Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Το κόλπο του "ηλικιωμένος κυριούλης, συνήθως μπαμπάς, σώσει κοριτσάκι από τα χέρια των κακών" πρώτος από όλους το θέσπισε σαν ειδική υποκατηγορία των action movies Ο αείμνηστος (και αγαπημένος) Tony Scott, ορίζοντας σε φιλμς του όπως τα Man On Fire και Domino, προστάτες που έχουν διαβεί για τα καλά το κατώφλι της μεσηλικίωσης σαν τον Denzel και τον Rourke. Αναμφίβολα η έμπνευση του δαίμονα Luc Besson να κτίσει ολόκληρο εμπορικό χαρακτήρα πάνω στο ζήτημα, δίνοντας του μάλιστα την δυνατότητα των σίκουελς. όχι απλώς κατέστησε σε αστέρα πρώτου βεληνεκούς τον Liam Neeson, που βίωσε επιτυχίες στα box office, που δεν είχε συναντήσει ποτέ στην καριέρα του, αλλά έδωσε την ευκαιρία και σε άλλους εξηντάρηδες (σαν τον Sean Penn για παράδειγμα) να υποδυθούν τους δυναμικούς πατεράδες. Ε, λογικά κι επόμενα έφτασε και η ώρα του Mel. Που με τέτοιο παρελθόν δεν θα μπορούσε να το παίξει καλοκάγαθο γερόντι, οπότε το τσούλησε κομματάκι διαφορετικά το στόρι...

Ένα χρόνο έξω από τα κάγκελα συμπληρώνει ο εξηντάρης παροπλισμένος κακοποιός Τζον Λινκ, που επιθυμεί πια, όσο χρόνο ζωής του απομένει να τον περάσει ελεύθερος, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές που θα τον γυρίσουν μονομιάς στην φυλακή. Προσπάθεια που έχει ξεκινήσει, αρχικά, μένοντας μακριά από το πιοτό, κακιά συνήθεια που τον είχε καταστρέψει στο παρελθόν και ακολούθως στήνοντας το νόμιμο μαγαζάκι του ως τατού αρτίστας, κάπου στις παρυφές της Καλιφορνέζικης ερήμου, στο απόμερο τροχόσπιτο όπου έχει βρει γαλήνη και ηρεμία. Μονάχα ένας καημός τον βασανίζει εδώ και καιρό, ότι η μοναχοκόρη του Λύντια, που από πολύ μικρή ζει στα πλούσια προάστια μαζί με την εύπορη μητέρα της, έχει εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει πίσω της σημεία ζωής, ακολουθώντας - όπως προστάζουν τα πατρικά της γονίδια - βίο παράνομο και ανήθικο, έχοντας για παρέα τους πιο επικίνδυνους εκτελεστές του μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών.

Χρήστης ουσιών και η ίδια, πέφτει πανεύκολα στις γεμάτες ρίσκο παγίδες που της στήνουν οι κομπανιέροι της και σε μια από αυτές τις ένοπλες εφόδους το κακό δεν θα αργήσει να γίνει, καθώς το δικό της περίστροφο θα εκπυρσοκροτήσει, αφήνοντας στον τόπο τον περιβόητο σικάριο - και boyfriend της - Τζόνα. Μόνη κι αβοήθητη, περιφερόμενη στους κακόφημους δρόμους του LA, χωρίς δολάριο στην τσέπη και γνωρίζοντας καλά πως τα καθάρματα σύντομα θα την αναζητήσουν για να την εξολοθρεύσουν, η Λύντι, θα σκεφτεί να επικοινωνήσει με το μοναδικό στήριγμα που μπορεί αυτή την στιγμή να της φανεί χρήσιμο, τον ίδιο της τον πατέρα.

Και κάπως έτσι κάτω από τον καυτό ήλιο του αμερικάνικου Νότου, μπαμπάς και θυγατέρα θα συναντηθούν και πάλι, με τις συνθήκες όμως να φαντάζουν οι πιο αντίξοες δυνατές, καθώς σύντομα ο έμπειρος από δύσκολες καταστάσεις wanabee τίμιος, Λινκ, θα αντιληφθεί πως το 17χρονο σπλάχνο του κάτι κρύβει πίσω από τα συνεχή της παραμύθια. Έστω και με αυτή την συνθήκη όμως, βλέποντας την ανήμπορη να αντεπεξέλθει στις λακκούβες, θα βγει μπροστά σπάζοντας την αναστολή του, μόνο και μόνο για να την προστατέψει από τα λυκόρνια που την καταζητούν dead or alive. Κι από την μάχη που θα επακολουθήσει δεν είναι βέβαιο πως στο τέλος όλοι θα βγουν σώοι και αβλαβείς.

Βασικός κανόνας του γουέστερν δηλαδή, που μια τέτοια σύγχρονη εκδοχή του ορίζει το Blood Father, βασιζόμενο σε νουβέλα του σκοτεινού κομίστα Peter Craig που εδώ (όπως και στο επίσης αξιόλογο The Town) επιμελείται το σενάριο, στην καινούργια δημιουργία του Φραντσέζου Jean-Francois Richet, που εδώ και καιρό έχει γίνει διεθνής (με το ριμέικ του Assault On Precinct 13) αν και το καλύτερο πόνημα του μέχρι στιγμής φυσικά και είναι το βιογραφικό Mesrine. Εδώ ο Γάλλος με την βοήθεια σέπια φακών που τονίζουν ακόμη περισσότερο το κιτρινοκοκκινωπό περιβάλλον των αρχικών πεδίων της Ατακάμα και με την κάμερα φορτωμένη στον ώμο για να αποδώσει ρεαλιστικότερα τις εντάσεις, στήνει ένα παλιομοδίτικο b-movie, με προβλέψιμη εξέλιξη και με γνώριμες ανατροπές, από εκείνα που οι παλιότεροι θα επιθυμούσαν συχνότερα να απολαμβάνουν στα εκράν.

Παλιότεροι ηλικιακά που πιθανότατα θα συνηδητοποιήσουν στην υπερβολικά γηρασμένη εικόνα του Gibson (στο πανί και όχι στην αφίσα, που ο υπολογιστής έχει κάνει θαύματα), πως από τις μέρες των Φονικών Όπλων έχουν κλείσει ήδη τρεις δεκαετίες και ο Αυστραλοθρεμένος μορφονιός μάλλον δεν διαθέτει τα κουράγια για να κοντράρει τους πάνοπλους Μεχικάνους. Παρόλα αυτά ο γερο-Ριγκς έχει την πείρα και την γνώση να παίξει για πλάκα έναν ρόλο που δεν κρύβει απαιτήσεις, δίνοντας την ευκαιρία με την υποστηρικτική συμβουλή του στην 22χρονη κουκλίτσα Erin Moriarty να συστηθεί ευρύτερα στο κοινό, υποδυόμενη σε αρκούντως σέξι φόρμα την παραστρατημένη νεάνιδα.

Στήνοντας έτσι το δυναμικό ντουετάκι που απαιτεί η πλοκή για να εξελιχθεί, χωρίς να φτάνει ποτέ σε τίποτα σασπένς κορυφώσεις, δίχως όμως ταυτόχρονα να κουράζει με την ρυθμική αφήγηση. Μια περιπέτεια που δεν θα θυμάσαι για πάντα δηλαδή, δεν θα σε αφήσει και στιγμή να βαρεθείς όμως, αφού Mel και ρουτίνα, εκ ορισμού δεν συμβαδίζουν.

του gaRis (@takisgaris)

Μεγαλώσαμε Όλι μου. Πούντα 80s-90s πούσουν μακελάρης με Platoon - Born on the 4th of July - Wall Street - JFK. O υπερθετικός Stone(d) της πολιτικής καταγγελίας και μετρ της συνομοσιολογίας. Κάτι λαϊκατζήδες Michael Moore τι να μας πουν με την εγωπαθή Trumpland τους, εσύ άρχοντα οφείλεις να ορθώσεις ανάστημα και να περιγράψεις αυτή την τιτανομαχία βοθρολυμάτων Hillary - Trump που - τέλειο τάιμιν - μέρες πριν την 8η Νοέμβρη παίζει στο ρυθμό της FBI έρευνας για τα (κάτι δεκάδες χιλιάδες) emails της Κυρίας. Δυσωδία και ξεβράκωμα της Ουάσιγκτον με διχασμένο το αμερικανικό πόπολο. Βούτυρο στο ψωμί σου Όλι μου. Όμως εσύ, είδες τον Edward Snowden τρεις φορές στην Μόσχα του Πούτιν ο οποίος αγαπά όλα τα καλά παιδιά που προθυμοποιούνται να εκθέσουν NSA και USA στον παγκόσμιο ιστό και παρότι η οσκαροστεφανωμένη Laura Poitras τα έβγαλε live καταγεγραμμένα όλα στο Citizen Four είπες να το γυρίσεις μυθοπλασία. Τόσο ζορίστηκες να το βγάλεις ον μπάτζετ που έχασες την κηδεία της μάνας σου. Σόρρυ, αυτό το πάθος να υπηρετήσεις την αλήθεια και να ξυπνήσεις συνειδήσεις στο θέμα του κρατικού μπιγκ μπράδερ επί της ιδιωτικότητος του πολίτου εγώ δεν το ένοιωσα στιγμή στο πανί.

Φρέσκια ανάμνησα η φλόπα (κι εσύ με $40+Μ ξόδια, ζόρια έπιασες πίσω τα μισά) του The Fifth Estate (2013) που πραγματεύτηκε τα WikiLeaks του Julian Assange. Με τη διαφορά ότι το Snowden είναι καλοφκιασμένο, με σήμλες εφφέδες και το θρυλικό μοντάζ που παίζει μπάλα μονάχο του. Ο Joseph Gordon-Levitt σε εμφανή - και κατά κόρον επιτυχή - προσπάθεια ταυτοπροσωπίας με τον ήρωα (σε αντιδιαστολή με τη κατά ανοίκειο τρόπο αστεία μίμηση στο The Walk) πλαισιώνεται με ένα εχέγγυο καστ (Shailene Woodley, Tom Wilkinson, Melissa Leo, Nic Cage!) προεξάρχοντος του αρχιβίλαιν Rhys Ifans, αφεντικού στην Υπηρεσία, σε ένα στόρυ (με τον Kieran Fitzerald του The Homesman) που δανείζεται πλοκή από δαύτα τα ημικατασκοπικά θριλεράκια με Sandra Bullock προ 20ετίας. Κατανοητό επίσης το POV της αφήγησης όμως, ειλικρινά, δε με ξετρέλανε η αισθηματική ιστορία του Snowden εις βάρος της μεγάλης κουβέντας για τη μετά την 9/11 μεθοδολογία καταδολίευσης του NSA που πετά τη μάσκα προστασίας της ασφάλειας και της δημοκρατίας για να δείξει το σκοτεινό πρόσωπο του αμερικανικού ιμπέριουμ ως χωροφύλακα της οικουμένης.

Ως το Σεπτέμβρη και το TIFF16 το Snowden φιγουράριζε ως ένα από τα δύο πιθανολογούμενα οσκαρικά έργα φέτο από δις βραβευμένους (σπάνιο) σκηνοθέτες: Το έτερο είναι το Sully του The Clint (που δε με συγκλόνισε για να το γράψω διακριτικά, πέρα από το θαυμασμό στην καλλιτεχνική ευκρίνεια του 80φεύγα Eastwood). O 70χρονος πλέον Stone έχει νερώσει κρασάκι ήδη από το WTC, εξέλιξη που με λυπεί γιατί έχω υπάρξει φαν ορκισμένος ακόμη και στα δύσκολα. Διότι ο Όλι ως κατεξοχήν ανατρεπτικός (όχι ως φόρμα αλλά ιδεολογικά) καλλιτέχνης του μέηνστρημ δεν αποτυγχάνει παρά μόνο όταν δεν τολμά αρκετά. Το Snowden είναι η χαμένη ευκαιρία της χρονιάς.

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ κι αν ξυπνά το νοσταλγικό παρελθόν καλέ μου φίλε, που πλέον συνοδεύεις τον ούτε δεκάχρονο σινεφίλ κανακάρη σου στην αίθουσα για να απολαύσει τα φατσουλάκια που από το καλοκαίρι κιόλας είχαν κλείσει μαζί του ραντεβού στην αίθουσα μέσω του άριστα οργανωμένου προμόσιον. Φατσουλάκια που θα σου φέρουν στο μυαλό θύμησες, από τότενες που στην ηλικία του παιδιού σου, μέ μόλις πέντε δραχμές που μάζευες όλη την βδομάδα, κατάφερνες να αποσπάσεις το χαμόγελο της απέναντι συμμαθήτριας κάνοντας της δώρο αγάπης έναν ξεμαλλιάρη Ευχούλη (έπαιζε το ίδιο αποτέλεσμα και με τον Σπιρτούλη, που είχε και πιο μωρουδίσια μόστρα), νιώθοντας υπέροχα που μέχρι να της τον ανανεώσεις με καινούργιο, καταλάβαινες πως τον κουβαλάει έχοντας σε στο μυαλό, μέσα στην σχολική της σάκα. Τι εποχές...

Κανένα ον σε ολάκερο τον κόσμο δεν έχει μόνιμα μέσα του τέτοιο άσβεστο πάθος για γιορτή και πανηγύρι, ακόμη κι αν δεν περνάει τις καλύτερες του ημέρες, όπως οι Ευχούληδες, τα μικροσκοπικά στοιχειά, που καλά κρυμμένα μέσα στις φυλλωσιές του δάσους, αποφεύγουν εδώ και δύο ακριβώς δεκαετίες τους φοβερούς και τρομερούς γίγαντες Μπέργκεν, που τους κυνηγούν για να τους αφανίσουν. Είκοσι χρόνια που κλείνουν σήμερα από εκείνη την μεγάλη απόδραση των τρολς από τον σκοτεινό κόσμο των πανάσχημων εχθρών τους, χάρη στην εξυπνάδα του βασιλιά τους Πέπι, γεγονός που θα σημάνει την ευκαιρία για ένα υπέρλαμπρο πάρτι που έχει με αστείρευτο κέφι στήσει η μονίμως ενθουσιασμένη κόρη του, πριγκίπισσα Πόππυ. Που ούτε την νοιάζει καν, αν με την φασαρία που θα ξεσηκώσει, ενδεχόμενα να αποσπάσει την προσοχή των θεόρατων κυνηγών, που είναι πολύ πιθανόν να αποκαλύψουν την φωλιά τους!

Προειδοποίηση που έχει εδώ και καιρό κάνει στους γελαστούς του συντρόφους, ο πιο απόμακρος, λιγότερο δημοφιλής και γκριζωπός Κλωνάρης, που έχει στήσει στο σπιτικό του, έναν ολόκληρο μηχανισμό αποφυγής των Μπέργκεν, για το ενδεχόμενο που εκείνοι κάποια στιγμή επιτεθούν. Καταφύγιο που ούτε κι εκείνο θα γλυτώσει από την οργή των κακίστρων, που θα πιάσουν τα φουκαριάρικα τρολάκια εξ απήνης, θα τα αιχμαλωτίσουν και θα τα οδηγήσουν αλυσοδεμένα στο κάστρο τους προς βρώση. Μια επίθεση από την οποία ελάχιστοι θα γλυτώσουν, ανάμεσα τους και η πριγκιποπούλα, που μπορεί να είναι πρώτη στο χορό και στο τραγούδι, είναι όμως ακόμη πιο δυνατή στην μάχη και άφοβη στον πόλεμο, γι αυτό και θα δώσει υπόσχεση στους κομπανιέρους τους, πως πολύ σύντομα θα βρεθούν και πάλι με τα αγαπημένα - αλλά και φυλακισμένα - αγαπημένα τους πρόσωπα.

Δρόμο παίρνει, λοιπόν, δρόμο αφήνει η φουριόζα Πόππυ, ολομόναχη αναζητώντας τον κόσμο των μελαγχολικών, στενοχωρημένων, μουρτζούφληδων, γκρινιάριδων θηρίων, που μονάχα μια στιγμή έχουν την ευκαιρία να νιώσουν ευτιχισμένοι, απλά τρώγοντας ένα Τρολ. Κι αν προσπερνώντας όλους τους μεγάλους κινδύνους που παραμονεύουν στο δάσος, με την βοήθεια του Κλωνάρη, που σύντομα θα εμφανιστεί στο διάβα της για να την συντροφεύσει, φτάσει κάποια στιγμή στο κατασκότεινο βασίλειο των φαγανών, πρέπει πλέον να καταστρώσει πλάνο ευφυές μα και ριψοκίνδυνο για να σώσει τους φίλους της. Σχέδιο που θα χρειαστεί την αμέριστη συνδρομή ενός Μπέργκεν, του πιο καλόψυχου, αν υπάρχει έστω ένα τέτοιο, που δεν θα είναι άλλη από την συνεσταλμένη υπηρέτρια Μπρίτζετ, που ολημερίς ζει και αναπνέει για τα όμορφα (...) μάτια του λατρεμένου της διαδόχου του θρόνου...

Τι πλάκα όμως ε? Ακόμη και μέσα στον φοβιστικό πανζουρλισμό εκείνο που κατορθώνει η ταινία που επιμελείται σκηνοθετικά ο Mike Mitchell, ένας από τους βασικότερους συντελεστές του θρύλου του Shrek και ο έχοντας το γενικό πρόσταγμα του τελευταίου του επεισοδίου Forever After, είναι να εκτονώνει την ένταση μέσα από την ευρηματική χρήση πασίγνωστων μελωδιών, που στήνουν ένα καλαμπουρτζίδικο μιούζικαλ animation θαυματάκι. Με αφετηρία το διαρκές συναίσθημα της χαράς, που δεν σταματιέται με τίποτα (Can't Stop This Feeling τραγουδά ο σούπερ αστέρας Justin Timberlake και δανειστής της φωνής του στον ευαίσθητο και παρεξηγημένο Κλωνάρη, καθιστώντας το πρότζεκτ των Trolls πασίγνωστο σε οποιονδήποτε έφηβο και προς τα κάτω, υποψήφιο θεατή) η πλοκή κινείται διαρκώς με οδηγό της το τραγούδι, που φαντάζει τόσο χιουμοριστικά ταιριαστό σε κάθε πλάνο του έργου.

Και Hello (αναμφίβολα η πιο διασκεδαστική στιγμή της ταινίας) και Total Eclipse Of The Heart και The Sound Of Silence και True Colors μα και disco funky στο φινάλε September συμπεριλαμβάνει στο mixtape του το Trolls, που σταδιακά ανεβάζει τα μπιτ, εκτοξεύοντας μέσα από την πολυχρωμία των φατσούλινων ηρώων και των τρισδιάστατων αξιόλογων (όχι πάντων και άριστων) ντεκόρ του και το κέφι στην πλατεία. Έχοντας στην θεματική του πάρει λιγουλάκι από Σιντερέλλα, κομματάκι από Fellowship, δεδομένα μπόλικη επιρροή από Boxtrolls (ειδικά στην απίθανου μαύρου χιούμορ σεκάνς της παρουσίασης του μουντού κόσμου των Μπέργκεν), αλλά πολύ περισσότερο από τους ανταγωνιστές Στρουμφ, το ρυθμικό αυτό κινούμενο σχέδιο μάλλον μοιάζει απίθανο να μην σπάσει τα παγκόσμια ταμεία στο πέρασμα του. Καθιστώντας ακόμη πιο γνωστό στο ευρύ κοινό, κατόπιν του Pitch Perfect, το τεράστιο ταλέντο της - δεν την λες ούτε ομορφούλα, ούτε πρώτο μπόι - Anna Kendrick, που υποδύεται φωνητικά την τρελιάρα Πόππυ, (και) στο τραγούδι, μιας και το μεγαλύτερο χειροκρότημα του feelgood μουσικοχορευτικού αποτελέσματος της ανήκει ολοκληρωτικά! Καμία έκπληξη, ήμουν βέβαιος για το όμορφο αποτέλεσμα, η Dreamworks, χωρίς να είναι Disney, Pixar ή Laika ουδέποτε απογοήτευσε τις προσδοκίες μου.

Α, από την ανοιχτή τσέπη της τσάντας της 14χρονης θυγατέρας μου μόλις έπεσε ένας Ευχούλης... Ταλαίπωρε μπαμπά...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ!

Ο Δημήτρης Αθανίτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σινεμά και αρχιτεκτονική. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η πρώτη ταινία του «Αντίο Βερολίνο» (1994) κέρδισε δύο διακρίσεις στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ η δεύτερη ταινία του «Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο» (1997) ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Αλέξανδρο και κέρδισε το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας (Λένα Κιτσοπούλου). Η ταινία του «2000+1 στιγμές» (2001) επιλέχτηκε από τον Αυστραλό κριτικό Bill Mousoulis ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες για το 2001 στο Senses of Cinema, ενώ η προηγούμενη ταινία του, «Τρεις μέρες ευτυχίας» (2011) έλαβε τις υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Μουσικής, Εφέ και Καινοτομίας της Ακαδημίας Κινηματογράφου, βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο London GFF, ενώ συμμετείχε σε πάνω από 20 φεστιβάλ (όπως Seville EFF, Cairo IFF, Uruguay IFF, κ.α).

Το Invisible είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία του. Έχει κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο στη Φιγκέιρα ντα Φοζ, τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Ανδρικού Ρόλου στο Ελληνικό Φεστιβάλ του Λονδίνου (London Greek Film Festival), έξι κύριες υποψηφιότητες στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, συμμετοχή σε πάνω από είκοσι φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο - μέχρι στιγμής - και έκανε την ελληνική πρεμιέρα του στο περσινό, 56ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Επομένως, βγαίνει εμπορικά στις αίθουσες της χώρας μας έναν χρόνο μετά την παρουσία του στο ΦΚΘ.

Η υπόθεση: Ένας πατέρας χάνει τη θέση του στον κόσμο. Ο Άρης είναι ένας μοναχικός 35άρης, χωρισμένος, που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο. Όταν απολύεται χωρίς καμιά προειδοποίηση, αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη ο ίδιος, καθώς νιώθει θύμα μιας ακραίας αδικίας. Όμως, ο Άρης δεν είναι μόνος του. Έχει μαζί του και τον εξάχρονο γιο του…

Η άποψή μας: Μια παραλία. Ένας άνδρας. Προχωράει. Στο χέρι του ένα πιστόλι. Συνεχίζει. Ένα αυτοκίνητο. Μέσα, ένα ζευγάρι. Ερωτοτροπεί. Το πιστόλι υψώνεται. Ένας πυροβολισμός. «Μέχρι εδώ, όλα καλά. Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση», που έλεγε μια άλλη ψυχή στο «Μίσος». Τι κάνει τελικά ο Άρης; Παίρνει εκδίκηση πυροβολώντας το πρώην αφεντικό του; Παίρνει τη ζωή του, καθώς δεν αντέχει τον άδικο κόσμο γύρω του; Ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Η τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη είναι μία από τις καλύτερές του. Με επίκεντρο την περιοχή του Ασπρόπυργου μιλάει για το σήμερα με όρους επείγοντος. Μιλάει για την ανεργία, για τη βία που αυτή ασκεί, για τους αριθμούς που ευημερούν ενώ οι άνθρωποι υποφέρουν. Ο Αθανίτης κάνει πολιτική ταινία χωρίς να μιλάει για πολιτική, χωρίς να είναι στρατευμένος. Την καταγραφή του σήμερα πετυχαίνει και το καταφέρνει περίφημα σκηνοθετικά. Το κλασικό πρόβλημα των περισσότερων ελληνικών ταινιών, όμως, δεν το ξεπερνάει. Το σενάριο. Ευτυχώς, δεν υπερβάλλει. Δεν πέφτει στη λούμπα του μαξιμαλισμού. Δεν θέλει να τα «πει όλα», χώνοντας περιττά και περίσσια πράγματα, ισοπεδώνοντας εντέλει τα πάντα. Όχι, κρατάει μικρό καλάθι, αλλά ίσως να είναι περισσότερο αφαιρετικός απ' όσο χρειαζόταν μια ταινία με επιδιώξεις Kassovitz και Dardenne. Η μυθοπλασία, η δραματουργία είναι ισχνή υπέρ το δέον...

Ο ήρωάς του, ο Άρης, πέρα από ένας άνθρωπος ο οποίος χάνει τη δουλειά του και χάνει τον κόσμο του, είναι ένας άνθρωπος που τα έχει χάσει ουσιαστικά όλα – και πλέον δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει. Έχει χωρίσει από τη γυναίκα του, κάτι που του πήρε την περηφάνια. Δεν εκτιμά τον έρωτα της γυναίκας από το μπαρ, οπότε χάνει τον ανδρισμό του. Δεν μπορεί να σταθεί στον γιο του έτσι όπως θέλει κι όπως πρέπει, οπότε χάνει την έννοια της πατρότητας. Έχει χάσει την αξιοπρέπειά του, γι' αυτό θέλει να εκδικηθεί. Από την άλλη, δεν το χωράει ο νους του πως έχει χάσει τη δουλειά του. Δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά, δεν μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό, βραχυκυκλώνει. Είναι εξαιρετική η σκηνή όπου ο Άρης μπαίνει κρυφά να δουλέψει στο εργοστάσιο παρά το γεγονός ότι έχει απολυθεί!

Ενδιαφέρουσες ερμηνείες, δυνατό κοινωνικό μήνυμα από τη μια, διπλό (μην πω και τριπλό!) φινάλε που κάπως αποπροσανατολίζει και μια αίσθηση ανολοκλήρωτου από την άλλη συνοψίζουν τα υπέρ και τα κατά της ταινίας. Που έτσι κι αλλιώς θα λέγαμε ότι αφήνει ένα θετικό πρόσημο για το μέλλον. Τα παιδιά είναι το μέλλον. Τα παιδιά θα παίζουν μπάλα. Είτε επί της γης είτε στους ουρανούς...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ξεχάστε αυτά που νομίζατε ότι ξέρατε για τον ιρανικό κινηματογράφο

Λοιπόν, επειδή βασικό ρόλο για την κατανόηση της ταινίας έχει να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι τα djinn (που αναφέρονται στο Κοράνι), μετά από ψάξιμο στο διαδίκτυο βρήκαμε το παρακάτω απόσπασμα από ένα κείμενο του Παναγιώτη Κάρδαρη, δημοσιευμένο στο http://pointfromview.blogspot.gr/ το 2012. Το παραθέτουμε αυτούσιο:
«ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΤΖΙΝΙ - Αργότερα, όταν ο Μωαμεθανισμός έγινε η Νέα Θρησκεία των Αράβων, το Ισλάμ κράτησε στους κόλπους τους την πίστη στα Τζίνι, το Κοράνι μάλιστα αφιερώνει στα πλάσματα αυτά, πέραν των διάσπαρτων αναφορών, ένα αυτοτελές κεφάλαιο, την Σούρα Ελ-Τζιν. Αλλά και οι Χαντίθ, οι προφορικές παραδόσεις περί του Μωάμεθ και της καινούργιας του Θεοφιλοσοφίας, έχουν συμπεριλάβει στις διδασκαλίες τους τα τρομερά Τζίνι. Έτσι πληροφορούμαστε ότι ο Ισλαμικός κόσμος και επισήμως αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτών των πνευμάτων που έχουν δημιουργηθεί από άκαπνη φωτιά, πριν ακόμα ο Αλλάχ ο Παντοδύναμος πλάσει τον άνθρωπο από χώμα. Υπάρχουν σύμφωνα με το Ιερό Βιβλίο των Μουσουλμάνων και καλά αλλά και ασεβή τζίνι. Τα πρώτα είναι καλότυχα και αγαθά, τα δεύτερα όμως είναι ακόλουθοι του Φοβερού Ιμπλίς, του διαβόλου, που αρνήθηκε την Εντολή του Αλλάχ να προσκυνήσει τον Άνθρωπο. Ο Μωάμεθ προειδοποιεί τους πιστούς να αποφεύγουν την κατεργαριά και την πονηριά τους, κρατώντας τα παιδιά τους προστατευμένα, ιδιαίτερα την νύχτα όπου παραμονεύουν προκειμένου να βλάψουν τα γεννήματα των ανθρώπων. Αυτά στο τέλος των καιρών θα γίνουν με τον κύριό τους, τον αποστάτη, οι φλόγες της κόλασης». Κρατήστε τα παραπάνω στοιχεία λοιπόν προς το παρόν και πάμε παρακάτω.

Η ταινία Under The Shadow είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη Babak Anvari, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο προηγούμενο φεστιβάλ του Σάντανς, αγοράστηκε από το Netflix για να προβληθεί από την πλατφόρμα του και είναι η επίσημη πρόταση της Μεγάλης Βρετανίας για την κατηγορία του ξενόγλωσσου Όσκαρ. Εδώ, να ευχαριστήσω δημόσια τον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη για τη βοήθειά του στο να ξεδιαλύνω τι ακριβώς σημαίνει «ξενόγλωσσο Όσκαρ» και ποιες ταινίες έχουν δικαίωμα να υποβληθούν στη συγκεκριμένη κατηγορία: ταινίες μη γυρισμένες στα αγγλικά – πολύ απλό, αλλά είχα μπερδευτεί, τ' ομολογώ! Τα γυρίσματα δεν έγιναν στο Ιράν αλλά στην Ιορδανία. Τέλος, η ταινία προβλήθηκε πρόσφατα στο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» του περιοδικού «Σινεμά» στην Αθήνα, όπου τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου σεναρίου.

Η υπόθεση: Τεχεράνη, 1988: Ο πόλεμος Ιράν - Ιράκ συνεχίζεται για όγδοη χρονιά. Θα είναι η τελευταία χρονιά του πολέμου. Οι κάτοικοι όμως της ιρανικής πρωτεύουσας δεν το γνωρίζουν ακόμα αυτό... Η Σιντέχ είναι μια νεαρή, παντρεμένη γυναίκα, η οποία προσπαθεί να επιστρέψει στις ιατρικές σπουδές της. Οι προσπάθειές της, όμως, αποβαίνουν άκαρπες, λόγω του ακτιβιστικού και αριστερού παρελθόντος της κατά τη διάρκεια της Ιρανικής Επανάστασης. Πόλεμος από τη μια, θεοκρατικό καθεστώς από την άλλη, η πρόσφατη απώλεια της μητέρας της και η άρνηση να κάνει αυτό που αγαπάει οδηγούν την Σιντέχ στο να έχει άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν ο (γιατρός!) σύζυγός της καλείται να υπηρετήσει στο μέτωπο και οι επιδρομές των ιρακινών γίνονται ολοένα και πιο έντονες.

Φίλοι και συγγενείς αποχωρούν ατάκτως από την πόλη, η Σιντέχ όμως αρνείται να εγκαταλείψει το διαμέρισμα στο οποίο μένει μαζί με τη μικρή της κόρη, Ντόρσα, ακόμα κι όταν, σε αεροπορική επιδρομή, μια οβίδα σφηνώνεται στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους! Η Ντόρσα ανεβάζει πυρετό και είναι ολοφάνερα άρρωστη. Μπορεί η κατάσταση της Ντόρσα να ερμηνευτεί λογικά; Ή μήπως έχει να κάνει με τη χαμένη, αγαπημένη της κούκλα; Φταίνε τα απόκοσμα πνεύματα, τα djinn, που μπήκαν στο διαμέρισμα μέσω της οβίδας; Ή τέλος η Σιντέχ απλά τρελαίνεται;

Η άποψή μας: Με διθυράμβους έρχεται στη χώρα μας τούτη η ταινία. Που, εν μέρει, είναι δικαιολογημένοι. Κι αυτό το «εν μέρει» έχει να κάνει με το πρώτο επίπεδο θέασης. Ως ταινία τρόμου, λοιπόν, το όλο πράγμα λειτουργεί και δεν θα αφήσει ανικανοποίητους τους λάτρεις του είδους. Διαθέτει την κατάλληλη ατμόσφαιρα, είναι υποβλητική, βασίζεται σε κλασικές, δοκιμασμένες συνταγές, προσθέτει νέους δαίμονες, τα djinn (για τα οποία κάνουμε εκτενή αναφορά στον πρόλογο του κειμένου), που είναι άγνωστοι στους μη μωαμεθανούς, δυτικούς θεατές (στους οποίους απευθύνεται η ταινία – έχει σημασία αυτό) και η αφήγησή της κυλά χωρίς κοιλιές στους νεκρούς χρόνους και υπερβολές με έντονο μοντάζ και άλλα τεχνικά κόλπα.

Ο μεγάλος Πολάνσκι είναι μια σαφής αναφορά της ταινίας, και δη το φοβερό και τρομερό «Αποστροφή» (Repulsion, 1965). Οπότε, περνάμε σιγά – σιγά στο δεύτερο επίπεδο. Μια γυναίκα στα όρια της τρέλας εξαιτίας μιας συντηρητικής, θεοκρατούμενης κοινωνίας. Ok, το βλέπουμε και αυτό. Η Σιντέχ έχει να αντιμετωπίσει πολλά. Της απαγορεύεται να δουλέψει. Της απαγορεύεται να ντύνεται όπως θέλει – το τσαντόρ είναι επιβεβλημένο κι όταν κάποια στιγμή το ξεχνάει (είναι άμεση η ανάγκη να τρέξει στους δρόμους της Τεχεράνης) κινδυνεύει να τιμωρηθεί με βουρδουλιές! Της απαγορεύεται να κάνει ό,τι θέλει: το παλιό της βίντεο κρύβεται όταν επισκέπτεται το σπίτι μάστορας, καθότι δυτικόν και απαγορευμένο – όπως και οι βιντεοταινίες με την Jane Fonda και την περίφημη μόδα του αερόμπικ εκεί στη δεκαετία του '80. Αμφισβητείται ακόμα ακόμα και το μητρικό της φίλτρο, από τον ίδιο της τον σύζυγο - ή μήπως αυτός που ακούγεται στο τηλέφωνο δεν είναι ο σύζυγός της αλλά οι ίδιες οι δικές της τύψεις και αγωνίες;

Αλλά εδώ ο νεαρός σκηνοθέτης αρχίζει να κάνει πράγματα που... ελέγχονται. Φορτώνει την ταινία με σύμβολα και αναφορές προκειμένου να τη «βαρύνει», να την κάνει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που είναι. Να κερδίσει και τους κριτικούς, μιας που είναι δεδομένο ότι κερδίζει τους θεατές. Πχ, είναι αχρείαστη για τον γράφοντα η αναφορά στο αριστερό παρελθόν της κοπέλας. Απλά, δίνει ένα ακόμα άλλοθι – στοιχείο προς εκμετάλλευση, όχι απαραίτητα αποπροσανατολισμού, και το εντάσσει και έξυπνα στο σώμα του σεναρίου αλλά πάλι, μια δυσπιστία τη διατηρούμε. Anyway.

Αν σας άρεσε το (ανώτερο κατ' εμέ) Babadook θα κάνετε πάρτι και με αυτήν την ταινία, που πέρα όλων των άλλων, έχει και μια πολύ καλή ηθοποιό στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να δίνει εξαιρετική ερμηνεία. Πολλά τα ερωτήματα (ίσως πάρα πολλά), ανοιχτές οι απαντήσεις, το σίγουρο είναι πως μόνο αδιάφορη δεν είναι η συγκεκριμένη ταινία. Κι αυτό λέει κάτι.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό και το λουμνό τ’ αφεντικό νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό»

Ο Δημήτρης Κερκινός στο τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που χρόνια συντονίζει και έχει την εποπτεία του, το «Ματιές στα Βαλκάνια», κάνει εξαιρετική δουλειά. Πέρσι λοιπόν, τέτοιες μέρες περίπου, κατά τη διάρκεια του 56ου ΦΚΘ, μας σύστησε τούτη την ταινία! Και πάθαμε... κοκομπλόκο! Μιλάμε για ένα βλάχικο γουέστερν (ή ίστερν αν θέλετε να είμαστε πιο ακριβείς στις εκφράσεις μας), συναρπαστικό, αστείο, τραγικό, υπέροχο! Την ημέρα που βγαίνει επιτέλους η ταινία στις αίθουσες της χώρας μας για εμπορική διανομή, ξεκινάει το 57ο ΦΚΘ! Όπου, στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» θα προβληθεί η νέα ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, το «Scarred Hearts». Εννοείται ότι θα σπεύσουμε να τη δούμε κι αυτήν. Αν και είναι πολύ δύσκολο για κάποιον σκηνοθέτη που έδωσε μια τέτοια δημιουργία να καταφέρει να πετύχει μια ανάλογα μεγάλη επίδοση. Ή μήπως όχι;

Το Aferim! του Radu Jude μοιράστηκε την Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας μαζί με το «Cialo» της Malgorzata Szumowska, στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου. Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ρουμανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Αυτή είναι η 4η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, ο οποίος ήταν βοηθός του Κώστα Γαβρά στο «Αμήν» (Amen, 2002). Κι έβγαλε στην επιφάνεια ένα θέμα – ταμπού, ακόμα και σήμερα, για τη ρουμανική κοινωνία.

Η υπόθεση: Στη Ρουμανία (και συγκεκριμένα στη Βλαχία) του 19ου αιώνα, ο Κοσταντίν, ένας αστυνομικός της εποχής, προσλαμβάνεται από τον μπογιάρ (τοπικό αφέντη) Ιορντάκε, προκειμένου να βρει, να συλλάβει και να του παραδώσει τον Καρφίν. Ο Καρφίν είναι ένας τσιγγάνος, σκλάβος του Ιορντάκε, που το έσκασε. Ο Ιορντάκε τον κατηγορεί ότι έκλεψε χρήματα, η αλήθεια όμως είναι πως θέλει να τον εκδικηθεί μιας που είχε συνάψει ερωτική σχέση με την ελληνικής καταγωγής σύζυγο του Ιορντάκε, τη Σουλτάνα. Ο μεσήλικας, κουτσός και θυμόσοφος Κονσταντίν μαζί με τον πιτσιρικά γιο του, τον Ιονίτα, ξεκινούν το κυνηγητό και βιώνουν ένα ταξίδι στην ενδοχώρα γεμάτο περιπέτειες. Στη μικρή τους Οδύσσεια συναντούν ανθρώπους διαφορετικών εθνοτήτων και πεποιθήσεων: Τούρκους και Ρώσους, Χριστιανούς και Εβραίους, Ρουμάνους και Ούγγρους. Όλοι τους βρίσκονται απέναντι ο ένας στον άλλο, αναπαράγοντας προκαταλήψεις που περνάνε από γενιά σε γενιά. Ακόμα και όταν βρίσκουν τον σκλάβο, η περιπέτεια τους απέχει πολύ απ’ το τέλος της...

Η άποψή μας: «Ζούμε τη ζωή έτσι όπως μπορούμε κι όχι έτσι όπως θέλουμε» λέει το προφανές ο δοκιμασμένος στη ζωή, φαινομενικά νικητής αλλά ουσιαστικά ηττημένος Κονσταντίν στο φινάλε της ταινίας. Μιας ταινίας πραγματικά σπουδαίας, που η εμπειρία θέασής της απλά δεν χάνεται! Σε μεγαλόπρεπο και εντελώς ταιριαστό μαυρόασπρο η ταινία ξετυλίγει το σενάριό της έχοντας κεντρικό θέμα της προβληματικής της το ακανθώδες ζήτημα της σκλαβιάς των Ρομά. Επί πάνω από 500 χρόνια οι Ρομά πουλιόνταν ως σκλάβοι στην περιοχή της Βλαχίας και τα αφεντικά τους, τους μεταχειρίζονταν σαν ζώα, έχοντας επάνω τους δικαίωμα ζωής και θανάτου! Μόλις το 1856 έπαψε να ισχύει η συγκεκριμένη φρικιαστική κατάσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι Ρομά, όχι μόνο στη Βλαχία και τη Ρουμανία αλλά και σε όλη την Ευρώπη γενικότερα, έπαψαν να βιώνουν ρατσισμό από τους... πολιτισμένους λευκούς συνανθρώπους τους.

«Κοράκια» τους αποκαλούν οι πάντες καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Χαρακτηριστική της κατάστασης που βίωναν είναι η σκηνή όπου σε ένα παζάρι, μια ολόκληρη δυναστεία (clan) κι όχι οικογένεια τσιγγάνων ζητά να αγοραστεί (!) από έναν αφέντη, μιας που τα μέλη της δεν έχουν να φάνε και λιμοκτονούν! Αλλά ο σκηνοθέτης δεν κάνει κήρυγμα, δεν παρουσιάζει την ταινία του ως σταυροφόρος κατά της κακομεταχείρισης των Τσιγγάνων. Πετυχαίνει τον στόχο του χωρίς να υποκύπτει στο διδακτισμό και το λαϊκισμό. Και είναι απλά χειμαρρώδης, κατ' εικόνα και ομοίωση με τον κεντρικό του ήρωα. Ο οποίος μοιράζεται τη σοφία του (!!!) με τον άβγαλτο γιο του. Ωραία μαθήματα ζωής! Που πέρα από ξεροκεφαλιά διαθέτουν μπόλικο κρασί, τραγούδια, γλέντια και τον απαραίτητο αγοραίο έρωτα. Μια σειρά από προλήψεις είναι όλη η πείρα του Κονσταντίν από τη ζωή.

Τα τσιτάτα του βγαίνουν από το στόμα του ταχύτερα από τα one-liners σε ταινίες με πρωταγωνιστή τον Arnold Schwarzenegger! Στην αρχή σε κάνουν να γελάς, όσο προχωρά η ταινία, όμως, καταλαβαίνεις πόσο εγκλωβισμένοι ήταν τότε οι άνθρωποι προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αυτά ήξεραν, αυτά έκαναν! Έλεγαν μάλιστα «αφερίμ» (δηλαδή «μπράβο») ο ένας στον άλλο, ακριβώς επειδή πίστευαν ότι έκαναν το σωστό! Τότε, η άγνοια μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία. Σήμερα, όπου ο καπιταλισμός προελαύνει και είμαστε όλοι σκλάβοι του Κεφαλαίου, ποια μπορεί να είναι η δικαιολογία για το ρατσισμό, την ξενοφοβία και την εθελούσια άρνησή μας να διεκδικήσουμε καλύτερες ζωές για όλους;

Απολαυστική και to the point ταινία, θα σας χαρίσει εγγυημένα μια από τις πιο πλήρεις και πλούσιες εμπειρίες θέασης σε κινηματογράφο για την τρέχουσα σεζόν. Μια ταινία που ακόμα και ο τρόπος ομιλίας και οι συνεχείς διάλογοι βοηθούν στο να αποκτήσει ένα ρυθμό στον οποίο ο θεατής παραδίδεται αμαχητί! Μην τη χάσετε με τίποτε!

Γυναίκες του 20ου αιώνα! Η μεγάλη επιστροφή στην δράση για τον σκηνοθέτη των Beginners, Mike Mills, ορίζεται για τα τέλη της χρονιάς και πιο συγκεκριμένα για τις 23 Δεκεμβρίου και όταν και θα κυκλοφορήσει σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών η νέα του δραματική ταινία 20th Century Women, που η πλοκή της τοποθετείται χρονικά στα τέλη της δεκαετίας του 70, περίοδο Προεδρίας Κάρτερ, όπως άλλωστε υπενθυμίζει και το γλαφυρό και ταχύτατο τρέιλερ. Στην Καλιφορνέζικη Σάντα Μπάρμπαρα, η Ντόροθι Φιλντς μια πενηνταπεντάχρονη διαζευγμένη μητέρα ενός εικοσάχρονου, του Τζέιμι, θα δει τον εαυτό της να ενδίδει στις ξέφρενες και ανάρμοστες για την ηλικία της παροτρύνσεις δύο κατά πολύ νεαρότερων της γυναικών: Της πανκ και ελεύθερους πνεύματος Άμπι, μιας περιπλανώμενης καλλιτέχνιδας που αναζητά μόνιμα την ανεξαρτησία της και της προκλητικής Τζούλι, μιας έφηβης γειτόνισσας της. Μέσα από την συντροφιά που θα κάνει με τις δυο τους, η μεσήλικη θα ξυπνήσει μέσα της τις μνήμες ενός χαμένου ολοκληρωτικά μέσα στην θλίψη παρελθόντος και θα επιθυμήσει ακόμη και τώρα να ζήσει πράγματα και εμπειρίες που πάντα επιθυμούσε. Η διανομή της A24 και της Annapurna Pictures, μετά από την προβολή στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης,  θα επανακυκλοφορήσει την ταινία σε ευρύτερη διάθεση και στις 20 Ιανουαρίου της επόμενης πλέον χρονιάς.

Πιθανότατα επιζητώντας κάποιο δώρο από την Ακαδημία Τεχνών για την (για ακόμη μια φορά) πολύ σημαντική ερμηνεία της Annette Bening, πρωταγωνίστρια πολύ υψηλών στάνταρντς, που εδώ περιβάλλεται από επίσης αξιόλογους αστέρες. Όπως η μόνιμα κινούμενη στον ανεξάρτητο κινηματογραφικό χώρο Greta Gerwig, η ξανθούλα όνειρο Elle Fanning, ο δυνατός ρολίστας Billy Crudup και ο πρωτοεμφανιζόμενος στον ρόλο του γιου, Lucas Zade Zumann.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Χαρισματική! Πόσο μεγάλη επιτυχία είναι άραγε στο πόστερ της νέας σου ταινίας, να μην αναγράφεται το κατά τεκμήριο πιο εμπορικό σου πόνημα, έχοντας φτιάξει δύο ολόκληρα επεισόδια του - ότι και να γίνει μια χαρά θα πάει στα γκισέ - Spider-Man μα αντ αυτού να αναγράφεται φαρδύ πλατύ, το έργο που έκανε το μεγαλύτερο γκελ στους σινεφίλ, το (500) Days Of Summer. Για τον Marc Webb καθώς φαίνεται το παρελθόν ορίζει το μέλλον, αφού επιστρέφει δημιουργικά στις ρίζες του με ένα ακόμη ευαίσθητο (και αισιόδοξο ελπίζω) δράμα, που φέρει τον τίτλο Gifted, που από το τρέιλερ κιόλας υπόσχεται αμέτρητες συγκινήσεις στους πιο εύθραυστης καρδιάς θεατές. Το ξεχωριστό πρόσωπο της ιστορίας είναι η μικρούλα Μαίρη, που μεγαλώνει κάτω από την επίβλεψη του αγαπημένου της θείου Φρανκ Άντλερ, σε ένα σπίτι στα παράλια της Φλόριντα. Ελπίζοντας εκείνος πως κάνει τα πάντα γα την ανιψιά του θα την στείλει σε ένα από τα καλά σχολεία της περιοχής, εκεί που η επτάχρονη πιτσιρίκα όμως από την πρώτη στιγμή θα δείξει μια απίστευτη ικανότητα στους τρομακτικής δυσκολίας μαθηματικούς υπολογισμούς. Ικανότητα που δεν θα διαφύγει της προσοχής της μητέρας του Φρανκ, που α θελήσει να αναδείξει δημοσίως το ξεχωριστό της ταλέντο, μια φαντασμένη κίνηση επίδειξης που θα διχάσει την σχέση του θείου με την μικρή, ενόσω τόσο οι κοινωνικοί λειτουργοί όσο και οι δάσκαλοι θα κάνουν τα πάντα ώστε η Μαίρη να μεγαλώσει φυσιολογικά και όχι σαν ένα περιφερόμενο παιδί θαύμα. Με σενάριο που προέρχεται από την κούτα της λεγόμενης μαύρης λίστας, το φιλμ μοιάζει ιδανική επιλογή για το καλαντάρι της Fox Searchlight, που θα το κυκλοφορήσει επίσημα στις αίθουσες στις 12 Απριλίου 2017.

Τον ρόλο του μοναχικού άντρα κρατά εδώ ο Chris Evans σε μια από τις όχι και λίγες αποδράσεις του από τον κόσμο των σινε κόμικ, ενώ την μπέμπα υποδύεται η εκφραστική McKenna Grace. Στις υποστηρικτικές ερμηνείες συναντάμε την πάντοτε σπουδαία Octavia Spencer - που είχε συναντηθεί ξανά με τον Evans στο αδικημένο Snowpiercer - την Lindsay Duncan που υποδύεται την ματαιόδοξη γιαγιά και την Jenny Slate που παίζει τον ρόλο κλειδί της δασκάλας..

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Doctor Strange	Feelgood Ent.	1	124	58.232	58.232
2	The Accountant	Tanweer	2	73	33.986	99.379
3	Inferno	Feelgood Ent.	3	70	25.907	207.842
4	Storks	Tanweer	4	70	13.381	69.253
5	Pete's Dragon	Feelgood Ent.	2	74	13.193	26.764
6	Toni Erdmann	Seven Films	1	17	10.547	10.547
7	Julieta	Odeon	2	29	9.340	25.928
8	Finding Dory	Feelgood Ent.	9	38	6.698	284.680
9	The Girl On The Train	Feelgood Ent.	4	22	5.998	107.578
10	The Secret Life of Pets	UIP	11	30	5.217	197.427

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες ημέρες από την ανακοίνωση πως ο χαρισματικός ερμηνευτής Tom Hardy πρόκειται να υποδυθεί την ιδιόμορφη προσωπικότητα του Έρνεστ Σάκλετον στο βιογραφικό φιλμ που το σενάριο του ήδη ετοιμάζει ο γραφιάς του Tinker Tailor Soldier Spy, Peter Straughan και μια ακόμη πιο ξεχωριστή επερχόμενη παρουσία του έρχεται για να ταράξει πιότερο τα νερά. Κι αυτό γιατί ο Βρετανός σταρ α είναι εκείνος που θα υποδυθεί τον Αλ Καπόνε, στο πορτρέτο που έχει στα σκαριά ο σκηνοθέτης Josh Trank για τον διαβόητο μαφιόζο, που θα φέρει τον τίτλο Fonzo στην μαρκίζα του. Το πλάνο που αυτή την στιγμή βρίσκεται σε στάδιο Pre production, βασίζεται σε σενάριο του ίδιου του Trank που υπόσχεται να παρουσιάσει την μορφή του κακοποιού με κάθε της λεπτομέρεια, κατά την διάρκεια της δράσης του στον υπόκοσμο του Σικάγο, την εποχή της της Ποτοαπαγόρευσης. Ξεκινώντας την αφήγηση του από τα τελευταία του υπ αριθμόν ένα καταζητούμενου από τις αρχές Αλφόνσο Καπόνε, ενόσω στην ηλικία των 47 του χρόνων, θα κτυπηθεί από άνοια, που θα επαναφέρει στο τώρα όλες εκείνες τις μνήμες του παρελθόντος, οι οποίες όπως είναι λογικό θα ζωντανέψουν στο πανί. Πρόκειται και για μια σοβαρή προσπάθεια του δημιουργού που έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με το ντεμπούτο του Chronicle να επανακάμψει μετά από το παντελώς αδιάφορο ριμπούτ των Fantastic Four, που του κόστισαν πιθανότατα την θέση του ντιρέκτορα του επόμενου επεισοδίου του Star Wars.

Όσο για τον Hardy το κοινό είναι πανέτοιμο να τον απολαύσει εντός των προσεχών μηνών σε μια από τις πλέον αναμενόμενες ταινίες της επόμενης χρονιάς, στο Dunkirk, το επικό πολεμικό δράμα του Christopher Nolan που λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που πρόκειται να κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα τους στις αίθουσες στα μέσα του Ιούλη του 2017.

Όλοι μας έχουμε τρεις ζωές. Μια δημόσια, μια ιδιωτική και μια μυστική! Τι συμβαίνει
λοιπόν όταν η γεμάτη πιπεράτες λεπτομέρειες τρίτη έρχεται στην επιφάνεια και όλοι όσοι την αγνοούσαν καλούνται πλέον να την αντιμετωπίσουν, αντιδρώντας όπως είναι φυσικό με κάθε τρόπο? Βασισμένο στο Ιταλικό φιλμικό σούπερ χιτ Perfetti Sconosciuti είναι το καινούργιο τρίτο μεγάλου μήκους μετά την Μέλισσα τον Αύγουστο και το Από Έρωτα, δημιουργικό βήμα του Θοδωρή Αθερίδη, που φέρει τον (λογικό) τίτλο Τέλειοι Ξένοι. Μια ιστορία αποκαλύψεων που λαμβάνει χώρα γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι όπου συμμετέχουν επτά φίλοι καρδιακοί, που ο ένας πιστεύει για τον άλλο πως γνωρίζει (σχεδόν) τα πάντα. Όταν πάνω στο παιχνίδι της αλήθειας αποφασίσουν να δημοσιοποιήσουν όλα όσα λαμβάνουν κρυφά και μυστικά σε κινητά, μέιλ και SMS στον στενό περίγυρο, τότε θα ξεκινήσει και το γαιτανάκι των εκρηκτικών αντιδράσεων, αφού κανείς τους δεν είναι εντέλει έτοιμος για να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Μια πρώτη εικόνα για όλα όσα συμβαίνουν στο σαλονάκι της αποκάλυψης, παίρνουμε από το μικρό σε διάρκεια μα αρκούντως ενημερωτικό χωρίς να προβαίνει σε σπόιλερς, εισαγωγικό τρέιλερ του φιλμ, που μόλις έδωσε στην κυκλοφορία η διανομή της Odeon, διαλαλώντας έτσι και την επίσημη κυκλοφορία του, καταμεσίς της γιορτινής περιόδου, στις 15 Δεκεμβρίου.

Αγαπημένη του κοινού αν μη τι άλλο η ερμηνευτική ομήγυρη που συμμετέχει στην κομεντί, αφού εκτός του Αθερίδη που ορίζει τον έναν εκ των Επτά επί Τραπέζης, συμπρωταγωνιστούν ακόμη και οι Σμαράγδα (back to blonde, thank God) Καρύδη, Μαρία Ναυπλιώτου, Γιάννης Περλέγκας, Μάκης Παπαδημητρίου, Ευαγγελία Συριοπούλου, Χριστίνα Βαρώτσου και ο Άλκης Κούρκουλος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Δεκεμβρίου 2016 από την Feelgood Ent.

του zerVo (@moviesltd)

Από τις λιγότερο προβεβλημένες περσόνες που γεννήθηκαν στις σελίδες των κόμικ της - η συγκεκριμένη πρωτοεμφανίστηκε στα 1963 και στην σειρά των Παράξενων Ιστοριών - εκείνη του Doctor Strange, αποτέλεσε ένα τεράστιο εμπορικό στοίχημα για την Marvel, την κραταιά μπράντα που ρίσκαρε σημαντικά ρίχνωντας στο παιχνίδι έναν σούπερ ήρωα εκ διαμέτρου αντίθετης γέννεσης και δράσης από ολάκερο το πασίγνωστο συνάφι. Έναν πανίσχυρο μαχητή της δικαιοσύνης (όπως όλοι τους δηλαδή) που τις δυνάμεις του δεν τις απέκτησε τυχαία σε κάποιο εργαστήρι που λάμβανε χώρα κάποιο μυστικό πείραμα, ούτε προέρχονται από κάποιον μακρινό γαλαξία που γεννά γίγαντες και τιτάνες. Μα είναι δημιούργημα μαγείας και διεργασιών αποκρυφισμού, με τις οποίες δεν είχε καταπιαστεί μέχρι ώρας το στούντιο σε κανένα από τα κύματα των μπλοκμπάστερ κυκλοφοριών του.

Από τους πλέον ονομαστούς νευροχειρουργούς, ο θαυματοποιός όπως αποκαλείται για τα αποτελέσματα της δουλειάς του Δόκτορας Στίβεν Στρέιντζ, απολαμβάνει μια ξένοιαστη, ανέμελη και γεμάτη ανέσεις ζωή, αποτέλεσμα των σημαντικών κερδών που του αποφέρει το επάγγελμα του. Δυστυχώς για εκείνον, πέφτοντας θύμα τροχαίου ατυχήματος οδηγώντας την υπερπολυτελή του κούρσα, μπορεί να μην το πλήρωσε με την ίδια του την ζωή, έχασε όμως εντελώς τον έλεγχο των μαγικών του χεριών, συνεπώς και την δυνατότητα να αναλαμβάνει υψίστης σημασίας χειρουργεία. Μετά από μεγάλο αριθμό επεμβάσεων που θα εξαντλήσουν ακόμη και την τελευταία του ελπίδα να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση, ο γιατρός θα αντιληφθεί πως ότι του συνέβη εκείνο το βράδυ στην άσφαλτο έχει μη αναστρέψιμα αποτελέσματα.

Σε κατάσταση απόγνωσης, ερχόμενος σε επαφή με πρώην παραπληγικό που επέβλεπε και που τώρα μοιάζει περισσότερο υγιής από ποτέ, θα ακολουθήσει την συμβουλή του να ταξιδέψει στο μακρινό Νεπάλ και στην απόκοσμη πολιτεία του Κάμαρ Ταζ, προκειμένου να αναζητήσει την Αρχαία, την από αιώνων ιέρεια της ανατολίτικης αποκρυφιστικής πολυδιάστατης μαγείας, ώστε να τον μυήσει στις τεχνικές και να ανακτήσει τις κατεστραμμένες τους δυνάμεις. Αρνητική στον να τον βοηθήσει αρχικά εκείνη, αντιλαμβανόμενη τον ιδιόρρυθμο και πλεονέκτη χαρακτήρα του, θα πάρει το ρίσκο να τον διδάξει όλα τα σκοτεινά μυστικά, γνωρίζοντας πως μπορεί να τον μετατρέψει σε στρατιώτη - φύλακα των ηθικών αξιών, που θα πολεμήσει με την πλευρά της ενάντια στις γεμάτες μίσος ορέξεις του παλιού μαθητή της Καισίλιου. Του αλαζόνα μάγου, που στοχεύει στο να σπάσει τα τείχη που προστατεύουν την ανθρωπότητα, προς όφελος του σατανικού Ντορμάμου και ο ίδιος να κερδίσει για τον εαυτό του την αιώνια ζωή!

Και κάπως έτσι, κινούμενο σε τρεις άξονες πάνω στην υδρόγειο, στην Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ, ξετυλίγεται το πρώτο, το αποκαλούμενο και εισαγωγικό επεισόδιο κάθε superhero, που στο αρχικό του κομμάτι έχει σκοπό του να μας συστήσει με τον Δόκτορα Παράξενο, αποκαλύπτοντας μας το πως δοκιμάστηκε, διδάχτηκε και εντέλει πήρε τον πολυπόθητο τίτλο και ε την βούλα από την Μεγάλη των Μάγων Θιβετιανή Σχολή. Τμήμα της ταινίας που παραδοσιακά είναι και το πιο ενδιαφέρον κάθε φιλμικού τεύχους της Marvel που παρουσιάζει μια καινούργια προσωπικότητα και πιθανότατα εκείνο που μένει και για περισσότερο καιρό χαραγμένο στην μνήμη του κοινού, που ενδεχόμενα πλέον να μπερδεύει στις πάμπολλες συνέχειες αντιπάλους, συμμάχους και κατά την πρόσφατη συνήθεια (του τύπου Iron Man vs Captain America) φίλιους εχθρούς.

Όπως ιδίωμα άλλωστε κάθε τέτοιας νέας σελίδας, κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου αφήγησης, περιορισμένο χρόνο έχει στο πανί ο βασικός Κακός της πλοκής, εν προκειμένοις ο Καισίλιος, αγαπημένος μια φορά κι έναν καιρό σπουδαστής της Αρχαίας που όμως παραστράτησε και χρησιμοποιεί πλέον τις ικανότητες του όχι κατά πως πρέπει, μα κατά πως ο ίδιος θέλει και που ας όψεται η διαβολική μουτσούνα (φέρνει τρομακτικά σε Christopher Lee) που τα εφέ έχουν ζωγραφίσει τον συνηθισμένο σε ρόλους κακίστρου Mads Mikkelsen, αλλιώς θα ψάχναμε με το κιάλι να βρούμε με ποιον καλείται να κοντραριστεί ο Doctor, η Αρχαία Tilda Swinton και ο Δάσκαλος Μόρντο Chiwetel Ejiofor. Μισμάτς που απαντάται σχεδόν πάντα, όποτε το μεγαλύτερο τμήμα της αφήγησης τρώνε οι συστάσεις, πόσο μάλλον εδώ που το συνολικό εύρος του έργου ίσα που ξεπερνά την μιάμιση ώρα σε διάρκεια.

Γεγονός που λειτουργεί απόλυτα υπέρ της συμπαγούς εξιστόρησης, που δεν πλατειάζει και δεν ξεφεύγει από τον πρωταρχικό στόχο, που δεν είναι άλλος από το να κάνει γνωστό στην πλατεία τον ήρωα - μάγο - ιλουζιονίστα αληθινών ακραίων φαινομένων, που εκ προοιμίου γνωρίζουμε πως σύντομα θα ξαναγυρίσει στο εκράν και πιθανότατα όχι μόνος, μιας και οι εμπνευστές των σινε-κόμικ έχουν τεράστιους εμπορικούς λόγους να προτιμούν τις ομαδικές ρήξεις των πάσης φύσης μεταλλαγμένων. Και ετούτη την παρουσίαση του νέοπα Doctor Strange, που μετατρέπεται από εκκεντρικός και υπερφίαλος δισεκατομμυριούχος πλέιμπου σε ορκισμένο διώκτη του Κακού, ο αδόκιμος στο είδος Scott Derrickson την πετυχαίνει μια χαρά, χωρίς να φήσει το παραμικρό κενό ή απορία οποιουδήποτε σταδίου μετεξέλιξης. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει φυσικά η μέθοδος της διδαχής του Transormation, που λαμβάνει χώρα σε ένα πιασάρικο αποκρυφιστικό σκηνικό, αλλά και η πολύ ενδιαφέρουσα πρακτικά, σκηνοθετική εμμονή στην γεωμετρική αρμονία, στην ισορροπία και και την ευκλείδειας συλλογιστικής σχεδίαση των φόντων. Πρέπει να ομολογήσω πως παρότι ένθερμος εχθρός του 3D, εδώ ο μηχανισμός του λειτουργεί άψογα υπέρ του σχηματισμού του απαιτούμενου βάθους πεδίου, ειδικά στα ινσεψιονικά πλάνα όπου η δράση κορυφώνεται.

Όπως άλλωστε υποχρεούμαι να παραδεχτώ το πόσο έξω έπεσα μια δεκαετία πριν, όταν αποκάλεσα Γκούφη σε κάποιον σχολιασμό μου τον Benedict Cumberbatch, βλέποντας τον για πρώτη φορά στο πανί να γκριματσάρει ακατάπαυστα και σαχλαμαρίστικα, στην ικανή βρετανική κομεντί Starter For 10 - ταινία που παρεμπιπτόντως και οι 4 νεαρότατοι τότε σταρς της, έχουν διαβεί το κατώφλι, σε σημαντικούς μάλιστα ρόλους, θρυλικών τίτλων της Marvel. Ο Ben που με τις σοφά επιλεγμένες του κινήσεις σε μικρή και μεγάλη οθόνη, έχει εξελιχθεί σε αστέρα κορυφαίου βεληνεκούς, μοιάζει η ιδανική επιλογή για την απόδοση του Δόκτορα, τόσο για την πειθήνια και αγέρωχη θωριά του, φορώντας την μπέρτα του Μονομάχου ενάντια στον εχθρό, όσο και για την ικανότητα του να μοιράζει στον αέρα χιουμοριστικές νότες, που πλέον αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε superhero movie που σέβεται τον εαυτό της.

Όπως συνέβη δηλαδή και εδώ, σε μια ταινία που δεδομένα θα συναρπάσει τους φανατικούς φίλους του είδους, που βλέπουν να κλείνει με τον ιδανικότερο τρόπο μια χρονιά γεμάτη έντονες συγκινήσεις, ανοίγοντας συνάμα την όρεξη για το 2017 που θα υποδεχτούμε τις νέες περιπέτειες του Logan, των Guardians Of The Galaxy, του Spider-Man και του Thor! Θωρ είπα? Κάτσε να δω πως θα καταφέρω να συσχετίσω τώρα το σφυρί του Βίκνγκ με το Μάτι του Αγκαμότο του Μίστερ Στρέιντζ, που τους βλέπω παρεούλα να μας κουβαλιώνται, σε ούτε έναν χρόνο από τώρα δα.