Λατρεύω να σε Μισώ (Anyone But You) Poster ΠόστερΛατρεύω να σε Μισώ
του Will Gluck. Με τους Sydney Sweeney, Glen Powell, Alexandra Shipp, GaTa, Hadley Robinson, Michelle Hurd, Dermot Mulroney, Darren Barnet, Bryan Brown, Rachel Griffiths.

Sydney Love Song
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Ένα από τα πλέον διάσημα θεατρικά έργα του William Shakespeare, μάλιστα με έντονη γλαφυρή διάθεση και πολύ μακρινό από το βαρύ έως και σκοτεινό ύφος του συγγραφέα, το Much Ado About Nothing, μεταφρασμένο σε Πολύ κακό για το Τίποτα στην δική μας γλώσσα, είδε το φως της δημοσιότητας στην εκδοτική επιθεώρηση First Follio στα 1623, επτά ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του. Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του έγινε στα χρόνια του βωβού σινεμά το 1913, ενώ η πλέον γνωστή μέχρι τις ημέρες μας, δεν είναι άλλη από εκείνη του 1993 δια χειρός Kenneth Branagh, από την οποία παρέλασε ένα πλήθος σούπερ αστέρων, μεγέθους των Emma Thompson, Keanu Reeves και Denzel Washington. Μια πιο ελεύθερη διασκευή του κεφάτου πονήματος, έχουμε στην περίπτωση του ηλιόλουστου rom com Λατρεύω να σε Μισώ, που μολονότι δεν άφησε ήσυχο ούτε μισό κλισέ στην αφήγηση του, εντούτοις κατάφερε μια πολύ σπουδαία παγκόσμια εμπορική επιτυχία, δεκαπλασιάζοντας στα box offices το ποσόν των 25 εκ. δολαρίων που κόστισε!!!!

Λατρεύω να σε Μισώ (Anyone But You) Quad Poster
Η τυχαία γνωριμία τους σε ένα θορυβώδες καφέ της Βοστόνης, θα έχει σαν συνέπεια να περάσουν μαζί μια ρομαντική νύχτα, ημιτελή μεν, αλλά πολλά υποσχόμενη για το κοινό τους μέλλον. Ατυχώς για τους δυο τους, η ανασφάλεια της Μπέα, μιας όχι και τόσο επιμελούς σπουδάστριας της Νομικής, που θα θελήσει να το σκάσει φοβούμενη να μπλέξει συναισθηματικά, θα προκαλέσει την οργή του Μπεν, με αποτέλεσμα το ειδύλλιο να λήξει εν τη γενέσει του. Η μοίρα όμως θα θελήσει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στο ζευγάρι, λίγο καιρό μετά, καθώς οι δυο τους, εντελώς αναπάντεχα θα βρεθούν χιλιάδες μίλια μακριά, στο πανέμορφο Σίδνει, προκειμένου να παραστούν στην γαμήλια τελετή της αδελφής της κοπελιάς, με μια από τις καλύτερες φίλες του μορφονιού...

Η παρεξήγηση εκείνης της κοινής τους βραδιάς, θα έχει σαν συνέπεια να μην αντέχει καν ο ένας την παρουσία του άλλου. Η εμφάνιση όμως των πρώην εραστών τους στην σύναξη της παντρειάς, θα ωθήσει, για διαφορετικούς λόγους τον καθένα, να υποκριθούν πως αποτελούν αντρόγυνο, ικανοποιώντας κατά κάποιον τρόπο και τα θέλω του πανηγυριώτικου περίγυρου. Ή μήπως όλη αυτή η περίεργη συμπεριφορά τους, πηγάζει από το γεγονός πως τρέφουν ερωτικά συναισθήματα προς αλλήλους, μα διστάζουν πλήρως να το παραδεχθούν?

Σιγά και μην δεν ξέρει έστω κι ένας που θα επιδιώξει να παρακολουθήσει ετούτη εδώ την κοινότυπη όσο δεν γίνεται ρομαντζαδούρα, την απάντηση, από την στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι της έναρξης της. Το θέμα είναι να παρατραβηχτεί όσο γίνεται, ακόμη μάλιστα και κατοπινά του ανεπανόρθωτου, το σύνθημα πως όσο κι αν μοιάζει πως ταιριάζουν, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν ένα, έτσι για την ταλαιπωρία τους, αλλά και για να γεμίσει το διωράκι της διάρκειας, με μια κάποια αγωνία για την θετική, άκρως προβλέψιμη, τελική έκβαση. Που και βέβαια δεν ορίζει κανενός είδους σπόιλερ πως πρόκειται να συμβεί.

Ως θετικότερο στοιχείο του σινέ Άρλεκιν, οφείλω να παραδεχτώ την προφανή χημεία που υπάρχει μεταξύ τους, ακόμη και στις στιγμές που θεωρούν πως ο οριστικός χωρισμός είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση για την σχέση τους. Έχοντας κάνει γκελ στο κοινό από την υπεροπτική αρχικά, αλλά ηρωική στο φινάλε παρουσία του στο σίκουελ του Top Gun, ο σωματώδης Glen Powell, μοιάζει ως ο ιδανικός παρτενέρ για την υπερβολικά σέξι κι όποιος αντέξει, μπας και καλύψει τις υποκριτικές της αδυναμίες, Sydney Sweeney, που δεν θα κάνω πως την έχω ματαδεί, εφόσον δεν γνωρίζω καν την ύπαρξη του σίριαλ Euphoria που την έχει κάμει ευρύτερα διάσημη. Παρόλη την γυμνασμένη τους κορμοστασιά, που δεν διστάζουν να επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία, αμφότεροι μοστράρουν ως τρωτοί και έτοιμοι να τσαλακωθούν, σε σεκάνς σλάπστικ κωμικές, που πάντως δεν βγάζουν το τόσο χιούμορ που θα περιμέναμε.

Ευθύνη που σίγουρα φέρει ο σχεδιαστής και έχοντας το γενικό πρόσταγμα Will Gluck (Annie ριμέικ, Peter Rabbit, Easy A), που διαθέτει μια ικανή εμπειρία στο συγκεκριμένο genre, χάρη στο πιο εμπνευσμένο Friends With Benefits. Εδώ ο ντιρέκτορας χρησιμοποιώντας την βάση του κλασικού μυθιστορηματικού play, ακολουθεί πιστά την φόρμουλα της σύνταξης του πιασάρικου λοβ στόρι, βάζοντας στο παιχνίδι ένα σωρό υπερβολές κι ακρότητες, όπως ας πούμε την κοινή βουτιά στο λιμάνι του Σίδνει, μετά την αποτυχημένη απόπειρα αναβίωσης του "i'm the king of the world" του Τιτανικού, ταινίας που αφήνει τα στίγματα της σε μπόλικα σημεία της πλοκής. Όπως τα σημάδια τους αφήνουν σε τυχαίους τοίχους, μαρκίζες κι επιφάνειες τα Σεξπιρικά συνθήματα αγάπης, έτσι για να τονιστεί πιότερο το πνεύμα του Βαλεντίνου, που πάντοτε στις ημέρες γιορτής του, δίνει το μαρς για να κυκλοφορήσουν στις αίθουσες ανάλαφρες, όπως και εμπορικότατες όμως, κομεντί όπως το Anyone But You...

Λατρεύω να σε Μισώ (Anyone But You) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2024 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Priscilla Poster ΠόστερPriscilla
της Sofia Coppola. Με τους Cailee Spaeny, Jacob Elordi, Ari Cohen, Dagmara Domińczyk.

Επίσημη Αγαπημένη
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Στις εποχές που τα εγχώρια τηλεοπτικά δίκτυα ήταν μόνο δύο και όχι τα εκατό που ασχολούνται όλη μέρα με ροζ κουτσομπολιά και χωρισμούς, δεν ήταν και τόσο διαδεδομένες οι πληροφορίες για τον προσωπικό βίο των σταρς, ειδικά των ξένων, αφού το πιπεράτο νέο ξεθώριαζε, μιας και έκανε καιρό να τα ταξιδέψει από την άλλη άκρη του Ατλαντικού ίσαμε τα μέρη μας. Για τον Έλβις ας πούμε, σχεδόν όλοι γνώριζαν πως είναι νυμφευμένος με την τυχερή Πρισίλα, ελάχιστοι όμως γνώριζαν την εικόνα της, περιορισμένοι στις κακοτυπωμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Ντομινό και του Φαντάζιο. Μέχρι που λίγο πριν εκπνεύσουν τα 80s, με την ώριμη εμφάνιση, στα πλέον 40 της, στην ανατρεπτική κωμική τριλογία των ΖΑΖ, Naked Gun, πειστήκαμε πως ως ομορφάδα ήταν αντάξια να σταθεί δίπλα στον Βασιλιά του Ροκ'ν'Ρολ ως η Επίσημη Αγαπημένη. Γιατί από ανοφίσαλ η Αστραπή του Μέμφις, λογικά πρέπει να μετρούσε πολλές πολλές εκατοντάδες...

Priscilla Quad Poster
Στα 14 της χρόνια η ντροπαλή και χαμηλών τόνων Πρισίλα Μπολιέ, περνά μια απολύτως νηνεμική ζωή, μαζί με την πολυμελή οικογένεια της στην Δυτική Γερμανία, χώρα όπου έχει αποσπαστεί με μετάθεση ο υψηλόβαθμος αξιωματικός της Αεροπορίας. Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που εντελώς αναπάντεχα θα παραστεί ως προσκεκλημένη σε πάρτι που διοργανώνει ο νούμερο ένα αστέρας του παγκόσμιου πενταγράμμου Έλβις Πρίσλεϊ, που - κατά κάποιο τρόπο - υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην ίδια περιοχή. Δεν χρειάστηκε πολύ, παρά μόνο μια ματιά για να κατανοήσει ο διαβόητος καλλιτέχνης, πως παρά την δεκαετή απόσταση που τους χωρίζει, αλλά και του ανήλικου της μικράς, πως εκείνη θα είναι η γυναίκα που κάποια στιγμή, θα στεφανωθεί με δόξες και τιμές.

Και κάπως έτσι εκκινεί ένα ειδύλλιο, ένα από τα πλέον ιστορικά του εικοστού αιώνα, σχετικά ανάρμοστο από όποια άποψη κι αν το κοιτάει κανείς. Αρχικά από το γεγονός πως η κορασίς δεν έχει ακόμη τελειώσει ούτε το γυμνάσιο καλά καλά, για να έρχεται τόσο πολύ κοντά με ένα ποπ είδωλο που ην δεδομένη στιγμή βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του. Και που από την μεριά του δεν θέλγεται, μήπως και νοικοκυρευτεί από τις αναλόγου λάμψης συντρόφους του στο πανί - και ουχί μόνον - όπως η Ann Margret ή η Sinatra θυγάτηρ, παρά κοκαλώνει και μόνο στην θωριά μιας άμαθης παιδούλας, που η μοίρα έστειλε να διαβεί το κατώφλι της οικίας του. Η πιο γλαφυρή έκφανση του αναρμόστου, έχει να κάνει με το τι θα πει η οικογένεια, ειδικά ο καραβανάς πατήρ που τα λέει και δήθεν τσεκουράτα, που βρίσκεται και στην πιο δύσκολη των θέσεων, αφού πως στην ευχή μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα θέλω του πιο διάσημου, ίσως, ανθρώπου, σε ολόκληρο τον πλανήτη? Θα την ήθελα μια λίγο πιο εμβάθυνση σε αυτόν τον γονικό χαρακτήρα, αφού έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως συμπεριφέρεσαι όταν ο "αγαπητικός" της κόρης σου, είναι αυτός ο ίδιος που ερμηνεύει το Love Me Tender...

Και που την μορφή του επεξεργάζεται αυτή η βιογραφική - ιστορική ταινία, αναμφίβολα έχοντας την πιο από πρώτο χέρι πηγή γίνεται, αφού ουδείς θα μπορούσε να αφηγηθεί τα συμβάντα από εκείνη που βρέθηκε στο πλευρό του για κοντά μιάμιση δεκαετία από το 1969 της γνωριμίας μέχρι το 1973 που η Πρισίλα εγκατέλειψε μια και καλή την πολύβουη Γκρέισλαντ. Με ντοκουμέντα παρμένα μέσα από τα απομνημονεύματα της (που φέρουν τον άκρως...πρωτότυπο τίτλο Elvis And Me) κτίζεται μια, πολύ διαφορετική από τις αναμενόμενες αγιογραφικές, biopic ενός τοτέμ που άπαντες γνώριζαν τα κουσούρια του. Αμφεταμίνες, ποτά, ναρκωτικές ουσίες από την μια μεριά της βρώσης και της πόσης, βιαιοπραγίες, κυκλοθυμίες και ανήκουστα ξεσπάσματα από την έτερη της συμπεριφοράς. Εννοείται πως όταν περνούσαν είτε τα νεύρα είτε οι ονειρώξεις των drugs, ο Έλβις δεν ήταν παρά να καλοσυνάτο χουχουλιάρικο αγοράκι που αγκάλιαζε μετά μπόλικης θέρμης το γυναικάκι του. Δεν βγάζεις άκρη...

Ομοίως δεν βρίσκω και τον ιδιαίτερο λόγο που η Coppola πήρε το ρίσκο να ασχοληθεί με αυτή την υπόθεση, αφού δεν νομίζω πως ακόμη και στην εποχή που η παραμικρή σερνική παγαποντιά ανάβει τον συναγερμό του #metoo, υπάρχει σοβαρό νοιάξιμο για την μορφονιά της μαρκίζας. Κατά βάση υποτακτική, χωρίς σπουδαίες αντιδράσεις στα θέλω του Πατριάρχη, όχι έντονα επιδεικτική στην σπατάλη των εκατομμυρίων, ούτε εκνευριστικά φωνακλού, ουσιαστικά μια τυπική Yes Sir δηλαδή νοικοκυρά των 60s που μεγαλώνει το παιδί της ολομόναχη για μήνες, σαν φυλακισμένη σε έναν τεχνητό παράδεισο, από όπου απουσιάζει ο Κύρης, έχοντας γυρίσματα ή συναυλίες, χιλιάδες μίλια μακριά. Κι όταν εμφανιστεί, πιότερες είναι οι ώρες που θα περάσει με την αντροπαρέα παρά με εκείνη, την παραπεταμένη...

Που πάντως αποδίδεται έξοχα και αρκετά όμοια σε κοψιά, από την δεν την λες και πολύ γνωστή Cailee Spaeny, σε μια ερμηνεία που της χάρισε τόσο το τιμητικό Βόλπι στην Βενετσάνικη Μόστρα όσο και μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Απεναντίας η επιλογή για να ερμηνεύσει τον King, ο Jacob Elordi, μάλλον προς το πιο ποιητικό βαδίζει, αφού δεν ομοιάζει παρά ελάχιστα μαζί του, είναι υπερβολικά ψηλότερος και σημαντικά πιο αδύνατος, σαφώς ασχημότερος και μάλλον με ιταλιάνικη παρά τροπική κοψιά, ενδεχομένως για να τονιστεί παραπάνω η ειδωλική κορμοστασιά, που φαντάζει σχεδόν η διπλάσια - στα πάντα - της μικροκαμωμένης συμβίας. Δεν μου άφησε καλή εντύπωση, ουσιαστικά δεν μου άφησε καθόλου εντύπωση, σε στιγμές διαλεκτικού σινεμά επιπέδου, που το θήλυ κερδίζει με άνεση το παλαμάκι της πλατείας.

Θεατών που καλούνται να παρακολουθήσουν κάτι διαφορετικότερο του μόλις περσινού πονήματος του Luhrmann, άλλωστε αυτό μαρτυρά και το αντίπερα Priscilla του τίτλου, στηριγμένου όμως σε στοιχεία που δεν αμφισβητούνται πόντο. Η ατμοσφαιρικά δημιουργική μπαγκέτα της Sophia δηλώνει παρούσα σε οποιαδήποτε σεκάνς, είτε αφηγηματικής συνέχειας είτε τύποις εμβόλιμη έως και ξεκάρφωτη. Δεδομένο σκηνοθετικής πειθαρχίας που θα ικανοποιήσει απόλυτα το σκληροπυρηνικό της φαν κλαμπ, όπως το έκτισε από τον καιρό του Translation, της Antoinette, του Somewhereτου Bling Ring, του Beguiled. Ένα ντούμπλε φας πορτρέτο για τους φαινομενικά αταίριαστους πόλους ενός από τα μυθικότερα ανδρόγυνα της ιστορίας, που όμως μόνον ο θεόρατος ένας, ανισότατα, δικαιούται την λεοντική μερίδα αυτού του θρύλου. Και που, τι κρίμα, στις δύο ώρες της διάρκειας του έργου, δεν ακούγεται ούτε μισή νότα από τα όσα αθάνατα έχει τραγουδήσει...

Priscilla Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2024 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Πλάνο 75 (Plan 75) Poster ΠόστερΠλάνο 75
της Chie Hayakawa. Με τους Chieko Baisho, Hayato Isomura, Stefanie Arianne.

Δικαίωμα?
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Τεράστια κουβέντα σηκώνει το θέμα. Εξ ορισμού κανείς, κανείς όμως, ακόμη κι αν βρίσκεται σε τρομακτικά δυσχερή θέση, κυρίως λόγω βαριάς ασθένειας που μπορεί να τον βασανίζει, δεν έχει κανένα δικαίωμα να βάζει, καθ οιονδήποτε τρόπο, στην ζωή του. Απλά και μόνο γιατί δεν του ανήκει, δεν την κάνει ότι του γουστάρει, ενώ υποβιβάζει έως και εκμηδενίζει το νόημα και την αξία της. Για τον προαναφερόμενο λόγω της απώλειας της ατομικής υγείας και για να μην βιώσει κανείς άδικα τόσο την βάσανο του πόνου, μα το σημαντικότερο την ολοσχερή στέρηση της αξιοπρέπειας, όχι και λίγες κοινωνίες έχουν αποδεχτεί την εθελοντική ευθανασία, στην ουσία έχοντας πειστεί πως ο άνθρωπος δεν τερματίζει τον βίο, του, απλά φέρει κοντύτερα ημερολογιακά τον προδιαγεγραμμένο θάνατο του. Η περίπτωση του Plan 75, προσεγγίζει μια διαφορετική όψη του ζητήματος, αυθαίρετη, σίγουρα scifiκή και δίχως σοσιολογικό υπόβαθρο, που μάλλον αντιμετωπίζεται με αρνητικό μάτι από την δημιουργό. 

Πλάνο 75 (Plan 75) Quad Poster
Ιαπωνία, μέλλον. Με τους ηλικιωμένους ανθρώπους να επιβαρύνουν την χώρα με την παρουσία τους όσο ποτέ άλλοτε, η κυβέρνηση θα εκπονήσει ένα πρόγραμμα με τον τίτλο Πλάνο 75, σύμφωνα με το οποίο όλοι όσοι συμπληρώσουν το εβδομηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους, θα μπορούν εθελοντικά να θέσουν τέρμα στον βίο τους, με την αρωγή της ευθανασίας. Χάρη στις υποσχέσεις του κράτους για ανταποδοτικά οφέλη σε όσους λάβουν μέρος, το σχέδιο θα έχει τεράστια επιτυχία με τα γεροντάκια να συρρέουν στα γραφεία υποδοχής προκειμένου να συμπληρώσουν τις αιτήσεις, που θα τους στείλουν χωρίς πόνο και κόπο στον άλλο κόσμο.

Φυσικά και προσπερνούμε το αδιανόητο του πράγματος, που δεν έχει να κάνει προσωποποιημένα με την γιαπωνέζικη διοίκηση, αφού το πράγμα έχει πιο παγκοσμιοποιημένη χροιά, προκειμένου να αφοσιωθούμε στην παρακολούθηση των όσων έχει να πει η ιστορία. Εννοείται πως δεν υπάρχει καμία απολύτως αντίδραση στην παρακινούμενη νομιμοποίηση της αναίμακτης αυτοκτονίας, από τον λαό, αντιθέτως το προμόσιον της υπηρεσίας λειτουργεί τόσο άψογα, ώστε οι ενδιαφερόμενοι να νιώθουν πως τους γίνεται και μια τεράστια χάρη στο πέρασμα τους από τούτο τον τόπο στον απέναντι. Και φυσικά δεν προσμετρούν τα τεράστια κέρδη για το κράτος, που δεν έχει να πληρώνει φάρμακα, γιατρούς και εννοείται συντάξεις, λεφτά που έχει προεισπράξει από τους οσονούπω μακαρίτες, όσο εκείνοι ήσαν ενεργοί ως εργαζόμενοι. Χμ, νομίζω πως εδώ το Μέιντ Ιν Τζαπαν παίζει τον ρόλο του, δεν θα γινόταν μου φαίνεται να το κουβεντιάσουμε καν το θέμα, αν η υπόθεση εξελισσόταν στην Δυτική Ευρώπη ας πούμε.

Συνεπώς με μοχλό πίεσης της εξέλιξης τις αιτήσεις ευθανασίας που πληθαίνουν στις σχετικές ρεσεψιόν της εταιρίας, αλλά και τις μαζικές "εκτελέσεις" στην γραμμή των κρεβατιών όπου τα παππούδια ξαπλώνουν για να πιουν το τελευταίο τσάι, παρακολουθούμε επιλεκτικά κάποιες προσωπικές ιστορίες ατόμων που στήνουν την μικροκοινωνία του Πλάνου. Η μελαγχολική γιαγιούλα, που δεν αντέχει άλλο την μοναξιά και ελπίζει πως νεκρή θα βρει την λύτρωση στο πρόβλημα της, ο φιλόδοξος νεαρός υπάλληλος της φίρμας που συντάσσει με πάθος τους φακέλους συμμετοχής, μέχρις ώτου εμφανιστεί μπρος του ένας συγγενής, η νεαρή μετανάστης από τις Φιλιππίνες που εργάζεται στο τμήμα αποθήκευσης των υπαρχόντων των - σύμφωνα με την Κυβέρνηση - βαρών της κοινωνίας. Και όσο οι απόμαχοι σχηματίζουν ουρές για να θανατωθούν, τόσο οι διοικούντες κάνουν λόγο για μείωση του ορίου, ακόμη και στα 65 χρόνια ζωής!

Αποσπώντας την βασική ιδέα από την αριστουργηματική Μπαλάντα του Ναραγιάμα, η σκηνοθέτις Chie Hayakawa, πραγματοποιεί ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο, σκιτσάροντας ένα δυστοπικό δράμα, όπου στο τραπέζι της συζήτησης πέφτουν τα υπέρ και τα κατά, στο ενδεχόμενο που η ευθανασία, τουλάχιστον για τα γερόντια, γίνει νόμος του κράτους. Ενδιαφέρουσες και συγκινησιακά φορτισμένες οι φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους υποιστορίες, μέχρι την στιγμή που θα ενωθούν κάπου εκεί στην εκπνοή, τονίζουν τα δεδομένα ζητήματα που ενδεχόμενα θα έστελναν τον γηρασμένο κόσμο στην θυσία. Μοναξιά, περιθωριοποίηση, απαξίωση, μηδενισμός. Θα περίμενε κανείς να δώσει το σενάριο έναν παραπάνω τονισμό, στο πως αποδέχεται ή εχθρεύεται το Πλάνο 75 ο νεαρότερος κόσμος, εκεί που μάλλον θα υπήρχε μπόλικη φασαρία στο ήσυχο και βραδυκίνητο στην αφήγηση του φιλμ. Αφού εκτιμώ πως δεν μου είναι αρκετή η τελική Στάση της ισοπεδωμένης γριούλας Μίτσι - μια εκπληκτική ερμηνεία από την βετεράνο ηθοποιό Chieko Baisho - για να δώσει το σύνθημα πως ακόμη και στα 70 πλας, ουδείς μπορεί να αποκληθεί ανίκανο σκουπίδι από τον οποιονδήποτε.

Πλάνο 75 (Plan 75) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2024 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Poster ΠόστερΑργκάιλ
του Matthew Vaughn. Με τους Bryce Dallas Howard, Sam Rockwell, Bryan Cranston, Catherine O'Hara, Henry Cavill, Sofia Boutella, Dua Lipa, Ariana DeBose, John Cena, Samuel L. Jackson.

Η Φαντασία μου τα φταίει...
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Πριν από κανά μισό αιώνα, την πρώτη και τελευταία φορά που επισκέφτηκα το πιο βαρετό νησί της Μεσογείου, φυσικά και της Ελλάδας, χιλιοτσαντισμένος που το εξάβολτο παπί είχε κολλήσει μοτέρ, φορτωμένο δυο τόνους μπαγκάζια, σε κάτι ατέλειωτες ανηφόρες του 40 τα εκατό κλίση, είχα αρχίσει να σκιτσάρω στο χαρτί το πως θα μπορούσε κανείς να τα κάνει όλα μαντάρα και να διαλύσει την ρομαντζαδούρα των Λάκτα ζευγαρακίων, στην..."ω τι πρωτότυπη" απόλαυση της θωριάς του ήλιου να βουλιάζει στην θάλασσα, επιχειρώντας μια ελεύθερη κατάβαση με ένα πειραγμένο Μίνι Μόκε, από την μια στην άλλη φρεσκοβαμμένη ασβεστίλας μπλιαχ στέγη, ίσαμε το λιμάνι, κορνάροντας ασταμάτητα και έχοντας Μπάρι Γουάιτ στα ηχεία τέρμα, για να γουστάρουμε. Κάποιος μου χρησιμοποίησε την ιδέα και την έκανε σκηνή ταινίας. Αν, δε, ο Matthew Vaughn έβαζε και το ηφαίστειο να πάρει μπροστά, μπας και ολοκληρωθεί η καταστρόφα, θα είχα υφάνει και κασκόλ με το όνομα του!

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Quad Poster
Την καλύτερη φάση της λογοτεχνικής της καριέρας διανύει η συγγραφέας Έλι Κόνγουέι, αφού τα βιβλία της με κεντρικό χαρακτήρα τον υπερκατάσκοπο Αργκάιλ γίνονται ανάρπαστα. Ελάχιστα πριν ολοκληρώσει την συγγραφή του πέμπτου τόμου με τις περιπέτειες του ήρωα της, θα νιώσει πως δυσκολεύεται να βρει το κατάλληλο φινάλε στο στόρι, γι αυτό και θα αναζητήσει την βοήθεια των αγαπημένων της γονιών, ταξιδεύοντας ανέμελη και με μοναδική της συντροφιά τον λατρεμένο της γάτο για το πατρικό της, στην αμερικάνικη επαρχία.

Ταξίδι με το τρένο που θα αποδειχτεί γεμάτο εκπλήξεις για την χαρισματική νοβελίστα, αφού κατά την διάρκεια του, θα βρεθεί εντελώς αναπάντεχα, στο μέσον καταιγιστικών πυρών που θα έχουν σαν στόχο εκείνη, από οπλισμένους αγνώστους που την έχουν βάλει στο στόχαστρο. Γνωρίζοντας συνάμα τον Άινταν, έναν μυστηριώδη άντρα που θα της δηλώσει πως βρίσκεται στο πλευρό της για να την προστατεύει, μπερδεύοντας την ακόμη περισσότερο για το αν όσα βιώνει είναι πραγματικά ή κι αυτά ανήκουν στην σφαίρα της αχαλίνωτης φαντασίας της.

Και κάπως έτσι αρχίζει να ξεδιπλώνεται ο επί του εκράν πανζουρλισμός, αφού η ζουμπουρλού κοπελούδα θα πληροφορηθεί πως μια πανίσχυρη παρακρατική οργάνωση την έχει βάλει στο στόχαστρο, πιστεύοντας πως μέσα από τα γραπτά της μπορεί να εξάγει αποκαλύψεις για την δράση των απανταχού μυστικών πρακτόρων. Για μήπως ούτε αυτή είναι η πραγματικότητα που το σεναριακό κουβάρι ξετυλίγει μέσα σε πανδαιμόνιο πυρών κι εκρήξεων? Στην ουσία στο τραπέζι πετιούνται γύρω στη μισή ντουζίνα εκδοχές, του τι στην ευχή τρέχει, ανοίγοντας πολλαπλάσια σταυροδρόμια εξέλιξης της πλοκής, με γνώμονα τα διαρκή τουίστ και τις αποκαλύψεις των όσων δεν είναι αυτό που φαίνονται. Μπέρδεμα? Ίσως, αλλά δοσμένο με τον πιο πιασάρικο τρόπο που υπάρχει.

Αφού στο κόλπο πρώτα και πάνω από όλα παίζει ο κανόνας της γύρας ανά τον πλανήτη που ισχύει σε κάθε οποιαδήποτε περίπτωση παρακλαδιού 007, με την κάμερα να βολτάρει, από την Σαντορίνη και την Λόνδρα, μέχρι την Μέση Ανατολή και την Βουργουνδία. Πόντο με τον πόντο σε κάθε τέτοιο βήμα στην υδρόγειο, σκάζει και μια καινούργια αποκάλυψη, απρόβλεπτη τις πιο πολλές φορές αλλά και μηδενικά ορθολογική, που με τον ρυθμικό τρόπο που σερβίρεται να κάνει τον θεατή να αναρωτιέται, τι πρόκειται να ακολουθήσει κατοπινά. Μαγιά Vaughn εν ολίγοις, ντιρέκτορα εξελισσόμενου σε μετρ της γλαφυρού ύφους και ακραία διασκεδαστικής περιπέτειας δράσης με πρακτόρους, μετά την διάνα της τριλογίας του Kingsman, που διαθέτει μια ιδιαίτερα ελκυστική γοητεία.

Σεκάνς που κόβουν ανάσες, δοσμένες με μέσα από ένα πρίσμα υπερεαλιστικό που δεν συνάδει με τους κανόνες της φυσικής, συνθέτοντας κατά έναν τρόπο μακροσκελή βίντεο κλιπς, με μουσικές επενδύσεις ντίσκο με Sylvester, ρομάντσου με Leona Lewis, αλλά και κλάσικ αφού ως και ολοκαίνουργoυς Beatles διαθέτει η κασέτα. Στήνοντας έτσι έναν φαντεζί κατασκοπικό χαλασμό γεμάτο με ετερόκλητες κινηματογραφικές περσόνες, όπως έναν Σούπερμαν Henry Cavill, εδώ στην μόστρα του αήττητου Αργκάιλ, έναν πρωταθλητή του WWE John Cena για στενό συνεργάτης, έναν Breaking Bad Bryan Cranston και μια μαμά του Κέβιν Catherine O'Hara ως γονείς της συγγραφέως, μια υπερσέξι ποπ σταρ Dua Lipa για το εντυπωσιακό φαμφατάλ μπάσιμο και για να μην λείψει το κλισέ, έναν παντού ίδιο ενορχηστρωτή των "καλών" ομάδων κρούσης, που και βέβαια φέρει την εικόνα του Sam Jackson. Ανσάμπλ που περιτυλίγει με μπόλικο κέφι το βασικό ντουέτο στο στάρινγκ, δηλαδή την θυγατέρα του Ρίτσι, Bryce Dallas Howard, ως τρανσφόρμερ συγγραφέα, με κιλάκια παραπάνω, αλλά και μάτια τιγρίσια στο δεύτερο ημίχρονο που λιώνουν καρδιές και τον νούμερο ένα ρολίστα της γενιάς του, Sam Rockwell, που υποδύεται τον ευαίσθητο όσο και ατρόμητο σωματοφύλακα της!

Παιχνιδιάρικο, ανατρεπτικό, ροδάνι στο τέμπο του, αλλά και ανάρμοστο στην όποια προσέγγιση της αληθινότητας, το φιλμ ορίζει με ευκολία αυτό που αποκαλούμε ενοχική απόλαυση, για όποιον στρωθεί στο σινεπλέξ κάθισμα του, αποδεχόμενος πως θα παραμυθιαστεί για τα εφετζίδικα καλά, με όσα πρόκειται να παρακολουθήσει. Εν αναμονή των συνεχειών νομίζω ενός νέου πιθανού τριπτύχου, αν και εφόσον όμως οι μποξόφηδες λαλήσουν βροντερά, πράγμα που μέχρι ώρας δεν έχει επαληθευτεί στις μέτριες εισπράξεις που έχει καταφέρει ο Argylle στην επίσημη κυκλοφορία του...

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2024 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Τα παιδιά του χειμώνα (The Holdovers) Poster ΠόστερΤα παιδιά του χειμώνα
του Alexander Payne. Με τους Paul Giamatti, Da’Vine Joy Randolph, Dominic Sessa, Carrie Preston, Andrew Garman, Tate Donovan, Gillian Vigman, Brady Hepner, Jim Kaplan, Alexander Cook, Michael Provost.


Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

“Είμαστε όλοι μόνοι μας μαζί”

Ο Constantine Alexander Payne γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1961 (θα έχει γενέθλια δηλαδή σε λίγες ημέρες) στην πόλη Όμαχα της Πολιτείας Νεμπράσκα στις ΗΠΑ. Είναι ελληνικής καταγωγής, με ρίζες που κρατούν από τη Σύρο, τη Λιβαδειά και το Αίγιο. Το επίθετο του πατέρα του ήταν «Παπαδόπουλος». Το 2022 απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα.

Τα παιδιά του χειμώνα (The Holdovers) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο ταπεινό φεστιβάλ του Telluride στις ΗΠΑ, στις 31 Αυγούστου του περασμένου χρόνου. Στην Ελλάδα, έκανε την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο, παρουσία του σκηνοθέτη, ο οποίος έδωσε και MasterClass. Οι μόνες του ταινίες που δεν προβλήθηκαν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι το «Σχετικά με τον Σμιντ» και το «Σκάνδαλα στα θρανία». «Τα παιδιά του χειμώνα» είχαν υποψηφιότητα για τρεις Χρυσές Σφαίρες, κερδίζοντας τις δύο: α' ανδρικού ρόλου σε κωμωδία ή μιούζικαλ, για τον Paul Giamatti και β' γυναικείου ρόλου για την Da’Vine Joy Randolph. Επίσης, η ταινία είναι υποψήφια για επτά BAFTA και για πέντε Oscar! Σε ότι αφορά τα Όσκαρ, οι υποψηφιότητες είναι οι εξής: καλύτερης ταινίας, πρωτότυπου σεναρίου, μοντάζ, α' ανδρικού ρόλου για τον Paul Giamatti και β' γυναικείου ρόλου για την Da’Vine Joy Randolph.

Φιλμογραφία: Οι οχτώ μεγάλου μήκους ταινίες που έχει σκηνοθετήσει ο Alexander Payne αξιολογικά για τον γράφοντα – από την πιο αγαπημένη, στη λιγότερο αγαπημένη – είναι οι εξής: 1) Πλαγίως (Sideways, 2004), 2) Νεμπράσκα (Nebraska, 2013), 3) Σχετικά με τον Σμιντ (About Schmidt, 2002), 4) Πολίτης Ρουθ (Citizen Ruth, 1996), 5) Τα παιδιά του χειμώνα (The Holdovers, 2023), 6) Σκάνδαλα στα θρανία (Election, 1999), 7) Μικρόκοσμος (Downsizing, 2017) και 8) Οι απόγονοι (The Descendants, 2011).

Η υπόθεση: Μασαχουσέτη, Νέα Αγγλία στην βορειοανατολική περιοχή των ΗΠΑ, Δεκέμβριος του 1970. Ο Πολ Χάναμ είναι καθηγητής Αρχαίων Πολιτισμών στην υψηλού κύρους Ακαδημία Μπάρτον, που προετοιμάζει άρρενες γόνους ευκατάστατων οικογενειών, να μπουν σε κάποιο από τα πρεστιζάτα πανεπιστήμια της χώρας. Ο Χάναμ είναι κέρατο βερνικωμένο: δεν κάνει συμβιβασμούς και δεν χαρίζεται σε κανέναν, έχοντας τη φήμη του δύσκαμπτου και δύσκολου. Οι μαθητές του δεν τον χωνεύουν, οι συνάδελφοί του τον αποφεύγουν και ο διευθυντής της Ακαδημίας, τον έχει βάλει στο μάτι, ακριβώς επειδή του πάει κόντρα. Έτσι, στις διακοπές των Χριστουγέννων, καλείται να πληρώσει το τίμημα: θα πρέπει να «νταντεύσει» όσους μαθητές δεν έχουν κάπου να πάνε κατά τη διάρκεια των γιορτών. Δεν τον χαλάει αυτό: έτσι κι αλλιώς, μόνος του είναι, δεν είχε κάτι κανονισμένο για τα Χριστούγεννα. 

Στην αρχή είναι τέσσερις οι μαθητές, τελικά απομένει μόνον ένας: ο Άνγκους, ένας 18χρονος ταραχοποιός, πολύ καλός μαθητής, του οποίου η άσχημη συμπεριφορά μπορεί να οδηγήσει στην αποβολή του από την Ακαδημία και - αναπόφευκτα - σε Στρατιωτική Σχολή. Ο Πολ και ο Άνγκους έχουν στην ιδιότυπη παρέα τους και την Μαίρη, μια Αφροαμερικανή, μαγείρισσα και επικεφαλής της καντίνας της Ακαδημίας, η οποία θρηνεί τον χαμό του γιου της στον πόλεμο του Βιετνάμ. Θα μπορέσουν οι τρεις τόσο ετερόκλητοι και πληγωμένοι χαρακτήρες να παραμερίσουν τις διαφορές τους και κυρίως τις αρτηριοσκληρώσεις τους και να κάνουν κάτι που μοιάζει ως τιμωρία, να εξελιχθεί σε κάτι πολύ όμορφο;

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις που εδώ ο αγαπημένος Alexander Payne γυρίζει την πιο... Hirokazu Kore-eda ταινία του! Γιατί, τι άλλο μπορεί να είναι αυτό που βλέπουμε από τη δημιουργία μιας ιδιότυπης οικογένειας από παρίες της αμερικάνικης κοινωνίας, οι οποίοι έχουν μείνει – συμβολικά ή/ και κυριολεκτικά – χωρίς οικογένεια; Από τη μία, ο καθηγητής. Αλλήθωρος, με έντονη σωματική οσμή λόγω έλλειψης ενός ενζύμου, δύστροπος και χωρίς κανέναν δεσμό ούτε με τους προγόνους του (θέμα που του προκαλεί πόνο) ούτε με κάποια γυναίκα, που θα του απέφερε απογόνους. 

Από την άλλη, ο μαθητής. Χωρίς πατρικό πρότυπο (ο πατέρας έχει πεθάνει – ή μήπως «πεθάνει»; ) και με μια μητέρα, που προτιμά να τον αφήσει να περάσει μόνος του τις χριστουγεννιάτικες διακοπές παρά εκείνη να θυσιάσει ή να πάει πιο πίσω το ταξίδι του μέλιτος με τον νέο της σύζυγο, πάντα βρίσκει τον τρόπο να μπλέκει σε μπελάδες. Τέλος, η μαγείρισσα. Οικογένειά της ήταν ο γιος της, ο οποίος όμως σκοτώθηκε ως φαντάρος στο Βιετνάμ. Θα μπορούσε να είχε γλυτώσει. Θα μπορούσε να ζει ακόμα. Αν δεν ήταν Αφροαμερικάνος, θα μπορούσε να είναι μαθητής της Ακαδημίας, όπου η μητέρα του ταΐζει δεκάδες πολύ πιο τυχερούς και προνομιούχους συνομηλίκους του, που δεν κινδυνεύουν να πάνε στον πόλεμο. Αυτός είναι για τους φτωχούς... 

Και οι τρεις με τραύματα και οι τρεις θυμωμένοι και οι τρεις στο περιθώριο. Και οι τρεις με καβούκι γύρω τους, φαινομενικά αδιαπέραστο. Η Μαίρη είναι ο καταλύτης θαρρείς για να πλησιάσουν κοντά οι δύο άρρενες της «οικογένειας». Κάθε φορά που ένας κανόνας καταπατείται, έρχονται πιο κοντά. Κάθε φορά που κάποια βεβαιότητά τους αμφισβητείται, έρχονται πιο κοντά. Κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με τους φόβους τους και ηττώνται, έρχονται πιο κοντά. Η σκουριασμένη πανοπλία τους ραγίζει και γκρεμίζεται. Και μετά, έρχεται ο αλληλοσεβασμός. Και η εμπιστοσύνη. Όπως τα έλεγε ο Sean Connery παλιότερα: «First we try, then we trust». 

Η πορεία τους θα είναι εξαγνιστική. Θα μαλώσουν, θα φωνάξουν ο ένας τον άλλον, θα ειρωνευτούν, θα πληγωθούν. Και μετά, αρχίζουν οι εκ βαθέων εξομολογήσεις. Και μετά, θα αρχίσει η αλληλοεκτίμηση. Και μετά, θα τους ενώσουν τα κατά συνθήκη – μα τόσο ζωτικά – ψέματα. Και μετά, θα μπερδευτούν τόσο γλυκά το «Γνώθι Σαυτόν» των αρχαίων Ελλήνων, το «Τα εις εαυτόν» (ή Meditations) του Ρωμαίου Αυτοκράτορα, Μάρκου Αυρήλιου (note to self: πρέπει να διαβάσω το βιβλίο χθες!) και το «Μεγάλο Ανθρωπάκι» του Arthur Penn. Και στο τέλος, μια θυσία, που σώζει δύο κι όχι έναν. Κι ένας αποχαιρετισμός, με αναλογίες με το φινάλε από τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». 

Ο Payne θέλει να μας οδηγήσει στο 1970 με κάθε τρόπο: το τρέιλερ της ταινίας μοιάζει με τα τρέιλερ ταινιών του 1970, το logo της Universal είναι το logo της όπως ήταν το 1970, η φωτογραφία παραπέμπει στα seventies, τα μαλλιά, το ντύσιμο, τα πάντα. Είναι μια γλυκιά νοσταλγία, ταυτόχρονα όμως η επικοινωνία με το σήμερα δεν απεμπολείται. Ναι, είναι μια μικρή το δέμας ταινία, με μεγάλη καρδιά όμως, που θα γλυκάνει τους θεατές που θα την παρακολουθήσουν. Όχι τίποτε συγκλονιστικό εδώ, μην παρεξηγηθώ κιόλας, αλλά κάτι ταπεινό και τρυφερό, που πολλές φορές είναι και το ζητούμενο, έτσι; Τρομερός ο Giamatti για ακόμα μια φορά, όμορφες ερμηνείες γενικώς και μια έμμεση παραίνεση να μην γίνουμε holdovers, να μην μείνουμε πίσω και, όπως το έλεγε και ο Μάρκος Αυρήλιος: «Άριστος τρόπος του αμύνεσθαι το μη εξομοιούσθαι». Μια χαρά.

Τα παιδιά του χειμώνα (The Holdovers) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2024 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Το Αγόρι και ο Ερωδιός (Kimitachi wa Dô Ikiru ka  / The Boy and the Heron) Poster ΠόστερΤο Αγόρι και ο Ερωδιός
του Hayao Miyazaki. Με τις φωνές των Luca Padovan, Robert Pattinson, Karen Fukuhara, Gemma Chan, Christian Bale, Mark Hamill, Florence Pugh, Willem Dafoe, Dave Bautista.

How Do You Live?
γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Hayao Miyazaki κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά. Ένας από τους λιγοστούς εναπομείναντες ζωντανούς θρύλους, εκεί αντάμα με τον συνομήλικό του Scorsese. Princes Mononoke (1997), Spirited Away (animated Oscar, 2001), Howl’s Moving Castle (2004), μερικά από τα σταχυολογημένα επιτεύγματα του συνιδρυτού των Ghibli Studios. Ανεξίτηλη εγγραφή στο μνημονικό μου πίσω στα 2013, σε ένα από τα πρώτα μου TIFF, το The Wind Rises, φημολογούμενη αποχαιρετιστήρια διαδρομή του αρχιμάστορα Hayao στο εκράν.

Το Αγόρι και ο Ερωδιός (Kimitachi wa Dô Ikiru ka  / The Boy and the Heron) Quad Poster
Ιαπωνία του WWII, ηρωικά πιλοταρίσματα (ο πατέρας του κατασκευαστής αεροπλάνων, έκδηλη αναφορά ξανά και στο παρόν φιλμ αλλά υπομόνεψε με τη μακρά εισαγωγή μου) και μια οδυνηρή ματιά στη χαμένη αθωότητα μιας ανθρωπότητας που βαυκαλίζεται την αυτοκαταστροφή της. Ακριβώς δαύτο είναι το κεντρικό θέμα του Miyazaki όμως το μασκαρεύει περίτεχνα. Είναι η απόδραση στο μαγικό, το φανταστικό, του κεντρικού ήρωα που είναι παιδί, αθώο, κυνηγημένο, ορφανό, σαν τον 12χρονο Mahito του νέου κυκνείου άσματος με τον τίτλο...Το Αγόρι και ο Ερωδιός. 

Ο μικρούλης χάνει τη μάνα του μέσα στους βομβαρδισμούς του Τόκιο. Ο πατέρας του παντρεύεται την αδερφή της Natsuko και μετακομίζουν στην εξοχή, όπου παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της ο Mahito παραμένει απαρηγόρητος. Όταν εκείνη μυστηριωδώς εξαφανισθεί, ένας αμφιβόλου μοχθηρότητας ερωδιός θα τον παρασύρει σε έναν μυστικό κόσμο όπου συναντώνται αλλόκοτα πλάσματα, ζωντανοί με τους νεκρούς καθώς ελλοχεύει η περιπόθητη οικογενειακή επανένωση. Ο μέγας παραγωγός Toshio Suzuki, διαχρονικός cineδοιπόρος του σκηνοθέτη, δεινοπάθησε για μια περίπου επταετία, καθώς ο Miyazaki έβγαζε περίπου ένα λεπτό ταινίας το μήνα έχοντας αισθητά επιβραδύνει τους ρυθμούς του. 

Παρά τη χρήση τελευταίας τεχνολογίας και την πρωτιά χρήσης IMAX, το εργόχειρο παραμένει το σήμα κατατεθέν που από τα πρώτα λεπτά θέασης, συνεπικουρούμενο από το ονειρικό score του Joe Hisaishi βαυκαλίζει σιωπηλά τις αισθήσεις, βυθίζοντας το βλέμμα σε ένα άλμπουμ εικόνων που ευθέως γνέφουν προς το μέρος της ιστορικής εικονογραφίας ενός δημιουργού που αρνείται πεισματικά να αφήσει πίσω την παιδικότητά του ως το τελευταίο κάδρο. 

Το Αγόρι και ο Ερωδιός. Πήρε Χρυσή Σφαίρα, άνοιξε επίσημα το τελευταίο TIFF, προτάθηκε και για όσκαρ όπου μπορεί και να χάσει από το Spider-Verse 2. Τι σημασία έχουν όλα αυτά όμως; Όπως τότε που ο Akira Kurosawa έφκιανε το Dreams (1990) και μας χτυπούσε καμπάνες για την πυρηνική καταστροφή του πλανήτη μέσα από το φάσμα της τραγικότερης ανοησίας όλων, αυτού του πατέρα των πάντων που λέγεται Πόλεμος. Από την εναντιοδρομία του Ηράκλειτου έως τα παράλληλα σύμπαντα του Miyazaki η μέθεξις είναι η ίδια. Πως η ανθρωπότητα θα επιβιώσει εναγκαλιζόμενη τη μαγεία ιδωμένη μέσα από τα παιδικά μάτια της αθωότητας. Ο Ερωδιός φέρνει ένα σημείωμα στον Mahito από τη χαμένη μητέρα του που γράφει “How do you Live?», αναφορά σε ένα δημοφιλές γιαπωνέζικο βιβλίο της εποχής (1937). 

Η ερώτηση είναι αμείλικτα απλή στη διατύπωσή της, στραμμένη ως καθρέπτης στον καθένα μας ξεχωριστά. Από την άλλη, τι κι αν η αστείρευτη φαντασία ενός τέτοιου γητευτή των εικόνων δείχνει να περιπλανάται ατέρμονα προς χάριν της στιγμής, σάμπως ο Federico Fellini λίγες φορές το έπραξε τούτο το συγγνωστό αμάρτημα; Κι επειδή εκ των πραγμάτων συνάγεται η περίπου αναπόδραστη βεβαιότητα ότι ο Ερωδιός θα είναι τω όντι η τελευταία βαθιά υπόκλιση του Hayao, ας του ανταποδώσουμε ότι δικαιωματικά έχει κατακτήσει. Αληθινή πέρα για πέρα ευγνωμοσύνη.

Το Αγόρι και ο Ερωδιός (Kimitachi wa Dô Ikiru ka  / The Boy and the Heron) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2024 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου (Nu astepta prea mult de la sfârsitul lumii / Do Not Expect Too Much from the End of the World) Poster ΠόστερΜην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου
του Radu Jude. Με τους Ilinca Manolache, Ovidiu Pîrșan, Daniel Popa, Nina Hoss, Uwe Boll, Dorina Lazar, László Miske.


"Λύκε, πού είναι το κράνος σου;" που λέει και ο λαγός...
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Η... διπλή ζωή της Άντζελας, χα!

Ο Radu Jude είναι Ρουμάνος σκηνοθέτης και σεναριογράφος, που γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1977, στο Βουκουρέστι. Σπούδασε Σκηνοθεσία στη ρουμανική πρωτεύουσα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, με τίτλο «Το πιο ευτυχισμένο κορίτσι στον κόσμο» (Cea mai fericitã fatã din lume/ The Happiest Girl in the World, 2009), επιλέχτηκε σε περισσότερα από 50 διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Ακολούθησαν τα φιλμ «Όλοι στην οικογένειά μας» (Toata lumea din familia noastra/ Everybody in Our Family, 2012), «Αφερίμ!» (Aferim!, 2015) και «Σημαδεμένες καρδιές» (Inimi cicatrizate/ Scarred Hearts, 2016), που κέρδισαν πολλά βραβεία: την Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας στην Μπερλινάλε του 2015, το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Λοκάρνο του 2016 και υποψηφιότητα EFA καλύτερου σεναρίου αντίστοιχα. Το 2018 γύρισε την ταινία «Αδιαφορώ αν καταγραφούμε στην ιστορία ως βάρβαροι» (Îmi este indiferent daca în istorie vom intra ca barbari/ I Do Not Care If We Go Down in History as Barbarians) η οποία τιμήθηκε με την Κρυστάλλινη Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας και το βραβείο Label Europa Cinema στο Κάρλοβι Βάρι. Ακολούθησε η ταινία «Με κεφαλαία γράμματα» (Uppercase Print, 2020), που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου. Η προηγούμενη ταινία μυθοπλασίας του (γιατί ενδιαμέσως ασχολήθηκε και με τα ντοκιμαντέρ, ενώ ποτέ δεν σταμάτησε να γυρίζει και μικρού μήκους ταινίες – παράδοξο γιατί οι μεγάλου μήκους ταινίες του φλερτάρουν συχνά με τη διάρκεια των τριών ωρών!!!) ήταν το «Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό» (Babardeala cu bucluc sau porno balamuc / Bad Luck Banging or Loony Porn, 2021), η οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου (πάλι!), όπου τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας!

Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου (Nu astepta prea mult de la sfârsitul lumii / Do Not Expect Too Much from the End of the World) Poster Πόστερ Wallpaper
Το «Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου» είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον περασμένο Αύγουστο, στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, όπου τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ρουμανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Και η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο. Να σημειώσουμε εδώ πως όλες του οι ταινίες μυθοπλασίας, από την πρώτη του μεγάλου μήκους, έχουν προβληθεί στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!

Η υπόθεση: Η Άντζελα είναι βοηθός παραγωγής σε μια ρουμανική εταιρία που έχει ως έδρα το Βουκουρέστι. Δουλεύει 16 ώρες την ημέρα για μισθό πείνας, τον οποίο μάλιστα δεν της τον δίνουν στην ώρα του. Στον... ελεύθερο χρόνο της, είναι και οδηγός Uber. Την παρακολουθούμε σε μια τυπική της ημέρα, κατά την οποία καλείται να τραβήξει με το smartphone της βιντεάκια ανθρώπων που απέκτησαν κάποιου είδους αναπηρία μετά από εργατικό ατύχημα. Στόχος είναι να επιλεγεί ένα από αυτά τα άτομα, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει σε διαφήμιση κοινωνικού μηνύματος για τη σημασία του να φοράει κανείς κράνος στο χώρο εργασίας του, για λογαριασμό πολυεθνικής εταιρίας με βάση την Αυστρία. Ενδιαμέσως η Άντζελα γυρίζει μισογύνικα και ρατσιστικά βιντεάκια στο TikTok σε live streaming ως Μπομπίτσα, το alter ego της, ανταλλάσσει... γαλλικά με άλλους εποχούμενους στους πολυσύχναστους δρόμους του Βουκουρεστίου, κοιμάται εξαντλημένη πάνω στο τιμόνι, κάνει σεξ – ξεπέτα με τον εραστή της, ενώ είναι να πάρει και την CEO της εταιρίας για την οποία θα γυριστεί η διαφήμιση, από το αεροδρόμιο. Ο ιδανικός πρωταγωνιστής για το spot εντέλει βρίσκεται. Μόνο που δεν λέει τα πράγματα έτσι όπως θέλει η πολυεθνική...

Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως το «Αφερίμ!», η πρώτη ταινία του Jude που είδα ποτέ, συνεχίζει να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις πιο αγαπημένες μου του ιδιαίτερου αυτού Ρουμάνου σκηνοθέτη. Ένα ιδιότυπο «γουέστερν», που λάμβανε χώρα στη Βλαχία τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τόσο συναρπαστικό, που το βλέπεις και λες όντως «αφερίμ». Και μια ταινία πιο κοντά στον ορισμό της λέξης, ιδίως σε ότι αφορά το σενάριο: με αρχή, μέση και τέλος και με πιστή ακολουθία των αφηγηματικών κανόνων. Ο Jude εκεί ενδιαφερόταν ακόμα να κρατήσει τον θεατή με συμβατικούς όρους. Αυτό πλέον δεν ισχύει. Πλέον ο Jude ακολουθεί έναν πιο ελευθεριάζοντα (sic) τρόπο αφήγησης, κάτι που ξεκίνησε με την προηγούμενη ταινία του, το «Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό». 

Μιλάμε για ένα κινηματογραφικό κολάζ, ένα πάτσγουορκ εικόνων, ιδεών, τεχνοτροπιών. Μάλιστα, σε σχέση με την προηγούμενη ταινία, εδώ ο Jude είναι πιο χαλαρός και βγάζει και γέλιο, εφόσον ο θεατής βεβαίως βεβαίως επιτρέψει τον εαυτό του να αφεθεί ελεύθερος και να απολαύσει αυτό που όντως φτιάχτηκε για την απόλαυσή του. Όχι, δεν πρόκειται για ένα βαρύγδουπο, αργό, βασανιστικό κι αφ' υψηλού δράμα, με ντεμέκ νοήματα που δεν μπορεί να «πιάσει» ο θεατής. Ίσα ίσα. Τα πάντα είναι φως φανάρι: όλα στη φόρα, όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω! Κι όλα εξηγούνται. Πχ, ο τίτλος: πρόκειται για ρητό - αφορισμό του Πολωνού ποιητή Stanisław Jerzy Lec. Κάντε τώρα την απλή, επαγωγική σκέψη: το κομουνιστικό καθεστώς του Τσαουσέσκου, κατέρρευσε. Ο ολοκληρωτισμός και η τρομοκρατία της Σεκιουριτάτε μας άφησαν χρόνους. Σαν να λέμε, όταν συνέβησαν αυτά, είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Και τι το ακολούθησε; Ένας άκρατος νεοφιλελευθερισμός, όπου είσαι «ελεύθερος» να πεις τη γνώμη σου (και τη μαλακία σου, γιατί όχι; ), σε έναν κόσμο στυγνής εκμετάλλευσης των πάντων, όπου δουλεύεις συνεχώς περισσότερο για να παίρνεις ολοένα και λιγότερα. 

Οπότε, αυτοί που περίμεναν πολλά από το τέλος του κόσμου, πήραν μόνο διάψευση, απογοήτευση και ήττα. Ο παμπόνηρος και ικανότατος Ρουμάνος (τον βάζω σχεδόν στο ίδιο ύψος με τον συμπατριώτη του, Ραζβάν Λουτσέσκου) «δανείζεται» για τους σκοπούς του μια ρουμάνικη ταινία του 1981, το «Angela merge mai departe» και κάνει αντίστιξη του τότε με το τώρα. Η Άντζελα εκείνης της ταινίας είναι οδηγός ταξί, που μεταξύ των άλλων, γίνεται στόχος σχολίων από τους πελάτες της: υποτιμητικών και μισογύνικων. Οι κούρσες της, την οδηγούν σε όλο το Βουκουρέστι, και την περιοχή «Ουράνια», μια από τις πιο όμορφες της πόλης. Ε, ολόκληρη εκείνη η περιοχή καταστράφηκε με εντολή Τσαουσέσκου, για να ξεκινήσει να χτίζεται το 1984 το «Παλάτι του Κοινοβουλίου», το δεύτερο μεγαλύτερο σε επιφάνεια οικοδόμημα στον κόσμο μετά το Αμερικανικό Πεντάγωνο στην Ουάσινγκτον! 

Προσέξτε τώρα: ο Jude παίρνει την πρωταγωνίστρια εκείνης της ταινίας, πλάνα της οποίας παίζουν συχνά πυκνά εμβόλιμα κατά τη διάρκεια του δικού του φιλμ, και της δίνει βασικό ρόλο και στο δικό του φιλμ. Είναι η... Άντζελα, η γυναίκα που συναντά η δική μας Άντζελα, συνταξιούχος οδηγός ταξί πια, μητέρα του παραπληγικού από ατύχημα, που εντέλει επιλέγεται για το διαφημιστικό! Κι όχι μόνον αυτό: ο ηθοποιός που έπαιζε τον αλκοολικό δεύτερο σύζυγο της Άντζελας στην ταινία του '81, είναι εδώ, εκείνος ο ήρωας, 42 χρόνια μετά, ο πατέρας του παραπληγικού! Επομένως, δεν παίρνει... κουτουρού, μια ότι να' ναι ταινία του παρελθόντος, έτσι, για την κουλαμάρα. Έχει λόγο. Κατά μία έννοια, κάνει τη δική του «Διπλή ζωή της Βερόνικα», μουάχαχαχαχαχα. 

Cut. Πάμε παρακάτω. Η βασική πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η δική μας Άντζελα. Η ξανθιά Άντζελα, που τη βλέπουμε να οδηγάει στο χάος του Βουκουρεστίου για σεβαστό ποσοστό από τον χρόνο της ταινίας. Μασώντας τσίχλα, κάνοντας τσιχλόφουσκες (συνέχεια όμως) κι ακούγοντας ρουμάνικα σκυλάδικα! Και οδηγάει εννοείται σε κανονικές συνθήκες – κι αν θέλουμε να μπούμε στο πνεύμα της ταινίας, νιώθουμε πως τα μπινελίκια που τρώει η σύγχρονη Άντζελα από άντρες οδηγούς, εντέλει δεν διαφέρουν και πολύ από την καχυποψία από τους άρρενες που λάμβανε η Άντζελα της ταινίας του '81. Να το πούμε κι αυτό: οι σκηνές της ταινίες του 1981 μας παρουσιάζονται έγχρωμες. Η ζωή της Άντζελας του 2023 είναι ασπρόμαυρη. 

Οι μόνες άλλες στιγμές όπου η ταινία είναι έγχρωμη, είναι όταν η Άντζελα κάνει τα live streaming ως Μπομπίτσα, όταν βλέπουμε σταυρούς και ξωκλήσια στις παρυφές του πιο «θανατηφόρου» δρόμου στη Ρουμανία και στο φινάλε, στο γύρισμα του διαφημιστικού, όπου ο παράλυτός μας αρνείται να πει ότι φταίει αυτός που έμεινε παράλυτος επειδή δεν φορούσε κράνος, αλλά πως έφταιγαν τα αφεντικά του! Να σταθούμε λίγο στον Μπομπίτσα: η Άντζελα «μεταμφιέζεται» στον Μπομπίτσα μέσω άθλιου φίλτρου από το κινητό της, και ξερνάει μισογύνικο μίσος ωσάν τον μεγάλο διδάξαντα, Άντριου Τέιτ, ο οποίος, όπως όλοι γνωρίζουμε, είχε βρει καταφύγιο... στη Ρουμανία! Είναι τόσο κιτς ο Μπομπίτσα (καθόλου τυχαία εμφανίζεται στην εξώφθαλμα, τερατωδώς κιτσάτη αφίσα της ταινίας) κι όσο περισσότερο κιτς γίνεται αυτός, τόσο περισσότερα τα like από τους followers! 

Κάπου εδώ θα σταματήσω, γιατί αν συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό, θα ξεπεραστούν οι τρεις χιλιάδες λέξεις, και δεν το θέλω, είναι κούραση και για μένα που γράφω και για εσάς που διαβάζετε. Απλά, να επισημάνω στα πεταχτά την παρουσία του Uwe Boll, του «χειρότερου σκηνοθέτη στον κόσμο», στην ταινία, την Nina Hoss, στο ρόλο μιας απογόνου του Γκαίτε (!!!), που πλέον ηγείται της πολυεθνικής, τις αναφορές από τον Jean-Luc Godard έως τον ρατσισμό κατά των Τσιγγάνων, το www.νεκροταφεία.ro, τις χειροποίητες πράσινες κάρτες για το green screen που θα μασκάρει την αλήθεια, αλά Bob Dylan του «Subterranean Homesick Blues», το πόσο θολά είναι τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία (με ανεκδοτολογικό υλικό σχετικά με τους αδελφούς Λιμιέρ) κι εκείνη η ιστορία από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις σφαίρες αυτών που εκτελέστηκαν για λιποταξία, το γεγονός ότι ο John Waters την έβαλε μέσα στην δεκάδα του με τις καλύτερες ταινίες για το 2023 και ότι ο τιτανομέγιστος Paul Schrader αποθεώνει τον Jude στο facebook... σταματάω εδώ. 

Για φινάλε, δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό από αυτό, που λέει ο Μπομπίτσα (που είναι σαν το Charlie Hebdo, βλάκα!) μαζί με τον Uwe Boll: «And to all our haters, I tell them - we tell them - to fuck off. And fuck you also»!!! Αφερίμ!

Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του κόσμου (Nu astepta prea mult de la sfârsitul lumii / Do Not Expect Too Much from the End of the World) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρ ουαρίου 2024 από την Cinobo!
Περισσότερα... »

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Poster ΠόστερΤι Συνέβη Μετά...
της Meg Ryan. Με τους Meg Ryan, David Duchovny.

Before Cyclone
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Αληθινά μου μοιάζει πολύ ιντριγκαδόρικο το να είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο ίδιο μέρος, χάρη σε μια ακραία σύμπτωση, με μια πρώην, που μαζί της κάποτε, καιρό πριν, συμβίωσα και κυρίως την ώρα του χωρισμού δεν τα έσπασα, σε τέτοιο βαθμό, που να μην σκέπτεται καν να γυρίσει των ομματιών της πάνω μου. Ενδιαφέρον τετ α τετ φυσικά για εμένα και για εκείνη, σε σημείο που να μας έμοιαζε και λίγο, ελάχιστο, ένα εικοσιτετράωρο για να κουβεντιάσουμε όλα όσα συνέβησαν στις ζωές μας από εκείνη την μακρινή στιγμή του αντίο, ίσαμε σήμερα. Ενδεχόμενα να φτάναμε με μια υποθετική αλυσιδωτή αντίδραση και στο τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν οι δρόμοι μας δεν είχαν μια για πάντα χωρίσει. Τώρα ποιους και πόσους από τον οποιονδήποτε περίγυρο θα ένοιαζε το τι είπαμε σε αυτό το διάστημα που η μοίρα μας επανάφερε σιμά, μάλλον πρέπει να τους αναζητήσω στο lim του μηδενός...

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Quad Poster
Εκείνος, ο Μπιλ, βρίσκεται σε μετεπιβίβαση με τελικό προορισμό το Όστιν του Τέξας, εκεί όπου τον καρτερεί η σύζυγός του, προκειμένου να παρακολουθήσουν μαζί την παράσταση όπου συμμετέχει ως χορεύτρια η έφηβη θυγατέρα τους. Εκείνη, η Γουίλα, τρέχει να προλάβει το τράνζιτ προς Βοστόνη, με την καλύτερη της φίλη, προσφάτως διαζευγμένη, να την περιμένει πως και πως, για να της συμπαρασταθεί. Ατυχώς και για τους δύο οι πτήσεις τους θα αναβληθούν εξαιτίας μιας τρομακτικού μεγέθους καταιγίδας που θα πλήξει το επαρχιακό αεροδρόμιο και θα κρατήσει τα αεροσκάφη καθηλωμένα στο έδαφος.

Η συνάντηση των δύο, προ εικοσιπέντε ετών, εραστών, παρότι αμφότεροι θα προσπαθήσουν να την αποφύγουν, θα είναι μοιραία. Και ενόψει της ατέρμονης καθυστέρησης που θα προκαλέσει ο κυκλώνας, θα ανοίξει το κουτί με τις εξομολογήσεις του καθενός, αλλά και τις αλήθειες που στις πρώτες λέξεις που αντάλλαξαν επιμελώς έκρυψαν ο ένας από τον άλλο. Φτάνοντας μέχρι και να αναρωτηθούν το λογικό what if, στο ενδεχόμενο που είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν τους νεανικούς προβληματισμούς και είχαν ακολουθήσει κοινή πορεία ως ανδρόγυνο...

Κομματάκι χλωμό είναι η αλήθεια, απλά και μόνο αν κόψει κανείς την εικόνα τους αποξαρχής. Αφού το σερνικό μοιάζει με τον ορισμό της μεθοδολόγου και του προσεχτικού ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια των κινήσεων του, στοιχείο που τον έχει καταστήσει ως έναν επιτυχημένο μάνατζερ σε μεγάλη εμπορική επιχείρηση, την στιγμή που η μορφονιά κινείται σε ακριβώς αντίθετα μονοπάτια, ανέμελη, φιλελεύθερη, αδέσμευτη και με γνώμονα το ότι βρέξει ας κατεβάσει. Ή μήπως αυτή ακριβώς η κοντραριστή ανάπτυξη του χαρακτήρα τους ορίζει και το πιπεράτο στοιχείο έλξης που τους έφερε κάποτε τόσο κοντά. Χμ, γιατί όχι και τώρα, μπορεί να αναρωτηθεί το σενάριο της ρομαντικής ετούτης κομεντί...

Βαδίζοντας στους διαλεκτικούς δρόμους που εμπνευσμένα χάραξε κάποτε η Linklaterική τριλογία των Befores, το What Happens Later επανασυνδέει τις μοναχικότητες δύο μεσηλίκων που μια φορά κι έναν καιρό υπήρξαν ένα και που το μέλλον του καθενός δεν μοιάζει και τόσο ευοίωνο, όσο σκάζουν οι αφηγηματικές αποκαλύψεις. Η Meg Ryan στην δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα της, έχουσα πάρει μπόλικα μαθήματα από την προσφάτως εκλιπούσα Nora Ephron, στην οποία και αφιερώνει το πόνημα της, μέχρις ενός βαθμού δεν τα πηγαίνει άσχημα στο εξομολογητικό πέρα δώθε του ντουέτου μέσα στο κατεψυγμένο Τέρμιναλ. Τα ζόρια εκκινούν στο δεύτερο ημίχρονο, όταν με μοχλό ένα πειραγμένο τζόιντ, που φυσικά η απρόβλεπτη Βιλελμίνα θα σκάσει, παίρνει μπροστά μια απροσδόκητα σουρεάλ κατάσταση, που εκτροχιάζει την ρομαντζαδούρα. Ευρηματική η ανατρεπτική ιδέα, όχι όμως και επιτυχημένη, ειδικά για όσους θεατές επένδυσαν στην θέαση ενός σιτεμένου rom com.

Σε όσους, λίγους μου φαίνεται, θα κάνει κλικ η χειμερινή σύναξη ενός αστέρα μεν, σαν τον David Duchovny, που κανείς όμως δεν τον θυμάται σε οτιδήποτε άλλο πέραν των σαρωτικών X-Files και της δικαιωματικά αποκαλούμενης ως πριγκίπισσας του genre, δυόμισι δεκαετίες όμως μετά την ύστατη αναλαμπή του You've Got Mail. Όσο και μερικώς αγνώριστης από τα υαλουρονικά, παρότι έχει περάσει τα 62 πλέον η Σάλι, με τα υπέροχα καταπράσινα μάτια της να έχουν απομείνει για να θυμίζουν τις όμορφες εκείνες ημέρες της ερμηνευτικής νιότης. Την οποία έχουμε κοντά δυο χούφτες κινηματογραφικούς λόγους να προτιμήσουμε, αντί γι αυτό το μάλλον άνοστο βιπεράκι αεροδρομίου...

Τι Συνέβη Μετά... (What Happens Later) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2024 από την The Film Group!
Περισσότερα... »