Movies Ltd

Φιλία, Ελπίδα, Επιβίωση! Βασισμένο στο ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημα του Robert Domes, η ταινία Ομίχλη τον Αύγουστο (Nebel im August) αφηγείται την συγκινητική αληθινή ιστορία του 13χρονου Έρνστ Λόσσα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο σκηνοθέτης Kai Wessel επιστρέφει στη σκοτεινή περίοδο του 20ου αιώνα και παραδίδει μία συγκλονιστική ταινία πάνω στη δύναμη της φιλίας, εξετάζοντας ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού της γερμανικής ιστορίας: το πρόγραμμα ευθανασίας των Ναζί κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, όπου περισσότερα από πέντε χιλιάδες παιδιά έχασαν τη ζωή τους στο πρόγραμμα αυτό. Με φόντο το ταραχώδες σκηνικό του πολέμου, ο 13χρονος Έρνστ θα βρει την οικογένεια που είχε από καιρό χάσει, ανάμεσα στις νοσοκόμες και τα άλλα παιδιά του ιδρύματος που κρατείται. Μέσα από τη φιλία ανακαλύπτει και την ασφάλεια, μέσα σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει ότι πίσω από τη βιτρίνα του ιδρύματος κρύβεται ένα θανάσιμο μυστικό. Και τότε ο Έρνστ θα κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τους νέους φίλους του και να σαμποτάρει τα σχέδια των μεγάλων...

Με τους Sebastian Koch (Οι ζωές των άλλων, Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι, Homeland) σε μία συγκλονιστική ερμηνεία, τον πάντοτε εξαιρετικό ρολίστα Karl Markovics, την εκφραστική Fritzi Haberlandt και τον νεαρό Ivo Pietzcker που έχει κερδίσει ήδη τις εντυπώσεις από το βραβευμένο Jack.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Σεπτεμβρίου 2017 από την Weird Wave!

Ρίσκαρε τα Πάντα! Με το βραβείο καλύτερης ταινίας θρίλερ από το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου BIFFF 2017, με το βραβείο καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας από το φεστιβάλ του Σιάτλ και μα το βραβείο κοινού από το φεστιβάλ της Ουάσιγκτον, στις αποσκευές του, μας έρχεται το καινούργιο φιλμ αγωνίας του Αργεντίνου σκηνοθέτη Rodrigo Grande, που στο παρελθόν μας έχει προσφέρει ταινίες όπως οι Risarigasimos και Cuestion de principios. Τίτλος του φιλμ είναι Στο τέλος του τούνελ (Al final de tunel) και στο επίκεντρο της αφήγησης του βρίσκεται ο Χοακίν ένας άντρας παγιδευμένος στο ίδιο του το σπίτι, μετά από ένα ατύχημα που τον άφησε σε αναπηρικό καροτσάκι. Η δύσκολη οικονομική του κατάσταση, τον αναγκάζει να νοικιάσει ένα δωμάτιο του σπιτιού του. Η άβολη συνύπαρξη του με τη νέα του συγκάτοικο μετατρέπεται σιγά σιγά σε φιλία κι ερωτικό ενδιαφέρον, αλλά εκείνη βρίσκεται εκεί για άλλο λόγο.Μαζί με τους συνεργάτες της είχαν οργανώσει το τέλειο έγκλημα, έως ότου ο Χοακίν αποφάσισε να παρέμβει…

Τον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ένας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς της χώρας της λατινικής Αμερικής ο Leonardo Sbaraglia (Relatos Salvajes, Red Lights, Una Pistola en Cada Mano, El Rey de la Montana) έχοντας δίπλα του την πάντοτε γοητευτική Σπανιόλα Clara Lago (Extinction, Ocho Apellidos Catalanes, Ocho Apellidos Vascos).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Σεπτεμβρίου 2017 από την Seven Films!

Γίνε αυτόπτης μάρτυρας της αρχής του τέλους σου! Για δεκαετίες ακουγόταν η πιθανότητα της ύπαρξης του prequel του κλασσικού horror δια χειρός του σημαντικού Tobe Hooper, The Texas Chainsaw Massacre από το 1974, όπου θα περιγράφονταν οι λεπτομέρειες του πως δημιουργήθηκε η φονική περσόνα του Σχιζοφρενή Δολοφόνου με το Πριόνι. Πλάνο που υλοποιήθηκε εντέλει μόλις φέτος με το φιλμ τρόμου Leatherface που συν-σκηνοθετείται από τους Γάλλους δημιουργούς Alexandre Bustillo και Julien Maury, οι οποίοι προηγούμενα είχαν επιμεληθεί τα Inside, Livid και Among The Living. Η πλοκή του έργου ξετυλίγεται χρόνια πριν τα αιματηρά γεγονότα του Τέξας, με το ανήλικο κορίτσι της οικογένειας Σόγιερ να οδηγείται κατόπιν εντολής του εισαγγελέα σε ψυχιατρική κλινική, θεωρούμενο σαν υπαίτιο της στυγερής δολοφονίας της κόρης του σερίφη της περιοχής. Καιρό αργότερα, έχοντας απάγει μια νεαρή νοσοκόμα θα καταφέρει να αποδράσει από το ίδρυμα, παρέα με τρεις ακόμη τροφίμους, γεγονός που θα σημάνει συναγερμό στην μικρή κοινωνία. Όπως και θα κινήσει τον οργισμένο αστυνομικό που έχασε την θυγατέρα του, να αναζητήσει τους φυγάδες, ψάχνοντας την ευκαιρία για εκδίκηση. Το κατακόκκινο απαγορευμένο τρέιλερ που μόλις έριξε στην κυκλοφορία η Lionsgate είναι αρκούντως πληροφοριακό, ειδικά στην βίαιη αισθητική του, για το πρόκειται να παρακολουθήσουμε από τις 20 Οκτωβρίου 2017, όταν το φιλμ θα βγει σε αίθουσες και video on demand.

Τους βασικούς ρόλους στην διανομή μοιράζονται οι Jessica Madsen, Sam Coleman, Sam Strike, James Bloor, ενώ από τις εικόνες του φιλμ παρελαύνουν και οι Stephen Dorrf, Lily Taylor και Julian Kostov.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Σεπτεμβρίου 2017 από την Odeon!

Το σχήμα του νερού! Έχοντας ήδη περπατήσει στα πιο σπουδαία φθινοπωρινά κινηματογραφικά φεστιβάλ της γης, στο Λονδίνο, στο Telluride, στο Τορόντο και την Βενετία, αποσπώντας μάλιστα στο τελευταίο το κορυφαίο βραβείο του θεσμού, τον βαρύτιμο Χρυσό Λέοντα, έρχεται το ολοκαίνουργο πόνημα του σπουδαίου με ότι κι αν έχει καταπιαστεί, Guillermo Del Toro. Το The Shape Of Water αφορά ένα παραμυθένιο ρομάντζο που εκτυλίσσεται χρονικά στα μέσα της δεκαετίας του 60, εποχή της κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου. Σε ένα καλά κρυμμένο, κάτω από αφάνταστες συνθήκες ασφαλείας, υπόγειο εργαστήριο, λαμβάνει χώρα ένα μυστικό κρατικό πείραμα,  Διαδικασία πειραμάτων, πάνω σε ένα άγνωστης προέλευσης ον, που κρατείται φυλακισμένο σε ειδικά διαμορφωμένη πισίνα, που θα υποπέσει στην αντίληψη της μοναχικής και απόμακρης, κωφάλαλης Ελίζα, εργαζόμενης ως καθαρίστριας στο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους ερευνητικό κέντρο, η οποία σε συνεργασία με την μαύρη συνάδελφο της Ζέλντα, θα επιχειρήσει να βοηθήσει το άλιεν να σωθεί από το μαρτύριο του. Οι καταπληκτικές πρώτες κριτικές που συνοδεύουν το νέο πόνημα του Μεξικάνου, βρίσκουν αρωγή από ένα καταπληκτικά στημένο τρέιλερ, ώστε να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες της υπέρτατης προσμονής, για την πρεμιέρα του φιλμ στις αίθουσες, στις 8 Δεκεμβρίου 2017 από την Fox Searchlight!

Ένα εντυπωσιακά ποιοτικό καστ δίνει το παρόν στο ιδιόμορφο αυτό sci fi, με τις παρουσίες που ξεχωρίσουν να είναι εκείνες της πάντοτε διακεκριμένης σε κάθε της παρουσία Sally Hawkins, που υποδύεται την απομονωμένη βουβή γυναίκα, αλλά και του Doug Jones που δίνει οντότητα στο ιχθυόμορφο τέρας. Οι απίθανοι ρολίστες Octavia Spencer και Michael Shannon ανεβάζουν με την εμπειρία τους ένα επίπεδο πάνω την συνολική παραγωγή, ενώ το ερμηνευτικό τιμ συμπληρώνουν και οι Richard Jenkins, Lauren Lee Smith και John Kapelos.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Κόκκινο Σπουργίτι! Ήρθε η ώρα για τον δοκιμασμένο στην μπλοκμπάστερ περιπέτεια σκηνοθέτη Francis Lawrence, δημιουργό των τριών εκ των τεσσάρων επεισοδίων του Hunger Games Saga, εκτός του εισαγωγικού, να δει τις δυνατότητες του και σε ένα διαφορετικό είδος, ώστε να θυμηθεί τα πρώτα βήματα της καριέρας τους και το εκρηκτικό I Am Legend. Αυτή την φορά, με την περίπτωση του Red Sparrow θα ασχοληθεί με το κατασκοπικό είδος, έχοντας μάλιστα στο επίκεντρο της ιστορίας που αφηγείται, πράκτορα γένους θηλυκού, βαδίζοντας όπως φαίνεται στην πεπατημένη των πρόσφατων επιτυχιών της Salt και της Atomic Blonde. Μπαλαρίνα και από πιο χαρισματικές που έχει αναδείξει η Ρωσία, είναι η αέρινη Ντομίνικα. Ένας μοιραίος τραυματισμός θα βάλει οριστικό τέλος όμως στην καριέρα και τα όνειρα της για μεγάλη καριέρα. Εντελώς αναπάντεχα από πρωταγωνίστρια του χορού, θα βρει τον εαυτό της να στρατολογείται από το μυστικό σχέδιο Sparrow και θα αναγκαστεί να εκπαιδευτεί από την αρμόδια υπηρεσία ως δυναμική κατάσκοπος, που θα εκμεταλλευτεί το εκπληκτικό της σώμα και το ευφυές μυαλό για να φέρει εις πέρας δύσκολες αποστολές για την πατρίδα. Η Ντομίνικα πρέπει πλέον να αναπροσαρμόσει τις φιλοδοξίες της και να λησμονήσει την ζωή που γνώριζε μέχρι τώρα, ειδικά από την στιγμή που τα πρόσωπα που θα κληθεί να εμπιστευτεί είναι ελάχιστα και δεν έχει την δύναμη να τα διακρίνει. Όπως εκείνο του πράκτορα της CIA που θα την προσεγγίσει λέγοντας της πως είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί να θεωρεί δικό της. Το εισαγωγικό τρέιλερ από την διανομή της 20th Century Fox δεν είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό σε εικόνες, είναι όμως σε ατμόσφαιρα και ύφος, στοιχεία σημαντικά για το κτίσιμο μιας spy movie της προκοπής. Παγκόσμια πρεμιέρα με έκδηλο το ενδιαφέρον στις 2 Μαρτίου του 2018.

Ιδανικό το τάιμινγκ για την έξοδο του προωθητικού κλιπ της ταινίας, από την ώρα που η σταρ του Jennifer Lawrence (που αναδείχθηκε μέσα από τους Αγώνες Πείνας) έχει εκτοξεύσει στα ύψη την δημοτικότητα της, με την κυκλοφορία αυτό τον καιρό του Mother!. Χάρμα ιδέσθαι η Jen, με οποιαδήποτε χρωματική κόμμωση κι αν αποφασίσει να εμφανιστεί, υπόσχεται να προσθέσει μια ακόμη σούπερ σέξι εμφάνιση στο ενεργητικό της. Υποστηρικτικά θα έχει δίπλα της πλειάδα γνωστών ηθοποιών, όπως είναι οι Joel Edgerton, Matthias Schoenaerts, Charlotte Rampling, Mary-Louise Parker και Jeremy Irons.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί.

Ένας από τους πλέον διακεκριμένους ρολίστες στα χρονικά του σινεμά, με συμμετοχή σε περισσότερες από εκατό ταινίες σε μια πορεία μεγαλύτερη των έξι δεκαετιών, ο εκφραστικός Harry Dean Stanton, έφυγε από την ζωή, από φυσικά αίτια σε ηλικία 91 ετών. Ο έξοχος Αμερικάνος ηθοποιός υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός στην indie σινεφίλ κοινότητα, χάρη στο ιδιαίτερο, μελαγχολικό ύφος που έδινε άλλη διάσταση στους ρόλους του, σε φιλμς πολύ σπουδαίων δημιουργών όπως ο Wenders, o Scorsese κι ο Lynch. Η καριέρα του ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 50 από την μικρή οθόνη, με την συμμετοχή του στο σίριαλ του NBC, Inner Sanctum, αλλά και σε ένα επεισόδιο της σειράς Suspicion, σκηνοθεσίας Hitch. Στην μεγάλη οθόνη τα πρώτα του βήματα έκανε κυρίως σε ταινίες πολεμικές και γουέστερν, όπως το Tomahawk Trail του 1957 και το Pork Chop Hill του 1959 δίπλα στον Gregory Peck. Ο πρώτος του σημαντικός ρόλος υπήρξε στο Ride The Whirlwind (Καλπαζοντας στη θύελλα, 1966) του Monte Hellman, δίπλα στον επιστήθιο φίλο και κουμπάρο του Jack Nicholson, υποδυόμενος τον ανήθικο συμμορίτη - πιστολέρο της Άγριας Δύσης. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 ο Stanton συμμετείχε σε αξιόλογες παραγωγές όπως την πολεμική επιτυχία Kelly's Heroes (Ήρωες με βρώμικα χέρια, 1970) του Brian Hutton και το δράμα Two-Lane Blacktop (1971) του Hellman ξανά, ενώ είχε και ένα μικρό πέρασμα από τον Δεύτερο Νονό του F.F.C. πριν παίξει δίπλα στα μεγαθήρια Brando και Nicholson στο κορυφαίο γουέστερν The Missouri Breaks (Οι Φυγάδες του Μισούρι, 1976) του Arthur Penn.

Η δεκαετία του 80 θα τον καταστήσει περιζήτητο από όλους τους μεγάλους δημιουργούς, που θα του δώσουν να υποδυθεί χαρακτηριστικές περσόνες, όπως στους Alien (Αλιεν, ο επιβάτης του διαστήματος, 1979) του Ridley Scott, στο Wise Blood (1979) του John Huston, αλλά και στην τοπ περιπέτεια αγωνίας Escape From New York (Απόδραση από την Νέα Υόρκη, 1981) του John Carpenter. To 1983 ο καλός του φίλος, πρόσφατα χαμένος επίσης, Sam Shepard, θα του προσφέρει θέση στην ταινία Paris, Texas (Παρίσι, Τέξας) σε σενάριο δικό του και σε σκηνοθεσία του Wim Wenders, εκεί που θα πραγματοποιήσει μια από τις πλέον αναγνωρισμένες ερμηνείες της μεγάλης του πορείας, υποδυόμενος τον ιντριγκαδόρο Τράβις. Η πρώτη αμιγώς πρωταγωνιστική του στιγμή θα έρθει το 1984 όταν θα παίξει στα 58 του τον εκκεντρικό επιστήμονα στην ιδιαίτερη ταινία Repo Man του Alex Cox. Η πιο δημοφιλής ίσως παρουσία του στην μεγάλη οθόνη, θα καταγραφεί δυο χρόνια αργότερα, όταν θα υποδυθεί τον προβληματικό, άνεργο πατέρα της σταρ της εποχής Molly Ringwald, στο Pretty In Pink (Η Κουκλίτσα με τα ροζ) του Howard Deutch. Στο απόγειο της καλλιτεχνικής διαδρομής του, ο εκλιπών, θα πάρει μέρος σε φιλμς όπως τα The Last Temptation Of The Christ (Ο Τελευταίος πειρασμός, 1988) του Scorsese υποδυόμενος τον Απόστολο Παύλο, στα αμφότερα υπογραφής David Lynch, Wild At Heart (Ατίθαση Καρδιά, 1990) και Twin Peaks: Fire Walk With Me (Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς, 1992), στο Man Trouble (Ο Προστάτης, 1992) του Bob Raffelson ξανά παρέα με τον Nicholson, στο The Mighty (Μια Υπέροχη Γυναίκα, 1988) του Peter Chelsom, στο The Green Mile (Το Πράσινο Μίλι, 1999) του Frank Darabond, αλλά και στο Alpha Dog (Μοιραία Απαγωγή, 2006) του Nick Cassavetes,

Η επαναφορά του στους τηλεοπτικούς δέκτες θα πραγματοποιηθεί μέσα από την σειρά του HBO, Big Love, που θα διαρκέσει σχεδόν έξι περιόδους από το 2006 μέχρι το 2011, ενώ πιο πρόσφατα πήρε μέρος και στην αναβίωση του Twin Peaks που προβλήθηκε στο δίκτυο Showtime. Την ίδια περίοδο δήλωσε το παρόν σε φιλμς όπως τα Inland Empire (2006) του Lynch, This Must Be The Place (2011) του Sorrentino, The Avengers (2011) και φωνητικά στο χαρισματικό animation Rango (2011). Η τελευταία ταινία που πήρε μέρος έχει τον τίτλο Lucky και αναμένεται να προβληθεί στις αμερικάνικες αίθουσες στα τέλη του Σεπτέμβρη.

O Harry Dean Stanton γεννήθηκε στο Γουέστ Ιρβάιν του Κεντάκι και κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο ναυτικό, ενώ σπούδασε δημοσιογραφία, πριν αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην Έβδομη Τέχνη. Που από σήμερα είναι φτωχότερη.

RIP

Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύσκολο να αποδεχθείς ότι είσαι αυτό που δεν θέλεις να είσαι...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στην Τύνιδα το 1976 Mohamed Ben Attia, σε σενάριο που υπογράφει ο ίδιος. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 12 Φεβρουαρίου 2016, λαμβάνοντας μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale, όπου τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και με την Αργυρή Άρκτο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Majd Mastoura (ωραίο επίθετο στα ελληνικά, έτσι;). Γενικώς, η ταινία έλαβε μέρος σε πάρα πολλά φεστιβάλ παγκοσμίως, λαμβάνοντας μέρος και στις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας του φεστιβάλ Αθηνών, όπου τιμήθηκε με τη Χρυσή Αθηνά καλύτερης ταινίας!

Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας συναντάμε τα ονόματα των αδελφών Dardenne. Και αυτή είναι η πρώτη αραβική ταινία που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου, 20 χρόνια μετά την προηγούμενη που κατάφερε κάτι ανάλογο!

Η υπόθεση: O Hedi, ένας ήσυχος νεαρός άνδρας ακολουθεί ένα μονοπάτι ζωής προδιαγεγραμμένο. Ενώ στη χώρα του, την Τυνησία, τα πράγματα φαίνονται να αλλάζουν και να εξελίσσονται μετά την Επανάσταση, ο ίδιος δεν περιμένει πολλά από το μέλλον του και αφήνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις που τον αφορούν σε άλλους. Το μόνο του πάθος είναι να ζωγραφίζει κόμικ, είναι κάτι όμως που δεν φανερώνει προς τα έξω. Δουλεύει στην Peugeot, όμως κι εκεί τα πράγματα είναι ζόρικα λόγω κρίσης. Καθώς η μητέρα του ετοιμάζει τον γάμο του με την όμορφη Khedija, με την οποία ο Hedi έχει γνωριστεί εδώ και τρία χρόνια, βρίσκονται όμως μόνο για λίγα λεπτά μέσα στο αυτοκίνητό του, χωρίς ερωτική σπίθα όλον αυτόν τον καιρό, ο εργοδότης του τον στέλνει στην παραθαλάσσια πόλη Mahdia προς αναζήτηση νέων πελατών.

Ο Hedi βαριέται, λουφάρει, παραμελεί τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Στο ξενοδοχείο που διαμένει θα γνωρίσει την Rym, μια εξωστρεφή και όμορφη γυναίκα, μεγαλύτερή του, που βγάζει τα προς το ζην χορεύοντας προς τέρψιν των τουριστών. Και η Rym παραδόξως βλέπει κάτι στον Hedi και οι δυο τους δεν αργούν να παραδοθούν σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Ο Hedi κάνει την δική του επανάσταση. Μέχρι πού θα την τραβήξει όμως; Θα ακολουθήσει αυτό που υποδεικνύει η καρδιά του ή θα συμβιβαστεί εντέλει;

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία έχει πολλές χάρες. Και μπόλικες αναγνώσεις. Βασικά, μπορεί να ιδωθεί με τον πιο απλούστερο από τους τρόπους. Ως το πορτρέτο ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Ο Hedi του τίτλου είναι τόσο ήρεμος όσο δηλώνει και το όνομά του στα αράβικα. Είναι ένας άντρας στα 30 του που επί χρόνια έχει μάθει να ζει σύμφωνα με τις επιταγές των άλλων και δη της κυριαρχικής μητέρας του. Που δεν χάνει την ευκαιρία να του την «πει» κιόλας, δείχνοντας την ξεκάθαρη προτίμησή της στον άλλο της γιο, τον μεγάλο, εκείνον που έφυγε νωρίς και πήγε στη Γαλλία. Ο Hedi δείχνει να μην νοιάζεται. Έχει συμβιβαστεί. Ζει έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πάθη, χωρίς κατά πως φαίνεται, όνειρα. Μοναδική του διέξοδος η ενασχόλησή του με τα κόμικ, κάτι για το οποίο μοιάζει να έχει ταλέντο. Αλλά είναι πειθήνιος σε ότι του λένε.

Η δουλειά του δεν τον γεμίζει αλλά δεν λέει όχι στο αφεντικό. Η σχέση του με την Khedija δεν τον γεμίζει αλλά δεν λέει όχι στον επικείμενο γάμο του μαζί της, με μια γυναίκα δηλαδή που ελάχιστα γνωρίζει. Η ζωή του δεν κρύβει καμία χαρά αλλά δεν λέει όχι σε όλα όσα έχει σχεδιάσει η μητέρα του για εκείνον! Λογικό είναι ένας τέτοιος άνθρωπος να μπορεί να απορρυθμιστεί μόνον μέσω του έρωτα. Κι όταν γνωρίζει την Rym εντελώς ξαφνικά μα και εντελώς φυσιολογικά, το άβουλο ον μετατρέπεται σε άντρα. Πλέον επιθυμεί. Πλέον θέλει. Πλέον διεκδικεί. Μια καλύτερη ζωή (εντάξει, οτιδήποτε για εκείνον είναι καλύτερη ζωή από αυτό που ζούσε ως εκείνη τη στιγμή). Μπαίνει σε διαδικασία να σχεδιάζει, να ονειρεύεται, να πιστεύει στον εαυτό του μα κυρίως στον έρωτά του. Η Rym του δίνει αυτοπεποίθηση. Του δίνει δύναμη. Του δίνει χαρακτήρα. Και κάνει την επανάστασή του.

Η σκηνή που οι δυο τους βρίσκονται σε ένα γλέντι και ο Hedi χορεύει, είναι μία από τις πιο σημαντικές και δυνατές της ταινίας. Γιατί εκεί ο φακός του σκηνοθέτη συλλαμβάνει ατόφια τη μετάλλαξη ενός ανθρώπου, το ξύπνημά του, το πέρασμά του από zombie mode σε «είμαι πλέον αληθινά ζωντανός». Η άλλη κομβική στιγμή είναι το ξέσπασμά του απέναντι στη μητέρα του. Εκεί που χρόνια καταπίεσης και εγκιβωτισμού πικριών και ακυρώσεων βγαίνουν στην επιφάνεια: είναι σαν κάποιος να κρατάει επί χρόνια την ανάσα του και μεμιάς να παίρνει μια βαθιά αναπνοή που του γεμίζει με ζωή τα πνευμόνια! Μια γυναίκα λοιπόν γίνεται καταλύτης. Μια γυναίκα οδηγεί στην επανάσταση. Μπορεί όμως τόσο εύκολα ο Hedi να διώξει από πάνω του τόσα χρόνια υπακοής και πειθήνιας συμπεριφοράς; Εδώ θέτει πολύ όμορφα το δίλημμα ο σκηνοθέτης: με το μυαλό (που έχει καταπιεστεί) ή με την καρδιά (που φτερουγίζει για πρώτη φορά);

Εννοείται ότι οι παραλληλισμοί με την κατάσταση στην ίδια την Τυνησία δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Θαρρείς και η τύχη όλων των επαναστάσεων είναι είτε αποτελέσουν αναλαμπή είτε να αποτύχουν είτε να γίνουν εκείνες αντιδραστικές. Πολύ όμορφη, πολύ δυνατή ταινία, πραγματικά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιουνίου 2017 από την Strada Films

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 42 Ep.5: The Shape of Sexes

Είναι η μέρα που αποφασίζω να κλείσω το φεστιβάλ για δυο λόγους. Ο ένας πρακτικός: Μου έφυγε το κλαπέτο από Μισσισσάγκα για να οδηγήσω στο περίπου δίωρο μέχρι το Scotiabank Theater. H τσατίλα αντεγκαταστάθη από ένα πάπι-λουκ χαμόγελο στην πόρτα ώστε να μπω με χρονοκαθυστέρηση για το Battle of the Sexes του ντουέτου Jonathan Dayton – Valerie Faris (θυμάσαι το χαριτωμενούλι Little Miss Sunshine, αυτό που υποτίθετο θα κατατρόπωνε το The Departed στα όσκαρς; Χαχαχαχ). H ιστορία σχεδόν στα γενοφάσκια μου, 1973 και ο ρεζιλευτικός αγώνας τένις μεταξύ της ντουλαπάτης λεσβίας Billie Jean King, εν ενεργεία ελίτ παίκτριας και του φαλλοκρατικού γουρουνόχοιρου βετεράνου (55άρη) Bobby Riggsο οποίος έστησε ένα χυδαίο σώου πάνω στην ανδρική κυριαρχία στο άθλημα και το άπερχέντ στην αιώνια πάλη των φύλων. Πέρα από την καλύτερη ερμηνεία στη μικρή αλλά ξεχωριστή καριέρα της Emma Stone (ανώτερη από ότι στο La La Land που την οσκαροστεφάνωσε πέρσι) και μια διασκεδαστικότατη (α λα Gru στο Despicable Me) ρεσιταλιά του Steve Carell, το φιλμ είναι εξαιρετικά ευπρόβλεπτο, έχει ατζέντα υπέρ γυναικών και ομοφυλοφιλίας και πρόβλημα ουδέν αλλά καθώς σουμάρω με Call Me By Your Name και το άλλο το Disobedience με Rachel McAdams - Rache Weisz ως ορθόδοξες Ιουδαίες λεσβίες για να μην αρχίσω λίστα, αντιλαμβάνομαι ότι η προβολή με κάθε τρόπο της σεξουαλικής διαφορετικότητας έχει γίνει αγελάδα για άρμεγμα σε βαθμό που σε αναγκάζει, αν είσαι άνθρωπος κι όχι ΚΚΚ να ντρέπεσαι αν αυτό πολλές φορές είναι ένα απλό (όσο όμως και καλά υπολογισμένο) distraction. Και μιλώ ως φανατικός του τένις με αγαπημένη αθλήτρια τη μοναδική (λεσβία) Μαρτίνα Ναβρατίλοβα.

Ρωμαίος και Ιουλιέτα αλά... νησιώτικα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ηφαίστειο μίσους, λάβα έρωτα...

Επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που για να την κατανοήσεις καλύτερα χρειάζεται να ξέρεις και δυο – τρία πράγματα «εγκυκλοπαιδικά» που λέμε, ιδού μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία από το δελτίο τύπου της εγχώριας εταιρίας διανομής:

Το νησί Tanna ανήκει στο κράτος Βανουάτου (σύμπλεγμα πολλών νησιών, κοντά στην Αυστραλία) και κατοικήθηκε για πρώτη φορά πριν από 3.000 χρόνια. Ο καπετάνιος Τζέιμς Κουκ ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκέφθηκε την Tanna το 1774, ενώ ακολούθησαν ιεραπόστολοι τον 19ο αιώνα. Στα μέσα του 20ου αιώνα εμφανίστηκε ένα ισχυρό τοπικό κίνημα που απέρριπτε την αποικιακή παρουσία στο νησί και υποστήριζε σθεναρά την επιστροφή στην παράδοση και την απόρριψη του δυτικού ρουχισμού, των χρημάτων και των σχολείων. Παρότι οι ηγέτες συνελήφθησαν, καταδιώχτηκαν κι εξορίστηκαν, το κίνημα εξαπλώθηκε και υπάρχει έως και σήμερα. Η φυλή Γιακέλ έχει απορρίψει τελείως το μοντέρνο τρόπο ζωής. Έχουν πάρει εσκεμμένα την απόφαση να προστατέψουν τα παλιά.

Γλωσσάρι
Tanna: ένα νησί 30.000 κατοίκων στα νότια του αρχιπελάγους του Βανουάτου, που ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία το 1980.

Κάστομ: η παραδοσιακή κοσμολογία του Βανουάτου, σύστημα νόμων, πεποιθήσεων, τραγουδιών, χορών και κοινωνικών δομών.

Bury the Club: μία επίσημη τελετή για τη λήξη της διένεξης μεταξύ δύο φυλών. Ο ειρηνοποιός αρχηγός καλεί τις δύο πλευρές να συμφωνήσουν στους όρους και να ανταλλάξουν γουρούνια, ποτά και νύφες για να σφραγίσουν τη συμφωνία.

Γιαχούλ: Το όνομα του ενεργού ηφαιστείου στο νότιο μέρος της Τάννα. Είναι η Αδερφή Μητέρα τους.

Και μερικά επιπλέον στοιχεία για την ταινία: αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της Αυστραλίας για το περσινό ξενόγλωσσο Όσκαρ φτάνοντας μέχρι την τελική πεντάδα. Την πρώτη της παγκόσμια εμφάνιση την έκανε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2015, όπου συμμετείχε στο τμήμα της «Εβδομάδας της Κριτικής», στο οποίο τελικά και τιμήθηκε με τα βραβεία καλύτερης ταινίας και φωτογραφίας. Γενικώς, συμμετείχε σε πάμπολλα φεστιβάλ γεμίζοντας βραβεία.

Η υπόθεση: Η Σελίν είναι μια πιτσιρίκα που ζει σε ένα μικρό τροπικό χωριό της φυλής Γιάκελ στο νησί Tanna. Της αρέσει να παρακούει τον πατέρα της, τον Λινγκέι και να εξερευνά μέρη του νησιού που της έχει απαγορευτεί να επισκέπτεται. Σε μια από αυτές τις εξορμήσεις της βλέπει τη μεγαλύτερη αδελφή της, την Βάβα, να ερωτοτροπεί με τον Ντέιν, τον όμορφο γιο του αρχηγού του χωριού, του Τσάρλι. Η Βάβα τη βάζει να ορκιστεί να κρατήσει αυτό που είδε μυστικό. Έτσι κι αλλιώς, οι προοπτικές του να παντρευτεί τον Ντέιν είναι ελάχιστες. Και μηδενίζονται όταν ο Τσάρλι αποφασίζει η Βάβα να παντρευτεί κάποιον άντρα από την φυλή Ιμεντίν. Οι Γιάκελ και οι Ιμεντίν βρίσκονται σε χρόνια διαμάχη. Οι Ιμεντίν τελευταία κατηγορούν τους Γιάκελ για το γεγονός ότι οι σοδειές τους δεν πάνε καλά, και στο πλαίσιο των εχθροπραξιών επιτίθενται βίαια στον σαμάνο των Γιάκελ. Ο Τσάρλι λοιπόν, για να σταματήσουν οι σκοτωμοί και για να μπορέσουν τα μέλη των δύο φυλών να ζήσουν ειρηνικά, συμφωνεί με τον αρχηγό των Ιμεντίν να γίνει αυτός ο γάμος από προξενιό. Η Βάβα, όμως, αντιδράει. Όπως και ο Ντέιν. Οι δύο εραστές το σκάνε. Και τους κυνηγάνε τόσο οι Γιάκελ όσο και οι Ιμεντίν...

Η άποψή μας: Έχει πολλαπλό ενδιαφέρον τούτη η πολύ όμορφη ταινία. Είναι γυρισμένη στη γλώσσα των ιθαγενών. Ό,τι βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης αποτελεί την οπτικοποίηση ενός παραδοσιακού τραγουδιού. Όσοι εμφανίζονται ως ηθοποιοί, όχι ταινία δεν έχουν δει, μα ούτε κάμερα στη ζωή τους, οπότε οι ερμηνείες είναι αξιοπρόσεχτα ευπρεπείς αν μη τι άλλο. Καθόλου ψεύτικες. Λες και ήταν προορισμένοι να γίνουν ηθοποιοί ένα πράμα! Είναι ολοφάνερο ότι αυτή είναι η πρώτη ταινία μυθοπλασίας των δύο συνσκηνοθετών και πως έχουν παρελθόν στο ντοκιμαντέρ. Πάρα πολλές ώρες ντοκιμαντέρ. Γιατί φαίνεται ότι το έχουν με τη μυθοπλασία αλλά η ταινία είναι στα καλύτερά της όταν παρουσιάζει πράγματα εθνολογικού ενδιαφέροντος, όταν δηλαδή η κάμερα ρουφάει αλήθεια εν είδη ντοκιμαντέρ.

Στα πολύ θετικά πιστώνω τούτη την ταινία λοιπόν με μια ματιά National Geographic χωρίς όμως να γίνεται ποτέ γραφική. Η κινηματογράφηση και η διεύθυνση φωτογραφίας είναι πραγματικά τρομερή: φοβερά... πράσινα τα δέντρα, δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο γαλάζιο στη μικρή ανάλογη σκηνή στη θάλασσα, κι ότι έχει να κάνει με το ενεργό ηφαίστειο είτε στις νυχτερινές λήψεις είτε στις λήψεις της ημέρας είναι κα-τα-πλη-κι-κό! Η σκηνή πχ όπου οι δύο εραστές βρίσκονται στα χείλη του – ενεργού, μην το ξεχνάμε αυτό! - ηφαιστείου, αγκαλιάζονται και ξαφνικά, σε τέλειο συγχρονισμό θαρρείς, πετάγεται πήδακας λάβας, είναι πραγματικά συγκλονιστική!

Γενικά, το μάτι του θεατή γεμίζει ομορφιά! Από εκεί και πέρα, το σάουντρακ είναι σπουδαίο (με φωνητικά από την Lisa Gerrard βεβαίως, βεβαίως!!!), το μοντάζ είναι αξιοπρόσεκτα μετρημένο και ακριβές και γενικώς, όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας πιάνουν υψηλές επιδόσεις. Όλα αυτά όμως θα ήταν άχρηστα χωρίς να υπάρχει από πίσω μια ιστορία που να σε κρατάει. Και ναι, εδώ υπάρχει η ιστορία μιας απαγορευμένης αγάπης, μιας αγάπης υπό διωγμό, δυο εραστών που το σκάνε για να ζήσουν τον έρωτά τους μακριά από αυτό που επιτάσσουν τα ήθη, τα έθιμα και οι συμβάσεις. Είναι λοιπόν μια ιστορία με την οποία όλοι μπορούν να ταυτιστούν: και οι Έλληνες στη Θεσσαλονίκη, και οι Ιταλοί στο Μιλάνο, και οι Κινέζοι στη Σαγκάη και οι Ρώσοι στο Βλαδιβοστόκ. Το πολύ έξυπνο επίσης που κάνει η ταινία είναι να φαίνεται μεν ότι είναι «εποχής» αλλά να μην είναι! Σε μια σκηνή οι δύο εραστές βρίσκονται σε ένα τμήμα του νησιού όπου ιθαγενείς άλλης φυλής έχουν ασπαστεί τον δυτικό τρόπο ζωής. Το μόνο εύκολο θα ήταν οι δυο τους να δυτικοποιηθούν και να ζήσουν ελεύθεροι εκεί, ξεχνώντας ντιπ παραδόσεις, χωρίς να κινδυνεύουν από τους οικείους τους. Την πρόσκληση την παίρνουν. Αρκεί να πουν ναι.

Ναι, αλλά δίνουν τελικά ένα ηχηρό όχι! Κι ευτυχώς, δεν το κάνουν αναχρονιστικά και συμπλεγματικά, παρωχημένα και συντηρητικά, όπως το είχε κάνει και την είχε πατήσει ο M. Night Shyamalan στο «Σκοτεινό χωριό». Είναι επιλογή τους. Πραγματικά όμορφη ταινία να τη βλέπεις και να την ακούς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιουνίου 2017 από την Seven Films

του zerVo (@moviesltd)

Την μάθαμε μέσα από τις τρομακτικές εικόνες του εξαιρετικής έμπνευσης The Conjuring, δια χειρός του δαιμόνιου Μίδα του σύγχρονου horror, James Wan, εκεί που αποτελούσε ένα από τα δεκάδες μεταφυσικής δράσης εκθέματα των μέντιουμ - εξορκιστών Γουόρεν. Η τεράστια επιτυχία της ταινία, που μόνο στην Αμερική επέστρεψε στα ταμεία του στούντιο, τα επταπλάσια από τα 20 εκατομμύρια που κόστισε, ώθησαν τους πανευτυχείς υπευθύνους της New Line Cinema να προχωρήσουν σε μια αυτόνομη δημιουργία, που το κεντρικό στοιχείο της θα αποτελούσε η Κούκλα του Σατανά. Άλλο τζακ ποτ! Τα ούτε 7 εκατομμύρια του προυπολογισμού, πολλαπλασιάστηκαν σαράντα (!) ολόκληρες φορές στα παγκόσμια μποξ όφις, καταγράφοντας μια από τις σπουδαιότερες επιτυχίες όλων των εποχών σε σχέση απόδοσης / τιμής! Εννοείται πως τέτοιο χρυσοφόρο κέρας, δεν το αφήνεις ποτέ σου από την αγκάλη, μα το τροφοδοτείς διαρκώς με καινούργιο υλικό, όπερ και εγένετο, τρία χρόνια μετά το ορίτζιναλ, με ένα ακόμη τσάπτερ που και ακριβότερο είναι, αλλά και στα σημείο ποιοτικότερο του προκατόχου του.

Καλιφόρνια 1943. Καμία άλλη οικογένεια σε ολόκληρη την Γκόλντεν Στέιτ, δεν μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο της πιο ευτυχισμένης, από εκείνη την τριμελή, του ενάρετου Σάμουελ Μιούλινς, φημισμένου σε όλη την επικράτεια, δημιουργού, υψηλής ποιότητας, χειροποίητων, πορσελάνινων κούκλων. Τα γέλια από τα ακατάπαυστα παιχνίδια ανάμεσα στον στοργικό πατέρα, την καλοσυνάτη συμβία του Έσθερ και το εξάχρονο αγγελούδι τους την Μπι (από το Άνναμπελ) ακούγονται πολλές γιάρδες μακριά από απομακρυσμένο στην ύπαιθρο σπιτικό τους. Μια ευτυχία που φθόνησε καθώς φαίνεται η μοίρα, καθώς η πιτσιρίκα θα χάσει την ζωή της εντελώς αναπάντεχα, σε ένα αδιανόητο τροχαίο δυστύχημα, που θα βυθίσει τους γονείς της σε αβάσταχτο πένθος.

Δώδεκα χρόνια κατοπινά, σε μια προσπάθεια τους να απαλύνουν τον πόνο, οι βαθιά θρησκευόμενοι Μιούλινς θα ανοίξουν το σπίτι τους, σε συνεργασία με την εκκλησία, για να υποδεχτούν μισή ντουζίνα ορφανά κοριτσάκια, με σκοπό να τα φιλοξενήσουν σε συνθήκες σαφέστατα πιο ανθρώπινες από εκείνες του ιδρύματος. Και από τις πρώτες τους στιγμές στο ευρύχωρο διώροφο, κάτω από την καθοδήγηση της χαμηλών τόνων, νεαρής μοναχής Σάρλοτ, οι άτυχες δεσποινίδες θα νιώσουν την στις αθώες ψυχές τους, την θαλπωρή της νέας ανάδοχης οικογένειας, που έχει υποσχεθεί να τους προσφέρει οτιδήποτε χρειαστούν. Και δεν θα φανταστούν στιγμή, πως πίσω από τους όμορφα φοδραρισμένους τοίχους, κρύβεται μια μανιασμένα επιθετική δύναμη, που σύντομα θα απειλήσει τις ζωές τους.

Διαβολική οντότητα που θα φέρει στο φως η περιέργεια των δύο μικρότερων της κοριτσίστικης φράξιας, της μονίμως φοβισμένης Λίντα και της χτυπημένης από την πολιομυελίτιδα, συνεπώς και με εμφανή προβλήματα βάδισης, Τζανίς, που γκρεμίζοντας την φτιαγμένη από σελίδες της Βίβλου μεσοτοιχία, θα αποκαλύψουν το θαμμένο, σκοτεινό δωμάτιο, που την φιλοξενεί. Αόρατη στην αρχή, μα με εμφανείς απειλητικές διαθέσεις, η ολοζώντανη μαριονέτα με τα έντονα χαρακτηριστικά, πολύ σύντομα θα δείξει το εκδικητικό της πρόσωπο, τόσο ενάντια στα απροετοίμαστα για την διαβολική επίθεση κορίτσια, μα κυρίως τους ενήλικες που την περιβάλλουν. Τους ίδιους τους Μιούλινς, που γνωρίζουν καλά την ιστορία της, αλλά και την νεαρή Αδελφή, που η ενάρετη θωριά της, εκπροσωπεί τον υπέρτατο εχθρό!

Κύκλο παρελθοντικό, εύρους εικοσιπέντε περίπου χρόνων καλύπτει η πλοκή του Annabelle: Creation, που προσφέρεται εδώ ως η απαιτούμενη επεξηγηματική εισαγωγή των όσων φονικών διαδραματίστηκαν στο προ τριετίας ορίτζιναλ. Με μια λέξη η παρούσα περίπτωση μπορεί να χαρακτηριστεί ως το πρίκουελ που θα κουμπώσει καλά τα ήδη υπάρχοντα σκόρπια παζλ στο τραπέζι, χρησιμοποιώντας μέθοδο γνώριμη κινηματογραφικά, από έτερο, εξίσου μπλοκμπαστερικό μετερίζι. Εκείνο των ακατάπαυστων κομικένιων κυμάτων της Marvel, που λειτουργώντας διακλαδωτικά, στο ξεκίνημα τους, διαλέγουν την μέθοδο του ριμπούτ μόλις η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο και βαρύνει, κτίζουν το ατέρμονο σύμπαν της ύπαρξης τους. Ομοίως κι εδώ, με τις ευλογίες του τετραπέρατου Wan, δραστηριοποιείται ένα γιγάντιο Conjuring Universe, που ήδη έχει αποκτήσει ένα πανίσχυρο κλωνάρι στα σατανικά πλάνα της Άνναμπελ και δια μέσου του κόλπου των easter eggs του φινάλε μας προδιαθέτει για το επερχόμενο σπιν οφ, την αναμενόμενη The Nun, που θα ζυγώσει τους κινηματογράφους, ακριβώς στην καρδιά του επόμενου θέρους.

Τεχνικά πάντως και στο δέσιμο ενός στόρι μυστηρίου, σασπένς και εννοείται προσδόκιμου τρόμου, το Creation ακολουθεί πιστά κι ευλαβικά την πεπατημένη, δίχως εκπλήξεις στην σύνθεση του και χωρίς την παραμικρή έμπνευση στις παγίδες εκείνες που θα καλούνται να κρατήσουν τον θεατή του κάγκελο στην άκρη του καθίσματος. Και πάλι το σκηνικό ορίζει ένα απομονωμένο δίπατο στις παρυφές της ηλιόλουστης ερήμου και πάλι τα γνώριμα θριλερικά τρικ με τις κινούμενες σκιές, τους τριγμούς στις πόρτες, τα αόρατα βηματάκια στην μοκέτα, τις ανάποδες αρθρώσεις του φοβιστή, δηλώνουν το παρόν και πάλι αναμενόμενα η πλατεία προβλέπει με ακρίβεια χιλιοστού, το τι πρόκειται να συμβεί στο επόμενο πλάνο, χάνοντας έτσι το νόημα του ανατριχιαστικού σουρπράιζ!

Οπότε τι απομένει? Αν απομένει και τίποτα από ένα επαγγελματικά επαναληπτικό horror, που μετά βεβαιότητας θα κατορθώσει τον εμπορικό του στόχο. Υπάρχει ένα σημείο που το πόνημα του γνώστη στο genre David Sandberg παίρνει ένα πόιντ κι έχει να κάνει με το γεγονός πως το ισχύον αντίμετρο στις ορέξεις των δαιμονικής προέλευσης στοιχειών, ο Σταυρός, σαν ακλόνητο σύμβολο της ηθικής πίστης, καταρρέει, λιώνει σαν κερί στα χέρια του Εξορκιστή, δείχνοντας αδυναμία να αντικρούσει τις κατάρες που εξοβελίζει η κόλαση. Σαφής κι ευθεία βολή, δηλαδή, στην δεδομένη εσχάτως κατάπτωση των αξιών που εκφράζει η κεφαλή της Καθολικής Εκκλησίας και οι συν αυτώ, σε τέτοιο βαθμό που το ίδιο της το ποίμνιο να εκφράζει έντονες αμφιβολίες για την ακεραιότητα της. Η συνέχεια για να είμαι ειλικρινής, έτσι όπως τα κατάφερε το φαεινό μάρκετινγκ, φαντάζει πολύ ενδιαφέρουσα, ειδικά όταν εκ των προτέρων γνωρίζουμε πως στο επίκεντρο των τρομακτικών εξελίξεων, βρίσκεται μια Χριστιανή Καλόγρια...

«Δεν είναι το σεξ το παν»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ!

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Σκοτσέζος Ben Sharrock. Γιατί είναι γυρισμένη στη γλώσσα των Βάσκων; Μα επειδή η κοπέλα του – και παραγωγός της ταινίας – είναι... Βάσκα (ή Βάσκισσα; ή από τη Χώρα των Βάσκων; Ότι είναι πιο σωστό, βοηθήστε με οι φιλόλογοι!). Η ταινία, μια συμπαραγωγή Ισπανίας – Μεγάλης Βρετανίας, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν στις 18 Σεπτεμβρίου του 2015. Στη συνέχεια η ταινία προβλήθηκε σε παραπάνω από 20 διεθνή φεστιβάλ ανάμεσα στα οποία το φεστιβάλ του Εδιμβούργου όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Michael Powell Award, στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Ζυρίχης όπου κέρδισε το Βραβειο Κριτικής Επιτροπής, το φεστιβάλ Βρυξελλών όπου κέρδισε το Βραβείο Cineuropa και στο φεστιβάλ του Κιέβου Molodist όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο FIPRESCI.

Σε ότι αφορά τις επιρροές του, ο σκηνοθέτης δήλωσε τα εξής (τα οποία αντλήσαμε από το δελτίο τύπου που μας έστειλε η εγχώρια εταιρία διανομής): «Η αισθητική του ''Πικαδέρο'' είναι συνδεδεμένη με το στυλ του χιούμορ και τον τρόπο αφήγησης. Η έμπνευσή μου έρχεται εν μέρει και από τους σκηνοθέτες Elia Suleiman - ''Ο χρόνος που απομένει'' (The Time that Remains, 2009) ήταν η ταινία που με έκανε να θέλω να γίνω σκηνοθέτης καθώς μέχρι τότε δεν είχα δει κάτι ανάλογο. Άλλη μία ταινία που με επηρέασε ήταν ''Η επίσκεψη της μπάντας'' (Bikur Ha-Tizmoret, 2007) του Eran Kolirin που επίσης δημιουργεί χιούμορ από απλές καταστάσεις μέσα από την θέση της κάμερας, τα χρώματα και την παρατήρηση. Ήθελα το χιούμορ να βγαίνει μέσα από την ίδια την εικόνα κι όχι τόσο πολύ από αστείους διαλόγους.

Ο διάλογος είναι βέβαια κεντρικός για το χιούμορ μιας ταινίας αλλά είναι περισσότερο σημαντικός ο τρόπος που παρουσιάζεται ο διάλογος μέσα από την κάμερα. Ο Aki Kaurismäki είναι ακόμα μία μεγάλη έμπνευση και υποστηρικτής αυτής της αισθητικής μαζί με τον Jim Jarmusch, τον Fernando Eimbcke και ως ένα σημείο και την Joanna Hogg. Σε συνδυασμό με τις κινηματογραφικές αναφορές, άντλησα στοιχεία και από τους πίνακες του Edward Hopper και του George Shaw όσον αφορά στον τρόπο που δημιουργούσαν το αίσθημα απομόνωσης μέσα από τη σύνθεση, τα χρώματα και το φως».

Η υπόθεση: Ο Γκόρκα είναι ένας άντρας που πλησιάζει στα 30 και συνεχίζει να ζει μαζί με τους γονείς του στη μικρή πόλη Geltokia, στη Χώρα των Βάσκων, στην Ισπανία. Η οικονομία της πόλης στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε ένα τοπικό εργοστάσιο παραγωγής εργαλείων, στο οποίο όμως δεν γίνονται πλέον προσλήψεις, ίσα ίσα διώχνει κόσμο ελλείψει κατανάλωσης που θα καλύψει την παραγωγή. Οι περισσότεροι συνομήλικοι του Γκόρκα σκέφτονται πως θα φύγουν στο εξωτερικό προς αναζήτηση δουλειάς. Ανάμεσά τους ο Ινάκι, ο κολλητός του Γκόρκα, που μαθαίνει γερμανικά. Ο Γκόρκα το μόνο που γουστάρει τρελά είναι να παίζει ράγκμπι. Επίσης, έχει γνωρίσει την Άνε, μια φοιτήτρια ιστορίας της τέχνης, με την οποία δείχνει να τους ενώνει έντονη ερωτική «χημεία». Μόνο που αυτή η χημεία δεν έχει πού να εκφραστεί!

Η Άνε παίρνει καθημερινά σχεδόν το τρένο για να συναντήσει τον Γκόρκα, αλλά ο Γκόρκα δεν έχει κάποιο μέρος για να εκφράσουν τον έρωτά τους. Στο σπίτι του είναι οι γονείς του. Αυτοκίνητο δεν έχει. Πρέπει να ψάξει για πικαδέρο, για δημόσιο χώρο όπου πηγαίνουν άστεγα ζευγάρια για να κάνουν σεξ. Θα τα καταφέρουν η Άνε και ο Γκόρκα να βρεθούν; Και πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και την ανεργία που τους περικυκλώνει;

Η άποψή μας: Άστεγα ζευγάρια υπήρχαν πάντα. Και προ κρίσης και τώρα με την κρίση υπάρχουν και μετά την κρίση θα συνεχίσουν να υπάρχουν – αν η κρίση τελειώσει ποτέ... Πόσα χρόνια το Σέιχ Σου εδώ στη Θεσσαλονίκη δεν χρησίμευσε για παρκάρισμα αυτοκινήτου και ερωτικό ξέδωμα; Ή ο χώρος κοντά στο Μέγαρο Μουσικής; Ή η καβάντζα στο Shark; Υπαίθριοι γαμιστρώνες, αλλάζουν συχνά οι τοποθεσίες, υπάρχουν και οι κλασικές σταθερές. Άλλοι χρησιμοποιούν εισόδους πολυκατοικιών άμα λάχει – είπαμε, το ερωτικό πάθος δεν εγκλωβίζεται και δεν έχει αιδώ να σκεφτεί. Οι τουαλέτες των μπαρ είναι all time classic. Ναι, αλλά τι γίνεται αν η κοπέλα βγάζει το top της, το αφήνει στα πλάγια της πόρτας του wc, έρχεται ο άλλος να κατουρήσει (και κατουράει πολύ ώρα ο αλήτης!) και στο τέλος παίρνει και το top και φεύγει; Είναι να μην σε θέλει η τύχη σου!

Εντάξει, στην εισαγωγή διαβάσατε για τις επιρροές του σκηνοθέτη, δεν ανέφερε πουθενά όμως τον τρισμέγιστο Bunuel! Που, στον «Εξολοθρευτή άγγελο» παρουσίαζε ανθρώπους σε ένα πάρτι να μην μπορούν να φύγουν από το σπίτι στο οποίο είναι μαζεμένοι, χωρίς προφανή λόγο! Απλά δεν μπορούν! Όπως εδώ, το ζευγάρι! Βρίσκεται, ξαναβρίσκεται, προσπαθεί, ξαναπροσπαθεί, αλλά δεν μπορεί να ολοκληρώσει. Και ναι, είναι και εγκλωβισμένοι! Χωρίς να μπορούν να χαρούν το παρόν. Και με το μέλλον να διαγράφεται αβέβαιο και σκούρο! Δεν υπάρχουν αμφιβολίες γι' αυτό. Ο σκηνοθέτης, με πλάνα όπου η κάμερα είναι ακίνητη και τα κάδρα υπέροχα, σαν πίνακες ζωγραφικής, πιάνει αυτήν την απελπισία μιας γενιάς που δεν έχει τίποτε. Και κυρίως, δεν έχει ελπίδα. Μοναδική διέξοδος φαντάζει η φυγή. Η μετανάστευση. Με τις πιθανότητες για κάτι διαφορετικό να μην είναι υπέρ της. Και πάντα, καθηλωτικό, να επανέρχεται ξανά και ξανά το ερώτημα: αφήνεις τη σιγουριά για να κυνηγήσεις κάτι που μπορεί να μην πιάσεις ποτέ; Αφήνεις τη χειροπιαστή έπαυλη για ένα παλιό αυτοκίνητο μάρκας Ρενό – αντίκα; Ζεις ή επιζείς;

Ο Sharrock χτίζει από την αρχή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δίνει τον τόνο στην ταινία και δεν παρεκκλίνει λεπτό από αυτήν. Το χιούμορ δεν βγαίνει από τις ατάκες – βγαίνει από τις καταστάσεις. Και υπάρχουν και μπόλικες στιγμές, μικρών κινηματογραφικών θριάμβων και άφατης κινηματογραφοφιλίας. Ακόμα κι αν αυτή μεταφράζεται με τις 150 πιο διάσημες κινηματογραφικές ατάκες εις την αγγλική. Ωραίο δώρο, έτσι; Οι ηθοποιοί υπηρετούν το όραμα του σκηνοθέτη: δεν έχουμε εδώ κάποια ερμηνεία που «φωνάζει». Όλα είναι πιο εσωτερικά, πιο στυλιζαρισμένα, πιο φλατ.

Κάποιες στιγμές το πράγμα κουράζει. Και το φινάλε με την καρτ – ποστάλ είναι περισσότερο μελοδραματικό απ' όσο επιτρέπει η πορεία της ταινίας ως αυτό. Και είναι και λίγο παράταιρο – θέλω να πω, φαίνεται σαν ο σκηνοθέτης να θέλει να μας κάνει λιανά όσα έως τότε τα περνούσε σχεδόν αθόρυβα. Πάντως, τα λόγια της κοπέλας στο γράμμα από τη Σκοτία είναι πραγματικά υπέροχα. Γλυκιά ταινία, που σε όποιον κάνει κλικ, θα την αγαπήσει βαθύτατα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Σεπτεμβρίου 2017 από την One from The Heart

Ζήλια μου!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες...»

Το σενάριο τούτης της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Julian Barnes. Περισσότερα για τον συγγραφέα, από το δελτίο τύπου που μας έστειλε η εγχώρια εταιρία διανομής της ταινίας: «Ο Τζούλιαν Μπαρνς (Julian Barnes), ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς συγγραφείς με διεθνή αναγνώριση, γεννήθηκε το 1946 στο Λέστερ της Μεγάλης Βρετανίας. Σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία στην Οξφόρδη. Το πρώτο του μυθιστόρημα, το «Metroland», εκδόθηκε το 1980. «Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ» απέσπασε λογοτεχνικά βραβεία στην Αγγλία, την Ιταλία και τη Γαλλία. Το 1986 η Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων των ΗΠΑ τού απένειμε το βραβείο Έ.Μ. Φόρστερ. Το 1988 χρίστηκε ιππότης του Γαλλικού Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων. Το μυθιστόρημά του «Άρθουρ & Τζoρτζ» ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker 2005, όπως επίσης και «Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ» το 1984 και το «England, England» το 1998. Στην τέταρτη υποψηφιότητά του για το ίδιο βραβείο, αναδείχθηκε νικητής για το μυθιστόρημά του με τίτλο «Ένα κάποιο τέλος» (2011). Όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις ''Μεταίχμιο''».

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ινδός Ritesh Batra μετά το «Παραδόσεις αγάπης» (The Lunchbox, 2013). Κι έχει ήδη έτοιμη την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του. Ονομάζεται «Our Souls at Night», προβλήθηκε στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας και σ' αυτήν ενώνονται για τέταρτη φορά επί της μεγάλης οθόνης, μετά από 38 χρόνια (!!!) οι Robert Redford και Jane Fonda, που τιμήθηκαν στη Μόστρα.

Η υπόθεση: Ο Τόνι Γουέμπστερ είναι ένας άνδρας κάποιας ηλικίας, που ζει και εργάζεται (ακόμα) στο Λονδίνο. Είναι χωρισμένος αλλά διατηρεί φιλικές σχέσεις με την πρώην γυναίκα του, τη Μάργκαρετ, έχει μια κόρη, τη Σούζι, που είναι λεσβία και στις τελευταίες μέρες της εγκυμοσύνης της, και διατηρεί ένα πολύ μικρό μαγαζί όπου εμπορεύεται και διορθώνει παλιές φωτογραφικές μηχανές. Μια μέρα η ρουτίνα του θα κλονιστεί από την παραλαβή ενός γράμματος, που τον πληροφορεί πως η μητέρα του πρώτου του έρωτα, της Βερόνικας, έχει πεθάνει και του έχει αφήσει κληρονομιά ένα ημερολόγιο. Καθώς προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τη Βερόνικα μετά από τόσα χρόνια και να πάρει στην κατοχή του το ημερολόγιο, θυμάται γεγονότα και πράξεις που του έχουν αφήσει σημάδια, μεγαλύτερα απ' ότι φανταζόταν.

Θυμάται τη γνωριμία του με τη Βερόνικα, τη σχέση τους αλλά και τον κολλητό του φίλο από το κολέγιο, τον Έιντριαν. Ο Έιντριαν του... έκλεψε τη Βερόνικα, η σχέση τους όμως έλαβε κι αυτή τέλος εξαιτίας ενός τραγικού γεγονότος. Ο Τόνι νιώθει κατά μία έννοια υπεύθυνος. Θέλει πάρα πολύ να πάρει στην κατοχή του το ημερολόγιο. Να φωτίσει καταστάσεις που δεν γνωρίζει καθ' ολοκληρίαν. Αναζητεί να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν. Θα τα καταφέρει; Κι όντως έκανε τόσο κακό όσο νομίζει ή μήπως έχει διαφορετική αντίληψη των γεγονότων;

Η άποψή μας: Θα φανεί παράξενο αυτό που θα γράψω αλλά κατά μία έννοια αυτή η ταινία μου θύμισε αρκετά το... «Paterson»! Όχι, εδώ δεν έχουμε καμία ποίηση της καθημερινότητας. Αλλά έχουμε την καθημερινότητα σε όλο της το μπανάλ μεγαλείο. Κι έναν άνθρωπο μεσήλικα προς τρίτη ηλικία, που ένα γεγονός τον αναγκάζει να στοχαστεί για το παρελθόν του, με το οποίο έχει αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς, που τίποτε όμως έως τη δεδομένη στιγμή δεν τον παρακινούσε να τους κλείσει. Καθώς παρακολουθείς την ταινία καταλαβαίνεις πως ο σκηνοθέτης επιδιώκει να μας παρουσιάσει τη ζωή του κεντρικού ήρωα ως «συνηθισμένη». Δύστροπος είναι, εγωμανής κι εγωπαθής. Δείτε πχ πως φέρεται στον κούριερ, στον τύπο που του φέρνει το γράμμα. Μέχρι και για... ρατσιστή μπορείς να τον κατηγορήσεις!

Επίτηδες, πάλι, δεν κάνει καμία κίνηση ο σκηνοθέτης να μας τον εξωραΐσει ή να μας τον γλυκάνει. Αυτός είναι ο τύπος: τον δεχόμαστε. Με την καθημερινότητά του, τις συνήθειές του, τις ανάγκες του, την συζητήσιμη συμπεριφορά του, τον χαρακτήρα, που τον έχει απομονώσει σχεδόν από τους πάντες. Διατηρεί μια φιλική σχέση με την πρώην σύζυγό του, την οποία... πρήζει και αδιαφορεί σχεδόν για τη σχέση του με την κόρη του! Ιδίως μετά την παραλαβή του γράμματος παθιάζεται τόσο πολύ με τις θύμησές του από το παρελθόν αλλά και με τα κενά σημεία που πρέπει να συμπληρώσει, ώστε σχεδόν ούτε που ενδιαφέρεται για τη Σούζι!

Στο πανεπιστήμιο ερωτεύθηκε μια όμορφη κοπέλα και γνώρισε τον καλύτερό του φίλο. Μετά από... εκατομμύρια χρόνια κάνουν την επανεμφάνισή τους. Μέσω ενός γράμματος κι ενός ημερολογίου! Υπάρχει κι ένα μυστικό αλλά... σιγά το μυστικό! Θέλω να πω, δεν έχει καμία θρίλερ διάσταση η ταινία. Το θρίλερ συμβαίνει μέσα στο κεφάλι και την ψυχή του Τόνι. Όπως συμβαίνει σε πολλούς από εμάς. Νιώθουμε ένοχοι για κάτι που κάναμε. Στην περίπτωση του Τόνι, κατακριτέο από οποιαδήποτε σκοπιά κι αν το δεις. Τι είναι όμως χειρότερο; Να μάθεις ότι αυτό το κακό πράγμα που έκανες κατέστρεψε τη ζωή ανθρώπων γύρω σου, ανθρώπων που αγαπούσες; Ή να μάθεις ότι εντέλει ήσουν τελείως... αδιάφορος για εκείνους και τη ζωή τους;

Εν κατακλείδι: η ταινία είναι πολύ ενδιαφέρουσα με τον δικό της τρόπο, χωρίς να χρησιμοποιεί τεχνάσματα και κινηματογραφικές ευκολίες. Ίσως το παρακάνει με τα φλασμπάκ, αλλά δεν γίνεται να αφηγηθεί αλλιώς την ιστορία της. Ο Jim Broadbent είναι εξαιρετικός και η μουσική του Max Richter είναι επίτηδες πιστεύω «γλυκανάλατη» και συμβατική. Σαν τη ζωή ένα πράγμα. Είναι πολλές οι φορές που τίποτα δεν συμβαίνει και συμβαίνουν τα πάντα. Ήττες βιώνουμε κατά βάση αλλά έχει και τις χάρες της η άτιμη. Και η μνήμη παίζει παράξενα παιχνίδια. Μεγαλοποιούμε γεγονότα από το παρελθόν ασήμαντα και «θολώνουμε» τις μνήμες εκείνες που δεν μας αρέσουν ή που μας πλήγωσαν. Το λέει κάπου και ο Έιντριαν, ο ώριμος, όμορφος, θλιμμένος Έιντριαν: «Ιστορία είναι εκείνη η βεβαιότητα που παράγεται στο σημείο όπου οι ατέλειες της μνήμης συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης». Εξαιρετικό φινάλε επίσης, έχω να πω.

Κλασική βρετανική παραγωγή, που παραπέμπει με περισσότερο από έναν τρόπους στο «45 χρόνια» και στο κοινό εκείνης απευθύνεται κατά βάση. Εννοείται πως και οι λάτρεις του βιβλίου δεν θα χάσουν την ευκαιρία να δουν την ταινία – κι ας μην απογοητευθούν: ο σκηνοθέτης πήρε μπόλικες ελευθερίες στην κινηματογραφική μεταφορά του. Κι αυτό είναι ένα καλό πράγμα. Γιατί άλλο λογοτεχνία κι άλλο κινηματογράφος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Σεπτεμβρίου 2017 από την Seven Films