Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Σε γενικές γραμμές το Home Invasion, σαν υποκατηγορία του γενικότερου είδους του Horror, σε βάθος χρόνου, παρότι υψηλής δημοτικότητας και ενδιαφέροντος δεν έτυχε των τόσων πολλών τίτλων που πολλοί πίστευαν πως θα του άξιζε. Από την εποχή του ασπρόμαυρου In Cold Blood κι αφού στην πορεία πήρε την ευλογία μεγαλουργών σαν τον Kubrick, τον Peckinpah και κατοπινότερα του Fincher και του Haneke, μάλλον έστριψε την ματιά του στο πιο κοινωνικό σχόλιο με τις γραφές του, παρά στο αμιγές φοβιστικό, που ντε φάκτο το διαθέτει στον συλλογισμό πως κάποιος εισβολέας σπάει ετσιθελικά το άσυλο της εστίας. Αφού λοιδωρήθηκε (αναίτια) χάρη στις Scream απόπειρες του Craven, το genre πέρασε κρίση έχοντας να προσφέρει κάποιες λιγοστές αξιόλογες ευρωπαϊκές, Γαλλικής κοπής κατά βάση, ταινίες, πριν αποφασιστεί από το εμπορικό τμήμα του Χόλιγουντ η ανάσταση του, με πονήματα του τύπου You're Next, Knock Knock και του πιο εμπνευσμένου όλων The Purge. Το Don't Breathe αποτελεί ακόμη ένα (αξιοπρεπές) κρικάκι στην αλυσίδα ετούτη, που προσπαθεί με συνέπεια να κερδίσει την συμπάθεια των σινεφίλ.

Μικροκλοπές τέλος, ήρθε η ώρα για το μεγάλο κόλπο! Αυτή ακριβώς την απόφαση έχει πάρει η συμμορία των τριών κολλητών λωποδυτών, της ονειροπόλας Ρόκι, του ριψοκίνδυνου Μάνι και του πιο φοβισμένου Άλεξ, που εισβάλλοντας στα σπίτια πλουσίων στα ακριβά προάστια του Ντιτρόιτ, που την ασφάλεια τους έχει αναλάβει η εταιρία σεκιούριτι του μπαμπά του τελευταίου, βγάζει το χαρτζιλίκι της. Μονίμως ριγμένοι στην μοιρασιά από τον κλεπταποδόχο, οι τρεις θα σχεδιάσουν το μεγάλο σχέδιο που θα τους γλυτώσει από την εκμετάλλευση του, μπαίνοντας νύχτα στην εμφανισιακά φτωχική τρώγλη ενός πρώην πεζοναύτη, που έχει χάσει εντελώς την όραση του και που οι θρύλοι αναφέρουν πως στα στρώματα του κρύβει το ιλιγγιώδες ποσόν των 300 χιλιάδων δολαρίων. Ανταμοιβή που του έδωσε η ασφαλιστική εταιρία, για τον αναπάντεχο θάνατο της λατρεμένης του κόρης, που έπεσε θύμα απροσεξίας άπειρης οδηγού...

Αφού κάμφθηκαν οι αρχικές ενστάσεις για την εκτέλεση του σχεδίου, μπροστά στην γερή όπως αναμένεται μπάζα, το τρίο σχετικά εύκολα θα σπάσει πόρτες, θα προσπεράσει φύλακες σκύλους και θα διαλύσει κωδικούς συναγερμών ώστε να διαβεί το κατώφλι του τυφλού γέρου και να ριχτεί στην αναζήτηση του κομποδέματος. Παρότι βυθισμένος στο σκοτάδι όμως, ο πεπειραμένος λοκατζής σύντομα θα αντιληφθεί την παράνομη παρουσία τους και θα θελήσει από την μεριά του να προστατέψει το σπιτικό και την περιουσία του, που οι πιτσιρικάδες έχουν βάλει στο μάτι. Κι αν η μια του αίσθηση, η όραση, βρίσκεται σε μηδενικό επίπεδο, όλες οι άλλες βρίσκονται σε έξαρση και οποιαδήποτε κίνηση των διαρρηκτών, θα τιμωρηθεί, ακόμη και με θάνατο!

Κι όμως οι εκπλήξεις δεν σταματούν σε ετούτη την αρκετά ελκυστική για να κινήσει το ενδιαφέρον του θεατή σύνοψη, αφού το ξύλινο δίπατο κρύβει πάμπολλες ακόμη εκπλήξεις που αυτομάτως θα μετατρέψουν τον πρακτικά αμυνόμενο, σε παράνομο, στην προσπάθεια του σεναρίου να οδηγήσει την πλατεία, στο να νοιαστεί (αντιφατικώς) περισσότερο για τους κλέφτες, παρά για τον νοικοκύρη. Προσεγμένα λοιπόν και νοικοκυρεμένα, η καινούργια δημιουργία του Ουρουγουανού Fede Alvarez, γνώριμου στο φαν κλαμπ των χορορίστας από την (μέτρια) διασκευή του Evil Dead. ανεβάζει σταδιακά στροφές, χρησιμοποιώντας την ούτως ή αλλιώς δεδομένη φοβιστική διάθεση που επικρατεί ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους της ερμητικά σφραγισμένης προς την ελευθερία (πλέον) παράγκας.

Από την αφήγηση, που δεν λείπουν οι εκπλήξεις και οι ανατροπές, δεν απουσιάζουν και οι στιγμιαίες ανατριχίλες, έντεχνες κατά κύριο λόγο, προερχόμενες από τους πρόσθετους συριστικούς ήχους και το δεδομένο σκότος που όπως και να έχει φτιάχνει ατμόσφαιρα τρόμου. Στην προσπάθεια του πάντως το Don't Breathe να προσφέρει ένα πιο ολοκληρωμένο πακέτο σε όσους το επέλεξαν για την κινηματογραφική διασκέδαση τους, δεν αποφεύγει τα σημαντικά και βαρύγδουπα λάθη. Όπως ας πούμε (SPOILER ALERT) την συνεχή χρήση των σε κοινή θέα σχεδόν αντικλειδιών (από τον γιο) που έχει στην κατοχή του ο (μη εμφανίσιμος ποτέ) σεκιουριτάς γονιός και ακόμη πιο τραβηγμένα, την απρόσμενη ύπαρξη μεγάλης ποσότητας κατεψυγμένου...σπέρματος στο υπόγειο του εξηντάρη αυτοδίκη, που μόλις έχει υποστεί καταπάτηση της ιδιωτικότητας του.

Απροσεξίες που πανεύκολα θα μπορούσαν να αποφευχθούν και το τελικό σερβίρισμα να εξελιχθεί σε πιο εύπεπτο και ειλικρινές, μιας και στην ουσία δεν περιγράφει μια ιστορία που δεν θα μπορούσε να συμβεί ακόμη και στην διπλανή μας μονοκατοικία. Ο πιο διάσημος ένστολος παραλλαγής τα τελευταία χρόνια, Stephen Lang, χάρη στην διπρόσωπη στρατόκαυλη παρουσία του στο μαγικό Avatar του Cameron, εδώ συνεχίζει να φορά την μεταλλική ταυτότητα στο λαιμό, συνταξιοδοτημένος και αποκαμωμένος όμως από την τύφλωση και είναι πραγματικά καλός στον ρόλο του ζορισμένου γέροντα. Όπως πάρα πολύ εκφραστική - απαιτείται κάτι τέτοιο μιας και οι ατάκες, στην απαιτούμενη κατάσταση ησυχίας και ακινησίας είναι λογικά λιγοστές - είναι η μπεμπούλα Jane Levy, που μια χαρά παριστάνει το προβληματισμένο από την ανέχεια κοριτσόπουλο που ονειρεύεται να ξεφύγει από την μιζέρια της Μοτορ Σίτι για να διαφύγει στο ηλιόλουστο περιβάλλον του LA. Εκεί που αναμένεται πια, να εκτυλιχτεί η συνέχεια της πλοκής, στην ενδεχόμενη συνέχεια που θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως θα χρηματοδοτήσει η ευχαριστημένη από το εμπορικό σκορ της ταινίας, παραγωγή της Screen Gems.