Movies Ltd

Μισθοφορικό Σκύλευμα Γουέστερν

του gaRis (@takisgaris)

Δεν απαιτώ από τον άκτιονερκλαμπατζιμπανιτζά Antoine Fuqua να επιδείξει την αρετή αποφυγής τεστοστερονισμένου ορυμαγδού γιατί έτσι ακριβώς έχει φκιάσει καριέρα με εφαλτήριο το ιστορικό Training Day (πρώτη, career best και βραβευμένη cineργασία του με Denzel Washington - Ethan Hawke που ξαναβρίσκονται εδώ) στα 2001. Επίσης δεν απαιτώ να γνωρίζει ή να κατανοήσει έστω το αρχετυπικό Shichinin No Samurai (1954) του Akira Kurosawa με 2 οσκαρικές υποψηφιότητες για καλλιτεχνική διεύθυνση και κοστούμια, διότι στους συγκεκριμένους τομείς έχει περιοριστεί σε ένα γενικό mashup που ωχριά ακόμη και στο τουλάχιστον εύβλεπτο ομώνυμο γουέστερν του Sturges (1960). Αυτό που όμως απαιτώ ως θεατής είναι να καταβάλλει την προσπάθεια τουλάχιστο να προσδώσει αυθεντικότητα και σεβασμό σε ένα ταλαιπωρημένο genre, όταν δε μπορεί να παρέμβει ρεβιζιονιστικά όπως οι πιονέροι Eastwood (Unforgiven) και Tommy Lee Jones (Melquiades Estrada, Homesman).

Για να αντιπαλέψεις το Dream Teamάτο ανσάμπλ Brynner - McQueen - Bronson χρειάζεσαι βαρβατίλα να ζέχνει από μίλι φιλαράκο. Οι νοματαίοι στο χαρτί φαίνονται μπόσικοι (Denzel Washington - Chris Pratt - Ethan Hawke - Vincent D’Onofrio) αλλά στο τεντόπανο περιορίζονται σε ένα starturn με λαμπυρίζουσες οδοντοστοιχίες και τηλεγραφημένες ερμηνείες, γιατί υποτίθεται, ότι η φανέλα κερδίζει τους αγώνες. Πλοκή γραμμική, σε αυτόματο, με λίγες αλλαγές που να προσθέτουν diversity (Byung-hun Lee, Manuel Garcia Rulfo) και correctness καθώς το χωριό που ταλανίζεται από τον αρχίκακο Peter Sarsgaard - τον μόνο που παίρνει πόντους πειστικότητας εκ του κάστ - δεν ανήκει στο Μεξικό όπως στο πρωτότυπο αλλά στην από τον καπιταλισμό υποφέρουσα Αμερική του 1879 (τόπος γυρισμάτων το χιλιοταλαίπωρο εσχάτως Μπατόν Ρουζ της Λουϊζιάνα). Πιστολίδι και buddycount άφθονο, η μουσική του πρόσφατα χαμένου James Horner να απηχεί το θρυλικό κομμάτι του Elmer Bernstein, που ακούγεται στο τέλος, για να μας θυμίσει το πώς και γιατί ο προκάτοχος υπερτερεί σε όλα τα σημεία.

Κι όμως, αναμφίβολα τα $100+Μ της παραγωγής θα βγουν πανεύκολα και η ταινία θα ξεχαστεί πριν το credit roll. Στην εποχή των Avengers ο καλός ο μύλος και αυτόν τον λουσάτο αχταρμά θα αλέσει. Τι ζόρι τραβάς; (εσωτερικός μονόλογος) ακούγεται η φωνή του νταξ μωρέ, χαβαλές να γίνεται. Μεγάλο. Είσαι TIFF, έχεις το Arrival του Καναδού Dennis Villneuve λαχταριστό χαβιάρι και επιλέγεις για επίσημη πρεμιέρα σου την ψαροκασέλα το The Magnificent Seven που σε προκαλώ να ιδείς στο Netflix το spoof The Ridiculous 8 της Adam Sandler αλητοπαρέας να γλεντήσεις στο γέλιο. Το Και οι 7 Ήταν Υπέροχοι είναι ένα red carpet στιγμιότυπο, ένα γρηγορομπούχτιστο χωρατό, μισθοφορικό σκύλευμα γουέστερν, με (από καλό μαγαζί αλλά) καθόλου φρέσκα υλικά. Όταν μια τέτοια ταινία ανοίγει ένα TIFF και κλείνει μια Mostra, σε κάνει θεωρητικά να αισθάνεσαι μια πίεση να αναγνωρίσεις την υποτιθέμενη καλλιτεχνική υπεραξία. Συγνώμη, εγώ δε θα πάρω.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Σεπτεμβρίου 2016 από την Feelgood Ent.