Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια
του J.-P. Valkeapää. Με τους Pekka Strang, Krista Kosonen, Ilona Huhta, Jani Volanen, Oona Airola, Iiris Anttila, Ester Geislerovà.
«Now I wanna be your dog»
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Πονάνε μωρέ τα παλικάρια
Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1977 στην πόλη Πόρβο της Φιλανδίας J.-P. Valkeapää – και η πρώτη που προβάλλεται στη χώρα μας. Οι προηγούμενες ταινίες της φιλμογραφίας του (οι οποίες δεν προβλήθηκαν ούτε καν σε κάποιο φεστιβάλ της χώρας μας) ήταν το «Muukalainen» (The Visitor, 2008) και το «He ovat paenneet» (They Have Escaped, 2014).
Τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών του 2019, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Ακολούθησε η παρουσία της σε δεκάδες φεστιβάλ ανά τον κόσμο.
Η υπόθεση: Η ειδυλλιακή ζωή του Γιούχα, ενός καταξιωμένου καρδιολόγου, παντρεμένου με παιδί, θα γίνει σμπαράλια όταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα η λατρεμένη του σύζυγος πνιγεί στη λίμνη δίπλα στο εξοχικό τους. Από τότε, τίποτε δεν προκαλεί στον Γιούχα το ενδιαφέρον να το απολαύσει. Ζει την ρουτίνα στη δουλειά του και ανατρέφει την κόρη του όσο καλύτερα μπορεί αλλά χωρίς κέφι. Αρκετά χρόνια μετά την απώλεια που του σημάδεψε για πάντα τη ζωή, η κόρη του, η Έλι, του ζητάει ως δώρο για τα 16α γενέθλιά της, να κάνει piercing στη γλώσσα της. Ο Γιούχα δέχεται. Όσο περιμένει να γίνει το piercing στην κόρη του, ο Γιούχα κατεβαίνει τις σκάλες από το μαγαζί και βρίσκεται χωρίς να το καταλάβει μπροστά στη Μόνα, μια ντομινατρίξ.
Η υπόθεση: Η ειδυλλιακή ζωή του Γιούχα, ενός καταξιωμένου καρδιολόγου, παντρεμένου με παιδί, θα γίνει σμπαράλια όταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα η λατρεμένη του σύζυγος πνιγεί στη λίμνη δίπλα στο εξοχικό τους. Από τότε, τίποτε δεν προκαλεί στον Γιούχα το ενδιαφέρον να το απολαύσει. Ζει την ρουτίνα στη δουλειά του και ανατρέφει την κόρη του όσο καλύτερα μπορεί αλλά χωρίς κέφι. Αρκετά χρόνια μετά την απώλεια που του σημάδεψε για πάντα τη ζωή, η κόρη του, η Έλι, του ζητάει ως δώρο για τα 16α γενέθλιά της, να κάνει piercing στη γλώσσα της. Ο Γιούχα δέχεται. Όσο περιμένει να γίνει το piercing στην κόρη του, ο Γιούχα κατεβαίνει τις σκάλες από το μαγαζί και βρίσκεται χωρίς να το καταλάβει μπροστά στη Μόνα, μια ντομινατρίξ.
Η Μόνα θεωρεί ότι ο Γιούχα είναι πελάτης και τον... πονάει. Αυτή είναι η πρώτη τους συνάντηση. Ο Γιούχα, διστακτικά, αισθάνεται πως ίσως αυτός ο πόνος μπορεί να του γιατρέψει τον πόνο της απώλειας. Κι όταν σε επόμενη επίσκεψη, η Μόνα τον πνίγει στα όρια της ασφυξίας, ο Γιούχα «βλέπει» τη νεκρή του σύζυγο. Τα πράγματα κινδυνεύουν να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Και ο Γιούχα ζητάει ολοένα και μεγαλύτερο πόνο, ολοένα και μεγαλύτερη ασφυξία, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βρει τη γαλήνη που τόσο αναζητά...
Η άποψή μας: Δεν έχει πολλές μέρες που έγινε viral ένα βίντεο με μια αφέντρα να βγάζει βόλτα τον σκλάβο της, δεμένο με λουρί, να βαδίζει στα τέσσερα, σαν σκύλος. Μπαίνουμε σε περιοχές BDSM, κάτι για το οποίο δεν κατέχω και πολλά – ίσως δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ με το σπορ, μάλλον παραείμαι συντηρητικός για να βουτήξω στη συγκεκριμένη άβυσσο. Τι σημαίνει όμως BDSM; Η πιο λογική ανάλυση των αρχικών λέει πως έχουμε να κάνουμε με τρία ζευγάρια: B/D (Bondage and Discipline – Δέσιμο και Πειθαρχεία), D/s (Dominance and submission – Κυριαρχία και υποταγή) και S/M (Sadism and Masochism – Σαδισμός και Μαζοχισμός).
Η άποψή μας: Δεν έχει πολλές μέρες που έγινε viral ένα βίντεο με μια αφέντρα να βγάζει βόλτα τον σκλάβο της, δεμένο με λουρί, να βαδίζει στα τέσσερα, σαν σκύλος. Μπαίνουμε σε περιοχές BDSM, κάτι για το οποίο δεν κατέχω και πολλά – ίσως δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ με το σπορ, μάλλον παραείμαι συντηρητικός για να βουτήξω στη συγκεκριμένη άβυσσο. Τι σημαίνει όμως BDSM; Η πιο λογική ανάλυση των αρχικών λέει πως έχουμε να κάνουμε με τρία ζευγάρια: B/D (Bondage and Discipline – Δέσιμο και Πειθαρχεία), D/s (Dominance and submission – Κυριαρχία και υποταγή) και S/M (Sadism and Masochism – Σαδισμός και Μαζοχισμός).
Εδώ, να παραθέσω ένα αριστουργηματικό, κλασικό ανέκδοτο, που έχει σχέση με έναν σαδιστή και μια μαζοχίστρια. Λέει η μαζοχίστρια: «Δείρε με, δείρε με» και απαντάει ο σαδιστής «όχι, όχι», μουάχαχαχαχαχα. Α, πάνω από όλα, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: το BDSM αφορά ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σε ενηλίκους, που συναινούν σε αυτό το role play. Νομίζω πως όλα αυτά είναι απαραίτητα για να προχωρήσουμε στο παρασύνθημα. Και βροχή, τίθενται τα ερωτήματα: είναι βιτσιόζοι όσοι εμπλέκονται σε BDSM ερωτικές πρακτικές; Η συμπεριφορά τους είναι αποκλίνουσα από τη φυσιολογική; Και ποιος ορίζει την φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά; Ναι, έχουμε φτάσει στο 2020 κι ακόμα τα σεξουαλικά μας δεν τα έχουμε λύσει. Και να σου οι νευρώσεις και να σου οι δυσλειτουργίες και να σου οι δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Να πω την αμαρτία μου, το βλέπω το φαινόμενο ωσάν εξωτικό φρούτο και τους BDSM ως λίγο... καρναβαλιστές – μην βαράτε μωρέ, θα δευτερολογήσω. Από τον σαδίσταρο, όμως, πως θα πλακώσει στο ξύλο τον ερωτικό του σύντροφο χωρίς τη συναίνεσή του (και μην μου πείτε ότι δεν υπάρχουν ζευγάρια με abusive ερωτική συμπεριφορά – η νόρμα είναι μου φαίνεται κι όχι η εξαίρεση) προτιμητέο το BDSM ζευγάρι όπου αυτό που γίνεται, γίνεται με συναίνεση! Η μαγική λέξη εδώ λοιπόν είναι η συναίνεση. Δεν λέω πως αυτό όλο είναι για τους πάντες, Δεν θα γίνουμε όλοι BDSM επειδή είμαστε προχώ και μας αρέσει να πειραματιζόμαστε και τέτοια. Όχι. Αλλά θεωρώ πως σε πάμπολλους ανθρώπους ανάμεσά μας υπάρχει εν υπνώσει η συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά, καλυμμένη κάτω από τόνους καταπίεσης, ανελευθερίας, πρέπει και φόβου.
Ο ήρωας της ταινίας μας ανακαλύπτει ότι γουστάρει να πονάει... τυχαία. Ενδεχομένως, αν η γυναίκα του ζούσε, να είχε μια εντελώς φυσιολογική ερωτική ζωή – και δεν αφήνω ούτε ίχνος ειρωνείας πάνω σε αυτό το σχόλιο. Εκείνη, όμως, πνίγηκε. Οπότε, σε μια έξυπνη αντίστιξη, ο φίλος μας νιώθω ευτυχισμένος μόνο όταν και ο ίδιος βρίσκεται σε κατάσταση πνιγμού. Λένε (σημείωση: βασίζομαι στη συλλογική εμπειρία όταν δεν έχω προσωπική εμπειρία – ευχαριστώ) πως ο πνιγμός είναι ένας τρόπος που αυξάνει την ερωτική ηδονή εις την νιοστή. Και καθώς είναι ένα φλερτάρισμα ξεκάθαρα με τον θάνατο, είναι μια επικίνδυνη πρακτική, που ενδεχομένως να οδηγήσει και στον θάνατο! Γι' αυτό υπάρχουν οι λεγόμενες safe words, γι' αυτό και η dominatrix της ταινίας μας δίνει την μπάλα στα χέρια του Γιούχα, καθώς όταν πλησιάζει στο να χάσει τις αισθήσεις του, δεν μπορεί πλέον να την συγκρατήσει, του πέφτει από τα χέρια κι εκείνη καταλαβαίνει πως πρέπει να σταματήσει να τον πνίγει. Έχουν καταγραφεί αρκετά «ατυχήματα» κατά τη διάρκεια πρακτικών ασφυξίας κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Εδώ, ο David Carradine, έχασε τη ζωή του καθώς είχε ατύχημα κατά τη διάρκεια αυτοϊκανοποιητικής ασφυξίας. Τέτοια, καταλαβαίνετε.
Ο Γιούχα λοιπόν όπως μας το παρουσιάζει η ταινία τουλάχιστον, δεν έχει σεξουαλικό ερεθισμό κατά τη διάρκεια των συνεδριών του με την dominatrix – εκτός κι αν έχασα κάτι. Ή αν ερεθίζεται σεξουαλικά (άντε, να το στρογγυλέψω) είναι γεγονός ήσσονος σημασίας. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι πως με τον συγκεκριμένο τρόπο έρχεται σε επαφή με την νεκρή του σύζυγο. Ο πόνος είναι η γιατρειά του – και η γιατρειά του γίνεται «αρρώστια» του! Είναι τόσο πολύ απορροφημένος στο να πετύχει κάθε φορά και πιο μεγάλη επαφή με την εκλιπούσα, που παρατάει όλα τα υπόλοιπα. Δεν τον ενδιαφέρει η δουλειά του και σχεδόν παρατάει την κόρη του! Ευτυχώς, η Γιούχα δείχνει πιο συνειδητοποιημένη από τον πατέρα της. Προφανώς και την τραυμάτισε κι εκείνη το γεγονός του χαμού της μητέρας της, κατάφερε πάντως να γίνει μια κοπέλα ανεξάρτητη, που μπορεί να αντιληφθεί τι είναι μόδα και πόσο εύκολη παγίδα είναι το να προσπαθείς να αρέσεις στους άλλους.
Ο σκηνοθέτης αγαπάει τους ήρωές του, δεν στέκεται κριτικά απέναντί τους, δεν τους κοιτάζει αφ' υψηλού. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι πιο πολύ ως κοινό μας ελκύει η Μόνα. Η dominatrix. Ο σκηνοθέτης μας δίνει ελάχιστες πληροφορίες για τη ζωή της, για το παρελθόν της, για την ταυτότητά της. Προφανώς κουβαλάει κι εκείνη τα δικά της. Και κάτι μέσα της προφανώς έχει σπάσει, αλλά αυτή η παράξενη σχέση της με τον Γιούχα της κάνει καλό, είναι θεραπευτική και για εκείνη. Κάποιες σκηνοθετικές επιλογές είναι... weird. Πχ, η εναρκτήρια σκηνή του χαμού έχει μια περίεργη αίσθηση ποιητικού ονείρου. Και δύο σκηνές θα σας... πονέσουν. Η μία είναι εκείνη που ο Γιούχα «ξεφλουδίζει» το νύχι του και η άλλη όπου η Μόνα του βγάζει χωρίς αναισθητικό ένα υγιέστατο δόντι! Τέτοια που λέτε. Εντέλει, όμως, αυτός ο τραυματισμένος άνθρωπος μπαίνει σε μια διαδικασία συνειδητοποίησης, έστω και με έναν όχι από τους πιο συνηθισμένους δρόμους. Κι αυτή είναι μια μικρή νίκη, σωστά;
Αν μη τι άλλο, αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία καθώς την ενδιαφέρει ουσιαστικά και ουμανιστικά η ανθρώπινη κατάσταση. Τώρα, αν φοράει πέτσινα, γόβες στιλέτο κι άλλα παραφερνάλια, μικρό το κακό, έτσι;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Οκτωβρίου 2020 από την AMA Films!
