Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Στα χαρτιά, πριν καν ξεδιπλωθεί η περσινή κινηματογραφική παραγωγή, μια νέα ταινία υπογεγραμμένη από τον Sam Mendes (American Beauty, Skyfall, 1917) φάνταζε θελκτική όσο τα πυροτεχνήματα σε κάθε αλλαγή του χρόνου. Οσκαρίλας οσμή από (ναυτικά) μίλια. Καθότι διαθέτει αυτό που λέμε pedigree- γενεαλογία, που λέμε στο Κακοσάλεσι. Μια πρώτη αυτόνομη σεναριακή δουλειά του υπερεπιτυχημένου σκηνοθέτη, με συνοδηγό τον αειθαλή Roger Deakins στη Διεύθυνση Φωτογραφίας και κορώνα τη θεάρα Olivia Colman, πιθανότατα την πλέον φορμαρισμένη ηθοποιό της τελευταίας 5ετίας. Θεματολογικά δε, η κλασική φάση «για την αγάπη στο Σινεμά», κάπου στην skinhead-ska αναβράζουσα Ινγκλατέρα, εκεί στο μεταίχμιο 70s-80s. 

Νότια Αγγλία, το διατηρητέο Empire (στην πραγματικότητα πρόκειται για το ιστορικό Dreamland στη Margate, κτισμένο στα 1923), βρίσκεται ήδη σε αποδρομή, με τους λιγοστούς σινεφίλ να προσέρχονται για να παρακολουθήσουν oldies - but - goodies, υπό τη φροντίδα της γενικών καθηκόντων Hilary (Colman), μεσόκοπης, ψυχαναγκαστικής, μοναχικής υπαλλήλου του κατ’ανάγκην εραστή/διευθυντή της, παντρεμένου Mr. Ellis (Colin Firth). 

H Hilary, στα πρόθυρα της παράνοιας που της δημιουργούν, αφενός η ανία της καθημερινότητας, αφετέρου δε η κρίση της ηλικίας, αναστατώνεται από τον ερχομό ενός καινούργιου cineδέλφου. Stephen (Micheal Ward), ένας δυναμικός, ερωτιάρης τζαμαϊκάνος, κοντά στα μισά της χρόνια. Μια οι φυλετικές προκαταλήψεις της εποχής, μια η διαφορά ηλικίας καθώς και οι ερωτοτροπίες εντός εργασιακού χώρου, μιαν αναμπουμπούλα θα την επιφέρουν που θα εξελιχθεί σε καταιγίδα, συμπαρασέρνουσα το αταίριαστο (?) ζευγάρι σε δραματικές ατραπούς, επικίνδυνες για την ίδια τους την επιβίωση. 

Πάμε τώρα μια στη δική μου πονεμένη ιστορία, καταμεσίς του TIFF22, τον περασμένο Σεπτέμβρη. Πρέπει να είμαι στο Royal Alexandra Theater, δίπλα στο Princess of Wales, επί της King Street West. Φεστιβαλικότερα δε γίνεται. Τέλεια επιλογή αιθούσης για την προβολή του Empire of Light. Εμφανίζονται λοιπόν, πριχού της ενάρξεως, Mendes, Colman, Deakins και Ward μετά υποκλίσεως. Ο Sam θα πει δυο λόγια καρδιάς, ταπεινός παρά τα αξιοζήλευτα καλλιτεχνικά του κατορθώματα και μας προϊδεάζει ότι πρόκειται για μια «μικρή», τρυφερά νοσταλγική ιστορία για ρομαντικές καρδιές που θίγει καυτά κοινωνικά ζητήματα όπως ο φυλετισμός και η ψυχική υγεία. 

Ξεκινούν να γυρνούσι οι μπομπίνες και μετά το πρώτο 10λεπτο αρχίζουν να με ζώνουσι τα φίδια. Μια αίσθηση δευτεροκλασάτης, BBC-δάτης τηλεταινίας, μια αφήγηση γενικόλογη, αποσπασματική, προβλέψιμη, ίσως δυο-ταινίες-σε μια που δε συναντώνται, κι ένα ερωτικό γράμμα στο σινεμά που απομένει εν πολλοίς ανεπίδωτο, επιτηδευμένο, προσχηματικό, σκέτο ντεκόρ. Στο 45ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου αυτομόλησα. 

Μου λέει στο κατόπι η κοράκλα (δικαιολογημένα) ότι πως μπόρεσα να το πράξω αυτό, που πήγε ο σεβασμός μου και τέτοια. Ε, κοντά στα Χριστούγεννα, άγιες ημέρες πούταν, του έδωκα ευκαιρίαν άλλην μιά. Μπα. Ειδικά η έκβασή του, αναιμική, χωρίς πρωταγωνιστική χημεία, ένας διδακτισμός παλιακός και μια Ολίβια να τσαλακώνεται αγόγγυστα χωρίς αληθινή συντροφιά ει μη μόνον την ονειρική, γαλήνια και πλήρη θαλπωρής φωτογραφία του Deakins η οποία δικαιολογημένα φιγουράρει ως μόνη οσκαρική υποψηφιότητα μιας ταινίας που ελέω προδιαγραφών προκύπτει εξοργιστικά ανιαρή για τους ρέκτες της κινηματογραφίας του Mendes. 

Εκεί κάπου, από ξανάστροφη τροχιά όμως, το Empire of Light τέμνεται με το έτερο σεναριακό μάλε-βράσε, Babylon του Chazelle. Το ένα προσεγγίζει τη σινεφιλία αναιμικά, υπαινικτικά σχεδόν ενώ το άλλο αυτοαναφλέγεται κανιβαλιστικά στην υπέρμετρη φιλοδοξία του. Τουλάχιστον όμως η Βαβυλωνία έχει ισχυρές εκλάμψεις ιδιοφυίας ενώ το Empire με έγειρε σε ύπνο βαθύ.