Movies Ltd

30/10/21

Scream - Trailer / Τρέιλερ

Είναι πάντα κάποιος που γνωρίζεις! Μια τεράστια επιστροφή ενός από τους πιο εμπορικούς τίτλους στα χρονικά του σινεμά, είναι εκείνος που πραγματοποιεί η Paramount, με την περίπτωση του Scream. Πρόκειται για το πέμπτο στην ουσία επεισόδιο της σειράς που ξεκίνησε στα 1996, το οποίο ορίζει άμεσο σίκουελ του τέταρτου μέρους (2011) δέκα χρόνια κατοπινά, χωρίς όμως αυτή την φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη να κάθεται ο εκλιπών Wes Craven. Αυτή τη φορά η υπόθεση παρακολουθεί από κοντά την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, που επιστρέφει στα πάτρια εδάφη της στην επαρχία, για να γίνει μάρτυρας μαζικών δολοφονιών από έναν παρανοικό μασκοφόρο δολοφόνο. Το σκηνοθετικό δίδυμο των Matt Bettinelli - Olpin και Tyler Gillett, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το πρότζεκτ, έχοντας προιστόρια στο είδος μέσα από τα φιλμς Devil's Due και Ready or Not, βασισμένοι στο σενάριο που υπογράφουν οι James Vanderbilt και Guy Busick, πάνω στην βασική ιδέα του Kevin Williamson, που εδώ έχει αναλάβει το πόστο του εξειδικευμένου παραγωγού.

Σχεδόν όλα τα μέλη του ορίτζιναλ καστ επιστρέφουν στην δράση και εδώ, με προεξάρχοντες τους David Arquette, Neve Campbell, Courteney Cox, Roger L. Jackson, and Marley Shelton. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι στην σκηνή είναι οι Melissa Barrera, Jenna Ortega, Jack Quaid, Mason Gooding, Jasmin Savoy Brown, Dylan Minnette, Mikey Madison, Sonia Ben Ammar και Kyle Gallner.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Ιανουάριο του 2022 από την Odeon!

Περισσότερα... »

29/10/21

Eternals - Trailer / Τρέιλερ

In The Beginning... Συνέχεια στο καταιγιστικό κύμα των κινηματογραφικών κόμικ της Marvel, δίνει η εισαγωγή στο έπος των Eternals, ενός είδους απέθαντων εξωγήινων όντων που διαβιώνουν στον πλανήτη Γη, διαμορφώνοντας την ιστορία και τους πολιτισμούς του. Μετά από την απροσδόκητη τραγωδία που ακολούθησε τα πεπραγμένα στο Avengers: Endgame, οι Eternals που δημιουργήθηκαν από τους Celestials, που κρυφά ζούσαν στην Γη για περισσότερα από 7 χιλιάδες έτη, θα επανασυνδεθούν προκειμένου να σώσουν την ανθρωπότητα από τις διαφαινόμενες απειλές που σκορπούν οι εχθρικοί Deviants. Το καινούργιο πρότζεκτ της Marvel υπογράφει σκηνοθετικά η πιο πρόσφατη τροπαιούχα των όσκαρς Κινέζα σκηνοθέτιδα Chloe Zhao, δημιουργός φιλμς όπως Songs My Brothers Taught Me, The Rider και φυσικά του πολυβραβευμένου Nomadland προσφάτως. Το σενάριο έχουν συγγράψει οι Kaz Firpo και Ryan Firpo, στηριγμένοι στην ομώνυμη σειρά κόμικ, που για πρώτη φορά παρουσίασε ο Jack Kirby, στα 1976.

Τους ρόλους στο φιλόδοξο σχέδιο της φίρμας, μοιράζεται ένα πανίσχυρο επιτελείο αστέρων, αποτελούμενο από τους Angelina Jolie ως άγρια πολεμίστρια Θίνα, Richard Madden ως πανίσχυρος Ίκαρις, Kumail Nanjiani ως Κίνγκο που ξεχωρίζει για τις κοσμικές του δυνάμεις, Lauren Ridloff ως Μακκάρι που τρέχει πιο γρήγορα από τον άνεμο, Brian Tyree Henry ως ευφυής εφευρέτης Φαστος, Salma Hayek ως σοφή και πνευματική αρχηγος Άγιακ, Lia McHugh ως αιώνια νέα Σπράιτ, Don Lee ως παντοδύναμος Γκίλγκαμες, Gemma Chan ως Σέρσι που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για το ανθρώπινο είδος, αλλά και τους Kit Harington και Barry Keoghan.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Νοεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Περισσότερα... »

28/10/21

Ο Οίκος Gucci (House Of Gucci) - Trailer / Τρέιλερ

Μια κληρονομιά για την οποία αξίζει να σκοτώσεις! Η ταινία Ο Οίκος Gucci (House Of Gucci) είναι εμπνευσμένη από την συγκλονιστική πραγματική ιστορία της οικογενειακής αυτοκρατορίας του Ιταλικού οίκου μόδας Gucci. Διατρέχοντας τρεις δεκαετίες έρωτα, προδοσίας, παρακμής, εκδίκησης και εν τέλει φόνου, παρακολουθούμε τι κρύβεται πίσω από ένα όνομα, ποια είναι η αξία του και για το τι είναι ικανή μια οικογένεια, προκειμένου να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο. Πρόκειται για την δεύτερη δημιουργία υπογραφής του τεράστιου Ridley Scott που κυκλοφορεί μέσα σε μια σεζόν, ακολουθώντας το εξαιρετικό δράμα εποχής, The Last Duel. Τοποθετημένο χρονικά στα 1995 το στόρι, που φυσικά βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, παρακολουθεί από κοντά όλα εκείνα τα περιστατικά, που οδήγησαν στην δολοφονία του Μαουρίτσιο Γκούτσι, Ιταλού επιχειρηματία και επικεφαλής του ομώνυμου σχεδιαστικού οίκου, από την διαβολική του σύζυγο, Πατρίτσια Ρετζάνι. Το σενάριο είναι γραμμένο από τον Roberto Bentivegna, πάνω στο μπεστ σέλλερ της Sara Gay Forden.

Στο φιλμ πρωταγωνιστούν οι Lady Gaga στον ρόλο της Πατρίτσια και ο Adam Driver σε εκείνον του φονευθέντα συζύγου της. Μαζί τους συνυπάρχουν οι Jared Leto ως Πάολο Γκούτσι, Al Pacino ως Άλντο Γκούτσι, Jeremy Irons ως Ροντόλφο Γκούτσι, Jack Huston, Camille Cottin, Reeve Carney ως Τομ Φορντ και πο Mădălina Diana Ghenea ως Σοφία Λορέν με την Salma Hayek ως Τζουζεπίνα Αουριέμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Νοεμβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Περισσότερα... »

Παράλληλες Μητέρες (Madres Paralelas / Parallel Mothers) - Review / Κριτική

Παράλληλες Μητέρες

του Pedro Almodovar. Με τους Penélope Cruz, Aitana Sánchez-Gijón, Milena Smit, Israel Elejalde, Julieta Serrano, Rossy de Palma, Daniela Santiago.

Τέμνοντα λίκνα

του zerVo (@moviesltd)

Ποτέ και για κανέναν κινηματογραφιστή, οποιουδήποτε διαμετρήματος, δεν είναι το ιδανικότερο να ασχοληθεί θεματικά με τις πιο σκοτεινές, όσο και φρικαλέες στην εξέλιξη τους, ιστορικές περιόδους του τόπου τους. Άλλοι εντόπισαν την ορθή μέθοδο δραματουργικής προσέγγισης των γεγονότων αποξαρχής, κτίζοντας καριέρες σπουδαίες πάνω σε αυτή, με προεξάρχοντα τον δικό μας Θοδωρή Αγγελόπουλο. Άλλοι, το ίδιο ονομαστοί, απέφυγαν την (πιθανότατη) λακκούβα όπως ο διάβολος το λιβάνι, ελπίζοντας πως σε κάποια ώριμη φάση της πορείας τους, θα πετύχουν να προβάλουν την άποψη τους πάνω σε ζητήματα, που πολύ δύσκολα λησμονιούνται. Όπως καλή ώρα ο Pedro, που αναμφίβολα, ως δημιούργημα μάλιστα της ριζοσπαστικής Μαδριλένικης μοβίδας, μόνο αρνητική έκπληξη είχε προκαλέσει στο κοινό του, αρνούμενος να ασχοληθεί σοβαρά, στην τεσσαρακονταετή του διαδρομή, με την αιώνια ανοιχτή πληγή, πάνω στο κορμί της πανέμορφης γενέτειρας του. Τον Ισπανικό Εμφύλιο.

Απρόσμενα, όσο και αναπάντεχα είναι τα μαντάτα για την μεσήλικα Γιάνις, μια διακεκριμένη επαγγελματία φωτογράφο μόδας, καθώς θα πληροφορηθεί πως περιμένει παιδί, καρπό ενός έρωτα περιστασιακού με τον ανθρωπολόγο ιατροδικαστή Αρτούρο. Έναν αναγνωρισμένο ερευνητή όλων εκείνων των τραγικών περιπτώσεων ομαδικής δολοφονίας των αντιφρονούντων στο καθεστώς Φράνκο, που στο περιθώριο της φωτογράφησης του για το εξώφυλλο περιοδικού, η όμορφη σαραντάχρονη θα τον παρακαλέσει να ασχοληθεί και με την μαζική εκτέλεση στον δικό της τόπο. Που την αφορά προσωπικά, καθώς μέσα στα αθώα θύματα των φασιστών βρίσκεται ο προπάππος της.

Εννιά μήνες κατοπινά η Γιάνις θα βρεθεί στο μαιευτήριο, για να φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι, ούσα αποφασισμένη, μέσα στην έκδηλη ευτυχία της, να το μεγαλώσει και να το αναθρέψει ολομόναχη, γνωρίζοντας καλά πως ο πρώην εραστής της, δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει για τα μάτια της, την ασθενή σύζυγό του. Στον ίδιο θάλαμο, την ίδια ακριβώς στιγμή, κοριτσάκι θα γεννήσει και η άρτι ενηλικιωθείσα Άνα, που όμως τα συναισθήματα της είναι τελείως αντίθετα με της συγκατοίκου, εφόσον η απουσία πατέρα, θα της δυσκολέψει ιδιαίτερα τις συνθήκες κτισίματος μιας σοβαρής επαγγελματικής καριέρας.

Δύο ξεχωριστές εξ όψεως, μα με τόσο κοινά στοιχεία στην δομή τους, ιστορίες μητρότητας είναι εκείνες που θέτουν τα βασικά στηρίγματα της υπόθεσης του έργου. Φιλμ που ορίζει την 22η δημιουργία ενός εκ των πιο σημαντικών σκηνοθετών στα χρονικά του ευρωπαϊκού σινεμά. Έχοντας βιώσει άπασες τις υπογραφές του Almodovar σε πρώτη προβολή, οφείλω να ομολογήσω πως πάντοτε η πτώση του στουντιακού τίτλου El Deseo στα κρέντιτς έναρξης, μου δημιουργεί μια τεράστια προσδοκία στο τι να καρτερώ. Που άλλες φορές υπερκαλύφθηκε πλήρως από την έμπνευση του αγαπημένου Μαδριλένου ρετζίστα, άλλες, σημαντικά λιγότερες, ελάχιστες, απέτυχε οικτρά. Μια τέτοια αδυναμία ολοκλήρωσης ιδέας, κρύβει και το Madres Paralelas, που, εντελώς αντιφατικά, αν το διαχωρίσει κανείς στα δύο ξέχωρα φιλμς που το συνθέτουν, θα πάρει δυο πραγματικά αξιόλογες ταινίες.

Διότι ποτέ μου δεν κατάφερα να εντοπίσω τον ουσιαστικό και όχι τον τάχαμου σεναριακό, σύνδεσμο που μπορεί να ενώσει την δραματική ιστορία δύο ασύμμετρης λογικής μανάδων με την εκατόμβη των νεκρών που δημιούργησε η μήνη των ακροδεξιών. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας σαφές και φέρων την σφραγίδα του δημιουργού του ατόφια. Μοναχικές γυναίκες, άνισης ηλικίας και αντιδιαμετρικής διάνας στον εργασιακό τους τομέα, που μονομιάς καλούνται να φορέσουν στο στήθος το ταμπελάκι του γονιού. Ο ζυγός στην ματιά της κάμερας αναφανδόν γέρνει προς την μεριά της Γιάνις (Τζάνις είναι κανονικά, προς τιμήν της γνωστότερης ever με ετούτο το όνομα, όπως την βάφτισε η ορκισμένη χίπι μάνα της) που με την άφιξη του βρέφους θα δει την ζωή της να μεταλλάσσεται προς το καλύτερο να αποκτά εκείνο το νόημα που της έλειπε, αλλά και την ελπίδα που θα νιώθει κάθε φορά που θα αντικρύζει τα ματάκια του μωρού της.

Κι εκεί σκάζει η αμφιβολία. Αυτό το παιδί δεν είναι δικό μου, θα της απαγγείλει με μια κάποια απονιά ο σερνικός, που η μορφή του αυξομειώνεται χωρίς μέτρο στην πάροδο του δυώρου. Κι αν δεν είναι δικό σου, αφού με εσένα το έκανα, ποιανού μπορεί να είναι? Η εικόνα παίρνει πια την μορφή σαπουνοπερέτας, μόνο που τα συστατικά που την περικλείουν είναι τόσο αρμονικά στην προβολή τους, ώστε να μην σε νοιάζει και ιδιαίτερα το λοιπό περιεχόμενο. Η δράση συμβαίνει αποκλειστικά και μόνον μέσα σε τέσσερις τοίχους, δωματίων του διαμερίσματος της Γιάνις και ουδέποτε ανασαίνει στον έξω κόσμο. Οι χρωματισμοί από τις διακοσμήσεις είναι τόσο έντονοι, ενίοτε αντικρουόμενοι, ώστε να ανακατεύουν μονομιάς, τα συναισθήματα που μπορεί να γεννούν μέσα σου, οι ίδιες οι απίθανες ανατροπές του σκριπτ.

Καιρό μετά το πρώτο τους τυχαίο ραντεβού στον τοκετό, οι δυο Παράλληλες Μητέρες θα συναντηθούν και πάλι, συνεπώς οι γραμμές της ζωής τους θα πάψουν να είναι ανέγγιχτες, θα ενωθούν σε έναν δεσμό περίεργο, απροσδόκητο, αμφίσημο και πολύ πιο έκδηλο από εκείνον που θα όριζε η διαφορά της ηλικίας τους. Μάνα και θυγατέρα θαρρείς. Εκεί, είναι και το σημείο καμπής που όφειλε να δείξει την μεγαλύτερη συνέπεια ο 72χρονος πια Pedro, προκειμένου να μας σερβίρει ένα φιλμικό διαμάντι. Με αρωγή την υπέροχη καλλιτεχνική διεύθυνση και την μελαγχολική μουσική επένδυση, ένα μοντάζ άρτιο που αφήνει μπόλικα δεδομένα να μαγειρευτούν στον νου, αλλά και τις προσωπικές του πινελιές - όπως τα σκοτεινιασμένα fade out - που ζυγώνουν όλο και πιο πολύ στην ψυχικά κατάσταση των ηρωίδων του, ο Almodovar είχε την ευκαιρία να ζωγραφίσει μαεστρικά το φλιπ σάιντ του Todo, μόνο που αυτή την φορά δεν θα αφορούσε την μητέρα, αλλά την κόρη μου. Και μονομιάς φαπ! Καπνός! Εξαφανισμός της γραμμικότητας και της μέχρι ώρας συνοχής, για να ταξιδέψουμε στην δεύτερη βινιέτα του όλου. Στο ψάξιμο των κοκάλων των προγόνων.

Δεν χαλάστηκα επ ουδενί, δεν με αφήνει άλλωστε εύκολα να το πάθω ούτε η έντονα χρωματισμένη γραφίδα του Pedro, ούτε η εκφραστική ομορφάδα της Penelope, που ίση της δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγεννήσει ο σπανιόλος σινεμάς. Δεν ήμουν και έτοιμος όμως, γι αυτή την ολοκληρωτική μεταστροφή της τρίτης πράξης. Που δεν συνάδει και τόσο με τα προηγούμενα, εξόν και επιδείξω μια δική μου καλοθελητική συλλογιστική, που θα συνδέσει όλα τα παζλάκια άρτια και μέλι γάλα. Δεν είναι έτσι ακριβώς, ούτε με πλήρη άνεση γίνεται να εξισωθούν οι αδιάφοροι, ουδέτεροι, άχρωμοι, στην ακραία τους φάση μέχρι και βιαστές άντρες του στόρι (και μόνον, για κάθε έναν τέτοιο αρνητικό, υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που κρατούν ολομόναχοι φαμίλιες και φαμίλιες), με τους ομόφυλους τους του χθες, που έπεσαν στον λάκκο από το βόλι του δικτάτορα. Οι αποψινές (ζωντο)χήρες δεν είναι ίσες και όμοιες με τις παρελθοντικές μαυροφορούσες, που προκάλεσε η γενοκτονία. Όσο κι αν η εξόδιος ακολουθία του Paralelas είναι ακραία συγκινητική, ευρηματικά αλληγορική και ως βουτηγμένη στον ήλιο της υπαίθρου, ελπιδοφόρα. Όμως, ακόμη ταινία για τον Εμφύλιο, δεν έχει κάνει ο Almodovar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Odeon!

Περισσότερα... »

σχόλια (1)

Respect - Review / Κριτική

Respect

της Liesl Tommy. Με τους Jennifer Hudson, Forest Whitaker, Audra McDonald, Marlon Wayans, Mary J. Blige, Gilbert Glenn Brown, Marc Maron, Tituss Burgess.

The Queen Of Soul

του zerVo (@moviesltd)

Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των καλλιτεχνών, που έχουν αποσπάσει τα περισσότερα Βραβεία Γκράμι, αφού στην κατοχή της βρίσκονται δεκαοχτώ χρυσά τρόπαια του θεσμού. Έχει καταγράψει περισσότερα από δώδεκα Νο.1 στην σχετική λίστα των επιτυχιών του Billboard, ενώ τέσσερις δεκάδες τραγουδιών της έχουν φτάσει μέχρι το Top-40. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με την είσοδο της στο Rock N' Roll Hall Of Fame, ενώ κατέχει με άνεση το ρεκόρ των περισσότερων πωλήσεων σίνγκλς, από οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία του πενταγράμμου. Αυτή είναι η κινηματογραφική αφήγηση του βίου της θρυλικής Αρίθα Φράνκλιν!

Από τα δέκα της κιόλας χρόνια είχε δείξει, πως χάρη στις φωνητικές της ικανότητες, θα φτάσει πάρα πολύ ψηλά. Θυγατέρα του πιο διακεκριμένου πάστορα της Εκκλησίας των Βαπτιστών του Ντιτρόιτ, η μικρούλα Αρίθα, θα κερδίσει το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων, κάθε φορά που θα πάρει το μικρόφωνο να ψάλλει τους εκκλησιαστικούς ύμνους. Ατυχώς για εκείνην, ο ξαφνικός θάνατος της λατρεμένης, αν και σε διάσταση με τον σύζυγό της, μητέρας της, θα της σκορπίσει αβάσταχτη θλίψη. Όπως και θα της στερήσει την γονική προστασία που σαν προέφηβη ζητούσε, κάθε φορά που οι παιδόφιλοι θα επιχειρούσαν να ασελγήσουν στο ανήλικο κορμί της.

Μόλις στα δεκαοκτώ της, με δύο μωρά παιδιά, συνέπεια βιασμών, στην αγκαλιά, χάρη στις γνωριμίες του πατρός της, θα κλείσει δισκογραφικό συμβόλαιο με την Columbia. Μισή ντουζίνα LPs κατοπινά, όλα κινούμενα σε μουσικούς τόνους της τζαζ, η Αρίθα δεν έχει πετύχει ακόμη την μεγάλη επιτυχία που ονειρευόταν. Η απόφαση της να εγκαταλείψει την εστία της στην Motor City, ακολουθώντας την προσταγή του ατζέντη, αλλά και ανεπιθύμητου από την οικογένεια της, συμβίου, Τεντ Γουάιτ, για να μεταβεί στην Νέα Υόρκη, θα της ανοίξει έναν καινούργιο δρόμο, κάτω από την φιλόξενη στέγη της Atlantic Records και την καθοδήγηση του βετεράνου παραγωγού Τζέρι Γουέξλερ. Το μοιραίο συναπάντημα της, με την άσημη μπάντα των λευκών, χαρισματιών σέσιον μουσικών, Muscle Shoals από την Αλαμπάμα, θα γίνει ο καταλύτης που όχι μόνο θα μεταβάλλει το ύφος της στο πιο ρυθμικό μπλουζ, αλλά θα της δώσει την δυνατότητα να ερμηνεύσει τα πρώτα τεράστια χιτς της καριέρας της. Που πλέον φαντάζει ένδοξη, φωτεινή και γεμάτη αστερόσκονη, καθώς όλες οι μεγάλες σκηνές απανταχού της γης, επιδιώκουν να φιλοξενήσουν την τραγουδίστρια του Just A Little Bit...

Ή μήπως όλα αυτά δεν είναι παρά μόνο μια λαμπερή βιτρίνα, που πίσω της κρύβει μια καρδιά κατακερματισμένη, από τον (παιδικό) καιρό των επαναλαμβανόμενων σεξουαλικών επιθέσεων που υπέστη? Τα τραύματα μέσα στην ψυχή της καλλιτέχνιδας θα παραμείνουν ανεπούλωτα, βυθίζοντας την κατά καιρούς στο σκοτάδι, που πυκνώνει ολοένα και περισσότερο από την παρουσία αντρών στον περίγυρο της, που ποτέ τους δεν θα θέσουν την υπόσταση της σε προτεραιότητα. Αρχής γενομένης από έναν γονιό, ακραία θρησκευόμενο μεν, απόλυτα καταπιεστικό δε - πάντα ευθύβολος στην ερμηνεία του ο Forest Whitaker - που σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί η κόρη του να πάρει τον στραβό δρόμο της ξελογιάστρας και γεμάτης διαβολικούς πειρασμούς πίστας, όπως έχει συμβεί σε άλλες περιπτώσεις, με τρανότερο παράδειγμα την κατάπτωση της σούπερ σταρ Μπίλι Χολιντέι. Ακολούθως η στάση του συζύγου και ιμπρεσάριου της, ενός εμφανώς ατάλαντου και θρασύδειλου Χαρλεμίτη - μια χαρά επιλογή ο μικρός Wayans - που δεν διστάζει να την ξυλοκοπήσει σε δημόσια θέα, θα την τσακίσει ακόμη πιότερο, πείθοντας την σχεδόν πως κανένας αρσενικός δεν δικαιούται της εμπιστοσύνης της.

Η ταινία, που ορίζει το κινηματογραφικό δημιουργικό ντεμπούτο της κατά βάση τηλεοπτικού έργου Liesl Tommy, παρακολουθεί ένα εύρος περίπου είκοσι χρόνων πορείας της Φράνκλιν. Από παιδούλα ατραξιόν στις κοσμοπολίτικες δεξιώσεις του, ακόμη και για πολιτική καριέρα φιλόδοξου, πατέρα, μέχρι την κορυφαία στιγμή της διαδρομής της, με την μοναδική γκόσπελ συναυλία υπό τον τίτλο Amazing Grace, που αποτέλεσε και το πιο μοσχοπουλημένο άλμπουμ της δισκογραφίας της. Η προσπάθεια του σεναρίου δεν είναι να αγιοποιήσει την εικόνα της, άλλωστε δεν είναι και λίγες οι στιγμές, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος, που η καλλιτέχνιδα υπό την επήρεια του αλκοόλ και των ουσιών, ξεσπά ενάντια στα άτομα που την στήριξαν, δείχνοντας μια συμπεριφορά παντελώς ανάρμοστη. Το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει ούτε μισό σημείο της αφήγησης που να μην υπενθυμίζεται ο βιασμός κορμιού και ύπαρξης, σε ηλικία τόσο εύθραυστη και ευαίσθητη μάλιστα, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες του metoo κινήματος.

Τα κυριότερα αποσπάσματα του (νεαρού) βίου της Αρίθα, δείχνουν, παρόλες τις υποχωρήσεις στα παντελόνια των αντρών που την περικυκλώνουν, μια γυναίκα δυναμική και αποφασιστική. Στενή φίλη και οπαδός των οραμάτων του Δόκτορα Κινγκ, υπερασπίστρια του ακτιβιστικού έργου της Άντζελα Ντέιβις, σημαιοφόρος μέσα από τους στίχους της, όλων των γυναικείων κινημάτων διεκδίκησης ίσης μεταχείρισης, μεταξύ των φύλων. Η θερμή, θολή και ντινέτ ενίοτε, ψευδο-ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία, βοηθάει σημαντικά στην πιο ρεαλιστική προσέγγιση της δράσης της.

Αναμφίβολα δεν λείπουν τα σφάλματα, σε μια ταινία που αγγίζει τις δυόμισι ώρες σε χρονικό εύρος. Αφού μοιάζει κομματάκι παράξενο, να μην έχει γίνει αντιληπτή από κανέναν η βιαιοπραγία εις βάρος ενός δεκάχρονου κοριτσιού μέσα στο ίδιο του το σπιτικό, όπως και η γέννηση, όχι ενός, αλλά δύο παιδιών, δίχως να υπάρχει προφανής ερωτικός δεσμός. Ούτε βεβαίως κάθεται καλά στο κοινό μάτι, το γεγονός πως στα δέκα της η Ρη, παρουσιάζεται στο πανί σαν ένα μπεμπάκι και μόλις επτά χρόνια κατοπινά, έχει την μόστρα μιας εντυπωσιακής και πληθωρικής γυναικάρας. Παρούσης της πρωταγωνίστριας όμως, τόσο ερμηνευτικά, κυρίως όμως φωνητικά, ακόμη κι αυτά τα σκηνοθετικά μικρολάθη εξαλείφονται μονομιάς από την σκέψη.

Έχοντας αναδειχτεί μέσα από τις διαδικασίες τηλεοπτικού τάλεντ σόου, η Jennifer Hudson, έχει δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια της, στον συνδυασμό υποδύομαι - τραγουδώ στο εκράν, με κέρδος ένα ολόχρυσο Όσκαρ για τις ιδίου biopic ύφους, μα συγκλονιστικότερης δραματουργίας, Dreamgirls. Φυσικά όλο το πρότζεκτ έχει κτιστεί πάνω της, από την στιγμή που έλαβε κατ ιδίαν το χρίσμα από την Βασίλισσα της Σόουλ, ελάχιστα πριν εκείνη φύγει από την ζωή το 2018. Και δεν θα μπορούσε να αποτύχει στην ενσάρκωση της, αφού στην υπαρκτή και όχι τεχνητή ομοιότητα του σωματότυπου, έρχεται να προστεθεί το πάθος και η δυναμική στην ανανεωμένη απόδοση του μυθικού μπεστ οφ της Φράνκλιν. Think, I Say a Little Prayer, I Never Loved a Man, Chain Of Fools. Respect, φυσικά, που δεν ορίζει μόνο την μαρκίζα. Αλλά και τον πραγματικό σεβασμό που επέδειξε το βιογραφικό φιλμ, σε μια από τις πιο σπουδαίες μορφές στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

27/10/21

Η Νύχτα με τις Μάσκες 2 (Halloween Kills) - Review / Κριτική

Η Νύχτα με τις Μάσκες 2

του David Gordon Green. Με τους Jamie Lee Curtis, Judy Greer, Andi Matichak, Will Patton, Thomas Mann, Anthony Michael Hall, Kyle Richards.

Evil Dies Tonight. Not.

του gaRis (@takisgaris)

Όσοι (χέρια να βλέπω) υπήρξαμε παιδιά στα θρυλικά 80s, βιώσαμε στο φουλ μια αγριοκατάσταση στο horror / slasher genre. Αυτονόητο (βραχεία ιστορική αναδίφηση για τους νεότερους afficionados του είδους) το ότι κοινωνιολογικά δεδομένα και πολιτικές συνθήκες (ψυχρός πόλεμος, AIDS, Reaganισμός, εκστρατεία κατά των ναρκωτικών, Wall Street) οδηγούν μια κινηματογραφική τάση που παράγει μπαμπούλες αντι-ήρωες (σε αντίστιξη με την κοσμοπλημμύρα των υπερ-ηρώων, που αναβιώνει στα 00s και κυριαρχεί σήμερα). Αίμα, αμείλικτοι, αποτρόπαιοι, κατά συρροήν φόνοι, κυρίως αθώων νεαρών γυναικών από διεστραμμένα αρσενικά - τιμωρούς της γυναικείας χειραφέτησης, είτε της απλά σεξεουαλικής απελευθέρωσης. Ο Τζέισον Βόρχις (Παρασκευή και 13), ο Μάικλ Μάιερς (Η Νύχτα με τις Μάσκες) και ο Φρέντι Κρούγκερ (αγαπημένος μου, Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες) θα στοιχειώσουν τα VHS, θα μακελλέψουν κοσμάκη σε αμέτρητα σήκουελς και θα τοποθετήσουν στο οικείο Hall of Fame μαιτρ του τρόμου, όπως ο Carpenter και Craven.

Το λοιπόνε, για κάποιο δυσεξήγητο λόγο, αναμεταξύ της προρρηθείσας ανοσίου τριάδος, το Halloween (1978) του Carpenter απεδείχθη το μακροβιότερο saga, γνωρίζοντας νεκραναστάσεις, επετειακά και (δις) ρημπουτιασμένα σήκουελς, με έσχατο τουτονί, μια άτυπη τριλογία του κυρίαρχου κινηματογραφικού οίκου τρόμου Blumhouse. Ακριβώς 40 χρόνια μετά, ο David Gordon Green, καλός εργάτης του ανεξάρτητου (Pineapple Express, Stronger), λαμβάνει μετεγγραφή ή μάλλον εργολαβία για μια επανασύσταση του θρύλου, ως προσφορά στα τωρινά νιάτα. Το γεγονός σημειώνει εισπρακτική επιτυχία, βρίσκοντας συνάμα και κριτική αποδοχή, χάρη στη δυναμική επιστροφή της Jamie Lee Curtis ως Laurie (η νέμεσις / άχτι του Michael Myers) και τα κορίτσια της οικογένειας Strode, κόρη (Judy Greer) κι εγγονή (Andi Matichak). Αν δεν είχες τη χαρά να δεις τον Michael φλαμπέ, επίστρεψε και ρίξε βλέφαρο γιατί το Halloween Kills (2021) εκκινείται χρονικά ακριβώς μετά την τελική σεκάνς του Halloween (2018).

Haddonfield, Illinois, 2018. Η μαμά αιμόφυρτη στο νοσοκομείο με την οικογενειακή συνοδεία, με τη σιγουριά πως ο Myers πάπαλα. Αμ δε. Το κρεσέντο του αλλόκοσμου βίλαιν cineχίζεται, καθώς όλοι οι παλιοί γνώριμοι από την ορίτζιναλ ταινία ενώνονται να τον καθαρίσουν μιας και δια παντός. Ευνόητο το ότι το bodycount (από το ταπεινό μα τόσο αποτελεσματικό σκηνοθετικά πεντάρι της ορίτζιναλ ταινίας) τερματίζει εδώ στο νούμερο 28, γεγονός που αποζημιώνει τους φανς για την πενιχρή επίδοση της αμέσως προηγούμενης μεν, αλλά τιγκάρει το gore στοιχείο όχι με ιδιαίτερα ευφάνταστο τρόπο. Εκείνο που μου προξενεί θετική εντύπωση είναι η προσπάθεια του Green να εξηγήσει γεγονότα του παρελθόντος και να δώσει μια διάσταση ανθρωπινότερη, λιγότερο χάρτινη από την πληθώρα αναλόγου ύφους ταινιών. Ακόμη και η αντιπαραβολή της μαζικής υστερίας με το Κακό που εκπροσωπεί o διεστραμμένος παιδικός νους, εγκαταφολεύοντος στο σώμα ενός υπερδύναμου υπερήλικα Μάιερς είναι αξιέπαινη.

Σχώρνα μου τη σποϊλεριά αλλά η παραγωγή του Halloween Ends (2023;) έχει ήδη ξεκινήσει. Όπερ μεθερμηνευόμενον, ο Μάικ ξανά προς τη δόξα τραβά (για τελευταία φορά; Μη βάνεις στοίχημα). Το Halloween Kills επαληθεύει περίτρανα τον τίτλο του και για τα μάτια των φανς αυτό, σε συνδυασμό με άφθονες επιτυχείς επικλήσεις του φιλμικού του παρελθόντος, είναι υπεραρκετό. Μην αναμένεις μεγάλη δόση Jamie Lee Curtis, (σ)τη φυλάνε γλιέπς για το τέλος. O David Gordon Green αποδεικνύεται τίμιος, πλην ουχί αρκετός, να πλησιάσει έστω τον τρόμο και την αγωνία ενός Carpenter και σε κάθε περίπτωση - η αλήθεια να λέγεται - είναι καιρός να τεθεί οριστικά ο κακομούτσουνος Μάιερς εκεί όπου πραγματικά του αξίζει: Στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Η Οικογένεια Άνταμς 2 (The Addams Family 2) - Review / Κριτική

Η Οικογένεια Άνταμς 2

των Greg Tiernan, Conrad Vernon, Laura Brousseau, Kevin Pavlovic. Με τις φωνές των Oscar Isaac, Charlize Theron, Chloë Grace Moretz, Bill Hader, Nick Kroll, Javon “Wanna” Walton, Wallace Shawn, Snoop Dogg, Bette Midler.

"Ένα σίκουελ. Τι πρωτότυπο!"

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Λυπούμαστε που σας ξαναβλέπουμε"

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων που συνσκηνοθετούν οι Greg Tiernan και Conrad Vernon. Οι άλλες δύο είναι το Sausage Party (2016) και το The Addams Family (2019). Απλά, στην τρίτη τους από κοινού σκηνοθετική απόπειρα, χρειάστηκαν και δύο βοηθούς σκηνοθέτη να μοιραστούν τα εύσημα: τους Laura Brousseau και Kevin Pavlovic

Η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων πριν δύο χρόνια, είχε κοστίσει 24 εκατομμύρια δολάρια για να κάνει παγκόσμιες εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 200 εκατομμύρια δολάρια! Για τη δεύτερη ταινία δεν γνωρίζουμε το μπάτζετ. Πάντως, από την 1η Οκτωβρίου που άρχισε να προβάλλεται παγκοσμίως, έχει κάνει εισπράξεις που ξεπέρασαν τα 75 εκατομμύρια δολάρια!

Η υπόθεση: Οι γονείς της οικογένειας Άνταμς, η Μορτίσια και ο Γκόμεζ, νιώθουν απογοητευμένοι που έχουν παραμελήσει τα παιδιά τους, τα οποία μεγαλώνουν παρακάμπτοντας τα οικογενειακά δείπνα και απασχολούνται μόνο με μακάβρια παιχνίδια τρόμου. Για να αναθερμάνουν τους οικογενειακούς δεσμούς, αποφασίζουν να μπουν όλοι μαζί στο Στοιχειωμένο τροχόσπιτο και να κάνουν κάτι ανήκουστο: να πάνε οικογενειακές διακοπές! Μάλιστα, θα αφήσουν τη Γιαγιά πίσω στο σπίτι, μόνη της.

Υπάρχει όμως κάτι πολύ σοβαρό, που απειλεί την οικογενειακή τους γαλήνη: ένας επιστήμονας, ο Σάιρους Στρέιντζ, υποστηρίζει πως η Γουέντσντεϊ δεν είναι μια Άνταμς, αλλά είναι κόρη του! Η Γουέντσντεϊ μάλιστα πιστεύει αυτήν την εκδοχή, καθώς έτσι κι αλλιώς δεν νιώθει άνετα με τα μέλη της οικογένειας Άνταμς. Ποια όμως είναι η αλήθεια;

Η άποψή μας: Για την υπέροχη Οικογένεια Άνταμς, δημιούργημα του καρτουνίστα Τσαρλς Άνταμς από τα 1938, μπορούμε χοντροκομμένα να διακρίνουμε τρεις περιόδους: την πρώτη, από τη δημιουργία της μέχρι το 1991, τη δεύτερη, εκείνη που περιλαμβάνει τις δύο υπέροχες live action ταινίες, τις σκηνοθετημένες από τον Barry Sonnenfeld συν την μία αποτυχημένη live action, χωρίς τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη και χωρίς το υπέροχο καστ και την τρίτη, στην οποία έχουμε την παραγωγή των δύο ταινιών κινουμένων σχεδίων.

Και μπορεί οι χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων να παραπέμπουν στα πρωτότυπα σχέδια του Άνταμς από το 38, αλλά δυστυχώς, το όλο πράγμα μοιάζει artificial. Έτσι κι αλλιώς, το σαρδόνιο, βαμπιρικό, θανατηφόρο χιούμορ που εξ ορισμού χαρακτηρίζει τούτη την Οικογένεια, η οποία λατρεύει το μακάβριο, δεν νομίζω πως ταιριάζει σε ταινία κινουμένων σχεδίων για παιδιά. Και μπορεί η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων να μην ήταν η απόλυτη απογοήτευση, τούτη εδώ, όμως, σίγουρα είναι.

Φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι, δεν είναι αστεία, δεν είναι έξυπνη, δεν σε κάνει να γελάς, δεν σε αιφνιδιάζει. Το καστ, που σχεδόν στο σύνολό του επιστρέφει κι εδώ (μόνον ο ηθοποιός που δάνειζε τη φωνή του στον Πάγκσλεϊ έχει αλλάξει) δίνει τον καλύτερό του εαυτό αλλά αυτό δεν αρκεί. Ούτε το σάουντρακ με προσθήκες τύπου Megan Thee Stallion μπορούν να σώσουν τούτο το πράγμα από την απόλυτη μετριότητα.

Γελάς (εγώ τουλάχιστον γέλασα) μόνον με τον μουρδουλίζοντα It του Snoop Dogg και τον Lurch του ενός από τους σκηνοθέτες, του Conrad Vernon – ο οποίος Lurch όμως ήταν πολύ πιο αστείος στην πρώτη ταινία. Ακόμη και οι παράξενες οικογένειες έχουν την οικογένεια πάν' απ' όλα; Τι να πω, πάω πάσο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Tulip Ent.!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Titane - Review / Κριτική

Titane

της Julia Ducournau. Με τους Agathe Rousselle, Vincent Lindon, Garance Marillier, Myriem Akheddiou, Bertrand Bonello, Dominique Frot.

Πώς δενότανε τ' ατσάλι

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει…

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 18 Νοεμβρίου του 1983 στο Παρίσι Julia Ducournau. Η Ducournau αποφοίτησε από τη φημισμένη σχολή La Fémis με πτυχίο σεναρίου και κέντρισε για πρώτη φορά το ενδιαφέρον των ειδικών το 2011 όταν η μικρού μήκους ταινία της, «Junior», επιλέχτηκε στην «Εβδομάδα της Κριτικής» στις Κάννες και κέρδισε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Premiers Plans. Η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία ήταν το περίφημο Raw, το οποίο είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ των Καννών του 2016, στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής», κερδίζοντας το βραβείο της FIPRESCI για το συγκεκριμένο τμήμα.

Τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 13 Ιουλίου του 2021 λαμβάνοντας μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα καλύτερης ταινίας! Έτσι η Ducournau έγινε μόλις η δεύτερη γυναίκα σκηνοθέτρια στην ιστορία του θεσμού, που τιμήθηκε με Χρυσό Φοίνικα, μετά την Jane Campion, η οποία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το 1993 (28 χρόνια πριν δηλαδή!!!) για τα «Μαθήματα πιάνου» (The Piano). Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής των βραβείων, ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, ο Spike Lee δηλαδή, αποκάλυψε το όνομα της ταινίας νωρίτερα απ' ότι έπρεπε. Στην επίσημη προβολή της είχε εννιάλεπτη standing ovation μετά το πέρας της. Και η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Σημείωση: Τόσο στην Υπόθεση όσο και στην Άποψή μας για την ταινία, αναφέρουμε στοιχεία της πλοκής που ενδεχομένως από κάποιους να θεωρηθούν σπόιλερ. Οπότε συστήνουμε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο για την ταινία, αφού πρώτα την παρακολουθήσετε.

Η υπόθεση: Η Αλεξιά είναι μια καλλίγραμμη 30something κοπέλα, που βγάζει τα προς το ζην ως μοντέλο αυτοκινήτων, από αυτά που πηγαίνουν στις εκθέσεις και λικνίζονται προκλητικά πάνω στα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια. Όταν ήταν μικρότερη, είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και μετά από λεπτή χειρουργική εμφάνιση, της είχαν αλλάξει ένα κομμάτι από το κρανίο της με τιτάνιο. Κάποια στιγμή, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο ( ; ) καταλαμβάνεται από δολοφονική μανία και σκοτώνει όποιον βρεθεί στο δρόμο της. Κι όταν το... παρακάνει και καταλαβαίνει πως η αστυνομία είναι κοντά στο να τη συλλάβει, αποφασίζει να αλλάξει την εμφάνισή της και να μοιάσει με άντρα. Μάλιστα, φτιάχνει έτσι το πρόσωπο και το κούρεμά της ώστε να μοιάζει με ένα αγόρι, το οποίο έχει εξαφανιστεί εδώ και χρόνια.

Ο πατέρας εκείνου του αγοριού, ο Βενσάν, είναι ένας πυροσβέστης, πυραγός πιο συγκεκριμένα, επιβλητικός αλλά όχι πλέον στα χρόνια της νιότης του. Ο Βενσάν, βλέποντας την Αλεξιά, δέχεται χωρίς δεύτερη κουβέντα πως αυτή είναι ο χαμένος γιος του! Η σχέση ανάμεσά τους αναπτύσσεται παραδόξως καλά. Η απροσδόκητη εγκυμοσύνη της Αλεξιά, όμως, θα δώσει μια εντελώς άλλη τροπή στις ζωές τους...

Η άποψή μας: Από την αρχή θα το πω: αυτή η ταινία είναι τόσο γεμάτη ιδέες, που πάσχει από overdose... των πάντων! Είναι υπέρ το δέον φιλόδοξη, αγέρωχη και ανεξάρτητη. Θέτει εκατοντάδες ερωτήματα για τα πάντα – ίδιον των καλύτερων ταινιών. Έχει όμως το κουσούρι να μην λογαριάζει και τίποτε και ιδίως τον θεατή. Σε αφήνει μόνο σου, να ξύνεις το κεφάλι σου και να αναρωτιέσαι τι θέλει να πει ο ποιητής. Ψυλλιάζεσαι αλλά δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Και κάποια στιγμή, θα τα παρατήσεις. Και θα είναι πάνω από ένας οι λόγοι: το αδιευκρίνιστο εν πολλοίς των προθέσεων, το wtf της σωματικής βίας, το xxl weird του πράγματος. Για πάμε τώρα να τα κάνουμε και λίγο παραπάνω φραγκοδίφραγκα.

Η ταινία χωρίζεται σε δύο πολύ ξεχωριστά και ευδιάκριτα μέρη. Στο πρώτο βλέπουμε την Αλεξιά να μεγαλώνει και να δολοφονεί, έτσι, χωρίς πρόγραμμα και στο δεύτερο στο κάδρο μπαίνει και ο Βενσάν, οπότε η δυναμική αλλάζει και μπαίνει μέσα και λίγη ψυχή, πέρα από το εγκεφαλικόν του πράγματος – που προκαλεί... εγκεφαλικά! Η πρώτη σκηνή, με το ατύχημα όσο η Αλεξιά είναι παιδί, μου θύμισε κάτι από την... «Προφητεία»: η κοπέλα έχει τη χάρη του Σατανά! Μην γελάτε: το mixed των προθέσεων έρχεται να επιτείνει το γεγονός ότι η «μεταλλική» μουσική που συνέθεσε ο Jim Williams, έχει και χορωδιακά μέρη, όπερ... wtf (ξανά)!!! Σίγουρα υπάρχει μια θεϊκή – σατανική διάσταση στο όλον δράμα. Θα επανέλθουμε. Ή ίσως και όχι...

Η πρώτη σκηνή στην οποία βλέπουμε την Αλεξιά ενήλικη, να χορεύει προκλητικά πάνω στα αυτοκίνητα, προσωπικά μου έκανε τόσο Brian De Palma από το «Διχασμένο κορμί», που περίμενα κάποια στιγμή η Ducournau να αντιγράψει το «λάθος» του μετρ και να εμφανιστεί μαζί με το συνεργείο σε έναν καθρέφτη – αντανάκλαση της neon πανδαισίας. Και μετά έρχεται η σκηνή του σεξ με το αυτοκίνητο! Omg. Το είχε επιχειρήσει και η Cameron Diaz στον «Συνήγορο» (The Counselor, 2013) του Ridley Scott, αγγίζοντας την γελοιότητα. Εδώ, το φλερτ με το γελοίο έγκειται στο προσωπικό γούστο και στις αντοχές των θεατών. Σε γεμάτη αίθουσα, βλέποντας το αυτοκίνητο να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά, θα πέσει πολύ γέλιο – και δεν θα φταίει μόνον η... ανωριμότητα γι' αυτήν την αντίδραση.

Εντάξει, και ο Carpenter μας έδειξε έναν α-φύσικο έρωτα ανάμεσα σε ένα αυτοκίνητο, την περίφημη «Christine», και τον ιδιοκτήτη της, αλλά σκηνοθέτησε το διαβολικό αυτό ρομάντζο ωσάν μία παραβολή. Περίπου ό,τι είχε κάνει και η Ducournau στην προηγούμενη ταινία της, όπου μασκαρεμένη πίσω από το κανιβαλιστικό feast της βρισκόταν ολοφάνερα μια παραβολή για την ενηλικίωση. Και είχε τελικά δώσει μια πολύ καλύτερη ταινία από τούτη εδώ. Εδώ, η σκηνοθέτιδα θέλει (λέω εγώ τώρα) να προσλάβουμε την σκηνή ως κάτι ρεαλιστικό. Εδώ, η σκηνοθέτιδα μας δίνει την Ένωση Ανθρώπου και Μηχανής: η Αλεξιά μένει έγκυος!!! Στο σημείο αυτό ήμουν έτοιμος να παρατήσω την ταινία, το ομολογώ. Συνέχισα όμως. Κι ευτυχώς.

Προφανώς, η σχέση Ανθρώπου – Αυτοκινήτου – Σεξ – Υπαρξιακού Τρόμου, φέρνει στο νου το «Crash» των Cronenberg – Ballard και όλη η προσέγγιση του Σωματικού Τρόμου είναι ντάλε κουάλε δάνειο από τον David. Αλλά η Ducournau κάτι άλλο είχε στο μυαλό της: απλά δεν μας ξεκαθαρίζει (ποτέ όμως) τις προθέσεις της. Προχωράμε. Οι σκηνές των δολοφονιών είναι τόσο ρεαλιστικές, που σε κάνουν να κλείνεις τα μάτια σου, όσο παλαίουρας και ψύχραιμος κι αν είσαι. Και σε κάποιες περιπτώσεις η αναμονή για το κακό που είσαι σίγουρος ότι θα δεις μπροστά στα μάτια σου, σου γαμάει τα σωθικά! Δηλαδή, όλη εκείνη η σκηνή με την Ζιστίν (στο ρόλο η Garance Marillier, η πρωταγωνίστρια του «Raw») με το piercing στη θηλή, μιλάμε σου τσιτώνει τα νεύρα.

Η πιο τρομακτική σκηνή, όμως, είναι άλλη: είναι εκείνη όπου η Αλεξιά αποφασίζει να «μεταμορφωθεί» σε αγόρι και κλεισμένη σε ένα μπάνιο, είναι έτοιμη να στραπατσάρει τη μούρη της, να σπάσει τη μύτη της, για να μοιάζει με αρσενικό. Ομολογώ ότι δεν άντεξα να δω τη σκηνή! Ευτυχώς, αμέσως μετά, έρχεται ο Vincent Lindon, αυτή η ηθοποιάρα, και βλέπουμε μια άλλη ταινία! Επιβλητικός, με σώμα που παραπέμπει σαφώς στον Harvey Kaitel του «Διαφθορά», του αριστουργήματος του Abel Ferrara δηλαδή, ίσως ζητάει κι αυτός με τον τρόπο του εξιλέωση. Η σχέση που αναπτύσσει με τον «γιο» του έχει κάτι το ανθρώπινο: βγαίνει επιτέλους κάποιο ζεστό συναίσθημα αντικαθιστώντας την παγωνιά που επικρατούσε ως τότε. Αυτή η σχέση είναι κάτι στο οποίο θα μπορούσε να επενδύσει εξαρχής η σκηνοθέτιδα. Αλλά και πάλι, νιώθεις ως θεατής κάπως μπερδεμένος.

Πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται: τι προσπαθεί να μας πει με τόσο εντυπωσιακό τρόπο η σκηνοθέτιδα; Για την σύγχρονη αποξένωση; Για το τι καθορίζει την ανθρωπιά; Για το πώς προσδιορίζουμε το φύλο, τη φυλετική μας ταυτότητα; Για τον ομοερωτισμό (η σκηνή του χορού των πυροσβεστών υπό τους ήχους του «Light House» των Future Islands είναι από τις καλύτερες της ταινίας); Για το τι είναι αυτό που μας ενώνει με κάποιον άλλο άνθρωπο; Για την αναζήτηση ενός παιδιού να βρει πατέρα; Για την αναζήτηση ενός πατέρα να βρει παιδί; Για τους... Τιτάνες, όπως ο Κρόνος, που τρώνε τα παιδιά τους; Για τη σωτηρία της ψυχής, που είναι πολύ μεγάλο πράμα; Για το πως αντιμετωπίζεις μιαν απώλεια; Όλα αυτά μαζί και τίποτα από όλα αυτά; Εδώ σε θέλω.

Η Ducournau πυροβολεί τον αμφιβληστροειδή του θεατή με εικόνες δύσκολες, σκληρές, ψυχρές, θαρρείς και θέλει να τον κάνει να κλείσει τα μάτια, θαρρείς και θέλει να τον σοκάρει για να τον σοκάρει, θαρρείς και πιστεύει πως μόνον μέσω αυτής της αδυσώπητης βίας μπορεί να τον ταρακουνήσει. Οκ, ταρακουνήθηκα, το ομολογώ. Αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να «χωνέψω» την Αλεξιά. Που, να τα λέμε κι αυτά, με πραγματική τόλμη ερμήνευσε η take-no-prisoners Agathe Rousselle. Αλλά αν δεν υπήρχε ο Vincent Lindon νομίζω πως όλο αυτό θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος. Ή σαν στραπατσαρισμένο, μεταλλικό αυτοκίνητο, μετά από μετωπική σε τοίχο. Gegen die Wand, που μας έλεγε και ο Fatih Akin. Το παλιό θα πεθάνει, το νέο θα γεννηθεί και θα είναι ο... Wolverine???

Εντυπωσιακή ταινία, πλούσια σε ιδέες, που θα της ταίριαζε μια πιο σαφής και ξεκάθαρη διατύπωση προθέσεων. Δεν είναι για όλους τους θεατές, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Ετοιμαστείτε για μια από τις πιο παλαβές βόλτες με αυτοκίνητο με σπασμένα φρένα της ζωής σας. Για πόση ώρα όμως κανείς αντέχει να βλέπει συντρίμμια;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Οκτωβρίου 2021 από την Cinobo!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

26/10/21

65th BFI London Film Festival - Report

65th BFI London Film Festival

2 + 9 ταινίες από το φεστιβάλ

Μετά από το πολύ πετυχημένο περσινό, πρώτο φεστιβάλ της πανδημίας, που ακολούθησε ένα μικτό σύστημα προβολών - και online αλλά και στις αίθουσες - με σαφή πριμοδότηση των online προβολών, φέτος τα πράγματα ακολούθησαν την ίδια λογική. Και πάλι υπήρχαν προβολές online, η βασική διαφοροποίηση όμως είναι πως αυτές ήταν σχετικά λίγες και από ανάμεσά τους απουσίαζαν τα βαριά χαρτιά του φεστιβάλ. Οπότε, οι 11 ταινίες που είδα όλες κι όλες, εννοείται ότι δεν είναι αντιπροσωπευτικές ενός φεστιβάλ, που πάντως δείχνει συνέπεια, είναι ανοιχτό σε πολλές τάσεις και ρεύματα, μην αδιαφορώντας ή κλείνοντας τα μάτια σε πιο μέινστριμ κράχτες. Πάντως, συνεχίζει να μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως μια κινηματογραφία όπως η βρετανική, τόσο ακμαία και τόσο σπουδαία, δεν διαθέτει ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ ανάλογης αίγλης με εκείνα των Καννών, της Βενετίας ή του Βερολίνου ή έστω του Τορόντου ή του Σάντανς. Weird. Πάμε λοιπόν στην παρουσίαση των 2 + 9 αυτών ταινιών, σαν ένα κάουνταουν που θα καταλήξει στην ταινία που αγάπησα περισσότερο στο φεστιβάλ:

Εκτός συναγωνισμού: Titane της Julia Ducournau και Lamb του Valdimar Jóhannsson. Λοιπόν, αυτές τις δύο ταινίες τις βάζω εδώ μαζί για πολλούς και διαφόρους λόγους. Αρχικά, και οι δύο βγαίνουν στις επόμενες βδομάδες στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας: η πρώτη στις 28 Οκτωβρίου, η δεύτερη στις 4 Νοεμβρίου. Άρα, κοντός ψαλμός αλληλούια και θα έχουμε λίαν συντόμως πληρέστατες κι αναλυτικότατες κριτικές και για τις δύο αυτές ταινίες. Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να προτρέχουμε. Δεύτερον, και οι δύο μας έρχονται από το φεστιβάλ Καννών. Η πρώτη κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, η δεύτερη συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» κερδίζοντας το βραβείο «πρωτοτυπίας». Τρίτον, είναι δύο από τις πιο WTF ταινίες της χρονιάς! Δεν πρέπει να έχει δοθεί ποτέ τέτοιος Χρυσός Φοίνικας, δεν πρέπει να έχει βραβευτεί πιο παράξενη ταινία. Και τέταρτον, μιλάνε και οι δύο εμμέσως για το μέλλον – της... ανθρωπότητας – μέσω μωρών. Ναι, αλλά τι μωρών! Πιο χριστιανική παραβολή το Lamb, πιο ένωση με μηχανές το Titane, είναι σίγουρο πως θα προκαλέσουν συζητήσεις, όχι πάντα για τους καλύτερους λόγους. Λίγη υπομονή, μουάχαχαχαχαχαχαχα

09) Wood and Water του Jonas Bak: Υπάρχει το αργό σινεμά, το πολύ αργό σινεμά και τούτη η ταινία από τη Γερμανία! Πρώτη μεγάλου μήκους (ευτυχώς, μόνον 79 λεπτά) του σκηνοθέτη, κάτι μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, έχει ως πρωταγωνίστρια τη μητέρα του, την Anke Bak, ενώ ρόλο κρατάει και η αδελφή του, η Theresa Bak. Τι γίνεται στην ταινία; Απολύτως τίποτα! Ποιο είναι, θεωρητικά, το θέμα της ταινίας; Μια γυναίκα της τρίτης ηλικίας συνταξιοδοτείται από την εκκλησία (!!!) στην οποία εργαζόταν. Και το βλέπει αυτό ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να πάει από το μικρό, επαρχιακό χωριό της Γερμανίας όπου ζει, στο γιγαντιαίο Χονγκ Κονγκ, εκεί όπου ζει επί χρόνια ο αποξενωμένος γιος της, Μαξ. Μόνο που στην γιγαντούπόλη υπάρχουν καθημερινά αναστάτωση και αναταραχές. Τόσο ο γιος της Άνκε όσο και η ίδια η πόλη, προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητά τους. Και η Άνκε δεν μπορεί παρά μόνον να παρατηρεί. Το μόνο ενδιαφέρον εύρημα που βρήκα στην ταινία είναι το ρακόρ ανάμεσα στα φώτα από τον αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας και το πέρασμα μέσα από ένα τούνελ στον νυχτερινό ουρανό του Χονγκ Κονγκ. Έξυπνο. Κι εντελώς γεια σου βρήκα το γεγονός ότι μουσική για την ταινία έχει γράψει ο... Brian Eno! Ήμαρτον. Τελευταία φορά που θυμάμαι να έχω δει ταινία με μουσικό σάουντρακ που φέρει την υπογραφή του Eno, ήταν στο «Me and Earl and the Dying Girl» από το 2015!

08) Bienvenidos a España (Welcome to Spain) του Juan Antonio Moreno Amador: Στο έκτο του μεγάλο μήκους ντοκιμαντέρ, ως μοναδικός σκηνοθέτης, ο Amador ξεκινάει με την ανάδειξη μιας ενδιαφέρουσας κατάστασης: ένα από τα μεγαλύτερα μπουρδέλα της Σεβίλης, μετατρέπεται σε κέντρο υποδοχής μεταναστών, που ζητούν πολιτικό άσυλο. Έχει λοιπόν την ενδιαφέρουσα ιδέα, που σε τέτοιες περιπτώσεις αποτελεί το ήμισυ του παντός. Έχει και μερικά αβανταδόρικα πρόσωπα πάνω στα οποία επικεντρώνεται. Η οικογένεια από τη Λιβύη, πχ, ο γκέι νεαρός από το Μαρόκο, το ζευγάρι των λεσβιών από το Ελ Σαλβαδόρ. Μόνο που ο φίλος μας δεν στέκεται τυχερός. Ένα μετά το άλλο, τα ενδιαφέροντα πρόσωπα απλά... εξαφανίζονται! Αυτό από τη μια δίνει μια αίσθηση θρίλερ στα δρώμενα (πχ, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς πως ο νεαρός γκέι δεν θα έχει καλά ξεμπερδέματα) από την άλλη, δεν δίνεται στον σκηνοθέτη η δυνατότητα να έχει closure στις επί μέρους ιστορίες του. Κι ακριβώς επειδή δεν έχει «κλεισίματα», «κρεμάει» επί πολύ ώρα με στιγμιότυπα αδιάφορα, πχ υπάρχει ένα σχεδόν 10λεπτο του νεαρού ομοφυλόφιλου με τον φίλο του, ο οποίος το σκάει από το κέντρο υποδοχής, και πηγαίνει στη Μαδρίτη, όπου τους βλέπουμε να φλυαρούν σε ένα μέρος με τάπας. Κάπως σώζει τα πράγματα στο φινάλε, δείχνοντας πως νέοι μετανάστες πηγαίνουν στο κέντρο, σε μια χώρα που αν μη τι άλλο, έχει ένα πρόσωπο καταδεχτικό γι' αυτούς, προσπαθώντας να βοηθήσει πραγματικά, αλλά, συνολικά, πολύ λίγα πράγματα...

07) The Dance του Pat Collins: Το δεύτερο ντοκιμαντέρ που είδα στο φεστιβάλ. Ουσιαστικά, παρουσιάζει τις προετοιμασίες για μια χορευτική παράσταση του φημισμένου (έτσι λένε, εγώ δηλώνω μαύρα μεσάνυχτα) Michael Keegan-Dolan στην Ιρλανδία. Μουσικοί και χορευτές συγκεντρώνονται και μέσα από τον αυτοσχεδιασμό, φτάνουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μερικοί ήχοι, αυτοί που είχαν να κάνουν με την παραδοσιακή μουσική της Ιρλανδίας, ήταν σούπερ. Από εκεί και πέρα, το ντοκιμαντέρ απευθύνονταν αποκλειστικά σε dance afficionados. Οπότε, για μένα, παγερά αδιάφορο.

06) La mif (The Fam) του Fred Baillif: Ο αυτοδίδακτος σκηνοθέτης από τα γαλλόφωνα καντόνια της Ελβετίας, παρουσιάζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κορίτσια στα όρια της ενηλικίωσης, τα οποία βρίσκουν καταφύγιο σε έναν κρατικό Ίδρυμα, ειδικό για να τις προστατεύσει. Βρίσκονται εκεί για διάφορους λόγους: οι πιο πολλές έχουν ιστορικό βιασμού από συγγενή – συνήθως τον πατέρα – άλλες έχουν μείνει ορφανές κι άλλες επιλέγουν να μείνουν εκεί για να προστατευθούν από άλλες τραυματικές εμπειρίες από το παρελθόν τους. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα γεγονός για να πυροδοτήσει διαδοχικά την αφήγηση των επιμέρους ιστοριών των κοριτσιών, αφήνοντας χώρο να αφηγηθεί και την τρομερή ιστορία της επικεφαλής του Ιδρύματος, μιας γυναίκας ταγμένης να βοηθήσει αυτά τα κορίτσια. Θα κάνω σπόιλερ εδώ, καθώς δεν βλέπω με ποιον τρόπο τούτη η ταινία θα βρει διανομή στην Ελλάδα, οπότε δύσκολα θα την δει κάποιος-α από εσάς αγαπημένοι μου αναγνώστες. Για κάποιο διάστημα της ταινίας η εν λόγω επικεφαλής, φεύγει από το Ίδρυμα. Όταν επιστρέφει, αποκαλύπτει το λόγο: η ενήλικη κόρη της αυτοκτόνησε. Και σε μια συνάθροιση εξομολογήσεων, αποκαλύπτει και τον πραγματικό λόγο: όταν η κόρη της ήταν ανήλικη, την έστειλε για καλοκαιρινές διακοπές στο σπίτι των γονέων της. Με το που τελείωσαν οι διακοπές, ολοφάνερα η κόρη της δεν ήταν καλά. Εντέλει, αποκάλυψε στους γονείς της πως ο παππούς της την κακοποίησε σεξουαλικά. Οι γονείς της δεν μπορούσαν να διανοηθούν πως μπορεί κάτι τέτοιο να ήταν αληθινό. Το κορίτσι τους είχε τραυματιστεί σωματικά και ψυχολογικά κι εκείνοι δεν έκαναν τίποτε γι' αυτό. Το ακόμα πιο τραγικό: το επόμενο καλοκαίρι έστειλαν ξανά την κόρη τους για καλοκαιρινές διακοπές στο σπίτι των γονέων της... Αυτό πραγματικά ξεχωρίζει σε μια ταινία, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2021, που κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας εκεί, στο τμήμα Generations 14+ και που κουβαλάει όλα τα κουσούρια των ταινιών καλλιτεχνικής χροιάς από τη Γαλλία...

05) Wild Indian του Lyle Mitchell Corbine Jr.: Δεν είναι πολλές οι ταινίες που έχουν γυριστεί, βάζοντας στο επίκεντρο τα προβλήματα των σύγχρονων απογόνων των Ινδιάνων. Ινδιάνοι, που είτε ζουν σε καταυλισμούς, χωρίς μεγάλες δυνατότητες για ευημερία είτε προσπαθούν ανεπιτυχώς να ενσωματωθούν στην αμερικάνικη κοινωνία, η οποία ποτέ δεν τους αντιμετώπισε με τον καλύτερο τρόπο. Στα 1980, ο Μάκουα και ο Τέντο είναι δύο έφηβοι, ξαδέλφια, που ζουν σε έναν καταυλισμό, όντας μέλη της φυλής Ινδιάνων Ανισινάμπε. Ο Μάκουα δέχεται απίστευτη βία από το συγγενικό του περιβάλλον, βία που διοχετεύει προς τα έξω. Μια μέρα λοιπόν, σκοτώνει χωρίς αφορμή έναν συμμαθητή τον οποίο ζηλεύει. Ο Τέντο είναι αυτόπτης μάρτυρας, παρά το γεγονός όμως ότι παγώνει από αυτό που βλέπει, βοηθάει τον Μάκουα να θάψουν το θύμα. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Ο Μάκουα – πλέον Μάικλ – είναι πετυχημένο στέλεχος εταιρίας, παντρεμένος με ένα παιδί, έτοιμος να αποκτήσει και δεύτερο. Ο Τέντο αποφυλακίζεται μετά από 10 χρόνια στη φυλακή. Το πρόσωπό του είναι γεμάτο τατουάζ. Ο Μάικλ έχει ενσωματωθεί. Τον Τέντο βασανίζει ακόμα το μυστικό της δολοφονίας του πιτσιρικά. Θα αποφασίσει να αντιμετωπίσει τον Μάικλ και να διευθετήσει το ζήτημα μια για πάντα. Ο κυνικός Μάικλ δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια... Η σκηνοθεσία είναι μινιμαλιστική, τα χρώματα μουντά, η ατμόσφαιρα πεσιμιστική. Ο Μάκουα – Μάικλ έχει θέμα με την καταγωγή του: «είμαστε απόγονοι πολεμιστών που έχασαν». Ο αμοραλισμός του έχει ενδιαφέρον. Ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι υποψήφιος για βραβείο ερμηνείας στα Gotham Awards, οι υποψηφιότητες των οποίων ανακοινώθηκαν πρόσφατα. Σε μικρούς αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους βλέπουμε την Kate Bosworth και τον Jesse Eisenberg, που είναι κι ένας από τους παραγωγούς της ταινίας. Ενδιαφέρον φιλμ αλλά μέχρι εκεί.

04) Queen of Glory της Nana Mensah: Η Σάρα είναι μια Αμερικανίδα με καταγωγή από την Γκάνα. Δουλεύει σε ένα πανεπιστήμιο στη Νέα Υόρκη, αλλά είναι έτοιμη να τα παρατήσει όλα και να ακολουθήσει τον γκόμενό της, τον επίσης ακαδημαϊκό Λάιλ, στον οποίο προσφέρεται θέση καθηγητή στο Οχάιο. Να σημειώσουμε πως ο Λάιλ είναι παντρεμένος. Τα σχέδιά της θα μπουν στην αναμονή εξαιτίας του ξαφνικού θανάτου της μητέρας της από ανεύρυσμα. Η μάνα της Σάρας λοιπόν, της άφησε κληρονομιά ένα «θρησκευτικό» βιβλιοπωλείο στο Μπρονξ, στην περιοχή όπου μεγάλωσε. Η Σάρα θέλει να πουλήσει το βιβλιοπωλείο και να εφαρμόσει το αρχικό της σχέδιο. Θα τα καταφέρει; Αυτή ήταν μια πολύ γλυκιά ταινία, στην οποία πρωταγωνίστρια ήταν η δημιουργός της, η Nana Mensah. Με μπόλικο χιούμορ, πικρό ενίοτε, η δημιουργός παρουσιάζει τι καλείται να αντιμετωπίσει μια γυναίκα γκανέζικης καταγωγής στην Αμερική, τα ιδιαίτερα ήθη και έθιμα της πατρίδας της και αυτήν την παράξενη διελκυστίνδα που καλούνται να τραβήξουν όλοι οι μετανάστες: ενσωμάτωση versus διατήρηση εθνικής ταυτότητας. Στις καλύτερες στιγμές της η ταινία μου θύμισε τον «Καπνό» του Wayne Wang. Ένα απέριττο, μικρό φιλμ, διάρκειας 70 και κάτι λεπτών, με μεγάλη καρδιά. Ωραιότατο.

03) Language Lessons της Natalie Morales: Ο Άνταμ είναι παντρεμένος με τον Γουίλ. Ζει σε ένα υπέροχο σπίτι κάπου στην Καλιφόρνια. Για τα γενέθλιά του, ο Γουίλ του αγοράζει μαθήματα ισπανικών. Τα μαθήματα κάνει μέσω zoom (μιας που μιλάμε για την εποχή της πανδημίας) η Καρίνιο από την Κόστα Ρίκα. Ένα απροσδόκητο γεγονός μεταβάλλει κατά πολύ την κατάσταση του Άνταμ. Τα μαθήματα ξένης γλώσσας γίνονται αφορμή για τους δύο αυτούς μοναχικούς ανθρώπους να συνδεθούν βαθύτερα. Και ναι, μια ταινία ελάχιστου μπάτζετ, που ακούγεται μέχρι και βαρετή (όλα «συμβαίνουν» ενώ δύο άνθρωποι μιλάνε σε μια οθόνη) αποδεικνύεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αστεία, τρυφερή, συγκινητική και όμορφη. Πραγματικά θετική έκπληξη η ταινία αυτή, που επισημαίνει το απλό, πως σε κάθε εποχή, ακόμα και σε αυτήν του κορωναϊού, η οποία χτύπησε ακριβώς στην αμεσότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, η όποιου είδους και με κάθε μέσο επαφή, είναι η μοναδική μας σανίδα σωτηρίας. Υπέροχη η Morales, λάμπει στον πρωταγωνιστικό ρόλο (όντας και η σκηνοθέτρια) ενώ άξιος συμπρωταγωνιστής της – αλλά και συνσεναριογράφος – ο Mark Duplass. Μικρή αλλά ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: στο ρόλο του συντρόφου του Άνταμ στην ταινία εμφανίζεται – μόνο μέσω μιας φωτογραφίας και μέσω της φωνής του – ο Desean Terry, συμπρωταγωνιστής του Duplass στο τηλεοπτικό χιτ της Apple Tv «The Morning Show»! Να σημειώσουμε επίσης πως η ταινία κέρδισε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ South By Southwest, στο οποίο έκανε και την παγκόσμια πρεμιέρα της.

02) Hinterland του Stefan Ruzowitzky. Αυτή είναι η 12η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος τα Χριστούγεννα του 1961 στη Βιέννη, Αυστριακός σκηνοθέτης. Το 2000 είχε γυρίσει το «Anatomie» με την Franka Potente, που είχε τόσο μεγάλη επιτυχία (και στην Ελλάδα) που γύρισε και σίκουελ. Η μεγάλη του καλλιτεχνική επιτυχία ήταν οι «Παραχαράκτες» (Die Fälscher, 2007), που είχε κερδίσει το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Η τελευταία του ταινία είναι μάλλον ό,τι πιο φιλόδοξο έχει γυρίσει. Μια ομάδα στρατιωτών επιστρέφουν στη Βιέννη, ηττημένοι, μετά το πέρας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας από αυτούς ήταν ο πιο ονομαστός ντετέκτιβ της πόλης πριν τον πόλεμο. Αμέσως μετά την επιστροφή τους, κάποιος σίριαλ κίλερ αρχίζει να τους ξεπαστρεύει τον ένα μετά τον άλλο, με τελετουργικό τρόπο. Ποιος είναι και ποια είναι τα κίνητρά του; Η ταινία είναι απολύτως εντυπωσιακή. Είναι ολόκληρη γυρισμένη σε blue screen. Κι αυτή είναι μια επιλογή του σκηνοθέτη για να παρουσιάσει την Βιέννη έτσι όπως ήταν στην περίοδο του Μεσοπολέμου. Φανταστείτε ένα αρτίστικο «Sin City», χωρίς την κομιξάδικη προοπτική του. Οι ρυθμοί είναι ταιριαστά αργοί, μεταξύ των πρωταγωνιστών βλέπουμε την υπέροχη Liv Lisa Fries (ναι, αυτή από το Babylon Berlin, το οποίο στην ίδια εποχή είναι τοποθετημένο) και το εξπρεσιονιστικό θρίλερ σε κρατάει σε αγωνία καθώς και σασπένς διαθέτει και ατμόσφαιρα. Πραγματικά, ένα μικρό αριστούργημα.

01) Mass του Fran Kranz. Δύο ζευγάρια ενηλίκων συναντιούνται σε μια μικρή κάμαρα μιας εκκλησίας. Η συνάντηση έχει κανονιστεί με μεγάλη επιμέλεια και με προσοχή στις λεπτομέρειες. Κι αρχίζουν να συζητούν. Θα είναι αυτή η συζήτηση αρκετή για να μπορέσουν να ξεπεράσουν ένα τραγικό γεγονός που τις ενώνει; Τρομερή, τρομερή ταινία είναι τούτη εδώ. Ναι, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πρώτης τάξεως θεατρικό έργο. Ο Fran Kranz, πάντως, ηθοποιός ο ίδιος, στην πρώτη του σκηνοθετική – και σεναριακή – προσπάθεια, καταλαβαίνει πως ο λόγος μπορεί να είναι η δύναμη του έργου του, θα μπορούσε όμως να χαντακώσει την κινηματογραφική διάστασή του. Καμία σχέση. Είναι μια ταινία δωματίου, ναι, η οποία βασίζεται στη δύναμη του λόγου και των ερμηνειών, ναι, αλλά είναι τόσο καλοφτιαγμένο, που απομένεις να θαυμάζεις με ανοιχτό το στόμα όλα όσα διαμείβονται επί της μεγάλης οθόνης. Από τους τέσσερις ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν - Martha Plimpton, Jason Isaacs, Ann Dowd, Reed Birney - όλοι τους είναι μαγικοί, αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα για την υπέροχη Ann Dowd να κερδίσει ένα βραβείο, γιατί όχι και Όσκαρ; Ο μονόλογός της μετά το πέρας της συζήτησης, όταν επιστρέφει για να ξαναζητήσει συγνώμη, είναι συγκλονιστικός. Ενήλικο, μεστό σινεμά, για την απώλεια και τη διαχείριση, για το γιατί και για τη συγχώρεση. Πραγματικά πολύ μεγάλη ταινία. .

Θόδωρος Γιαχουστίδης

Περισσότερα... »

Γκαγκάριν (Gagarine) - Review / Κριτική

Γκαγκάριν

των Fanny Liatard, Jérémy Trouilh. Με τους Alseni Bathily, Lyna Khoudri, Jamil McCraven.

Μπλοκ Μπάστερ...

του zerVo (@moviesltd)

Πως είναι για την Αθήνα και τον Πειραιά, το Πέραμα και η Κοκκινιά, έτσι ακριβώς ορίζεται αντίστοιχα για το Παρίσι, η περιφέρεια του Ιβρί Σιρ Σεν, που αποτελεί τον ιστό όπου κρέμεται η κόκκινη παντιέρα της αριστεράς στην Γαλλική πρωτεύουσα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως αυτή ακριβώς την γειτονιά επέλεξε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, για να χρηματοδοτήσει και να υψώσει ένα τεράστιο συγκρότημα πολυκατοικιών, πριν από ακριβώς μισό αιώνα, δίνοντας του μάλιστα το όνομα του πρώτου κοσμοναύτη που ταξίδεψε στο διάστημα, του Γιούρι Γκαγκάριν. Ο ίδιος ο Σοβιετικός ήρως, μάλιστα, παραβρέθηκε στην τελετή εγκαινίων του βιβλικού μεγέθους κτιρίου, στα 1963, ανταποδίδοντας έτσι την τιμή της ονοματοδοσίας. Τα διαμερίσματα αρχικά προορίζονταν για να στεγάσουν μέλη του Κόμματος, εργάτες κατά κύριο λόγο στις μεγάλες βιομηχανίες της περιοχής. Στην πάροδο των ετών και με την ανεργία να κάμει την εμφάνιση της, οι περισσότεροι εγκατέλειψαν την μεγαλούπολη και τα πόστα τους πήραν οι προερχόμενοι από τις μακρινές αποικίες πολίτες. Το κάποτε πομπώδους δόμησης Cite Gagarine, αποφασίστηκε εντέλει να κατεδαφιστεί το 2019...

Μπορεί να μην έχει ακόμη ενηλικιωθεί ο έφηβος, τρίτης γενιάς μετανάστης από την Δυτική Αφρική, Γιουρί, μέσα του όμως το όνειρο κάποια στιγμή να καταφέρει να γίνει ένας μεγάλος και τρανός αστροναύτης είναι ολοζώντανο. Όραμα που έχει γεννηθεί μέσα στο ελάχιστων τετραγωνικών διαμέρισμα όπου διαβιώνει ολομόναχος από την ημέρα που η μητέρα του τον εγκατέλειψε, ένας χώρος που μέσα στην αχαλίνωτη φαντασία του νεαρού, φαντάζει σαν το διαστημόπλοιο που κάποια στιγμή θα τον πάρει μακριά από την φτώχια και την μιζέρια.

Κι ο Γιουρί το λατρεύει όλο αυτό το γιγαντιαίο μπλοκ, με τους χιλιάδες ομοίους του γειτόνους, που περιβάλλει τον δυο - και ούτε δωματίων, ταξιδιάρικο μικρόκοσμο του. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε με το που δοθεί από την πολεοδομία η εντολή να αδειάσουν τος εστίες τους οι ένοικοι, προκειμένου να ξεκινήσουν οι διαδικασίες οριστικής κατεδάφισης του Μεγάρου Γκαγκάριν, εκείνος να κάνει ότι περνάει από το χέρι του, ώστε να σώσει από την καταστροφή, ακόμη και το τελευταίο του τούβλο. Ακόμη κι αν χρειαστεί να μείνει τελευταίος εντός του θηριώδους κτιρίου, μην τυχόν και γλυτώσει την ολοκληρωτική του καταστροφή.

Στην πραγματικότητα εδώ έχουμε μπροστά μας την μακράς διάρκειας εκδοχή, του ομότιτλου μικρού μήκους φιλμ, που παρουσίασαν οι δύο πρωτάρηδες σκηνοθέτες Fanny Liatard και Jeremy Trouilh, προ ετών. Είναι προφανές πως αμφότεροι έχουν ζήσει μέσα στο συγκεκριμένο οίκημα, που στις πέντε δεκαετίες της ζωής του, λογικά πρέπει να φιλοξένησε μυριάδες ανθρώπους, πάμφτωχους έως και άπορους στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Που στέγασαν τους ταλαιπωρημένους βίους τους, πίσω από τα μισοκατεστραμμένα ντουβάρια του, γλυτώνοντας όμως έτσι το κρύο και τις κακουχίες του δρόμου, ελλείψει στέγης. Η μεταφορά των περισσοτέρων σε άλλο οίκημα με πολύ καλύτερες συνθήκες, θα τους χαροποιήσει σε τέτοιο βαθμό που να πάρουν γοργά τα ελάχιστα μπογαλάκια τους και να μετακομίσουν. Με τον Γιουρί όμως το πράγμα είναι αλλιώτικο, αφού εδώ είναι το σπιτικό του, εδώ έχει ριζώσει η ψυχή του, εδώ στήνεται και το αστρόπλοιο που οσονούπω θα τον ταξιδέψει σε άλλες πολιτείες, ουράνιες και μαγικές.

Η διάθεση του δημιουργικού ντουέτου, χωρίς αμφιβολία έχει δύο τάσεις. Από την μια να απεικονίσει την διαφαινόμενη νοσταλγία για την ισοπέδωση ενός πάλαι ποτέ συμβόλου της αριστερής ανάτασης, που πλέον έχει χάσει το νόημα, την σημασία και τον προσανατολισμό της. Από την άλλη να αναδείξει μέσα από την αλληγορία, την κατάπτωση και το τσάκισμα ακόμη και της παραμικρής ελπίδας, της αδύναμης και μη προνομιούχας εργατικής τάξης, που και βέβαια δεν πάει σε κανέναν παράδεισο. Αν και για να λέμε του στραβού το δίκαιο, από όσα πρόσωπα παρελαύνουν στην υπόθεση, δεν διάκρινα και κανέναν εργαζόμενο οπουδήποτε και δεν αναφέρομαι μόνον στα ανήλικα παιδιά, που κι εκείνα από την μεριά τους, ολημερίς βολοδέρνουν χωρίς κάποιον συγκεκριμένο σκοπό. Εκεί εκτιμώ θα έπρεπε να δώσει περισσότερη έμφαση το σενάριο, στην κρατική ανυπαρξία της υποστήριξης των νεανικών ονείρων.

Εν αντιθέσει, μέσα από μπόλικες και σουρεαλιστικές σεκάνς που παρατραβούν, ώστε να αυξηθεί κατάτι και το χρονικό εύρος της ταινίας, η ματιά της κάμερας μοιάζει να νοιάζεται πιότερο για τα ιστορικά μπετά, παρά για τις ψυχές που περιβάλλουν. Όπως εκείνη του συνώνυμου με τον Σοβιετικό αξιωματικό και μοναχικό ταξιδευτή με το Βοστόκ γύρω από τον πλανήτη, πιτσιρικά, που μοιάζει να ενηλικιώνεται πολύ γρηγορότερα από ότι θα περίμενε, μέσα από τα δεινά που του κτυπούν την πόρτα. Καταστρέφοντας του την ονείρωξη, βάζοντας παγίδες στο υπερθεαματικό δημιούργημα του, στήνοντας εμπόδια στο κρυφό (ακόμη) πάθος του για την ρομά γειτονοπούλα, κάτοικο του κοντινού παραπήγματος, Ντιάνα.

Οι εικόνες αρχείου ενός ουτοπικής συλλογιστικής χθες, μιξάρονται κομψά με το απελπισμένο σήμερα, γύρω το αμέτρητο πλήθος των απανταχού δυσάρεστων επισκεπτών / προσφύγων, παρουσιάζοντας τις έντονες αντιθέσεις από εκείνη την πομπώδη εκκίνηση του κατασκευαστικού θαύματος ίσαμε την τιγκαρισμένη στους αρουραίους κατάληξη ενός, ας μην γελιόμαστε, κτιριακού μορφώματος. Γεμάτη ευαισθησίες η πλοήγηση στους μισογκρεμισμένους διαδρόμους του Σιτ Γκαγκαρίν, όχι όμως και τόσο πρωτότυπη, αφού η φραντσέζικη κινηματογραφία, με αρκετά πιο ευρηματικό τρόπο έχει καταφέρει εσχάτως να αναδείξει το πολλαπλών υφών κοινωνικό ζήτημα. Και εντάξει ας πούμε οι ανεπιθύμητοι θα παραμείνουν όμηροι, όσο μακρύτερα γίνεται από τα λαμπερά Ιλίσια Πεδία. Τις φιλοδοξίες τόσων και τόσων ονειροπόλων παιδιών, ποιες και πόσες χειροπέδες θα καταφέρουν να τις αιχμαλωτίσουν?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Weird Wave!

Περισσότερα... »

25/10/21

Ο Ρον Χάλασε (Ron's Gone Wrong) - Review / Κριτική

Ο Ρον Χάλασε

των Sarah Smith, Jean-Philippe Vine, Octavio E. Rodriguez. Με τις φωνές των Zach Galifianakis, Jack Dylan Grazer, Olivia Colman, Ed Helms, Justice Smith, Rob Delaney, Kylie Cantrall, Ricardo Hurtado, Marcus Scribner, Thomas Barbusca.

Add A Friend..

του zerVo (@moviesltd)

Πόσους φίλους, λέει, έχεις στο ένα κοινωνικό δίκτυο, πόσοι ακόμη πιο πολλοί σε ακολουθούν στο άλλο? Εκατό, χίλιοι, πέντε χιλιάδες! Τι λες, σοβαρά? Μπορεί άραγε, ετούτης η μορφής η δημοφιλία να σταθεί ισοδύναμη με την έννοια της αληθινής συντροφικότητας, που τόσο ανάγκη έχει η κάθε ξέχωρη οντότητα? Ασυζητητί όχι. Πόσο μάλλον όταν η λογική εξέλιξη της τεχνολογίας, όπως περιμένουμε να συμβεί κάποια στιγμή, πρόκειται να υποκαταστήσει την έννοια του πραγματικού κολλητού, με ένα καινοτόμο μεν, άψυχο δε, δημιούργημα, που θα κάνει όλα τα χατίρια, τα θελήματα, τις χάρες του ιδιοκτήτη του. Προσοχή όμως, γιατί η λέξη κλειδί στην φράση είναι η "ψυχή". Που ενδεχόμενα κάποιες μηχανές, να την διαθέτουν σε πιο μπόλικη ποσότητα από τους ανθρώπους.

Δεν πρέπει να υπάρχει παιδί σε ολάκερη την πόλη του Νόνσατς, που να μην διαθέτει στην κατοχή του το καινοτόμο επίτευγμα της κραταιάς μπράντας ηλεκτρονικών υπολογιστών Bubble, με την επωνυμία B-Bot. Ένα πανέξυπνου σχεδιασμού ρομποτάκι, που χάρη στην υψηλότατη τεχνητή νοημοσύνη του, μπορεί να ταιριάξει σε χαρακτήρα με τον ανήλικο ιδιοκτήτη του, σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξελιχθεί στον ένα και απόλυτο κολλητό του. Που θα τον βοηθά στα μαθήματα, θα παίζει μαζί του όλα τα παιχνίδια όποτε χρειάζεται παρέα και θα τον συντροφεύει καθόλη την διάρκεια της ημέρας στο σπίτι, στο σχολείο, στην βόλτα.

Εχμ, εκτός ίσως από τον συνεσταλμένο και ελάχιστα δημοφιλή στην τάξη του πιτσιρίκο, Μπάρνει Πουντόφσκι, που αντιλαμβανόμενος τα οικονομικά ζόρια που περνάει ο χήρος πατέρας του, αδυνατώντας να προωθήσει εμπορικά μέσω του διαδικτύου τις εφευρέσεις του, δεν τολμάει να τον βάλει σε έξοδα για να του προσφέρει το πολυπόθητο παιχνίδι. Ο ζορισμένος γονιός, αντάμα με την παραδοσιακά αγαπησιάρα ανατολικοευρωπαϊκής καταγωγής γιαγιά του μικρού, καταλαβαίνοντας την στενοχώρια του παιδιού τους, θα αποφασίσουν από κοινού να του το προσφέρουν ως δώρο - θλιμμένων - γενεθλίων. Με την μόνη διαφορά πως το συγκεκριμένο κομμάτι, που ο μπόμπιρας θα του δώσει το όνομα Ρον, από τα αρχικά του σειριακού του αριθμού, είναι ελαττωματικό στην μητρική του κάρτα, με συνέπεια να κάνει κάθε ώρα και στιγμή του κεφαλιού του, βάζοντας τον Μπάρνει σε συνεχείς μπελάδες.

Ατυχία και αδικία μαζί, που ούτε καν διανοείται να πιστέψει πως έτυχε σε εκείνον ο συγκινητικός, ανήλικος πρωταγωνιστής ετούτης της ανθρώπινης ιστορίας. Που όχι απλώς δεν έχει την μητέρα στο πλευρό του, να του σταθεί σύμβουλος, προστάτης και αρωγός, αλλά διαρκώς πέφτει και θύμα σχολικού μπούλινγκ, ως ο παράξενος εκείνος συμμαθητής, που δεν διαθέτει ούτε μισό φίλο. Με αποκορύφωμα το άδειο, από παιδάκια που τον σνομπάρουν, γιορτινό τραπέζι, μια εικόνα θλίψης που θα του τσακίσει την ψυχή. Και την ανείπωτη χαρά του επόμενου πρωινού, όταν δίπλα του θα αντικρύσει το σε συσκευασία δώρου τυλιγμένο B-Bot δεν πρόκειται να του την στερήσει κανείς. Ακόμη κι αν τα κυκλώματα του δεν λειτουργούν σωστά, για την ακρίβεια δεν λειτουργούν σχεδόν καθόλου!

Σκέψου λοιπόν το σενάριο όχι στο μακρινό αύριο, όταν θα ανθρωποειδή θα συμβαδίζουν μαζί μας στους δρόμους σε ποσοστό ένας προς έναν, αλλά στο τώρα, για να ορίσεις την εικόνα του κακόμοιρου Μπάρνει, ως ενός γυμνασιόπαιδου που δεν έχει στην κατοχή του, απλά, ένα σμάρτφον. Ο περιθωριακός, το φρικιό, ο απροσάρμοστος, ο χαζός ακόμη ακόμη, αυτός θα ήταν στην ουσία για τους καλοθελητές "φιλαράκους" του ο μικρός. Που μόλις ένιωσε την τύχη να του χαμογελά, μπας κι αποκτήσει κι εκείνος τον 24/7 Η/Υ φιλαράκο, καταλαβαίνει πως κάτι δεν πηγαίνει καλά, μιας κι εκείνος αποδεικνύεται προβληματικός. Στα μάτια ενός εφήβου όμως, το πρόβλημα, μονομιάς θα μεταλλαχθεί σε πλεονέκτημα, μετατρέποντας τον Ρον, απλά σε ξεχωριστό και στην δική του γνώμη, μοναδικό και μεγαλοφυή.

Το πρώτο μέρος του animation της πρωτοεμφανιζόμενης Locksmith, που παίρνει υπό την σκέπη της η 20th Century, είναι ιδιαίτερα μελαγχολικό στην θωριά ενός παιδιού ελάχιστα προνομιούχου, ορφανού, που δεν του φτάνει η απουσία της μητρικής αγάπης να ανταπεξέλθει, πρέπει μονάχο να τα φέρει βόλτα ως το δαχτυλοδεικτούμενο του γυμνασίου, ως το μόνο που δεν συνοδεύεται από ρομπότ. Στην επανάληψη, φυσικά τα πάντα έρχονται τούμπα, καθώς πραγματικά σαν ρεπρίζ του Electric Dreams, ο ηλεκτρονικός μα με ανθρώπινη καρδιά μπάντι, προβάλλει τις ιδιαίτερες ικανότητες του μοναχικού του συντρόφου, καθιστώντας τον τον ήρωα ολόκληρης της πόλης. Με αποτέλεσμα να μπει το αχώριστο δίδυμο, στο στόχαστρο του ιδιοκτήτη της κολοσσιαίας φίρμας υπολογιστών, ο οποίος από μόστρα τουλάχιστον είναι φτυστός ο Στιβ Τζομπς. Τα σκορπισμένα ανεξέλεγκτα σε ολάκερη την περιοχή προσωπικά data, θα προκαλέσουν πανδαιμόνιο, καταστρέφοντας την λογική σκέψη όλων των υπολοίπων B-Bots, οδηγώντας σε ένα πολύχρωμο, διασκεδαστικό, αλλά και μακροσκελές σε διάρκεια πανηγύρι, έντονου διδακτικού χαρακτήρα.

Με συνέπεια να λήξει μέσα σε ένα λυτρωτικό, μα όχι και τόσο χάπι εντ, το μελλοντολογικού ύφους κινούμενο σχέδιο Ron's Gone Wrong, που σηκώνει ψηλά το σύνθημα για την ύπαρξη αληθινών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, ώστε να μην έχουν την παραμικρή ανάγκη από ρομποτικά υποκατάστατα. Φυσικά ενδιάμεσα το κέφι του κωμικού Zach Galifianakis που δανείζει την φωνή του στον δυσλειτουργικό Ρον ξεχειλίζει, φτιάχνοντας σκηνές τίγκα στο σλάπστικ που θα ενθουσιάσουν τους μικρούληδες σινεφίλ. Δημιουργώντας τους φυσικά, ενδόμυχα, το όνειρο να αποκτήσουν κι εκείνοι κάποια στιγμή, όταν θα ανακαλυφθεί, ένα πανομοιότυπο διαβολάκι, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως με αυτό τον τρόπο, θα πάψουν να υπάρχουν οι ρεαλιστικές, μη επιστρέψιμες ποτέ ξανά, χαρές της παιδικής ηλικίας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

21/10/21

Δεν Υπάρχει Κακό (Sheytan vojud nadarad / There Is No Evil) - Review / Κριτική

Δεν Υπάρχει Κακό

του Mohammad Rasoulof. Με τους Ehsan Mirhosseini, Kaveh Ahangar, Mahtab Servati, Mohammad Valizadegan, Darya Moghbeli, Jila Shahi, Baran Rasoulof.

«Η δύναμή σου είναι να λες όχι»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Θανατικής καταδίκης η καταδίκη...

Ο Mohammad Rasoulof γεννήθηκε το 1973 στην πόλη Σιράζ του Ιράν. Ξεκίνησε την καριέρα του σκηνοθετώντας μικρού μήκους ταινίες. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, «Το δειλινό» (Gagooman / The Twilight, 2002), παρουσιάστηκε σε πολλά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων του Λοκάρνο και του Μόντρεαλ. Η δεύτερη ταινία του, «Σιδερένιο νησί» (Jazireh ahani / Iron Island), προβλήθηκε το 2005 στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του φεστιβάλ των καννών. Το 2010 ο Rasoulof συνελήφθη και κατηγορήθηκε «για εχθρικές πράξεις και προπαγάνδα ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν». Καταδικάστηκε σε 6ετή φυλάκιση, και απαγόρευση της σκηνοθετικής του δραστηριότητας ή 20ετή εξορία από τη χώρα του. Ενώ βρισκόταν προσωρινά εκτός φυλακής σε αναμονή της απόφασης για την έφεσή του, γύρισε την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Αντίο» (Bé omid é didar / Goodbye, 2011) κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Ακολούθησαν οι ταινίες «Τα χειρόγραφα δεν καίγονται» (Dast-neveshtehaa nemisoosand / Manuscripts Don't Burn, 2013), με βραβείο FIPRESCI του φεστιβάλ Καννών, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» και το «Ένας ακέραιος άνθρωπος» (Lerd / A Man of Integrity, 2017), με βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ των Καννών.

Τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2020 (που είχε στο τσακ προλάβει την πανδημία, καθώς αυτή βρισκόταν στην αρχή της) όπου τελικά και τιμήθηκε με την Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας! Ο Rasoulof γύρισε την ταινία κρυφά και δεν παραβρέθηκε στο Βερολίνο για να παραλάβει την Χρυσή Άρκτο, μιας που του το απαγόρευσε το ιρανικό καθεστώς. Καμία από τις επτά ταινίες του δεν έχει προβληθεί στο Ιράν και ο Rasoulof περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του φυλακισμένος. Στις 4 Μαρτίου του 2020 και πάλι ο σκηνοθέτης καταδικάστηκε από το θεοκρατικό σύστημα του Ιράν σε ένα χρόνο φυλάκιση επειδή τρεις από τις ταινίες του θεωρήθηκε ότι κάνουν αντικυβερνητική προπαγάνδα! Και πάλι του απαγορεύτηκε να γυρίσει ταινίες για δύο χρόνια. Ο Rasoulof μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην Τεχεράνη, το Αμβούργο και τη... φυλακή! Κατάφερε πάντως να είναι μέλος της κριτικής επιτροπής του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου, που λόγω πανδημίας, διεξήχθη σε δύο στάδια: στο πρώτο, από 1 έως 5 Μαρτίου, έγινε διαδικτυακά και στο δεύτερο, από 9 έως 20 Ιουνίου, έγινε κανονικά, με παρουσία κόσμου στις αίθουσες.

Η υπόθεση: Ο Χεσμάτ είναι ένας συνηθισμένος οικογενειάρχης, που ζει στην Τεχεράνη. Είναι παντρεμένος με μια δασκάλα, έχουν μια μικρή κορούλα, φροντίζει την άρρωστη πεθερά του, η καθημερινότητά του είναι όπως όλων των άλλων κοινών θνητών. Απλά, μάλλον παίρνει πολλά χάπια. Και η δουλειά του είναι πάρα πολύ συγκεκριμένη. Και άγρια. «She Said, ‘You Can Do It'»: Ο Πόγια είναι ένας φαντάρος, που βασανίζεται από την ιδέα πως είναι υποχρεωμένος το επόμενο πρωινό, να κλωτσήσει μια καρέκλα πάνω στην οποία στέκεται όρθιος ένας φυλακισμένος και να τον οδηγήσει έτσι στον θάνατό του. Μπορεί να ξεφύγει από αυτήν τη δυσβάσταχτη υποχρέωση; Και πως μπορεί να τον βοηθήσει η κοπέλα του;

«Birthday»: Ο Τζαβάντ είναι ένας φαντάρος, που έχει πάρει τριήμερη άδεια. Και πηγαίνει στην ιρανική ενδοχώρα προκειμένου να συναντήσει την αγαπημένη του Νάνα, που έχει γενέθλια. Θέλει να επισημοποιήσει τη σχέση τους κι έχει και το δαχτυλίδι για να το φέρει εις πέρας. Όμως, η οικογένεια της Νάνα, όπως και η ίδια, θρηνούν για τον χαμό ενός ανθρώπου, ο οποίος εκτελέστηκε... «Kiss Me»: Ο Μπαχράμ είναι ένας γιατρός, που ζει με την σύζυγό του κάπου στην επαρχία. Πλέον, ασχολείται με την μελισσοκομία. Θα φιλοξενήσει την ανιψιά του, την Ντάρια, που επιστρέφει στο Ιράν από τη Γερμανία όπου έχει μεγαλώσει, για να της πει ένα μυστικό.

Η άποψή μας: Ενώ στην αρχή της καριέρας του ο Rasoulof επέλεγε να κάνει έμμεση κριτική στο καθεστώς της χώρας του, χρησιμοποιώντας αλληγορίες, φοβούμενος ενδεχομένως και τις συνέπειες, πλέον, σε κάθε του νέα ταινία, είναι ολοένα και πιο ξεκάθαρος και πιο in your face. Πλέον, δεν φοβάται. Τι να φοβηθεί ο άνθρωπος; Τόσα χρόνια κυνηγιέται από το καθεστώς, τόσα χρόνια του αρνούνται να γυρίζει ταινίες, τόσα χρόνια έχει μείνει στη φυλακή. Τόσο αυτός όσο και ο συμπατριώτης του Jafar Panahi, συνεχίζουν να δημιουργούν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Με γυρίσματα στα κρυφά, με τη βοήθεια άλλων συναδέλφων τους, με κάθε τρόπο, βρίσκουν τρόπο να εκφραστούν καλλιτεχνικά. Με κόστος. Αλλά και τι να κάνουν; Να τα παρατήσουν; Δύσκολα.

Τούτη η ταινία του Rasoulof είναι σπονδυλωτή, δομείται από τέσσερις επιμέρους ιστορίες – βινιέτες, έχει διάρκεια δυόμιση ολόκληρες ώρες και είναι ένα κατηγορώ εναντίον της θανατικής ποινής. Όχι όμως ακαδημαϊκό. Όχι κατηγορώ για το κατηγορώ. Όχι ακραία στρατευμένο. Το Ιράν είναι ανάμεσα σε εκείνες τις χώρες στις οποίες η θανατική ποινή συνεχίζει να υφίσταται. Άλλες χώρες – παραδόξως, οι περισσότερες στην Ασία – στις οποίες ισχύει η θανατική ποινή είναι η Κίνα, η Βόρεια Κορέα, η Ινδονησία, η Ιαπωνία, το Πακιστάν και βεβαίως, κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ. Και στις περισσότερες από αυτές, εκείνοι που εκτελούνται, εκτελούνται για τα πιστεύω τους. Άσχετα που η εξουσία τους βαφτίζει εγκληματίες, ανθρώπους που... αξίζει να πεθάνουν.

Το εξαιρετικό με την ταινία του Rasoulof είναι το γεγονός ότι θέτει πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα και αναγκάζει τον θεατή να δώσει τις δικές του απαντήσεις: εσύ τι θα έκανες στη θέση των πρωταγωνιστών κάθε μίας από τις ξεχωριστές ιστορίες; Αν νομίζετε πως οι απαντήσεις είναι εύκολες, είστε πολύ γελασμένοι. Τα πράγματα δεν είναι άσπρο και μαύρο. Κι απ' έξω από τον χορό πολύ εύκολα κρίνεις: όταν χορεύεις αρχίζουν τα δύσκολα. Κάθε ιστορία τσεκάρει το θέμα της θανατικής ποινής με διαφορετικό τρόπο. Κυρίως ενδιαφέρεται για τον αντίκτυπο που έχει αυτή στην καθημερινή ζωή των Ιρανών. Η πρώτη ιστορία είναι μάλλον και η πιο ενδιαφέρουσα. Όσο πρέπει αφαιρετική, όσο πρέπει λιτή, σε κερδίζει από τις λεπτομέρειες και το βάθος της.

Ο πρωταγωνιστής, ο Χεσμάτ, είναι ένας απολύτως φυσιολογικός άνθρωπος με μια απολύτως φυσιολογική ζωή. Βαρετή, μέσα στην επανάληψη, μέσα στην ανία. Γιατί ο Rasoulof μας δείχνει ολόκληρη τη διαδικασία αυτού του ανθρώπου να μπει στο αυτοκίνητο, να βγει από το πάρκινγκ, να οδηγήσει σε διαδρόμους; Γιατί συσσωρεύει την ένταση κάτω από την απόλυτη ηρεμία; Γιατί καταπίνει χάπια ο δικός μας; Γιατί στέκεται παγωμένος μέσα στη νύχτα μπροστά σε έναν φωτεινό σηματοδότη, που μία δείχνει πράσινο, μία δείχνει κόκκινο; Πού πηγαίνει μέσα στα άγρια χαράματα; Το φινάλε τούτης της ιστορίας είναι συγκλονιστικό. Και η επιρροή που αφήνει στον θεατή είναι τεράστια, καθώς σε πιάνει εξαπίνης. Τρομερό.

Η δεύτερη ιστορία είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αδύναμη. Είναι περισσότερο θεατρική ως δομή και περισσότερο... αισιόδοξη απ' όσο όλο το υπόλοιπο φιλμ. Και το «Bella ciao» μέσα στο αυτοκίνητο διαφυγής δεν ακούγεται τόσο... επαναστατικό όσο πχ στο «Casa de papel» (χα!), αλλά κατά τη γνώμη μου δηλώνει μια αδυναμία του σκηνοθέτη. Προσωπικά, θα έβαζα τούτη την ιστορία στο τέλος, για να χαλαρώσει ο θεατής, να κλείσει η ταινία με μια πιο αισιόδοξη νότα. Ας είναι. Η τρίτη ιστορία είναι η δεύτερη πιο αγαπημένη μου. Εδώ, ο Rasoulof στήνει μερικές εξαιρετικές, λυρικές σκηνές, άφατης ομορφιάς. Ο φαντάρος πλένεται στα ύδατα του ποταμού δύο φορές, ωσάν να προσπαθεί να εξαγνιστεί, να καθαρίσει τη βρωμιά από πάνω του, το στίγμα, την ενοχή. Η πανέμορφη αρραβωνιαστικιά του, τον αγαπά. Όταν όμως μαθαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο αγαπημένος της έπαιρνε τις τριήμερες άδειες, αδειάζει. Φτάνει κοντά στο να πράξει το αδιανόητο. Κι αυτό όταν λίγο νωρίτερα έβαζε σπυριά από ρόδι πάνω στο πρόσωπο του φαντάρου: τι υπέροχη σκηνή! Και η βροχή μετά την αποκάλυψη και την εγκατάλειψη έρχεται να σφραγίσει την ιστορία. Εδώ, ο νεαρός φαντάρος, απλά υπακούει στην εξουσία. Εδώ, η θεία της νεαρής λέει τη φράση – κλειδί της ταινίας: «η δύναμή σου είναι να λες όχι». Στην οποία ατάκα πάντως, ο νεαρός φαντάρος έχει μια πολύ λογική απάντηση: «αν πούμε όχι, θα καταστρέψουν τη ζωή μας». Εσείς, λοιπόν, τι θα κάνατε;

Στην τέταρτη και τελευταία ιστορία, την Ντάρια υποδύεται η πανέμορφη κόρη του σκηνοθέτη, η Baran Rasoulof. Ένα μυστικό κρύβεται πίσω από την ιστορία. Ένα μυστικό, που οι πιο πεπειραμένοι από τους θεατές θα καταλάβουν αμέσως. Ένα μυστικό, απότοκο ενός δραματικού γεγονότος. Και η υπέροχη αλεπού στο φινάλε έρχεται να κλείσει την ταινία απλά, λιτά, ταπεινά μα και τόσο γενναιόδωρα. Κι εδώ, έρχεται και συναντά μεταφυσικά το «Ου φονεύσεις» του Kislowski, με το οποίο η ταινία έχει εκλεκτικές συγγένειες. Ναι, στον κόσμο μας υπάρχει κακό. Το πως το αντιμετωπίζουμε, το πως στεκόμαστε απέναντί του, λέει πολλά για εμάς, για την κοινωνία, για το κράτος. Οδόντα αντί οδόντος και οφθαλμός αντί οφθαλμού κι όλοι θα γίνουμε φαφούτηδες και τυφλοί. Και η ταινία ξεφεύγει από τα στενά όρια του Ιράν και αποκτά οικουμενική διάσταση.