Εδώ είμαστε λοιπόν. Λένε ότι αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει όμως ίσως έχω αρχίσει να γεροντοπαραξενεύω και δηλώνω υπεύθυνα ότι ψιλοζορίστηκα με το καλημέρα του φεστιβαλιού. Ο λόγος η φαεινή ιδέα της διοργανώτριας αρχής (sic) να καταργήσει τις έννοιες εισιτήριο / πάσο και να το γυρίσει στο ηλεκτρονικό, κόβιντ γαρ. Και για να το κάμει έτι δυσκολότερο, μας έδωκε ένα σκάρτο 24ωρο να παραλάβουμε ηλεκτρονικά ένα πακέτο δώδεκα (12) συνολικά ταινιών της επιλογής μας στο εντελώς επιτόπου (“fistcome - firstserve”) πριν το τελικό τσεκάουτ. Αποτέλεσμα; Το σύστημα έπεσε σε μια ατέλειωτη λούπα ωρών, εγώ να έχω επιλέξει πέντε (5) διαφορετικές δωδεκάδες πριν την τελική που - εννοείται - απαρτίστηκε από ό,τι ξώμεινε από τα γρηγορότερα πιστόλια από εμένα στην επιλογή. Και να τα ημέλια και να οι εξήγησες, εμπάσειδι περιπτώσειδι, νάναι καλά το το TIFF Digital Pro, όπου βολεύτηκα μέχρι το Σάββατο, σημείο έναρξης της δια ζώσης φεστιβαλικής μου διαπίστευσης.
Δε θα σου κρυφτώ, έχω αφήσει τα καλυτερότερα για το επόμενο επεισόδιο: Dune, The Power of the Dog, Last Night in Soho, The Electrical life of Louis Wein και The Guilty. Η κεντρική ιδέα σήμερα είναι να εντρυφήσω στα docs, ιδιαίτερα στα μουσικά τα οποία ως είθισται παρουσιάζουν πολλαπλάσιο ενδιαφέρον ως ακούσματα, παρά ως ταινίες τεκμηρίωσης, με μια ισχνάδα (στις καλύτερες των περιπτώσεων) έκπληξης ή απόκλισης από την αγιογράφηση του ιστορούμενου προσώπου. Περισσότερα στην πορεία. Αρχή κάνω με δυο ταινιάκια πέραν του συνήθους γούστου μου, έτσι για την αλητεία ασούμε:
To Kill the Beast (Discovery) Η αργεντίνα Augustina SanMartin στην πρώτη της δουλειά μεγάλου μήκους περιγράφει τη ζωή της Εμίλια, ξεπεταρούδι από το Μπουένος Άιρες, όταν θα διασχίσει τα σύνορα με τη Βραζιλία για να κάτσει στο πανδοχείο της θειάς της, μετά το θάνατο της μητέρας και τον χωρισμό από τον αδερφό της. TropicalGothicείναι το στυλάκι που λανσάρει η σκηνοθέτις η οποία διαθέτει ματιά στη σύνθεση του κάδρου, όμως το storyείναι λίγο απόλα, σεξουαλική αφύπνιση και ενδο-οικογενειακή αποσύνθεση με έντονο μυθολογικό-φολκλόρ στοιχείο. Οι διάλογοι πεζοί, η διάρκεια μικρή παρά ταύτα το αποτέλεσμα πλαδαρό και σχεδόν άτολμο.
Vengeance is Mine, All Others Pay Cash (Contemporary World Cinema) Εύκολα η χειρότερη ταινία που έχω δει συνολικά φέτος (εντός και εκτός φεστιβάλ), από τον Edwin, βετεράνο του Ινδονησιακού newwave (μέμνησο το καρακαλτάδικο Blind pigs who want to fly από το πλέον μακρινό 2008) ο οποίος, βασισμένος στο πόνημα του δημοφιλούς νοβελίστα Eka Kurniawan σκαρφίζεται την ερωτική ιστορία μεταξύ πληρωμένου στρητ φάιτερ με έντονη στυτική δυσλειτουργία και μιας σωματοφυλακίνας ενός από τα υποψήφια θύματά του. Η σεβεντίλα σύγνεφο, χάλια χορογράφηση πολεμικών τεχνών, ξεπατικωσούρα Tarantino και Haruki Murakami.
To Kill the Beast (Discovery) Η αργεντίνα Augustina SanMartin στην πρώτη της δουλειά μεγάλου μήκους περιγράφει τη ζωή της Εμίλια, ξεπεταρούδι από το Μπουένος Άιρες, όταν θα διασχίσει τα σύνορα με τη Βραζιλία για να κάτσει στο πανδοχείο της θειάς της, μετά το θάνατο της μητέρας και τον χωρισμό από τον αδερφό της. TropicalGothicείναι το στυλάκι που λανσάρει η σκηνοθέτις η οποία διαθέτει ματιά στη σύνθεση του κάδρου, όμως το storyείναι λίγο απόλα, σεξουαλική αφύπνιση και ενδο-οικογενειακή αποσύνθεση με έντονο μυθολογικό-φολκλόρ στοιχείο. Οι διάλογοι πεζοί, η διάρκεια μικρή παρά ταύτα το αποτέλεσμα πλαδαρό και σχεδόν άτολμο.
Vengeance is Mine, All Others Pay Cash (Contemporary World Cinema) Εύκολα η χειρότερη ταινία που έχω δει συνολικά φέτος (εντός και εκτός φεστιβάλ), από τον Edwin, βετεράνο του Ινδονησιακού newwave (μέμνησο το καρακαλτάδικο Blind pigs who want to fly από το πλέον μακρινό 2008) ο οποίος, βασισμένος στο πόνημα του δημοφιλούς νοβελίστα Eka Kurniawan σκαρφίζεται την ερωτική ιστορία μεταξύ πληρωμένου στρητ φάιτερ με έντονη στυτική δυσλειτουργία και μιας σωματοφυλακίνας ενός από τα υποψήφια θύματά του. Η σεβεντίλα σύγνεφο, χάλια χορογράφηση πολεμικών τεχνών, ξεπατικωσούρα Tarantino και Haruki Murakami.
Memory Box: Echoes of 9/11 (Special Events)
20 συναπτά έτη μετά την αποφράδα 9/11 και ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος, όπως περίτρανα απέδειξε η συνέχεια. Ειρωνεία το πως πλέον οι Ταλιμπάν έχουν μόλις επιστρέψει θριαμβευτικά και ο μέσος νους αδυνατεί να αποφύγει δυσοίωνες σκέψεις για μια επανάληψη αυτής της παγκόσμιας στις πολλαπλές της συνέπειες τραγωδίας. Οι συν-σκηνοθέτες δράττουν ευκαιρία από το εικαστικό πείραμα της Ruth Sergel να κατασκευάσει ένα ξύλινο περίκλειστο booth όπου κάθισε συγγενείς θυμάτων, μήνες μόλις μετά το συμβάν για να αποσπάσει συνεντεύξεις ως μια αυτο-καθαρτική εμπειρία. Το νήμα βαστάει ως τα σήμερα, με τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε πως μπόρεσαν οι πληγέντες να σταθούν στα πόδια τους μια εικοσαετία μετά. Αγαθότατες προθέσεις, σποραδική συγκίνηση, ελάχιστη κινηματογραφική αξία, πέραν της ιστορικής καταγραφής.
Oscar Peterson: Black + White (TIFF DOCS)
Έχω δηλώσει ορκισμένος φαν του Jazz FM στους 91 στα καναδικά FM. H κορακλίτσα μου (14 αισίως στις 25 τουτουνού) έχει γαλουχηθεί στα ακούσματα δαύτα, μεταξύ ελληνικού σχολείου και ορθοδόξου εκκλησίας. Είναι κομμάτι η Jazz της ελληνοκαναδικής μας ταυτότητας, πωστολέν! Το όνομα του βιρτουόζου πιανίστα Oscar Peterson είναι βαρύ σαν ιστορία, όχι μοναχά για το Μοντρεάλ αλλά παγκοσμίως. Συνέχεια on tour, υπήρξε μέχρι τα 82 του (απεβίωσε στα 2007) επιδραστικότατος ως μουσικός και σημαντικός στα κοινωνικά κινήματα υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων (δες Hymn to Freedom που έπαιξε και στην ορκωμοσία του Obama). Να πω ότι βαρέθηκα; Η μισή μόνο ντροπή δική μου. Η ιδιαιτερότητα (πολυπλοκότητα) του παιξίματός του Peterson άξιζε μιας πιο σεβαστικής μεταχείρισης κινηματογραφικά, αφήνοντάς την αίσθηση της βιασύνης και της προβλεψιμότητας στην αφήγηση.
Dionne Warwick: Don’t Make Me Over (Special Presentations)
Της αγιογραφίας το ανάγνωσμα - πρόσχωωωωμεεεν. Γυρισμένο λες στον αυτόματο πιλότο, καταφέρνει να εκνευρίσει από το πολύ θυμιατό και τον πλέον καλοπροαίρετο θεατή που βρίσκει χαριτωμένα τα “Walk On By,” “Anyone Who Had a Heart,” “Do You Know the Way to San Jose” ή μεταγενέστερα, για να μιλήσω για τη δική μου γενιά, χτύπησε κορυφή με το “That’s What Friends Are For” στα 80s με την παλιοπαρέα Elton John -Stevie Wonder - Gladys Knight, μαζεύοντας 3 εκατομμύρια από πωλήσεις που διατέθησαν για την έρευνα του AIDS, τότε που ο κόσμος δεν ήταν σίγουρος πως κολλάς τον ιό. Η πρώτη μαύρη τραγουδίστρια που πήρε γκράμμυ στην κατηγορία ποπ στα 1969 και 1971, θεία της αξέχαστης Whitney Houston (όλα μέλι - γάλα παρουσιάζονται φυσικά εδώ αναφορικά με τη σχέση τους) με κερασάκι στην τούρτα τον μαϊντανό εσχάτως Snoop Dog να περιγράφει ένα αξέχαστο πρωινό στη βίλα της, όπου η υπερκλασάτη Dionne κέρασε ένα τσούρμο gangsta rappers μια πιατέλα donuts, ζητώντας τους ευγενικά να μη βρίζουν τις γυναίκες στα στιχάκια τους. Θεϊκόν.
Listening to Kenny G (TIFF DOCS)
Τούτη δω είναι η μεγάλη έκπληξη που δεν είναι και τόσο μεγάλη αν αναλογιστείς την εκ διαμέτρου προηγούμενης θεματολογίας δουλειά της Penny Lane (Hail Satan?, 2019). Για τα μέ, ο Kenny G είναι ο αρχικαραμανιέρας σαξοφωνίστας που έχει όμως παραδώσει δυο αστραφτερά μουσικά γλυκίσματα, τα υπερεπιτυχημένα Songbird και Silhouette. Μιλάμε για άνω των $75Μ πωλήσεις που τον φέρνουν στην κορυφή παγκοσμίως των τζαζ-ορχηστρικών μουσικών. Στο σημείο αυτό (ακριβώς εδώ έγκειται η επιτυχημένη προσέγγιση της Lane) έρχονται οι επαΐοντες ακαδημαϊκοί και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις να φρουμάξουν: Μα αυτό όχι μόνο τζαζ δεν είναι, αλλά πρόκειται για μια στρεβλή, κακοπαιγμένη, μουσική-ταπετσαρία, για ασανσέρ μέχρι πολυκαταστήματα και ρεσεψιόν οδοντιατρείων! Ναι, μπορεί, όμως υπάρχει πολυπληθές κοινό που τον λατρεύει, χώρια που είναι κάτοχος και του βιβλίου γκίνες για την νότα που έχει διαρκέσει πιο πολύ (κοντά στο μισάωρο!) κι όλα αυτά από το ταπεινό εβραιόπουλο εκ Seattleορμώμενουπου μαζί με τον έτερο κατσαρομαλοχαιτά Michael Bolton είναι ο συνήθης σάκος του μποξ για τα μήντια. Ο τύπος το ξέρει μα το διασκεδάζει αφάνταστα και το σημαντικότερο: Προχωρεί ακάθεκτος!
gaRis
