Movies Ltd

Περιέργως πάντως ο θρίαμβος του Joker δεν συνεχίστηκε και στις βραβεύσεις των ερμηνειών, όπως αναμενόταν χάρη στην εντυπωσιακή παρουσία του Joaquin Phoenix στον ρόλο του γελαστού παλιάτσου. Ανταυτού το τρόπαιο στα αντρικά απέσπασε ο Ιταλός Luca Marinelli για τον ρόλο του στην ταινία Martin Eden, ενώ στις γυναίκες αντίστοιχα τιμήθηκε η έξοχη ρολίστα Ariane Ascaride για τον ρόλο της στο φιλμ Gloria Mundi. Το βραβείο καλύτερης Σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στον Σουηδό Roy Andersson για την ταινία τους About Endlessness, ενώ αντίστοιχα εκείνο του καλύτερου Σεναρίου δόθηκε στον Κινέζο κινηματογραφιστή Yonfan για το έξοχο animation του No.7 Cherry Lane.

"Είναι τρομακτικά ενδιαφέρον να εντοπίζεις περσόνες ανήθικες στην ιστορία και να επιχειρείς να τις προσεγγίσεις ερμηνευτικά. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι δομημένοι κακοί κατά τέτοιο τρόπο, δεν ξύπνησαν ένα πρωινό και είπαν σήμερα θα καταστρέψουμε ολόκληρο το σύμπαν. Ο Τζολ διαφέρει κατ εμέ στο είδος της ανηθικότητας που πρεσβεύει. Πρέπει να κατανοήσουμε με ποιον τρόπο χτίστηκε ο ψυχισμός αυτού του ανθρώπου, πως ορθώθηκαν τα τείχη που δεν του επιτρέπουν να βγάλει προς τα έξω ένα θετικότερο πρόσωπο προς όλους." Τον ρόλο του αγαπητού στο βασίλειο γηρασμένου ηγέτη, που ο κόσμος του ανατρέπεται λίγο πριν αποσυρθεί, κρατά ο έμπειρος ρολίστας Mark Rylance. "Αυτή η ταινία έχει δυνατότητες να προκαλέσει στο κοινό έντονη συμπάθεια και συμπόνοια. Όπως είναι βέβαιο πως θα δημιουργήσει μέσα στην ψυχή του κάθε θεατή, αμέτρητα ερωτηματικά."

Η νέα ταινία του σημαντικού Φραντσέζου ντιρέκτορα, έχει μια πιο σκοτεινή χροιά σε σχέση με τα προηγούμενα έργα του, που είναι πιο ηλιόλουστα, πιο εύθυμα, πιο γλαφυρά στην αφήγηση τους. "Έχεις την επιλογή να φτιάξεις είτε μια κωμωδία, είτε ένα δράμα. Στην πραγματικότητα καλείσαι να παρουσιάσεις τον κόσμο είτε όπως είναι, είτε όπως θα έπρεπε να είναι. Στην δεύτερη περίπτωση η κωμωδία ταιριάζει καλύτερα. Μου αρέσουν και τα δύο είδη και τα θεωρώ αμφότερα αναγκαία. Ανάλογα με την διάθεση της στιγμής λοιπόν, συγγράφω υπέρ του ενός ή του άλλου. Έχω φτιάξει και πιο σκοτεινές ταινίες από την τελευταία, όπως φυσικά και πιο αισιόδοξες και φωτεινές. Νομίζω πως στο προσεχές μέλλον θα επανέλθω σε αυτό το στυλ." Στην ταινία τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν οι Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Anaïs Demoustier, Robinson Stévenin, Lola Naymark και Grégoire Leprince-Ringuet.

Δεν ξεύρω σε ποια κατηγορία ανήκεις αναφορικά με τον Πάπα Πέδρο, τη σύστριγκλη σε εποχές που η γκέη κουλτούρα (που του χρωστά πολλά) ήταν στο περιθώριο ή την πιο ώριμη όπου ο Αλμοδόβαρ ερωτεύτηκε των Χίτσκοκ και άρχισε τα σεναριακά τουίστς. Πάντως διαχρονικότατα, για πιότερα από 30 έτη και 8 ταινίες (από το Labyrinth of Passionως το The Skin I Live in), ο Antonio Banderas είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του που εδώ στο Pain and Glory παίζει το άλτερ ήγκο του δημιουργού, κατάπως το δίδυμο Μαρτσέλο / Φελίνι του 8 ½ . Ο Πετράν ανακατεύει καλά την τράπουλα των κρίσεων και καταχρήσεων του ήρωά του και κρατά την έκπληξη για το τέλος, αν και το καλύτερο χαρτί του είναι η ερμηνεία του Banderas που στην τρίτη ηλικία αποδεικνύει τη λανθασμένη διαχείριση της καριέρας του στο Χόλυγουντ ως λατίνου εραστή.

Το Just Mercy είναι ένα θανατοποινίτικο δικαστικό δράμα από τον ελπιδοφόρο Destin Daniel Cretton (Short Term 12, όπου ανακαλύφθηκε η Brie Larson η οποία έχει ένα ρολάκι εδώ) που παρά την υπερβολική του διάρκεια και την μάλλον προβλέψιμη ανάπτυξή του, έχει το απήλ της ταινίας καταγγελίας αλλά προπαντός τον ηλεκτρικό ερμηνευτή Michael B. Jordan στο ρόλο του αγιοποιημένου υπερασπιστή αθώων καταδικασθέντων και τον Jamie Foxx της χρονιάς που μας πέσαν τα σαγώνια με Ray / Collateral. Προγραμματισμένη για Χριστούγεννα η ταινία, έκανε αίσθηση στο TIFF19 στο κοινό που γουλάρει ενήλικο δράμα εκτός τσιχλοφουσκόκοσμου Μάρβελ (ακούς μαρή Brie;)


Νάσου και η πρώτη μου πρώιμη αποχώρηση (ναι, είμαι από δαύτους, σχώρνα με καρντάση), παρότι το Roy Thomson Hall είναι καραχλιδάτο και μάλιστα στο μπαλκόνι που καθόμουν είχα μια αίσθηση πτήσεως αλλά τεσπά. Το Blackbird είναι η τρανή επιβεβαίωση της υποψίας που ο έμπειρος cineφίλ έχει σχετικά με τον Roger Michell: Πως καλύτερα να σερβίρει καραμελωμένα φρούτα τύπου Notting Hill παρά να χάνεται στη μετάφραση δανέζικων οικογενειακών δραμάτων (κύρια υπεύθυνος ο Christian Thorpe που διασκευάζει το δικό του Silent Heart), αφήνοντας ένα συμπαγέστατο καστ (Sarandon - Winslet - SamNeil - Wasikowska) να βολοδέρνει μεταξύ παρατεταμένων συσπάσεων προσώπου και περιττών θεατρινισμών στο παίξιμο. Η δε «ανατροπή» να ζέχνει του μακρόθεν οπόταν κι εγώ ο τλήμων αναγκάστηκα να τρέξω ολοταχώς κι ανεπιστρεπτί προς την έξοδο.

Όσο κι αν νεωτερίζεται το Φεστιβάλι, το πρώτο 2ήμερο παραμένει παραδοσιακά δυο οπλισμένες Cannes. Αυτή τη φορά, η εσοδεία είναι λίαν ικανοποιητική, αν κρίνουμε από την ηχηρώς θετική υποδοχή των καραγκαγκάν τίτλων του φετινού Μαγιού: Εκκινώντας από το Parasite (Gisaengchung) του Bong Joon Ho, ο οποίος έσπασε το ρόδι για την Κορέα αποσπώντας με την πανέξυπνη αστική του σάτιρα τον Φοίνικα από τον πρόεδρα Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Μια αιμοδιψής φάρσα ανατροπής της απατηλής μπουρζουαζί, καμωμένη για υπερατλαντικά βραβευτικά ταξίδια σε ξενόγλωσσο, ταινία και σενάριο. Ο νεο-χριστιανός Τέρρυ Μάλικ, μετά το θριαμβευτικό Tree of Life, βούλιαξε στην καλλιτεχνικά ανύπαρκτη αδολεσχία με κάτι αλήστου To the Wonder (2013) και τοιαύτα, όμως εντέλει (πάντα με μια τουλάχιστον έξτρα ώρα επαναλαμβανόμενα πλάνα που γλίστρησαν στη μονταζιέρα) το A Hidden Life (με τα στερνά πλάνα του πρόσφατα αναχωρήσαντος Bruno Ganz) έχει αυτό το αιθέρια χορταστικό πλανάρισμα των φυσικών τοπίων (ναι ρε, βουνά, ναι βουνά, έχεις κανά πρόβλημα;) και τη γνωστή προβληματική Πίστης εναντίον Θρησκείας που στοιχειώνει τον καλλιτέχνη την τελευταία 20ετία.

Μια μικρή αποκάλυψη είναι το Portrait of a Lady on Fire της Celine Sciamma (Girlhood) που μπλέκει ζωγραφική με λεσβιακό ειδύλλιο σε μια εκδοχή Roman Holiday συναντά το παθιασμένο βλέμμα του Blue Is The Warmest Color στη Γαλλία του 18ου αιώνα. Εμφανής η προσπάθεια της Sciamma να διαδηλώσει τη γυναικεία σεξουαλική αφύπνιση σε μια εποχή αυστηρά ανδροκρατούμενη, κίνηση που βρίσκει εύκολα ανταπόκριση στο σημερινό woke και gender fluid φιλοθεάμον. Η αταξική μητριαρχική ουτοπία στα κυματοδαρμένα τοπία είναι μια ικανή καλλιτεχνική ονείρωξη που έκανε αίσθηση στο φεστιβαλικό κοινό, ιδιαίτερα των σινεκριτικών που γουλάρουν γαλλικό τζιβιτζιλίκι με το ουισκάκι ανά χείρας. Και μια που πιάσαμε τα κύματα, μάλλον ευρέθη το καινούργιο Moonlight για την A24, με το Waves (σημειωτέον ότι μαζί με το ως ανωτέρω Portrait και το Parasite στρογγυλοκάθονται στο απόλυτο 100% Fresh στο RT) του Trey Edward Shultsο οποίος μόλις έπιασε τα τριάντα του έχοντας προίκα το σενάριο του It Comes at Night (2017). Οικογενειακό δράμα ερμηνειών που σιμώνει τις εντάσεις στη Magnolia του PTA με το λυρισμό του American Honey, έχει όντως σηκώσει κύματα ιαχών που αντηχούν ίσαμε το People’s Choice Award της 15/09.


Όσοι με διαβάζετε είμαι σεσημασμένος: Αγαπώ το σινεμά του Robert Eggers όπως μας το συνέστησε με το μαγευτικό The Witch. Με το The Lighthouse η New England ανθρωπογεωγραφία του μεταφυσικού τρόμου φωτίζει με το ασπρόμαυρο του γερμανικού εξπρεσιονισμού δυο σκιαχτικές θαλασσοδαρμένες φιγούρες που λες ξεπήδησαν από το Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ. Ο Γουίλεμ Νταφόου, στο υπερθετικό σερί μετά το Florida Project κι ως Van Gogh, είναι εξαφανισμένος στο ρόλο του καπετάνιου ενώ ο κατά δήλωση ηθοποιός Rob Pattinson εδώ μεταποιείται σε φιγούρα του βωβού ως μούτσος για καντάρια βραβείων. Η μεγαλεπήβολη αισθητική συναντά την άξαφνη, την αδόκητη τρέλα και κάπου σε τούτο το σημείο σταματώ το ρέηβ ώστε να αναλάβω δυνάμεις για ένα ΣΚ πλήρες κινηματογραφικής όσφρησης στις ατέλειωτες ουρές των φεστιβαλικών βένιουζ. Καλή μου δύναμη κι ευχαριστώ τα μάλα.

Ο ηθοποιός Albano Jeronimo παίζει τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του ραντσέρη, ο οποίος με την πάροδο του χρόνου δεν πρέπει να διατηρήσει μόνο την γη του κερδοφόρα, αλλά και να αντιμετωπίσει ένα μακροχρόνιο οικογενειακό μυστικό. "Όλα στην υπόθεση του έργου βασίζονται στην ατέλεια. Προσπάθησα να υποδυθώ τον Φερνάντες οικοδομώντας τον όχι σαν φανταστικό χαρακτήρα, μα σαν πραγματικό άνθρωπο. Και αυτός ο τύπος είναι γεμάτος ατέλειες, συνεπώς η απόπειρα μου είχε αυτόν τον στόχο, να αποδώσω κάτι το ημιτελές."

Πρωταγωνίστρια του φιλμ, η απαστράπτουσα Gong Li, κέρδισε για ακόμη μια φορά τις καρδιές των παρευρισκομένων με την γοητευτική της παρουσία, όπως και τα αμέτρητα φλας των φωτογράφων. "Δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή στον ρόλο που κλήθηκα να αποδώσω. Πιστεύω πως αυτή η ταινία είναι ιδιαίτερη για τον σκηνοθέτη μας και διαθέτει στην κινηματογράφηση της πάμπολλα από τα δημιουργικά του στοιχεία. Και σε εμάς όμως έδωσε απεριόριστη ελευθερία για να εκφράσουμε μέσα από τις εικόνες τους εαυτούς μας."

Την ασθενή κοπέλα υποδύεται η ηθοποιός Eliza Scanlen και αυτή από την μεριά της έχει δυο λόγια να πει, για τον ιδιόμορφο τρόπο που προσεγγίστηκε ο χαρακτήρας της. "Είναι απίθανο το πως θέλησαν να βγάλουν την εκκεντρικότητα μέσα από μια δραματικά σκοτεινή περσόνα, δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η Μίλλα, αλλάζει περισσότερες από μια ντουζίνα περούκες κατά την διάρκεια του φιλμ, μία από αυτές μάλιστα βαθιά μπλε απόχρωσης. Πάντως ανάμεσα από όλα αυτά τα πρόσωπα που παρελαύνουν από το στόρι, η Μίλλα είναι η πιο ώριμη από όλα." Ο αστέρας Ben Mendelsohn υποδύεται τον πατέρα του κοριτσιού, που γνωρίζει για πρώτη φορά τον έρωτα. "Είναι μια υπέροχη ιστορία αγάπης, αλλά και μια ιστορία βγαλμένη από την απλή ζωή, γραμμένη από κόσμο του περιθωρίου, της παρανομίας, θεωρούμενα ανένταχτα στην κοινωνία. Είναι μεγάλη χαρά αυτή, συγκινούμαι και μόνο που μιλάω για αυτό το σπουδαίο φιλμ."

Τρίτη απόγευμα πετάγομαι στο TIFF Lightbox (350 King Street W, Toronto) για την παραδοσιακή παραλαβή του πολυπόθητου press pass και του lootbag. Η οποία τσάντα φέτος είναι στο περίπου άδεια (λιτότης ή έλλειψη σπόνσορς;). Λίγη η κίνηση καθότι το Φεστιβάλι έχει ανοιξιθύρια την Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη και όπως πάντα κατεβάζει αυλαία δυο Κυριακές μετά, δηλαδή στις 15 Σεπτέμβρη, τουτέστι Cannes, Mostra, καναδέζικο σινεμά (26 ταινίες, 50% από γυναίκες δημιουργούς) και οσκαρικά πυρηνικά όπλα στο μπλέντερ κατά τα ειωθότα. Οκ, σο εκεί ψηλά στον 3ο όροφο αρχίζω να ροβολάω τις σκάλες προς τα κάτω και (στάνταρ μουβ) κάνω μια αρπαχτή για προς νερού μου. Τα γνώριμα βήματά μου με οδηγούν στην τουαλέτα των Ανδρών. Εκεί ακριβώς από κάτω από τη λέξη MEN διαβάζω: Αυτή είναι μια τουαλέτα. Όποιος αυτοπροσδιορίζεται ως άνδρας / ή ποικιλόμορφου φύλλου (gendervariant) δύναται να χρησιμοποιήσει αυτό το χώρο. Στο TIFF σεβόμαστε το δικαίωμα όλων να επιλέγουν την κατάλληλη τουαλέτα για εκείνους.

Ο αστερίσκος δίπλα στο *gender variant σαφέστατος: Βλέπε transgender, transsexual, two-spirit, non-binary, gender queer and / or gender diverse. Εδώ βέβαια ακούω τον Τζόρνταν Πήτερσεν να σκάει ένα σαρδονιότατο γκριν κι αν δεν τον ξεύρεις δεν κάνει, μπες στα γιουτούμπια να σακουλευθείς. Εμπάσει περιπτώσειδι σκέφτηκα, αυτό το του - σπίριτ πρωτότυπο ακούγεται - και μπήκα μέσα. Ο οποίος cineιρμός με πετάει οπίσω στο αλήστου μνήμης ΤΙΦΦ17 οπόταν υπήρξε κριτικός κινηματογράφου (με πιστούς τιτιβιστές ακολούθους στο φιλμ τουίτα) που κάλεσε 911 γιατί κάποιος έγραφε στο κινητό του σε δημοσιογραφική προβολή. Αυτό λοιπόν που τότενες ήτο το αστείο της χρονιάς, δυο έτη μετά είναι χαρτάκι στο δισάκι που μοιράζεται στους δημοσιογράφοι (όπου τεράστιο κριτήριο επιλογής είναι η αυτοένταξη του αιτούντος για διαπίστευση σε κάθε σεξουαλική ή οιαδήποτε άλλη μειονότητα) που τιτλοφορείται Safety & Respect at TIFF και προειδοποιάει για μέτρα εναντίον οιασδήποτε πράξης ή υπόνοιας προσβολής θεατών, εθελοντών και λοιπών θιασωτών σε κάθε ηβέντ του Θεσμού. #MeToo και #TimesUp το μεγαλείο σου.


Με cineπεια στο σχεδιασμό της τελευταίας 4ετίας, θα παρακολουθήσω επισταμένα (μαραθώνιος ταινιών ενταύθα) το 4ημερο 7-10 Σεπτέμβρη (Σάββατο – Τρίτη). Οσκαρικά ασκαρδαμυκτί τα κίνητρά μου - στα σημειώνω για να υπολογίζεις: Just Mercy, Pain and Glory, Blackbird, Knives Out, Dolemite is my Name, A Beautiful Day in the Neighborhood, The Aeronauts, The Report, Marriage Story, Judy, Jojo Rabbit, Harriet, Uncut Gems, The Laundromat, για να κλείσω παραδοσιακά με το υπεραναμενόμενό μου Joker (Joaquin!) και το Ford Vs Ferrari. Κι όλα δαύτα αναμετάξυ Gala Presentations, Masters, Platform, Special Presentations, In Conversation with…, Discovery, Primetime, Contemporary World Cinema, TIFF docs, Wavelengths, Short Cuts, TIFF Cinematheque, την καρακαλτάκα Midnight Madness και τα Special Events, όπως η βράβευση των Meryl Streep και Joaquin Phoenix με νιόφαντα βραβεία ερμηνειών για τη συνολική τους προσφορά και... ΔΙΚΕΦΑΛΕ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ!

Πάντα μέσα από το Moviesltd.gr, απαντώ τιτιβιστικά στο @TakisGaris. Με λύπη ότι θα χάσω αναπόφευκτα κάποια υψηλής προσδοκίας ταινιάκια αλλά και με την ακλόνητη πίστη πως, όπως τα πέρυσι, έτσι και εδωνά, ένα κατιτίς Green Book πράμα θα χτυπήσει βραβείο κοινού και θα εκτοξευθεί μέχρι τη μαγική βραδιά των οσκαριώνε. Εγώ δηλώνω παρών κι εδώ θα είσαι μαζί μου νοερά κι εσύ για να παίξουμε γερά και σε αυτό το υπερδιαπλανητικό Φεστιβάλι. Ντηλ μωρσύ;

*Σταυροκοπιέται κι ετοιμάζει κολατσό με ξηροκαρπίδια και μπουκαλόνερα.