Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μια απαραίτητη διευκρίνηση. Η ταινία Rebecca του 2020, δεν αποτελεί κανενός είδους ριμέικ της ομώνυμης δημιουργίας του Alfred Hitchcock από το 1940. Απλώς ορίζει μια νέα (υπερπολλοστή) εκδοχή της φημισμένης νουβέλας της Ντάμας Daphne Du Maurier, όπως άλλωστε διασκευή του ιδίου έργου θα σημάνει οποιαδήποτε άλλη φιλμική, τηλεοπτική, θεατρική, οπερική απόπειρα, πάνω στον ίδιο τίτλο, ενδεχόμενα συμβεί στα επόμενα χίλια χρόνια. Είναι αυτονόητο, πως όταν ένας από τους πλέον ευφυείς σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο έργο, οδηγώντας το μάλιστα μέχρι την υπέρτατη βραβευτική καταξίωση, οι πιθανότητες να φτιάξει κανείς πόνημα αντάξιο, συντριπτικά δεν είναι υπέρ του. Για να μην γελιόμαστε πάντως, η κουβέντα ετούτη είναι άκαιρη, άσκοπη και χωρίς συγκεκριμένο λόγο, μιας και εκτιμώ (ευχόμενος κυριολεκτικά να σφάλλω) πως από ένα δείγμα εκατό θεατών, που θα την τσεκάρουν από την λίστα των επιλογών του διαύλου Netflix, δεν πρέπει να ξεπερνούν σε αριθμό τους δύο ή τρεις, εκείνοι που έχουν παρακολουθήσει το προ ογδόντα ολόκληρων ετών, κλασικό αριστούργημα με την Fontaine και τον Olivier. Συνεπώς μην περιμένετε από μένα ανώφελες και ανούσιες συγκρίσεις με το χθες, η καινούργια Μπέκα, είναι μια αυτόνομη καλλιτεχνική ύπαρξη, που εκμεταλλεύεται προβόκα μεν το μπαζ της μαρκίζας της, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπαίνει στην διαδικασία του συναγωνισμού με το παρελθόν.

Ορφανή από γονείς και προερχόμενη από χαμηλότερη κοινωνική τάξη, η νεαρή, άβγαλτή και ντροπαλή βοηθός της υπερφίαλης νεόπλουτής αμερικάνας Μαντάμ Βαν Χόππερ, περιφερόμενη ολημερίς ανάμεσα στους αριστοκρατικούς κύκλους του πριγκιπάτου του Μονακό, θα γνωρίσει τον εύπορο Βρετανό μπον βιβέρ Μαξίμ Ντε Γουίντερ. Έναν 42χρονο άντρα, που η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι, καθώς πολύ πρόσφατα έχασε την λατρεμένη του σύζυγο Ρεμπέκα, γεγονός που τον έχει βυθίσει σε βαρύ πένθος.

Ο ανιδιοτελής χαρακτήρας της όμορφης κοπέλας, πολύ σύντομα θα τραβήξει το ενδιαφέρον του περιζήτητου ως πιθανού γαμπρού, Εγγλέζου ευγενή, με αποτέλεσμα ταχύτατα να αναπτυχθεί μεταξύ τους ειδύλλιο με φόντο τις ηλιόλουστες ακτές της Γαλλικής Ριβιέρας. Παθιασμένος δεσμός που τάχιστα θα οδηγήσει τους δύο ερωτευμένους εις γάμου κοινωνία. Κατόπιν ενός παραδεισένιου μήνα του μέλιτος, το ευτυχισμένο ζεύγος Ντε Γουίντερ θα επιστρέψει στην βάση του, στο υπέροχο Μάντερλευ, κτήμα της οικογένειας στην επαρχία της Κορνουάλης. Δίχως όμως κανείς από τους δύο νεόνυμφους να είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει την σκιά της νεκρής Ρεμπέκα, που πέφτει βαριά από άκρου εις άκρο της πολυτελούς έπαυλης.

Ούτε όμως και την σθεναρή αντίσταση της, ελεύθερων εργασιακών κανόνων, οικονόμου της οικίας, Κυρίας Ντάνβερς, μιας συντηρητικής και μουντής γεροντοκόρης, που στην θωριά της καινούργιας Μίσιζ Ντε Γουίντερ, διακρίνει μια απειλή λησμονιάς για την λατρεμένη, πλην μακαρίτισσα πρώην εργοδότη της. Δίνοντας προσωπικό όρκο να οδηγήσει την κατωτέρας κοινωνικής φατρίας νεόνυμφη σε τέτοια ψυχικά άκρα, ώστε να αποποιηθεί όσο το δυνατόν νωρίτερα γίνεται, τον καινούργιο της τίτλο. Με οποιοδήποτε κόστος κι αν χρειαστεί...

Είναι πραγματικά πολύ σπουδαίο, ένα ολόκληρο έργο, είτε ως πρωτότυπο στις γραμμές του βιβλίου είτε ως μεταφορά μέσω γέφυρας στην οθόνη, να περιστρέφεται γύρω από την μορφή ενός προσώπου, που κυριαρχεί παντού και σε κάθε σκηνή του, χωρίς εκείνο να εμφανίζεται ποτέ στο εκράν. Στοιχείο γνώριμο τοις πάσι που συμβαίνει στην περίπτωση της Ρεμπέκας, η οποία δανειζόμενη την βασική σεναριακή αρχή του φοβιστικού τρόμου που λαμβάνει χώρα σε ένα στοιχειωμένο αρχοντικό, δεν φωτίζει κάποιο άσχημης θωριάς φάντασμα, κάποιο στοιχειό, μα ζωγραφίζει μια νεκρή γυναίκα τόσο ζωντανή, λες και συμβαδίζει μόνιμα με τους πρωταγωνιστές του στόρι.

Συνεπώς με μια τόσο πανίσχυρη θεματική βάση, το μόνο που χρειαζόταν για να πάρει μπροστά ένα αξιοπρεπές ανασκεύασμα του έργου της Maurier, ήταν ένα καλογραμμένο σενάριο της προκοπής, που μπορεί ενδεχόμενα να γύριζε τον χρόνο πίσω στα μέσα των 30s, θα ζύγωνε όμως κοινωνιολογικά, σε μια πιο μοντέρνα, με ουκ ολίγα φεμινιστικά δεδομένα, ιδεολογία. Εξού και και η χαμηλοβλεπούσα εν αρχή κόρη, με το που φορά στεφάνι, αναλαμβάνει δράση, να στήσει σπιτικό, να φανεί ενεργή νοικοκυρά έστω και αν φαντάζει φοβισμένη, να δείξει εικόνα ανθρώπου πρακτικού που δεν αρκείται στο να κρατά α λά μπρατσέτα τον συμβίο της, παρά να βγαίνει ισάξια πλάι του. Να κινήσει γη και ουρανό εντέλει, βάζοντας μπροστά το αστυνομικό της δαιμόνιο, προκειμένου να εντοπίσει τα στοιχεία εκείνα που θα βγάλουν λάδι τον καλό της. Ίδια χρονική περίοδος στο φόντο, άλλες όμως εποχές.

Η πρώτη απάντηση στην χρηστικότητα ετούτης της καινούργιας Rebecca μου έχει ήδη απαντηθεί. Μου είναι όμως και αρκετή ώστε να την δικαιολογήσω ως νέας βερσιόν του θρυλικού μυθιστορήματος ύπαρξη? Οι τεχνικές αναλύσεις, φυσικά βοηθούν στην αποδοχή. Η ηδονική εισαγωγή του Μόντε Καρλο είναι φαντασμαγορική, συγκλονιστικά φωτισμένη, και χάρη στην βοηθούσα τις κρημνώδεις λήψεις τεχνολογία, κόβει την ανάσα, δημιουργώντας την ιλιγγιώδη εκείνη συνθήκη κτισίματος του θρίλερ συναισθήματος που επακολουθεί. Η μετάβαση στον εσωτερικό, βαρύ, σκοτεινό, επιπλωμένο μέχρι πόντου χώρο της βίλας, είναι τόσο ακαριαία ώστε να νομίζεις πως μονομιάς έπεσαν μπάρες βαριές και ατσάλινες γύρω από τον καινούργιο αιχμάλωτο του σπιτιού. Από εδώ δεν θα βγει κανείς αλώβητος, αυτό είναι βέβαιο. Το ζήτημα είναι το ποιος είναι ο ισχυρότερος που θα επιβιώσει.

Κι εκεί σκάζει το υπερατού, που τραβά από την στοίβα με τις παιχνιδιάρες κάρτες ο δαίμονας Ben Wheatley. Καθώς ανάμεσα στα εργαλεία του έχει την απίστευτη τύχη να διαθέτει την πλέον εκφραστική, βρετανική, θηλυκή περσόνα των πρόσφατων τριάντα χρόνων. Παράνομα δεμένη σιμά στον Κόντε Αλμάσι, ακραία ερωτεύσιμη στην αγκάλη της Bitter Moon διαβολικής παιδούλας, μελαγχολικά δοσμένη στις μυστηριώδεις ορμές ενός γητευτή αλόγων, αιώνια παθιασμένη με έναν νεανικό ανομολόγητο έρωτα εν μέσω γάμων και κηδειών. Δεν απαιτείται κανένα σπουδαίο κόλπο, αρκεί να ρίξεις στο μίξερ όλες αυτές τις προσωπικότητες που έχει εκτοξεύσει στα ύψη με την μοναδική υποκριτική της ικανότητα η Kristin Scott Thomas και το αποτέλεσμα σου είναι συγκλονιστικό, στο ξάναμα της Κυρίας Ντάνβερς. Το επίτευγμα δε, είναι τρομακτικότερο, όταν το κατορθώνεις με μία και μοναδική κουβέντα. Την πρώτη βιτριολική που εκστομίζει, κατόπιν του μισιακού καλώς όρισες στην νέα μαντάμ της οικίας. Εδώ που ήρθες, εγώ έχω το απάνω χέρι. Θες δεν θες, θα φτύσεις αίμα κοριτσάκι...

Πραγματικό κοριτσάκι, δηλαδή, η Lily James, ντισνεική πριγκηπέσα εν αρχή, που στην εξέλιξη της ως ενζενί έχει βγάλει νύχια κι έχει κονφιρμάρει πως είναι ικανή και για τα πιο δύσκολα. Επιλογή από το πάνω ράφι, που φέρει εις πέρας τον κομβικό ρόλο της γκολκίπερ που πρέπει να δώσει ψυχή και σώμα, για να κρατήσει την εστία της αλώβητη. Έχοντας ως κεντρικό οπισθοφύλακα έναν μπερδεμένο, κατακερματισμένο, ψυχολογικά μηδενισμένο και ανάκατο βασιλόπαι Μαξίμ, δοσμένο τόσο όσο χρειάζεται, από τον Hammer.

Με αρτιστική διεύθυνση που αγγίζει το τέλειο - η σεκάνς του μπόλρουμ είναι σαν βγαλμένη κατ εντολή εξ ουρανών Kubrick - σασπένς που σιγοβράζει ωσότου φτάσουμε στην λυτρωτική εκπνοή και εντάσεις δίχως ταβάνι, που κόβουν ανάσες ακόμη κι αν κανείς γνωρίζει την έκβαση του στόρι, η τωρινή, ριγμένη κατάφορα από την συνθήκη της μη κινηματογραφικής της προβολής, Rebecca, στέκεται επάξια στο βάθρο των, οποιασδήποτε μορφής, εκδοχών του μύθου.

Από τις 23 Οκτωβρίου 2020 στον δίαυλο του Netflix!

Μιράκολο, Μιράκολο! Το ντεμπούτο του Μαροκινού συγγραφέα και σκηνοθέτη Alaa Eddine Aljem είναι ένα κοινωνικό δράμα με τίτλο Το Θαύμα του Άγνωστου Αγίου (Le Miracle Du Saint Inconnu). Σε ένα εγκαταλελειμμένο έρημο χωριό, ένας κλέφτης θάβει μια σακούλα λεηλασίας στην κορυφή ενός λόφου, μεταμφιέζοντας το σημείο ως τάφο. Χρόνια αργότερα, όταν επιστρέφει για να ανακτήσει τη λεία του, είναι έκπληκτος και απογοητευμένος που βρήκε ότι ένα μαυσωλείο που τιμά έναν «άγνωστο άγιο» που πιστώνεται με την εκτέλεση θεραπευτικών θαυμάτων. Επιπλέον, ένα νέο χωριό ξεκίνησε κοντά για να εξυπηρετήσει τους προσκυνητές που προσελκύει το ιερό. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αποκομίσει με πολύ φρέσκο χιούμορ αυτήν την κατάσταση με ένα εκπληκτικά καστ εκκεντρικών χαρακτήρων.

Πρωταγωνιστούν οι Younes Bouab, Salah Bensalah, Bouchaib Essamak, Mohamed Naimane, Anas El Baz, Hassan Ben Bdida.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Οκτωβρίου 2020 από την AMA Films!

Ο νέο-καπιταλισμός, οπουδήποτε κυριαρχεί, έχει συντρίψει αδελφικές, φιλικές και οικογενειακές σχέσεις και δεν επιτρέπει καμία σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους εκτός από το ψυχρό συμφέρον! Στη Μασσαλία, μια οικογένεια συγκεντρώνεται για τη γέννηση της μικρής Γκλόρια. Παρά τη χαρά τους, οι νεαροί γονείς έχουν πέσει σε δύσκολους καιρούς. Την ώρα που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, επανασυνδέονται με τον πρώην κατάδικο παππού της νεογέννητης κόρης τους. Ο σκηνοθέτης Robert Guédiguian συνεργάζεται ξανά με τους ηθοποιούς των “Το Σπίτι Δίπλα στη Θάλασσα” και “Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο” στη νέα, υποψήφια για Χρυσό Λέοντα, ταινία του Η Ελπίδα του Κόσμου (Gloria Mundi) που διακρίνεται από ισχυρή ποιητική αισιοδοξία.

Το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ Βενετίας απέσπασε η Ariane Ascaride, έχοντας δίπα της ως συμπρωταγωνιστές τους Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Anaïs Demoustier.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Οκτωβρίου 2020 από την Weird Wave!

Μια συγκλονιστική υπόθεση δολοφονίας, ένας ύποπτος χωρίς κίνητρο, ένας δικηγόρος στην αναζήτηση της αλήθειας! Το δικαστικό δράμα συναντά το πολιτικό θρίλερ σε αυτήν την εξαιρετική προσαρμογή του διεθνούς μυθιστορήματος Υπόθεση Κολλίνι (Der Fall Collini / The Collini Case) με τις καλύτερες πωλήσεις του Ferdinand von Schirach. Ο Marco Kreuzpaintner μας επιστρέφει στις σκοτεινές ημέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και σκηνοθετεί την εκρηκτική δίκη δολοφονίας ακροβατώντας ανάμεσα στα όρια μεταξύ ηθικής και δικαιοσύνης. Ο δικηγόρος Caspar Leinen αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός κατηγορούμενου για τη δολοφονία ενός αξιοσέβαστου ηλικιωμένου επιχειρηματία. Στην έρευνα της υπόθεσης, ο νέος δικηγόρος συναντά ένα από τα μεγαλύτερα δικαστικά σκάνδαλα στη γερμανική ιστορία και μια αλήθεια που κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει.

Πρωταγωνιστούν οι Elyas M'Barek, Heiner Lauterbach, Alexandra Maria Lara, Franco Nero, Rainer Bock, Manfred Zapatka, Jannis Niewöhner.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Οκτωβρίου 2020 από την Danaos Films!

Μην τον αφήσεις να βγει έξω! Μια αμερικάνικη ταινία τρόμου, βασισμένη στο μικρού μήκους φιλμ Larry, του ιδίου σκηνοθέτη Jacob Chase (The Four-Faced Liar) είναι το Έλα να Παίξουμε (Come Play), που αποτελεί μαι από τις πλέον φιλόδοξες παραγωγές της Focus Features για φέτος. Ο Όλιβερ, ένα μοναχικό αγόρι που νιώθει διαφορετικό από τους άλλους. Ψάχνοντας απεγνωσμένα για έναν φίλο, βρίσκει καταφύγιο στο κινητό και στο τάμπλετ του, τα οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ. Όταν ένα μυστηριώδες πλάσμα θα χρησιμοποιήσει τις συσκευές του Όλιβερ για να εισέλθει στον κόσμο μας, οι γονείς του Όλιβερ θα πρέπει να παλέψουν για να σώσουν τον γιό τους από το τέρας που ζει πίσω από την οθόνη.

Εκτός από τον μικρούλη Azhy Robertson, στην διανομή συμμετέχουν ακόμη και οι Gillian Jacobs, John Gallagher Jr., Winslow Fegley.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Οκτωβρίου 2020 από την Odeon!

Σφύρα το να τελειώνουμε!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια γυναίκα με first world problems

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 14 Μαΐου του 1971 στη Νέα Υόρκη Sofia Carmina Coppola, κόρη του τεράστιου Francis Ford Coppola. Είναι παντρεμένη με τον frontman του συγκροτήματος Phoenix, Thomas Mars, εδώ και εννέα χρόνια κι έχουν αποκτήσει μαζί δυο κόρες. Παλιότερα, είχε παντρευτεί τον σκηνοθέτη Spike Jonze. Η έως τώρα φιλμογραφία της έχει ως εξής: «Αυτόχειρες παρθένοι» (The Virgin Suicides, 1999), «Χαμένοι στη μετάφραση» (Lost in Translation, 2003), «Μαρία Αντουανέτα» (Marie Antoinette, 2006), Somewhere (2010), «Οι ύποπτοι φορούσαν γόβες» (The Bling Ring, 2013) και «Η αποπλάνηση» (The Beguiled, 2017).

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η Coppola συνεργάζεται με τον Bill Murray μετά το «Χαμένοι στη μετάφραση» - τρεις αν υπολογίσει κανείς και το ωριαίο τηλεοπτικό (σσ: λες και μπορούμε πια να κάνουμε τέτοιου είδους διακρίσεις έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα με τις πλατφόρμες) «A Very Murray Christmas». Η ταινία On The Rocks έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 22 Σεπτεμβρίου στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης. Από τις 23 Οκτωβρίου προβάλλεται στο Apple Tv + έχοντας σε κάποιες χώρες και κινηματογραφική διανομή από τις 2 Οκτωβρίου.

Η υπόθεση: Γυρίζοντας στο διαμέρισμά του, στο Σόχο της Νέας Υόρκης μετά από ταξίδι για δουλειές στο Λονδίνο, ο Ντιν, ζαβλακωμένος από τα Xanax που πήρε για να κοιμηθεί στο αεροπλάνο, φιλάει τη σύζυγό του Λόρα, που κοιμάται στο κρεβάτι, κι όταν εκείνη του μιλάει, ο Ντιν... εκπλήσσεται. Δεν θέλει και πολύ για τη Λόρα, μια συγγραφέα που έχει μπλοκάρει και αδυνατεί να ξεκινήσει να γράφει το νέο της βιβλίο, να υποψιαστεί πως ο Ντιν ίσως και να... ξενοκοιτάζει άλλες γυναίκες. Ο γάμος τους δεν βρίσκεται ακριβώς σε κρίση: έχουν δύο υπέροχες κόρες, είναι νέοι, επιτυχημένοι, όμορφοι και η νέα δουλειά του Ντιν δείχνει να εξελίσσεται εξαιρετικά. 

Απλά, του τρώει πάρα πολύ χρόνο κι όσο να πεις, η ρουτίνα από τη μια και η ολιγόωρη παρουσία του Ντιν στο σπίτι, όταν δεν ταξιδεύει, από την άλλη, κλονίζουν την αυτοπεποίθηση της Λόρα. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν όταν ο μπον βιβέρ, σωβινιστής παλιάς κοπής, φραγκάτος, πρώην art dealer πατέρας της Λόρα, ο Φέλιξ, της τριβελίσει το μυαλό πως όντως ο Ντιν μπορεί και να την απατάει! Η Λόρα στην αρχή αποκρούει την ιδέα αλλά εντέλει πείθεται: θα παρακολουθήσει τον Ντιν, μαζί με τον πατέρα της, μέχρι να μάθει την αλήθεια...

Η άποψή μας: Λοιπόν, τι έχουμε εδώ; Χμ, πολλά πράγματα μαζί κατά πως φαίνεται. Η Coppola γυρίζει μια ελαφριά κομεντί με κάποια δραματικά στοιχεία. Το κάνει με κομψότητα, με άνεση, με σιγουριά. Φαίνεται πως όσα βιώνει η Λόρα την έχουν απασχολήσει και την ίδια, αν όχι στην πραγματικότητα, σίγουρα θεωρητικά, ως ανησυχίες. Έχει δηλώσει πως τον χαρακτήρα του Φέλιξ τον έχει βασίσει εν μέρει στον πατέρα της: μπορώ να φανταστώ τον Francis Ford ως μπον βιβέρ, καθόλου όμως ως ερωτύλο – και απ' όσο γνωρίζω, δεν έχει χωρίσει από τη μητέρα της Sofia, με την οποία είναι παντρεμένος 57 ολόκληρα χρόνια! 

Τόσο τα εξωτερικά όσο και τα εσωτερικά γυρίσματα στη Νέα Υόρκη παραπέμπουν σε βιώματα. Όταν αγαπάς την πόλη στην οποία ζεις, όταν ξέρεις τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά της, όταν μπαινοβγαίνεις από μικρή σε εμβληματικούς χώρους, όταν φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχεις περπατήσει, οδηγήσει, κινηθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτής της σύγχρονης Μητρόπολης, δεν δυσκολεύεσαι να πιάσεις την ατμόσφαιρα. Η πόλη είναι ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας, μάλλον ο πιο ενδιαφέρον μετά τον Φέλιξ. Σε όλα αυτά η Coppola τα πηγαίνει περίφημα. Στην... ουσία είναι που μας τα χαλάει. Την χρειαζόμαστε την ελαφράδα, ιδίως στις μέρες μας, και η εικόνα της αγαπημένης μεγαλούπολης, τόσο ζωντανής, με τους δρόμους γεμάτους κόσμο, με τα μαγαζιά φίσκα, με τη διεγερτική ατμόσφαιρα, παραπέμπει σε ημέρες (και νύχτες) πιο λαμπερές από τις σημερινές, που τις σκιάζει η φοβερά και τις πλακώνει η σκλαβιά του covid. 

Όμως, δεν εμβαθύνει, μένει στην επιφάνεια και προσπαθεί να καλύψει το κενό ανάμεσα στην ουσία και τη διασκέδαση με το να ρίξει όλα τα φώτα πάνω στον Bill Murray. Και ο Murray δέχεται την πρό(σ)κληση και το διασκεδάζει. Είναι απολαυστικός ο τρόπος που έχει τελειοποιήσει τον χαρακτήρα του κυνικού, κουρασμένου, καλοντυμένου ανθρώπου στο μεταίχμιο ανάμεσα στη μέση και την τρίτη ηλικία. Εδώ, με στοιχεία... Καζανόβα, φλερτάροντας συνέχεια και τους πάντες, αρκεί να είναι γυναίκες οποιασδήποτε ηλικίας, φυλής, χρώματος και κατάστασης, δεν μπορείς να τον μισήσεις κι ας παίζει έναν χαρακτήρα καθόλου αποδεκτό πλέον στην εποχή της πολιτικής ορθότητας. Έχει επηρεάσει αρνητικά την κόρη του εξαιτίας του χωρισμού του με τη μητέρα της σε μικρή ηλικία, την πνίγει με την υπερπροστατευτικότητά του, την τρελαίνει με τα γκομενιλίκια του και για τις απόψεις του σχετικά με το σεξ και τις σχέσεις των δύο φύλων, αλλά δεν παύει να τον θαυμάζει, να τον αγαπά, να τον ακούει και να πείθεται από αυτόν. 

Όμως, κακά τα ψέματα: ο Murray δεν έχει (πρώτης τάξεως) υλικό για να πατήσει επάνω και να λάμψει. Και πάλι μας κάνει να χαμογελάσουμε αλλά δουλεύει με πολύ λίγα. Το ίδιο ισχύει και με την Rashida Jones, την βασική πρωταγωνίστρια της ταινίας. Η κόρη του Quincy Jones είναι καλή στο ρόλο της αλλά δεν πετυχαίνει ποτέ να νοιαστούμε πραγματικά με το πρόβλημά της καθώς ποτέ δεν δυνάμεθα να πειστούμε αν όντως έχει πρόβλημα στο γάμο της. Του στυλ «άσε μας κουκλίτσα μου». Μια γυναίκα που πλησιάζει ολοταχώς στα 40 της και παθαίνει μια κρίση... αυτοπεποίθησης. Big deal. Μια γυναίκα που συν τοις άλλοις είναι... pathetic! 

Υποψιάζεσαι πως ο σύζυγός σου έχει εξωσυζυγική σχέση; Μίλα! Πες κάτι. Συζήτα το μαζί του. Αλλά όχι. Η Λόρα δεν μιλάει, παρά μόνον στον πατέρα της. Τον οποίο κράζει μόνο όταν όλο το πράγμα χαλάει. Βγάζει αντίδραση στο «και πέντε» δηλαδή! Εδώ, δεν μιλάει και δεν λέει τίποτε στη μητέρα που την πρήζει κάθε μέρα όταν παίρνουν τα παιδιά τους από το σχολείο, σχετικά με τα ερωτικά της. Κι εδώ δείχνει προβληματικό το όλον. Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα όπως η συγκεκριμένη μητέρα ή η προσπάθεια... σφυρίγματος δείχνουν αδυναμία. Και σκηνές όπως εκείνη με τους αστυνομικούς, ενώ σε διασκεδάζουν, είναι μεμονωμένες και λειτουργούν αποσπασματικά και λίγο αποπροσανατολιστικά. 

Εν κατακλείδι: περνάει η ώρα, δεν βλέπεις τρεις και λίγο το ρολόι, κάποιες στιγμές είναι διασκεδαστικές, αλλά οι επιδόσεις της Coppola εδώ είναι πολύ μακριά από την κορυφή που χτύπησε με το υπέροχο από όλες τις απόψεις «Χαμένοι στη μετάφραση». Σαν να μην ήθελε να βουτήξει στα βαθιά ένα πράγμα. Οπότε, τσαλαβουτάει στα ρηχά φορώντας και μπρατσάκια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Οκτωβρίου 2020 από τον δίαυλο του Apple TV!

It’s Never As Good As the First Time

του gaRis (@takisgaris)

Jak sie masz? My name-a Borat. My life is nice, NOT! But how I end up like this? O Borat Margaret Sagdiyev ακόμη σπάει κοτρώνια στα Καζακστάνικα γκούλαγκ μετά το ξεφτιλιζασιόν παγκοσμίου φιάσκο πίσω στα 2006. Το καθεστώς επιτάσσει εξιλέωση/αποκατάσταση για το καπότενες ένδοξο κράτος, στέλνοντας τον τρισχαριτωμένα τρισανώμαλο ρεπόρτερ πίσω στο Αμέρικα. Αρχικά το κόλπο σχεδιάστηκε να είναι το λάδωμα του Mikhael Pence, υποπλανηταρχίδη, με τη δωρεά της πορνοστάρ μαϊμούς – σύμβολο του ξεπεσμένου ευρασιατικού (10% Ευρώπη) κράτους των 18Μ κατοίκων. 

Κανείς όμως δεν υπολόγιζε την 15χρονη (εντελώς της παντρειάς) ξεχασμένη κόρη του Borat, Tutar, η οποία παρείσφρησε στο κιβώτιο με το μαϊμούνι εν μέσω πλου με αποτέλεσμα να το... κατασπαράξει. Νο πρόβλεμ. Ή μη σου είπω, έτι καλυτερότερα. Ο Vicegrabber θα έχει μια προσφορά που δεν μπορεί να αρνηθεί: Συμπεθεριό με τους Sagdiyev! Κάπου εδά σταματώ, η ταινία δεν είναι κατάλληλη για κάτω των τριών (3) ετών στο Καζακστάν, ενώ οπουδήποτε αλλού, και τα 25 συναπτά φαντάζουν ολίγιστα.

Διότι αν σποϊλεριάσω, θα στο χαλάσω. Εξυπαρχής αποκαλύπτομαι δίχως περιστροφές. Το Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (2006) είναι η καλύτερη κωμωδία - πολιτική σάτιρα του 21ουαιώνα. Σα να λεμε τώρα ο πήχης στα Ουράλια όρη. Τίποτε δε συγκρίνεται με την πρώτη φορά. Και δεν είναι ευκαταφρόνητα τα τείχη / ταμπού που κατακρήμνισε ο μυστακοφόρος, μισογύνης και αντισημίτης Καζάκος. Υπερτεταμένη μεσοδακτύλια αιχμή της τρίαινας Ali G – Borat – Bruno, αυτή η σουρεάλα καρικατούρα εξέθεσε ανεπανόρθωτα τα ά-χρηστα ήθη, την ιδιωτεία της βλαχαδουριάς και το καφριλίκι του οπλοκατέχοντος αμερικανικού ιμπέριουμ. Τότενες όμως ουδείς τον ήξευρε. Μετά τα $200Μ είσπραξες, μια κατοσταριά μήνυσες και την οσκαρική αναγνώριση το πράμα ζορίστηκε. Ύστερις έγινε το καραμπαμπάμ με τα σόσιαλ και στο φινάλε προ 4ετίας ενέσκυψε ο Τραμπο-ιός. 

Η άναρχη δομή σε σκηνοθεσία Larry Charles, με την ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ σκηνή της πάλης του Borat με τον παραγωγό Azamat έχει δώσει σκυτάλη στη μελωμένη στρωσιά του τηλεοπτικού σκηνοθέτη Jason Wolinar. Χώρια που η νεαρή Βουλγάρα Maria Bakalova κάνει ένα φοβερό breakthrough ως κόρη Sagdiyev που κοντράρει στα ίσα τον αδάμαστο Sacha Baron Cohen. Ο Sacha, με τεράστια διαφορά ο σημαντικότερος κωμικός του 21ου αιώνα, επίγονος του Peter Sellers με ευθεία αναφορά στους χαρακτήρες του Jackass (δες την περίπτωση του σκηνοθέτη Spike Jonze, ο ίδιος πίσω από τα Synecdoche, New York και Her ), παίζει οσκαρικά φέτος σε δραματικό ρόλο (The Trial of the Chicago 7, του Aaron Sorkin) και έχει διαχρονικά διαδραματίσει σημαίνοντα ακτιβιστικό ρόλο, εκπροσωπώντας κατουσίαν ως παρουσία το άκρως αντίθετο του Borat. 

Από το να αναγκάσει το Facebook να μπλοκάρει τους αρνητές του Ολοκαυτώματος μέχρι να τσακάσει τον Ρούντι Τζουλιάνι να μαζεύει τα βρακοπαντέλονά του εδώ, είναι δεδομένο πως η επιστροφή του Borat έγινε επί σκοπώ “Now vote, or you will be execute” και αυτό κάνει δύσκολο να δεχθείς, τόσο την επαναληψιμότητα των γκαγκς, το staging σε σκηνές που σερβίρονται ως αληθινές ή την έλλειψη βρωμόγελου όπως στον μιας γενιάς πίσω Sagdiyev. Κι αν ο Borat o Μεταγενέστερος δεν είναι δα και η Δευτέρα Παρουσία, για όλους εμάς τους ultrafans θα είναι παντοτινά ευπρόσδεκτος.

Στις 23 Οκτωβρίου 2020 από τον δίαυλο του Amazon Studios!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι φορές που η αληθινή ζωή, αποδεικνύεται πολύ πιο ανατριχιαστική στην εξέλιξη της, από οποιαδήποτε αίσθηση μπορεί να προκαλέσει ο μεταφυσικός, φανταστικός, στενεμένος μέσα στα όρια του φοβισμένου μυαλού, τρόμος. Είναι στιγμές που οι δαίμονες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, δεν είναι τα καλά κρυμμένα, φαντάσματα στο κελάρι, την ντουλάπα ή τους τοίχους της στοιχειωμένης μας οικίας, αλλά άλλοι, ορατοί, απτοί, υπαρκτά στεκούμενοι ακριβώς δίπλα μας. Εκεί που ζουν και αναπνέουν δυσωδώς για καιρό, μα που οι παρωπίδες που σφαλίζουν τις ματιές μας, δεν μας επιτρέπουν καν να τους αντιληφθούμε. Κι εκείνοι ριζώνουν γερά, μεγεθύνονται, θεριεύουν και κυριαρχούν εντέλει επί των αδύναμων να αντιδράσουν ψυχών, που απροετοίμαστες για να κοντράρουν το δεινό, σηκώνουν τα χέρια ψηλά και παραδίνονται σχεδόν αμαχητί. Ελλείψει αισθημάτων. 

Αναζητώντας να πιάσει μια και καλή το λαχείο, που θα του αποφέρει τα χρηματικά κέρδη που πάντοτε επιζητούσε, ο βρετανός μεγαλοχρηματιστής της Ουόλ Στριτ, Ρόρι Ο'Χάρα, θα πάρει την απόφαση ρίσκο, να επιστρέψει στην πατρίδα του, ώστε να εργαστεί στην φίρμα του παλιού αφεντικού και μέντορα του. Τα υποσχόμενα κέρδη πολλαπλάσια από τα ήδη πολλά, που έχουν χαρίσει σε εκείνον και την οικογένεια του, μια άνετη και γεμάτη κομφόρ διαβίωση στις ΗΠΑ. Μια επιλογή προσωπική, που θα παρθεί χωρίς ενημέρωση προς τους άμεσα ενδιαφερόμενους όμως. Που θα σημάνει την τέταρτη, μετακίνηση ολάκερης της φαμίλιας μέσα σε μια δεκαετία.

Βασισμένη πως το ένστικτο νικητή του ανδρός της δεν θα πέσει έξω, χωρίς να συμφωνεί ιδιαίτερα, βολεμένη σε μια απασχόληση που την ικανοποιεί απόλυτα, ως εκπαιδεύτρια ιππασίας, η Άλισον θα αναγκαστεί για ακόμη μια φορά να μαζέψει οικοσκευή και δυο παιδιά στο μεταίχμιο της εφηβείας και να μεταβεί στο Λονδίνο. Εκεί που ο καλός της, με γνώμονα την απόλυτη ευχαρίστηση όλων, έχει φροντίσει να διαμείνουν σε μια τεράστια αρχοντική έπαυλη στα ακριβά προάστια, τα παιδιά να παρακολουθήσουν μαθήματα σε επιλεγμένα σχολεία, ενώ η καλή του θα μπορεί στον απέραντο ελεύθερο (πια) χρόνο της, να απολαμβάνει την ανάβαση στο ολόδικο της καθαρόαιμο άτι.

Βιτρίνα υπέρλαμπρη, σε σημείο που ακόμη και ο πιο μπον βιβέρ κοσμοπολίτης μια ζήλεια να την βγάζει για τον πανάκριβο τρόπο ζωής των Ο'Χάρα, που δείχνουν να μην τους λείπει τίποτα. Την στιγμή που τα εκατομμύρια, όπως πιστεύεται, ρέουν ποταμός στους τραπεζικούς λογαριασμούς, αφού με περισσή πομπή τα πλούτη επιδεικνύονται στον ισοδύναμης ταξικής κατηγορίας περίγυρο: Αυτή είναι η βίλα που έζησαν μια φορά και έναν καιρό οι Λεντ Ζέππελιν! Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας στο απόγειο της. Αν τα πράγματα στο χρηματιστηριακό παζάρι δεν διαβούν κατά πως σχεδιάστηκαν αρχικά. Και τα κέρδη δεν συνάδουν με την χλίδα, την σπατάλη, το ιλουστρασιόν.

Λογικά σκεπτόμενος κανείς, εκτιμά πως ένας καλλιτέχνης, με σχεδόν δεκαετές κενό ανάμεσα στην προηγούμενη και την τωρινή του δουλειά, θα δείξει σκουριασμένος και δυσκίνητος. Ειδικά αν το ντεμπούτο φέρει την μαρκίζα Martha Marcy May Marlene, μια από τις ποιοτικότερες φιλμικές στιγμές του 2012 δηλαδή, περιμένεις πως η σόφομορ πράξη δεν θα είναι του ίδιου βεληνεκούς. Συνυπολογιζόμενης και της κορονωιικής αδικίας, που έχει σφαλίσει σινεμάδες και θέατρα, άρα ποιος θα το παρακολουθήσει το εργάκι, με αποτέλεσμα να περάσει στο ντούκου, όπως κομματάκι έχει συμβεί και στα αλήθεια με το άγνωστο The Nest.

Σφάλμα ολοκληρωτικό! Ο Sean Durkin, ενδεχόμενα μπορεί να είχε πέσει σε χειμερία νάρκη οκταετίας, ανήκει σε στόφα όμως ικανή για πολύ σπουδαία κινηματογραφικά πράγματα. Με πατρόν κίνησης ένα σενάριο που τσακίζει κόκαλα, με τέσσερις χαρακτήρες πατέρα, μάνα, τέκνα, αγόρι και κορίτσι, εντελώς διαφορετικούς να κτίζουν το φαμιλιάρικο όλον, ο Καναδέζος ζωγραφίζει μια πανέμορφη ελεγεία ανάδειξης της σημαντικότητας της αγάπης, για το οποιοδήποτε κοινωνικό υποσύνολο. Στην περίπτωση μας το μικρότερο σε μέγεθος, το μοναδικό σπιτικό. Που τα λούσα και τα φράγκα τρέχουν από τα μπατζάκια, όπως μοιάζει, μα σε καμία περίπτωση όλα ετούτα δεν είναι ικανά να πείσουν πως τα θεμέλια και οι δεσμοί ανάμεσα στα μέλη είναι πανίσχυρα και τεκμηριωμένα.

Και τι ιδέα σκηνοθετική, στο φόντο των πάντων να παίζει η στοιχειωμένη βίλα, που βγαλμένη από τα πιο μοντέρνα φοβιστικά παραμύθια του Μίστερ Blum, περιβάλει σαν φυλακή τα όνειρα και τις ανθρώπινες επιθυμίες των εσώκλειστων. Εν έτι 1985, όταν οι αγελάδες, παντού, ήσαν ακόμη παχουλές και τροφαντές. Μόνο που τα στοιχειά και τα ζόμπι δεν είναι τίποτα πεθαμένοι μπαμπούλες. Αλλά οι ίδιοι οι εφιάλτες στις σκοταδιασμένες ψυχές των αντιηρώων, κατά βάση του πάτερ φαμίλια που έχει τυφλωθεί από το πάθος για ακόμη περισσότερα κέρδη και σοσιολογική ανέλιξη. Απίθανος συσχετισμός στην δόμηση του θρίλερ, είδους που Η Φωλιά επ ουδενί ανήκει. Απλά δανείζεται όλα τα δεδομένα του genre για να φέρει στην επιφάνεια τον τρόμο των εσώψυχων, όταν δεν υπάρχει πουθενά το μαξιλαράκι των βασικών ηθικών συστατικών της ομαδικής cineύπαρξης.

Δεν θα πω κουβέντα για το ερμηνευτικό λέβελ του Jude Law, εικοσιπέντε χρόνια τώρα, από την εποχή του μπροστάρικου Gattaca, δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Η καθολική έκπληξη εδώ όμως έχει ονοματεπώνυμο, που ακούει στο Carry Coon. Εν αντιθέσει με τον εικοσάχρονο μίσχο a star is born της Marlene - Elizabeth Olsen, η ώριμη, θεατρικής παιδείας ηθοποιός, υπό την καθοδήγηση του ντιρέκτορα, σαρώνει τα πάντα στην θωριά της, αντιφατικά ενάντια στην δειλία που ορίζει ο χαρακτήρας που ερμηνεύει. Ούτε που την θυμόμουν, με διαφορετική πλήρως μόστρα, από το Gone Girl, που έπαιξε την κουνιάδα της εξαφανισμένης. Ούτε που πρόκειται να την λησμονήσω ξανά, καθώς με καθήλωσε, ορίζοντας την υποτακτικά άνευρη κυρά, που οι καταστάσεις την εξελίσσουν σε σούπερ κούγκαρ σαραντάρα Diane Lane, με κατάξανθο μαλλί αφράτο και ξώπλατο του θανάτου, να λικνίζεται επαναστατικά στους παλμούς των Bronski Beat. Το αναμφισβήτητο κέρδος, από ένα φιλμ τρομακτικά δυνατότερο, από το ισχνό και πενιχρό προμόσιον του.  

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Οκτωβρίου 2020 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Ελάχιστα δέντρα μπορούν να φτάσουν στο μπόι του. Τουλάχιστον από τα πιο διαδεδομένα παγκοσμίως, είναι κείνο το ψηλότερο, αφού με ευκολία μπορεί να φτάσει ίσαμε τα ογδόντα μέτρα από το ίσιωμα. Κατόρθωμα του ευκάλυπτου, που οφείλεται στο δαιδαλώδες σε εξάπλωση μέσα στο έδαφος, ριζικό του σύστημα, που όχι μόνο σαρώνει την οποιαδήποτε αντίσταση συναντήσει - τα θεμέλια των σπιτιών τα έχει για πλάκα - αλλά κατατρώγει οποιαδήποτε άλλη φυτική ύπαρξη, που τριγύρω του προσπαθεί να αναπτυχθεί. Στην χώρα μας συναντάται ως μονάδα, σε αυλές και πάρκα, ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν ολάκερες φυτείες του είδους, προς εκμετάλλευση τόσο των θεραπευτικών ιδιοτήτων του φυλλώματος, όσο και της ποιοτικής του ξυλείας. Όπως στην Ισπανία, ας πούμε, που υπάρχουν δάση απέραντα ευκαλύπτων.

Μετά από φυλάκιση δύο ετών, έχοντας κριθεί ένοχος για εμπρησμό, ο μεσήλικας Αμαδόρ, θα επιστρέψει στην γενέτειρα του, το Λούγκο, ένα μικρό χωριό της Γαλικίας, προκειμένου να διαμείνει μαζί με την μητέρα του, την Μπενεντίκτα, μια ηλικιωμένη γυναίκα, που παρά τα προχωρημένα της χρόνια, ασχολείται ολημερίς με το αγρόκτημα και τα ζώα της. Από την πρώτη κιόλας στιγμή της επανεμφάνισης του στην περιοχή, ο άρτι αποφυλακισθείς άντρας, θα πέσει στον περίγελο των συγχωριανών, που θα τον απορρίψουν μονομιάς ως συμπολίτη τους, θεωρώντας τον ως έναν στυγνό εγκληματία.

Κατάσταση που θα εκδηλωνόταν σε ακόμη πιο ακραίες πράξεις βίας, αν η μικρή κοινωνία δεν έτρεφε τόσο υψηλά αισθήματα σεβασμού για την Μπενεντίκτα, σε σημείο που η γερασμένη παρουσία της πλάι του να λειτουργεί σαν υπερπροστατευτικό δίχτυ. Σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον, θα επιχειρήσει να κτίσει την ζωή του από το μηδέν ο μοναχικός και λιγομίλητος Αμαδόρ, κάθε προσπάθεια του να αναπνεύσει όμως, όπως η γνωριμία του με την όμορφη και συμπαθή του κτηνοτρόφο Έλενα, θα σκοντάφτει πάνω στις αντιξοότητες που θα κτίσει το προβληματικό παρελθόν του. μαζί με κάθε απόπειρα του να σκεφτεί να εκμοντερνίσει τον σε καθεστώς παρακμής τόπο του, ώστε να γίνει πιο αρεστός και ενδεχόμενα να φιλοξενήσει ξένους, που θα τον επισκεφτούν για τουρισμό.

Είναι ιδιαίτερη η ταινία που μας προσφέρει ο Γαλλοσπανιόλος ντιρέκτορας Oliver Laxe, καθώς τα κίνητρα του στο ξετύλιγμα της ιστορίας του, μεταπηδούν διαρκώς από τα κοινωνικώς υπαρξιακά σε εκείνα της περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Οι εικόνες που σχεδιάζει, υψηλής αισθητικής, ειδικά οι φωτεινότερες και ομιχλώδεις τύπου ντοκιμαντέρ των καταπράσινων εκτάσεων, στα βορειοδυτικά παράλια της Εσπάνια, αναμειγνύονται με τα μυθοπλαστικά καρέ, με πρωταγωνιστές την μάνα και τον γιο, χαρακτήρων βγαλμένων σαν μέσα από τον σπαραγμό του Άνθρωποι και Ποντίκια.

Με μουσική επένδυση συριστική, εντέχνως αταίριαστη πηγάζουσα από τις εικόνες του Blade Runner, ο σκηνοθέτης βγάζει μια έκδηλη κραυγή ανησυχίας για την πορεία που έχει πάρει ο κόσμος, στην απόπειρα εκμετάλλευσης της γης που κατοικεί. Η εισαγωγική σεκάνς της νυχτερινής ισοπέδωσης της συστάδας των, αλληγορικά χρησιμοποιούμενων, ευκαλύπτων, είναι πραγματικά εντυπωσιακή, όπως όμορφη είναι κι η μέθοδος που χρησιμοποιεί για να ενώσει τον φόβο του, με την παρουσία του εξιλαστήριου, όπως θα αποδειχθεί στην πορεία, θύματος.

Οι αργότατοι παλμοί του φιλμ, που απέσπασε θετικότατες κρίσεις στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών, σιγοβράζουν το ζουμί της σοσιολογικού προβληματισμού κεντρική του ιδέας, έχοντας σαν βασικό οπλισμό, τις εξαιρετικά ρεαλιστικές ερμηνείες του βασικού πρωταγωνιστικού του διδύμου, Amador Arias Mon και Benedicta Sanchez. Από την άλλη μεριά, οι προφανώς ερασιτέχνες ηθοποιοί στο πλευρό τους, δεν βγάζουν την ίδια αληθινότητα, ειδικά στις τελικές σκηνές της κορύφωσης, εκεί που το βασικό νόημα του O Que Arde έχει διασαφηνιστεί και πλέον απομένει να ξεκινήσει η κουβέντα πάνω στα πάμπολλα ζητήματα που ρίχνει στο τραπέζι. Γιατί αποξαρχής είναι προφανές πως Θα Έρθει η Φωτιά. Το ζήτημα είναι ποιος θα την εκκινήσει. Ο ριζωμένος ταυτοποιημένος ως πυρομανής Αμαδόρ, για κανείς αόρατος, βαλτός μπαχαλάκιας?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Οκτωβρίου 2020 από την Neo Films!

Ο Θάνατος και η Κόρη

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο δείχνει 2013. Ο κορυφαίος κινηματογραφιστής της μετά μιλένιουμ εποχής, μοιράζει αμέτρητα ηθικά διλήμματα στο εκράν, με μια ακόμη σπουδαία ταινία του, που στην θεματική της βάση προσεγγίζει το ευαίσθητο ζήτημα της αυτοδικίας, όπως την αντιλαμβάνεται ένας ταλαιπωρημένος ψυχικά πατέρας που η θυγατέρα του έχει εξαφανιστεί, προς το πρόσωπο εκείνου που για όλους, πλην της αστυνομίας, θεωρείται δεδομένα ως ο απαγωγέας. Ένα εξαιρετικής γραφής φιλμ που δανείζει πάμπολλα στοιχεία σε μια ακόμη κινηματογραφική περίπτωση απόδοσης δικαιοσύνης, κάτι που από μόνο του είναι αρκετό για να ανεβάσει την τωρινή παραλλαγή, τουλάχιστον στο επίπεδο του ανεκτού.

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από το πέρας του δευτέρου μεγάλου πολέμου. Η Μάγια, Ρουμάνα μετανάστης στις Ηνωμένες Πολιτείες, απολαμβάνει μια καινούργια, ήρεμη ζωή, πλάι στον αγαπημένο της σύζυγο Λιούις, έναν διακεκριμένο και αγαπητό σε ολόκληρη την κοινότητα των αστικών προαστείων γιατρό, που γνώρισε ενόσω εκείνος εργαζόταν ως εθελοντής στην Ευρώπη και το ήσυχο αγοράκι τους, τον Πάτρικ.

Μια νηνεμία που θα διαλυθεί μονομιάς, από την στιγμή που εκείνη θα αντιληφθεί την ύπαρξη ενός άντρα, όπως πιστεύει, πρωταγωνιστή της πιο τρομακτικής εμπειρίας της ζωής. Της μοιραίας νύχτας που αιμοσταγής διμοιρία των Ναζί, εισέβαλλε στο χωριό της και αφού βίασε όλες τις γυναίκες, τις δολοφόνησε εν ψυχρώ, με εκείνη να γλυτώνει σαν από θαύμα τον βέβαιο θάνατο. Και παρότι ο γείτονας εμφανίζεται με την ταυτότητα ενός Ελβετικής καταγωγής εργάτη στο τοπικό εργοστάσιο, η Μάγια είναι απόλυτα βέβαιη, πως αυτός ήταν ο αρχηγός της ομάδας των μεθυσμένων Ες Ες που προκάλεσε την ομαδική σφαγή.

Δυναμική, αποφασιστική και δίχως να το συζητήσει με κανέναν, η ζορισμένη ψυχικά γυναίκα αφού επιτεθεί στον ανυποψίαστο Τόμας Στάινμαν, θα τον πάρει αιχμάλωτο στο υπόγειο της οικίας της, επιθυμώντας τόσο να του αποσπάσει την ομολογία της ενοχής, όσο και να τον τιμωρήσει για το δεινό που της προκάλεσε. Μια κίνηση που από την πρώτη κιόλας στιγμή θα βρει ενάντιο τον ανθρωπιστή συμβίο της, ειδικά όταν για την βαρύτατη κατηγορία στο πρόσωπο του "Ελβετού", που αρνείται τα πάντα, δεν υπάρχει η παραμικρή απόδειξη πέραν των εφιαλτικών αναμνήσεων.

Και κάπως έτσι το κελάρι ενός σπιτιού σε μια γειτονιά που δεν ακούγεται κιχ στις ώρες κοινής ησυχίας, θα μετατραπεί σε δικαστήριο, όπου ο χειροπόδαρα δεμένος κατηγορούμενος καλείται να απολογηθεί για τα αίσχη που κατάφερε φορώντας την στολή των Γερμανών εισβολέων στην Βαλκανική. Αλήθεια? Ψέμα? Φαντασίωση ενός θύματος που το τραύμα στην ψυχή του είναι τόσο βαθύ, σε σημείο που παντού να αναγνωρίζει ένστολους φονιάδες? Εκεί ακριβώς, στην τάση της αμφιβολίας, κρύβεται το κλειδί που διαχωρίζει την περίπτωση του The Secrets We Keep από παρόμοιες δημιουργίες του σωρού, που πολυλογούν με αμέτρητα χρονικά πέρα δώθε για να στήσουν την υπόθεση τους.

Εδώ αντιθέτως, η επιστροφή της εικόνας στο παρελθόν δεν υπάρχει, τουλάχιστον δεν ξεπερνά κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα τεχνηέντως θολωμένης εικόνας, στοιχείο που όχι απλά δεν βοηθά στην αποκατάσταση της αλήθειας, αλλά κάμει ακόμη πιο fuzzy το περιβάλλον, μεγεθύνοντας πιότερο την πιθανότητα η Ρουμάνα να σφάλλει τραγικά. Είναι η στιγμή που οι παλμοί στο περιοριστικών, ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων υπόγειο, ανεβαίνουν, ενώ ο κοινωνικός περίγυρος στενεύει ολοένα και πιο πολύ τον κλοιό γύρω από την οικία των Stowe υποθέτοντας πως κάτι πολύ παράξενο κρύβουν οι τοίχοι του. Η ανάδραση της συμπεριφοράς του χαμηλών τόνων γιατρού, που αγνοεί το φρικιαστικό χθες της κυράς του - εύκολα η καλύτερη ερμηνεία του έργου από τον εξαιρετικό και υποτιμημένο ρολίστα Chris Messina - είναι και εκείνη που ανοίγει τον δρόμο προς την τελική έξοδο - λύτρωση για κάποιους, παθογενής τιμωρία της παρελθούσας φρίκης, κατ άλλους.

Φυσικά και δεν φτάνει σε λέβελ Prisoners, ούτε και το επιδιώκει άλλωστε, αυτό το προσεγμένης κινηματογράφησης και λεπτομερούς αναπαράστασης της περιόδου b-movie, που υπογράφει ο άσημος Ισραηλινός Yuval Adler. Πετυχαίνει όμως, μέσα από την επιμελή σκηνοθεσία, το σφιχτό σενάριο και τους μελετημένους διαλόγους, να μοιράσει αμέτρητους επαμφοτερισμούς και αμφιταλαντεύσεις στον θεατή, γύρω από την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον μορφονιό Θάνατο (έμπειρος ο Robocop, Joel Kinnaman) και την εκφραστική Κόρη (το πρώτο κορίτσι με το τατουάζ, Σκανδιναβή Noomi Rapace, που δεν εγκαταλείπει την μάχη της διεθνούς διάκρισης). Έστω και με μικρά μικρά θεματάκια στις υποπλοκές, πρόκειται για ένα αξιοπρεπές δράμα, που εστιάζει στα υπαρκτά τραύματα, ρατσιστικής δράσης και πρόκλησης, δικαιούμενο τουλάχιστον μιας ευκαιρίας θέασης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Οκτωβρίου 2020 από την Odeon!

«Now I wanna be your dog»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πονάνε μωρέ τα παλικάρια

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1977 στην πόλη Πόρβο της Φιλανδίας J.-P. Valkeapää – και η πρώτη που προβάλλεται στη χώρα μας. Οι προηγούμενες ταινίες της φιλμογραφίας του (οι οποίες δεν προβλήθηκαν ούτε καν σε κάποιο φεστιβάλ της χώρας μας) ήταν το «Muukalainen» (The Visitor, 2008) και το «He ovat paenneet» (They Have Escaped, 2014).

Τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών του 2019, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Ακολούθησε η παρουσία της σε δεκάδες φεστιβάλ ανά τον κόσμο.

Η υπόθεση: Η ειδυλλιακή ζωή του Γιούχα, ενός καταξιωμένου καρδιολόγου, παντρεμένου με παιδί, θα γίνει σμπαράλια όταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα η λατρεμένη του σύζυγος πνιγεί στη λίμνη δίπλα στο εξοχικό τους. Από τότε, τίποτε δεν προκαλεί στον Γιούχα το ενδιαφέρον να το απολαύσει. Ζει την ρουτίνα στη δουλειά του και ανατρέφει την κόρη του όσο καλύτερα μπορεί αλλά χωρίς κέφι. Αρκετά χρόνια μετά την απώλεια που του σημάδεψε για πάντα τη ζωή, η κόρη του, η Έλι, του ζητάει ως δώρο για τα 16α γενέθλιά της, να κάνει piercing στη γλώσσα της. Ο Γιούχα δέχεται. Όσο περιμένει να γίνει το piercing στην κόρη του, ο Γιούχα κατεβαίνει τις σκάλες από το μαγαζί και βρίσκεται χωρίς να το καταλάβει μπροστά στη Μόνα, μια ντομινατρίξ. 

Η Μόνα θεωρεί ότι ο Γιούχα είναι πελάτης και τον... πονάει. Αυτή είναι η πρώτη τους συνάντηση. Ο Γιούχα, διστακτικά, αισθάνεται πως ίσως αυτός ο πόνος μπορεί να του γιατρέψει τον πόνο της απώλειας. Κι όταν σε επόμενη επίσκεψη, η Μόνα τον πνίγει στα όρια της ασφυξίας, ο Γιούχα «βλέπει» τη νεκρή του σύζυγο. Τα πράγματα κινδυνεύουν να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Και ο Γιούχα ζητάει ολοένα και μεγαλύτερο πόνο, ολοένα και μεγαλύτερη ασφυξία, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βρει τη γαλήνη που τόσο αναζητά...

Η άποψή μας: Δεν έχει πολλές μέρες που έγινε viral ένα βίντεο με μια αφέντρα να βγάζει βόλτα τον σκλάβο της, δεμένο με λουρί, να βαδίζει στα τέσσερα, σαν σκύλος. Μπαίνουμε σε περιοχές BDSM, κάτι για το οποίο δεν κατέχω και πολλά – ίσως δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ με το σπορ, μάλλον παραείμαι συντηρητικός για να βουτήξω στη συγκεκριμένη άβυσσο. Τι σημαίνει όμως BDSM; Η πιο λογική ανάλυση των αρχικών λέει πως έχουμε να κάνουμε με τρία ζευγάρια: B/D (Bondage and Discipline – Δέσιμο και Πειθαρχεία), D/s (Dominance and submission – Κυριαρχία και υποταγή) και S/M (Sadism and Masochism – Σαδισμός και Μαζοχισμός). 

Εδώ, να παραθέσω ένα αριστουργηματικό, κλασικό ανέκδοτο, που έχει σχέση με έναν σαδιστή και μια μαζοχίστρια. Λέει η μαζοχίστρια: «Δείρε με, δείρε με» και απαντάει ο σαδιστής «όχι, όχι», μουάχαχαχαχαχα. Α, πάνω από όλα, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: το BDSM αφορά ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σε ενηλίκους, που συναινούν σε αυτό το role play. Νομίζω πως όλα αυτά είναι απαραίτητα για να προχωρήσουμε στο παρασύνθημα. Και βροχή, τίθενται τα ερωτήματα: είναι βιτσιόζοι όσοι εμπλέκονται σε BDSM ερωτικές πρακτικές; Η συμπεριφορά τους είναι αποκλίνουσα από τη φυσιολογική; Και ποιος ορίζει την φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά; Ναι, έχουμε φτάσει στο 2020 κι ακόμα τα σεξουαλικά μας δεν τα έχουμε λύσει. Και να σου οι νευρώσεις και να σου οι δυσλειτουργίες και να σου οι δυστυχισμένοι άνθρωποι. 

Να πω την αμαρτία μου, το βλέπω το φαινόμενο ωσάν εξωτικό φρούτο και τους BDSM ως λίγο... καρναβαλιστές – μην βαράτε μωρέ, θα δευτερολογήσω. Από τον σαδίσταρο, όμως, πως θα πλακώσει στο ξύλο τον ερωτικό του σύντροφο χωρίς τη συναίνεσή του (και μην μου πείτε ότι δεν υπάρχουν ζευγάρια με abusive ερωτική συμπεριφορά – η νόρμα είναι μου φαίνεται κι όχι η εξαίρεση) προτιμητέο το BDSM ζευγάρι όπου αυτό που γίνεται, γίνεται με συναίνεση! Η μαγική λέξη εδώ λοιπόν είναι η συναίνεση. Δεν λέω πως αυτό όλο είναι για τους πάντες, Δεν θα γίνουμε όλοι BDSM επειδή είμαστε προχώ και μας αρέσει να πειραματιζόμαστε και τέτοια. Όχι. Αλλά θεωρώ πως σε πάμπολλους ανθρώπους ανάμεσά μας υπάρχει εν υπνώσει η συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά, καλυμμένη κάτω από τόνους καταπίεσης, ανελευθερίας, πρέπει και φόβου. 

Ο ήρωας της ταινίας μας ανακαλύπτει ότι γουστάρει να πονάει... τυχαία. Ενδεχομένως, αν η γυναίκα του ζούσε, να είχε μια εντελώς φυσιολογική ερωτική ζωή – και δεν αφήνω ούτε ίχνος ειρωνείας πάνω σε αυτό το σχόλιο. Εκείνη, όμως, πνίγηκε. Οπότε, σε μια έξυπνη αντίστιξη, ο φίλος μας νιώθω ευτυχισμένος μόνο όταν και ο ίδιος βρίσκεται σε κατάσταση πνιγμού. Λένε (σημείωση: βασίζομαι στη συλλογική εμπειρία όταν δεν έχω προσωπική εμπειρία – ευχαριστώ) πως ο πνιγμός είναι ένας τρόπος που αυξάνει την ερωτική ηδονή εις την νιοστή. Και καθώς είναι ένα φλερτάρισμα ξεκάθαρα με τον θάνατο, είναι μια επικίνδυνη πρακτική, που ενδεχομένως να οδηγήσει και στον θάνατο! Γι' αυτό υπάρχουν οι λεγόμενες safe words, γι' αυτό και η dominatrix της ταινίας μας δίνει την μπάλα στα χέρια του Γιούχα, καθώς όταν πλησιάζει στο να χάσει τις αισθήσεις του, δεν μπορεί πλέον να την συγκρατήσει, του πέφτει από τα χέρια κι εκείνη καταλαβαίνει πως πρέπει να σταματήσει να τον πνίγει. Έχουν καταγραφεί αρκετά «ατυχήματα» κατά τη διάρκεια πρακτικών ασφυξίας κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Εδώ, ο David Carradine, έχασε τη ζωή του καθώς είχε ατύχημα κατά τη διάρκεια αυτοϊκανοποιητικής ασφυξίας. Τέτοια, καταλαβαίνετε. 

Ο Γιούχα λοιπόν όπως μας το παρουσιάζει η ταινία τουλάχιστον, δεν έχει σεξουαλικό ερεθισμό κατά τη διάρκεια των συνεδριών του με την dominatrix – εκτός κι αν έχασα κάτι. Ή αν ερεθίζεται σεξουαλικά (άντε, να το στρογγυλέψω) είναι γεγονός ήσσονος σημασίας. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι πως με τον συγκεκριμένο τρόπο έρχεται σε επαφή με την νεκρή του σύζυγο. Ο πόνος είναι η γιατρειά του – και η γιατρειά του γίνεται «αρρώστια» του! Είναι τόσο πολύ απορροφημένος στο να πετύχει κάθε φορά και πιο μεγάλη επαφή με την εκλιπούσα, που παρατάει όλα τα υπόλοιπα. Δεν τον ενδιαφέρει η δουλειά του και σχεδόν παρατάει την κόρη του! Ευτυχώς, η Γιούχα δείχνει πιο συνειδητοποιημένη από τον πατέρα της. Προφανώς και την τραυμάτισε κι εκείνη το γεγονός του χαμού της μητέρας της, κατάφερε πάντως να γίνει μια κοπέλα ανεξάρτητη, που μπορεί να αντιληφθεί τι είναι μόδα και πόσο εύκολη παγίδα είναι το να προσπαθείς να αρέσεις στους άλλους. 

Ο σκηνοθέτης αγαπάει τους ήρωές του, δεν στέκεται κριτικά απέναντί τους, δεν τους κοιτάζει αφ' υψηλού. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι πιο πολύ ως κοινό μας ελκύει η Μόνα. Η dominatrix. Ο σκηνοθέτης μας δίνει ελάχιστες πληροφορίες για τη ζωή της, για το παρελθόν της, για την ταυτότητά της. Προφανώς κουβαλάει κι εκείνη τα δικά της. Και κάτι μέσα της προφανώς έχει σπάσει, αλλά αυτή η παράξενη σχέση της με τον Γιούχα της κάνει καλό, είναι θεραπευτική και για εκείνη. Κάποιες σκηνοθετικές επιλογές είναι... weird. Πχ, η εναρκτήρια σκηνή του χαμού έχει μια περίεργη αίσθηση ποιητικού ονείρου. Και δύο σκηνές θα σας... πονέσουν. Η μία είναι εκείνη που ο Γιούχα «ξεφλουδίζει» το νύχι του και η άλλη όπου η Μόνα του βγάζει χωρίς αναισθητικό ένα υγιέστατο δόντι! Τέτοια που λέτε. Εντέλει, όμως, αυτός ο τραυματισμένος άνθρωπος μπαίνει σε μια διαδικασία συνειδητοποίησης, έστω και με έναν όχι από τους πιο συνηθισμένους δρόμους. Κι αυτή είναι μια μικρή νίκη, σωστά; 

Αν μη τι άλλο, αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία καθώς την ενδιαφέρει ουσιαστικά και ουμανιστικά η ανθρώπινη κατάσταση. Τώρα, αν φοράει πέτσινα, γόβες στιλέτο κι άλλα παραφερνάλια, μικρό το κακό, έτσι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Οκτωβρίου 2020 από την AMA Films!

του zerVo (@moviesltd)

Πως περνούν τα χρόνια ε? Κοντά τριάντα έχουν διαβεί από την τελευταία φορά που η πολυδιαβασμένη νουβέλα της Frances Hodgson Burnett, μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη, με τις ευλογίες του μεγάλου Coppoal και την υπογραφή της προερχόμενης από την μεγάλη επιτυχία του Europa Europa, βοηθού Wajda, Agneszka Holland. Οι έντυποι και πολυτελείς κινηματογραφικοί οδηγοί της σεζόν, μιλούσαν τότε για μια από τις πιο σημαντικές δημιουργίες της χρονιάς 1993, φιλοδοξία που δεν άγγιξε το έντονα διαφημισμένο πόνημα, καθώς θυμάμαι. Τουλάχιστον η τωρινή εκδοχή, που επίσης δεν ορίζει κάτι το ξεχωριστό, δεν προμοταρίστηκε ανάλογα, ώστε να απογοητεύσει όποιον την καρτερούσε με ενδιαφέρον.

Ινδία 1947. Έχοντας χάσει αναπάντεχα τους λατρεμένους της γονείς από την επιδημία της χολέρας, που έχει κτυπήσει την χώρα, η νεαρή βρετανίδα Μαίρη Λέννοξ, θα βρεθεί σε κατάσταση σοκ, ξεχασμένη, ταλαιπωρημένη και πεινασμένη στην ερημωμένη έπαυλη που μεγάλωσε. Ορφανή και ολομόναχη στον αχανή τόπο, που σταδιακά περνά από τα χέρια του στέμματος στην ανεξαρτησία, θα αναγκαστεί, παρόλες τις αντιρρήσεις της, να επιστρέψει στην πατρίδα της, προκειμένου να ζήσει στην επαρχία της Αλβιόνας, μαζί με τον μοναδικό συγγενή που της έχει απομείνει, τον ξεπεσμένο ευγενή Λόρδο Άρτσιμπαλντ Κρέιβεν, σύζυγο της αδελφής της μητέρας της.

Στο εγκαταλελειμμένο ανάκτορο του Μισλγουέιθ, στα περίχωρα του Γιορκσάιρ, που εν καιρώ πολέμου χρησιμοποιήθηκε από τον στρατό ως νοσοκομείο, η μικρούλα θα υποχρεωθεί να συμβιώσει με τον ταλαιπωρημένο ψυχικά, από τότε που έχασε την σύζυγό του, θείο της, έχοντας λάβει την εντολή να μην αλωνίζει στα σφαλισμένα διαμερίσματα της βίλας. Δίχως το παραμικρό ενδιαφέρον στην καθημερινότητα της στο σπίτι, αφού ακόμη και ο συνομήλικος, φιλάσθενος εξάδελφος της, Κόλιν, θα απορρίψει την συντροφιά της, η Μαίρη θα αναζητήσει διέξοδο από τους τέσσερις τοίχους του πύργου, για να την εντοπίσει σε έναν μυστικό κήπο που κρύβεται ελάχιστα μακρύτερα του. Εκεί που ένας πολύχρωμος και ολοζώντανος κόσμος, διαφορετικός από την μουντάδα που την περιβάλλει, θα της ανοίξει την αγκαλιά του.

Και κάπως έτσι, ταξιδεύοντας μέρα με την ημέρα μέσα στον παράδεισο της, πλάι στην συννεφιά, τόσο της καθημερινότητας, μα κυρίως της ψυχής του, θα μαλακώσει τον θρήνο για την απώλεια που κρύβει μέσα του το προβληματισμένο κορίτσι. Ένα κακομαθημένο εκ πρώτης όψης δωδεκάχρονο, που το γαλούχησαν νταντάδες και υπηρέτριες, που όμως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την πληγή που έχει ρημάξει τα μέσα του, ο χαμός, κυριολεκτικά μονομιάς, των ανθρώπων που το έφεραν στον κόσμο. Μέσα από την παιδιάστική συλλογιστική της, η πιτσιρίκα, θα επιχειρήσει να προσεγγίσει τον καημό όλων όσων ορίζουν τον μικρόκοσμο της. Και ακόμη πιο απλούστερα σκεπτόμενη, αν μπορεί να τον επιλύσει. Εύκολο? Εκεί επιβάλλεται να βρει το κλειδί, ώστε να διαρρήξει τις σφαλισμένες αμπάρες της καρδιάς τους, μπας και μπει ένα κάποιο φως.

Χρονικά η τελευταία διασκευή του σπουδαίου λογοτεχνικού έργου, σε αυτή την αμιγώς made in England παραγωγή, από την ομάδα των υπεύθυνων για το σίριαλ του Harry Potter και τα συγκινητικά επεισόδια του αρκούδου του Paddington, τοποθετείται σε μια (διαφορετική του ορίτζιναλ) μυστηριώδη περίοδο για την ιστορία της Κοινοπολιτείας, που πολλάκις αποφεύγεται στα μοντέρνα σενάρια, θεωρούμενη, περίπου, ως ήττα, ως πανωλεθρία για το Ηνωμένο Βασίλειο. Συνεπικουρούμενο δε από την τραγωδία που έχει αφήσει πίσω του ο μεγάλος πόλεμος, το περιβάλλον που η ανήλικη καλείται να ωριμάσει, μοιάζει τρομακτικό, καταπιεστικό, αβάσταχτο και πένθιμο. Όσο κι αν η ματιά φυλακίζεται, οι αισθήσεις, ειδικά ενός μικρού παιδιού, δεν μπορεί ποτέ να τεθούν σε αιχμαλωσία. Η δίοδος, αργά ή γρήγορα θα ανακαλυφθεί και μαζί της και η γιατρειά.

Το πόνημα του όχι ιδιαιτέρων περγαμηνών Marc Munden, έχει την τύχη να βοηθιέται αφάνταστα από μια υπέροχη κινηματογράφηση, που συνδυάζει έξοχα το ομιχλώδες τοπίο με το παστέλ των αποχρώσεων του Κήπου. Τα ειδικά εφέ, μάλιστα, που χρησιμοποιούνται για να τον απεικονίσουν, λειτουργούν ευχάριστα στο μάτι, ειδικά εκείνο το νεανικό, που ορίζει και το βασικό τάργκετ γκρουπ του φιλμ. Και κακά τα ψέματα, δοσμένο και σε μεταγλωττισμένη βερσιόν το The Secret Garden, μου μοιάζει υπερβολικά δύσκολο να αφήσει κάποιον, κοντινού στα χρόνια της παιδούλας, θεατή, ανικανοποίητο.

Κι αυτό διότι με βασικό άξονα την ερμηνεία της πραγματικά καλής Dixie Egerickx, που υποδύεται το μελαγχολικό κορίτσι, κτίζεται μια φανταστική, ονειρώδης ιστορία με θέμα την εκβιαστική ωρίμανση ενός παιδιού, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να παίζει με τις κούκλες και όχι να βασανίζεται από τα θλιβερά κατορθώματα των μεγαλυτέρων. Με προσθήκες στο καστ των ογκόλιθων του βρετανικού σινεμά, Julie Walters και Colin Firth, το πασίγνωστο παραμύθι ξετυλίγεται με αξιοπρέπεια στο εκράν, ανεβάζοντας σταδιακά εντάσεις και πείθοντας, τελικά, ως μια ακόμη καλοσχεδιασμένης οργάνωσης και εκτέλεσης φιλμική απόπειρά. Όπως ακριβώς προσεγμένη την περιμέναμε, όμως. Τίποτα περισσότερο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Οκτωβρίου 2020 από την Spentzos Films!