Movies Ltd

Ένα καλοκαίρι μπορεί να αλλάξει τα πάντα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μαριχουάνα αγάπη μου και επικίνδυνες σχέσεις

Αυτή είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθετεί ο Elijah Bynum. Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο ίδιος. Αρχικά το σενάριο είχε δοθεί σε διάφορους υποψήφιους σκηνοθέτες για να το μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη, κανενός όμως η προσέγγιση στο πρωτογενές υλικό δεν άρεσε στον Bynum. Έτσι, αποφάσισε να τη σκηνοθετήσει ο ίδιος, χωρίς να έχει κανενός είδους κινηματογραφικές σπουδές και χωρίς να έχει σκηνοθετήσει τίποτε στο παρελθόν: ούτε βιντεοκλίπ, ούτε μικρού μήκους ταινία, ούτε διαφήμιση.

Η ταινία Καλοκαιρινές νύχτες (Hot Summer Nights) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ South by Southwest τον Μάρτιο του 2017. Τα δικαιώματά της όμως τα αγόρασε η Α24 μετά την προβολή της ταινίας στο φεστιβάλ του Τορόντο της ίδιας χρονιάς. Χρειάστηκε πάνω από ένας χρόνος από την πρώτη της προβολή για να βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στην Ελλάδα βγαίνει με μια βδομάδα διαφορά από την επίσημη πρεμιέρα της στις ΗΠΑ.

Η υπόθεση: Καλοκαίρι του 1991. Ο Ντάνιελ Μίντλετον είναι ένας συμπαθέστατος αλλά αδέξιος κοινωνικά έφηβος, που μόλις έχει τελειώσει το λύκειο. Η μητέρα του τον στέλνει να περάσει το καλοκαίρι του στη θεία του, στο Κέιπ Κοντ, μια παραθαλάσσια τουριστική περιοχή στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Απώτερος στόχος της είναι να χαλαρώσει ο γιος της, να κοινωνικοποιηθεί, να συνέλθει από την απώλεια του πατέρα του και να «ανδρωθεί» πριν πάει στο κολέγιο. Ο Ντάνιελ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην ανθρωπογεωγραφία της περιοχής έως ότου συναντά τον Χάντερ Στρόμπερι. Ο Χάντερ είναι το τοπικό «κακό παιδί».

Βγάζει φράγκα πουλώντας μαριχουάνα σε ευκατάστατους παραθεριστές ενώ λειτουργεί ως κέρβερος απέναντι σε πλημμυρισμένους με ορμόνες νεαρούς, που βάζουν στο μάτι την μικρότερη αδελφή του, την ΜακΚέιλα. Διαισθανόμενος ότι μπροστά του ανοίγεται μια σπουδαία ευκαιρία, ο Ντάνιελ πείθει τον Χάντερ να συνεργαστούν, διακινώντας «χόρτο» σε όλον τον Κόλπο, καθώς η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού εντείνεται. Η δουλειά πηγαίνει εξαιρετικά καλά και ο Ντάνιελ αποκτά αυτοπεποίθηση τόση ώστε να εξομολογηθεί στην ΜακΚέιλα τον έρωτά του για εκείνην, κρατώντας τη σχέση τους κρυφή, ιδίως από τον Χάντερ. Πόσο, όμως, μπορεί να κρατήσει αυτή η περίοδος ευφορίας για τον Ντάνιελ; Είναι και μια γιγαντιαία καταιγίδα που πλησιάζει την περιοχή...

Η άποψή μας: Θα μιλήσω λίγο επί του προσωπικού. Πολύ θα ήθελα να είμαι σκηνοθέτης αντί να γράφω για ταινίες. Να μπω στην πράξη αντί να ασχολούμαι με τη θεωρία. Να είμαι αυτός που παράγει κι όχι αυτός που κρίνει. Χωρίς να έχω κανενός είδους κινηματογραφικές σπουδές, θα ήθελα να γυρίσω αυτήν την ταινία! Και να τα καταφέρω όπως τα κατάφερε και ο Bynum τελικά! Να φτιάξω μια ταινία ατελή αλλά γεμάτη από πάθος. Να μαζέψω σε μια ταινία όλες μου τις κινηματογραφικές αναφορές, να ετοιμάσω μια σινεματζίδικη ερωτική επιστολή στην εποχή της δικής μου αθωότητας, να βάλω όλα τα τραγούδια που αγάπησα, τέτοια. Εννοείται ότι άλλα θα ήταν τα τραγούδια – κι ας είναι μια χαρά το σάουντρακ.

Εννοείται ότι θα διάλεγα μιαν άλλη ηθοποιό ως πρωταγωνίστρια: ναι, τον τσαμπουκά της Maika Monroe θα τον επιζητούσα, αλλά θα ήθελα μια κοπέλα πιο όμορφη, πιο πειστική, πιο ελκυστική, πιο καλή ηθοποιό. Την δικιά μας, την Πατακιά πχ! Τον Alex Roe θα τον κρατούσα: πολύ όμορφο παλικάρι, με μια παλιοκαιρίσια γοητεία, όντως ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσα να βρω σε σύγχρονο James Dean, όπως το ζητάει ο ρόλος. Για τον Chalamet θα το σκεφτόμουν να τον χρίσω πρωταγωνιστή. Η αδεξιότητα και η αθωότητα και η αγυμνασιά του μου κάνει και είναι καλός ηθοποιός αλλά θα τον ήθελα κομμάτι πιο αρρενωπό, πιο αρσενικό τον ηθοποιό που θα έπαιζε τον Ντάνιελ. Να είναι πιστευτός ως geek αλλά να είναι πιστευτός και ως ο ασχημούλης τύπος που αποκτά αυτοπεποίθηση και που μπορεί εντέλει να σαγηνεύσει την ωραία της πόλης. Κάτι σαν τον Patrick Dempsey ή τον John Cusack στα νιάτα τους, τότε που έπαιζαν σε (δεν λέω ανάλογες) νεανικές κωμωδίες.

Σίγουρα πάντως δεν θα χρησιμοποιούσα την αφήγηση off που επέλεξε ο σκηνοθέτης. Όλη η ταινία παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια ενός άσχετου με την υπόθεση πιτσιρίκου, που απλώς ζει στην πόλη! Αυτός είναι ο αφηγητής μας. Άστοχο! Καμιά φορά είναι διαφωτιστικό να διαβάζουμε εμείς οι επαγγελματίες του χώρου τα δελτία τύπου που στέλνουν οι εταιρίες διανομής κάθε ταινίας. Στην περίπτωση τούτης της ταινίας διαβάζουμε πως ο σκηνοθέτης επέλεξε την αφήγηση off καθώς στην εποχή που είναι τοποθετημένα τα γεγονότα δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια. Διάβολε, ούτε κινητό υπήρχε. Οπότε, ήθελε να δείξει το πώς διογκώνονταν τα γεγονότα, πως δημιουργούνταν τοπικοί μύθοι, πως στα μάτια ενός παιδιού όλα αυτά που συμβαίνουν στην ταινία εξιδανικεύονται, παραμορφώνονται, μεγεθύνονται και ουσιαστικά τον βοηθούν να περάσει τη διαδικασία της ενηλικίωσης με τους δικούς του ήρωες. Στο χαρτί όλο αυτό μπορεί να φαντάζει εξαιρετική ιδέα, στην ταινία, όμως, δεν λειτουργεί καθόλου – άσε που αποπροσανατολίζει και κόβει το ρυθμό! Περνώντας πάλι στη θέση του (υποκειμενικού) κριτή έχω να πω πως αυτή είναι μια ωραιότατη και εμπορικότατη ταινία. Έχει τα θεματάκια της και τα ψεγάδια της αλλά τον στόχο της τον πετυχαίνει.

Είναι μια ταινία που ξεκινάει σαν τις κωμωδίες του John Hughes, τις παλιές, εκείνες της δεκαετίας του '80 και του '90, στη συνέχεια γίνεται «coming of age», αλλά δεν σταματάει να εκπλήσσει και να μεταλλάσσεται καθώς προχωράει. Ο σκηνοθέτης περνάει από όλα τα κινηματογραφικά είδη που κάνουν γκελ στην πιτσιρικαρία, χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ και τη βγάζει καθαρή! Η ταινία είναι απολαυστική και θα μπορούσε (λίγο τραβηγμένα) να χαρακτηριστεί ως το Baby Driver του φετινού καλοκαιριού. Οι ηθοποιοί είναι καλοί στους ρόλους τους, η ιστορία ενδιαφέρουσα, η σκηνοθεσία σούπερ (εντάξει, επιδεικτική και φαντεζί αλλά δεν «καπακώνει» το στόρι), να ήταν και πιο όμορφη η βασική πρωταγωνίστρια, θα μιλούσαμε για την πιο καβλιάρικη ταινία του φετινού καλοκαιριού. Αν έλειπε δε η συγκεκριμένη αφήγηση off και δεν «ξέφευγε» ο σκηνοθέτης προς την αμετροέπεια, αποτέλεσμα του ενθουσιασμού του, θα μιλούσαμε για ένα μικρό διαμαντάκι. Αλλά κι έτσι, μια χαρά είναι η ταινία.

Τα κοριτσάκια θα τη βρουν (παραδόξως…) με τον Chalamet και τον τύπο που κάνει τον όμορφο (ο οποίος έχει πολύ μέλλον), τα αγοράκια θα γουστάρουν με την πώρωση, τα γρήγορα αμάξια, τις καφρίλες, την μπόλικη βία, τα ναρκωτικά. Και το σάουντρακ είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον… Ένας ανασφαλής πιτσιρίκος εθίζεται στο εύκολο χρήμα και καταλήγει να προδώσει τους δύο ανθρώπους που τον βοήθησαν περισσότερο από όλους να ωριμάσει. Και η προδοσία μέσα στο παιχνίδι είναι. Κι ένας ακόμα λόγος που η συγκεκριμένη ταινία, μου είναι συμπαθής, είναι ακριβώς αυτός: ο βασικός πρωταγωνιστής δεν είναι εντέλει ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Δεν είναι αψεγάδιαστο role model. Θα μπορούσε να ζει στη γειτονιά μας. Τα αψεγάδιαστα role models δεν ζουν πουθενά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Αναπηρία Ψυχής...

του zerVo (@moviesltd)

Η αλήθεια είναι πως τα κινηματογραφικά θέματα, που χρησιμοποιούν στην βάση τους μια πάσης φύσεως ανθρώπινη αναπηρία, ειδικά όταν προσεγγίζουν την κατάσταση με γλαφυρότητα και χιούμορ, πως ισορροπούν σε ολόκληρο το χρονικό τους εύρος σε ένα τεντωμένο σκοινί, με την πιθανότητα της πτώσης και της συντριβής πάνω στην ίδια τους την ματαιοδοξία να είναι σημαντικά υψηλή. Οι φίλοι μας οι Φραντσέζοι, με την πιο βαριά φιλμική βιομηχανία της ηπείρου μας, έχουν αποδείξει πως τέτοιου είδους ταμμπού δεν τους ζορίζουν ιδιαίτερα. Βαδίζοντας μάλιστα μισό βήμα παραπέρα, μέσα από την καταιγιστική επιτυχία των Les Intouchables, σχημάτισαν και το διάβα που πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να τα καταφέρει καλά, ακόμη κι αν μπερδεύεται στο σενάριο του, σε καταστάσεις στενάχωρες. Δρόμο που ακολουθεί πιστά η δραμεντί Θα Έρθω Κοντά Σου Σιγά-Σιγά (Tout Le Monde Debout), που μια όμορφη ντρίμπλα μεταφέρει το χάντικαπ από το οποιοδήποτε κορμί, εκεί που αν παίζει θέμα, υπάρχει πραγματικό ζήτημα: Στην ψυχή!

Αυτοδημιούργητος και απόλυτα επιτυχημένος στον επαγγελματικό του τομέα, ο Ζοσλέν, ένας δεδηλωμένος Παριζιάνος εργένης, έχοντας όλα του τα προβλήματα λυμένα, αρέσκεται στο να στήνει διαρκώς φάρσες και στιγμιαίες πλάκες, με θύματα συνήθως όμορφες γυναίκες, που περιφρονητικά ο ίδιος τις θεωρεί χαμηλότερου από εκείνου, επιπέδου ευφυίας. Έχοντας μόλις αποχαιρετήσει για πάντα την αγαπημένη του μητέρα, επισκεπτόμενος μετά από χρόνια το πατρικό του σπίτι, θα γνωρίσει την εντυπωσιακή γειτόνισσα που της παρείχε βοήθεια και προκειμένου να της κεντρίσει το ενδιαφέρον, θα υποδυθεί τον, κατόπιν μοιραίου τροχαίου ατυχήματος, παραπληγικό. Καθισμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, για να προκαλέσει την λύπηση της σέξι Ζουλί, θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς εκείνη θα του συστήσει της εξίσου όμορφη αδελφή της, που μια προσωπική ατυχία την έχει καθηλώσει εδώ και καιρό, στο καροτσάκι.

Ο φαντασμένος, πομπώδης και υπερφίαλος πλέιμπόυ, θα βρει πολλά κοινά στοιχεία επαφής με την επίμονη και πεισματώδη να καταφέρει πράγματα, ακόμη κι αν η δυσχερή της θέση δεν την βοηθά, Φλοράνς. Και όσο ο καιρός κυλά και οι δυο τους έρχονται ολοένα και κοντύτερα, εκείνος θα νιώσει άβολα, που έχει στήσει τριγύρω της ένα τόσο κακόγουστο παραμύθι. Και θα αναζητήσει, σε πρώτη ευκαιρία, τον τρόπο για να της αποκαλύψει την αλήθεια. Με τα βέλη του φτερωτού θεού να εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν, ο δαιμόνιος φαρσέρ, θα καταλάβει πως οποιαδήποτε κίνηση να μαρτυρήσει την πραγματικότητα, θα καταστρέψει το καθετί ρομαντικό έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους. Πρόβλημα...

Για να λέμε του στραβού το δίκιο, το θέμα προϋπάρχει εξαρχής, στην διανόηση ετούτου του στυγερού σαχλαμαριστή, που δεν δείχνει το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς και θεωρεί τους πάντες, ακόμη και τον μοναδικό κολλητό που του έχει απομείνει, υποδεέστερους ως αξία. Εγωιστής, φαφλατάς, ένας κυνικός παλιοχαρακτήρας, που εκμεταλλεύεται στις φάρσες του από τους υπαλλήλους του, ίσαμε κοριτσάκια που παλεύουν για το μεροκάματο, είναι ο αδιόρθωτος παλαιμπαιδιστής Ζοσλέν. Που ικανοποιεί όπως φαίνεται το κέφι του για χοντράδες, γελώντας με τον κοσμάκη, την ίδια στιγμή που εκείνος ταλαιπωρείται από την ανάρμοστη (κυρίως και για την μεσηλικία του) συμπεριφορά του. Υπάρχει άραγε κανένας τρόπος αυτός ο αχώνευτος κανάγιας, που σε φέρνει στα όρια σου να μπεις μέσα στο κάδρο και να χειροδικήσεις, να μπει σε ένα καλούπι σοβαρότητας και να βγει σωστός, αγαθός, τίμιος χαρακτήρας.

Κι όμως ακόμη και τέτοιοι ανήθικοι τύποι, βρίσκουν τον δάσκαλο τους, μας μαρτυρά η προσεγμένα δεμένη ιστορία, που συνδυάζει με έξυπνη μέθοδο τόσο τις χιουμοριστικές, όσο και τις πιο δραματικές τις πινελιές. Με θεμέλια που ανήκουν στο genre της ρομαντζαδούρας, όπως κτίζεται ανάμεσα σε δύο πρόσωπα που η μοίρα έχει καθίσει στο καρότσι, το φιλμ ακολουθώντας το μονοπάτι της ευκολίας στις λύσεις του, σερβίρει με εύπεπτο τρόπο στον θεατή του την κεντρική ιδέα. Καμία αδυναμία βάδισης, μηδεμιά απώλεια άκρων, καμιά παραπληγία, δεν προϋποθέτει μισμάτς ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, αν και εφόσον το δεύτερο χαίρει άκρας υγείας. Θα ήταν και κουτή απανθρωπιά να εκτιμήσει κανείς το αντίθετο, όπως καλή ώρα ο (άντι)ήρωας μας, που νομίζει πως παίζει ολάκερο τον κόσμο στα δάχτυλα. Σημαίνει όμως τεράστιο σχίσμα και απόκλιση, αν αυτή η παράλυση έχει σημαδέψει την καρδιά, αν η αρρώστια έχει βάλει στόχο την ψυχή, αν ο ακρωτηριασμός έχει κόψει σε κομμάτια συναισθήματα όπως η αγάπη, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη.

Μάθημα συντροφικής συμπεριφοράς, που δεν αποφεύγει πάντως τις ακρότητες και τις υπερβολές για να εξελίξει την αφήγηση του, μας χαρίζει η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του λατρεμένου του Γαλλικού κοινού (και όχι τόσο γνωστού στο εγχώριο), αστέρα, Franck Dubosc. Έχοντας πλέον 55αρήσει και με καταγεγραμμένες περισσότερες από εξήντα πρωταγωνιστικές στιγμές στο ενεργητικό του, ο γκριζομάλλης, γοητευτικός σταρ, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα περνούσε κάποια στιγμή πίσω από τις κάμερες. Και αυτό το έπραξε με σεβασμό πάνω σε ένα ζήτημα ευαίσθητο, όπως το ανέδειξε με τρόπο μαραθώνια ευρηματικό ο επίλογος του, επιμένοντας σε πλάνα κατά κύριο λόγο φωτεινά και αισιόδοξα, παρμένα σε μεγάλο τους μέρος στην παραμυθένια Πράγα, τονισμένα από ένα μελετημένο σάουντρακ, όπου ακούγονται φωνές αγαπημένες σαν του Aznavour, του Orbison, αλλά και του άσημου Brice Davoli, που άδει μια υπέροχη, ιταλιάνικη, νοσταλγική και πιασάρικη, τύπου 60s μελωδία.

Η γνώριμη άνεση που βγάζει στο εκράν ο Dubosc [Disco, Δύο Σεφ για μία γυναίκα (Pension Complete)], έχει την ευτυχία να συνοδεύεται από την αέρινη θωριά, αν και μόνιμα καθήμενης, ένεκα ρόλου, κατάξανθης και ώριμης γυναικάρας Alexandra Lamy [Μαμά, Γύρισα! (Retour Chez ma Mere), Εσύ Διαλέγεις (L' Embarras du Choix)] που δένει άψογα στο πλευρό του, ως η απρόβλεπτη δαμαστής του μπάτσελορ θεριού, χάρη στο ατέρμονο εσωτερικό της σθένος. Αν σε όλο το πακέτο προσθέσουμε τις ενδιαφέρουσες σεναριακές παρεμβολές των περιφερειακών χαρακτήρων, που ερμηνεύουν εξαίρετοι ρολίστες σαν την γραμματέα Zylberstein και τον φιλαράκο δόκτορα Darmon, τότε έχουμε εμπρός μας ένα δροσερό, χαλαρών διαθέσεων και όχι ακραίων συγκινήσεων φιλμ. Που δικαιολογημένα τα πήγε περίφημα στα box office της πατρίδας του και που προσωπικά τοποθετώ στην κορυφή όλου αυτού του τρικολόρ συρφετού που διανεμήθηκε στα μέρη μας ετούτο το καλοκαίρι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Πάμε στου Παρίσ'! Ο αυθεντικός και πολύ επιτυχημένος Γάλλος σταρ Dany Boon συνυπογράφει το σενάριο, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και πρωταγωνιστεί σε μία ξεκαρδιστική και συναισθηματική κωμωδία με σπαρταριστούς διαλόγους, απολαυστικές ερμηνείες και πολλές ανατροπές -στα ίχνη του Bienvenue chez les Ch'tis (Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι), της ταινίας που τον καθιέρωσε και έσπασε τα ταμεία στη Γαλλία. Ο δημιουργός αντλεί από τις προσωπικές του εμπειρίες - ο ίδιος κατάγεται από μία λαϊκή οικογένεια της γαλλικής επαρχίας- και παρουσιάζει μια αλληλουχία κωμικών και συγκινητικών στιγμών, τις οποίες αποθεώνει το εξαιρετικό καστ των σπουδαίων ηθοποιών που συμπρωταγωνιστούν. Ο Valentin D και η Constance Brandt, το πιο προβεβλημένο ζευγάρι της αρχιτεκτονικής και του design, ετοιμάζεται πυρετωδώς για τα εγκαίνια της αναδρομικής τους έκθεσης στο Παρίσι, στο εμβληματικό Palais de Tokyo. Αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι ότι για να αναρριχηθεί ο Valentin στον λαμπερό κόσμο του design, έπρεπε να πει ψέματα για την ταπεινή του επαρχιακή καταγωγή. Όταν η μητέρα του, ο αδελφός του και η νύφη του εμφανίζονται στο γκαλά, οι δύο κόσμοι συγκρούονται. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο ίδιος ο Valentin συγκρούεται με ένα αυτοκίνητο, χάνει τη μνήμη του και επανέρχεται πιο λαϊκός από ποτέ!

Μαζί με τον χαρισματικό Boon, Το καστ συνθέτουν οι Line Renaud, Laurence Arné, Valérie Bonneton, Guy Lecluyse, François Berléand, Pierre Richard.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Feelgood Ent.!

Παρακαλώ Όλοι Όρθιοι! Το Θα Έρθω Κοντά Σου Σιγά-Σιγά (Tout Le Monde Debout) είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί ο επιτυχημένος σεναριογράφος και κωμικός Franck Dubosc. Αν και έχει γράψει πολλά σενάρια και έχει υποδυθεί αρκετούς ρόλους, αυτή είναι η πρώτη φορά που ασχολείται με τη σκηνοθεσία. Ο Ζοσλέν, επιτυχημένος επιχειρηματίας αλλά και μανιώδης ψεύτης, στην προσπάθειά του να αποπλανήσει μια όμορφη γυναίκα, παριστάνει το καθισμένο σε αναπηρικό καρότσι άτομο με ειδικές ανάγκες. Όλα καλά, μέχρι την ημέρα που θα γνωρίσει την αδελφή της. Που από ένα ατύχημα έχει μείνει ανάπηρη και είναι αληθινά καθισμένη στο αμαξίδιο. Κι ενώ εκείνος θα νιώσει ιδιαίτερα αισθήματα για την όμορφη Φλοράνς, δεν θα βρει το σθένος να της αποκαλύψει την πραγματικότητα!

Δϊπλα στον εντυπωσιακά δημοφιλή στην πατρίδα του την Γαλλία Dubosc, βρίσκεται η κατάξανθη και πανύψηλη Alexandra Lamy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Αν είσαι ένας από εμάς, έλα να μας βρεις! Η σκηνοθέτης Jennifer Yuh Nelson που έδωσε νέα πνοή στα animation μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το best seller Σκοτεινές Δυνάμεις (The Darkest Minds) που καθήλωσε την Αμερική, όταν κυκλοφόρησε με την υπογραφή της συγγραφέως Alexandra Bracken. Όταν κάποιοι έφηβοι αναπτύσσουν μυστηριωδώς ιδιαίτερα ισχυρές υπερδυνάμεις, θεωρούνται απειλή από την κυβέρνηση και τότε η κυβέρνηση αναγκάζεται να τους περιορίσει σε ειδικά στρατόπεδα. Η 16χρονη Ρούμπι, ένα κορίτσι με τις πιο ισχυρές δυνάμεις, δραπετεύει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και γίνεται μέλος μιας ομάδας νεαρών δραπετών που ψάχνουν για ασφαλές καταφύγιο. Σύντομα, τα μέλη της νέας αυτής «οικογένειας» αντιλαμβάνονται ότι σε έναν κόσμο όπου οι ενήλικες που έχουν την εξουσία τους έχουν προδώσει, η φυγή δεν είναι αρκετή και θα πρέπει να αντισταθούν, χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις τους συλλογικά ώστε να πάρουν πίσω τον έλεγχο του μέλλοντός τους.

Ναυαρχίδα του καστ είναι η πρωταγωνίστρια Amandla Stenberg, ενώ τους βασικούς ρόλους μοιράζονται και οι Mandy Moore, Gwendoline Christie, Harris Dickinson, Skylan Brooks.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Odeon!

Ένα καλοκαίρι μπορεί να αλλάξει τα πάντα! Ένα καυτό, νεανικό θρίλερ για τις καταχρήσεις σε μια μικρή πόλη που κλιμακώνονται και ξεσπούν στο πάθος και τη βία, είναι το φιλμ Καλοκαιρινές νύχτες (Hot Summer Nights) που σκηνοθετεί ο Elijah Bynum πραγματοποιώντας το δημιουργικό του ντεμπούτο. Καλοκαίρι του 1991. Ο Ντάνιελ Μίντλετον είναι ένας συμπαθέστατος αλλά αδέξιος κοινωνικά έφηβος, που μόλις έχει τελειώσει το λύκειο. Η μητέρα του τον στέλνει να περάσει το καλοκαίρι του στη θεία του, στο Κέιπ Κοντ, μια παραθαλάσσια τουριστική περιοχή στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ, στην πολιτεία της Μασαχουσέτης. Απώτερος στόχος της είναι να χαλαρώσει ο γιος της, να κοινωνικοποιηθεί, να συνέλθει από την απώλεια του πατέρα του και να «ανδρωθεί» πριν πάει στο κολέγιο. Ο Ντάνιελ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην ανθρωπογεωγραφία της περιοχής έως ότου συναντά τον Χάντερ Στρόμπερι. Ο Χάντερ είναι το τοπικό «κακό παιδί». Βγάζει φράγκα πουλώντας μαριχουάνα σε ευκατάστατους παραθεριστές ενώ λειτουργεί ως κέρβερος απέναντι σε πλημμυρισμένους με ορμόνες νεαρούς, που βάζουν στο μάτι την μικρότερη αδελφή του, την ΜακΚέιλα. Διαισθανόμενος ότι μπροστά του ανοίγεται μια σπουδαία ευκαιρία, ο Ντάνιελ πείθει τον Χάντερ να συνεργαστούν, διακινώντας «χόρτο» σε όλον τον Κόλπο, καθώς η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού εντείνεται. Η δουλειά πηγαίνει εξαιρετικά καλά και ο Ντάνιελ αποκτά αυτοπεποίθηση τόση ώστε να εξομολογηθεί στην ΜακΚέιλα τον έρωτά του για εκείνην, κρατώντας τη σχέση τους κρυφή, ιδίως από τον Χάντερ. Πόσο, όμως, μπορεί να κρατήσει αυτή η περίοδος ευφορίας για τον Ντάνιελ; Είναι και μια γιγαντιαία καταιγίδα που πλησιάζει την περιοχή...

Πρωταγωνιστεί ο νεαρός Timothée Chalamet που γνωρίσαμε μέσα από το Lady Bird και το Να με φωνάζεις με τ΄ όνομα σου (Call Me by Your Name), έχοντας δίπλα του τους Maika Monroe και Alex Roe.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Seven Films!

Για να τους δώσει ελπίδα, πρέπει να πει την ιστορία τους! Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα των Annie Barrows και Mary Ann Shaffer είναι το δράμα Με Αγάπη, Τζούλιετ, που σκηνοθετεί ο Mike Newell που πιο πρόσφατες δημιουργίες τους είναι τα Great Expectations και The Prince Of Persia: The Sands Of Time. Η Τζούλιετ είναι μια πετυχημένη συγγραφέας που ζει στο Μεταπολεμικό Λονδίνο, παρά την επιτυχία του τελευταίου της βιβλίου και την υποστήριξη του αγαπημένου της φίλου και εκδότη δυσκολεύεται να βρει έμπνευση για ένα νέο βιβλίο εξαιτίας των σκληρών της εμπειριών από τον πόλεμο. Έτοιμη να δεχθεί την πρόταση γάμου του Αμερικανού στρατιώτη Μαρκ, λαμβάνει ένα γράμμα από έναν αγρότη στο νησί Γκέρνσεϊ , τον Ντόσι Άνταμς. Ο Ντόσι είναι μέλος μιας τοπικής λέσχης βιβλίου με την ονομασία The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society που ιδρύθηκε κάτω από περίεργες συνθήκες κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου Πολέμου. Η Τζούλιετ ακολουθεί την παρόρμηση της και πηγαίνει στο νησί , όπου ελπίζει να γράψει για την τοπική λέσχη βιβλίου με το παράξενο όνομα. Η Τζουλιετ γοητεύεται από τα μέλη της λέσχης, την αγάπη τους για την λογοτεχνία και την φιλία που τους συνδέει. Πολύ σύντομα όμως θα διαπιστώσει ότι οι νέοι της φίλοι κρύβουν ένα μυστικό.

Η ενζενί αποκάλυψη του βρετανικού σινεμά Lily James κρατάει τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας δίπλα της τους Michiel Huisman, Matthew Goode και Jessica Brown Findlay.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!

Εξιλεωθήκατε? Πάμε φτου κι απ την αρχή!

του zerVo (@moviesltd)

Μην τυχόν και πάει κανείς και πει δυο καλές κουβέντες για ένα ελάχιστα προμοταρισμένο πρότζεκτ, που χάρη σε μια δυνατή έμπνευση, καταφέρει τα ακατόρθωτα στα παγκόσμια Box office, επιστρέφοντας πίσω στα ταμεία, ακόμη και εκατό φορές το κόστος του. Εκεί, αυτή η ιδέα να παραξηλωθεί τόσο πολύ στην πορεία, μέσα από τις αμέτρητες συνέχειες, ώστε εντέλει να βυθίζει στην βαριεστημάρα, ακόμη κι εκείνους που σίγουρα το μετάνιωσαν που ξεστόμισαν τα καλά λόγια. Δεν είναι δα ιδίωμα των καιρών μας, αυτό ισχύει δεκαετίες τώρα, από την εποχή των απαράδεκτων σίκουελς των φημισμένων brand name ταινιών τρόμου. Δεν αντιλαμβάνομαι, σε καμία περίπτωση το νόημα της ύπαρξης αυτών των σίριαλς, για τον θεατή. Διότι για τα στούντιος είναι προφανές πως αποτελούν μια πανεύκολη αρπαχτή, αφού κάνουν πλάκα στο κοινό που τα τιμά, επαναλαμβάνοντας διαρκώς την ίδια και την ίδια υπόθεση.

Μέσα του 21ου αιώνα. Με το ξέσπασμα της ανελέητης βίας να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί με καμία γνωστή μέθοδο από τις αρχές, οι Εθνοσωτήρες που έχουν αναλάβει τις τύχες του αμερικάνικου κράτους, θα οδηγηθούν σε πειραματικές λύσεις καταπολέμησης των ακροτήτων. Κατόπιν ώριμης σκέψης θα πάρουν το ρίσκο να διοργανώσουν ένα δωδεκάωρης διάρκειας ξέσπασμα της κοινωνικής οργής, όπου κάθε παράνομη ενέργεια, ακόμη και η πλέον αποτρόπαια, δεν θα τιμωρείται, προκειμένου να ελεγχθεί αν και εφόσον όλες αυτές οι πράξεις εξιλέωσης, μειώσουν ή και εξαλείψουν τα φονικά κατά την διάρκεια του υπόλοιπου έτους. Το πείραμα θα λάβει χώρα στην κατώτερου κοινωνικού επιπέδου περιοχή του Στέιτεν Άιλαντ, έναν γκετοποιημένο τόπο που λυμαίνονται οι πάσης φύσεως βαρόνοι του υποκόσμου και αποτελεί ένα πρώτης τάξης δείγμα για μελέτη από τους αναλυτές.

Κάθε συμμετέχοντας δε, που είτε θα παραμείνει κατ οίκον, υπομένοντας να περάσει η ολονυχτία της βίας, είτε θα λάβει μέρος στις εχθροπραξίες φορτωμένος με μια μικροκάμερα στο μάτι, προς καταγραφή των γεγονότων, θα εισπράξει από τους διοργανωτές το διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν των πέντε χιλιάδων δολαρίων. Και δεν είναι καθόλου λίγοι εκείνοι που καρτερούν πως και πως να σημάνει η σειρήνα της έναρξης του πρώτου - και τα αποτελέσματα θα δείξουν αν θα υπάρξει και επόμενο - δωδεκαώρου της Κάθαρσης, τόσο για να εκτονώσουν τα φονικά του ένστικτα, όσο και για να καρπωθούν το χρηματικό μπόνους, που τους είναι απαραίτητο για την διαβίωση.

Τι ωραία περίπτωση ήταν εκείνη η πρώτη του The Purge, που έσκασε σαν δυναμίτης πέντε ακριβώς χρόνια πριν, σαρώνοντας με την ακραία μεν, πλην ομολογουμένως πιασάρικη σύλληψη του τις κορυφές των απανταχού τοπ, κατορθώνοντας εισπράξεις τεράστιες σε σύγκριση με το μπάτζετ του. Βεβαίως η συλλογιστική εκείνης της πρώτης φοράς, που στις οθόνες ξεδιπλώθηκε το γεμάτο σασπένς θρίλερ που σκαρφίστηκε ο άσημος μέχρι εκείνη την ώρα James De Monaco, διέθετε περισσότερο την έννοια της εισβολής και της καταπάτησης του, ακόμη και εξαιρετικά φυλαγμένου, οικογενειακού ασύλου, ενώ ελάχιστα κινούνταν στους ημιφωτισμένους δρόμους και τους δημόσιους χώρους. Όπως ακριβώς συνέβη στις συνέχειες Anarchy και Election Year, οι οποίες και βέβαια έριξαν κατακόρυφα τόσο το ενδιαφέρον, όσο και την ποιότητα του πλάνου. Εννοείται και τα κέρδη. Όχι σε βαθμό που η παραγωγή πάντως να μην τα βάλει κάτω, να σκεφτεί καινούργιες διεξόδους ώστε να βγάλει από την μαρκίζα του Purge (την μύγα δηλαδή), όσο πιο πολύ ξύγκι μπορεί.

Συνεπώς όπως προστάζουν οι οδηγίες μόλις τα σίκουελς εξαντληθούν, περνάμε στην διαδικασία των πρίκουελς, όπου παρακολουθούμε όλα όσα προηγήθηκαν του πρωτότυπου, στην ουσία όμως σε μια διασκευή εκείνου του ορίτζιναλ, που μαύρη η ώρα που δεν το έστειλα στα τάρταρα. Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ? Ότι, κατά κύριο λόγο, εκτυλίχθηκε με ακρίβεια σχεδόν σκηνής, στα μέρη 2 και 3, με την κάμερα να στριφογυρνά μόνιμα στις αιματοβαμμένες λεωφόρους, όπου συμβαίνουν τα πιο νοσηρά περιστατικά επιθέσεων, βιασμών και δολοφονιών, μιας και ο νόμος όχι απλά το επιτρέπει μα δίνει ταυτόχρονα και συγχωροχάρτι. Η καινοτομία έχει να κάνει με το γεγονός πως τα πειραματόζωα θα πληρωθούν συνάμα για τις υπηρεσίες τους, είτε ως θύτες είτε ως θύματα. Και η διαφοροποίηση και με τα τρία πρότερα τεύχη, με το ότι σε αποκλειστικό νούμερο, οι χαρακτήρες της πλοκής, έχουν χρώμα δέρματος το μαύρο. Ούτε ένας λευκός για δείγμα. Ούτε καν ισπανόφωνος. Δεν κατάλαβα ακριβώς για ποιον λόγο...

Με την σκυτάλη να περνά από τον εμπνευστή της εισαγωγικής τριλογίας, στον παντελώς άγνωστο Gerarg McMurray, το πλάνο δεν αλλάζει ούτε λογική, ούτε ρότα. Οι κακοί της ιστορίας είναι οι συντριπτικά περισσότεροι, βαποράκια, γκάνγκστερς, εκτελεστές, σίριαλ κίλλερς, κλεφτρόνια, βιαστές, νταβατζήδες και φονικές ιερόδουλες, μια ζόρικη φράξια από όπου θα κληθούν να ξεπεταχτούν οι πιο συμπαθητικοί, εκείνοι που θα υποστηρίξει ο λαός για να επιβιώσουν ίσαμε να σημάνει η κόρνα την λήξη του μακελειού. Αν και για να τα λέω όλα, αμέσως μετά και την σεναριακή ανατροπή, ο Θεός να την κάνει, όπου στο επίκεντρο της βρίσκεται μια απρόσμενα αρνητική, ξανθιά εκδοχή της Marisa Tomei, περισσότερες φορές κοιτούσα το ρολόι μου, καρτερώντας να έλθει το φινάλε, παρά το εκράν όπου ο ένας μετά τον άλλο έπεφταν τέζα από τις ματσέτες και τα πολυβόλα. Βαρέθηκα, πλιζ, όχι άλλο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την UIP!

Κάνει κρύο, παγωνιά...

του zerVo (@moviesltd)

Αντικρίζοντας τον βασικό ήρωα της ταινίας μας, στις φωτογραφίες του προμόσιον, να στέκει παγωμένος με φόντο τον πιο αφιλόξενο τόπο της βορειοανατολικής Ευρώπης, αλλά και το σύμβολο της Σοβιετικής κυριαρχίας, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι πως μάλλον πρόκειται να παρακολουθήσω, μια ακόμη από εκείνες τις σαχλαμαρίστικες, παλιομοδίτικες, ψυχροπολεμικές περιπέτειες δράσης, που κυκλοφορούσαν στα πανέρια κάποιες δεκαετίες πριν, που προέβαλαν τους ενάρετους Αμερικάνους πράκτορες να συνθλίβουν τους ομόλογους τους Καγκεμπίτες. Σφάλμα πρόβλεψης! Το φιλμ, που δεν έχει καμία σχέση με όσα φανταζόμουν θεματικά, είναι παρασάγγες χειρότερο ακόμη κι από την πλέον δυσοίωνη μαντεψιά μου.

Η διαδικασία της πώλησης των αμύθητης αξίας γαλάζιων διαμαντιών, μεταξύ των οποίων και μερικών κίβδηλων, στο Ρώσο βαρόνο του υποκόσμου, Μπόρις Βολκόφ, δεν θα πάει όπως ακριβώς το περίμενε, ο Αμερικάνος διακινητής πολύτιμων λίθων, Λούκας Χιλ. Και η ανεξήγητη εξαφάνιση του συνδέσμου του στην Αγία Πετρούπολη, Πιότρ, θα τον αναγκάσει να ταξιδέψει κάτω από αντίξοες συνθήκες, από την ασφάλεια της μεγαλούπολης, σε ένα απομονωμένο, παγωμένο χωριό της Σιβηρίας, αναζητώντας τα ίχνη του, στην περιοχή που σύμφωνα με τις ελάχιστες πληροφορίες που έχει στην διάθεση του, λαμβάνει χώρα η παράνομη εισαγωγή των αστραφτερών πετραδιών από το εξωτερικό.

Εκεί όπου μέσα στην αγωνία του για την εύρεση του κομπανιέρου του, θα τον οδηγήσει με γοργούς ρυθμούς στην αγκάλη μιας όμορφης, όσο και ζορισμένης από τις συνεχείς απορρίψεις από τους άντρες της ζωής της, γκαρσόνας, της Κάτυα. Μιας ταλαιπωρημένης γυναίκας, που δεν δείχνει να έχει καταφέρει να κερδίσει την ανεξαρτησία της από το περιοριστικό περιβάλλον που έχουν κτίσει γύρω της τα καταπιεστικά της αδέλφια. Έχοντας σαν βασικό του μέλημα να βρει τα χαμένα διαμάντια, ώστε να διατηρήσει τις καλές σχέσεις με την Ρώσικη μαφία, ο Χιλ, θα μπλεχτεί ταυτόχρονα σε έναν ερωτικό ιστό, γεμάτο πάθος, υποχωρώντας στις αδυναμίες του, που ενδεχόμενα θα του στερήσει πολύτιμο χρόνο και θα θέσει σε ρίσκο ακόμη και την ίδια του την ζωή.

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Από τις ελάχιστες φορές που υποσχόμενο θρίλερ αγωνίας συντρίβεται ολοκληρωτικά στην ματαιοδοξία του, δίχως να καταφέρνει ποτέ να βάλει σε μια τάξη τις ιδέες και τις εμπνεύσεις του. Δίχως καμία αρχή, με τον βασικό (αντι)ήρωα να εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά στο λόμπι του ξενοδοχείου του (πρώην) Λένινγκραντ, αεράτος και άνετος για να φέρει εις πέρας μια ακόμη δοσοληψία, από τις τόσες που - μάλλον - έχει καταφέρει στην καριέρα του, αλλά τα πάντα να πηγαίνουν αναίτια στραβά. Χωρίς μέση, με την πλοκή να ταξιδεύει χωρίς κανέναν λόγο και αφορμή στην άλλη άκρη της αχανούς χώρας, έτσι μάλλον για να παγώσει το φίλινγκ της πλατείας και να σκορπίσει ερωτηματικά για το πως και το γιατί, πριν μεταλλαχθεί ολοκληρωτικά και από περιπέτεια, γίνει Άρλεκιν. Ο ζάπλουτος, όπως δείχνει δηλαδή, πολυταξιδεμένος αδαμαντοπώλης, έλκεται από μια, οκ ελκυστικούλα ξανθούλα,, που ολημερίς κρατά παρέα σε μια τρισάθλια παμπ με το πανί στο χέρι, σε σουρωμένους κοιλαράδες, που κατεβάζουν μονορούφι την μποτίλια της Στόλι και δεν διστάζουν να ξεβρακωθούν δημόσια, για να επιδείξουν τον μεθυσμένο τους ανδρισμό. Είναι η στιγμή που τραβάς μαλλιά για να πειστείς πως δεν σε έχει πάρει κάποιος ύπνος και όσα παρακολουθείς στο πανί είναι πραγματικά....

Δεν συζητούμε καν για την συνέχεια και την ολοκλήρωση του ανεκδιήγητου ετούτου, άνευρου, με μηδενικό τέμπο και σασπένς φιλμ, που μετά από μερικές στιγμές πάθους σε ένα νοτισμένο καλύβι, επανέρχεται στην εισαγωγική του διάθεση και επιχειρεί να μας θυμίσει πως κάτι δεν έχει τραβήξει κατά το δοκούν, σε ένα πανάκριβο πάρε δώσε με τους στραβομύτηδες, πομπώδεις και πολυλογάδες Ρώσους υποκοσμικούς, οπότε ξαναγυρίζουμε στην Πετρούπολη και φτου και από την αρχή. Ειλικρινά προβληματίστηκα πολύ για το αν ετούτο το εργάκι, πέρασε ποτέ του την διαδικασία του μοντάζ, πριν παραδοθεί ολοκληρωμένο σε ταινία για να προβληθεί στις αίθουσες. Ποιες αίθουσες δηλαδή, αφού πολύ περισσότερο ομοιάζει με κακοστημένο straight to video, παρά με οτιδήποτε άλλο που δικαιούται διανομής, σε αγορές που πιθανόν να παραπλανηθούν από τον πρωταγωνιστή του, ο οποίος εσχάτως έχει να επιδείξει μια κάποια ανάταση στην τελματωμένη του καριέρα.

Ο Keanu Reeves δηλαδή, που προέρχεται από την (πλήρως ανεξήγητη) επιτυχία της διλογίας με μέλλον John Wick και που αφελώς για τον ίδιο πέφτει σε μια τεράστια παγίδα, σαν κι εκείνες που έχουν καταπιεί ολόκληρο τον Nic Cage, υποθέτοντας πως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Matthew Ross θα επαναλάβει εδώ, το πολύ ενδιαφέρον προ ετών κατόρθωμα του Frank And Lola. Τόσο ο σχεδιασμός όμως, όσο και η εκτέλεση του Έρωτα στη Σιβηρία (Siberia) χαρακτηρίζονται από πλήρη ερασιτεχνισμό, τόσο στην ανάπτυξη ενός σεναρίου για γέλια, όσο και στην μορφοποίηση της συνήθως παγωμένης ζώνης που χαρίζει το όνομα της στην μαρκίζα, αφού τα φυσικά σκηνικά του Γουίνιπεγκ δεν πείθουν ιδιαίτερα ως κνηματογραφικά τοπία του...Ιρκούτσκ. Η μεταπήδηση της κάμερας δε από την μια άκρη της υπόθεσης - την παράνομη εμπορεία πετραδιών - στην άλλη - το καυτό σινερομάτζο δυο αταίριαστων χαρακτήρων, τον έτερο γυναικείο ενσαρκώνει με πλήρη αποτυχία η Ρουμάνα μοντέλα Ana Ularu - καταστρέφει ολοσχερώς την όποια αφηγηματική συνέχεια, με συνέπεια οδηγούμενοι στην αργοπορημένη χρονικά έξοδο, να μην ενδιαφέρει κανέναν πλέον, ποιος θα βγει ζωντανός και ποιος όχι από αυτό το χωρίς συνεπή ταυτότητα και απρόσεχτο θριλεράκι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Μόνο το παρελθόν μπορεί να δώσει λύση στο μέλλον...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εσείς τι θα κάνατε αν σας προειδοποιούσαν ότι θα… πεθάνετε;

Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στη Βαρκελώνη σκηνοθέτη, Daniel Calparsoro. Η προηγούμενη ταινία του ήταν το Ποιος κλέβει ποιον; (Cien años de perdón), την οποία είδαμε και στη χώρα μας, όπου μεταξύ των πρωταγωνιστών ήταν και πάλι ο Raúl Arévalo. Η επόμενη ταινία του σκηνοθέτη θα ονομάζεται «El silencio de la ciudad blanca», θα βγει στην Ισπανία το 2019 και πρωταγωνιστές της θα είναι οι Belén Rueda και Jordi Mollà.

Το σενάριο της ταινίας Το μυστικό της πεταλούδας (El aviso) το υπογράφει ο Chris Sparling, σεναριογράφος της ταινίας Buried και βασίστηκε για τη συγγραφή του στο ομώνυμο βιβλίο του Paul Pen. Στην παραγωγή της ταινίας συναντούμε τους παραγωγούς του φιλμ Κελί 211 (Celda 211).

Η υπόθεση: Ο Χον είναι ένας νεαρός άνδρας παθιασμένος με την άλγεβρα, που λατρεύει ό,τι έχει να κάνει με τους αριθμούς. Είναι χαρισματικός στα μαθηματικά. Είναι μια ιδιοφυΐα. Θα μπορούσε να έχει μια σπουδαία ακαδημαϊκή καριέρα αλλά το γεγονός ότι πάσχει από σχιζοφρένεια δεν βοήθησε στο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Έχει συμβιβαστεί με το γεγονός και δουλεύει σε ένα φωτοτυπάδικο. Έχει συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι ο καλύτερός του φίλος, ο Πάμπλο, θα παντρευτεί την Αντρέα, τη γυναίκα με την οποία ο ίδιος είναι ερωτευμένος και με την οποία (λίγο καιρό πριν) είχαν σχέση. Τη νύχτα που ο Πάμπλο ετοιμάζεται να κάνει την πρόταση γάμου, πηγαίνει με τον Χον σε ένα βενζινάδικο για να αγοράσει ποτά. Την ώρα που μπαίνει μέσα στο μαγαζί κι ενώ ο Χον περιμένει απ’ έξω, λαμβάνει χώρα μια ληστεία. Μια σφαίρα βρίσκει τον Πάμπλο, ο οποίος πέφτει σε κώμα.

Το γεγονός σοκάρει τον Χον. Ο οποίος νιώθει ενοχές. Σταματάει την αγωγή του για τη σχιζοφρένεια. Και μέσω μιας παλιάς εφημερίδας διαπιστώνει πως στο ίδιο βενζινάδικο, κάποια χρόνια πριν, έλαβε χώρα ακόμα ένα φονικό. Αναλύοντας την κατάσταση μαθηματικά καταλήγει στο συμπέρασμα πως σε συγκεκριμένη μέρα και συγκεκριμένη ώρα, δέκα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος, θα λάβει χώρα ένας ακόμα φόνος. Δεν τον πιστεύει κανείς. Αποφασίζει να αφήσει ένα σημείωμα. Που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Το σημείωμα πέφτει στα χέρια του 9χρονου Νίκο. Αυτός είναι που δεν πρέπει να περάσει από το βενζινάδικο την ημέρα των 10ων γενεθλίων του. Υπάρχει εξήγηση... Ο Νίκο τρομοκρατείται. Έτσι κι αλλιώς έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά κάποια καλόπαιδα που του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Είναι θύμα μπούλινγκ. Η μητέρα του πιστεύει πως όλο αυτό με τα γενέθλιά του, το βενζινάδικο και τον φόβο ότι θα σκοτωθεί, τον οφείλει στα παιδιά που τον τρομοκρατούν. Είναι έτσι τα πράγματα όμως; Είναι σωστή η θεωρία του Χον; Ή μήπως έχει κάνει λάθος υπολογισμούς;

Η άποψή μας: Δεν έχουν περάσει πολλές εβδομάδες από τότε που… θάβαμε ανελέητα την ταινία Απαγωγή (Secuestro) της Mar Targarona. Ένα ισπανικό θρίλερ που, προκειμένου να αιφνιδιάσει τον θεατή και να τον έχει συνεχώς στην τσίτα, υπέκυπτε στην μία θηριώδη απιθανότητα μετά την άλλη. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την ταινία του Calparsoro. Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο; Η πρώτη ταινία βασιζόταν αποκλειστικά και μόνον στον ρεαλισμό. Δεν υπάρχουν φαντάσματα, υπερφυσικές ή μεταφυσικές δυνάμεις, διαβόλοι, τριβόλοι κτλ εκεί. Οπότε, η υπερβολή δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί με τίποτε. Εδώ, στη δεύτερη ταινία, υπάρχει κάτι που να επιτρέπει στον θεατή να έχει αυτό που λέμε σε άπταιστα ελληνικά «suspension of disbelief». Ποιο είναι αυτό; Μια «σύμπτωση» που δεν ερμηνεύεται με βάση τον ρεαλισμό. Ούτε μέσω της επιστήμης. Κι ας προσπαθεί το σενάριο να βάλει τα μαθηματικά στην εξίσωση. Καμία σχέση.

Το γιατί, στην ίδια ημερομηνία, μετά από x χρόνια (που η ταινία στο φινάλε… εξηγεί πως προκύπτουν), στο ίδιο σημείο, με παρόντες συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, σκοτώνεται κάποιος που έχει ηλικία αυτά τα x χρόνια, δεν διευκρινίζεται! Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Γιατί συμβαίνει λοιπόν αυτό; Γιατί έτσι! Αν λοιπόν ο θεατής ξεπεράσει αυτήν τη σεναριακή αυθαιρεσία μπορεί να περάσει πάρα πολύ καλά με την ταινία. Η οποία και αγωνία διαθέτει και σασπένς και παίζει σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, μεθοδικά και όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά, επιτείνοντας την αδυναμία προσανατολισμού του θεατή, κάνοντάς τον να είναι ακόμα πιο τσιτωμένος στην άκρη του καθίσματός του. Tip: ένας… εύκολος τρόπος να καταλάβετε σε ποια χρονική περίοδο βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή, είναι να τσεκάρετε τον… καιρό: το παρελθόν είναι σκοτεινό και βροχερό ενώ το κινηματογραφικό τώρα κινηματογραφείται φωτεινά.

Γενικά, ο σκηνοθέτης πρέπει να αγαπάει κινηματογραφικά πολύ τη βροχή: θυμηθείτε πως στην προηγούμενη ταινία του, πλημμύριζαν τα πάντα εξαιτίας της βροχής... Από τη στιγμή λοιπόν που βάλεις… κόφτη στην εγκεφαλική δραστηριότητα, όλα βαίνουν καλώς. Υπάρχει η απαιτούμενη ατμόσφαιρα, υπάρχει το μυστήριο, υπάρχει μια αίσθηση ντετερμινισμού και υπάρχουν εννοείται και μπόλικα δάνεια από άλλες ταινίες και αρκετές αναφορές. Από τον «Χρησμό της πεταλούδας» και το «Φαινόμενο της πεταλούδας» (γενικώς, πολλές πεταλούδες!) μέχρι το «Twelve Monkeys» και το «The Jacket», για να φέρω μερικά παραδείγματα. Ο Arévalo είναι καλός ηθοποιός και πείθει στον δραματικά απαιτητικό ρόλο του. Κάποιες μικρές νύξεις για την τρομοκρατία και για το μπούλινγκ περισσότερο χρησιμοποιούνται ως σεναριακά εργαλεία παρά για να υπάρξει μια γόνιμη συνδιαλλαγή με τον θεατή πάνω στα συγκεκριμένα θέματα.

Κακή ταινία δεν την λες, από το να χαρακτηριστεί καλή απέχει, για όσους πάντως ένα μεταφυσικό θρίλερ είναι αυτό που θέλουν να δουν περισσότερο από κάθε τι στη βραδινή τους κινηματογραφική έξοδο, τούτο εδώ θα τους καλύψει τόσο όσο χρειάζονται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Seven Films!

Τον διεκδικούν η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη και η Ωραία Κοιμωμένη. Το καινούργιο κινούμενο σχέδιο της Vanguard Animations, που φέρει τον τίτλο Ο Μαγεμένος Πρίγκιπας (Charming), σε σκηνοθεσία του Ross Venokur, αναρωτιέται τι θα γινόταν αν η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ωραία Κοιμωμένη ανακάλυπταν ότι είναι αρραβωνιασμένες με τον ίδιο πρίγκιπα; Κάτω από την επιρροή ενός μαγικού κόλπου μιας σατανικής Βασίλισσας, ο πρίγκιπας με τη βοήθεια της νεαρής Λεονόρ, πρέπει να ξεκινήσει ένα επικό ταξίδι για να βρει την πραγματική του αγάπη. Ο παραγωγός του υπερ-επιτυχημένου «Σρεκ» επιστρέφει στα κινούμενα σχέδια για να παρουσιάσει μια ταινία animation με πολλές ανατροπές και απολαυστική μουσική!

Στην μεταγλωττισμένη εκδοχή ακούγονται οι Κωνσταντίνος Καϊκής, Βάσια Λακουμέντα, Πηνελόπη Σκαλκώτου, Στεφανία Φιλιάδη, Μαρία Ζερβού, Τζίνη Παπαδοπούλου, Φώτης Πετρίδης, Στέφανος Κοσμίδης, Έβελυν Ασουάντ, ενώ στην ορίτζιναλ βερσιόν συμμετέχουν φωνητικά οι Demi Lovato, Wilmer Valderrama, Avril Lavigne, Ashley Tisdale, G.E.M. και Sia.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την Odeon!

Η Κάθαρση απαιτεί αίμα και το αίμα...σφαγές! Ο indie σκηνοθέτης Gerard McMurray αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του καινούργιου και τέταρτου στην γραμμή του σχετικού σίριαλ Κάθαρση: Η Αρχή (The First Purge), από τον James DiMonaco (που αυτή τη φορά υπογράφει μόνο το σενάριο) σε αυτό το prequel όλων όσα έγιναν και οδήγησαν στην καθιέρωση της αιμοσταγούς Κάθαρσης που είδαμε στις τρεις προηγούμενες ταινίες. Πώς ξεκίνησε αυτό το ψυχολογικό (αλλά και πολιτικό) πείραμα και πώς ορίζεται ο Εχθρός; Θρίλερ χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά υψηλής αποδοχής από το κοινό που αρέσκεται στα «σκεπτόμενα splatter» που θίγουν τα κακώς κείμενα της «ευνομούμενης κοινωνίας» του 21ου αιώνα. Μια αγωνιώδης αναμέτρηση με τον τρόμο απέναντι στον άλλο σε μια κοινωνία που τα έχει όλα, αλλά της λείπουν τα στοιχειώδη, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Πίσω από κάθε παράδοση κρύβεται μια επανάσταση. Την επόμενη Ημέρα Ανεξαρτησίας, παρακολουθήστε πώς ξεκίνησε το ετήσιο 12ωρο πλήρους ανομίας της χώρας μας. Καλωσορίσατε στο κίνημα που ξεκίνησε ως ένα απλό πείραμα, Κάθαρση: Η Αρχή. Για να μειώσουν το ποσοστό της εγκληματικότητας κάτω από το 1% για τον υπόλοιπο χρόνο, οι Νέοι Εθνοπατέρες της Αμερικής δοκιμάζουν μια κοινωνιολογική θεωρία που επιτρέπει την απρόσκοπτη εκτόνωση βίας για ένα βράδυ σε μια απομονωμένη κοινότητα. Όταν, όμως, η βία των τυράννων συναντά την οργή των κοινωνικά περιθωριοποιημένων, αυτό που ξεκίνησε σε μια κοινότητα, δοκιμαστικά, θα εξαπλωθεί σε όλο το έθνος.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Y'lan Noel, Lex Scott Davis, Joivan Wade, Mugga, Lauren Velez και την Marisa Tomei.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2018 από την UIP!