς και φεγγαρόπληκτους και ανάμεσά τους κάποιον Γκονέλα, που τον ρουφάει σε θεωρίες συνωμοσίας. Μαζί χάνονται στην ιταλική επαρχία που άλλοτε αποτελούσε το σκηνικό των ρεαλιστικών μυθοπλασιών του Fellini, και τώρα έχει μεταμορφωθεί σε μια ανοίκεια δυστοπία ξέφρενου καταναλωτισμού, κυριαρχίας των μέσων ενημέρωσης και νεο-ειδωλολατρίας· την αγνώριστη Ιταλία του μπερλουσκονισμού, όπου οι Αδελφοί Μικελούτσι κατάφεραν να φυλακίσουν το φεγγάρι σε αχυρώνα! Παρά το εξαιρετικό κωμικό δίδυμο των πρωταγωνιστών Ρομπέρτο Μπενίνι και Πάολο Βιλάτζιο, η ήρεμη απόγνωση αυτής της χαλαρής ελεγειακής αφήγησης απογοήτευσαν το κοινό προς μεγάλη λύπη του δημιουργού που αγαπούσε την ταινία, όπως ένας πατέρας το «προβληματικό» παιδί του.

Εννέα υποψηφιότητες Βραβείων Donatello, τρεις βραβεύσεις Καλύτερου Ηθοποιού, Μοντάζ και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης

Που και πότε? Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2021 στις 19.45 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Σκιές του υποκόσμου

Μυθοπλασία 1955, Ιταλία/Γαλλία, 113΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά / Λατινικά / Αγγλικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano, Tullio Pinelli Φωτογραφία: Otello Martelli Μοντάζ: Mario Serandrei, Giuseppe Vari Ήχος: Giovanni Rossi Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Broderick Crawford, Richard Basehart, Franco Fabrizi, Giulietta Masina, Giacomo Gabrielli, Alberto De Amicis, Sue Ellen Blake, Lorella De Luca, Mara Werlen, Irene Cefaro Παραγωγή: Titanius/SGC. Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Τρεις απατεώνες αρπάζουν τις οικονομίες φτωχών, ανήμπορων και θεοφοβούμενων επαρχιωτών με αλάνθαστες σκηνοθεσίες: ξεθάβουν «αμαρτωλούς» θησαυρούς από τα χωράφια τους, «εξαργυρώνουν» καθυστερημένες αιτήσεις για στέγαση, αποσπούν «δάνεια» βάζοντας ενέχυρο φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εκμεταλλεύονται αδίστακτα τα θύματά τους, ταυτόχρονα όμως νιώθουν ότι ο χρόνος τους εξαντλείται. Αντιφατικά συναισθήματα τους τραβούν σε διαφορετική κατεύθυνση από το έγκλημα που «αποδίδει». Ο μεγαλύτερος, ο Αουγκούστο, θέλει να πλησιάσει την κόρη που έχει εγκαταλείψει ο νεότερος, ο «Πικάσο», να μην αφήσει την πιστή του σύζυγο που ανακαλύπτει καθυστερημένα τις κομπίνες του. Κάποιοι θεωρούν αυτή την επιστροφή του σκηνοθέτη στις (νεο)ρεαλιστικές ρίζες του πισωγύρισμα σε σχέση με τη «Felliniκή» φαντασμαγορία του μέλλοντος. Όμως κανείς άλλος δεν θα σκηνοθετούσε τον λαϊκό μικρόκοσμο ενός κοινωνικού «νουάρ», χωρίς να κριτικάρει τα πρόσωπα· με τόση θέρμη, ζωντάνια, ανθρωπιά και κατανόηση.

Υποψήφια για Χρυσό Λέοντα Φεστιβάλ Βενετίας

Που και πότε? Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2021 στις 22.15 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Η Ιουλιέτα των πνευμάτων

Μυθοπλασία 1965, Ιταλία/Γαλλία, 140΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Γαλλικά / Ισπανικά / Αγγλικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Tulio Pinelli, Ennio Flaiano με τη συνεργασία του Brunello Rondi Φωτογραφία: Gianni Di Venanzo Μοντάζ: Ruggero Mastroianni Ήχος: Mario Faraoni, Mario Morigi Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Giulietta Masina, Sandra Milo, Mario Pisu, Valentina Cortese, Valeska Gert, Jose Luis de Vilallonga, Friedrich von Ledebur, Caterina Boratto, Lou Gilbert, Luisa Della Noce, Silvana Jachino, Milena Vukotic, Fred Williams, Dany Paris, Anne Francine, Sylva Koscina, Elena Fondra, George Ardisson, Eugenio Mastropietro, Elisabetta Gray, Alberto Plebani, Yvonne Casadei, Mario Conocchia, Federico Valli, Asoka Rubener, Alba Cancellieri, Sujata Rubener, Alberto Cevenini, Cesarino Miceli Picardi Παραγωγή: Angelo Rizzoli, Federiz / Francoriz Προέλευση κόπιας: Neo Films

Βλέποντας το γάμο της να καταρρέει από τις απιστίες του συζύγου της, η συνεσταλμένη μεγαλοαστή Τζουλιέτα Μπολντρίνι (Τζουλιέτα Μασίνα) αποσύρεται στον κόσμο των ονείρων. Με πνευματιστικές και ψυχαναλυτικές συνεδρίες ξεκινάει μια υπαρξιακή αναζήτηση του εαυτού και του νοήματος της ζωής, αποφεύγοντας την πληθωρική γειτόνισσά της Σούζι, που προσφέρεται να τη μυήσει στο οργιαστικό θέατρο των ηδονών. Η επιθυμία του Fellini ήταν να χαρίσει στην Τζουλιέτα Μασίνα μια θηλυκή εκδοχή της ταινίας Οκτώμιση / 8½: ένα μνημειώδες μείγμα σινεμά και (Γιουνγκικής) ψυχανάλυσης. Όμως, όπως ο Φρόυντ άφησε σε εκκρεμότητα το ερώτημα «Τι επιθυμεί μια γυναίκα;», έτσι και ο Fellini αφήνει την ηρωίδα του μετέωρη ανάμεσα σε (ανδρικές) φαντασιώσεις για τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα και τις απωθήσεις. Πού οδηγεί την Τζουλιέτα το εικονογραφικό και χρωματικό παραλήρημα της σκηνοθεσίας; Στην απελευθέρωση ή τη μοναξιά;

Υποψηφιότητα για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ενδυματολογίας, Καλύτερων Σκηνικών, Χρυση Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Υποψήφια για Χρυσό Λέοντα Φεστιβάλ Βενετίας, Βραβείο Donatello Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας

Που και πότε? Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2021 στις 19.45 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Οι κλόουν

Μυθοπλασία 1970, Ιταλία / Γαλλία, 91΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Γαλλικά / Γερμανικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Bernardino Zapponi Φωτογραφία: Dario Di Palma Μοντάζ: Ruggero Mastroianni Ήχος: Alberto Bartolomei, Italo Cameracanna Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Federico Fellini και το συνεργείο του, Maya Morin, Alvaro Vitali, Lina Alberti, Gasperino, Liana, Rinaldo και Nando Orfei, Anita Ekberg, Franco Migliorini, Tristan Rémy, Pierre Etaix, Victor Fratellini, Carlo Rizzo, Tino Scotti, Nino Terzo, Dante Maggio. Gaetano Sbarra, Fanfulla, Giacomo Furia Παραγωγή: Elio Scardamaglia, Ugo Guerra, RAI/O.R.T.F./ Bavaria Film / Compagnia Leone Cinematografica Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, κάπου στην ιταλική επαρχία, κάτω από το παράθυρό του, ένα αγόρι βλέπει ένα τσίρκο να στήνεται. Μέσα από τα μάτια του παρακολουθούμε αποσπασματικά νούμερα των κλόουν. Ύστερα, με ένα cut, το αγόρι έχει γίνει ο σκηνοθέτης Fellini που γυρίζει έναν τηλεοπτικό φόρο τιμής στους τελευταίους εκπροσώπους μιας ιδιαίτερης καλλιτεχνικής κάστας υπό εξαφάνιση. Από τσίρκο σε τσίρκο, από πόλη σε πόλη, μαζί με τους συνεργάτες του συναντάει «πραγματικούς» και «φανταστικούς» παλιάτσους. Μπροστά στο βλέμμα του θεατή κατασκευάζει μια ταινία που παρουσιάζεται ως νευρικό, ελλειπτικό ντοκιμαντέρ για τη δαιμονική δεξιοτεχνία των γκαγκ. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι άλλο ένα κεφάλαιο της αυτομυθοπλασίας ενός μάστορα φιλμουργού που αναδιατάσσει οργασμικά τις μορφές του φαντασιακού του, προσποιούμενος τον ιλουζιονιστή του τσίρκου.

Βραβείο Καλύτερης Ιταλικής Ταινίας Φεστιβάλ Βενετίας, Βραβείο Donatello Συνολικής Παραγωγής

Που και πότε? Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2021 στις 22.30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Οι Βιτελόνι

Μυθοπλασία 1953, Ιταλία/Γαλλία, 110΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano βασισμένο σε μια ιδέα του Tullio Pinelli Φωτογραφία: Otello Martelli, Luciano Trassati, Carlo Carlini Μοντάζ: Rolando Benedetti Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Franco Interlenghi, Alberto Sordi, Franco Fabrizi, Leopoldo Trieste, Riccardo Fellini, Eleonora Ruffo, Carlo Romano, Claude Farell, Jean Brochard, Arlette Sauvage, Vira Silenti, Maja Nipora, Achille Majeroni, Silvio Bagolini Παραγωγή: Lorenzo Pegoraro, Peg Film/Cité Film Προέλευση κόπιας: Neo Films

Μια φθινοπωρινή θύελλα ταράζει τον χρυσό λήθαργο μιας παραθαλάσσιας κωμόπολης και μια πρόωρη εγκυμοσύνη ταράζει τις ζωές των πέντε πρωταγωνιστών αυτής της υτοβιογραφικής ιλαροτραγωδίας του Fellini. Ο πατέρας, ο Φάουστο, εξαναγκάζεται σε γάμο, που όμως δεν επηρεάζει καθόλου τον δονζουανισμό του. Και τα πέντε αγόρια, χαμένα κορμιά, «μοσχαράκια που δεν έχουν απογαλακτιστεί» σύμφωνα με τον τίτλο, είναι ακινητοποιημένα στο κατώφλι της ενηλικίωσης. Θεωρούν την ανδρική ταυτότητα ατέρμονη σπείρα από πλάκες, μπιλιάρδα και γυναικοδουλειές, επιθυμώντας ό,τι δεν θα κατακτήσουν ποτέ: ο Σέρτζιο το θέατρο, ο Ρικάρντο την όπερα. Τελικά, μόνο ο Μοράλντο, ο νεαρός Fellini, θα δραπετεύσει στη Ρώμη. Παρότι γυρισμένο από «περιοδεύον» συνεργείο που ακολουθούσε τις εμφανίσεις του Αλμπέρτο Σόρντι, το φιλμ υπήρξε ο πρώτος σκηνοθετικός θρίαμβος του Fellini, επηρεάζοντας σημαντικά τους ιταλοαμερικανούς κινηματογραφιστές της γενιάς του Σκορσέζε.

Υποψηφιότητα για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Ασημένιος Λέοντας Φεστιβάλ Βενετίας

Που και πότε? Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021 στις 19.45 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Αμαρκόρντ

Μυθοπλασία 1973, Ιταλία / Γαλλία, 123' Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Αρχαία Ελληνικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Tonino Guerra Φωτογραφία: Giuseppe Rotunno Μοντάζ: Ruggero Mastroianni Ήχος: Oscar De Arcangelis Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Bruno Zanin, Pupella Maggio, Armando Brancia, Stefano Proietti, Giuseppe Ianigro, Nandino Orfei, Ciccio Ingrassia, Aristide Caporale, Luigi Rossi, Magali Noël, Josiane Tanzilli, Antonio Faà di Bruno, Gian Filippo Carcano, Marcello Di Falco, Maria Antonietta Beluzzi Παραγωγή: Franco Cristaldi Produzioni/PECF Προέλευση κόπιας:Luce Cinecittà - CSC

Μεγαλώνοντας στους κόλπους μιας επαρχιακής κοινότητας στα περίχωρα του Ρίμινι, ο έφηβος Τίτα, πρόσωπο εμπνευσμένο από έναν παιδικό, επιστήθιο φίλο του Fellini αλλά και τον ίδιο, δυσκολεύεται να προχωρήσει στη συναισθηματική του εκπαίδευση. Στον κύκλο των τεσσάρων εποχών ενός έτους, οι εμπειρίες μιας ζωής ανάμεσα στις συμπληγάδες των καθολικών προλήψεων από τη μια και των γελοίων τελετουργικών της μουσολινικής δικτατορίας από την άλλη, περιορίζουν τον ίδιο, όπως και τους εκκεντρικούς συγγενείς και συγχωριανούς του σ’ ένα καρναβάλι από σεξουαλικές φαντασιώσεις και περιπέτειες, που κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν τις έζησε πραγματικά ή αν τις ονειρεύτηκε με τα μάτια ανοιχτά. Ούτε καν ο θεατής που βυθίζεται στην πιο βαθιά, ώριμη και ηδονική, Felliniκή ιεροτελεστία της αναπόλησης της χαμένης νιότης.

Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Υποψήφια για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Βραβείο Donatello Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας

Που και πότε? Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021 στις 22.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Ρόμα

Μυθοπλασία 1972, Ιταλία/Γαλλία, 119΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Γερμανικά / Αγγλικά / Γαλλικά / Λατινικά / Ισπανικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Bernardino Zapponi Φωτογραφία: Giuseppe Rotunno Μοντάζ: Ruggero Mastroianni Ήχος: Renato Cadueri, Fernando Caso, Aldo Ciorba, Alvaro Gramigna Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Peter Gonzales, Fiona Florence, Anna Maria Pescatori, Galliano Sbarra, Alfredo Adani, Mario Del Vago, Alvaro Vitali, Loredana Martinez, Pia De Doses, Renato Giovannioli, Mame Maitland, Gore Vidal, John Francis Lane, Anna Magnani, Alberto Sordi, Marcello Mastroianni Παραγωγή: Ultra Film/Les Productions Aristes Associés Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Ο δεκαοκτάχρονος Fellini από το Ρίμινι εγκαθίσταται στη Ρώμη. Αμέσως γνωρίζει τα μπορντέλα καθώς και τις ανυπόληπτες σκηνές της θεατρικής επιθεώρησης. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά σκηνοθετεί ένα πορτραίτο της πόλης που έγινε το αληθινό σκηνικό της διασημότητάς του. Πρόκειται για μυθοπλασία της πραγματικότητας ή για ντοκιμαντέρ ενός ονείρου; Το Roma είναι μια παράσταση για δύο ρόλους: για τον δημιουργό στη νιότη καθώς και την ωριμότητά του και για την Αιώνια Πόλη όλων των εικόνων: με την ομορφιά και την ασχήμια της, την αρχαία μεγαλοπρέπεια και τη μουσολινική μικροπρέπειά της, τη μνημειώδη αρχιτεκτονική και τα τερατώδη μποτιλιαρίσματά της. Πού αλλού θα μπορούσε κανείς να δει μια εξωφρενικά εκκεντρική επίδειξη μόδας για καρδινάλιους; Ή την αρχόντισσα του σινεμά Άννα Μανιάνι να καληνυχτίζει τον Fellini και το συνεργείο, που ήταν στημένοι έξω από την πόρτα της σαν ερωτοχτυπημένοι παπαράτσι;

Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας

Που και πότε? Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2021 στις 19.30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Φελίνι Σατυρικόν

Μυθοπλασία 1969, Ιταλία/Γαλλία, 128΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Λατινικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Bernardino Zapponi, ελεύθερα εμπνευσμνένο από το βιβλίο του Petronius Arbiter Φωτογραφία: Giuseppe Rotunno Μοντάζ: Ruggero Mastroianni Μουσική επιμέλεια: Nino Rota Ηθοποιοί: Martin Potter, Hiram Keller, Max Born, Salvo Randone, Mario Romagnoli, Magali Noël, Capucine, Alain Cuny, Fanfulla, Danika La Loggia, Giuseppe Sanvitale, Genius, Lucia Bosé, Joseph Wheeler, Donyale Luna, Elisa Mainardi Παραγωγή: Alberto Grimaldi, PEA / Les Productions Aristes Associés Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Ο Εγκόλπιος και ο Άσκυλτος, παιδικοί επιστήθιοι φίλοι αλλά θανάσιμοι αντεραστές του έφηβου Γείτονα, διασχίζουν μια ήπειρο σεξουαλικών παρεκτροπών και βίας. Αυτή η ελεύθερη – και ελευθέρια– διασκευή του ομώνυμου έργου του Πετρώνιου, το Σατυρικόν, είναι η πιο ριψοκίνδυνη κινηματογραφική περιπλάνηση του Fellini σε έναν άγριο πλανήτη: την προχριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορία του Νέρωνα. Προσπαθώντας να την «επανεφεύρει» εκ του μηδενός, ο δημιουργός σκηνοθετεί ένα αλλόκοτο, βαρβαρικό χρονικό που αμφισβητεί τις βολικές συνήθειες του θεατή, αποξενώνοντάς τον από την ψυχολογία των χαρακτήρων και την κανονικότητα της αφήγησης. Πρόκειται για μια ταινία αμείλικτης εικονογραφικής ομορφιάς, που την έχουν χαρακτηρίσει «επιστημονική φαντασία του παρελθόντος» και η οποία εξακολουθεί να προκαλεί αμηχανία και διχογνωμίες για το αν και με ποιο τρόπο αποτελεί σατιρική αντανάκλαση της παλιάς βαρβαρότητας στον σύγχρονο αμοραλισμό του πολιτισμού μας.

Υποψήφια για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Βραβείο Καλύτερης Ιταλικής Ταινίας Φεστιβάλ Βενετίας

Που και πότε? Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2021 στις 22.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Γλυκειά Ζωή

Μυθοπλασία 1960, Ιταλία/Γαλλία, 176΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά / Αγγλικά / Γαλλικά / Γερμανικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano, Tullio Pinelli με την συνεργασία του Brunello Rondi Φωτογραφία: Otello Martelli Μοντάζ: Leo Catozzo Ήχος: Agostino Moretti Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Marcello Mastroianni, Anouk Aimée, Yvonne Fourneraux, Anita Ekberg, Lex Barker, Alain Cuny, Valeria Ciangottini, Renée Longarini, Annibale Ninchi, Nadia Gray, Jacques Sernas, Riccardo Garrone, Walter Santesso, Giulio Paradisi, Enzo Cerusico, Enzo Doria, Adriana Moneta, principe Vadim Wolkonsky, Magali Noël, Laura Betti, Polidor Παραγωγή: Giuseppe Amato, Riama Film/Pathé Consortium Cinéma Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Περιπλανώμενος σε έναν προνομιακό θύλακο της Ρώμης, ο ωραίος Μαρτσέλο, δημοσιογράφος του κουτσομπολιού, συναντάει κομψές αριστοκράτισσες, πεινασμένους καλλιτέχνες, χυδαίους νεόπλουτους, γόησσες και «ταχυδακτυλουργούς» της κοσμικής νύχτας. Ανακαλύπτει ότι κάτω από την επιδερμίδα της απατηλής χάρης τους, ελλοχεύουν κενότητα, απόγνωση και μοναξιά, όλα όσα οδηγούν έναν αδιάλλακτο στοχαστή φίλο του σε τραγικό τέλος. Με θαυμαστή αυστηρότητα δομής, αυτή η μοντέρνα ψυχογραφία μιας ολόκληρης πόλης ορίζει την κορύφωση του Felliniκού μπαρόκ ως ελευθεριακή περιπέτεια της σκηνοθεσίας από τον νεορεαλισμό ως τον νεοεξπρεσιονισμό. Η ταινία σφράγισε την παγκόσμια κουλτούρα όχι μόνο με τον τίτλο της ή με τον όρο «παπαράτσι», αλλά με «σκηνές ανθολογίας»: όπως αυτή της Ανίτα Έκμπεργκ στη Φοντάνα ντι Τρέβι, εμβληματική απεικόνιση της κάψας του πόθου, γυρισμένη μια νύχτα τόσο παγερή που ο Μαστρογιάννι κατέβασε ένα μπουκάλι βότκα για να παίξει.

Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ενδυματολογίας, Υποψήφια για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών, Βραβείο Donatello καλύτερης Σκηνοθεσίας

Που και πότε? Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021 στις 20.45 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Πρόβα Ορχήστρας

Μυθοπλασία 1979, Ιταλία, GFR, 72΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Γερμανικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, με την συνεργασία του Brunello Rondi Φωτογραφία: Giuseppe Rotunno Μοντάζ: Ruggero Mastroianni Ήχος: Fernando Caso, Alvaro Gramigna Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Baldwin Baas, Clara Colosimo, Elisabeth Labi, Ferdinando Villela, Ronaldo Bonacchi, Giovanni Javarone, David Maushell, Francesco Aluigi, Franco Mazzieri, Daniele Pagani, Andy Miller, Sibyl Mostert, Claudio Ciocca Παραγωγή: Daime Cinematografica / RAIUno / Albatros Production Προέλευση κόπιας:Luce Cinecittà - CSC

Παρότι ό όρος "φελλινική ταινία" κατέληξε να σημαίνει "μια υπερβολική, σουρεαλιστική φαντασμαγορία", αυτή η μικρή, αυστηρή αλληγορία εκτυλίσσεται σε ένα μοναδικό, ρεαλιστικό σκηνικό. Ένα υπόγειο "με ιστορία", όπου μπροστά σε ένα αθέατο συνεργείο της RAI, η πρόβα μιας επαγγελματικής ορχήστρας γλιστράει στο χάος. Οι μουσικοί διοχετεύουν την αγανάκτησή τους για τον αυταρχισμό και την ανικανότητα του μαέστρου σε μια δημοκρατική πολυφωνία που γίνεται κακοφωνία, ενώ ο μονόλογος του μαέστρου ρίχνει λάδι στη φωτιά, ανακυκλώνοντας σκουριασμένες, αριστοκρατικές θεωρίες σε κραυγαλέα αντίθεση με τους εργάτες της τέχνης. Μια από τις πιο απαισιόδοξες ταινίες του Fellini, ευανάγνωστο σχόλιο για την παρακμή της ιταλικής πολιτικής σκηνής και τον εκφασισμό της κοινωνίας, που εκείνη την εποχή έδειχναν εκτός ελέγχου.

Που και πότε? Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021 στις 18.30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Και το πλοίο φεύγει

Μυθοπλασία 1983, Ιταλία / Γαλλία, 126΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά / Γερμανικά / Σερβικά / Ρωσικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Tonino Guerra Φωτογραφία: Giuseppe Rotunno Μοντάζ: Ruggero Mastroianni Ήχος: Fabio Ancillai, Fausto Ancillai, Fernando Caso, Chris David, Edmondo Gintili, Alvaro Gramigna, Claudio Gramigna, Tommaso Quattrini, Stefano Savino Μουσική: Gianfranco Plenizio Ηθοποιοί: Freddie Jones, Peter Cellier, Norma West, Victor Poletti, Fiorenzo Serra, Pina Bausch, Barbara Jefford, Elisa Mainardi, Paolo Paoloni, Pasquale Zito, Janet Suzman, Jonathan Cecil, Philip Locke Παραγωγή: RAIUno/Videes / Gaumont Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Ιούλιος 1914. Το πλοίο Γκλόρια Ν αποπλέει από τη Νάπολη. Οι επιβάτες του – ένας γαλαξίας από διασημότητες της όπερας και ευρωπαίους γαλαζοαίματους– σκοπεύουν να σκορπίσουν την τέφρα της μεγαλύτερης σοπράνο όλων των εποχών στο νησί Έριμο. Όταν ο πλοίαρχος διασώζει μια ομάδα Σέρβων ναυαγών, το ταξίδι, εκκεντρική παρωδία πλωτής οπερέτας, συμβολικά γίνεται η πένθιμη πομπή του ευρωπαϊκού πολιτισμού προς το ολέθριο ραντεβού του με την Ιστορία: τον Μεγάλο Πόλεμο. Ωστόσο, ο Fellini δεν χάνει τη σατιρική αυτοαναφορικότητά του. Η προτελευταία σκηνή τον δείχνει πίσω από την κάμερα και την επιβλητική, σκηνική κατασκευή του Ντάντε Φερέτι. Υπογραμμίζει ότι η ιστορική του αναπαράσταση, που άρχισε ως φόρος τιμής στο βουβό σινεμά και συνεχίστηκε ως συνάντηση της ιταλικής όπερας με τους Αδελφούς Μαρξ, γυρισμένη αποκλειστικά στο στούντιο, είναι ο θρίαμβος του τεχνητού.

Εννέα Υποψηφιότητες Βραβείων Donatello, Τέσσερα Βραβεία, Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερης Φωτογραφίας, Καλύτερης Σκηνογραφίας

Που και πότε? Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2021 στις 20.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Ο λευκός σεΐχης

Μυθοπλασία 1952, Ιταλία, 85΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Tullio Pinelli με την συνεργασία του Ennio Flaiano βασισμένο σε μια ιδέα του Michelangelo Antonioni Φωτογραφία: Arturo Gallea Μοντάζ: Rolando Benedetti Ήχος: Armando Grilli, Walfrido Traversari Μουσική: Nino Rota Μουσική επιμέλεια: Carlo Rustichelli Ηθοποιοί: Alberto Sordi, Brunella Bovo, Leopoldo Trieste, Giulietta Masina, Lilia Landi, Ernesto Almirante, Enzo Maggio, Ettore M. Margadonna, Fanny Marchio, Gina Mascetti Παραγωγή: Luigi Rovere, P.D.C. - O.F.I. Προέλευση κόπιας: Luce Cinecittà - CSC

Ένας νιόπαντρος μικροαστός γραφειοκράτης φέρνει τη σύζυγό του στη Ρώμη για μια ακρόαση από τον Πάπα. Όμως αυτή εξαφανίζεται. Κυνηγώντας τον αστέρα του αγαπημένου της φωτορομάντζου, μπλέκεται στο γύρισμα ενός επεισοδίου, σε κάποιο νησάκι εκτός Ρώμης. Και ενώ ο σύζυγος πασχίζει απεγνωσμένα να καλύψει την απουσία της, εκείνη ανακαλύπτει ότι οι γόητες του θεάματος είναι «εικονικοί». Γραμμένη από τον Αντονιόνι, αυτή η κωμική «ηθογραφία» έγινε η πρώτη, άδικη, αποτυχία του Fellini, παρόλο που η εμπειρία του από τα φωτορομάντζα και το τρυφερά σατιρικό του βλέμμα στον επαρχιωτισμό και τη διαφθορά της αθωότητας των ηρώων τον έκαναν ιδανικό σκηνοθέτη της. Μόνο ο Όρσον Ουέλς τη θεωρούσε την καλύτερη ταινία του. Υπερβολή; Το σίγουρο είναι ότι η ειλικρίνεια, η έμπνευση και ο ανθρωπισμός της απέχουν έτη φωτός από τις σημερινές μυθοπλασίες.

Υποψήφια για Χρυσό Λέοντα Φεστιβάλ Βενετίας

Που και πότε? Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2021 στις 22.30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Πουλημένη από τη μητέρα της

Μυθοπλασία 1954, Ιταλία, 102΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά

Σκηνοθεσία: Federico Fellini Σενάριο: Federico Fellini, Tullio Pinelli με την συνεργασία του Ennio Flaiano Φωτογραφία: Otello Martelli Μοντάζ: Leo Catozzo Ήχος: R. Boggio, Aldo Calpini Μουσική: Nino Rota Ηθοποιοί: Anthony Quinn, Giulietta Masina, Richard Basehart, Aldo Silvani, Marcella Rovere, Livia Venturini, Mario Passante, Yami Kamedeva, Anna Primula Παραγωγή: Dino De Laurentis, Carlo Ponti Προέλευση κόπιας: Beta Film

O αγριάνθρωπος, γυρολόγος και μπεχλιβάνης Τσαμπανό αγοράζει την αλλοπαρμένη Τζελσομίνα από τη μάνα της. Ως τυραννικός Πυγμαλίων την εξαναγκάζει να συμμετέχει σε παραστάσεις μυϊκής δύναμης (ως θηλυκός κλόουν) και να μοιράζεται τις κακουχίες της ζωής του στο δρόμο. Παρά τη σκληρότητα και τη σεξουαλική του περιφρόνηση, η Τζελσομίνα αναπτύσσει μια μαζοχιστική εξάρτηση από τον σύντροφό της, ακόμα κι όταν η τραγική κατάληξη της συνάντησής τους με έναν πλανόδιο ισορροπιστή δείχνει ότι ο Τσαμπανό είναι ικανός να σκοτώσει οτιδήποτε εκείνη μπορεί να αγαπήσει. Μεγάλο μελόδραμα δρόμου, όπου ο Fellini εξέθεσε την προσωπική του μυθολογία απόλυτα γυμνή. Ήταν η πιο δύσκολη και τραυματική παραγωγή του. Παρά τις αντιρρήσεις των κριτικών για τη χριστιανική «μαρτυριολογία» ή θυματοποίηση της πρωταγωνίστριας, αλλά και την απομάκρυνση του σκηνοθέτη από τον νεορεαλισμό, η ταινία αυτή έγινε μια από τις πιο αγαπημένες του δημιουργού.

Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Ασημένιος Λέοντας Φεστιβάλ Βενετίας

Που και πότε? Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2021 στις 20.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Τα φώτα του βαριετέ

Μυθοπλασία 1950, Ιταλία, 97΄ Ασπρόμαυρη, Με ήχο, Ιταλικά / Αγγλικά/ Ρώσικα

Ένας άθλιος περιοδεύων θίασος ποικιλιών σώζεται από την όμορφη Λιλιάνα, που ονειρεύεται να λάμψει στο βαριετέ. Ο θιασάρχης, ο ερωτύλος μεσήλικας Κέκο, που εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα και τις οικονομίες της πονόψυχης ερωμένης του, της Μελίνα Αμούρ, ερωτεύεται τη νεοφερμένη, αλλά η ομάδα παγιδεύεται στη δίνη της ζήλειας και διαλύεται. Από τις στάχτες της γεννιέται μια πολυπολιτισμική «κομπανία». Όμως στις πρόβες, το μεγάλο αστέρι της, η Λιλιάνα, εγκαταλείπει τον Κέκο για τα λαμπερά φώτα των σκηνών της μεγαλούπολης. Το ντεμπούτο του Fellini ως σκηνοθέτη και ιδιαίτερα ως σεναριογράφου (σε συνεργασία με τον Λατουάντα) εκπλήσσει, αφού ήδη μας αποκαλύπτει τις συντεταγμένες του «Felliniκού» σύμπαντος. Στο λυκόφως του νεορεαλισμού ξεκινάει από μια κωμωδία χαρακτήρων, ύμνο στη ζωτικότητα, τον αισθησιασμό και τις χίμαιρες των αφανών ηρώων του λαϊκού θεάματος για να ανοιχτεί στη λεωφόρο της προσωπικής του ποίησης.

Φελινόπολη

Ντοκιμαντέρ 2020, Ιταλία, 79΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά

Σκηνοθεσία: Silvia Giulietti Σενάριο: Silvia Giulietti Φωτογραφία: Paolo Oreto, Jessica Giaconi Μοντάζ: Silvia Giulietti, Antonello Basso Μουσική: Rocco De Rosa Ηθοποιοί: Lina Wertmuller, Nicola Piovani, Dante Ferretti, Maurizio Millenotti, Ferruccio Castronuovo, Norma Giacchero Παραγωγή: iFrame Προέλευση κόπιας: Wide

Ο κόσμος των σκηνικών και των παρασκηνίων όπως αποτυπώνεται από μια κρυφή κάμερα που ήρθε στο φως ύστερα από 40 χρόνια. Οι πιο έμπιστοι συνεργάτες του Fellini, βραβευμένοι σήμερα με Όσκαρ, μιλούν για τις σχέσεις τους με τον Μαέστρο, πώς ήταν να συνεργάζονται και να ζουν μαζί του. Τα εξαιρετικά αυτά πλάνα από τα παρασκήνια αποκαλύπτουν τον «παιχνιδιάρη» Fellini, την άποψή του για τις γυναίκες, τη μουσική, τη μέθοδο. Ο Fellini με τα δικά του λόγια αφηγείται τη μοναδική του προσέγγιση για τον κινηματογράφο. Περιπλανηθείτε στα παρασκήνια με τον Fellini και την ηχώ της φωνής, παρακολουθήστε τον να κάνει πρόβες με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και την Τζουλιέτα Μασίνα. Μπείτε στην πόλη των ονείρων! Μπείτε στη Φελινόπολη!.

Που και πότε? Online Προβολή στην ιστοσελίδα tainiothiki.gr

Υπέροχος Κύριος Φελίνι Συνέντευξη με τον Γουές Άντερσον

Ντοκιμαντέρ 2020, Ιταλία, 45΄ Έγχρωμη, Με ήχο, Ιταλικά / Αγγλικά

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Fellini, ο ΓουέςΆντερσον αποτίνει το δικό του παθιασμένο φόρο τιμής σε έναν από τους αγαπημένους του σκηνοθέτες: τον επιδραστικό Φεντερίκο Fellini. Σε έναν ιδανικό διάλογο, ο Άντερσον εστιάζει στα Felliniκά θέματα με τα οποία νοιώθει εξοικειωμένος, εκφράζοντας την προσωπική του άποψή για την τέχνη ενός από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς δημιουργούς όλων των εποχών. Η ταινία παρουσιάζει δύο ανέκδοτα σχεδιάσματα του Fellini, που φυλάσσονται στην Ταινιοθήκη της Μπολόνια.

Που και πότε? Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021 στις 18.30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας / Online Προβολή στην ιστοσελίδα tainiothiki.gr

Τιμές εισόδου

• Πακέτο 5 ταινιών: 10 ευρώ (θα διατεθεί περιορισμένος αριθμός). 

• Πακέτο 10 ταινιών: 30 ευρώ.

• Οnline πρόγραμμα: 3 ευρώ (ενιαίο εισιτήριο και για τα δύο ντοκιμαντέρ: Fellinopolis και Υπέροχος κύριος Φελίνι). 

• Η προπώληση ξεκινά το απόγευμα της Τετάρτης 6 Οκτωβρίου στο ταμείο της Ταινιοθήκης (κατά τις ώρες λειτουργίας του).

Δασκάλα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Not quite my tempo...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 12 Ιουνίου του 1968 στο Βερολίνο, Ina Weisse. Η Weisse είναι περισσότερο γνωστή ως ηθοποιός. Η προηγούμενη μεγάλου μήκους ταινία της είχε τον τίτλο «Der Architekt» (The Architect, 2008). Και στις δύο αυτές ταινίες έχει συνεργαστεί στο σενάριο με την γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1967, Δάφνη Χαριζάνη.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο φεστιβάλ του Τορόντο, τον Σεπτέμβριο του 2019. Έλαβε μέρος σε μια σειρά από διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων εκείνα του Σαν Σεμπαστιάν και της Στοκχόλμης, όπου η Nina Hoss βραβεύτηκε (και στα δύο) για την ερμηνεία της. Στη χώρα μας η πρώτη προβολή της ταινίας έγινε από το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στις 19 Νοεμβρίου του 2020, στο πλαίσιο του εορτασμού της 3ης Νύχτας Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Η υπόθεση: Η Άννα Μπρόνσκι είναι δασκάλα βιολιού σε ένα μουσικό γυμνάσιο. Παρά την αντίθεση όλων των άλλων δασκάλων, η Άννα αναλαμβάνει την εισαγωγή ενός μαθητή, του Αλέξανδρου, στον οποίο και εντοπίζει ένα σπάνιο ταλέντο. Αποφασισμένη να τον προετοιμάσει για την ενδιάμεση εξέταση, παραμελεί την οικογένειά της – τον γιο της, Γιόνας, τον οποίο και φέρνει σε ανταγωνισμό με τον νέο της μαθητή και τον σύζυγό της, Φιλίπ, ο οποίος βγάζει τα προς το ζην επιδιορθώνοντας βιολιά κατά βάση. Ο συνάδελφος της Άννας, Κρίστιαν, την πείθει να συμμετάσχει σε ένα κουιντέτο, καθώς η Άννα ήταν εξαιρετικό ταλέντο στα νιάτα της. Με τον Κρίστιαν συνάπτει εξωσυζυγική σχέση, την οποία δεν ξέρει να διαχειριστεί. Όταν αποτυγχάνει κατά τη διάρκεια της κοινής τους συναυλίας, η πίεση την οποία βιώνει, αυξάνεται κι έτσι αποφασίζει να εστιάσει πλέον όλη της την προσοχή στον ταλαντούχο μαθητή της. Την ημέρα των εξετάσεων, όμως, γίνεται κάτι που δεν το περιμένει. Και η αντίδρασή της λέει πολλά για τον χαρακτήρα της...

Η άποψή μας: Θα δοκιμάσω εδώ κάτι διαφορετικό: αντί κριτικής για την ταινία – που σημειωτέον, μου άρεσε πολύ – θα μεταφέρω αυτούσιο (ή σχεδόν...) το ποστάρισμα που είχα κάνει μετά την διαδικτυακή παρακολούθησή της, σχεδόν έναν χρόνο πριν, όταν προβλήθηκε στο πλαίσιο της 3ης Νύχτας Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου ως μια πρωτοβουλία του φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Έχουμε και λέμε: 

Αρχικό μου ποστάρισμα: Απίστευτη ηθοποιός η Nina Hoss. Το απέδειξε για άλλη μια φορά στην ταινία The Audition. Μια ζόρικη ταινία, που ποτέ δεν πάει εκεί που το περιμένεις. Σκληρή και αδυσώπητη, δρα υπογείως και σε αιφνιδιάζει με την απίστευτη σκληρότητά της - που δεν είναι κυριολεκτική τις περισσότερες φορές αλλά την νιώθεις. Σοκ και δέος. 

Έλενα Μυρωνίδου: Έμεινε το ερωτηματικό για τον Γιόνας. Έκανε κάτι κακό που μπορεί να ήταν και μοιραίο και δεν φαίνεται να πέρασε στην ταινία. 

ΘΓ: Μια χαρά πέρασε στην ταινία. Ο θεατής είδε τι έγινε. Και μένει η αμφισημία του αν είδε και η μάνα του τι έκανε ο κανακάρης της. Που το είδε σίγουρα. Γι' αυτό η ταινία είναι κυνική και σκληρή. Επειδή ακριβώς η Άννα επιδοκιμάζει την κίνηση του γιου της. Μην ξεχνάμε το ιστορικό βίας στην οικογένεια από τον πατέρα της. Όχι, είναι σπουδαία η ταινία και τα περνάει όλα στην ταινία η σκηνοθέτιδα. Απλά, δεν δίνει μασημένη τροφή κι αφήνει τον θεατή να αποφασίσει για την ηθική ή την ανηθικότητα όλων - του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου. 

Έλενα Μυρωνίδου: Νομίζω ότι δεν είδε ακριβώς αλλά κατάλαβε. Και δεν επιδοκίμασε αλλά μπορεί να σκέφτηκε ότι θα ήταν η σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι μετά την τόση κριτική της στο παίξιμό του. 

ΘΓ: Είδες; Ο καθένας τα ερμηνεύει όπως θέλει. Εγώ νομίζω πως όχι μόνο είδε αλλά και επικρότησε, γιατί τέτοια καθήκω είναι και η ίδια, μουάχαχαχαχαχα. 

Εύη Καρκίτη: Θοδωρή δεν το πήρα είδηση. Την χάσαμε; Υπάρχει κάπου και σήμερα διαθέσιμη; 

ΘΓ: Εύη παίχτηκε στο πλαίσιο του εορτασμού της Ευρωπαϊκής Ημέρας Κινηματογράφου εχθές. Θα παιχτεί πάντως και κανονικά στις αίθουσες (όταν με το καλό αυτές ανοίξουν), αφού έχει πάρει ελληνική διανομή. 

Εύη Καρκίτη: Θόδωρε, καλά κρασιά. Ευχαριστώ πάντως. 

FB φίλη: Την ταινία πρέπει να την φιλοξενήσει κάποτε (όταν) και το σινεμά και ψυχανάλυση. Ωραίο σινεμά: μέσα από μια μικρή περίοδο της «ενήλικης» ζωής της πρωταγωνίστριας καταφέραμε να πάρουμε υλικό για να συνθέσουμε όλη της τη ζωή. 

Φάση δεν είχε; Εμένα πάντως μου άρεσε όλο αυτό το παραπάνω. Απλά, χρειάζεται λίγο ακόμα συμπλήρωμα για να είναι πλήρες θαρρώ. Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει η τελευταία φίλη. Μπορούμε να μαντέψουμε και να συνθέσουμε ολόκληρη τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας. Να συμπληρώσουμε το παζλ της προσωπικότητάς της. Τι σόι άνθρωπος είναι η Άννα Μπρόνσκι; Πώς την επηρέασαν τα παιδικά της χρόνια; Γιατί είναι καλύτερη δασκάλα παρά μουσικός; Γιατί «παγώνει» στη σκηνή; Γιατί κερατώνει τον σύζυγό της; Γιατί το ενδιαφέρον της για τον γιο της φαίνεται να είναι μικρότερο από το ενδιαφέρον της για τον ταλαντούχο (Έλληνα, ναι) Αλέξανδρο; 

Η ταινία – το τονίζω ξανά αυτό – δεν δίνει έτοιμες, προκάτ απαντήσεις. Σου δίνει όμως όλα τα απαραίτητα στοιχεία, τόσο μέσω του σεναρίου όσο και μέσω της εξαιρετικής ερμηνείας της Nina Hoss, για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Λογικό είναι να υπάρχουν συγκρίσεις με τη «Δασκάλα του πιάνου» του Michael Haneke και αντίστιξη ανάμεσα στην Άννα Μπρόνσκι της Nina Hoss και στην Ερικά Κοχούτ της Isabelle Huppert. Και οι δύο ηρωίδες είναι ατελείς, γεμάτες ψεγάδια, γεμάτες απωθημένα. Και αυτό φαίνεται στη συμπεριφορά τους. Η Nina Hoss θυμίζει αμυδρά και τον καθηγητή Φλέτσερ του J.K. Simmons από το «Χωρίς μέτρο» καθώς είναι εξίσου απαιτητική, αλλά, ευτυχώς, όχι τόσο σαδίστρια; Ή μήπως;;; 

Μια προνομιούχα, λευκή γυναίκα, μέλος μιας τέλεια οργανωμένης κοινωνίας (τα δρώμενα λαμβάνουν χώρα στο Βερολίνο, κι αυτό έχει επίσης τη σημασία του), που αρχίζει να «κλωτσάει» καθώς κάτω από το συγκροτημένο, αψεγάδιαστο παρουσιαστικό της, κρύβει την τρικυμία που μαίνεται στην ψυχή της. Και ναι, τελικά, το μόνο που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, είναι να αυξήσουν την εντροπία του σύμπαντος, σωστά; Είμαστε οι νευρώσεις μας. Είμαστε τα τραύματά μας. Είμαστε τα σκοτάδια μας. Κι όσο κι αν προσπαθούμε οι περισσότερο, δυσκολευόμαστε να βγούμε έξω στο φως.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Σεπτεμβρίου 2021 από την Danaos Films!

Χωρίς ιδιαίτερα σημάδια! Από το Μεξικό έρχεται η κοινωνική, δραματική ταινία Χαρακτηριστικά Γνωρίσματα (Sin Señas Particulares / Identifying Features) της σκηνοθέτιδας Fernanda Valadez, που απέσπασε Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Χρυσός Αλέξανδρος στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και Βραβείο Κοινού (Διαγωνιστικό World Cinema) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance 2020. Η Μαγκνταλένα αναζητεί τον γιο της, που εξαφανίστηκε ενώ προσπαθούσε να διασχίσει τα σύνορα του Μεξικό. Ο Μιγκέλ έχει μόλις απελαθεί από τις ΗΠΑ και επιστρέφει στο Μεξικό, λαχταρώντας να ξαναδεί τη μητέρα του. Οι δρόμοι των δύο ηρώων θα διασταυρωθούν, καθώς περιπλανώνται στις παραμεθόριες ερημιές, όπου βασιλεύουν η ανομία, η βία και η απόγνωση.

Πρωταγωνιστούν οι Mercedes Hernandez, David Illescas.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Οκτωβρίου 2021 από την Neo Films!

Σκλάβος στα δεσμά του

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Να δούμε τι θα πει και η πολιτική ορθότητα

Ο Yaron Shani γεννήθηκε στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ το 1973. Έχει σπουδάσει κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που έχει σκηνοθετήσει είναι το «Σταυροδρόμια της ζωής» (Ajami, 2009). Τη σκηνοθέτησε μαζί με τον Παλαιστίνιο συνάδελφό του Scandar Copti. Η ταινία είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς, στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» κι είχε τσιμπήσει Ειδική Μνεία στο πλαίσιο της Χρυσής Κάμερας. Ακολούθως, προβλήθηκε σε μπόλικα άλλα φεστιβάλ (μεταξύ των οποίων κι εκείνο της Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, για να τιμηθεί τελικά με τον Χρυσό Αλέξανδρο καλύτερης ταινίας, το βραβείο σεναρίου και το βραβείο κοινού). Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση του Ισραήλ για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, φτάνοντας στην τελική πεντάδα, χάνοντας τελικά από το αργεντίνικο «Το μυστικό στα μάτια της».

Πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια για να ξαναγυρίσει ταινία ο Shani. Και τελικά γύρισε... τρεις μαζεμένες, στο πλαίσιο της «Τριλογίας της αγάπης», όπως την ονόμασε. Το «Εγκλωβισμένος» είναι η μεσαία από τις τρεις ταινίες της τριλογίας. Η πρώτη ταινία της τριλογίας, το «Love Trilogy: Stripped» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2018, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ορίζοντες». Ο Εγκλωβισμένος, δεύτερη ταινία της τριλογίας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2019, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Πανόραμα». Και η τρίτη ταινία της τριλογίας, το «Love Trilogy: Reborn», έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Μπουσάν του 2019. Και σύμφωνα με το δελτίο τύπου της εγχώριας εταιρίας διανομής: «Η αγάπη είναι για τους ανθρώπους όσο περίπλοκη είναι η ίδια η ζωή. Περιλαμβάνει τα ίδια παράδοξα και τις ίδιες αντιφάσεις, θα μπορούσε να πει κανείς ότι φέρει το νόημα της ύπαρξής μας. Κάθε μία ταινία της τριλογίας επικεντρώνεται σε μια διαφορετική διάστασή της. Κάθε μία ταινία είναι επίσης μια πλήρης ιστορία που μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει μόνη χωρίς τις άλλες - αλλά ο συνδυασμός των τριών δίνει στον θεατή μια ευρύτερη εικόνα των διαπλεκόμενων ζωών των πρωταγωνιστών από διαφορετικές οπτικές γωνίες και χρονικές στιγμές. Οι ταινίες μπορούν να ιδωθούν με οποιαδήποτε σειρά, κάτι που τους δίνει και άλλο νόημα κάθε φορά. Οι ιστορίες δεν γράφτηκαν από σεναριογράφο: είναι κάτι που βίωσαν οι ηθοποιοί ελεύθερα μπροστά στην κάμερα. Με αυτή την έννοια η ιστορία δεν περιορίζεται από κλισέ και στερεότυπα: είναι όσο αληθινή και αυθεντική είναι η ίδια η ζωή». Να σημειώσουμε πως για να προκύψουν τελικά οι έξι χοντρικά ώρες διάρκειας των ταινιών της τριλογίας, χρειάστηκε να μονταριστεί υλικό διάρκειας 350 ωρών!

Η υπόθεση: Ο Ράσι είναι αστυνομικός τα τελευταία 15 χρόνια. Είναι από εκείνους τους μπάτσους που κάνουν καλά τη δουλειά τους – ίσως υπερβολικά καλά. Ψηλός και σωματώδης, με παραπάνω κιλά, είναι μια επιβλητική παρουσία. Θεωρεί πως είναι προστάτης των πολιτών και του νόμου. Και λατρεύει να έχει πάντα τον έλεγχο. Αυτό που δεν ανέχεται είναι η ανυπακοή και η απειθαρχία, τόσο στη δουλειά του όσο και μέσα στο σπίτι του. Παρά τη διαρκή του έκθεση σε κάθε είδους βία, η βαθύτερή του επιθυμία είναι να αποκτήσει παιδί με τη σύζυγό του. 

Όλα όμως ανατρέπονται όταν κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση εξαιτίας της συμπεριφοράς του κατά τη διάρκεια ενός τυπικού ελέγχου και τίθεται σε διαθεσιμότητα. Ενώ προσπαθεί να υπερασπιστεί την αθωότητά του στη δουλειά του, στο σπίτι του συγκρούεται με την πεισματάρα και δυναμική θετή του κόρη, η οποία αψηφά την εξουσία του, ενώ η γυναίκα του μοιάζει ολοένα και πιο απόμακρη. Αβοήθητος και εγκλωβισμένος από την ανάγκη του να επιβάλλεται, γίνεται επικίνδυνος για τον ίδιο και τους αγαπημένους του. Πλέον, όλα μπορούν να συμβούν...

Η άποψή μας: Προ αρχαιοτάτων ετών, ίσως να έχουν περάσει και 30 χρόνια, όντας φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, φλέρταρα μια κοπέλα, τη Χαραυγή (καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται). Κι όπως με όλες σχεδόν τις κοπέλες με τις οποίες φλέρταρα, της πρότεινα σε μια έξοδό μας, να πάμε σινεμά. Και πήγαμε. Στο «Μακεδονικόν» παιζόταν θυμάμαι το «Η γυναίκα της διπλανής πόρτας» του François Truffaut. Μια ταινία του 1981, που προφανώς προβαλλόταν σε επανέκδοση ή στο πλαίσιο ενός αφιερώματος, θα σας γελάσω. Τι δείχνει η συγκεκριμένη ταινία; Τη σχέση ενός παντρεμένου άντρα, του Μπερνάρ (τον οποίο υποδύεται ο Gérard Depardieu) με μια επίσης παντρεμένη γυναίκα, την Ματίλντ (την οποία υποδύεται η Fanny Ardant στην πρώτη της πρωταγωνιστική εμφάνιση στον κινηματογράφο). Η Ματίλντ μετακομίζει με τον σύζυγό της σε ένα χωριό έξω από την Γκρενόμπλ – κι εκεί συναντά τον Μπερνάρ, καθώς μένουν κυριολεκτικά σε διπλανά σπίτια. 

Το θέμα είναι πως οι δυο τους, πριν παντρευτούν, είχαν μια παθιασμένη ερωτική σχέση, η οποία τελείωσε άσχημα. Το ξαναπιάνουν το νήμα από την αρχή: ο έρωτάς τους είναι αυτό που λέμε απόλυτος, αλλά παράλληλα είναι αδιέξοδος. Οπότε (σπόιλερ για όσους δεν έχουν δει ακόμα την ταινία) κάποια στιγμή, η Ματίλντ δίνει τη λύση: μετά από ένα ακόμα ερωτικό σμίξιμο, στο γυμνό πάτωμα, βγάζει ένα όπλο από την τσάντα της, πυροβολεί τον Μπερνάρ, τον σκοτώνει και μετά αυτοκτονεί. Η φράση, που έχει μείνει ιστορική από την ταινία, είναι η «Ούτε μαζί σου, ούτε χωρίς εσένα». 40 χρόνια μετά, έρχεται αυτή η ταινία από το Ισραήλ για να μας παρουσιάσει κάτι ανάλογο (ναι, δυστυχώς, δεν γίνεται να αναφερθούμε στην ταινία χωρίς να κάνουμε πολλά, πολλά σπόιλερ, οπότε, όσοι θέλουν μια «παρθένα» από κριτικές και σπόιλερ κινηματογραφική εμπειρία, καλό είναι να σταματήσουν να διαβάζουν εδώ. Καλύτερα θα ήταν να είχαν σταματήσει να διαβάζουν πιο νωρίς, αλλά ντέφι να γίνει). 

Εκείνη η ταινία είχε χαιρετηθεί από την παγκόσμια κριτική του τότε ως σπουδαία, τρομερή, ανεπανάληπτη – ενδεικτικά, ο σεβαστός στην εποχή του Roger Ebert της είχε βάλει 3,5 στα 4 αστεράκια. Και η Χαραυγή μετά την προβολή της ταινίας, όταν τη ρώτησα πως της φάνηκε, μου είπε κάτι του στυλ: «Μου άρεσε πάρα πολύ. Γιατί απεικόνιζε τον απόλυτο έρωτα και το αδιέξοδό του. Αυτό που ζούσαν οι δύο εραστές μόνο με θάνατο θα μπορούσε να ολοκληρωθεί». Να πω την αμαρτία μου, τρόμαξα. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Γιατί θυμήθηκα εκείνη την ταινία και γιατί την αντιπαραβάλω με τούτη την ισραηλινή; Επειδή πολλά έχουν αλλάξει στα 40 αυτά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει. Και πάλι, όμως, αν τούτη η ταινία, η ισραηλινή, έβγαινε στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες πριν ενσκήψει η πανδημία, θα την εξετάζαμε και θα την κριτικάραμε διαφορετικά. 

Με τα σύγχρονα δεδομένα και ιδίως στην σημερινή ελληνική κοινωνία, όπου οι γυναικοκτονίες απασχολούν σχεδόν καθημερινά τα δελτία ειδήσεων και την κοινή γνώμη, τα πράγματα είναι αν μη τι άλλο ζόρικα. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός λοιπόν πως ακόμα και ο κριτικός λόγος διαμορφώνεται αναλόγως με τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής. Δεν μπορείς να γράψεις γι’ αυτήν την ταινία και να αποφύγεις να γράψεις για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Κι αυτό επειδή ο δημιουργός της ταινίας καταπιάνεται με ένα έτσι κι αλλιώς δύσκολο ζήτημα. Σημείωση: ό,τι ακολουθεί από εδώ και κάτω αποτελεί ξανά μανά σπόιλερ – και γίνεται αναγκαστικά, καθώς δεν μπορείς να αναφερθείς στην ταινία προσπερνώντας το ζήτημα της γυναικοκτονίας. 

Εδώ λοιπόν έχουμε αντεστραμμένο το σχήμα του «Η γυναίκα της διπλανής πόρτας». Ο Ράσι δολοφονεί τη γυναίκα του κι αυτοκτονεί. Μπορεί να γίνει αποδεκτή η πράξη του; Μπορεί να δικαιολογηθεί; Μπορεί να του δοθούν ελαφρυντικά; Στο πλαίσιο μιας σοβαρής κοινωνίας, η απάντηση και στα τρία παραπάνω ερωτήματα δεν μπορεί παρά να είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι». Στο πλαίσιο μιας ταινίας όμως; Στο πλαίσιο ενός έργου τέχνης; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Προφανώς, κάθε δημιουργός δεν έχει απλά το δικαίωμα – έχει την υποχρέωση να ασχοληθεί με ότι θεωρεί ο ίδιος σημαντικό και σπουδαίο. Αν δεν ακουμπάει θέματα που κάνουν τζιζ απλά αυτολογοκρίνεται. Θα μου πείτε: δεν είναι θεμιτό κάτι τέτοιο; Νομίζω πως η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη και μυρίζει μπαρούτι. Το πώς θα προσλάβεις την ταινία και το πώς θα αντιδράσεις απέναντί της, κατευθείαν σε χαρακτηρίζει. Ως κριτικός οφείλεις να κρίνεις ένα έργο τέχνης, τη συγκεκριμένη ταινία εν προκειμένω, χωρίς παρωπίδες, χωρίς επίσης αυτολογοκρισία και βρίσκοντας την ικανότητα να διαχωρίσεις πως άλλο πράγμα μια ταινία, άλλο πράγμα η ζωή. Κι αυτό, πολύ πολύ δύσκολο. 

Anyway κι επειδή το παρατραβήξαμε. Κατασκευαστικά, η ταινία είναι άψογη. Ξεκινάμε από τα απολύτως προφανή: οι ερμηνείες όλων είναι καταπληκτικές. Και να σημειώσουμε πως μιλάμε για μη επαγγελματίες ηθοποιούς, έτσι; Οι οποίοι δεν είχαν καν γραμμένο σενάριο στα χέρια τους! Με ατελείωτες πρόβες και με αυτοσχεδιασμούς στους διαλόγους. Ο τύπος που υποδύεται τον Ράσι είναι καταπληκτικός! Τι να λέμε τώρα! Να πάνε να σκίσουν τα πτυχία τους και να πουλήσουν τα Όσκαρ τους οι διάφοροι αδιάφοροι χολιγουντιανοί σταρ. Εδώ μιλάμε για μια τρομερή, βιωματική, σωματική ερμηνεία: ο τύπος είναι οδοστρωτήρας! Πρώην αστυνομικός, άρα στο πετσί του ρόλου. Και κανείς δεν υπολείπεται του άλλου σε υποκριτικό μεγαλείο. Τώρα, ανάμεσα σε όσους λίγους (ας μην γελιόμαστε) επιλέξουν να δούνε την ταινία, θα υπάρξει φοβερός και τρομερός διχασμός. 

Από τη μια, οι συντηρητικοί, οι νοικοκυραίοι, οι παραδοσιακοί, θα ταυτιστούν με τον Ράσι. Δεν θα βρουν κανένα ψεγάδι στη συμπεριφορά του. Όταν εκεί έξω κυκλοφορούν βιαστές, έμποροι ναρκωτικών, καθάρματα, ε, δεν μπορείς να αφήσεις μια 13χρονη να κάνει ό,τι γουστάρει, σωστά; Δεν μπορείς να την έχεις χύμα στο κύμα, να κάνει... γυμνές φωτογραφήσεις και να ξημερώνεται έξω, χωρίς να ενημερώνει τους γονείς και κηδεμόνες της. Επίσης, θα συμφωνήσουν με τον Ράσι: δεν μπορεί να υποκύπτει στη μαγκιά των καλοταϊσμένων καλόπαιδων, που δεν καταλαβαίνουν τίποτε, δεν έχουν ιερό και όσιο, δεν ξέρουν να... σέβονται. Από την άλλη, το πιο ανοιχτόμυαλο, το πιο προοδευτικό κοινό. Που θα δει τον Ράσι ως την απόλυτη προσωποποίηση του μπούλινγκ. «Αν δεν κάνεις αυτό που εγώ θεωρώ σωστό, θα σε κάνω να το μετανιώσεις». Δεν ασκεί σωματική βία – ασκεί όμως ψυχολογική. Και μπερδεύει την υπερπροστατευτικότητα, που σε κάνει να ασφυκτιάς, με την αγάπη. 

Από εκεί και πέρα, εννοείται ότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που θα κάνουν τον μέσο θεατή να μην μείνει αδιάφορος αλλά να ενδιαφέρεται. Πχ, το ότι στήνεται ολόκληρη σκευωρία για να κατηγορηθεί ο Ράσι για παιδεραστία, ε, σε βγάζει από τα ρούχα σου ρε παιδί μου. Βλέπουμε πως κάποιος ανώτερος στην ιεραρχία μπορεί να σου γαμήσει τη ζωή. Υπάρχουν κι άλλα πολλά, που επιτρέπουν στην ταινία να «πιάσει» ένα ευρώ φάσμα θεατών. Κοινωνικός ρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο και στο στόχαστρο μια συντηρητική κοινωνία, που εγκλωβίζει μέσα της αθώους και ενόχους, δίκαιους και άδικους. 

Σε ότι αφορά το φινάλε, θα μιλήσω για την κινηματογραφική μου διαφωνία. Δολοφονία και αυτοκτονία, μου φαίνονται εντελώς «εύκολες» σεναριακές λύσεις σε μια ταινία που δεν έχει αφήσει τίποτε χωρίς να το τσεκάρει σχολαστικά. Ακόμα και η εικόνα στο πατρικό σπίτι του Ράσι, με τον Σαμψών να γκρεμίζει τις κολόνες του ναού, λειτουργεί ως κλείσιμο του ματιού, αλλά μου φαίνεται πως οι δημιουργοί εξάντλησαν όλη τους τη δημιουργικότητα στο χτίσιμο των χαρακτήρων, σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν έφτασαν στο φινάλε, επέλεξαν την πιο εύκολη κατάληξη από όλες. Πάντως, ως σινεμά, αυτή είναι μια ταινία που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Σεπτεμβρίου 2021 από την Rosebud.21!

του zerVo (@moviesltd)

Η παρθενική φορά μου ήταν στα δέκα μου μόλις χρόνια, όταν με την αλλαγή της δεκαετίας του 80, χάρηκα στο πανί, σε πρώτη προβολή, 007. Μουνρέικερ... Τέσσερις και βάλε δεκαετίες μετά, μαζί με του λόγου μου, ωρίμασε και το πολυμορφικό παλικάρι της Βασιλικής Αντικατασκοπείας, μεταβάλλοντας κατά κάποιο τρόπο το σμόκιν, βάσει των αναγκών της εποχής, τηρώντας πάντοτε πιστά, όμως, τις φαντασμαγορικές του συνήθειες, εκείνες δηλαδή που τον μετέτρεψαν στον νούμερο ένα κινηματογραφικό θρύλο. Δεκαπέντε φορές μου έλαχε μέχρι ώρας να δω Τζειμσμποντική πρεμιέρα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (αχ, εκείνο το Quantum...) πάντοτε κατηφόριζα από την αίθουσα εκστασιασμένος, με κέφι πανηγυρικό. Στην τωρινή περίπτωση του No Time To Die, μου συνέβη κάτι πρωτόγνωρο κι αναπάντεχο: Από την προφανή σαστιμάρα μου, έχασα τον δρόμο για το αυτοκίνητο. Σκοτοδίνη! Τι ήταν αυτό που ζήσαμε!

Ένα καινούργιο, πανάκριβο και ευέλικτο βιολογικό υπερόπλο, έχει στα σκαριά η Βρετανική Υπηρεσία Πληροφοριών, που το κατασκευάζει κάτω από άκρα μυστικότητα στα εργαστήρια του Λονδίνου, με την κωδική ονομασία "Σχέδιο Ηρακλής". Πρόκειται για μια δημιουργημένη από φυτικά συστατικά ουσία, που με την καθοδήγηση στην συνταγή της του κατάλληλου, επιλεγμένου ανθρώπινου DNA, μπορεί να βγάλει από την μέση τον επικείμενο στόχο, χωρίς να απαιτούνται οργανωμένες ριψοκίνδυνες αποστολές. Και το κυριότερο, δίχως να υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Ένα προϊόν που παρόλες τις προφυλάξεις της MI6, θα πέσει στα χέρια αγνώστου ταυτότητας τρομοκρατών, ένα γεγονός που θα σημάνει ακαριαίο συναγερμό στην κεντρική της διοίκηση.

Μια κατάσταση ακραία και άκρως ρισκαδόρα για την ακεραιότητα της ανθρωπότητας, που μέχρι πρότινος θα αναλάμβανε, με συντριπτικά υπέρ του πιθανότητες να την εξομαλύνει, ο εμπειρότερος και ικανότερος όλων των πρακτόρων της Βασιλικής Αυλής, Τζέιμς Μποντ. Μόνο που πια, ο εκ των ελαχίστων agents, με ανοικτή άδεια να σκοτώνει, από πενταετίας έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και απολαμβάνει την μοναχική σύνταξη του στις ηλιόλουστες παραλίες της Τζαμάικα. Εκεί που θα τον εντοπίσει η απεσταλμένη του αρχηγού Μάλορι, με τον αριθμό 007 στην καρτ βιζίτ της, ζητώντας του την επιστροφή στα καθήκοντα, για να λάβει απάντηση κάθετη και αδιαπραγμάτευτη: No!

Αντιθέτως όμως, η αμερικάνικη προσέγγιση, δια μέσου του συνδέσμου και καλού του φίλου, Φίλιξ Λάιτερ, θα θέλξει τον Τζέιμς να ριχτεί στην μάχη, αντιλαμβανόμενος πως κάτι πολύ πιο περίπλοκο από το προφανές κρύβεται πίσω από την αρπαγή του στοχευμένης δράσης ιού. Και το ραντεβού στην Κούβα, εκεί που θα δώσουν το παρόν, σύσσωμες οι μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη, το παρανοϊκό πνεύμα του πανταχού υπάρχοντα, μα σιδηροδέσμιου στα βρετανικά μπουντρούμια, σατανικού Μπλόφελντ, όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη της υποχθόνιας Σπεκτρ, αλλά και ο (ακόμη) Άγνωστος Χ, που κινεί τα νήματα της μηχανορραφίας, θα είναι εκείνο που θα σημάνει την απαρχή ενός πολέμου, με απροσδιόριστες συνέπειες, για όλες τις πλευρές.

Δεν χρειάζεται και πολύ. Μόνο τέσσερα δευτερόλεπτα, όσο διαρκεί η γνώριμη εισαγωγή με το βάδισμα του Μποντ στις θαλάμες του όπλου και η στόχευση του πιστολιού, προς την πλατεία, για να κατανοήσεις πως κάτι πολύ διαφορετικό πρόκειται να συμβεί σε ετούτη, την 25η εκδοχή των περιπετειών του διασημότερου κινηματογραφικού χαρακτήρα στα χρονικά. Η φιγούρα του ήρωα αργοσβήνει σε fade out. Το εξηγείς, χωρίς να το πολυσκεφτείς. Ε, αφού είναι, ως γνωστόν η τελευταία παρουσία του Daniel Craig στον ρόλο, δεν μοιάζει με παραλογισμό μια τέτοια συμβολική πράξη. Άσε που από τα προηγούμενα επεισόδια, είχαμε μισοκαταλάβει πως την κάπα του την κρέμασε και κάπου στην υφήλιο θα βολτάρει ο γοητευτικός παππούς, με διαφορετικό γκομενάκι ανά βραδιά. Που να ήξερες φουκαρά μου τι σε καρτερεί!

Το θεσμοθετημένο από πάντα, ίντρο, δε, μοιάζει με μια ταινία μικρού μήκους από μόνο του, αφού το σενάριο του, μπορεί και να γεμίζει έναν τόμο, αντί για τις ελάχιστες σελίδες των (πολύ) παλιών καιρών, των βαβουρίσιων και εκρηκτικών Goldeneye ή A View To A Kill. Διπλό το ταξίδεμα, κρύο - ζεστό, σαν σκωτσέζικο ντουζ ένα πράγμα. Με τοποθέτηση χρονική, μια πενταετία πριν την πρότερη σύνοψη. Αρχικά στις παγωμένες εκτάσεις της Σκανδιναβίας, για να συστηθούμε με ένα άγνωστο, προς ώρας, γαλλόφωνο κοριτσάκι, στην απόπειρα του να αποδράσει από τα νύχια ενός μασκοφόρου, πάνοπλου φονιά. Και κατόπιν στις πύρινες από τον καυτό ήλιο, ακτές του απομονωμένου και ιδιόμορφου Ιταλιάνικου Νότου, εκεί που ο Μποντ, παλεύει να ξεπεράσει την απώλεια της λατρεμένης του Βέσπερ Λυντ, έχοντας πέσει στην συνεσταλμένα παθιασμένη αγκαλιά της πανέμορφης ψυχολόγου, Μαντλέν Σουάν (Lea, tout l'argent). 

Γαλλικά ομίλει κι η νέα ερωμένη. Να την συσχετίσουμε με τα πρότερα? Βαστάς κάλαθο μικρό στις προβλέψεις, όμως, αφού τίποτα δεν παίζει σιγουράκι κι αυτό είναι πασιφανές από τον θολό τυφώνα της ανασφάλειας που έχει τυλίξει το εκράν. Κι εκεί σκάζει ο χωρισμός! Όχι συνήθης για τον 007, που σπάνια τον νιώθεις να τον πειράζει το χάλασμα μιας σχέσης. Είκοσι λεπτά, χωρίς ανάσα, που εκκίνησαν με την φωνή της Dalida στο πλατώ και έληξαν με το πνεύμα του Pasolini, να σκεπάζει την πετρώδη ερημιά στα γκρεμιλίκια της Απουλίας. Μποντ βλέπουμε ε? Είναι βέβαιο?

Η πραγματικότητα είναι πως το υπογεγραμμένο από έναν τεράστιο σκηνοθέτη, σαν τον Sam Mendes, ντουετάκι των Spectre και Skyfall, ανέβασε τρομακτικά το καλλιτεχνικό επίπεδο της (θυγατέρας) Brocolli παραγωγής, σε σημείο που θα έμοιαζε με απόταξη αυτής της μεταστροφής, κάτι το λιγότερο ποιοτικό και εμπνευσμένο. Και ευρηματικό συνάμα. Στο διάβα των τεσσάρων περασμένων σινέ ωρών της ύπαρξης του, ο Τζέιμς, ξεκίνησε να παίρνει μια μορφή πιο απτή, πιο ανθρώπινη, άρα και πιο ευάλωτη ή θνητή. Βιώνοντας χασίματα προσώπων που στιγμάτισαν την πορεία του, έχει ήδη αντιληφθεί πως το πράγμα δεν είναι παίξε γέλασε όπως μια φορά κι έναν καιρό, που την σκαπούλαρε σαν σε παραμύθι της Χαλιμάς. Και το σημαντικότερο? Αν για την πάρτη του δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, έχοντας βιώσει τα πάντα, δεν συμβαίνει το ίδιο για όσους τον περιβάλλουν. Συνεπώς με το συναίσθημα της αληθινής (και όχι πια, γκομενικής ή υποτυπώδους συντροφικής) αγάπης να τσαφάρει μέσα στο σιτεμένο του νου, ο Μποντ είναι κάποιος άλλος. Φονικό όπλο και προστάτης του παγκόσμιου καλού, σίγουρα και αδιαπραγμάτευτα, αλλά πλέον και φύλακας άγγελος προσώπων που επ ουδενί διανοείται να χάσει. Άρα τι? Ποια είναι η βασικότερη πράξη καθήκοντος, που καθορίζει το υπόλοιπο της υπόστασης, ενός υπεύθυνου και ουχί παρτάκια μεσήλικα? Θυσία αποκαλείται...

Υπό άλλες, παλαιότερες και εκτός δράσης του COVID εποχές, που ο καθείς θα έμοιαζε αδαής και ξένος στην έννοια του σχηματισμού μιας τεχνητής λοίμωξης, ο θεατής ενδεχόμενα να χανόταν κομματάκι στην μέθοδο της δημιουργίας του virus υπερόπλου, θεμελιώδους συστατικού της δομής του φιλμ, που έχει πέσει σε λάθος χέρια. Πως τα φέρνει καμιά φορά η Θεά τύχη όμως? Το κοινό, επιστημονικά καταρτισμένο πια, σε πανδημικές έννοιες, δεν χάνει ούτε μισό πόντο από όσα (μπερδεμένα άλλοτε) διαλαλεί το σκριπτ και μπαίνει μονομιάς στο τρικ της ύπαρξης του αόρατου φονιά. Εκεί ακριβώς δίνεται και η εξήγηση της επιμονής της Metro να καθυστερήσει ακόμη και σιμά δυο χρόνια, την έξοδο του έργου στις αίθουσες. Ούτε η Disney, ούτε η Marvel, ούτε τα super heroes της DC τα κατάφεραν, χωρίς να ματώσουν στις πλατφόρμες. Ο Μποντ επέμεινε όμως και παρέμεινε ζωντανός και όρθιος, όσο κι αν μας τρύγησε τα σωθικά η αργοπορία του.

Και όλους όσους εμάς, φανς του ή όχι, υποστηρικτές των τίγκα στην αδρεναλίνη και την απόλυτη ακρότητα adventures ή πολέμιους των υπερβολικών, μιλιταριστικών του καταβολών, φρόντισε να μας κολλήσει στο κάθισμα, με την απλότητα του χαρακτήρα που ξεδίπλωσε στην μεγάλη οθόνη. Αποξαρχής το αντίο σε έναν ακόμη περφόρμερ, τον έκτο στην χρονική πορεία του υπερκατασκόπου, μοιάζει με μια είδηση στενόχωρη. Κανέναν από όλους τους, που άφησαν στίγμα ανεξίτηλο έκαστος, δεν αποχωριστήκαμε χωρίς μικρή ή μεγάλη οδύνη. Πάντοτε όμως, με το κλείσιμο του 007 ματιού, αυτή η μετάβαση χαρακτηριζόταν από μια ομαλότητα, από μια κυματιστή, ταξιδιάρα συγκατάβαση κι από μια υπόσχεση βελτίωσης της αυριανής του μόστρας. Τώρα? Τι?

Η ασπρόμαυρη σινιέ φορεσιά με το λαμπερό παπιγιόν στην κορυφή, η άλλη μπέρτα του Σούπερμαν, που έδιωχνε μέχρι τα χθες πέρα σφαίρες, χειροβομβίδες, όλμους, τανκς, F-16 και διαστημόπλοια, γεμάτη ναφθαλίνες στις τσέπες, για να μην την τσακίσει ο σκώρος, έχει τοποθετηθεί ατσαλάκωτη στην ντουλάπα και αναμένει. Άστην να υπάρχει, κάποτε θα χρειαστεί. Προς το παρόν είναι η ώρα του απλού τυπάκου, του λαουτζίκου, που ενδεχόμενα κάποια βολά, θα γενεί ο υπέρ ήρωας, ο σούπερ πράκτορας, ο  licence to kill υπερασπιστής της ακεραιότητας του δικού του μικρόκοσμου. Και σε αυτή την φορεσιά χωράει πια ο Μποντ, παίρνοντας σε μαζί του και από το χέρι, εσένα τον άσημο βιοπαλαιστή, να ταξιδέψετε από την πλατεία μέσα στα βάθη του σινεμασκόπ. Τέτοια ταύτιση, τέτοια ρεαλιστική ζωντάνια του είναι σου, στον φιλμικό καθρέφτη, δεν νομίζω πως θα την φανταζόσουν ποτέ. Ούτε εγώ. Γι αυτό και δεν έβρισκα τ' αμάξι στο φινάλε...

Το No Time To Die ξεπερνά κάθε όριο του τι να προσμένεις από το νέο τεύχος του εξήντα χρόνων ζωής κινηματογραφικού σίριαλ, όπου έχεις παρακολουθήσει, νομίζεις, τα πάντα. Μάχες, σκοτωμούς, προδοσίες, μονόφθαλμους, σαγωνιάρηδες, εκκεντρικούς, παρανοϊκούς οχτρούς, παρελάσεις από ντουζίνες μις Υφήλιος, wanabe Bondgirls, γυαλάκηδες Κιου, κουνημένα Μαρτίνι, Σίρλι Μπάσει και κόρους από αφηγηματική αμετροέπεια. Εδώ, σχεδόν, ξέχνα τα, λησμόνα τα. Χωρίς να σε νοιάζει καν, αν παίζουν για όχι, κάπου κρυμμένα ή εμφανή, σε όλο αυτό το τρίωρο επικό καθήλωμα. Αφού ετούτη την φορά, ο ιδιοφυής πρότυπος και υποδειγματικά αέρινος τυπάς, δεν ήρθε έτσι, πρακτικά να κάμει το θορυβώδες κουμάντο του και φεύγοντας να ανανεώσει το ραντεβού μαζί σου, σε μια τριετία από σήμερα. Αλλά ήρθε για να μείνει. Και να φωλιάσει μια και καλή. Στην ψυχή σου!

Μες στης Πόλης τα στενά

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κατα-κατα-κατα-καταρρέω...

Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη το 1983, η Azra Deniz Okyay ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη φωτογραφία σε ηλικία δώδεκα ετών. Αποφοιτώντας από το γαλλικό Λύκειο Pierre Loti, μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόνης, όπου ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές της σπουδές. Στη συνέχεια, εργάστηκε στην εταιρεία Partizan Production του Michel Gondry. Επέστρεψε στην Τουρκία το 2010 και έγινε η πρώτη γυναίκα που εργάστηκε ως σκηνοθέτης στη διαφημιστική εταιρεία παραγωγής Depo. Έχει σκηνοθετήσει πολλές μικρού μήκους ταινίες, καθώς και πολλά μουσικά βίντεο.

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της. Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε πέρσι στο φεστιβάλ της Βενετίας, όπου συμμετείχε στην Εβδομάδα Κριτικής, κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο του τμήματος. Από εκεί και πέρα, έλαβε μέρος σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ παγκοσμίως. Ένα από αυτά ήταν και το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο οποίο συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα, κερδίζοντας τα βραβεία Ανθρώπινες Αξίες και WIFT ((Women in Film & Television).

Η υπόθεση: Στο κοντινό μέλλον, η Τουρκία βιώνει ένα ανεξήγητο ενεργειακό μπλακ άουτ, που πυροδοτεί βίαιες ταραχές. Τέσσερις χαρακτήρες, σαν περιπλανώμενα φαντάσματα, καθρεφτίζουν τις πολλαπλές όψεις μιας αποπροσανατολισμένης χώρας, που βρίσκεται στο χείλος της έκρηξης. Μέσα από συνεχή άλματα μπρος-πίσω στον χρόνο και σκηνές που επαναλαμβάνονται από διαφορετική οπτική γωνία, αυτός ο γρίφος σκιαγραφεί ένα πλέγμα από ακραίες αντιθέσεις και αντιφάσεις – ένα πορτρέτο μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο σκοτάδι.

Η άποψή μας: «Θα χτίσουμε τη νέα Τουρκία», λέει ένας από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες τούτης της ταινίας, της πρώτης από το περσινό Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που παρακολουθήσαμε τον περασμένο Νοέμβρη. Και συχνά κατά τη διάρκεια του φιλμ, η σκηνοθέτιδα συλλαμβάνει με τον φακό της την αντίθεση: γυαλιστεροί ουρανοξύστες σε απόσταση αναπνοής από ετοιμόρροπες πολυκατοικίες παλαιού τύπου. Γκρεμίζουν το παλιό οι γείτονες για να χτίσουν το καινούργιο. Μόνο που τα θεμέλια είναι σαθρά, ο τόπος γεμάτος λαμόγια, αστυνομία και ασφαλίτες και η τουρκική κοινωνία, ακόμα και αυτή στην Κωνσταντινούπολη, την πιο «εξωστρεφή» και «δυτική» πόλη της Τουρκίας, καρφωμένη στον Μεσαίωνα, εκεί που την οδήγησε ο Ερντογάν ο Μεγαλοπρεπής. 

Τα όσα βλέπουμε στην ταινία λαμβάνουν χώρα σε μια και μοναδική μέρα, στις 26 Οκτωβρίου του 2020, στο... άμεσο μέλλον, όταν γυριζόταν η ταινία, πλέον παρελθόν ημερολογιακά. Τέσσερις βασικοί χαρακτήρες, ο ένας που προαναφέραμε και τρεις γυναίκες, κυκλοφορούν στην πόλη (ή στην Πόλη αν προτιμάτε) σαν περιπλανώμενα φαντάσματα. Για κάποιον λόγο η πόλη βρίσκεται σε ένα ανεξήγητο ενεργειακό μπλακ άουτ. Και παρακολουθούμε αυτούς τους χαρακτήρες, οι ιστορίες των οποίων τέμνονται, να προσπαθούν να βγάλουν άκρη. Η σκηνοθέτιδα επιλέγει μια ενδιαφέρουσα αφήγηση. Δεν είναι αυτό που λέμε γραμμική. Μας μεταφέρει μπρος-πίσω στον χρόνο ενώ μας παρουσιάζει και κάποιες σκηνές από διαφορετική οπτική γωνία, δημιουργώντας έναν γρίφο. 

Η αφήγηση λοιπόν είναι ενδιαφέρουσα, ο ίδιος ο γρίφος, όμως, όχι και τόσο. Οκ, το πόσες αντιθέσεις και αντιφάσεις μπορεί να κρύβει η συγκεκριμένη πόλη στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο είναι από μόνο του συναρπαστικό. Στην Πόλη λοιπόν το να φιλιέσαι με κάποιον στο δρόμο μπορεί να προκαλέσει τη δυσφορία υπερσυντηρητικών γειτόνων. Το να διαδηλώνεις για πράγματα κατακτημένα, όπως η ισότητα των δύο φύλων, μπορεί να σε οδηγήσει να βρεις τον μπελά σου, καθώς καλοθελητές θα σε τραβήξουν σε βιντεάκι και θα το πασάρουν σε ασφαλίτες. Μπορεί να είσαι μια μοντέρνα κοπέλα, που συμμετέχει σε μια ομάδα σύγχρονου χορού, αλλά όταν ο γκόμενός σου φιλιέται με άλλη, να σε κάνει να λυσσάς για εκδίκηση ή να την λες σε πιτσιρίκα επειδή φοράει κραγιόν. Σχιζοφρένεια! 

Και καλά, πίστη στη θρησκεία αλλά καθόλου έντιμος βίος. Σύριοι μετανάστες, πολιτικοί κρατούμενοι στοιβαγμένοι σε φυλακές, ναρκωτικά, ecstasy σε σκύλο (!!!), συνεχής παρακολούθηση από την αστυνομία, εγκυμοσύνες από αφεντικά – παντρεμένα με παιδιά εννοείται – ναι: έχεις την αίσθηση πως αυτή είναι μια κοινωνία έτοιμη να εκραγεί. Να οδηγηθεί στο σκοτάδι – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μόνο που η αιχμή της νεαρής δημιουργού δεν είναι αρκετά μυτερή. Κι ενώ υπάρχει μια δυναμική για μολότοφ εντέλει η έκρηξη δεν έρχεται ποτέ, ούτε καν η φωτιά: λίγες σπίθες μόνο. Να σημειώσουμε και πως για κάποιον λόγο που μου διέφυγε, ο τίτλος της ταινίας εμφανίζεται περίπου 20 λεπτά πριν το τέλος της. Και επίσης, εντελώς ξεκάρφωτα, λίγο πριν το τέλος, υπάρχει και σκηνή με σκυλάδικο τραγούδι εναντίον της ομοφοβίας. Τουλάχιστον η Beril Kayar, που υποδύεται την Ela, είναι υπέροχη.

Στις δικές μας ONLINE αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Strada Films!

Πού να σφίξουν και τα κρύα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πάρε δρόμο λέμε!"

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 13 Φεβρουαρίου του 1959 στις ΗΠΑ, Jonathan Hensleigh. Οι προηγούμενες δύο είναι: «The Punisher» (2004 – στην Ελλάδα βγήκε στους κινηματογράφους στις 2 Ιουλίου του 2004) και «Kill the Irishman» (2011 – στην Ελλάδα η ταινία βγήκε κατευθείαν σε dvd). Άρα, έχουν περάσει 10 χρόνια από την προηγούμενη ταινία του. Πάντως, ο Hensleigh είναι περισσότερο γνωστός για τα σενάριά του σε ταινίες όπως «Die Hard: With a Vengeance», «Jumanji» και «Armageddon». Να σημειώσουμε πως υπογράφει τα σενάρια και στις τρεις ταινίες που σκηνοθέτησε.

Τα γυρίσματα της ταινίας Δρόμος από πάγο έγιναν στην Μανιτόμπα του Καναδά. Και το Netflix λέγεται πως πλήρωσε γύρω στα 18 εκατομμύρια δολάρια για να πάρει τα δικαιώματα της ταινίας για την προβολή της στην πλατφόρμα του στις ΗΠΑ.

Η υπόθεση: Σε ένα ορυχείο στον Καναδά, 400 μίλια κάτω από τον Αρκτικό Κύκλο, μια αναπάντεχη έκρηξη μεθανίου σκοτώνει οχτώ εργάτες και αφήνει άλλους 26 εγκλωβισμένους βαθιά κάτω από την επιφάνεια της γης. Καθώς το οξυγόνο είναι περιορισμένο και οι θερμοκρασίες που επικρατούν είναι πολύ χαμηλές, έχουν μόνο 30 ώρες για να απεγκλωβιστούν, διαφορετικά θα πεθάνουν όλοι τους. Η λογική της επιχείρησης διάσωσης στηρίζεται στη μεταφορά τεράστιων τρυπανιών, που θα καταφέρουν να τρυπήσουν το έδαφος πάνω από τους εγκλωβισμένους. Τη μεταφορά μπορούν να πετύχουν μόνο ειδικά φορτηγά. Απλά, η επιχείρηση ενέχει μεγάλους κινδύνους καθώς τα φορτηγά (τρία, έτσι ώστε έστω ένα από αυτά να φτάσει στο ορυχείο) θα πρέπει να διασχίσουν λίμνες παγωμένες μεν, σε εποχή του έτους, όμως, που οριακά μπορούν να κουβαλήσουν όλο αυτό το βάρος. 

Της επιχείρησης ηγείται ένας έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις οδηγός, ο οποίος προσλαμβάνει για τα άλλα δύο φορτηγά μια ατίθαση Ινδιάνα και δύο ετεροθαλή αδέλφια. Μαζί τους στο επικίνδυνο ταξίδι βρίσκεται κι ένας τύπος από την ασφαλιστική εταιρία. Έτσι τους λέει τουλάχιστον. Ένας αγώνας δρόμου ξεκινάει. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται. Πέρα από τις λίγες ώρες που έχουν στη διάθεσή τους, το πολικό κρύο και την παγωμένη επιφάνεια, που λόγω βάρους μπορεί να ραγίσει και να τους βυθίσει, οι διασώστες έχουν να αντιμετωπίσουν κι εχθρούς που ούτε καν τους είχαν φανταστεί...

Η άποψή μας: Σαν ένα τεράστιο διαφημιστικό σποτ της εταιρίας παρασκευής φορτηγών Kenworth μοιάζει τούτη η – ας την πούμε – ταινία. Τεράστιο σε διάρκεια μεν, λίγο σε ποιότητα δε. Ελάχιστο. Φτηνιάρικο. Πήρε έμπνευση ο σκηνοθέτης από το «Μεροκάματο του τρόμου», λέει. My ass. Μάλλον από τον Σμαραγδή και τα παξιμάδια Τσατσαρωνάκη πήρε έμπνευση, μουάχαχαχαχα. Ρε, σχεδόν 60 χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Henri-Georges Clouzot γύρισε τη σημαδιακή αυτή γαλλική ταινία που τολμά να βάζει στο στόμα του ο Hensleigh, και πάλι φαίνεται πολύ, μα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τούτη τη χαλκομανία. Ρε ακόμα και το spoof που είχε σκαρώσει ο Χάρι Κλιν ως άλλος οδηγός φορτηγού - Yves Montand - είχε περισσότερο ζουμί από τούτο το συνονθύλευμα. 

Που, για μένα, είναι μια ταινία η αξία της οποίας είναι ευθέως ανάλογη του κανιβαλισμού που μπορεί να παράξει. Να πάτε σινεμά παρέες παρέες και να αρχίσετε να την ξεσκίζετε. Έτσι, μάλιστα. Με προσοχή, βεβαίως, γιατί όλο και κάποιος παράξενος θα διαμαρτυρηθεί, επειδή θα του αρέσει (!!!) - και γενικώς, σεβόμαστε τους υπόλοιπους θεατές ρε ρεμάλια - αλλά εδώ η ταινία δεν σταματάει να σου προσφέρει υλικό για να σπάσεις πλάκα. Σε άλλες σκηνές τα φορτηγά έχουν αλυσίδες στα λάστιχά τους, σε άλλες όχι. Ο «κακός» της παρέας βάζει εκρηκτικά σε ένα μόνο σημείο, εντέλει όμως σκάνε σε τρία διαφορετικά σημεία. Η χιονοστιβάδα που προκαλείται, είναι έτοιμη να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά της, μια συστάδα δέντρα όμως αποδεικνύεται αδιανόητα ανθεκτική. Ο «κακός» που λέγαμε, την πατάει από ένα... ποντίκι, δηλαδή, ήμαρτον. 

Κι άλλα πολλά, απίστευτα πολλά. Εσείς ας πούμε αν πέφτατε μέσα σε παγωμένη λίμνη, όταν θα βγαίνατε (χωρίς τα ρούχα σας να έχουν βραχεί κατ' ελάχιστον, έτσι; θαύμα – θαύμα!) τι θα κάνατε; Δεν θα προσπαθούσατε να βρείτε έναν τρόπο να ζεσταθείτε; Ε; Ψιλά γράμματα αυτό για την ταινία. Από ερμηνείες, δεν το συζητώ, όλοι ανεξαιρέτως για Όσκαρ. Κρίμα ρε για τον Liam Neeson. Εντάξει, ποτέ δεν ήταν ηθοποιάρα, αλλά πλέον παίζει ό,τι του πασάρουν! Αυτή είναι η τρίτη ταινία στην οποία τον βλέπουμε να πρωταγωνιστεί μέσα στους τέσσερις μήνες όπου έχει ξεκινήσει η φετινή σεζόν! Θα καταντήσει σαν τον Bruce Willis ή σαν τον Nicolas Cage, που πλέον μόνο σε b-movies straight to video (δεν υπάρχει βίδεο πχια, παραδείγματος χάριν το λέμε αυτό) εμφανίζονται – τουλάχιστον ο Cage έχει γίνει άρχοντας της καλτίλας γενικώς. 

Σκηνοθεσία της πλάκας, προκάτ αγωνία, εφέ που προκαλούν τον γέλωτα (κοίτα να δεις πώς σπάει η γέφυρα – και κρίμα και το παλικάρι) όλα λάθος. Τουλάχιστον έχει αντικαπιταλιστικό μήνυμα η ταινία, μουάχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Στ' αλήθεια, καταναλώνεται πιο ευχάριστα ως κωμωδία για όλους τους λάθος λόγους, παρά ως περιπέτεια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tanweer!

του zerVo (@moviesltd)

Την πρώτη φορά που μου είχε κτυπήσει τόσο άσχημα, δεν ήταν σε μια ότι νάναι ταινία, αλλά στο ριμέικ του Funny Games, που ο σκηνοθέτης του διάλεξε να το ξαναγυρίσει, πλάνο πλάνο μάλιστα, σε εναλλακτική λαλιά, την αγγλική. Παρότι η κόπια ήταν κομμένη και ραμμένη σε πατρόν, συνεπώς και ποιοτικά όμοια, με πιο γνώριμους μάλιστα ηθοποιούς, δεν πρέπει να υπήρξε έστω ένας θεατής, που να είδε το εγχείρημα με θετική ματιά. Πιο πολύ σόλοικο και εγωιστικό φαντάζει ο δημιουργός να ξαναφτιάχνει ο ίδιος ένα πόνημα του, χωρίς κάποιον, προφανώς σοβαρό λόγο. Όταν λοιπόν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σκάζει, ακόμη και για τον τόσο σημαντικό Haneke, το λογικό ερώτημα "σιγά ρε μεγάλε, ποιος νομίζεις πως είσαι?", φαντάσου ποια θα είναι η αντίδραση, όταν μιλούμε για έναν άνισης πορείας Γάλλο ντιρέκτορα, που μέσα σε δυο δεκαετίες έχει φιλμάρει μόλις έξι μεγάλου μήκους δημιουργίες. Κι οι δύο είναι οι ίδιες!

Απόφαση ζωή ήταν για τον Έντμοντ Μάρει, σκληρά εργαζόμενο σε, όχι και τόσο νόμιμα διάφανη, εταιρία διακίνησης πετρελαιοειδών στον Κόλπο, να εγκαταλείψει την οικογένεια του, για χάρη του κέρδους και της επαγγελματικής καριέρας. Ούτε που θα φανταζόταν ποτέ του, όμως, πως κάποια στιγμή θα επέστρεφε πίσω στα πάτρια εδάφη της Σκωτίας, για έναν τόσο ακραίο και αναπάντεχο λόγο. Καθώς ο επτάχρονος γιος του, Ίθαν, έχει πέσει θύμα απαγωγής κατά την διάρκεια των διακοπών του στην τοπική κατασκήνωση και τα ίχνη του αδυνατούν προς το παρόν να εντοπίσουν οι αστυνομικές αρχές.

Έχοντας έρθει σε οριστική ρήξη με την σύζυγο του, Τζόαν, που τον θεωρεί αποκλειστικό υπεύθυνο, τόσο για την διάλυση της φαμίλιας της, όσο και για το ότι το παιδί της μεγαλώνει δίχως την προστασία του πατέρα, ο Έντμοντ θα πνιγεί από τις τύψεις που θα τον κυριεύσουν, δίνοντας υπόσχεση να εντοπίσει το ανήλικο αγόρι με κάθε κόστος. Ακόμη κι αν τα στοιχεία που έχει στα χέρια του είναι μηδενικά, έστω κι αν η άμεση σχέση του με τα παράνομα κυκλώματα πώλησης του μαύρου χρυσού, θα τον θέσουν βάσει λογικής, ως τον βασικό στόχο, μιας ενδεχόμενα σχεδιασμένης από το καρτέλ επίθεσης, με θύμα το εξαφανισμένο παιδί.

Τοποθετημένος λοιπόν στο επίκεντρο του στόρι, είναι ένας γονιός, από αυτούς που η ορθολογικά σκεπτόμενη κοινωνία αποκαλεί ανεύθυνους. Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να κατανοηθεί το γιατί, αφού ο πλεονέκτης Βρετανός, παρασυρόμενος από την δολαριακή ορμή του κέρδους, ούτε καν σκέφτεται πως έχει ακόμη δυο ανθρώπους να φροντίσει, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του, σαν να μην υπήρξαν ποτέ στον κόσμο του. Η απαγωγή θα γίνει ο μοχλός που θα τον συγκλονίσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κατανοήσει το μέγεθος της ανάρμοστης συμπεριφοράς του, αναζητώντας πλέον την εξιλέωση, δίνοντας τα πάντα για να βρει τα ίχνη του απαχθέντα πιτσιρίκου.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή, όμως, που ξετυλίγεται στην μεγάλη οθόνη το μυστήριο, τα πάντα σερβίρονται με έναν χοντροειδή τρόπο, που στερεί ολοσχερώς από τον χαρακτήρα του έργου την έννοια του πιστευτού. Η δράση εκτυλίσσεται στα ερημικά Χάιλαντς - ένα μοναδικής ομορφιάς σκηνικό, με τάχιστα εναλλασσόμενες συνθήκες καιρού, από εκείνα που οι φωτογράφοι θα έδιναν τα πάντα για να σουτάρουν μυριάδες κλικ στην SLR τους - όπερ σημαίνει σε έναν περιορισμένο μικρόκοσμο, που λίγο πολύ οι παράνομες δράσεις των ντόπιων είναι γνώριμες στο επαρχιακό υποκατάστημα της Yard. Κι όμως, αντί οι υποψίες να πέσουν πάνω σε τίποτα περίεργες, γειτονικές συμμορίες που έχουν κάνει επάγγελμα το trafficking, το μυαλό των μπάτσων, σαν ψεκασμένο, θα ταξιδέψει μέχρι την Μέση Ανατολή συντάσσοντας απίθανες θεωρίες συνομωσίας. Με συνέπεια να μην αργήσουν να μπουν στο παιχνίδι μέχρι και οι κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας! Ήμαρτον!

Η αποκάλυψη της αλήθειας του φινάλε, μετά από ένα ράλι αναζήτησης με μπόλικο σασπένς, αλλά και μηδενικό ρεαλισμό, ενόσω ο αποφασιστικός πατήρ σαν άλλος Lone Wolf θα τα βάλει με το ολιγομελές, μα πάνοπλο συνδικάτο του εγκλήματος, είναι και εκείνη που αποδεικνύει πως μέχρι εκείνου του σημείου, όσα υποστήριζε το σενάριο στερούνταν σοβαρότητας. Καθιστώντας το συνολικό στόρι, απλό, απλούστατο, επιπέδου ταινίας μικρού μήκους, αντί για όλο αυτό το conspiracy παραμύθι που έσκασε σαν φούσκα στο τέλος. Όπως άλλωστε είχε συμβεί και στο γαλλόφωνο ορίτζιναλ με τον Guillaume Canet ένα πράγμα. Πόσο μεγάλη ιδέα, λοιπόν, έχει για το, αποξαρχής μέτριο, πόνημα του, ο Christian Carion, για να το επαναλάβει, με ελάχιστες αποκλίσεις στο κτίσιμο του, απλά διαβαίνοντας το στενό της Μάγχης?

Αδικαιολόγητα υπερβολική η απόφαση ενός αχρείαστου ριμέικ, που το μόνο που θα μας αφήσει στην μνήμη είναι τα πανέμορφα κινηματογραφημένα τοπία της Καληδονίας, με τις απέραντες καταπράσινες εκτάσεις και τις σπάνιου κάλλους λίμνες, να ορίζουν το φυσικό φόντο που περιβάλλει ένα ακόμη wanabe Prisoners. Που φυσικά, ασύνταχτο, αμήχανο και ανακόλουθο, περνάει και δεν ακουμπάει. Ζωγραφίζοντας έτσι έναν ρούμπο φλόπας, στους απειροελάχιστους της, πραγματικά, αξιόλογης καριέρας ενός καταπληκτικού ηθοποιού όπως ο James McAvoy, που κάνει ότι μπορεί κι αυτός να σώσει την κατάσταση, ανεπιτυχώς. Στο προωθητικό τρέιλερ, διαφημίζεται (!) πως στον χαρισματικό Σκώτο πρωταγωνιστή, ουδέποτε δόθηκε σκριπτ του My Son προς μελέτη. Είναι, νομίζω, πασιφανές, δεν είχαμε ανάγκη την επιβεβαίωση...

Περιμένοντας τον Γκοντό

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Τι στον διάβολο είναι η αφασία;"

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος τα Χριστούγεννα του 1957 Γάλλος ηθοποιός και σεναριογράφος Emmanuel Courcol. Η προηγούμενη ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το Cessez-le-feu (2016), που προβλήθηκε στη χώρα μας τον Μάρτιο του 2017 στο πλαίσιο του φεστιβάλ Γαλλόφωνου Φεστιβάλ. Το Ένας θρίαμβος ήταν να προβληθεί στο φεστιβάλ των Καννών του 2020, το οποίο εντέλει ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας. Από εκεί και πέρα, κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, προβλήθηκε ως Gala Screening στο φεστιβάλ Ζυρίχης και ως Επίσημη Ταινία Λήξης του φεστιβάλ του Τορίνο ενώ αργότερα κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Κωμωδίας της χρονιάς από την European Film Academy. Η ταινία άρχισε να προβάλλεται στη Γαλλία από την 1η του Σεπτέμβρη και μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου την είδαν στους κινηματογράφους περί τις 220 χιλιάδες θεατές.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. To 1985, ο Σουηδός ηθοποιός και σκηνοθέτης Jan Jönson ανέβασε μαζί με κρατούμενους στη φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Κούμλα, το έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Samuel Beckett με μεγάλη επιτυχία. Στην δημόσια πρεμιέρα της παράστασης, που ήταν να λάβει χώρα στο Γκέτεμποργκ, οι κρατούμενοι απέδρασαν, γεγονός που ενθουσίασε τον ίδιο τον Beckett όταν το έμαθε! Μεγάλο τμήμα των γυρισμάτων τούτης της ταινίας έγιναν στο κέντρο κράτησης του Meaux-Chauconin-Neufmontiers, μια φυλακή 900 κρατουμένων, που για πρώτη φορά έδωσε την άδεια σε κινηματογραφικό συνεργείο να την χρησιμοποιήσει ως φυσικό ντεκόρ.

Η υπόθεση: Ο Ετιέν είναι ηθοποιός. Η σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας του ήταν όταν πρωταγωνίστησε μαζί με τον φίλο του, τον Στεφάν, στο ανέβασμα του «Περιμένοντας τον Γκοντό». Οι ημέρες της (μικρής) δόξας του, όμως, φαίνεται να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Διαζευγμένος, με μια ενήλικη κόρη με την οποία δεν τα πάει και πολύ καλά, βλέπει τον Στεφάν να προοδεύει (ετοιμάζεται να ανεβάσει μια παράσταση του «Βυσσινόκηπου») και τη δική του καριέρα να βαλτώνει. Οπότε, κάνει διάφορες μικροδουλειές για να τα βγάλει πέρα. Μια από αυτές είναι να αναλάβει υπεύθυνος ενός θεατρικού εργαστηρίου σε μια φυλακή έξω από τη Λιόν. Αρχικά, με τους κρατούμενους που δέχονται να συμμετάσχουν στο εργαστήρι, ανεβάζει μύθους, όπως εκείνος της χελώνας και του λαγού. 

Μετά από λίγο, όμως, αποφασίζει να δοκιμάσει κάτι πιο τολμηρό: να ανεβάσει το δύσκολο από κάθε άποψη «Περιμένοντας τον Γκοντό». Η παράσταση ανεβαίνει στη φυλακή κι έχει επιτυχία. Όταν του επιτραπεί να πάρει την ομάδα των κρατούμενων σε περιοδεία του έργου σε κανονικά θέατρα έξω από τη φυλακή, ο Ετιέν επιτέλους αισθάνεται ότι αυτή μπορεί να είναι η μεγάλη του ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρο του στη σκηνή - και στη ζωή. Είναι όμως αυτό το όνειρο κοινό και για τους κρατούμενους – ηθοποιούς του;

Η άποψή μας: «Ναι, είναι παράλογη η ζωή. Αλλά προτιμώ την παράλογη ζωή έξω παρά την μη παράλογη λογική εδώ μέσα». Αυτά τα λέει ο Ζορντάν, ένας φυλακισμένος, που μετά βίας μπορεί και διαβάζει, ο οποίος όμως αν μη τι άλλο γνωρίζει τις προτεραιότητές του. Τρομερή κουβέντα είπε, σωστά; Και την είπε σε μια ταινία, που θα μπορούσε να είναι τρομερή επίσης, αλλά βολεύεται στο να είναι ευχάριστη, συγκινητική, εμπνευστική, καλόκαρδη, ό,τι πρέπει δηλαδή για το μεγάλο κοινό. Κι αυτό δεν είναι κακό. Ο Courcol παίρνει την έτσι κι αλλιώς αβανταδόρικη ιστορία του και την ντύνει με εικόνες, ακολουθώντας όλες τις κατευθυντήριες επιταγές για το πως μπορείς να φτιάξεις μια ταινία που θα αρέσει στο κοινό. Ακολουθεί όλα τα κλισέ και ο θεατής ξέρει τι θα δει – ακόμα και τις εκπλήξεις. 

Η μαγκιά λοιπόν είναι να μπορεί παρ' όλα αυτά η ταινία να λειτουργήσει. Και η ταινία λειτουργεί. Άψογα. Γιατί, πέρα από το ψυχαγωγικό κομμάτι, κάνει την προσπάθειά της να εμβαθύνει στο ζήτημα του «περιμένοντας». Ναι, είναι πολύ εύστοχη η παρατήρηση ότι κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα το θέμα της μάταιης αναμονής από τους φυλακισμένους – οπότε, ποιοι καλύτεροι να αποδώσουν το μπεκετικό αριστούργημα από τους φυλακισμένους, που το βιώνουν με όλο τους το είναι; Ναι, μερικές φορές η απάντηση βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια σου. 

Από τη στιγμή που κάποιος φυλακίζεται, μετράει ημέρες για την αποφυλάκισή του. Περιμένει την ημέρα που θα αποκτήσει ξανά την ελευθερία του. Γιατί, όταν είσαι ελεύθερος, ακόμα και ο αέρας μυρίζει διαφορετικά – ίσως να έχει και γεύση. Έτσι λειτουργούμε οι άνθρωποι. Ως βασική προτεραιότητα βάζουμε πάντα αυτό που μας λείπει. Ο άρρωστος θέλει τη γιατριά του. Ο πεινασμένος θέλει να φάει. Ο φυλακισμένος θέλει την ελευθερία του. Κι αν αργεί πολύ ακόμα η μέρα της αποφυλάκισής του, πώς μπορεί να βρει κάτι που να τον απελευθερώνει; Ακόμα και μέσα στη φυλακή; Ναι, σωστά: η Τέχνη. Η Τέχνη απελευθερώνει – όχι η εργασία, αυτά είναι μαλακίες των ναζήδιων. Εδώ, υπάρχουν στιγμές που παρακολουθείς μια ταινία, ακούς ένα τραγούδι, βλέπεις έναν πίνακα και νιώθεις να πετάς. Πόσο μάλλον να μπεις στην διαδικασία και να παράξεις τέχνη, έτσι; 

Και ιδίως αν η Τέχνη είναι κάτι τόσο μακριά από τις καταβολές σου, τις προσλαμβάνουσές σου, το περιβάλλον σου: εκεί να δεις ελευθερία. Τώρα, μπορεί η ελευθερία που σου παρέχει η Τέχνη να είναι ισάξια με την ελευθερία «εκεί έξω»; Χμ, ποιος ξέρει. Οι κρατούμενοι της ταινίας και του περιστατικού που την ενέπνευσαν, πάντως, έδωσαν τη δική τους απάντηση. Κάτι μεταξύ του «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» (σε ότι αφορά την ιδέα ενός δασκάλου που αλλάζει ριζικά τις ζωές των μαθητών του» και του «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (σε ότι αφορά την ιδέα του ανεβάσματος ενός θεατρικού έργου από κρατουμένους) τούτη η ταινία δεν πρόκειται να σας αλλάξει τη ζωή – εξάλλου, πολύ δύσκολα μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, ε; Αλλά για τις κάτι λιγότερο από δύο ώρες της διάρκειάς της σου παρέχει την ψευδαίσθηση πως η ζωή μπορεί να είναι και ωραία. 

Πως αυτοί οι φυλακισμένοι (που παρουσιάζονται με στρογγυλεμένες τις γωνίες τους – δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από το κοινό να επευφημεί και να υποστηρίζει κατά συρροήν δολοφόνους, παιδεραστές κτλ – εξ ου και δεν μαθαίνουμε ποτέ για ποιον λόγο βρίσκονται στη φυλακή) μέσα στη φυλακή, μέσω της Τέχνης, μπορούν να βρουν τη λύτρωση ή κάτι που της μοιάζει. Και πως ένας δάσκαλος, που έχει να παλέψει με τους δικούς του δαίμονες, με τις δικές του ήττες, με τους δικούς του περιορισμούς, καταφέρνει να εμπνεύσει μια ομάδα από ανθρώπους «προς σωφρονισμό» και πετυχαίνει εκεί όπου το Σύστημα – εν γνώσει του – έχει αποτύχει. 

Ιδιαίτερη μνεία να κάνουμε για τον Kad Merad, στο ρόλο του ηθοποιού που διδάσκει – και διδάσκεται – από τους ιδιάζοντες μαθητές του: είναι εξαιρετικός καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, και αφοπλιστικός στη σκηνή, στο θέατρο Odeon, στο Παρίσι, στον μονόλογό του. Ένας θρίαμβος!  

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την One from the Heart!

Επαγγελματίες εκτελεστές, γένους θηλυκού! Μια περιπέτεια δράσης που το σενάριο και την σκηνοθεσία της υπογράφει ο Navot Papushado, είναι το φιλμ Εκρηκτικό Κοκτέιλ (Gunpowder Milkshake). Τρεις γενιές πληρωμένων δολοφόνων θηλυκού γένους αναλαμβάνουν να σώσουν ένα οχτάχρονο κορίτσι από μια σειρά αδίστακτους μαφιόζους που θέλουν να εκδικηθούν τον πατέρα του.

Πρωταγωνιστούν οι Karen Gillan, Lena Headey, Carla Gugino, Chloe Coleman, Michelle Yeoh, Angela Bassett, Paul Giamatti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Ανήκεις μόνο μαζί μας! Ο Μπλε Βάλτος (Blue Bayou) του Justin Chon είναι μια συγκινητική και διαχρονική ιστορία μιας οικογένειας που δίνει μάχη για να έχει ένα μέλλον. Βρισκόμαστε στη Νέα Ορλεάνη, όπου ένας αφοσιωμένος πατέρας και σύζυγος, ο Αντόνιο, αναζητά καλύτερο μέλλον για την έγκυο γυναίκα του, την Κάθι, αλλά και πασχίζει να είναι πρότυπο για τη θετή του κόρη. Ο αμερικανο-κορεάτης σύζυγος και πατέρας, ο οποίος μεγάλωσε στη Λουιζιάνα και εργάζεται σκληρά για να χαρίσει μια καλή ζωή στους ανθρώπους του, καλείται ξαφνικά να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος του, προκειμένου να μη χάσει τη νέα του πατρίδα. Η σκληρή καθημερινότητα τον βάζει σε μια ανέλπιστη περιπέτεια. Για έναν πρώην κατάδικο σαν αυτόν, με αμφιλεγόμενο παρελθόν, μια δεύτερη ευκαιρία δίνεται δύσκολα και τα χρήματα είναι πάντα περιορισμένα. Τα πράγματα δείχνουν να είναι δύσκολα, ειδικά όταν η οικογένεια περιμένει ένα νέο μωρό. Τα πράγματα στην οικογενειακή ζωή του ήρωα περιπλέκονται όταν ο πρώην σύντροφος της Κάθι, ο Έις, ένας αστυνομικός της Λουιζιάνα, θέλει να διεκδικήσει μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή της Κάθι και της κόρης τους—παρά το γεγονός ότι τους εγκατέλειψε πολλά χρόνια νωρίτερα. Μετά από μια απροσδόκητη αντιπαράθεση με τον Έις και τον ρατσιστή συνεργάτη του, ο ήρωας συλλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τον φόβο της απέλασης από τη μόνη χώρα που γνώρισε ποτέ σαν πατρίδα. Παγιδευμένοι σε έναν εφιάλτη, ο Αντόνιο και η Κάθι αναζητούν νομική βοήθεια για να πολεμήσουν την εντολή απέλασης, και βρίσκουν μια μικρή ελπίδα να διατηρήσουν την οικογένειά τους στο πρόσωπο μιας Βιετναμέζας γυναίκας που δίνει τις ίδιες μάχες. Ο Αντόνιο αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το παρελθόν του, αλλά τα οδυνηρά μυστικά που έρχονται στο φως απειλούν να ταράξουν τις σχέσεις του με την Κάθι και την θετή του κόρη.

Πρωταγωνιστούν οι Justin Chon, Alicia Vikander, Mark O'Brien.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

ΕΔΩ TORONTO — ΤοToronto International Film Festival  ανακοίνωσε το βραδάκι (8μμ, ζωντανή κάλυψη από το τηλεοπτικό CTV) του περασμένου Σαββάτου, 15 Σεπτέμβρη τους νικητές ανά κατηγορία για το 46ο Φεστιβάλ που ολοκληρώθηκε με την παγκόσμια πρεμιέρα του νέου Zhang Yimou (One Second) στα Visa Screening Room, Princess of Wales Theatre και Roy Thomson Hall). Χάρη στην υβριδική σύνθεση του ΤΙΦΦ, το Industry platform συγκέντρωσε κοντά 4,000 επαγγελματίες της κινηματογραφικής βιομηχανίας καθώς και εκπροσώπους των media. Πριχού προχωρήσουμε στο κυρίως γεύμα, ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιες βραβεύσεις που έλαβαν χώρα πριν την τελική Απονομή του People’s Choice Award: 

 Jessica Chastain -TIFF Tribute Actor Award supported by the Tory (Δήμαρχος Τορόντο) Family; 

 Benedict Cumberbatch - TIFF Tribute Actor Award 

 Denis Villeneuve - TIFF Ebert Director Award  Documentary filmmaker, writer, singer, and activist Alanis Obomsawin - Jeff Skoll Award 

 Cinematographer Ari Wegner (The Power of the Dog) - TIFF Variety Artisan Award 

 Cree/Métis Night Raiders filmmaker Danis Goulet - TIFF Emerging Talent Award 

 Dionne Warwick (Don’t Make Me Over -World Premiere) - Special Tribute Award.