Movies Ltd

1η επιλογή: Διπλωματία. 2η επιλογή: Στρατιωτική Επέμβαση. Γνωρίστε την 3η επιλογή! Ο Τζέιμς Σίλβα, μέλος της πιο πολύτιμης μονάδας της CIA, έχει ως αποστολή να ανακτήσει και να μεταφέρει στο Mile 22 έναν μυστηριώδη κρατούμενο αστυνομικό που γνωρίζει ευαίσθητες πληροφορίες που απειλούν τη ζωή του. Με τη βοήθεια της άκρως απόρρητης ομάδας τακτικών επιχειρήσεων, ο Σίλβα πρέπει να ολοκληρώσει την αποστολή με κάθε κόστος, προτού ο εχθρός κλείσει την πρόσβαση για το 22ο μίλι. Ο σκηνοθέτης του «Ο Μόνος Επιζών», Peter Berg, επιστρέφει με μια ασταμάτητη περιπέτεια. Βρισκόμαστε στη νοτιοανατολική Ασία, όπου έχει πάρει μετάθεση ο πράκτορας Σίλβα και η ομάδα του. Η αποστολή τους είναι να εντοπίσουν την ραδιενεργή σκόνη που χρησιμοποιείται στην κατασκευή βομβών ώστε να εμποδίσουν το επόμενο πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα. Ο Λι-Νουρ, ένας πράκτορας ειδικών αποστολών της Ιντοκάρ, καταφθάνει στην Αμερικανική Πρεσβεία με ένα «δώρο». Κρατάει στα χέρια του έναν κρυπτογραφημένο σκληρό δίσκο που περιέχει όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται. Για αντάλλαγμα όμως ζητάει να μεταφερθεί σε ένα ασφαλές σημείο γιατί η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Το όχημα της τελικής διαφυγής του, τους περιμένειόμως 22 μίλια μακριά από εκεί που βρίσκονται. Μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Λι-Νουρ, αναγκάζει τον Σίλβα και την ομάδα του να ζητήσουν τη βοήθεια της Overwatch, μιας ομάδας-φάντασμα που θα τους καθοδηγεί από μακριά εποπτεύοντας τα πάντα. Στον δρόμο τους θα βρεθούν εμπόδια που όμοιά τους καμία ομάδα δεν έχει αντιμετωπίσει και θα κάνουν τα 22 μίλια να φαντάζουν ατελείωτα. Θα τους πολεμήσουν ασύμμετροι εχθροί και θα τους κυνηγήσουν σε κάθε σημείο της διαδρομής και θα πρέπει να βρουν τον τρόπο να αποφύγουν αλλά και να αντιμετωπίσουν κάθε βόμβα ή έκρηξη που βρίσκουν μπροστά τους. Πρέπει πάση θυσία να βρεθούν στο 22ο μίλι πριν οι εχθροί τους αποκλείσουν τον δρόμο.

Ο Mark Wahlberg συναντά ξανά τον Peter Berg μετά τα Lone Survivor, Η Μέρα των Ηρώων (Patriots Day) και Deepwater Horizon σε μια καταιγιστική περιπέτεια γεμάτη δράση και ανατροπές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Ο Ραλίστας και η Κατάδικος! Γυρισμένο εξ ολοκλήρου στο Βέλγιο είναι το καινούργιο ερωτικό δράμα του σκηνοθέτη Michael R. Roskam, Μη φέρνεις λουλούδια (Le Fidèle), που έχει γίνει γνωστός κατά το παρελθόν με την δημιουργία του The Drop. Το στόρι της ταινίας έχει σαν φόντο τον λαμπερό κόσμο των μηχανοκίνητων σπορ, εκεί που ο φημισμένος γκάνγκστερ Τζίνο, που οι κολλητοί φίλοι του φωνάζουν με το όνομα Τζίτζι, ένα όχι και τόσο καλό παιδί που συνηθίζει να μπαινοβγαίνει στις φυλακές, θα ερωτευτεί με την πρώτη ματιά, την Μπενεντίκτ, που οι φανατικοί οπαδοί της αποκαλούν Μπίμπι, μια σούπερ σταρ του βολάν, με αμέτρητα τρόπαια στην συλλογή της. Οι δυο τους θα ερωτευτούν παράφορα, το σκοτεινό και βίαιο παρελθόν εκείνου όμως, θα οδηγήσει το φλογερό τους πάθος σε αμφιβολίες, καθώς η αγάπη τους θα υποστεί αμέτρητες δοκιμασίες. Όχι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό το τρέιλερ που προσφέρει η Pathe, για την ταινία που αναμένεται να αποτελέσει σημαντική επιτυχία στην Γαλλία, όπου βεβαίως θα προβληθεί στις αρχές του Φθινοπώρου, πριν ταξιδέψει και στις αγορές όλου του υπόλοιπου κόσμου.

Βασικός λόγος της επιτυχίας του, αναμένεται να αποτελέσει το σμίξιμο στην μεγάλη οθόνη δύο εκ των πλέον ονομαστών αστέρων του φραντσέζικου σινεμά, της κουκλίνας Adele Exarchopoulos, που τέτοιους ρόλους τους παίζει για πλάκα, αλλά και του Βέλγου Matthias Schoenaerts, που ειδικεύεται στην ερμηνεία χαρακτήρων όπως αυτός του παρανόμου που εδώ ενσαρκώνει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Για τη βίζα ρε γαμώτο!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη… oh wait!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 5 Νοεμβρίου του 1979 Tarek Boudali. Ο Boudali μαζί με τον Philippe Lacheau και τις Élodie Fontan και Reem Kherici είναι μέλη της κωμικής ομάδας «La Bande à Fifi». Τις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας πάντως ως τώρα τις υπογράφει σκηνοθετικά ο Lacheau. Είναι οι εξής τρεις: «Babysitting» (2014), «Όλα θα πάνε στραβά» (Babysitting 2, 2015) και «Άλλοθι για παντρεμένους» (Alibi.com, 2017). Και τούτη η ταινία δεν τα πήγε καθόλου άσχημα εισπρακτικά στη Γαλλία: την είδαν γύρω στα 2,5 εκατομμύρια θεατές!

Στην ταινία Παντρέψου με ρε φίλε (Épouse-moi mon pote) κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση η Andy (με πλήρες όνομα το Andy Rowsky), υποδυόμενη την Κλερ. Η Andy είναι μοντέλο και μία από τις πιο γνωστές youtuber στη Γαλλία. Τα βιντεάκια της έχουν κατά μέσο όρο 7 εκατομμύρια views ενώ οι συνδρομητές της ξεπερνούν τα 3,5 εκατομμύρια! Γύρισε και δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μέσα στο 2017, το «Daddy Cool» του Maxime Govare (που απορώ για το ότι δεν αγοράστηκε από ελληνική εταιρία διανομής - ακόμα!!!).

Η υπόθεση: Ο Γιασίν ζει σε ένα μικρό χωριό στο Μαρόκο. Όνειρό του είναι να πάει στο Παρίσι και να σπουδάσει Αρχιτεκτονική έτσι ώστε, επιστρέφοντας, να βοηθήσει το χωριό του με τις γνώσεις που θα έχει αποκτήσει. Και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα: όλοι οι συγχωριανοί του τσοντάρουν οικονομικά ώστε να μαζευτεί το απαιτούμενο ποσό και ο Γιασίν πηγαίνει στο Παρίσι και σπουδάζει. Και είναι καλός φοιτητής. Το μέλλον του διαφαίνεται λαμπρό. Τη μοναδική φορά που παρεκκλίνει από το αυστηρό του πρόγραμμα, χάνει τις εξετάσεις του. Ως αποτέλεσμα αυτού, η φοιτητική του βίζα δεν ανανεώνεται.

Ο Γιασίν πρέπει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Δεν θέλει όμως να απογοητεύσει τους δικούς του αλλά και ολόκληρο το χωριό του. Αρχικά, δουλεύει ως «μαύρος» εργάτης, ψάχνοντας παράλληλα τρόπο να νομιμοποιηθεί η παρουσία του στη Γαλλία. Και τον βρίσκει: θα παντρευτεί τον κολλητό του φίλο, τον Φρεντ. Και τον παντρεύεται! Μόνο που την υπόθεσή του στο γραφείο μετανάστευσης αναλαμβάνει ένας καχύποπτος επιθεωρητής, αποφασισμένος να ξεσκεπάσει τον ψεύτικο γάμο. Όταν η υπερπροστατευτική μητέρα του Γιασίν εμφανίζεται απροειδοποίητα στο Παρίσι και η Κλερ, ο έρωτας της ζωής του, μπαίνει εκ νέου στο προσκήνιο , το τέλειο σχέδιο του Γιασίν αρχίζει να καταρρέει. Θα καταφέρει να βγει σώος και αλώβητος από όλη αυτήν την περιπέτεια;

Η άποψή μας: Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Τούτο ήταν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι – και δεν έχει τελειώσει ακόμα! Λίγες οι πραγματικά καλές ταινίες που κυκλοφόρησαν από την 1η του Ιούνη και δώθε – αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να τις ξεχωρίσουμε. Οι βαλούτες, οι αποτυχίες, οι πραγματικά κακές ταινίες περίσσεψαν. Αλλά να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, έτσι; Θέλω να πω με παράδειγμα αυτήν τη γαλλική ταινία: υπάρχουν και φιλμ που σου δίνουν το value for money. Είναι ένας όρος που ακούγεται περισσότερο στο ποδόσφαιρο αλλά έχει εφαρμογή και στο σινεμά. Μια ομάδα αγοράζει έναν παίκτη χαμηλών τόνων, που η απόδοσή του κυμαίνεται σταθερά στο 6 με 7 με άριστα το 10 και δίνει ένα άλφα ποσό χρημάτων. Ε, αν αυτός ο παίκτης συνεχίζει να αποδίδει με 6 και 7, τα χρήματα που δαπανήθηκαν, επενδύθηκαν σωστά και δεν ξοδεύτηκαν άνευ λόγου και αιτίας. Η ομάδα πήρε ποιότητα αντάξια των χρημάτων που δαπάνησε.

Επειδή στο σινεμά το εισιτήριο είναι δεδομένης αξίας, ας μιλήσουμε καλύτερα για value for expectations. Δηλαδή: πηγαίνοντας στο σινεμά για να δεις μια ταινία, έχεις κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες. Αν μετά τη θέαση της ταινίας οι προσδοκίες έχουν καλυφθεί ή και ξεπεραστεί θετικά, τότε πραγματικά άξιζε τον κόπο η θέαση της ταινίας. Πάμε στη συγκεκριμένη ταινία: εννοείται ότι ευθύς εξαρχής οι προσδοκίες είναι πολύ χαμηλές. Και το παρελθόν των τύπων στο σινεμά το γνωρίζουμε, και το τι μπορούν να δώσουν, ε, βλέπεις και το τρέιλερ και λες «αμάν μάνα μου, τι ’ν’ τούτο;». Ε, λοιπόν, μιλώντας πάντα για μένα ως θεατή, γέλασα. Και δεν το περίμενα. Και γέλασα αρκετά. Κι έχω καιρό να γελάσω: οι κωμωδίες σπανίζουν πλέον στις μέρες μας, οι καλές κωμωδίες είναι είδος υπό εξαφάνιση!

Οπότε πείτε με τρελό, χαμηλής αισθητικής, αγράμματο, μη ξεβλαχεμένο, γελοίο υποκείμενο, γουατέβερ, αλλά εγώ πέρασα καλά βλέποντας την ταινία. Η σκηνή πχ με τη βουτιά στον Σηκουάνα είναι από τις πιο αστείες που είδα τελευταία! Οι ηθοποιοί είναι συντονισμένοι, τα γκαγκς εμφανίζονται τότε μόνον όταν πρέπει (δεν υπάρχει άσκοπος πληθωρισμός δηλαδή), η σκηνοθεσία υπηρετεί το θέμα. Δύο εν δυνάμει αγκάθια. Αρχικά, το θέμα με την αντιμετώπιση των γκέι. Ε, ναι, η ταινία προσπαθεί να βγάλει γέλιο από στερεότυπα και συμπεριφορές. Είναι αυτό πολιτικά ορθό; Όχι. Φταίει η πολιτική ορθότητα που πάψαμε να βλέπουμε καλές κωμωδίες; Υποψιάζομαι πως ναι. Κατά την άποψή μου, δεν θίγεται η γκέι κοινότητα. Όχι παραπάνω τουλάχιστον από τους Άραβες, τους τυφλούς ή τους γκάνγκστερ.

Δεύτερο αγκάθι: το τραβηγμένο από τα μαλλιά χάπι έντ. Πάνω σ’ αυτό, θα αναφέρω έναν πρόσφατο τίτλο: «Mamma Mia! Here We Go Again»! Κάρχιες, όταν τα τίμια, λαϊκά παιδιά από Γαλλία μεριά φτιάχνουν ταινία με χάπι εντ σας βρωμάει και σας ξινίζει αλλά όταν οι μεγαλοπαραγωγοί από Χόλιγουντ φτιάχνουν αρπαχτές, που ζέχνουν επανάληψη, με την «δες μωρέ, συγκινούμαι» Cher κι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, που βαριούνται αφόρητα, υγραίνετε τα… χαρτομάντιλα. Αυτός που θα μπορούσε να λείπει από την ταινία είναι ο κρατικός λειτουργός, που προσπαθεί να αποδείξει ότι ο γάμος των δύο ανδρών είναι ψεύτικος. Πολύ υπερβολή ως ρόλος, πολύ overacting από τον ηθοποιό που τον ενσαρκώνει.

Το ίδιο ακριβώς ίσχυε και στην περίπτωση της ταινίας «Η πρόταση» (The Proposal, 2009), όπου ο γάμος της Sandra Bullock και του Ryan Reynolds γινόταν φύλλο και φτερό από τον κέρβερο Denis O'Hare. Ναι, οι Γάλλοι δανείστηκαν από την «Πρόταση» τη βασική ιδέα, όπως δανείστηκαν πράγματα και από το «Ο κύριος του κυρίου» (I Now Pronounce You Chuck & Larry, 2007) αλλά κι άλλες ανάλογες ταινίες. Ακόμα και τα γκαγκ με τον σκύλο και τον τυφλό παραπέμπουν σε άλλη ταινία, το ανεπανάληπτο (κατά πως φαίνεται σήμερα πια) «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη» (There's Something About Mary, 1998).

Αλλά, τελικά, οι δημιουργοί της ταινίας τη βγάζουν καθαρή. Και ναι, έχοντας χαμηλές προσδοκίες, ίσως και να γελάσετε. Δυνατά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2018 από την Tanweer!

Τίμα τον πατέρα σου – αλλά ποιόν;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δεν μπορείς να διαλέξεις τους γονείς σου. Ή μήπως μπορείς;

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της 45χρονης Carine Tardieu. Και είναι η πρώτη της ταινία με την οποία συμμετείχε στο φεστιβάλ των Καννών (το περσινό), στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών».

Την ταινία γαλλοβελγικής παραγωγής Για Καλό και για Κακό (Ôtez-moi d'un Doute) την είδαν στη Γαλλία περί τις 600 χιλιάδες θεατές. Στο σενάριο το… χεράκι του έβαλε και ο Michel Leclerc, σκηνοθέτης ταινιών όπως τα Πες μου το όνομά σου (Le nom des gens) και Ο ιδιωτικός βίος του κυρίου Σιμ (La vie très privée de Monsieur Sim).

Η υπόθεση: Ο Εργουάν εργάζεται ως πυροτεχνουργός, μια δουλειά πολύ επικίνδυνη, η οποία απαιτεί μεγάλη προσοχή και ακρίβεια. Απενεργοποιεί ξεχασμένες βόμβες και νάρκες στη γαλλική περιφέρεια, στη Βρετάνη. Είναι πολύ τυπικός, ακολουθεί τους νόμους κι οι άλλοι μπορούν να βασίζονται επάνω του. Είναι χήρος, καθώς η γυναίκα του εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο κι έχει αναθρέψει σχεδόν μόνος του την κόρη του, τη Ζουλιέτ. Η Ζουλιέτ δουλεύει σε γραφείο ευρέσεως εργασίας και είναι έγκυος χωρίς να ξέρει (;) ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού της. Μιας που η θεία του Εργουάν, αδελφή του πατέρα του, του Μπαστιέν, πέθανε από μια κληρονομική ασθένεια, τόσο ο Εργουάν όσο και η κόρη του προβαίνουν σε μια σειρά από αιματολογικές εξετάσεις για να αποκλείσουν την πιθανότητα το έμβρυο να έχει προβλήματα.

Τα αποτελέσματα βγαίνουν, είναι καθαρά, αλλά μια άλλη παράμετρός τους σοκάρει τον Εργουάν: ο Μπαστιέν δεν είναι πατέρας του! Ψάχνοντας να βρει τον βιολογικό του πατέρα, βάζει μια ντετέκτιβ να κάνει τη δουλειά. Και τον βρίσκει: είναι ο Ζοζέφ, ένας συναρπαστικός γεράκος, με τον οποίο ο Εργουάν περνάει καλά. Το θέμα είναι πως ο Ζοζέφ έχει μια κόρη, την κτηνίατρο Άννα, την οποία ο Εργουάν ερωτεύεται! Οπότε μαζεύονται πολλά ερωτήματα προς απάντηση: Ποιος άφησε έγκυο την Ζουλιέτ; Πώς θα πει την αλήθεια ο Εργουάν στον Μπαστιέν; Και πόσο κινδυνεύει ο Μπαστιέν να υποπέσει σε… αιμομιξία με την Άννα;

Η άποψή μας: Έτσι ακριβώς όπως τα διαβάσατε παραπάνω. Αυτά ισχύουν στην – κι όμως άκρως ενδιαφέρουσα – κωμωδία. Βοηθάει το γεγονός ότι πρωταγωνιστούν δύο από τους μεγαλύτερους σταρ του Βελγίου αυτήν τη στιγμή: ο πάντα αξιόπιστος François Damiens και η πολύ γοητευτική, σέξι (χωρίς να είναι όμορφη) και ταλαντούχα Cécile De France! Το ότι επίσης στους ρόλους των γηραιών πατεράδων εμφανίζονται οι André Wilms (που έχει παίξει από ταινίες του Kaourismaki μέχρι στη «Φωτογραφία» του Παπατάκη!) και Guy Marchand δεν είναι κακό! Το θέμα της πατρότητας και της εν δυνάμει αιμομιξίας θα μπορούσε να δώσει ένα πρώτης τάξεως υλικό για κάτι σαν αρχαία τραγωδία.

Ευτυχώς, η σκηνοθέτιδα αντιμετωπίζει το θέμα της με χιούμορ, με διακριτικότητα και όμορφο τρόπο, τέτοιον ώστε να μην το γελοιοποιεί αλλά μέσω του γέλιου να εκτονώνει κάτι βαρύ θεωρητικά. Και θέτει και μια σειρά από ενδιαφέροντα ερωτήματα. Κυρίως αυτό: Ποιος είναι ο πραγματικός πατέρας (κατ' επέκταση, γονέας): εκείνος που έδωσε το σπέρμα του και μετά την έκανε για αλλού ή εκείνος που μεγαλώνει το παιδί γνωρίζοντας (μερικές φορές και μη γνωρίζοντας) ότι το παιδί δεν είναι δικό του; Οι διάλογοι είναι ιδιαίτερα δουλεμένοι και οι σχέσεις αποδίδονται με πολύ ωραίο τρόπο. Από τη μία έχουμε: τη σχέση του Εργουάν με την κόρη του, τη σχέση του με αυτόν που γνώριζε ως πατέρα του και τη νέα σχέση του με τον βιολογικό (;) πατέρα του, με τον οποίο περνάει πολύ καλά, καθώς εκείνος έζησε τον γαλλικό Μάη στους δρόμους, αγωνιζόμενος – και συνεχίζει να είναι ακτιβιστής. Είναι πιο συναρπαστικός από τον ψαρά Μπαστιέν, όπως και να έχει. Ναι, αλλά ο Μπαστιέν δεν έδωσε τίποτε άλλο παρά αγάπη στον Εργουάν…

Από την άλλη έχουμε τη σχέση της Άννας με τον δικό της πατέρα αλλά και με τον Εργουάν. Αυτή η τελευταία σχέση είναι και η πιο ζουμερή, η πιο επίφοβη, η πιο δεκτική σε αστεία και η πιο… επικίνδυνη. Ο Εργουάν στην αρχή τη γουστάρει. Ακολούθως, τον γουστάρει και η Άννα. Μετά ο Εργουάν μαθαίνει πως η Άννα είναι κόρη του Ζοζέφ, που πιθανόν να είναι και δικός του βιολογικός πατέρας! Έτσι λοιπόν, μετά το αρχικό, ισχυρό φλερτ, λογικό είναι να «συγκρατείται» κάθε φορά που είναι κοντά της. Η σκηνή που η Άννα πλέον τον φλερτάρει ανοιχτά κι εκείνος προσπαθεί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να την αποκρούσει βγάζει πολύ γέλιο και είναι πολύ ανθρώπινη ταυτόχρονα. Πάντως, ως βασικό comic relief στην ταινία δρα ο Ντιντιέ, που τον υποδύεται ο ηθοποιός, ο γνωστός μόνον ως Esteban. Μικρό σπόιλερ εδώ: ο Ντιντιέ είναι τελικά εκείνος που άφησε έγκυο την Ζουλιέτ, η οποία επέμενε να τον προσλάβει ο πατέρας της στη δουλειά του. Ο Ντιντιέ είναι μονίμως μαστούρης και φαίνεται να μην είναι και ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο. Έτσι, δίνει ακόμα περισσότερο ανάλαφρο τόνο σε μια πολύ διασκεδαστική ταινία, που δεν ξεπουλιέται για φτηνά γέλια και βάζει στο επίκεντρο κάτι που αξίζει τον κόπο να δει κανείς.

Ευτυχώς, δεν μοιάζει με τις φτηνές γαλλικές κωμωδιούλες, που ανταγωνίζονται πλέον σε χαζομάρα τις αντίστοιχες αμερικάνικες. Από την άλλη, εντάξει, δεν είναι και αριστούργημα. Πάντως, είναι μια τίμια ταινία που περνάς μια χαρά παρακολουθώντας την.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2018 από την Weird Wave!

Κάποιες σχέσεις χρειάζεται να πάρουν τον χρόνο τους! Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Kodachrome, ενός φιλμ που αποσύρθηκε οριστικά από την αγορά με την επικράτηση της ψηφιακής τεχνολογίας, το εύστοχο και διεισδυτικό σενάριο του Jonathan Trooper (Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε) εξερευνά την οικογενειακή δυναμική με όλα τα λάθη και τις παραδοχές που χρειάζονται για να φτάσει κανείς στη λύτρωση. Η Ζωή σε φιλμ (Kodachrome) παρακολουθεί τρεις βαθιά ανθρώπινους χαρακτήρες σε ένα ταξίδι που θα τους αλλάξει, σε έναν κόσμο που αλλάζει από το αναλογικό στο ψηφιακό. Διαζευγμένος και στα πρόθυρα να χάσει τη δουλειά του, ο Ματ αιφνιδιάζεται από την απρόσμενη επίσκεψη της Ζούι, της κοπέλας που προσέχει τον άρρωστο και χρόνια αποξενωμένο πατέρα του Μπεν. Η Ζούι τον ενημερώνει ότι ο πατέρας του, ένας διάσημος φωτογράφος, είναι βαριά άρρωστος και του ζητάει να τους συνοδεύσει μέχρι το Κάνσας. Εκεί, ο Μπεντ σκοπεύει να εμφανίσει φωτογραφίες τραβηγμένες σε Kodachrome, λίγο πριν κλείσει το τελευταίο εργαστήριο εμφάνισης αυτού του φιλμ που η Kodak αποσύρει οριστικά από την αγορά. Με τα 4 καρούλια ανά χείρας, οι 3 τους θα κάνουν ένα αποκαλυπτικό και λυτρωτικό ταξίδι.

Ο τέσσερις υποψήφιος για Όσκαρ Ed Harris (Snowpiercer, Παγκόσμιος κίνδυνος: Geostorm (Geostorm)) πρωταγωνιστεί με τον καταξιωμένο κωμικό Jason Sudeikis (Αφεντικά για σκότωμα (Horrible Bosses), Οικογένεια Μίλερ (We're The Millers)) και την ταλαντούχα Elizabeth Olsen (Martha Marcy May Marlene, Οι Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron (Avengers: Age of Ultron)) σε ένα συγκινητικό και νοσταλγικό roadtrip που σκηνοθετεί ο ανερχόμενος Mark Raso (Copenhagen).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2018 από την Tanweer!

Δεν επιλέγεις ποιον ερωτεύεσαι! Μια δυνατή ερωτική ιστορία γεμάτη με στοιχεία μυστηρίου είναι η περίπτωση της ταινίας Έγκλημα στην Αμμοθύελλα (Los que Aman Odian), που φέρει υπογραφή από τους παραγωγούς των φιλμς Ιστορίες για Αγρίους (Relatos Salvajes) και Το Μυστικό στα Μάτια της (El Secreto De Sus Ojos). Ένα φιλμ που έκανε στην πρώτη του προβολή, ρεκόρ εισιτηρίων στο box office της Αργεντινής. Βασισμένη στο βιβλίο «Όποιος αγαπά μισεί» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) που συνέγραψαν το 1946 οι Αντόλφο Μπιόι Κασάρες και Σιλβίνα Οκάμπο, αυτή η ταινία ακολουθεί την ίδια λογική στησίματος της ίντριγκας και ανατροπών που συναντάμε στα καλύτερα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι. Αργεντινή, μέσα της δεκαετίας του '40. Ο Ενρίκε Ούμπερμαν είναι ένας μοναχικός μεσήλικας εργένης γιατρός, που χρειάζεται επειγόντως διακοπές για να ξεκουραστεί. Επιλέγει να πάει στο ξενοδοχείο της ξαδέρφης του, που βρίσκεται σε μια ερημική παραλία. Για κακή του τύχη, η γυναίκα την οποία ήθελε να ξεχάσει καθώς τον πλήγωσε ανεπανόρθωτα, βρίσκεται εν αγνοία του στο ίδιο ξενοδοχείο. Πρόκειται για τη Μαίρη, μια εξωστρεφή και πανέμορφη 20χρονη μεταφράστρια, η οποία ξελόγιασε τον γιατρό αλλά διέκοψε την καυτή τους σχέση όταν απλά τον βαρέθηκε. Η Μαίρη δεν είναι μόνη της στο ξενοδοχείο. Μαζί της είναι η αδελφή της με τον αρραβωνιαστικό της, ο οποίος τυγχάνει να είναι ένας ακόμα από τους πρώην εραστές της Μαίρης. Η ζήλια και το πάθος ξεχειλίζουν στον μικρόκοσμο που δημιουργείται στο ξενοδοχείο έως ότου, μια μέρα, μετά από μια έντονη αμμοθύελλα, μια δολοφονία λαμβάνει χώρα. Και οι πάντες είναι ύποπτοι καθώς, κάποια στιγμή, όλοι αγαπούσαν και μισούσαν το δολοφονημένο άτομο.

Το πάθος και η αγωνία αφθονούν στο θρίλερ και το σπουδαίο καστ, επικεφαλής του οποίου είναι ο Guillermo Francella, προσφέρει έντονο ερωτισμό και μυστήριο σε αυτήν την εκρηκτική ταινία, που χαρακτηρίζεται από υπέροχη φωτογραφία και πανέμορφες τοποθεσίες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Ο Συρμός του Θανάτου! Προβλήθηκε για πρώτη φορά στα μεταμεσονύκτια προγράμματα του πρόσφατου φεστιβάλ Καννών αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις σε όσους το παρακολούθησαν. Ο λόγος για το Νοτιοκορεάτικο θρίλερ Το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών (Train to Busan), που ουσιαστικά αποτελεί μια μίξη ανάμεσα σε Snowpiercer και War World Z, αν πάρουμε μια ιδέα από τα όσα λαμβάνουν χώρα στο σενάριο του. Ένας θανάσιμος ιός που μετατρέπει τους ανθρώπους σε σαρκοβόρα κτήνη, έχει εξαπλωθεί εντελώς αναπάντεχα από άκρο εις άκρου της πρωτεύουσας Σεούλ. Έχοντας πλήρη άγνοια για τα δραματικά περιστατικά, μια ομάδα επιβατών, ετοιμάζεται να ταξιδέψει προς την Μπουσάν, έχοντας ήδη επιβιβαστεί στα πολυτελή βαγόνια του ταχύτατου τρένου! Πολύ σύντομα όλοι τους θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τους νεκροζώντανους και θα κληθούν να σχεδιάσουν πλάνο αντιμετώπισης τους, αν θέλουν να βγουν, εκείνοι και τα παιδιά τους, ζωντανοί από τον πόλεμο. Η ταινία φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη Sang Ho Heon που δικό του είναι επίσης και το The Fake, ενώ αναμένεται να φτάσει πρώτα στις αίθουσες της πατρίδας του, στις 20 Ιουλίου 2016.

Όχι και λίγα αστέρια από την Απωανατολίτικη χώρα, δηλώνουν το παρόν στο φιλμ, με πιο γνωστούς διεθνώς τους Yoo Gong Sohee και Dong Seok Ma, που σηκώνουν και το μεγαλύτερο εμπορικό βάρος ενός φιλμ, που εκτός από το κέρδος, λογικό, έχει σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους θεατές του, γύρω από καίρια ζητήματα, περιβαλλοντικού κυρίως περιεχομένου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2018 από την Feelgood Ent.!

Για να μείνει στην Γαλλία, πρέπει να κάνει τα πάντα. Πραγματικά τα πάντα! Σε συνέχεια των αστείων ταινιών που είχε πρωταγωνιστήσει Άλλοθι για Παντρεμένους (Alibi.com) και Όλα θα Πάνε Στραβά (Babysitting) 1 και 2, ο Tarek Boudali επιστρέφει με την πρώτη μεγάλου μήκους κομεντί του που φέρει τον τίτλο Παντρέψου με, ρε Φίλε (Épouse-moi mon Pote). Για να μπορέσει ο μαροκινός Γιασίν να πάει να σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο Παρίσι, όλοι οι συγγενείς και φίλοι του από το χωρίο έδωσαν ένα μικρό ποσό, ότι μπορούσε ο καθένας. Το μέλλον του διαφαίνεται λαμπρό μέχρι που ο Γιασίν αποτυγχάνει στις εξετάσεις και η φοιτητική του Visa αναγκαστικά δεν ανανεώνεται. Ο Γιασίν δεν θέλει με κανέναν τρόπο να απογοητεύσει την οικογένεια του και μέσα στην απόγνωση του, προσπαθώντας να παραμείνει νόμιμα στην Γαλλία, παντρεύεται τον κολλητό του φίλο Φρεντ. Μόνο που την υπόθεση του στο γραφείο μετανάστευσης αναλαμβάνει ένας καχύποπτος επιθεωρητής αποφασισμένος να ξεσκεπάσει τον ψεύτικο γάμο. Όταν η υπερπροστατευτική μητέρα του Γιασίν εμφανίζεται απροειδοποίητα και η Κλερ ο έρωτας της ζωής του κάνει ένα αναπάντεχο come back , το τέλειο σχέδιο του Γιασίν αρχίζει να καταρρέει.

Πρωταγωνιστούν οι Tarek Boudali, Philippe Lacheau, Charlotte Gabris Andy, David Marsais, Julien Arruti, Baya Belal, Philippe Duquesne.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!

Απλά για να σιγουρευτώ! Δεν μπορείς να διαλέξεις τους γονείς σου. Ή μήπως όχι; Το ερώτημα αυτό γίνεται η κινητήρια δύναμη σε αυτή την τρελή, τρυφερή και ανάλαφρη αισθηματική κωμωδία Για Καλό και για Κακό (Ôtez-moi d'un Doute), που σκηνοθετεί η Carine Tardieu. Τα πάνω κάτω έρχονται στη ζωή του Εργουάν, που ζει καθαρίζοντας ξεχασμένες βόμβες και νάρκες στη γαλλική περιφέρεια, όταν μαθαίνει πως ο πατέρας του δεν είναι ο αληθινός του πατέρας. Παρά τη στοργή για τον άντρα που τον μεγάλωσε, ξεκινάει διακριτικά να ανακαλύψει τον βιολογικό του πατέρα και καταφέρνει να εντοπίσει τον Ζοζέφ, έναν αξιαγάπητο παππούλη. Όταν τα πράγματα μοιάζουν να έχουν μπει σε μια σειρά, μια άλλη αναπάντεχη «βόμβα» χτυπάει τον Εργουάν με τη μορφή της όμορφης Αννά. Μόνο που η Αννά είναι η κόρη του Ζοζέφ...

Με απολαυστικούς διαλόγους και χαρακτήρες που υποδύονται οι υπέροχοι François Damiens (La Délicatesse (Delicacy), Η Οικογένεια Μπελιέ (La Famille Belier)) και Cecile De France (Η ομορφότερη εποχή (La belle saison), Ο Κύκλος του Mobius (Möbius), Le Gamin Au Velo (The Kid With A Bike)), το φιλμ επιλέχθηκε στο απαιτητικό Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του 70ου Φεστιβάλ Καννών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2018 από την Weird Wave!

Το πολύ το Κύριε Ελέησον...

του zerVo (@moviesltd)

Στα σοβαρά τώρα, πιστεύει κανείς πως όλη αυτή η μόδα, που κυριάρχησε στα κινηματογραφικά δρώμενα την δεκαετία που διανύουμε, με τις μεγαλίστικα εφηβικές τριλογικές περιπέτειες, δεν έχει κλείσει ολοκληρωτικά τον κύκλο της? Κι αν κάπου υπήρξε μια κάποια έκπληξη με την περίπτωση του Twilight |Saga, άντε και μια κατοπινή προσμονή για το (σούπερ-άδικα) πολυδιαφημισμένο Hunger Games, η κινηματογραφία έχει μπουχτίσει με τόσα σπιν οφ το είδος, επιπέδου πολυλογάδικων Maze Rrunner, Divergemt, που ακόμη μια προσθήκη, τριών επίσης μερών, όπως οι Σκοτεινές Δυνάμεις (The Darkest Minds) είναι προφανές πως δεν έχει να προσθέσει το παραμικρό στα ήδη λεγόμενα. Και το αποτέλεσμα δεν διαψεύδει στο ελάχιστο, τις πολύ χαμηλές προσδοκίες.

Κοντινό μέλλον. Η διαρροή ενός μυστηριώδους ιού στον πλανήτη, έχει προκαλέσει τον αφανισμό του 98 τοις εκατό του πληθυσμού ηλικίας κάτω των δεκαοκτώ  ετών. Και το ελάχιστο ποσοστό του 2% που έχει παραμείνει ζωντανό, έχει αποκτήσει υπερφυσικές ικανότητες, σωματικές και ψυχικές. Αποτελώντας απειλή για την παγκόσμια διοίκηση, η απίστευτων δυνατοτήτων έφηβοι, έχουν κατανεμηθεί σε τέσσερις χρωματικές διαβαθμίσεις, ανάλογα με το μέγεθος της επικινδυνότητας τους για την δημόσια ασφάλεια και έχουν οδηγηθεί μακριά από τις οικογένειες τους, σε γιγάντια ιδρύματα, όπου ελέγχονται, παρακολουθούνται και βρίσκονται κάτω από καθεστώς ανελευθερίας, προκειμένου να μην εκτονώσουν ποτέ αυτές τους τις μεταλλαγμένες δυνάμεις.

Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η πιτσιρίκα Ρούμπι Ντέιλι, που σε ηλικία μόλις οκτώ ετών, συνελήφθη από το προσωπικό της κρατικής ασφάλειας, ως υπαίτια για την διαγραφή των αναμνήσεων που την αφορούν, από την μνήμη των γονιών της. Έξι έτη κατοπινά, η Ρούμπι, θεωρούμενη ως μια από τις πλέον ιδιόμορφες περιπτώσεις των επιζώντων παιδιών, λόγω της τεράστιας πνευματικής και τηλεπαθητικής της ισχύος, βρίσκεται εσώκλειστη στο φρούριο του Θερμόντ, από όπου είναι αδύνατον να αποδράσει κανείς. Εκτός και βρει ανέλπιστη βοήθεια εκ των έσω, καλή ώρα από μια ερευνήτρια με αντιστασιακά κίνητρα, που θα οδηγήσει την μικρούλα έξω, στον ελεύθερο κόσμο. Εκεί που θα συναντήσει τρεις ακόμη περιπλανώμενους συνομηλίκους της, εξίσου ιδιαίτερων ικανοτήτων και θα πάρει μαζί τους τον δρόμο που οδηγεί προς το ανεξάρτητο καμπ, εκεί που έχουν στρατοπεδεύσει όλοι οι ξεχωριστοί νέοι, που δεν έχουν πέσει στα δίχτυα των αρχών.

Και κάπως έτσι παίρνει φορά και η νεανική ετούτη περιπέτεια, που βασίζεται στο πρώτο - εκ των έξι, έτσι για να μην νομίσει κανείς πως δεν θα υπάρξει συνέχεια - βιβλίο της συγγραφέως Alexandra Bracken, που το εξέδωσε το 2010 όταν βρισκόταν σε ηλικία μόλις 23 ετών. Φυσικά όπως κάθε μοντέρνα young adult ιστορία έτσι και αυτή, λαμβάνει χώρα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπου τα πάντα έχουν κατακερματιστεί και οι κατά τόπους κυβερνήσεις, κυρίως οι ισχυρές όπως η Αμερικάνικη, έχουν πάρει μέτρα καταπολέμησης των ανήλικων μιούταντς. Με ακρίβεια χιλιοστού δηλαδή, με ότι έχουμε ξαναδεί στο πρόσφατο παρελθόν, όπου το κράτος έχει φορέσει για τα καλά την στολή του δικτάτορα και εν μια νυκτί έχει καταδικάσει την φωτεινή ηλιαχτίδα του τόπου, σε απομόνωση, μαρασμό, απελπισία. Ακόμη κι αυτό το σοσιολογικά επιφανειακό κεντρικό ιδεάκι, το έχουμε ματαδεί ουκ ολίγες φορές, οπότε ούτε εδώ σφύζει πρωτοτυπίας το τάχαμου παρτιζάνικο, νεανικό ξέσπασμα.

Που μοιάζει σαν να έχουν πέσει μέσα στο μίξερ, βασικές ιδέες τριών τεσσάρων πασίγνωστων φιλμς και από το σούρωμα του ρευστού μίγματος, έχουν απομείνει αποκλειστικά και μόνο τα κλισέ τους. Εννοείται πως τα πάντα ξεκινούν από το θεμέλιο των X-Men, μια και η τετραμελής φράξια που τα βήματα της ακολουθούμε κατά πόδας, κάτι από τους συγκεκριμένους ήρωες της Marvel έχει αποσπάσει - υπερεξυπνάδα, τηλεκίνηση, έλεγχος του ηλεκτρισμού και της φωτιάς, φερειπείν. Και κάπου στην πορεία, στο πακέτο προστίθενται οι ταξικές ομαδοποιήσεις των Παιχνιδιών Πείνας, οι ερημικές σκηνικές καταβολές του 28 Days Later και η βίαιη κρατική παρεμβατικότητα του Children Of Men, πάντοτε στην πιο προχειροστημένη τους φόρμα και δίχως να προϋπάρχει σχέδιο για τον λόγο που μαζεύτηκαν αντάμα όλες ετούτες οι κοινοτοπίες. Ακόμη και η ανατροπή προς το φινάλε, με την αποκάλυψη του πραγματικού εχθρού - κακού της πλοκής, όπως την σερβίρει η για πρώτη φορά σε σκηνοθετική καρέκλα, εκτός animation (τα Kung Fu Panda 2 και 3 φέρουν την δική της υπογραφή) Jennifer Yuh Nelson, είναι τόσο προβλέψιμη, ώστε να κοιτάζεις διαρκώς το ρολόι από ανία, ίσαμε να ολοκληρωθεί το 90λεπτο.

Που εντέλει φαντάζει με αιώνας, μιας και στο εκράν δεν συμβαίνουν και πάρα πολλά πράγματα, παρά μόνο ελάχιστα και επαναλαμβανόμενα, δίνοντας μου την εντύπωση πως ετούτο το πρώτο τσάπτερ αυτού του σίνε σίριαλ, μάλλον με πιλότο ομοιάζει. Φυσικά και αναπτύσσεται, μπας και ξυπνήσουν τα τινέιτζερ χαδιάρικα ένστικτα, ρομαντζάκι, μεταξύ της βασικής ηρωίδας Ρούμπι (η έμπειρη στο είδος, αφού την έχουμε δει και στα Games, Amandla Stenberg και του ομορφονιού κομπανιέρου Harris Dickinson, ενώ στο καστ συμμετέχει και η Mandy Moore, σε αινιγματικό κάπως ρόλο - κλειδί όμως για την εξέλιξη της όποιας ίντριγκας. Που όπως προείπα θα έχει και συνέχεια, μολονότι η έξοδος του φιλμ στις αίθουσες των ΗΠΑ δεν υπήρξε και τόσο ενθαρρυντικό, επιστρέφοντας σε μία εβδομάδα, μόλις το εν τρίτο του κόστους των 35 εκ. δολαρίων. Λογικό. Το πολύ το Κύριε Ελέησον, το βαρέθηκαν μέχρι και οι Αμερικάνοι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Φλούδες από πατάτες...

του zerVo (@moviesltd)

Υπήρξε άραγε τμήμα της βρετανικής επικράτειας, που κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, πατήθηκε ολοσχερώς από την βάναυση ναζιστική μπότα? Η λογική απάντηση λέει πως όχι, ακόμη κι αν οι Εγγλέζοι δοκιμάστηκαν σκληρά από τις ασταμάτητες ρίψεις βομβών της Λουφτβάφε, όχι μόνο δεν υπέκυψαν, αλλά αποτέλεσαν έναν από τους πιο βασικούς συμμαχικούς πυλώνες της τελικής αντεπίθεσης. Κι όμως η αλήθεια είναι διαφορετική, μιας και η συστάδα νήσων Τσάνελ, που ξαπλώνουν στο κανάλι της Μάγχης, πολύ κοντά στις ακτές της Νορμανδίας και βρίσκονται κάτω από την God Save The Queen σημαία, έπεσαν στα χέρια των χιτλερικών ορδών, σχεδόν ταυτόχρονα με την κατάκτηση της Γαλλίας. Και αποτέλεσαν μάλιστα ένα από τα πλέον στρατηγικής σημασίας σημεία εφόδου προς την Γηραιά Αλβιόνα, του προτελευταίου απόρθητου οχυρού για τον δαίμονα Χίτλερ, πριν την εκστρατεία στην Ανατολική Ευρώπη, που αν και εφόσον το είχε κυριεύσει, η έκβαση της εμπόλεμης σύρραξης, θα ήταν πολύ διαφορετική.

Ένα; χρόνος μόλις έχει διαβεί από το πέρας του μεγάλου πολέμου και το Λονδίνο ακόμη μετράει τις πληγές που του προκάλεσε η μήνη των Ναζί. Παλεύοντας να ορθοποδήσει από τις εφιαλτικές μνήμες που κυριεύουν το μυαλό της, η νεαρή Τζούλιετ Άστον, εκμεταλλευόμενη το συγγραφικό της ταλέντο και χάρη στην επιμονή του ιμπρεσάριου της, θα κλείσει συμβόλαιο με την εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης, αναλαμβάνοντας την επιμέλεια στήλης λογοτεχνικού περιεχομένου. Ως κερασάκι στην τούρτα των ευχάριστων μαντάτων, θα έλθει μάλιστα και το δακτυλίδι αρραβώνων, που θα της προτείνει ο εύπορος Αμερικάνος σύντροφός της Μαρκ, δίνοντας του για αντάλλαγμα την πολυπόθητη υπόσχεση, πως θα συνεχίσουν αντάμα την ζωή τους.

Τα σχέδια της όμορφης λογοτέχνιδας, θα ανατραπούν μονομιάς, ενόσω εκείνη θα λάβει μια παράξενη επιστολή, από έναν φανατικό αναγνώστη του έργου της, που ζει στο Γκέρνζι, ένα αποκομμένο από την Βρετανία νησάκι στον στενό θαλασσινό δίαυλο, που το 1940 έπεσε στα νύχια των Γερμανών. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, ο επιστολογράφος, κτηνοτρόφος στο επάγγελμα, Ντόουσι Άνταμς, μαζί με μια φράξια ετερόκλητων συμπατριωτών του, βρήκαν διέξοδο από τις διώξεις των κατακτητών, δημιουργώντας ένα κλαμπ ανάγνωσης βιβλίων, που έδινε ραντεβού κάθε βράδυ Παρασκευής. Και που χάρη στα μοναδικά εφόδια τροφής που είχαν απομείνει στον πάμφτωχο κυριευμένο βράχο, την βάφτισαν ως την Λέσχη της Πίτας από Πατατόφλουδες.  Φαγητού κατοχικού, που μαζί με το παράνομης φτιάξης τζιν, ποτέ δεν έλειπε από καμία συνάντηση της ομάδας...

Εννοείται πως η ζορισμένη και από τις απώλειες Τζούλιετ, συγκινημένη από τα γραπτά του άγνωστου της άντρα και με σκοπό να κάνει την ιστορία της ομήγυρης άρθρο στην εφημερίδα, θα πάρει το πρώτο καράβι και θα τραβήξει ρότα προς το απομονωμένο Γκέρνζι, αναζητώντας τα εναπομείναντα μέλη. Στην μικρή και περιορισμένη κοινωνία που θα ταξιδέψει όμως, εκεί που οι θύμησες της απανθρωπιάς των Γερμανών είναι ακόμη νωπές, ερχόμενη σε επαφή με τους κατοίκους θα καταλάβει πως ο καθένας κρύβει μέσα του και ένα προσωπικό δράμα. Μια τραγική ατομική ιστορία, που αποζητά την εξιλέωση.

Συνεπώς αυτόματα, η κινούμενη στην ευθεία, με συνεχείς φλασμπάκ παρεμβολές από την περίοδο της Κατοχής, αφήγηση, εκτός από την υποβόσκουσα ρομαντική εκδοχή που ενδεχόμενα αναπτύσσεται μεταξύ της όμορφης (και λογοδοσμένης) συγγραφέως / ρεπόρτερ και του γοητευτικού (μάλλον χήρου...) κτηνοτρόφου, αποκτά και διαστάσεις θρίλερ, καθώς ένα στέλεχος της αναγνωστικής κομπανίας έχει αναίτια εξαφανιστεί. Ερωτηματικά αναπάντητα, που θα ξυπνήσουν τα ερευνητικά ένστικτα της όμορφης νεαράς, ώστε να λησμονήσει τις υποχρεώσεις της στην Λόνδρα και να ξετυλίξει το κουβάρι της αναζήτησης, ρίχνοντας φως στο τούνελ. Λεπτό με το λεπτό, ώρα με την ώρα, ημέρα με την ημέρα, θα καταλάβει ταυτόχρονα όμως, πως μάλλον περισσότερα είναι τα στοιχεία που την δένουν με το κατακερματισμένο Γκέρνζι, παρά με την λάμψη και τις ανέσεις της πρωτεύουσας. Η υπόσχεση που έχει δώσει όμως και το δακτυλίδι που (δεν) φορά, δεν της επιτρέπουν να πάρει τις αποφάσεις που ίσως θα επιθυμούσε.

Περιέργως το τυπικότατης Βρετανικής κοπής φιλμ βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα που υπογράφει μια Γιάνκισα, η πρώην βιβλιοθηκάριος Mary Ann Shaffer, που περιγράφει την ατμόσφαιρα στα Channel Islands σαν να είναι ο τόπος ο δικός της. Εννοείται βέβαια, πως στο άκουσμα του ονόματος του βετεράνου Mike Newell ως ντιρέκτορα, σε συνδυασμό με την χρηματοδότηση του προσεκτικού Netflix και την στήριξη της Canal Plus, το ταξίδεμα τόσο στο μέρος, μα κυρίως στον χρόνο, ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρα εύρυθμο και συμμετρικό. Με την χρήση των αιώνια διατηρητέων ακτών της Κορνουάλης, που κόβουν την ανάσα, ως φυσικού φόντου που θα κινηθεί το μεγαλύτερο τμήμα του πονήματος του, ο σκηνοθέτης του 4 Weddings And A Funeral, έχει ήδη κερδίσει το κλέψιμο της ματιάς του κάθε θεατή, που αρέσκεται στο να παρακολουθεί στο γιγάντιο εκράν, τόσο εντυπωσιακά landscapes. Ακολουθεί όμως και η εξιστόρηση την ίδια καλοστημένη συνταγή?

Ένα μπέρδεμα μεταξύ των εναλλαγών των σεκάνς, ανάμεσα στο σήμερα και το χθες, είναι γεγονός πως υπάρχει, μιας και δεν μιξάρονται με τρόπο που να καθιστά σαφές το χρονικό πέρα δώθε με σαφήνεια. Με διάρκεια που ξεπερνά κιόλας το δίωρο, το σενάριο αφήνει ελάχιστα σημεία του βιβλίου εκτός πλάνων, δίνοντας μάλιστα ένα επιπλέον ημίωρο στο φινάλε και για τις προσωπικές, συναισθηματικές απαντήσεις της ηρωίδας, αφού έχει καταφέρει να λύσει τον γρίφο της εξαφάνισης. Είναι και οι ώρες που δοκιμάζεται πιότερο η ερμηνευτική αξία του ορισμού της σύγχρονης φιλμικής ενζενί, ονόματι Lily James, που στα 29 της μόλις χρόνια, βλέπει το μέλλον να προδιαγράφεται μπρος της τόσο λαμπερό. Η πιτσιρίκα είναι χάρμα ιδέσθαι! Όπως άλλωστε ήταν από την πρώτη φορά που την καμαρώσαμε, ως στάρινγκ, στο εκράν στην φαντασμαγορική Cinderella. Ο άνετος αέρας που κινείται, ακόμη και σε σημεία που η πλοκή μοιάζει πιο στενόχωρη και όχι τόσο ελκυστική, είναι γνωστός από το υποκριτικό της παρελθόν σε διαφορετικής υφής φιλμς. Από Το Τελευταίο Φιλί του Κάιζερ (The Exception) στο Baby Driver και από την Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι (Pride and Prejudice and Zombies) στο πολύ πρόσφατο μιούζικαλ Mamma Mia! Here We Go Again.

Κάτω από την αστερόσκονη της Αγγλίδας δε, δημιουργείται εδώ ένα πολύ όμορφο Downton Abbey ριγιούνιον, που συνθέτουν η επίσης ανερχόμενη Jessica Brown Findlay, ο ως συνήθως σε γκέι ρόλο Matthew Goode και η εκφραστική Penelope Wilton. Τον μορφονιό / ιδανικό άντρα / ονειρεμένο συμβίο υποδύεται ικανοποιητικά ο Ολλανδός κλώνος του Bradley Cooper, Michiel Huisman, ενώ ειδικής αναφοράς χρήζει η παρουσία της θεατρικής κατά βάση πορείας, Katherine Parkinson, που κλέβει την παράσταση ως η εκκεντρική, μοναχική και χίπικης συμπεριφοράς μεγαλοκοπέλα. Με τέτοιο όμορφα μελετημένο καστ, προσεγμένο σχεδιασμό παραγωγής αλλά και αφηγηματική δομή που δεν αριστεύει μεν, αλλά δίνει έναν πολύ ελκυστικό τόνο, ώστε να μην βαραίνουν τα 125 λεπτά της, η κινηματογραφική νουβέλα με τον τίτλο σιδηρόδρομο, που κάπου μέσα του παίζει και ο τόπος του Guernsey, χαρίζει μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για αξιόλογο σινεμά, που συνδυάζει το ρομάντζο και το δράμα, με κάποιου είδους, άγνωστες στο ευρύ κοινό, ιστορικές πινελιές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!

Κνελ'!

του zerVo (@moviesltd)

Την είχε την πλακίτσα του εκείνο το Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι (Bienvenue Chez Les Ch'tis) που μια δεκαετία περίπου πριν, αναδείχθηκε ως η κομεντί της χρονιάς στην Γαλλία, σπάζοντας με χαρακτηριστική άνεση το φράγμα των 20 εκατομμυρίων εγχώριων εισιτηρίων! Συστήνοντας ταυτόχρονα στο ευρύτερο κοινό, έναν από τους πιο δραστήριους και πολυπράγμονες Φραντσέζους αστέρες, τον Dany Boon, που κατοπινά πέτυχε να διατηρήσει την δημοφιλία του πολύ ψηλά, είτε ως πρωταγωνιστής, είτε (και) ως σκηνοθέτης, εμπορικών κομεντί σαν τις Γάμος Σε Δόσεις (Un Plan Parfait), Ο αρχιτσιγκούνης (Radin!), Οιδιπόδειο αλά γαλλικά (Lolo), Le code a changé (Change Of Plans), Μ.Α.Τ. Μονάδα Αποδόμησης Τάξης (Raid Dingue) και φυσικά Σουπερχόνδριος (Supercondriaque). Γνωρίζοντας πως η περίπτωση σίκουελ του τζακ ποτ του Ch'tis είναι αδύνατη, ο Boon, επιχείρησε να εκμεταλλευτεί την βασική ιδέα σε ένα σπιν οφ, με τον τίτλο La Ch’tite Famille, που βέβαια δεν τα πήγε ισάξια στα ντόπια box office, δεν τα λες και άσχημα όμως τα κοντά 6 εκ. μπιλιέτα που έκοψε στην πρώτη του προβολή...

Όλος ο καλός ο κόσμος της Πόλης του Φωτός, υποκλίνεται στην έμπνευση και το ταλέντο του κορυφαίου ντιζάινερ της εποχής μας, Βαλεντίν Ντικέν, που μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Κονστάνς έχουν καταφέρει να μπουν με τις μοντέρνες - όσο και άβολες - δημιουργίες τους, στα σπίτια ολάκερης της Παρισινής αριστοκρατίας. Για να διαμορφώσει το ίματζ του, όμως ο πανέξυπνος Βαλεντίν, έχει στηριχθεί σε ένα για καιρό συνεχιζόμενο παραμύθι: Πως έχει γίνει μεγάλος και τρανός, με ελάχιστα εφόδια, αφού μεγάλωσε κάτω από άσχημες συνθήκες στο ορφανοτροφείο, εκεί όπου τον εγκατέλειψε μωρό ακόμα, η άπονη μάνα του. Μόνο που η αλήθεια, είναι κομματάκι διαφορετική...

Αφού τόσο η μαμά όσο και ο πατέρας του, μαζί με την φαμίλια του αδελφού του, είναι ολοζώντανοι και διαβιώνουν σε ένα απόμερο χωριό της Νορμανδίας. Μια καταγωγή που επιθυμεί να λησμονήσει, ο ψηλομύτης πια σχεδιαστής, έχοντας φύγει εδώ και δυο δεκαετίες από το πατρικό του και απαρνηθεί μια για πάντα την ταυτότητα του επαρχιώτη. Για εκείνο που δεν είναι καν προετοιμασμένος, είναι για την έκπληξη που του έχει στήσει η φασαριόζα και δίχως τακτ και τρόπους οικογένεια του, που θα θελήσει να τον επισκεφτεί την ημέρα των λαμπερών εγκαινίων του, αφιερωμένου στο έργο του, γκαλά. Έχοντας σαν αφορμή τα ογδοηκοστά γενέθλια της φωνακλούς μανούλας, που αγνοεί πλήρως πως ο κανακάρης της, την έχει αποκηρύξει και ούτε καν επιθυμεί την παρουσία της. Ένα ατυχές περιστατικό, θα μετατρέψει ολοκληρωτικά την αρνητική στάση του πρωτευουσιάνου πια, Βαλεντίν, προς τα (πρώην?) αγαπημένα του πρόσωπα...

Και κάπως έτσι, ένα αναπάντεχο τροχαίο ατύχημα, θα σταθεί αιτία να παραμείνει η στενοχωρημένη από την απόρριψη του τέκνου της, βλαχαρία εις Παρισίους, μιας και εκείνος σε κατάσταση αμνησίας, δεν αναγνωρίζει κανένα από τα μέλη που απαρτίζουν τον στενό οικογενειακό του κύκλο, ούτε καν την συμβία του που αντάμα έχουν κτίσει ολόκληρο κολοσσό. Άσε που από το πουθενά, θα αρχίσει να μιλάει την ντοπιολαλιά των Ch'tis και να φέρνει στο νου περιστατικά που είχαν σημαδέψει τα νιάτα του. Την ίδια στιγμή που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις όμως τρέχουν και δίχως την παρουσία του αναγνωρισμένου αρτίστα, όλα τα σίγουρα κερδοφόρα πλάνα καταρρέουν. Ανάμεσα τους και το ντύσιμο με καινοτόμα προϊόντα σχεδίασης του, ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, πρότζεκτ που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ο φαταούλας - και μάλλον πέτρα όλων των σκανδάλων - πεθερός του.

Στην ουσία λοιπόν, το πλάνο που έθεσε σε λειτουργία ο Boon το 2009, ακολουθείται και εδώ κατά γράμμα, με την μοναδική διαφορά, πως δεν είναι ο μυγιάγγιχτος αστός εκείνος που καλείται να ταξιδέψει στην περιφέρεια και να συνυπάρξει με τους "βλαχαδερούς", αλλά οι δεύτεροι εκείνοι που θα κάνουν απόβαση με το υπερθορυβώδες αυτοκινούμενο τους, στην μεγαλούπολη, για να κάνουν όλα γης μαδιάμ! Έτσι τουλάχιστον πιστεύει ο κεντρικός χαρακτήρας της υπόθεσης και μάλλον κανείς άλλος, αφού, οκ, ενδεχόμενα να μην ταιριάζουν τα παλιομοδίτικα ρούχα, το πολύχρωμο φτωχικό γούστο και οι ιαχές "Τι Φκιανσ'" με την χάι κλας, η ανθρωπιά όμως περισσεύει, κυριαρχεί και υπερισχύει της απρόσωπης, άχρωμης και σνομπ διαβίωσης. Που προσφέροντας του τα πάντα στο χέρι, έχει καζαντήσει τον κόσμο να μην γνωρίζει ούτε πως να ψήσει στο μπρίκι ένα τσάι. Αν καταφέρει και εντοπίσει το ντουλάπι που το έχει τοποθετήσει η υπηρέτρια...

Αυτή την φορά και για το μισό χρονικό εύρος του φιλμ, ο Boon, απαρνούμενος την αστεία φάτσα του και φορώντας τις σοφιστικέ διόπτρες, αλλάζει ρούχο και ντύνεται εκείνος ο κοσμοπολίτης, σε αντίθεση με το ορίτζιναλ που ερμήνευσε απολαυστικά τον χωριάτη ταχυδρόμο. Αυτό το γεγονός έχει σαν συνέπεια οι αστείες φάτσες και ατάκες, να μεταφερθούν στην υποκριτική περιφέρεια. Και όταν εκείνος πάρει μπρος, στο δεύτερο ημίχρονο του φιλμ, μάλλον είναι πολύ αργά πια για να στηθεί εκ νέου η περσόνα του. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, οι προσεγμένοι για να τονίσουν την δυσνόητα ιδιωματική προσφορά, διάλογοι, πέφτουν καταιγιστικά ως επανάληψη του ορίτζιναλ και δεν βγάζουν ανάλογο γέλιο. Υπάρχουν στιγμές όμως, λίγες μεν, αλλά διασκεδαστικές, που η πλατεία θα το σκάσει το χειλάκι, κυρίως στα πλάνα που το βλαχουριό αντιμετωπίζεται ως ασθένεια και καλούνται οι ειδικοί γλωσσοθεραπευτές (τι μόδα κι ετούτη!) να λύσουν το φλέγον ζήτημα.

Με τον Boon εξουδετερωμένο από το σενάριο, η σκυτάλη περνά στους ρολίστες κι εκεί κάπου η κατάσταση περισώζεται, παρούσης της αναμφίβολου κωμικού ταλέντου, Valérie Bonneton που υποδύεται την μπούρτζα νύφη του, φερόμενου ως ανωτέρου κοινωνικού επιπέδου, ντεκορατέρ, μα συνάμα και το χαμένο χρόνια πριν αντικείμενο του ερωτικού του πόθου. Ο ρόλος της ταιριάζει γάντι κι εκεί ακριβώς φαίνεται η διαφορά ποιότητας με την πολύ όμορφη και εκλεπτυσμένη Laurence Arné (η ζορισμένη σύζυγος) που όταν αποφασίζει να το παίξει βλαχάρα, αποτυγχάνει οικτρά. Αν μη τι άλλο πάντως, το λέβελ της παραγωγής ανεβάζει αισθητά η παρουσία μιας τριάδας σπουδαίων βετεράνων Γάλλων ηθοποιών, του François Berléand, της Line Renaud και του Pierre Richard, που με την εμπειρία τους και μόνο, δίνουν ένα αξιοπρεπές τέμπο στο κωμωδιάκι Η Οικουγένεια (πόσο ηλίθια η εγχώρια μαρκίζα!), ίσαμε να ολοκληρωθεί και να μην σκορπίσει απογοήτευση σε όποιον το παρακολούθησε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Feelgood Ent.!